The museum opened in 1994 for the 50th Anniversary of the landing. It comprises four sections: American, British, German and Italian. The exhibitions feature authentic uniforms, badges, documents, pictures and other artefacts donated by veteran organisations.

The Anzio Beachhead Museum is devoted to the Allied amphibious landing on 22 January 1944, along the coastline between Anzio and Nettuno, in Italy. The museum opened in 1994 for the 50th Anniversary of the landing. It comprises four sections: American, British, German and Italian. The exhibitions feature authentic uniforms, badges, documents, pictures and other artefacts donated by veteran organisations.

Edwin (PicsPoint.nl)

Anzio Beachhead Museum

Muzeum zostało otwarte w 1994 roku, z okazji 50. rocznicy desantu. Tworzą je cztery części: amerykańska, brytyjska, niemiecka i włoska. Na wystawach znajdują się autentyczne mundury, odznaczenia, dokumenty, fotografie oraz inne przedmioty przekazane przez organizacje zrzeszające weteranów. Es wurde 1994 anlässlich des 50. Jahrestags der Landung eröffnet und besteht aus vier Bereichen, die den beteiligten Ländern zugeordnet sind (USA, Großbritannien, Italien und Deutschland). Die Ausstellungen zeigen Originaluniformen, Abzeichen, Dokumente, Bilder und andere Artefakte, die von Veteranenverbänden gespendet wurden. Le musée a été inauguré en&nbsp;1994 à l’occasion du 50e&nbsp;anniversaire du débarquement. Le musée comprend quatre sections dédiées aux Américains, aux Britanniques, aux Allemands et aux Italiens. Le fonds du musée, constitué grâce aux dons d’associations de vétérans, compte des uniformes, des badges, des documents, des photos et d’autres objets de l’époque. Il museo è stato inaugurato nel 1994 in occasione del 50° anniversario dello sbarco. È composto da quattro sezioni: americana, inglese, tedesca e italiana. Sono esposte divise autentiche, distintivi, documenti, fotografie e altri reperti donati da associazioni dei veterani. Het museum opende in 1994, vijftig jaar na de landingen. Het bestaat uit een Amerikaanse, een Britse, een Duitse en een Italiaanse afdeling. Te zien zijn authentieke uniformen, emblemen, documenten, foto's en andere objecten die zijn gedoneerd door veteranenorganisaties. The museum opened in 1994 for the 50th Anniversary of the landing. It comprises four sections: American, British, German and Italian. The exhibitions feature authentic uniforms, badges, documents, pictures and other artefacts donated by veteran organisations.

 Muzeum przyczółka Anzio Museum zur Landung bei Anzio Musée du Débarquement d’Anzio Museo dello sbarco di Anzio Anzio Beachhead Museum Anzio Beachhead Museum

At the other end of Dorpstraat, some 800 meters to the south, the Polish soldiers had laid anti-tank mines at the T-junction on the Dorpstraat and the Honingveldsestraat. These positions around the Honingveldsestraat were attacked by German troops on September the 23rd. The Polish soldiers retreated to the Dorpstraat. While doing so, a radio operator got his antenna caught in the bushes and fell behind. Henk te Dorsthorst, inhabitant of Driel at the time, helped him to break free.

Dorpstraat photographed by Poles during a visit to Driel in 1945. The damage to the houses can be seen on the picture. Because of the war damage, many of the houses were broken down.

A Polish paratrooper in position with a PIAT (a portable anti-tank weapon). Location of photo unknown.

A Polish paratrooper in position with a stengun 9mm pistol machine gun (location of photo unknown).

Aerial photo from 1944 showing the walking route (1) and the T-junction Dorpstraat - Honingveldsestraat (2).

The Polish soldier Bier found his first resting place in a field grave on the Dorpstraat. He is possibly the radio operator who was helped by Henk te Dorsthorst, a resident of Driel at the time.

Fighting around the Dorpstraat on the southern side of Driel

At the other end of Dorpstraat, some 800 meters to the south, the Polish soldiers had laid anti-tank mines at the T-junction on the Dorpstraat and the Honingveldsestraat. These positions around the Honingveldsestraat were attacked by German troops on September the 23rd. The Polish soldiers retreated to the Dorpstraat. While doing so, a radio operator got his antenna caught in the bushes and fell behind. Henk te Dorsthorst, inhabitant of Driel at the time, helped him to break free. Aan het andere einde van de Dorpstraat, zo’n 800 meter naar het zuiden, hadden de Poolse soldaten antitankmijnen gelegd bij de T-splitsing Dorpstraat – Honingveldsestraat. Deze posities rond de Honingveldsestraat werden op 22 september aangevallen door Duitse troepen. De Poolse soldaten trokken zich in de haast terug naar de Dorpstraat. Daarbij raakte een radio-operator met zijn antenne verstrikt in de stuiken waardoor hij achterop raakte. Henk te Dorsthorst, inwoner van Driel, hielp hem om los te komen. Am anderen Ende der Dorpsstraat, etwa 800 Meter südlich, hatten die polnischen Soldaten an der T-Kreuzung Dorpsstraat/Honingveldsestraat Panzerabwehrminen gelegt. Diese Stellungen rundum die Honingveldsestraat wurden am 22. September von deutschen Truppen angegriffen. Die polnischen Soldaten zogen sich eilig in die Dorpsstraat zurück. Dabei verfing sich ein Funker mit seiner Antenne in den Sträuchern, wodurch er zurückblieb. Henk te Dorsthorst, Einwohner von Driel, half ihm, sich zu befreien. Na drugim końcu Dorpstraat, około 800 metrów na południe, polscy żołnierze położyli miny przeciwczołgowe na skrzyżowaniu Dorpstraat i Honingveldsestraat. Te pozycje wokół Honingveldsestraat zostały zaatakowane przez oddziały niemieckie 23 września. Kiedy polscy żołnierze wycofywali się na Dorpstraat, antena radiooperatora zaplątała się w krzaki, przez co upadł. Henk te Dorsthorst, ówczesny mieszkaniec Driel, pomógł mu się uwolnić.

 Fighting around the Dorpstraat on the southern side of Driel Gevechten rond de Dorpstraat aan de zuidkant van Driel Gefechte rundum die Dorpsstraat im Süden von Driel Walki wokół Dorpstraat po południowej stronie Driel

At the beginning of the Battle of Arnhem, under the leadership of the local female doctor, Dr. A. van den Burg - van der Poel, the Roman Catholic parish house was set up as a modest first aid post for civilians. Among the first patients were crew members of a Stirling supply plane. This aircraft had crashed on September 19th 1944, after dropping supplies for the British troops over Oosterbeek. One of the other citizens who helped at the aid post was Cora Baltussen.

Cora Baltussen (1912-2005) dedicated herself to the rehabilitation of Polish troops and keeping their memory alive. Cora Baltussen, together with veterans in 2004.

The badly damaged houses on the east side of the Kerkstraat together with the Catholic Church.

Polish veterans receive a standing ovation from the audience, King Willem-Alexander and Polish President Komorowski at the annual commemoration in 2014.

The Roman Catholic parish house set up as a medical post

At the beginning of the Battle of Arnhem, under the leadership of the local female doctor, Dr. A. van den Burg - van der Poel, the Roman Catholic parish house was set up as a modest first aid post for civilians. Among the first patients were crew members of a Stirling supply plane. This aircraft had crashed on September 19th 1944, after dropping supplies for the British troops over Oosterbeek. One of the other citizens who helped at the aid post was Cora Baltussen. Bij het begin van de Slag om Arnhem werd, onder leiding van de plaatselijke vrouwelijke huisarts, dokter A. van den Burg - van der Poel, het rooms-katholieke parochiehuis ingericht als een bescheiden verbandpost voor burgers. Tot de eerste patiënten behoorden bemanningsleden van een Stirling bevoorradingsvliegtuig. Dit toestel was op 19 september 1944 neergestort nadat het boven Oosterbeek voorraden voor de Britten had afgeworpen. Een van de andere burgers die hielp met het verzorgen van de gewonden, was <a href="https://www.driel-polen.nl/nl/historie/cora-baltussen/https:/www.driel-polen.nl/nl/historie/cora-baltussen/https:/www.driel-polen.nl/nl/historie/cora-baltussen/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: windowtext;">Cora Baltussen.</a> Zu Beginn der Schlacht um Arnheim wurde unter der Leitung der ortsansässigen Hausärztin, Dr. A. van den Burg-van der Poel, das römisch-katholische Pfarrhaus als bescheidener Sanitätsposten für Zivilisten eingerichtet. Zu den ersten Patienten gehörten Besatzungsmitglieder eines Stirling-Versorgungsflugzeugs. Dieses Flugzeug war am 19. September 1944 abgestürzt, nachdem es Vorräte für die Briten über Oosterbeek abgeworfen hatte. Eine der anderen Zivilisten, die sich um die Verwundeten kümmerten, war <a href="https://www.driel-polen.nl/nl/historie/cora-baltussen/https:/www.driel-polen.nl/nl/historie/cora-baltussen/https:/www.driel-polen.nl/nl/historie/cora-baltussen/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: windowtext;">Cora Baltussen.</a> Na początku bitwy o Arnhem, pod kierownictwem miejscowej lekarki, dr A. van den Burg - van der Poel, rzymskokatolicki dom parafialny został przekształcony w skromny punkt pierwszej pomocy dla ludności cywilnej. Wśród pierwszych pacjentów byli członkowie załogi samolotu zaopatrzeniowego Stirling. Samolot ten rozbił się 19 września 1944 r. po zrzuceniu zaopatrzenia dla wojsk brytyjskich nad Oosterbeek. Jedną z osób, które pomagały w punkcie była Cora Baltussen.

 The Roman Catholic parish house set up as a medical post Het als verbandpost ingerichte rooms-katholieke parochiehuis Das zum Sanitätsposten umgestaltete römisch-katholische Pfarrhaus Rzymskokatolicki dom parafialny urządzony jako punkt medyczny

The top part of the memorial is in memory of Piet Avontuur, who died during a German assault on the night of 22/23 January 1945. For years the memorial stood in the Zuylen Cemetery in Breda. Last year Piet Avontuur was reburied at the Dutch Military Cemetery in Loenen. This happened almost simultaneously with a meeting of veterans of the Storm Troops of which Piet Avontuur was part, in Anna Jacobapolder. The Storm Troop veterans told former Colonel Joop Lodders what a pity it was that there was nothing in Anna Jacobapolder to commemorate their actions. The former Colonel teamed up with historian Jan Kempeneers of Sint - Philipsland and Jos van Alphen of Brabant and they gained the assistance of the municipality of Tholen. Breda-born Avontuur was a member of the resistance and the Storm Troops. With his fellow Storm Trooper van Rymenam he defused the dynamite under bridges. In fact he did so lightning fast with his quick hands. Through his actions he gained something of a reputation in the Storm Troops. A recent addition to the memorial is a marble commemorative plaque for the other six victims of the attack that night: three Poles, two British soldiers and a civilian, Karel Snijders. On this commemorative plaque the names of these victims: Falling with them during the German attack on the night of 22/23 January 1945: Prince Marie Andrzej Poniatowski Bronislaw Powalka Boleslaw Podedworny Percy Thomas Baugh Eric Francis Bell Karel Snijders Jan van Oerle, another member of the Storm Troops with Avontuur, is unbelievably happy that the Memorial has gained a place. “There were young people who fell during those actions and they must not be forgotten”. In Breda there is a street named after Piet Avontuur.

The war memorial in Anna Jacobapolder (municipality of Tholen) is a natural stone gravestone, placed on a brick dais. Two commemorative stones have been built into it.

The top part of the memorial is in memory of Piet Avontuur, who died during a German assault on the night of 22/23 January 1945. For years the memorial stood in the Zuylen Cemetery in Breda. Last year Piet Avontuur was reburied at the Dutch Military Cemetery in Loenen. This happened almost simultaneously with a meeting of veterans of the Storm Troops of which Piet Avontuur was part, in Anna Jacobapolder.

The Storm Troop veterans told former Colonel Joop Lodders what a pity it was that there was nothing in Anna Jacobapolder to commemorate their actions. The former Colonel teamed up with historian Jan Kempeneers of Sint - Philipsland and Jos van Alphen of Brabant and they gained the assistance of the municipality of Tholen.

Breda-born Avontuur was a member of the resistance and the Storm Troops. With his fellow Storm Trooper van Rymenam he defused the dynamite under bridges. In fact he did so lightning fast with his quick hands. Through his actions he gained something of a reputation in the Storm Troops.

A recent addition to the memorial is a marble commemorative plaque for the other six victims of the attack that night: three Poles, two British soldiers and a civilian, Karel Snijders.

On this commemorative plaque the names of these victims:
Falling with them during the German attack on the night of 22/23 January 1945:

Prince Marie Andrzej Poniatowski
Bronislaw Powalka
Boleslaw Podedworny
Percy Thomas Baugh
Eric Francis Bell
Karel Snijders

Jan van Oerle, another member of the Storm Troops with Avontuur, is unbelievably happy that the Memorial has gained a place. “There were young people who fell during those actions and they must not be forgotten”. In Breda there is a street named after Piet Avontuur.

War-Memorial-Anna-Jacobapolder.jpg

War Memorial Anna Jacobapolder

On September 21st 1946, a sober monument commemorating the events of two years earlier was unveiled. A new memorial to the Polish Parachute Brigade was erected 15 years later. Sculptor Jan Vlasblom designed a modern sculpture of 'youth holding on to freedom like a precious jewel'. The stone above it is like a parachute. On the pedestal ‘Surge Polonia’ (Poland will rise) was placed. The efforts of the Poles are commemorated every year here.

The first version of the monument erected by the Driel people in honour of the Poles.

The present monument was erected in 1961. This is a photo from that time, still surrounded by greenery and in the background the parish house can be recognized.  

2014: Veterans in conversation with King Willem-Alexander and Polish President Komorowski (behind the King) and Chairman of the Driel Poland Foundation Mr Baltussen (l).

A total of 97 Polish  soldiers were killed at Driel and Oosterbeek in 1944. The plaque now lists 93 names. The plan is to replace the plaque for a version with all 97 names.

The Sosabowksi memorial unveiled in 2006 at the monument in Driel.

