The information panel commemorates Canadian soldier Ernest David Harrison, who was killed during a reconnaissance mission on 27 January 1945. He and seven other soldiers of the Canadian Scottish Regiment were due to carry out reconnaissance on German machine gun positions in the polder on this bitterly cold night, but were discovered and attacked near the Eindschenhof farm. The only survivor of the group, Sergeant MacDonald, was made a prisoner of war. After the war, the German medic, Karl Missbach, who was involved in the incident, sent a letter to Harrison's mother, explaining the location of the field grave and informing her that he was to be given a Christian burial. With the help of this letter, Harrison's sister went to investigate and found the spot where the body was supposed to lie, and it is here where the monument now stands. However, the body was in fact not found here. There are several theories about this riddle: it could be that the body was washed away during the submergence or that the rather unclear explanation was misinterpreted and the grave is actually somewhere else. Chances are that Harrison found his final resting place in an anonymous grave in the Groesbeek soldiers' cemetery, among his old comrades. The reconnaissance mission was one of many carried out in the Ooijpolder in January 1945, in preparation for the Rhineland Offensive. In this British-Canadian Operation, which started almost two weeks later, the Allies crossed the German border to achieve what had failed in Operation Market Garden - crossing the Rhine and advancing into the heart of Germany.

Allied soldiers in Leuth, 1944/1945

Allied soldiers in the Ooijpolder, 1945

Ernest David Harrison Monument in Leuth

Ernest David Harrison Monument

Die Informationstafel erinnert an den kanadischen Gefreiten Ernest David Harrison, der am 27. Januar 1945 bei einer Aufklärungsmission getötet wurde. Er und sieben weitere Soldaten des kanadisch-schottischen Regiments sollten in dieser bitterkalten Nacht deutsche Maschinengewehrstellungen im Polder auskundschaften, wurden aber in der Nähe des Eindschenhofs entdeckt und angegriffen. Der einzige Überlebende der Gruppe, Sergeant MacDonald, geriet in Kriegsgefangenschaft.Nach dem Krieg hatte der deutsche Arzt Karl Missbach, der in den Vorfall verwickelt war, einen Brief an Harrisons Mutter geschickt, in dem er ihr die Lage des Feldgrabes erklärte und ihr mitteilte, dass ihr Sohn christlich beerdigt wurde. Mit Hilfe dieses Briefes hatte sich Harrisons Schwester auf die Suche gemacht und die Stelle gefunden, an der die Leiche liegen solle. Heute steht das Denkmal an dieser Stelle. Die Leiche wurde hier jedoch nicht gefunden. Es gibt mehrere Theorien zu diesem Rätsel: Es könnte sein, dass die Leiche bei den Flutungen weggeschwemmt wurde oder dass die etwas vage Erklärung falsch interpretiert wurde und das Grab tatsächlich woanders liegt. Wahrscheinlich hat Harrison seine letzte Ruhestätte in einem anonymen Grab auf dem Soldatenfriedhof von Groesbeek gefunden, inmitten seiner alten Kameraden.Der Aufklärungseinsatz war einer von vielen, die im Januar 1945 im Ooijpolder zur Vorbereitung der Rheinlandoffensive durchgeführt wurden. In dieser britisch-kanadischen Operation, die knapp zwei Wochen später begann, überquerten die Alliierten die deutsche Grenze, um das zu erreichen, was bei Operation Market Garden gescheitert war – die Rheinüberquerung und der Vorstoß ins Herzen Deutschlands. Het informatiepaneel herinnert aan de Canadese soldaat Ernest David Harrison, die op 27 januari 1945 bij een verkenningsmissie werd gedood. Hij en 7 andere soldaten van het Canadian Scottisch Regiment zouden in deze bitterkoude nacht Duitse mitrailleurstellingen in de polder verkennen, maar werden in de buurt van de boerderij Eindschenhof ontdekt en aangevallen. De enige overlevende van de groep, Sergeant MacDonald, werd krijgsgevangene gemaakt.Na de oorlog had de Duitse geneeskundige Karl Missbach die bij het incident betrokken was, een brief naar de moeder van Harrison gestuurd, waarin hij de ligging van het veldgraf uitlegde en haar mee deelde dat hij Christelijk begraven werd. Met behulp van deze brief was de zus van Harrison op onderzoek uitgegaan en heeft de plek gevonden waar het lichaam zou liggen, daar waar nu het monument staat. Het lichaam werd hier echter niet gevonden. Er zijn verschillende theorieën over dit raadsel: het zou mogelijk zijn dat het lichaam tijdens de onderwaterzettingen is weggespoeld of dat de nogal onduidelijke uitleg verkeerd geïnterpreteerd is en het graf eigenlijk ergens anders is. De kans is groot dat Harrison zijn laatste rustoord heeft gevonden in een anoniem graf op de Groesbeeks soldatenbegraafplaats, tussen zijn oude kameraden.De verkenningsmissie was een van velen die in Januari 1945 in de Ooijpolder werden uitgevoerd ter voorbereiding van het Rijnlandoffensief. Bij deze Brits-Canadese Operatie, die bijna twee weken later van start ging, staken de geallieerden de Duitse grens over om te bereiken wat bij Operatie Market Garden was mislukt – het oversteken van de Rijn en de doorstoot naar het hart van Duitsland.

 Monument voor Ernest David Harrison Denkmal für Ernest David Harrison

The Germans started building a large airfield in Havelte in November 1943: Fliegerhorst Havelte. It was supposed to occupy about six hundred hectares. The intention was to relieve the airport in Leeuwarden.&nbsp;Labour camps were established, including a labour camp for five hundred Jews on the north side of Havelterberg. It was populated with Jews in mixed marriages, i.e. married to a non-Jewish woman.They started working there from March 1944. One of them was mathematics teacher Hans Freudenthal. He wrote to his family in Amsterdam almost every day, and he meticulously kept a diary.When it was Dolle Dinsdag (Mad Tuesday), the men were dismissed and mostly went home by walking, cycling or by train, hiding the Star of David under their coats. Most men -also under pressure from their families- decided to go into hiding until liberation. This included Hans Freudenthal. That was not an easy trip, and this is how he described it:“5 September. Picked up by a car on the way, which already had three people fleeing in it, and one more joined. I was told along the way that no trains were travelling. That turned out not to be true at the [Meppel] station. Sat on toilet until departure. 915Departed with a Friesian train. Departed from Zwolle at 1235. There, train with German civilians and soldiers also left for the North with many FlAKs [Flug Abwehr Kanonen - Air defence cannons]. This train later caught fire near Dedemsvaart.Our train stopped past Wezep at 1300. Got out. Into the forest. A bunch of flying machines passed overhead. Got a fairly long chance to run away. Dreadful shooting. Fired at about 25 times, during one major session. 2 killed, 1 seriously injured, 3 lightly injured. Dreadful to behold. Doctor van Oldebroek came. The dead and injured had been too close to the locomotive. On the train was a children's holiday group with 50 children. A woman on a support.Would there be another locomotive? (it was hit 4 - 6 times). Little hope. Walk back home from there? Days. Not enough to eat. Prisoners with four marechaussees were on the train - absconders. Everyone escaping. One had already jumped off the train in Beilen and escaped, as a marechaussee shot at his colleague.1710 locomotive came for the old train, new train departing. Arrived at 1912 and departed at 1926 from Amersfoort.&nbsp;&nbsp; 2100 Muiderpoort. Very crowded. This unexpected train resulted in many more people getting away. E.g. people who had wanted to go from Amersfoort to Amsterdam across Utrecht and had to return at Maarsen - line broken through bombardment. Also Utrecht - Leiden and Utrecht - The Hague, broken. People had walked from our train to Oldebroek and even to Nunspeet. Some did not make it to the train.The mood in Amsterdam was as if the Germans were already gone. They were apparently fighting in Rotterdam. Landwacht (national guard) shot at the public who are on the streets after 20:00."Author: Wim van der Wijk

Aerial view of the Jewish workcamp.

Monument Jewish Camp.

Hans Freudenthal, Jewish math teacher, from Amsterdam. Worked at the Havelte Airfield from May 15th til September 5th 1944. 

Monument Havelte Jewish labour camp

Im November 1943 beginnen die Deutschen mit dem Bau eines großen Flugplatzes in Havelte: Fliegerhorst Havelte. Er wird etwa sechshundert Hektar groß sein. Er sollte den Flugplatz Leeuwarden entlasten.&nbsp;Es werden Arbeitslager eingerichtet, darunter ein Arbeitslager für fünfhundert Juden auf der Nordseite von Havelterberg. Es wird mit Juden in Mischehen bevölkert, d. h. mit einer nicht-jüdischen Frau verheiratete Männer.&nbsp;Seit März 1944 sind sie dort tätig. Einer von ihnen ist der Mathematiklehrer Hans Freudenthal. Er schreibt fast täglich an seine Familie in Amsterdam und führt minutiös ein Tagebuch.&nbsp;Am Dolle Dinsdag werden die Männer entlassen und machen sich meist zu Fuß, mit dem Fahrrad oder dem Zug auf den Weg nach Hause, wobei sie den Judenstern unter ihren Mänteln verstecken. Die meisten Männer beschließen - auch auf Druck ihrer Familien -, bis zur Befreiung unterzutauchen. So auch Hans Freudenthal. Dass es keine einfache Reise war, beschreibt er so:&nbsp;“5. September. Auf dem Weg dorthin nahm mich ein Auto auf, in dem bereits drei flüchtende Personen saßen und eine weitere hinzukam. Unterwegs hatte man mir gesagt, es würden keine Züge mehr fahren. Am Bahnhof [Meppel] stellte sich heraus, dass das nicht stimmte. Saß auf der Toilette bis zur Abfahrt. 915 mit friesischem Zug abgefahren. Verließen Zwolle nicht vor 1235. Dort fuhr auch ein Zug mit deutschen Zivilisten und Soldaten nach Norden mit einer Menge Flak [Flugabwehr-Kanonen]. Dieser Zug wurde später bei Dedemsvaart in Brand geschossen.&nbsp;Unser Zug 1300 fährt an der Haltestelle Wezep vorbei. Raus. In die Wälder. Ein Haufen fliegender Maschinen darüber. Gab eine ziemlich lange Chance zu fliehen. Schreckliche Schießerei. Etwa 25 Mal beschossen, mit einer großen Pause. 2 Tote, 1 Schwerverletzter, 3 Leichtverletzte. Schrecklicher Anblick. Arzt aus Oldebroek kam. Die Toten und Verwundeten waren zu nahe an der Lokomotive gewesen. Im Zug Kinderferiengruppe 50 Kinder. Frau auf einer Bahre.&nbsp;&nbsp;Wird es eine andere Lokomotive geben? (Sie war von 4 - 6 Schüssen getroffen worden). Wenig Hoffnung. Von dort nach Hause laufen? Tage. Nicht genug Essen. Gefangene mit 4 Gendarmen waren im Zug - Untergetauchte. Alle geflohen. Einer war schon in Beilen aus dem Zug gesprungen und entkam, weil der Gendarm auf seinen Kollegen schoss.&nbsp;1710 Lokomotive, die den alten Zug aufnimmt und den neuen Zug verlässt. 1912 bis 1926 ab Amersfoort.&nbsp;1710 Lokomotive, die den alten Zug abholt und der neue Zug fährt ab. 1912 an 1926 ab Amersfoort.&nbsp; 2100 Muiderpoort. Sehr voll. Wegen dieses unerwarteten Zuges kamen noch viele Leute weg. Z. B. Leute, die von Amersfoort über Utrecht nach A'dam fahren wollten und in Maarsen umkehren mussten - zerbombte Strecke unterbrochen. Auch Utrecht - Leiden und Utrecht - Den Haag unterbrochen. Die Leute waren von unserem Zug nach Oldebroek und sogar nach Nunspeet gelaufen. Einige schafften es nicht mehr zum Zug.&nbsp;In A'dam Stimmung als ob die Deutschen schon weg wären. Sie würden bei R'dam kämpfen. Landwehr schießt auf Bürger, die nach 8 Uhr auf der Straße sind".&nbsp;Autor: Wim van der Wijk De Duitsers beginnen in november 1943 met de aanleg van een groot vliegveld in Havelte: Fliegerhorst Havelte. Zo’n zeshonderd hectare groot wordt het. Het is bedoeld om het vliegveld in Leeuwarden te ontlasten.&nbsp;&nbsp;Er worden arbeiderskampen ingericht, waaronder een werkkamp voor vijfhonderd Joden aan de noordkant van de Havelterberg. Het wordt bevolkt met Joden in een gemengd huwelijk, dus getrouwd met een niet-Joodse vrouw.&nbsp;&nbsp;Vanaf maart 1944 zijn ze er aan het werk. Een van hen is de docent wiskunde Hans Freudenthal. Hij schrijft vrijwel dagelijks naar zijn gezin in Amsterdam en houdt minutieus een dagboek bij.&nbsp;&nbsp;Als het Dolle Dinsdag is, krijgen de mannen ontslag en gaan veelal lopend, fietsend of met de trein naar huis, de Jodenster verbergend onder hun jas. De meeste mannen besluiten -mede onder druk van de familie- onder te duiken tot de bevrijding. Zo ook Hans Freudenthal. Dat het geen gemakkelijke trip is beschrijft hij zo:&nbsp;“5 september. Onderweg een auto opgepikt, waar al drie vluchtenden in zaten en nog een bij kwam. Onderweg was mij gezegd, dat er geen treinen gingen. Bleek op het station [Meppel] niet waar te zijn. Tot vertrek op WC gezeten. 915&nbsp;&nbsp;met Friesche trein vertrokken. Vertrek uit Zwolle pas 1235. Daar vertrok ook trein met Duitsche burgers en soldaten naar het Noorden met veel Flak [Flug Abwehr Kanonen]. Deze trein is later bij Dedemsvaart in brand geschoten.&nbsp;&nbsp;Onze trein 1300 voorbij Wezep stop. Eruit. De bosschen in. Een stel vliegmachines eroverheen. Gaven vrij lang kans om weg te loopen. Vreeselijk schieten. Ongeveer 25 keer beschoten, met één groote tusschenpoos. 2 dooden, 1 zwaar, 3 lichtgewonden. Vreeselijk gezicht. Dokter van Oldebroek kwam. De dooden en gewonden waren te dicht bij de locomotief geweest. In de trein kindervacantiegroep 50 kinderen. Vrouw op een baar.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Zal er nog een andere locomotief komen? (die was door 4 - 6 schoten getroffen). Weinig hoop. Loopen van daar naar huis? Dagen. Niet genoeg eten. Gevangenen met 4 marechaussees waren in de trein – onderduikers. Allemaal&nbsp; ontsnapt. Een was al in Beilen uit de trein gesprongen en ontkomen, doordat de marechaussee op zijn collega schoot.&nbsp;&nbsp;&nbsp;1710 locomotief die de oude trein ophaalt, en nieuwe trein vertrekt. 1912 aan 1926 af Amersfoort.&nbsp;&nbsp; 2100 Muiderpoort. Heel druk bezet. Door deze onverwachte trein kwamen er nog veel menschen weg. B.v. menschen die van Amersfoort naar A’dam over Utrecht hadden willen gaan en bij Maarsen terug moesten – kapot gebombardeerde lijn. Ook Utrecht&nbsp; – Leiden en Utrecht – Den Haag kapot. Er waren menschen uit onze trein naar Oldebroek en zelfs naar Nunspeet geloopen. Sommigen haalden de trein niet meer.&nbsp;&nbsp;In A’dam stemming alsof de Duitschers al weg waren. Ze zouden bij R’dam vechten. Landwacht schiet op publiek, dat na 8 uur op straat is”.&nbsp;Auteur: Wim van der Wijk Uit de publicatie: 'Leestekens in het Holtingerveld' - Op zoek naar de geschiedenis in het landschap

 Heikle Entlassung aus dem jüdischen Arbeitslager Havelte  Hachelijk ontslag uit het Joodse werkkamp Havelte 

Some indescribable events must have occurred here as residents in the vicinity heard some bone chilling sounds reverberate. There was no other way. An SD prison was located here from 1944.&nbsp;&nbsp;The original residents had been evicted from 1942, which is a scene that played out in the entire street during the war. All kinds of German divisions, such as the bauleitung (site manager) of the airfield under construction (Fliegerhorst) in neighbouring Havelte, had settled in this attractive part of Meppel.&nbsp;&nbsp;Similarly, an SD unit, originally from Lille (France), but on the run from the advancing Allies settled in Meppel in mid-1944. They conducted a bestial regime in the region, in search of resistance collaborators, absconders and Jews, but they were also outright criminals in search of valuables and active in black-market trade.&nbsp;&nbsp;&nbsp;A no-holds-barred policy was the consequence and soon one of the houses they confiscated was therefore set up as a prison, which locals were quick to call Sing Sing (a well-known prison in USA before the war).&nbsp;&nbsp;There was only one goal for the thugs in uniform, including Dutch nationals: to get prisoners to talk, and they were ruthless in using all possible sadistic methods on both men and women. Statements given with accompanying photos of the tortured victims after the war showed this with sickening clarity.&nbsp;&nbsp;The absolute low point was the execution of five resistance fighters who were executed on 4 April 1945, nine days before the liberation by a Canadian regiment, on the Zuidweg towards Staphorst in the early hours of the morning. They have been commemorated on the spot where they died for years by the former Meppel Resistance. The original site has since disappeared with the construction of the A32, but a monument about 10 metres away still bears witness to this. A current location that belongs to the municipality of Staphorst, the Staphorst primary school, has agreed to adopt the monument.&nbsp;The SD prison was also briefly used after the war by the Internal Armed Forces (Binnenlandse Strijdkrachten - BS) as a holding place for the Dutch transgressors. Even then, detainees and prisoners who had not yet been convicted were treated abysmally. The Military Authority in Drenthe therefore quickly intervened and closed the prison within weeks.&nbsp;&nbsp;Author: Wim Sagel&nbsp;

Stationsweg 18

The sinister past of Stationsweg 18 

Hier müssen sich zum Himmel schreiende Szenen abgespielt haben. Geräusche, die den Anwohnern durch Mark und Bein gegangen sein müssen. Es kann nicht anders gewesen sein. Ab 1944 befand sich hier ein SD-Gefängnis.&nbsp;&nbsp;Die ursprünglichen Bewohner waren bereits ab 1942 weggeschickt worden, ebenso wie die gesamte Straße im Laufe des Krieges. Alle möglichen deutschen Dienststellen, wie die Bauleitung des im Bau befindlichen Flugplatzes (Fliegerhorst) im benachbarten Havelte, hatten sich in diesem schönen Teil von Meppel eingenistet.&nbsp;&nbsp;Auch eine SD-Division, ursprünglich aus Lille (Frankreich), aber auf der Flucht vor den vorrückenden Alliierten, ließ sich Mitte 1944 in Meppel nieder. Sie führten ein bestialisches Regime in der Region, suchten nach Widerständlern, Untergetauchten und Juden, waren aber auch als reine Kriminelle auf der Suche nach Wertgegenständen und im Schwarzhandel tätig.&nbsp;Eine rücksichtslose Politik war die Folge, und bald wurde eines der beschlagnahmten Häuser als Gefängnis eingerichtet, das von den Einheimischen bald Sing Sing genannt wurde (bekanntes Gefängnis in den USA vor dem Krieg).&nbsp;&nbsp;Für die uniformierten Schläger, darunter auch Niederländer, gab es nur ein Ziel: die Gefangenen zum Reden zu bringen, und es wurden alle möglichen sadistischen Methoden für Männer und Frauen rücksichtslos angewandt. Erklärungen, die nach dem Krieg mit Fotos der gefolterten Opfer abgegeben wurden, zeigen dies in Übelkeit erregender Deutlichkeit.&nbsp;&nbsp;Absoluter Tiefpunkt war die Hinrichtung von fünf Widerstandskämpfern, die am 4. April 1945, neun Tage vor der Befreiung durch ein kanadisches Regiment, in den frühen Morgenstunden auf dem Zuidweg in Richtung Staphorst hingerichtet wurden. An der Stelle, an der sie ums Leben kamen, gedachte der ehemalige Meppeler Widerstand ihrer jahrelang. Die ursprüngliche Stelle ist durch den Bau der A32 verschwunden, aber ein Denkmal in etwa zehn Metern Entfernung zeugt noch davon. Heute gehört der Platz der Gemeinde Staphorst, die eine Staphorster Grundschule gefunden hat, die bereit ist, das Denkmal in Pflege zu nehmen.&nbsp;Das SD-Gefängnis wurde nach dem Krieg auch kurzzeitig von den Inlandsstreitkräften (BS) als Lager für so genannte verkehrte Niederländer genutzt. Auch damals wurden bei der Behandlung von verdächtigen und noch nicht verurteilten Gefangenen schwere Fehler gemacht. Die Militärbehörde in Drenthe griff daher schnell ein und schloss das Gefängnis innerhalb weniger Wochen.&nbsp;Autor: Wim Sagel&nbsp; Ten hemel schreiende taferelen moeten zich hier hebben afgespeeld. Geluiden die voor omwonenden door merg en been zijn gegaan. Dat kan niet anders. Hier was vanaf 1944 een SD-gevangenis gevestigd.&nbsp;&nbsp;De oorspronkelijke bewoners waren vanaf 1942 al weggestuurd en dat was in de loop van de oorlog met de gehele straat gebeurd. Allerhande Duitse afdelingen, zoals de bauleitung van het vliegveld in aanbouw (Fliegerhorst) in het naburige Havelte hadden zich in dit fraaie stukje Meppel genesteld.&nbsp;&nbsp;Zo ook halverwege 1944 een SD–afdeling, oorspronkelijk uit Lille (Frankrijk), maar op de vlucht voor de oprukkende geallieerden neergestreken in Meppel. Zij voerden een beestachtig bewind in de regio, op zoek naar medewerkers van het verzet, onderduikers en Joden, maar waren ook pure criminelen op zoek naar kostbaarheden en actief in de zwarte handel.&nbsp;&nbsp;Een niets ontziend beleid was het gevolg en al gauw werd een van de door hen geconfisqueerde woningen&nbsp; dan ook ingericht als gevangenis, door de lokale bevolking al snel Sing Sing genoemd (bekende gevangenis in USA voor de oorlog).&nbsp;&nbsp;Voor het geüniformeerde tuig, waaronder ook Nederlanders, gold maar een doel: gevangenen aan het praten krijgen en daar werden nietsontziend voor zowel mannen als vrouwen alle mogelijke sadistische methoden voor gebruikt. Verklaringen afgelegd met bijbehorende foto’s van de gemartelde slachtoffers na de oorlog zijn misselijkmakend duidelijk daar in.&nbsp;&nbsp;Absoluut dieptepunt daarin de executie van vijf verzetsmensen&nbsp; die op 4 april 1945, negen dagen voor de bevrijding door een Canadees regiment, aan de Zuidweg richting Staphorst in de vroege ochtenduren gefusilleerd werden. Op de plek waar ze zijn omgekomen, zijn ze jarenlang herdacht door het voormalig&nbsp; verzet Meppel. De oorspronkelijke plek is verdwenen door de aanleg van de A32, maar een monument een tiental meter verderop getuigt daar nog steeds van. Tegenwoordig een locatie die behoort tot de gemeente Staphorst, dat een Staphorster basisschool bereid heeft gevonden het monument te adopteren.&nbsp;De SD-gevangenis is na de oorlog ook nog even gebruikt door de Binnenlandse Strijdkrachten (BS) als opbergplek voor zogenaamde foute Nederlanders. Ook toen zijn er kwalijke fouten gemaakt bij de behandeling van de verdachten en nog niet veroordeelde gevangenen. Het Militair Gezag in Drenthe greep dan ook snel in en sloot de gevangenis binnen enkele weken.&nbsp;Auteur: Wim Sagel&nbsp;

 Die düstere Vergangenheit des Stationswegs 18 Het lugubere verleden van Stationsweg 18 

We follow in the footsteps of a person in hiding, a young boy, who approached the north of the village, called Eursinge, with the Canadian Manitoba Dragoons. This is the account from the 15-year-old baker's apprentice Harry Stengs from Amsterdam:&nbsp; "We heard fierce machine gun fire coming from Hoogeveen. In the curve we looked up and saw that manholes had been dug that the Germans were using to resist, and we saw that they were being captured. The barn behind it caught fire. Slowly at walking pace, about five Allied armoured vehicles approached with a command vehicle with rubber tyres in front. I started walking along behind the latter, towards Eursinge intersection".The Manitoba Dragoons immediately deployed their crudest artillery: grenades. Each impact came with a blast of fire. Machine guns from both sides rattled. A Canadian armoured vehicle lined up on Dorpsstraat. The latter fired at the Moes and Van Lubek farms. Another armoured vehicle fired on Waninge's farm. Wind caused sparks to hit Lubbinge's farm, which consequently caught fire as well.The occupant of the Olde Hunting Lodge stood there waving a white flag to be spared. Albert Smid was an eyewitness to what happened: "It was no wonder that both Geert Moes' and Hendrik van Lubek's houses were ablaze so quickly, because of this tank artillery. A group of soldiers sat with Van Lubek for a final drink in the room. Suddenly, bullets whizzed passed them and pierced the wall. It was fairly heavy artillery, judging by a hole in the wall of more than thirty centimetres.Everyone fled outside in a panic. The first German ran into the street without thinking twice and dropped dead almost at the same time. The other soldiers were more sensible and stayed under cover, as did Hendrik van Lubek as well. The latter fled behind the old hunting lodge past Berend Lubbinge to Bareveld. At the last house, that of the Bolding family, he came to a stop to recover a bit from the shock. Both burning houses were still in the line of fire and were busy burning out. No one dared to go there.

Pesse used to consist out of many farms like this one. 

The Pesse conflagration

Wir begleiten einen Untergetauchten, einen jungen Mann, der sich mit den kanadischen Manitoba Dragoons dem Norden des Dorfes Eursinge näherte. Der Bericht des 15-jährigen Bäckersgesellen Harry Stengs aus Amsterdam: „Wir hörten heftiges Maschinengewehrfeuer, das aus Hoogeveen kam. In der Kurve, auf die wir blickten, waren Schächte gegraben worden, in denen Deutsche Widerstand leisteten, und wir sahen, dass sie gefangen genommen wurden. Die Scheune hinter ihnen fing Feuer. Langsam, im Schritttempo, näherten sich etwa fünf alliierte Panzerwagen mit einem gummibereiften Kommandowagen an der Spitze. Ich ging hinter dem letzten Wagen in Richtung der Eursinge-Kreuzung“.Die Manitoba Dragoons setzten sofort ihr stärkstes Geschütz ein: Granaten. Jeder Einschlag wurde von einem Feuerstrahl begleitet. Maschinengewehre von beiden Seiten ratterten. Ein kanadischer Panzerwagen stellte sich an der Dorpsstraat auf. Dieser schoss die Bauernhöfe Moes und Van Lubek in Brand. Ein anderer Panzerwagen schoss den Bauernhof von Waninge in Brand. Der Wind blies Funken auf den Bauernhof von Lubbinge, der daraufhin ebenfalls Feuer fing.Der Bewohner des Olde Jachthuis schwenkte eine weiße Fahne, um verschont zu werden. Der Augenzeuge Albert Smid hat es gesehen: „Es war kein Wunder, dass die beiden Häuser von Geert Moes und Hendrik van Lubek augenblicklich durch diese Panzerartillerie in Flammen standen. Im Haus von Van Lubek nahm eine Gruppe von Soldaten einen letzten Drink im Zimmer. Plötzlich pfiffen Kugeln herein und bohrten sich in die Wand. Es handelte sich um ziemlich schwere Artillerie, wie ein Loch von mehr als dreißig Zentimetern in der Wand zeigt.Alle stürzten in Panik hinaus. Der erste Deutsche rannte ohne nachzudenken auf die Straße und fiel fast im selben Moment tot um. Die anderen Soldaten waren vernünftiger und blieben in der Deckung des Hauses, ebenso wie Hendrik van Lubek selbst. Letzterer floh hinter dem alten Jagdhaus via Berend Lubbinge nach Bareveld. Am letzten Haus, dem der Familie Bolding, blieb er stehen, um sich ein wenig von dem Schock zu erholen. Die beiden brennenden Häuser standen noch in der Feuerlinie und brannten aus. Keiner wagte sich dorthin.“ We lopen mee met een onderduiker, een jonge jongen, die met de Canadese Manitoba Dragoons het noorden van het dorp naderde, Eursinge genaamd. Het relaas van deze 15-jarige bakkersknecht Harry Stengs uit Amsterdam:&nbsp; “We hoorden komend uit Hoogeveen hevig schieten met machinegeweren. In de bocht waar we op keken waren mansputten gegraven waarin Duitsers zaten die weerstand boden en we zagen dat ze gevangen werden genomen. De achterliggende schuur vloog in brand. Langzaam stapvoets kwamen circa vijf pantserwagens van de geallieerden aanrijden met een commandowagen met rubber banden voorop. Ik ben achter de laatste gaan meelopen, richting kruispunt Eursinge”.&nbsp;De Manitoba Dragoons zetten onmiddellijk hun grofste geschut in: granaten. Iedere inslag kwam met een straal vuur. Machinegeweren van beide partijen ratelden. Een Canadese pantserwagen stelde zich op aan de Dorpsstraat. Die schoot de boerderijen van Moes en Van Lubek in brand. Een andere pantserwagen schoot de boerderij van Waninge in brand. Door de wind kwamen er vonken op de boerderij van Lubbinge, die daardoor ook in brand vloog.&nbsp;De bewoner van het Olde Jachthuis stond met een witte vlag te zwaaien om gespaard te blijven. Ooggetuige Albert Smid zag het gebeuren: “Het was geen wonder dat de beide huizen van Geert Moes en Hendrik van Lubek door dit tankgeschut in een ogenblik van tijd in lichterlaaie stonden. Bij Van Lubek zat een groep soldaten nog een laatste borrel te drinken in de kamer. Opeens floten de kogels naar binnen en boorden zich in de muur. Het was tamelijk zwaar geschut, te zien aan een gat in de muur van meer dan dertig centimeter.&nbsp;Iedereen vloog in paniek naar buiten. De eerste Duitser rende zonder zich te bedenken de straat op en viel bijna op hetzelfde moment dood neer. De andere soldaten waren wat verstandiger en bleven onder dekking van het huis, evenals Hendrik van Lubek zelf. Die vluchtte achter het oude jachthuis langs via Berend Lubbinge naar Bareveld. Bij het laatste huis, dat van de familie Bolding, kwam hij tot stilstand om een beetje van de schrik te bekomen. De beide brandende huizen lagen nog steeds in de vuurlinie en branden uit. Geen mens waagde zich erbij.

 Das Feuermeer von Pesse De vuurzee van Pesse 

OranjeThe Germans appeared to have entrenched themselves in the potato flour factory and some houses in Oranje. A patrol of eight Canadian soldiers came through the fields from Brunsting to liberate the village, but it was not without a struggle. The bridge over Oranje Locks had been blown up and all the Germans were on the north side of the canal.Against all odds, however, some Germans with advanced small boats had crossed the Oranje Locks and headed towards the Canadians. A firefight broke out, during which corn mites caught fire, as well as the factory shed.The Canadians were forced to retreat. They then set fire to the moorland and under cover of the smoke screen moved to Oranje again. They received support from a heavy tank, which was set up near a farm on Beilervaart. This tank bombarded the factory with shells. The factory caught fire, as did four or five houses.The firefight ceased at around 17:00. Although the factory had burned down, the terrain was still under German control. The Canadians were still on the south side of the Oranje Locks. At 02:00 on 13 April 1945, it was suddenly over. A long line of German soldiers silently left their positions. The war was suddenly over for Oranje.HijkenThe crews of three Canadian combat vehicles encountered 12 Germans at Hijken who took up the defence in earnest with Panzerfausts (handheld anti-tank weapons).The three combat vehicles were reinforced later in the day by Sherman tanks that drove from the Haler Bridge along the Oranje Locks to Hijken. When they arrived at Hijken, fierce shooting took place for 10 minutes. A flamethrower was also deployed.Three Germans and one Canadian were killed in the fighting. Another serious matter was the fact that six farms in Hijken went up in flames.HalerbrugAt Zwiggelte, the Canadians used an emergency bridge to move all equipment, including what appeared to be Sherman tanks, across the Oranje Locks. The column was able to advance along the north side of the Oranje Locks towards Halerbrug.The emergency bridge was moved with them, as more bridges had undoubtedly been blown up on the route north. At Halerbrug, the Canadians faced stiff opposition. Several German soldiers were lying in the ditch banks and behind hedges and shrubs. Major Stiles simply had to step in with his favourite weapon, the Wasp flamethrower. Sergeant Renwick, with the wind at his back, aimed the flamethrower at the German positions. The fire had a range of about 100 metres and the Germans didn’t stand a chance.&nbsp; One paratrooper was killed in these engagements, while 11 men were wounded.After the Halerbrug was sufficiently repaired by Engineers, Canadian tanks preceded by infantry were able to clear the area between the Halerbrug and Beilen of German soldiers.

A Bailey bridge as a temporary replacement of the Halerbridge. 

The Halerbrug, July 1940

Monument in Oranje voor Howard Lewis Saunders

Monument in Oranje for Howard Lewis Saunders

Fighting at the Halerbridge.

