After its liberation on September the 22nd 1944 by the 1st Battalion The Suffolk Regiment, Weert offered long or short-term shelter to both British and American soldiers.Soldiers were billeted in large buildings, such as the Episcopal College and the barracks, or in factories and schools and the homes of local people. On the one hand, having spent weeks on the front line, the troops could take a breather; on the other, there were soldiers from units such the Engineers, who carried out various tasks in the vicinity of Weert.Field Marshal Montgomery had already visited the troops in Weert three times for a so-called ‘investiture’ (a medal ceremony). This always happened in the Episcopal College. Located in the town centre, the complex was ideal for accommodating large groups of soldiers. In practice, this meant that the staff of a particular unit was billeted here and the rest of the troops found shelter in and around Weert.

An important visitor

Nach seiner Befreiung am 22. September 1944 durch das 1st Battalion The Suffolk Regiment bot Weert für kürzere oder längere Zeit sowohl britischen als auch amerikanischen Soldaten eine Bleibe.In großen Gebäuden wie der Schule „Bisschoppelijk College“ und anderen Schulen, in der Kaserne, in Fabriken und in Häusern von Zivilisten wurden Soldaten untergebracht. Einerseits waren dies Truppen, die nach einer mehrwöchigen Zeit an der Front hier eine Verschnaufpause einlegten, andererseits Soldaten aus Einheiten wie den Pioniertruppen, die in der Umgebung von Weert ihre Arbeiten verrichteten.Feldmarschall Montgomery besuchte die Truppen in Weert dreimal für eine sogenannte Ordensverleihung. Diese Zeremonie fand stets in den Räumen des Bisschoppelijk College statt. Der Gebäudekomplex – im Stadtzentrum gelegen – war als Unterkunft für große Soldatengruppen gut geeignet. In der Praxis bedeutete das, dass der Stab einer bestimmten Einheit hier einzog, während der Rest der Truppen in und rund um Weert Quartier fand. Na de bevrijding op 22 september 1944 door het 1e bataljon The Suffolk Regiment, bood Weert voor korte of langere duur aan zowel Britse als Amerikaanse soldaten onderdak.In grote gebouwen zoals het Bisschoppelijk College en de kazerne, in fabrieken en scholen en bij burgers thuis werden soldaten ondergebracht. Enerzijds waren dit troepen die na een wekenlange tijd in de frontlinie, hier weer op adem kwamen; anderzijds ging het om soldaten van eenheden zoals genie, die in de omgeving van Weert hun werkzaamheden verrichtten.&nbsp;Veldmaarschalk Montgomery bracht tot drie keer toe een bezoek aan de troepen in Weert voor het uitreiken van medailles. Dit gebeurde steeds in de gebouwen van het Bisschoppelijk College. Het gebouwencomplex, gelegen in het centrum was uitermate geschikt als onderkomen voor grote groepen soldaten. In de praktijk betekende dit dat de staf van een bepaalde eenheid hier inkwartiering vond en de rest van de troepen onderkomens in en rondom Weert betrok.

 Hoher Besuch Hoog bezoek

​​The Allied landing in Sicily in July 1943 was a central event in Italian history, prompting those in power and King Victor Emmanuel III to depose Mussolini and overcome fascism. Furtermore, it was a decisive moment for the whole of the Second World War: the first large-scale landing on European soil, it initiated the Allied recovery of the continent.​The Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 aims to recount all this with the help of artefacts, documents, photographs and immersive installations. The museum in Catania was inaugurated in December 2002 and occupies a pavilion of approximately 3000 square metres at ‘Le Ciminiere’ Trade Fair and Cultural Centre.​The layout of the museum is by Gasparre Mannoia, the direction is by Salvatore Maltese, and the scientific direction by Ezio Costanzo.​The museum tour opens with a reconstruction of a square in Catania in the 1940s, with a background soundtrack recalling the climate of fascism and war. It then passes into an air-raid shelter, with a simulation of a bombing raid; then through rooms in which panels describe the fighting on Sicilian soil in 1943.​Some showcases display uniforms, weapons, objects and war equipment of the time. Notably, a room is dedicated to ‘Testimonies’, where excerpts of interviews with witnesses of the events are shown. On the second floor are wax statues modelled by the British masters of Madame Tussaud's Museum, depicting Hitler, Churchill and Roosevelt in conversation; and Mussolini with Victor Emmanuel III.​The collections on display have been expanded with donations from private individuals, Italian institutions and the Canadian Army, as well as with loans from cultural and military institutions such as the Military District of Catania, Augusta Fortress, Italian Red Cross, Catania State Archives and the Municipal Historical Archives of Caltagirone and Paterno.​In 2013, on the 70th anniversary of the landings, an exhibition was set up with Sicilian photographs by American war correspondent Phil Stern. In 2017, this became a permanent section of the Museum. In 2023, on the 80th anniversary, a major international conference on the landings was held.​

Initial room

Closing room​

Central room

Display of military vehicles

Landing Museum in Catania

​​The Allied landing in Sicily in July 1943 was a central event in Italian history, prompting those in power and King Victor Emmanuel III to depose Mussolini and overcome fascism. Furtermore, it was a decisive moment for the whole of the Second World War: the first large-scale landing on European soil, it initiated the Allied recovery of the continent.​The Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 aims to recount all this with the help of artefacts, documents, photographs and immersive installations. The museum in Catania was inaugurated in December 2002 and occupies a pavilion of approximately 3000 square metres at ‘Le Ciminiere’ Trade Fair and Cultural Centre.​The layout of the museum is by Gasparre Mannoia, the direction is by Salvatore Maltese, and the scientific direction by Ezio Costanzo.​The museum tour opens with a reconstruction of a square in Catania in the 1940s, with a background soundtrack recalling the climate of fascism and war. It then passes into an air-raid shelter, with a simulation of a bombing raid; then through rooms in which panels describe the fighting on Sicilian soil in 1943.​Some showcases display uniforms, weapons, objects and war equipment of the time. Notably, a room is dedicated to ‘Testimonies’, where excerpts of interviews with witnesses of the events are shown. On the second floor are wax statues modelled by the British masters of Madame Tussaud's Museum, depicting Hitler, Churchill and Roosevelt in conversation; and Mussolini with Victor Emmanuel III.​The collections on display have been expanded with donations from private individuals, Italian institutions and the Canadian Army, as well as with loans from cultural and military institutions such as the Military District of Catania, Augusta Fortress, Italian Red Cross, Catania State Archives and the Municipal Historical Archives of Caltagirone and Paterno.​In 2013, on the 70th anniversary of the landings, an exhibition was set up with Sicilian photographs by American war correspondent Phil Stern. In 2017, this became a permanent section of the Museum. In 2023, on the 80th anniversary, a major international conference on the landings was held.​ Le débarquement allié en Sicile, en juillet 1943, est un événement central de l'histoire italienne, qui incite le pouvoir et le roi Victor-Emmanuel III à déposer Mussolini et à vaincre le fascisme. Il s'agit en outre d'un moment décisif pour l'ensemble de la Seconde Guerre mondiale : premier débarquement d'envergure sur le sol européen, il marque le début de la reconquête du continent par les Alliés.Le Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 se propose de raconter tout cela à l'aide d'objets, de documents, de photographies et d'installations immersives. Le musée de Catane a été inauguré en décembre 2002 et occupe un pavillon d'environ 3 000 mètres carrés au centre culturel et d'exposition "Le Ciminiere".L' aménagement du musée a étéréalisépar Gasparre Mannoia, la direction par Salvatore Maltese et la direction scientifique par Ezio Costanzo.La visite du musée s'ouvre sur la reconstitution d'une place de Catane dans les années 1940, avec un fond sonore rappelant le climat du fascisme et de la guerre. Elle passe ensuite dans un abri antiaérien, avec une simulation de bombardement, puis dans des salles où des panneaux décrivent les combats qui se sont déroulés sur le sol sicilien en 1943.Certaines vitrines présentent des uniformes, des armes, des objets et des équipements de guerre de l'époque. Une salle est notamment consacrée aux "Témoignages", où sont projetés des extraits d'interviews de témoins des événements. Au deuxième étage, des statues de cire modelées par les maîtres britanniques du musée de Madame Tussaud représentent Hitler, Churchill et Roosevelt en conversation, et Mussolini avec Victor Emmanuel III.Les collections exposées ont été enrichies par des dons de particuliers, d'institutions italiennes et de l'armée canadienne, ainsi que par des prêts d'institutions culturelles et militaires telles que le district militaire de Catane, la forteresse d'Augusta, la Croix-Rouge italienne, les archives d'État de Catane et les archives historiques municipales de Caltagirone et de Paterno.En 2013, à l'occasion du 70e anniversaire du débarquement, une exposition a été organisée avec des photographies siciliennes du correspondant de guerre américain Phil Stern. En 2017, elle est devenue une section permanente du musée. En 2023, à l'occasion du 80e anniversaire, une grande conférence internationale sur le débarquement a été organisée. Die Landung der Alliierten auf Sizilien im Juli 1943 war ein zentrales Ereignis der italienischen Geschichte, das die politischen Machthaber und König Viktor Emanuel III. dazu veranlasste, Benito Mussolini abzusetzen und den Faschismus zu überwinden. Darüber hinaus war es ein entscheidender Moment für den gesamten Zweiten Weltkrieg. Die erste große Landung auf europäischem Boden, auch bekannt als Operation Husky, leitete die Rückeroberung des Kontinents durch die Alliierten ein.Das Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 hat sich zum Ziel gesetzt, diese Geschichte mit Hilfe von Artefakten, Dokumenten, Fotografien und immersiven Installationen zu erzählen. Das Museum in der ostsizilianischen Stadt Catania wurde im Dezember 2002 eingeweiht und nimmt einen Pavillon von etwa 3.000 Quadratmetern im Messe- und Kulturzentrum "Le Ciminiere" ein. Das Layout des Museums stammt von Gasparre Mannoia, geleitet wird das Museum von Salvatore Maltese und die wissenschaftliche Leitung übernahm Ezio Costanzo. Der Rundgang durch das Museum beginnt mit der Rekonstruktion eines Platzes in Catania in den 1940er Jahren, mit Hintergrundmusik, die an das Klima von Faschismus und Krieg erinnert. Danach geht es in einen Luftschutzbunker, in dem ein Bombenangriff simuliert wird, und dann durch Räume, in denen Tafeln die Kämpfe auf sizilianischem Boden im Jahr 1943 beschreiben.In einigen Vitrinen sind Uniformen, Waffen, Gegenstände und Kriegsausrüstungen der damaligen Zeit ausgestellt. Ein Raum ist den "Zeugenaussagen" gewidmet, wo Auszüge aus Interviews mit Zeitzeugen gezeigt werden. Im zweiten Stock befinden sich Wachsfiguren, die von den britischen Meistern von Madame Tussaud's Museum modelliert wurden und Hitler, Churchill und Roosevelt im Gespräch darstellen, sowie Mussolini mit Viktor Emanuel III. Die ausgestellten Sammlungen wurden durch Schenkungen von Privatpersonen, italienischen Institutionen und der kanadischen Armee sowie durch Leihgaben von kulturellen und militärischen Einrichtungen wie dem Militärbezirk Catania, der Festung Augusta, dem Italienischen Roten Kreuz, dem Staatsarchiv Catania und den historischen Gemeindearchiven von Caltagirone und Paterno erweitert.Im Jahr 2013 wurde anlässlich des 70. Jahrestages der alliierten Landung eine Ausstellung mit sizilianischen Fotografien des US-amerikanischen Kriegsberichterstatters Phil Stern eingerichtet. Im Jahr 2017 wurde diese Ausstellung zu einer ständigen Abteilung des Museums. Im Jahr 2023, zum 80. Jahrestag des Ereignisses, wurde dort eine große internationale Konferenz über die Landung veranstaltet. De landing van de geallieerden op Sicilië in juli 1943 was een centrale gebeurtenis in de Italiaanse geschiedenis. Het zette de machthebbers en koning Victor Emmanuel III ertoe aan Mussolini af te zetten en het fascisme te overwinnen. Bovendien was het een beslissend moment voor de hele Tweede Wereldoorlog: het was de eerste grootschalige landing op Europese bodem die de aanzet gaf tot de herovering van het continent door de geallieerden.Het Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 wil dit alles vertellen aan de hand van artefacten, documenten, foto's en meeslepende installaties. Het museum in Catania werd in december 2002 geopend en beslaat een paviljoen van ongeveer 3000 vierkante meter in het handels- en cultuurcentrum 'Le Ciminiere'.De inrichting van het museum is van Gasparre Mannoia, de directie is in handen van Salvatore Maltese en de wetenschappelijke leiding is in handen van Ezio Costanzo.De rondleiding door het museum opent met een reconstructie van een plein in Catania in de jaren 1940, met op de achtergrond een soundtrack die herinnert aan het klimaat van fascisme en oorlog. Vervolgens gaat het door een schuilkelder, met een simulatie van een bombardement; dan door kamers waarin panelen de gevechten op Siciliaanse bodem in 1943 beschrijven.Sommige vitrines tonen uniformen, wapens, voorwerpen en oorlogsuitrusting uit die tijd. Er is een zaal gewijd aan 'Getuigenissen', waar fragmenten worden getoond van interviews met getuigen van de gebeurtenissen. Op de tweede verdieping staan wassen beelden, geboetseerd door de Britse meesters van Madame Tussaud's Museum, die Hitler, Churchill en Roosevelt in gesprek uitbeelden; en Mussolini met Victor Emmanuel III.De tentoongestelde collecties zijn uitgebreid met schenkingen van particulieren, Italiaanse instellingen en het Canadese leger, en met bruiklenen van culturele en militaire instellingen zoals het militaire district van Catania, Augusta Fortress, het Italiaanse Rode Kruis, het staatsarchief van Catania en de gemeentelijke historische archieven van Caltagirone en Paterno.In 2013, op de 70e verjaardag van de landingen, werd een tentoonstelling ingericht met Siciliaanse foto's van de Amerikaanse oorlogscorrespondent Phil Stern. In 2017 werd dit een permanente afdeling van het museum. In 2023, op de 80e verjaardag, werd een grote internationale conferentie over de landingen gehouden. Lądowanie aliantów na Sycylii w lipcu 1943 roku było kluczowym wydarzeniem w historii Włoch, które skłoniło rządzących i króla Wiktora Emanuela III do obalenia Mussoliniego i przezwyciężenia faszyzmu. Co więcej, był to decydujący moment dla całej II wojny światowej: pierwsze lądowanie na dużą skalę na ziemi europejskiej zapoczątkowało odbicie kontynentu przez aliantów.Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 m ana celu opowiedzieć o tym wszystkim za pomocą artefaktów, dokumentów, fotografii i wciągających instalacji. Muzeum w Katanii zostało zainaugurowane w grudniu 2002 roku i zajmuje pawilon o powierzchni około 3000 metrów kwadratowych w Centrum Targowo-Kulturalnym "Le Ciminiere".Autorem projektu muzeum jest Gasparre Mannoia, kierownikiem Salvatore Maltese, a kierownikiem naukowym Ezio Costanzo.Zwiedzanie muzeum rozpoczyna się od rekonstrukcji placu w Katanii w latach czterdziestych XX wieku, z podkładem dźwiękowym przywołującym klimat faszyzmu i wojny. Następnie przechodzi się do schronu przeciwlotniczego z symulacją nalotu bombowego, a następnie przez pokoje, w których panele opisują walki na sycylijskiej ziemi w 1943 roku.Niektóre gabloty prezentują mundury, broń, przedmioty i sprzęt wojenny z tamtych czasów. Na uwagę zasługuje sala poświęcona "Świadectwom", w której wyświetlane są fragmenty wywiadów ze świadkami wydarzeń. Na drugim piętrze znajdują się woskowe posągi wymodelowane przez brytyjskich mistrzów z Muzeum Madame Tussaud, przedstawiające Hitlera, Churchilla i Roosevelta rozmawiających ze sobą oraz Mussoliniego z Wiktorem Emanuelem III.Prezentowane zbiory zostały powiększone dzięki darowiznom od osób prywatnych, włoskich instytucji i armii kanadyjskiej, a także dzięki pożyczkom od instytucji kulturalnych i wojskowych, takich jak Okręg Wojskowy Katanii, Twierdza Augusta, Włoski Czerwony Krzyż, Archiwum Państwowe Katanii i Miejskie Archiwa Historyczne Caltagirone i Paterno.W 2013 roku, w 70. rocznicę lądowania, zorganizowano wystawę sycylijskich fotografii autorstwa amerykańskiego korespondenta wojennego Phila Sterna. W 2017 r. stała się ona stałą częścią muzeum. W 2023 r., w 80. rocznicę, odbyła się duża międzynarodowa konferencja poświęcona lądowaniu. Lo sbarco alleato in Sicilia nel luglio 1943 fu un evento centrale nella storia d'Italia, che spinse i gerarchi e il re Vittorio Emanuele III a deporre Mussolini e a superare il fascismo. Ma fu un momento decisivo per tutta la Seconda guerra mondiale: primo sbarco su larga scala sul suolo europeo, diede inizio alla riscossa alleata sul continente.&nbsp;&nbsp;Il Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 si propone di raccontare tutto questo con l'ausilio di reperti, documenti, fotografie e installazioni immersive. Il Museo di Catania è stato inaugurato nel dicembre 2002, occupa un padiglione di circa 3.000 metri quadrati presso il Centro Fieristico-Culturale “Le Ciminiere”.&nbsp;&nbsp; L'allestimento del Museo dello Sbarco è opera di Gasparre Mannoia, la regia è di Salvatore Maltese e la direzione scientifica di Ezio Costanzo.&nbsp;&nbsp;Il percorso museale si apre con la ricostruzione di una piazza di Catania negli anni Quaranta. Una colonna sonora di sottofondo richiama il clima del fascismo e della guerra. Si passa poi in un rifugio antiaereo, con la simulazione di un bombardamento; quindi attraverso sale in cui pannelli descrivono i combattimenti sul territorio siciliano nel 1943. Alcune vetrine espongono uniformi, armi, oggetti ed equipaggiamenti bellici dell'epoca. Interessante la sala dedicata alle “Testimonianze”, dove vengono proiettati stralci di interviste a testimoni degli eventi.&nbsp;Al secondo piano si trovano le statue di cera modellate dai maestri britannici del Museo Madame Tussaud's. che raffigurano Hitler, Churchill e Roosevelt a colloquio; e Mussolini con Vittorio Emanuele III.&nbsp;Le collezioni esposte sono state poi incrementate con donazioni di privati, di enti italiani e dell'Esercito canadese, nonché con prestiti di istituzioni culturali e militari come il Distretto Militare di Catania, la Fortezza di Augusta, la Croce Rossa Italiana, l'Archivio di Stato di Catania e gli Archivi Storici Comunali di Caltagirone e Paterno.&nbsp;&nbsp;Nel 2013, in occasione del 70° anniversario dello sbarco, è stata allestita una mostra con le fotografie siciliane del corrispondente di guerra americano Phil Stern che nel 2017 è diventata una sezione permanente del Museo.&nbsp;Nel 2023, in occasione dell'80° anniversario, si è tenuta una grande conferenza internazionale sullo sbarco.&nbsp;