The monument at Plac Polski and the annual commemorations in Driel

On September 21st 1946, a sober monument commemorating the events of two years earlier was unveiled. A new memorial to the Polish Parachute Brigade was erected 15 years later. Sculptor Jan Vlasblom designed a modern sculpture of 'youth holding on to freedom like a precious jewel'. The stone above it is like a parachute. On the pedestal ‘Surge Polonia’ (Poland will rise) was placed. The efforts of the Poles are commemorated every year here. Op 21 september 1946 vond de onthulling plaats van een sober monument ter herinnering aan de gebeurtenissen van twee jaar eerder. Een nieuw gedenkteken voor de Poolse Parachutistenbrigade verrees 15 jaar later. Beeldhouwer Jan Vlasblom ontwierp een modern beeld van ‘jeugd die de vrijheid als een kostbaar juweel vasthoudt’. De steen erboven is als een parachute. Op het voetstuk kwam Surge Polonia (Polen zal herrijzen) te staan. Hier wordt jaarlijks de inzet van de Polen herdacht.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/QXOjdIv356A" start="0"></iframe></div> Am 21. September 1946 wurde ein schlichtes Denkmal enthüllt, das an die Ereignisse vor zwei Jahren erinnert. 15 Jahre später wurde ein neues Denkmal für die polnische Fallschirmjägerbrigade errichtet. Der Bildhauer Jan Vlasblom entwarf ein modernes Bild der „Jugend, die die Freiheit wie ein kostbares Juwel hält“. Der Stein über dem Denkmal sieht aus wie ein Fallschirm. Der Fuß erhielt die Aufschrift Surge Polonia (Polen wird wieder auferstehen). Jedes Jahr findet hier eine Gedenkfeier zu Ehren der Polen statt. 21 września 1946 roku odsłonięto pomnik upamiętniający wydarzenia sprzed dwóch lat. Nowy pomnik Polskiej Brygady Spadochronowej został wzniesiony 15 lat później. Rzeźbiarz Jan Vlasblom zaprojektował nowoczesną rzeźbę "młodości trzymającej się wolności jak drogocennego klejnotu". Kamień umieszczony nad nią przypomina spadochron. Na cokole umieszczono napis "Surge Polonia" (Polska powstanie). Wysiłki Polaków są tu upamiętniane każdego roku.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/QXOjdIv356A" start="0"></iframe></div>

 The monument at Plac Polski and the annual commemorations in Driel Het monument op Plac Polski en de jaarlijkse herdenkingen in Driel Das Monument am Plac Polski und die jährlichen Gedenkfeiern in Driel Pomnik na Placu Polskim i coroczne uroczystości upamiętniające w Driel

The first flood of refugees from Germany arrived immediately after the boycott measures against Jewish shops in April 1933. Visa-free travel initially made it easy for Germans to cross the border. However, the violent Kristallnacht in November 1938 put the situation on edge. It became clear to everyone that there was no future for Jews in Germany, and a massive stream of refugees began. Around 10,000 refugees attempted to cross the border into the Netherlands, including the border at Kranenburg. The over 500-km-long "green" border, which was hard to patrol, offered an abundance of paths and shortcuts to cross the border secretly. Because "illegal Jewish emigration" attempts continued to increase, the Gestapo in Düsseldorf took further measures on 31 March 1939 to "accelerate the definitive prevention" of attempted escapes. From that moment on, not only Jews were "detained for the protection of state security", but also those who "helped Jews gain a personal advantage". A spectacular escape attempt took place at the Wyler/Beek border in late January 1939, involving Luise Rausch, the wife of the forester of Nergena-Süd in Grafwegen. Luise walked into a trap and was arrested for assisting with illegal border crossing. She was imprisoned for nearly seven months. &#13;
&#13;
 &#13;
 &#13;
 &#13;
 Tourist information&#13;
 &#13;
 Grafwegener Straße, Kranenburg - Grafwegen next to the parking. GPS code: N 51 45.145, E 5 57.676&#13;
 &#13;
 &#13;

familie-rausch.jpg

foerster-rausch-vor-der-forsthaus.jpg

Scene of a failed escape attempt

The first flood of refugees from Germany arrived immediately after the boycott measures against Jewish shops in April 1933. Visa-free travel initially made it easy for Germans to cross the border. However, the violent Kristallnacht in November 1938 put the situation on edge. It became clear to everyone that there was no future for Jews in Germany, and a massive stream of refugees began. Around 10,000 refugees attempted to cross the border into the Netherlands, including the border at Kranenburg. The over 500-km-long "green" border, which was hard to patrol, offered an abundance of paths and shortcuts to cross the border secretly. Because "illegal Jewish emigration" attempts continued to increase, the Gestapo in Düsseldorf took further measures on 31 March 1939 to "accelerate the definitive prevention" of attempted escapes. From that moment on, not only Jews were "detained for the protection of state security", but also those who "helped Jews gain a personal advantage". A spectacular escape attempt took place at the Wyler/Beek border in late January 1939, involving Luise Rausch, the wife of the forester of Nergena-Süd in Grafwegen. Luise walked into a trap and was arrested for assisting with illegal border crossing. She was imprisoned for nearly seven months. &#13;
&#13;
 &#13;
 &#13;
 &#13;
 Tourist information&#13;
 &#13;
 Grafwegener Straße, Kranenburg - Grafwegen next to the parking. GPS code: N 51 45.145, E 5 57.676&#13;
 &#13;
 &#13; Unmittelbar nach den Boykottmaßnahmen gegen jüdische Geschäfte im April 1933 setzte die erste Flüchtlingswelle von Juden aus Deutschland ein. Aufgrund der Visafreiheit war es für Deutsche zunächst einfach, die Grenze zu überqueren. Die gewaltsame Pogromnacht im November 1938 verschärfte die Situation weiter. Nun war für alle deutlich, dass es in Deutschland für Juden keine Zukunft mehr gab, und es kam zu einer Massenflucht. Etwa 10.000 Flüchtlinge versuchten die Grenze zu den Niederlanden zu überwinden – auch über die Grenze bei Kranenburg.
An der über 500 km langen „grüne“ Grenze, die kaum zu kontrollieren war, gab es genügend Wege und Abkürzungen für einen heimlichen Grenzübertritt. Da die Versuche der „illegalen Judenauswanderung“ weiter zunahmen, verfügte die Gestapo Düsseldorf am 31. März 1939 weitere Maßnahmen, um die Fluchtversuche „beschleunigt und endgültig zu unterbinden“. Künftig waren nicht nur die Juden in Schutzhaft zu nehmen, sondern auch die Personen, die Juden „um eines persönlichen Vorteils willen behilflich“ waren.
Ein spektakulärer Fall ereignete sich Ende Januar 1939 an der Grenze bei Wyler/Beek, in den Luise Rausch, die Frau des Försters von Nergena-Süd in Grafwegen, verwickelt war.
Hierbei geriet Luise in eine Falle. Sie wurde wegen Beihilfe zum illegalen Grenzübertritt festgenommen und ist fast sieben Monat inhaftiert gewesen.
 &#13;
&#13;
 &#13;
 &#13;
 &#13;
 Touristische Informationen&#13;
 &#13;
 Grafwegener Straße, Kranenburg - Grafwegen. Neben dem Parkplatz GPS Kode: N 51 45.145, E 5 57.676&#13;
 &#13;
 &#13; Direct na de boycotmaatregelen tegen Joodse winkels in april 1933 kwam de eerste vluchtelingenstroom van Joden uit Duitsland op gang. Door de visumvrijheid was het voor Duitsers aanvankelijk eenvoudig om de grens over te steken. De gewelddadige Kristallnacht in november 1938 zette de situatie echter op scherp. Nu was het voor iedereen duidelijk dat er in Duitsland voor Joden geen toekomst meer was, en er kwam een massale vluchtelingenstroom op gang. Ongeveer 10.000 vluchtelingen probeerden de grens naar Nederland over te steken – ook de grens bij Kranenburg. Langs de meer dan 500 km lange ‘groene’ grens, die moeilijk te controleren was, waren er voldoende weggetjes en sluiproutes om heimelijk de grens over te steken. Omdat de pogingen tot ‘illegale Joodse emigratie’ nog steeds toenamen, nam de Gestapo Düsseldorf op 31 maart 1939 verdere maatregelen om de vluchtpogingen ‘versneld en definitief te voorkomen’. Voortaan moesten niet alleen de Joden ‘in hechtenis ter bescherming van de staatsveiligheid’ genomen worden, maar ook de personen ‘die Joden hielpen om daar een persoonlijk voordeel uit te halen’. Een spectaculaire vluchtpoging vond eind januari 1939 aan de grens bij Wyler/Beek plaats. Hierbij was Luise Rausch betrokken, de vrouw van de boswachter van Nergena-Süd in Grafwegen. Luise liep in een val en werd gearresteerd vanwege het bieden van hulp bij het illegaal oversteken van de grens. Ze zat bijna zeven maanden in de gevangenis.   &#13;
&#13;
 &#13;
 &#13;
 &#13;
 Toeristische informatie&#13;
 &#13;
 Grafwegener Straße, Kranenburg - Grafwegen. Vlak naast de parkeerplaats. GPS code: N 51 45.145, E 5 57.676
Fietsroute
Deze luisterplek is onderdeel van een fietsroute langs plekken die herinneren aan de Tweede Wereldoorlog. 
<a href="https://www.liefdevoorlimburg.nl/fietsen/de-slag-om-het-reichswaldroute%20" target="_blank">Fietsroute De Slag om het Reichswaldroute (45 km)  </a>
Kijk voor een korte video op <a href="http://youtu.be/GsKEma0rkoM" target="_blank">http://youtu.be/GsKEma0rkoM</a>
 &#13;
 &#13;
 &#13;

 Scene of a failed escape attempt Schauplatz eines gescheiterten Fluchtversuchs Toneel van een mislukte vluchtpoging

For seven days, the Stationsweg in Oosterbeek served as the Eastern border between British and German troops. The British troops defended the Western side of the street and hid in the different houses. The German troops were located in the Dennenkampbossen (woods) on the other side of the road. The woods have been replaced by buildings now. The houses at the Stationsweg were defended by troops of the 21st Independent Parachute Company, glider pilots and Polish troops of the 3rd Batallion, Independent Polish Parachute Brigade. &nbsp;Mrs. Kremer-Kingma and her family used to live in the house at Stationsweg 8. On Wednesday September 20th, British troops entered her house to defend the perimeter. The soldiers took the ground- and first floor while the family had to hide in the cellar. Apart from the four family members, another eleven civilians had to hide in the cellar. Mrs. Kremer- Kingma came out of the cellar every now and then to communicate with the troops and to take pictures of them at the same time. She photographed a group of soldiers of the 21st Independent Parachute Company in her backyard. On the far right of this picture, Hans Rosenfeld can be seen. He was a Jewish man from Germany who fled to the United Kingdom together with his sister in 1939. He joined the British army and served under the name of John Peter Rodley. &nbsp;Rosenfeld died in his foxhole in the backyard of the Stationsweg 8 when he was hit by a ricocheted shrapnel. The word ‘ricochet’, which the British soldiers had to explain to Mrs. Kremer- Kingma, had been written on the wall of the house for over 20 years. &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

Stationsweg 8 - BR0976

Stationsweg 8

Sieben Tage bildete der Stationsweg in Oosterbeek die östliche Grenze zwischen den britischen und deutschen Truppen. Die Briten verteidigten die Westseite der Straße und versteckten sich hier in den Häusern. Die deutschen Truppen befanden sich in den Wäldern von Dennenkamp auf der anderen Seite der Straße. Diese Wälder wurden inzwischen vollständig durch Gebäude ersetzt. Die Häuser am Stationsweg wurden von Soldaten der 21st Independent Parachute Company, Glider-Piloten und polnischen Truppen des 3. Bataillons der Unabhängigen Polnischen Fallschirmjägerbrigade verteidigt, ebenso das Haus am Stationsweg 8.Im Stationsweg 8 wohnten Frau Kremer-Kingma und ihre Familie. Am Mittwoch, dem 20. September, nahmen britische Soldaten ihr Zuhause ein, um den Perimeter zu verteidigen. Die Soldaten nahmen das Erdgeschoss und den ersten Stock in Beschlag, während die Familie im Keller Unterschlupf suchte. Neben den vier Familienmitgliedern hielten sich elf weitere Zivilisten im Keller auf. Frau Kremer-Kingma kam regelmäßig aus dem Keller, um mit den Soldaten zu kommunizieren und Fotos zu machen. Sie fotografierte die 21st Independent Parachute Company zum Beispiel im Garten. Auf diesem Foto ist auch Korporal Hans Rosenfeld (ganz rechts) zu sehen. Er war ein Mann jüdischer Herkunft aus Deutschland, der 1939 mit seiner Schwester nach Großbritannien geflohen war. Er trat der britischen Armee bei und diente unter dem Namen John Peter Rodley.Rosenfeld starb in seinem Schützenloch im Garten des Stationsweg 8, als er von einem abgeprallten Granatsplitter getroffen wurde. 20 Jahre lang stand das Wort „Ricochet“, Querschläger, auf der Mauer, das die britischen Soldaten Frau Kremer-Kingma erklären mussten. Zeven dagen lang was de Stationsweg in Oosterbeek de oostelijke grens tussen de Britse en Duitse troepen. De Britten verdedigden de westkant van de straat en verschuilden zich hier in de huizen. De Duitse troepen hielden zich op in de Dennenkampbossen aan de andere kant van de weg. Deze bossen zijn inmiddels volledig vervangen door bebouwing. De huizen aan de Stationsweg werden verdedigd door militairen van de 21st Independent Parachute Company, glider piloten en Poolse troepen van het 3rd Batallion, Independent Polish Parachute Brigade, zo ook het huis op Stationsweg 8.Stationsweg 8 werd bewoond door mevrouw Kremer-Kingma en haar gezin. Op woensdag 20 september namen Britse militairen haar huis in om de perimeter te verdedigen. De militairen namen de begane grond en de eerste verdieping in terwijl het gezin in de kelder schuilde. Naast de vier gezinsleden verbleven er nog elf andere burgers in de kelder. Mevrouw Kremer-Kingma kwam geregeld uit de kelder om te communiceren met de militairen en maakte dan ook foto’s. Zo zette ze een groep militairen van de 21st Independent Parachute Company op de foto in de achtertuin. Op deze foto staat ook korporaal Hans Rosenfeld (uiterst rechts). Hij was een joodse man uit Duitsland die in 1939 met zijn zusje naar het Verenigd Koninkrijk gevlucht was. Hij ging bij het Britse leger en diende onder de naam John Peter Rodley.Rosenfeld overleed in zijn schuttersput in de tuin van Stationsweg 8 toen hij werd geraakt door een afgeketste granaatscherf. Het woord ‘ricochet’, dat de Britse soldaten moesten uitleggen aan mevrouw Kremer-Kingma, heeft 20 jaar op de muur geschreven gestaan. Pendant sept jours, la Stationsweg à Oosterbeek a servi de frontière orientale entre les troupes britanniques et allemandes. Les troupes britanniques défendaient le côté ouest de la rue et se cachaient dans les différentes maisons. Les troupes allemandes se trouvaient dans les Dennenkampbossen (bois) de l'autre côté de la route. Les bois ont été remplacés par des bâtiments aujourd'hui. Les maisons du Stationsweg étaient défendues par des troupes de la 21st Independent Parachute Company, des pilotes de planeurs et des troupes polonaises du 3rd Batallion, Independent Parachute Brigade polonais.&nbsp;Mme Kremer-Kingma et sa famille vivaient dans la maison du Stationsweg 8. Le mercredi 20 septembre, des troupes britanniques sont entrées dans sa maison pour défendre le périmètre. Les soldats ont pris le rez-de-chaussée et le premier étage tandis que la famille a dû se cacher dans la cave. En plus des quatre membres de la famille, onze autres civils ont dû s'y cacher. Mme Kremer-Kingma sortait de temps en temps de la cave pour communiquer avec les troupes et pour les photographier en même temps. Elle a photographié un groupe de soldats de la 21st Independent Parachute Company dans son jardin. À l'extrême droite de cette photo, on peut voir Hans Rosenfeld. Il s'agit d'un Juif allemand qui a fui au Royaume-Uni avec sa sœur en 1939. Il a rejoint l'armée britannique et a servi sous le nom de John Peter Rodley.&nbsp;Rosenfeld est mort dans la tranchée creusée dans l'arrière-cour de la Stationsweg 8 lorsqu'il fut touché par un éclat d'obus qui a ricoché. Le mot "ricochet", que les soldats britanniques ont dû expliquer à Mme Kremer-Kingma, est resté écrit sur le mur de la maison pendant plus de 20 ans.&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

 Stationsweg 8 Stationsweg 8 Stationsweg 8

At Oosterbeek-Hoog station, known as Oosterbeek station today, one could see the Northern part of the perimeter in Oostrbeek. On September 18th, British troops landed on &nbsp;the landing fields at Wolfheze, about four kilometers away from Oosterbeek. They tried to reach Arnhem, but did not succeed. They fought against the strong German defense line, without success and with lots of casualties. They day after, the troops had to retreat to Oosterbeek. Although Oosterbeek-Hoog was supposed to be a safe area, the opposition here was very strong and therefore the troops had to cross the railroad at Wolfheze or nearby. Because of the continuous fighting, Oosterbeek-Hoog station remained a dangerous place. &nbsp;New supplies of weapons, ammunition, food and medicines would be dropped by airplanes on the landing fields just North of the railroad. Because the railroad was not defended by the Allies anymore, supplies that got dropped by air support, fell into the hands of the German forces. Over 90% of all the supplies didn’t reach the Allied troops. Captain Desmond Kavanaugh, part of the 250th Airborne Light Composite Company, RASC (troops that are responsible for supplies), decided on September 19th to enter hostile territory with four jeeps at the Oosterbeek-Hoog area, to gather supplies. As soon as they crossed the railroad, they got targeted by a German armored vehicle. Six soldiers, including Kavanaugh, lost their lives during this action.&nbsp;&nbsp;If you would like to visit the Arnhem Oosterbeek War Cemetery, cross the railroad and take the first road to your right. Back and forth this will be 1.2 kilometers.

