It was inevitable that bombers that were hit would also crash in built-up areas, causing civilian casualties. This was the fate of Woensel on the night of 28 August 1942.Around 00:30 hours, Vickers Wellington Z1245 of the Polish 305 Squadron crashed into a farm and houses along the Woenselsestraat, between the Beekstraat and the Eckartse Heiweg.Wim Renders (13) and four members of the Van Liempt family, father Petrus (59), mother Wilhelmina (55) and their daughters Catharina (30) and Maria (22), were killed.The aircraft had left home base Hemswell at 20:45 hours for a flight to Kassel. On the way back, the Wellington was attacked by a German night fighter, flown by Hauptmann Siegfried Wandam. Pilot Jan Pytlak managed to keep the bomber in the air long enough to give his navigator Antoni Kiewnarski and bombardier Tadeuz Frankowski the chance to escape with their parachutes.It then crashed without a rudder on the Woenselsestraat, killing Pytlak, radio operator Feliks Gawlak and air gunner Jozef Janik. They found their final resting place nearby at the Woensel cemetery in graves JJ-117, 118 and 119.Flight Lieutenant Kiewnarski landed in the municipality of Son and was immediately taken prisoner of war. He ended up in the POW camp Stalag Luft III in Zagan in his German-occupied homeland of Poland.At the end of March 1944, the famous ‘great escape’ took place here, in which 76 POW pilots, including Kiewnarski, managed to escape from the camp via a tunnel. Only three of them, two Norwegians and the Dutchman Bob van der Stok, managed to reach allied territory. On Hitler's orders, 50 of the escapees were shot as a deterrent example. Among them was Kiewnarski, who was executed on 31 March 1944. He is buried in Poznan.Sergeant Frankowski also landed nearby, but managed to escape from the Germans. He walked to Belgium in a few nights and decided to ask for help there. The Belgian and French resistance helped him to Bordeaux. After crossing the Pyrenees on foot, he reached neutral Spain on 29 September and was back in England a month later. He continued to live there after the war and died in 1996.

Pytlak

Frankowski

Gawlak

Kiewnarski

Janik

Wellington 305 Squadron

A Wellington crashes into a house full of civilians

It was inevitable that bombers that were hit would also crash in built-up areas, causing civilian casualties. This was the fate of Woensel on the night of 28 August 1942.Around 00:30 hours, Vickers Wellington Z1245 of the Polish 305 Squadron crashed into a farm and houses along the Woenselsestraat, between the Beekstraat and the Eckartse Heiweg.Wim Renders (13) and four members of the Van Liempt family, father Petrus (59), mother Wilhelmina (55) and their daughters Catharina (30) and Maria (22), were killed.The aircraft had left home base Hemswell at 20:45 hours for a flight to Kassel. On the way back, the Wellington was attacked by a German night fighter, flown by Hauptmann Siegfried Wandam. Polish pilot Jan Pytlak managed to keep the bomber in the air long enough to give his navigator Antoni Kiewnarski and bombardier Tadeuz Frankowski the chance to escape with their parachutes.It then crashed without a rudder on the Woenselsestraat, killing Pytlak, radio operator Feliks Gawlak and air gunner Jozef Janik. They found their final resting place nearby at the Woensel cemetery in graves JJ-117, 118 and 119.Flight Lieutenant Kiewnarski landed in the municipality of Son and was immediately taken prisoner of war. He ended up in the POW camp Stalag Luft III in Zagan in his German-occupied homeland of Poland.At the end of March 1944, the famous ‘great escape’ took place there, in which 76 POW pilots, including Kiewnarski, managed to escape from the camp via a tunnel. Only three of them, two Norwegians and the Dutchman Bob van der Stok, managed to reach allied territory. On Hitler's orders, 50 of the escapees were shot as a deterrent example. Among them was Kiewnarski, who was executed on 31 March 1944. He is buried in Poznań in Poland.Sergeant Frankowski also landed nearby, but managed to escape from the Germans. He walked to Belgium in a few nights and decided to ask for help there. Members of the Belgian and French resistance helped him to Bordeaux. After crossing the Pyrenees on foot, he reached neutral Spain on 29 September and was back in England a month later. He continued to live there after the war and died in 1996. Es war unvermeidlich, dass Bomber, die getroffen wurden, auch über bebauten Gebieten abstürzten und zivile Opfer forderten. Dies war das Schicksal von Woensel in der Nacht des 28. August 1942.Gegen 00:30 Uhr stürzte die Vickers-Wellington Z1245 des polnischen 305. Jagdgeschwaders auf ein Bauernhaus und weitere Häuser an der Woenselsestraat zwischen der Beekstraat und dem Eckartse Heiweg.Wim Renders (13) und vier Mitglieder der Familie Van Liempt, Vater Petrus (59), Mutter Wilhelmina (55) und ihre Töchter Catharina (30) und Maria (22), kamen dabei ums Leben.Die Maschine war um 20:45 Uhr vom englischen Heimatflughafen Hemswell zu einem Flug nach Kassel gestartet. Auf dem Rückflug wurde die Wellington von einem deutschen Nachtjäger angegriffen, geflogen von Hauptmann Siegfried Wandam. Dem polnischen Piloten Jan Pytlak gelang es, den Bomber lange genug in der Luft zu halten, um seinem Navigator Antoni Kiewnarski und dem Artillerieunteroffizier Tadeuz Frankowski die Möglichkeit zu geben, sich mit dem Fallschirm zu retten.Der Bomber stürzte dann ohne Ruder auf der Woenselsestraat ab, wobei Pytlak, der Funker Feliks Gawlak und der Bordschütze Jozef Janik ums Leben kamen. Sie fanden ihre letzte Ruhestätte auf dem nahe gelegenen Woensel-Friedhof in den Gräbern JJ-117, 118 und 119.Oberleutnant Kiewnarski landete in der Gemeinde Son und geriet sofort in Kriegsgefangenschaft. Er kam in das Kriegsgefangenenlager Stalag Luft III in Zagan in seinem von Deutschland besetzten Heimatland Polen.Ende März 1944 fand dort die berühmte "große Flucht" statt, bei der es 76 kriegsgefangenen Piloten, darunter auch Kiewnarski, gelang, durch einen Tunnel aus dem Lager zu entkommen. Nur drei von ihnen, zwei Norweger und der Niederländer Bob van der Stok, schafften es, alliiertes Gebiet zu erreichen. Auf Hitlers Befehl wurden 50 der Ausbrecher als abschreckendes Beispiel erschossen. Unter ihnen war auch Kiewnarski, der am 31. März 1944 hingerichtet wurde. Er ist im polnischen Posen (Poznań) begraben.Feldwebel Frankowski landete ebenfalls in der Nähe, konnte aber vor den deutschen Soldaten fliehen. In einigen Nächten gelangte er zu Fuß nach Belgien und beschloss, dort um Hilfe zu bitten. Mitglieder des belgischen und des französischen Widerstandes halfen ihm bis nach Bordeaux. Nachdem Frankowski die Pyrenäen zu Fuß überquert hatte, erreichte er am 29. September das neutrale Spanien und war einen Monat später wieder in England. Dort lebte er auch nach dem Krieg weiter und starb 1996. Het was onvermijdelijk dat aangeschoten bommenwerpers ook in bebouwd gebied neerstortten en hierbij burgerslachtoffers maakten. Dit lot trof Woensel in de nacht van 28 augustus 1942. Rond 00:30 uur stortte Vickers Wellington Z1245 van het Poolse 305 Squadron neer op een boerderij en woningen langs de Woenselsestraat, tussen de Beekstraat en de Eckartse Heiweg. Hierbij kwamen Wim Renders (13) en vier leden van de familie van Liempt, vader Petrus (59), moeder Wilhelmina (55) en hun dochters Catharina (30) en Maria (22), om het leven. Het toestel had thuisbasis Hemswell om 20:45 uur verlaten voor een vlucht naar Kassel. Op de terugweg werd de Wellington aangevallen door een Duitse nachtjager, gevlogen door Hauptmann Siegfried Wandam. Piloot Jan Pytlak slaagde erin om de bommenwerper lang genoeg in de lucht te houden om aan zijn navigator Antoni Kiewnarski en bommenrichter Tadeuz Frankowski de kans te geven met hun parachute te ontsnappen. Daarna stortte het stuurloos neer op de Woenselsestraat, waarbij Pytlak, radiotelegrafist Feliks Gawlak en boordschutter Jozef Janik om het leven kwamen. Zij vonden hun laatste rustplaats dichtbij op de begraafplaats Woensel in de graven JJ-117, 118 en 119. Flight Lieutenant Kiewnarski landde in de gemeente Son en raakte direct krijgsgevangen. Hij eindigde in krijgsgevangenkamp Stalag Luft III in Zagan in zijn door de Duitsers bezette vaderland Polen. Eind maart 1944 vond hier de beroemde ‘great escape’ plaats, waarbij 76 krijgsgevangen vliegers, waaronder Kiewnarski, via een tunnel uit het kamp wisten te ontsnappen. Slechts drie van hen, twee Noren en de Nederlander Bob van der Stok, wisten geallieerd gebied te bereiken. Op bevel van Hitler werden 50 van de ontsnappers als afschrikwekkend voorbeeld doodgeschoten. Onder hen ook Kiewnarski, die op 31 maart 1944 werd geëxecuteerd. Hij is in Poznan begraven. Sergeant Frankowski landde eveneens dichtbij, maar slaagde er in uit handen van de Duitsers te blijven. Hij liep in een aantal nachten naar België en besloot daar om hulp te vragen. De Belgische en Franse illegaliteit hielp hem richting Bordeaux. Na te voet de Pyreneeën te zijn overgestoken, bereikte hij het neutrale Spanje op 29 september en was een maand later terug in Engeland. Hier bleef hij na de oorlog wonen en overleed in 1996. Było nieuniknione, że bombowce, które zostały trafione, rozbiją się również na obszarach zabudowanych, powodując ofiary wśród ludności cywilnej. Taki los spotkał Woensel w nocy 28 sierpnia 1942 roku.Około godziny 00:30 Vickers Wellington Z1245 z polskiego 305 Dywizjonu rozbił się na farmie i domach wzdłuż Woenselsestraat, między Beekstraat i Eckartse Heiweg.Wim Renders (13 lat) i czworo członków rodziny Van Liempt, ojciec Petrus (59 lat), matka Wilhelmina (55 lat) i ich córki Catharina (30 lat) i Maria (22 lata), zginęli.Samolot opuścił bazę Hemswell o godzinie 20:45, by udać się do Kassel. W drodze powrotnej Wellington został zaatakowany przez niemiecki nocny myśliwiec, pilotowany przez Hauptmanna Siegfrieda Wandama. Pilotowi Janowi Pytlakowi udało się utrzymać bombowiec w powietrzu na tyle długo, by jego nawigator Antoni Kiewnarski i bombardier Tadeusz Frankowski mieli szansę uciec na spadochronach.Samolot rozbił się bez sterów na Woenselsestraat, zabijając Pytlaka, radiooperatora Feliksa Gawlaka i strzelca pokładowego Józefa Janika. Spoczęli oni w pobliżu cmentarza Woensel w grobach JJ-117, 118 i 119.Porucznik Kiewnarski wylądował w gminie Son i natychmiast został wzięty do niewoli. Trafił do obozu jenieckiego Stalag Luft III w Żaganiu w okupowanej przez Niemców Polsce.Pod koniec marca 1944 r. miała tu miejsce słynna "wielka ucieczka", w której 76 pilotów jenieckich, w tym Kiewnarski, zdołało uciec z obozu tunelem. Tylko trzem z nich, dwóm Norwegom i Holendrowi Bobowi van der Stokowi, udało się dotrzeć na terytorium aliantów. Na rozkaz Hitlera 50 uciekinierów zostało rozstrzelanych jako przykład odstraszający. Wśród nich był Kiewnarski, który został stracony 31 marca 1944 roku. Został pochowany w Poznaniu.Sierżant Frankowski również wylądował w pobliżu, ale udało mu się uciec Niemcom. W ciągu kilku nocy przedostał się do Belgii i tam postanowił poprosić o pomoc. Belgijski i francuski ruch oporu pomógł mu dotrzeć do Bordeaux. Po pieszej przeprawie przez Pireneje dotarł do neutralnej Hiszpanii 29 września, a miesiąc później wrócił do Anglii. Po wojnie nadal tam mieszkał i zmarł w 1996 roku.

 Eine Vickers-Wellington-Maschine stürzt in ein Haus voller Zivilisten Een Wellington stort neer op een huis vol burgers  Wellington uderza w dom pełen cywilów A Wellington crashes into a house full of civilians

The battle to liberate the north of the Netherlands progressed. Assen was liberated 12 to 13 April 1945 and in the city of Groningen German troops ceased fighting on 16 April. Nevertheless, it was not over yet. The occupying forces held out for a long time in Delfzijl. The town was easy to defend because of the flat land with good visibility and little cover, and the many ditches, canals, lakes and flooded areas were also useful. The German defence of the surrounded area, the 'Delfzijl Pocket', was aimed at catching fleeing, German soldiers. These had been driven forward by the Canadian troops' advance and wanted to be ferried across to the other side of the River Ems to Germany.At the time, the Polish and Canadian forces did not succeed in advancing towards Delfzijl, and they got no further than Noordbroek. From there, they moved in three directions. One group went to Siddeburen, which was liberated without a struggle on 15 April.In Siddeburen, a Canadian unit of about 25 soldiers withdrew for recuperation leave in Zuidlaren. A handful of Polish soldiers were left to secure the village against German punctures. The Polish troops were billeted in café De Witte Linden and had their attention focused on the northern edge of the village. The local resistance was asked to help guard the village at night. A defence plan was drawn up in the café, which was converted into a command post.This proved to indeed be necessary, as on the night before the Führer's birthday (20 April), a German combat group snuck into Siddeburen from Tjuchem, Meedhuizen and Wagenborgen. They were well armed with anti-tank grenades and flares, among other things. In the middle of the night, fighting broke out throughout the village. Ground attacks were supported by artillery shells fired from the Wagenborgen and Delfzijl area. That night, Corporal Kazimierz Zalcer and soldiers Janusz Wisniewski and Karol Pryszcz were killed. Only at dawn did the German forces retreat.Two members of the resistance were also ultimately killed: Jan Oostindiër and Willem Balkema. Their names are on the monument on Viskenijstraat in Siddeburen.

de_drie_slachtoffers_in_siddeburen..png

Tomb of Willem Bakema and Jan Oostindier 

scherm_afbeelding_2024-02-14_om_16.24.47.png

A last attack in Siddeburen

The battle to liberate the north of the Netherlands progressed. Assen was liberated 12 to 13 April 1945 and in the city of Groningen German troops ceased fighting on 16 April. Nevertheless, it was not over yet. The occupying forces held out for a long time in Delfzijl. The town was easy to defend because of the flat land with good visibility and little cover, and the many ditches, canals, lakes and flooded areas were also useful. The German defence of the surrounded area, the 'Delfzijl Pocket', was aimed at catching fleeing, German soldiers. These had been driven forward by the Canadian troops' advance and wanted to be ferried across to the other side of the River Ems to Germany.At the time, the Polish and Canadian forces did not succeed in advancing towards Delfzijl, and they got no further than Noordbroek. From there, they moved in three directions. One group went to Siddeburen, which was liberated without a struggle on 15 April.In Siddeburen, a Canadian unit of about 25 soldiers withdrew for recuperation leave in Zuidlaren. A handful of Polish soldiers were left to secure the village against German punctures. The Polish troops were billeted in café De Witte Linden and had their attention focused on the northern edge of the village. The local resistance was asked to help guard the village at night. A defence plan was drawn up in the café, which was converted into a command post.This proved to indeed be necessary, as on the night before the Führer's birthday (20 April), a German combat group snuck into Siddeburen from Tjuchem, Meedhuizen and Wagenborgen. They were well armed with anti-tank grenades and flares, among other things. In the middle of the night, fighting broke out throughout the village. Ground attacks were supported by artillery shells fired from the Wagenborgen and Delfzijl area. That night, Corporal Kazimierz Zalcer and soldiers Janusz Wisniewski and Karol Pryszcz were killed. Only at dawn did the German forces retreat.Two members of the resistance were also ultimately killed: Jan Oostindiër and Willem Balkema. Their names are on the monument on Viskenijstraat in Siddeburen. Die Schlacht im Norden schreitet voran. Assen wurde am 12. und 13. April befreit und in der Stadt Groningen stellten die deutschen Truppen am 16. April die Kämpfe ein. Dennoch war es noch nicht vorbei. In Delfzijl hielten die Besatzungstruppen lange Zeit stand. Die Stadt war aufgrund des flachen Geländes mit guter Sicht und wenig Deckung leicht zu verteidigen. Die vielen Gräben, Kanäle, Seen und Überschwemmungsgebiete erwiesen sich als sehr nützlich. Die deutsche Verteidigung des umliegenden Gebiets, der "Delfzijl Pocket", zielte darauf ab, fliehende deutsche Soldaten abzufangen. Diese waren durch den kanadischen Vorstoß nach vorne getrieben worden und wollten auf die andere Seite der Ems nach Deutschland übergesetzt werden. Den Polen und Kanadiern gelang es damals nicht, in Richtung Delfzijl vorzustoßen. Sie kamen nicht weiter als bis Noordbroek. Von dort aus bewegten sie sich in drei Richtungen. Eine Gruppe ging nach Siddeburen, das am 15. April kampflos befreit wurde. In Siddeburen zog sich eine kanadische Einheit von etwa 25 Soldaten zum Erholungsurlaub nach Zuidlaren zurück. Eine Handvoll polnischer Soldaten hatte nun die Aufgabe, das Dorf gegen deutsche Einbrüche zu sichern. Die Polen wurden im Café De Witte Linden einquartiert und konzentrierten ihre Aufmerksamkeit auf den nördlichen Rand des Dorfes. Der örtliche Widerstand wurde gebeten, bei der Bewachung des Dorfes in den Nachtstunden zu helfen. In dem zum Gefechtsstand umfunktionierten Café wurde ein Verteidigungsplan ausgearbeitet.Dieser erwies sich als nicht überflüssig, denn in der Nacht vor dem Geburtstag des Führers (20. April) schlich sich eine deutsche Kampfgruppe aus Tjuchem, Meedhuizen und Wagenborgen nach Siddeburen ein: gut bewaffnet, unter anderem mit Panzerabwehrgranaten und Leuchtgeschossen. Mitten in der Nacht brachen die Kämpfe im ganzen Dorf aus. Die Angriffe vom Boden aus wurden durch Artilleriegeschosse aus der Gegend von Wagenborgen und Delfzijl unterstützt. In dieser Nacht wurden der Unteroffizier Kazimierz Zalcer und die Soldaten Janusz Wisniewski und Karol Pryszcz getötet. Erst im Morgengrauen zogen sich die Deutschen zurück. Wie sich später herausstellte, wurden auch zwei Widerstandskämpfer getötet: Jan Oostindiër und Willem Balkema, deren Namen auf dem Denkmal in der Viskenijstraat in Siddeburen stehen. De strijd in het noorden ging voortvarend. Assen werd 12 tot 13 april bevrijd en in de stad Groningen staakten Duitse troepen op 16 april de strijd.&nbsp;&nbsp;Toch was het nog niet gedaan. De bezetter hield nog lang stand in Delfzijl. Het stadje was gemakkelijk te verdedigen door het vlakke land met goed zicht en weinig dekking. De vele sloten, kanalen, meren en onder water gezette gebieden kwamen goed van pas. De Duitse verdediging van het omsingelde gebied, de ‘Delfzijl Pocket’, was gericht op het opvangen van vluchtende, Duitse militairen. Die waren door de Canadese opmars vooruit gedreven en wilden overgevaren worden naar de andere kant van de Eems, naar Duitsland.&nbsp;&nbsp;In die periode lukte het de Polen en Canadezen niet op te rukken naar Delfzijl. Ze kwamen niet verder dan Noordbroek. Van daaruit verplaatsen ze zich in drie richtingen. Eén groep ging naar Siddeburen, dat op 15 april zonder slag of stoot werd bevrijd.&nbsp;&nbsp;&nbsp;In Siddeburen trok een Canadese eenheid van ongeveer 25 militairen zich terug voor een recuperatieverlof in Zuidlaren. Een handvol Poolse militairen moest nu het dorp beveiligen tegen Duitse prikacties. De Polen waren ingekwartierd in café De Witte Linden en hadden hun aandacht op de noordrand van het dorp gericht. Het lokale verzet werd gevraagd om gedurende de nachtelijke uren te helpen met de bewaking van het dorp. In het tot commandopost omgebouwde café werd een verdedigingsplan gemaakt.&nbsp;Dat bleek niet overbodig, in de nacht voor de verjaardag van de Führer (20 april) sloop vanuit Tjuchem, Meedhuizen en Wagenborgen een Duitse gevechtsgroep naar Siddeburen: goed bewapend met onder meer antitankgranaten en lichtfakkels. Midden in de nacht braken in het hele dorp gevechten uit. Aanvallen over de grond werden ondersteund door artilleriegranaten die werden afgeschoten uit de omgeving Wagenborgen en Delfzijl. Die nacht sneuvelden korporaal Kazimierz Zalcer en de soldaten Janusz Wisniewski en Karol Pryszcz. Pas bij het ochtendgloren trokken de Duitsers zich terug.&nbsp;&nbsp;Achteraf bleken er ook twee verzetsmensen te zijn gesneuveld; Jan Oostindiër en Willem Balkema. Hun&nbsp; namen&nbsp; staan op het monument aan de Viskenijstraat in Siddeburen.&nbsp; Bitwa na północy trwała. Assen zostało wyzwolone 12-13 kwietnia, a w mieście Groningen wojska niemieckie zaprzestały walk 16 kwietnia. Niemniej jednak nie był to jeszcze koniec batalii. Siły okupanta długo utrzymywały się w Delfzijl. Miasto było łatwe do obrony ze względu na otaczający je płaski teren, gwarantujący dobrą widoczność dla obrońców. Użyteczne dla Niemców okazały się być występujące licznie rowy, kanały, jeziora i zalane obszary. Niemiecka obrona otoczonego obszaru, "Kieszeni Delfzijl", miała na celu wyłapywanie uciekających niemieckich żołnierzy, którzy zostali wyparci przez kanadyjskie natarcie i chcieli przedostać się na drugą stronę rzeki Ems do Niemiec. W tym czasie Polakom i Kanadyjczykom nie udało się ruszyć w kierunku Delfzijl. Nie dotarli dalej niż do Noordbroek, skąd ruszyli w trzech kierunkach. Jedna grupa udała się do Siddeburen, które zostało wyzwolone bez walki 15 kwietnia. W Siddeburen kanadyjska jednostka licząca około 25 żołnierzy wycofała się na okres rekonwalescencji do Zuidlaren. Garstka polskich żołnierzy musiała teraz zabezpieczyć wioskę przed niemieckimi uderzeniami. Polacy zostali zakwaterowani w kawiarni De Witte Linden i skupili swoją uwagę na północnym skraju wioski. Miejscowy ruch oporu został poproszony o pomoc w strzeżeniu granic w godzinach nocnych. W kawiarni przekształconej w punkt dowodzenia opracowano plan obrony.Okazało się to niepotrzebne - w noc poprzedzającą urodziny Führera (20 kwietnia), niemiecka grupa bojowa zakradła się do Siddeburen z Tjuchem, Meedhuizen i Wagenborgen. Grupa ta była dobrze uzbrojona, między innymi w granaty przeciwpancerne i flary. W środku nocy w całej wiosce wybuchły walki. Ataki naziemne wspierały pociski artyleryjskie wystrzeliwane z okolic Wagenborgen i Delfzijl. Tej nocy zginął kapral Kazimierz Zalcer oraz żołnierze Janusz Wiśniewski i Karol Pryszcz. Dopiero o świcie Niemcy wycofali się. Po walkach okazało się, że zginęło również dwóch członków ruchu oporu: Jan Oostindiër i Willem Balkema. Ich nazwiska znajdują się na pomniku przy Viskenijstraat w Siddeburen.

 Eine der letzten Konvulsionen in Siddeburen  Ostatni atak w Siddeburen  One of the last convulsions in Siddeburen  Een van de laatste stuiptrekkingen in Siddeburen

Operation Market Garden relied heavily on the ability of the airborne forces to seize and hold a number of key bridges over rivers and canals in the Netherlands. It could however not be expected of the airborne forces to hold the bridges indefinitely. The paratroopers carried only light arms and limited supplies. This made them extremely vulnerable to armoured attacks from German forces. It was therefore vital to relieve these forces as soon as possible. This task was given to the British 30th Corps under command of general Horrocks. From a small bridgehead across the Maas-Schelde Canal just inside of Belgium, the corps launched its attack. The first objective for the 30th Corps was to relieve the airborne forces near Eindhoven within a day. The troops in Arnhem, which were the furthest away, were expected to be relieved within four days at the latest. These objectives were not achieved. The advance of the ground units took place along a narrow front. The troops depended largely on a two-lane road running north along the axis of advance. This made the 30th Corps vulnerable to German counterattacks which occurred frequently and were ferocious in nature. The advance route was under constant, murderous fire. Many lives were lost. The British and Americans therefore called it ‘Hell's Highway’. The setbacks slowed the advance of the ground troops and meant that in the end, they could not relieve the besieged airborne forces in Arnhem which led to the failure of Operation Market Garden.

To secure the strategic bridges captured earlier by airborne forces, the Allied ground troops of Operation Market Garden, created a narrow front along a two-lane road heading north. This made their advance vulnerable to counterattacks on both flanks. Soon they came under constant, murderous fire. Therefore this route became known as ‘Hell's Highway’.

Operation Market Garden relied heavily on the ability of the airborne forces to seize and hold a number of key bridges over rivers and canals in the Netherlands. It could however not be expected of the airborne forces to hold the bridges indefinitely. The paratroopers carried only light arms and limited supplies. This made them extremely vulnerable to armoured attacks from German forces. It was therefore vital to relieve these forces as soon as possible. This task was given to the British 30th Corps under command of general Horrocks.