 Landingsmuseum in Catania Landing Museum in Catania Musée du débarquement à Catane Muzeum lądowania w Katanii Il Museo della Sbarco in Sicilia Das Landungsmuseum in Catania

As the Polish troops could not cross the Rhine immediately on the first night, to support the British troops in Oosterbeek, they withdrew to Driel on the evening of September 21st, 1944. They took up defensive positions in the surroundings of 'De Nevel' farm. The men made foxholes, dug themselves in, and waited for the enemy. A few soldiers had to guard 11 prisoners of war. Two of them turned out to be Poles who had been forced into German military service.

Captured Germans under surveillance of the Poles. Presumably in the Molenstraat area. 

Among the German prisoners are two soldiers who turned out to be Polish. They had been forced into German military service. 

Aerial photo from 1944: (1) Villa Transvalia, (2) Old church, (3) Kneppelhoutweg/Hoofdlaan, (4) Westerbouwing, (5) Your location

In Oosterbeek, near villa Transvalia, along Kneppelhoutweg and Hoofdlaan, Polish paratroopers took up positions after crossing the Rhine. They dug themselves in and made foxholes for protection.  

The Nevel: Poles take up positions around Driel

As the Polish troops could not cross the Rhine immediately on the first night, to support the British troops in Oosterbeek, they withdrew to Driel on the evening of September 21st, 1944. They took up defensive positions in the surroundings of 'De Nevel' farm. The men made foxholes, dug themselves in, and waited for the enemy. A few soldiers had to guard 11 prisoners of war. Two of them turned out to be Poles who had been forced into German military service. Omdat de Poolse troepen niet gelijk de eerste nacht de Rijn konden oversteken, om de Britse troepen in Oosterbeek te ondersteunen, trokken ze zich op de avond van 21 september 1944 terug naar Driel. In de omgeving van boerderij ‘De Nevel’ namen ze defensieve posities in. De mannen maakten schuttersputten, groeven zich in, en wachtten op de vijand. Een paar soldaten moesten 11 krijgsgevangenen bewaken. Twee van hen bleken Polen te zijn die gedwongen waren om in Duitse militaire dienst te treden. Da die polnischen Truppen in der ersten Nacht den Rhein nicht überqueren konnten, um die britischen Truppen in Oosterbeek zu unterstützen, traten sie am Abend des 21. September 1944 den Rückzug nach Driel an. In der Nähe des Bauernhofs „De Nevel“ nahmen sie ihre Verteidigungsstellungen ein. Die Männer gruben Schützenlöcher und warteten auf den Feind. Einige Soldaten mussten 11 Kriegsgefangene bewachen, darunter zwei Polen, die zum deutschen Militärdienst gezwungen worden waren. Ponieważ polskie oddziały nie mogły przekroczyć Renu od razu pierwszej nocy, aby wesprzeć wojska brytyjskie w Oosterbeek, wieczorem 21 września 1944 r. wycofały się do Driel. Zajęły pozycje obronne w okolicy farmy "De Nevel". Żołnierze zbudowali okopy, zajęli w nich pozycje i czekali na wroga. Kilku żołnierzy musiało pilnować 11 jeńców wojennych. Dwóch z nich okazało się Polakami, którzy zostali zmuszeni do niemieckiej służby wojskowej.

 The Nevel: Poles take up positions around Driel De Nevel: Polen nemen stellingen in rond Driel De Nevel: Polen beziehen Stellung in und um Driel The Nevel: Polacy zajmują pozycje wokół Driel

In the night of 24 to 25 September 1944, a last attempt was made to reinforce the British troops in Oosterbeek by the Poles and the troops of The Dorsetshire Regiment. The Poles did not come into action, as the intended boats were not there. The Dorsets tried to cross the river at the opposite side of the Westerbouwing, which was located on high grounds. During a meeting with British officers in Valburg, Sosabowski had advised against crossing at this location because the German troops occupied this hill. The attempt to cross the river failed and Sosabowski’s objections to the chosen location, proved to be right. &nbsp;

Major General Sosabowski with, on the left, Major Desmond Pascale of The Dorsetshire Regiment in Valburg. Sosabowski's alternative to the Rhine crossing was turned down.

A plaque commemorating the efforts of The Dorsetshire Regiment on the wall of the Westerbouwing restaurant on the embankment.

Driel ferry seen from the embankment. The German troops had a similar view at the Dorsets crossing site.

The attempt of the Dorsets – doomed to fail

In the night of 24 to 25 September 1944, a last attempt was made to reinforce the British troops in Oosterbeek by the Poles and the troops of The Dorsetshire Regiment. The Poles did not come into action, as the intended boats were not there. The Dorsets tried to cross the river at the opposite side of the Westerbouwing, which was located on high grounds. During a meeting with British officers in Valburg, Sosabowski had advised against crossing at this location because the German troops occupied this hill. The attempt to cross the river failed and Sosabowski’s objections to the chosen location, proved to be right. In de nacht van 24 op 25 september 1944 werd een laatste poging gedaan om de Britse troepen in Oosterbeek te versterken met de Polen en de mannen van The Dorsetshire Regiment. De Polen kwamen niet in actie, want de beoogde boten waren er niet. De Dorsets probeerden tegenover de Westerbouwing - de hoogte aan de overkant - over te steken. Sosabowski had tijdens een overleg met Britse officieren in Valburg deze locatie afgeraden omdat de Duitse troepen de heuvel bezetten. De poging om de rivier over te steken mislukte en Sosabowski’s bezwaren op de gekozen locatie bleken terecht. In der Nacht vom 24. auf den 25. September 1944 wurde ein letzter Versuch der Polen und Männer des Dorsetshire Regiments unternommen, die britischen Truppen in Oosterbeek zu verstärken. Die Polen konnten nichts unternehmen, weil die vorgesehenen Boote nicht zur Verfügung standen. Die Dorsets versuchten, den Fluss in Richtung Westerbouwing – die Erhöhung auf der anderen Seite – zu überqueren. Bei einem Treffen mit britischen Offizieren in Valburg hatte Sosabowski von diesem Stelle abgeraten, da die deutschen Truppen den Hügel besetzten. Der Versuch, den Fluss zu überqueren, scheiterte und Sosabowskis Einwände gegen den gewählten Standort erwiesen sich als berechtigt. W nocy z 24 na 25 września 1944 r. podjęto ostatnią próbę wzmocnienia oddziałów brytyjskich w Oosterbeek przez Polaków i oddziały pułku Dorsetshire. Polacy nie weszli do akcji, ponieważ nie było tam spodziewanych łodzi. Dorsetshire próbowali przekroczyć rzekę po przeciwnej stronie Westerbouwing, która znajdowała się na wysokim terenie. Podczas spotkania z brytyjskimi oficerami w Valburgu, Sosabowski odradził przeprawę w tym miejscu, ponieważ wojska niemieckie okupowały to wzgórze. Próba przekroczenia rzeki nie powiodła się, a zastrzeżenia Sosabowskiego do wybranej lokalizacji okazały się słuszne.

 The attempt of the Dorsets – doomed to fail De poging van de Dorsets - gedoemd te mislukken Der Versuch der Dorsets – zum Scheitern verurteilt Próba Dorsetów - skazana na porażkę

In September 1944, the Poles arrived in Driel. The intention was to cross the Rhine here, using the Driel ferry. Across the river, in Oosterbeek, the 1st British Airborne Division was surrounded. The British waited anxiously for the Polish reinforcements from the south. As early as Wednesday September 20th, ferryman Peter Hensen saw that on the other side, German troops were in control of the area. The ferry operator therefore decided to disable the ferry to prevent the Germans from using it. As a result, the Polish troops were also unable to use the ferry.

The ferryman Peter Hensen after the war on his ferry with Major General Sosabowski.

The ferry before the war. This ferry, on which cars could cross the river, had been disabled by the ferryman in order to prevent  the German troops from using it. .

The Driel ferry - disabled for the Germans and unusable for the Poles

In september 1944 kwamen de Poolse troepen aan in Driel. Het was de bedoeling om hier per Drielse veerpont de Rijn over te steken. Aan de overkant van de rivier, in Oosterbeek, was de 1ste Britse Luchtlandingsdivisie ingesloten. De Britten wachtten in spanning op de Poolse versterking vanuit het Zuiden. Veerbaas Peter Hensen zag al op woensdag 20 september dat aan de overkant de Duitse troepen heer en meester over het gebied waren. De veerbaas besloot daarom de gierpont onklaar te maken om te voorkomen dat de Duitsers die zou gebruiken. Hierdoor waren de Poolse troepen ook niet in staat om gebruik te maken van het veer. In September 1944, the Poles arrived in Driel. The intention was to cross the Rhine here, using the Driel ferry. Across the river, in Oosterbeek, the 1st British Airborne Division was surrounded.The British waited anxiously for the Polish reinforcements from the south. As early as Wednesday September 20th, ferryman Peter Hensen saw that on the other side, German troops were in control of the area. The ferry operator therefore decided to disable the ferry to prevent the Germans from using it. As a result, the Polish troops were also unable to use the ferry. Im September 1944 kamen die polnischen Truppen in Driel an. Der Rhein sollte ursprünglich mit der Fähre von Driel überquert werden. Auf der anderen Seite des Flusses, in Oosterbeek, war die 1. Britische Luftlandedivision eingeschlossen. Die Briten warteten gespannt auf die polnische Verstärkung aus dem Süden. Fährenbetreiber Peter Hensen bemerkte bereits am Mittwoch, den 20. September, dass die deutschen Truppen das Gebiet auf der anderen Seite erobert hatten. Er beschloss daher, die Fähre außer Betrieb zu nehmen, damit die Deutschen sie nicht benutzen konnten. Dadurch konnten auch die polnischen Truppen die Fähre nicht nutzen. We wrześniu 1944 r. Polacy przybyli do Driel. Zamierzali przekroczyć tu Ren, korzystając z promu. Po drugiej stronie rzeki, w Oosterbeek, została otoczona Pierwsza Brytyjska Dywizja Powietrznodesantowa. Brytyjczycy z niepokojem czekali na polskie posiłki z południa. Już w środę 20 września, przewoźnik Peter Hensen zobaczył, że po drugiej stronie, niemieckie oddziały kontrolują teren. Operator postanowił więc wyłączyć prom, aby uniemożliwić Niemcom korzystanie z niego. W rezultacie polscy żołnierze również nie mogli z niego skorzystać.

 Het Drielse veer - onklaar gemaakt voor de Duitsers en onbruikbaar voor de Polen The Driel ferry - disabled for the Germans and unusable for the Poles Die Fähre von Driel – für die deutschen Truppen außer Betrieb gesetzt und unbrauchbar für die Polen Prom Driel - wyłączony dla Niemców i bezużyteczny dla Polaków

In the morning of 22 September, Major General Stanisław Sosabowski, commander of the 1st Polish Independent Parachute Brigade, established his headquarters in the house at Molenstraat 12. His bust now overlooks the former headquarters. In a wide circle around the house of miller Beijer, the various army units moved into position. They dug foxholes and set up a defense line. From his command post, the general went to inspect his soldiers and, to the great hilarity of his men, he travelled on a ladies' bicycle.

The bust of Major General Sosabowski, unveiled in September 2020, was created by artist Martin Abspoel. It overlooks the headquarters.

On September 22nd 1944 Riet Uijting took this photograph on the Molenstraat, corner of Baltussenweg.

During a visit in 1945, Polish soldiers took this photo of the house of miller Beijer, Sosabowski's headquarters.

Sosabowski next to his headquarters on Molenstraat talking to Captain Wrottesley of the Household Cavalry who arrived with the Polish troops on September the 22nd.

Again the 1945 photo of the headquarters with a current shot of the house, number 12 on Molenstraat, on top of it.

Headquarters and bust of Major General Stanisław Sosabowski

In the morning of 22 September, Major General Stanisław Sosabowski, commander of the 1st Polish Independent Parachute Brigade, established his headquarters in the house at Molenstraat 12. His bust now overlooks the former headquarters. In a wide circle around the house of miller Beijer, the various army units moved into position. They dug foxholes and set up a defense line.From his command post, the general went to inspect his soldiers and, to the great hilarity of his men, he travelled on a ladies' bicycle. In de ochtend van 22 september vestigde <a href="https://www.driel-polen.nl/nl/historie/sosabowski/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: windowtext;">generaal-majoor Stanisław Sosabowski</a>, commandant van de Poolse 1e Onafhankelijke Parachutistenbrigade, in het huis op Molenstraat 12 zijn hoofdkwartier. Zijn borstbeeld kijkt er nu op uit. In een wijde kring om het huis van molenaar Beijer gingen de diverse legereenheden in stelling. Ze groeven schuttersputjes en richtten een verdedigingslinie in. Vanuit zijn commandopost ging de generaal vervolgens op inspectie bij zijn soldaten. Hij verplaatste zich hier voor, tot grote hilariteit van zijn mannen, per damesrijwiel. Am Morgen des 22. September richtete <a href="https://www.driel-polen.nl/nl/historie/sosabowski/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: windowtext;">Generalmajor Stanisław Sosabowski</a>, Kommandant der 1. Unabhängigen Polnischen Fallschirmbrigade, im Haus in der Molenstraat 12 sein Hauptquartier ein. Seine Büste schaut jetzt auf diesen Ort. In einem breiten Umkreis des Hauses von Müller Beijer bezogen die verschiedenen Armeeeinheiten ihre Stellung. Sie gruben Schützenlöcher und errichteten eine Verteidigungslinie. Von seinem Kommandoposten aus machte sich der General auf den Weg, um seine Soldaten zu inspizieren. Zur großen Heiterkeit seiner Männer nutze er dafür ein Damenfahrrad. Rano 22 września generał dywizji Stanisław Sosabowski, dowódca 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej, założył swoją kwaterę w domu przy Molenstraat 12. Jego popiersie góruje obecnie nad dawną siedzibą. W szerokim kręgu wokół domu młynarza Beijera różne jednostki wojskowe zajęły pozycje, gdzie stworzyły okopy i ustawiły linię obrony. Z punktu dowodzenia generał udał się na inspekcję swoich żołnierzy i, ku wielkiemu rozbawieniu swoich ludzi, podróżował na damskim rowerze.