Conflagration along Oranje Locks

OranjeIn Oranje schienen sich die Deutschen in der Kartoffelmehlfabrik und einigen Häusern verschanzt zu haben. Eine Patrouille von acht kanadischen Soldaten kam von Brunsting aus über die Felder, um das Dorf zu befreien, aber es ging nicht ohne Kampf. Die Brücke über den Oranje-Kanal war gesprengt worden und alle Deutschen befanden sich auf der Nordseite des Kanals.Entgegen allen Erwartungen hatten jedoch einige Deutsche den Oranje-Kanal in vorgezogenen kleinen Booten überquert und bewegten sich auf die Kanadier zu. Es kam zu einem Feuergefecht, bei dem Heuhaufen und auch eine Fabrikhalle Feuer fingen.Die Kanadier mussten sich zurückziehen. Sie zündeten das Moor an und zogen sich im Schutz der Rauchwand Richtung Oranje zurück. Unterstützt wurden sie von einem schweren Panzer, der in der Nähe eines Bauernhofs an der Beilervaart positioniert war. Dieser Panzer beschoss die Fabrik mit Granaten. Die Fabrik fing Feuer, ebenso wie vier oder fünf Häuser.Gegen 17.00 Uhr war das Feuergefecht beendet. Obwohl die Fabrik niedergebrannt war, befand sich das Gelände immer noch in der Hand der Deutschen. Die Kanadier befanden sich immer noch auf der Südseite des Oranje-Kanals. Um 2 Uhr morgens am 13. April 1945 war es dann plötzlich vorbei. Eine lange Reihe deutscher Soldaten verließ lautlos die Stellungen. Für Oranje war der Krieg zu Ende, auf einmal vorbei.HijkenDie Besatzungen von drei kanadischen Gefechtswagen trafen in der Nähe von Hijken auf 12 Deutsche, die die Verteidigung mit Panzerfäusten ernst nahmen.Die drei Gefechtswagen wurden im Laufe des Tages durch Sherman-Panzer verstärkt, die von der Halerbrug aus entlang des Oranje-Kanals nach Hijken fuhren. Als diese in Hijken eintrafen, wurde zehn Minuten lang heftig geschossen. Es wurde sogar ein Flammenwerfer eingesetzt.Bei den Kämpfen wurden drei Deutsche und ein Kanadier getötet. Schwerwiegend war auch die Tatsache, dass sechs Bauernhöfe in Hijken in Flammen aufgingen.HalerbrugIn der Nähe von Zwiggelte benutzten die Kanadier eine Notbrücke, um die gesamte Ausrüstung, einschließlich der Sherman-Panzer, über den Oranje-Kanal zu bringen. Die Kolonne konnte auf der Nordseite des Oranje-Kanals in Richtung Halerbrug vorrücken.Die Notbrücke wurde mitgenommen, da auf dem Weg nach Norden zweifellos weitere Brücken gesprengt worden waren. In Halerbrug stießen die Kanadier auf großen Widerstand. Mehrere deutsche Soldaten lagen in den Gräben und hinter Hecken und Sträuchern. Major Stiles musste nur mit seiner Lieblingswaffe, der Wasp (Wespe), einem Flammenwerfer, eingreifen. Sergeant Renwick richtete den Flammenwerfer mit dem Wind im Rücken auf die deutschen Stellungen. Das Feuer hatte eine Reichweite von etwa 100 Metern, wovon die Deutschen sich nichts annahmen.&nbsp; Ein Fallschirmjäger wurde bei diesen Gefechten getötet, 11 Männer wurden verwundet.Nachdem die Haler-Brücke von den Pionieren ausreichend repariert &nbsp;worden war, konnten kanadische Panzer, die von Infanterie begleitet wurden, das Gebiet zwischen der Haler-Brücke und Beilen von den deutschen Soldaten säubern. Oranje&nbsp;In Oranje bleken de Duitsers zich verschanst te hebben in de aardappelmeelfabriek en enkele huizen. Een patrouille van acht Canadese soldaten kwam door de velden vanuit Brunsting het dorp bevrijden, maar dat ging niet zonder slag of stoot. De brug over het Oranjekanaal was opgeblazen en alle Duitsers zaten aan de noordkant van het kanaal.&nbsp;Tegen alle verwachtingen in waren evenwel enkele Duitsers met gevorderde kleine bootjes het Oranjekanaal overgestoken en trokken de Canadezen tegemoet. Er ontstond een vuurgevecht, waarbij korenmijten in brand vlogen en ook de loods van de fabriek.&nbsp;De Canadezen moesten zich terugtrekken. Zij staken vervolgens de heide in brand en trokken onder dekking van het rookgordijn weer op Oranje aan. Zij kregen daarbij steun van een zware tank, die was opgesteld bij een boerderij aan de Beilervaart. Deze tank bestookte de fabriek met granaten. De fabriek vatte vlam, evenals vier of vijf woningen.&nbsp;Omstreeks 17.00 uur werd het vuurgevecht gestaakt. De fabriek was weliswaar afgebrand, maar het terrein was nog in handen van de Duitsers. De Canadezen bevonden zich nog steeds aan de zuidkant van het Oranjekanaal. Om 2 uur 's nachts op de 13de&nbsp; april 1945 was het opeens afgelopen. Een lange rij Duitse soldaten verliet geluidloos de stellingen. Voor Oranje was de oorlog voorbij, opeens voorbij.&nbsp;Hijken&nbsp;De bemanning van drie Canadese gevechtswagens stuitte bij Hijken op twaalf Duitsers die de verdediging serieus namen met pantservuisten.&nbsp;De drie gevechtswagens kregen later op de dag versterking van Sherman-tanks die vanaf de Halerbrug langs het Oranjekanaal naar Hijken reden. Toen deze bij Hijken aankwamen werd er gedurende tien minuten fel geschoten. Er werd zelfs een vlammenwerper ingezet.&nbsp;Bij de gevechtshandelingen sneuvelden drie Duitsers en één Canadees. Ook ernstig was het feit dat zes boerderijen in Hijken in vlammen opgingen.&nbsp;Halerbrug&nbsp;Bij Zwiggelte hebben de Canadezen gebruik gemaakt van een noodbrug om alle materieel&nbsp; inclusief wat de Shermantanks over het Oranjekanaal te helpen. De colonne kon langs de noordkant van het Oranjekanaal oprukken richting Halerbrug.&nbsp;De noodbrug ging mee, want er waren ongetwijfeld meer bruggen opgeblazen op de route naar het noorden. Bij de Halerbrug kregen de Canadezen veel tegenstand. In de slootwallen en achter heggen en heesters lagen verscheidene Duitse soldaten. Majoor Stiles moest er maar aan te pas komen met diens favoriete wapen, de Wasp (Wesp), een vlammenwerper. Sergeant Renwick richtte met de wind in de rug de vlammenwerper op de Duitse stellingen. Het vuur kreeg een bereik van zo’n honderd meter en daar hadden de Duitsers niet van terug.&nbsp; Eén parachutist sneuvelde bij deze gevechtshandelingen, terwijl elf man gewond raakten.&nbsp;Nadat de Halerbrug door Engineers voldoende was opgeknapt, konden Canadese tanks voorafgegaan door infanterie het gebied tussen de Halerbrug en Beilen van Duitse militairen zuiveren.

 Feuersbrunst entlang des Oranje-Kanals Vuurzee langs het Oranjekanaal 

The story began in the early morning of 8 April 1945 when French paratroopers had landed near Schoonloo. Frederick and Jantinus came to them. They offered the French a cup of coffee and hid their parachutes.A German soldier cycled past, saw what had happened and was immediately taken prisoner. The French paratroopers then moved north along the road to a farm just outside the village, called 'the Strubben', where they ended up fighting the German occupiers.This combat action immediately had serious consequences. Two Germans were killed. A strong German unit with tracking dogs came to Grolloo within an hour to search for the French in the direction of Schoonloo. They didn't find anyone because they only did a cursory search in the forests, perhaps because they were also a bit nervous about what to expect with a possible encounter with the French paratroopers.The two fallen Germans were taken to Schoonloo by horse and cart later that day. Frederick and Jantinus were summoned there to climb onto the wagon. At the time, they must still have thought they were supposed to help bury the two bodies. That soon proved to be a delusion.That evening, shots sounded from behind the Schoonoord mill: father and son Klaassens had been shot for aiding the enemy. How did the Germans know? Treason must have been committed.

Grave of Klaassen father and son

Deadly betrayal for Klaassens father and son

Die Geschichte beginnt am frühen Morgen des 8. April 1945, als französische Fallschirmjäger in der Nähe von Schoonloo gelandet waren. Frederik und Jantinus näherten sich ihnen. Den Franzosen wurde eine Tasse Kaffee angeboten und die Fallschirme wurden versteckt. Ein deutscher Soldat radelte vorbei, sah das Geschehen und wurde sofort gefangen genommen. Die französischen Fallschirmjäger machten sich daraufhin auf den Weg nach Norden zu einem Bauernhof außerhalb des Dorfes, dem so genannten „Strubben“, wo es zu einem Kampf mit den deutschen Besatzern kam.Diese Kampfhandlung hatte sofort schwerwiegende Folgen. Zwei Deutsche wurden getötet. Innerhalb einer Stunde kam eine starke deutsche Einheit mit Spürhunden nach Grolloo, um in Richtung Schoonloo nach den Franzosen zu suchen. Sie fanden niemanden, weil sie nur oberflächlich im Wald suchten und vielleicht auch ein wenig ängstlich waren, was sie bei einer möglichen Begegnung mit den französischen Fallschirmjägern erwartete.Die beiden gefallenen Deutschen wurden später am Tag mit Pferd und Wagen nach Schoonloo gebracht. Dort wurden Frederik und Jantinus aufgefordert, auf den Wagen zu steigen. Zu diesem Zeitpunkt dachten sie wohl noch, sie müssten dabei helfen, die beiden Leichen zu begraben. Das erwies sich bald als ein Irrtum. Het verhaal begint in de vroege morgen van 8 april 1945 toen Franse parachutisten bij Schoonloo waren geland. Frederik en Jantinus kwamen naar hen toe. De Fransen kregen een kop koffie aangeboden en de parachutes werden verborgen.&nbsp;&nbsp;Een Duitse soldaat fietste langs, zag het gebeuren en werd meteen gevangen genomen. De Franse para’s vertrokken vervolgens in noordelijke richting langs de weg naar een boerderij net buiten het dorp, ‘de Strubben’ genaamd, waar het tot een gevecht met de Duitse bezetter kwam.&nbsp;&nbsp;Deze gevechtsactie had meteen ernstige gevolgen. Twee Duitsers sneuvelden. Binnen een uur kwam een sterke Duitse eenheid met speurhonden naar Grolloo om richting Schoonloo te zoeken naar de Fransen. Ze vonden niemand omdat ze maar oppervlakkig zochten in de bossen en wellicht waren ze ook wat angstig wat hen te wachten stond met een eventueel treffen met de Franse para’s.&nbsp;De twee gesneuvelde Duitsers werden later op de dag per paard en wagen naar Schoonloo gebracht. Daar werden Frederik en Jantinus gesommeerd op de wagen te klimmen. Op dat moment moeten ze nog hebben gedacht dat zij moesten helpen met het begraven van de twee lichamen. Dat bleek al snel een misvatting.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Die avond klonken achter de molen van Schoonoord schoten: vader en zoon Klaassens waren gefusilleerd wegens hulp aan de vijand. Hoe de Duitsers dat wisten? Dat moet haast wel verraad zijn geweest.&nbsp;

 Tödlicher Verrat an Vater und Sohn Klaassens Dodelijk verraad voor vader en zoon Klaassens 

As armoured vehicles rode into Zuidwolde cautiously and prepared for anything, a procession of excited people followed them. This had to be the liberation! This was what everyone had been waiting for.&nbsp;&nbsp;All of a sudden, the vehicles drove into Jan Emmink’s yard, which later became known as Hoofdstraat 108. The machine guns started to rattle. The people did not expect this at all and fled in all directions.&nbsp;&nbsp;What was happening? They saw some German soldiers cycling from the direction of the cemetery towards Kerkenbosch. Fire was opened on these German cyclists.&nbsp;&nbsp;Willem Steenbergen, a retired farmer, lived at Meppelerweg close to the Hoofdstraat. He followed the unfolding skirmishes from the garden in front of his house, only to be fatally hit by a stray bullet. He died at 17:30, at the age of 68. Two Germans were killed in the firefight.&nbsp;

Staghound armoured vehicle, used by the Monitaba Dragoons. 

Cycling enemy under fire

Als Panzerwagen vorsichtig und auf alles vorbereitet in Zuidwolde einfahren, läuft eine ganze Reihe aufgeregter Menschen hinter ihnen her. Das muss die Befreiung sein! Darauf haben alle gewartet.&nbsp;&nbsp;Einfach so fahren die Wagen in den Hof von Jan Emmink, später Hoofdstraat 108. Maschinengewehre beginnen zu rattern. Der Zug der Menschen hat damit nicht gerechnet und flieht in alle Richtungen.&nbsp;&nbsp;Was ist da los? Sie sehen einige deutsche Soldaten, die auf Fahrrädern aus Richtung des Friedhofs Richtung Kerkenbosch fahren. Das Feuer ist auf diese deutschen Radfahrer gerichtet.&nbsp;&nbsp;Am Meppelerweg wohnt Willem Steenbergen, ein pensionierter Landarbeiter, nahe der Hoofdstraat. Er verfolgt den Verlauf der Scharmützel im Garten vor seinem Haus und wird von einer verirrten Kugel tödlich getroffen. Er stirbt um 17.30 Uhr im Alter von 68 Jahren. Auch zwei Deutsche werden bei dem Feuergefecht getötet.&nbsp; Terwijl pantserwagens voorzichtig en overal op voorbereid Zuidwolde binnen rijden, loopt een stoet opgewonden mensen achter hen aan. Dit moest de bevrijding zijn! Daar heeft iedereen op gewacht.&nbsp;&nbsp;Zo ineens rijden de wagens het erf op van Jan Emmink, later Hoofdstraat 108. De mitrailleurs beginnen te ratelen. De stoet mensen heeft daar totaal niet op gerekend en vlucht alle kanten op.&nbsp;&nbsp;Wat is er aan de hand? Ze zien enkele Duitse militairen op de fiets vanaf de richting van de begraafplaats naar Kerkenbosch rijden. Het vuur is gericht op deze Duitse fietsers.&nbsp;&nbsp;Aan de Meppelerweg woont Willem Steenbergen, een gepensioneerd landbouwer, dicht bij de Hoofdstraat. Hij volgt in de tuin voor zijn huis het verloop van de schermutselingen en wordt daarbij dodelijk getroffen door een verdwaalde kogel. Hij sterft om 17.30 uur, 68 jaar oud. Bij het vuurgevecht sneuvelen twee Duitsers.&nbsp;

 Radfahrender Feind unter Beschuss Fietsende vijand onder vuur

From Poland to Great Britain After the German invasion of Poland on 1 September 1939, the Soviets occupied eastern Poland. Wladyslaw Grzelak was 15 years old in April 1940 when he and his family were deported. He ended up in Metlishino, Siberia.When Germany attacked the Soviet Union in 1941, the Soviets had to release the Poles and many began their journey west to join the Polish armed forces. Grzelak's journey took him via the Middle East and the Southern Cape to Scotland. In this way, he eventually covered 40,000 kilometres from Poland on his way to Driel and Oosterbeek.German artillery and air force After arriving in Oosterbeek on the 24th, the Poles first occupied foxholes west of Hartenstein where they experienced heavy shelling by German artillery and the German air force: “I think it was the worst experience of my whole life. […] this barrage seemed impossible to bear and still to retain one’s sanity”.From the forest to the Stationsweg Later that day they moved past Hartenstein to the Stationsweg to relieve the British there. Soon after arrival the first losses were to be deplored. One of the British men remembered: “The Captain of the Poles (Gazurek), whilst going round the positions with my platoon commander (David Eastwood) during the change over, was sniped from a housetop and killed within five minutes of his arrival.”Based on his description, Grzelak ended up in one of the houses on the corner of the Stationsweg and Paul Krugerstraat. A few British had made themselves comfortable there and were lying in their dirty clothes in a lavishly made bed and making tea.Grzelak about his place: “I had my place in a small WC with a tiny window, overlooking part of the rear garden on my left and with the road running parallel to a nearby railroad (Paul Krugerstraat ed.) … to my right”.A day of suspense In this position, the night and day of the 25th passed in an alternation of suspense about what was going to happen. The tension rose when they heard tanks and the relief was great when it turned out that they were going somewhere else.This tense waiting was alternated with an occasional shot at German troops in the distance. At the end of the 25th, the message came that they would withdraw that night across the Rhine to Driel.The Poles left seven of their men behind on the Stationsweg, five in field graves and two missing.

The journey from Grzelak

40,000 kilometers from Poland to Driel and Oosterbeek

From Poland to Great Britain After the German invasion of Poland on 1 September 1939, the Soviets occupied eastern Poland. Wladyslaw Grzelak was 15 years old in April 1940 when he and his family were deported. He ended up in Metlishino, Siberia.When Germany attacked the Soviet Union in 1941, the Soviets had to release the Poles and many began their journey west to join the Polish armed forces. Grzelak's journey took him via the Middle East and the Southern Cape to Scotland. In this way, he eventually covered 40,000 kilometres from Poland on his way to Driel and Oosterbeek.German artillery and air force After arriving in Oosterbeek on 24 September 1944, the Poles first occupied foxholes west of Hartenstein where they experienced heavy shelling by German artillery and the German air force: “I think it was the worst experience of my whole life. […] this barrage seemed impossible to bear and still to retain one’s sanity.”From the forest to the Stationsweg Later that day they moved past Hartenstein to the Stationsweg to relieve the British forces there. Soon after arrival the first losses were to be deplored. One of the British men remembered: “The Captain of the Poles (Gazurek), whilst going round the positions with my platoon commander (David Eastwood) during the change over, was sniped from a housetop and killed within five minutes of his arrival.”Based on his description, Grzelak ended up in one of the houses on the corner of the Stationsweg and Paul Krugerstraat. A few British had made themselves comfortable there and were lying in their dirty clothes in a lavishly made bed and making tea.Grzelak said about his place: “I had my place in a small WC with a tiny window, overlooking part of the rear garden on my left and with the road running parallel to a nearby railroad (Paul Krugerstraat) … to my right”.A day of suspense In this position, the night and day of 25 September 1944 passed in an alternation of suspense about what was going to happen. The tension rose when they heard tanks and the relief was great when it turned out that they were going somewhere else.This tense waiting was alternated with an occasional shot at German troops in the distance. At the end of the day, the message came that they would withdraw that night across the Rhine to Driel.The Polish soldiers left seven of their men behind on the Stationsweg, five in field graves and two were missing. Von Polen nach Großbritannien Nach dem deutschen Überfall auf Polen am 1. September 1939 besetzten die Sowjets Ostpolen. Wladyslaw Grzelak war im April 1940 15 Jahre alt, als er und seine Familie deportiert wurden. Er landete in Metlishino in Sibirien.Als Deutschland 1941 die Sowjetunion angriff, mussten die Sowjets die Polen freilassen, und viele machten sich auf den Weg nach Westen, um sich den polnischen Streitkräften anzuschließen. Grzelaks Reise führte ihn über den Nahen Osten und das Südkap nach Schottland. Auf diese Weise legte er auf seinem Weg nach Driel und Oosterbeek letzten Endes 40.000 Kilometer von Polen aus zurück.Deutsche Artillerie und Luftwaffe Nach ihrer Ankunft in Oosterbeek am 24. September 1944 bezogen die polnischen Soldaten zunächst Schützenlöcher westlich von Hartenstein, wo sie unter schwerem Beschuss durch die deutsche Artillerie und die deutsche Luftwaffe standen: "Ich glaube, das war die schlimmste Erfahrung meines ganzen Lebens. [...] Es schien unmöglich, dieses Sperrfeuer zu ertragen und trotzdem den Verstand zu bewahren."Vom Wald zum Stationsweg Später am Tag zogen sie an Hartenstein vorbei zum Stationsweg, um die Briten dort abzulösen. Schon bald nach der Ankunft waren die ersten Verluste zu beklagen. Einer der britischen Männer erinnerte sich: "Der Hauptmann der Polen (Gazurek) wurde, als er mit meinem Zugführer (David Eastwood) während der Ablösung die Stellungen besichtigte, von einem Hausdach aus unter Beschuss genommen und innerhalb von fünf Minuten nach seiner Ankunft getötet."Nach seiner Beschreibung war Grzelak in einem der Häuser an der Ecke Stationsweg/Paul Krugerstraat untergekommen. Ein paar britische Soldaten hatten es sich dort gemütlich gemacht und lagen in ihren schmutzigen Kleidern in einem aufwendig gemachten Bett und kochten Tee.Grzelak sagte über seine Wohnung: "Ich hatte meinen Platz in einem kleinen WC mit einem winzigen Fenster, mit Blick auf einen Teil des hinteren Gartens zu meiner Linken und mit der Straße, die parallel zu einer nahe gelegenen Eisenbahnlinie (Paul Krugerstraat) verläuft ... zu meiner Rechten".Ein Tag voller Spannung In dieser Lage vergehen die Nacht und der Tag des 25. September 1944 in einem Wechselspiel der Spannung, was wohl passieren würde. Die Spannung stieg, als sie Panzer hörten, und die Erleichterung war groß, als sich herausstellte, dass sie woanders hinfahren würden.Das angespannte Warten wechselte sich mit gelegentlichen Schüssen auf deutsche Truppen in der Ferne ab. Am Ende Tages kam die Nachricht, dass sie sich in dieser Nacht über den Rhein nach Driel zurückziehen würden.Die polnischen Truppen ließen sieben ihrer Männer auf dem Stationsweg zurück, fünf in Feldgräbern und zwei waren vermisst. Van Polen naar Groot-Brittannië Na de Duitse invasie van Polen op 1 september 1939 bezetten de Sovjets Oost-Polen. Wladyslaw Grzelak was 15 jaar oud in april 1940 toen hij en zijn familie werden gedeporteerd. Hij kwam terecht in Metlishino, Siberië.Toen Duitsland in 1941 de Sovjet-Unie aanviel, moesten de Sovjets de Polen vrijlaten en velen begonnen hun reis naar het westen om zich bij de Poolse strijdkrachten aan te sluiten. Grzelaks reis voerde hem via het Midden-Oosten en de Zuidkaap naar Schotland. Zo legde hij uiteindelijk 40.000 kilometer af van Polen op weg naar Driel en Oosterbeek.Duitse artillerie en luchtmacht Na aankomst in Oosterbeek op de 24e bezetten de Polen eerst schuttersputten ten westen van Hartenstein waar ze zware beschietingen van de Duitse artillerie en de Duitse luchtmacht meemaakten: "Ik denk dat het de ergste ervaring van mijn hele leven was. [...] dit spervuur leek onmogelijk om te verdragen en nog gezond te blijven".Van het bos naar de Stationsweg Later die dag trokken ze langs Hartenstein naar de Stationsweg om daar de Britten af te lossen. Al snel na aankomst waren de eerste verliezen te betreuren. Eén van de Britse mannen herinnerde zich het volgende: "De kapitein van de Polen (Gazurek) werd, terwijl hij met mijn pelotonscommandant (David Eastwood) de posities rondging tijdens de wisseling, vanaf een afdak neergeschoten en binnen vijf minuten na zijn aankomst gedood."Gebaseerd op zijn beschrijving kwam Grzelak terecht in één van de huizen op de hoek van de Stationsweg en de Paul Krugerstraat. Een paar Britten hadden het zich daar comfortabel gemaakt en lagen in hun vuile kleren in een rijkelijk opgemaakt bed thee te zetten.Grzelak over zijn plek: "Ik had mijn plaats in een kleine WC met een piepklein raampje, met uitzicht op een deel van de achtertuin links van mij en met de weg die parallel liep aan een nabijgelegen spoorlijn (Paul Krugerstraat red.) ... rechts van mij".Een dag vol spanning In deze positie gingen de nacht en de dag van de 25e voorbij in een afwisseling van spanning over wat er zou gaan gebeuren. De spanning steeg toen ze tanks hoorden en de opluchting was groot toen bleek dat ze ergens anders heen gingen.Dit gespannen wachten werd afgewisseld met af en toe een schot op Duitse troepen in de verte. Aan het einde van de 25ste kwam het bericht dat ze zich die nacht over de Rijn naar Driel zouden terugtrekken.De Polen lieten zeven van hun mannen achter op de Stationsweg, vijf in veldgraven en twee vermisten. Z Polski do Wielkiej Brytanii W niedługim czasie po rozpoczęciu 1 września 1939 r. niemieckiej inwazji na Polskę, Sowieci zajęli wschodnią Polskę. Władysław Grzelak miał 15 lat w kwietniu 1940 roku, kiedy wraz z rodziną został deportowany z tych terenów. Trafił do Metlishino na Syberii.Kiedy Niemcy zaatakowały Związek Radziecki w 1941 roku, Sowieci byli zmuszeni uwolnić Polaków i wielu z nich rozpoczęło podróż na Zachód, aby dołączyć do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Podróż Grzelaka prowadziła przez Bliski Wschód i Przylądek Południowy do Szkocji. W ten sposób pokonał ostatecznie 40 000 kilometrów drogi, podążając z Polski do Driel i Oosterbeek.Niemiecka artyleria i lotnictwo Po przybyciu do Oosterbeek 24 września, Polacy najpierw zajęli okopy na zachód od Hartenstein, gdzie doświadczyli ciężkiego ostrzału niemieckiej artylerii i lotnictwa: "Myślę, że było to najgorsze doświadczenie w moim życiu. [...] ten ostrzał wydawał się niemożliwy do wytrzymania i zachowania zdrowego rozsądku".Z lasu na Stationsweg Później, tego samego dnia, przemieścili się przez Hartenstein do Stationsweg, aby odciążyć Brytyjczyków. Wkrótce po przybyciu na miejsce zaczęto ubolewać nad pierwszymi stratami. Jeden z Brytyjczyków wspominał: "Kapitan Polaków (Gazurek), objeżdżając pozycje z moim dowódcą plutonu (David Eastwood) podczas zmiany, został namierzony przez snajpera z dachu domu i zabity w ciągu pięciu minut od jego przybycia".Z jego opisu wynika, że Grzelak trafił do jednego z domów na rogu Stationsweg i Paul Krugerstraat. Kilku Brytyjczyków rozgościło się tam i leżało w brudnych ubraniach w obficie pościelonym łóżku, parząc herbatę.Grzelak o swoim zakwaterowaniu: "Miałem swoje miejsce w małej toalecie z malutkim okienkiem, z widokiem na część tylnego ogrodu po mojej lewej i z drogą biegnącą równolegle do pobliskiej linii kolejowej (Paul Krugerstraat red.) ... po mojej prawej".Dzień pełen napięcia W tej pozycji noc i dzień 25 września minęły w oczekiwaniu na to, co się wydarzy. Napięcie rosło, gdy słyszeli czołgi, a ulga była wielka, gdy okazywało się, że jadą gdzie indziej.To pełne napięcia oczekiwanie przeplatało się z okazjonalnymi strzałami do niemieckich oddziałów w oddali. Pod koniec 25 września nadeszła wiadomość, że tej nocy wycofają się przez Ren do Driel.Polacy wyruszyli wówczas bez siedmiu swoich ludzi, którzy pozostali na Stationsweg: pięciu w grobach polowych i dwóch zaginionych.

 40 000 kilometrów z Polski do Driel i Oosterbeek 40,000 kilometers from Poland to Driel and Oosterbeek 40.000 Kilometer von Polen nach Driel und Oosterbeek 40.000 kilometer van Polen naar Driel en Oosterbeek

The Canadian plan for the breakthrough to the South Beveland Canal involved the infantry of the Royal Regiment of Canada crossing the polder south of the Kreekrakdam on the night of 24 October. While the German defences gave every attention to this danger, at the crack of dawn an armoured column was to drive up the Kreekrak dam and force a breakthrough.That night, Canadian artillery burst in. The long column of vehicles entered the narrow, mud-covered country roads from Woensdrecht towards the Rijksweg with great difficulty: four tanks, four reconnaissance vehicles and a number of armoured trucks in which soldiers of the Essex Scottish Regiment were transported safely from shrapnel.Meanwhile, the Royals entered the Kreekrakpolder in pitch darkness.Tangled fighting followed and an hour and a half later they dug into the Bathsedijk. The column reached the dam ramp by noon and the first tanks drove up the Kreekrakdam with roaring engines. The breakthrough seemed imminent!Just outside Rilland, on the other side of the dam, a lone anti-tank gun stood in the German defences. While mortar fire and artillery forced the Royals into cover, the gun crew spotted three kilometres away the first Canadian tanks on the Kreekrak dam. Within minutes, they took out three tanks and three reconnaissance vehicles. By just one German gun, the Canadians' dreamed cavalry charge had fallen apart! Distressed, the infantry took over the attack in the conventional way. It then took two days before the German defences threw in the towel and the Canadians were able to advance further into South Beveland.Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

reimerswaal_oude_rijksweg_oesterdam.png

schermafbeelding_2022-09-19_om_11.35.14.png

afbeelding1.jpg

One cannon proved too many

Het Canadese plan voor de doorbraak naar het Kanaal van Zuid-beveland behelsde dat de infanterie van het Royal Regiment of Canada in de nacht van 24 oktober de polder ten zuiden van de Kreekrakdam zou doorkruisen. Terwijl de Duitse verdediging alle aandacht gaf aan dit gevaar, moest bij het krieken van de dag een gepantserde kolonne de Kreekrakdam oprijden en een doorbraak forceren.Die nacht barstte de Canadese artillerie los. De lange colonne voertuigen betrad met de grootste moeite de smalle, bemodderde landwegen vanuit Woensdrecht richting de Rijksweg: vier tanks, vier verkenningsvoertuigen en een aantal gepantserde vrachtauto’s waarin soldaten van het Essex Scottish Regiment veilig voor granaatscherven werden vervoerd. Ondertussen betraden de Royals in het pikkedonker de Kreekrakpolder.Verwarde gevechten volgden en anderhalf uur later groeven ze zich in de Bathsedijk in. De colonne bereikten tegen het middaguur de oprit van de dam en de eerste tanks reden met ronkende motoren de Kreekrakdam op. De doorbraak leek aanstaande!Net buiten Rilland, aan de andere zijde van de dam, stond in de Duitse verdediging een eenzaam anti-tankkanon. Terwijl mortiervuur en artillerie de Royals in dekking dwong, zag de bemanning van het geschut drie kilometer verderop de eerste Canadese tanks op de Kreekrakdam. Binnen luttele minuten schakelden ze drie tanks en drie verkenningswagens uit. Door slechts één Duits kanon was de gedroomde cavaleriecharge van de Canadezen in duigen gevallen!Noodgedongen nam de infanterie de aanval op de conventionele manier over. Het kostte vervolgens twee dagen voordat de Duitse verdediging de handdoek in de ring gooide en de Canadezen verder Zuid-Beveland in konden trekken.Bezoek de website van <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/verhaal/de-slag-om-de-schelde">Zeeuwse Ankers</a> voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/l9WATRUl7Hs " start="0"></iframe></div> Der kanadische Plan für den Durchbruch zum Süd-Beveland-Kanal sah vor, dass die Infanterie des Royal Regiment of Canada in der Nacht zum 24. Oktober den Polder südlich des Kreekrakdamms überquert. Während die deutschen Verteidiger dieser Gefahr ihre ganze Aufmerksamkeit schenkten, sollte im Morgengrauen eine Panzerkolonne den Kreekrakdamm hinauffahren und einen Durchbruch erzwingen.In dieser Nacht brach die kanadische Artillerie ein. Die lange Fahrzeugkolonne fuhr unter großen Schwierigkeiten über die engen, schlammbedeckten Landstraßen von Woensdrecht in Richtung Rijksweg: vier Panzer, vier Spähwagen und eine Reihe gepanzerter Lastwagen, in denen Soldaten des Essex Scottish Regiment vor Schrapnellen in Sicherheit gebracht wurden.Währenddessen drangen die Royals in stockdunkler Nacht in den Kreekrakpolder ein, wo sie sich nach verworrenen Kämpfen anderthalb Stunden später in den Bathsedijk eingruben. Gegen Mittag erreichte die Kolonne die Dammrampe und die ersten Panzer fuhren mit aufheulenden Motoren den Kreekrakdamm hinauf. Der Durchbruch schien unmittelbar bevorzustehen!Kurz vor Rilland, auf der anderen Seite des Damms, stand ein einzelnes Panzerabwehrgeschütz in der deutschen Verteidigung. Während Mörserfeuer und Artillerie die Royals in Deckung zwangen, entdeckte die Geschützbesatzung drei Kilometer entfernt die ersten kanadischen Panzer auf dem Kreekrak-Damm. Innerhalb weniger Minuten schalteten sie drei Panzer und drei Spähfahrzeuge aus. Mit nur einem deutschen Geschütz war der erträumte Kavallerieangriff der Kanadier gescheitert! Verzweifelt übernahm die Infanterie den Angriff auf konventionelle Art und Weise. Es dauerte dann zwei Tage, bis die deutsche Verteidigung das Handtuch warf und die Kanadier weiter nach Süd-Beveland vordringen konnten.Auf der Website <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> (Zeeländische Anker) finden Sie umfassende Informationen, persönliche Geschichten und Videos über die Schlacht an der Schelde. Le plan canadien pour la percée vers le canal de Beveland Sud impliquait que l'infanterie du Royal Regiment of Canada traverse le polder au sud du barrage de Kreekrak dans la nuit du 24 octobre. Tandis que les défenses allemandes accordent toute leur attention à ce danger, une colonne blindée doit, à l'aube, franchir le barrage de Kreekrak et forcer la percée.Cette nuit-là, l'artillerie canadienne fait irruption. La longue colonne de véhicules s'engage avec difficulté sur les routes de campagne étroites et couvertes de boue de Woensdrecht vers le Rijksweg : quatre chars, quatre véhicules de reconnaissance et plusieurs camions blindés dans lesquels des soldats de l'Essex Scottish Regiment ont été transportés sains et saufs à l'abri des éclats d'obus.Pendant ce temps, les Royals pénètrent dans le Kreekrakpolder dans l'obscurité la plus totale. Des combats enchevêtrés s'ensuivent et, une heure et demie plus tard, ils s'enfoncent dans le Bathsedijk. La colonne atteint la rampe du barrage à midi et les premiers chars remontent le Kreekrakdam en faisant rugir leurs moteurs. La percée semble imminente !Juste à l'extérieur de Rilland, de l'autre côté du barrage, un canon antichar isolé se dresse dans les défenses allemandes. Tandis que les tirs de mortier et l'artillerie forcent les Royals à se mettre à couvert, l'équipe du canon repère, à trois kilomètres de là, les premiers chars canadiens sur le barrage de Kreekrak. En quelques minutes, ils éliminent trois chars et trois véhicules de reconnaissance. Avec un seul canon allemand, la charge de cavalerie rêvée des Canadiens s'est effondrée ! Désemparée, l'infanterie reprend l'attaque de manière conventionnelle. Il fallut ensuite deux jours pour que les défenses allemandes abandonnent et que les Canadiens puissent avancer plus loin dans le Beveland-Sud.Visitez le site web<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> (Ancres zélandaises) pour obtenir des informations complètes, des histoires personnelles et des vidéos sur la bataille de l'Escaut.

 Eén kanon bleek te veel  Eine Kanone war zu viel Un canon de trop

Early in the 20th century Fort Breendonk was built to protect the port and city of Antwerp. During the Second World War the Fort became officially the Auffanglager Breendonk, a transit camp and a major centre for the Sicherheitspolizei-Sicherheitsdienst (SIPO/SD), the German political police. During the first year of the German occupation, Jews made up half the total number of prisoners in Fort Breendonk. From 1942 onwards Kazerne Dossin (Dossin Barrack) in Mechelen was the place where the Jews were assembled before their departure to the extermination camps. Fort Breendonk then mainly housed political prisoners and members of the Resistance. The prisoners stayed on average three months at the fortress, before being deported to a concentration camp in Germany, Austria or Poland. Even though Fort Breendonk was a small camp, the regime set up here by the Nazis hardly differed from that of the concentration camps in Germany. In Breendonk too undernourishment and forced labour wore down the bodies and minds of the prisoners. Here too the ever-present physical cruelty caused the death of prisoners. On 31 August 1944 the Germans emptied the camp and sent their prisoners to Camp Vught in the Netherlands. Five days later the British liberators took over the camp and locked up German prisoners of war and ‘inpatriotic people‘. In 1947 the Belgian Parliament made plans for the creation of the Memorial of Breendonk. Now, every year the National Association of Breendonk Survivors organizes a national pilgrimage on the site. A complete renovation of the exhibition area was carried out in 2003. The mission of the museum is to transmit to a new generation a message of tolerance, respect and human values. <iframe src="https://www.youtube.com/embed/CTkguCP1now?showinfo=0" frameborder="0" class="ql-video"></iframe>

Originally built to defend Antwerp, Fort Breendonk was a Nazi concentration camp from September 1940 till September 1944. Around 3,500 prisoners passed through this camp. Fort Breendonk is one of the best conserved concentration camps in Europe and is a symbol that perpetuates the memory of the suffering, the torture and the death of so many victims.

Early in the 20th century Fort Breendonk was built to protect the port and city of Antwerp. During the Second World War the Fort became officially the Auffanglager Breendonk, a transit camp and a major centre for the Sicherheitspolizei-Sicherheitsdienst (SIPO/SD), the German political police.

During the first year of the German occupation, Jews made up half the total number of prisoners in Fort Breendonk. From 1942 onwards Kazerne Dossin (Dossin Barrack) in Mechelen was the place where the Jews were assembled before their departure to the extermination camps. Fort Breendonk then mainly housed political prisoners and members of the Resistance. The prisoners stayed on average three months at the fortress, before being deported to a concentration camp in Germany, Austria or Poland. Even though Fort Breendonk was a small camp, the regime set up here by the Nazis hardly differed from that of the concentration camps in Germany. In Breendonk too undernourishment and forced labour wore down the bodies and minds of the prisoners. Here too the ever-present physical cruelty caused the death of prisoners.

On 31 August 1944 the Germans emptied the camp and sent their prisoners to Camp Vught in the Netherlands. Five days later the British liberators took over the camp and locked up German prisoners of war and ‘inpatriotic people‘.

In 1947 the Belgian Parliament made plans for the creation of the Memorial of Breendonk. Now, every year the National Association of Breendonk Survivors organizes a national pilgrimage on the site. A complete renovation of the exhibition area was carried out in 2003. The mission of the museum is to transmit to a new generation a message of tolerance, respect and human values.