From a small bridgehead across the Maas-Schelde Canal just inside of Belgium, the corps launched its attack. The first objective for the 30th Corps was to relieve the airborne forces near Eindhoven within a day. The troops in Arnhem, which were the furthest away, were expected to be relieved within four days at the latest. These objectives were not achieved.

The advance of the ground units took place along a narrow front. The troops depended largely on a two-lane road running north along the axis of advance. This made the 30th Corps vulnerable to German counterattacks which occurred frequently and were ferocious in nature. The advance route was under constant, murderous fire. Many lives were lost. The British and Americans therefore called it ‘Hell's Highway’.

The setbacks slowed the advance of the ground troops and meant that in the end, they could not relieve the besieged airborne forces in Arnhem which led to the failure of Operation Market Garden.

Beeldbank WO 2 – NIOD

National Liberation Museum 1944-1945

Hell’s Highway

 Le succès de l'opération Market Garden dépendait principalement de la capacité des forces aéroportées à conquérir et conserver un certain nombre de ponts stratégiques sur les rivières et canaux des Pays-Bas. Cependant, les forces aéroportées ne pouvaient pas défendre ces ponts très longtemps, puisque les parachutistes ne pouvaient porter que des armes légères et des quantités limitées de vivres. Cela les rendait très vulnérables aux attaques des divisions blindées allemandes, et il était donc vital d'aller soutenir les forces aéroportées au plus vite. Cette tâche incomba au 30e corps d'armée britannique, dirigé par le général Brian Horrocks. L'attaque fut lancée depuis une petite tête de pont du canal Meuse-Escaut, en Belgique, non loin de la frontière avec les Pays-Bas. Le premier objectif du 30e corps des troupes britanniques était de rejoindre dans la journée les forces aéroportées situées près de la ville d’Eindhoven. Les troupes situées à Arnhem, et donc un peu plus éloignées, devaient être rejointes au plus tard en quatre jours. Ces objectifs ne furent pas atteints. En effet, les troupes avancèrent sur un front étroit, suivant principalement l'axe d'une route à deux voies en direction du nord, ce qui les rendit très vulnérables aux contre-attaques allemandes violentes et répétées. Le 30e corps d'armée britannique essuya des tirs constants et meurtriers, qui firent de nombreuses victimes. Les Britanniques et les Américains surnommèrent donc cette route la « Hell's Highway » (l'autoroute de l'enfer). Les attaques ralentirent la progression des troupes à tel point qu'elles ne parvinrent pas à atteindre les forces aéroportées assiégées à Arnhem, causant ainsi l'échec de l'opération Market Garden. Operacja Market Garden zależała w ogromnej mierze na zdolności zrzuconych spadochroniarzy do przechwycenia i utrzymania szeregu kluczowych mostów nad rzekami i kanałami Holandii. Nie można natomiast było oczekiwać, że spadochroniarze utrzymają mosty w nieskończoność. Mieli tylko lekką broń i ograniczone zapasy. To narażało ich poważnie na ataki niemieckie z użyciem broni ciężkiej. Dlatego ogromne znaczenie miało jak najszybsze wsparcie tych jednostek. Zadanie zostało powierzone 30. Korpusowi Brytyjskiemu pod dowództwem generała Horrocksa. Korpus przypuścił atak z niewielkiego przyczółka po drugiej stronie kanału Maas-Schelde tuż za granicą Belgii. Pierwszym celem postawionym 30. Korpusowi było odciążenie w ciągu jednego dnia sił spadochronowych w pobliżu Eindhoven. Oddziały w najbardziej oddalonym Arnhem miały być zluzowane najpóźniej w ciągu czterech dni. Celów tych nie osiągnięto. Jednostki lądowe nacierały wąskim frontem. Oddziały w dużej mierze kierowały się dwujezdniową drogą biegnącą na północ wzdłuż osi natarcia. Układ ten naraził 30. Korpus na kontrataki niemieckie, które podejmowane były często i zaciekle. Natarcie odbywało się pod stałym, morderczym ogniem. Ofiary były wysokie. Dlatego Brytyjczycy i Amerykanie nadali drodze przydomek „Drogi do piekła”. Przeszkody te wyhamowały natarcie oddziałów lądowych. W ostatecznym rozrachunku oznaczało to, że nie mogły wesprzeć spadochroniarzy w Arnhem, a to z kolei doprowadziło do załamania się operacji Market Garden. Operatie Market Garden was erg afhankelijk van luchtlandingstroepen die een hele serie strategische bruggen over rivieren en kanalen in handen moesten krijgen en voor korte tijd zien te behouden. Het kon van deze troepen niet verwacht worden dat ze lang zouden standhouden. De parachutisten waren licht bewapend en hadden beperkte voorraad. Dit maakte hen uiterst kwetsbaar voor gepantserde eenheden van het Duitse leger. Het was daarom van vitaal belang om deze troepen zo snel mogelijk te ontzetten. Deze opdracht werd gegeven aan het Britse 30e Legerkorps onder leiding van generaal Horrocks. Vanuit een klein bruggenhoofd over het Maas-Schelde kanaal in België lanceerde het Legerkorps zijn aanval. Het eerste doel was om binnen een dag de luchtlandingstroepen bij Eindhoven te ontzetten. De troepen in Arnhem die het verst weg waren, zouden op z’n laatst na vier dagen worden ontzet. Deze doelen werden niet gehaald. De opmars van de grondtroepen verliep over een smal front, een tweebaansweg die naar het noorden liep. Dit maakte het 30e Legerkorps uiterst kwetsbaar door herhaaldelijke en felle Duitse tegenaanvallen. De opmarsroute lag constant onder moordend vuur. Velen lieten het leven. De Britten en Amerikanen noemden de weg al snel ‘Hell's Highway’. De tegenslagen stapelden zich op en vertraagden de opmars van de grondtroepen. Het resultaat was dat ze niet in staat waren de luchtlandingstroepen in Arnhem te ontzetten. Hierdoor mislukte Market Garden. Operation Market Garden beruhte in starkem Maße auf der Fähigkeit der Luftlandeeinheiten, eine Reihe strategischer Brücken über Kanäle und Flüsse in den Niederlanden einzunehmen und zu halten. Man konnte von ihnen aber nicht erwarten, die Brücken auf Dauer zu halten. Die Fallschirmjäger waren nur leicht bewaffnet und ihr Nachschub war eingeschränkt. Sie waren somit äußerst anfällig gegen deutsche Panzerangriffe. Daher war es lebenswichtig, sie so schnell wie möglich zu entlasten. Diese Aufgabe fiel dem 30. britischen Korps unter dem Kommando von General Horrocks zu. Das Korps startete seinen Angriff von einem kleinen Brückenkopf am Maas-Schelde-Kanal, gleich hinter der belgischen Grenze, aus. Innerhalb eines Tages sollte es zu den Luftlandeeinheiten bei Eindhoven und spätestens nach vier Tagen zu den Soldaten in Arnheim, die am weitesten entfernt waren, vorstoßen. Diese Ziele wurden nicht erreicht. Der Vormarsch der Bodentruppen erfolgte entlang einer schmalen Frontlinie. Sie waren weitgehend auf eine zweispurige Straße entlang der Vormarschachse in Richtung Norden angewiesen. Dadurch war das 30. Korps gegenüber den permanenten und sehr heftigen deutschen Gegenangriffen äußerst anfällig. Der stetige, mörderische Beschuss der Marschroute kostete viele Soldaten das Leben. Die Briten und Amerikaner nannten diese Straße deshalb Hell's Highway (Höllenstraße). Die Rückschläge verzögerten den Vormarsch der Bodentruppen und bedeuteten letztendlich, dass die bedrängten Luftlandeeinheiten in Arnheim nicht entlastet werden konnten und Operation Market Garden somit scheiterte. Operazione Market Garden faceva affidamento sulla capacità delle forze aviotrasportate di conquistare e mantenere un numero di ponti chiave su fiumi e canali nei Paesi Bassi. Tuttavia, non ci si poteva aspettare che le forze aviotrasportate mantenessero i ponti all’infinito. I paracadutisti avevano solo armi leggere e munizioni limitate. Questo li rese estremamente vulnerabili agli attacchi corazzati da parte di forze tedesche. Per questo motivo era virale rilevare queste forze il prima possibile. Questo compito era affidato al 30esimo Corpo d’armata britannico sotto il comando del Generale Horrocks. Da una piccola testa di ponte attraverso il canale Maas-Schelda appena all’interno del Belgio, il corpo lanciò il suo attacco. Il primo obiettivo per il 30esimo Corpo d’armata era rilevare le forze aviotrasportate vicino ad Eindhoven entro un giorno. Le truppe ad Arnhem, che erano ancora più lontane, dovevano essere rilevate entro quattro giorni. Questi obiettivi non furono raggiunti. L’avanzata delle truppe di terra avvenne su un fronte stretto. Le truppe dipendevano in larga parte da una strada di due corsie diretta a Nord lungo le assi dell’avanzata. Questo rese il 30esimo Corpo d’armata vulnerabile ai feroci contrattacchi tedeschi che avvenivano di frequente. La strada dell’avanzata era dunque sotto un costante e pericoloso fuoco nemico. Molti soldati morirono. I britannici e gli americani la chiamarono ‘Autostrada dell’inferno’. Queste battute d’arresto rallentarono l’avanzata delle truppe di terra; alla fine, esse non poterono rilevare le truppe aviotrasportate sotto assedio ad Arnhem, che portò al fallimento dell’operazione Market Garden. Operation Market Garden relied heavily on the ability of the airborne forces to seize and hold a number of key bridges over rivers and canals in the Netherlands. It could however not be expected of the airborne forces to hold the bridges indefinitely. The paratroopers carried only light arms and limited supplies. This made them extremely vulnerable to armoured attacks from German forces. It was therefore vital to relieve these forces as soon as possible. This task was given to the British 30th Corps under command of general Horrocks. From a small bridgehead across the Maas-Schelde Canal just inside of Belgium, the corps launched its attack. The first objective for the 30th Corps was to relieve the airborne forces near Eindhoven within a day. The troops in Arnhem, which were the furthest away, were expected to be relieved within four days at the latest. These objectives were not achieved. The advance of the ground units took place along a narrow front. The troops depended largely on a two-lane road running north along the axis of advance. This made the 30th Corps vulnerable to German counterattacks which occurred frequently and were ferocious in nature. The advance route was under constant, murderous fire. Many lives were lost. The British and Americans therefore called it ‘Hell's Highway’. The setbacks slowed the advance of the ground troops and meant that in the end, they could not relieve the besieged airborne forces in Arnhem which led to the failure of Operation Market Garden.

 L’autoroute de l’enfer Droga do piekła Hell’s Highway Hell's Highway L’autostrada dell’inferno Hell’s Highway

Prior to its retreat from France, the German 15th Army had been stationed around the Pas de Calais in anticipation of an Allied invasion that never came. Now it had been pushed back towards the Scheldt estuary were it was to prevent the Allied forces from bringing the port of Antwerp into use. The Scheldt river that flowed into Antwerp had to remain in German hands at all cost to prevent Allied ships reaching the port. With this in mind Adolf Hitler ordered general von Zangen, the commander of 15th Army, to hold a bridgehead on the south bank of the Scheldt while also moving forces across the river to reinforce the island of Walcheren and to strengthen the front in the south of The Netherlands. Von Zangen was faced with the problem that he was cut of from the rest of the German frontline by the Allied capture of Antwerp. The only way to get is forces to Walcheren was an evacuation across the Scheldt. This evacuation began on the 8 September. Because of Allied air attacks the crossing could only be made at night or in bad weather. Nevertheless by the 22 September the German evacuation was complete and more then 86,000 men, 600 artillery pieces, 6,000 vehicles and 6,000 horses had been ferried across. The evacuation from Breskens resembled the Allied evacuation from Dunkirk in 1940 in which over 300,000 soldiers were ferried across the English Channel. The evacuation from Breskens, although smaller in size, was a remarkable achievement especially since the Allies held complete air superiority. The Germans had managed to save a small army under very adverse conditions.Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

After the Allied break out from Normandy in August 1944 the German army had been in full retreat. With the capture of Antwerp on 4 September the German 15th Army was pushed into a pocket on the shore. The only way out for the German forces was an evacuation across the Scheldt river from the Dutch town of Breskens.

Prior to its retreat from France, the German 15th Army had been stationed around the Pas de Calais in anticipation of an Allied invasion that never came. Now it had been pushed back towards the Scheldt estuary were it was to prevent the Allied forces from bringing the port of Antwerp into use. The Scheldt river that flowed into Antwerp had to remain in German hands at all cost to prevent Allied ships reaching the port. With this in mind Adolf Hitler ordered general von Zangen, the commander of 15th Army, to hold a bridgehead on the south bank of the Scheldt while also moving forces across the river to reinforce the island of Walcheren and to strengthen the front in the south of The Netherlands.

Von Zangen was faced with the problem that he was cut of from the rest of the German frontline by the Allied capture of Antwerp. The only way to get is forces to Walcheren was an evacuation across the Scheldt. This evacuation began on the 8 September. Because of Allied air attacks the crossing could only be made at night or in bad weather. Nevertheless by the 22 September the German evacuation was complete and more then 86,000 men, 600 artillery pieces, 6,000 vehicles and 6,000 horses had been ferried across.

The evacuation from Breskens resembled the Allied evacuation from Dunkirk in 1940 in which over 300,000 soldiers were ferried across the English Channel. The evacuation from Breskens, although smaller in size, was a remarkable achievement especially since the Allies held complete air superiority. The Germans had managed to save a small army under very adverse conditions.

NIOD

Breskens the German Dunkirk

Prior to its retreat from France, the German 15th Army had been stationed around the Pas de Calais in anticipation of an Allied invasion that never came. Now it had been pushed back towards the Scheldt estuary were it was to prevent the Allied forces from bringing the port of Antwerp into use. The Scheldt river that flowed into Antwerp had to remain in German hands at all cost to prevent Allied ships reaching the port. With this in mind Adolf Hitler ordered general von Zangen, the commander of 15th Army, to hold a bridgehead on the south bank of the Scheldt while also moving forces across the river to reinforce the island of Walcheren and to strengthen the front in the south of The Netherlands. Von Zangen was faced with the problem that he was cut of from the rest of the German frontline by the Allied capture of Antwerp. The only way to get is forces to Walcheren was an evacuation across the Scheldt. This evacuation began on the 8 September. Because of Allied air attacks the crossing could only be made at night or in bad weather. Nevertheless by the 22 September the German evacuation was complete and more then 86,000 men, 600 artillery pieces, 6,000 vehicles and 6,000 horses had been ferried across. The evacuation from Breskens resembled the Allied evacuation from Dunkirk in 1940 in which over 300,000 soldiers were ferried across the English Channel. The evacuation from Breskens, although smaller in size, was a remarkable achievement especially since the Allies held complete air superiority. The Germans had managed to save a small army under very adverse conditions. Vor ihrem Rückzug aus Frankreich war die deutsche 15. Armee in der Nähe des Pas de Calais stationiert gewesen, da man ursprünglich dort mit einer alliierten Invasion gerechnet hatte. Inzwischen war die Armee ins Mündungsgebiet der Schelde zurückgedrängt worden, wo sie sich verschanzte, um die alliierten Streitkräfte daran zu hindern, den Hafen von Antwerpen zu nutzen. Die Schelde, die durch Antwerpen floss, musste unter allen Umständen in deutscher Hand bleiben, um zu verhindern, dass alliierte Schiffe den Hafen erreichten. Aus diesem Grund befahl Hitler General von Zangen, dem Kommandanten der 15. Armee, einen Brückenkopf am Südufer der Schelde zu halten und zugleich Truppen über den Fluss nach Walcheren zu bringen, um die Front im Süden der Niederlande zu verstärken. Von Zangen sah sich dem Problem gegenüber, dass er seit der Besetzung Antwerpens durch die Alliierten vom Rest der deutschen Front abgeschnitten war. Die einzige Möglichkeit zur Verlagerung seiner Truppen nach Walcheren bestand darin, sie über die Schelde zu evakuieren. Diese Evakuierung begann am 8. September. Aufgrund der Luftangriffe der Alliierten konnten die Übersetzungen nur bei Nacht oder schlechtem Wetter stattfinden. Dennoch wurde die deutsche Evakuierung am 22. September abgeschlossen, nachdem über 86.000 Soldaten, 600 Artilleriegeschütze, 6.000 Fahrzeuge und 6.000 Pferde den Fluss überquert hatten. Die Evakuierung der deutschen Truppen von Breskens nach Walcheren erinnerte an die Evakuierung der Alliierten aus Dünkirchen im Jahr 1940, bei der über 300.000 Soldaten über den Ärmelkanal transportiert wurden. Die Evakuierung von Breskens umfasste zwar eine geringere Anzahl von Truppen, war aber dennoch eine bemerkenswerte Leistung, zumal die Alliierten die unangefochtene Lufthoheit in der Region hielten. Den Deutschen gelang es, eine kleine Armee unter sehr widrigen Bedingungen zu retten.Auf der Website von <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/de/geschichte/die-schlacht-an-der-scheldemuendung">Zeeuwse Ankers</a> finden Sie umfassende Informationen, persönliche Geschichten und Videos über die Schlacht an der Schelde. Voordat het Duitse 15e leger zich terugtrok uit Frankrijk, was het gelegerd bij het Nauw van Calais in afwachting van de geallieerde invasie die daar nooit kwam. Nu werd het teruggedrongen richting de Scheldemonding waar het moest voorkomen dat de geallieerden de haven van Antwerpen in gebruik zouden nemen. De Schelde die door Antwerpen stroomde, moest in Duitse handen blijven om te voorkomen dat geallieerde schepen de haven zouden bereiken. Met die gedachte beval Adolf Hitler generaal Von Zangen, commandant van het 15e leger, om een bruggenhoofd aan de zuidzijde van de Schelde te handhaven. Ondertussen moest een groot deel van het leger de Schelde oversteken om de strijdkrachten op Walcheren en in het zuiden van Nederland te versterken. Von Zangen werd geconfronteerd met het probleem dat hij was afgesloten van de rest van het Duitse leger doordat de geallieerden de omgeving van Antwerpen hadden bezet. De enige manier om zijn troepen naar Walcheren te verplaatsen was een evacuatie over de Schelde. Deze evacuatie begon op 8 september. Vanwege geallieerde luchtaanvallen kon de oversteek alleen bij nacht of tijdens slecht weer plaatsvinden. Desalniettemin was de Duitse evacuatie tegen 22 september compleet en waren 86.000 man, 600 stukken geschut, 6.000 voertuigen en 6.000 paarden overgestoken. De evacuatie van Breskens leek op de geallieerde evacuatie uit Duinkerken in 1940 waarbij 300.000 soldaten het Engelse Kanaal overstaken. De evacuatie van Breskens, hoewel kleiner in omvang, was een hele prestatie, vooral omdat de geallieerden volledige superioriteit hadden in de lucht. De Duitsers slaagden in het redden van een klein leger onder zware omstandigheden.Bezoek de website van <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/verhaal/de-slag-om-de-schelde">Zeeuwse Ankers</a> voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/8toxBspStvE " start="0"></iframe></div> Przed wycofaniem się z Francji, 15 armia stacjonowała wokół Pas de Calais oczekując inwazji alianckiej, która nigdy nie nadeszła. Teraz, została cofnięta ku ujściu rzeki Skaldy, gdzie miała zapobiec otwarciu portu w Antwerpii przez siły alianckie. Skalda płynąca do Antwerpii miała pozostać w rękach niemieckich za wszelką cenę, aby nie dopuścić okrętów alianckich do portu. W tym celu, Adolf Hitler wydał generałowi von Zangen, dowódcy 15 armii, rozkaz utrzymywania przyczółka na południowym brzegu rzeki Skaldy, a jednocześnie przerzucania sił przez rzekę, aby wzmocnić Wyspę Walcheren i front w południowej Holandii. Von Zangen stanął przed problemem odcięcia od reszty frontu niemieckiego wskutek przechwycenia Antwerpii przez Aliantów. Jedynym sposobem przemieszczenia sił na Walcheren była ewakuacja przez Skaldę. Ewakuację rozpoczęto w dniu 8 września. Z powodu alianckich nalotów powietrznych przeprawę można było realizować jedynie nocą lub przy złej pogodzie. Mimo to, do 22 września ewakuacja niemiecka dobiegła końca. W sumie przeprawiono przez rzekę ponad 86.000 ludzi, 600 sztuk artylerii, 6.000 pojazdów i 6.000 koni. Ewakuacja z Breskens przypominała aliancką ewakuację z Dunkierki w 1940r., kiedy to ponad 300.000 żołnierzy przeprawiono na drugą stronę kanału La Manche. Ewakuacja spod Breskens, choć mniejszych rozmiarów, była znakomitym osiągnięciem, szczególnie kiedy weźmie się pod uwagę fakt, że alianci całkowicie dominowali w powietrzu. Niemcom udało się ocalić niewielką armię w bardzo niesprzyjających warunkach. Prima della sua ritirata dalla Francia, la 15esima Armata tedesca stazionava attorno al Passo di Calais anticipando un’invasione alleata che mai arrivò. Ora era stata respinta indietro verso l’estuario della Schelda, dove doveva evitare che le forze alleate prendessero il controllo e usassero il porto di Anversa. Il fiume Schelda, che scorreva ad Anversa, doveva rimanere in mani tedesche a tutti i costi per evitare che le navi alleate raggiungessero il porto della città. A questo scopo, Hitler ordinò al Generale von Zangen, il comandante della 15esima Armata, di tenere una testa di ponte sulla sponda Sud della Schelda contemporaneamente al movimento di alcune forze lungo il fiume per rinforzare l’isola di Walcheren e dunque il fronte nel Sud dei Paesi Bassi. Von Zangen dovette affrontare il problema di essere tagliato fuori dal resto della linea del fronte tedesca a causa della conquista alleata di Anversa. L’unico modo di portare le sue forze a Walcheren era un’evacuazione attraverso la Schelda. Essa iniziò l’8 settembre. A causa degli attacchi aerei alleati l’attraversamento potè essere fatto solo di notte o con il cattivo tempo. Ciononostante, l’evacuazione tedesca fu completa il 22 settembre e più di 86.000 uomini, 600 pezzi di artiglieria, 6.000 veicoli e 6.000 cavalli furono traghettati. L’evacuazione da Breskens assomigliava molto all’evacuazione alleata da Dunkirk del 1940, in cui più di 300.000 soldati furono traghettati nel Canale della Manica. L’evacuazione da Breskens, seppur più piccola in termini di numeri, era una conquista di rilievo, specialmente dato che gli Alleati avevano una completa superiorità aerea. I tedeschi erano riusciti a salvare un piccolo esercito in condizioni molto avverse. Prior to its retreat from France, the German 15th Army had been stationed around the Pas de Calais in anticipation of an Allied invasion that never came. Now it had been pushed back towards the Scheldt estuary were it was to prevent the Allied forces from bringing the port of Antwerp into use. The Scheldt river that flowed into Antwerp had to remain in German hands at all cost to prevent Allied ships reaching the port. With this in mind Adolf Hitler ordered general von Zangen, the commander of 15th Army, to hold a bridgehead on the south bank of the Scheldt while also moving forces across the river to reinforce the island of Walcheren and to strengthen the front in the south of The Netherlands. Von Zangen was faced with the problem that he was cut of from the rest of the German frontline by the Allied capture of Antwerp. The only way to get is forces to Walcheren was an evacuation across the Scheldt. This evacuation began on the 8 September. Because of Allied air attacks the crossing could only be made at night or in bad weather. Nevertheless by the 22 September the German evacuation was complete and more then 86,000 men, 600 artillery pieces, 6,000 vehicles and 6,000 horses had been ferried across. The evacuation from Breskens resembled the Allied evacuation from Dunkirk in 1940 in which over 300,000 soldiers were ferried across the English Channel. The evacuation from Breskens, although smaller in size, was a remarkable achievement especially since the Allies held complete air superiority. The Germans had managed to save a small army under very adverse conditions.Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

 Breskens : le Dunkerque allemand Breskens: das deutsche Dünkirchen Breskens: het Duitse Duinkerken Breskens: niemiecka Dunkierka Brenskens, la Dunkirk tedesca Breskens the German Dunkirk

Het Apeldoornsche Bosch is founded by the ‘Vereeniging Centraal Israëlietisch Krankzinnigengesticht in Nederland’ (Society Central Israelite Mental Asylum in the Netherlands) in 1909. The Jewish psychiatric institution soon becomes a flourishing clinic. In modern, spacious pavilions, mentally ill patients are treated in accordance with the latest insights, surrounded by nature and far from the big city.The first two and a half years of the war pass the patients and staff of Het Apeldoornsche Bosch by without much incident. The pavilions and outbuilding are located in the eastern part of Apeldoorn, with its beautiful woods. Despite the news they receive about the war, residents and staff feel safe for a long time, as the harsh Nazi terror that is felt daily in the densely populated West of the Netherlands remains a long way off.But then, on 1 April 1942, all non-Jewish staff members are fired. After Jews are banned from travelling in June 1942, visitors no longer come to Het Bosch. Dark clouds gather, and on 19 January 1943, SS commander Ferdinand aus de Fünten orders the evacuation of the entire complex. In the night of 21/22 January 1943, the German occupiers raid and clear Het Apeldoornsche Bosch. Close to 1300 people, patients and staff, are sent to Auschwitz. None of them return.Memorial CenterOn the ground floor of the house, an exhibition tells the story of the once-flourishing Apeldoornsche Bosch institute, and of the disastrous events that took place there in January 1943. On the first floor, history is linked to the present day. In four rooms, visitors discuss themes like freedom, friendship, safety and being forced to flee, all in relation to the Apeldoornsche Bosch institution’s history. These themes are addressed in both a historical and a contemporary context through various activities and forms of dialogue. With projects for and in collaboration with primary schools, secondary schools, and schools for intermediate and higher vocational education, the Memorial Centre is very deliberately also a place for children and adolescents.&nbsp;If you come by car, you can park at Skatebaan De Voorwaarts on the terrain of Omnisport. It is not necessary or desirable to drive onto the terrain of 's Heeren Loo, the former terrain of Het Apeldoornsche Bosch.