 Headquarters and bust of Major General Stanisław Sosabowski Hoofdkwartier en borstbeeld generaal-majoor Stanisław Sosabowski.  Hauptquartier und Büste von Generalmajor Stanisław Sosabowski Kwatera główna i popiersie generała dywizji Stanisława Sosabowskiego

Early in the morning on Friday September the 22nd 1944, troops of the ground army coming from the south reached the Polish paratroopers near Driel. From Nijmegen, units of the Household Cavalry had slipped through the German lines. They were lucky that there was a thick fog, so the soldiers were not discovered. They drove into Driel from the west, over the Drielse Rijndijk, without firing a shot. In this way, the Polish troops got reinforcements of eight armored vehicles with cannons, working radios and 20 soldiers.

Cora Baltussen, one of the citizens of Driel, helped the Poles as an interpreter and as a nurse. She can be seen on this photo with Sosabowski, after the war.

Polish paratroopers recover fallen soldiers (Molenstraat). Near Driel, 30 Polish soldiers died. They found their first resting place on the cemetery near the Roman Catholic church.

Armoured car with troops and Polish paratroopers on the Molenstraat. This is at the same location as where you are now.

The ridge of the roof and the chimney in the background on the picture from 1944 can be recognized on this current photo of the house at Molenstraat number 2.

A Polish paratrooper with civilians who fled Oosterbeek, enjoys a cigarette and the attention (location photo unknown).

The Household Cavalry came to reinforce the Polish troops with eight armored cars

Early in the morning on Friday September the 22nd 1944, troops of the ground army coming from the south reached the Polish paratroopers near Driel. From Nijmegen, units of the Household Cavalry had slipped through the German lines. They were lucky that there was a thick fog, so the soldiers were not discovered. They drove into Driel from the west, over the Drielse Rijndijk, without firing a shot. In this way, the Polish troops got reinforcements of eight armored vehicles with cannons, working radios and 20 soldiers. Vroeg in de ochtend op vrijdag 22 september 1944 bereikten troepen van het grondleger dat uit het zuiden kwam, de Poolse parachutisten bij Driel. Vanuit Nijmegen waren eenheden van de Household Cavalry door de Duitse linies geglipt. Ze hadden geluk dat er een dichte mist hing, waardoor de soldaten niet ontdekt werden. Zo reden ze zonder een schot te lossen vanuit het westen Driel binnen, over de Drielse Rijndijk. Op die manier kregen de Poolse troepen een welkome versterking van acht gepantserde voertuigen met kanonnen, goed werkende radio's en 20 soldaten. Frühmorgens am Freitag, dem 22. September 1944, erreichten aus dem Süden kommende Bodentruppen die polnischen Fallschirmjäger bei Driel. Die Einheiten der Household Cavalry kamen aus Nimwegen und waren den deutschen Truppen entkommen. Sie hatten Glück, dass dichter Nebel herrschte, der verhinderte, dass die Soldaten entdeckt wurden. Sie fuhren von Westen her über den Rheindeich nach Driel, ohne dabei einen Schuss abzufeuern. Die Polen erhielten somit Verstärkung durch acht ersehnte Panzerfahrzeuge mit Kanonen, gut funktionierenden Funkgeräten und 20 Soldaten. Wczesnym rankiem w piątek 22 września 1944 r. oddziały wojsk lądowych nacierające z południa dotarły do polskich spadochroniarzy pod Driel. Z Nijmegen przez niemieckie linie prześlizgnęły się oddziały Kawalerii Przybocznej. Ku ich szczęściu panowała gęsta mgła, więc żołnierze nie zostali wykryci. Wjechali do Driel od zachodu, przez Drielse Rijndijk, bez ani jednego wystrzału. W ten sposób polskie oddziały otrzymały posiłki w postaci ośmiu pojazdów opancerzonych z działami, działających radiostacji i 20 żołnierzy.

 The Household Cavalry came to reinforce the Polish troops with eight armored cars De Household Cavalry komt de Poolse troepen versterken met acht pantserwagens.  Die Household Cavalry verstärkt die polnischen Truppen mit acht Panzerfahrzeugen Kawaleria przyjechała wzmocnić polskie oddziały ośmioma samochodami pancernymi

In February 1945, several Brussels municipalities decided to adopt a municipality that had been affected by the Battle of the Bulge. The aim was to help those who had lost everything. For example, the City of Brussels adopted Stavelot and Saint-Vith, Molenbeek-Saint-Jean, Saint-Hubert, Watermael-Boitsfort, Trois-Ponts and even Woluwe-Saint-Lambert which was aiding Nassogne. Aid was provided in the form of in-kind donations or fundraising. Sometimes children of the disaster-struck areas were taken in by families in the adopting municipalities. The Province of West Flanders, itself largely assisted after the First World War, in turn adopted the Province of Luxembourg. Some of these adoptions have continued over time. One of the best known is undoubtedly the one that links Schaerbeek to Houffalize. The little town suffered particularly during the Battle of the Bugle. Reoccupied by the German troops on 19 December, it was bombed three times by the Allies. Of the 346 buildings in the area, 258 were completely destroyed and 78 partially damaged. 189 civilians lost their lives. The small town, or rather what was left of it, was liberated on 19 January 1945.The municipality of Schaerbeek turned out to be particularly active. In early March, the mayor and aldermen went to the site, bringing clothes, blankets, household utensils, medicines and soap. In March, the municipal staff organised a big party. More than 400,000 Belgian francs were collected, a particularly welcome gesture.The story didn't end there. In 1952, the two municipalities decided to twin up. On this occasion, the rue du Haut-Pont became the rue de Schaerbeek. Ten years later, a Houffalize square was inaugurated in Schaerbeek. Pogge, a slightly awkward but extremely likeable peasant, now has a statue in Houffalize. Every year, the little Ardennes town also sends Schaerbeek the Christmas tree adorning the Schaerbeek town square.&nbsp;&nbsp;

A German tank overturned in the river with Houffalize destroyed in the background, June 1945

Houffalize after the bombing

In 1952, the rue du Haut-Pont became the rue de Schaerbeek in Houffalize, in gratitude of the help provided.

Rue de Schaerbeek in Houffalize

Pogge, an emblematic figure of Schaerbeek folklore, has his own statue on the rue de Schaerbeek in Houffalize. 

The statue of Pogge in Houffalize

The statue of Pogge

En février 1945, plusieurs communes bruxelloises décidèrent d'adopter une commune touchée par la bataille des Ardennes. Le but était d’aider ceux qui avaient tout perdu. Par exemple, la Ville de Bruxelles adopta Stavelot et Saint-Vith, Molenbeek-Saint-Jean, Saint-Hubert, Watermael-Boitsfort, Trois-Ponts ou encore Woluwe-Saint-Lambert qui aidait Nassogne. L'aide fut fournie sous forme de dons en nature ou de collecte de fonds. Les enfants des zones sinistrées furent parfois accueillis par des familles dans les communes d'adoption. La Province de Flandre occidentale, elle-même largement soutenue après la Première Guerre mondiale, adopta à son tour la Province de Luxembourg. Certaines de ces adoptions se poursuivirent au fil du temps. L’une des plus connues est sans doute celle qui relie Schaerbeek à Houffalize. La petite ville a particulièrement souffert pendant la Bataille des Ardennes. Réoccupée par les troupes allemandes le 19&nbsp;décembre, elle fut bombardée trois fois par les Alliés. Sur les 346 bâtiments de la région, 258 furent complètement détruits et 78 partiellement endommagés. 189 civils perdirent la vie. La petite ville, ou plutôt ce qu’il en restait, fut libérée le 19&nbsp;janvier&nbsp;1945.La commune de Schaerbeek s'avéra particulièrement active. Début mars, le maire et ses adjoints se rendirent sur place, apportant des vêtements, des couvertures, des ustensiles ménagers, des médicaments et du savon. En mars, le personnel municipal organisa une grande fête. Plus de 400 000 francs belges furent collectés, un geste particulièrement bienvenu.L’histoire ne s’arrêta pas là. En 1952, les deux municipalités décidèrent de se jumeler. A cette occasion, la rue du Haut-Pont devint la rue de Schaerbeek. Dix ans plus tard, une place du nom Houffalize fut inaugurée à Schaerbeek. Pogge, un paysan un peu maladroit. mais extrêmement sympathique, a maintenant une statue à Houffalize. Chaque année, la petite ville ardennaise envoie également à Schaerbeek le sapin de Noël qui orne la place de la ville de Schaerbeek. In februari 1945 besloten verschillende Brusselse gemeenten om een andere gemeente te 'adopteren' die te lijden had gehad onder het Ardennenoffensief. Het doel was om degenen te helpen die bijna alles hadden verloren. De stad Brussel adopteerde bijvoorbeeld Stavelot en Sankt-Vith, Sint-Jans-Molenbeek hielp Saint-Hubert, Watermaal-Bosvoorde hielp Trois-Ponts en zelfs Sint-Lambrechts-Woluwe schoot Nassogne te hulp. De hulp werd geboden in de vorm van donaties in natura of collectes. Soms werden kinderen uit de rampgebieden opgenomen door gezinnen in de gemeenten die hulp boden. De provincie West-Vlaanderen, die zelf veel hulp had gekregen na de Eerste Wereldoorlog, adopteerde de provincie Luxemburg. Sommige van deze verbonden bleven ook later nog bestaan. Een van de bekendste is ongetwijfeld het verbond tussen Schaarbeek en Houffalize. Het kleine stadje Houffalize had zwaar te lijden gehad onder het Ardennenoffensief. Op 19 december werd het opnieuw bezet door Duitse troepen, waarna het drie keer werd gebombardeerd door de geallieerden. Van de 346 gebouwen in het gebied werden er 258 volledig verwoest en raakten er 78 beschadigd. 189 burgers kwamen om het leven. Het stadje, of wat er van over was, werd op 19 januari 1945 bevrijd.De gemeente Schaarbeek toonde zich zeer actief in de hulpverlening. Begin maart bezochten de burgemeester en schepenen de locatie en brachten kleding, dekens, huishoudartikelen, medicijnen en zeep mee. In maart organiseerde het personeel van de gemeente een groot feest. Er werd meer dan 400.000 Belgische frank opgehaald, wat erg werd gewaardeerd.Daar bleef het niet bij. In 1952 besloten de twee gemeenten een samenwerkingsverband aan te gaan. Voor deze gelegenheid werd de rue du Haut-Pont omgedoopt tot de rue de Schaerbeek. Tien jaar later werd het Houffalizeplein in Schaarbeek ingehuldigd. Pogge, een vrij stuntelige, maar erg sympathieke boer, heeft nu een standbeeld in Houffalize. En elk jaar stuurt het stadje in de Ardennen een kerstboom naar Schaarbeek, waar de boom het stadsplein siert.&nbsp; Im Februar 1945 beschlossen mehrere Brüsseler Gemeinden, eine Patenschaft für eine von der Ardennenoffensive betroffene Gemeinde zu übernehmen. Man wollte denjenigen helfen, die alles verloren hatten. So übernahm die Stadt Brüssel die Patenschaft für Stavelot und Saint-Vith, Molenbeek-Saint-Jean, Saint-Hubert, Watermael-Boitsfort, Trois-Ponts und sogar Woluwe-Saint-Lambert, das Nassogne unterstützte. Die Hilfe wurde in Form von Sachspenden oder Spendenaktionen geleistet. Manchmal wurden Kinder aus den getroffenen Gebieten von Familien in den Patengemeinden aufgenommen. Die Provinz Westflandern, die nach dem Ersten Weltkrieg selbst viel Hilfe erhalten hatte, unterstützte ihrerseits die Provinz Luxemburg. Einige dieser Patenschaften wurden im Laufe der Zeit fortgesetzt. Eine der bekanntesten ist zweifellos diejenige, die Schaerbeek mit Houffalize verbindet. Das kleine Städtchen hatte besonders unter der Ardennenoffensive zu leiden. Am 19. Dezember von den deutschen Truppen zurückerobert, wurde es von den Alliierten dreimal bombardiert. Von den 346 Gebäuden des Ortes wurden 258 vollständig zerstört und 78 teilweise beschädigt. 189 Zivilisten verloren ihr Leben. Am 19. Januar 1945 wurde die kleine Stadt, oder vielmehr das, was von ihr übrig war, befreit.Die Gemeinde Schaerbeek erwies sich als besonders aktiv. Anfang März begaben sich der Bürgermeister und die Ratsherren an den Ort des Geschehens und brachten Kleidung, Decken, Haushaltsgegenstände, Medikamente und Seife mit. Im März organisierten die Mitarbeiter der Gemeinde ein großes Fest. Es wurden mehr als 400.000 belgische Francs gesammelt, eine besonders willkommene Geste.Doch die Geschichte war noch nicht zu Ende. m Jahr 1952 beschließen die beiden Gemeinden, eine Partnerschaft einzugehen. Bei dieser Gelegenheit wurde die Rue du Haut-Pont zur Rue de Schaerbeek. Zehn Jahre später wurde in Schaerbeek ein Houffalize-Platz eingeweiht. Pogge, ein etwas unbeholfener, aber äußerst sympathischer Bauer, hat nun eine Statue in Houffalize. Außerdem schickt das Ardennenstädtchen Schaerbeek jedes Jahr den Weihnachtsbaum, der den Stadtplatz von Schaerbeek schmückt.&nbsp;

 La statue de Pogge Het standbeeld van Pogge Die Pogge-Statue

The museum opened in 1994 for the 50th Anniversary of the landing. It comprises four sections: American, British, German and Italian. The exhibitions feature authentic uniforms, badges, documents, pictures and other artefacts donated by veteran organisations.

The Anzio Beachhead Museum is devoted to the Allied amphibious landing on 22 January 1944, along the coastline between Anzio and Nettuno, in Italy. The museum opened in 1994 for the 50th Anniversary of the landing. It comprises four sections: American, British, German and Italian. The exhibitions feature authentic uniforms, badges, documents, pictures and other artefacts donated by veteran organisations.

Edwin (PicsPoint.nl)

Anzio Beachhead Museum

Muzeum zostało otwarte w 1994 roku, z okazji 50. rocznicy desantu. Tworzą je cztery części: amerykańska, brytyjska, niemiecka i włoska. Na wystawach znajdują się autentyczne mundury, odznaczenia, dokumenty, fotografie oraz inne przedmioty przekazane przez organizacje zrzeszające weteranów. Es wurde 1994 anlässlich des 50. Jahrestags der Landung eröffnet und besteht aus vier Bereichen, die den beteiligten Ländern zugeordnet sind (USA, Großbritannien, Italien und Deutschland). Die Ausstellungen zeigen Originaluniformen, Abzeichen, Dokumente, Bilder und andere Artefakte, die von Veteranenverbänden gespendet wurden. Le musée a été inauguré en&nbsp;1994 à l’occasion du 50e&nbsp;anniversaire du débarquement. Le musée comprend quatre sections dédiées aux Américains, aux Britanniques, aux Allemands et aux Italiens. Le fonds du musée, constitué grâce aux dons d’associations de vétérans, compte des uniformes, des badges, des documents, des photos et d’autres objets de l’époque. Il museo è stato inaugurato nel 1994 in occasione del 50° anniversario dello sbarco. È composto da quattro sezioni: americana, inglese, tedesca e italiana. Sono esposte divise autentiche, distintivi, documenti, fotografie e altri reperti donati da associazioni dei veterani. Het museum opende in 1994, vijftig jaar na de landingen. Het bestaat uit een Amerikaanse, een Britse, een Duitse en een Italiaanse afdeling. Te zien zijn authentieke uniformen, emblemen, documenten, foto's en andere objecten die zijn gedoneerd door veteranenorganisaties. The museum opened in 1994 for the 50th Anniversary of the landing. It comprises four sections: American, British, German and Italian. The exhibitions feature authentic uniforms, badges, documents, pictures and other artefacts donated by veteran organisations.