Station Oosterbeek-Hoog - BU1093

Station Oosterbeek-Hoog

Am Bahnhof Oosterbeek-Hoog, jetzt Bahnhof Oosterbeek, konnte man den nördlichsten Teil des Perimeters in Oosterbeek überblicken. Am 18. September landeten britische Truppen auf den Feldern bei Wolfheze, etwa vier Kilometer von Oosterbeek entfernt. Sie versuchten, Arnheim zu erreichen, dies gelang ihnen jedoch nicht. Sie blieben mehrfach auf einer starken deutschen Verteidigungslinie stecken und erlitten schwere Verluste. Am nächsten Tag mussten sich die Truppen nach Oosterbeek zurückziehen. Obwohl Oosterbeek-Hoog der beabsichtigte Punkt war, um in sicheres Gebiet zu gelangen, war der Widerstand bereits zu stark und wurden die Truppen gezwungen, die Gleise am Bahnhof Wolfheze und an anderen Stellen zu überqueren. Der Bahnhof Oosterbeek-Hoog blieb anschließend ein gefährlicher Ort.Neue Vorräte an Waffen, Munition, Nahrung und Medizin wurden von Flugzeugen auf die Felder nördlich der Gleise abgeworfen. Da diese nun nicht mehr verteidigt wurden, gerieten auch die Vorräte in die falschen Hände. Mehr als 90 % aller Vorräte landeten somit bei den deutschen Truppen. Am 19. September beschloss Kapitän Desmond Kavanaugh der 250th Airborne Light Composite Company, RASC (das für die Versorgung zuständige Korps), mit vier Jeeps in feindliches Gebiet bei Oosterbeek-Hoog zu fahren, um Vorräte zu sammeln. Nachdem sie die Gleise überquerten hatten, gerieten sie von einem deutschen Panzerfahrzeug unter Beschuss. Sechs der Soldaten wurden bei dieser Aktion getötet, darunter Kavanaugh.Besuchen Sie von hier aus den Arnhem Oosterbeek War Cemetery. Überqueren Sie den Bahnübergang und biegen Sie in die erste Straße rechts ein. Der Abstand hin und zurück beträgt 1,2 Km. Bij station Oosterbeek-Hoog, nu station Oosterbeek, keek men uit op het noordelijkste stuk van de perimeter in Oosterbeek. Op 18 september landden er nog Britse troepen op de landingsvelden bij Wolfheze, zo’n vier kilometer van Oosterbeek. Zij probeerden Arnhem te bereiken, maar slaagden daar niet in. Ze liepen meerdere keren vast op een sterke Duitse verdedigingslinie en leden zware verliezen. De dag erna moesten de troepen&nbsp;terugtrekken naar Oosterbeek. Hoewel Oosterbeek-Hoog het beoogde punt was om in veilig gebied te komen, was de tegenstand al te sterk en werden de troepen genoodzaakt om bij Station Wolfheze of op andere punten het spoor over te steken. Station Oosterbeek-Hoog bleef daarna een gevaarlijke plek.Nieuwe voorraden wapens, munitie, eten en medicijnen zouden door vliegtuigen worden gedropt op de landingsvelden ten noorden van het spoor. Nu deze niet meer verdedigd werden, vielen ook de voorraden in de verkeerde handen. Ruim 90% van alle bevoorrading kwam zo bij de Duitse troepen terecht. Op 19 september besloot Kapitein Desmond Kavanaugh van het 250th Airborne Light Composite Comany, RASC (het korps dat verantwoordelijk was voor de bevoorrading) om met vier jeeps bij Oosterbeek-Hoog vijandig gebied in te rijden om voorraden te verzamelen. Zodra ze het spoor over waren, werden ze echter onder vuur genomen door een Duits pantservoertuig. Zes van de militairen sneuvelden bij deze actie, waaronder Kavanaugh. À la gare d'Oosterbeek-Hoog, connue aujourd'hui sous le nom de gare d'Oosterbeek, on pouvait voir la partie nord du périmètre. Le 18 septembre, les troupes britanniques ont atterri sur les terrains d'atterrissage de Wolfheze, à environ quatre kilomètres d'Oosterbeek. Elles ont essayé d'atteindre Arnhem, mais n'y sont pas parvenues. Elles se sont battues contre la forte ligne de défense allemande, sans succès et avec beaucoup de pertes. Le lendemain, les troupes ont dû se replier sur Oosterbeek. Bien qu'Oosterbeek-Hoog soit censé être une zone sûre, l'opposition y était très forte et les troupes ont donc dû traverser la voie ferrée à Wolfheze ou à proximité. En raison des combats continus, la station d'Oosterbeek-Hoog est restée un endroit dangereux.&nbsp;De nouveaux approvisionnements en armes, munitions, nourriture et médicaments étaient largués par des avions sur les terrains d'atterrissage situés juste au nord de la voie ferrée. Comme la voie ferrée n'était plus défendue par les Alliés, les fournitures larguées par voie aérienne tombaient entre les mains des forces allemandes. Plus de 90 % des fournitures ne sont pas parvenues aux troupes alliées. Le capitaine Desmond Kavanaugh, qui faisait partie de la 250th Airborne Light Composite Company, RASC (troupes chargées du ravitaillement), décida le 19 septembre de pénétrer en territoire hostile avec quatre jeeps dans la région d'Oosterbeek-Hoog, afin de rassembler du matériel. Dès qu'ils eurent traversé la voie ferrée, ils furent pris pour cible par un véhicule blindé allemand. Six soldats, dont Kavanaugh, ont perdu la vie au cours de cette action.&nbsp;&nbsp;Si vous souhaitez visiter le cimetière de guerre d'Arnhem Oosterbeek, traversez la voie ferrée et prenez la première route à droite. Il s'agit d'un aller-retour de 1,2 kilomètre.&nbsp;

 Station Oosterbeek-Hoog Station Oosterbeek-Hoog Gare d'Oosterbeek-Hoog

Hotel Dreyeroord was the hotel of De Sluys family. On Tuesday September 19th, the hotel became the headquarters of the 7th Kings Own Scottish Borderers, after they had retreated from the area north of the station. They called the hotel ‘The White House’. On Wednesday, the German forces started to attack Hotel Dreyeroord. It started with shootings and resulted in a targeted attack on Thursday September 21st, the so-called Battle of the White House. &nbsp;A company of German soldiers entered the gardens of the hotel. Lieutenant-Colonel Robert Payton-Reid called upon the retreating men to fix their bayonets and to launch the counter attack. The battle only lasted for one hour but resulted in heavy casualties. Half of the 270 men who defended Hotel Dreyeoord were wounded or died in combat. With the remaining forces it was impossible to defend the hotel and therefore General Urquhart decided to retreat his troops from the most Northern part of the perimeter. &nbsp;Because of the battles in the Northern part of Oosterbeek, many civilians were looking for a safe shelter. Familie De Sluys and a lot of their neighbors were looking for safety in the cellar of Hotel Dreyeroord. Even during the ‘Battle of the White House’, they stayed in the cellar. After the Allied forces left Hotel Dreyeroord, the civilians had to leave as well. &nbsp;At this location you can find the Memorial Dreyeroord or you can listen to the LRE audiospot “Hotel Dreyeroord”.

Hotel Dreyeroord - BR0253

Hotel Dreyeroord

Hotel Dreyeroord war das Hotel der Familie de Sluys. Am Dienstag, 19. September wurde das Hotel zum Hauptquartier der 7th King‘s Own Scottish Borderers, nachdem sie sich aus dem Gebiet im Norden des Bahnhofs zurückgezogen hatten. Sie nannten das Hotel „The White House“. Am Montag griffen die Deutschen Hotel Dreyeroord an. Das Hotel wurde zunächst beschossen. Am Donnerstag, dem 21. September, gingen die Deutschen jedoch zu einem gezielten Angriff über: der sogenannten Battle of the White House.Eine Kompanie deutscher Soldaten drang tief in die Gärten des Hotels ein. Oberstleutnant Robert Payton-Reid rief die Männer zu sich, die sich auf dem Rückzug befanden. Mit Bajonetten bewaffnete Truppen unternahmen einen Gegenstoß und den Schotten gelang es, das Gebiet zurückzuerobern. Die Schlacht dauerte nur eine Stunde, führte aber zu schweren Verlusten. Die Hälfte der 270 Männer, die das Hotel Dreyeroord verteidigten, war dabei verletzt oder getötet worden. Mit den verbliebenen Truppen war es nicht mehr möglich, das Hotel zu halten und General Urquhart beschloss, die Truppen von der nördlichsten Spitze des Perimeters abzuziehen.Die Kämpfe im Norden von Oosterbeek hatten bereits viele Zivilisten in die Flucht getrieben. Die Familie de Sluys und viele ihrer Nachbarn suchten deshalb im Keller des Hotels Dreyeroord Schutz. Dort blieben sie auch während der Battle of the White House. Nachdem das Hotel Dreyeroord aufgegeben wurde, mussten sich auch die Bürger nach einer anderen Unterkunft umsehen.Sehen Sie sich auch das Memorial Dreyeroord an dieser Stelle an oder lauschen Sie dem LRE-Hörstein „Hotel Dreyeroord“. Hotel Dreyeroord was het hotel van de familie de Sluys. Op dinsdag 19 september werd het hotel het hoofdkwartier van de 7th Kings Own Scottish Borderers, nadat zij zich hadden teruggetrokken van het gebied ten noorden het station. Zij noemden het hotel ‘The White House’. Op woensdag startte de Duitse aanval op Hotel Dreyeroord. Dit begon met beschietingen, maar resulteerde op donderdag 21 september in een gerichte aanval: de zogenoemde Battle of the White House.Een compagnie van Duitse militairen kwam tot diep in de tuinen van het hotel. Luitenant-kolonel Robert Payton-Reid riep de terugtrekkende mannen bij zich. Met bajonetten bewapende troepen zetten de tegenaanval in en het lukte de Schotten om terrein terug te winnen. De slag duurde slechts één uur, maar resulteerde in zware verliezen. De helft van de 270 mannen die Hotel Dreyeroord verdedigde was gewond geraakt of gesneuveld. Met de overgebleven troepen was het niet langer mogelijk het hotel vast te houden en generaal Urquhart besloot de troepen terug te trekken uit het noordelijkste puntje van de perimeter.De gevechten in het noorden van Oosterbeek hadden er al voor gezorgd dat veel burgers op de vlucht waren geslagen. Familie de Sluys en veel van hun buren zochten daarom veiligheid in de kelder van Hotel Dreyeroord. Hier verbleven zij ook tijdens de Battle of the White House. Nadat Hotel Dreyeroord werd opgegeven, moesten ook de burgers op zoek naar een ander onderkomen. L'hôtel Dreyeroord était l'hôtel de la famille De Sluys. Le mardi 19 septembre, l'hôtel est devenu le quartier général des 7th Kings Own Scottish Borderers, après qu'ils se soient retirés de la zone située au nord de la gare. Ils ont appelé l'hôtel "La Maison Blanche". Le mercredi, les forces allemandes ont commencé à attaquer l'hôtel Dreyeroord. Cela a commencé par des fusillades et s'est terminé par une attaque ciblée le jeudi 21 septembre, la "bataille de la Maison Blanche".&nbsp;Une compagnie de soldats allemands est entrée dans les jardins de l'hôtel. Le lieutenant-colonel Robert Payton-Reid a demandé aux hommes qui battaient en retraite de fixer leurs baïonnettes et de lancer la contre-attaque. La bataille n'a duré qu'une heure mais a entraîné de lourdes pertes. La moitié des 270 hommes qui défendaient l'hôtel Dreyeoord ont été blessés ou sont morts au combat. Avec les forces restantes, il était impossible de défendre l'hôtel et le général Urquhart décida donc de retirer ses troupes de la partie la plus au nord du périmètre.&nbsp;En raison des combats dans la partie nord d'Oosterbeek, de nombreux civils cherchaient un abri sûr. La famille De Sluys et beaucoup de leurs voisins trouvèrent refuge dans la cave de l'hôtel Dreyeroord. Même pendant la "bataille de la Maison Blanche", ils sont restés dans la cave. Après le départ des forces alliées de l'hôtel, les civils ont dû partir eux aussi.&nbsp;À cet endroit, vous trouverez le Mémorial Dreyeroord ou vous pourrez écouter l'audiospot LRE "Hôtel Dreyeroord".&nbsp;

 Hotel Dreyeroord Hotel Dreyeroord Hôtel Dreyeroord

Most of the 692 soldiers buried at the Venray War Cemetery died near Venray during the Battle of Overloon, which was part of Operation Aintree. On the site there are 628 British, 22 Canadian, 5 New Zealand, 4 Australian, 1 Polish and 30 unidentified graves. There is also a war correspondent buried. In 2020 Stichting Adoptiegraven CWGC Venray War Cemetery (Adopting Graves CWGV Venray War Cemetery Foundation) was founded. This foundation gives interested parties the possibility to adopt a grave on the graveyard, to make sure the soldiers and their stories will not be forgotten.

Venray War Cemetery is a Commonwealth war grave in Venray. 692 soldiers who died during the period from October 1944 to March 1945 are buried here. Venray was liberated by Allied troops in the middle of October 1944.

Most of the 692 soldiers buried at the Venray War Cemetery died near Venray during the Battle of Overloon, which was part of Operation Aintree. On the site there are 628 British, 22 Canadian, 5 New Zealand, 4 Australian, 1 Polish and 30 unidentified graves. There is also a war correspondent buried.

In 2020 Stichting Adoptiegraven CWGC Venray War Cemetery (Adopting Graves CWGV Venray War Cemetery Foundation) was founded. This foundation gives interested parties the possibility to adopt a grave on the graveyard, to make sure the soldiers and their stories will not be forgotten.

© Mrs. Gerrie Peeters, Venray

Mrs. Gerrie Peeters, Venray

Venray Commonwealth War Cemetery

 De meeste van de 692 militairen die begraven liggen op de Venray War Cemetery zijn omgekomen in de omgeving van Venray tijdens de Slag om Overloon, een onderdeel van Operatie Aintree. Op het terrein zijn 628 Britse, 22 Canadese, 5 Nieuw-Zeelandse, 4 Australische, 1 Poolse en 30 ongeïdentificeerde graven. Daarnaast ligt er ook een oorlogscorrespondent begraven. In 2020 werd de Stichting Adoptiegraven CWGC Venray War Cemetery opgericht. Deze stichting biedt geïnteresseerden de mogelijkheid om een graf te adopteren op de begraafplaats om ervoor te zorgen dat de militairen en hun verhalen niet vergeten worden. Most of the 692 soldiers buried at the Venray War Cemetery died near Venray during the Battle of Overloon, which was part of Operation Aintree. On the site there are 628 British, 22 Canadian, 5 New Zealand, 4 Australian, 1 Polish and 30 unidentified graves. There is also a war correspondent buried. In 2020 Stichting Adoptiegraven CWGC Venray War Cemetery (Adopting Graves CWGV Venray War Cemetery Foundation) was founded. This foundation gives interested parties the possibility to adopt a grave on the graveyard, to make sure the soldiers and their stories will not be forgotten.

 Venray Commonwealth War Cemetery Venray Commonwealth War Cemetery

​​The camps which formed the marshalling area around Portsmouth and Southampton were intended to conceal the troops that would participate in Operation Overlord. From here they would eventually move on to embarkation points along the coastline in the Southampton area.The camps could accommodate around 8,500 men and 1000 vehicles. The men camped out under canvass and had access to kitchen and ablution facilities. The camps also enabled the men to keep training as they prepared for the liberation of Europe.Camps were usually built in covered areas, such as woodland, to prevent opposition observations from above and reduce the risk of being observed by the public. When the time for embarkation for Operation Overlord drew nearer, the Marshalling Camps were sealed and guarded. This happened at the end of May 1944.Men of the 1st Special Service Brigade camped here prior to embarkation at Warsash. These Commandos they later landed on Sword Beach, Normandy. A sad incident took place on the common prior to D-Day. This involved the Reverend Derrick Williams, who took his own life, according to Lord Lovat Simon Fraser, following a poor sermon. He is buried at Hollybrook Cemetery, Southampton.