herdenkingsmonument_het_apeldoornsche_bosch.jpg

p-006912_k.jpg

20220603-coda_hab_6477_as.jpg

ga-047108_k.jpg

376_008_k.jpg

Links voormalige directievilla, nu herinneringscentrum

achisomog18-003_k.jpg

376_005_k.jpg

Het Apeldoornsche Bosch

Het Apeldoornsche Bosch is founded by the ‘Vereeniging Centraal Israëlietisch Krankzinnigengesticht in Nederland’ (Society Central Israelite Mental Asylum in the Netherlands) in 1909. The Jewish psychiatric institution soon becomes a flourishing clinic. In modern, spacious pavilions, mentally ill patients are treated in accordance with the latest insights, surrounded by nature and far from the big city.The first two and a half years of the war pass the patients and staff of Het Apeldoornsche Bosch by without much incident. The pavilions and outbuilding are located in the eastern part of Apeldoorn, with its beautiful woods. Despite the news they receive about the war, residents and staff feel safe for a long time, as the harsh Nazi terror that is felt daily in the densely populated West of the Netherlands remains a long way off.But then, on 1 April 1942, all non-Jewish staff members are fired. After Jews are banned from travelling in June 1942, visitors no longer come to Het Bosch. Dark clouds gather, and on 19 January 1943, SS commander Ferdinand aus de Fünten orders the evacuation of the entire complex. In the night of 21/22 January 1943, the German occupiers raid and clear Het Apeldoornsche Bosch. Close to 1300 people, patients and staff, are sent to Auschwitz. None of them return.Memorial CenterOn the ground floor of the house, an exhibition tells the story of the once-flourishing Apeldoornsche Bosch institute, and of the disastrous events that took place there in January 1943. On the first floor, history is linked to the present day. In four rooms, visitors discuss themes like freedom, friendship, safety and being forced to flee, all in relation to the Apeldoornsche Bosch institution’s history. These themes are addressed in both a historical and a contemporary context through various activities and forms of dialogue. With projects for and in collaboration with primary schools, secondary schools, and schools for intermediate and higher vocational education, the Memorial Centre is very deliberately also a place for children and adolescents.&nbsp;If you come by car, you can park at Skatebaan De Voorwaarts on the terrain of Omnisport. It is not necessary or desirable to drive onto the terrain of 's Heeren Loo, the former terrain of Het Apeldoornsche Bosch. Die ersten zweieinhalb Jahre des Krieges verlaufen relativ unbeschwert für die Patienten/-innen und Beschäftigten von Het Apeldoornsche Bosch. Die Pavillons und Nebengebäude befinden sich in der schönen grünen Umgebung im Osten der Stadt Apeldoorn. Die Bewohner/-innen und Mitarbeiter-/innen fühlen sich trotz der Kriegsnachrichten lange Zeit sicher, denn der grausame Naziterror, der in der Randstad (den städtischen Gebieten im Westen des Landes) täglich zu spüren ist, scheint weit weg zu sein.Doch dann, am 1. April 1942, wird das nichtjüdische Personal entlassen. Als Juden ab Juni 1942 nicht mehr reisen dürfen, kommen zudem fast keine Besucher mehr zu Het Bosch. Dunkle Wolken ziehen auf und am 19. Januar 1943 ordnet der SS-Kommandant Ferdinand aus der Fünten die Räumung der gesamten Anlage an.In der Nacht vom 21. auf den 22. Januar 1943 räumen die deutschen Besatzer Het Apeldoornsche Bosch. Fast 1.300 Menschen, Patienten und Personal werden nach Auschwitz transportiert. Keiner von ihnen kommt zurück.GedenkzentrumIm Erdgeschoss des Hauses befindet sich eine Ausstellung, die die Geschichte von sowohl der blühenden Institution, die Het Apeldoornsche Bosch einst war, und als auch der Katastrophe, die sich dort im Januar 1943 ereignete, erzählt.Im ersten Stock wird dann der Bezug zum Tagesgeschehen hergestellt. In vier Räumen kommen die Besucher auf der Grundlage der Geschichte von Het Apeldoornsche Bosch über Themen wie Freiheit, Freundschaft, Fürsorge und Flucht ins Gespräch. Durch verschiedene Aktivitäten und in unterschiedlichen Formen des Dialogs wird der Bedeutung dieser Begriffe in Vergangenheit und Gegenwart Aufmerksamkeit geschenkt. Mit Projekten für und mit Primar- und Sekundarstufe, Berufs- und Fachhochschulen ist das Gedenkzentrum ganz besonders ein Ort für Kinder und Jugendliche.Es ist weder notwendig noch wünschenswert, auf das Gelände von 's Heeren Loo, das ehemalige Apeldoornsche Bosch zu fahren.&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; Het Apeldoornsche Bosch wordt in 1909 opgericht door de ‘Vereeniging Centraal Israëlietisch Krankzinnigengesticht in Nederland’. Snel groeit de Joods-psychiatrische instelling uit tot een bloeiende instelling. In moderne, ruime paviljoens worden geesteszieken behandeld volgens de nieuwste inzichten, in de natuur en ver van de grote stad.De eerste tweeënhalf jaar van de oorlog gaan relatief onbezorgd voorbij aan de patiënten en het personeel. De paviljoens en bijgebouwen liggen in de prachtig groene omgeving van Apeldoorn-Oost. Bewoners en personeel voelen zich, ondanks de oorlogsberichtgeving, lange tijd veilig want de harde naziterreur zoals die in de Randstad dagelijks voelbaar is, blijft op afstand.&nbsp;&nbsp;Maar dan wordt op 1 april 1942 het niet-Joodse personeel ontslagen. Wanneer Joden vanaf juni 1942 ook niet meer mogen reizen, komt er bovendien bijna geen bezoek meer in Het Bosch. Donkere wolken pakken zich samen en op 19 januari 1943 gelast SS-commandant Ferdinand aus der Fünten de evacuatie van het gehele complex. In de nacht van 21 op 22 januari 1943 ontruimt de Duitse bezetter Het Apeldoornsche Bosch. Bijna 1300 mensen, patiënten en personeel, worden op transport gesteld naar Auschwitz. Niemand keert terug.&nbsp;HerinneringscentrumOp de begane grond van de woning is een tentoonstelling ingericht die het verhaal vertelt van de bloeiende instelling die Het Apeldoornsche Bosch ooit was en van de ramp die zich daar in januari 1943 voltrekt.Op de eerste verdieping wordt de geschiedenis naar de actualiteit gehaald. In vier kamers gaan bezoekers aan de hand van de geschiedenis van Het Apeldoornsche Bosch in gesprek over thema’s als vrijheid, vriendschap, veiligheid en vluchten. Met verschillende activiteiten en in uiteenlopende vormen van dialoog wordt er aandacht geschonken aan de betekenis van deze begrippen in heden en verleden. Met projecten voor en met het basisonderwijs, voortgezet onderwijs, MBO en HBO is het Herinneringscentrum nadrukkelijk ook een plek voor kinderen en jongeren.Let op: Het is niet toegestaan het terrein van ’s Heeren Loo op te rijden. Het terrein van deze zorginstelling is autoluw, onder andere met het oog op de veiligheid van de bewoners.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/ha5aop6Sd-c" start="0"></iframe></div><div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/HvgCAT05iL4" start="0"></iframe></div>

 Het Apeldoornsche Bosch Het Apeldoornsche Bosch Het Apeldoornsche Bosch

German paratroopers On Sunday 1 October 1944, the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek advanced from Merksplas towards the Belgian-Dutch border. In Zondereigen they encountered heavy resistance, especially from the German paratroopers under veteran Captain Rolf Mager, commander of the 2nd Battalion of the German Paratrooper Regiment 6. The attack on the village began early in the morning and around noon the first soldiers of the 9th Infantry Battalion reached the church in the village centre. However, it took another half day to drive out the German forces and the village was not liberated until 18:30. This was just the beginning of an extremely bloody battle. The next morning, Polish soldiers sighted a herd of cows approaching in the morning mist, but they didn't understand what this could mean! Suddenly, they discovered German soldiers sneaking towards them, in amongst the cattle. The attack was stopped at the last minute. The next two German counterattacks were also repelled, albeit with great difficulty. When peace was restored, the Polish spoke of an enemy who had fought ‘admirably’, praise that the Polish rarely expressed about the much-hated occupier of their homeland.

An 88mm canon has been left near Zondereigen

German paratroopers of Magers battalion are taken prisoner. 

Fallen German soldiers near Zondereigen

Soldiers and cows: battle tactics at Zondereigen

German paratroopers On Sunday 1 October 1944, the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek advanced from Mewrksplas towards the Belgian-Dutch border. In Zondereigen they encountered heavy resistance, especially from the German paratroopers under veteran Captain Rolf Mager, commander of the 2nd Battalion of Fallschirmjäger-Regiment 6. The attack on the village began early in the morning and around noon the first soldiers of the 9th Infantry Battalion reached the church in the village centre. However, it took another half day to drive out the German forces and the village was not liberated until 18:30. This was just the beginning of an extremely bloody battle. The next morning, Polish soldiers sighted a herd of cows approaching in the morning mist, but they didn't understand what this could mean! Suddenly, they discovered German soldiers sneaking towards them, in amongst the cattle. The attack was stopped at the last minute. The next two German counterattacks were also repelled, albeit with great difficulty. When peace was restored, the Polish spoke of an enemy who had fought ‘admirably’, praise that the Polish rarely expressed about the much-hated occupier of their homeland. Deutsche Fallschirmjäger Am Sonntag, den 1. Oktober 1944, rückte die 1. polnische Panzerdivision von Generalmajor Stanisław Maczek von Merksplas aus in Richtung der belgisch-niederländischen Grenze vor. In Zondereigen stießen sie auf heftigen Widerstand, vor allem von den deutschen Fallschirmjägern unter dem erfahrenen Hauptmann Rolf Mager, Kommandeur des 2. Batallions des 6. Fallschirmjäger-Regiments. Der Angriff auf das Dorf begann am frühen Morgen, und gegen Mittag erreichten die ersten Soldaten des 9. Infanteriebataillons die Kirche im Zentrum der Siedlung. Es dauerte noch einen halben Tag, bis die Deutschen vertrieben waren und das Dorf um halb sieben Uhr abends befreit war. Dies war nur der Anfang einer äußerst blutigen Schlacht. Am nächsten Morgen sahen die polnischen Soldaten eine Kuhherde, die sich im Morgennebel näherte. Was hatte das zu bedeuten? Plötzlich entdeckten sie deutsche Soldaten, die zwischen dem Vieh hindurch in ihre Richtung schlichen. Es gelang, den Angriff in letzter Minute zu stoppen. Auch die nächsten beiden deutschen Gegenangriffe wurden, wenn auch mit großer Mühe, abgewehrt. Nachdem der Frieden wiederhergestellt war, sprachen die polnischen Soldaten von einem Feind, der so "bewundernswert" gekämpft hatte. Ein Lob, das die Polen nur selten über den verhassten Besatzer ihres Vaterlandes aussprachen. Duitse parachutisten Op zondag 1 oktober 1944 rukt de 1e Poolse Pantserdivisie van generaal-majoor Stanisław Maczek vanuit Mewrksplas op naar de Belgisch-Nederlandse grens. In Zondereigen stuiten ze op zware tegenstand, vooral van de Duitse parachutisten onder veteraan kapitein Rolf Mager, commandant van het IIe Bataljon van Fallschirmjäger-Regiment 6. De aanval op het dorp begint al vroeg in de ochtend en rond het middaguur bereiken de eerste militairen van het 9e Infanteriebataljon de kerk in het centrum. Maar vervolgens kost het nog een halve dag om de Duitsers te verdrijven en pas om half zeven ’s avonds is het dorp bevrijd. Maar dit is pas het begin van een uiterst bloedige strijd. De volgende ochtend zien Poolse militairen een kudde koeien naderen in de ochtendnevel. Wat heeft dit nu weer te betekenen? Opeens ontdekken ze te midden van het vee Duitse soldaten die in hun richting sluipen. De aanval kan op het nippertje worden gestopt. Ook de twee volgende Duitse tegenaanvallen worden afgeslagen, zij het met grote moeite. Als de rust is weergekeerd spreken de Polen over een vijand die zo ‘bewonderenswaardig’ heeft gevochten. Lof die de Polen zelden uitspreken over de zo gehate bezetter van hun vaderland. Niemieccy spadochroniarze W niedzielę 1 października 1944 r. 1 Polska Dywizja Pancerna generała dywizji Stanisława Maczka natarła z Mewrksplas w kierunku granicy belgijsko-holenderskiej. W Zondereigen napotkali oni na silny opór, zwłaszcza ze strony niemieckich spadochroniarzy pod dowództwem weterana kapitana Rolfa Magera, dowódcy 2 batalionu Fallschirmjäger-Regiment 6. Atak na wioskę rozpoczął się wcześnie rano i około południa pierwsi żołnierze 9 Batalionu Piechoty dotarli do kościoła w centrum. Jednak wyparcie Niemców zajęło kolejne pół dnia i wioska została wyzwolona dopiero o wpół do szóstej wieczorem. To dopiero początek niezwykle krwawej bitwy. Następnego ranka polscy żołnierze ujrzeli w porannej mgle zbliżające się stado krów. Co to oznaczało? Nagle wśród bydła odkryli skradających się w ich kierunku niemieckich żołnierzy. Atak zostaje powstrzymany w ostatniej chwili. Kolejne dwa niemieckie kontrataki również zostają odparte, choć z wielkim trudem. Po przywróceniu pokoju Polacy mówili o wrogu, który walczył tak "wspaniale". Pochwała, którą Polacy rzadko wyrażają o znienawidzonym okupancie ich ojczyzny.

 Soldaten und Kühe: Kampftaktiken bei Zondereigen Soldaten en koeien: gevechtstechnieken in Zondereigen  Żołnierze i krowy: taktyka walki w Zondereigen Soldiers and cows: battle tactics at Zondereigen

On Thursday evening 12 April 1945, Winschoten residents witnessed the fleeing of a large number of 'Landwachters' (Dutch paramilitary organisation founded by the German occupation forces). The 'Landwachters' tried to get to safety across the border but were soon turned back in Germany. There was renewed excitement in Winschoten on Friday morning when shells were placed near the pillars of the bridges.The German soldiers, who had set up light artillery at the Winschoter Hoogebrug early in the morning, were forming a front here that held back the Allies for two days. They had also set up artillery on Beertsterweg and made machine-gun nests near Zuiderveen. Winschoten would not fall into Allied hands without a fight. On Friday afternoon the first artillery duel took place: shells flew over Winschoten and there were casualties.On Saturday 14 April, the violence of war continued. The German soldiers had placed artillery in the countryside between Winschoten and Hoogebrug and shots were heard almost continuously all day. Meanwhile, the Dutch national tricolour flag had been seen hoisted in nearby Oude Pekela and Polish troops had reportedly advanced to the Zuiderveen bridge and to the 'Hoogebrug'.Yet the expected storm attack by the Polish 1st Armored Division and Belgian commandos on Winschoten failed to materialise. The advancing Allies thought that Winschoten was still strongly occupied by German troops. On Saturday afternoon, about a dozen Allied planes with Polish crews appeared, attacking the German positions near the Winschoter Hoogebrug with bombs and machine gun fire. Not only was the German artillery silenced, but the German troops soon fled in disorder: many on stolen bicycles, others with horses and wagons.In the evening of 14 April, the last German soldiers pulled out of Winschoten having first set fire to the city's grand houses and the Shell office building along the Nieuwe Haven (New Harbour). That night the residents of Winschoten could not sleep because of the screams of the departing German soldiers and the whistling of the Polish shells. The news quickly spread that the German troops had fled, and many inhabitants marched in the pouring rain in the direction of Zuiderveen and Hoogebrug to welcome the Polish liberators with cheers.Very soon after the departure of the occupying forces, the OrdeDienst (Order Service, military resistance group) of Winschoten came into action. Led by the local commander of the Internal Armed Forces, the resistance ensured that order was maintained and that Nationaal-Socialistische Beweging (Dutch National Socialist Movement) members and other country traitors were rounded up and locked up. In cooperation with the newly appointed "Military Authority," measures were taken to keep public life running smoothly to allow all services to function and to keep the joy of liberation from erupting too violently.

Painting of the liberation of Winschoten

The liberation of Winschoten

On Thursday evening 12 April 1945, Winschoten residents witnessed the fleeing of a large number of 'Landwachters' (Dutch paramilitary organisation founded by the German occupation forces). The 'Landwachters' tried to get to safety across the border but were soon turned back in Germany. There was renewed excitement in Winschoten on Friday morning when shells were placed near the pillars of the bridges.The German soldiers, who had set up light artillery at the Winschoter Hoogebrug early in the morning, were forming a front here that held back the Allies for two days. They had also set up artillery on Beertsterweg and made machine-gun nests near Zuiderveen. Winschoten would not fall into Allied hands without a fight. On Friday afternoon the first artillery duel took place: shells flew over Winschoten and there were casualties.On Saturday 14 April, the violence of war continued. The German soldiers had placed artillery in the countryside between Winschoten and Hoogebrug and shots were heard almost continuously all day. Meanwhile, the Dutch national tricolour flag had been seen hoisted in nearby Oude Pekela and Polish troops had reportedly advanced to the Zuiderveen bridge and to the 'Hoogebrug'.Yet the expected storm attack by the Polish 1st Armored Division and Belgian commandos on Winschoten failed to materialise. The advancing Allies thought that Winschoten was still strongly occupied by German troops. On Saturday afternoon, about a dozen Allied planes with Polish crews appeared, attacking the German positions near the Winschoter Hoogebrug with bombs and machine gun fire. Not only was the German artillery silenced, but the German troops soon fled in disorder: many on stolen bicycles, others with horses and wagons.In the evening of 14 April, the last German soldiers pulled out of Winschoten having first set fire to the city's grand houses and the Shell office building along the Nieuwe Haven (New Harbour). That night the residents of Winschoten could not sleep because of the screams of the departing German soldiers and the whistling of the Polish shells. The news quickly spread that the German troops had fled, and many inhabitants marched in the pouring rain in the direction of Zuiderveen and Hoogebrug to welcome the Polish liberators with cheers.Very soon after the departure of the occupying forces, the OrdeDienst (Order Service, military resistance group) of Winschoten came into action. Led by the local commander of the Internal Armed Forces, the resistance ensured that order was maintained and that Nationaal-Socialistische Beweging (Dutch National Socialist Movement) members and other country traitors were rounded up and locked up. In cooperation with the newly appointed "Military Authority," measures were taken to keep public life running smoothly to allow all services to function and to keep the joy of liberation from erupting too violently. Am Donnerstagabend, dem 12. April 1945, wurden die Einwohner von Winschoten Zeuge der Flucht einer großen Anzahl von Landwächtern. Diese versuchten, sich über die Grenze in Sicherheit zu bringen, wurden aber bald in Deutschland zurückgewiesen. Am Freitagmorgen herrschte erneut Aufregung in Winschoten, als Granaten in der Nähe der Brückenpfeiler platziert wurden. Die deutschen Soldaten, die am frühen Morgen auf der Winschoter Hoogebrug leichte Artillerie aufgestellt hatten, bildeten hier eine Front, die die Alliierten zwei Tage lang aufhalten sollte. Darüber hinaus hatten sie am Beertsterweg Artillerie aufgestellt und in der Nähe von Zuiderveen Maschinengewehrnester angelegt. Winschoten würde nicht kampflos in die Hände der Alliierten fallen. Am Freitagnachmittag kam es zu einem ersten Artillerieduell. Granaten flogen über Winschoten und es gab Verletzte. Am Samstag, dem 14. April, ging die Gewalt des Krieges weiter. Die deutschen Soldaten hatten Artillerie auf dem Land zwischen Winschoten und Hoogebrug aufgestellt, und den ganzen Tag über waren fast ununterbrochen Schüsse zu hören. In der Zwischenzeit wurde festgestellt, dass in Oude Pekela die Nationale Trikolore gehisst worden war, und man erfuhr, dass polnische Truppen bis zur Zuiderveenbrücke und zur Hoogebrug vorgedrungen waren. Der erwartete Sturmangriff der polnischen 1. Panzerdivision und der belgischen Kommandotruppen auf Winschoten blieb jedoch aus. Die vorrückenden Alliierten gingen davon aus, dass Winschoten noch stark von deutschen Truppen besetzt war. Am Samstagnachmittag erschien etwa ein Dutzend alliierter Flugzeuge mit polnischen Besatzungen. Mit Bomben und Maschinengewehrfeuer griffen sie die deutschen Stellungen in der Nähe der Winschoter Hoogebrug an. Nicht nur die deutsche Artillerie wurde zum Schweigen gebracht, sondern auch die deutschen Truppen flohen bald darauf in Unordnung. Viele auf gestohlenen Fahrrädern, andere mit Pferden und Wagen. Am Abend des 14. April zogen die letzten deutschen Soldaten aus Winschoten ab, nachdem sie zuvor die Hauptvillen und das Bürogebäude des Shell Building am Nieuwe Haven in Brand gesetzt hatten. In dieser Nacht konnten die Einwohner von Winschoten wegen der Schreie der abziehenden deutschen Soldaten und des Pfeifens der polnischen Granaten nicht schlafen. Schon früh verbreitete sich das Gerücht, dass die deutschen Truppen die Beine in die Hand genommen hatten. Im strömenden Regen marschierten viele in Richtung Zuiderveen und Hoogebrug, um die polnischen Befreier mit Jubel zu begrüßen. Schon bald nach dem Abzug der Besatzungstruppen trat der Ordnungsdienst von Winschoten in Aktion. Unter der Leitung des örtlichen Kommandanten der Internen Streitkräfte sorgte der Widerstand für die Aufrechterhaltung der Ordnung, und NSB-Mitglieder und andere Landesverräter wurden gefasst und eingesperrt. In Zusammenarbeit mit der nun ebenfalls auftauchenden höheren "Militärbehörde" wurden Maßnahmen ergriffen, um das öffentliche Leben in ruhigen Bahnen zu halten, alle Dienste funktionieren zu lassen und die Freude über die Befreiung nicht zu heftig ausbrechen zu lassen. Op donderdagavond 12 april 1945 waren de bewoners van Winschoten getuige van de vlucht van een groot aantal landwachters. Die probeerden zich over de grens in veiligheid te stellen, maar werden in Duitsland al snel teruggewezen. Vrijdagochtend was er opnieuw opwinding in Winschoten toen granaten bij de pijlers van de bruggen werden aangebracht.&nbsp; &nbsp;De Duitse soldaten, die 's morgens in de vroegte licht geschut bij de Winschoter Hoogebrug hadden opgesteld, vormden hier een front dat de geallieerden twee dagen zou gaan tegenhouden. Bovendien hadden zij geschut opgesteld aan de Beertsterweg en mitrailleurnesten gemaakt bij Zuiderveen. Winschoten zou niet zonder meer in geallieerde handen zou gaan vallen. Een eerste artillerieduel was er op vrijdagmiddag. De granaten vlogen over Winschoten en er waren slachtoffers te betreuren.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Op zaterdag 14 april duurde het oorlogsgeweld nog steeds voort. De Duitse soldaten hadden geschut in het land geplaatst tussen Winschoten en de Hoogebrug en er werden de hele dag bijna onafgebroken schoten gehoord. Ondertussen zag men dat in Oude Pekela de nationale driekleur was gehesen en vernam men dat er Poolse troepen opgerukt waren naar de brug van Zuiderveen en naar de ‘Hoogebrug’.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Toch bleef de verwachte stormaanval van de Poolse 1e Pantserdivisie en de Belgische commando’s op Winschoten uit. De oprukkende geallieerden dachten dat Winschoten nog een sterke bezetting Duitse troepen had. Zaterdag namiddag verschenen er een ongeveer twaalf geallieerde vliegtuigen met Poolse bemanning. Met bommen en machinegeweervuur vielen ze de Duitse stellingen bij de Winschoter Hoogebrug aan. Niet alleen werd het Duitse geschut tot zwijgen gebracht, maar al spoedig sloegen de Duitse troepen in wanorde op de vlucht. Velen op gestolen rijwielen, anderen met paarden en wagens.&nbsp;&nbsp; &nbsp;In de avond van 14 april trokken de laatste Duitse soldaten uit Winschoten weg, nadat ze eerst nog de kapitale herenhuizen en het kantoorgebouw van het Shellgebouw aan de Nieuwe Haven in brand hadden gestoken. Die nacht konden de bewoners van Winschoten niet slapen door het geschreeuw van de vertrekkende Duitse soldaten en het gefluit van de Poolse granaten.&nbsp; &nbsp;Al vroeg verspreidde zich het gerucht, dat de Duitse troepen de benen hadden genomen. In de stromende regen trokken velen n de richting van Zuiderveen en de Hoogebrug om de Poolse bevrijders met gejuich binnen te halen.&nbsp;&nbsp; &nbsp;Al heel snel na de aftocht van de bezetter kwam de Ordedienst van Winschoten in actie. Onder leiding van de plaatselijke commandant van de binnenlandse strijdkrachten, zorgden de ondergrondsen voor handhaving van de orde en werden NSB-ers en andere landverraders opgehaald en opgesloten. In samenwerking met het inmiddels ook verschenen hogere ‘Militaire Gezag’ werden maatregelen genomen om het openbare leven in rustige banen te leiden, alle diensten te laten functioneren en de bevrijdingsvreugde te behoeden voor al te hevige uitbarstingen.&nbsp;&nbsp; W czwartek wieczorem, 12 kwietnia 1945 r., mieszkańcy Winschoten byli świadkami ucieczki dużej liczby strażników lądowych. Próbowali oni przedostać się w bezpieczne miejsce przez granicę, ale wkrótce zostali zawróceni do Niemiec. W piątek rano w Winschoten ponownie zapanowało napięcie, gdy pociski zostały umieszczone w pobliżu filarów mostów. Niemieccy żołnierze, którzy wczesnym rankiem ustawili lekką artylerię przy Winschoter Hoogebrug, formowali tutaj obronę, która miała powstrzymywać aliantów przez dwa dni. Ponadto umieścili artylerię na Beertsterweg i zrobili stacje karabinów maszynowych w pobliżu Zuiderveen. Winschoten nie mogło wpaść w ręce aliantów bez walki. W piątek po południu doszło do pierwszego pojedynku artyleryjskiego. Pociski, które przeleciały przez Winschoten, spowodowały znaczne szkody i ofiary. W sobotę 14 kwietnia walka została wznowiona. Niemieccy żołnierze umieścili artylerię między Winschoten i Hoogebrug, a strzały słychać było niemal bez przerwy przez cały dzień. W międzyczasie zauważono, że w Oude Pekela wywieszono trójkolorową flagę narodową i dowiedziano się, że polskie oddziały dotarły do mostu Zuiderveen i do "Hoogebrug". Spodziewany szturm polskiej 1 Dywizji Pancernej i belgijskich komandosów na Winschoten nie doszedł jednak do skutku. Nacierający alianci sądzili, że Winschoten nadal jest silnie okupowane przez wojska niemieckie. W sobotę po południu pojawiło się kilkanaście alianckich samolotów z polskimi załogami, które bombami i ogniem karabinów maszynowych zaatakowały niemieckie pozycje w pobliżu Winschoter i Hoogebrug. Zniszczono niemiecką artylerię, a niedługo potem niemieckie oddziały uciekły w nieładzie. Wielu Niemców korzystało z kradzionych rowerów, inni użyli koni i wozów. Wieczorem 14 kwietnia ostatni niemieccy żołnierze wycofali się z Winschoten, po uprzednim podpaleniu stołecznych rezydencji i budynku biurowego Shell Building na Nieuwe Haven. Tej nocy, z powodu krzyków odchodzących niemieckich żołnierzy i gwizdu polskich pocisków, mieszkańcy Winschoten nie spali spokojnie.Wcześnie rano rozeszła się plotka, że niemieckie oddziały uciekły. W strugach deszczu wielu mieszkańców maszerowało w kierunku Zuiderveen i Hoogebrug, aby powitać polskich wyzwolicieli wiwatami. Wkrótce po odejściu okupanta do akcji wkroczyła Służba Porządkowa z Winschoten. Pod przewodnictwem lokalnego dowódcy Wojsk Wewnętrznych, ruch oporu zapewnił utrzymanie porządku, a członkowie NSB i inni zdrajcy kraju zostali schwytani i zamknięci w prowizorycznych aresztach. We współpracy z przybyłymi wyższymi "władzami wojskowymi" podjęto środki mające na celu utrzymanie życia publicznego na powszednim poziomie oraz umożliwienie funkcjonowania wszystkich służb.