 Muzeum przyczółka Anzio Museum zur Landung bei Anzio Musée du Débarquement d’Anzio Museo dello sbarco di Anzio Anzio Beachhead Museum Anzio Beachhead Museum

At the other end of Dorpstraat, some 800 meters to the south, the Polish soldiers had laid anti-tank mines at the T-junction on the Dorpstraat and the Honingveldsestraat. These positions around the Honingveldsestraat were attacked by German troops on September the 23rd. The Polish soldiers retreated to the Dorpstraat. While doing so, a radio operator got his antenna caught in the bushes and fell behind. Henk te Dorsthorst, inhabitant of Driel at the time, helped him to break free.

Dorpstraat photographed by Poles during a visit to Driel in 1945. The damage to the houses can be seen on the picture. Because of the war damage, many of the houses were broken down.

A Polish paratrooper in position with a PIAT (a portable anti-tank weapon). Location of photo unknown.

A Polish paratrooper in position with a stengun 9mm pistol machine gun (location of photo unknown).

Aerial photo from 1944 showing the walking route (1) and the T-junction Dorpstraat - Honingveldsestraat (2).

The Polish soldier Bier found his first resting place in a field grave on the Dorpstraat. He is possibly the radio operator who was helped by Henk te Dorsthorst, a resident of Driel at the time.

Fighting around the Dorpstraat on the southern side of Driel

At the other end of Dorpstraat, some 800 meters to the south, the Polish soldiers had laid anti-tank mines at the T-junction on the Dorpstraat and the Honingveldsestraat. These positions around the Honingveldsestraat were attacked by German troops on September the 23rd. The Polish soldiers retreated to the Dorpstraat. While doing so, a radio operator got his antenna caught in the bushes and fell behind. Henk te Dorsthorst, inhabitant of Driel at the time, helped him to break free. Aan het andere einde van de Dorpstraat, zo’n 800 meter naar het zuiden, hadden de Poolse soldaten antitankmijnen gelegd bij de T-splitsing Dorpstraat – Honingveldsestraat. Deze posities rond de Honingveldsestraat werden op 22 september aangevallen door Duitse troepen. De Poolse soldaten trokken zich in de haast terug naar de Dorpstraat. Daarbij raakte een radio-operator met zijn antenne verstrikt in de stuiken waardoor hij achterop raakte. Henk te Dorsthorst, inwoner van Driel, hielp hem om los te komen. Am anderen Ende der Dorpsstraat, etwa 800 Meter südlich, hatten die polnischen Soldaten an der T-Kreuzung Dorpsstraat/Honingveldsestraat Panzerabwehrminen gelegt. Diese Stellungen rundum die Honingveldsestraat wurden am 22. September von deutschen Truppen angegriffen. Die polnischen Soldaten zogen sich eilig in die Dorpsstraat zurück. Dabei verfing sich ein Funker mit seiner Antenne in den Sträuchern, wodurch er zurückblieb. Henk te Dorsthorst, Einwohner von Driel, half ihm, sich zu befreien. Na drugim końcu Dorpstraat, około 800 metrów na południe, polscy żołnierze położyli miny przeciwczołgowe na skrzyżowaniu Dorpstraat i Honingveldsestraat. Te pozycje wokół Honingveldsestraat zostały zaatakowane przez oddziały niemieckie 23 września. Kiedy polscy żołnierze wycofywali się na Dorpstraat, antena radiooperatora zaplątała się w krzaki, przez co upadł. Henk te Dorsthorst, ówczesny mieszkaniec Driel, pomógł mu się uwolnić.

 Fighting around the Dorpstraat on the southern side of Driel Gevechten rond de Dorpstraat aan de zuidkant van Driel Gefechte rundum die Dorpsstraat im Süden von Driel Walki wokół Dorpstraat po południowej stronie Driel

At the beginning of the Battle of Arnhem, under the leadership of the local female doctor, Dr. A. van den Burg - van der Poel, the Roman Catholic parish house was set up as a modest first aid post for civilians. Among the first patients were crew members of a Stirling supply plane. This aircraft had crashed on September 19th 1944, after dropping supplies for the British troops over Oosterbeek. One of the other citizens who helped at the aid post was Cora Baltussen.

Cora Baltussen (1912-2005) dedicated herself to the rehabilitation of Polish troops and keeping their memory alive. Cora Baltussen, together with veterans in 2004.

The badly damaged houses on the east side of the Kerkstraat together with the Catholic Church.

Polish veterans receive a standing ovation from the audience, King Willem-Alexander and Polish President Komorowski at the annual commemoration in 2014.

The Roman Catholic parish house set up as a medical post

At the beginning of the Battle of Arnhem, under the leadership of the local female doctor, Dr. A. van den Burg - van der Poel, the Roman Catholic parish house was set up as a modest first aid post for civilians. Among the first patients were crew members of a Stirling supply plane. This aircraft had crashed on September 19th 1944, after dropping supplies for the British troops over Oosterbeek. One of the other citizens who helped at the aid post was Cora Baltussen. Bij het begin van de Slag om Arnhem werd, onder leiding van de plaatselijke vrouwelijke huisarts, dokter A. van den Burg - van der Poel, het rooms-katholieke parochiehuis ingericht als een bescheiden verbandpost voor burgers. Tot de eerste patiënten behoorden bemanningsleden van een Stirling bevoorradingsvliegtuig. Dit toestel was op 19 september 1944 neergestort nadat het boven Oosterbeek voorraden voor de Britten had afgeworpen. Een van de andere burgers die hielp met het verzorgen van de gewonden, was <a href="https://www.driel-polen.nl/nl/historie/cora-baltussen/https:/www.driel-polen.nl/nl/historie/cora-baltussen/https:/www.driel-polen.nl/nl/historie/cora-baltussen/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: windowtext;">Cora Baltussen.</a> Zu Beginn der Schlacht um Arnheim wurde unter der Leitung der ortsansässigen Hausärztin, Dr. A. van den Burg-van der Poel, das römisch-katholische Pfarrhaus als bescheidener Sanitätsposten für Zivilisten eingerichtet. Zu den ersten Patienten gehörten Besatzungsmitglieder eines Stirling-Versorgungsflugzeugs. Dieses Flugzeug war am 19. September 1944 abgestürzt, nachdem es Vorräte für die Briten über Oosterbeek abgeworfen hatte. Eine der anderen Zivilisten, die sich um die Verwundeten kümmerten, war <a href="https://www.driel-polen.nl/nl/historie/cora-baltussen/https:/www.driel-polen.nl/nl/historie/cora-baltussen/https:/www.driel-polen.nl/nl/historie/cora-baltussen/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: windowtext;">Cora Baltussen.</a> Na początku bitwy o Arnhem, pod kierownictwem miejscowej lekarki, dr A. van den Burg - van der Poel, rzymskokatolicki dom parafialny został przekształcony w skromny punkt pierwszej pomocy dla ludności cywilnej. Wśród pierwszych pacjentów byli członkowie załogi samolotu zaopatrzeniowego Stirling. Samolot ten rozbił się 19 września 1944 r. po zrzuceniu zaopatrzenia dla wojsk brytyjskich nad Oosterbeek. Jedną z osób, które pomagały w punkcie była Cora Baltussen.

 The Roman Catholic parish house set up as a medical post Het als verbandpost ingerichte rooms-katholieke parochiehuis Das zum Sanitätsposten umgestaltete römisch-katholische Pfarrhaus Rzymskokatolicki dom parafialny urządzony jako punkt medyczny

The top part of the memorial is in memory of Piet Avontuur, who died during a German assault on the night of 22/23 January 1945. For years the memorial stood in the Zuylen Cemetery in Breda. Last year Piet Avontuur was reburied at the Dutch Military Cemetery in Loenen. This happened almost simultaneously with a meeting of veterans of the Storm Troops of which Piet Avontuur was part, in Anna Jacobapolder. The Storm Troop veterans told former Colonel Joop Lodders what a pity it was that there was nothing in Anna Jacobapolder to commemorate their actions. The former Colonel teamed up with historian Jan Kempeneers of Sint - Philipsland and Jos van Alphen of Brabant and they gained the assistance of the municipality of Tholen. Breda-born Avontuur was a member of the resistance and the Storm Troops. With his fellow Storm Trooper van Rymenam he defused the dynamite under bridges. In fact he did so lightning fast with his quick hands. Through his actions he gained something of a reputation in the Storm Troops. A recent addition to the memorial is a marble commemorative plaque for the other six victims of the attack that night: three Poles, two British soldiers and a civilian, Karel Snijders. On this commemorative plaque the names of these victims: Falling with them during the German attack on the night of 22/23 January 1945: Prince Marie Andrzej Poniatowski Bronislaw Powalka Boleslaw Podedworny Percy Thomas Baugh Eric Francis Bell Karel Snijders Jan van Oerle, another member of the Storm Troops with Avontuur, is unbelievably happy that the Memorial has gained a place. “There were young people who fell during those actions and they must not be forgotten”. In Breda there is a street named after Piet Avontuur.

The war memorial in Anna Jacobapolder (municipality of Tholen) is a natural stone gravestone, placed on a brick dais. Two commemorative stones have been built into it.

The top part of the memorial is in memory of Piet Avontuur, who died during a German assault on the night of 22/23 January 1945. For years the memorial stood in the Zuylen Cemetery in Breda. Last year Piet Avontuur was reburied at the Dutch Military Cemetery in Loenen. This happened almost simultaneously with a meeting of veterans of the Storm Troops of which Piet Avontuur was part, in Anna Jacobapolder.

The Storm Troop veterans told former Colonel Joop Lodders what a pity it was that there was nothing in Anna Jacobapolder to commemorate their actions. The former Colonel teamed up with historian Jan Kempeneers of Sint - Philipsland and Jos van Alphen of Brabant and they gained the assistance of the municipality of Tholen.

Breda-born Avontuur was a member of the resistance and the Storm Troops. With his fellow Storm Trooper van Rymenam he defused the dynamite under bridges. In fact he did so lightning fast with his quick hands. Through his actions he gained something of a reputation in the Storm Troops.

A recent addition to the memorial is a marble commemorative plaque for the other six victims of the attack that night: three Poles, two British soldiers and a civilian, Karel Snijders.

On this commemorative plaque the names of these victims:
Falling with them during the German attack on the night of 22/23 January 1945:

Prince Marie Andrzej Poniatowski
Bronislaw Powalka
Boleslaw Podedworny
Percy Thomas Baugh
Eric Francis Bell
Karel Snijders

Jan van Oerle, another member of the Storm Troops with Avontuur, is unbelievably happy that the Memorial has gained a place. “There were young people who fell during those actions and they must not be forgotten”. In Breda there is a street named after Piet Avontuur.

War-Memorial-Anna-Jacobapolder.jpg

War Memorial Anna Jacobapolder

On September 21st 1946, a sober monument commemorating the events of two years earlier was unveiled. A new memorial to the Polish Parachute Brigade was erected 15 years later. Sculptor Jan Vlasblom designed a modern sculpture of 'youth holding on to freedom like a precious jewel'. The stone above it is like a parachute. On the pedestal ‘Surge Polonia’ (Poland will rise) was placed. The efforts of the Poles are commemorated every year here.

The first version of the monument erected by the Driel people in honour of the Poles.

The present monument was erected in 1961. This is a photo from that time, still surrounded by greenery and in the background the parish house can be recognized.  

2014: Veterans in conversation with King Willem-Alexander and Polish President Komorowski (behind the King) and Chairman of the Driel Poland Foundation Mr Baltussen (l).

A total of 97 Polish  soldiers were killed at Driel and Oosterbeek in 1944. The plaque now lists 93 names. The plan is to replace the plaque for a version with all 97 names.

The Sosabowksi memorial unveiled in 2006 at the monument in Driel.

The monument at Plac Polski and the annual commemorations in Driel

On September 21st 1946, a sober monument commemorating the events of two years earlier was unveiled. A new memorial to the Polish Parachute Brigade was erected 15 years later. Sculptor Jan Vlasblom designed a modern sculpture of 'youth holding on to freedom like a precious jewel'. The stone above it is like a parachute. On the pedestal ‘Surge Polonia’ (Poland will rise) was placed. The efforts of the Poles are commemorated every year here. Op 21 september 1946 vond de onthulling plaats van een sober monument ter herinnering aan de gebeurtenissen van twee jaar eerder. Een nieuw gedenkteken voor de Poolse Parachutistenbrigade verrees 15 jaar later. Beeldhouwer Jan Vlasblom ontwierp een modern beeld van ‘jeugd die de vrijheid als een kostbaar juweel vasthoudt’. De steen erboven is als een parachute. Op het voetstuk kwam Surge Polonia (Polen zal herrijzen) te staan. Hier wordt jaarlijks de inzet van de Polen herdacht.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/QXOjdIv356A" start="0"></iframe></div> Am 21. September 1946 wurde ein schlichtes Denkmal enthüllt, das an die Ereignisse vor zwei Jahren erinnert. 15 Jahre später wurde ein neues Denkmal für die polnische Fallschirmjägerbrigade errichtet. Der Bildhauer Jan Vlasblom entwarf ein modernes Bild der „Jugend, die die Freiheit wie ein kostbares Juwel hält“. Der Stein über dem Denkmal sieht aus wie ein Fallschirm. Der Fuß erhielt die Aufschrift Surge Polonia (Polen wird wieder auferstehen). Jedes Jahr findet hier eine Gedenkfeier zu Ehren der Polen statt. 21 września 1946 roku odsłonięto pomnik upamiętniający wydarzenia sprzed dwóch lat. Nowy pomnik Polskiej Brygady Spadochronowej został wzniesiony 15 lat później. Rzeźbiarz Jan Vlasblom zaprojektował nowoczesną rzeźbę "młodości trzymającej się wolności jak drogocennego klejnotu". Kamień umieszczony nad nią przypomina spadochron. Na cokole umieszczono napis "Surge Polonia" (Polska powstanie). Wysiłki Polaków są tu upamiętniane każdego roku.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/QXOjdIv356A" start="0"></iframe></div>

 The monument at Plac Polski and the annual commemorations in Driel Het monument op Plac Polski en de jaarlijkse herdenkingen in Driel Das Monument am Plac Polski und die jährlichen Gedenkfeiern in Driel Pomnik na Placu Polskim i coroczne uroczystości upamiętniające w Driel