[embed]https://www.youtube.com/watch?v=CTkguCP1now[/embed]

Fort Breendonk

National Memorial Fort Breendonk

Au début du 20e siècle, le Fort de Breendonk a été construit pour protéger le port et la ville d’Anvers. Au cours de la Seconde Guerre mondiale, il est officiellement devenu le Auffanglager Breendonk, un camp de transit et un centre majeur de la Sicherheitspolizei-Sicherheitsdienst (SIPO/SD), la police politique allemande. Durant la première année de l’occupation allemande, les Juifs représentaient la moitié des prisonniers du Fort de Breendonk. À partir de 1942, la caserne Dossin de Mechelen deviendra le lieu de rassemblement des Juifs avant leur départ pour les camps d’extermination. Dès lors, le Fort de Breendonk abritera principalement des prisonniers politiques et des membres de la Résistance. En moyenne, les prisonniers restaient trois mois dans la forteresse, avant d’être déportés dans un camp de concentration en Allemagne, en Autriche ou en Pologne. D’ailleurs, même s’il s’agissait d’un petit camp, le régime instauré dans le Fort de Breendonk par les nazis n’était pas très différent de celui des camps de concentration en Allemagne. Là-bas aussi, la sous-nutrition et le travail forcé venaient à bout des corps et des esprits des prisonniers. Là-bas aussi, la cruauté physique était omniprésente et entraînait la mort des prisonniers. Le 31 août 1944, les Allemands évacuent le camp et envoient ses prisonniers dans le camp de concentration de Vught, aux Pays-Bas. Cinq jours plus tard, les libérateurs britanniques reprennent le camp et y incarcèrent des prisonniers de guerre allemands, ainsi que des « traîtres à la patrie ». En 1947, le Parlement belge concevra les plans destinés à la création du Mémorial de Breendonk. Aujourd’hui, l’Association nationale des rescapés de Breendonk organise chaque année un pèlerinage national au Fort. L’espace d’exposition a été intégralement rénové en 2003. Le musée a pour ambition de transmettre à la nouvelle génération un message de tolérance et de respect, ainsi que des valeurs humaines. Anfang des 20. Jahrhunderts wurde Fort Breendonk zum Schutz des Hafens und der Stadt Antwerpen gebaut. Während des Zweiten Weltkriegs wurde das Fort offiziell zum Auffanglager Breendonk, einem Durchgangslager und einem wichtigen Zentrum für den Sicherheitspolizei-Sicherheitsdienst (SIPO/SD), die deutsche politische Polizei. Im ersten Jahr der deutschen Besatzung machten die Juden die Hälfte aller Gefangenen in Fort Breendonk aus. Ab 1942 war die Kazerne Dossin (Dossin-Baracke) in Mechelen der Ort, an dem die Juden vor ihrem Abtransport in die Vernichtungslager gesammelt wurden. Im Fort Breendonk waren dann hauptsächlich politische Gefangene und Mitglieder des Widerstands untergebracht. Die Gefangenen blieben im Durchschnitt drei Monate in der Festung, bevor sie in ein Konzentrationslager in Deutschland, Österreich oder Polen deportiert wurden.Auch wenn Fort Breendonk ein kleines Lager war, unterschied sich das von den Nazis hier errichtete Regime kaum von dem der Konzentrationslager in Deutschland. Auch in Breendonk zermürbten Unterernährung und Zwangsarbeit Körper und Geist der Häftlinge. Auch hier führte die allgegenwärtige körperliche Grausamkeit zum Tod von Häftlingen. Am 31. August 1944 räumten die Deutschen das Lager und schickten ihre Gefangenen in das Lager Vught in den Niederlanden. Fünf Tage später übernahmen die britischen Befreier das Lager und sperrten deutsche Kriegsgefangene und "unpatriotische Menschen" ein. 1947 beschloss das belgische Parlament die Errichtung der Gedenkstätte von Breendonk. Heute organisiert der Nationale Verband der Überlebenden von Breendonk jedes Jahr eine nationale Pilgerfahrt zu diesem Ort. Im Jahr 2003 wurde der Ausstellungsbereich vollständig renoviert. Die Aufgabe des Museums besteht darin, einer neuen Generation eine Botschaft der Toleranz, des Respekts und der menschlichen Werte zu vermitteln. Het Fort van Breendonk, oorspronkelijk gebouwd ter verdediging van de stad Antwerpen, werd van september 1940 tot september 1944 door de Duitse bezetter gebruikt als concentratiekamp. Circa 3.500 mensen zijn hier door de nazi‘s geïnterneerd. Breendonk is een van de best bewaarde concentratiekampen van Europa. Het kamp houdt de herinnering levend aan het lijden, de martelingen en de dood van alle slachtoffers van het nazisme. Het Fort van Breendonk is begin 20e eeuw gebouwd als onderdeel van een verdedigingsgordel rond de haven van Antwerpen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikte de Duitse bezetter het als Auffanglager Breendonk, een doorgangskamp voor gevangenen en tevens standplaats van veel SS-ers. Tijdens het eerste jaar van de Duitse bezetting vormden joden de helft van alle gevangenen in het Fort. Vanaf 1942 brachten de Duitsers de joden naar Kazerne Dossin in Mechelen voordat ze op transport werden gesteld naar de vernietigingskampen. Toen zaten in Breendonk vooral politieke gevangenen en verzetslieden. De gevangenen bleven gemiddeld drie maanden in het fort, daarna werden ze naar een van de concentratiekampen in Duitsland, Oostenrijk of Polen gebracht. Fort van Breendonk was dan wel geen groot kamp, de gruwelijke manier waarop de nazi’s hun gevangenen hier behandelden, verschilde niet veel van de concentratiekampen in Duitland. Ook in Fort van Breendonk gingen de gevangenen lichamelijk en geestelijk ten onder aan uithongering en dwangarbeid. En ook hier dreven de lichamelijke folteringen de mensen de dood in. Op 31 augustus 1944 ontruimden de Duitsers het kamp en ze stuurden de gevangenen naar Kamp Vught in Nederland. Vijf dagen later namen de Britse bevrijders het kamp over en zetten de Duitse krijgsgevangenen en ‘Duitsgezinden’ direct achter slot en grendel. In 1947 maakte de regering de plannen bekend voor een herdenkingsmonument. Nu organiseert het Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk jaarlijks een nationale herdenking op deze plek. In 2003 is Fort van Breendonk grondig gerenoveerd. Het museum presenteert er de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog, maar heeft ook een missie: het wil aan volgende generaties een boodschap doorgeven van tolerantie, respect en menselijke waardigheid. <iframe src="https://www.youtube.com/embed/CTkguCP1now?showinfo=0" frameborder="0" class="ql-video"></iframe> Fort Breendonk został zbudowany na początku XX wieku w celu ochrony portu i miasta Antwerpia. Podczas II wojny światowej Fort stał się oficjalnie Auffanglager Breendonk, obozem przejściowym i głównym ośrodkiem Sicherheitspolizei-Sicherheitsdienst (SIPO/SD), niemieckiej policji politycznej. W pierwszym roku niemieckiej okupacji Żydzi stanowili połowę wszystkich więźniów w Forcie Breendonk. Od 1942 r. Kazerne Dossin (barak Dossin) w Mechelen był miejscem, w którym gromadzono Żydów przed wywiezieniem ich do obozów zagłady. Fort Breendonk mieścił wówczas głównie więźniów politycznych i członków ruchu oporu.Zanim więźniowie byli deportowani do obozów koncentracyjnych w Niemczech, Austrii lub Polsce, spędzali w twierdzy średnio trzy miesiące. Mimo że Fort Breendonk był niewielkim obozem, reżim ustanowiony tu przez nazistów niewiele różnił się od tego panującego w obozach koncentracyjnych w Niemczech. Również w Breendonk niedożywienie i przymusowa praca wyniszczały ciała i umysły więźniów. Również tutaj wszechobecne fizyczne okrucieństwo powodowało śmierć więźniów. 31 sierpnia 1944 r. Niemcy ewakuowali obóz i wysłali więźniów do obozu Vught w Holandii. Pięć dni później brytyjscy wyzwoliciele przejęli obóz i zamknęli w nim niemieckich jeńców wojennych i „niepatriotów”. W 1947 roku belgijski parlament opracował plany utworzenia Miejsca Pamięci Breendonk. Obecnie, każdego roku Krajowe Stowarzyszenie Ocalałych z Breendonk organizuje narodową pielgrzymkę do tego miejsca. W 2003 r. przeprowadzono całkowitą renowację powierzchni wystawienniczej. Misją muzeum jest przekazywanie nowemu pokoleniu przesłania tolerancji, szacunku i wartości ludzkich. Early in the 20th century Fort Breendonk was built to protect the port and city of Antwerp. During the Second World War the Fort became officially the Auffanglager Breendonk, a transit camp and a major centre for the Sicherheitspolizei-Sicherheitsdienst (SIPO/SD), the German political police. During the first year of the German occupation, Jews made up half the total number of prisoners in Fort Breendonk. From 1942 onwards Kazerne Dossin (Dossin Barrack) in Mechelen was the place where the Jews were assembled before their departure to the extermination camps. Fort Breendonk then mainly housed political prisoners and members of the Resistance. The prisoners stayed on average three months at the fortress, before being deported to a concentration camp in Germany, Austria or Poland. Even though Fort Breendonk was a small camp, the regime set up here by the Nazis hardly differed from that of the concentration camps in Germany. In Breendonk too undernourishment and forced labour wore down the bodies and minds of the prisoners. Here too the ever-present physical cruelty caused the death of prisoners. On 31 August 1944 the Germans emptied the camp and sent their prisoners to Camp Vught in the Netherlands. Five days later the British liberators took over the camp and locked up German prisoners of war and ‘inpatriotic people‘. In 1947 the Belgian Parliament made plans for the creation of the Memorial of Breendonk. Now, every year the National Association of Breendonk Survivors organizes a national pilgrimage on the site. A complete renovation of the exhibition area was carried out in 2003. The mission of the museum is to transmit to a new generation a message of tolerance, respect and human values. <iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/CTkguCP1now?showinfo=0"></iframe> All'inizio del XX secolo il Forte Breendonk fu costruito per proteggere il porto e la città di Anversa. Durante la seconda guerra mondiale il forte divenne ufficialmente l'Auffanglager Breendonk, un campo di transito e un importante centro per la Sicherheitspolizei-Sicherheitsdienst (SIPO/SD), la polizia politica tedesca. Durante il primo anno di occupazione tedesca, gli ebrei costituirono la metà del totale dei prigionieri di Fort Breendonk. Dal 1942, la Kazerne Dossin (Caserma Dossin) di Mechelen fu il luogo in cui gli ebrei furono radunati prima della loro partenza per i campi di sterminio. Il Forte Breendonk ospitava principalmente prigionieri politici e membri della Resistenza. I prigionieri rimanevano in media tre mesi nella fortezza, prima di essere deportati in un campo di concentramento in Germania, Austria o Polonia occupata.Anche se Fort Breendonk era un campo piccolo, il regime instaurato qui dai nazisti non differiva affatto da quello dei campi di concentramento in Germania. Anche a Breendonk la denutrizione e il lavoro forzato logoravano il corpo e la mente dei prigionieri. Anche qui l'immancabile crudeltà fisica provocava la morte dei prigionieri. Il 31 agosto 1944 i tedeschi svuotarono il campo e trasferirono i loro prigionieri al Campo di Vught, nei Paesi Bassi. Cinque giorni dopo, i liberatori britannici presero possesso del campo e rinchiusero i prigionieri di guerra tedeschi e gli “antipatrioti”. Nel 1947 il Parlamento belga progettò la creazione del Memoriale di Breendonk. Oggi, ogni anno, l'Associazione Nazionale dei Sopravvissuti di Breendonk organizza un pellegrinaggio nazionale sul sito. Nel 2003 è stata effettuata una ristrutturazione completa dell'area espositiva. La missione del museo è trasmettere alle nuove generazioni un messaggio di tolleranza, rispetto e valori umani.

 Mémorial national du Fort de Breendonk Nationale Gedenkstätte Fort Breendonk Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk Miejsce Pamięci Fort Breendonk National Memorial Fort Breendonk Il Memoriale Forte Breendonk

The Kazerne Dossin was built in 1756 as a military barrack for 2,400 infantrymen. It kept its function for the military until July 1942, when the German occupier turned it into an assembly camp for Jews and gypsies. From here 25,484 Jews and 352 Roma and Sinti were deported to Auschwitz-Birkenau and other, smaller concentration camps. Less than 5% of them survived.In September 1944, when large parts of Belgium were liberated, the Kazerne Dossin became an internation camp for supposed collaborators, who waited in the Kazerne for their trial.&nbsp;Fifty years after the war the building became the site of the Jewish Museum of Deportation and Resistance. In 2011 the totality of the complex was renamed as ‘Memoriaal, Museum en Documentatiecentrum over Holocaust en Mensenrechten’.The museum presents the history of the Holocaust, the German occupation, antisemitism and collaboration in Belgium. The Holocaust is presented from the perspectives of both the perpetrators and the victims. Spread over the floors of the museum the deportees look at the visitors from enormous photo walls. Through these photographs the victims regain an identity, which sharply contrasts with the photos of the goaded masses that persecuted them. The museum not only tells the story of the Second World War, but chooses a broader view.Taking the Holocaust as a basis, the museum searches for timeless mechanisms of group pressure and collective violence that under certain conditions can result in mass murder and genocide. Therefore Kazerne Dossin is also a museum of mass violence.&nbsp;The Documentation Centre shows a collection of personal documents from 4,400 Jewish deportees: letters, identity cards and working licenses. <iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/CTkguCP1now?showinfo=0"></iframe>

In July 1942 Kazerne Dossin (Dossin Barrack), a former military base in Mechelen, was designated Sammellager, a transit camp for Jews, Roma and Sinti. Between July 1942 and September 1944, thousands of Jews and gypsies were transported from here to concentration camps in Germany. Nowadays, Kazerne Dossin is a Memorial, Museum and Documentation Centre on Holocaust and Human Rights.

The Kazerne Dossin was built in 1756 as a military barrack for 2,400 infantrymen. It kept its function for the military until July 1942, when the German occupier turned it into an assembly camp for Jews and gypsies. From here 25,484 Jews and 352 Roma and Sinti were deported to Auschwitz-Birkenau and other, smaller concentration camps. Less than 5 % of them survived.

In September 1944, when large parts of Belgium were liberated, the Kazerne Dossin became an internation camp for supposed collaborators, who waited in the Kazerne for their trial. Fifty years after the war the building became the site of the Jewish Museum of Deportation and Resistance. In 2011 the totality of the complex was renamed as ‘Memoriaal, Museum en Documentatiecentrum over Holocaust en Mensenrechten’.

The museum presents the history of the Holocaust, the German occupation, antisemitism and collaboration in Belgium. The Holocaust is presented from the perspectives of both the perpetrators and the victims. Spread over the floors of the museum the deportees look at the visitors from enormous photo walls. Through these photographs the victims regain an identity, which sharply contrasts with the photos of the goaded masses that persecuted them.

The museum not only tells the story of the Second World War, but chooses a broader view. Taking the Holocaust as a basis, the museum searches for timeless mechanisms of group pressure and collective violence that under certain conditions can result in mass murder and genocide. Therefore Kazerne Dossin is also a museum of mass violence. The Documentation Centre shows a collection of personal documents from 4,400 Jewish deportees: letters, identity cards and working licenses.

[embed]https://www.youtube.com/watch?v=CTkguCP1now[/embed]

Kazerne Dossin

Kaserne Dossin

La caserne Dossin a été construite en 1756 pour servir de baraquement militaire à 2400 fantassins. Elle a conservé cette fonction militaire jusqu’en juillet 1942, date à laquelle l’occupant allemand l’a transformée en un camp de rassemblement pour les Juifs et les Tsiganes. Depuis la caserne, 25 484 Juifs et 352 Roms et Sintis ont été déportés à Auschwitz-Birkenau et dans d’autres camps de concentration plus petits. Moins de 5 % d’entre eux ont survécu.En septembre 1944, lorsqu’une grande partie de la Belgique a été libérée, la caserne Dossin est devenue un camp d’internement pour les collaborateurs présumés, dans l’attente de leur procès. Cinquante ans après la guerre, le bâtiment a été aménagé pour accueillir le Musée juif de la Déportation et de la Résistance. En 2011, l’intégralité du complexe a été rebaptisé « Mémorial, Musée et Centre de Documentation sur l’Holocauste et les Droits de l’Homme ».Le musée raconte l’histoire de l’Holocauste, de l’occupation allemande, de l’antisémitisme et de la collaboration en Belgique. L’Holocauste est d’ailleurs présenté du point de vue de ceux qui l’ont perpétré, mais aussi de leurs victimes. À chaque étage du musée, les déportés semblent regarder les visiteurs grâce à d’imposantes photographies murales. Au travers de ces photographies, les victimes retrouvent ainsi une identité, ce qui crée un contraste saisissant avec les images des groupes zélés qui les ont persécutées. Le musée a choisi d’adopter une perspective plus large et de ne pas raconter uniquement l’histoire de la Seconde Guerre mondiale.Avec l’Holocauste pour point de départ, le musée tente d’identifier les mécanismes intemporels de pression et de violence collectives qui, dans certaines conditions, peuvent entraîner des meurtres de masse et des génocides. Kazerne Dossin est donc aussi un musée consacré à la violence de masse. Le Centre de Documentation abrite une collection de documents personnels ayant appartenu à 4400 Juifs déportés, avec des lettres, des cartes d’identité et des permis de travail. Die Kazerne Dossin wurde 1756 als Kaserne für 2.400 Infanteristen gebaut. Sie behielt ihre Funktion für das Militär bis Juli 1942, als die deutschen Besatzer sie in ein Sammellager umwandelten. Von hier aus wurden 25.484 Juden und 352 Roma und Sinti nach Auschwitz-Birkenau und in andere, kleinere Konzentrationslager deportiert. Weniger als 5 % von ihnen überlebten.Im September 1944, als große Teile Belgiens befreit wurden, wurde die Kazerne Dossin zu einem Internierungslager für mutmaßliche Kollaborateure, die in der Kazerne auf ihren Prozess warteten. Fünfzig Jahre nach dem Krieg wurde das Gebäude zum Standort des Jüdischen Museums der Deportation und des Widerstands. Im Jahr 2011 wurde der gesamte Komplex in "Memoriaal, Museum en Documentatiecentrum over Holocaust en Mensenrechte" umbenannt. Das Museum stellt die Geschichte des Holocausts, der deutschen Besatzung, des Antisemitismus und der Kollaboration in Belgien dar. Der Holocaust wird sowohl aus der Perspektive der Täter als auch aus der der Opfer dargestellt. Über die Etagen des Museums verteilt schauen die Deportierten die Besucher von riesigen Fotowänden aus an. Durch diese Fotos erhalten die Opfer eine Identität, die in scharfem Kontrast zu den Fotos der getriebenen Massen steht, die sie verfolgten. Das Museum erzählt nicht nur die Geschichte des Zweiten Weltkriegs, sondern wählt eine umfassendere Sichtweise.Ausgehend vom Holocaust sucht das Museum nach zeitlosen Mechanismen von Gruppenzwang und kollektiver Gewalt, die unter bestimmten Bedingungen zu Massenmord und Völkermord führen können. Kazerne Dossin ist also auch ein Museum der Massengewalt. Das Dokumentationszentrum zeigt eine Sammlung von persönlichen Dokumenten von 4.400 jüdischen Deportierten: Briefe, Personalausweise und Arbeitsgenehmigungen. Kazerne Dossin in Mechelen is een voormalige Belgische legerkazerne. In juli 1942 namen de Duitsers de kazerne in gebruik als Sammellager, een doorgangskamp voor joden, Roma en Sinti. Tussen juli 1942 en september 1944 zijn duizenden joden en zigeuners van hier naar de concentratiekampen in Duitsland gedeporteerd. Nu is hier het Memoriaal, Museum en Documentatiecentrum over Holocaust en Mensenrechten gevestigd.
Kazerne Dossin is gebouwd in 1756 als een legerplaats voor 2.400 infanteristen. Het pand behield een militaire functie tot juli 1942, toen de Duitse bezetter er een doorgangskamp voor joden en zigeuners van maakten. Van hieruit zijn 25.484 joden en 352 Roma en Sinti naar Auschwitz-Birkenau en andere, kleinere concentratiekampen gedeporteerd. Nog geen 5% van hen overleefde de oorlog. In september 1944, toen een groot deel van België al was bevrijd, werd Kazerne Dossin een interneringskamp voor vermeende collaborateurs, die er hun berechting afwachtten. Vijftig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog is hier het Joods Museum van Deportatie en Verzet geopend. In 2011 is het gehele complex omgedoopt tot Memoriaal, Museum en Documentatiecentrum over Holocaust en Mensenrechten. Het museum brengt de geschiedenis in beeld van de Holocaust, de Duitse bezetting, het antisemitisme en de collaboratie in België vanuit het perspectief van de daders en van de slachtoffers. Op grote foto’s verspreid door het museum kijken de gedeporteerden de museumbezoekers aan. Deze foto’s geven de gedeporteerden een eigen gezicht en verschillen daardoor opvallend van de foto’s van de opgezweepte hordes die hen vervolgden. Maar het museum kijkt verder dan de Tweede Wereldoorlog. Met als uitgangspunt de Holocaust zoekt het museum naar de tijdloze mechanismen van groepsdruk en collectief geweld die onder bepaalde omstandigheden kunnen uitmonden in massamoord en genocide. Het is daarom ook tevens een museum van het massageweld. In het Documentatiecentrum is een collectie persoonlijke documenten te zien van 4.400 joodse gedeporteerden: brieven, persoonsbewijzen en werkvergunningen. <iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/CTkguCP1now?showinfo=0"></iframe> Kazerne Dossin zostało zbudowane w 1756 roku jako barak wojskowy dla 2400 żołnierzy piechoty. Swoją funkcję wojskową pełnił do lipca 1942 r., kiedy to niemiecki okupant przekształcił go w obóz zbiorczy dla Żydów i Cyganów. Stąd 25 484 Żydów oraz 352 Romów i Sinti zostało deportowanych do Auschwitz-Birkenau i innych, mniejszych obozów koncentracyjnych. Mniej niż 5% z nich przeżyło.We wrześniu 1944 r., kiedy duża część Belgii została wyzwolona, Kazerne Dossin stało się obozem internowania dla domniemanych kolaborantów, którzy czekali w Kazerne na proces. Pięćdziesiąt lat po wojnie budynek stał się siedzibą Żydowskiego Muzeum Deportacji i Ruchu Oporu.W 2011 roku całość kompleksu została przemianowana na „Memoriaal, Museum en Documentatiecentrum over Holocaust en Mensenrechten”.Muzeum przedstawia historię Holokaustu, okupacji niemieckiej, antysemityzmu i kolaboracji w Belgii. Holokaust przedstawiony jest z perspektywy zarówno sprawców, jak i ofiar. Rozmieszczeni na piętrach muzeum deportowani spoglądają na zwiedzających z ogromnych fotografii. Dzięki nim ofiary uzyskują tożsamość, która ostro kontrastuje ze zdjęciami prześladujących je mas. Muzeum nie tylko opowiada historię II wojny światowej, ale przyjmuje również szerszą perspektywę.Opierając się na historii Holokaustu, muzeum poszukuje ponadczasowych mechanizmów presji grupowej i zbiorowej przemocy, które w określonych warunkach mogą prowadzić do masowych mordów i ludobójstwa. Dlatego Kazerne Dossin jest również muzeum masowej przemocy. Centrum Dokumentacji prezentuje kolekcję dokumentów osobistych 4 400 deportowanych Żydów: listy, dowody tożsamości i dokumenty pracownicze. The Kazerne Dossin was built in 1756 as a military barrack for 2,400 infantrymen. It kept its function for the military until July 1942, when the German occupier turned it into an assembly camp for Jews and gypsies. From here 25,484 Jews and 352 Roma and Sinti were deported to Auschwitz-Birkenau and other, smaller concentration camps. Less than 5% of them survived.In September 1944, when large parts of Belgium were liberated, the Kazerne Dossin became an internation camp for supposed collaborators, who waited in the Kazerne for their trial.&nbsp;Fifty years after the war the building became the site of the Jewish Museum of Deportation and Resistance. In 2011 the totality of the complex was renamed as ‘Memoriaal, Museum en Documentatiecentrum over Holocaust en Mensenrechten’.The museum presents the history of the Holocaust, the German occupation, antisemitism and collaboration in Belgium. The Holocaust is presented from the perspectives of both the perpetrators and the victims. Spread over the floors of the museum the deportees look at the visitors from enormous photo walls. Through these photographs the victims regain an identity, which sharply contrasts with the photos of the goaded masses that persecuted them. The museum not only tells the story of the Second World War, but chooses a broader view.Taking the Holocaust as a basis, the museum searches for timeless mechanisms of group pressure and collective violence that under certain conditions can result in mass murder and genocide. Therefore Kazerne Dossin is also a museum of mass violence.&nbsp;The Documentation Centre shows a collection of personal documents from 4,400 Jewish deportees: letters, identity cards and working licenses. <iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/CTkguCP1now?showinfo=0"></iframe> Il Kazerne Dossin fu costruito nel 1756 come baracca militare per 2.400 fanti. Mantenne la sua funzione militare fino al luglio 1942, quando l'occupante tedesco la trasformò in un campo di raccolta per ebrei e zingari. Da qui 25.484 ebrei e 352 rom e sinti furono deportati ad Auschwitz-Birkenau e in altri campi di concentramento più piccoli. Meno del 5% di loro sopravvisse.Nel settembre 1944, quando gran parte del Belgio fu liberata, la Kazerne Dossin divenne un campo di internamento per presunti collaborazionisti, che attendevano nel Kazerne il loro processo.Cinquant'anni dopo la guerra, l'edificio divenne la sede del Museo ebraico della deportazione e della resistenza.Nel 2011 l'intero complesso è stato ribattezzato “Memoriaal, Museum en Documentatiecentrum over Holocaust en Mensenrechten”.Il museo presenta la storia dell'Olocausto, dell'occupazione tedesca, dell'antisemitismo e della collaborazione in Belgio. L'Olocausto è presentato dal punto di vista degli autori e delle vittime. Distribuiti sui piani del museo, i deportati guardano i visitatori da enormi pareti fotografiche. Con queste fotografie, le vittime riacquistano un'identità, che contrasta nettamente con le foto delle masse che le perseguitavano. Il museo non racconta solo la storia della Seconda Guerra Mondiale, ma opta per una visione più ampia.Prendendo come base l'Olocausto, il museo cerca i meccanismi senza tempo della pressione di gruppo e della violenza collettiva che, in determinate condizioni, possono portare all'omicidio di massa e al genocidio. Pertanto il Kazerne Dossin è anche un museo della violenza di massa. Il Centro di Documentazione presenta una collezione di documenti personali di 4.400 deportati ebrei: lettere, carte d'identità e licenze di lavoro.

 Kazerne Dossin Kazerne Dossin Kazerne Dossin Koszary Dossin Kazerne Dossin Kazerne Dossin

During the operation, two Canadian tank battalions join the front lines. At dawn, tanks begin their assault on the Schelmseweg north of Arnhem in the drizzle. Soon, the tanks encounter roadblocks. After support from a bulldozer, the attack resumes after an hour's delay toward the Deelen airfield. The tanks are shelled by four German 88mm guns positioned in the Deelerwoud on the right side of the Delerweg. The lead tank of Lieutenant William Albert Spencer, known as ‘Bill,’ comes under heavy fire, and he decides to maneuver around it. Spencer immediately commits to encircling the German guns, even though this exposes his tank completely. The Germans do not hit his tank even once, but the fire continues. His sniper, Boone, takes out one of the guns, killing the German crew, while the crew of another cannon flees. Spencer's tank moves toward the other two guns. Just before nine in the morning, his tank is hit by an anti-tank weapon, resulting in an explosion of light and sound. Three crew members manage to exit the tank in time, but Bill Spencer is killed. He is 23 years old and leaves behind a wife and a seventeen-month-old child in Canada.During these initial battles of Operation Cleanser, two other Canadians from the same regiment also lose their lives alongside Spencer. Allan Maxwell Freeman is 24 years old when his tank is hit by a German anti-tank weapon. Hedley Bannan, known as ‘Pete’ to his family and friends, is 23 years old when his tank is struck. As the driver, he fails to exit the vehicle in time and burns to death. The other crew members are injured but manage to escape the burning tank. Pete leaves behind a 20-year-old wife in Canada. All three are laid to rest at the Canadian War Cemetery in Groesbeek.The other tanks destroy the remaining German guns, but one of the Canadian tanks catches fire, and the commander orders the crew to jump out. While Edward Wunsch looks into the lower compartment, he sees that the driver is severely injured and cannot escape because the cannon blocks the escape hatch. As the fire spreads in the turret, Wunsch turns the cannon and descends into the inferno of the lower compartment, dragging the gunner through the hatch. Both men are severely burned, but Wunsch saves the driver’s life in doing so.Shortly thereafter, the Deelen airfield is captured with the help of tanks and infantry. The fierce German defense of Deelen becomes evident when it is revealed that the airfield has served as the headquarters of a German regiment. Among the German prisoners is the entire staff of the headquarters, and its commander, Lieutenant Colonel Otto Lais, admits to being ‘completely surprised, both in terms of the direction of the attack and its strength.’

The loss of three Canadian tank soldiers

During the operation, two Canadian tank battalions join the front lines. At dawn, tanks begin their assault on the Schelmseweg north of Arnhem in the drizzle. Soon, the tanks encounter roadblocks. After support from a bulldozer, the attack resumes after an hour's delay toward the Deelen airfield. The tanks are shelled by four German 88mm guns positioned in the Deelerwoud on the right side of the Delerweg. The lead tank of Lieutenant William Albert Spencer, known as ‘Bill,’ comes under heavy fire, and he decides to maneuver around it. Spencer immediately commits to encircling the German guns, even though this exposes his tank completely. The Germans do not hit his tank even once, but the fire continues. His sniper, Boone, takes out one of the guns, killing the German crew, while the crew of another cannon flees. Spencer's tank moves toward the other two guns. Just before nine in the morning, his tank is hit by an anti-tank weapon, resulting in an explosion of light and sound. Three crew members manage to exit the tank in time, but Bill Spencer is killed. He is 23 years old and leaves behind a wife and a seventeen-month-old child in Canada.During these initial battles of Operation Cleanser, two other Canadians from the same regiment also lose their lives alongside Spencer. Allan Maxwell Freeman is 24 years old when his tank is hit by a German anti-tank weapon. Hedley Bannan, known as ‘Pete’ to his family and friends, is 23 years old when his tank is struck. As the driver, he fails to exit the vehicle in time and burns to death. The other crew members are injured but manage to escape the burning tank. Pete leaves behind a 20-year-old wife in Canada. All three are laid to rest at the Canadian War Cemetery in Groesbeek.The other tanks destroy the remaining German guns, but one of the Canadian tanks catches fire, and the commander orders the crew to jump out. While Edward Wunsch looks into the lower compartment, he sees that the driver is severely injured and cannot escape because the cannon blocks the escape hatch. As the fire spreads in the turret, Wunsch turns the cannon and descends into the inferno of the lower compartment, dragging the gunner through the hatch. Both men are severely burned, but Wunsch saves the driver’s life in doing so.Shortly thereafter, the Deelen airfield is captured with the help of tanks and infantry. The fierce German defense of Deelen becomes evident when it is revealed that the airfield has served as the headquarters of a German regiment. Among the German prisoners is the entire staff of the headquarters, and its commander, Lieutenant Colonel Otto Lais, admits to being ‘completely surprised, both in terms of the direction of the attack and its strength.’ Während der Operation beteiligen sich zwei kanadische Panzerbataillone an der Front. Bei Sonnenaufgang beginnen die Panzer im Nieselregen den Angriff auf die Schelmseweg nördlich von Arnhem. Bald stoßen die Panzer auf Straßensperren. Nach Unterstützung durch einen Bulldozer wird der Angriff nach einer einstündigen Verzögerung in Richtung des Flugplatzes Deelen fortgesetzt.Die Panzer werden von vier deutschen 88-mm-Geschützen beschossen, die im Deelerwald auf der rechten Seite der Delerweg positioniert sind. Der vorderste Panzer von Leutnant William Albert Spencer, auch „Bill“ genannt, wird schwer unter Feuer genommen, und er beschließt, um die Geschütze herum zu fahren. Spencer setzt sich sofort dafür ein, die deutschen Kanonen zu umzingeln, obwohl sein Panzer dadurch vollständig in Sichtweite gerät. Die Deutschen treffen seinen Panzer nicht einmal, aber das Feuer hält an. Sein Scharfschütze, Boone, schaltet eines der Geschütze aus, wobei die deutsche Besatzung getötet wird, während die Besatzung eines anderen Geschützes flieht. Spencers Panzer fährt auf die anderen beiden Geschütze zu. Kurz vor neun Uhr morgens wird sein Panzer von einer Panzerabwehrwaffe getroffen, was zu einer Explosion von Licht und Geräusch führt. Drei Besatzungsmitglieder schaffen es, den Panzer rechtzeitig zu verlassen, aber Bill Spencer wird dabei getötet. Er ist 23 Jahre alt und hinterlässt eine Frau und ein siebzehn Monate altes Kind in Kanada.Während dieser ersten Kämpfe der Operation Cleanser kommen neben Spencer noch zwei andere Kanadier aus demselben Regiment ums Leben. Allan Maxwell Freeman ist 24 Jahre alt, als sein Panzer von einer deutschen Panzerabwehrwaffe getroffen wird. Hedley Bannan, von seiner Familie und seinen Freunden „Pete“ genannt, ist 23 Jahre alt, als sein Panzer getroffen wird. Als Fahrer des Panzers gelingt es ihm nicht, das Fahrzeug rechtzeitig zu verlassen und er verbrennt lebendig. Die anderen Besatzungsmitglieder werden verletzt, schaffen es aber rechtzeitig, den brennenden Panzer zu verlassen. Pete hinterlässt eine 20-jährige Frau in Kanada. Alle drei finden ihre letzte Ruhestätte auf dem kanadischen Kriegsfriedhof in Groesbeek.Die anderen Panzer zerstören die verbleibenden deutschen Geschütze, aber einer der kanadischen Panzer fängt Feuer und der Kommandant befiehlt der Besatzung, herauszuspringen. Während Edward Wunsch in das untere Abteil schaut, sieht er, dass der Fahrer schwer verletzt ist und nicht entkommen kann, da das Geschütz seine Fluchtöffnung blockiert. Während sich das Feuer im Turm ausbreitet, dreht Wunsch das Geschütz und steigt in das Inferno des unteren Abteils hinab, während er den Schützen durch die Öffnung zieht. Beide Männer sind schwer verbrannt, aber Wunsch rettet damit das Leben des Fahrers. Kurz darauf wird der Flugplatz Deelen mit Hilfe von Panzern und Infanterie erobert. Die heftige deutsche Verteidigung von Deelen wird offensichtlich, als sich herausstellt, dass der Flugplatz als Hauptquartier eines deutschen Regiments gedient hat. Unter den deutschen Gefangenen befindet sich die gesamte Stabsabteilung des Hauptquartiers, und der Kommandant, Oberstleutnant Otto Lais, gibt zu, „vollständig überrascht zu sein, sowohl was die Richtung des Angriffs als auch die Stärke betrifft.“&nbsp; Tijdens de operatie gaan twee Canadese tankbataljons in de voorste gelederen mee. Bij zonsopkomst beginnen tanks in de motregen de aanval op de Schelmseweg ten noorden van Arnhem. Al snel krijgen de tanks te maken met wegversperringen. Na ondersteuning van een bulldozer wordt de aanval na een uur vertraging hervat in de richting van het vliegveld van Deelen. De tanks worden bestookt door vier Duitse 88mm-kanonnen die staan opgesteld in het Deelerwoud aan de rechterkant van de Delerweg. De voorste tank van luitenant William Albert Spencer, ook wel ‘Bill’ genoemd, wordt flink onder vuur genomen en hij besluit eromheen te trekken. Spencer zet zich onmiddellijk in om de Duitse kanonnen te omsingelen, ook al komt zijn tank hierdoor volledig in het zicht te staan. De Duitsers raken zijn tank niet één keer, maar het vuur houdt aan. Zijn scherpschutter, Boone, schakelt een van de kanonnen uit waarbij de Duitse bemanning ook wordt gedood, terwijl de bemanning van een ander kanon vlucht. De tank van Spencer rijdt richting de andere twee kanonnen. Iets voor negen uur ‘s ochtends wordt zijn tank geraakt door een antitankwapen wat zorgt voor een explosie van licht en geluid. Drie bemanningsleden weten de tank op tijd te verlaten, maar Bill Spencer wordt hierbij gedood. Hij is dan 23 jaar en laat een vrouw en een kind van zeventien maanden achter in Canada.Tijdens deze eerste gevechten van Operatie Cleanser komen naast Spencer nog twee Canadezen uit hetzelfde regiment om het leven. Allan Maxwell Freeman is 24 jaar als zijn tank wordt geraakt door een Duits antitankwapen. Hedley Bannan, door zijn familie en vrienden ‘Pete’&nbsp; genoemd, is 23 jaar als zijn tank wordt geraakt. Het lukt hem als bestuurder van de tank niet om het voertuig op tijd te verlaten en verbrandt levend. De andere bemanningsleden raken gewond, maar weten op tijd de brandende tank te verlaten. Pete laat een vrouw van 20 jaar achter in Canada. Alle drie hebben hun laatste rustplaats op de Canadese Oorlogsbegraafplaats Groesbeek. De andere tanks vernietigen de resterende Duitse kanonnen, maar een van de Canadese tank vliegt in brand en de commandant beveelt de bemanning eruit te springen. Terwijl Edward Wunsch in het onderste compartiment kijkt, ziet hij dat de bestuurder zwaargewond is en niet kan ontsnappen omdat het kanon zijn ontsnappingsluik blokkeert. Terwijl de brand zich in de koepel uitbreidt, draait Wunsch het kanon en daalt af in de hete vlammenzee van het onderste compartiment en sleept de schutter door het luik. Beide mannen zijn zwaar verbrand, maar Wunsch redt hiermee het leven van de bestuurder.Kort hierna wordt het vliegveld Deelen met behulp van tanks en infanterie veroverd. De felle Duitse verdediging van Deelen wordt duidelijk als blijkt dat het vliegveld heeft gediend als hoofdkwartier van een Duits regiment. Onder de Duitse gevangenen bevindt zich de gehele staf van het hoofdkwartier en de commandant ervan, luitenant-kolonel Otto Lais, geeft toe ‘volledig verrast te zijn, zowel wat betreft de richting van de aanval als de kracht ervan.’