 Die Befreiung von Winschoten De bevrijding van Winschoten  Wyzwolenie Winschoten The liberation of Winschoten

The Anthéor viaduct was considered by the Allies as early as 1943 as a strategic objective to cut the only rail link between southern France and northern Italy. Up to 15,000 tonnes a day were transported over the viaduct to supply the Nazi armies.The objective proved very difficult to achieve. In September 1943, the Royal Air Force sent in the "Dambusters", the famous squadron that had distinguished itself by its precision bombing of the Ruhr dams. A second bombing by the American air force took place a few days later, then the Allied bombing raids continued without interruption until June 1944. However, they only caused minor damage, which was quickly repaired, as the occupiers had installed numerous batteries of anti-aircraft guns (Flak) in the surrounding area, making it difficult to strike such a narrow target from the air. It wasn't until 15 August 1944 and the preparations for the Provence landings, that three waves of American bombers and the destroyer USS Brooklyn destroyed two pillars, making the viaduct impassable.It's hard to imagine that this cove was also a landing beach. The beach played a strategic role, blocking any reinforcements from the Alpes-Maritimes. The 860 men of the 1st Battalion / 141st Regiment / 36th United States Infantry Division (from Texas) landed here. The first two waves of the assault landed fairly easily. Then the Polish-Russian occupying forces (OST 661) rallied and opened fire on the attackers: machine guns and cannons were unleashed. Two barges were sunk, fortunately after disembarking their soldiers. Another was unable to leave the beach. The command boat was hit and had to return to the open sea. At 10 am, the beach was declared conquered.The battalion then moved towards Agay before returning, more heavily armed, to advance as far as Théoule-sur-Mer. This was not reached until 16 August, due to the fierce resistance of the occupying troops. 1,200 occupants were taken prisoner.A plaque on the viaduct commemorates this feat of arms. 2 airmen, 2 sailors and 5 infantrymen lost their lives here.

The landing of the American 36th Infantry Division at Anthéor, Watercolour recreated by a US NAVY artist Cdr Albert K. Murray, official naval painter.

Storming waves to conquer Camel Blue Beach (Antheor cove)

Destroyed Anthéor viaduct

An American B-24 Liberator heavy bomber drops bombs

Commemorative plaque on the Anthéor viaduct.

Calanque of Anthéor

Le viaduc d’Anthéor fut considéré dès 1943 par les Alliés comme un objectif stratégique pour couper la seule voie de communication ferroviaire entre le sud de la France et l’Italie du nord. Il y transitait jusqu’à 15 000 tonnes par jour pour alimenter les armées nazies.L’objectif se révéla très difficile à atteindre : dès septembre 1943 la Royal Air Force Britannique envoie les « Dambusters », célèbre escadron qui s’était illustré par ses bombardements de précision des barrages de la Ruhr ; un second bombardement par l’aviation américaine a lieu quelques jours plus tard ; puis les bombardements alliés s’enchaînent sans discontinuer jusqu’en juin 1944. Mais ils ne provoquent que des dégâts mineurs vite réparés, car les occupants ont installé dans les environs de nombreuses batteries de canons anti-aériens (flak), gênant la frappe aérienne d’une cible aussi étroite. Il faut attendre le 15 août 1944 et la préparation du Débarquement de Provence pour que 3 vagues de bombardiers américains et le destroyer USS Brooklyn détruisent deux piliers, rendant le viaduc impraticable.Il est difficile d’imaginer que cette crique fut aussi une plage de débarquement. Car cette plage avait un rôle stratégique, devant bloquer tout renfort venant des Alpes-Maritimes. Y déferlèrent les 860 hommes du 1er Bataillon / 141ème Régiment / 36ème Division d’Infanterie des États-Unis (du Texas). Les deux premières vagues d’assaut mettent pied à terre assez facilement. Puis les forces d’occupation russo-polonaises (OST 661) se reprennent et font feu sur les assaillants : mitrailleuses et canons se déchaînent. Deux barges sont coulées, heureusement après avoir débarqué leurs soldats. Une autre ne peut repartir de la plage. Le bateau de commandement, touché, est obligé de regagner le large. À 10h la plage est déclarée conquise.Le bataillon fait ensuite mouvement vers Agay avant de revenir, plus lourdement armé, pour progresser jusqu’à Théoule-sur-Mer, atteint seulement le 16 août, en raison de l’âpreté de la résistance des troupes d’occupation. 1 200 occupants sont faits prisonniers.Une plaque apposée sur le viaduc rappelle ce fait d’armes. 2 aviateurs, 2 marins et 5 fantassins perdirent ici la vie. Das Viadukt von Anthéor wurde von den Alliierten bereits 1943 als strategisches Ziel betrachtet, um die einzige Eisenbahnverbindung zwischen Südfrankreich und Norditalien zu unterbrechen. Über das Viadukt wurden bis zu 15.000 Tonnen pro Tag transportiert, um die Nazi-Armeen zu versorgen.Das Ziel erwies sich als sehr schwer zu erreichen. Im September 1943 schickte die Royal Air Force die "Dambusters", die berühmte Staffel, die sich durch ihre Präzisionsbombardierungen der Ruhrtalsperren hervorgetan hatte. Ein zweites Bombardement durch die amerikanische Luftwaffe erfolgte einige Tage später, und die alliierten Bombenangriffe wurden bis Juni 1944 ohne Unterbrechung fortgesetzt. Sie richteten jedoch nur geringe Schäden an, die schnell wieder behoben wurden, da die Besatzer in der Umgebung zahlreiche Flak-Batterien aufgestellt hatten, die es schwierig machten, ein so enges Ziel aus der Luft zu treffen.Erst am 15. August 1944, im Zuge der Vorbereitungen für die Landung in der Provence, zerstörten drei Wellen amerikanischer Bomber und der Zerstörer USS Brooklyn zwei Pfeiler und machten das Viadukt unpassierbar. Es ist schwer vorstellbar, dass diese Bucht auch ein Landungsstrand war.Der Strand spielte eine strategische Rolle, denn er blockierte jegliche Verstärkung aus den Alpes-Maritimes. Die 860 Mann des 1. Bataillons / 141st Regiment / 36th United States Infantry Division (aus Texas) landeten hier. Die ersten beiden Angriffswellen landeten relativ problemlos. Dann sammelten sich die polnisch-russischen Besatzungstruppen (OST 661) und eröffneten das Feuer auf die Angreifer: Maschinengewehre und Kanonen wurden entfesselt. Zwei Lastkähne wurden versenkt, nachdem sie glücklicherweise ihre Soldaten ausgeschifft hatten. Ein weiteres konnte den Strand nicht verlassen. Das Kommandoschiff wurde getroffen und musste auf das offene Meer zurückkehren. Um 10 Uhr wurde der Strand für erobert erklärt.Das Bataillon bewegt sich daraufhin in Richtung Agay, bevor es, stärker bewaffnet, bis nach Théoule-sur-Mer vorrückt. Aufgrund des erbitterten Widerstands der Besatzungstruppen wird dieses Ziel erst am 16. August erreicht. 1.200 Insassen wurden gefangen genommen.Eine Gedenktafel auf dem Viadukt erinnert an diese Heldentat. 2 Flieger, 2 Matrosen und 5 Infanteristen verloren hier ihr Leben. Het Anthéor viaduct werd door de Geallieerden al in 1943 beschouwd als een strategisch doel om de enige spoorverbinding tussen Zuid-Frankrijk en Noord-Italië door te snijden. Tot 15.000 ton aan goederen werd per dag over het viaduct vervoerd om de nazi-legers te bevoorraden.Het doel bleek zeer moeilijk te bereiken. In september 1943 stuurde de Royal Air Force de "Dambusters", het beroemde squadron dat zich had onderscheiden met precisiebombardementen op de dammen van het Ruhrgebied. Een tweede bombardement door de Amerikaanse luchtmacht vond een paar dagen later plaats, waarna de geallieerde bombardementen zonder onderbreking doorgingen tot juni 1944. Ze veroorzaakten echter slechts kleine schade, die snel werd hersteld, omdat de bezetters talrijke batterijen luchtafweergeschut (Flak) in de omgeving hadden geïnstalleerd, waardoor het moeilijk was om zo'n smal doel vanuit de lucht te raken. Op 15 augustus 1944 en tijdens de voorbereidingen voor de landingen in de Provence vernietigden drie golven Amerikaanse bommenwerpers en de destroyer USS Brooklyn twee pilaren, waardoor het viaduct onbegaanbaar werd.Het is moeilijk voor te stellen dat deze baai ook een landingsstrand was. Het strand speelde een strategische rol door eventuele versterkingen vanuit de Alpes-Maritimes tegen te houden. De 860 mannen van het 1st Battalion / 141st Regiment / 36th United States Infantry Division (uit Texas) landden hier. De eerste twee aanvalsgolven landden vrij gemakkelijk. Toen verzamelde de Pools-Russische bezettingsmacht (OST 661) zich en opende het vuur op de aanvallers: machinegeweren en kanonnen werden losgelaten. Twee schuiten werden tot zinken gebracht, gelukkig nadat hun soldaten van boord waren gegaan. Een andere kon het strand niet verlaten. De commandoboot werd geraakt en moest terugkeren naar open zee. Om 10 uur 's ochtends werd het strand veroverd verklaard.Het bataljon trok vervolgens naar Agay voordat het zwaarder bewapend terugkeerde om op te rukken naar Théoule-sur-Mer. Dit werd pas op 16 augustus bereikt vanwege het felle verzet van de bezettingstroepen. Een plaquette op het viaduct herinnert aan dit wapenfeit. 2 vliegeniers, 2 matrozen en 5 infanteristen verloren hier het leven. Wiadukt Anthéor został uznany przez aliantów już w 1943 r. za strategiczny cel, który miał przeciąć jedyne połączenie kolejowe między południową Francją a północnymi Włochami. Przez wiadukt transportowano do 15 000 ton dziennie w celu zaopatrzenia nazistowskich armii.Cel okazał się bardzo trudny do osiągnięcia. We wrześniu 1943 r. Królewskie Siły Powietrzne wysłały słynną eskadrę "Dambusters", która odznaczyła się precyzyjnym bombardowaniem zapór w Zagłębiu Ruhry. Drugie bombardowanie przez amerykańskie siły powietrzne miało miejsce kilka dni później, a następnie alianckie naloty bombowe trwały nieprzerwanie do czerwca 1944 roku. Spowodowały one jednak tylko niewielkie, szybkie do naprawienia szkody, ponieważ okupanci zainstalowali w okolicy liczne baterie dział przeciwlotniczych (Flak), co utrudniało trafienie tak wąskiego celu z powietrza. Dopiero 15 sierpnia 1944 r., również w trakcie przygotowań do lądowania w Prowansji, trzy fale amerykańskich bombowców i niszczyciel USS Brooklyn zniszczyły dwa filary obiektu, czyniąc wiadukt nieprzejezdnym.Trudno sobie wyobrazić, że ta opisywana mała zatoka pełniła również rolę plaży desantowej. Odgrywała ona strategiczną rolę, blokując wszelkie posiłki z rejonu Alpes-Maritimes. Wylądowało tu w sumie 860 żołnierzy z 1 Batalionu / 141 Pułku / 36 Dywizji Piechoty Stanów Zjednoczonych (z Teksasu). Pierwsze dwie fale szturmu przebiegły bez większych trudności. Następnie siły polsko-rosyjskich jednostek operujących na miejscu (OST 661) otworzyły ogień do atakujących: uruchomiono karabiny maszynowe i działa. Dwie barki zostały zatopione, na szczęście po wyokrętowaniu żołnierzy. Inna nie była w stanie opuścić plaży. Co więcej, łódź dowodzenia została trafiona i musiała wrócić z powrotem na otwarte morze. O 10 rano plaża została uznana za zdobytą.Batalion następnie ruszył w kierunku Agay, po czym powrócił, silniej uzbrojony, by posunąć się aż do Théoule-sur-Mer. Miejscowość osiągnięto dopiero 16 sierpnia, co wydłużyło się z powodu zaciekłego oporu wojsk okupacyjnych. 1200 osób zostało wziętych do niewoli.Tablica na wiadukcie upamiętnia ten wyczyn. W tym miejscu zginęło 2 lotników, 2 marynarzy i 5 żołnierzy piechoty. Il viadotto di Anthéor fu considerato dagli Alleati già nel 1943 come un obiettivo strategico per tagliare l'unico collegamento ferroviario tra la Francia meridionale e l'Italia settentrionale. Venivano trasportate sul viadotto fino a 15.000 tonnellate al giorno per rifornire le armate naziste.L'obiettivo si rivelò molto difficile da colpire. Nel settembre 1943, la Royal Air Force inviò i "Dambusters", la famosa squadriglia che si era distinta per i bombardamenti di precisione sulle dighe della Ruhr. Un secondo bombardamento da parte dell'aviazione americana ebbe luogo pochi giorni dopo, poi i bombardamenti alleati continuarono senza interruzioni fino al giugno 1944. Tuttavia, essi causarono solo danni minori che furono rapidamente riparati, poiché gli occupanti avevano installato numerose batterie di cannoni antiaerei (Flak) nell'area circostante, rendendo difficile colpire dal cielo un obiettivo così ristretto. Solo il 15 agosto 1944, durante i preparativi per lo sbarco in Provenza, tre ondate di bombardieri americani e il cacciatorpediniere USS Brooklyn distrussero due pilastri, rendendo il viadotto impraticabile.È difficile immaginare che questa baia fosse anche una spiaggia da sbarco. La spiaggia aveva un ruolo strategico, poiché bloccava eventuali rinforzi dalle Alpi Marittime. Qui sbarcarono gli 860 uomini del 1° Battaglione / 141° Reggimento / 36° Divisione di Fanteria degli Stati Uniti (provenienti dal Texas). Le prime due ondate dell'assalto sbarcarono abbastanza facilmente. Poi le forze di occupazione polacco-russe (OST 661) si radunarono e aprirono il fuoco sugli attaccanti: furono scatenati mitragliatrici e cannoni. Due chiatte furono affondate, fortunatamente solo dopo aver sbarcato i loro soldati. Un'altra non riuscì a lasciare la spiaggia. La nave comando fu colpita e dovette tornare in mare aperto. Alle 10 del mattino, la spiaggia fu dichiarata conquistata.Il battaglione si spostò quindi verso Agay prima di tornare, più armato, ad avanzare fino a Théoule-sur-Mer. Questa fu raggiunta solo il 16 agosto, a causa della feroce resistenza delle truppe di occupazione. 1.200 occupanti furono fatti prigionieri.Una targa sul viadotto ricorda questa impresa d'armi. Due aviatori, due marinai e cinque fanti persero qui la vita.

 Calanque d’Anthéor Die calanque von Anthéor Calanque van Anthéor Calanco di Anthéor Calanque of Anthéor

German troops had set up the village of Wagenborgen as a defence to protect Delfzijl from the advancing Polish and Canadian forces for as long as possible. The defence of Wagenborgen consisted of a mixture of German paratroopers, Wehrmacht, SS, Luftwaffe personnel and fresh Kriegsmarine battalions from Emden, Germany. The defence of the 'Delfzijl Pocket' was clearly in favour of the German troops, with most of the terrain being flat polder land. MG 42 machine guns were set up in farms and trenches in and around Wagenborgen, and were considered the most lethal weapon (1200 shots per minute!).The occupiers prohibited civilians from leaving Wagenborgen to keep the German positions secret from the Canadian troops. However, because the German troops were very tense and constantly thought they were being shelled by 'partisans and terrorists', accidents sometimes happened. On the night of Tuesday 17 April 1945, a German patrol was disturbed. Several shots followed and an MG 42 was deployed. In fact, a cow or dog had likely been mistaken for the enemy. The tense attitude made it imperative for civilians to exercise extreme caution so as not to arouse suspicion.The 'Monument 1940-1945' in Wagenborgen was erected in memory of 27 Canadian servicemen and thirteen fellow civilians killed by acts of war.Portrait of a liberatorJan Dobras was born on 18 December 1905 in the Polish village of Reduczyce, asimple village where many peasants lived and poverty was high. He grew up with two sisters and a brother and after leaving school he went to work on his father's small farm. After the death of his wife, he moved to France where he became a painter. He had little contact with his family: he was not a regular writer but the family in Poland knew that life was good for Dobras in France. After Germany invaded Poland and France became involved in the war, Jan joined the Polish army. He was assigned to the Strzelcow Podhalankisch Infantry Battalion, stationed near Brittany.In April 1940 Dobras was embarked with his unit and sailed for Norway. Between 10 and 15 April 1940, they fought at Narvik to keep the route towards England, the Lofoten and Murmansk open. It was an unequal battle, and 79 Polish soldiers died in a vain attempt to defend the town of Narvik.The Polish troops returned to France on 4 May 1940, but had to leave the country after a battle. Almost all Polish soldiers were stationed in Scotland, where for many years they prepared to be deployed. After the Allied invasion of Normandy on D-Day, Polish troops marched through France via Normandy. In August 1944, they fought hard near Falaise where about two thousand Polish soldiers died on Mount Ormel.Dobras' unit arrived in Breda, Netherlands, via Belgium and Zeeuws-Vlaanderen, Netherlands. In early April 1945, the unit was ordered to Coevorden for the further advance towards Germany. Together with Alfred Czesny, from the same native region, Dobras enjoyed the surroundings that somewhat resembled home.On 15 April 1945, the Polish soldiers came under heavy fire while doing reconnaissance in Wagenborgen. While recuperating in 't Waar, Dobras and Częsny were hit by shrapnel. Dobras died immediately behind the vehicle on which he was doing maintenance, and Częsny died of his wounds two days later.