The first flood of refugees from Germany arrived immediately after the boycott measures against Jewish shops in April 1933. Visa-free travel initially made it easy for Germans to cross the border. However, the violent Kristallnacht in November 1938 put the situation on edge. It became clear to everyone that there was no future for Jews in Germany, and a massive stream of refugees began. Around 10,000 refugees attempted to cross the border into the Netherlands, including the border at Kranenburg. The over 500-km-long "green" border, which was hard to patrol, offered an abundance of paths and shortcuts to cross the border secretly. Because "illegal Jewish emigration" attempts continued to increase, the Gestapo in Düsseldorf took further measures on 31 March 1939 to "accelerate the definitive prevention" of attempted escapes. From that moment on, not only Jews were "detained for the protection of state security", but also those who "helped Jews gain a personal advantage". A spectacular escape attempt took place at the Wyler/Beek border in late January 1939, involving Luise Rausch, the wife of the forester of Nergena-Süd in Grafwegen. Luise walked into a trap and was arrested for assisting with illegal border crossing. She was imprisoned for nearly seven months. &#13;
&#13;
 &#13;
 &#13;
 &#13;
 Tourist information&#13;
 &#13;
 Grafwegener Straße, Kranenburg - Grafwegen next to the parking. GPS code: N 51 45.145, E 5 57.676&#13;
 &#13;
 &#13;

familie-rausch.jpg

foerster-rausch-vor-der-forsthaus.jpg

Scene of a failed escape attempt

The first flood of refugees from Germany arrived immediately after the boycott measures against Jewish shops in April 1933. Visa-free travel initially made it easy for Germans to cross the border. However, the violent Kristallnacht in November 1938 put the situation on edge. It became clear to everyone that there was no future for Jews in Germany, and a massive stream of refugees began. Around 10,000 refugees attempted to cross the border into the Netherlands, including the border at Kranenburg. The over 500-km-long "green" border, which was hard to patrol, offered an abundance of paths and shortcuts to cross the border secretly. Because "illegal Jewish emigration" attempts continued to increase, the Gestapo in Düsseldorf took further measures on 31 March 1939 to "accelerate the definitive prevention" of attempted escapes. From that moment on, not only Jews were "detained for the protection of state security", but also those who "helped Jews gain a personal advantage". A spectacular escape attempt took place at the Wyler/Beek border in late January 1939, involving Luise Rausch, the wife of the forester of Nergena-Süd in Grafwegen. Luise walked into a trap and was arrested for assisting with illegal border crossing. She was imprisoned for nearly seven months. &#13;
&#13;
 &#13;
 &#13;
 &#13;
 Tourist information&#13;
 &#13;
 Grafwegener Straße, Kranenburg - Grafwegen next to the parking. GPS code: N 51 45.145, E 5 57.676&#13;
 &#13;
 &#13; Unmittelbar nach den Boykottmaßnahmen gegen jüdische Geschäfte im April 1933 setzte die erste Flüchtlingswelle von Juden aus Deutschland ein. Aufgrund der Visafreiheit war es für Deutsche zunächst einfach, die Grenze zu überqueren. Die gewaltsame Pogromnacht im November 1938 verschärfte die Situation weiter. Nun war für alle deutlich, dass es in Deutschland für Juden keine Zukunft mehr gab, und es kam zu einer Massenflucht. Etwa 10.000 Flüchtlinge versuchten die Grenze zu den Niederlanden zu überwinden – auch über die Grenze bei Kranenburg.
An der über 500 km langen „grüne“ Grenze, die kaum zu kontrollieren war, gab es genügend Wege und Abkürzungen für einen heimlichen Grenzübertritt. Da die Versuche der „illegalen Judenauswanderung“ weiter zunahmen, verfügte die Gestapo Düsseldorf am 31. März 1939 weitere Maßnahmen, um die Fluchtversuche „beschleunigt und endgültig zu unterbinden“. Künftig waren nicht nur die Juden in Schutzhaft zu nehmen, sondern auch die Personen, die Juden „um eines persönlichen Vorteils willen behilflich“ waren.
Ein spektakulärer Fall ereignete sich Ende Januar 1939 an der Grenze bei Wyler/Beek, in den Luise Rausch, die Frau des Försters von Nergena-Süd in Grafwegen, verwickelt war.
Hierbei geriet Luise in eine Falle. Sie wurde wegen Beihilfe zum illegalen Grenzübertritt festgenommen und ist fast sieben Monat inhaftiert gewesen.
 &#13;
&#13;
 &#13;
 &#13;
 &#13;
 Touristische Informationen&#13;
 &#13;
 Grafwegener Straße, Kranenburg - Grafwegen. Neben dem Parkplatz GPS Kode: N 51 45.145, E 5 57.676&#13;
 &#13;
 &#13; Direct na de boycotmaatregelen tegen Joodse winkels in april 1933 kwam de eerste vluchtelingenstroom van Joden uit Duitsland op gang. Door de visumvrijheid was het voor Duitsers aanvankelijk eenvoudig om de grens over te steken. De gewelddadige Kristallnacht in november 1938 zette de situatie echter op scherp. Nu was het voor iedereen duidelijk dat er in Duitsland voor Joden geen toekomst meer was, en er kwam een massale vluchtelingenstroom op gang. Ongeveer 10.000 vluchtelingen probeerden de grens naar Nederland over te steken – ook de grens bij Kranenburg. Langs de meer dan 500 km lange ‘groene’ grens, die moeilijk te controleren was, waren er voldoende weggetjes en sluiproutes om heimelijk de grens over te steken. Omdat de pogingen tot ‘illegale Joodse emigratie’ nog steeds toenamen, nam de Gestapo Düsseldorf op 31 maart 1939 verdere maatregelen om de vluchtpogingen ‘versneld en definitief te voorkomen’. Voortaan moesten niet alleen de Joden ‘in hechtenis ter bescherming van de staatsveiligheid’ genomen worden, maar ook de personen ‘die Joden hielpen om daar een persoonlijk voordeel uit te halen’. Een spectaculaire vluchtpoging vond eind januari 1939 aan de grens bij Wyler/Beek plaats. Hierbij was Luise Rausch betrokken, de vrouw van de boswachter van Nergena-Süd in Grafwegen. Luise liep in een val en werd gearresteerd vanwege het bieden van hulp bij het illegaal oversteken van de grens. Ze zat bijna zeven maanden in de gevangenis.   &#13;
&#13;
 &#13;
 &#13;
 &#13;
 Toeristische informatie&#13;
 &#13;
 Grafwegener Straße, Kranenburg - Grafwegen. Vlak naast de parkeerplaats. GPS code: N 51 45.145, E 5 57.676
Fietsroute
Deze luisterplek is onderdeel van een fietsroute langs plekken die herinneren aan de Tweede Wereldoorlog. 
<a href="https://www.liefdevoorlimburg.nl/fietsen/de-slag-om-het-reichswaldroute%20" target="_blank">Fietsroute De Slag om het Reichswaldroute (45 km)  </a>
Kijk voor een korte video op <a href="http://youtu.be/GsKEma0rkoM" target="_blank">http://youtu.be/GsKEma0rkoM</a>
 &#13;
 &#13;
 &#13;

 Scene of a failed escape attempt Schauplatz eines gescheiterten Fluchtversuchs Toneel van een mislukte vluchtpoging

For seven days, the Stationsweg in Oosterbeek served as the Eastern border between British and German troops. The British troops defended the Western side of the street and hid in the different houses. The German troops were located in the Dennenkampbossen (woods) on the other side of the road. The woods have been replaced by buildings now. The houses at the Stationsweg were defended by troops of the 21st Independent Parachute Company, glider pilots and Polish troops of the 3rd Batallion, Independent Polish Parachute Brigade. &nbsp;Mrs. Kremer-Kingma and her family used to live in the house at Stationsweg 8. On Wednesday September 20th, British troops entered her house to defend the perimeter. The soldiers took the ground- and first floor while the family had to hide in the cellar. Apart from the four family members, another eleven civilians had to hide in the cellar. Mrs. Kremer- Kingma came out of the cellar every now and then to communicate with the troops and to take pictures of them at the same time. She photographed a group of soldiers of the 21st Independent Parachute Company in her backyard. On the far right of this picture, Hans Rosenfeld can be seen. He was a Jewish man from Germany who fled to the United Kingdom together with his sister in 1939. He joined the British army and served under the name of John Peter Rodley. &nbsp;Rosenfeld died in his foxhole in the backyard of the Stationsweg 8 when he was hit by a ricocheted shrapnel. The word ‘ricochet’, which the British soldiers had to explain to Mrs. Kremer- Kingma, had been written on the wall of the house for over 20 years. &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

Stationsweg 8 - BR0976

Stationsweg 8

Sieben Tage bildete der Stationsweg in Oosterbeek die östliche Grenze zwischen den britischen und deutschen Truppen. Die Briten verteidigten die Westseite der Straße und versteckten sich hier in den Häusern. Die deutschen Truppen befanden sich in den Wäldern von Dennenkamp auf der anderen Seite der Straße. Diese Wälder wurden inzwischen vollständig durch Gebäude ersetzt. Die Häuser am Stationsweg wurden von Soldaten der 21st Independent Parachute Company, Glider-Piloten und polnischen Truppen des 3. Bataillons der Unabhängigen Polnischen Fallschirmjägerbrigade verteidigt, ebenso das Haus am Stationsweg 8.Im Stationsweg 8 wohnten Frau Kremer-Kingma und ihre Familie. Am Mittwoch, dem 20. September, nahmen britische Soldaten ihr Zuhause ein, um den Perimeter zu verteidigen. Die Soldaten nahmen das Erdgeschoss und den ersten Stock in Beschlag, während die Familie im Keller Unterschlupf suchte. Neben den vier Familienmitgliedern hielten sich elf weitere Zivilisten im Keller auf. Frau Kremer-Kingma kam regelmäßig aus dem Keller, um mit den Soldaten zu kommunizieren und Fotos zu machen. Sie fotografierte die 21st Independent Parachute Company zum Beispiel im Garten. Auf diesem Foto ist auch Korporal Hans Rosenfeld (ganz rechts) zu sehen. Er war ein Mann jüdischer Herkunft aus Deutschland, der 1939 mit seiner Schwester nach Großbritannien geflohen war. Er trat der britischen Armee bei und diente unter dem Namen John Peter Rodley.Rosenfeld starb in seinem Schützenloch im Garten des Stationsweg 8, als er von einem abgeprallten Granatsplitter getroffen wurde. 20 Jahre lang stand das Wort „Ricochet“, Querschläger, auf der Mauer, das die britischen Soldaten Frau Kremer-Kingma erklären mussten. Zeven dagen lang was de Stationsweg in Oosterbeek de oostelijke grens tussen de Britse en Duitse troepen. De Britten verdedigden de westkant van de straat en verschuilden zich hier in de huizen. De Duitse troepen hielden zich op in de Dennenkampbossen aan de andere kant van de weg. Deze bossen zijn inmiddels volledig vervangen door bebouwing. De huizen aan de Stationsweg werden verdedigd door militairen van de 21st Independent Parachute Company, glider piloten en Poolse troepen van het 3rd Batallion, Independent Polish Parachute Brigade, zo ook het huis op Stationsweg 8.Stationsweg 8 werd bewoond door mevrouw Kremer-Kingma en haar gezin. Op woensdag 20 september namen Britse militairen haar huis in om de perimeter te verdedigen. De militairen namen de begane grond en de eerste verdieping in terwijl het gezin in de kelder schuilde. Naast de vier gezinsleden verbleven er nog elf andere burgers in de kelder. Mevrouw Kremer-Kingma kwam geregeld uit de kelder om te communiceren met de militairen en maakte dan ook foto’s. Zo zette ze een groep militairen van de 21st Independent Parachute Company op de foto in de achtertuin. Op deze foto staat ook korporaal Hans Rosenfeld (uiterst rechts). Hij was een joodse man uit Duitsland die in 1939 met zijn zusje naar het Verenigd Koninkrijk gevlucht was. Hij ging bij het Britse leger en diende onder de naam John Peter Rodley.Rosenfeld overleed in zijn schuttersput in de tuin van Stationsweg 8 toen hij werd geraakt door een afgeketste granaatscherf. Het woord ‘ricochet’, dat de Britse soldaten moesten uitleggen aan mevrouw Kremer-Kingma, heeft 20 jaar op de muur geschreven gestaan. Pendant sept jours, la Stationsweg à Oosterbeek a servi de frontière orientale entre les troupes britanniques et allemandes. Les troupes britanniques défendaient le côté ouest de la rue et se cachaient dans les différentes maisons. Les troupes allemandes se trouvaient dans les Dennenkampbossen (bois) de l'autre côté de la route. Les bois ont été remplacés par des bâtiments aujourd'hui. Les maisons du Stationsweg étaient défendues par des troupes de la 21st Independent Parachute Company, des pilotes de planeurs et des troupes polonaises du 3rd Batallion, Independent Parachute Brigade polonais.&nbsp;Mme Kremer-Kingma et sa famille vivaient dans la maison du Stationsweg 8. Le mercredi 20 septembre, des troupes britanniques sont entrées dans sa maison pour défendre le périmètre. Les soldats ont pris le rez-de-chaussée et le premier étage tandis que la famille a dû se cacher dans la cave. En plus des quatre membres de la famille, onze autres civils ont dû s'y cacher. Mme Kremer-Kingma sortait de temps en temps de la cave pour communiquer avec les troupes et pour les photographier en même temps. Elle a photographié un groupe de soldats de la 21st Independent Parachute Company dans son jardin. À l'extrême droite de cette photo, on peut voir Hans Rosenfeld. Il s'agit d'un Juif allemand qui a fui au Royaume-Uni avec sa sœur en 1939. Il a rejoint l'armée britannique et a servi sous le nom de John Peter Rodley.&nbsp;Rosenfeld est mort dans la tranchée creusée dans l'arrière-cour de la Stationsweg 8 lorsqu'il fut touché par un éclat d'obus qui a ricoché. Le mot "ricochet", que les soldats britanniques ont dû expliquer à Mme Kremer-Kingma, est resté écrit sur le mur de la maison pendant plus de 20 ans.&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

 Stationsweg 8 Stationsweg 8 Stationsweg 8

At Oosterbeek-Hoog station, known as Oosterbeek station today, one could see the Northern part of the perimeter in Oostrbeek. On September 18th, British troops landed on &nbsp;the landing fields at Wolfheze, about four kilometers away from Oosterbeek. They tried to reach Arnhem, but did not succeed. They fought against the strong German defense line, without success and with lots of casualties. They day after, the troops had to retreat to Oosterbeek. Although Oosterbeek-Hoog was supposed to be a safe area, the opposition here was very strong and therefore the troops had to cross the railroad at Wolfheze or nearby. Because of the continuous fighting, Oosterbeek-Hoog station remained a dangerous place. &nbsp;New supplies of weapons, ammunition, food and medicines would be dropped by airplanes on the landing fields just North of the railroad. Because the railroad was not defended by the Allies anymore, supplies that got dropped by air support, fell into the hands of the German forces. Over 90% of all the supplies didn’t reach the Allied troops. Captain Desmond Kavanaugh, part of the 250th Airborne Light Composite Company, RASC (troops that are responsible for supplies), decided on September 19th to enter hostile territory with four jeeps at the Oosterbeek-Hoog area, to gather supplies. As soon as they crossed the railroad, they got targeted by a German armored vehicle. Six soldiers, including Kavanaugh, lost their lives during this action.&nbsp;&nbsp;If you would like to visit the Arnhem Oosterbeek War Cemetery, cross the railroad and take the first road to your right. Back and forth this will be 1.2 kilometers.