The roadway leading out to Hill Lane still remains from the camps infrastructure.​

Wartime Concrete

​Trails and footpaths lead through the area where the four camps were located.​

Southampton Common​

This is entrance to the northern half of the common where the camp was located, paved by wartime concrete.​

Hill Lane Entrance

Many public footpaths can be found to the north of the common in the area where the four camps were located.​

 ​Southampton Common​

​​C18, C19, C20 & C21, Southampton Common​ 

​​The camps which formed the marshalling area around Portsmouth and Southampton were intended to conceal the troops that would participate in Operation Overlord. From here they would eventually move on to embarkation points along the coastline in the Southampton area.The camps could accommodate around 8,500 men and 1000 vehicles. The men camped out under canvass and had access to kitchen and ablution facilities. The camps also enabled the men to keep training as they prepared for the liberation of Europe.Camps were usually built in covered areas, such as woodland, to prevent opposition observations from above and reduce the risk of being observed by the public. When the time for embarkation for Operation Overlord drew nearer, the Marshalling Camps were sealed and guarded. This happened at the end of May 1944.Men of the 1st Special Service Brigade camped here prior to embarkation at Warsash. These Commandos they later landed on Sword Beach, Normandy. A sad incident took place on the common prior to D-Day. This involved the Reverend Derrick Williams, who took his own life, according to Lord Lovat Simon Fraser, following a poor sermon. He is buried at Hollybrook Cemetery, Southampton. ​​Les camps formant la zone de rassemblement autour de Portsmouth et de Southampton étaient destinés à cacher les troupes sensées participer à l'opération Overlord. De là, ils se rendaient aux points d'embarquement le long du littoral dans la région de Southampton.La capacité d'accueil des camps était d’environ 8 500 hommes et 1 000 véhicules. Les camps permettaient aux hommes de camper sous des tentes et d'avoir accès à une cuisine et à des installations sanitaires. Les camps donnaient également l’occasion aux hommes de continuer à s'entraîner alors qu'ils se préparaient à la libération de l'Europe.​Habituellement, la construction des camps s'est faite dans des zones couvertes telles que les bois pour empêcher que l’ennemi ne les repère depuis le ciel et pour réduire tout risque d'être espionné. Lorsque l'heure de l'embarquement pour l'opération Overlord approcha, les camps de rassemblement furent scellés et gardés. Cela se produisit fin mai 1944.C’est ici qu'ont campé les hommes de la 1ère Special Service Brigade avant l'embarquement à Warsash. Ces commandos débarquèrent finalement sur Sword Beach, en Normandie. Mais la commune fut témoin d’un triste incident avant le Jour J. Selon Lord Lovat Simon Fraser, le révérend Derrick Williams se suicida suite à un mauvais sermon. Il est enterré au cimetière Hollybrook Cemetery Southampton. ​​Die Lager, die den Bereitstellungsraum um Portsmouth und Southampton bildeten, sollten die Truppen verstecken, die an der Operation Overlord teilnehmen würden. Von hier aus würden sie schließlich zu Einschiffungspunkten entlang der Küste im Gebiet Southampton weiterziehen.Die Lager konnten rund 8.500 Männer und 1.000 Fahrzeuge aufnehmen. Die Männer kampierten unter Planen und hatten Zugang zu einer Küche und sanitären Einrichtungen. Die Lager ermöglichten es den Männern auch, weiter zu trainieren, während sie sich auf die Befreiung Europas vorbereiteten.Die Lager wurden in der Regel in verdeckten Gebieten wie Wäldern errichtet, um feindliche Beobachtungen aus der Luft zu verhindern und das Risiko, von der Bevölkerung beobachtet zu werden, zu verringern. Als die Zeit für die Einschiffung für die Operation Overlord immer näher rückte, wurden die Marshalling Camps versiegelt und bewacht. Das geschah Ende Mai 1944.Männer der 1. Special Service Brigade kampierten hier vor der Einschiffung bei Warsash. Diese Kommandos würden schließlich am Sword Beach in der Normandie landen. Vor dem D-Day ereignete sich ein trauriger Zwischenfall auf dem Gelände. Reverend Derrick Williams nahm sich, laut Lord Lovat Simon Fräser, nach einer unangemessenen Predigt das Leben. Er wurde auf dem Hollybrook Cemetery in Southampton beigesetzt.&nbsp; ​​De kampen die de marshalling area rond Portsmouth en Southampton vormden, waren bedoeld om de troepen te verbergen die aan Operatie Overlord zouden deelnemen. Van hieruit zouden ze uiteindelijk doorgaan naar inschepingspunten langs de kustlijn in het gebied rondom Southampton.​De kampen boden plaats aan ongeveer 8.500 mannen en 1.000 voertuigen. De mannen kampeerden buiten onder canvas en hadden de beschikking over keuken- en wasfaciliteiten. Door de constructie van de kampen konden de mannen ook in training blijven terwijl ze zich voorbereidden op de bevrijding van Europa.​Kampen werden meestal aangelegd in overdekte gebieden zoals bossen om te voorkomen dat ze door de vijand vanuit de lucht gezien konden worden en om het risico dat ze door het publiek werden geobserveerd te verkleinen. Toen het moment van inscheping voor Operatie Overlord dichterbij kwam, werden de verzamelkampen afgesloten en bewaakt. Dit gebeurde eind mei 1944.Mannen van de 1st Special Service Brigade verbleven hier voordat ze zich inscheepten bij Warsash. Deze commando's zouden uiteindelijk op Sword Beach in Normandië landen. Op de dag voor D-Day vond er een droevig incident plaats op de meent. Dominee Derrick Williams beroofde zich van zijn leven, volgens Lord Lovat Simon Fraser na een slechte preek. Hij ligt begraven op Hollybrook Cemetery, Southampton.&nbsp; ​​Obozy, które tworzyły strefę przygotowawczą wokół Portsmouth i Southampton, miały na celu ukrycie żołnierzy biorących udział w operacji „Overlord”. Stamtąd mieli oni ostatecznie udać się do punktów zaokrętowania rozlokowanych wzdłuż wybrzeża w rejonie Southampton.Obozy mogły pomieścić około 8500 osób i 1000 pojazdów. Żołnierze obozowali pod namiotami, gdzie mieli dostęp do kuchni i sanitariatów. Pobyt w tych obozach umożliwiał także kontynuowanie szkoleń w ramach przygotowań do wyzwolenia Europy.Obozy były budowane głównie na obszarach zadrzewionych, np. w lasach, aby uniemożliwić wrogowi obserwowanie ich z góry oraz aby zmniejszyć ryzyko bycia podglądanym przez lokalne społeczeństwo. Kiedy zbliżał się czas zaokrętowania na operację „Overlord”, obozy przygotowawcze zostały szczelnie zamknięte, a stacjonujące wokół nich straże wzmocnione. Stało się to pod koniec maja 1944 roku.Żołnierze z 1 Brygady Służb Specjalnych obozowali tutaj przed zaokrętowaniem w Warsash. Komandosi ci ostatecznie wylądowali na Sword Beach w Normandii. Przed D-Day na błoniach wydarzył się jednak przykry incydent. Dotyczyło to wielebnego Derricka Williamsa, który odebrał sobie życie, według Lorda Lovata Simona Frasera, po wygłoszonym słabym kazaniu. Wielebny został pochowany na cmentarzu Hollybrook w Southampton. ​​I campi che formavano l’area di smistamento intorno a Portsmouth e Southampton avevano lo scopo di nascondere le truppe che avrebbero partecipato all’Operazione Overlord. Da qui sarebbero poi passate ai punti di imbarco lungo la costa nell’area di Southampton.​I campi potevano ospitare circa 8500 uomini e 1000 veicoli. Gli uomini si accampavano sotto le tende e avevano accesso alla cucina e alle docce. Questi campi hanno permesso agli uomini di continuare gli addestramenti mentre si preparavano per la liberazione dell’Europa.​Venivano solitamente costruiti in aree coperte come i boschi per impedire l’osservazione del nemico dall’alto e per ridurre il rischio di essere osservati dal pubblico. Con l’avvicinarsi del momento dell’imbarco per l’Operazione Overlord, i campi di smistamento furono chiusi e sottoposti a protezione, alla fine del maggio 1944.Gli uomini della 1ª brigata dei servizi speciali si accamparono qui prima dell’imbarco a Warsash. Questi commandos alla fine sarebbero atterrati a Sword Beach, in Normandia. Prima del D-Day, nella Common land ebbe luogo un triste incidente. Il reverendo Derrick Williams si tolse la vita, secondo Lord Lovat Simon Fraser, a seguito di un sermone non eccezionale. È sepolto al cimitero di Hollybrook, Southampton.

 C18, C19, C20 en C21, Southampton Common ​​Obozy C18, C19, C20 i C21 na błoniach Southampton Common​ ​​C18, C19, C20 & C21, Southampton Common​ Campi ​C18, C19, C20 e C21 a Southampton Common ​​Camps C18, C19, C20 et C21 de Southampton Common​ ​​C18, C19, C20 & C21, Southampton Common​ 

As radios had been requisitioned by the occupying forces, people from Hulst regularly met at the corner of Korte-Lange Nieuwstraat and Zomerstraat to exchange the latest news. It was a beautiful late summer evening on 13 September 1944 when, at 9pm, the first artillery shelling took place from De Klinge, 3.5 km away in Belgium. Advancing, Polish artillery units had taken up new positions on the border and had started 'shooting in'. That is, data such as direction, load, elevation and so on had yet to be measured in order to hit the established targets. A Polish grenade fell precisely on the Hulsten people's meeting point. This resulted in six dead and several wounded.The fallen were buried in the municipal cemetery on Glacisweg. The plaque commemorates these civilian casualties and was made by sculptor Ronny Ivens.

img_0979.jpg

Polish grenade hits civilians

As radios had been requisitioned by the occupying forces, people from Hulst regularly met at the corner of Korte-Lange Nieuwstraat and Zomerstraat to exchange the latest news. It was a beautiful late summer evening on 13 September 1944 when, at 9pm, the first artillery shelling took place from De Klinge, 3.5 km away in Belgium. Advancing, Polish artillery units had taken up new positions on the border and had started 'shooting in'. That is, data such as direction, load, elevation and so on had yet to be measured in order to hit the established targets. A Polish grenade fell precisely on the Hulsten people's meeting point. This resulted in six dead and several wounded.The fallen were buried in the municipal cemetery on Glacisweg. The plaque commemorates these civilian casualties and was made by sculptor Ronny Ivens. Da die Besatzungsmächte die Radios beschlagnahmt hatten, trafen sich die Hulster regelmäßig an der Ecke Korte-Lange Nieuwstraat und Zomerstraat, um die neuesten Nachrichten auszutauschen. Es war ein schöner Spätsommerabend am 13. September 1944, als um 21 Uhr der erste Artilleriebeschuss aus dem 3,5 km entfernten De Klinge in Belgien erfolgte. Die vorrückenden polnischen Artillerieeinheiten hatten neue Stellungen an der Grenze bezogen und mit dem "Einschießen" begonnen. Das heißt, Parameter wie Richtung, Last, Höhe usw. mussten noch gemessen werden, um die festgelegten Ziele zu treffen. Eine polnische Granate fiel genau auf den Treffpunkt der Bewohner von Hulsten. Dabei gab es sechs Tote und mehrere Verwundete.Die Gefallenen wurden auf dem städtischen Friedhof am Glacisweg beigesetzt. Die Gedenktafel, die an diese zivilen Opfer erinnert, wurde vom Bildhauer Ronny Ivens geschaffen. Omdat de radio's gevorderd waren door de bezetter, kwamen mensen uit Hulst regelmatig samen op de hoek van de Korte-Lange Nieuwstraat en de Zomerstraat om het laatste nieuws uit te wisselen. Het was een mooie nazomeravond op 13 september 1944 toen om 21.00 uur de eerste artilleriebeschietingen plaatsvonden vanuit De Klinge, 3,5 km verderop in België. Oprukkende Poolse artillerie-eenheden hadden nieuwe posities ingenomen aan de grens en waren begonnen met 'inschieten'. Dat wil zeggen dat gegevens zoals richting, hoogte en lading nog moesten worden gemeten om de vastgestelde doelen te raken. Een Poolse granaat viel precies op de verzamelplaats van de Hulstenaren. Dit resulteerde in zes doden en verschillende gewonden.De gesneuvelden werden begraven op de gemeentelijke begraafplaats aan de Glacisweg. De plaquette herdenkt deze burgerslachtoffers en is gemaakt door beeldhouwer Ronny Ivens. Ponieważ wojska okupacyjne zarekwirowały radia, mieszkańcy Hulst regularnie spotykali się na rogu Korte-Lange Nieuwstraat i Zomerstraat, aby wymieniać się najnowszymi wiadomościami. Był piękny późny letni wieczór 13 września 1944 r., kiedy o godzinie 21:00 nastąpił pierwszy ostrzał artyleryjski z oddalonego o 3,5 km De Klinge w Belgii. Posuwające się naprzód polskie jednostki artyleryjskie zajęły nowe pozycje na granicy i rozpoczęły ostrzał. Niestety, dane takie jak kierunek, obciążenie, wysokość itp. nie zostały jeszcze zmierzone, aby trafić w ustalone cele. Polski granat spadł dokładnie na punkt zborny mieszkańców Hulst. W wyniku zginęło sześć osób, a kilka zostało rannych.Poległych pochowano na cmentarzu komunalnym przy Glacisweg. Tablica upamiętniająca ofiary cywilne została wykonana przez rzeźbiarza Ronny'ego Ivensa.

 Polnische Granate trifft Zivilisten Poolse granaat raakt burgers Polskie pociski uderzają w cywilów Polish grenade hits civilians

Only on 4 October 1944, after a huge amount of fire, did the British manage to take the almost completely destroyed village. Residents had lived in air-raid shelters for over 14 days and the church offered shelter to several hundred civilians.The residents fled en masse, with most going to the already liberated Bemmel. As the situation was not safe there either, people moved further south via the river Waal.Around 3 and 4 December 1944, a new battle broke out in the empty Haalderen. The village was successfully defended by the British against attacking German troops. For several more months Haalderen remained a depopulated village in the firing line. It was not until early April 1945 that the front moved again. The Allies then captured the entire eastern part of the Over-Betuwe.The resilience of the evacuees proved unbroken and rebuilding began immediately after their return.