Monument in Wagenborgen

Jan Dobras

The battle in Wagenborgen

German troops had set up the village of Wagenborgen as a defence to protect Delfzijl from the advancing Polish and Canadian forces for as long as possible. The defence of Wagenborgen consisted of a mixture of German paratroopers, Wehrmacht, SS, Luftwaffe personnel and fresh Kriegsmarine battalions from Emden, Germany. The defence of the 'Delfzijl Pocket' was clearly in favour of the German troops, with most of the terrain being flat polder land. MG 42 machine guns were set up in farms and trenches in and around Wagenborgen, and were considered the most lethal weapon (1200 shots per minute!).The occupiers prohibited civilians from leaving Wagenborgen to keep the German positions secret from the Canadian troops. However, because the German troops were very tense and constantly thought they were being shelled by 'partisans and terrorists', accidents sometimes happened. On the night of Tuesday 17 April 1945, a German patrol was disturbed. Several shots followed and an MG 42 was deployed. In fact, a cow or dog had likely been mistaken for the enemy. The tense attitude made it imperative for civilians to exercise extreme caution so as not to arouse suspicion.The 'Monument 1940-1945' in Wagenborgen was erected in memory of 27 Canadian servicemen and thirteen fellow civilians killed by acts of war.Portrait of a liberatorJan Dobras was born on 18 December 1905 in the Polish village of Reduczyce, asimple village where many peasants lived and poverty was high. He grew up with two sisters and a brother and after leaving school he went to work on his father's small farm. After the death of his wife, he moved to France where he became a painter. He had little contact with his family: he was not a regular writer but the family in Poland knew that life was good for Dobras in France. After Germany invaded Poland and France became involved in the war, Jan joined the Polish army. He was assigned to the Strzelcow Podhalankisch Infantry Battalion, stationed near Brittany.In April 1940 Dobras was embarked with his unit and sailed for Norway. Between 10 and 15 April 1940, they fought at Narvik to keep the route towards England, the Lofoten and Murmansk open. It was an unequal battle, and 79 Polish soldiers died in a vain attempt to defend the town of Narvik.The Polish troops returned to France on 4 May 1940, but had to leave the country after a battle. Almost all Polish soldiers were stationed in Scotland, where for many years they prepared to be deployed. After the Allied invasion of Normandy on D-Day, Polish troops marched through France via Normandy. In August 1944, they fought hard near Falaise where about two thousand Polish soldiers died on Mount Ormel.Dobras' unit arrived in Breda, Netherlands, via Belgium and Zeeuws-Vlaanderen, Netherlands. In early April 1945, the unit was ordered to Coevorden for the further advance towards Germany. Together with Alfred Czesny, from the same native region, Dobras enjoyed the surroundings that somewhat resembled home.On 15 April 1945, the Polish soldiers came under heavy fire while doing reconnaissance in Wagenborgen. While recuperating in 't Waar, Dobras and Częsny were hit by shrapnel. Dobras died immediately behind the vehicle on which he was doing maintenance, and Częsny died of his wounds two days later. Die deutschen Truppen hatten das Dorf Wagenborgen zur Verteidigung eingerichtet, um Delfzijl so lange wie möglich vor den vorrückenden Polen und Kanadiern zu schützen. Die Verteidigung von Wagenborgen bestand aus einer Mischung aus deutschen Fallschirmjägern, Wehrmachts-, SS- und Luftwaffenangehörigen sowie frischen Bataillonen der Kriegsmarine aus Emden. Die Verteidigung der "Delfzijl-Pocket" war eindeutig zugunsten der deutschen Truppen. Der größte Teil des Geländes bestand aus flachem Polderland. In den Bauernhöfen und Schützengräben in und um Wagenborgen wurden MG 42-Maschinengewehre aufgestellt. Sie galten als die tödlichste Waffe (1200 Schuss pro Minute!). Die Besatzer verboten der Zivilbevölkerung, Wagenborgen zu verlassen. Dies geschah, um die deutschen Stellungen vor den Kanadiern geheim zu halten. Da die deutschen Truppen sehr angespannt waren und ständig dachten, sie würden von "Partisanen und Terroristen" beschossen, kam es trotzdem manchmal zu Unfällen. In der Nacht zum Dienstag, dem 17. April, wurde eine deutsche Patrouille aufgeschreckt. Es folgten mehrere Schüsse, sogar ein MG 42 kam zum Einsatz. Wahrscheinlich hatte man eine Kuh oder einen Hund mit dem Feind verwechselt. Die angespannte Lage zwang die Zivilisten zu äußerster Vorsicht, um keinen Verdacht zu erregen. Das 'Monument 1940-1945' in Wagenborgen wurde zum Gedenken an 27 kanadische Soldaten und dreizehn Zivilisten errichtet, die durch Kriegshandlungen ums Leben kamen. Porträt eines Befreiers Jan Dobras wurde am 18. Dezember 1905 in dem polnischen Dorf Reduczyce geboren. Es war ein einfaches Dorf, in dem viele Bauern lebten und die Armut groß war. Jan wuchs mit zwei Schwestern und einem Bruder auf. Nach der Schule ging er auf dem kleinen Bauernhof seines Vaters arbeiten. Nach dem Tod seiner Frau zog er nach Frankreich, wo er Maler wurde. Er hatte wenig Kontakt zu seiner Familie. Er war kein regelmäßiger Briefeschreiber, aber die Familie in Polen wusste, dass Jan in Frankreich ein gutes Leben führte. Nachdem Deutschland in Polen einmarschiert war und Frankreich in den Krieg verwickelt wurde, trat Jan in die polnische Armee ein. Er wurde dem Infanteriebataillon Strzelcow Podhalankisch zugeteilt, das in der Nähe der Bretagne stationiert war. Dobras wurde im April 1940 mit seiner Einheit eingeschifft und segelte nach Norwegen. Zwischen dem 10. und 15. April 1940 kämpften sie bei Narvik, um die Route nach England, zu den Lofoten und nach Murmansk offen zu halten. Es war ein ungleicher Kampf: 79 Polen starben bei dem vergeblichen Versuch, die Stadt Narvik zu verteidigen. Die Polen kehrten am 4. Mai 1940 nach Frankreich zurück, mussten das Land aber nach einer Schlacht wieder verlassen. Fast alle polnischen Soldaten wurden in Schottland stationiert. Viele Jahre lang bereiteten sie sich auf ihre Einsätze vor. Nach der Invasion marschierten die polnischen Truppen über die Normandie durch Frankreich. Im August 1944 kam es zu schweren Kämpfen in der Nähe von Falaise, bei denen etwa zweitausend Polen am Berg Ormel starben. Über Belgien und Zeeuws-Vlaanderen gelangte seine Einheit nach Breda. Anfang April 1945 wurde sie für den weiteren Vormarsch auf Deutschland nach Coevorden beordert. Zusammen mit Alftred Czesny, der aus der gleichen Region stammte, genoss Jan die Umgebung, die ein wenig an seine Heimat erinnerte. Bei der Erkundung von Wagenborgen gerieten die polnischen Soldaten am 15. April 1945 unter schweren Beschuss. Während sie sich in 't Waar erholten, wurden Dobras und Częsny von Granatsplittern getroffen. Jan Dobras starb unmittelbar hinter dem Fahrzeug, in dem er mit der Wartung beschäftigt war. Częsny starb zwei Tage später an seinen Verletzungen. Duitse troepen hadden het dorp Wagenborgen als verdediging ingericht om Delfzijl zo lang mogelijk te beschermen tegen de oprukkende Polen en Canadezen. De verdediging van Wagenborgen bestond uit een mengelmoes van Duitse parachutisten, Wehrmacht, SS, Luftwaffe personeel en verse Kriegsmarine bataljons uit Emden.&nbsp;&nbsp;&nbsp;De verdediging van de ‘Delfzijl Pocket’, was duidelijk in het voordeel van de Duitse troepen. Het merendeel van het terrein was vlak polderland. In boerderijen en loopgraven in en rond Wagenborgen waren MG 42 machinegeweren opgesteld. Die werden gezien als het meest dodelijke wapen (1200 schoten per minuut!).&nbsp;&nbsp;De bezetters verboden de burgers om Wagenborgen te verlaten. Dit om de Duitse posities geheim te houden voor de Canadezen. Omdat de Duitse troepen erg gespannen waren en constant dachten dat ze beschoten werden door ‘partizanen en terroristen’ gebeurden er nog wel eens ongelukken. In de nacht van dinsdag 17 april heerste er verwarring bij een Duitse patrouille. Verschillende schoten volgden, er werd zelfs een MG 42 ingezet. Waarschijnlijk was een koe of hond voor de vijand aangezien. Door de gespannen houding was het voor de burgers zaak om de uiterste voorzichtigheid in acht te nemen om geen argwaan op te wekken.&nbsp;&nbsp;Het 'Monument 1940-1945' in Wagenborgen is opgericht ter nagedachtenis aan 27 Canadese militairen en dertien medeburgers die door oorlogshandelingen zijn omgekomen.Portret van een bevrijder&nbsp;Jan Dobras werd geboren op 18 december 1905 in het Poolse dorpje Reduczyce. Een eenvoudig dorp waar vele boeren leefden en de armoede groot was. Jan groeide op met twee zussen en een broer. Na school ging hij aan de slag op het landbouwbedrijfje van zijn vader.&nbsp;&nbsp;Na de dood van zijn vrouw trok hij naar Frankrijk waar hij schilder werd. Hij had weinig contact met zijn familie. Hij was geen regelmatige schrijver, maar de familie in Polen wist dat het leven voor Jan in Frankrijk goed was.&nbsp;&nbsp;Nadat Duitsland Polen was binnengevallen en Frankrijk betrokken werd in de oorlog, sloot Jan zich aan bij het Poolse leger. Hij werd ingedeeld bij het infanteriebataljon Strzelcow Podhalankisch, gelegerd in de buurt van Bretagne.&nbsp;&nbsp;Dobras werd in april 1940 samen met zijn eenheid ingescheept en voer naar Noorwegen. Tussen 10 en 15 april 1940 werd er gevochten in Narvik om de route richting Engeland, de Lofoten en Moermansk open te houden. Het was een ongelijke strijd: 79 Polen sneuvelden in een tevergeefse poging de stad Narvik te verdedigen.&nbsp;&nbsp;De Polen keerden op 4 mei 1940 terug naar Frankrijk, maar moesten na een strijd het land verlaten. Bijna alle Poolse militairen werden gestationeerd in Schotland. Vele jaren bereidden ze zich voor om ingezet te worden. Na de invasie trokken de Poolse troepen via Normandië̈ door Frankrijk. In augustus 1944 streden ze hard in de omgeving van Falaise, waar op de berg Ormel ongeveer tweeduizend Polen omkwamen.&nbsp;&nbsp;Via België̈ en Zeeuws-Vlaanderen arriveerde zijn eenheid in Breda. Begin april 1945 volgde de opdracht om naar Coevorden te gaan voor de verdere opmars richting Duitsland. Samen met Alftred Czesny, uit dezelfde geboortestreek, genoot Jan van de omgeving die i een beetje op thuis leek.&nbsp;&nbsp;Tijdens de verkenning van Wagenborgen kwamen de Poolse militairen op 15 april 1945 onder zwaar vuur te liggen. Tijdens een recuperatie in ’t Waar werden Dobras en Częsny geraakt door scherven. Jan Dobras overleed onmiddellijk achter het voertuig waar hij bezig was met onderhoud. Częsny overleed twee dagen later aan zijn verwondingen. Niemieckie oddziały utworzyły w wioskce Wagenborgen stanowiska obrony, które jak najdłużej miały chronić Delfzijl przed nacierającymi Polakami i Kanadyjczykami. Obrona Wagenborgen składała się z mieszanki niemieckich spadochroniarzy, Wehrmachtu, SS, Luftwaffe i batalionów Kriegsmarine z Emden. Obrona "Kieszeni Delfzijl" była zaprojektowana zdecydowanie na korzyść wojsk niemieckich - większość terenu stanowiły płaskie poldery. Karabiny maszynowe MG 42 zostały ustawione w gospodarstwach i okopach w Wagenborgen i okolicach. Uważano je za najbardziej śmiercionośną broń (1200 strzałów na minutę!). Okupanci zabronili cywilom opuszczania Wagenborgen, miało to na celu utrzymanie niemieckich pozycji w tajemnicy przed Kanadyjczykami. Ponieważ wśród niemieckich żołnierzy panowało nadmierne napięcie i ciągle myśleli oni, że są ostrzeliwani przez "partyzantów i terrorystów", czasami dochodziło do wypadków. W nocy z wtorku na środę, 17 kwietnia, niemiecki patrol został zaalarmowany. Padło kilka strzałów, użyto nawet MG 42. To prawdopodobnie krowa lub pies zostały pomylone z wrogiem. Napięta sytuacja sprawiała, że cywile musieli zachować szczególną ostrożność, aby nie wzbudzać podejrzeń. "Pomnik 1940-1945" w Wagenborgen został wzniesiony ku pamięci 27 kanadyjskich żołnierzy i trzynastu cywilów zabitych w wyniku działań wojennych. Portret wyzwoliciela Jan Dobras urodził się 18 grudnia 1905 r. w polskiej wsi Reduczyce. Była to typowa, biedna, gęsto zaludniona wieś. Jan dorastał z dwiema siostrami i bratem. Po ukończeniu szkoły poszedł do pracy w małym gospodarstwie ojca. Po śmierci żony wyjechał do Francji, gdzie został malarzem. Miał niewielki kontakt z rodziną - nie pisał regularnie, ale rodzina w Polsce wiedziała, że Janowi żyje się we Francji dobrze. Po inwazji Niemiec na Polskę i Francję, Jan wstąpił do polskiej armii. Został przydzielony do batalionu piechoty Strzelców Podhalańskich, stacjonującego w pobliżu Bretanii. Dobras został zaokrętowany ze swoją jednostką w kwietniu 1940 r. i popłynął do Norwegii. Między 10 a 15 kwietnia 1940 r. walczył pod Narwikiem o utrzymanie otwartej drogi w kierunku Anglii, Lofotów i Murmańska. Była to nierówna bitwa: 79 Polaków zginęło w daremnej próbie obrony miasta Narwik. Polacy powrócili do Francji 4 maja 1940 r., ale po bitwie musieli opuścić kraj. Następnie wszyscy polscy żołnierze stacjonowali w Szkocji, gdzie przez długi czas przygotowywali się do dalszych walk. W końcu, po desancie polskie oddziały pomaszerowały przez Francję i Normandię. W sierpniu 1944 r. stoczyły ciężkie walki pod Falaise, gdzie na górze Ormel zginęło około dwóch tysięcy Polaków. Przez Belgię i Zeeuws-Vlaanderen jego oddział dotarł do Bredy. Na początku kwietnia 1945 r. otrzymał rozkaz udania się do Coevorden, aby kontynuować natarcie w kierunku Niemiec. Wraz z Alftredem Częsnym, pochodzącym z tego samego regionu, Jan cieszył się otoczeniem, które nieco przypominało jego rodzinne strony. Podczas zwiadu w Wagenborgen, 15 kwietnia 1945 roku polscy żołnierze znaleźli się pod ciężkim ostrzałem. Podczas pobytu w w 't Waar, Dobras i Częsny zostali trafieni odłamkami kul. Jan Dobras zginął zaraz za pojazdem, którego akurat zajmował się konserwacją. Częsny zmarł z powodu odniesionych ran dwa dni później.

 Battle in Wagenborgen Strijd in Wagenborgen  Bitwa w Wagenborgen Battle in Wagenborgen

Despite their work remaining unknown, the supporting troops made a contribution to the Canadian victory that could not be underestimated. For example, the engineers worked day in and day out to make the roads passable. The work was extremely dangerous due to the many mines and booby traps. For example, the commander of 6th Field Company Royal Canadian Engineers, Major T.R. Murphy, was injured on 31 October 1944 while building the bridge over the drainage canal 'Uitwateringskanaal' near Retranchement. The tragedy began with No. 2 Platoon checking the road from Zuidzande to Retranchement for mines. Without much trouble they reached Retranchement. However, the place where the bridge over the drainage canal was to be was full of mines. No. 3 Platoon made a more extensive reconnaissance of the spot where the bridge was planned. They soon came under enemy fire from across the canal. Despite the dangerous conditions, the bridge was built. As a result of continuous German shelling of the construction site, engineers Harvey, Scott, and Slak were wounded. Genist Williams was unlucky enough to jump into a foxhole that contained a mine. Both his feet were badly mangled. Sergeant John L. Hickman died as a result of the explosion of a mortar shell near him. The Bailey Bridge over the 'Uitwateringskanaal' was named after him by his comrades. A monument commemorates the Hickman Bridge today.With the completion of the Hickman Bridge, the Canadian units could advance to the last part of Belgium that had not yet been liberated, the area around Knokke. The commander of the German troops in Zeeuws-Vlaanderen, Major-General Eberding, together with his staff, was captured in Knokke on 31 October 1944. On 2 November, the last German support point in western Zeeuws-Vlaanderen, Stützpunkt Cadzand-Badhuis, fell. The last German units surrendered at Zeebrugge in Belgium on 3 November. The battle was finally over!Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

640px-retranchement01.jpg

fo029391_retranchement_c_zeeuwse_bibliotheek.jpg

retranchement2.png

afbeelding1.jpg

bailybrug.jpg

hickman_bridge_1944.jpg

img_4870.jpeg

img_4874.jpeg

Informatiepaneel For Freedom Museum in Ramskapelle

img_5539.jpeg

Bridge to the final opposition in Knokke

Ondanks dat hun werk onbekend is gebleven leverden de ondersteunende troepen een niet te onderschatten bijdrage aan de Canadese overwinning. Zo werkte de genie dag in dag uit om de wegen begaanbaar te maken. Het werk was door de vele mijnen en boobytraps extreem gevaarlijk. Zo raakte de commandant van 6th Field Company Royal Canadian Engineers, majoor T.R. Murphy, op 31 oktober 1944 gewond bij de bouw van de brug over het Uitwateringskanaal bij Retranchement. De tragedie begon met No. 2 Platoon die de weg van Zuidzande naar Retranchement controleerde op mijnen. Zonder veel problemen bereikten ze Retranchement. De plek waar de brug over het Uitwateringskanaal moest komen lag echter vol mijnen. No. 3 Platoon maakte een uitgebreidere verkenning van de plek waar de brug was gepland. Ze kwamen al snel onder vijandelijk vuur vanaf de overkant van het Uitwateringskanaal. Ondanks de gevaarlijke omstandigheden werd de brug over het kanaal gebouwd. Als gevolg van de continue Duitse beschietingen op de bouwplaats raakten de genisten Harvey, Scott, en Slak gewond. Genist Williams had de pech dat hij in een schuttersput sprong waarin zich een mijn bevond. Zijn beide voeten werden zwaar verminkt. Sergeant John L. Hickman stierf als gevolg van de ontploffing van een mortiergranaat in zijn nabijheid. De Baileybrug over het Uitwateringskanaal werd door zijn kameraden naar hem vernoemd. Een monument herinnert tegenwoordig aan de Hickman Bridge.Met het gereedkomen van de Hickmanbrug konden de Canadese eenheden doorstoten naar het laatste stukje België dat nog niet bevrijd was, het gebied rond Knokke. De commandant van de Duitse troepen in Zeeuws-Vlaanderen, Generaal-Majoor Eberding, werd samen met zijn staf op 31 oktober 1944 in Knokke gevangen genomen. Op 2 november viel het laatste Duitse steunpunt in West-Zeeuws-Vlaanderen, Stützpunkt Cadzand-Badhuis. De laatste Duitse eenheden gaven zich op 3 november over in Zeebrugge in België. De strijd was eindelijk ten einde!Bezoek de website van <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/verhaal/de-slag-om-de-schelde">Zeeuwse Ankers</a> voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde. Obwohl ihre Arbeit unbekannt blieb, leisteten die Hilfstruppen einen nicht zu unterschätzenden Beitrag zum kanadischen Sieg. So arbeiteten die Ingenieure tagein, tagaus, um die Straßen befahrbar zu machen. Die Arbeit war wegen der vielen Minen und Sprengfallen äußerst gefährlich. So wurde beispielsweise der Kommandeur der 6th Field Company Royal Canadian Engineers, Major T.R. Murphy, am 31. Oktober 1944 beim Bau der Brücke über den 'Uitwateringskanaal' bei Retranchement verletzt. Die Tragödie begann damit, dass das No. 2 Platoon die Straße von Zuidzande nach Retranchement auf Minen untersuchte. Ohne große Schwierigkeiten erreichten sie Retranchement. Die Stelle, an der die Brücke über den 'Uitwateringskanaal' verlaufen sollte, war jedoch voll mit Minen. No. 3 Platoon unternahm eine ausführlichere Erkundung der Stelle, an der die Brücke gebaut werden sollte. Sie gerieten bald unter feindlichen Beschuss von der anderen Seite des Kanals. Trotz der gefährlichen Bedingungen wurde die Brücke über den Kanal gebaut. Infolge des ständigen deutschen Beschusses der Baustelle wurden die Ingenieure Harvey, Scott und Slak verwundet. Genist Williams hatte das Pech, in ein Schützenloch zu springen, in dem sich eine Mine befand. Seine beiden Füße wurden schwer verstümmelt. Sergeant John L. Hickman starb an den Folgen der Explosion einer Mörsergranate in seiner Nähe. Die Bailey-Brücke über den 'Uitwateringskanaal' wurde von seinen Kameraden nach ihm benannt. Ein Denkmal erinnert heute an die Hickman-Brücke.Mit der Fertigstellung der Hickman-Brücke konnten die kanadischen Einheiten in den letzten noch nicht befreiten Teil Belgiens, das Gebiet um Knokke, vorrücken. Der Befehlshaber der deutschen Truppen in Zeeuws-Vlaanderen, Generalmajor Eberding, wurde zusammen mit seinem Stab am 31. Oktober 1944 in Knokke gefangen genommen. Am 2. November fiel der letzte deutsche Stützpunkt im westlichen Zeeuws-Vlaanderen, der Stützpunkt Cadzand-Badhuis. Am 3. November kapitulierten die letzten deutschen Einheiten im belgischen Zeebrügge. Die Schlacht war endgültig vorbei!Auf der Website von <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/de/geschichte/die-schlacht-an-der-scheldemuendung">Zeeuwse Ankers</a> finden Sie umfassende Informationen, persönliche Geschichten und Videos über die Schlacht an der Schelde.

 Brug naar de laatste tegenstand in Knokke Brücke zum endgültigen Widerspruch in Knokke

There was a German bunker on the Markt in Beilen, which had to be captured. The liberators decided to take Beilen through a surprise attack from Brunstingerstraat. 'Frühstück' (breakfast) was prepared in the German field kitchen at 04:00. A clerk was sleeping in the staff office. A handful of German soldiers were on guard in the bunker at Markt.&nbsp;When the Canadians opened fire, the Germans appeared to be taken completely by surprise, but it did not take long for them to respond. A Panzerfaust (handheld anti-tank weapons) struck a Canadian Bren Carrier from the bunker. Two Canadians lost their lives.&nbsp;The Canadians even bombarded the small concrete fortress with flamethrowers. Two houses on Brunstingerstraat and the barn behind the De Veehandel café on Markt caught fire as a result. J. Hepping's storefront also burned down.&nbsp;The B company of the 1st regiment cleared the houses on Havenstraat, during which several German soldiers were overpowered.&nbsp;The A Company captured the bunker at the same time, with it being destroyed by a so-called A/T canon. Other soldiers meanwhile moved into the village where they took out mainly Germans in civilian clothes who were ambushed in some places.&nbsp;At around 10:00 the Canadians had rounded up the last Germans and Beilen was liberated.&nbsp;

Relieved people in the marketplace with Canadian liberators.

The war is over. Celebrated with the Canadian liberators. 

Bus stop Asserweg with maple leaf top made of copper

The liberation in 1945. A brencarrier in the Brunstingerstraat

Canadian soldiers on the Market / the Omloop in Beilen

During shelling, Hepping's premises on the marketplace caught fire.

The Beiler defence surprised 

Auf dem Markt in Beilen befand sich ein deutscher Bunker, den es zu erobern galt. Die Befreier beschlossen, Beilen mit einem Überraschungsangriff von der Brunstingerstraat aus einzunehmen. Um 4 Uhr morgens wurde das Frühstück in der deutschen Feldküche zubereitet. Im Stabsbüro schlief ein Angestellter. Im Bunker am Markt hielt eine Handvoll deutscher Soldaten Wache.&nbsp;Als die Kanadier das Feuer eröffneten, zeigten sich die Deutschen völlig überrascht. Doch eine Reaktion ließ nicht lange auf sich warten. Aus dem Bunker schlug eine Panzerfaust in einen kanadischen Brencarrier ein. Zwei Kanadier wurden getötet.&nbsp;Die Kanadier beschossen die kleine Betonfestung sogar mit Flammenwerfern. Infolgedessen fingen zwei Häuser in der Brunstingerstraat und die Scheune hinter dem Café De Veehandel am Markt Feuer. Auch das Ladenlokal von J. Hepping brannte nieder.&nbsp;Die B-Kompanie dieses 1. Regiments räumte die Häuser in der Havenstraat und überwältigte dabei mehrere deutsche Soldaten.&nbsp;Die A-Kompanie nahm zur gleichen Zeit den Bunker ein und zerstörte ihn mit einem so genannten A/T-Geschütz. Andere Soldaten rückten in der Zwischenzeit in das Dorf ein und schalteten hauptsächlich Deutsche in Zivil aus, die an einigen Stellen in einen Hinterhalt geraten waren.&nbsp;Gegen 10 Uhr hatten die Kanadier die letzten Deutschen gefangen und Beilen war befreit.&nbsp; Op de Markt in Beilen was een Duitse bunker, die veroverd moest worden. De bevrijders besloten Beilen in te nemen met een verrassingsaanval vanuit de Brunstingerstraat. Om 4 uur ‘s nachts werd in de Duitse veldkeuken het ‘Frühstück’ voorbereid. In het stafbureau lag een klerk te slapen. In de bunker aan de Markt hield een handvol Duitse militairen de wacht.&nbsp;Toen de Canadezen het vuur openden bleken de Duitsers totaal verrast. Maar een reactie liet niet lang op zich wachten. Vanuit de bunker trof een panzerfaust een Canadese brencarrier. Twee Canadezen kwamen om het leven.&nbsp;De Canadezen bestookten de kleine betonnen vesting zelfs met vlammenwerpers. Hierdoor vlogen twee woningen aan de Brunstingerstraat en de schuur achter het café De Veehandel aan de Markt in brand. Ook het winkelpand van J. Hepping brandde af.&nbsp;De B-compagnie van dit 1ste regiment ontruimde de huizen aan de Havenstraat, waarbij meerdere Duitse soldaten werden overmeesterd.&nbsp;De A-compagnie veroverde op hetzelfde moment de bunker, waarbij deze werd vernietigd door een zogenoemd A/T-kanon. Andere militairen trokken ondertussen het dorp in en schakelden daarbij voornamelijk Duitsers uit die in burgerkleding op sommige plaatsen in een hinderlaag lagen.&nbsp;Omstreeks 10 uur hadden de Canadezen de laatste Duitsers opgepakt en was Beilen bevrijd.&nbsp;

 Die Beiler Verteidigung überrascht  De Beiler verdediging verrast 

The liberation of Drenthe was a joint effort by Polish and Belgian forces, occasionally assisted by French paratroopers. The terrain was swampy and unfavourable for tanks, so the Belgian troops took the lead and acted as forward scouts. After all, with their heavy equipment the Polish troops could only advance via the main roads.On 10 April 1945, the route went first in the direction of Beilen. On the way, contact had to be made with a group of French paratroopers who had been dropped near the Oranje Canal north of the village of Westerbork. As contact was lost it was assumed they had perished, however early that afternoon some 60 paratroopers were nevertheless in contact, some of them having landed on the wrong side of a canal. A Polish battalion led by Lieutenant Colonel Complak, with support from Polish scouts and a Belgian SAS unit, moved further north towards the village of Westerbork.During the advance, Willem (Wim) van der Veer, a Dutch Sergeant dressed as a farmer, had mounted a bicycle to capture the Mayor and Aldermen as quickly as possible. Van der Veer had previously been dropped in the Netherlands to train the resistance and was well known in Westerbork, he had been in hiding there. He wanted to see the Dutch flag flying on the Town Hall when the tanks arrived.Upon their arrival, Mayor Pijbes and the Councillors were already ready to surrender. They knew it was a lost cause. Not much later, the first vehicles carrying Polish liberators drove into the village.When the Polish tanks rolled into the village, Camp Westerbork had not yet been liberated. With one phone call, Van der Veer managed to chase the staff away from the camp.When the phone rang, Van der Veer picked up. On the other end of the line, he heard 'This is Gemmeker, am I speaking to the Mayor?' Van der Veer replied 'Yes, you are speaking to him.' Camp Commander Gemmeker then said (in Dutch): 'How is the situation in Westerbork, Mayor?' Van der Veer replied 'Just listen' and held the phone outside the window as a tank passed by. Gemmeker called out 'Are you the Mayor though?' to which Van der Veer said 'Herr Gemmeker, can you speak English? It's time you learn it, because we are knocking at your door.' Gemmeker responded with 'Nein, nein, nein' and fled from Camp Westerbork in a hurry. A day later, the camp was also liberated by Canadian troops.