Station Oosterbeek-Hoog - BU1093

Station Oosterbeek-Hoog

Am Bahnhof Oosterbeek-Hoog, jetzt Bahnhof Oosterbeek, konnte man den nördlichsten Teil des Perimeters in Oosterbeek überblicken. Am 18. September landeten britische Truppen auf den Feldern bei Wolfheze, etwa vier Kilometer von Oosterbeek entfernt. Sie versuchten, Arnheim zu erreichen, dies gelang ihnen jedoch nicht. Sie blieben mehrfach auf einer starken deutschen Verteidigungslinie stecken und erlitten schwere Verluste. Am nächsten Tag mussten sich die Truppen nach Oosterbeek zurückziehen. Obwohl Oosterbeek-Hoog der beabsichtigte Punkt war, um in sicheres Gebiet zu gelangen, war der Widerstand bereits zu stark und wurden die Truppen gezwungen, die Gleise am Bahnhof Wolfheze und an anderen Stellen zu überqueren. Der Bahnhof Oosterbeek-Hoog blieb anschließend ein gefährlicher Ort.Neue Vorräte an Waffen, Munition, Nahrung und Medizin wurden von Flugzeugen auf die Felder nördlich der Gleise abgeworfen. Da diese nun nicht mehr verteidigt wurden, gerieten auch die Vorräte in die falschen Hände. Mehr als 90 % aller Vorräte landeten somit bei den deutschen Truppen. Am 19. September beschloss Kapitän Desmond Kavanaugh der 250th Airborne Light Composite Company, RASC (das für die Versorgung zuständige Korps), mit vier Jeeps in feindliches Gebiet bei Oosterbeek-Hoog zu fahren, um Vorräte zu sammeln. Nachdem sie die Gleise überquerten hatten, gerieten sie von einem deutschen Panzerfahrzeug unter Beschuss. Sechs der Soldaten wurden bei dieser Aktion getötet, darunter Kavanaugh.Besuchen Sie von hier aus den Arnhem Oosterbeek War Cemetery. Überqueren Sie den Bahnübergang und biegen Sie in die erste Straße rechts ein. Der Abstand hin und zurück beträgt 1,2 Km. Bij station Oosterbeek-Hoog, nu station Oosterbeek, keek men uit op het noordelijkste stuk van de perimeter in Oosterbeek. Op 18 september landden er nog Britse troepen op de landingsvelden bij Wolfheze, zo’n vier kilometer van Oosterbeek. Zij probeerden Arnhem te bereiken, maar slaagden daar niet in. Ze liepen meerdere keren vast op een sterke Duitse verdedigingslinie en leden zware verliezen. De dag erna moesten de troepen&nbsp;terugtrekken naar Oosterbeek. Hoewel Oosterbeek-Hoog het beoogde punt was om in veilig gebied te komen, was de tegenstand al te sterk en werden de troepen genoodzaakt om bij Station Wolfheze of op andere punten het spoor over te steken. Station Oosterbeek-Hoog bleef daarna een gevaarlijke plek.Nieuwe voorraden wapens, munitie, eten en medicijnen zouden door vliegtuigen worden gedropt op de landingsvelden ten noorden van het spoor. Nu deze niet meer verdedigd werden, vielen ook de voorraden in de verkeerde handen. Ruim 90% van alle bevoorrading kwam zo bij de Duitse troepen terecht. Op 19 september besloot Kapitein Desmond Kavanaugh van het 250th Airborne Light Composite Comany, RASC (het korps dat verantwoordelijk was voor de bevoorrading) om met vier jeeps bij Oosterbeek-Hoog vijandig gebied in te rijden om voorraden te verzamelen. Zodra ze het spoor over waren, werden ze echter onder vuur genomen door een Duits pantservoertuig. Zes van de militairen sneuvelden bij deze actie, waaronder Kavanaugh. À la gare d'Oosterbeek-Hoog, connue aujourd'hui sous le nom de gare d'Oosterbeek, on pouvait voir la partie nord du périmètre. Le 18 septembre, les troupes britanniques ont atterri sur les terrains d'atterrissage de Wolfheze, à environ quatre kilomètres d'Oosterbeek. Elles ont essayé d'atteindre Arnhem, mais n'y sont pas parvenues. Elles se sont battues contre la forte ligne de défense allemande, sans succès et avec beaucoup de pertes. Le lendemain, les troupes ont dû se replier sur Oosterbeek. Bien qu'Oosterbeek-Hoog soit censé être une zone sûre, l'opposition y était très forte et les troupes ont donc dû traverser la voie ferrée à Wolfheze ou à proximité. En raison des combats continus, la station d'Oosterbeek-Hoog est restée un endroit dangereux.&nbsp;De nouveaux approvisionnements en armes, munitions, nourriture et médicaments étaient largués par des avions sur les terrains d'atterrissage situés juste au nord de la voie ferrée. Comme la voie ferrée n'était plus défendue par les Alliés, les fournitures larguées par voie aérienne tombaient entre les mains des forces allemandes. Plus de 90 % des fournitures ne sont pas parvenues aux troupes alliées. Le capitaine Desmond Kavanaugh, qui faisait partie de la 250th Airborne Light Composite Company, RASC (troupes chargées du ravitaillement), décida le 19 septembre de pénétrer en territoire hostile avec quatre jeeps dans la région d'Oosterbeek-Hoog, afin de rassembler du matériel. Dès qu'ils eurent traversé la voie ferrée, ils furent pris pour cible par un véhicule blindé allemand. Six soldats, dont Kavanaugh, ont perdu la vie au cours de cette action.&nbsp;&nbsp;Si vous souhaitez visiter le cimetière de guerre d'Arnhem Oosterbeek, traversez la voie ferrée et prenez la première route à droite. Il s'agit d'un aller-retour de 1,2 kilomètre.&nbsp;

 Station Oosterbeek-Hoog Station Oosterbeek-Hoog Gare d'Oosterbeek-Hoog

Hotel Dreyeroord was the hotel of De Sluys family. On Tuesday September 19th, the hotel became the headquarters of the 7th Kings Own Scottish Borderers, after they had retreated from the area north of the station. They called the hotel ‘The White House’. On Wednesday, the German forces started to attack Hotel Dreyeroord. It started with shootings and resulted in a targeted attack on Thursday September 21st, the so-called Battle of the White House. &nbsp;A company of German soldiers entered the gardens of the hotel. Lieutenant-Colonel Robert Payton-Reid called upon the retreating men to fix their bayonets and to launch the counter attack. The battle only lasted for one hour but resulted in heavy casualties. Half of the 270 men who defended Hotel Dreyeoord were wounded or died in combat. With the remaining forces it was impossible to defend the hotel and therefore General Urquhart decided to retreat his troops from the most Northern part of the perimeter. &nbsp;Because of the battles in the Northern part of Oosterbeek, many civilians were looking for a safe shelter. Familie De Sluys and a lot of their neighbors were looking for safety in the cellar of Hotel Dreyeroord. Even during the ‘Battle of the White House’, they stayed in the cellar. After the Allied forces left Hotel Dreyeroord, the civilians had to leave as well. &nbsp;At this location you can find the Memorial Dreyeroord or you can listen to the LRE audiospot “Hotel Dreyeroord”.

Hotel Dreyeroord - BR0253

Hotel Dreyeroord

Hotel Dreyeroord war das Hotel der Familie de Sluys. Am Dienstag, 19. September wurde das Hotel zum Hauptquartier der 7th King‘s Own Scottish Borderers, nachdem sie sich aus dem Gebiet im Norden des Bahnhofs zurückgezogen hatten. Sie nannten das Hotel „The White House“. Am Montag griffen die Deutschen Hotel Dreyeroord an. Das Hotel wurde zunächst beschossen. Am Donnerstag, dem 21. September, gingen die Deutschen jedoch zu einem gezielten Angriff über: der sogenannten Battle of the White House.Eine Kompanie deutscher Soldaten drang tief in die Gärten des Hotels ein. Oberstleutnant Robert Payton-Reid rief die Männer zu sich, die sich auf dem Rückzug befanden. Mit Bajonetten bewaffnete Truppen unternahmen einen Gegenstoß und den Schotten gelang es, das Gebiet zurückzuerobern. Die Schlacht dauerte nur eine Stunde, führte aber zu schweren Verlusten. Die Hälfte der 270 Männer, die das Hotel Dreyeroord verteidigten, war dabei verletzt oder getötet worden. Mit den verbliebenen Truppen war es nicht mehr möglich, das Hotel zu halten und General Urquhart beschloss, die Truppen von der nördlichsten Spitze des Perimeters abzuziehen.Die Kämpfe im Norden von Oosterbeek hatten bereits viele Zivilisten in die Flucht getrieben. Die Familie de Sluys und viele ihrer Nachbarn suchten deshalb im Keller des Hotels Dreyeroord Schutz. Dort blieben sie auch während der Battle of the White House. Nachdem das Hotel Dreyeroord aufgegeben wurde, mussten sich auch die Bürger nach einer anderen Unterkunft umsehen.Sehen Sie sich auch das Memorial Dreyeroord an dieser Stelle an oder lauschen Sie dem LRE-Hörstein „Hotel Dreyeroord“. Hotel Dreyeroord was het hotel van de familie de Sluys. Op dinsdag 19 september werd het hotel het hoofdkwartier van de 7th Kings Own Scottish Borderers, nadat zij zich hadden teruggetrokken van het gebied ten noorden het station. Zij noemden het hotel ‘The White House’. Op woensdag startte de Duitse aanval op Hotel Dreyeroord. Dit begon met beschietingen, maar resulteerde op donderdag 21 september in een gerichte aanval: de zogenoemde Battle of the White House.Een compagnie van Duitse militairen kwam tot diep in de tuinen van het hotel. Luitenant-kolonel Robert Payton-Reid riep de terugtrekkende mannen bij zich. Met bajonetten bewapende troepen zetten de tegenaanval in en het lukte de Schotten om terrein terug te winnen. De slag duurde slechts één uur, maar resulteerde in zware verliezen. De helft van de 270 mannen die Hotel Dreyeroord verdedigde was gewond geraakt of gesneuveld. Met de overgebleven troepen was het niet langer mogelijk het hotel vast te houden en generaal Urquhart besloot de troepen terug te trekken uit het noordelijkste puntje van de perimeter.De gevechten in het noorden van Oosterbeek hadden er al voor gezorgd dat veel burgers op de vlucht waren geslagen. Familie de Sluys en veel van hun buren zochten daarom veiligheid in de kelder van Hotel Dreyeroord. Hier verbleven zij ook tijdens de Battle of the White House. Nadat Hotel Dreyeroord werd opgegeven, moesten ook de burgers op zoek naar een ander onderkomen. L'hôtel Dreyeroord était l'hôtel de la famille De Sluys. Le mardi 19 septembre, l'hôtel est devenu le quartier général des 7th Kings Own Scottish Borderers, après qu'ils se soient retirés de la zone située au nord de la gare. Ils ont appelé l'hôtel "La Maison Blanche". Le mercredi, les forces allemandes ont commencé à attaquer l'hôtel Dreyeroord. Cela a commencé par des fusillades et s'est terminé par une attaque ciblée le jeudi 21 septembre, la "bataille de la Maison Blanche".&nbsp;Une compagnie de soldats allemands est entrée dans les jardins de l'hôtel. Le lieutenant-colonel Robert Payton-Reid a demandé aux hommes qui battaient en retraite de fixer leurs baïonnettes et de lancer la contre-attaque. La bataille n'a duré qu'une heure mais a entraîné de lourdes pertes. La moitié des 270 hommes qui défendaient l'hôtel Dreyeoord ont été blessés ou sont morts au combat. Avec les forces restantes, il était impossible de défendre l'hôtel et le général Urquhart décida donc de retirer ses troupes de la partie la plus au nord du périmètre.&nbsp;En raison des combats dans la partie nord d'Oosterbeek, de nombreux civils cherchaient un abri sûr. La famille De Sluys et beaucoup de leurs voisins trouvèrent refuge dans la cave de l'hôtel Dreyeroord. Même pendant la "bataille de la Maison Blanche", ils sont restés dans la cave. Après le départ des forces alliées de l'hôtel, les civils ont dû partir eux aussi.&nbsp;À cet endroit, vous trouverez le Mémorial Dreyeroord ou vous pourrez écouter l'audiospot LRE "Hôtel Dreyeroord".&nbsp;

 Hotel Dreyeroord Hotel Dreyeroord Hôtel Dreyeroord

Most of the 692 soldiers buried at the Venray War Cemetery died near Venray during the Battle of Overloon, which was part of Operation Aintree. On the site there are 628 British, 22 Canadian, 5 New Zealand, 4 Australian, 1 Polish and 30 unidentified graves. There is also a war correspondent buried. In 2020 Stichting Adoptiegraven CWGC Venray War Cemetery (Adopting Graves CWGV Venray War Cemetery Foundation) was founded. This foundation gives interested parties the possibility to adopt a grave on the graveyard, to make sure the soldiers and their stories will not be forgotten.

Venray War Cemetery is a Commonwealth war grave in Venray. 692 soldiers who died during the period from October 1944 to March 1945 are buried here. Venray was liberated by Allied troops in the middle of October 1944.

Most of the 692 soldiers buried at the Venray War Cemetery died near Venray during the Battle of Overloon, which was part of Operation Aintree. On the site there are 628 British, 22 Canadian, 5 New Zealand, 4 Australian, 1 Polish and 30 unidentified graves. There is also a war correspondent buried.

In 2020 Stichting Adoptiegraven CWGC Venray War Cemetery (Adopting Graves CWGV Venray War Cemetery Foundation) was founded. This foundation gives interested parties the possibility to adopt a grave on the graveyard, to make sure the soldiers and their stories will not be forgotten.

Mrs. Gerrie Peeters, Venray

Venray Commonwealth War Cemetery

 De meeste van de 692 militairen die begraven liggen op de Venray War Cemetery zijn omgekomen in de omgeving van Venray tijdens de Slag om Overloon, een onderdeel van Operatie Aintree. Op het terrein zijn 628 Britse, 22 Canadese, 5 Nieuw-Zeelandse, 4 Australische, 1 Poolse en 30 ongeïdentificeerde graven. Daarnaast ligt er ook een oorlogscorrespondent begraven. In 2020 werd de Stichting Adoptiegraven CWGC Venray War Cemetery opgericht. Deze stichting biedt geïnteresseerden de mogelijkheid om een graf te adopteren op de begraafplaats om ervoor te zorgen dat de militairen en hun verhalen niet vergeten worden. Most of the 692 soldiers buried at the Venray War Cemetery died near Venray during the Battle of Overloon, which was part of Operation Aintree. On the site there are 628 British, 22 Canadian, 5 New Zealand, 4 Australian, 1 Polish and 30 unidentified graves. There is also a war correspondent buried. In 2020 Stichting Adoptiegraven CWGC Venray War Cemetery (Adopting Graves CWGV Venray War Cemetery Foundation) was founded. This foundation gives interested parties the possibility to adopt a grave on the graveyard, to make sure the soldiers and their stories will not be forgotten.

 Venray Commonwealth War Cemetery Venray Commonwealth War Cemetery

​​The camps which formed the marshalling area around Portsmouth and Southampton were intended to conceal the troops that would participate in Operation Overlord. From here they would eventually move on to embarkation points along the coastline in the Southampton area.The camps could accommodate around 8,500 men and 1000 vehicles. The men camped out under canvass and had access to kitchen and ablution facilities. The camps also enabled the men to keep training as they prepared for the liberation of Europe.Camps were usually built in covered areas, such as woodland, to prevent opposition observations from above and reduce the risk of being observed by the public. When the time for embarkation for Operation Overlord drew nearer, the Marshalling Camps were sealed and guarded. This happened at the end of May 1944.Men of the 1st Special Service Brigade camped here prior to embarkation at Warsash. These Commandos they later landed on Sword Beach, Normandy. A sad incident took place on the common prior to D-Day. This involved the Reverend Derrick Williams, who took his own life, according to Lord Lovat Simon Fraser, following a poor sermon. He is buried at Hollybrook Cemetery, Southampton.