 Der Verlust von drei kanadischen Panzerfahrern De dood van drie Canadese tanksoldaten  The loss of three Canadian tank soldiers

The Drancy Memorial, located next to the Cité de la Muette in Drancy, France, represents a significant chapter in the history of the Holocaust. Originally designed in the 1930s as affordable housing, the Cité de la Muette was transformed into an internment and transit camp during World War II. Nearly 63,000 Jews were deported from Drancy to extermination camps, primarily Auschwitz-Birkenau.The Cité de la Muette, initially a modern housing project, was built between 1931 and 1937. It featured standardized, prefabricated materials and was comprised of five 14-story towers and two-story buildings, forming a structure known as “the comb”. The only remaining part today is the horseshoe-shaped building and courtyard.In 1937, the French Ministry of War rented the buildings for the mobile republican guard. By July 1940, the Wehrmacht requisitioned the site, initially using it to detain French and English prisoners of war. The place was easily converted into an internment camp, surrounded by barbed wire and watchtowers.From 1941, Drancy became an internment and reprisal camp. Following mass arrests in Paris, over 4,000 men were transferred to Drancy, enduring dire living conditions, lack of hygiene, and constant hunger. The camp was administered by the Paris police prefecture, and the detainees suffered from humiliations and violence.In the summer of 1942, Drancy evolved into a transit camp, becoming the hub of Jewish deportation from France. In the summer of 1944, as Allied forces advanced, thousands of Jews were brought to Drancy for deportation. The last convoy left on August 17, 1944, and the camp was handed over to the Resistance. The remaining detainees were liberated on August 20. After Paris’s liberation, Drancy was used to detain suspected collaborators. In the following years, the site returned to its original purpose as residential housing. Commemorations began in 1946, and in 1976, a memorial sculpture by Shlomo Selinger was inaugurated.The Drancy Shoah Memorial, initiated by the Foundation for the Memory of the Shoah, opened on September 2012. The memorial features informative exhibits, personal testimonies, and archival materials that provide insight into the lives of those who passed through the camp. It also includes educational resources and programs aimed at fostering understanding of the Holocaust’s impact and promoting the values of tolerance and human rights.

The Shoah Memorial in Drancy was inaugurated in September 2012, opposite to the Cité de la Muette, about 10 kilometers from the centre of Paris. During WWII the Cité de la Muette served as an internment camp for the Jews of France before their deportation towards extermination camps. Drancy Shoah Memorial retraces the history and function of the camp as well as the daily lives of those interned there.

Drancy Camp, France

Drancy — Mémorial de la Shoah

The Shoah Memorial Drancy

Het Drancy Memorial, gelegen naast de Cité de la Muette in Drancy, Frankrijk, vertegenwoordigt een belangrijk hoofdstuk in de geschiedenis van de Holocaust. De Cité de la Muette, oorspronkelijk ontworpen in de jaren 1930 als betaalbare woning, werd tijdens de Tweede Wereldoorlog omgevormd tot een internerings- en doorgangskamp. Bijna 63.000 Joden werden vanuit Drancy gedeporteerd naar vernietigingskampen, voornamelijk Auschwitz-Birkenau.De Cité de la Muette, aanvankelijk een modern woonproject, werd gebouwd tussen 1931 en 1937. Het bevatte gestandaardiseerde, geprefabriceerde materialen en bestond uit vijf torens van 14 verdiepingen en gebouwen van twee verdiepingen, die samen een structuur vormden die bekend stond als "de kam". Het enige dat vandaag de dag nog over is, is het hoefijzervormige gebouw en de binnenplaats.In 1937 huurde het Franse Ministerie van Oorlog de gebouwen voor de mobiele republikeinse garde. In juli 1940 vorderde de Wehrmacht het terrein op en gebruikte het aanvankelijk om Franse en Engelse krijgsgevangenen vast te houden. De plaats werd gemakkelijk omgebouwd tot een interneringskamp, omgeven door prikkeldraad en wachttorens.Vanaf 1941 werd Drancy een internerings- en represaillekamp. Na massale arrestaties in Parijs werden meer dan 4.000 mannen overgebracht naar Drancy, waar ze te lijden hadden onder erbarmelijke leefomstandigheden, gebrek aan hygiëne en constante honger. Het kamp werd beheerd door de Parijse politieprefectuur en de gevangenen leden onder vernederingen en geweld.In de zomer van 1942 veranderde Drancy in een doorgangskamp en werd het centrum van Joodse deportatie uit Frankrijk. In de zomer van 1944, toen de Geallieerden oprukten, werden duizenden Joden naar Drancy gebracht voor deportatie. Het laatste konvooi vertrok op 17 augustus 1944 en het kamp werd overgedragen aan het verzet. De overgebleven gevangenen werden op 20 augustus bevrijd. Na de bevrijding van Parijs werd Drancy gebruikt om vermoedelijke collaborateurs op te sluiten. In de jaren daarna kreeg het terrein zijn oorspronkelijke functie weer terug als woonwijk. De herdenkingen begonnen in 1946 en in 1976 werd een herdenkingssculptuur van Shlomo Selinger ingehuldigd.Het Drancy Shoah Memorial, een initiatief van de Foundation for the Memory of the Shoah, werd in september 2012 geopend. Het monument bevat informatieve tentoonstellingen, persoonlijke getuigenissen en archiefmateriaal dat inzicht geeft in het leven van de mensen die door het kamp zijn gegaan. Het bevat ook educatieve middelen en programma's die het begrip van de impact van de Holocaust bevorderen en de waarden van tolerantie en mensenrechten promoten. Miejsce Pamięci Drancy, znajdujące się obok Cité de la Muette w Drancy we Francji, symbolizuje ważny rozdział w historii Holokaustu. Cité de la Muette, pierwotnie zaprojektowany w latach trzydziestych XX wieku jako budynek mieszkań w przystępnych cenach, został przekształcony w obóz internowania i tranzytu podczas II wojny światowej. Prawie 63 000 Żydów zostało deportowanych z Drancy do obozów zagłady, głównie Auschwitz-Birkenau.Cité de la Muette, początkowo nowoczesny projekt mieszkaniowy, został zbudowany w latach 1931-1937. Składał się z pięciu 14-piętrowych wież i dwupiętrowych budynków, tworzących strukturę znaną jako „grzebień”. Do dziś zachował się jedynie budynek i dziedziniec w kształcie podkowy.W 1937 r. francuskie Ministerstwo Wojny wynajęło budynki dla mobilnej gwardii republikańskiej. Do lipca 1940 r. Wehrmacht zarekwirował obiekt, początkowo wykorzystując go do przetrzymywania francuskich i angielskich jeńców wojennych. Miejsce to zostało szybko przekształcone w obóz internowania, otoczony drutem kolczastym i wieżami strażniczymi.Od 1941 roku Drancy stało się obozem internowania i represji. Po masowych aresztowaniach w Paryżu, ponad 4000 mężczyzn zostało przeniesionych do Drancy, znosząc fatalne warunki życia, złe warunki sanitarne i ciągły głód. Obóz był zarządzany przez paryską prefekturę policji, a więźniowie doświadczali upokorzeń i przemocy.Latem 1942 r. Drancy przekształciło się w obóz przejściowy, stając się centrum deportacji Żydów z Francji. Latem 1944 r., gdy siły alianckie posuwały się naprzód, tysiące Żydów zostało przywiezionych do Drancy w celu deportacji. Ostatni konwój wyjechał 17 sierpnia 1944 r., a obóz został przekazany ruchowi oporu. Pozostali więźniowie zostali wyzwoleni 20 sierpnia. Po wyzwoleniu Paryża Drancy było wykorzystywane do przetrzymywania osób podejrzanych o kolaborację. W kolejnych latach miejsce to powróciło do swojego pierwotnego przeznaczenia jako osiedle mieszkaniowe. Uroczystości upamiętniające rozpoczęły się w 1946 r., a w 1976 r. odsłonięto pamiątkową rzeźbę autorstwa Shlomo Selingera.Pomnik Zagłady w Drancy, zainicjowany przez Fundację Pamięci o Zagładzie, został otwarty we wrześniu 2012 roku. Miejsce pamięci zawiera eksponaty informacyjne, osobiste świadectwa i materiały archiwalne, które zapewniają wgląd w życie tych, którzy przeszli przez obóz. Obejmuje ono również zasoby edukacyjne i programy mające na celu wspieranie zrozumienia wpływu Holokaustu oraz promowanie wartości tolerancji i praw człowieka. Die Gedenkstätte Drancy, die sich neben der Cité de la Muette in Drancy, Frankreich, befindet, stellt ein bedeutendes Kapitel in der Geschichte des Holocaust dar. Die Cité de la Muette, die ursprünglich in den 1930er Jahren als erschwinglicher Wohnraum geplant war, wurde während des Zweiten Weltkriegs in ein Internierungs- und Durchgangslager umgewandelt. Fast 63 000 Juden wurden von Drancy aus in Vernichtungslager deportiert, vor allem nach Auschwitz-Birkenau.Die Cité de la Muette, ursprünglich ein modernes Wohnprojekt, wurde zwischen 1931 und 1937 errichtet. Sie bestand aus standardisierten, vorgefertigten Materialien und setzte sich aus fünf 14-stöckigen Türmen und zweistöckigen Gebäuden zusammen, die eine als "Kamm" bekannte Struktur bildeten. Heute sind nur noch das hufeisenförmige Gebäude und der Innenhof erhalten.Im Jahr 1937 mietete das französische Kriegsministerium die Gebäude für die mobile republikanische Garde. Im Juli 1940 beschlagnahmte die Wehrmacht das Gelände und nutzte es zunächst für die Inhaftierung französischer und englischer Kriegsgefangener. Der Ort lässt sich leicht in ein Internierungslager umwandeln, das von Stacheldraht und Wachtürmen umgeben ist.Ab 1941 wurde Drancy zu einem Internierungs- und Vergeltungslager. Nach Massenverhaftungen in Paris wurden mehr als 4 000 Männer nach Drancy gebracht, wo sie unter schlechten Lebensbedingungen, mangelnder Hygiene und ständigem Hunger leiden mussten. Das Lager wurde von der Pariser Polizeipräfektur verwaltet, und die Häftlinge mussten Demütigungen und Gewalt erdulden.Im Sommer 1942 entwickelte sich Drancy zu einem Durchgangslager und wurde zur Drehscheibe für die Deportation von Juden aus Frankreich. Im Sommer 1944, als die alliierten Streitkräfte vorrückten, wurden Tausende von Juden zur Deportation nach Drancy gebracht. Der letzte Konvoi verließ Drancy am 17. August 1944, und das Lager wurde an die Résistance übergeben. Die restlichen Häftlinge wurden am 20. August befreit.Nach der Befreiung von Paris wurde Drancy für die Inhaftierung mutmaßlicher Kollaborateure genutzt. In den folgenden Jahren wurde das Gelände wieder seiner ursprünglichen Bestimmung als Wohngebiet zugeführt. Die Gedenkfeierlichkeiten begannen 1946, und 1976 wurde eine Gedenkplastik von Shlomo Selinger eingeweiht.Die von der Stiftung zur Erinnerung an die Shoah initiierte Shoah-Gedenkstätte Drancy wurde im September eröffnet. Die Gedenkstätte bietet informative Ausstellungen, persönliche Zeugnisse und Archivmaterialien, die einen Einblick in das Leben derjenigen geben, die das Lager durchlaufen haben. Sie umfasst auch pädagogische Ressourcen und Programme, die dasVerständnis für die Auswirkungen des Holocausts fördern und für die Werte der Toleranz und der Menschenrechte werben sollen. Le Mémorial de Drancy, situé à côté de la Cité de la Muette à Drancy, en France, représente un chapitre important de l'histoire de l'Holocauste. Conçue à l'origine dans les années 1930 comme un logement abordable, la Cité de la Muette a été transformée en camp d'internement et de transit pendant la Seconde Guerre mondiale. Près de 63 000 Juifs ont été déportés de Drancy vers des camps d'extermination, principalement Auschwitz-Birkenau.La Cité de la Muette, initialement un projet de logements modernes, a été construite entre 1931 et 1937. Composée de matériaux standardisés et préfabriqués, elle comprend cinq tours de 14 étages et des bâtiments de deux étages, formant une structure appelée "le peigne". Il ne reste aujourd'hui que le bâtiment en forme de fer à cheval et la cour.En 1937, le ministère français de la Guerre loue les bâtiments pour la garde républicaine mobile. Dès juillet 1940, la Wehrmacht réquisitionne le site et l'utilise dans un premier temps pour détenir des prisonniers de guerre français et anglais. Le lieu est facilement transformé en camp d'internement, entouré de barbelés et de miradors.A partir de 1941, Drancy devient un camp d'internement et de représailles. A la suite d'arrestations massives à Paris, plus de 4 000 hommes sont transférés à Drancy, subissant des conditions de vie désastreuses, le manque d'hygiène et la faim constante. Le camp est administré par la préfecture de police de Paris et les détenus subissent humiliations et violences.Au cours de l'été 1942, Drancy se transforme en camp de transit et devient la plaque tournante de la déportation des Juifs de France. Au cours de l'été 1944, face à l'avancée des forces alliées, des milliers de Juifs sont amenés à Drancy pour y être déportés. Le dernier convoi part le 17 août 1944 et le camp est remis à la Résistance. Les détenus restants sont libérés le 20 août. Après la libération de Paris, Drancy est utilisé pour détenir des collaborateurs présumés. Dans les années qui suivirent, le site retrouva sa vocation première d'habitat résidentiel. Les commémorations ont commencé en 1946 et, en 1976, une sculpture commémorative de Shlomo Selinger a été inaugurée.Le Mémorial de la Shoah de Drancy, initié par la Fondation pour la Mémoire de la Shoah, a ouvert ses portes en septembre 2012. Le mémorial présente des expositions informatives, des témoignages personnels et des documents d'archives qui donnent un aperçu de la vie de ceux qui sont passés par le camp. Il comprend également des ressources et des programmes éducatifs visant à favoriser la compréhension de l'impact de l'Holocauste et à promouvoir les valeurs de tolérance et de droits de l'homme. The Drancy Memorial, located next to the Cité de la Muette in Drancy, France, represents a significant chapter in the history of the Holocaust. Originally designed in the 1930s as affordable housing, the Cité de la Muette was transformed into an internment and transit camp during World War II. Nearly 63,000 Jews were deported from Drancy to extermination camps, primarily Auschwitz-Birkenau.The Cité de la Muette, initially a modern housing project, was built between 1931 and 1937. It featured standardized, prefabricated materials and was comprised of five 14-story towers and two-story buildings, forming a structure known as “the comb”. The only remaining part today is the horseshoe-shaped building and courtyard.In 1937, the French Ministry of War rented the buildings for the mobile republican guard. By July 1940, the Wehrmacht requisitioned the site, initially using it to detain French and English prisoners of war. The place was easily converted into an internment camp, surrounded by barbed wire and watchtowers.From 1941, Drancy became an internment and reprisal camp. Following mass arrests in Paris, over 4,000 men were transferred to Drancy, enduring dire living conditions, lack of hygiene, and constant hunger. The camp was administered by the Paris police prefecture, and the detainees suffered from humiliations and violence.In the summer of 1942, Drancy evolved into a transit camp, becoming the hub of Jewish deportation from France. In the summer of 1944, as Allied forces advanced, thousands of Jews were brought to Drancy for deportation. The last convoy left on August 17, 1944, and the camp was handed over to the Resistance. The remaining detainees were liberated on August 20. After Paris’s liberation, Drancy was used to detain suspected collaborators. In the following years, the site returned to its original purpose as residential housing. Commemorations began in 1946, and in 1976, a memorial sculpture by Shlomo Selinger was inaugurated.The Drancy Shoah Memorial, initiated by the Foundation for the Memory of the Shoah, opened on September 2012. The memorial features informative exhibits, personal testimonies, and archival materials that provide insight into the lives of those who passed through the camp. It also includes educational resources and programs aimed at fostering understanding of the Holocaust’s impact and promoting the values of tolerance and human rights. Il Memoriale di Drancy, situato accanto alla Cité de la Muette a Drancy, in Francia, rappresenta un capitolo significativo nella storia dell'Olocausto. Originariamente progettata negli anni '30 come abitazione a prezzi accessibili, la Cité de la Muette fu trasformata in un campo di internamento e di transito durante la Seconda Guerra Mondiale. Circa 63.000 ebrei furono deportati da Drancy verso i campi di sterminio, principalmente Auschwitz-Birkenau.La Cité de la Muette, inizialmente un progetto abitativo moderno, fu costruita tra il 1931 e il 1937.Presentava materiali standardizzati e prefabbricati ed era composta da cinque torri di 14 piani e da edifici a due piani, formando una struttura nota come “il pettine”. L'unica parte rimasta oggi è un'edificio e il cortile a forma di ferro di cavallo..Nel 1937, il Ministero della Guerra francese affittò gli edifici per la guardia mobile repubblicana. Nel luglio 1940, la Wehrmacht requisì il sito, utilizzandolo inizialmente per detenere prigionieri di guerra francesi e inglesi. Il luogo fu facilmente trasformato in un campo di internamento, circondato da filo spinato e torri di guardia.Dal 1941, Drancy divenne un campo di internamento e di repressione.A seguito di arresti di massa a Parigi, oltre 4.000 uomini furono trasferiti a Drancy, sopportando condizioni di vita disastrose, mancanza di igiene e fame costante. Il campo era amministrato dalla prefettura di polizia di Parigi e i detenuti subirono umiliazioni e violenze.Nell'estate del 1942, Drancy si trasformò in un campo di transito, diventando il fulcro della deportazione degli ebrei dalla Francia.Nell'estate del 1944, con l'avanzata delle forze alleate, migliaia di ebrei furono portati a Drancy per essere deportati.L'ultimo convoglio partì il 17 agosto 1944 e il campo fu consegnato alla Resistenza. I detenuti rimanenti furono liberati il 20 agosto. Dopo la liberazione di Parigi, Drancy fu utilizzato per detenere sospetti collaborazionisti. Negli anni successivi, il sito tornò alla sua funzione originaria di abitazione. Le commemorazioni iniziarono nel 1946 e nel 1976 fu inaugurata una scultura commemorativa di Shlomo Selinger.Il Memoriale della Shoah di Drancy, iniziato su iniziativa della Fondazione per la Memoria della Shoah, è stato inaugurato nel settembre 2012. Il memoriale presenta mostre informative, testimonianze personali e materiali d'archivio che forniscono informazioni sulla vita di coloro che sono passati attraverso il campo. Include anche risorse e programmi educativi volti a favorire la comprensione dell'impatto dell'Olocausto e a promuovere i valori della tolleranza e dei diritti umani.

 Het Shoah Monument in Drancy Miejsce Pamięci Shoah w Drancy Shoah Denkmal Drancy Mémorial de la Shoah, Drancy The Shoah Memorial in Drancy Il Memoriale della Shoah a Drancy

The Camp des Milles Memorial, located in Aix-en-Provence, France, was an internment and deportation camp during World War II. Established in a former tile factory, the camp was initially used by the French authorities to detain so-called “enemy aliens” following the declaration of war on Germany in 1939. Many of those interned were refugees who had fled the Third Reich due to Nazi anti-intellectual and antisemitic policies.The camp’s population varied over time, with a vibrant intellectual and artistic community forming among the internees. Several renowned German artists and intellectuals, including Hans Bellmer and Max Ernst, were interned at Les Milles, creating over 400 works of art and murals that depicted the conditions of internment. These artworks, particularly the murals in the guards’ dining room, provide a unique insight into the experiences of the internees.In October 1940, under the Vichy regime, Les Milles transformed into a transit camp specifically for foreign Jews who intended to emigrate. However, following the tightening of emigration policies in July 1941, many internees were left stranded. The camp’s living conditions were harsh, with overcrowding, poor sanitation, and insufficient food supplies.In August 1942, the first round of deportations from Les Milles began, marking a turn in the camp’s history. Over 2,000 Jews interned at Les Milles were handed over to the Germans and sent to Auschwitz. The camp was officially closed in December 1942, with the remaining prisoners relocated to other camps.Today, the Camp des Milles Memorial serves as a museum and educational center, preserving the memory of those who suffered and perished in the camp. It is the only French internment and deportation camp still intact and open to the public. The memorial site includes the restored Mural Room, exhibitions, and educational resources, offering visitors a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust.

The Camp des Milles Memorial in Aix-en-Provence opened in 1993 and serves as both a museum and a place of memory. The Memorial was built on the grounds of a former French internment camp which was constructed in 1939. The Memorial offers an educational approach and aims to reinforce the vigilance and responsibility of citizens toward racism, anti-Semitism and all fanaticisms.

Jacqueline Poggi via Flickr

François Goglins via Wiki Commons

Alaric Favier via Wiki Commons

Camp des Milles Memorial

Camp des Milles Memorial, znajdujący się w Aix-en-Provence we Francji, był obozem internowania i deportacji podczas II wojny światowej. Założony w dawnej fabryce płytek, obóz był początkowo wykorzystywany przez władze francuskie do przetrzymywania tak zwanych „wrogich cudzoziemców” po wypowiedzeniu wojny Niemcom w 1939 roku. Wielu z internowanych było uchodźcami, którzy zbiegli z III Rzeszy z powodu nazistowskiej polityki azntysemickiej oraz zwalczającej inteligencję niemiecką.Populacja obozu zmieniała się w czasie, a wśród internowanych tworzyła się tętniąca życiem społeczność intelektualna i artystyczna. Kilku znanych niemieckich artystów i intelektualistów, w tym Hans Bellmer i Max Ernst, zostało internowanych w Les Milles, gdzie stworzyli ponad 400 dzieł sztuki i murali przedstawiających warunki internowania. Dzieła te, w szczególności malowidła ścienne w jadalni strażników, zapewniają wyjątkowy wgląd w doświadczenia internowanych.W październiku 1940 roku, pod rządami reżimu Vichy, Les Milles przekształciło się w obóz przejściowy specjalnie dla zagranicznych Żydów, którzy zamierzali wyemigrować. Jednak po zaostrzeniu polityki emigracyjnej w lipcu 1941 roku, wielu internowanych zostało pozostawionych samym sobie. Warunki życia w obozie były trudne, z przeludnieniem, złymi warunkami sanitarnymi i niewystarczającymi zapasami żywności.W sierpniu 1942 r. rozpoczęła się pierwsza tura deportacji z Les Milles, oznaczająca zwrot w historii obozu. Ponad 2000 Żydów internowanych w Les Milles zostało przekazanych Niemcom i wysłanych do Auschwitz. Obóz został oficjalnie zamknięty w grudniu 1942 r., a pozostali więźniowie zostali przeniesieni do innych obozów.Dziś Miejsce Pamięci Camp des Milles służy jako muzeum i centrum edukacyjne, zachowując pamięć o tych, którzy cierpieli i zginęli w obozie. Jest to jedyny francuski obóz internowania i deportacji, który wciąż pozostaje nienaruszony i otwarty dla publiczności. Miejsce pamięci obejmuje odrestaurowany Pokój Murali, wystawy i zasoby edukacyjne, oferując odwiedzającym kompleksowe zrozumienie historii obozu i jego udziału w Holokauście. Die Gedenkstätte Camp des Milles in Aix-en-Provence, Frankreich, war ein Internierungs- und Deportationslager während des Zweiten Weltkriegs. Das Lager, das in einer ehemaligen Fliesenfabrik eingerichtet wurde, diente den französischen Behörden zunächst dazu, nach der Kriegserklärung an Deutschland im Jahr 1939 sogenannte "feindliche Ausländer" zu internieren. Viele der Internierten waren Flüchtlinge, die aufgrund der intellektuellenfeindlichen und antisemitischen Politik der Nazis aus dem Dritten Reich geflohen waren.Die Bevölkerung des Lagers veränderte sich im Laufe der Zeit, wobei sich unter den Internierten eine intellektuelle und künstlerische Gemeinschaft bildete. Mehrere bekannte deutsche Künstler und Intellektuelle, darunter Hans Bellmer und Max Ernst, waren in Les Milles interniert und schufen über 400 Kunstwerke und Wandmalereien, die die Bedingungen der Internierung darstellten. Diese Kunstwerke, insbesondere die Wandmalereien im Speisesaal des Wachpersonals, geben einen einzigartigen Einblick in die Erfahrungen der Internierten.Im Oktober 1940 wurde Les Milles unter dem Vichy-Regime zu einem Durchgangslager speziell für ausländische Juden, die auswandern wollten. Nach der Verschärfung der Auswanderungspolitik im Juli 1941 blieben jedoch viele Internierte auf der Strecke. Die Lebensbedingungen im Lager waren hart: Überbelegung, schlechte sanitäre Einrichtungen und unzureichende Lebensmittelversorgung.Im August 1942 begann die erste Deportationsrunde aus Les Milles und markierte eine Wende in der Geschichte des Lagers. Mehr als 2.000 in Les Milles internierte Juden wurden den Deutschen übergeben und nach Auschwitz deportiert. Im Dezember 1942 wurde das Lager offiziell geschlossen und die verbliebenen Häftlinge wurden in andere Lager verlegt.Heute dient die Gedenkstätte Camp des Milles als Museum und Bildungszentrum und bewahrt die Erinnerung an die Menschen, die in diesem Lager gelitten haben und umgekommen sind. Es ist das einzige französische Internierungs- und Deportationslager, das noch intakt und für die Öffentlichkeit zugänglich ist. Die Gedenkstätte umfasst den restaurierten Mauersaal, Ausstellungen und pädagogische Ressourcen, die den Besuchern ein umfassendes Verständnis der Geschichte des Lagers und seiner Rolle im Holocaust vermitteln. Het Camp des Milles Memorial, gelegen in Aix-en-Provence, Frankrijk, was een internerings- en deportatiekamp tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het kamp was gevestigd in een voormalige tegelfabriek en werd aanvankelijk gebruikt door de Franse autoriteiten om zogenaamde "vijandelijke vreemdelingen" op te sluiten na de oorlogsverklaring aan Duitsland in 1939. Veel van de geïnterneerden waren vluchtelingen die het Derde Rijk waren ontvlucht vanwege het anti-intellectuele en antisemitische beleid van de nazi's.De bevolking van het kamp varieerde in de loop der tijd, maar onder de geïnterneerden vormde zich een levendige intellectuele en artistieke gemeenschap. Verschillende bekende Duitse kunstenaars en intellectuelen, waaronder Hans Bellmer en Max Ernst, werden geïnterneerd in Les Milles en maakten meer dan 400 kunstwerken en muurschilderingen die de omstandigheden van de internering weergaven. Deze kunstwerken, vooral de muurschilderingen in de eetzaal van de bewakers, geven een uniek inzicht in de ervaringen van de geïnterneerden.In oktober 1940, onder het Vichy regime, veranderde Les Milles in een doorgangskamp speciaal voor buitenlandse Joden die wilden emigreren. Na de aanscherping van het emigratiebeleid in juli 1941 strandden veel geïnterneerden echter. De leefomstandigheden in het kamp waren zwaar, met overbevolking, slechte sanitaire voorzieningen en onvoldoende voedselvoorraden.In augustus 1942 begon de eerste deportatieronde uit Les Milles, wat een ommekeer betekende in de geschiedenis van het kamp. Meer dan 2.000 Joden die geïnterneerd waren in Les Milles werden overgedragen aan de Duitsers en naar Auschwitz gestuurd. Het kamp werd officieel gesloten in december 1942 en de overgebleven gevangenen werden overgebracht naar andere kampen.Vandaag de dag doet het Camp des Milles Memorial dienst als museum en educatief centrum en bewaart het de herinnering aan de slachtoffers van het kamp. Het is het enige Franse internerings- en deportatiekamp dat nog intact is en toegankelijk voor het publiek. De gedenkplaats omvat de gerestaureerde Mural Room, tentoonstellingen en educatieve middelen die bezoekers een uitgebreid inzicht geven in de geschiedenis van het kamp en zijn rol in de Holocaust. Le Mémorial du Camp des Milles, situé à Aix-en-Provence, en France, était un camp d'internement et de déportation pendant la Seconde Guerre mondiale. Installé dans une ancienne tuilerie, le camp a d'abord été utilisé par les autorités françaises pour détenir les "étrangers ennemis" après la déclaration de guerre à l'Allemagne en 1939. Nombre des personnes internées étaient des réfugiés qui avaient fui le Troisième Reich en raison de la politique anti-intellectuelle et antisémite des nazis.La population du camp a varié au fil du temps, et une communauté intellectuelle et artistique dynamique s'est formée parmi les internés. Plusieurs artistes et intellectuels allemands de renom, dont Hans Bellmer et Max Ernst, ont été internés aux Milles et ont créé plus de 400 œuvres d'art et peintures murales décrivant les conditions d'internement. Ces œuvres d'art, en particulier les peintures murales de la salle à manger des gardiens, donnent un aperçu unique des expériences vécues par les internés.En octobre 1940, sous le régime de Vichy, les Milles se transforment en camp de transit pour les Juifs étrangers qui ont l'intention d'émigrer. Cependant, suite au durcissement des politiques d'émigration en juillet 1941, de nombreux internés se retrouvent bloqués. Les conditions de vie dans le camp sont difficiles : surpeuplement, mauvaises conditions d'hygiène et alimentation insuffisante.En août 1942, la première vague de déportations des Milles commence, marquant un tournant dans l'histoire du camp. Plus de 2 000 Juifs internés aux Milles sont remis aux Allemands et envoyés à Auschwitz. Le camp a été officiellement fermé en décembre 1942 et les prisonniers restants ont été transférés dans d'autres camps.Aujourd'hui, le Mémorial du Camp des Milles sert de musée et de centre éducatif, préservant la mémoire de ceux qui ont souffert et péri dans le camp. C'est le seul camp français d'internement et de déportation encore intact et ouvert au public. Le site du mémorial comprend la salle des fresques restaurée, des expositions et des ressources éducatives, offrant aux visiteurs une compréhension globale de l'histoire du camp et de son rôle dans l'Holocauste. The Camp des Milles Memorial, located in Aix-en-Provence, France, was an internment and deportation camp during World War II. Established in a former tile factory, the camp was initially used by the French authorities to detain so-called “enemy aliens” following the declaration of war on Germany in 1939. Many of those interned were refugees who had fled the Third Reich due to Nazi anti-intellectual and antisemitic policies.The camp’s population varied over time, with a vibrant intellectual and artistic community forming among the internees. Several renowned German artists and intellectuals, including Hans Bellmer and Max Ernst, were interned at Les Milles, creating over 400 works of art and murals that depicted the conditions of internment. These artworks, particularly the murals in the guards’ dining room, provide a unique insight into the experiences of the internees.In October 1940, under the Vichy regime, Les Milles transformed into a transit camp specifically for foreign Jews who intended to emigrate. However, following the tightening of emigration policies in July 1941, many internees were left stranded. The camp’s living conditions were harsh, with overcrowding, poor sanitation, and insufficient food supplies.In August 1942, the first round of deportations from Les Milles began, marking a turn in the camp’s history. Over 2,000 Jews interned at Les Milles were handed over to the Germans and sent to Auschwitz. The camp was officially closed in December 1942, with the remaining prisoners relocated to other camps.Today, the Camp des Milles Memorial serves as a museum and educational center, preserving the memory of those who suffered and perished in the camp. It is the only French internment and deportation camp still intact and open to the public. The memorial site includes the restored Mural Room, exhibitions, and educational resources, offering visitors a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust. Il Memoriale del Camp des Milles, situato ad Aix-en-Provence, in Francia, è stato un campo di internamento e deportazione durante la Seconda Guerra Mondiale. Situato in un'ex fabbrica di piastrelle, il campo fu inizialmente utilizzato dalle autorità francesi per detenere i cosiddetti “stranieri nemici” dopo la dichiarazione di guerra alla Germania nel 1939. Molti degli internati erano rifugiati fuggiti dal Terzo Reich a causa delle politiche naziste anti-intellettuali e antisemite.La popolazione del campo variò nel tempo, con la formazione di una vivace comunità intellettuale e artistica tra gli internati. Molti rinomati artisti e intellettuali tedeschi, tra cui Hans Bellmer e Max Ernst, furono internati a Les Milles, creando oltre 400 opere d'arte e murales che ritraevano le condizioni di internamento. Queste opere d'arte, in particolare i murales nella sala da pranzo delle guardie, forniscono una visione unica delle esperienze degli internati.Nell'ottobre 1940, sotto il regime di Vichy, Les Milles si trasformò in un campo di transito specifico per gli ebrei stranieri che intendevano emigrare. Tuttavia, in seguito all'inasprimento delle politiche di emigrazione nel luglio 1941, molti internati furono lasciati a terra. Le condizioni di vita del campo erano dure, con sovraffollamento, scarse condizioni igieniche e insufficienti scorte di cibo.Nell'agosto 1942 iniziò la prima serie di deportazioni da Les Milles, segnando una svolta nella storia del campo. Oltre 2.000 ebrei internati a Les Milles furono consegnati ai tedeschi e trasferiti ad Auschwitz. Il campo fu ufficialmente chiuso nel dicembre 1942 e i prigionieri rimasti furono ricollocati in altri campi.Oggi, il Memoriale del Camp des Milles funge da museo e centro educativo, conservando la memoria di coloro che hanno sofferto e perso la vita nel campo. È l'unico campo di internamento e deportazione francese ancora intatto e aperto al pubblico. Il sito del memoriale comprende la Sala dei Murales restaurata, mostre e risorse educative che offrono ai visitatori una comprensione completa della storia del campo e del suo ruolo nell'Olocausto.

 Miejsce Pamięci Camp des Milles Camp des Milles Gedenkstätte Camp des Milles Memorial Site-mémorial du Camp des Milles The Camp des Milles Memorial Il Memoriale del Camp des Milles

In September 1944, just as the Allies had begun their mission of liberation throughout Europe, confusion reigned in the German troops and Adolf Hitler's physical and mental state was weakening.Despite the human and, above all, territorial losses suffered by the German army, the Reich decided to launch a counter-offensive. To ensure its success, it wanted to play on several factors: bad weather to prevent the enemy from defending itself with its air force, and the element of surprise.So at 05:30 on 16 December 1944, the battle was launched. Almost 12 infantry divisions and 5 armoured divisions were sent into battle. In the Ardennes, the 6th SS Panzer Division, Hasso von Manteuffel's 5th Panzer Army and the 7th Army, led by Erich Brandenberger, landed.Soon, however, the German troops were faced with manpower and fuel shortages. This forced them to abandon their vehicles, which dealt a fatal blow to the advance. And on 25 January 1945, the Allied troops succeeded in pushing the enemy back beyond their starting point.The town of Saint-Hubert was liberated on 11 January 1945. The milestone marks the end of this last offensive. In August 2019, the monolith was moved to the other side of the road in an area designed to protect and showcase it.