Camp commander Albert Gemmeker in 1942

The liberation of the village of Westerbork

The liberation of Drenthe was a joint effort by Polish and Belgian forces, occasionally assisted by French paratroopers. The terrain was swampy and unfavourable for tanks, so the Belgian troops took the lead and acted as forward scouts. After all, with their heavy equipment the Polish troops could only advance via the main roads.On 10 April 1945, the route went first in the direction of Beilen. On the way, contact had to be made with a group of French paratroopers who had been dropped near the Oranje Canal north of the village of Westerbork. As contact was lost it was assumed they had perished, however early that afternoon some 60 paratroopers were nevertheless in contact, some of them having landed on the wrong side of a canal. A Polish battalion led by Lieutenant Colonel Complak, with support from Polish scouts and a Belgian SAS unit, moved further north towards the village of Westerbork.During the advance, Willem (Wim) van der Veer, a Dutch Sergeant dressed as a farmer, had mounted a bicycle to capture the Mayor and Aldermen as quickly as possible. Van der Veer had previously been dropped in the Netherlands to train the resistance and was well known in Westerbork, he had been in hiding there. He wanted to see the Dutch flag flying on the Town Hall when the tanks arrived.Upon their arrival, Mayor Pijbes and the Councillors were already ready to surrender. They knew it was a lost cause. Not much later, the first vehicles carrying Polish liberators drove into the village.When the Polish tanks rolled into the village, Camp Westerbork had not yet been liberated. With one phone call, Van der Veer managed to chase the staff away from the camp.When the phone rang, Van der Veer picked up. On the other end of the line, he heard 'This is Gemmeker, am I speaking to the Mayor?' Van der Veer replied 'Yes, you are speaking to him.' Camp Commander Gemmeker then said (in Dutch): 'How is the situation in Westerbork, Mayor?' Van der Veer replied 'Just listen' and held the phone outside the window as a tank passed by. Gemmeker called out 'Are you the Mayor though?' to which Van der Veer said 'Herr Gemmeker, can you speak English? It's time you learn it, because we are knocking at your door.' Gemmeker responded with 'Nein, nein, nein' and fled from Camp Westerbork in a hurry. A day later, the camp was also liberated by Canadian troops. Die Befreiung von Drenthe war eine gemeinsame Anstrengung von Polen und Belgiern, die gelegentlich von französischen Fallschirmjägern unterstützt wurden. Das Gelände war sumpfig und für Panzer ungünstig. Die Belgier übernahmen daher die Führung und fungierten als Aufklärer. Die Polen selbst konnten mit ihrem schweren Gerät nur über die Hauptstraßen vorrücken. Die Route am 10. April 1945 führte zunächst in Richtung Beilen. Unterwegs musste Kontakt mit einer Gruppe französischer Fallschirmjäger aufgenommen werden, die in der Nähe des Oranjekanals nördlich des Dorfes Westerbork abgesetzt worden waren. Da der Kontakt abbrach, ging man davon aus, dass sie ums Leben gekommen waren. Am frühen Nachmittag waren jedoch etwa 60 Fallschirmjäger in Kontakt, von denen einige auf der falschen Seite eines Kanals gelandet waren. Ein polnisches Bataillon unter der Führung von Oberstleutnant Complak rückte mit Unterstützung polnischer Späher und einer belgischen SAS-Einheit weiter nach Norden in Richtung des Dorfes Westerbork vor. Während des Vormarsches war ein als Bauer verkleideter niederländischer Feldwebel, Willem (Wim) van der Veer, auf ein Fahrrad gestiegen, um den Bürgermeister und die Ratsherren so schnell wie möglich gefangen zu nehmen. Van der Veer war zuvor in den Niederlanden abgesetzt worden, um den Widerstand zu trainieren, und war in Westerbork gut bekannt. Er war dort untergetaucht. Van der Veer wollte, dass die niederländische Flagge auf dem Rathaus weht, wenn die Panzer eintreffen. Bei seiner Ankunft waren Bürgermeister Pijbes und die Ratsmitglieder bereit, sich zu ergeben. Sie wussten, dass die Sache verloren war. Wenig später fuhren die ersten Fahrzeuge mit polnischen Befreiern in das Dorf ein. Als die polnischen Panzer ins Dorf rollten, war das Lager Westerbork noch nicht befreit. Mit einem Telefonanruf gelang es Van der Veer, das Personal aus dem Lager zu verjagen. Als das Telefon läutete, nahm Van der Veer tatsächlich den Hörer ab. Am anderen Ende der Leitung hörte er : "Hier ist Gemmeker, spreche ich mit dem Bürgermeister? Van der Veer:"Ja, Sie sprechen mit ihm."Lagerkommandant Gemmeker (auf Niederländisch): "Wie ist die Lage in Westerbork, Herr Bürgermeister?" Van der Veer antwortet: "Hören Sie einfach zu" und hält das Telefon aus dem Fenster, als ein Panzer vorbeifährt. Gemmeker rief: "Sind Sie der Bürgermeister?" Van der Veer:"Herr Gemmeker, können Sie Englisch sprechen? Es wird Zeit, dass Sie es lernen, denn wir klopfen an Ihre Tür." Gemmeker antwortete mit'"Nein, nein, nein" und floh eilig aus dem Lager Westerbork. Einen Tag später wurde auch dieses Lager von kanadischen Truppen befreit. De bevrijding van Drenthe was een gezamenlijk optreden van Polen en Belgen, zo nu en dan bijgestaan door de Franse para’s. Het terrein was drassig en ongunstig voor tanks. De Belgen namen daarom het voortouw en traden op als voorste verkenners. De Polen zelf konden met hun zware materieel immers alleen via de vaste wegen optrekken.&nbsp;&nbsp;&nbsp;De route ging op 10 april 1945 eerst richting Beilen. Onderweg moest contact worden gemaakt met een groep Franse para’s die in de omgeving van het Oranjekanaal ten noorden van het dorp Westerbork was gedropt. Omdat het contact was verloren, werd ervan uitgegaan dat ze waren omgekomen. Begin van de middag was er toch contact met zo'n 60 parachutisten, een aantal van hen was aan de verkeerde kant van een kanaal terechtgekomen. Een Pools bataljon onder leiding van luitenant-kolonel Complak trok met steun van Poolse verkenners en een Belgische SAS-eenheid verder noordwaarts richting het dorp Westerbork.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Tijdens de opmars was een als boer verkleedde Nederlandse sergeant, Willem (Wim) van der Veer, op de fiets gestapt om de burgermeester en wethouders zo snel mogelijk gevangen te nemen. Van der Veer was eerder in Nederland gedropt om het verzet op te leiden en was bekend in Westerbork. Hij had er ondergedoken gezeten. Van der Veer wilde de Nederlandse vlag op het gemeentehuis zien wapperen als de tanks aankwamen.&nbsp;&nbsp;&nbsp; Na aankomst zaten de burgemeester Pijbes en de wethouders al klaar om zich over te geven. Ze wisten dat de zaak was verloren. Niet veel later reden de eerste voertuigen met Poolse bevrijders het dorp in.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Toen de Poolse tanks het dorp inrolden, was Kamp Westerbork nog niet bevrijd. Met één telefoontje slaagde Van der Veer erin de staf van het kamp te verjagen. Toen de telefoon ging, nam Van der Veer namelijk op. Aan de andere kant van de lijn hoorde hij ‘Met Gemmeker, spreek ik met de burgemeester?’ Van der Veer: ‘Ja, daar spreekt u mee.’&nbsp;Kampcommandant Gemmeker: ‘Hoe is de toestand in Westerbork, burgemeester?’ Van der Veer antwoordde ‘Luistert u maar’ en hield de telefoon buiten het raam toen een tank voorbijkwam. Gemmeker riep ‘Bent u de burgemeester wel?’ Van der Veer : ‘Herr Gemmeker, can you speak English? It’s time you learn it, because we are knocking at your door.’ Gemmeker reageerde met ‘Nein, nein, nein’ en vluchtte spoorslags uit Kamp Westerbork. Een dag later werd ook het kamp bevrijd door Canadese troepen.&nbsp; Wyzwolenie Drenthe było wspólnym wysiłkiem Polaków i Belgów, od czasu do czasu wspomaganych przez francuskich spadochroniarzy. Teren był bagnisty i niekorzystny dla czołgów, Belgowie przejęli więc dowodzenie i działali jako zwiadowcy. W końcu Polacy, ze swoim ciężkim sprzętem, mogli posuwać się naprzód tylko głównymi drogami. Trasa 10 kwietnia 1945 r. wiodła najpierw w kierunku Beilen. Po drodze trzeba było nawiązać kontakt z grupą francuskich spadochroniarzy, którzy zostali zrzuceni w pobliżu kanału Oranje, na północ od wioski Westerbork. Ponieważ kontakt został utracony, założono, że zginęli. Wczesnym popołudniem udało się jednak nawiązać kontakt z około 60 spadochroniarzami, z których część wylądowała po niewłaściwej stronie kanału. Polski batalion dowodzony przez podpułkownika Complaka, przy wsparciu polskich zwiadowców i belgijskiej jednostki SAS, ruszył dalej na północ w kierunku wioski Westerbork. Podczas natarcia, holenderski sierżant przebrany za rolnika, Willem (Wim) van der Veer, wsiadł na rower, aby jak najszybciej schwytać burmistrza i radnych. Van der Veer został wcześniej zrzucony do Holandii, aby szkolić ruch oporu i był dobrze znany w Westerbork, gdzie się ukrywał. Van der Veer chciał, aby w momencie nadjechania czołgów, holenderska flaga już powiewała na ratuszu. W chwili jego przybycia na miejsce, burmistrz Pijbes i radni byli gotowi do kapitulacji. Wiedzieli, że sprawa jest przegrana. Niewiele później do miasteczka wjechały pierwsze pojazdy wiozące polskich wyzwolicieli. Kiedy polskie czołgi wjechały do wioski, obóz Westerbork nie został jeszcze wyzwolony. Van der Veer jedną rozmową telefoniczną zdołał przegonić personel z obozu. Kiedy zadzwonił telefon, Van der Veer odebrał. Na drugim końcu linii usłyszał: " Tu Gemmeker, czy rozmawiam z burmistrzem?". Van der Veer odpowiedział: "Tak, rozmawiasz z nim". Dowódca obozu Gemmeker (po holendersku): "Jak wygląda sytuacja w Westerbork, burmistrzu?". Van der Veer odpowiedział "Po prostu słuchaj" i trzymał telefon za oknem, gdy przejeżdżał czołg. Gemmeker zawołał: "Czy pan jest burmistrzem?", na co Van der Veer odparł:"Herr Gemmeker, czy mówi pan po angielsku? Czas się go nauczyć, bo pukamy do pana drzwi". Gemmeker odpowiedział "Nein, nein, nein" i w pośpiechu uciekł z obozu Westerbork. Dzień później obóz został wyzwolony przez wojska kanadyjskie.

 Befreiung des Dorfes Westerbork Bevrijding van het dorp Westerbork  Wyzwolenie wioski Westerbork Liberation of the village of Westerbork

When general Leclerc, commander of the 2nd French Armoured Division, arrived in Paris on 25 August 1944, he installed his headquarters at Montparnasse train station. This was a secure place with functioning communication lines. In the afternoon the commander of the German garrison of the Paris District, Lieutenant-General Choltitz, was captured at his headquarters in Hotel Meurice in the Rue de Rivoli. The capitulation was signed at the Police Department on the Île de la Cité. After that, Choltitz was taken to the railway station to sign the surrender of all German forces under his command. General Leclerc signed on behalf of the Provisional Government of the French Republic. A copy was signed by Colonel Rol-Tanguy, leader of the French Forces of the Interior (FFI).On the promenade above the Montparnasse station one can find «the Museum of Général Leclerc de Hauteclocque and Liberation of Paris - Jean Moulin Museum». Visitors can relive the liberation of the capital through the projection of image archives. Two separate exhibitions retrace the paths of Philippe Leclerc and Jean Moulin, head of the National Council of Resistance. The latter was arrested, tortured and killed in 1943. Personal objects and documents illustrate their careers and their work. Temporary exhibitions are held regularly.

During the liberation of Paris on 25 August 1944, general Leclerc, commander of the 2nd French Armoured Division, set up his command post in Montparnasse train station. Here the surrender of the German troops was proclaimed. A museum above the train station keeps the memory of the liberation alive.

When general Leclerc, commander of the 2nd French Armoured Division, arrived in Paris on 25 August 1944, he installed his headquarters at Montparnasse train station. This was a secure place with functioning communication lines. In the afternoon the commander of the German garrison of the Paris District, Lieutenant-General Choltitz, was captured at his headquarters in Hotel Meurice in the Rue de Rivoli. The capitulation was signed at the Police Department on the Île de la Cité. After that, Choltitz was taken to the railway station to sign the surrender of all German forces under his command. General Leclerc signed on behalf of the Provisional Government of the French Republic. A copy was signed by Colonel Rol-Tanguy, leader of the French Forces of the Interior (FFI).

On the promenade above the Montparnasse station one can find «the Museum of Général Leclerc de Hauteclocque and Liberation of Paris - Jean Moulin Museum». Visitors can relive the liberation of the capital through the projection of image archives. Two separate exhibitions retrace the paths of Philippe Leclerc and Jean Moulin, head of the National Council of Resistance. The latter was arrested, tortured and killed in 1943. Personal objects and documents illustrate their careers and their work. Temporary exhibitions are held regularly.

Mémorial de Caen

Station Montparnasse

À son arrivée à Paris le 25 août 1944, le général Leclerc, commandant de la 2e division blindée, établit son quartier général dans la gare Montparnasse. Elle constituait un endroit sûr et disposait de lignes de communication en état de marche. Le général von Choltitz, gouverneur militaire de la garnison allemande à Paris, fut capturé dans l'après-midi à l'hôtel Meurice, son quartier général, situé dans la Rue de Rivoli. Il signa l'acte de capitulation à la Préfecture de Police, sur l'Île de la Cité, puis fut transféré à la gare Montparnasse pour signer l'acte de reddition de l'ensemble des forces allemandes sous son commandement. Le général Leclerc signa quant à lui au nom du gouvernement provisoire de la République française, et une copie fut également signée par le colonel Rol-Tanguy, chef régional des Forces françaises de l'intérieur (FFI). Dans le jardin situé au-dessus de la gare Montparnasse se trouve aujourd'hui le Musée du général Leclerc de Hautecloque et de la Libération de Paris – Musée Jean Moulin. Les visiteurs peuvent y revivre la libération de la capitale au travers de projections d'images d'archives. Deux expositions distinctes retracent les histoires de Philippe Leclerc et de Jean Moulin, président du Conseil national de la Résistance. Ce dernier fut arrêté, torturé et tué en 1943. Des objets personnels et des documents illustrent leurs carrières et leurs actions, et des expositions temporaires sont organisées régulièrement. Die Kapitulationsurkunde wurde im Polizeirevier auf der Île de la Cité unterzeichnet. Dann wurde von Choltitz zum Bahnhof gebracht, um die Kapitulation aller ihm unterstehenden Einheiten zu unterzeichnen. General Leclerc unterschrieb im Namen der Provisorischen Regierung der Französischen Republik. Eine Kopie wurde vom Führer der Französischen Streitkräfte im Inneren (FFI), Oberst Rol-Tanguy, unterzeichnet. Auf dem Dachgarten des Bahnhofs Montparnasse findet man das Mémorial Leclerc et de la Libération de Paris - Musée Jean Moulin. Durch die Projektion von Bildern und Archivmaterial kann sich der Besucher in die Zeit der Befreiung der Hauptstadt hineinversetzen. Zwei separate Ausstellungen widmen sich dem Lebensweg von Philippe Leclerc und Jean Moulin, dem Vorsitzenden des Nationalen Widerstandsrats, der 1943 verhaftet, gefoltert und getötet wurde. Persönliche Gegenstände und Dokumente illustrieren ihren Lebensweg und ihren Kampf. Regelmäßig finden auch Sonderausstellungen statt. Kiedy generał Leclerc, dowódca 2. Francuskiej Dywizji Pancernej, przybył do Paryża w dniu 25 sierpnia 1944 r., zainstalował się w budynku dworca na Montparnasse. Było to miejsce bezpieczne, z działającymi liniami komunikacyjnymi. Po południu dowódca garnizonu niemieckiego Okręgu Paryż, gen. płk Choltitz, został pochwycony swej kwaterze głównej w hotelu Hotel Meurice przy Rue de Rivoli. Kapitulację podpisał w Departamencie Policji na Île de la Cité. Następnie, Choltitz został przewieziony na dworzec, żeby podpisać akt poddania się wszystkich niemieckich sił pod jego dowództwem. Podpis w imieniu Rządu Tymczasowego Republiki Francuskiej złożył gen. Leclerc. Na kopii podpisał się płk Rol-Tanguy, przywódca Francuskich Sił Wewnętrznych (FFI). W promenadzie nad dworcem Montparnasse znajduje się “Muzeum Generała Leclerc de Hauteclocque i Wyzwolenia Paryża – Muzeum Jean’a Moulin”. Tam można ponownie przeżyć wyzwolenie stolicy oglądając projekcje archiwalnych obrazów. Dwie odrębne wystawy śledzą losy Philippe’a Leclerca i Jean’a Moulin, przewodniczącego Krajowej Rady Ruchu Oporu. Jean Moulin został aresztowany, następnie torturowany i zabity w 1943 r. Osobiste drobiazgi i dokumenty ilustrują ich karierę i dokonania. Muzeum zmienia też regularnie wystawy czasowe. Quando il generale Leclerc, comandante della Seconda divisione corazzata francese, arrivò a Parigi il 25 agosto 1944, stabilì il suo quartier generale nella stazione ferroviaria di Montparnasse. Esso era un luogo sicuro, con linee di comunicazione funzionanti. Nel pomeriggio di quel giorno, il comandante della guarnigione tedesca del distretto di Parigi, Luogotenente-Generale Choltitz, venne catturato nel suo quartier generale nell’Hotel Meurice in Rue de Rivoli. La capitolazione fu firmata nella centrale di polizia sull’Île de la Cité. Dopo ciò, Choltitz fu portato alla stazione ferroviaria per firmare la resa di tutte le forze tedesche sotto il suo comando. Il Generale Leclerc firmò a nome del Governo provvisorio della Repubblica francese. Una copia fu firmata dal Colonnello Rol-Tanguy, capo delle Forze francesi dell’interno (FFI).  Sulla promenade al di sopra della stazione di Montparnasse si può trovare il Museo del Generale Leclerc de Hauteclocque e della liberazione di Parigi – Museo Jean Moulin. I visitatori possono rivivere la liberazione della capitale attraverso la proiezione di immagini d’archivio. Due esposizioni separate tracciano la storia di Philippe Leclerc e Jean Moulin, capo del Consiglio nazionale della resistenza, che fu arrestato, torturato e ucciso nel 1943. Oggetti personali e documenti mostrano le loro carriere e il loro lavoro. Esposizioni temporanee sono ospitate regolarmente. When general Leclerc, commander of the 2nd French Armoured Division, arrived in Paris on 25 August 1944, he installed his headquarters at Montparnasse train station. This was a secure place with functioning communication lines. In the afternoon the commander of the German garrison of the Paris District, Lieutenant-General Choltitz, was captured at his headquarters in Hotel Meurice in the Rue de Rivoli. The capitulation was signed at the Police Department on the Île de la Cité. After that, Choltitz was taken to the railway station to sign the surrender of all German forces under his command. General Leclerc signed on behalf of the Provisional Government of the French Republic. A copy was signed by Colonel Rol-Tanguy, leader of the French Forces of the Interior (FFI).On the promenade above the Montparnasse station one can find «the Museum of Général Leclerc de Hauteclocque and Liberation of Paris - Jean Moulin Museum». Visitors can relive the liberation of the capital through the projection of image archives. Two separate exhibitions retrace the paths of Philippe Leclerc and Jean Moulin, head of the National Council of Resistance. The latter was arrested, tortured and killed in 1943. Personal objects and documents illustrate their careers and their work. Temporary exhibitions are held regularly. Toen generaal Leclerc, commandant van de 2e Franse Pantserdivisie, op 25 augustus 1944 in Parijs aankwam, installeerde hij zijn hoofdkwartier in het treinstation van Montparnasse. Dit was een veilige plek met werkende communicatielijnen. In de middag werd de commandant van het Duitse garnizoen van het district Parijs, luitenant-generaal Choltitz, gevangen genomen in zijn hoofdkwartier in Hotel Meurice in de Rue de Rivoli. De capitulatie werd ondertekend op het politiebureau op Île de la Cité. Daarna werd Choltitz naar het treinstation gebracht om de overgave van alle Duitse troepen onder zijn bevel te ondertekenen. Generaal Leclerc tekende namens de Voorlopige Regering van de Franse Republiek. Een kopie werd ondertekend door kolonel Rol-Tanguy, leider van de Franse Binnenlandse Strijdkrachten (FFI).Op de promenade boven het station van Montparnasse staat "het Museum van Generaal Leclerc de Hauteclocque en de Bevrijding van Parijs - Jean Moulin Museum". Bezoekers kunnen de bevrijding van de hoofdstad herbeleven via de projectie van beeldarchieven. Twee aparte tentoonstellingen volgen de paden van Philippe Leclerc en Jean Moulin, hoofd van de Nationale Raad van Verzet. De laatste werd gearresteerd, gemarteld en vermoord in 1943. Persoonlijke voorwerpen en documenten illustreren hun carrière en hun werk. Er worden regelmatig tijdelijke tentoonstellingen gehouden.

 Gare Montparnasse General Leclerc de Hauteclocque und die Befreiung von Paris Museum – Jean Moulin Museum Dworzec Montparnasse Stazione di Montparnasse Station Montparnasse Station Montparnasse

Through thousands of items, the story of World War II is told. The stories range from special personal local stories through general war stories about specific items to fun stories about, how the museum came to get specific items. The collection was gathered together by Erik Zwiggelaar. His collecting passion began sometime in the 1980s. Behind his grandparents' house in Erica where in the war an American B17 bomber had crashed and here many Sundays were spent searching for these remains. First by eye, later with a metal detector. In the museum there is a section with all kinds of soil finds where the parts of this American bomber can be seen.

mus_nl_nederlandse_soldaten_open_img_3168.jpg

logo_museum.jpg

Flag parade during museum opening hours in gratitude for the liberators. 

mus_vlaggenparade_img_2744.jpg

Museum Ergens in Nederland 

Through thousands of items, the story of World War II is told. The stories range from special personal local stories through general war stories about specific items to fun stories about, how the museum came to get specific items. The collection was gathered together by Erik Zwiggelaar. His collecting passion began sometime in the 1980s. Behind his grandparents' house in Erica where in the war an American B17 bomber had crashed and here many Sundays were spent searching for these remains. First by eye, later with a metal detector. In the museum there is a section with all kinds of soil finds where the parts of this American bomber can be seen. Anhand von Tausenden von Gegenständen wird die Geschichte des Zweiten Weltkriegs erzählt. Die Geschichten reichen von besonderen persönlichen Geschichten aus der Region über allgemeine Kriegsgeschichten zu bestimmten Gegenständen bis hin zu lustigen Geschichten darüber, wie das Museum zu bestimmten Gegenständen kam. Die Sammlung wurde von Erik Zwiggelaar zusammengetragen. Seine Sammelleidenschaft begann irgendwann in den 1980er Jahren. Hinter dem Haus seiner Großeltern in Erica, wo im Krieg ein amerikanischer B17-Bomber abgestürzt war, verbrachte er viele Sonntage mit der Suche nach diesen Überresten. Zuerst mit dem Auge, später mit einem Metalldetektor. Im Museum gibt es eine Abteilung mit allen Arten von Bodenfunden, in der die Teile dieses amerikanischen Bombers zu sehen sind. Aan de hand van duizenden items wordt het verhaal van de Tweede Wereldoorlog verteld. De verhalen variëren van bijzondere persoonlijke lokale verhalen via algemene oorlogsverhalen over specifieke voorwerpen naar leuke verhalen over, hoe het museum aan specifieke items is gekomen.&nbsp;&nbsp;De verzameling is bij elkaar verzameld door Erik Zwiggelaar. Zijn verzamelpassie begon ergens in de jaren 80. Achter het huis van zijn grootouders in Erica waar in de oorlog een Amerikaanse B17 bommenwerper was neergestort en hier werden veel zondagen doorgebracht met het zoeken naar deze resten. Eerst op het oog, later met een metaaldetector. In het museum is een afdeling met allerlei bodemvondsten waar de onderdelen van deze Amerikaanse bommenwerper te zien zijn.&nbsp; Tysiące przedmiotów na wystawie opowiada historię II wojny światowej. Te swoiste kroniki obejmują zarówno osobiste historie lokalne i ogólne dzieje wojenne, jak i zabawne historie o tym, jak muzeum zdobyło określone przedmioty. Kolekcja została zebrana przez Erika Zwiggelaara, którego kolekcjonerska pasja rozpoczęła się w latach 80-tych - za domem jego dziadków w miejscowości Erica, gdzie w czasie wojny rozbił się amerykański bombowiec B17 i gdzie wiele niedziel spędzono na poszukiwaniu tych szczątków, najpierw bez sprzętu, później z wykrywaczem metalu. W muzeum znajduje się sekcja z wszelkiego rodzaju znaleziskami glebowymi, w której można zobaczyć części tego amerykańskiego bombowca.

 Museum Ergens in Nederland  Museum Ergens in Nederland  Muzeum "Gdzieś w Holandii" Museum Ergens in Nederland 

The African Army consisted of troops from French North Africa (AFN) in regiments of Zouaves, Tirailleurs, Spahis, Goumiers, Meharists and the Foreign Legion. This corps was responsible in particular for the security and control of the Algerian departments, then the protectorates of Tunisia and Morocco.The African Army took part in the distant expeditions recalled around the monument: the Crimean War (1853-56), the Italian War (1859) and the Mexican War (1863-67). The African Army also took part in the fighting during campaigns in mainland France (wars of 1870-71, 1914-1918, 1939-40) and in Italy (1943-44).In July 1944, the African Army was incorporated into General de Lattre de Tassigny's B army. It was particularly represented by General de Monsabert's 3rd Algerian Infantry Division (3rd DIA).On the eve of the Provence landings, the B army also included :- the 1st Free French Division (1ère DFL), the first unit to land on 16 August 1944. This included units from all over the colonial empire, most of which immediately rallied to General de Gaulle and whose numbers were increased by Resistance fighters who had escaped from France.- Colonial troops, drawn from the marine infantry, who formed the bulk of the 9th Colonial Infantry Division (9th DIC). Soon to be known as the 1st French Army, De Lattre's army comprised around 240,000 men, half "Europeans" and half "Muslims" and "colonials" (to use the terminology of the time). They fought until Germany's surrender on 8 May 1945, after fighting the difficult battles of Toulon and Marseille.The African Army was also involved in Indochina.A major remembrance ceremony is organised every year at the beginning of June by the town of Saint-Raphaël and the Souvenir Français. The ceremony is attended by numerous authorities and flag bearers, as well as the regiment that came from Canjuers as the heir to the African Army (1st RCA).The Chant des Africains (Song of the Africans) is the official marching song of the African Army. Along with the Marseillaise, it is the only military song that is sung and played whilst standing to attention during the taking up of arms.

 Ceremony at the national monument in tribute to the African Army.

Moroccan goumier. These native Moroccan soldiers distinguished themselves particularly in Italy, France and Germany during the Second World War between 1942 and 1945.