The roadway leading out to Hill Lane still remains from the camps infrastructure.​

Wartime Concrete

​Trails and footpaths lead through the area where the four camps were located.​

Southampton Common​

This is entrance to the northern half of the common where the camp was located, paved by wartime concrete.​

Hill Lane Entrance

Many public footpaths can be found to the north of the common in the area where the four camps were located.​

 ​Southampton Common​

​​C18, C19, C20 & C21, Southampton Common​ 

​​The camps which formed the marshalling area around Portsmouth and Southampton were intended to conceal the troops that would participate in Operation Overlord. From here they would eventually move on to embarkation points along the coastline in the Southampton area.The camps could accommodate around 8,500 men and 1000 vehicles. The men camped out under canvass and had access to kitchen and ablution facilities. The camps also enabled the men to keep training as they prepared for the liberation of Europe.Camps were usually built in covered areas, such as woodland, to prevent opposition observations from above and reduce the risk of being observed by the public. When the time for embarkation for Operation Overlord drew nearer, the Marshalling Camps were sealed and guarded. This happened at the end of May 1944.Men of the 1st Special Service Brigade camped here prior to embarkation at Warsash. These Commandos they later landed on Sword Beach, Normandy. A sad incident took place on the common prior to D-Day. This involved the Reverend Derrick Williams, who took his own life, according to Lord Lovat Simon Fraser, following a poor sermon. He is buried at Hollybrook Cemetery, Southampton. ​​Les camps formant la zone de rassemblement autour de Portsmouth et de Southampton étaient destinés à cacher les troupes sensées participer à l'opération Overlord. De là, ils se rendaient aux points d'embarquement le long du littoral dans la région de Southampton.La capacité d'accueil des camps était d’environ 8 500 hommes et 1 000 véhicules. Les camps permettaient aux hommes de camper sous des tentes et d'avoir accès à une cuisine et à des installations sanitaires. Les camps donnaient également l’occasion aux hommes de continuer à s'entraîner alors qu'ils se préparaient à la libération de l'Europe.​Habituellement, la construction des camps s'est faite dans des zones couvertes telles que les bois pour empêcher que l’ennemi ne les repère depuis le ciel et pour réduire tout risque d'être espionné. Lorsque l'heure de l'embarquement pour l'opération Overlord approcha, les camps de rassemblement furent scellés et gardés. Cela se produisit fin mai 1944.C’est ici qu'ont campé les hommes de la 1ère Special Service Brigade avant l'embarquement à Warsash. Ces commandos débarquèrent finalement sur Sword Beach, en Normandie. Mais la commune fut témoin d’un triste incident avant le Jour J. Selon Lord Lovat Simon Fraser, le révérend Derrick Williams se suicida suite à un mauvais sermon. Il est enterré au cimetière Hollybrook Cemetery Southampton. ​​Die Lager, die den Bereitstellungsraum um Portsmouth und Southampton bildeten, sollten die Truppen verstecken, die an der Operation Overlord teilnehmen würden. Von hier aus würden sie schließlich zu Einschiffungspunkten entlang der Küste im Gebiet Southampton weiterziehen.Die Lager konnten rund 8.500 Männer und 1.000 Fahrzeuge aufnehmen. Die Männer kampierten unter Planen und hatten Zugang zu einer Küche und sanitären Einrichtungen. Die Lager ermöglichten es den Männern auch, weiter zu trainieren, während sie sich auf die Befreiung Europas vorbereiteten.Die Lager wurden in der Regel in verdeckten Gebieten wie Wäldern errichtet, um feindliche Beobachtungen aus der Luft zu verhindern und das Risiko, von der Bevölkerung beobachtet zu werden, zu verringern. Als die Zeit für die Einschiffung für die Operation Overlord immer näher rückte, wurden die Marshalling Camps versiegelt und bewacht. Das geschah Ende Mai 1944.Männer der 1. Special Service Brigade kampierten hier vor der Einschiffung bei Warsash. Diese Kommandos würden schließlich am Sword Beach in der Normandie landen. Vor dem D-Day ereignete sich ein trauriger Zwischenfall auf dem Gelände. Reverend Derrick Williams nahm sich, laut Lord Lovat Simon Fräser, nach einer unangemessenen Predigt das Leben. Er wurde auf dem Hollybrook Cemetery in Southampton beigesetzt.&nbsp; ​​De kampen die de marshalling area rond Portsmouth en Southampton vormden, waren bedoeld om de troepen te verbergen die aan Operatie Overlord zouden deelnemen. Van hieruit zouden ze uiteindelijk doorgaan naar inschepingspunten langs de kustlijn in het gebied rondom Southampton.​De kampen boden plaats aan ongeveer 8.500 mannen en 1.000 voertuigen. De mannen kampeerden buiten onder canvas en hadden de beschikking over keuken- en wasfaciliteiten. Door de constructie van de kampen konden de mannen ook in training blijven terwijl ze zich voorbereidden op de bevrijding van Europa.​Kampen werden meestal aangelegd in overdekte gebieden zoals bossen om te voorkomen dat ze door de vijand vanuit de lucht gezien konden worden en om het risico dat ze door het publiek werden geobserveerd te verkleinen. Toen het moment van inscheping voor Operatie Overlord dichterbij kwam, werden de verzamelkampen afgesloten en bewaakt. Dit gebeurde eind mei 1944.Mannen van de 1st Special Service Brigade verbleven hier voordat ze zich inscheepten bij Warsash. Deze commando's zouden uiteindelijk op Sword Beach in Normandië landen. Op de dag voor D-Day vond er een droevig incident plaats op de meent. Dominee Derrick Williams beroofde zich van zijn leven, volgens Lord Lovat Simon Fraser na een slechte preek. Hij ligt begraven op Hollybrook Cemetery, Southampton.&nbsp; ​​Obozy, które tworzyły strefę przygotowawczą wokół Portsmouth i Southampton, miały na celu ukrycie żołnierzy biorących udział w operacji „Overlord”. Stamtąd mieli oni ostatecznie udać się do punktów zaokrętowania rozlokowanych wzdłuż wybrzeża w rejonie Southampton.Obozy mogły pomieścić około 8500 osób i 1000 pojazdów. Żołnierze obozowali pod namiotami, gdzie mieli dostęp do kuchni i sanitariatów. Pobyt w tych obozach umożliwiał także kontynuowanie szkoleń w ramach przygotowań do wyzwolenia Europy.Obozy były budowane głównie na obszarach zadrzewionych, np. w lasach, aby uniemożliwić wrogowi obserwowanie ich z góry oraz aby zmniejszyć ryzyko bycia podglądanym przez lokalne społeczeństwo. Kiedy zbliżał się czas zaokrętowania na operację „Overlord”, obozy przygotowawcze zostały szczelnie zamknięte, a stacjonujące wokół nich straże wzmocnione. Stało się to pod koniec maja 1944 roku.Żołnierze z 1 Brygady Służb Specjalnych obozowali tutaj przed zaokrętowaniem w Warsash. Komandosi ci ostatecznie wylądowali na Sword Beach w Normandii. Przed D-Day na błoniach wydarzył się jednak przykry incydent. Dotyczyło to wielebnego Derricka Williamsa, który odebrał sobie życie, według Lorda Lovata Simona Frasera, po wygłoszonym słabym kazaniu. Wielebny został pochowany na cmentarzu Hollybrook w Southampton. ​​I campi che formavano l’area di smistamento intorno a Portsmouth e Southampton avevano lo scopo di nascondere le truppe che avrebbero partecipato all’Operazione Overlord. Da qui sarebbero poi passate ai punti di imbarco lungo la costa nell’area di Southampton.​I campi potevano ospitare circa 8500 uomini e 1000 veicoli. Gli uomini si accampavano sotto le tende e avevano accesso alla cucina e alle docce. Questi campi hanno permesso agli uomini di continuare gli addestramenti mentre si preparavano per la liberazione dell’Europa.​Venivano solitamente costruiti in aree coperte come i boschi per impedire l’osservazione del nemico dall’alto e per ridurre il rischio di essere osservati dal pubblico. Con l’avvicinarsi del momento dell’imbarco per l’Operazione Overlord, i campi di smistamento furono chiusi e sottoposti a protezione, alla fine del maggio 1944.Gli uomini della 1ª brigata dei servizi speciali si accamparono qui prima dell’imbarco a Warsash. Questi commandos alla fine sarebbero atterrati a Sword Beach, in Normandia. Prima del D-Day, nella Common land ebbe luogo un triste incidente. Il reverendo Derrick Williams si tolse la vita, secondo Lord Lovat Simon Fraser, a seguito di un sermone non eccezionale. È sepolto al cimitero di Hollybrook, Southampton.

 C18, C19, C20 en C21, Southampton Common ​​Obozy C18, C19, C20 i C21 na błoniach Southampton Common​ ​​C18, C19, C20 & C21, Southampton Common​ Campi ​C18, C19, C20 e C21 a Southampton Common ​​Camps C18, C19, C20 et C21 de Southampton Common​ ​​C18, C19, C20 & C21, Southampton Common​ 

As radios had been requisitioned by the occupying forces, people from Hulst regularly met at the corner of Korte-Lange Nieuwstraat and Zomerstraat to exchange the latest news. It was a beautiful late summer evening on 13 September 1944 when, at 9pm, the first artillery shelling took place from De Klinge, 3.5 km away in Belgium. Advancing, Polish artillery units had taken up new positions on the border and had started 'shooting in'. That is, data such as direction, load, elevation and so on had yet to be measured in order to hit the established targets. A Polish grenade fell precisely on the Hulsten people's meeting point. This resulted in six dead and several wounded.The fallen were buried in the municipal cemetery on Glacisweg. The plaque commemorates these civilian casualties and was made by sculptor Ronny Ivens.

img_0979.jpg

Polish grenade hits civilians

As radios had been requisitioned by the occupying forces, people from Hulst regularly met at the corner of Korte-Lange Nieuwstraat and Zomerstraat to exchange the latest news. It was a beautiful late summer evening on 13 September 1944 when, at 9pm, the first artillery shelling took place from De Klinge, 3.5 km away in Belgium. Advancing, Polish artillery units had taken up new positions on the border and had started 'shooting in'. That is, data such as direction, load, elevation and so on had yet to be measured in order to hit the established targets. A Polish grenade fell precisely on the Hulsten people's meeting point. This resulted in six dead and several wounded.The fallen were buried in the municipal cemetery on Glacisweg. The plaque commemorates these civilian casualties and was made by sculptor Ronny Ivens. Da die Besatzungsmächte die Radios beschlagnahmt hatten, trafen sich die Hulster regelmäßig an der Ecke Korte-Lange Nieuwstraat und Zomerstraat, um die neuesten Nachrichten auszutauschen. Es war ein schöner Spätsommerabend am 13. September 1944, als um 21 Uhr der erste Artilleriebeschuss aus dem 3,5 km entfernten De Klinge in Belgien erfolgte. Die vorrückenden polnischen Artillerieeinheiten hatten neue Stellungen an der Grenze bezogen und mit dem "Einschießen" begonnen. Das heißt, Parameter wie Richtung, Last, Höhe usw. mussten noch gemessen werden, um die festgelegten Ziele zu treffen. Eine polnische Granate fiel genau auf den Treffpunkt der Bewohner von Hulsten. Dabei gab es sechs Tote und mehrere Verwundete.Die Gefallenen wurden auf dem städtischen Friedhof am Glacisweg beigesetzt. Die Gedenktafel, die an diese zivilen Opfer erinnert, wurde vom Bildhauer Ronny Ivens geschaffen. Omdat de radio's gevorderd waren door de bezetter, kwamen mensen uit Hulst regelmatig samen op de hoek van de Korte-Lange Nieuwstraat en de Zomerstraat om het laatste nieuws uit te wisselen. Het was een mooie nazomeravond op 13 september 1944 toen om 21.00 uur de eerste artilleriebeschietingen plaatsvonden vanuit De Klinge, 3,5 km verderop in België. Oprukkende Poolse artillerie-eenheden hadden nieuwe posities ingenomen aan de grens en waren begonnen met 'inschieten'. Dat wil zeggen dat gegevens zoals richting, hoogte en lading nog moesten worden gemeten om de vastgestelde doelen te raken. Een Poolse granaat viel precies op de verzamelplaats van de Hulstenaren. Dit resulteerde in zes doden en verschillende gewonden.De gesneuvelden werden begraven op de gemeentelijke begraafplaats aan de Glacisweg. De plaquette herdenkt deze burgerslachtoffers en is gemaakt door beeldhouwer Ronny Ivens. Ponieważ wojska okupacyjne zarekwirowały radia, mieszkańcy Hulst regularnie spotykali się na rogu Korte-Lange Nieuwstraat i Zomerstraat, aby wymieniać się najnowszymi wiadomościami. Był piękny późny letni wieczór 13 września 1944 r., kiedy o godzinie 21:00 nastąpił pierwszy ostrzał artyleryjski z oddalonego o 3,5 km De Klinge w Belgii. Posuwające się naprzód polskie jednostki artyleryjskie zajęły nowe pozycje na granicy i rozpoczęły ostrzał. Niestety, dane takie jak kierunek, obciążenie, wysokość itp. nie zostały jeszcze zmierzone, aby trafić w ustalone cele. Polski granat spadł dokładnie na punkt zborny mieszkańców Hulst. W wyniku zginęło sześć osób, a kilka zostało rannych.Poległych pochowano na cmentarzu komunalnym przy Glacisweg. Tablica upamiętniająca ofiary cywilne została wykonana przez rzeźbiarza Ronny'ego Ivensa.

 Polnische Granate trifft Zivilisten Poolse granaat raakt burgers Polskie pociski uderzają w cywilów Polish grenade hits civilians

Only on 4 October 1944, after a huge amount of fire, did the British manage to take the almost completely destroyed village. Residents had lived in air-raid shelters for over 14 days and the church offered shelter to several hundred civilians.The residents fled en masse, with most going to the already liberated Bemmel. As the situation was not safe there either, people moved further south via the river Waal.Around 3 and 4 December 1944, a new battle broke out in the empty Haalderen. The village was successfully defended by the British against attacking German troops. For several more months Haalderen remained a depopulated village in the firing line. It was not until early April 1945 that the front moved again. The Allies then captured the entire eastern part of the Over-Betuwe.The resilience of the evacuees proved unbroken and rebuilding began immediately after their return.

Monument in Haalderen

Haalderen in the front line

Only on 4 October 1944, after a huge amount of fire, did the British manage to take the almost completely destroyed village. Residents had lived in air-raid shelters for over 14 days and the church offered shelter to several hundred civilians.The residents fled en masse, with most going to the already liberated Bemmel. As the situation was not safe there either, people moved further south via the river Waal.Around 3 and 4 December 1944, a new battle broke out in the empty Haalderen. The village was successfully defended by the British against attacking German troops. For several more months Haalderen remained a depopulated village in the firing line. It was not until early April 1945 that the front moved again. The Allies then captured the entire eastern part of the Over-Betuwe.The resilience of the evacuees proved unbroken and rebuilding began immediately after their return. Erst am 4. Oktober 1944 gelang es den Briten nach einem gewaltigen Feuergefecht, das fast völlig zerstörte Dorf einzunehmen. Die Bewohner hatten über 14 Tage lang in Luftschutzkellern gelebt. Die Kirche bot mehreren hundert Zivilisten Unterschlupf.Die Bewohner flohen massenhaft. Die meisten gingen in das bereits befreite Bemmel. Da die Lage auch dort nicht sicher war, zogen die Menschen weiter nach Süden über die Waal.Um den 3. und 4. Dezember 1944 entbrannte im leeren Haalderen eine neue Schlacht. Das Dorf wurde von den Briten erfolgreich gegen angreifende deutsche Truppen verteidigt. Noch monatelang blieb Haalderen ein entvölkertes Dorf in der Schusslinie.Erst Anfang April 1945 kam die Front wieder in Bewegung. Die Alliierten eroberten dann den gesamten östlichen Teil der Over-Betuwe.Die Widerstandsfähigkeit der Evakuierten war ungebrochen. Der Wiederaufbau begann unmittelbar nach ihrer Rückkehr. Pas op 4 oktober 1944 wisten de Britten, na een enorm trommelvuur, het bijna geheel verwoeste dorp in te nemen. De bewoners hadden ruim 14 dagen in schuilkelders geleefd. De kerk bood beschutting aan enige honderden burgers.&nbsp;&nbsp;De bewoners sloegen massaal op de vlucht. De meesten trokken naar het al bevrijde Bemmel. Omdat de situatie daar ook niet veilig was, trok men via de Waal verder naar het zuiden.&nbsp;&nbsp;Rond 3 en 4 december 1944 brak in het lege Haalderen een nieuwe veldslag uit. Het dorp werd door de Britten met succes tegen aanvallende Duitse troepen verdedigd. Nog maandenlang bleef Haalderen een ontvolkt dorp in de vuurlinie.&nbsp;Pas begin april 1945 kwam het front weer in beweging. De geallieerden veroverden toen het gehele oostelijke deel van de Over-Betuwe.&nbsp;&nbsp;De veerkracht van de evacués bleek niet gebroken. Direct na terugkeer werd begonnen met de wederopbouw.&nbsp;

 Haalderen in vorderster Front Haalderen in de frontlinie   Haalderen in the front line

The Museo Parco della Memoria Storica (Historical Remembrance Park Museum), opened in 2008, provides an immersive journey through the history of a country torn apart in material and moral terms by the Second World War. Between November and December 1943, San Pietro Infine, a place considered to be an important outpost along the Reinhard Line, which delayed the Gustav Line, was the scene of clashes between Allied troops and the Wehrmacht, which resulted in the deaths of around 300 civilians and the almost complete destruction of the town. The surviving inhabitants were forced to abandon the village, which thus became a ghost town, to find refuge in the caves and creeks of the nearby hills. The San Pietro Infine community opted in the postwar period not to rebuild the town in the same place, and thus the path of enhancing the memory of the events of 1943 gradually began, resulting in the establishment of a place where the impact of history can still be perceived today. As a result of the restoration of some buildings, a multimedia museum has been introduced in addition to the path through the abandoned settlement, amplified by visual and sound effects, capable of emotionally involving users. The Fondazione Parco della Memoria Storica (Historical Remembrance Park Foundation), which manages the site, has over time not only expanded the usability of the site, but also enabled the carrying out of a film festival entitled 'Stories in History'. There is a hotel facility near the site that allows the stage of the Gustav route to be used for overnight stays.&nbsp;

The village of San Pietro Infine in Campania, Italy, was completely destroyed in late 1943 by fighting between the advancing U.S. forces seeking to break the Winter Line and the defending German troops. The Parco della Memoria Storica (History Memorial Park) contains the ruins of the village, still laying as they were at the end of the war.