Les GI’s de l’armée américaine progressant dans les rues de Vesqueville lors de l’Offensive

Borne marquant l’arrêt de l’Offensive Von Rundstedt

Bollard marking the end of the Von Rundstedt offensive

In September 1944, just as the Allies had begun their mission of liberation throughout Europe, confusion reigned in the German troops and Adolf Hitler's physical and mental state was weakening.Despite the human and, above all, territorial losses suffered by the German army, the Reich decided to launch a counter-offensive. To ensure its success, it wanted to play on several factors: bad weather to prevent the enemy from defending itself with its air force, and the element of surprise.So at 05:30 on 16 December 1944, the battle was launched. Almost 12 infantry divisions and 5 armoured divisions were sent into battle. In the Ardennes, the 6th SS Panzer Division, Hasso von Manteuffel's 5th Panzer Army and the 7th Army, led by Erich Brandenberger, landed.Soon, however, the German troops were faced with manpower and fuel shortages. This forced them to abandon their vehicles, which dealt a fatal blow to the advance. And on 25 January 1945, the Allied troops succeeded in pushing the enemy back beyond their starting point.The town of Saint-Hubert was liberated on 11 January 1945. The milestone marks the end of this last offensive. In August 2019, the monolith was moved to the other side of the road in an area designed to protect and showcase it. En septembre 1944, alors que les alliés avaient commencé leur mission de libération un peu partout dans l’Europe, la confusion régnait dans les troupes allemandes et l’état physique et mental d’Adolf Hitler faiblissait.Malgré les pertes humaines et surtout territoriales de l’armée allemande, le Reich décida de lancer une contre-offensive. Pour la réussite de cette dernière, il voulut jouer sur plusieurs éléments&nbsp;: le mauvais temps afin d’empêcher l’ennemi de se défendre avec ses forces aériennes et l’effet de surprise.Ainsi le 16 décembre 1944, à 05 :30, la bataille fut lancée. Près de 12 divisons d’Infanterie et 5 divisions blindées furent alors envoyées aux combats. En Ardenne, ce fut la 6e division Panzer SS, la 5e Armée Panzer de Hasso von Manteuffel et la 7e Armée, dirigée par Erich Brandenberger qui débarquèrent.Mais assez vite, les troupes allemandes furent confrontées aux manques d’effectifs et de carburants. Cette pénurie les contraint alors à abandonner leurs véhicules, ce qui porta un coup fatal à l’avancée. Et le 25 janvier 1945, les troupes alliées réussirent à repousser l’ennemi jusqu’au- delà de leur point de départ.La ville de Saint-Hubert fut libérée le 11 janvier 1945. La borne marque ainsi l’arrêt de cette dernière offensive. En aout 2019, le monolithe a été déplacé de l’autre côté de la route dans un espace aménagé pour le protéger et le mettre en valeur.

 Borne marquant l’arrêt de l’offensive Von Rundstedt Bollard marking the end of the Von Rundstedt offensive

After the National Socialists rose to power they began a racist reorganisation of German society. In the first years of its existence Buchenwald was therefore used to imprison men who, for various reasons, were not supposed to be part of the propagated “Volksgemeinschaft”. In addition to political opponents, this included those persecuted as Jews, Sinti and Roma, Jehovah’s Witnesses, social outsiders stigmatised as “asocial” and “criminal”, or alleged homosexuals. They had to set up the camp from nothing, with hard physical labor.After the start of World War II, the number of prisoners increased. For the first time, men from German-occupied countries were deported to Buchenwald. At the same time the SS-terror escalated. Buchenwald became a site of targeted mass murders. From 1941 onwards, SS-men murdered 8,000 Soviet prisoners of war by shooting them on an execution site that was set up specially for this purpose. Sick men or those who were allegedly unable to work were deported to killing centres.From 1943 the operation of the camp was dominated by forced labor for the German armaments industry. Buchenwald developed into a camp system with over 130 satellite camps, extending from the Rhine and Ruhr in the west, and to Saxony in the east. The prisoners were used as forced laborers in armament factories, some of them located in underground facilities, which the prisoners were forced to constructThe SS deported tens of thousands of men from all parts of German-occupied Europe to Buchenwald, many of whom had been arrested for resisting German occupation. At this point, German prisoners were only a minority in the camp. The SS also brought thousands of Jewish prisoners, as well as Sinti and Roma, from Auschwitz Concentration and Extermination Camp to Buchenwald in order to exploit them in forced labour before they were murdered as intended. For the first time, the work capacity of thousands of women was also exploited in the armaments industry in satellite camps of Buchenwald. After the arrival of transports from the cleared camps of Auschwitz and Gross-Rosen, the number of prisoners in Buchenwald and its satellite camps grew to over 100,000. At the end of February 1945, Buchenwald was the largest concentration camp still in existence.On 11 April 1945, 21,000 prisoners experienced the arrival of the US Army and the liberation in the main camp on the Ettersberg. Among them were over 900 children and adolescents. Shortly before, the SS had driven tens of thousands of prisoners on death marches. Thousands of them died along the way. Between 1937 and 1945, almost 280,000 people aged between 2 and 86 years olds were deported to the Buchenwald Concentration Camp and its satellite camps. Around 56,000 men, women, youth and children did not survive.From the summer of 1945 to 1950, the Soviet occupation authorities used the camp site on the Ettersberg as an internment camp. About 28,500 men and women were interned in Soviet Special Camp No. 2. Over 7,000 of them died, mainly as a result of starvation and disease.In 1958 the nearby “Nationale Mahn- und Gedenkstätte Buchenwald” was inaugurated. As a national monument of the GDR, commemoration was subject to a rigid, state-controlled view of history. After the German reunification, the content and appearance of the memorial were redesigned. Today the Buchenwald Memorial is an international place of remembrance and education.

Arrival of the first 149 prisoners of Buchenwald Concentration Camp, July 15, 1937

buchenwald.jpg

Buchenwald Concentration Camp

After the National Socialists rose to power they began a racist reorganisation of German society. In the first years of its existence Buchenwald was therefore used to imprison men who, for various reasons, were not supposed to be part of the propagated “Volksgemeinschaft”. In addition to political opponents, this included those persecuted as Jews, Sinti and Roma, Jehovah’s Witnesses, social outsiders stigmatised as “asocial” and “criminal”, or alleged homosexuals. They had to set up the camp from nothing, with hard physical labor.After the start of World War II, the number of prisoners increased. For the first time, men from German-occupied countries were deported to Buchenwald. At the same time the SS-terror escalated. Buchenwald became a site of targeted mass murders. From 1941 onwards, SS-men murdered 8,000 Soviet prisoners of war by shooting them on an execution site that was set up specially for this purpose. Sick men or those who were allegedly unable to work were deported to killing centres.From 1943 the operation of the camp was dominated by forced labor for the German armaments industry. Buchenwald developed into a camp system with over 130 satellite camps, extending from the Rhine and Ruhr in the west, and to Saxony in the east. The prisoners were used as forced laborers in armament factories, some of them located in underground facilities, which the prisoners were forced to constructThe SS deported tens of thousands of men from all parts of German-occupied Europe to Buchenwald, many of whom had been arrested for resisting German occupation. At this point, German prisoners were only a minority in the camp. The SS also brought thousands of Jewish prisoners, as well as Sinti and Roma, from Auschwitz Concentration and Extermination Camp to Buchenwald in order to exploit them in forced labour before they were murdered as intended. For the first time, the work capacity of thousands of women was also exploited in the armaments industry in satellite camps of Buchenwald. After the arrival of transports from the cleared camps of Auschwitz and Gross-Rosen, the number of prisoners in Buchenwald and its satellite camps grew to over 100,000. At the end of February 1945, Buchenwald was the largest concentration camp still in existence.On 11 April 1945, 21,000 prisoners experienced the arrival of the US Army and the liberation in the main camp on the Ettersberg. Among them were over 900 children and adolescents. Shortly before, the SS had driven tens of thousands of prisoners on death marches. Thousands of them died along the way. Between 1937 and 1945, almost 280,000 people aged between 2 and 86 years olds were deported to the Buchenwald Concentration Camp and its satellite camps. Around 56,000 men, women, youth and children did not survive.From the summer of 1945 to 1950, the Soviet occupation authorities used the camp site on the Ettersberg as an internment camp. About 28,500 men and women were interned in Soviet Special Camp No. 2. Over 7,000 of them died, mainly as a result of starvation and disease.In 1958 the nearby “Nationale Mahn- und Gedenkstätte Buchenwald” was inaugurated. As a national monument of the GDR, commemoration was subject to a rigid, state-controlled view of history. After the German reunification, the content and appearance of the memorial were redesigned. Today the Buchenwald Memorial is an international place of remembrance and education. Nachdem die Nationalsozialisten an die Macht gekommen waren, begannen sie mit einer rassistischen Umgestaltung der deutschen Gesellschaft. So wurden in Buchenwald in den ersten Jahren seines Bestehens Männer inhaftiert, die aus verschiedenen Gründen nicht zur propagierten "Volksgemeinschaft" gehören sollten: Neben politischen Gegnern waren dies Juden, Sinti und Roma, Zeugen Jehovas, als "asozial" und "kriminell" stigmatisierte gesellschaftliche Außenseiter oder angebliche Homosexuelle. Diese Männer mussten das Lager in harter körperlicher Arbeit aus dem Nichts errichten.Nach Beginn des Zweiten Weltkriegs stieg die Zahl der Häftlinge an. Zum ersten Mal wurden auch Männer aus den von Deutschland besetzten Ländern nach Buchenwald deportiert. Gleichzeitig eskalierte der SS-Terror. Buchenwald wurde zum Schauplatz von gezielten Massenmorden. Ab 1941 ermordeten SS-Männer 8.000 sowjetische Kriegsgefangene durch Erschießen auf einer eigens dafür eingerichteten Hinrichtungsstätte. Kranke oder vermeintlich arbeitsunfähige Männer wurden in Tötungsanstalten deportiert.Ab 1943 wurde der Betrieb des Lagers von der Zwangsarbeit für die deutsche Rüstungsindustrie dominiert. Buchenwald entwickelte sich zu einem Lagersystem mit über 130 Außenlagern, das sich von Rhein und Ruhr im Westen bis nach Sachsen im Osten erstreckte. Die Häftlinge wurden als Zwangsarbeiter in Rüstungsbetrieben eingesetzt, die zum Teil in unterirdischen Anlagen untergebracht waren, die die Häftlinge errichten mussten.Die SS deportierte Zehntausende von Männern aus allen Teilen des von den Deutschen besetzten Europas nach Buchenwald. Viele von ihnen waren wegen Widerstands gegen die deutsche Besatzung verhaftet worden. Zu diesem Zeitpunkt waren die deutschen Häftlinge im Lager nur noch eine Minderheit. Die SS brachte auch Tausende von jüdischen Häftlingen sowie Sinti und Roma aus dem Konzentrations- und Vernichtungslager Auschwitz nach Buchenwald, um sie vor ihrer geplanten Ermordung zur Zwangsarbeit heranzuziehen. Erstmals wurde auch die Arbeitskraft tausender Frauen in der Rüstungsindustrie in Außenlagern von Buchenwald ausgebeutet.Nach der Ankunft der Transporte aus den geräumten Lagern Auschwitz und Groß-Rosen wuchs die Zahl der Häftlinge in Buchenwald und seinen Außenlagern auf über 100.000 an. Ende Februar 1945 war Buchenwald das größte noch existierende Konzentrationslager. Am 11. April 1945 erlebten 21.000 Häftlinge das Eintreffen der US-Armee und die Befreiung des Stammlagers auf dem Ettersberg. Unter ihnen befanden sich über 900 Kinder und Jugendliche. Kurz zuvor hatte die SS Zehntausende von Häftlingen auf Todesmärsche getrieben. Tausende von ihnen starben auf dem Weg.Zwischen 1937 und 1945 wurden fast 280.000 Menschen im Alter zwischen 2 und 86 Jahren in das Konzentrationslager Buchenwald und seine Außenlager deportiert. Rund 56.000 Männer, Frauen, Jugendliche und Kinder überlebten nicht. Vom Sommer 1945 bis 1950 nutzten die sowjetischen Besatzungsbehörden das Lagergelände auf dem Ettersberg als Internierungslager. Etwa 28.500 Männer und Frauen waren im sowjetischen Speziallager Nr. 2 interniert. Über 7.000 von ihnen starben, vor allem an Hunger und Krankheiten.1958 wurde die "Nationale Mahn- und Gedenkstätte Buchenwald" eingeweiht. Als nationales Mahnmal der DDR unterlag das Gedenken einer rigiden, staatlich kontrollierten Geschichtsauffassung. Nach der deutschen Wiedervereinigung wurden Inhalt und Erscheinungsbild der Gedenkstätte neu gestaltet. Heute ist die Gedenkstätte Buchenwald ein internationaler Ort des Gedenkens und der Bildung. Nadat de nationaalsocialisten aan de macht waren gekomen, begonnen zij aan een op racisme gebaseerde herinrichting van de Duitse samenleving. Als onderdeel hiervan werd Buchenwald in de eerste jaren van zijn bestaan gebruikt om mannen op te sluiten die, om verschillende redenen, niet geacht werden deel uit te maken van de gepropageerde Volksgemeinschaft (volksgemeenschap). Naast politieke tegenstanders ging het om mensen die vervolgd werden omdat ze Joden, Sinti of Roma, Jehova's getuigen, buitenstaanders gestigmatiseerd als 'asociaal' en 'crimineel', of vermeend homoseksueel waren. Deze mannen moesten het kamp vanaf de grond opbouwen, een fysiek uiterst zware klus.Na het begin van de Tweede Wereldoorlog nam het aantal gevangenen toe. Voor het eerst werden mannen uit door Duitsland bezette landen naar Buchenwald gedeporteerd. Tegelijkertijd escaleerde de terreur van de SS. Buchenwald werd een plaats van gerichte massamoorden. Vanaf 1941 vermoordden SS'ers 8000 Sovjetkrijgsgevangenen door ze dood te schieten op een speciaal daarvoor ingerichte executieplaats. Zieke mannen of degenen die niet in staat zouden zijn om te werken, werden gedeporteerd naar vernietigingskampen.Vanaf 1943 stond de exploitatie van het kamp in het teken van dwangarbeid voor de Duitse wapenindustrie. Buchenwald ontwikkelde zich tot een kampsysteem met meer dan 130 nevenkampen, dat zich uitstrekte van de Rijn en het Ruhrgebied in het westen tot Saksen in het oosten. Gevangenen werden ingezet als dwangarbeiders in soms ondergrondse wapenfabrieken, die door gevangenen zelf waren gebouwd.De SS deporteerde tienduizenden mannen uit alle delen van het door Duitsland bezette Europa naar Buchenwald. Velen van hen waren gearresteerd wegens verzet tegen de Duitse bezetting. Duitse gevangenen waren slechts een minderheid geworden in het kamp. Ook werden er duizenden Joden, Sinti en Roma uit concentratie- en vernietigingskamp Auschwitz naar Buchenwald gebracht, waar ze dwangarbeid moesten verrichten en vervolgens werden vermoord. In de nevenkampen van Buchenwald werd ook voor het eerst de arbeidscapaciteit van duizenden vrouwen uitgebuit in de wapenindustrie.Na de aankomst van transporten uit de ontruimde kampen Auschwitz en Gross-Rosen groeide het aantal gevangenen in Buchenwald en het bijbehorende kampnetwerk tot meer dan 100.000. Eind februari 1945 was Buchenwald het grootste concentratiekamp dat nog bestond.Op 11 april 1945 waren 21.000 gevangenen getuige van de komst van het Amerikaanse leger en de bevrijding van het hoofdkamp op de Ettersberg. Onder hen waren meer dan 900 kinderen en jongeren. Kort daarvoor had de SS tienduizenden gevangenen op dodenmarsen gestuurd. Duizenden van hen stierven onderweg.Tussen 1937 en 1945 werden bijna 280.000 mensen tussen de 2 en 86 jaar gedeporteerd naar het concentratiekamp Buchenwald en zijn nevenkampen. Ongeveer 56.000 mannen, vrouwen, jongeren en kinderen hebben het niet overleefd.Van de zomer van 1945 tot 1950 werd het kampterrein op de Ettersberg door de Sovjetbezetters gebruikt als interneringskamp. Ongeveer 28.500 mannen en vrouwen werden geïnterneerd in het speciale Sovjetkamp nummer 2. Meer dan 7000 van hen stierven, voornamelijk door honger en ziekte.In 1958 werd het Nationale Mahn- und Gedenkstätte Buchenwald (Nationaal Monument en Herinneringscentrum Buchenwald) onthuld. Als nationaal monument van de DDR was de gedenkplaats onderworpen aan een strenge, door de staat gecontroleerde visie op de geschiedenis. Na de Duitse hereniging werden de inhoud en het uiterlijk van het monument opnieuw vormgegeven Po dojściu do władzy narodowi socjaliści rozpoczęli rasistowską reorganizację niemieckiego społeczeństwa. W pierwszych latach istnienia Buchenwald był więc wykorzystywany do więzienia ludzi, którzy z różnych powodów nie powinni być częścią propagowanej "Volksgemeinschaft". Oprócz przeciwników politycznych, byli to również prześladowani Żydzi, Sinti i Romowie, Świadkowie Jehowy, outsiderzy społeczni stygmatyzowani jako "aspołeczni" i "przestępcy" lub domniemani homoseksualiści. Musieli oni samodzielnie zbudować obóz od zera, co wiązało się z ciężką pracą fizyczną.Po rozpoczęciu II wojny światowej nastąpił wzrost liczby więźniów. Po raz pierwszy do Buchenwaldu deportowano mężczyzn z krajów okupowanych przez Niemców. W tym samym czasie nasilił się terror SS. Buchenwald stał się miejscem masowych mordów. Od 1941 r. SS-mani zamordowali 8000 radzieckich jeńców wojennych, rozstrzeliwując ich na specjalnie przygotowanym do tego celu miejscu egzekucji. Chorzy lub rzekomo niezdolni do pracy byli deportowani do ośrodków zagłady.Od 1943 r. funkcjonowanie obozu zostało zdominowane przez pracę przymusową dla niemieckiego przemysłu zbrojeniowego. Buchenwald rozwinął się w system obozów z ponad 130 obozami satelickimi, rozciągającymi się od Renu i Zagłębia Ruhry na zachodzie, po Saksonię na wschodzie. Więźniowie byli wykorzystywani jako robotnicy przymusowi w fabrykach zbrojeniowych. Niektóre z nich znajdowały się w podziemnych obiektach, które więźniowie byli zmuszeni sami wybudować.SS deportowało do Buchenwaldu dziesiątki tysięcy mężczyzn ze wszystkich części okupowanej przez Niemców Europy, z których wielu zostało aresztowanych za stawianie oporu niemieckiej okupacji. W tym momencie niemieccy więźniowie stanowili jedynie mniejszość w obozie. SS przywiozło również do Buchenwaldu tysiące żydowskich więźniów, a także Sinti i Romów z obozu koncentracyjnego i zagłady Auschwitz, aby wykorzystać ich do pracy przymusowej zaraz przed ich planowaną egzekucją. W obozach satelickich Buchenwaldu po raz pierwszy zdatność do pracy tysięcy kobiet została wykorzystana w przemyśle zbrojeniowym. Po przybyciu transportów z oczyszczonych obozów Auschwitz i Gross-Rosen, liczba więźniów w Buchenwaldzie i jego obozach satelitarnych wzrosła do ponad 100 000. Pod koniec lutego 1945 r. Buchenwald był największym z pozostałych obozów koncentracyjnych.11 kwietnia 1945 r. 21 000 więźniów było świadkami przybycia armii amerykańskiej i wyzwolenia głównego obozu na Ettersbergu. Wśród nich było ponad 900 dzieci i nastolatków. Wcześniej SS wypędziło dziesiątki tysięcy więźniów i zmusiło ich do przejścia marszów śmierci. Tysiące z nich zginęło po drodze. W latach 1937-1945 do obozu koncentracyjnego Buchenwald i jego podobozów deportowano prawie 280 000 osób w wieku od 2 do 86 lat. Około 56 000 mężczyzn, kobiet, młodzieży i dzieci nie przeżyło.Od lata 1945 r. do 1950 r. radzieckie władze okupacyjne wykorzystywały teren obozu na Ettersbergu jako obóz internowania. Około 28 500 mężczyzn i kobiet zostało internowanych w sowieckim obozie specjalnym nr 2. Ponad 7000 z nich zmarło, głównie w wyniku głodu i chorób.W 1958 r. w pobliżu byłego obozu, zaingurowano "Nationale Mahn- und Gedenkstätte Buchenwald". Jako narodowy pomnik NRD, odzwierciedlał on kontrolowaną przez państwo historyczną narrację. Po zjednoczeniu Niemiec wygląd miejsca został zmodyfikowany. Dziś, Narodowe Miejsce Pamięci i Przestrogi Buchenwald edukuje i zmusza do refleksji turystów z całego świata. Dopo l'ascesa al potere, i nazionalsocialisti iniziarono una riorganizzazione razzista della società tedesca. Nei primi anni della sua esistenza Buchenwald fu quindi utilizzato per imprigionare uomini che, per vari motivi, non dovevano far parte del "Volksgemeinschaft" (la comunitá popolare, vista come nucleo fondamentale della nazione). Oltre agli oppositori politici, vi furono recluse le persone perseguitate: ebrei, sinti e rom, testimoni di Geova, outsider sociali stigmatizzati come "asociali" e "criminali", o presunti omosessuali. Il campo venne costruito dal nulla con un estenuante sforzo fisico.Dopo l'inizio della Seconda Guerra Mondiale, il numero di prigionieri aumentò. Per la prima volta furono deportati a Buchenwald persone provenienti dai Paesi occupati dalla Germania. Allo stesso tempo si intensificò il terrore delle SS. Buchenwald divenne un luogo di omicidi di massa mirati. A partire dal 1941, le SS uccisero 8.000 prigionieri di guerra sovietici fucilandoli in un luogo di esecuzione appositamente allestito. Gli uomini malati o quelli che presumibilmente non erano in grado di lavorare venivano deportati nei centri di sterminio.Dal 1943 l'attività del campo fu dominata dal lavoro forzato per l'industria tedesca di armamenti. Buchenwald si sviluppò in un sistema di campi con oltre 130 campi satellite, che dal Reno e dalla Ruhr si estendevano a ovest, e a est fino alla Sassonia. I prigionieri venivano utilizzati come lavoratori forzati nelle fabbriche di armamenti, alcune delle quali situate in strutture sotterranee, che i prigionieri erano costretti a costruire.Le SS deportarono a Buchenwald decine di migliaia di persone provenienti da tutta l'Europa occupata dai tedeschi, molti dei quali erano stati arrestati per aver opposto resistenza all'occupazione. A questo punto, i prigionieri tedeschi erano solo una minoranza nel campo. Le SS portarono a Buchenwald anche migliaia di prigionieri ebrei, sinti e rom, provenienti dal campo di concentramento e sterminio di Auschwitz, per sfruttarli nel lavoro forzato prima di ucciderli come previsto dai loro piani. Per la prima volta, la capacità lavorativa di migliaia di donne fu sfruttata anche nell'industria degli armamenti nei campi satellite di Buchenwald. Dopo l'arrivo dei trasporti dai campi sgomberati di Auschwitz e Gross-Rosen, il numero di prigionieri a Buchenwald e nei suoi campi satellite crebbe fino a superare le 100.000 unità. Alla fine del febbraio 1945, Buchenwald era il più grande campo di concentramento ancora esistente.L'11 aprile 1945, 21.000 prigionieri videro l'arrivo dell'esercito americano e la liberazione del campo principale sull'Ettersberg. Tra loro c'erano oltre 900 bambini e adolescenti. Poco prima, le SS avevano costretto decine di migliaia di prigionieri alle marce della morte. Migliaia di loro morirono lungo il percorso. Tra il 1937 e il 1945, quasi 280.000 persone di età compresa tra i 2 e gli 86 anni furono deportate nel campo di concentramento di Buchenwald e nei suoi campi satellite. Di questi, circa 56.000 uomini, donne, giovani e bambini persero la vita.Dall'estate del 1945 al 1950, le autorità di occupazione sovietiche utilizzarono il campo di Ettersberg come campo di internamento. Circa 28.500 uomini e donne furono internati nel campo speciale sovietico n. 2. Oltre 7.000 di loro morirono, soprattutto a causa della fame e delle malattie.Nel 1958 fu inaugurato il vicino "Nationale Mahn - und Gedenkstätte Buchenwald". In quanto monumento nazionale della DDR, la commemorazione era soggetta a una rigida visione della storia controllata dallo Stato. Dopo la riunificazione tedesca, il contenuto e l'aspetto del memoriale sono stati riprogettati. Oggi il Memoriale di Buchenwald è un luogo internazionale di commemorazione ed educazione.

 Concentratiekamp Buchenwald Buchenwald Concentration Camp Campo di concentramento di Buchenwald Obóz koncentracyjny Buchenwald Konzentrationslager Buchenwald

Initially established as a prisoner-of-war (POW) camp in 1940, it was later converted into a concentration camp in 1943. The camp complex included various sections, such as the POW camp, the “residence camp” for Jewish prisoners, and the “prisoners’ camp” for non-Jewish inmates.Throughout its operation, Bergen-Belsen held a diverse group of prisoners, including Jews, political prisoners, Roma, “asocials”, criminals, Jehovah’s Witnesses, and gay men. The camp became increasingly overcrowded as the war progressed, with prisoners evacuated from camps closer to the front arriving in large numbers. By April 1945, the population soared to over 60,000, leading to catastrophic living conditions. The camp was notorious for its appalling conditions, with severe overcrowding, inadequate food, and rampant disease. The lack of sanitation and medical care resulted in outbreaks of typhus, tuberculosis, and dysentery, causing tens of thousands of deaths. Among the victims were Anne Frank and her sister Margot, who both perished in the camp.A total of 52,000 prisoners from all over Europe were killed in the camp or died immediately after its liberation as a result of their imprisonment. On 15 April 1945, the British 11th Armoured Division liberated Bergen-Belsen. The liberators found over 60,000 emaciated and ill prisoners, along with thousands of unburied corpses. The horrific conditions profoundly impacted public opinion and became a symbol of Nazi brutality. The British military authorities executed the camp commandant, Josef Kramer, and other staff members following a trial in 1945.After the war, Bergen-Belsen served as the largest displaced persons (DP) camp in Germany, housing over 11,000 Jewish survivors. The camp became a center of Jewish DP political and social activity, with survivors organising political, cultural, and religious activities, and advocating for the right to emigrate to Palestine.Today, the Bergen-Belsen Memorial serves as a museum and educational centre. It preserves the memory of those who suffered and perished in the camp and educates future generations about the Holocaust. The memorial includes exhibitions, the preserved camp site, and educational resources, offering visitors a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust.

Bergen-Belsen was a Nazi concentration camp in Lower Saxony, Germany. Between 1942 and 1945, thousands of people died in the camp, with up to 35,000 dying of typhus. The memorial and its museum display photos, videos and written stories of the survivors. The permanent exhibition covers an area of 1,500 m² spread over two floors and retracing the history of the camp.

Paal Sørensen via wiki commons

Drow69 via wiki commons

Ilse Paul via wiki commons

Wietzebilder via wiki commons

Marga en Johan via flickr

Bergen-Belsen Memorial

Początkowo założony jako obóz jeniecki w 1940 roku, został później przekształcony w obóz koncentracyjny w 1943 roku. Kompleks obozowy obejmował różne sekcje, takie jak obóz jeniecki, „obóz mieszkalny” dla więźniów żydowskich i „obóz więźniów” dla więźniów nieżydowskich.Przez cały okres funkcjonowania Bergen-Belsen przetrzymywano w nim zróżnicowaną grupę więźniów, w tym Żydów, więźniów politycznych, Romów, "aspołecznych", przestępców, Świadków Jehowy i homoseksualistów. Wraz z postępem wojny obóz stawał się coraz bardziej przepełniony, a więźniowie ewakuowani z obozów położonych bliżej frontu przybywali do niego w dużych ilościach. W kwietniu 1945 roku populacja wzrosła do ponad 60 000 osób, co doprowadziło do katastrofalnych warunków życia. Obóz słynął z fatalnych warunków. Panowało w nim przeludnienie, a więźniowie cierpieli przez niedożywienie i różne choroby. Brak odpowiednich warunków sanitarnych i opieki medycznej doprowadziły do wybuchu epidemii tyfusu, gruźlicy i czerwonki, powodując dziesiątki tysięcy zgonów. Wśród ofiar były Anne Frank i jej siostra Margot, które zginęły wtedy w obozie.Szacuje się, że w obozie zostało zabitych lub zginęło zaraz po jego wyzwoleniu 52 000 więźniów z całej Europy. 15 kwietnia 1945 roku brytyjska 11 Dywizja Pancerna wyzwoliła Bergen-Belsen. Wyzwoliciele znaleźli ponad 60 000 wycieńczonych i chorych więźniów oraz tysiące niepogrzebanych zwłok. odkryte wtedy przerażające warunki obozowe głęboko wpłynęły na opinię publiczną i stały się symbolem nazistowskiej brutalności. Brytyjskie władze wojskowe straciły komendanta obozu Josefa Kramera i innych członków załogi po procesie w 1945 roku.Po wojnie Bergen-Belsen służył jako największy obóz dla przesiedleńców (DP - displaced person) w Niemczech i był schronieniem dla ponad 11 000 ocalałych Żydów. Obóz stał się centrum działalności politycznej i społecznej żydowskich DP, a ocaleni organizowali działalność polityczną, kulturalną i religijną oraz bronili prawa do emigracji do Palestyny.Dziś Miejsce Pamięci Bergen-Belsen służy jako muzeum i centrum edukacyjne. Zachowuje ono pamięć o tych, którzy cierpieli i zginęli w obozie oraz edukuje przyszłe pokolenia na temat Holokaustu. Miejsce pamięci obejmuje wystawy, zachowany teren obozu oraz zasoby edukacyjne, przybliżające odwiedzającym historię obozu i jego udział w Holokauście. Bergen-Belsen wurde 1940 zunächst als Kriegsgefangenenlager eingerichtet und 1943 in ein Konzentrationslager umgewandelt. Der Lagerkomplex umfasste verschiedene Abteilungen, wie das Kriegsgefangenenlager, das "Aufenthaltslager" für jüdische Häftlinge und das "Häftlingslager" für nichtjüdische Häftlinge. In Bergen-Belsen waren während der gesamten Dauer des Lagers verschiedene Häftlingsgruppen untergebracht, darunter Juden, politische Gefangene, Roma, „Asoziale", Kriminelle, Zeugen Jehovas und Homosexuelle. Im Laufe des Krieges wurde das Lager zunehmend überfüllt, da viele Häftlinge, die aus den näher an der Front gelegenen Lagern evakuiert worden waren, hier eintrafen. Bis April 1945 stieg die Zahl der Häftlinge auf über 60.000 an, was zu katastrophalen Lebensbedingungen führte.Das Lager ist berühmt-berüchtigt für seine entsetzlichen Zustände, die von starker Überbelegung, unzureichender Ernährung und grassierenden Krankheiten geprägt sind. Der Mangel an sanitären Einrichtungen und medizinischer Versorgung führte zu Ausbrüchen von Typhus, Tuberkulose und Ruhr, an denen Zehntausende starben. Zu den Opfern gehörten auch Anne Frank und ihre Schwester Margot, die beide im Lager umkamen. Insgesamt 52.000 Häftlinge aus ganz Europa wurden im Lager getötet oder starben unmittelbar nach der Befreiung an den Folgen ihrer Gefangenschaft.Am 15. April 1945 befreite die britische 11. Panzerdivision Bergen-Belsen. Die Befreier fanden über 60.000 ausgemergelte und kranke Häftlinge sowie Tausende von unbeerdigten Leichen vor. Die schrecklichen Zustände wirkten sich stark auf die öffentliche Meinung aus und wurden zu einem Symbol für die Brutalität der Nazis. Die britischen Militärbehörden richteten den Lagerkommandanten Josef Kramer und andere Mitarbeiter nach einem Prozess im Jahr 1945 hin.Nach dem Krieg diente Bergen-Belsen als größtes Lager für Displaced Persons (DP) in Deutschland und beherbergte über 11.000 jüdische Überlebende. Das Lager wurde zu einem Zentrum der politischen und sozialen Aktivitäten der jüdischen DPs. Die Überlebenden organisierten politische, kulturelle und religiöse Aktivitäten und setzten sich für das Recht auf Auswanderung nach Palästina ein.Heute dient die Gedenkstätte Bergen-Belsen als Museum und Bildungszentrum. Sie bewahrt die Erinnerung an die Menschen, die in dem Lager gelitten haben und umgekommen sind, und klärt künftige Generationen über den Holocaust auf. Die Gedenkstätte umfasst Ausstellungen, das erhaltene Lagergelände und pädagogische Materialien, die den Besuchern ein umfassendesVerständnis der Geschichte des Lagers und seiner Rolle im Holocaust vermitteln. Aanvankelijk opgericht als krijgsgevangenkamp in 1940, werd het later omgezet in een concentratiekamp in 1943. Het kampcomplex bestond uit verschillende secties, zoals het krijgsgevangenkamp, het "verblijfskamp" voor Joodse gevangenen en het "gevangenkamp" voor niet-joodse gevangenen.Gedurende de hele operatie hield Bergen-Belsen een diverse groep gevangenen, waaronder Joden, politieke gevangenen, Roma, "asocialen", criminelen, Jehova's Getuigen en homoseksuele mannen. Het kamp raakte steeds meer overbevolkt naarmate de oorlog vorderde, met gevangenen die geëvacueerd waren uit kampen dichter bij het front die in grote aantallen arriveerden. In april 1945 was de populatie gestegen tot meer dan 60.000, wat leidde tot rampzalige leefomstandigheden.Het kamp is berucht vanwege de erbarmelijke omstandigheden, met ernstige overbevolking, onvoldoende voedsel en welig tierende ziektes. Het gebrek aan sanitaire voorzieningen en medische zorg leidde tot uitbraken van tyfus, tuberculose en dysenterie, met tienduizenden doden tot gevolg. Onder de slachtoffers waren Anne Frank en haar zus Margot, die beiden omkwamen in het kamp.In totaal werden 52.000 gevangenen uit heel Europa gedood in het kamp of stierven direct na de bevrijding als gevolg van hun gevangenschap.Op 15 april 1945 bevrijdde de Britse 11e Pantserdivisie Bergen-Belsen. De bevrijders troffen meer dan 60.000 uitgemergelde en zieke gevangenen aan, samen met duizenden onbegraven lijken. De gruwelijke omstandigheden beïnvloedden de publieke opinie en werden een symbool van de nazi-wreedheid. De Britse militaire autoriteiten executeerden de kampcommandant, Josef Kramer, en andere stafleden na een proces in 1945.Na de oorlog diende Bergen-Belsen als het grootste ontheemdenkamp in Duitsland, met meer dan 11.000 Joodse overlevenden. Het kamp werd een centrum van Joodse DP politieke en sociale activiteiten, met overlevenden die politieke, culturele en religieuze activiteiten organiseerden en pleitten voor het recht om naar Palestina te emigreren.Tegenwoordig doet de Bergen-Belsen Memorial dienst als museum en educatief centrum. Het bewaart de herinnering aan hen die leden en omkwamen in het kamp en onderwijst toekomstige generaties over de Holocaust. Het monument omvat tentoonstellingen, het bewaard gebleven kampterrein en educatieve middelen die bezoekers een uitgebreid inzicht geven in de geschiedenis van het kamp en zijn rol in de Holocaust. Initially established as a prisoner-of-war (POW) camp in 1940, it was later converted into a concentration camp in 1943. The camp complex included various sections, such as the POW camp, the “residence camp” for Jewish prisoners, and the “prisoners’ camp” for non-Jewish inmates.Throughout its operation, Bergen-Belsen held a diverse group of prisoners, including Jews, political prisoners, Roma, “asocials”, criminals, Jehovah’s Witnesses, and gay men. The camp became increasingly overcrowded as the war progressed, with prisoners evacuated from camps closer to the front arriving in large numbers. By April 1945, the population soared to over 60,000, leading to catastrophic living conditions. The camp was notorious for its appalling conditions, with severe overcrowding, inadequate food, and rampant disease. The lack of sanitation and medical care resulted in outbreaks of typhus, tuberculosis, and dysentery, causing tens of thousands of deaths. Among the victims were Anne Frank and her sister Margot, who both perished in the camp.A total of 52,000 prisoners from all over Europe were killed in the camp or died immediately after its liberation as a result of their imprisonment. On 15 April 1945, the British 11th Armoured Division liberated Bergen-Belsen. The liberators found over 60,000 emaciated and ill prisoners, along with thousands of unburied corpses. The horrific conditions profoundly impacted public opinion and became a symbol of Nazi brutality. The British military authorities executed the camp commandant, Josef Kramer, and other staff members following a trial in 1945.After the war, Bergen-Belsen served as the largest displaced persons (DP) camp in Germany, housing over 11,000 Jewish survivors. The camp became a center of Jewish DP political and social activity, with survivors organising political, cultural, and religious activities, and advocating for the right to emigrate to Palestine.Today, the Bergen-Belsen Memorial serves as a museum and educational centre. It preserves the memory of those who suffered and perished in the camp and educates future generations about the Holocaust. The memorial includes exhibitions, the preserved camp site, and educational resources, offering visitors a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust. Inizialmente istituito come campo di prigionia nel 1940, fu successivamente trasformato in campo di concentramento nel 1943. Il complesso del campo comprendeva varie sezioni, come il campo di prigionia, il "campo di residenza" per i prigionieri ebrei, e il “campo di prigionia” per i detenuti non ebrei.Durante tutta la sua operazione, Bergen-Belsen ha detenuto un gruppo eterogeneo di prigionieri, tra cui ebrei, prigionieri politici, rom, “asociali”, criminali, testimoni di Geova e uomini gay. Il campo divenne sempre più sovraffollato con il progredire della guerra, con i prigionieri evacuati dai campi più vicini al fronte che arrivavano in gran numero. Nell’aprile del 1945, la popolazione salì a oltre 60.000, portando a condizioni di vita catastrofiche. Il campo era noto per le sue condizioni spaventose, con grave sovraffollamento, cibo inadeguato e malattie dilaganti. La mancanza di servizi igienico-sanitari e di assistenza medica ha provocato epidemie di tifo, tubercolosi e dissenteria, causando decine di migliaia di morti. Tra le vittime c'erano Anne Frank e sua sorella Margot, che morirono entrambe nel campo.Un totale di 52.000 prigionieri provenienti da tutta Europa furono uccisi nel campo o morirono subito dopo la sua liberazione a causa della loro prigionia. Il 15 aprile 1945, l'11a divisione corazzata britannica liberò Bergen-Belsen. I liberatori trovarono oltre 60.000 prigionieri emaciati e malati, insieme a migliaia di cadaveri insepolti. Le orribili condizioni ebbero un profondo impatto sull’opinione pubblica e divennero un simbolo della brutalità nazista. Le autorità militari britanniche giustiziarono il comandante del campo, Josef Kramer, e altri membri dello staff al termine di un processo nel 1945.Dopo la guerra, Bergen-Belsen fu il più grande campo profughi della Germania, ospitando oltre 11.000 sopravvissuti ebrei. Il campo divenne un centro di attività politica e sociale del DP ebraico, con i sopravvissuti che organizzarono attività politiche, culturali e religiose e sostenevano il diritto di emigrare in Palestina.Oggi il Memoriale di Bergen-Belsen funge da museo e centro educativo. Preserva la memoria di coloro che soffrirono e morirono nel campo ed educa le generazioni future sull'Olocausto. Il memoriale comprende mostre, il sito del campo preservato e risorse educative, offrendo ai visitatori una comprensione completa della storia del campo e del suo ruolo nell'Olocausto.