Monument in Haalderen

Haalderen in the front line

Only on 4 October 1944, after a huge amount of fire, did the British manage to take the almost completely destroyed village. Residents had lived in air-raid shelters for over 14 days and the church offered shelter to several hundred civilians.The residents fled en masse, with most going to the already liberated Bemmel. As the situation was not safe there either, people moved further south via the river Waal.Around 3 and 4 December 1944, a new battle broke out in the empty Haalderen. The village was successfully defended by the British against attacking German troops. For several more months Haalderen remained a depopulated village in the firing line. It was not until early April 1945 that the front moved again. The Allies then captured the entire eastern part of the Over-Betuwe.The resilience of the evacuees proved unbroken and rebuilding began immediately after their return. Erst am 4. Oktober 1944 gelang es den Briten nach einem gewaltigen Feuergefecht, das fast völlig zerstörte Dorf einzunehmen. Die Bewohner hatten über 14 Tage lang in Luftschutzkellern gelebt. Die Kirche bot mehreren hundert Zivilisten Unterschlupf.Die Bewohner flohen massenhaft. Die meisten gingen in das bereits befreite Bemmel. Da die Lage auch dort nicht sicher war, zogen die Menschen weiter nach Süden über die Waal.Um den 3. und 4. Dezember 1944 entbrannte im leeren Haalderen eine neue Schlacht. Das Dorf wurde von den Briten erfolgreich gegen angreifende deutsche Truppen verteidigt. Noch monatelang blieb Haalderen ein entvölkertes Dorf in der Schusslinie.Erst Anfang April 1945 kam die Front wieder in Bewegung. Die Alliierten eroberten dann den gesamten östlichen Teil der Over-Betuwe.Die Widerstandsfähigkeit der Evakuierten war ungebrochen. Der Wiederaufbau begann unmittelbar nach ihrer Rückkehr. Pas op 4 oktober 1944 wisten de Britten, na een enorm trommelvuur, het bijna geheel verwoeste dorp in te nemen. De bewoners hadden ruim 14 dagen in schuilkelders geleefd. De kerk bood beschutting aan enige honderden burgers.&nbsp;&nbsp;De bewoners sloegen massaal op de vlucht. De meesten trokken naar het al bevrijde Bemmel. Omdat de situatie daar ook niet veilig was, trok men via de Waal verder naar het zuiden.&nbsp;&nbsp;Rond 3 en 4 december 1944 brak in het lege Haalderen een nieuwe veldslag uit. Het dorp werd door de Britten met succes tegen aanvallende Duitse troepen verdedigd. Nog maandenlang bleef Haalderen een ontvolkt dorp in de vuurlinie.&nbsp;Pas begin april 1945 kwam het front weer in beweging. De geallieerden veroverden toen het gehele oostelijke deel van de Over-Betuwe.&nbsp;&nbsp;De veerkracht van de evacués bleek niet gebroken. Direct na terugkeer werd begonnen met de wederopbouw.&nbsp;

 Haalderen in vorderster Front Haalderen in de frontlinie   Haalderen in the front line

The Museo Parco della Memoria Storica (Historical Remembrance Park Museum), opened in 2008, provides an immersive journey through the history of a country torn apart in material and moral terms by the Second World War. Between November and December 1943, San Pietro Infine, a place considered to be an important outpost along the Reinhard Line, which delayed the Gustav Line, was the scene of clashes between Allied troops and the Wehrmacht, which resulted in the deaths of around 300 civilians and the almost complete destruction of the town. The surviving inhabitants were forced to abandon the village, which thus became a ghost town, to find refuge in the caves and creeks of the nearby hills. The San Pietro Infine community opted in the postwar period not to rebuild the town in the same place, and thus the path of enhancing the memory of the events of 1943 gradually began, resulting in the establishment of a place where the impact of history can still be perceived today. As a result of the restoration of some buildings, a multimedia museum has been introduced in addition to the path through the abandoned settlement, amplified by visual and sound effects, capable of emotionally involving users. The Fondazione Parco della Memoria Storica (Historical Remembrance Park Foundation), which manages the site, has over time not only expanded the usability of the site, but also enabled the carrying out of a film festival entitled 'Stories in History'. There is a hotel facility near the site that allows the stage of the Gustav route to be used for overnight stays.&nbsp;

The village of San Pietro Infine in Campania, Italy, was completely destroyed in late 1943 by fighting between the advancing U.S. forces seeking to break the Winter Line and the defending German troops. The Parco della Memoria Storica (History Memorial Park) contains the ruins of the village, still laying as they were at the end of the war.

The Park Museum of Historical Remembrance in San Pietro Infine.

Memora Museum at S. Pietro Infine

Historical Remembrance Park Museum

Położona we włoskiej Kampanii wioska San Pietro Infine została całkowicie zniszczona u schyłku 1943 roku wskutek walk między nacierającymi siłami amerykańskimi, dążącymi do przerwania Linii Gustawa, a broniącymi się wojskami niemieckimi. Historyczny Park Pamięci obejmuje ruiny wioski – zachowane w takim stanie, w jakim zostały opuszczone po zakończeniu wojny. Das Dorf San Pietro Infine in Kampanien wurde Ende 1943 bei Gefechten zwischen den vorrückenden US-Streitkräften, die die Gustav-Linie durchbrechen wollen, und den deutschen Truppen vollständig zerstört. Im History Memorial Park (Parco Della Memoria Storica) befinden sich die seit Kriegsende unveränderten Ruinen des Dorfes. Fin 1943, le village italien de San Pietro Infine, en Campanie, est dévasté par les combats entre les forces américaines qui tentent de forcer la ligne d’hiver et les défenseurs allemands. Dans le Parc mémorial se trouvent les décombres du village ravagé par la guerre. Il Museo parco della Memoria storica inaugurato nel 2008, consente di effettuare un viaggio immersivo nella storia di un paese dilaniato dal passaggio della seconda guerra mondiale in termini materiali e morali. Tra il novembre e il dicembre 1943, San Pietro Infine, località ritenuta avamposto di rilievo lungo la linea Reinhard, ritardatrice della Gustav, è stata scenario di scontri tra le truppe alleate e la wehrmacht, che causarono la morte di circa 300 civili e la quasi completa distruzione del centro abitato. Gli abitanti sopravvissuti furono costretti ad abbandonare il paese, che divenne dunque un centro fantasma, per trovare rifiugio presso le grotte e le insenature delle vicine colline. La comunità di San Pietro Infine scelse nel dopoguerra di non ricostruire il paese nello stesso punto e pertanto ha preso progressivamente avvio il percorso di valorizzazione della memoria degli accadimenti del 1943, che ha condotto alla creazione di un luogo dove è possibile percepire, ancora oggi, l’impatto della storia. Grazie al recupero di alcuni edifici, oltre al percorso nell’abitato abbandonato, amplificato da effetti visivi e sonori, è stato introdotto un museo multimediale in grado di coinvolgere emotivamente i fruitori.La Fondazione Parco della Memoria Storica che gestisce il sito, nel corso del tempo oltre ad ampliare la fruibilità ha consentito la realizzazione di un festival cinematografico intitolato “Storie nella storia”. Nei pressi del sito è presente una struttura alberghiera che consente di poter utilizzare la tappa dell’itinerario sulla Gustav per pernottare. Het dorp San Pietro Infine in het Italiaanse Campania werd eind 1943 geheel verwoest. Dit gebeurde tijdens gevechten tussen de oprukkende Amerikaanse troepen die probeerden de Gustav-linie te doorbreken en de Duitse troepen die hun linie verdedigden. In het Nationaal Gedenkpark liggen de ruïnes van het dorp, nog steeds in dezelfde toestand als aan het eind van de oorlog. The Museo Parco della Memoria Storica (Historical Remembrance Park Museum), opened in 2008, provides an immersive journey through the history of a country torn apart in material and moral terms by the Second World War. Between November and December 1943, San Pietro Infine, a place considered to be an important outpost along the Reinhard Line, which delayed the Gustav Line, was the scene of clashes between Allied troops and the Wehrmacht, which resulted in the deaths of around 300 civilians and the almost complete destruction of the town. The surviving inhabitants were forced to abandon the village, which thus became a ghost town, to find refuge in the caves and creeks of the nearby hills. The San Pietro Infine community opted in the postwar period not to rebuild the town in the same place, and thus the path of enhancing the memory of the events of 1943 gradually began, resulting in the establishment of a place where the impact of history can still be perceived today. As a result of the restoration of some buildings, a multimedia museum has been introduced in addition to the path through the abandoned settlement, amplified by visual and sound effects, capable of emotionally involving users. The Fondazione Parco della Memoria Storica (Historical Remembrance Park Foundation), which manages the site, has over time not only expanded the usability of the site, but also enabled the carrying out of a film festival entitled 'Stories in History'. There is a hotel facility near the site that allows the stage of the Gustav route to be used for overnight stays.&nbsp;

 Historyczny Park Pamięci Historischer Gedenkpark Parc mémorial de San Pietro Infine Museo Parco della Memoria Storica Monument Nationaal Gedenkpark Historical Remembrance Park Museum

Johan van Caspel wrote an article on the 'Cabaret in a pigsty' for the soldiers' magazine Front en Heem. Just outside Tiel was a German battery. The commander of the artillery was Steinbach. To offer the German soldiers in the Betuwe some entertainment, he took the initiative to organise a performance at the farm where he was staying. On foot and on bicycles, men from far and wide came to the performance. A hot meal and some drinks strengthened the front camaraderie. To be able to forget soldier life for a moment, as SS man Hendrik Spijkers described in his diary: '...Cellars, ruined farms, old bunkers of the Dutch army are the dwellings, but quite comfortably furnished with furniture from Kesteren. For their food the boys take care of themselves. Spähtrupps (reconnaissance patrols) fetch oil, bacon, flour, pickled fruit etc. from Opheusden which is more or less in No Man's Land...'. The performance was a remarkable undertaking so close behind the front in the final phase of the battle. A large photo album of the event was compiled by correspondents reporting on the battle in the Betuwe.

Oberleutnant Steinbach greets some young German soldiers. 

Performance in the pig barn

Johan van Caspel schrieb für die Soldatenzeitschrift Front en Heem einen Artikel über das "Kabarett im Schweinestall". In der Nähe von Tiel stand eine deutsche Batterie. Der Kommandeur der Artillerie war Steinbach. Um den deutschen Soldaten in der Betuwe etwas Unterhaltung zu bieten, ergriff er die Initiative und organisierte eine Aufführung auf dem Bauernhof, auf dem er wohnte. Zu Fuß und auf Fahrrädern kamen die Männer von nah und fern zu der Aufführung. Eine warme Mahlzeit und einige Getränke stärkten die Kameradschaft an der Front. Für einen Moment das Soldatenleben vergessen können, wie der SS-Mann Hendrik Spijkers in seinem Tagebuch beschrieb: "...Keller, verfallene Bauernhöfe, alte Bunker der holländischen Armee sind die Behausungen, aber recht komfortabel mit Möbeln aus Kesteren eingerichtet. Für ihr Essen sorgen die Jungen selbst. Spähtrupps holen Öl, Speck, Mehl, eingelegtes Obst usw. aus Opheusden, das mehr oder weniger im Niemandsland liegt...'. Die Aufführung war ein bemerkenswertes Unterfangen so kurz hinter der Front in der Endphase der Schlacht. Die Korrespondenten, die über die Schlacht in der Betuwe berichteten, stellten ein umfangreiches Fotoalbum über das Ereignis zusammen.> Johan van Caspel schreef voor het soldatenblad Front en Heem een artikel over het 'Cabaret in een varkensstal'. Net buiten Tiel stond een Duitse batterij. De commandant van het geschut was Steinbach. Om de Duitse soldaten in de Betuwe wat vermaak te bieden nam hij het initiatief om op de boerderij waar hij verbleef een voorstelling te organiseren. Te voet en op de fiets kwamen manschappen uit de wijde omgeving naar de voorstelling. Een warme maaltijd en wat drank versterkten de frontkameraadschap. Even het soldatenleven kunnen vergeten zoals SS-er Hendrik Spijkers dat beschreef in zijn dagboek: '...Kelders, verwoeste boerderijen, oude bunkers van het Nederlandsche leger zijn de woningen, maar vrij comfortabel ingericht met meubelen uit Kesteren. Voor hun kostje zorgen de jongens zelf wel. Spähtrupps [verkenningspatrouilles] halen olie, spek, meel, ingemaakte vruchten enz. uit Opheusden dat min of meer in Niemandsland ligt...'. De voorstelling was een opmerkelijke onderneming zo kort achter het front in de laatste fase van de strijd. Van het gebeuren werd een groot fotoalbum samengesteld door correspondenten die verslag deden van de strijd in de Betuwe.

 Variété im Schweinestall Voorstelling in de varkensschuur

On 23 March 1942, Adolf Hitler issued Fuhrer Directive No. 40 which was the order for the creation of an Atlantic Wall. 6,200km of coastline needed to be defended. They used slave labour, such as Organisation Todt, and conscripted workers to build hundreds of defensive positions.&nbsp;​WN44 is located to the west of the town of Arromanches-les-Bains on cliff top slope rising westwards. Here, the position was manned by Wehrmacht (army), I./ Grenadier Regiment 916, 352 Infantry Division.&nbsp;​The Wiederstandnest was created in 1942 and used the 10m high raised area where the cliff began to climb west. WN44 overlooked the beach area and back towards WN43, creating interlocking fields of fire down onto the beach at Arromanches-les-Bains.&nbsp;​A concrete casemate with a MG34 machine gun was built overlooking the beach area. This still remains today and is located at the most western end of WN44. The WN position was interconnected with slit trenches to allow the personnel to move around with cover from any incoming fire.&nbsp;​To the eastern end of the position, where houses now stand, was a concrete casemate which had a 47mm Cannon within. There was a 75mm cannon which was not covered with concrete protection and was situated within the WN position. The only protection for the 75mm cannon was sandbags. Close to these was the ammunition bunker that sat in the centre area of WN44, but it is no longer present.&nbsp;​At the beginning of 1943 the final position of WN44, located to the south of the position away from the cliff, was completed. This offered protection to the rear of WN44 with a firing position. In total 16 Flamewerfer (Flame Thrower) defences were located around WN44.&nbsp;​Caution should be taken on the edge of the cliff area at WN44, do not cross the fences or barriers in place.​​&nbsp;

From just below the WN44 position, this is the view of the beach area that would have been in range of any fire brought down from the position

WN44

The WN position was located above the beach on the cliff tops. This allowed fields of fire directly down onto the beach area. A concrete casemate is still visible to this day

Wiederstandnest 44 (WN44)