The Park Museum of Historical Remembrance in San Pietro Infine.

Memora Museum at S. Pietro Infine

Historical Remembrance Park Museum

Położona we włoskiej Kampanii wioska San Pietro Infine została całkowicie zniszczona u schyłku 1943 roku wskutek walk między nacierającymi siłami amerykańskimi, dążącymi do przerwania Linii Gustawa, a broniącymi się wojskami niemieckimi. Historyczny Park Pamięci obejmuje ruiny wioski – zachowane w takim stanie, w jakim zostały opuszczone po zakończeniu wojny. Das Dorf San Pietro Infine in Kampanien wurde Ende 1943 bei Gefechten zwischen den vorrückenden US-Streitkräften, die die Gustav-Linie durchbrechen wollen, und den deutschen Truppen vollständig zerstört. Im History Memorial Park (Parco Della Memoria Storica) befinden sich die seit Kriegsende unveränderten Ruinen des Dorfes. Fin 1943, le village italien de San Pietro Infine, en Campanie, est dévasté par les combats entre les forces américaines qui tentent de forcer la ligne d’hiver et les défenseurs allemands. Dans le Parc mémorial se trouvent les décombres du village ravagé par la guerre. Il Museo parco della Memoria storica inaugurato nel 2008, consente di effettuare un viaggio immersivo nella storia di un paese dilaniato dal passaggio della seconda guerra mondiale in termini materiali e morali. Tra il novembre e il dicembre 1943, San Pietro Infine, località ritenuta avamposto di rilievo lungo la linea Reinhard, ritardatrice della Gustav, è stata scenario di scontri tra le truppe alleate e la wehrmacht, che causarono la morte di circa 300 civili e la quasi completa distruzione del centro abitato. Gli abitanti sopravvissuti furono costretti ad abbandonare il paese, che divenne dunque un centro fantasma, per trovare rifiugio presso le grotte e le insenature delle vicine colline. La comunità di San Pietro Infine scelse nel dopoguerra di non ricostruire il paese nello stesso punto e pertanto ha preso progressivamente avvio il percorso di valorizzazione della memoria degli accadimenti del 1943, che ha condotto alla creazione di un luogo dove è possibile percepire, ancora oggi, l’impatto della storia. Grazie al recupero di alcuni edifici, oltre al percorso nell’abitato abbandonato, amplificato da effetti visivi e sonori, è stato introdotto un museo multimediale in grado di coinvolgere emotivamente i fruitori.La Fondazione Parco della Memoria Storica che gestisce il sito, nel corso del tempo oltre ad ampliare la fruibilità ha consentito la realizzazione di un festival cinematografico intitolato “Storie nella storia”. Nei pressi del sito è presente una struttura alberghiera che consente di poter utilizzare la tappa dell’itinerario sulla Gustav per pernottare. Het dorp San Pietro Infine in het Italiaanse Campania werd eind 1943 geheel verwoest. Dit gebeurde tijdens gevechten tussen de oprukkende Amerikaanse troepen die probeerden de Gustav-linie te doorbreken en de Duitse troepen die hun linie verdedigden. In het Nationaal Gedenkpark liggen de ruïnes van het dorp, nog steeds in dezelfde toestand als aan het eind van de oorlog. The Museo Parco della Memoria Storica (Historical Remembrance Park Museum), opened in 2008, provides an immersive journey through the history of a country torn apart in material and moral terms by the Second World War. Between November and December 1943, San Pietro Infine, a place considered to be an important outpost along the Reinhard Line, which delayed the Gustav Line, was the scene of clashes between Allied troops and the Wehrmacht, which resulted in the deaths of around 300 civilians and the almost complete destruction of the town. The surviving inhabitants were forced to abandon the village, which thus became a ghost town, to find refuge in the caves and creeks of the nearby hills. The San Pietro Infine community opted in the postwar period not to rebuild the town in the same place, and thus the path of enhancing the memory of the events of 1943 gradually began, resulting in the establishment of a place where the impact of history can still be perceived today. As a result of the restoration of some buildings, a multimedia museum has been introduced in addition to the path through the abandoned settlement, amplified by visual and sound effects, capable of emotionally involving users. The Fondazione Parco della Memoria Storica (Historical Remembrance Park Foundation), which manages the site, has over time not only expanded the usability of the site, but also enabled the carrying out of a film festival entitled 'Stories in History'. There is a hotel facility near the site that allows the stage of the Gustav route to be used for overnight stays.&nbsp;

 Historyczny Park Pamięci Historischer Gedenkpark Parc mémorial de San Pietro Infine Museo Parco della Memoria Storica Monument Nationaal Gedenkpark Historical Remembrance Park Museum

Johan van Caspel wrote an article on the 'Cabaret in a pigsty' for the soldiers' magazine Front en Heem. Just outside Tiel was a German battery. The commander of the artillery was Steinbach. To offer the German soldiers in the Betuwe some entertainment, he took the initiative to organise a performance at the farm where he was staying. On foot and on bicycles, men from far and wide came to the performance. A hot meal and some drinks strengthened the front camaraderie. To be able to forget soldier life for a moment, as SS man Hendrik Spijkers described in his diary: '...Cellars, ruined farms, old bunkers of the Dutch army are the dwellings, but quite comfortably furnished with furniture from Kesteren. For their food the boys take care of themselves. Spähtrupps (reconnaissance patrols) fetch oil, bacon, flour, pickled fruit etc. from Opheusden which is more or less in No Man's Land...'. The performance was a remarkable undertaking so close behind the front in the final phase of the battle. A large photo album of the event was compiled by correspondents reporting on the battle in the Betuwe.

Oberleutnant Steinbach greets some young German soldiers. 

Performance in the pig barn

Johan van Caspel schrieb für die Soldatenzeitschrift Front en Heem einen Artikel über das "Kabarett im Schweinestall". In der Nähe von Tiel stand eine deutsche Batterie. Der Kommandeur der Artillerie war Steinbach. Um den deutschen Soldaten in der Betuwe etwas Unterhaltung zu bieten, ergriff er die Initiative und organisierte eine Aufführung auf dem Bauernhof, auf dem er wohnte. Zu Fuß und auf Fahrrädern kamen die Männer von nah und fern zu der Aufführung. Eine warme Mahlzeit und einige Getränke stärkten die Kameradschaft an der Front. Für einen Moment das Soldatenleben vergessen können, wie der SS-Mann Hendrik Spijkers in seinem Tagebuch beschrieb: "...Keller, verfallene Bauernhöfe, alte Bunker der holländischen Armee sind die Behausungen, aber recht komfortabel mit Möbeln aus Kesteren eingerichtet. Für ihr Essen sorgen die Jungen selbst. Spähtrupps holen Öl, Speck, Mehl, eingelegtes Obst usw. aus Opheusden, das mehr oder weniger im Niemandsland liegt...'. Die Aufführung war ein bemerkenswertes Unterfangen so kurz hinter der Front in der Endphase der Schlacht. Die Korrespondenten, die über die Schlacht in der Betuwe berichteten, stellten ein umfangreiches Fotoalbum über das Ereignis zusammen.> Johan van Caspel schreef voor het soldatenblad Front en Heem een artikel over het 'Cabaret in een varkensstal'. Net buiten Tiel stond een Duitse batterij. De commandant van het geschut was Steinbach. Om de Duitse soldaten in de Betuwe wat vermaak te bieden nam hij het initiatief om op de boerderij waar hij verbleef een voorstelling te organiseren. Te voet en op de fiets kwamen manschappen uit de wijde omgeving naar de voorstelling. Een warme maaltijd en wat drank versterkten de frontkameraadschap. Even het soldatenleven kunnen vergeten zoals SS-er Hendrik Spijkers dat beschreef in zijn dagboek: '...Kelders, verwoeste boerderijen, oude bunkers van het Nederlandsche leger zijn de woningen, maar vrij comfortabel ingericht met meubelen uit Kesteren. Voor hun kostje zorgen de jongens zelf wel. Spähtrupps [verkenningspatrouilles] halen olie, spek, meel, ingemaakte vruchten enz. uit Opheusden dat min of meer in Niemandsland ligt...'. De voorstelling was een opmerkelijke onderneming zo kort achter het front in de laatste fase van de strijd. Van het gebeuren werd een groot fotoalbum samengesteld door correspondenten die verslag deden van de strijd in de Betuwe.

 Variété im Schweinestall Voorstelling in de varkensschuur

On 23 March 1942, Adolf Hitler issued Fuhrer Directive No. 40 which was the order for the creation of an Atlantic Wall. 6,200km of coastline needed to be defended. They used slave labour, such as Organisation Todt, and conscripted workers to build hundreds of defensive positions.&nbsp;​WN44 is located to the west of the town of Arromanches-les-Bains on cliff top slope rising westwards. Here, the position was manned by Wehrmacht (army), I./ Grenadier Regiment 916, 352 Infantry Division.&nbsp;​The Wiederstandnest was created in 1942 and used the 10m high raised area where the cliff began to climb west. WN44 overlooked the beach area and back towards WN43, creating interlocking fields of fire down onto the beach at Arromanches-les-Bains.&nbsp;​A concrete casemate with a MG34 machine gun was built overlooking the beach area. This still remains today and is located at the most western end of WN44. The WN position was interconnected with slit trenches to allow the personnel to move around with cover from any incoming fire.&nbsp;​To the eastern end of the position, where houses now stand, was a concrete casemate which had a 47mm Cannon within. There was a 75mm cannon which was not covered with concrete protection and was situated within the WN position. The only protection for the 75mm cannon was sandbags. Close to these was the ammunition bunker that sat in the centre area of WN44, but it is no longer present.&nbsp;​At the beginning of 1943 the final position of WN44, located to the south of the position away from the cliff, was completed. This offered protection to the rear of WN44 with a firing position. In total 16 Flamewerfer (Flame Thrower) defences were located around WN44.&nbsp;​Caution should be taken on the edge of the cliff area at WN44, do not cross the fences or barriers in place.​​&nbsp;

From just below the WN44 position, this is the view of the beach area that would have been in range of any fire brought down from the position

WN44

The WN position was located above the beach on the cliff tops. This allowed fields of fire directly down onto the beach area. A concrete casemate is still visible to this day

Wiederstandnest 44 (WN44)

On 23 March 1942, Adolf Hitler issued Fuhrer Directive No. 40 which was the order for the creation of an Atlantic Wall. 6,200km of coastline needed to be defended. They used slave labour, such as Organisation Todt, and conscripted workers to build hundreds of defensive positions.&nbsp;​WN44 is located to the west of the town of Arromanches-les-Bains on cliff top slope rising westwards. Here, the position was manned by Wehrmacht (army), I./ Grenadier Regiment 916, 352 Infantry Division.&nbsp;​The Wiederstandnest was created in 1942 and used the 10m high raised area where the cliff began to climb west. WN44 overlooked the beach area and back towards WN43, creating interlocking fields of fire down onto the beach at Arromanches-les-Bains.&nbsp;​A concrete casemate with a MG34 machine gun was built overlooking the beach area. This still remains today and is located at the most western end of WN44. The WN position was interconnected with slit trenches to allow the personnel to move around with cover from any incoming fire.&nbsp;​To the eastern end of the position, where houses now stand, was a concrete casemate which had a 47mm Cannon within. There was a 75mm cannon which was not covered with concrete protection and was situated within the WN position. The only protection for the 75mm cannon was sandbags. Close to these was the ammunition bunker that sat in the centre area of WN44, but it is no longer present.&nbsp;​At the beginning of 1943 the final position of WN44, located to the south of the position away from the cliff, was completed. This offered protection to the rear of WN44 with a firing position. In total 16 Flamewerfer (Flame Thrower) defences were located around WN44.&nbsp;​Caution should be taken on the edge of the cliff area at WN44, do not cross the fences or barriers in place.​​&nbsp; Le 23 mars 1942, Adolf Hitler publie la directive du Führer n° 40, qui ordonne la création d'un mur de l'Atlantique. Il s'agit de défendre 6 200 km de côtes. Des centaines de positions défensives ont été construites à l'aide d'esclaves, comme l'Organisation Todt, et de travailleurs conscrits.WN44 est situé à l'ouest de la ville d'Arromanches-les-Bains, sur une falaise s'élevant vers l'ouest. La position était tenue par le Grenadier Regiment 916 de la Wehrmacht (armée), de la 352e division d'infanterie.La Wiederstandnest fut créée en 1942 et utilisait la zone surélevée de 10 mètres de haut où la falaise commençait à monter vers l'ouest. Le WN44 surplombait la zone de la plage et revenait vers le WN43, créant des champs de tir imbriqués jusqu'à la plage d'Arromanches-les-Bains.Une casemate en béton équipée d'une mitrailleuse MG34 fut construite pour surplomber la plage. Elle existe toujours aujourd'hui et se trouve à l'extrémité la plus à l'ouest de WN44. La position WN était reliée à des tranchées pour permettre au personnel de se déplacer à l'abri de tout tir entrant.À l'extrémité est de la position, là où se trouvent aujourd'hui des maisons, se trouvait une casemate en béton abritant un canon de 47 mm. Un canon de 75 mm, qui n'était pas recouvert d'une protection en béton, se trouvait dans la position WN. La seule protection du canon de 75 mm était constituée de sacs de sable. À proximité de ce canon se trouvait le bunker à munitions qui se trouvait dans la zone centrale de WN44, mais il n'existe plus.Au début de l'année 1943, la position finale de WN44, située au sud de la position, loin de la falaise, fut achevée. Elle offrait une protection à l'arrière de WN44 avec une position de tir. Au total, 16 défenses Flamewerfer (lance-flammes) étaient situées autour de WN44.Il convient d'être prudent au bord de la falaise à WN44 et de ne pas franchir les clôtures ou les barrières en place. Op 23 maart 1942 vaardigde Adolf Hitler Fuhrer Directive No. 40 uit, het bevel voor de bouw van een Atlantikwall. 6.200 km kustlijn moest worden verdedigd. Ze gebruikten slavenarbeid, zoals Organisation Todt, en dienstplichtige arbeiders om honderden verdedigingsposities te bouwen.WN44 ligt ten westen van de stad Arromanches-les-Bains op een klifhelling die naar het westen oploopt. Hier werd de positie bemand door Wehrmacht (leger), I./ Grenadier Regiment 916, 352 Infanterie Divisie.Het Wiederstandnest werd opgericht in 1942 en gebruikte het 10 meter hoge verhoogde gebied waar de klif naar het westen begon te klimmen. WN44 keek uit over het strandgebied en terug naar WN43, waardoor met elkaar verbonden schootsvelden ontstonden naar het strand van Arromanches-les-Bains.Een betonnen kazemat met een MG34 machinegeweer werd gebouwd met uitzicht op het strandgebied. Deze staat er nog steeds en bevindt zich aan het meest westelijke uiteinde van WN44. De WN-positie was verbonden met loopgraven met sleuven zodat het personeel zich kon verplaatsen met dekking tegen inkomend vuur.Aan de oostkant van de positie, waar nu huizen staan, was een betonnen kazemat met een 47mm kanon erin. Er was een 75mm kanon dat niet bedekt was met betonnen bescherming en dat zich binnen de WN-stelling bevond. De enige bescherming voor het 75mm kanon bestond uit zandzakken. Vlakbij stond de munitiebunker die in het middengebied van WN44 stond, maar die is niet meer aanwezig.Begin 1943 werd de laatste positie van WN44, ten zuiden van de positie weg van de klif, voltooid. Dit bood bescherming aan de achterkant van WN44 met een vuurpositie. In totaal stonden er 16 Flamewerfer (Vlammenwerper) verdedigingswerken rond WN44.Weesvoorzichtigop de rand van de klif bij WN44, ga niet over de hekken of barrières heen.