 Pomnik Pamięci Bergen-Belsen Bergen-Belsen Gedenkstätte Mémorial de Bergen-Belsen Herdenkingscentrum Bergen-Belsen Bergen-Belsen Memorial Il Memoriale di Bergen-Belsen

The Natzweiler Struthof concentration camp was built on the 2400 ft high north slope of Mont Louise. The camp was located there so that the prisoners could mine granite which was to be used to make German cities beautiful, however, they were soon put to work for the war effort in the main camp or one of the many subcamps attached to it.A large part of the camp prisoners were members of the resistance from France or other occupied prisoners. There were also Jewish, homosexual and Roma and Sinti inmates at the camp. People from over 30 countries were sent to the camp and during its history, Natzweiler Struthof held over 52000 prisoners. At its peak 7000 inmates were locked up at the camp.Medical experiments were carried out in the camp including studies on typhus, mustard gas and phosphene gas. Inmates of the camp were exposed to these gasses and diseases to study their effects. The gas chamber at the camp was also used to murder 86 Jewish men and women so that their skeletons could be studied by Dr. Hirt at the Strasbourg Institute of Anatomy.In September 1944 the camp was evacuated and most prisoners were sent to the Dachau concentration camp. A month later the camp was liberated by men of the 3rd US Infantry division.

The Natzweiler Struthof concentration camp operated from April 1941 until September 1944. During this time an estimated 22.000 inmates died to disease, exhaustion, maltreatment or execution by the camp guards. The former camp currently houses a museum and the European centre of deported resistance members.

The Natzweiler Struthof concentration camp was built on the 2.400 ft high north slope of Mont Louise. The camp was located there so that the prisoners could mine granite which was to be used to make German cities beautiful. But the prisoners were soon put to work for the war effort in the main camp or one of the many subcamps attached to it.

A large part of the camp prisoners were members of the resistance from France or other occupied prisoners. There were also Jewish, homosexual and Roma and Sinti inmates at the camp. People from over 30 countries were sent to the camp and during its history Natzweiler Struthof held over 52.000 prisoners. At is peak 7.000 inmates were locked up at the camp.

Medical experiments were carried out in the camp including studies on typhus, mustard gas and phosphene gas. Inmates of the camp were exposed to these gasses and diseases to study their effects. The gas chamber at the camp was also used to murder 86 Jewish men and women so that their skeletons could be studied by Dr. Hirt at the Strasbourg Institute of Anatomy.

In September 1944 the camp was evacuated and most prisoners were sent to the Dachau concentration camp. A month later the camp was liberated by men of the 3rd US Infantry division.

<a href="https://europeremembers.com/wp-content/uploads/2020/09/DDP_CERD_UK__light_.pdf" target="_blank" rel="noopener noreferrer">Download the PDF press release about the reopening of the memorial in 2020</a> (PDF)

OTVB Kayser

ADT C. Fleith

Vallée de la Bruche Stéphane Space

Natzweiler – Struthof concentration camp

Obóz koncentracyjny Natzweiler Struthof został zbudowany na północnym zboczu Mont Louise o wysokości 2400 stóp. Został zlokalizowany po to, aby więźniowie mogli wydobywać granit, który miał być wykorzystywany do upiększania niemieckich miast, jednak wkrótce zostali oni skierowani do pracy na rzecz działań wojennych w obozie głównym lub jednym z wielu podobozów do niego dołączonych.Dużą część więźniów obozu stanowili członkowie ruchu oporu z Francji lub innych okupowanych krajów. W obozie przebywali także Żydzi, homoseksualiści, Romowie i Sinti. Do obozu trafiali ludzie z ponad 30 krajów, a w całej swojej historii Natzweiler Struthof więził ponad 52000 więźniów. W szczytowym momencie w obozie przebywało 7000 więźniów.W obozie przeprowadzano eksperymenty medyczne, w tym badania nad tyfusem, gazem musztardowym i gazem fosforowym. Więźniowie obozu byli wystawiani na działanie tych gazów i chorób w celu zbadania ich skutków. Komora gazowa w obozie została również wykorzystana do zamordowania 86 żydowskich mężczyzn i kobiet, aby ich szkielety mogły zostać zbadane przez dr Hirta w Instytucie Anatomii w Strasburgu.We wrześniu 1944 roku obóz został ewakuowany, a większość więźniów wysłano do obozu koncentracyjnego w Dachau. Miesiąc później obóz został wyzwolony przez żołnierzy 3 Dywizji Piechoty USA. Le camp de concentration de Natzweiler Struthof a été construit sur le versant nord du Mont-Louise, à une altitude de 1 600 mètres. Le camp était situé à proximité d’une carrière où les déportés exploitaient du granit qui devait servir à orner les villes allemandes. Mais les détenus furent bientôt mis au travail pour l’effort de guerre dans le camp principal ou dans l’un des nombreux sous-camps qui y étaient rattachés.Une grande partie des déportés étaient membres de la résistance française ou de celles d’autres pays occupés. Il y avait aussi des détenus juifs, homosexuels, roms et sintis. Au cours de son histoire, le camp de Natzweiler Struthof a détenu plus de 52 000 déportés de plus de 30 pays. À son apogée, la population du camp atteignait 7 000 détenus.Des expériences médicales ont été effectuées dans le camp, notamment sur le typhus, le gaz moutarde et le gaz phosphène. Les détenus du camp étaient exposés à l’action de ces gaz et aux germes de ces maladies pour en étudier leur effets sur l’organisme humain. La chambre à gaz du camp a également été utilisée pour assassiner 86 femmes et hommes juifs afin que le Dr Hirt de l’Institut d’anatomie de Strasbourg puisse étudier leurs squelettes.En septembre 1944, le camp fut évacué et la plupart des prisonniers furent envoyés au camp de concentration de Dachau. Un mois plus tard, le camp fut libéré par la 3ème division d’infanterie américaine. Téléchargez le dossier de presse du nouveau musée et centre mémoriel (2020 - PDF) Het concentratiekamp Natzweiler-Struthof bevindt zich op de noordelijke helling van Mont Louise, op bijna 800 meter hoogte. Deze locatie werd gekozen vanwege de aanwezigheid van graniet. De steen werd door gevangenen ontgonnen voor gebruik in Duitse steden. Dat was van korte duur, want al snel werden ze tewerkgesteld in het hoofdkamp of in een van de vele buitenkampen ten dienste van de oorlogsindustrie. In het kamp zaten voornamelijk Franse verzetsstrijders, krijgsgevangenen en politieke tegenstanders. Andere gevangen waren Joden, homoseksuelen en mensen uit de Roma- en Sinti-gemeenschap. De gedeporteerden waren afkomstig uit meer dan dertig landen. In totaal hebben er meer dan 52.000 gevangenen in Natzweiler-Struthof vastgezeten, met op zijn hoogtepunt 7.000 mensen tegelijk. In het kamp werden medische experimenten uitgevoerd, onder meer met tyfus, mosterdgas en fosfine. Gevangenen werden blootgesteld aan deze ziekten en gassen om de effecten ervan te bestuderen. In de gaskamer van het kamp zijn ook 86 Joodse mannen en vrouwen gedood, zodat Dr. Hirt hun skeletten kon onderzoeken aan het Anatomie-Instituut in Straatsburg. In september 1944 werd het kamp ontruimd. De meeste gevangenen werden naar concentratiekamp Dachau getransporteerd. Een maand later werd het kamp bevrijd door de Amerikaanse 3e Infanteriedivisie. Das Konzentrationslager Natzweiler Struthof wurde auf dem 2400 Fuß hohen Nordhang des Mont Louise errichtet. Das Lager wurde dort eingerichtet, damit die Häftlinge Granit abbauen konnten, der für die Verschönerung deutscher Städte verwendet werden sollte, doch schon bald wurden sie im Hauptlager oder in einem der vielen angeschlossenen Nebenlager für Kriegsanstrengungen eingesetzt. Ein großer Teil der Lagerinsassen waren Widerstandskämpfer aus Frankreich oder andere Besatzungshäftlinge. Es gab auch jüdische, homosexuelle sowie Roma- und Sinti-Insassen im Lager. Menschen aus über 30 Ländern wurden in das Lager geschickt, und im Laufe seiner Geschichte hatte der Natzweiler Struthof über 52000 Häftlinge. In der Spitze waren 7000 Häftlinge in dem Lager eingesperrt.Im Lager wurden medizinische Experimente durchgeführt, darunter Studien über Typhus, Senfgas und Phosphengas. Die Insassen des Lagers wurden diesen Gasen und Krankheiten ausgesetzt, um ihre Auswirkungen zu untersuchen. In der Gaskammer des Lagers wurden auch 86 jüdische Männer und Frauen ermordet, damit ihre Skelette von Dr. Hirt am Straßburger Anatomischen Institut untersucht werden konnten. Im September 1944 wurde das Lager evakuiert und die meisten Häftlinge wurden in das Konzentrationslager Dachau gebracht. Einen Monat später wurde das Lager von Männern der 3. US-Infanteriedivision befreit. Il campo di concentramento di Natzweiler Struthof è stato costruito sul versante nord del Mont Louise, a circa 2.000 metri di altezza. Il campo era situato lì affinché i prigionieri potessero estrarre il granito che sarebbe stato utilizzato per rendere belle le città tedesche, ma ben presto furono messi a lavorare per lo sforzo bellico nel campo principale o in uno dei numerosi sottocampi ad esso collegati.Gran parte dei prigionieri del campo erano membri della resistenza provenienti dalla Francia o da altri paesi occupati. Nel campo c'erano anche detenuti ebrei, omosessuali, rom e sinti. Nel corso della sua storia, Natzweiler Struthof ha ospitato oltre 52.000 prigionieri provenienti da oltre 30 paesi. Al suo apice, il campo ospitò 7000 detenuti.Nel campo furono condotti esperimenti medici, tra cui studi sul tifo, sul gas mostarda e sul gas fosfene. I detenuti del campo furono esposti a questi gas e malattie per studiarne gli effetti. La camera a gas del campo fu utilizzata anche per uccidere 86 uomini e donne ebrei in modo che i loro scheletri potessero essere studiati dal Dr. Hirt dell'Istituto di Anatomia di Strasburgo.Nel settembre 1944 il campo fu evacuato e la maggior parte dei prigionieri fu inviata al campo di concentramento di Dachau. Un mese dopo il campo fu liberato dagli uomini della 3ª Divisione di Fanteria americana. The Natzweiler Struthof concentration camp was built on the 2400 ft high north slope of Mont Louise. The camp was located there so that the prisoners could mine granite which was to be used to make German cities beautiful, however, they were soon put to work for the war effort in the main camp or one of the many subcamps attached to it.A large part of the camp prisoners were members of the resistance from France or other occupied countries. There were also Jewish, homosexual and Roma and Sinti inmates at the camp. People from over 30 countries were sent to the camp and during its history, Natzweiler Struthof held over 52000 prisoners. At its peak 7000 inmates were locked up at the camp.Medical experiments were carried out in the camp including studies on typhus, mustard gas and phosphene gas. Inmates of the camp were exposed to these gasses and diseases to study their effects. The gas chamber at the camp was also used to murder 86 Jewish men and women so that their skeletons could be studied by Dr. Hirt at the Strasbourg Institute of Anatomy.In September 1944 the camp was evacuated and most prisoners were sent to the Dachau concentration camp. A month later the camp was liberated by men of the 3rd US Infantry division.

 Obóz koncentracyjny Natzweiler-Struthof Natzweiler – Camp de concentration du Struthof Concentratiekamp Natzweiler-Struthof Konzentrationslager Natzweiler - Struthof Campo di concentramento Natzweiler – Struthof Natzweiler – Struthof concentration camp

Constructed in the spring of 1942, it was designed solely for the mass murder of Jews. The camp was divided into three sections: administration, reception, and killing areas. The killing area housed gas chambers where victims were murdered using carbon monoxide gas.From May 1942 to the fall of 1943, German SS and police officials deported Jews to Sobibor primarily from the ghettos of the Lublin District, as well as from German-occupied Soviet territory, Germany, Austria, Slovakia, Bohemia and Moravia, the Netherlands, and France. At least 167,000 people were killed at Sobibor, making it one of the most lethal extermination camps.The staff at Sobibor included approximately 50 German and Austrian personnel, most of whom had previously served in the T4 “euthanasia” program. The camp’s first commandant was Austrian policeman Franz Stangl, with Franz Reichleitner succeeding him in August 1942.The Sobibor Uprising on October 14, 1943, marked a significant act of resistance. Jewish prisoners, including Red Army POWs, planned and executed the revolt, killing 11 German personnel and a few Trawniki-trained guards. Approximately 300 prisoners succeeded in breaking out of the camp, though many were recaptured or killed in the aftermath. About 50 escapees survived the war.After the uprising, the SS dismantled the killing center and shot the remaining Jewish prisoners. The area was plowed over and planted with a pine forest to conceal the evidence of mass murder.Today, the Sobibor Memorial and Museum, established on the grounds of the former extermination camp, serves as a poignant reminder of the atrocities committed there. The memorial site includes a reconstructed section of the railway track and platform, symbolizing the final journey of the victims to Sobibor. A path leads visitors through the forest to the site of the former gas chambers, marked by a memorial stone. The museum houses exhibitions that detail the history of the camp, the lives of the victims, and the events of the uprising. It also features artifacts recovered from the site, personal testimonies, and historical documentation.

The Nazi extermination camp in Sobibór started its operations in April 1942. About 170,000 Jews were killed there during WWII. The Museum of the Former Death Camp in Sobibór became a branch of the State Museum at Majdanek in May 2012. The exhibition depicts the origins of the camp and significant issues concerning its existence, including deportations, mechanisms of extermination, and plunder of property.

Emmanuel Dyan via Flickr

Rafał M. Socha via Wiki Commons

Bmalina via Wiki Commons

Museum of the Former Death Camp of Sobibór

Zbudowany wiosną 1942 roku, został zaprojektowany wyłącznie w celu dokonywania masowych mordów na Żydach. Obóz podzielony był na trzy części: administracyjną, recepcyjną i strefę zagłady. W strefie zagłady znajdowały się komory gazowe, w których ofiary były mordowane przy użyciu gazu z tlenkiem węgla.Od maja 1942 r. do jesieni 1943 r. niemieccy funkcjonariusze SS i policji deportowali Żydów do Sobiboru głównie z gett dystryktu lubelskiego, a także z okupowanego przez Niemców terytorium sowieckiego, Niemiec, Austrii, Słowacji, Czech i Moraw, Holandii i Francji. W Sobiborze zginęło co najmniej 167 000 osób, co czyni go jednym z najbardziej śmiercionośnych obozów zagłady.Personel w Sobiborze składał się z około 50 niemieckich i austriackich pracowników, z których większość wcześniej służyła w programie „eutanazji” T4. Pierwszym komendantem obozu był austriacki policjant Franz Stangl, a jego następcą w sierpniu 1942 roku został Franz Reichleitner.Powstanie w Sobiborze 14 października 1943 roku było istotnym aktem oporu. Żydowscy więźniowie, w tym jeńcy z Armii Czerwonej, zaplanowali i przeprowadzili bunt, zabijając 11 niemieckich pracowników i kilku strażników wyszkolonych w Trawnikach. Około 300 więźniom udało się uciec z obozu, choć wielu z nich zostało szybko schwytanych lub zabitych. Około 50 powstańców, którzy wydostali się wtedy na wolność, przeżyło wojnę.Po powstaniu SS rozebrało ośrodek zagłady i rozstrzelało pozostałych żydowskich więźniów. Teren został zaorany i obsadzony lasem sosnowym, aby ukryć dowody masowego mordu.Dziś Miejsce Pamięci i Muzeum Sobibór, założone na terenie byłego obozu zagłady, służy jako przejmujące wspomnienie popełnionych tam okrucieństw. Miejsce pamięci obejmuje zrekonstruowany odcinek torów kolejowych i peron, symbolizujący ostatnią podróż ofiar do Sobiboru. Ścieżka prowadzi zwiedzających przez las do miejsca dawnych komór gazowych, oznaczonego kamieniem pamiątkowym. W muzeum znajdują się wystawy, które szczegółowo opisują historię obozu, życie ofiar i wydarzenia powstania. Znajdują się tu również artefakty odzyskane z miejsca, osobiste świadectwa i dokumentacja historyczna. Das im Frühjahr 1942 errichtete Lager war ausschließlich für den Massenmord an Juden bestimmt. Das Lager war in drei Bereiche unterteilt: Verwaltungs-, Aufnahme- und Tötungsbereich. Im Tötungsbereich befanden sich Gaskammern, in denen die Opfer mit Kohlenmonoxidgas ermordet wurden.Von Mai 1942 bis Herbst 1943 deportierten deutsche SS- und Polizeibeamte Juden nach Sobibor, vor allem aus den Ghettos des Distrikts Lublin, aber auch aus den von Deutschland besetzten Gebieten der Sowjetunion, aus Deutschland, Österreich, der Slowakei, Böhmen und Mähren, den Niederlanden und Frankreich. Mindestens 167.000 Menschen wurden in Sobibor ermordet, was es zu einem der tödlichsten Vernichtungslager machte.Zum Personal von Sobibor gehörten etwa 50 deutsche und österreichische Mitarbeiter, von denen die meisten zuvor im Rahmen des "Euthanasie"-Programms T4 gearbeitet hatten. Der erste Kommandant des Lagers war der österreichische Polizist Franz Stangl, der im August 1942 von Franz Reichleitner abgelöst wurde. Der Aufstand von Sobibor am 14. Oktober 1943 war ein bedeutender Akt des Widerstands. Jüdische Häftlinge, darunter auch Kriegsgefangene der Roten Armee, planten und führten den Aufstand durch und töteten 11 deutsche Mitarbeiter und einige von Trawniki ausgebildete Wachleute. Etwa 300 Häftlingen gelang der Ausbruch aus dem Lager, obwohl viele von ihnen wieder eingefangen oder in der Folgezeit getötet wurden. Etwa 50 Ausbrecher überlebten den Krieg.Nach dem Aufstand demontierte die SS die Tötungsanstalt und erschoss die verbliebenen jüdischen Häftlinge. Das Gelände wurde umgepflügt und mit einem Kiefernwald bepflanzt, um die Spuren des Massenmords zu verwischen. Heute erinnert die Gedenkstätte und das Museum Sobibor auf dem Gelände des ehemaligen Vernichtungslagers an die dort begangenen Grausamkeiten. Die Gedenkstätte umfasst einen rekonstruierten Abschnitt der Bahngleise und des Bahnsteigs, der die letzte Fahrt der Opfer nach Sobibor symbolisiert. Ein Weg führt die Besucher durch den Wald zum Standort der ehemaligen Gaskammern, der durch einen Gedenkstein gekennzeichnet ist. Das Museum beherbergt Ausstellungen, die die Geschichte des Lagers, das Leben der Opfer und die Ereignisse des Aufstands beschreiben. Es zeigt auch Artefakte, die vor Ort gefunden wurden, persönliche Zeugnisse und historische Dokumentationen. Construit au printemps 1942, il a été conçu uniquement pour l'assassinat massif de Juifs. Le camp était divisé en trois parties : l'administration, la réception et la mise à mort. La zone de mise à mort abritait des chambres à gaz où les victimes étaient assassinées à l'aide de gaz de monoxyde de carbone.De mai 1942 à l'automne 1943, les SS et la police allemande ont déporté des Juifs à Sobibor, principalement depuis les ghettos du district de Lublin, ainsi que depuis le territoire soviétique occupé par les Allemands, l'Allemagne, l'Autriche, la Slovaquie, la Bohême et la Moravie, les Pays-Bas et la France. Au moins 167 000 personnes ont été tuées à Sobibor, ce qui en fait l'un des camps d'extermination les plus meurtriers.Le personnel de Sobibor comprenait environ 50 Allemands et Autrichiens, dont la plupart avaient déjà participé au programme d'euthanasie T4. Le premier commandant du camp fut le policier autrichien Franz Stangl, auquel succéda Franz Reichleitner en août 1942.Le soulèvement de Sobibor, le 14 octobre 1943, a marqué un acte de résistance important. Des prisonniers juifs, y compris des prisonniers de guerre de l'Armée rouge, ont planifié et exécuté la révolte, tuant 11 membres du personnel allemand et quelques gardes formés par Trawniki. Environ 300 prisonniers ont réussi à s'échapper du camp, mais beaucoup ont été repris ou tués par la suite. Une cinquantaine d'évadés survécurent à la guerre.Après le soulèvement, les SS démantelèrent le centre de mise à mort et fusillèrent les prisonniers juifs restants. La zone a été labourée et plantée d'une forêt de pins pour dissimuler les preuves du massacre.Aujourd'hui, le mémorial et le musée de Sobibor, établis sur le site de l'ancien camp d'extermination, constituent un rappel poignant des atrocités qui y ont été commises. Le site du mémorial comprend une section reconstituée de la voie ferrée et du quai, symbolisant le dernier voyage des victimes vers Sobibor. Un sentier mène les visiteurs à travers la forêt jusqu'au site des anciennes chambres à gaz, marqué par une pierre commémorative. Le musée abrite des expositions qui détaillent l'histoire du camp, la vie des victimes et les événements de l'insurrection. Il présente également des objets récupérés sur le site, des témoignages personnels et de la documentation historique. Het werd gebouwd in de lente van 1942 en was uitsluitend bedoeld voor de massamoord op Joden. Het kamp was verdeeld in drie delen: administratie, ontvangst en moordruimte. In het moordgedeelte bevonden zich gaskamers waar slachtoffers werden vermoord met koolmonoxidegas.Van mei 1942 tot de herfst van 1943 deporteerden Duitse SS'ers en politieagenten Joden naar Sobibor, voornamelijk uit de getto's van het district Lublin, maar ook uit door Duitsland bezet Sovjetgebied, Duitsland, Oostenrijk, Slowakije, Bohemen en Moravië, Nederland en Frankrijk. Minstens 167.000 mensen werden vermoord in Sobibor, waarmee het één van de meest dodelijke vernietigingskampen was.De staf van Sobibor bestond uit ongeveer 50 Duitse en Oostenrijkse personeelsleden, waarvan de meesten eerder hadden gediend in het T4 "euthanasie" programma. De eerste commandant van het kamp was de Oostenrijkse politieman Franz Stangl, Franz Reichleitner volgde hem op in augustus 1942.De opstand in Sobibor op 14 oktober 1943 markeerde een belangrijke verzetsdaad. Joodse gevangenen, waaronder krijgsgevangenen van het Rode Leger, planden en voerden de opstand uit, waarbij 11 Duitse personeelsleden en een paar door Trawniki getrainde bewakers werden gedood. Ongeveer 300 gevangenen slaagden erin uit het kamp te breken, hoewel velen in de nasleep werden heroverd of gedood. Ongeveer 50 ontsnapten overleefden de oorlog.Na de opstand ontmantelde de SS het moordcentrum en schoot de overgebleven Joodse gevangenen dood. Het gebied werd omgeploegd en beplant met een dennenbos om het bewijs van de massamoord te verbergen.Vandaag de dag dient het Sobibor Monument en Museum, gevestigd op het terrein van het voormalige vernietigingskamp, als een aangrijpende herinnering aan de wreedheden die daar zijn begaan. De gedenkplaats omvat een gereconstrueerd deel van de spoorbaan en het perron, die de laatste reis van de slachtoffers naar Sobibor symboliseren. Een pad leidt bezoekers door het bos naar de plaats van de voormalige gaskamers, gemarkeerd door een gedenksteen. In het museum worden tentoonstellingen gehouden over de geschiedenis van het kamp, het leven van de slachtoffers en de gebeurtenissen tijdens de opstand. Er zijn ook voorwerpen te zien die op de locatie zijn gevonden, persoonlijke getuigenissen en historische documentatie. Costruito nella primavera del 1942, fu progettato esclusivamente per l'uccisione di massa degli ebrei. Il campo era diviso in tre sezioni: amministrazione, accoglienza e aree di sterminio. L'area di sterminio ospitava camere a gas dove le vittime venivano uccise con il gas del monossido di carbonio.Dal maggio 1942 all'autunno 1943, le SS e la polizia tedesche deportarono gli ebrei a Sobibor principalmente dai ghetti del distretto di Lublino, oltre che dal territorio sovietico occupato dai tedeschi, dalla Germania, dall'Austria, dalla Slovacchia, dalla Boemia e Moravia, dai Paesi Bassi e dalla Francia. Almeno 167.000 persone furono uccise a Sobibor, rendendolo uno dei campi di sterminio più letali.Il personale di Sobibor comprendeva circa 50 persone tedesche e austriache, la maggior parte delle quali aveva precedentemente prestato servizio nel programma di “eutanasia” T4. Il primo comandante del campo fu il poliziotto austriaco Franz Stangl, al quale successe Franz Reichleitner nell'agosto 1942.L'insurrezione di Sobibor del 14 ottobre 1943 segnò un significativo atto di resistenza. I prigionieri ebrei, compresi i prigionieri di guerra dell'Armata Rossa, pianificarono ed eseguirono la rivolta, uccidendo 11 membri del personale tedesco e alcune guardie addestrate da Trawniki. Circa 300 prigionieri riuscirono a fuggire dal campo, anche se molti furono ricatturati o uccisi in seguito. Circa 50 evasi sopravvissero alla guerra.Dopo la rivolta, le SS smantellarono il centro di sterminio e fucilarono i prigionieri ebrei rimasti. L'area fu arata e piantata con una foresta di pini per nascondere le prove dell'omicidio di massa.Oggi, il Memoriale e il Museo di Sobibor, allestito sul terreno dell'ex campo di sterminio, serve a ricordare le atrocità commesse in quel luogo. Il sito commemorativo comprende una sezione ricostruita del binario ferroviario e della piattaforma, che simboleggia il viaggio finale delle vittime verso Sobibor. Un sentiero conduce i visitatori attraverso la foresta fino al sito delle ex camere a gas, contrassegnato da una pietra commemorativa. Il museo ospita mostre che illustrano la storia del campo, la vita delle vittime e gli eventi della rivolta. Sono inoltre esposti manufatti recuperati dal sito, testimonianze personali e documentazione storica. Constructed in the spring of 1942, it was designed solely for the mass murder of Jews. The camp was divided into three sections: administration, reception, and killing areas. The killing area housed gas chambers where victims were murdered using carbon monoxide gas.From May 1942 to the fall of 1943, German SS and police officials deported Jews to Sobibor primarily from the ghettos of the Lublin District, as well as from German-occupied Soviet territory, Germany, Austria, Slovakia, Bohemia and Moravia, the Netherlands, and France. At least 167,000 people were killed at Sobibor, making it one of the most lethal extermination camps.The staff at Sobibor included approximately 50 German and Austrian personnel, most of whom had previously served in the T4 “euthanasia” program. The camp’s first commandant was Austrian policeman Franz Stangl, with Franz Reichleitner succeeding him in August 1942.The Sobibor Uprising on October 14, 1943, marked a significant act of resistance. Jewish prisoners, including Red Army POWs, planned and executed the revolt, killing 11 German personnel and a few Trawniki-trained guards. Approximately 300 prisoners succeeded in breaking out of the camp, though many were recaptured or killed in the aftermath. About 50 escapees survived the war.After the uprising, the SS dismantled the killing center and shot the remaining Jewish prisoners. The area was plowed over and planted with a pine forest to conceal the evidence of mass murder.Today, the Sobibor Memorial and Museum, established on the grounds of the former extermination camp, serves as a poignant reminder of the atrocities committed there. The memorial site includes a reconstructed section of the railway track and platform, symbolizing the final journey of the victims to Sobibor. A path leads visitors through the forest to the site of the former gas chambers, marked by a memorial stone. The museum houses exhibitions that detail the history of the camp, the lives of the victims, and the events of the uprising. It also features artifacts recovered from the site, personal testimonies, and historical documentation.

 Muzeum Byłego Obozu Zagłady w Sobiborze Museum des ehemaligen Vernichtungslagers Sobibór Musée de l’ancien camp de la mort de Sobibór Museum van het Voormalig Vernietigingskamp Museo dell’ex campo di sterminio di Sobibór Museum of the Former Death Camp of Sobibór

Established in 1940, it became a complex of camps including Auschwitz I (the main camp), Auschwitz II-Birkenau (the extermination camp), and Auschwitz III-Monowitz (a labor camp). Over 1.3 million people were deported to Auschwitz, of whom approximately 1.1 million were murdered.Auschwitz I, initially a concentration camp, later included a gas chamber and crematorium. It was primarily used for political prisoners, but its role expanded to include the extermination of Jews and others. Auschwitz II-Birkenau, constructed in 1941, became the primary site for the mass murder of Jews, equipped with four large gas chambers and crematoriums. Auschwitz III-Monowitz, established in 1942, served as a labor camp for the I.G. Farben industrial complex.The camp complex also included numerous subcamps, where prisoners were subjected to forced labor in various industries. The conditions in these camps were brutal, with starvation, disease, and inhumane treatment leading to countless deaths. Medical experiments were also conducted on prisoners, including sterilization and drug testing.The liberation of Auschwitz occurred on January 27, 1945, when Soviet troops entered the camp and found around 7,000 surviving prisoners, most of whom were ill and dying. The liberation revealed the extent of the atrocities committed at Auschwitz, including the remains of the gas chambers and piles of victims’ belongings.Post-war, the Auschwitz camp complex underwent several transformations. Trials were held to bring Nazi perpetrators to justice, including the Auschwitz Trials in Poland and the Frankfurt Auschwitz Trials in Germany. These trials were crucial in documenting the crimes committed at Auschwitz and providing justice for the victims.Today, the Auschwitz-Birkenau State Museum serves as a memorial and educational site. It includes preserved remnants of the camps, such as barracks, gas chambers, and crematoriums. The museum provides a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust.

Auschwitz-Birkenau was the largest Nazi concentration and extermination camp, where over 1.1 million men, women and children lost their lives during WWII. The Auschwitz-Birkenau State Museum was created by an act of the Polish Parliament in July 1947. Several hundred camp buildings and ruins stand on the 191-hectares museum grounds, including the ruins of the gas chambers and crematoria and over a dozen kilometres of fence.