Moroccan goumier

Parade of Algerian riflemen on the Champs-Elysées. Paris, circa 1938-1939

General de Gaulle and a Moroccan Tabor officer on the Italian front (30 June 1944)

African Army Memorial

L’Armée d’Afrique rassembla des troupes de l’Afrique Française du Nord (AFN) dans des régiments de zouaves, tirailleurs, spahis, goumiers, méharistes et Légion étrangère. Ce corps fut notamment chargé de la sécurité et du contrôle des départements d’Algérie, puis des protectorats de Tunisie et du Maroc.L’Armée d’Afrique intervint dans des expéditions lointaines rappelées autour du monument : guerres de Crimée (1853-56), d’Italie (1859), du Mexique (1863-67).L’Armée d’Afrique prit également part aux combats des campagnes en France métropolitaine (guerres de 1870-71, 1914-1918, 1939-40) et en Italie (1943-44).En juillet 1944, l’Armée d’Afrique est incorporée dans l’armée B du général de Lattre de Tassigny. Elle y est particulièrement représentée par la 3ème Division d’infanterie algérienne (3eme DIA) du général de Monsabert.A la veille du Débarquement de Provence, l’armée B regroupe aussi :•	la 1ère Division française libre (1ère DFL), première unité débarquée le 16 août 1944, qui comprend des unités venues de l’ensemble de l’Empire colonial, pour la plupart ralliées d’emblée au général de Gaulle et grossies de résistants évadés de France, •	les troupes coloniales, issues de l’infanterie de marine, qui forment l’essentiel de la 9eme Division d’infanterie coloniale (9eme DIC). Bientôt appelée 1ère Armée française, l’armée De Lattre comprend autour de 240 000 hommes, moitié « Européens » et moitié « musulmans » et « coloniaux » (selon la terminologie de l’époque) qui combattront jusqu’à la capitulation de l’Allemagne, le 8 mai 1945, après avoir livré les dures batailles de Toulon et Marseille.L’Armée d’Afrique fut également engagée en Indochine.Une importante cérémonie mémorielle est organisée chaque année début juin par la Ville de Saint-Raphaël et le Souvenir Français. A cette occasion sont rappelés des faits d’armes historiques, en présence de nombreuses autorités et porte-drapeaux, ainsi que du Régiment venu de Canjuers en tant qu’héritier de l’Armée d’Afrique (1er RCA).Le Chant des Africains est le chant de marche officiel de l’Armée d’Afrique. Il est, avec la Marseillaise, le seul chant militaire qui se chante et se joue au garde-à-vous lors des prises d'armes. Die afrikanische Armee bestand aus Truppen aus Französisch-Nordafrika (AFN) in Regimentern von Zouaves, Tirailleurs, Spahis, Goumiers, Meharisten und der Fremdenlegion. Dieses Korps war insbesondere für die Sicherheit und Kontrolle der algerischen Departements und der damaligen Protektorate Tunesien und Marokko zuständig.Die afrikanische Armee nahm an den weit entfernten Expeditionen teil, an die das Denkmal erinnert: der Krimkrieg (1853-56), der Italienische Krieg (1859) und der Mexikanische Krieg (1863-67). Die Afrikanische Armee nahm auch an den Kämpfen während der Feldzüge auf dem französischen Festland (Kriege von 1870-71, 1914-1918, 1939-40) und in Italien (1943-44) teil.Im Juli 1944 wurde die afrikanische Armee in die Armee B von General de Lattre de Tassigny eingegliedert. Sie wurde insbesondere durch die 3. algerische Infanteriedivision von General de Monsabert (3. DIA) vertreten.Am Vorabend der Landung in der Provence umfasste die B-Armee auch :- die 1. freie französische Division (1ère DFL), die als erste Einheit am 16. August 1944 landete. Sie umfasste Einheiten aus dem gesamten Kolonialreich, von denen sich die meisten sofort General de Gaulle anschlossen und deren Zahl durch aus Frankreich geflohene Widerstandskämpfer erhöht wurde.- Koloniale Truppen, die aus der Marineinfanterie stammten und den Großteil der 9. kolonialen Infanteriedivision (9. DIC) bildeten.De Lattres Armee, die bald als 1. französische Armee bekannt wurde, umfasste rund 240.000 Mann, zur Hälfte "Europäer" und zur Hälfte "Muslime" und "Kolonialisten" (um die damalige Terminologie zu verwenden). Sie kämpfte bis zur Kapitulation Deutschlands am 8. Mai 1945, nachdem sie die schweren Schlachten von Toulon und Marseille durchstanden hatten.Die Afrikanische Armee war auch in Indochina im Einsatz.Jedes Jahr Anfang Juni wird von der Stadt Saint-Raphaël und dem Souvenir Français eine große Gedenkfeier organisiert. An der Zeremonie nehmen zahlreiche Behörden und Fahnenträger sowie das aus Canjuers stammende Regiment als Erbe der Afrikanischen Armee (1. RCA) teil.Der Chant des Africains (Lied der Afrikaner) ist das offizielle Marschlied der afrikanischen Armee. Neben der Marseillaise ist es das einzige Militärlied, das während des Strammstehens beim Antreten zu den Waffen gesungen und gespielt wird. Het Afrikaanse leger bestond uit troepen uit Frans Noord-Afrika (AFN) in regimenten Zouaven, Tirailleurs, Spahis, Goumiers, Meharisten en het Vreemdelingenlegioen. Dit korps was met name verantwoordelijk voor de beveiliging en controle van de Algerijnse departementen, toen de protectoraten Tunesië en Marokko.Het Afrikaanse leger nam deel aan de verre expedities die rond het monument werden opgeroepen: de Krimoorlog (1853-56), de Italiaanse oorlog (1859) en de Mexicaanse oorlog (1863-67). Het Afrikaanse leger nam ook deel aan de gevechten tijdens campagnes op het Franse vasteland (oorlogen van 1870-71, 1914-1918, 1939-40) en in Italië (1943-44).In juli 1944 werd het Afrikaanse leger opgenomen in het B-leger van generaal de Lattre de Tassigny. Het werd met name vertegenwoordigd door de 3e Algerijnse Infanteriedivisie (3e DIA) van generaal de Monsabert.Aan de vooravond van de landingen in de Provence omvatte het B-leger ook :- de 1e Vrije Franse Divisie (1ère DFL), de eerste eenheid die op 16 augustus 1944 landde. Deze bestond uit eenheden uit het hele koloniale rijk, waarvan de meeste zich onmiddellijk achter generaal de Gaulle schaarden en waarvan de aantallen werden uitgebreid met verzetsstrijders die uit Frankrijk waren ontsnapt.- Koloniale troepen, afkomstig uit de marine-infanterie, die het grootste deel van de 9e Koloniale Infanteriedivisie (9e DIC) vormden. Het leger van De Lattre, dat later bekend zou staan als het 1e Franse leger, bestond uit ongeveer 240.000 man, de helft 'Europeanen' en de helft 'moslims' en 'kolonialen' (om de terminologie van die tijd te gebruiken). Ze vochten tot de overgave van Duitsland op 8 mei 1945, na de zware gevechten bij Toulon en Marseille.Het Afrikaanse leger was ook betrokken bij Indochina.Elk jaar wordt begin juni een grote herdenkingsceremonie georganiseerd door de stad Saint-Raphaël en de Souvenir Français. De ceremonie wordt bijgewoond door talrijke autoriteiten en vlaggendragers, evenals het regiment dat uit Canjuers kwam als erfgenaam van het Afrikaanse leger (1e RCA).Het Chant des Africains (Lied van de Afrikanen) is het officiële marslied van het Afrikaanse leger. Samen met de Marseillaise is het het enige militaire lied dat wordt gezongen en gespeeld terwijl men in de houding staat tijdens het opnemen van de wapens. Armia Afrykańska składała się z żołnierzy z Francuskiej Afryki Północnej (AFN) w pułkach żuawów, tyralierów, spahisów, goumierów, meharystów i Legii Cudzoziemskiej. Korpus ten był odpowiedzialny w szczególności za bezpieczeństwo i kontrolę departamentów algierskich, a następnie protektoratów Tunezji i Maroka.Armia Afrykańska wzięła udział w odległych wyprawach wspominanych wokół pomnika: wojnie krymskiej (1853-56), wojnie włoskiej (1859) i wojnie meksykańskiej (1863-67). Armia Afrykańska brała również udział w walkach podczas kampanii we Francji kontynentalnej (wojny 1870-71, 1914-1918, 1939-40) i we Włoszech (1943-44).W lipcu 1944 r. Armia Afrykańska została włączona do armii B generała de Lattre de Tassigny. Była ona szczególnie reprezentowana przez 3 Dywizję Piechoty Algierskiej (3 DIA) generała de Monsaberta.W przededniu lądowania w Prowansji, armia B obejmowała również:- 1 Dywizję Wolnych Francuzów (1ère DFL), pierwszą jednostkę, która wylądowała 16 sierpnia 1944 roku. Składała się ona z jednostek z całego imperium kolonialnego, z których większość natychmiast przyłączyła się do generała de Gaulle'a i których liczebność została zwiększona przez bojowników ruchu oporu, którzy uciekli z Francji.- oddziały kolonialne, wywodzące się z piechoty morskiej, które utworzyły większość 9 Kolonialnej Dywizji Piechoty (9 DIC). Wkrótce znana jako 1 Armia Francuska, armia De Lattre'a składała się z około 240 000 ludzi, w połowie "Europejczyków", a w połowie "muzułmanów" i "kolonistów" (używając ówczesnej terminologii). Walczyli oni aż do kapitulacji Niemiec 8 maja 1945 r., po stoczeniu trudnych bitew pod Tulonem i Marsylią.Armia Afrykańska była również zaangażowana w Indochinach.Ważna uroczystość upamiętniająca te wydarzenia jest organizowana co roku na początku czerwca przez miasto Saint-Raphaël i Souvenir Français. W ceremonii biorą udział liczne władze i osoby niosące flagę, a także pułk, który przybył z Canjuers jako spadkobierca Armii Afrykańskiej (1. RCA).Chant des Africains (Pieśń Afrykanów) jest oficjalną pieśnią marszową Armii Afrykańskiej. Wraz z Marsylianką, jest to jedyna pieśń wojskowa, która jest śpiewana i odtwarzana podczas stania na baczność oraz w trakcie składania broni. L'Armata d'Africa era composta da truppe provenienti dal Nord Africa francese (AFN) divise nei reggimenti di Zuavi, Tirailleurs, Spahis, Goumiers, Meharisti e Legione Straniera. Questo corpo era responsabile in particolare della sicurezza e del controllo dei dipartimenti algerini, allora protettorati di Tunisia e Marocco.L'Esercito Africano prese parte a spedizioni lontane ricordate nel monumento: la Guerra di Crimea (1853-56), la Guerra d'Italia (1859) e la Guerra del Messico (1863-67), i combattimenti delle campagne in Francia continentale (guerre del 1870-71, 1914-1918, 1939-40) e in Italia (1943-44).Nel luglio 1944, l'Armata d'Africa fu incorporata nell'armata B del generale de Lattre de Tassigny. Era rappresentata in particolare dalla 3ª Divisione di fanteria algerina (3ª DIA) del generale de Monsabert.Alla vigilia dello sbarco in Provenza, l'armata B comprendeva anche :- la 1ª Divisione francese libera (1ère DFL). Questa fu la prima divisione a sbarcare il 16 agosto 1944 e comprendeva unità provenienti da tutto l'impero coloniale, la maggior parte delle quali si riunì immediatamente sotto il comando del generale De Gaulle. La divisione crebbe nel momento in cui iniziò ad includere i combattenti della Resistenza fuggiti dalla Francia.- Truppe coloniali, tratte dalla fanteria di marina, che costituirono il grosso della 9a Divisione di Fanteria Coloniale (9a DIC). Conosciuta in seguito come 1a Armata francese, l'armata di De Lattre comprendeva circa 240.000 uomini, metà "europei" e metà "musulmani" e "coloniali" (per usare la terminologia dell'epoca). Combatterono fino alla resa della Germania, l'8 maggio 1945, dopo aver combattuto le difficili battaglie di Tolone e Marsiglia.L'esercito africano fu impegnato anche in Indocina.Un'imponente cerimonia di commemorazione viene organizzata ogni anno all'inizio di giugno dalla città di Saint-Raphaël e dal Souvenir Français. Alla cerimonia partecipano numerose autorità e portabandiera, oltre al reggimento proveniente da Canjuers, erede dell'Esercito Africano (1° RCA).Il Chant des Africains (Canto degli Africani) è il canto di marcia ufficiale dell'Esercito Africano. Insieme alla Marsigliese, è l'unica canzone militare che viene cantata e suonata mentre si sta sull'attenti durante l'assunzione delle armi.

 Mémorial de l'armée d'Afrique Denkmal der afrikanischen Armee Afrikaans Legermonument Memoriale dell'Esercito Africano Pomnik Armii Afrykańskiej

On 30 December 1944, American tanks of the U.S. 11th Armored Division were fighting in the vicinity of Hoûmont. A couple of Sherman tanks from the 41st Tank Battalion became separated and pushed into the enemy-held village of Renuâmont. In the ensuing chaos, ‘Barracuda’ was hit. It then became stuck and an easy target in the marshy meadows of the Denis farm, near the Milliomont stream.Hit again by fire from German troops, the American crew bailed out and were taken prisoner. Some were wounded, including the tank commander Staff Sergeant Wallace Alexander. These injuries proved fatal, and Alexander died from his wounds a few days later.Out-of-service and abandoned in a precarious position, the tank, like other abandoned wrecks, should have been cut up on the spot during post-war clearing operations. However, the farmer who owned the land was reluctant to cut up the tank, fearing it would pollute the nearby water source. This finally prompted the authorities to move the armoured vehicle in one piece in 1947.Following some restoration work and a few new parts, it was placed on display to the public in Place Général McAuliffe, the central square in Bastogne. Between 2006 to 2007, the tank underwent further work and today displays its original markings, including its nickname, ‘Barracuda.’Along the road between the two hamlets of Milliomont and Hubermont, visitors can see a sign stating, ‘La Route du Souvenir,’ which indicates the field where the tank was knocked-out during the Battle of the Bulge.&nbsp;

The Sherman Tank was restored in 2007 and sits in the corner of the famous McAuliffe Square in the centre of Bastogne   #1 copyright notice: Image asbl Bastogne Memorial.

The Sherman Tank ‘Barracuda’ in 2022 in McAuliffe Square

Post card with picture of the Sherman Tank and the bust of the General McAuliffe, in McAuliffe Square, Bastogne   #2 copyright notice: Image Asbl Bastogne Memorial.

The Sherman Tank in Bastogne in the beginning of the 1950s

Little sign in Renuamont that shows the swamp where the Sherman was stuck from the 30th of December 1944

Sign indicating the initial location of the Sherman

The Sherman ‘Barracuda’ tank 

On 30 December 1944, American tanks of the U.S. 11th Armored Division were fighting in the vicinity of Hoûmont. A couple of Sherman tanks from the 41st Tank Battalion became separated and pushed into the enemy-held village of Renuâmont. In the ensuing chaos, ‘Barracuda’ was hit. It then became stuck and an easy target in the marshy meadows of the Denis farm, near the Milliomont stream.Hit again by fire from German troops, the American crew bailed out and were taken prisoner. Some were wounded, including the tank commander Staff Sergeant Wallace Alexander. These injuries proved fatal, and Alexander died from his wounds a few days later.Out-of-service and abandoned in a precarious position, the tank, like other abandoned wrecks, should have been cut up on the spot during post-war clearing operations. However, the farmer who owned the land was reluctant to cut up the tank, fearing it would pollute the nearby water source. This finally prompted the authorities to move the armoured vehicle in one piece in 1947.Following some restoration work and a few new parts, it was placed on display to the public in Place Général McAuliffe, the central square in Bastogne. Between 2006 to 2007, the tank underwent further work and today displays its original markings, including its nickname, ‘Barracuda.’Along the road between the two hamlets of Milliomont and Hubermont, visitors can see a sign stating, ‘La Route du Souvenir,’ which indicates the field where the tank was knocked-out during the Battle of the Bulge.&nbsp; Le 30 décembre 1944, les chars américains de la 11e division blindée américaine combattaient dans les environs de Hoûmont. Deux chars Sherman du 41e bataillon de chars se séparèrent et pénétrèrent dans le village de Renuâmont, tenu par l'ennemi. Dans le chaos qui s'ensuivit, "Barracuda" fut touché. Il fut alors bloqué et devint une cible facile dans les prairies marécageuses de la ferme Denis, près du ruisseau de Milliomont.De nouveau touché par les tirs des troupes allemandes, l'équipage américain se dégagea et fut fait prisonnier. Certains furent blessés, dont le commandant du char, le sergent-chef Wallace Alexander. Ces blessures s'avérèrent fatales et Alexander mourut de ses blessures quelques jours plus tard.Mis hors service et abandonné dans une position précaire, le char, comme d'autres épaves abandonnées, aurait dû être découpé sur place lors des opérations de déblaiement d'après-guerre. Cependant, l'agriculteur propriétaire du terrain était réticent à l'idée de découper le réservoir, craignant qu'il ne pollue la source d'eau voisine. Après quelques travaux de restauration et l'ajout de quelques pièces, il fut exposé au public sur la Place Général McAuliffe, la place centrale de Bastogne. Entre 2006 et 2007, le char a subi de nouveaux travaux et arbore aujourd'hui ses marquages d'origine, y compris son surnom, "Barracuda". Le long de la route entre les deux hameaux de Milliomont et Hubermont, les visiteurs peuvent voir un panneau indiquant 'La Route du Souvenir', qui indique le champ où le char a été anéanti pendant la Bataille des Ardennes.&nbsp; Am 30. Dezember 1944 kämpften amerikanische Panzer der U.S. 11th Armored Division in der Nähe von Hoûmont. Ein paar Sherman-Panzer des 41st Tank Battalion wurden getrennt und stießen in das vom Feind gehaltene Dorf Renuâmont vor. In dem darauf folgenden Chaos wurde "Barracuda" getroffen. Er blieb dann in den sumpfigen Wiesen der Denis-Farm in der Nähe des Milliomont-Baches stecken und war ein leichtes Ziel.Nachdem er erneut von den deutschen Truppen beschossen wurde, sprang die amerikanische Besatzung ab und wurde gefangen genommen. Einige wurden verwundet, darunter der Panzerkommandant Staff Sergeant Wallace Alexander. Diese Verletzungen erwiesen sich als tödlich, und Alexander erlag einige Tage später seinen Verletzungen.Ausgemustert und in einer prekären Lage zurückgelassen, hätte der Panzer, wie andere verlassene Wracks, bei den Aufräumarbeiten nach dem Krieg an Ort und Stelle zerlegt werden müssen. Der Landwirt, dem das Grundstück gehörte, zögerte jedoch, den Tank zu zerlegen, da er befürchtete, dass er die nahe gelegene Wasserquelle verschmutzen würde. Dies veranlasste die Behörden schließlich dazu, den Panzer 1947 in einem Stück zu transportieren.Nach einigen Restaurierungsarbeiten und einigen neuen Teilen wurde er auf der Place Général McAuliffe, dem zentralen Platz in Bastogne, der Öffentlichkeit zugänglich gemacht. Zwischen 2006 und 2007 wurde der Panzer weiteren Arbeiten unterzogen und trägt heute seine ursprüngliche Kennzeichnung, einschließlich seines Spitznamens "Barracuda".An der Straße zwischen den beiden Weilern Milliomont und Hubermont findet der Besucher ein Schild mit der Aufschrift "La Route du Souvenir", das auf das Feld hinweist, auf dem der Panzer während der Ardennenoffensive abgeschossen wurde.&nbsp; Op 30 december 1944 vochten Amerikaanse tanks van de Amerikaanse 11th Armored Division in de omgeving van Hoûmont. Een paar Sherman tanks van het 41ste Tankbataljon raakten gescheiden en drongen het door de vijand bezette dorp Renuâmont binnen. In de daaropvolgende chaos werd 'Barracuda' geraakt. Hij kwam vast te zitten en werd een gemakkelijk doelwit in de moerassige weilanden van de boerderij van Denis, bij de beek Milliomont.Wederom geraakt door vuur van Duitse troepen, sprong de Amerikaanse bemanning eruit en werd gevangen genomen. Sommigen raakten gewond, waaronder de tankcommandant Staff Sergeant Wallace Alexander. Deze verwondingen werden hem fataal en Alexander overleed een paar dagen later aan zijn verwondingen.Buiten dienst en achtergelaten in een precaire positie, had de tank, net als andere verlaten wrakken, ter plekke in stukken moeten worden gehakt tijdens naoorlogse opruimacties. De boer die eigenaar was van het land was echter terughoudend om de tank te slopen, uit angst dat hij de nabijgelegen waterbron zou vervuilen. Dit bracht de autoriteiten er uiteindelijk toe het pantservoertuig in 1947 in één stuk te verplaatsen.Na enkele restauratiewerkzaamheden en enkele nieuwe onderdelen werd het tentoongesteld aan het publiek op Place Général McAuliffe, het centrale plein in Bastogne. Tussen 2006 en 2007 onderging de tank verdere werkzaamheden en vandaag draagt hij zijn originele opschriften, waaronder zijn bijnaam 'Barracuda'.Op de weg tussen de twee gehuchten Milliomont en Hubermont kunnen bezoekers een bord zien met de tekst 'La Route du Souvenir', dat het veld aangeeft waar de tank werd uitgeschakeld tijdens de Slag om de Ardennen.&nbsp;

 Le char Sherman "Barracuda" De Sherman 'Barracuda' tank Der Sherman-Panzer 'Barracuda' The Sherman ‘Barracuda’ tank 

Despite the huge importance of Antwerp the Allied focused their advance in early September 1944 further to the east, with Operation Market Garden. The frontline around Antwerp remained almost unchanged for a month. By the end of September the Canadian troops went into action to change this situation. On 28 September 1944 the 2nd Canadian Infantry Division crossed the Antwerp-Turnhout Canal and started its offensive to clear the Scheldt river. At first progress was slow and steady but as the Canadians approached the village of Woensdrecht they were brought to a halt. The battle of Woensdrecht started on 7 October 1944. The opposing forces were well match in terms of numbers but the Canadian forces enjoyed a superiority in artillery and air support. On the other hand many of the Canadian soldiers were very inexperienced. The German defenders of Woensdrecht on the other hand were veterans of several battles and included the elite 6th Fallschirmjäger Regiment which was known for its fanaticism. On Friday 13 October, one of the bloodiest battles took place. On this day the Canadian Black Watch Regiment made an attack across an open field against well prepared German positions. The result was devastating. The Black Watch lost 183 men of which 56 dead. Ever since this day is known by the Canadian soldiers as Black Friday. Despite the heavy losses, the Canadians captured Woensdrecht on 23 October, effectively cutting off the German forces in South-Beveland and Walcheren. The monument that can be seen on this location is dedicated to the Canadian troops that fought and died for the liberation of Woensdrecht.

Woensdrecht was an important town for the Allies since it was the only land entrance to South-Beveland and Walcheren. If the Canadians could capture the town the German forces to the west would be cut off from the rest of their army. Woensdrecht was the first key objective for safeguarding the Scheldt estuary.

Despite the huge importance of Antwerp the Allied focused their advance in early September 1944 further to the east, with Operation Market Garden. The frontline around Antwerp remained almost unchanged for a month. By the end of September the Canadian troops went into action to change this situation.

On 28 September 1944 the 2nd Canadian Infantry Division crossed the Antwerp-Turnhout Canal and started its offensive to clear the Scheldt river. At first progress was slow and steady but as the Canadians approached the town of Woensdrecht they were brought to a halt. Woensdrecht was an important town since it was the only land entrance to South-Beveland and Walcheren. If the Canadians could capture the town the German forces to the west would be cut off from the rest of their army.

The battle of Woensdrecht started on 7 October 1944. The opposing forces were well match in terms of numbers but the Canadian forces enjoyed a superiority in artillery and air support. On the other hand many of the Canadian soldiers were very inexperienced. The German defenders of Woensdrecht on the other hand were veterans of several battles and included the elite 6th Fallschirmjäger Regiment which was known for its fanaticism.

On Friday 13 October, one of the bloodiest engagements of the battle was fought. On this day the Canadian Black Watch Regiment made an attack across an open field against well prepared German positions. The result was devastating. The Black Watch lost 183 men of which 56 dead. Ever since this day is known by the Canadian soldiers as Black Friday. Despite the heavy losses, the Canadians captured Woensdrecht on 16 October, effectively cutting off the German forces in South-Beveland and Walcheren.

The monument that can be seen on this location is dedicated to the Canadian troops that fought and died for the liberation of Woensdrecht.