On 23 March 1942, Adolf Hitler issued Fuhrer Directive No. 40 which was the order for the creation of an Atlantic Wall. 6,200km of coastline needed to be defended. They used slave labour, such as Organisation Todt, and conscripted workers to build hundreds of defensive positions.&nbsp;​WN44 is located to the west of the town of Arromanches-les-Bains on cliff top slope rising westwards. Here, the position was manned by Wehrmacht (army), I./ Grenadier Regiment 916, 352 Infantry Division.&nbsp;​The Wiederstandnest was created in 1942 and used the 10m high raised area where the cliff began to climb west. WN44 overlooked the beach area and back towards WN43, creating interlocking fields of fire down onto the beach at Arromanches-les-Bains.&nbsp;​A concrete casemate with a MG34 machine gun was built overlooking the beach area. This still remains today and is located at the most western end of WN44. The WN position was interconnected with slit trenches to allow the personnel to move around with cover from any incoming fire.&nbsp;​To the eastern end of the position, where houses now stand, was a concrete casemate which had a 47mm Cannon within. There was a 75mm cannon which was not covered with concrete protection and was situated within the WN position. The only protection for the 75mm cannon was sandbags. Close to these was the ammunition bunker that sat in the centre area of WN44, but it is no longer present.&nbsp;​At the beginning of 1943 the final position of WN44, located to the south of the position away from the cliff, was completed. This offered protection to the rear of WN44 with a firing position. In total 16 Flamewerfer (Flame Thrower) defences were located around WN44.&nbsp;​Caution should be taken on the edge of the cliff area at WN44, do not cross the fences or barriers in place.​​&nbsp; Le 23 mars 1942, Adolf Hitler publie la directive du Führer n° 40, qui ordonne la création d'un mur de l'Atlantique. Il s'agit de défendre 6 200 km de côtes. Des centaines de positions défensives ont été construites à l'aide d'esclaves, comme l'Organisation Todt, et de travailleurs conscrits.WN44 est situé à l'ouest de la ville d'Arromanches-les-Bains, sur une falaise s'élevant vers l'ouest. La position était tenue par le Grenadier Regiment 916 de la Wehrmacht (armée), de la 352e division d'infanterie.La Wiederstandnest fut créée en 1942 et utilisait la zone surélevée de 10 mètres de haut où la falaise commençait à monter vers l'ouest. Le WN44 surplombait la zone de la plage et revenait vers le WN43, créant des champs de tir imbriqués jusqu'à la plage d'Arromanches-les-Bains.Une casemate en béton équipée d'une mitrailleuse MG34 fut construite pour surplomber la plage. Elle existe toujours aujourd'hui et se trouve à l'extrémité la plus à l'ouest de WN44. La position WN était reliée à des tranchées pour permettre au personnel de se déplacer à l'abri de tout tir entrant.À l'extrémité est de la position, là où se trouvent aujourd'hui des maisons, se trouvait une casemate en béton abritant un canon de 47 mm. Un canon de 75 mm, qui n'était pas recouvert d'une protection en béton, se trouvait dans la position WN. La seule protection du canon de 75 mm était constituée de sacs de sable. À proximité de ce canon se trouvait le bunker à munitions qui se trouvait dans la zone centrale de WN44, mais il n'existe plus.Au début de l'année 1943, la position finale de WN44, située au sud de la position, loin de la falaise, fut achevée. Elle offrait une protection à l'arrière de WN44 avec une position de tir. Au total, 16 défenses Flamewerfer (lance-flammes) étaient situées autour de WN44.Il convient d'être prudent au bord de la falaise à WN44 et de ne pas franchir les clôtures ou les barrières en place. Op 23 maart 1942 vaardigde Adolf Hitler Fuhrer Directive No. 40 uit, het bevel voor de bouw van een Atlantikwall. 6.200 km kustlijn moest worden verdedigd. Ze gebruikten slavenarbeid, zoals Organisation Todt, en dienstplichtige arbeiders om honderden verdedigingsposities te bouwen.WN44 ligt ten westen van de stad Arromanches-les-Bains op een klifhelling die naar het westen oploopt. Hier werd de positie bemand door Wehrmacht (leger), I./ Grenadier Regiment 916, 352 Infanterie Divisie.Het Wiederstandnest werd opgericht in 1942 en gebruikte het 10 meter hoge verhoogde gebied waar de klif naar het westen begon te klimmen. WN44 keek uit over het strandgebied en terug naar WN43, waardoor met elkaar verbonden schootsvelden ontstonden naar het strand van Arromanches-les-Bains.Een betonnen kazemat met een MG34 machinegeweer werd gebouwd met uitzicht op het strandgebied. Deze staat er nog steeds en bevindt zich aan het meest westelijke uiteinde van WN44. De WN-positie was verbonden met loopgraven met sleuven zodat het personeel zich kon verplaatsen met dekking tegen inkomend vuur.Aan de oostkant van de positie, waar nu huizen staan, was een betonnen kazemat met een 47mm kanon erin. Er was een 75mm kanon dat niet bedekt was met betonnen bescherming en dat zich binnen de WN-stelling bevond. De enige bescherming voor het 75mm kanon bestond uit zandzakken. Vlakbij stond de munitiebunker die in het middengebied van WN44 stond, maar die is niet meer aanwezig.Begin 1943 werd de laatste positie van WN44, ten zuiden van de positie weg van de klif, voltooid. Dit bood bescherming aan de achterkant van WN44 met een vuurpositie. In totaal stonden er 16 Flamewerfer (Vlammenwerper) verdedigingswerken rond WN44.Weesvoorzichtigop de rand van de klif bij WN44, ga niet over de hekken of barrières heen.

 Wiederstandsnest 44 (WN44) Wiederstandnest 44 (WN44) Wiederstandnest 44 (WN44)

The villagers had never seen anything like it before. Many tanks, armoured cars, trucks and cannons of the First Polish Armoured Division landed in the village. This made Koewacht the first village in Zeeland to be liberated. In the course of the day most other villages south of the Axel-Hulst line would also fall into Allied hands. The Poles advanced from Koewacht with the aim of breaking the German resistance around Axel and advancing towards the port of Terneuzen.The advance was accompanied by heavy artillery shelling. What started as a simple border crossing developed around Axel into a fierce battle with many casualties on the Polish side. During this fighting at Fort Ferdinandus Jan Gasiorowski was killed. He is buried in the cemetery to the left of the Catholic church. It was not until 20 September that the Poles reached Terneuzen and were able to take the town and its harbours.

fo016278_axel_c_zeeuwse_bibliotheek.jpg

fo016277_axel_c_zeeuwse_bibliotheek.jpg

koewacht 1.png

poi_13_gewsneuvelde_pool_jan_gasiorowski.jpg

poi_13_pools_zwaar_tansport_klapstraat_koewacht_16-09-1944.jpg

poi_13_grensovergang_koewacht_kapot_gereden_door_pools_zwaar_materieel_16-09-1944.jpg

oorlogsmuseum_gdynia_poolse_houwitser_hulsterseweg_19-09-1944_axel_03.jpg

fo016274_axel_.c_zeeuwse_bibliotheek_1280_1280_fit_90.jpg.webp

Polish forces cross the border

De dorpsbewoners hadden zoiets nog nooit gezien. Vele tanks, pantserwagens, trucks en kanonnen van de Eerste Poolse Pantserdivisie streken neer in het dorp. Hiermee was Koewacht het eerste dorp in Zeeland dat werd bevrijd. In de loop van de dag zouden ook de meeste andere dorpen ten zuiden van de lijn Axel-Hulst in geallieerde handen vallen. De Polen rukten op vanuit Koewacht met het doel de Duitse weerstand rond Axel te breken en door te stoten naar de haven van Terneuzen.De opmars ging gepaard met heftige artilleriebeschietingen. Wat begon als een eenvoudige grensoversteek ontwikkelde zich rond Axel tot een hevige strijd met veel doden aan Poolse zijde. Bij deze gevechten sneuvelde bij Fort Ferdinandus Jan Gasiorowski . Hij ligt begraven op het kerkhof links naast de katholieke kerk. Pas op 20 september bereikten de Polen Terneuzen en konden ze de stad en havens innemen.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/LMus4WI_KpE?si=Ej1iwJRniqS982Ry" start="0"></iframe></div> So etwas hatten die Dorfbewohner noch nie gesehen. Viele Panzer, Panzerwagen, Lastwagen und Kanonen der Ersten Polnischen Panzerdivision landeten im Dorf. Damit war Koewacht das erste Dorf in Zeeland, das befreit wurde. Im Laufe des Tages sollten auch die meisten anderen Dörfer südlich der Axel-Hulst-Linie in die Hände der Alliierten fallen. Die Polen rückten von Koewacht aus vor, um den deutschen Widerstand um Axel zu brechen und in Richtung des Hafens von Terneuzen vorzudringen.Der Vormarsch wurde von schwerem Artilleriebeschuss begleitet. Was als einfacher Grenzübergang begann, entwickelte sich um Axel zu einem erbitterten Kampf mit vielen Opfern auf polnischer Seite. Bei diesen Kämpfen in Fort Ferdinandus wurde Jan Gasiorowski getötet. Er ist auf dem Friedhof links von der katholischen Kirche begraben. Erst am 20. September erreichten die Polen Terneuzen und konnten die Stadt und ihre Häfen einnehmen. Mieszkańcy wsi nigdy wcześniej nie widzieli czegoś takiego. Do wioski przybyło wiele czołgów, samochodów pancernych, ciężarówek i dział Pierwszej Polskiej Dywizji Pancernej. W ten sposób Koewacht stała się pierwszą wyzwoloną wsią w Zelandii. W ciągu dnia większość innych wsi na południe od linii Axel-Hulst również została przejęta przez aliantów. Polacy ruszyli z Koewacht z zamiarem przełamania niemieckiego oporu wokół Axel i podążania w kierunku portu Terneuzen.Natarciu towarzyszył ciężki ostrzał artyleryjski. To, co rozpoczęło się jako zwykłe przekraczanie granicy, przerodziło się przy Axel w zaciętą bitwę z wieloma ofiarami po stronie polskiej. Podczas walk w Forcie Ferdinandus zginął Jan Gasiorowski. Został pochowany na cmentarzu po lewej stronie kościoła katolickiego. Dopiero 20 września Polacy dotarli do Terneuzen i byli w stanie zająć miasto i jego porty.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/LMus4WI_KpE" start="0"></iframe></div>

 Polen steken de grens over Polnische Streitkräfte überschreiten die Grenze Polskie siły przekraczają granicę

However, the Germans have no idea they have captured a British general. After Hackett is operated on, the general is secretly taken from the hospital with the help of the Dutch resistance. Hackett is transferred to Ede, where the three sisters Mien, Cor, and Anna de Nooij care for him on Torenstraat for five months. He rests a lot and learns Dutch. From the resistance, Hackett receives a false identity card. From now on, he uses the false name Van Dalen and wears a badge indicating he is deaf and dumb to avoid speaking in public.The house adjoins the garden of a house on Grotestraat where a detachment of the German Feldgendarmerie (Military Police) is stationed. In that garden, the Germans keep a large goose. Hackett wants to seize the goose for Christmas, but the sisters manage to talk him out of this plan. However, the goose continues to occupy Hackett's mind—and keeps him awake with its loud honking.The plans to bring Hackett to his own troops in the liberated south of the Netherlands initially fail. Then Johan Snoek (a member of the De Nooij family) decides to use a well-known escape route through the waterways of the Biesbosch. The route to the Biesbosch will have to be covered by bike. During a first cycling exercise near Torenstraat, Hackett slips on the slippery, snow-covered road. He does not respond to questions from concerned citizens and German soldiers, pointing to his 'I am deaf' badge.On Tuesday, January 30, 1945, Hackett thanks his benefactors for all their kindness and departs with Johan Snoek through cold and snow. They arrive in Sliedrecht on Monday, February 5, 1945. That same night, members of the resistance row with Hackett through the Biesbosch to Lage Zwaluwe, on the Allied side of the Merwede. On Wednesday, February 7, the remaining people in Ede hear the code message "The Grey Goose has departed" on Radio Oranje. They now know one thing for sure: General Hackett is safely back in Great Britain.Today, there is a road named after General Hackett, the Generaal Hackettlaan in Ede.

Brigadier "Shan" Hackett

King George VI inspects paratroops of 1st Airborne Division, 16 March 1944. Standing just a bit behind the King, with swagger stick and maroon beret, is Brigadier "Shan" Hackett, commanding the 4th Parachute Brigade.

General Hackett goes into hiding in Ede

However, the Germans have no idea they have captured a British general. After Hackett is operated on, the general is secretly taken from the hospital with the help of the Dutch resistance. Hackett is transferred to Ede, where the three sisters Mien, Cor, and Anna de Nooij care for him on Torenstraat for five months. He rests a lot and learns Dutch. From the resistance, Hackett receives a false identity card. From now on, he uses the false name Van Dalen and wears a badge indicating he is deaf and dumb to avoid speaking in public.The house adjoins the garden of a house on Grotestraat where a detachment of the German Feldgendarmerie (Military Police) is stationed. In that garden, the Germans keep a large goose. Hackett wants to seize the goose for Christmas, but the sisters manage to talk him out of this plan. However, the goose continues to occupy Hackett's mind—and keeps him awake with its loud honking.The plans to bring Hackett to his own troops in the liberated south of the Netherlands initially fail. Then Johan Snoek (a member of the De Nooij family) decides to use a well-known escape route through the waterways of the Biesbosch. The route to the Biesbosch will have to be covered by bike. During a first cycling exercise near Torenstraat, Hackett slips on the slippery, snow-covered road. He does not respond to questions from concerned citizens and German soldiers, pointing to his 'I am deaf' badge.On Tuesday, January 30, 1945, Hackett thanks his benefactors for all their kindness and departs with Johan Snoek through cold and snow. They arrive in Sliedrecht on Monday, February 5, 1945. That same night, members of the resistance row with Hackett through the Biesbosch to Lage Zwaluwe, on the Allied side of the Merwede. On Wednesday, February 7, the remaining people in Ede hear the code message "The Grey Goose has departed" on Radio Oranje. They now know one thing for sure: General Hackett is safely back in Great Britain.Today, there is a road named after General Hackett, the Generaal Hackettlaan in Ede. Die Deutschen haben jedoch keine Ahnung, dass sie einen britischen General gefangen genommen haben. Nachdem Hackett operiert wurde, wird der General heimlich mit Hilfe des niederländischen Widerstands aus dem Krankenhaus gebracht. Hackett wird nach Ede gebracht, wo ihn die drei Schwestern Mien, Cor und Anna de Nooij fünf Monate lang in der Torenstraat versorgen. Er ruht sich viel aus und lernt Niederländisch. Vom Widerstand erhält Hackett einen falschen Personalausweis. Von nun an trägt er den falschen Namen Van Dalen und trägt ein Abzeichen, das besagt, dass er taubstumm ist, um in der Öffentlichkeit nicht sprechen zu müssen.Das Haus grenzt an den Garten eines Hauses in der Grotestraat, in dem sich ein Detachement der deutschen Feldgendarmerie (Militärpolizei) befindet. In diesem Garten halten die Deutschen eine große Gans. Hackett möchte die Gans für Weihnachten stehlen, aber die Schwestern können ihn von diesem Plan abbringen. Die Gans beschäftigt Hackett jedoch weiterhin - und hält ihn auch durch ihr lautes Geschnatter wach.Die Pläne, Hackett zu seinen eigenen Truppen im befreiten Süden der Niederlande zu bringen, scheitern zunächst. Dann beschließt Johan Snoek (ein Mitglied der Familie De Nooij), eine bekannte Fluchtroute über die Wasserwege der Biesbosch zu nutzen. Der Weg zur Biesbosch muss mit dem Fahrrad zurückgelegt werden. Bei einem ersten Radfahrversuch in der Nähe der Torenstraat rutscht Hackett auf der glatten, schneebedeckten Straße aus. Er antwortet nicht auf Fragen besorgter Bürger und deutscher Soldaten und zeigt auf sein "Ich bin taub" -Abzeichen.Am Dienstag, dem 30. Januar 1945, bedankt sich Hackett bei seinen Wohltätern für all ihre Freundlichkeit und verlässt mit Johan Snoek durch Kälte und Schnee. Sie kommen am Montag, dem 5. Februar 1945, in Sliedrecht an. Noch in derselben Nacht rudern Mitglieder des Widerstands mit Hackett durch die Biesbosch nach Lage Zwaluwe, auf die alliierte Seite der Merwede. Am Mittwoch, dem 7. Februar, hören die verbliebenen Menschen in Ede über Radio Oranje die Code-Nachricht "Die Graugans ist abgereist". Sie wissen jetzt sicher: General Hackett ist sicher zurück in Großbritannien.Heute gibt es eine Straße, die nach General Hackett benannt ist, die Generaal Hackettlaan in Ede. De Duitsers hebben echter geen idee dat ze een Britse generaal gevangen hebben genomen. Nadat Hackett is geopereerd, wordt de generaal in het geheim met behulp van het Nederlands verzet uit het ziekenhuis weggehaald. Hackett wordt overgebracht naar Ede waar de drie zussen Mien, Cor en Anna de Nooij hem op de Torenstraat vijf maanden lang verzorgen. Hij rust veel en leert Nederlands. Van het verzet krijgt Hackett een vals persoonsbewijs. Vanaf nu draagt hij de valse naam Van Dalen en krijgt een speldje opgespeld dat hij doofstom is om zo niet te hoeven praten in het openbaar.&nbsp;Het huis grenst aan de tuin van een huis in de Grotestraat waarin zich een detachement van de Duitse Feldgendarmerie (Militaire Politie) bevindt. In die tuin houden de Duitsers een grote gans. Hackett wil die gans verschalken voor de kerst, maar de zusters weten dit plan uit zijn hoofd te praten. De gans blijft Hackett echter bezighouden - en houdt hem ook uit de slaap door zijn luid gegak. De plannen om Hackett naar de eigen troepen in het bevrijde zuiden van Nederland te brengen, lopen aanvankelijk op niets uit. Dan besluit Johan Snoek (lid van de familie De Nooij) een bekende ontsnappingsroute via het water van de Biesbosch te gebruiken. De route naar de Biesbosch zal op de fiets moeten worden afgelegd. Tijdens een eerste fietsoefening bij de Torenstraat valt Hackett op de gladde, besneeuwde weg. Hij antwoordt niet op vragen van toegesnelde burgers en Duitse militairen en wijst op zijn ‘ik ben doof’ speldje.Op dinsdag 30 januari 1945 bedankt Hackett zijn weldoeners voor alle vriendelijkheid en vertrekt met Johan Snoek door kou en sneeuw. Ze arriveren op maandag 5 februari 1945 in Sliedrecht. Nog diezelfde nacht roeien verzetsmensen met Hackett door de Biesbosch naar Lage Zwaluwe, aan de geallieerde zijde van de Merwede. Op woensdag 7 februari horen de achterblijvers in Ede via Radio Oranje het codebericht “De Grijze Gans is vertrokken”. Ze weten nu één ding zeker: generaal Hackett is veilig terug in Groot-Brittannië.Tegenwoordig is er een weg vernoemd naar generaal Hackett, de Generaal Hackettlaan in Ede.