Paweł Sawicki

www.auschwitz.org

Auschwitz-Birkenau Memorial and Museum

Założony w 1940 r., stał się kompleksem obozów, w tym Auschwitz I (obóz macierzysty), Auschwitz II-Birkenau (obóz zagłady) i Auschwitz III-Monowitz (obóz pracy). Do Auschwitz deportowano ponad 1,3 miliona osób, z których około 1,1 miliona zostało zamordowanych w obozie.Auschwitz I, początkowo obóz koncentracyjny, później zawierał komorę gazową i krematorium. Początkowo był wykorzystywany jako miejsce przetrzymywania więźniów politycznych, ale z czasem jego rola rozszerzyła się o eksterminację Żydów i innych osób. Auschwitz II-Birkenau, zbudowany w 1941 roku, stał się głównym miejscem masowej zagłady Żydów, wyposażonym w cztery duże komory gazowe i krematoria. Auschwitz III-Monowitz, założony w 1942 r., służył jako obóz pracy dla kompleksu przemysłowego I.G. Farben.W skład kompleksu obozowego wchodziły również liczne podobozy, w których więźniowie byli poddawani pracy przymusowej w różnych gałęziach przemysłu. Warunki w tych obozach były brutalne, a głód, choroby i nieludzkie traktowanie prowadziły do niezliczonych zgonów. Na więźniach przeprowadzano również eksperymenty medyczne, w tym sterylizację i testy narkotykowe.Wyzwolenie Auschwitz nastąpiło 27 stycznia 1945 r., kiedy wojska radzieckie wkroczyły do obozu i znalazły około 7000 ocalałych więźniów, z których większość była chora i umierająca. Wyzwolenie ujawniło skalę okrucieństw popełnionych w Auschwitz, w tym pozostałości komór gazowych i stosy rzeczy należących do ofiar.Po wojnie kompleks obozowy Auschwitz przeszedł kilka transformacji. Odbyły się procesy mające na celu postawienie nazistowskich sprawców przed wymiarem sprawiedliwości, w tym Procesy Oświęcimskie w Polsce i Procesy Oświęcimskie we Frankfurcie w Niemczech. Procesy te miały kluczowe znaczenie dla udokumentowania zbrodni popełnionych w Auschwitz i zapewnienia sprawiedliwości ofiarom.Obecnie Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau służy jako miejsce pamięci i edukacji. Obejmuje ono zachowane pozostałości obozów, takie jak baraki, komory gazowe i krematoria. Muzeum zapewnia kompleksowe zrozumienie historii obozu i jego roli w Holokauście. Es wurde 1940 gegründet und zu einem Lagerkomplex ausgebaut, zu dem Auschwitz I (das Hauptlager), Auschwitz II-Birkenau (das Vernichtungslager) und Auschwitz III-Monowitz (ein Arbeitslager) gehören. Über 1,3 Millionen Menschen wurden nach Auschwitz deportiert, von denen etwa 1,1 Millionen ermordet wurden.Auschwitz I war zunächst ein Konzentrationslager, zu dem später eine Gaskammer und ein Krematorium gehörten. Es diente in erster Linie der Unterbringung politischer Häftlinge, wurde aber auch für die Vernichtung von Juden und anderen Menschen genutzt. Das 1941 errichtete Auschwitz II-Birkenau wurde mit vier großen Gaskammern und Krematorien zum wichtigsten Ort für den Massenmord an Juden. Auschwitz III-Monowitz, das 1942 errichtet wurde, diente als Arbeitslager für den Industriekomplex der I.G. Farben. Zum Lagerkomplex gehörten auch zahlreiche Außenlager, in denen die Häftlinge Zwangsarbeit in verschiedenen Industriezweigen leisten mussten. Die Bedingungen in diesen Lagern waren brutal: Hunger, Krankheiten und unmenschliche Behandlung führten zu unzähligen Todesfällen. Auch medizinische Experimente wurden an den Häftlingen durchgeführt, darunter Sterilisationen und Drogentests.Die Befreiung von Auschwitz erfolgte am 27. Januar 1945, als sowjetische Truppen in das Lager eindrangen und etwa 7.000 überlebende Häftlinge vorfanden, von denen die meisten krank waren und starben. Die Befreiung offenbarte das Ausmaß der in Auschwitz begangenen Gräueltaten, einschließlich der Überreste der Gaskammern und der Haufen der Habseligkeiten der Opfer.In der Nachkriegszeit wurde der Lagerkomplex Auschwitz mehrfach umgestaltet. Es fanden Prozesse statt, um die NS-Täter vor Gericht zu stellen, darunter die Auschwitz-Prozesse in Polen und die Frankfurter Auschwitz-Prozesse in Deutschland. Diese Prozesse trugen entscheidend dazu bei, die in Auschwitz begangenen Verbrechen zu dokumentieren und den Opfern Gerechtigkeit widerfahren zu lassen.Heute dient das Staatliche Museum Auschwitz-Birkenau als Gedenk- und Bildungsstätte. Es umfasst erhaltene Überreste der Lager, wie Baracken, Gaskammern und Krematorien. Das Museum vermittelt ein umfassendes Verständnis für die Geschichte des Lagers und seine Rolle im Holocaust. Créé en 1940, il est devenu un complexe de camps comprenant Auschwitz I (le camp principal), Auschwitz II-Birkenau (le camp d'extermination) et Auschwitz III-Monowitz (un camp de travail). Plus de 1,3 million de personnes ont été déportées à Auschwitz, dont environ 1,1 million ont été assassinées.Auschwitz I, initialement un camp de concentration, a ensuite été doté d'une chambre à gaz et d'un crématoire. Il était d'abord utilisé pour les prisonniers politiques, mais son rôle s'est étendu à l'extermination des Juifs et d'autres personnes. Auschwitz II-Birkenau, construit en 1941, est devenu le principal site d'extermination des Juifs, équipé de quatre grandes chambres à gaz et de crématoriums. Auschwitz III-Monowitz, créé en 1942, a servi de camp de travail pour le complexe industriel I.G. Farben.Le complexe comprenait également de nombreux camps annexes, où les prisonniers étaient soumis au travail forcé dans diverses industries. Les conditions de vie dans ces camps étaient brutales, la famine, les maladies et les traitements inhumains entraînant d'innombrables décès. Des expériences médicales ont également été menées sur les prisonniers, notamment des stérilisations et des tests de dépistage de drogues.La libération d'Auschwitz a eu lieu le 27 janvier 1945, lorsque les troupes soviétiques sont entrées dans le camp et ont trouvé environ 7 000 prisonniers survivants, dont la plupart étaient malades et mourants. La libération a révélé l'ampleur des atrocités commises à Auschwitz, notamment les vestiges des chambres à gaz et les piles d'effets personnels des victimes.Après la guerre, le complexe du camp d'Auschwitz a subi plusieurs transformations. Des procès ont été organisés pour traduire en justice les responsables nazis, notamment le procès d'Auschwitz en Pologne et le procès d'Auschwitz à Francfort en Allemagne. Ces procès ont été essentiels pour documenter les crimes commis à Auschwitz et rendre justice aux victimes.Aujourd'hui, le musée d'État d'Auschwitz-Birkenau sert de mémorial et de site éducatif. Il comprend des vestiges préservés des camps, tels que des baraquements, des chambres à gaz et des crématoriums. Le musée permet de comprendre l'histoire du camp et son rôle dans l'Holocauste. Opgericht in 1940, werd het een complex van kampen, waaronder Auschwitz I (het hoofdkamp), Auschwitz II-Birkenau (het vernietigingskamp), en Auschwitz III-Monowitz (een werkkamp). Meer dan 1,3 miljoen mensen werden naar Auschwitz gedeporteerd, waarvan er ongeveer 1,1 miljoen werden vermoord.Auschwitz I, aanvankelijk een concentratiekamp, bevatte later een gaskamer en een crematorium. Het werd voornamelijk gebruikt voor politieke gevangenen, maar de rol van het kamp werd uitgebreid met de uitroeiing van Joden en anderen. Auschwitz II-Birkenau, gebouwd in 1941, werd de belangrijkste locatie voor de massamoord op Joden, uitgerust met vier grote gaskamers en crematoria. Auschwitz III-Monowitz, opgericht in 1942, diende als werkkamp voor het industriële complex van I.G. Farben.Het kampcomplex omvatte ook talloze subkampen, waar gevangenen dwangarbeid moesten verrichten in verschillende industrieën. De omstandigheden in deze kampen waren wreed: honger, ziekte en onmenselijke behandeling leidden tot talloze doden. Er werden ook medische experimenten uitgevoerd op gevangenen, waaronder sterilisatie en drugstesten.De bevrijding van Auschwitz vond plaats op 27 januari 1945, toen Sovjettroepen het kamp binnenvielen en ongeveer 7.000 overlevende gevangenen aantroffen, waarvan de meesten ziek en stervende waren. De bevrijding onthulde de omvang van de wreedheden die in Auschwitz waren begaan, waaronder de overblijfselen van de gaskamers en stapels bezittingen van slachtoffers.Na de oorlog onderging het kampcomplex van Auschwitz verschillende transformaties. Er werden processen gehouden om de nazi-daders te berechten, waaronder de Auschwitz processen in Polen en de Frankfurt Auschwitz processen in Duitsland. Deze processen waren cruciaal voor het documenteren van de misdaden die in Auschwitz gepleegd werden en voor het recht doen aan de slachtoffers.Vandaag de dag dient het Auschwitz-Birkenau Staatsmuseum als gedenkplaats en educatieve locatie. Het bevat bewaard gebleven overblijfselen van de kampen, zoals barakken, gaskamers en crematoria. Het museum geeft een uitgebreid inzicht in de geschiedenis van het kamp en zijn rol in de Holocaust. Fondato nel 1940, divenne un complesso di campi che comprendeva Auschwitz I (il campo principale), Auschwitz II-Birkenau (il campo di sterminio) e Auschwitz III-Monowitz (un campo di lavoro). Oltre 1,3 milioni di persone furono deportate ad Auschwitz, di cui circa 1,1 milioni furono uccise.Auschwitz I, inizialmente un campo di concentramento, comprendeva in seguito una camera a gas e un forno crematorio. Era utilizzato principalmente per i prigionieri politici, ma il suo ruolo si estese allo sterminio di ebrei e di altre persone. Auschwitz II-Birkenau, costruito nel 1941, divenne il sito principale per l'omicidio di massa degli ebrei, dotato di quattro grandi camere a gas e crematori. Auschwitz III-Monowitz, costruito nel 1942, servì come campo di lavoro per il complesso industriale I.G. Farben.Il complesso comprendeva anche numerosi sottocampi, dove i prigionieri erano sottoposti a lavori forzati in varie industrie. Le condizioni in questi campi erano brutali, con fame, malattie e trattamenti disumani che portavano a innumerevoli morti. Venivano anche condotti esperimenti medici sui prigionieri, tra cui la sterilizzazione e i test farmacologici.La liberazione di Auschwitz avvenne il 27 gennaio 1945, quando le truppe sovietiche entrarono nel campo e trovarono circa 7.000 prigionieri sopravvissuti, la maggior parte dei quali era malata e morente. La liberazione rivelò la portata delle atrocità commesse ad Auschwitz, compresi i resti delle camere a gas e le pile di oggetti delle vittime.Nel dopoguerra il complesso del campo di Auschwitz subì diverse trasformazioni. Furono celebrati processi per assicurare alla giustizia i responsabili nazisti, tra cui i Processi di Auschwitz in Polonia e i Processi di Auschwitz di Francoforte in Germania. Questi processi furono fondamentali per documentare i crimini commessi ad Auschwitz e rendere giustizia alle vittime.Oggi il Museo Statale di Auschwitz-Birkenau funge da memoriale e da sito educativo. Include resti conservati dei campi, come baracche, camere a gas e crematori. Il museo offre una comprensione completa della storia del campo e del suo ruolo nell'Olocausto. Established in 1940, it became a complex of camps including Auschwitz I (the main camp), Auschwitz II-Birkenau (the extermination camp), and Auschwitz III-Monowitz (a labor camp). Over 1.3 million people were deported to Auschwitz, of whom approximately 1.1 million were murdered.Auschwitz I, initially a concentration camp, later included a gas chamber and crematorium. It was primarily used for political prisoners, but its role expanded to include the extermination of Jews and others. Auschwitz II-Birkenau, constructed in 1941, became the primary site for the mass murder of Jews, equipped with four large gas chambers and crematoriums. Auschwitz III-Monowitz, established in 1942, served as a labor camp for the I.G. Farben industrial complex.The camp complex also included numerous subcamps, where prisoners were subjected to forced labor in various industries. The conditions in these camps were brutal, with starvation, disease, and inhumane treatment leading to countless deaths. Medical experiments were also conducted on prisoners, including sterilization and drug testing.The liberation of Auschwitz occurred on January 27, 1945, when Soviet troops entered the camp and found around 7,000 surviving prisoners, most of whom were ill and dying. The liberation revealed the extent of the atrocities committed at Auschwitz, including the remains of the gas chambers and piles of victims’ belongings.Post-war, the Auschwitz camp complex underwent several transformations. Trials were held to bring Nazi perpetrators to justice, including the Auschwitz Trials in Poland and the Frankfurt Auschwitz Trials in Germany. These trials were crucial in documenting the crimes committed at Auschwitz and providing justice for the victims.Today, the Auschwitz-Birkenau State Museum serves as a memorial and educational site. It includes preserved remnants of the camps, such as barracks, gas chambers, and crematoriums. The museum provides a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust.

 Miejsce Pamięci i Muzeum Auschwitz-Birkenau Auschwitz-Birkenau Gedenkstätte und Museum Musée-mémorial d’Auschwitz-Birkenau Herdenkingscentrum en museum Auschwitz- Birkenau Memoriale e museo di Auschwitz-Birkenau Auschwitz-Birkenau Memorial and Museum

The camp was divided into two sections: Treblinka I, a forced-labor camp, and Treblinka II, the extermination camp. Treblinka II, operational from July 1942 to November 1943, was where the mass killings occurred. It was equipped with gas chambers where victims were murdered using carbon monoxide. An estimated 925,000 Jews were killed at Treblinka II, making it one of the deadliest extermination camps. Victims were transported from ghettos in Warsaw, Radom, and other locations, and upon arrival, were immediately sent to the gas chambers.The staff at Treblinka consisted of a small number of German SS officers and a larger contingent of so-called Trawniki guards (guards recruited in Eastern Europe), mainly Ukrainians. The camp’s commandants included Dr. Irmfried Eberl, Franz Stangl, and Kurt Franz, each contributing to the camp’s brutal efficiency.One of the most significant events at Treblinka was the prisoner uprising on August 2, 1943. Organized by a resistance group within the camp, the revolt led to the escape of over 300 prisoners, although many were recaptured or killed. Following the uprising, the Nazis began dismantling Treblinka II, attempting to erase evidence of the atrocities committed there.Treblinka I continued to operate until late July 1944, when it was evacuated as Soviet troops approached. The site of both the labor camp and killing center was overrun by the Soviet Red Army in the last week of July 1944.Today, the memorial site includes a symbolic cemetery with 17,000 stones representing the communities from which the victims came. A large stone monument stands at the site of the gas chambers, and an educational path leads visitors through the history of the camp. The museum houses exhibitions that detail the camp’s operation, the lives of the victims, and the events of the uprising.

The Museum of Struggle and Martyrdom was built on the grounds of the former camp in Treblinka, the second-largest extermination camp after Auschwitz-Birkenau. Between July 1942 and October 1943, about 900,000 Jews were killed in Treblinka. The Museum presents the conditions in which Poles were imprisoned and the history of resistance fighters during WWII.

Adrian Grycuk via Wiki Commons

Treblinka Museum

Obóz został podzielony na dwie części: Treblinka I, obóz pracy przymusowej, oraz Treblinka II, obóz zagłady. Treblinka II, działająca od lipca 1942 r. do listopada 1943 r., była miejscem masowych mordów. Obóz był wyposażony w komory gazowe, w których ofiary były mordowane przy użyciu tlenku węgla. Szacuje się, że w Treblince II zginęło 925 000 Żydów, co czyni ją jednym z najbardziej śmiercionośnych obozów zagłady. Ofiary były transportowane z gett w Warszawie, Radomiu i innych miejscach, a po przybyciu na miejsce były natychmiast wysyłane do komór gazowych.Personel Treblinki składał się z niewielkiej liczby niemieckich oficerów SS i większego kontyngentu tak zwanych strażników z Trawnik (strażników rekrutowanych w Europie Wschodniej), głównie Ukraińców. Komendantami obozu byli dr Irmfried Eberl, Franz Stangl i Kurt Franz, z których każdy przyczynił się do brutalnej sprawności obozu.Jednym z najważniejszych wydarzeń w Treblince było powstanie więźniów 2 sierpnia 1943 roku. Zorganizowane przez grupę oporu w obozie, powstanie doprowadziło do ucieczki ponad 300 więźniów, choć wielu z nich zostało schwytanych lub zabitych zaraz po opuszczeniu obozu. Po powstaniu naziści rozpoczęli rozbiórkę Treblinki II, próbując zatrzeć ślady popełnionych tam okrucieństw.Obóz Treblinka I działał do końca lipca 1944 r., kiedy został ewakuowany z powodu zbliżania się wojsk sowieckich. Teren obozu pracy i ośrodka zagłady został zajęty przez sowiecką Armię Czerwoną w ostatnim tygodniu lipca 1944 roku.Dziś miejsce pamięci obejmuje symboliczny cmentarz z 17 000 kamieni reprezentujących społeczności, z których pochodziły ofiary. Duży kamienny pomnik stoi w miejscu komór gazowych, a ścieżka edukacyjna prowadzi odwiedzających przez historię obozu. W muzeum znajdują się wystawy, które szczegółowo opisują funkcjonowanie obozu, życie ofiar i wydarzenia powstania. Das Lager war in zwei Abschnitte unterteilt: Treblinka I, ein Zwangsarbeitslager, und Treblinka II, das Vernichtungslager. Treblinka II, das von Juli 1942 bis November 1943 in Betrieb war, war der Ort, an dem die Massentötungen stattfanden. Es war mit Gaskammern ausgestattet, in denen die Opfer mit Kohlenmonoxid ermordet wurden. Schätzungsweise 925.000 Juden wurden in Treblinka II ermordet, was es zu einem der tödlichsten Vernichtungslager macht. Die Opfer wurden aus Ghettos in Warschau, Radom und anderen Orten transportiert und nach ihrer Ankunft sofort in die Gaskammern geschickt.Das Personal in Treblinka bestand aus einer kleinen Anzahl deutscher SS-Offiziere und einem größeren Kontingent so genannter Trawniki-Wachen (in Osteuropa rekrutierte Wachen), hauptsächlich Ukrainer. Zu den Kommandanten des Lagers gehörten Dr. Irmfried Eberl, Franz Stangl und Kurt Franz, die alle zur brutalen Effizienz des Lagers beitrugen.Eines der wichtigsten Ereignisse in Treblinka war der Häftlingsaufstand am 2. August 1943. Der von einer Widerstandsgruppe innerhalb des Lagers organisierte Aufstand führte zur Flucht von mehr als 300 Häftlingen, von denen jedoch viele wieder eingefangen oder getötet wurden. Nach dem Aufstand begannen die Nazis mit der Demontage von Treblinka II und versuchten, die Spuren der dort begangenen Gräueltaten zu verwischen.Treblinka I blieb bis Ende Juli 1944 in Betrieb, als es wegen des Herannahens der sowjetischen Truppen evakuiert wurde. Das Gelände des Arbeitslagers und des Tötungszentrums wurde in der letzten Juliwoche 1944 von der sowjetischen Roten Armee überrannt. Heute umfasst die Gedenkstätte einen symbolischen Friedhof mit 17.000 Steinen, die die Gemeinden repräsentieren, aus denen die Opfer stammten. Ein großes steinernes Denkmal steht an der Stelle der Gaskammern, und ein Lehrpfad führt die Besucher durch die Geschichte des Lagers. Das Museum beherbergt Ausstellungen, die sich mit dem Betrieb des Lagers, dem Leben der Opfer und den Ereignissen des Aufstandes befassen. Le camp était divisé en deux parties : Treblinka I, un camp de travail forcé, et Treblinka II, le camp d'extermination. Treblinka II, opérationnel de juillet 1942 à novembre 1943, est le lieu des massacres. Il était équipé de chambres à gaz où les victimes étaient assassinées au monoxyde de carbone. On estime à 925 000 le nombre de Juifs tués à Treblinka II, ce qui en fait l'un des camps d'extermination les plus meurtriers. Les victimes étaient transportées depuis les ghettos de Varsovie, de Radom et d'autres endroits et, à leur arrivée, étaient immédiatement envoyées dans les chambres à gaz.Le personnel de Treblinka se composait d'un petit nombre d'officiers SS allemands et d'un contingent plus important de gardes dits Trawniki (gardes recrutés en Europe de l'Est), principalement des Ukrainiens. Irmfried Eberl, Franz Stangl et Kurt Franz, qui ont tous contribué à l'efficacité brutale du camp.L'un des événements les plus marquants de Treblinka fut le soulèvement des prisonniers le 2 août 1943. Organisée par un groupe de résistance au sein du camp, la révolte a permis à plus de 300 prisonniers de s'évader, mais beaucoup ont été repris ou tués. Après le soulèvement, les nazis ont commencé à démanteler Treblinka II, tentant d'effacer les preuves des atrocités qui y avaient été commises.Treblinka I a continué à fonctionner jusqu'à la fin du mois de juillet 1944, date à laquelle il a été évacué à l'approche des troupes soviétiques. Le site du camp de travail et du centre de mise à mort a été envahi par l'Armée rouge soviétique au cours de la dernière semaine de juillet 1944.Aujourd'hui, le site commémoratif comprend un cimetière symbolique avec 17 000 pierres représentant les communautés d'où venaient les victimes. Un grand monument en pierre se dresse à l'emplacement des chambres à gaz, et un parcours éducatif guide les visiteurs à travers l'histoire du camp. Le musée abrite des expositions qui détaillent le fonctionnement du camp, la vie des victimes et les événements de l'insurrection. Het kamp was verdeeld in twee secties: Treblinka I, een dwangarbeiderskamp, en Treblinka II, het vernietigingskamp. Treblinka II, operationeel van juli 1942 tot november 1943, was waar de massamoorden plaatsvonden. Het was uitgerust met gaskamers waar slachtoffers werden vermoord met behulp van koolmonoxide. Naar schatting werden 925.000 Joden vermoord in Treblinka II, waarmee het één van de dodelijkste vernietigingskampen was. Slachtoffers werden vervoerd vanuit getto's in Warschau, Radom en andere locaties en werden bij aankomst onmiddellijk naar de gaskamers gestuurd.De staf van Treblinka bestond uit een klein aantal Duitse SS officieren en een groter contingent van zogenaamde Trawniki bewakers (bewakers gerekruteerd in Oost-Europa), voornamelijk Oekraïners. Tot de commandanten van het kamp behoorden Dr. Irmfried Eberl, Franz Stangl en Kurt Franz, die elk bijdroegen aan de wrede efficiëntie van het kamp.Eén van de belangrijkste gebeurtenissen in Treblinka was de opstand van de gevangenen op 2 augustus 1943. Georganiseerd door een verzetsgroep binnen het kamp, leidde de opstand tot de ontsnapping van meer dan 300 gevangenen, hoewel velen werden heroverd of gedood. Na de opstand begonnen de nazi's met de ontmanteling van Treblinka II, in een poging om het bewijs van de wreedheden die daar waren begaan uit te wissen.Treblinka I bleef in bedrijf tot eind juli 1944, toen het werd ontruimd toen de Sovjettroepen naderden. Het terrein van zowel het werkkamp als het moordcentrum werd in de laatste week van juli 1944 onder de voet gelopen door het Rode Leger van de Sovjet-Unie.Vandaag de dag omvat de gedenkplaats een symbolische begraafplaats met 17.000 stenen die de gemeenschappen waar de slachtoffers vandaan kwamen vertegenwoordigen. Een groot stenen monument staat op de plaats van de gaskamers en een educatief pad leidt bezoekers door de geschiedenis van het kamp. In het museum zijn tentoonstellingen te zien over de werking van het kamp, het leven van de slachtoffers en de gebeurtenissen tijdens de opstand. Il campo era diviso in due sezioni: Treblinka I, un campo di lavoro forzato, e Treblinka II, il campo di sterminio. Treblinka II, operativo dal luglio 1942 al novembre 1943, era il luogo in cui avvenivano le uccisioni di massa. Era dotato di camere a gas dove le vittime venivano uccise con il monossido di carbonio. Si stima che a Treblinka II siano stati uccisi 925.000 ebrei, il che lo rende uno dei campi di sterminio più letali. Le vittime venivano trasportate dai ghetti di Varsavia, Radom e altre località e, al loro arrivo, venivano immediatamente inviate alle camere a gas.Il personale di Treblinka era composto da un piccolo numero di ufficiali tedeschi delle SS e da un contingente più numeroso di guardie cosiddette Trawniki (guardie reclutate nell'Europa orientale), principalmente ucraine. Tra i comandanti del campo c'erano il dottor Irmfried Eberl, Franz Stangl e Kurt Franz, ognuno dei quali contribuì alla brutale efficienza del campo.Uno degli eventi più significativi di Treblinka fu la rivolta dei prigionieri del 2 agosto 1943. Organizzata da un gruppo di resistenza all'interno del campo, la rivolta portò alla fuga di oltre 300 prigionieri, anche se molti furono ricatturati o uccisi. Dopo la rivolta, i nazisti iniziarono a smantellare Treblinka II, cercando di cancellare le prove delle atrocità commesse.Treblinka I continuò a funzionare fino alla fine di luglio del 1944, quando fu evacuato a causa dell'avvicinamento delle truppe sovietiche. Il sito del campo di lavoro e del centro di sterminio fu invaso dall'Armata Rossa sovietica nell'ultima settimana di luglio del 1944.Oggi il sito commemorativo comprende un cimitero simbolico con 17.000 pietre che rappresentano le comunità da cui provenivano le vittime. Un grande monumento in pietra si trova nel luogo in cui si trovavano le camere a gas e un percorso didattico conduce i visitatori attraverso la storia del campo. Il museo ospita mostre che illustrano il funzionamento del campo, la vita delle vittime e gli eventi della rivolta. The camp was divided into two sections: Treblinka I, a forced-labor camp, and Treblinka II, the extermination camp. Treblinka II, operational from July 1942 to November 1943, was where the mass killings occurred. It was equipped with gas chambers where victims were murdered using carbon monoxide. An estimated 925,000 Jews were killed at Treblinka II, making it one of the deadliest extermination camps. Victims were transported from ghettos in Warsaw, Radom, and other locations, and upon arrival, were immediately sent to the gas chambers.The staff at Treblinka consisted of a small number of German SS officers and a larger contingent of so-called Trawniki guards (guards recruited in Eastern Europe), mainly Ukrainians. The camp’s commandants included Dr. Irmfried Eberl, Franz Stangl, and Kurt Franz, each contributing to the camp’s brutal efficiency.One of the most significant events at Treblinka was the prisoner uprising on August 2, 1943. Organized by a resistance group within the camp, the revolt led to the escape of over 300 prisoners, although many were recaptured or killed. Following the uprising, the Nazis began dismantling Treblinka II, attempting to erase evidence of the atrocities committed there.Treblinka I continued to operate until late July 1944, when it was evacuated as Soviet troops approached. The site of both the labor camp and killing center was overrun by the Soviet Red Army in the last week of July 1944.Today, the memorial site includes a symbolic cemetery with 17,000 stones representing the communities from which the victims came. A large stone monument stands at the site of the gas chambers, and an educational path leads visitors through the history of the camp. The museum houses exhibitions that detail the camp’s operation, the lives of the victims, and the events of the uprising.

 Muzeum Treblinka Treblinka Museum Musée de Treblinka Treblinka Museum Museo di Treblinka Treblinka Museum

During the mobilisation period of 1939 and 1940, the terrain was used as a barracks complex for the Dutch military. After 1941, the German occupier started to use the camp as a transit and work camp. During the war, political opponents of the Nazi regime and also many people who had gone into hiding to evade forced labour were imprisoned. On 19 April 1945, management of the camp was transferred to Ms. Loes van Overeem, who worked for the Red Cross. Over 600 of the approximately 37,000 prisoners did not survive the camp. After the war, the camp was used as an internment camp for people of the NSB (Dutch National Socialist Party), SS, and collaborators. In 1946, the camp was transferred to the Department of War to be used as and army camp again. Almost the entire camp was later demolished. Since the 1980s the Police Academy has used a large part of the terrain. On the remaining grounds, the Camp Amersfoort National Monument was established, which was completed in 2004. Already in 1953, a national monument was erected here. This statue ‘de stenen man’ (the stone man) can nowadays be found at the end of the shooting range, a lane dug by the prisoners of the camp where many executions took place. Besides the monument there is also a visitor centre with a permanent exhibition. A watchtower, bunker, monuments and several reconstructions can be seen around the grounds.

The National Monument Kamp Amersfoort lies on the border between Leusden and Amersfoort. Between 1941 and 1945, approximately 37,000 prisoners were incarcerated in the camp, which served as both a transit and work camp directed by the SS. The camp was dismantled after the war. The Memorial Monument was completed in 2004.

During the mobilisation period of 1939 and 1940 the terrain was used as a barrack complex for the Dutch military. After 1941, the German occupier started to use the camp as a transit and work camp. During the war not only political opponents of the Nazi regime, but also many people in hiding in order to evade the forced labour, were imprisoned. On 19 April 1945, the camp was transferred to Loes van Overeem of the Red Cross. Over 600 of the approximately 37,000 prisoners did not survive the camp. After the war the camp was used as internment camp for people of the NSB, SS and collaborators. In 1946, the camp was transferred to the Department of War to be used as army camp again.

After the war, almost the entire camp was demolished. Since the ‘80s the Police Academy uses a large part of the terrain. On the remaining grounds, the National Monument kamp Amersfoort is established, which was completed in 2004. Already in 1953, a national monument was erected here. This statue ‘de stenen man’ (the stone man) can nowadays be found at the end of the shooting range, a lane dug by the prisoners of the camp where many executions took place. Besides the monument there is also a visitor centre with in it a permanent exposition. On the terrain, a watchtower, a bunker, monuments and several reconstructions can be seen.

Camp Amersfoort National Monument 

W okresie mobilizacji w 1939 i 1940 r. teren był wykorzystywany jako kompleks koszarowy dla holenderskiego wojska. Po 1941 r. niemiecki okupant zaczął wykorzystywać obóz zarówno jako obóz przejściowy, jak i obóz pracy. W czasie wojny więziono tu przeciwników politycznych nazistowskiego reżimu, a także wiele osób, które ukrywały się, by uniknąć przymusowej pracy. 19 kwietnia 1945 r. obóz zostało przekazany Loes van Overeem, która pracowała dla Czerwonego Krzyża. Ponad 600 z około 37 000 więźniów nie przeżyło obozu. Po wojnie obóz był wykorzystywany jako obóz internowania dla osób z NSB (Holenderska Partia Narodowo-Socjalistyczna), SS i kolaborantów. W 1946 r. został przekazany do Departamentu Wojny i ponownie wykorzystywany jako obóz wojskowy., w późniejszych latach został praktycznie całkowicie zburzony. Od lat 80-tych duża część terenu jest wykorzystywana przez Akademię Policyjną. Na pozostałym terenie utworzono Pomnik Narodowy Camp Amersfoort, który został ukończony w 2004 roku. Jednakże pierwszy pomnik pamięci został tu wzniesiony już w 1953 roku - pomnik "de stenen man" (kamienny człowiek) można dziś znaleźć na końcu strzelnicy, alei wykopanej przez więźniów obozu, gdzie miało miejsce wiele egzekucji. Oprócz pomnika znajduje się tu także centrum dla zwiedzających ze stałą wystawą. Na terenie miejsca pamięci można zobaczyć wieżę strażniczą, bunkier, pomniki i kilka rekonstrukcji. Das Nationale Naturdenkmal Kamp Amersfoort liegt an der Grenze zwischen Leusden und Amersfoort. Zwischen 1941 und 1945 waren in dem Lager, das sowohl als Durchgangs- als auch als Arbeitslager unter der Leitung der SS diente, etwa 37.000 Häftlinge inhaftiert. Nach dem Krieg wurde das Lager aufgelöst. Die Gedenkstätte wurde 2004 fertiggestellt. Während der Mobilisierung 1939 und 1940 wurde das Gelände als Kasernenkomplex für das niederländische Militär genutzt. Nach 1941 begannen die deutschen Besatzer, das Lager als Durchgangs- und Arbeitslager zu nutzen. Während des Krieges wurden nicht nur politische Gegner des NS-Regimes, sondern auch viele Menschen, die sich versteckt hielten, um der Zwangsarbeit zu entgehen, inhaftiert. Am 19. April 1945 wurde das Lager an Loes van Overeem vom Roten Kreuz übergeben. Über 600 der rund 37.000 Häftlinge überlebten das Lager nicht.Nach dem Krieg wurde das Lager als Internierungslager für Personen des NSB, der SS und Kollaborateure genutzt. Im Jahr 1946 wurde das Lager dem Kriegsministerium übergeben, um wieder als Armeelager genutzt zu werden. Nach dem Krieg wurde fast das gesamte Lager abgerissen. Seit den 80er Jahren nutzt die Polizeiakademie einen großen Teil des Geländes. Auf dem verbleibenden Gelände wurde das Nationale Monument Kamp Amersfoort errichtet, das 2004 fertiggestellt wurde. Bereits 1953 wurde hier ein Nationaldenkmal errichtet. Diese Statue 'de stenen man' (der steinerne Mann) befindet sich heute am Ende des Schießplatzes, einer von den Häftlingen des Lagers gegrabenen Gasse, in der viele Hinrichtungen stattfanden. Neben dem Denkmal gibt es auch ein Besucherzentrum, in dem eine ständige Ausstellung zu sehen ist. Auf dem Gelände können ein Wachturm, ein Bunker, Denkmäler und mehrere Rekonstruktionen besichtigt werden. Tijdens de mobilisatieperiode van 1939 en 1940 werd het terrein in gebruik genomen als kazernecomplex voor Nederlandse militairen. Vanaf 1941 namen de Duitse bezetters het kamp in gebruik als doorgangs- en werkkamp. Tijdens de oorlog hebben hier niet alleen politieke tegenstanders van het naziregime, maar ook veel onderduikers die de arbeidsinzet hadden willen ontkomen, gevangen gezeten. Op 19 april 1945 werd het kamp overgedragen aan Loes van Overeem van het Rode Kruis. Van de ongeveer 37.000 gevangenen overleefden ruim 600 het kamp niet. Na de oorlog werd het kamp gebruikt als interneringskamp voor NSB’ers, collaborateurs en SS’ers. In 1946 werd het kamp overgedragen aan het Departement van Oorlog, om weer als legerkamp in gebruik te worden genomen. Na de oorlog werd haast het gehele kamp gesloopt. Vanaf de jaren 80 wordt een groot deel van het terrein gebruikt door de Politieacademie. Op het overige terrein is het Nationaal Monument Kamp Amersfoort te vinden wat in 2004 werd voltooid. Al in 1953 werd hier een nationaal monument opgericht. Dit standbeeld ‘de stenen man’ is nu te vinden aan het eind van de schietbaan, en laan gegraven door de gevangen van het kamp waar veel executies plaatsvonden. Naast het monument is er een bezoekerscentrum met daarin een permanente expositie. Daarnaast zijn er op het terrein nog een wachttoren, een bunker, monumenten en reconstructies te bezichtigen. Naast de herdenkingen op 4 en 5 mei, vindt er op 19 april elk jaar een herdenking plaats van de bevrijding van het kamp. Durante il periodo di mobilitazione del 1939 e del 1940, il terreno fu utilizzato come complesso di caserme per l'esercito olandese. Dopo il 1941, l'occupante tedesco iniziò a utilizzare il campo come campo di transito e di lavoro. Durante la guerra, furono imprigionati gli oppositori politici del regime nazista e anche molte persone che si erano nascoste per evitare il lavoro forzato. Il 19 aprile 1945, la gestione del campo fu trasferita alla signora Loes van Overeem, che lavorava per la Croce Rossa. Oltre 600 dei circa 37.000 prigionieri non sopravvissero al campo. Dopo la guerra, il campo fu utilizzato come campo di internamento per persone del NSB (Partito Nazionalsocialista Olandese), SS e collaboratori. Nel 1946, il campo fu trasferito al Dipartimento della Guerra per essere nuovamente utilizzato come campo militare. Quasi tutto il campo fu poi demolito. Dagli anni '80 l'Accademia di Polizia ha utilizzato gran parte del terreno. Sul terreno rimanente è stato istituito il Monumento Nazionale di Camp Amersfoort, completato nel 2004. Già nel 1953 era stato eretto qui un monumento nazionale. La statua “de stenen man” (l'uomo di pietra) si trova oggi alla fine del poligono di tiro, una corsia scavata dai prigionieri del campo dove avvennero molte esecuzioni. Oltre al monumento, c'è anche un centro visitatori con una mostra permanente. Nel parco si possono ammirare una torre di guardia, un bunker, monumenti e diverse ricostruzioni. During the mobilisation period of 1939 and 1940, the terrain was used as a barracks complex for the Dutch military. After 1941, the German occupier started to use the camp as a transit and work camp. During the war, political opponents of the Nazi regime and also many people who had gone into hiding to evade forced labour were imprisoned. On 19 April 1945, management of the camp was transferred to Ms. Loes van Overeem, who worked for the Red Cross. Over 600 of the approximately 37,000 prisoners did not survive the camp. After the war, the camp was used as an internment camp for people of the NSB (Dutch National Socialist Party), SS, and collaborators. In 1946, the camp was transferred to the Department of War to be used as and army camp again. Almost the entire camp was later demolished. Since the 1980s the Police Academy has used a large part of the terrain. On the remaining grounds, the Camp Amersfoort National Monument was established, which was completed in 2004. Already in 1953, a national monument was erected here. This statue ‘de stenen man’ (the stone man) can nowadays be found at the end of the shooting range, a lane dug by the prisoners of the camp where many executions took place. Besides the monument there is also a visitor centre with a permanent exhibition. A watchtower, bunker, monuments and several reconstructions can be seen around the grounds.

 Narodowy Pomnik Pamięci Obóz Amersfoort Nationaldenkmal Lager Amersfoort Monument national du camp d’Amersfoort Nationaal Monument Kamp Amersfoort Monumento nazionale del campo di Amersfoort Camp Amersfoort National Monument 

In the early decades of the 20th century, this site was used for unloading and loading mail and had direct access to Via Ferrante Aporti (today Piazza Edmond J. Safra, 1), on the right-hand side of the station. Here there is a large opening suitable for the entrance of trucks, with a very deep compartment inside.In the period between 1943 and 1945, during the Nazi occupation and the Italian Social Republic, numerous convoys of Jewish people departed from here, destined for the Nazi concentration and extermination camps, mainly Auschwitz-Birkenau. The camp was also the departure point for some convoys of political prisoners destined for Mauthausen or, together with Jewish deportees, to Fossoli transit camp.The 'loading' of the deportees took place in a large dark area, away from prying eyes. The transfer from the Milanese prison of San Vittore to the Central Station was carried out at dawn. The prisoners, crammed into lorries that were closed off by large tarpaulins, arrived at the underground level of Via Ferrante Aporti, and were loaded with force amidst whistles, screams and barking dogs, onto cattle wagons which stopped on the tracks in the deepest part. The wagon was then placed on a traversing bogie, which moved along the tracks of a long underground tunnel, was placed on a car lift and lifted up to an open-air shunting track, where it departed from after being coupled to the rest of the convoy.About eighty deportees per wagon, squeezed into a very small space, were forced to travel for days in inhuman conditions. This site, where the Memorial now stands, has high historical and witness value, due to the physical integrity of these spaces, which have been restored to their original appearance as much as possible through archaeological excavation work, preserving the signs of time on the reinforced concrete and iron structures.The route inside the Memorial unfolds along vast rooms shrouded in a spectral gloom. It is an experience that provides meaningful information and evokes strong emotions, recalling the past events that the environment portrays in a stark and realistic light. Interspersed with stony silence, a thunderous noise and loud rumbling can be heard coming from the ceiling, which shakes the entire basement floor, triggered by trains moving on the tracks above.The Memorial comprises two essential parts. The place of Remembrance, consisting of the area of the tracks, where the trenches can be seen in depth and where the Wall of Names is located. On this wall the 774 names of the Jewish people deported in the first two convoys (6 December 1943 and 30 January 1944), are engraved. These convoys went directly from the Central Station to Auschwitz-Birkenau and only twenty-seven of the deportees survived. The panels of the permanent exhibition, entitled 'Journey of Remembrance', are located along the pillars of the span. The Remembrance Workshop, i.e. the learning and study section, is then located in the street-facing area. There is also an auditorium in the basement, assigned to lectures and debates.A wall at the entrance to the Memorial bears a large inscription 'indifference', which, according to Liliana Segre who was deported here as a 13-year-old and fortunately survived, was one of the key reasons that made the tragedy of the Shoah possible.

Binario 21 - Memoriale della Shoah di Milano.

binario_21_-_memoriale_della_shoah_di_milano_2.jpg

binario_21_-_memoriale_della_shoah_di_milano_1.jpg

binario_21_-_memoriale_della_shoah_di_milano_3.jpg

binario_21_-_memoriale_della_shoah_di_milano.jpg

Binario 21 - Shoah Memorial in Milan

Dans les premières décennies du XXe siècle, ce site était utilisé pour le déchargement et le chargement du courrier et avait un accès direct à la Via Ferrante Aporti (aujourd'hui Piazza Edmond J. Safra, 1), sur le côté droit de la gare. C'est là que se trouve une grande ouverture permettant l'entrée des camions, avec un compartiment très profond à l'intérieur.Entre 1943 et 1945, pendant l'occupation nazie et la République sociale italienne, de nombreux convois de Juifs sont partis d'ici, à destination des camps de concentration et d'extermination nazis, principalement Auschwitz-Birkenau. Le camp était également le point de départ de certains convois de prisonniers politiques destinés à Mauthausen ou, avec des déportés juifs, au camp de transit de Fossoli.Le "chargement" des déportés s'effectuait dans une grande zone sombre, à l'abri des regards indiscrets. Le transfert de la prison milanaise de San Vittore à la gare centrale s'effectue à l'aube. Les prisonniers, entassés dans des camions fermés par de grandes bâches, arrivent au niveau souterrain de la Via Ferrante Aporti, et sont chargés avec force, au milieu des sifflets, des cris et des aboiements de chiens, sur des wagons à bestiaux qui s'arrêtent sur les voies dans la partie la plus profonde. Le wagon est ensuite placé sur un bogie traversant, qui se déplace sur les voies d'un long tunnel souterrain, est placé sur un élévateur à voitures et soulevé jusqu'à une voie de triage à ciel ouvert, d'où il repart après avoir été attelé au reste du convoi.Environ quatre-vingts déportés par wagon, entassés dans un espace très réduit, ont été contraints de voyager pendant des jours dans des conditions inhumaines. Ce site, où se trouve aujourd'hui le Mémorial, a une grande valeur historique et de témoignage, en raison de l'intégrité physique de ces espaces, qui ont été restaurés autant que possible dans leur aspect d'origine grâce à des fouilles archéologiques, en préservant les signes du temps sur les structures en béton armé et en fer.Le parcours à l'intérieur du Mémorial se déroule dans de vastes salles enveloppées d'une pénombre spectrale. Il s'agit d'une expérience qui fournit des informations significatives et suscite de fortes émotions, en rappelant les événements passés que l'environnement dépeint sous une lumière crue et réaliste. Au milieu d'un silence de pierre, on entend un bruit de tonnerre et un grondement sourd provenant du plafond, qui secoue tout le sous-sol, déclenché par le passage des trains sur les voies ferrées situées au-dessus.Le Mémorial comprend deux parties essentielles. Le lieu de mémoire, qui comprend la zone des voies ferrées, où l'on peut voir les tranchées en profondeur et où se trouve le mur des noms. Sur ce mur sont gravés les 774 noms des Juifs déportés dans les deux premiers convois (6 décembre 1943 et 30 janvier 1944). Ces convois allaient directement de la gare centrale à Auschwitz-Birkenau et seuls vingt-sept des déportés ont survécu. Les panneaux de l'exposition permanente, intitulée "Voyage de la mémoire", sont situés le long des piliers de la travée. L'atelier du souvenir, c'est-à-dire la section d'apprentissage et d'étude, se trouve ensuite dans la partie donnant sur la rue. Au sous-sol se trouve également un auditorium destiné aux conférences et aux débats.Un mur à l'entrée du Mémorial porte une grande inscription "indifférence" qui, selon Liliana Segre qui a été déportée ici à l'âge de 13 ans et qui a heureusement survécu, a été l'une des principales raisons qui ont rendu possible la tragédie de la Shoah. In den ersten Jahrzehnten des 20. Jahrhunderts wurde dieser Standort zum Ent- und Beladen von Post genutzt und hatte direkten Zugang zur Via Ferrante Aporti(heute Piazza Edmond J. Safra, 1), auf der rechten Seite des Bahnhofs. Hier gibt es eine große Öffnung, die für die Einfahrt von Lastwagen geeignet ist, mit einem sehr tiefen Abteil im Inneren.In der Zeit zwischen 1943 und 1945, während der Nazi-Besatzung und der Italienischen Sozialrepublik, fuhren von hier aus zahlreiche Konvois jüdischer Menschen ab, die für die Konzentrations- und Vernichtungslager der Nazis bestimmt waren, vor allem Auschwitz-Birkenau. Das Lager war auch Ausgangspunkt für einige Konvois politischer Häftlinge, die nach Mauthausen oder zusammen mit jüdischen Deportierten in das Durchgangslager Fossoli gebracht wurden.Die "Verladung" der Deportierten fand in einem großen dunklen Raum statt, der vor neugierigen Blicken geschützt war. Der Transport vom Mailänder Gefängnis San Vittore zum Hauptbahnhof fand im Morgengrauen statt. Die Häftlinge wurden in Lastwagen gepfercht, die mit großen Planen verschlossen waren, und kamen in der unterirdischen Ebene der Via Ferrante Aporti an und wurden unter Pfiffen, Schreien und Hundegebell gewaltsam in Viehwaggons verladen, die im tiefsten Teil der Gleise anhielten. Der Wagen wurde dann auf ein drehgestell gestellt, das sich auf den Gleisen eines langen unterirdischen Tunnels bewegte, von wo aus er, nachdem er an den Rest des Konvois angekoppelt worden war, abfuhr.Bis zu achtzig Deportierte pro Waggon, die auf engstem Raum zusammengepfercht waren, mussten tagelang unter unmenschlichen Bedingungen ausharren. Dieser Ort, an dem sich die Gedenkstätte heute befindet, ist aufgrund der physischen Unversehrtheit dieser Räume, die durch archäologische Ausgrabungen so weit wie möglich in ihr ursprüngliches Erscheinungsbild zurückversetzt wurden, von hohem historischem und zeitgeschichtlichem Wert, wobei die Spuren der Zeit an den Stahlbeton- und Eisenstrukturen erhalten blieben.Der Weg im Inneren der Gedenkstätte führt durch weitläufige Räume, die in eine gespenstische Düsternis gehüllt sind. Es ist ein Erlebnis, das aussagekräftige Informationen liefert und starke Emotionen hervorruft, indem es an die vergangenen Ereignisse erinnert, die in der Umgebung in einem starken und realistischen Licht dargestellt werden. Ausgelöst durch den Zügen auf den darüber liegenden Gleisen, erschüttert ein donnerndes Geräusch die im Untergeschoss Steinerne Stille.Die Gedenkstätte besteht aus zwei wesentlichen Teilen: dem Ort des Gedenkens, der aus dem Bereich der Gleise besteht, wo man, wenn man tiefer geht, die Gruben sehen kann, und wo sich die Wand der Namen befindet, in der die 774 Namen der Juden der ersten beiden Konvois, die vom 6. Dezember 1943 und vom 30. Januar 1944 direkt vom Hauptbahnhof nach Auschwitz-Birkenau fuhren und von denen nur siebenundzwanzig überlebten, eingraviert sind.Entlang der Säulen des Bogens befinden sich die Tafeln der Dauerausstellung mit dem Titel "Reise der Erinnerung". Die Werkstatt der Gedenkstätte, d. h. der Studien- und Arbeitsbereich, befindet sich dann im Bereich der Straßenfront. Im Untergeschoss befindet sich außerdem ein Auditorium, das für Vorträge und Debatten genutzt wird.Am Eingang der Gedenkstätte befindet sich eine Wand mit der großen Inschrift "Gleichgültigkeit", die laut Liliana Segre, die als 13-Jährige hierher deportiert wurde und glücklicherweise überlebte, eine der grundlegenden Ursachen war, die die Tragödie der Shoah ermöglichten. In de eerste decennia van de 20e eeuw werd deze locatie gebruikt voor het lossen en laden van post en had directe toegang tot de Via Ferrante Aporti (tegenwoordig Piazza Edmond J. Safra, 1), aan de rechterkant van het station. Hier is een grote opening die geschikt is voor de ingang van vrachtwagens, met een zeer diep compartiment binnenin.In de periode tussen 1943 en 1945, tijdens de nazi-bezetting en de Italiaanse Sociale Republiek, vertrokken hiervandaan talloze konvooien met Joodse mensen, bestemd voor de concentratie- en vernietigingskampen van de nazi's, voornamelijk Auschwitz-Birkenau. Het kamp was ook het vertrekpunt van een aantal konvooien met politieke gevangenen die bestemd waren voor Mauthausen of, samen met Joodse gedeporteerden, voor het doorgangskamp Fossoli.Het 'inladen' van de gedeporteerden vond plaats in een grote donkere ruimte, ver weg van nieuwsgierige blikken. De overplaatsing van de Milanese gevangenis San Vittore naar het Centraal Station vond plaats bij zonsopgang. De gevangenen, opeengepakt in vrachtwagens die waren afgesloten met grote dekzeilen, arriveerden op het ondergrondse niveau van de Via Ferrante Aporti en werden met geweld en onder gefluit, geschreeuw en geblaf van honden in veewagens geladen die in het diepste gedeelte op het spoor stopten. De wagon werd vervolgens op een traverserend draaistel geplaatst, dat over de sporen van een lange ondergrondse tunnel bewoog, op een autolift werd geplaatst en naar een rangeerbaan in de open lucht werd getild, waar de wagon vertrok nadat hij aan de rest van het konvooi was gekoppeld.Ongeveer tachtig gedeporteerden per wagon, samengeperst in een zeer kleine ruimte, werden gedwongen om dagenlang te reizen in onmenselijke omstandigheden. Deze plek, waar nu het Herdenkingsmonument staat, heeft een hoge historische en getuigeniswaarde vanwege de fysieke integriteit van deze ruimtes, die zoveel mogelijk in hun oorspronkelijke staat zijn hersteld door middel van archeologische opgravingen, waarbij de tekenen des tijds op de structuren van gewapend beton en ijzer bewaard zijn gebleven.De route door het Memorial loopt langs uitgestrekte kamers die gehuld zijn in een spookachtige duisternis. Het is een ervaring die zinvolle informatie verschaft en sterke emoties oproept, door de herinnering op te roepen aan de gebeurtenissen uit het verleden die de omgeving in een grimmig en realistisch licht afbeeldt. Afgewisseld door de stenige stilte, hoor je een donderend geluid en luid gerommel uit het plafond komen, dat de hele keldervloer doet schudden, veroorzaakt door treinen die over de sporen erboven rijden.Het monument bestaat uit twee essentiële delen. De Herdenkingsplaats, die bestaat uit het gebied van de sporen, waar de loopgraven in de diepte te zien zijn en waar zich de Namenmuur bevindt. Op deze muur zijn de 774 namen gegraveerd van de Joodse mensen die in de eerste twee konvooien (6 december 1943 en 30 januari 1944) werden gedeporteerd. Deze konvooien gingen rechtstreeks van het Centraal Station naar Auschwitz-Birkenau en slechts zevenentwintig van de gedeporteerden overleefden. De panelen van de permanente tentoonstelling, getiteld 'Reis van de herinnering', bevinden zich langs de pilaren van de overspanning. De Herinneringswerkplaats, d.w.z. het leer- en studiegedeelte, bevindt zich aan de straatkant. Er is ook een auditorium in de kelder, bestemd voor lezingen en debatten.Op een muur bij de ingang van de gedenkplaats staat een grote inscriptie 'onverschilligheid', die volgens Liliana Segre, die hier als 13-jarige werd gedeporteerd en het gelukkig overleefde, een van de belangrijkste redenen was die de tragedie van de Shoah mogelijk maakten. Na początku XX wieku miejsce to służyło do rozładunku i załadunku poczty i miało bezpośredni dostęp do Via Ferrante Aporti (dziś Piazza Edmond J. Safra, 1), po prawej stronie stacji. Znajduje się tu duży otwór odpowiedni do wjazdu ciężarówek.W okresie między 1943 a 1945 rokiem, podczas okupacji nazistowskiej i Włoskiej Republiki Socjalnej, odjeżdżały stąd liczne konwoje Żydów, przeznaczone do nazistowskich obozów koncentracyjnych i zagłady, głównie Auschwitz-Birkenau. Obóz był również punktem wyjścia dla niektórych konwojów więźniów politycznych przeznaczonych do Mauthausen lub, razem z żydowskimi deportowanymi, do obozu przejściowego Fossoli.„Załadunek” deportowanych odbywał się w dużym ciemnym miejscu, z dala od ciekawskich oczu. Przewóz z mediolańskiego więzienia San Vittore na Dworzec Centralny odbywał się o świcie. Więźniowie, stłoczeni w ciężarówkach zamkniętych dużymi plandekami, docierali na podziemny poziom Via Ferrante Aporti i zostawali załadowani siłą pośród gwizdów, krzyków i szczekających psów do wagonów bydlęcych, które zatrzymywały się na torach w najgłębszej części. Następnie wagon umieszczano na wózku poprzecznym, który poruszał się wzdłuż torów długiego podziemnego tunelu, stawiano go na podnośniku samochodowym i następnie na otwartym torze manewrowym, skąd odjeżdżał po połączeniu z resztą konwoju.Około osiemdziesięciu deportowanych na wagon, stłoczonych w bardzo małej przestrzeni, było zmuszonych podróżować przez wiele dni w nieludzkich warunkach. Miejsce, w którym obecnie stoi Pomnik, ma wysoką wartość historyczną ze względu na fizyczną integralność tych przestrzeni, które zostały przywrócone do pierwotnego wyglądu w możliwie największym stopniu dzięki pracom wykopaliskowym archeologicznym, zachowując znaki czasu na żelbetowych i żelaznych konstrukcjach.Trasa wewnątrz Pomnika rozciąga się wzdłuż rozległych pomieszczeń spowitych mrokiem. Jest to doświadczenie dostarczające znaczących informacji i wywołujące silne emocje, przypominające wydarzenia z przeszłości, ukazywane w surowym świetle. Kamienną ciszę przerywa czasami grzmiący hałas i głośne dudnienie, wywoływane przez pociągi poruszające się po torach powyżej.Pomnik składa się z dwóch głównych części. Miejsca Pamięci, składającego się z obszaru torów oraz miejsca, gdzie znajduje się Ściana Imion. Na ścianie tej wyryto 774 nazwiska Żydów deportowanych w pierwszych dwóch transportach (6 grudnia 1943 r. i 30 stycznia 1944 r.). Transporty te jechały bezpośrednio z Dworca Centralnego do Auschwitz-Birkenau i przeżyło tylko dwudziestu siedmiu deportowanych. Panele wystawy stałej zatytułowanej „Podróż pamięci” znajdują się wzdłuż filarów przęsła. Pracownia pamięci, czyli część poświęcona nauce i studiom, znajduje się w części zwróconej w stronę ulicy. W piwnicy znajduje się również audytorium przeznaczone na wykłady i debaty.Na ścianie przy wejściu do Miejsca Pamięci znajduje się duży napis „obojętność”, która według Liliany Segre, która została tu deportowana jako 13-latka i przeżyła obóz, była jednym z kluczowych powodów, które umożliwiły tragedię Shoah. Nei primi decenni del XX secolo, questo sito era utilizzato per lo scarico e il carico della posta e aveva accesso diretto a via Ferrante Aporti (oggi piazza Edmond J. Safra, 1), sul lato destro della stazione. Qui si trova un'ampia apertura adatta all'ingresso dei camion, con un vano molto profondo all'interno.Nel periodo tra il 1943 e il 1945, durante l'occupazione nazista e la Repubblica Sociale Italiana, da qui partirono numerosi convogli di ebrei destinati ai campi di concentramento e di sterminio nazisti, soprattutto Auschwitz-Birkenau. Il campo era anche il punto di partenza di alcuni convogli di prigionieri politici destinati a Mauthausen o, insieme ai deportati ebrei, al campo di transito di Fossoli.Il “carico” dei deportati avveniva in un'ampia area buia, lontano da occhi indiscreti. Il trasferimento dal carcere milanese di San Vittore alla Stazione Centrale avveniva all'alba. I prigionieri, stipati in camion chiusi da grandi teloni, arrivavano al piano sotterraneo di via Ferrante Aporti e venivano caricati a forza, tra fischi, urla e abbaiare di cani, su carri bestiame che si fermavano sui binari nella parte più profonda. Il carro è stato quindi collocato su un carrello traslatore, che si è mosso lungo i binari di una lunga galleria sotterranea, è stato collocato su un montauto e sollevato fino a un binario di manovra all'aperto, da dove è ripartito dopo essere stato agganciato al resto del convoglio.Circa ottanta deportati per vagone, stipati in uno spazio molto piccolo, furono costretti a viaggiare per giorni in condizioni disumane. Questo sito, dove ora sorge il Memoriale, ha un alto valore storico e testimoniale, dovuto all'integrità fisica di questi spazi, che sono stati riportati il ​​più possibile al loro aspetto originale attraverso lavori di scavo archeologico, preservando i segni del tempo sulle strutture in cemento armato e ferro.Il percorso all'interno del Memoriale si snoda lungo vaste sale avvolte in un'oscurità spettrale. È un'esperienza che fornisce informazioni significative ed evoca forti emozioni, ricordando gli eventi passati che l'ambiente ritrae in una luce cruda e realistica. Intervallato da un silenzio di pietra, si possono udire un rumore fragoroso e un forte rimbombo provenire dal soffitto, che scuote l'intero piano interrato, innescato dai treni che si muovono sui binari soprastanti.Il Memoriale è composto da due parti essenziali. Il luogo della Rimembranza, costituito dall'area dei binari, dove le trincee sono visibili in profondità e dove si trova il Muro dei Nomi. Su questa parete sono incisi i 774 nomi degli ebrei deportati nei primi due convogli (6 dicembre 1943 e 30 gennaio 1944). Questi convogli andavano direttamente dalla Stazione Centrale ad Auschwitz-Birkenau e solo ventisette dei deportati sopravvissero. I pannelli della mostra permanente, intitolata "Viaggio della Memoria", sono posizionati lungo i pilastri della campata. Il Laboratorio della Memoria, ovvero la sezione di apprendimento e studio, si trova poi nell'area che si affaccia sulla strada. C'è anche un auditorium nel seminterrato, assegnato a lezioni e dibattiti.Una parete all'ingresso del Memoriale reca una grande iscrizione "indifferenza", che, secondo Liliana Segre, che fu deportata qui a 13 anni e fortunatamente sopravvissuta, fu una delle ragioni principali che resero possibile la tragedia della Shoah.

 Binario 21 - Memoriale della Shoah di Milano Binario 21 - Shoah-Gedenkstätte in Mailand Binario 21 - Miejsce Pamięci Shoah w Mediolanie Binario 21 - Mémorial de la Shoah à Milan Binario 21 - Shoah Memorial in Milaan

The Majdanek State Museum, established in the fall of 1944, is located on the grounds of the former Nazi Germany Majdanek death camp in Lublin. It was the first museum of its kind in the world, dedicated entirely to the memory of atrocities committed in the network of concentration, slave-labor, and extermination camps and subcamps of KL Lublin. The museum houses a permanent collection of rare artifacts, archival photographs, and testimony.The Majdanek concentration and extermination camp, established in 1941, was one of the largest of its kind. Its construction began in October 1941. The first prisoners, Soviet prisoners of war, arrived in October 1941, followed by the first Jews in the fall of the same year. By December 1941 and January 1942, the first group of Polish peasants from the Lublin region were detained in the camp. The camp, operational for 34 months, saw the murder of more than 79,000 people at the main camp alone, with between 95,000 and 130,000 people killed in the entire Majdanek system of subcamps.As the Red Army advanced in 1944, the Nazis began liquidating the Majdanek camp. Approximately 12,000-15,000 inmates were evacuated to other camps from March to July 1944. Efforts were made to erase evidence of the camp’s atrocities, including dismantling barracks, cremating corpses, and partially destroying camp documents. On July 22, 1944, the final group of 800 prisoners was marched out of Majdanek, with those unable to keep up being killed. A small number of prisoners remained at Majdanek until the Red Army’s arrival.The camp became a state monument of martyrology by the 1947 decree of the Polish Parliament. The museum is home to a monument dedicated to Holocaust victims, erected on the 25th anniversary of the Majdanek liberation. The monument, designed by Polish sculptor and architect Wiktor Tołkin, consists of three parts: the symbolic Pylon, the road, and the Mausoleum, containing a mound of ashes of the victims.In recent years, the museum has continued to evolve and expand. In 2003, a new obelisk was erected to the memory of Jewish victims of Erntefest (or “Harvest Festival”, code name for the mass murder of November 3 and 4, 1943, with approximately 18,000 Jewish prisoners executed at Majdanek and other camps in Lublin).

Majdanek concentration camp in Lublin was built in 1941. An estimated 150,000 prisoners entered the camp and 80,000 of them were killed. The State Museum at Majdanek was founded in November 1944 on the grounds of the former concentration camp. The museum collection includes authentic objects from the camp and presents drawings depicting the persecution and extermination of Jews in the Lublin region.

Majdanek State Museum

Państwowe Muzeum na Majdanku, założone jesienią 1944 r., znajduje się na terenie byłego niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady Majdanek w Lublinie. Było to pierwsze tego typu muzeum na świecie, poświęcone w całości pamięci okrucieństw popełnionych w sieci obozów koncentracyjnych, pracy niewolniczej i zagłady oraz podobozów KL Lublin. Muzeum posiada stałą kolekcję rzadkich artefaktów, archiwalnych fotografii i świadectw.Obóz koncentracyjny i zagłady na Majdanku, założony w 1941 roku, był jednym z największych tego typu obozów. Jego budowa rozpoczęła się w październiku 1941 roku. Pierwsi więźniowie, radzieccy jeńcy wojenni, przybyli w październiku 1941 r., a jesienią tego samego roku pierwsi Żydzi. W grudniu 1941 r. i styczniu 1942 r. w obozie przetrzymywano pierwszą grupę polskich chłopów z Lubelszczyzny. Obóz działał przez 34 miesiące i zamordowano w nim ponad 79 000 osób, a w całym systemie podobozów Majdanka zginęło od 95 000 do 130 000 osób.Wraz z postępami Armii Czerwonej w 1944 r., naziści rozpoczęli likwidację obozu na Majdanku.Około 12 000-15 000 więźniów zostało ewakuowanych do innych obozów od marca do lipca 1944 roku. Starano się zatrzeć ślady obozowych okrucieństw, <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://m.in">m.in</a>. rozbierając baraki, kremując zwłoki i częściowo niszcząc obozowe dokumenty. 22 lipca 1944 r. ostatnia grupa 800 więźniów została wyprowadzona z Majdanka, a ci, którzy nie nadążali, zostali zabici. Niewielka liczba więźniów pozostała na Majdanku do czasu przybycia Armii Czerwonej.Obóz stał się państwowym pomnikiem martyrologii na mocy dekretu Sejmu RP z 1947 roku. W muzeum znajduje się pomnik poświęcony ofiarom Holokaustu, wzniesiony w 25. rocznicę wyzwolenia Majdanka. Pomnik, zaprojektowany przez polskiego rzeźbiarza i architekta Wiktora Tołkina, składa się z trzech części: symbolicznego Pylonu, drogi oraz Mauzoleum, zawierającego kopiec z prochami ofiar.W ostatnich latach muzeum nadal się rozwijało i rozbudowywało. W 2003 r. wzniesiono nowy obelisk poświęcony pamięci żydowskich ofiar Erntefestu (czyli „Dożynek”, kryptonimu masowego mordu z 3 i 4 listopada 1943 r., w którym na Majdanku i w innych obozach w Lublinie stracono około 18 000 żydowskich więźniów). Das Staatliche Museum Majdanek, das im Herbst 1944 gegründet wurde, befindet sich auf dem Gelände des ehemaligen Vernichtungslagers Majdanek in Lublin. Es war das erste Museum seiner Art in der Welt, das ausschließlich der Erinnerung an die Gräueltaten gewidmet war, die in dem Netz von Konzentrations-, Zwangsarbeits- und Vernichtungslagern und Nebenlagern des KL Lublin begangen wurden. Das Museum beherbergt eine ständige Sammlung von seltenen Artefakten, Archivfotos und Zeitzeugenberichten.Das 1941 errichtete Konzentrations- und Vernichtungslager Majdanek war eines der größten seiner Art. Mit seinem Bau wurde im Oktober 1941 begonnen. Die ersten Häftlinge, sowjetische Kriegsgefangene, kamen im Oktober 1941 an, gefolgt von den ersten Juden im Herbst desselben Jahres. Zwischen Dezember 1941 und Januar 1942 wurde die erste Gruppe polnischer Bauern aus der Region Lublin in dem Lager inhaftiert. Während der 34-monatigen Betriebszeit des Lagers wurden allein im Hauptlager mehr als 79.000 Menschen ermordet, im gesamten Majdanek-System der Nebenlager waren es zwischen 95.000 und 130.000 Menschen.Als die Rote Armee 1944 vorrückte, begannen die Nazis mit der Liquidierung des Lagers Majdanek. Von März bis Juli 1944 wurden etwa 12.000-15.000 Häftlinge in andere Lager evakuiert. Es wurden Anstrengungen unternommen, um die Beweise für die Gräueltaten des Lagers zu beseitigen, u. a. durch den Abbau von Baracken, die Einäscherung von Leichen und die teilweise Vernichtung von Lagerunterlagen. Am 22. Juli 1944 wurde die letzte Gruppe von 800 Häftlingen aus Majdanek abtransportiert, wobei diejenigen, die nicht mithalten konnten, getötet wurden. Eine kleine Anzahl von Häftlingen blieb bis zum Eintreffen der Roten Armee in Majdanek.Durch einen Erlass des polnischen Parlaments aus dem Jahr 1947 wurde das Lager zu einem staatlichen Monument des Märtyrertums. Das Museum beherbergt ein Denkmal für die Opfer des Holocaust, das am 25. Jahrestag der Befreiung von Majdanek errichtet wurde. Das von dem polnischen Bildhauer und Architekten Wiktor Tołkin entworfene Denkmal besteht aus drei Teilen: dem symbolischen Pylon, der Straße und dem Mausoleum, in dem die Asche der Opfer beigesetzt wurde.In den letzten Jahren hat sich das Museum ständig weiterentwickelt und <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://erweitert.Im">erweitert.Im</a> Jahr 2003 wurde ein neuer Obelisk zum Gedenken an die jüdischen Opfer des Erntefestes (Codename für den Massenmord vom 3. und 4. November 1943, bei dem etwa 18 000 jüdische Häftlinge in Majdanek und anderen Lagern in Lublin hingerichtet wurden) errichtet. Le musée d'État de Majdanek, créé à l'automne 1944, est situé sur le site de l'ancien camp de la mort nazi de Majdanek, à Lublin. Il s'agit du premier musée de ce type au monde, entièrement consacré à la mémoire des atrocités commises dans le réseau de camps de concentration, de travail forcé et d'extermination, ainsi que dans les sous-camps du KL Lublin. Le musée abrite une collection permanente d'objets rares, de photographies d'archives et de témoignages.Le camp de concentration et d'extermination de Majdanek, créé en 1941, était l'un des plus grands de ce genre. Sa construction a commencé en octobre 1941. Les premiers prisonniers, des prisonniers de guerre soviétiques, sont arrivés en octobre 1941, suivis par les premiers Juifs à l'automne de la même année. En décembre 1941 et janvier 1942, le premier groupe de paysans polonais de la région de Lublin est détenu dans le camp. Le camp, qui a fonctionné pendant 34 mois, a vu l'assassinat de plus de 79 000 personnes dans le seul camp principal, et de 95 000 à 130 000 personnes dans l'ensemble du réseau de sous-camps de Majdanek.Face à l'avancée de l'Armée rouge en 1944, les nazis ont commencé à liquider le camp. Environ 12 000 à 15 000 détenus ont été évacués vers d'autres camps entre mars et juillet 1944. Des efforts ont été faits pour effacer les preuves des atrocités commises dans le camp, notamment en démantelant les baraquements, en incinérant les cadavres et en détruisant partiellement les documents du camp. Le 22 juillet 1944, le dernier groupe de 800 prisonniers a été emmené hors de Majdanek, ceux qui ne pouvaient pas suivre étant tués. Un petit nombre de prisonniers est resté à Majdanek jusqu'à l'arrivée de l'Armée rouge.Le camp est devenu un monument national de martyrologie par un décret de 1947 du Parlement polonais. Le musée abrite un monument dédié aux victimes de l'Holocauste, érigé à l'occasion du 25e anniversaire de la libération de Majdanek. Le monument, conçu par le sculpteur et architecte polonais Wiktor Tołkin, se compose de trois parties : le pylône symbolique, la route et le mausolée, qui contient un monticule de cendres des victimes.Ces dernières années, le musée a continué à évoluer et à s'agrandir. En 2003, un nouvel obélisque a été érigé à la mémoire des victimes juives de l'Erntefest (ou "Fête des moissons", nom de code pour le meurtre de masse des 3 et 4 novembre 1943, avec environ 18 000 prisonniers juifs exécutés à Majdanek et dans d'autres camps de Lublin). Het Majdanek Staatsmuseum, opgericht in de herfst van 1944, is gevestigd op het terrein van het voormalige nazi-Duitse vernietigingskamp Majdanek in Lublin. Het was het eerste museum in zijn soort ter wereld, volledig gewijd aan de herinnering aan wreedheden begaan in het netwerk van concentratie-, slavenarbeid- en vernietigingskampen en subkampen van KL Lublin. Het museum huisvest een permanente collectie zeldzame artefacten, archieffoto's en getuigenissen.Het concentratie- en vernietigingskamp Majdanek, opgericht in 1941, was een van de grootste in zijn soort. De bouw begon in oktober 1941. De eerste gevangenen, Sovjet krijgsgevangenen, arriveerden in oktober 1941, gevolgd door de eerste Joden in de herfst van hetzelfde jaar. In december 1941 en januari 1942 werd de eerste groep Poolse boeren uit de regio Lublin in het kamp vastgehouden. In het kamp, dat 34 maanden operationeel was, werden alleen al in het hoofdkamp meer dan 79.000 mensen vermoord en tussen de 95.000 en 130.000 mensen in het hele Majdanek systeem van subkampen.Toen het Rode Leger in 1944 oprukte, begonnen de nazi's met de liquidatie van het Majdanek kamp. Ongeveer 12.000-15.000 gevangenen werden geëvacueerd naar andere kampen tussen maart en juli 1944. Er werden pogingen ondernomen om bewijzen van de wreedheden in het kamp uit te wissen, waaronder het ontmantelen van barakken, het cremeren van lijken en het gedeeltelijk vernietigen van kampdocumenten. Op 22 juli 1944 werd de laatste groep van 800 gevangenen uit Majdanek weggevoerd. Een klein aantal gevangenen bleef in Majdanek tot de komst van het Rode Leger.Het kamp werd een staatsmonument van martelaarschap door het decreet van het Poolse parlement in 1947. In het museum staat een monument gewijd aan de slachtoffers van de Holocaust, opgericht op de 25e verjaardag van de bevrijding van Majdanek. Het monument, ontworpen door de Poolse beeldhouwer en architect Wiktor Tołkin, bestaat uit drie delen: de symbolische pyloon, de weg en het Mausoleum, met daarin een grafheuvel met as van de slachtoffers.In de afgelopen jaren is het museum zich blijven ontwikkelen en uitbreiden. In 2003 werd een nieuwe obelisk opgericht ter nagedachtenis aan de Joodse slachtoffers van Erntefest (of "Oogstfeest", codenaam voor de massamoord van 3 en 4 november 1943, waarbij ongeveer 18.000 Joodse gevangenen werden geëxecuteerd in Majdanek en andere kampen in Lublin). Il Museo Statale di Majdanek, istituito nell'autunno del 1944, si trova sul terreno dell'ex campo di sterminio nazista di Majdanek a Lublino. È stato il primo museo del suo genere al mondo, interamente dedicato alla memoria delle atrocità commesse nella rete di campi e sottocampi di concentramento, lavoro schiavo e sterminio del KL Lublin. Il museo ospita una collezione permanente di rari manufatti, fotografie d'archivio e testimonianze.Il campo di concentramento e sterminio di Majdanek, istituito nel 1941, era uno dei più grandi del suo genere. La sua costruzione iniziò nell'ottobre 1941. I primi prigionieri, prigionieri di guerra sovietici, arrivarono nell'ottobre 1941, seguiti dai primi ebrei nell'autunno dello stesso anno. Tra il dicembre 1941 e il gennaio 1942, il primo gruppo di contadini polacchi della regione di Lublino fu detenuto nel campo. Il campo, operativo per 34 mesi, vide l'uccisione di più di 79.000 persone solo nel campo principale, mentre nell'intero sistema di sottocampi di Majdanek furono uccise tra le 95.000 e le 130.000 persone.Con l'avanzata dell'Armata Rossa nel 1944, i nazisti iniziarono a liquidare il campo di Majdanek. Circa 12.000-15.000 detenuti furono evacuati in altri campi da marzo a luglio 1944. Furono compiuti sforzi per cancellare le prove delle atrocità del campo, tra cui lo smantellamento delle baracche, la cremazione dei cadaveri e la parziale distruzione dei documenti del campo. Il 22 luglio 1944, l'ultimo gruppo di 800 prigionieri fu portato fuori da Majdanek e quelli che non riuscivano a tenere il passo furono uccisi. Un piccolo numero di prigionieri rimase a Majdanek fino all'arrivo dell'Armata Rossa.Il campo è diventato un monumento martirologico statale con un decreto del 1947 del Parlamento polacco. Il museo ospita un monumento dedicato alle vittime dell'Olocausto, eretto in occasione del 25° anniversario della liberazione di Majdanek. Il monumento, progettato dallo scultore e architetto polacco Wiktor Tołkin, è composto da tre parti: il pilone simbolico, la strada e il mausoleo, che contiene le ceneri delle vittime.Negli ultimi anni, il museo ha continuato a evolversi e ad espandersi. Nel 2003 è stato eretto un nuovo obelisco in memoria delle vittime ebree dell'Erntefest (o “Festa del raccolto”, nome in codice per l'omicidio di massa del 3 e 4 novembre 1943, con circa 18.000 prigionieri ebrei giustiziati a Majdanek e in altri campi di Lublino). The Majdanek State Museum, established in the fall of 1944, is located on the grounds of the former Nazi Germany Majdanek death camp in Lublin. It was the first museum of its kind in the world, dedicated entirely to the memory of atrocities committed in the network of concentration, slave-labor, and extermination camps and subcamps of KL Lublin. The museum houses a permanent collection of rare artifacts, archival photographs, and testimony.The Majdanek concentration and extermination camp, established in 1941, was one of the largest of its kind. Its construction began in October 1941. The first prisoners, Soviet prisoners of war, arrived in October 1941, followed by the first Jews in the fall of the same year. By December 1941 and January 1942, the first group of Polish peasants from the Lublin region were detained in the camp. The camp, operational for 34 months, saw the murder of more than 79,000 people at the main camp alone, with between 95,000 and 130,000 people killed in the entire Majdanek system of subcamps.As the Red Army advanced in 1944, the Nazis began liquidating the Majdanek camp. Approximately 12,000-15,000 inmates were evacuated to other camps from March to July 1944. Efforts were made to erase evidence of the camp’s atrocities, including dismantling barracks, cremating corpses, and partially destroying camp documents. On July 22, 1944, the final group of 800 prisoners was marched out of Majdanek, with those unable to keep up being killed. A small number of prisoners remained at Majdanek until the Red Army’s arrival.The camp became a state monument of martyrology by the 1947 decree of the Polish Parliament. The museum is home to a monument dedicated to Holocaust victims, erected on the 25th anniversary of the Majdanek liberation. The monument, designed by Polish sculptor and architect Wiktor Tołkin, consists of three parts: the symbolic Pylon, the road, and the Mausoleum, containing a mound of ashes of the victims.In recent years, the museum has continued to evolve and expand. In 2003, a new obelisk was erected to the memory of Jewish victims of Erntefest (or “Harvest Festival”, code name for the mass murder of November 3 and 4, 1943, with approximately 18,000 Jewish prisoners executed at Majdanek and other camps in Lublin).