 Generaal Hackett taucht in Ede unter Generaal Hackett duikt onder in Ede General Hackett goes into hiding in Ede

​​Floating piers and pierheads were known collectively as ‘Whale’. They were constructed of steel and concrete and had to float. The intention was that the ‘Whale’ was towed across the channel in suitable sections and erected on the spot at Arromanches-les-Bains or Vierville-sur-Mer.&nbsp;​The ’Whale’ was the vital component that consisted of ‘Beetle’ and the steel road. The ‘Beetle’ (floating concrete sections) were spaced out with the road section attached to the top: these were the ‘Whale’ element. These formed the roadways from the sea to enable the unloading of ships and crafts to allow the supplies and vehicles to come ashore.&nbsp;​Each ‘Whale’ needed to be anchored down into position to stop the floating roadways from drifting away with tide conditions or weather. The ‘Beetle’ component had the anchors attached to them.&nbsp;​On 8 June 1944, the first ‘Whale’ tows were sailed from 03:30 and then continued daily. The only time they were not allowed to be towed was when the weather conditions were unfavourable. On 12 June, five ‘Whale’ tows were lost on passage across the channel.&nbsp;&nbsp;​Nowadays, there are no complete ‘Whale’ sections remaining at Arromanches-les-Bains. However, what can still be seen of the ‘Whale’ are the ‘Beetle’ components. These are the concrete structures, lozenge shaped, that are visible on the beach in a line when the tide is out. They should not be climbed on or into.&nbsp;

This single piece of 'Whale', the floating road, shows how vehicles would pass along from the sea to the land

Whale road section

On the beach, multiple sections of 'beetle' can be found clustered together

Beetle Cluster

The floating concrete sections know as 'Beetle' that would support the whale section

Beetle section

This single span of 'Whale' is around 40 feet long. It would sit on top of two 'Beetle' sections that allowed it to float

The 'Beetle' concrete section sitting on the sand, in the background section of whale, floating roadway, can be seen

Whale and Beetle

Whale component of a Mulberry Harbour

​​Floating piers and pierheads were known collectively as ‘Whale’. They were constructed of steel and concrete and had to float. The intention was that the ‘Whale’ was towed across the channel in suitable sections and erected on the spot at Arromanches-les-Bains or Vierville-sur-Mer.&nbsp;​The ’Whale’ was the vital component that consisted of ‘Beetle’ and the steel road. The ‘Beetle’ (floating concrete sections) were spaced out with the road section attached to the top: these were the ‘Whale’ element. These formed the roadways from the sea to enable the unloading of ships and crafts to allow the supplies and vehicles to come ashore.&nbsp;​Each ‘Whale’ needed to be anchored down into position to stop the floating roadways from drifting away with tide conditions or weather. The ‘Beetle’ component had the anchors attached to them.&nbsp;​On 8 June 1944, the first ‘Whale’ tows were sailed from 03:30 and then continued daily. The only time they were not allowed to be towed was when the weather conditions were unfavourable. On 12 June, five ‘Whale’ tows were lost on passage across the channel.&nbsp;&nbsp;​Nowadays, there are no complete ‘Whale’ sections remaining at Arromanches-les-Bains. However, what can still be seen of the ‘Whale’ are the ‘Beetle’ components. These are the concrete structures, lozenge shaped, that are visible on the beach in a line when the tide is out. They should not be climbed on or into.&nbsp; Les piles et les têtes de piles flottantes étaient connues sous le nom de "baleine". Elles étaient construites en acier et en béton et devaient flotter. L'objectif était de remorquer la "Baleine" à travers le canal en sections appropriées et de l'ériger sur place à Arromanches-les-Bains ou à Vierville-sur-Mer.La "Baleine" était l'élément vital composé du "Scarabée" et de la route en acier. Les "Beetle" (sections flottantes en béton) étaient espacées et la section routière était attachée au sommet : c'était l'élément "Whale". Ils formaient les voies de circulation à partir de la mer pour permettre le déchargement des navires et des embarcations afin de permettre aux fournitures et aux véhicules d'arriver sur le rivage.Chaque"baleine" devait être ancrée en position pour empêcher les routes flottantes de dériver en fonction de la marée ou des conditions météorologiques. Les composants du "Beetle" étaient équipés d'ancres.Le 8 juin 1944, les premiers remorquages de la "Baleine" ont été effectués à partir de 03h30 et se sont poursuivis tous les jours. Le seul moment où ils n'étaient pas autorisés à être remorqués était lorsque les conditions météorologiques étaient défavorables. Le 12 juin, cinq remorques "Whale" ont été perdues lors de la traversée de la Manche.Aujourd'hui, il ne reste plus de sections complètes de la "Baleine" à Arromanches-les-Bains. Cependant, ce que l'on peut encore voir de la "Baleine", ce sont les éléments du "Scarabée". Il s'agit des structures en béton, en forme de losange, qui sont visibles sur la plage en ligne lorsque la marée est basse. Il est interdit de grimper dessus ou d'y pénétrer. Drijvende pieren en pierhoofden stonden bekend als 'Whale'. Ze waren gemaakt van staal en beton en moesten drijven. Het was de bedoeling dat de 'Whale' in geschikte delen over het kanaal werd gesleept en ter plekke bij Arromanches-les-Bains of Vierville-sur-Mer werd opgebouwd.De 'Whale' was het vitale onderdeel dat bestond uit de 'Beetle' en de stalen weg. De 'Beetle' (drijvende betonnen secties) werden uit elkaar geplaatst met het weggedeelte aan de bovenkant bevestigd: deze vormden het 'Whale'-element. Deze vormden de wegen vanaf zee om het lossen van schepen en vaartuigen mogelijk te maken, zodat de voorraden en voertuigen aan land konden komen.Elke 'Whale' moest op zijn plaats worden verankerd om te voorkomen dat de drijvende wegen zouden wegdrijven bij eb of vloed. Aan de 'Beetle' component waren de ankers bevestigd.Op 8 juni 1944 werden de eerste 'Whale' sleepschepen vanaf 03:30 uitgezet en daarna dagelijks voortgezet. De enige keer dat er niet gesleept mocht worden was als de weersomstandigheden ongunstig waren. Op 12 juni gingen vijf 'Whale' sleepschepen verloren tijdens de overtocht door het kanaal.Tegenwoordig zijn er geen complete 'Whale'-secties meer over in Arromanches-les-Bains. Wat nog wel te zien is van de 'Whale' zijn de 'Beetle' onderdelen. Dit zijn de betonnen structuren, ruitvormig, die bij eb in een lijn op het strand zichtbaar zijn. Je mag er niet op of in klimmen.

 Walviscomponent van een Moerbeihaven Whale component of a Mulberry Harbour Composant baleine (port de Mulberry)

The occupying forces did not abandon Breda without a struggle in the last days before the liberation. Although most of the German troops had been ordered to retreat behind the Mark Canal, small units remained in the town, with the task of slowing the Allied advance.
And so fighting took place at different places in the city and there were also casualties among the civilians. The liberators were a surprise to many of the people of Breda. They were Polish soldiers from the 1st Polish Armoured Division under General Maczek.
They fought German units in the Ginneken, along the Teteringsedijk and around the Coothplein. On the 29th of October 1944, they reached the Grote Markt and Breda was liberated. The enthusiastic people of Breda cheered them to the skies.&#13;
&#13;
 &#13;

panther_d-tank_breda_02.jpg

panther_d-tank_breda_01.jpg

Gift from the Poles

Breda wurde in den letzten Tagen vor der Befreiung nicht kampflos vom Besatzer aufgegeben. Obwohl die meisten deutschen Truppen den Befehl erhalten hatten sich hinter den Markkanaal zurückzuziehen, blieben in der Stadt kleine Einheiten zurück, die den alliierten Aufmarsch aufhalten sollten.
An verschiedenen Orten in der Stadt brachen Kämpfe aus, denen auch Zivilbevölkerung zum Opfer viel. Die Befreier waren für die Einwohner Bredas überraschenderweise polnische Soldaten der 1. polnischen Panzerdivision, die von General Maczek angeführt wurde.
Im Ginneken, entlang des Teteringsedijk und um den Coothplatz stießen die Polen auf deutsche Einheiten und es entstanden Scharmützel. Am 29. Oktober 1944 erreichten die Polen den ‚Grote Markt’ und Breda war befreit. Dort jubelten ihnen begeisterte Einwohner Bredas zu.&#13;
&#13;
 &#13; Breda werd niet zonder slag of stoot opgegeven door de bezetter in de laatste dagen voor de bevrijding. Hoewel de meeste Duitse troepen bevel hadden gekregen zich terug te trekken achter het Markkanaal, bleven er in de stad kleine eenheden achter die de opdracht hadden de geallieerde opmars te vertragen.Zo waren er op verschillende plaatsen in de stad gevechten en vielen er, ook onder de burgers, slachtoffers. De bevrijders waren tot verrassing van veel Bredanaars, Poolse militairen van de 1e Poolse Pantserdivisie onder leiding van generaal Maczek.Zij raakten in de gevecht met Duitse eenheden in het Ginneken, langs de Teteringsedijk en rond het Coothplein. Op 29 oktober 1944 bereikten zij de Grote Markt en was Breda bevrijd. Enthousiaste Bredanaars juichten hen daar toe.Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://webshop.visitbrabant.com">webshop.visitbrabant.com</a>Toeristische informatie Op deze locatie kunt u historische verhalen ontdekken in het spel van de bevrijding! Ontdek spelenderwijs het verhaal van de bevrijding van West-Brabant. Beleef samen een route vol historische ontdekkingen en verrassende spelletjes. Tover je smartphone om als kijker naar het verleden en ervaar de historie midden het Brabantse landschap! U kunt het spel downloaden voor uw i-Phone in de App Store:<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://itunes.apple.com/us/app/het-spel-van-de-bevrijding/id976249597?mt=8">https://itunes.apple.com/us/app/het-spel-van-de-bevrijding/id976249597?mt=8</a> Siły okupacyjne nie porzuciły Bredy bez walki w ostatnich dniach przed wyzwoleniem. Choć większość niemieckich oddziałów otrzymała rozkaz wycofania się za Kanał Mark, w mieście pozostały niewielkie jednostki, których zadaniem było spowolnienie natarcia aliantów. W związku z tym walki toczyły się w różnych punktach miasta i nie obyło się bez ofiar wśród ludności cywilnej. Wyzwoliciele byli zaskoczeniem dla wielu mieszkańców Bredy. Byli to polscy żołnierze z 1. Polskiej Dywizji Pancernej pod dowództwem generała Maczka. Walczyli z niemieckimi jednostkami w Ginneken, wzdłuż Teteringsedijk i wokół Coothplein. 29 października 1944 roku dotarli do Grote Markt i Breda została wyzwolona. Żołnierze zostali powitani entuzjastycznymi wiwatami mieszkańców Bredy.

 Ein Geschenk von den Polen Cadeautje van de Polen Prezent od Polaków

The situation for the allied troops in Oosterbeek became untenable and it was decided to pull the 1st Airborne Division back over the Rhine. On the night of 25 to 26 September, they withdrew across the Rhine during Operation Berlin.&nbsp;It was cloudy that night, it was raining and there was a strong wind: the ideal conditions for retreating in secret. Soldiers wrapped their boots in cloths to move as silently as possible and followed the white ribbons from their position in the perimeter to the Old Church near the Rhine. They moved in small groups so as not to be noticed. &nbsp;From Nijmegen, there was heavy artillery fire on the German positions to drown out the sound of the evacuation and force the German troops to take cover. The crossing started at half past nine in the evening. In small boats or even swimming, the soldiers tried to reach the other side. It was only in the early morning that the German troops realized what was going on and took the boats under fire. This caused the crossing to be halted at five o'clock in the morning. Some 2,400 men had managed to reach the south bank of the Rhine, but many had drowned during the evacuation.&nbsp;Not everyone was able to evacuate. The wounded men and the medical personnel, among others, stayed behind and were made prisoners of war.

16._operatie_berlijn_-_02043.jpg

Operation Berlin

Die Lage der alliierten Truppen in Oosterbeek wurde unhaltbar und es wurde beschlossen, die 1st Airborne Division über den Rhein abzuziehen. In der Nacht vom 25. auf den 26. September traten sie während der Operation Berlin über den Rhein den Rückzug an.In dieser Nacht war es bewölkt, es regnete und es war sehr windig: ideale Bedingungen für einen geheimen Rückzug. Soldaten wickelten ihre Stiefel in Tücher, um sich möglichst leise fortzubewegen, und folgten weißen Bändern von ihrer Position im Perimeter bis zur Alten Kirche am Rhein. Sie bewegten sich in kleinen Gruppen, um nicht bemerkt zu werden.Von Nimwegen aus wurden deutsche Stellungen mit schwerer Artillerie beschossen, um die Evakuierungsgeräusche zu übertönen und die deutschen Truppen zu zwingen, Deckung zu suchen. Die Überquerung begann abends um halb zehn. In kleinen Booten oder sogar schwimmend versuchten die Soldaten, die andere Seite zu erreichen. Erst am frühen Morgen bemerkten die deutschen Truppen, was los war und nahmen die Boote unter Beschuss. Dies führte dazu, dass die Überquerung um fünf Uhr morgens abgebrochen wurde. Etwa 2.400 Mann hatten es geschafft, das Südufer des Rheins zu erreichen, aber viele Soldaten waren bei der Evakuierung ertrunken.Nicht alle konnten evakuiert werden. Die Verwundeten und das medizinische Personal wurden zurückgelassen und in Kriegsgefangenschaft genommen. De situatie voor de geallieerde troepen in Oosterbeek werd onhoudbaar en er werd besloten om de 1st Airborne Division over de Rijn terug te trekken. In de nacht van 25 op 26 september trokken ze zich terug over de Rijn in Operatie Berlin.Het was die nacht zwaarbewolkt en het regende en waaide hard: de ideale omstandigheden om in het geheim terug te trekken. Militairen wikkelden hun laarzen in doeken om zich zo stil mogelijk te bewegen en volgden witte linten van hun positie in de perimeter naar de Oude Kerk bij de Rijn. Ze bewogen zich voort in kleine groepjes om niet op te vallen.Vanuit Nijmegen waren er zware artilleriebeschietingen op de Duitse stellingen om het geluid van de evacuatie te overstemmen en de Duitse troepen te dwingen dekking te zoeken. Om half tien ‘s avonds begon de oversteek. In kleine boten of zelfs zwemmend probeerden de militairen de overkant te bereiken. Pas in de vroege ochtend realiseerden de Duitse troepen wat er gaande was en namen ze de boten onder vuur. Dit zorgde ervoor dat om vijf uur ‘s ochtends de oversteek werd gestaakt. Zo’n 2.400 man was het gelukt om de zuidoever van de Rijn te bereiken, maar veel soldaten waren tijdens de evacuatie verdronken.Niet iedereen kon evacueren. Onder andere de gewonden en het medisch personeel bleven achter en werden krijgsgevangen gemaakt. La situation des troupes alliées à Oosterbeek devenant intenable, il est décidé de faire repasser le Rhin à la 1ère Division aéroportée. Dans la nuit du 25 au 26 septembre, ils se replient sur le Rhin au cours de l'opération Berlin.&nbsp;Cette nuit-là, le temps est nuageux, il pleut et il y a un vent fort : les conditions idéales pour se replier en secret. Les soldats ont enveloppé leurs bottes dans des tissus pour se déplacer aussi silencieusement que possible et ont suivi les rubans blancs depuis leur position dans le périmètre jusqu'à la vieille église près du Rhin. Ils se déplacèrent en petits groupes afin de ne pas être remarqués.&nbsp;Depuis Nimègue, des tirs d'artillerie lourde ont été effectués sur les positions allemandes pour couvrir le bruit de l'évacuation et forcer les troupes allemandes à se mettre à l'abri. La traversée a commencé à neuf heures et demie du soir. Dans de petites embarcations ou même à la nage, les soldats tentent d'atteindre l'autre côté. Ce n'est qu'au petit matin que les troupes allemandes ont compris ce qui se passait et tirèrent sur les bateaux. La traversée fut donc interrompue à cinq heures du matin. Quelque 2 400 hommes ont réussi à atteindre la rive sud du Rhin, mais beaucoup se sont noyés pendant l'évacuation.&nbsp;Tout le monde n'a pas pu être évacué. Les blessés et le personnel médical, entre autres, sont restés sur place et ont été faits prisonniers de guerre.

 Operation Berlin  Operatie Berlijn Opération Berlin

Many soldiers came back from Arnhem without having reached the bridge. Of these soldiers, from many different battalions, one new unit was formed. This unit was named Lonsdale Force, after Major Richard Lonsdale who commanded the unit. The Lonsdale Force defended the south-eastern corner of the perimeter and was constantly attacked by German troops. On Wednesday 20 September, the Lonsdale Force withdrew to the Old Church. &nbsp;When the British units gave up their attempt to reach the bridge in Arnhem, and withdrew to Oosterbeek, the Old Church was the first place where they could catch their breath. The Lonsdale Force was 500 men strong at this time and had three 17-pounder cannons at its disposal. This huddled group succeeded in keeping their positions near the Old Church until the evacuation over the Rhine. &nbsp;The white house across the Old Church was the rectory which was inhabited by Jan and Kate ter Horst. During the Battle of Arnhem, the rectory became a medical post where hundreds of wounded were taken care off. The rectory and the Old Church were in the front line. This made it impossible to bury the deceased. After the battle, in the backyard of the rectory, a field grave was found with bodies of 57 deceased soldiers.

17._de_oude_kerk_-_br0710.jpg

The Old Church

Viele Soldaten kehrten aus Arnheim zurück, ohne die Brücke erreicht zu haben. Aus den Soldaten vieler verschiedener Bataillone wurde eine neue Einheit gebildet. Diese Einheit wurde die Lonsdale Force genannt, benannt nach Major Richard Lonsdale, der die Einheit anführte. Die Lonsdale Force verteidigte die südöstliche Ecke des Perimeters und wurde ständig von deutschen Truppen angegriffen. Am Mittwoch, dem 20. September, zog sich die Lonsdale Force in die Alte Kirche zurück.Als die britischen Einheiten ihren Versuch, die Brücke in Arnheim zu erreichen, aufgeben und sich nach Oosterbeek zurückziehen, war die Alte Kirche der erste Ort, an dem sie sich etwas ausruhen konnten. Die Lonsdale Force bestand zu diesem Zeitpunkt aus ungefähr 500 Soldaten und hatte drei 17-Pfünder-Kanonen zur Verfügung. Es gelang der zusammengestellten Einheit, die Stellung an der Alten Kirche bis zur Evakuierung über den Rhein zu halten.Das weiße Haus schräg gegenüber der Alten Kirche war das Pfarrhaus, das von Jan und Kate ter Horst bewohnt wurde. Während der Schlacht um Arnheim war das Pfarrhaus ein Sanitärposten, in dem Hunderte von Verwundeten behandelt wurden. Das Pfarrhaus und die Alte Kirche standen an vorderster Front. Dadurch war es unmöglich, die Gefallenen zu begraben. Nach der Schlacht wurde im Hinterhof des Pfarrhauses ein Feldgrab mit den Leichen von 57 Verstorbenen gefunden.Machen Sie auch einen Spaziergang um die Alte Kirche und sehen Sie sich die Denkmäler an. Veel militairen kwamen terug van Arnhem zonder de brug bereikt te hebben. Van deze militairen, van veel verschillende bataljons, werd één nieuwe eenheid gevormd. Deze eenheid werd Lonsdale Force genoemd naar majoor Richard Lonsdale die haar aanvoerde. De Lonsdale Force verdedigde de zuidoostelijke hoek van de perimeter en werd constant door Duitse troepen aangevallen. Op woensdag 20 september trok de Lonsdale Force zich terug naar de Oude Kerk&nbsp;Toen de Britse eenheden hun poging om de brug in Arnhem te bereiken opgaven en naar Oosterbeek terugtrokken, was de Oude Kerk de eerste plek waar ze even op adem konden komen. De Lonsdale Force was op dit moment ongeveer 500 man sterk en had drie 17-ponder kanonnen tot haar beschikking. Het lukte deze samengeraapte groep om tot de evacuatie over de Rijn hun positie bij de Oude Kerk vast te houden.Het witte huis schuin tegenover de Oude Kerk was de pastorie die bewoond werd door Jan en Kate ter Horst. Tijdens de Slag om Arnhem was de pastorie een medische post waar honderden gewonden werden verzorgd. De pastorie en de Oude Kerk lagen in de frontlinie. Hierdoor was het niet mogelijk om de gesneuvelden te begraven. In de achtertuin van de pastorie werd na de slag een veldgraf aangetroffen met lichamen van 57 overleden militairen. De nombreux soldats sont revenus d'Arnhem sans avoir atteint le pont. Parmi ces soldats, issus de nombreux bataillons différents, une nouvelle unité a été formée. Cette unité fut nommée Lonsdale Force, d'après le Major Richard Lonsdale qui la commandait. La Lonsdale Force a défendu le coin sud-est du périmètre et a été constamment attaquée par les troupes allemandes. Le mercredi 20 septembre, elle se replie sur la vieille église.&nbsp;Lorsque les unités britanniques ont abandonné leur tentative d'atteindre le pont d'Arnhem et se sont repliées sur Oosterbeek, la vieille église a été le premier endroit où elles ont pu reprendre leur souffle. La force Lonsdale comptait alors 500 hommes et disposait de trois canons de 17 livres. Ce groupe restreint a réussi à maintenir ses positions près de l'église jusqu'à l'évacuation par le Rhin.&nbsp;La maison blanche de l'autre côté de la vieille église était le presbytère, habité par Jan et Kate ter Horst. Pendant la bataille d'Arnhem, le presbytère est devenu un poste médical où des centaines de blessés ont été soignés. Le presbytère et l'église se trouvaient sur la ligne de front. Il était donc impossible d'enterrer les défunts. Après la bataille, dans l'arrière-cour du presbytère, une fosse commune a été découverte avec les corps de 57 soldats décédés.

 Die Alte Kirche  De Oude Kerk  La vieille église

Ochten had already become involved in the fighting of the Second World War in May 1940, when German troops had invaded the town. A few years later, the period from September 1944 to May 1945, a total of more than seven months, had enormous consequences for the town. During the Battle of the Betuwe, Ochten lay under Allied fire and was shelled so heavily that it was largely destroyed. Allied and German troops fought an intense battle with each other, with the rivers Maas and Waal forming the front line. After the war, a reconstruction plan was drawn up for heavily damaged Ochten. Not a single house was left undamaged; half of the 400 houses were completely destroyed. To start rebuilding the town, 200 emergency houses were built. Some of them were made of straw bales. Ochten was therefore also known as the 'plaggenhuttendorp' (straw bales village). The emergency housing complex 'De Lichtstad' remained in use until 1973. Almost the entire centre of Ochten was completely renewed, with only a few streets remaining as they were before the war.

This used to be Ochten. 

Houses built with straw bales.

Map that indicates all the damaged buildings in Ochten. 

War damage in Ochten.

'This used to be Ochten' roadsign. 

Working camp close to Tiel for the builders who helped rebuilding Ochten. 

This used to be Ochten

In May 1940, Ochten was already part of the fighting when German troops invaded the town. The time period a few years later, from September 1944 to May 1945, more than seven months, had enormous consequences. Ochten lay under Allied fire during the battle of the Betuwe, with the village being so heavily shelled that it was largely destroyed. Allied and German troops fought an intense battle with each other, with the rivers Maas and Waal forming the front line. After the war, a reconstruction plan was drawn up for heavily damaged Ochten. Not a single house was completely undamaged; half of the 400 houses were completely destroyed. To start rebuilding the town, 200 emergency houses were built. Some of them were made of straw bales. Ochten was therefore also called the 'plaggenhuttendorp' (straw bales village). The emergency housing complex 'De Lichtstad' would remain in use until 1973. Almost the entire village centre of Ochten was completely renewed, only a few streets remained as they were before the war. Ochten war bereits im Mai 1940 in die Kämpfe des Zweiten Weltkriegs verwickelt worden, als deutsche Truppen in die Stadt einmarschiert waren. Einige Jahre später hatte der Zeitraum von September 1944 bis Mai 1945, insgesamt mehr als sieben Monate, enorme Folgen für die Stadt. Während der Schlacht in der Betuwe lag Ochten unter alliiertem Beschuss und wurde so stark bombardiert, dass es weitgehend zerstört wurde. Alliierte und deutsche Truppen lieferten sich einen heftigen Kampf, wobei die Flüsse Maas und Waal die Frontlinie bildeten. Nach dem Krieg wurde für das schwer beschädigte Ochten ein Wiederaufbauplan erstellt. Kein einziges Haus war unbeschädigt geblieben, die Hälfte der 400 Häuser war völlig zerstört. Um mit dem Wiederaufbau der Stadt zu beginnen, wurden 200 Nothäuser gebaut. Einige von ihnen waren aus Strohballen gebaut. Ochten wurde daher auch als'plaggenhuttendorp' (Strohballendorf) bezeichnet. Die Notunterkunft"De Lichtstad" blieb bis 1973 in Betrieb. Fast das gesamte Zentrum von Ochten wurde vollständig erneuert, nur einige wenige Straßen blieben in ihrem Vorkriegszustand. In mei 1940 maakte Ochten al deel uit van de gevechten bij de inval van Duitse troepen. De periode een paar jaar later, van september 1944 tot mei 1945, ruim zeven maanden, heeft enorme gevolgen gehad. Ochten heeft tijdens deze slag om de Betuwe onder geallieerd vuur gelegen, waarbij het dorp zo zwaar beschoten werd dat het voor een belangrijk deel werd verwoest. De geallieerde en Duitse troepen vochten een intensieve strijd met elkaar uit, waarbij de rivieren Maas en Waal de frontlinie vormden. Na de oorlog werd voor het zwaar beschadigde Ochten een wederopbouwplan opgesteld. Er was niet één huis dat volledig onbeschadigd was, de helft van de 400 huizen was compleet vernield. Om te beginnen werden er 200 noodwoningen gebouwd. Een deel ervan was gemaakt van strobalen. Ochten werd daarom ook wel het ‘plaggenhuttendorp’ genoemd. Het noodwoningcomplex ‘De Lichtstad’ zou nog tot 1973 in gebruik blijven. Vrijwel de hele dorpskern van Ochten werd compleet vernieuwd, slechts enkele straten bleven zoals ze voor de oorlog waren.

 Dit was Ochten This used to be Ochten Dies war früher Ochten

Ommershof is a residence today, but in the past it used to be a vacation home surrounded by woods and owned by a trader from Rotterdam. The house used to be on high grounds overlooking the railway. On Tuesday September 19th, the house and surrounding gardens where taken by the 21st Independent Parachute Company and the 4th Parachute Squadron RE. &nbsp;A day later, Wednesday 20th September, Ommershof was hit by several shootings and mortar fire. The British soldiers were summoned to surrender several times. The first time by a German officer with a white flag and the second time by a speaker, which also played Glenn Miller’s song “In the Mood”. The British responded by shouting and whistles. &nbsp;On Thursday, the British troops at Ommershof received instructions to leave their positions. The troops of the 7th King’s Own Scottish Borderers at Hotel Dreyeroord had to retreat, which made the positions at Ommershof vulnerable. After midnight, the troops left their positions to face other battles within the perimeter. Soldiers of the 21st Independent Parachute Company were sent to houses around Vreewijk and Schoonoord to protect medical posts.&nbsp;

Ommershof – 00318

Ommershof

Ommershof ist heute ein Wohnpark, aber hier stand früher das von Wäldern umgebene Ferienhaus eines Rotterdamer Kaufmanns. Das Haus stand auf einer Anhöhe und man hatte Sicht auf das Eisenbahngleis. Am Dienstagnachmittag, dem 19. September, wurden das Haus und die umliegenden Gärten von der 21st Independent Parachute Company und der 4th Parachute Squadron RE eingenommen&nbsp;Am Mittwoch wurde Ommershof von Granaten- und Mörserangriffen getroffen. Die britischen Soldaten wurden mehrmals von deutschen Truppen zur Kapitulation aufgefordert: einmal von einem deutschen Offizier mit weißer Flagge und einmal über einen Lautsprecher, eingeleitet von Glenn Millers Lied „In the Mood“. Die Briten reagierten mit lauten Rufen und Pfeifen.Am Donnerstag wurde den Briten befohlen, ihre Stellung in Ommershof zu verlassen. Die Truppen der 7th King’s Own Scottish Borderers im Bereich des Hotels Dreyeroord mussten sich zurückziehen, was die Position von Ommershof zu anfällig machte. Die Truppen zogen sich nach Mitternacht zurück und wurden anschließend an anderen Stellen im Perimeter eingesetzt. Die Soldaten der 21st Independent Parachute Company wurden in die Häuser um Vreewijk und Schoonoord geschickt, um die Sanitätsposten zu schützen. Ommershof is nu een woonpark, maar vroeger stond hier het vakantiehuis van een Rotterdamse handelaar en was het omringd door bossen. Het huis stond op hoge grond en keek uit over het spoor. Op dinsdagmiddag 19 september werden het huis en de omliggende tuinen ingenomen door de 21st Independent Parachute Company en het 4th Parachute Squadron RE.Woensdag werd Ommershof getroffen door beschietingen en mortierinslagen. De Britse militairen werden meerdere keren door Duitse troepen opgeroepen zich over te geven: één keer door een Duitse officier met een witte vlag en één keer via een luidspreker, voorafgegaan door het afspelen van Glenn Miller’s nummer “In the Mood”. De Britten reageerden hierop met luid geroep en gefluit.Op donderdag kregen de Britten bij Ommershof de opdracht om hun positie te verlaten. De troepen van de 7th King’s Own Scottish Borderers bij Hotel Dreyeroord moesten terugtrekken wat de positie van Ommershof te kwetsbaar maakte. De troepen trokken zich na middernacht terug en werden vervolgens elders in de perimeter ingezet. De militairen van de 21st Independent Parachute Company werden naar de huizen rond Vreewijk en Schoonoord gestuurd om de medische posten te beschermen. L'Ommershof est aujourd'hui une résidence, mais dans le passé, c'était une maison de vacances entourée de bois et appartenant à un négociant de Rotterdam. La maison était située sur un terrain surplombant la voie ferrée. Le mardi 19 septembre, la maison et les jardins environnants ont été pris par la 21e Compagnie indépendante de parachutistes et le 4e Escadron de parachutistes RE.&nbsp;Un jour plus tard, le mercredi 20 septembre, Ommershof a été touché par plusieurs fusillades et tirs de mortier. Les soldats britanniques ont été sommés de se rendre à plusieurs reprises. La première fois par un officier allemand avec un drapeau blanc et la deuxième fois par un haut-parleur, qui jouait également la chanson "In the Mood" de Glenn Miller. Les Britanniques ont répondu par des cris et des sifflets.&nbsp;Le jeudi, les troupes britanniques à Ommershof reçurent l'ordre de quitter leurs positions. Les troupes du 7th King's Own Scottish Borderers à l'hôtel Dreyeroord ont dû battre en retraite, ce qui a rendu les positions d'Ommershof vulnérables. Après minuit, les troupes ont quitté leurs positions pour faire face à d'autres batailles dans le périmètre. Les soldats de la 21st Independent Parachute Company ont été envoyés dans les maisons autour de Vreewijk et Schoonoord pour protéger les postes médicaux.&nbsp;&nbsp;