Verzetsmuseum Friesland

The battle of Woensdrecht

Au début du mois de septembre 1944, malgré l’importance d’Anvers, les Alliés concentrent leur offensive plus à l’est avec l’opération Market Garden. La ligne de front près d’Anvers reste quasiment la même pendant un moins, puis, fin septembre, les troupes canadiennes se mettent en action pour faire évoluer la situation. Le 28 septembre 1944, la 2e division d’infanterie canadienne traverse le canal Anvers-Turnhout et passe à l’offensive dans l’objectif de sécuriser l’Escaut. Après une progression lente mais régulière, la division subit un coup d’arrêt à l’approche de Woensdrecht. Woensdrecht est une ville importante, car étant l'unique point d’accès terrestre à Zuid-Bevelan et Walcheren, sa prise par les Canadiens permettrait de couper les forces allemandes situées à l’ouest de la ville du reste de la Wehrmacht. La bataille de Woensdrecht démarre le 7 octobre 1944. Si les forces en présence disposent d'un nombre de soldats équivalent, les Canadiens bénéficient d’une supériorité aérienne et en artillerie,même si une grande partie des soldats canadiens sont très inexpérimentés. À l’inverse, les soldats allemands ont participé à de nombreux combats, en particulier les troupes d'élite du 6e Régiment de Fallschirmjäger, connues pour leur fanatisme. L'un des affrontements les plus sanglants de la bataille a lieu le vendredi 13 octobre, lorsque le régiment canadien Black Watch attaque à travers champ des positions allemandes bien préparées. Le résultat est dévastateur. La Black Watch perdra au total 183 hommes, dont 56 seront tués. Depuis lors, ce jour est connu des soldats canadiens sous le nom de Black Friday (vendredi noir). Malgré de lourdes pertes, les Canadiens parviennent à s’emparer de Woensdrecht le 16 octobre, isolant ainsi les forces allemandes qui occupaient Zuid-Bevelan et Walcheren. W dniu 28 września 2 kanadyjska dywizja piechoty przekroczyła kanał Antwerpia-Turnhout i rozpoczęła ofensywę, by oczyścić rzekę Skaldę. Początkowo postęp był powolny, ale nieustanny, jednak podszedłszy do miasta Woensdrecht Kanadyjczycy zostali zatrzymani. Woensdrecht było ważnym miastem z uwagi na to, że tędy wiódł jedyny szlak lądowy do regionu Południowego Beveland i Walcheren. Gdyby Kanadyjczykom udało się przechwycić miasto, siły niemieckie po zachodniej stronie zostałyby odcięte od pozostałej części armii. Bitwa o Woensdrecht rozpoczęła się w dniu 7 października 1944r. Liczebność wojsk po obu stronach była podobna, ale Kanadyjkom przewagę dawała artyleria i wsparcie z powietrza. Jednakże, wielu żołnierzy kanadyjskich było bardzo niedoświadczonych, podczas gdy niemieccy obrońcy Woensdrecht byli weteranami kilku bitew, a wśród nich znajdował się znany z fanatyzmu, elitarny 6 pułk fallschirmjager. W piątek, 13 października, stoczono jedną z najkrwawszych potyczek bitwy. Tego dnia, pułk Czarnej Straży zaatakował dobrze przygotowane pozycje niemieckie pokonując około 1.000 metrów otwartej przestrzeni. Rezultat był dewastujący. Czarna Straż straciła 183 ludzi, z czego 56 poległo. Jedna z kompanii ruszyła w składzie około 90 ludzi, a do końca dnia pozostało z nich zaledwie 4 osoby. Odtąd dzień ten stał się dla kanadyjskich żołnierzy Czarnym Piątkiem. Pomimo ciężkich strat, w dniu 16 października Kanadyjczycy opanowali Woensdrecht skutecznie odcinając siły niemieckie znajdujące się w regionie Południowego Beveland i Walcheren. Ondanks het grote belang van Antwerpen, richtten de geallieerden hun opmars begin september 1944 richting het oosten, met Operatie Market Garden. De frontlinie rond Antwerpen bleef gedurende een maand nagenoeg ongewijzigd. Tegen het eind van september kwamen de Canadese troepen in actie om deze situatie te doorbreken. Op 28 september 1944 stak de 2e Canadese Infanteriedivisie het Antwerpen-Turnhout Kanaal over en begon zijn aanval op de Scheldemonding. In het begin ging het voorspoedig, maar toen ze Woensdrecht naderden stokte de opmars. De Slag om Woensdrecht begon op 7 oktober 1944. De tegenstanders waren in aantallen aan elkaar gewaagd, maar de Canadezen hadden de overhand dankzij artillerie en luchtsteun. Hier tegenover stond wel dat veel van de Canadese soldaten nog erg onervaren waren. De Duitse verdedigers daarentegen waren veteranen van diverse veldslagen zoals het 6e Fallschirmjäger Regiment dat berucht was om zijn fanatisme. Op vrijdag 13 oktober vond één van de bloedigste gevechtsacties plaats. Het Canadese Black Watch Regiment voerde een frontale aanval uit over een open veld tegenover goed voorbereidde Duitse posities. Het resultaat was een ramp. De Black Watch verloor 183 man, waaronder 56 doden. Sindsdien staat deze dag bij Canadese soldaten bekend als zwarte vrijdag. Ondanks de zware verliezen, veroverden de Canadezen Woensdrecht op 23 oktober waarmee ze de Duitse troepen in Zuid-Beveland en Walcheren isoleerden. Het monument op deze locatie is opgedragen aan de Canadese soldaten die hier vochten en stierven voor de bevrijding van Woensdrecht.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://youtube.com/embed/HPdL4kK6As4" start="0"></iframe></div><div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/Iu9WYpABNRE " start="0"></iframe></div> Trotz der großen strategischen Bedeutung Antwerpens konzentrierten sich die Kriegsanstrengungen der Alliierten mit der Operation Market Garden Anfang September 1944 auf ein Gebiet weiter östlich. Der Frontverlauf bei Antwerpen blieb einen Monat lang nahezu unverändert. Erst Ende September setzten die kanadischen Truppen alles daran, diese Situation zu ändern. Am 28. September 1944 überquerte die 2. kanadische Infanteriedivision den Antwerpen-Turnhout-Kanal und startete damit ihre Offensive zur Sicherung der Schelde. Anfangs gelang es den Truppen, langsam, aber stetig vorzurücken, doch als die Kanadier das Dorf Woensdrecht erreichten, stießen sie auf heftigen Widerstand. Die Schlacht um Woensdrecht begann am 7. Oktober 1944. Die gegnerischen Streitkräfte waren einander zahlenmäßig ebenbürtig, aber die kanadischen Truppen konnten nicht nur auf Artillerie-, sondern auch auf Luftunterstützung bauen. Andererseits waren viele der kanadischen Soldaten jung und unerfahren, während es sich bei den deutschen Besatzern von Woensdrecht um Veteranen mehrerer Schlachten handelte, darunter auch die Elitesoldaten des 6. Fallschirmjägerregiments, die für ihren Fanatismus berüchtigt waren. Am Freitag, den 13. Oktober fand eines der blutigsten Gefechte dieser Schlacht statt. An diesem Tag startete das kanadische Black Watch Regiment einen Angriff über offenes Land gegen gut verschanzte deutsche Stellungen – mit verheerendem Ergebnis: Das Black Watch Regiment hatte 56 Tote und 127 Verwundete zu beklagen. Seitdem ist dieser Tag unter kanadischen Soldaten als »Black Friday« bekannt. Trotz der schweren Verluste gelang es den Kanadiern, Woensdrecht am 23. Oktober einzunehmen und die deutschen Truppen in Süd-Beveland und Walcheren vom Rest ihrer Armee abzuschneiden. Das hiesige Kriegsdenkmal ist den kanadischen Truppen gewidmet, die für die Befreiung von Woensdrecht bis in den Tod gekämpft haben. Nonostante l’enorme importanza di Anversa, gli alleati concentrarono la loro avanzata del settembre 1944 verso est, con l’operazione Market Garden. La linea del fronte vicino ad Anversa rimase quasi la stessa per un mese. Alla fine di settembre le truppe canadesi si misero in azione per smuovere la situazione. Il 28 settembre 1944 la seconda Divisione di fanteria canadese attraversò il canale di Anversa-Turnhout e iniziò la sua offensiva per sgomberare la Schelda. All’inizio l’avanzata era lenta e continua, ma vicino alla città di Woensdrecht essa si fermò. Woensdrecht era una città importante perché era l’unica entrata di terra al Sud-Beveland e a Walcheren. Se i canadesi avessero conquistato la città, le forze tedesche ad ovest sarebbero state tagliate fuori dal resto dell’esercito. La battaglia di Woensdrecht iniziò il 7 ottobre 1944. Le forze erano paritarie in termini di numero, ma le forze canadesi erano superiori in artiglieria e supporto aereo. D’altro canto, molti soldati canadesi erano inesperti. I difensori tedeschi di Woensdrecht, invece, erano veterani di molte battaglie e comprendevano il sesto reggimento Fallschirmjäger, noto per il suo fanatismo. Venerdì 17 ottobre si combatté uno degli scontri più sanguinosi della battaglia; il reggimento canadese Black Watch fece un attacco in campo aperto contro delle posizioni tedesche ben preparate. Il risultato fu devastante. Il Black Watch perse 183 uomini, di cui 56 morirono. Da quel giorno in poi, questo giorno è noto ai soldati come Venerdì Nero. Nonostante le gravi perdite, i canadesi conquistarono Woensdrecht il 16 ottobre, tagliando efficacemente le linee tedesche nel Sud-Beveland e a Walcheren. Il monumento che è visibile in questa località è dedicato alle truppe canadesi che combatterono e morirono per la liberazione di Woensdrecht.

 Bataille de Woensdrecht Bitwa o Woensdrecht De Slag om Woensdrecht Schlacht um Woensdrecht La battaglia di Woensdrecht

Polish anti-tank units Jeeps containing Polish anti-tank guns were flown in with gliders north of the Rhine, with the first units landing on 18 September near Wolfheze on Landing Zone Z. The second group followed on 19 September, landing at the Johannahoeve on Landing Zone L.Landing in hell When the gliders with the Polish anti-tank units arrived above the landing zone on the afternoon of the 19th, the landing was hellish. Polish journalist Marek Święcicki, who had landed the day before, described how the tow planes and gliders were attacked in the air by German fighter planes. On the ground, the British troops were at that moment overrun by the German forces , causing the Polish to land among the German troops.Crash landed A British report described: “One glider had crash landed; Jeep and trailer had broken loose and shot into cockpit killing both pilots. Poles in back thrown clear but badly injured. Given morphine and stretchered off LZ by Bren carrier.” This account likely refers to Second Lieutenant Wróblewski and Gunner Semczyszyn in the glider with chalk number 124. Historical photos of this glider give a good impression of the devastation.A second British eyewitness account said: “As it was, the area in which they landed was made murderous by two machine guns and a number of snipers on the north side and the crashing of flak-hit gliders all round. I saw one glider literally torn in two on landing and the men inside, were in some cases, likewise.”Corporal Trochim killed and missing Several Polish troops were killed or wounded during this landing, and three of them went missing in the commotion. One of these was Corporal Trochim. Along with Trochim, in the glider ‘Chalk number 133’, were two British glider pilots and gunner Uzlowski. Uzlowski described how the German troops first shot the British crew, who wanted to surrender. Then Trochim and Uzlowski also followed. The German forces left them for dead, and Uzlowski survived thanks to his armoured vest, ending up in captivity via a German hospital.A gravestone with a name It was not known what had happened to Trochim's remains until 2021, who was buried on the north side of the landing site and interred as an unknown soldier in the Airborne Cemetery. Thanks to detective work by amateur historian Mroz, it became clear that the body in this grave was that of Edward Trochim. In 2021, Trochim received a stone with his own name during a poignant gathering in the cemetery. His grave can be found in section XXV, row B, grave 12.Major losses in men and equipment On 19 September 1944, a total of 18 gliders with 10 guns left with their jeeps for Landing Zone L . The remaining 10 included jeeps with trailers. Only four jeeps with two guns and two trailers that reached the Landing Zone and survived the unloading managed to leave the landing zone in the direction of Wolfheze, where they crossed the railway to took up positions in Oosterbeek. The remaining material was lost when two gliders had to land prematurely due to the tow cable break in or during landing.

Johanna hoeve Oosterbeek-Arnhem, Polish gliders on the ground. September 1944. 

Johannahoeve 1939

Grave of Trochim

Landing in hell

Polish anti-tank units Jeeps containing Polish anti-tank guns were flown in with gliders north of the Rhine, with the first units landing on 18 September near Wolfheze on Landing Zone Z. The second group followed on 19 September, landing at the Johannahoeve on Landing Zone L.Landing in hell When the gliders with the Polish anti-tank units arrived above the landing zone on the afternoon of the 19th, the landing was hellish. Polish journalist Marek Święcicki, who had landed the day before, described how the tow planes and gliders were attacked in the air by German fighter planes. On the ground, the British troops were at that moment overrun by the German forces , causing the Polish to land among the German troops.Crash landed A British report described: “One glider had crash landed; Jeep and trailer had broken loose and shot into cockpit killing both pilots. Poles in back thrown clear but badly injured. Given morphine and stretchered off LZ by Bren carrier.” This account likely refers to Second Lieutenant Wróblewski and Gunner Semczyszyn in the glider with chalk number 124. Historical photos of this glider give a good impression of the devastation.A second British eyewitness account said: “As it was, the area in which they landed was made murderous by two machine guns and a number of snipers on the north side and the crashing of flak-hit gliders all round. I saw one glider literally torn in two on landing and the men inside, were in some cases, likewise.”Corporal Trochim killed and missing Several Polish troops were killed or wounded during this landing, and three of them went missing in the commotion. One of these was Corporal Trochim. Along with Trochim, in the glider ‘Chalk number 133’, were two British glider pilots and gunner Uzlowski. Uzlowski described how the German troops first shot the British crew, who wanted to surrender. Then Trochim and Uzlowski also followed. The German forces left them for dead, and Uzlowski survived thanks to his armoured vest, ending up in captivity via a German hospital.A gravestone with a name It was not known what had happened to Trochim's remains until 2021, who was buried on the north side of the landing site and interred as an unknown soldier in the Airborne Cemetery. Thanks to detective work by amateur historian Mroz, it became clear that the body in this grave was that of Edward Trochim. In 2021, Trochim received a stone with his own name during a poignant gathering in the cemetery. His grave can be found in section XXV, row B, grave 12.Major losses in men and equipment On 19 September 1944, a total of 18 gliders with 10 guns left with their jeeps for Landing Zone L . The remaining 10 included jeeps with trailers. Only four jeeps with two guns and two trailers that reached the Landing Zone and survived the unloading managed to leave the landing zone in the direction of Wolfheze, where they crossed the railway to took up positions in Oosterbeek. The remaining material was lost when two gliders had to land prematurely due to the tow cable break in or during landing. Poolse anti-tank eenheden De jeeps met het Poolse antitank geschut werden met gliders ingevlogen ten noorden van de Rijn. De eerste eenheden landde op 18 september in de buurt van Wolfheze op Landing Zone Z. De tweede groep volgde op 19 september en lande bij de Johannahoeve op LZ-L.Landing in de hel&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; Als in de middag van de 19de de gliders met de Poolse antitank eenheden boven de landing zone arriveren, wordt de landing een hel. De Poolse journalist Marek Święcicki, die een dag eerder was geland, beschrijft hoe de sleep- en zweefvliegtuigen in de lucht worden aangevallen door Duitse jachtvliegtuigen. Op de grond worden de Britse troepen op dat moment door de Duitsers overlopen waardoor de Polen landen tussen de Duitsers.Crash landed Een Brits verslag beschrijft: “One glider had crash landed; Jeep and trailer had broken loose and shot into cockpit killing both pilots. Poles in back thrown clear but badly injured. Given morphine and stretchered off LZ by Bren carrier.” Dit gaat vermoedelijk om tweede luitenant Wróblewski en kannonier Semczyszyn in de glider met krijtnummer 124. De foto’s van deze glider geven een goede indruk van de ravage.Een tweede Brits ooggetuige verslag: “As it was, the area in which they landed was made murderous by two machine guns and a number of snipers on the north side and the crashing of flak-hit gliders all round. I saw one glider literally torn in two on landing and the men inside, were in some cases, likewise.”Korporaal Trochim vermoord en vermist Bij deze landing komen meerder Polen om of raken gewond. Drie van hen raken vermist in het tumult van de landing, waaronder korporaal Trochim. Samen met Trochim zaten in de glider ‘Chalk number 133’ twee Britse gliderpiloten en kanonnier Uzlowski. Uzlowski beschrijft hoe de Duitse troepen eerst de Britse bemanning, die zich wil overgeven, doodschiet. Daarna volgen ook Trochim en Uzlowski. De Duitsers laten hen voor dood achter. Uzlowski overleeft dankzij zijn pantservest en belandt via een Duits hospitaal in krijgsgevangenschap.Een grafsteen met een naam Het duurt tot 2021 voordat bekend wordt wat er met de stoffelijke resten Trochim is gebeurd. Hij wordt begraven aan de noordkant van het landingsterrein en als onbekende soldaat bijgezet op het ‘Airborne’ kerkhof. Dankzij speurwerk van amateurhistoricus Mroz wordt duidelijk dat in dit graf het lichaam ligt van Edward Trochim. In 2021 krijgt hij een steen met zijn eigen naam in een aangrijpende bijeenkomst op het kerkhof. Zijn graf is te vinden in sectie XXV, rij B, graf 12.Forse verliezen in mensen en materiaal In totaal vertrokken de 19de 18 gliders met 10 kanonnen met hun jeeps naar LZ-L. In de overige 10 zaten jeeps met aanhangers. Slechts vier jeeps met 2 kanonnen en 2 aanhangers die de LZ bereiken en het uitladen doorstaan verlaten de landingszone in de richting van Wolfheze waar ze het spoort oversteken om posities in te nemen in Oosterbeek. Het overige materiaal raakt verloren als twee gliders vroegtijdig moeten landen als de sleepkabel breekt of tijdens de landing.

 Landing in de hel Landing in hell

From late March 1941, around 100 political prisoners of various nationalities were encamped at Fort Regent. The prisoners probably slept in the barrack rooms built into the Fort’s walls, when they weren’t labouring on fortifications and tunnel excavation in St Peter’s Valley.In 1942, Spaniard Pascal Pomar was a forced worker in Jersey. Visiting the Island after the war, Pomar stated:‘…the first deportees to work on this site [Jersey War Tunnels – the German Underground Hospital] were Spanish Republicans, also a group of Polish, Czecho-Slovak and Alsatian Jews…These deportees imprisoned in Fort Regent, which the Germans called ‘Lager Ehrenbreitstein’ were transferred by lorry and worked from 4.00am to 7.00pm.’From 1942, Jews arrested in the Paris area were taken as slave labour to the Channel Island of Alderney. They were held in five camps, one of which was named Lager Sylt. Sylt, which came under control of the Nazi SS, was a sub-camp of Neuengamme concentration camp in northern Germany. On 28 June 1944, prisoners from Sylt, being transported back to Europe, arrived in Jersey. Occupation diarist Leslie Sinel recorded:‘The prisoners were taken under armed escort to Fort Regent: some were in a pitiable state, and many were garbed in blue and white striped uniform – Jews, Poles, Russians, and even German political prisoners. There were many Frenchmen among them, and it was estimated that about half the number from Alderney were taken to the Fort. The others including many women, were lodged at some of the larger hotels…About 8.00 p.m. all the morning’s arrivals were taken to the harbour to be taken on to France...Many local people congregated near the harbours, and, when the guards were not looking, threw cigarettes to the men who, in reply, gave the V-sign. The guards treated them very roughly, and harrowing tales of life in the Alderney concentration camp have been told by local workers who returned from that Island.’On 3 July 1944, the SS Minotaure, carrying approximately 500 workers, including a number of Jewish forced workers, was torpedoed and sunk by British motor torpedo boats. Jerseyman Denis Le Cuirot was on board, and later testified that ‘about half lost their lives when the crowded ship was hit.’

Fort Regent seen from St Helier Harbour

St Helier Harbour can be seen behind, and Fort Regent on the hill in the distance

Soldiers snapped unobserved, August 1940

Fort Regent

Dès la fin mars 1941, une centaine de prisonniers politiques de diverses nationalités campaient au Fort Regent. Les prisonniers dormaient probablement dans les baraquements construits dans les murs du Fort, lorsqu'ils ne travaillaient pas aux fortifications et au creusement de tunnels dans la vallée de St Peter.En 1942, l'Espagnol Pascal Pomar était un travailleur forcé à Jersey. Visitant l'île après la guerre, Pomar a déclaré :'...les premiers déportés à travailler sur ce site [les tunnels de guerre de Jersey - l'hôpital souterrain allemand] étaient des républicains espagnols, ainsi qu'un groupe de Juifs polonais, czéchoslovaques et alsaciens...Ces déportés emprisonnés à Fort Regent, que les Allemands appelaient 'Lager Ehrenbreitstein' étaient transférés par camion et travaillaient de 4.00h à 19h.'À partir de 1942, les Juifs arrêtés en région parisienne sont emmenés comme travailleurs forcés sur l'île anglo-normande d'Aurigny. Ils étaient détenus dans cinq camps, dont l'un s'appelait Lager Sylt. Sylt, passé sous le contrôle des SS nazis, était un sous-camp du camp de concentration de Neuengamme, dans le nord de l'Allemagne. Le 28 juin 1944, des prisonniers de Sylt, transportés vers l'Europe, sont arrivés à Jersey. Le diariste d'occupation Leslie Sinel a consigné:"Les prisonniers ont été emmenés sous escorte armée à Fort Regent : certains étaient dans un état pitoyable, et beaucoup étaient vêtus d'un uniforme rayé bleu et blanc - des Juifs, des Polonais, des Russes, et même des prisonniers politiques allemands. Il y avait beaucoup de Français parmi eux, et on estime qu'environ la moitié du nombre d'Aurigny fut emmenée au Fort. Les autres, dont de nombreuses femmes, sont logés dans certains des plus grands hôtels... Vers 20 heures, tous les arrivants du matin sont conduits au port pour être emmenés en France... De nombreux habitants se rassemblent près des ports et, lorsque les gardes ne regardent pas, ils lancent des cigarettes aux hommes qui, en réponse, font le signe V. Les gardes les traitent très durement.et des récits poignants de la vie dans le camp de concentration d'Aurigny ont été racontés par des travailleurs locaux qui sont revenus de cette île".Le 3 juillet 1944, le SS Minotaure, transportant environ 500 travailleurs, dont un certain nombre de travailleurs forcés juifs, a été torpillé et coulé par des torpilleurs à moteur britanniques. Le jersiais Denis Le Cuirot était à bord, et a témoigné plus tard qu'environ la moitié a perdu la vie lorsque le navire bondé a été touché. Vanaf eind maart 1941 verbleven ongeveer 100 politieke gevangenen van verschillende nationaliteiten in Fort Regent. De gevangenen sliepen waarschijnlijk in de barakken die in de muren van het fort waren gebouwd, als ze niet aan het werk waren bij de fortificaties en het graven van tunnels in St.In 1942 was de Spanjaard Pascal Pomar een dwangarbeider op Jersey. Toen Pomar het eiland na de oorlog bezocht, verklaarde hij:"...de eerste gedeporteerden die op dit terrein [Jersey War Tunnels - het Duitse ondergrondse ziekenhuis] werkten waren Spaanse Republikeinen, ook een groep Poolse, Tsjecho-Slowaakse en Elzasser Joden...Deze gedeporteerden die gevangen zaten in Fort Regent, dat de Duitsers 'Lager Ehrenbreitstein' noemden, werden per vrachtwagen overgebracht en werkten van 4.00 tot 19.00 uur.Vanaf 1942 werden Joden die gearresteerd waren in de omgeving van Parijs als slavenarbeiders overgebracht naar het Kanaaleiland Alderney. Ze werden vastgehouden in vijf kampen, waarvan er één Lager Sylt heette. Sylt, dat onder controle kwam van de Nazi SS, was een sub-kamp van het concentratiekamp Neuengamme in Noord-Duitsland. Op 28 juni 1944 arriveerden gevangenen van Sylt, die naar Europa werden teruggevoerd, in Jersey. Dagboekschrijver Leslie Sinel schreef het volgende De gevangenen werden onder gewapende escorte naar Fort Regent gebracht: sommigen verkeerden in een erbarmelijke toestand en velen waren gekleed in blauw-wit gestreepte uniformen - Joden, Polen, Russen en zelfs Duitse politieke gevangenen. Er waren veel Fransen onder hen en naar schatting werd ongeveer de helft van het aantal uit Alderney naar het fort gebracht. De anderen, waaronder veel vrouwen, werden ondergebracht in enkele van de grotere hotels... Rond 20.00 uur werden alle 's ochtends aangekomenen naar de haven gebracht om naar Frankrijk gebracht te worden... Veel lokale mensen verzamelden zich bij de havens en gooiden, als de bewakers niet keken, sigaretten naar de mannen die als antwoord het V-teken gaven. De bewakers behandelden hen zeer ruw en er zijn schrijnende verhalen over het leven in het concentratiekamp in Alderney verteld door lokale arbeiders die van dat eiland terugkeerden.Op 3 juli 1944 werd de SS Minotaure, met aan boord ongeveer 500 arbeiders, waaronder een aantal Joodse dwangarbeiders, getorpedeerd en tot zinken gebracht door Britse motortorpedoboten. Jerseyman Denis Le Cuirot was aan boord en getuigde later dat 'ongeveer de helft het leven liet toen het overvolle schip werd geraakt'.

 Fort Regent Fort Regent

The days following the landings at Westkapelle, the important German artillery batteries were captured north of the Scheldt and around Domburg, after that the final act of the Battle of the Scheldt could begin; ousting the last German units from the coastal area between Domburg and Vrouwenpolder. Although the defence here was much lighter than around the Scheldt, the battle would last a few days and result in numerous losses, especially as a result of mines and sharpshooters. Despite the desperate situation, the Germans continued to supply their isolated troops.On&nbsp;November 4, 41 Royal Marine Commando from Domburg was able to commence the final offensive. Reinforced with other British units, the attack was launched against the batteries and bunkers north of Domburg and around Oostkapelle. After a fierce battle, the last German defence works were captured on November 8.In the early morning of November 8, German soldiers approached the Allied headquarters in the Overduin estate near Oostkapelle. They indicated that they wanted to negotiate the capitulation of the last German units on Walcheren. The British commander, Lieutenant-Colonel Robert Dawson, was then driven to the German headquarters in Vrouwenpolder. Just after noon, the capitulation of the last 1,400 German soldiers in the north-west part of Walcheren was accepted there. This concluded the Battle of the Scheldt.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/XLoTZUD9or0" start="0"></iframe></div>

vrouwenpolder_kerk_001.png

fo003545_vrouwenpolder.jpg

vrouwenpolder1.jpg

vrouwenpolder2.jpg

Capitulation of Walcheren

De opmars van Domburg naar VrouwenpolderNadat in de dagen volgend op de landingen bij Westkapelle de belangrijke Duitse artilleriebatterijen aan de Westerschelde en rond Domburg waren veroverd, kon de slotakte van de Slag om de Schelde beginnen; het verdrijven van de laatste Duitse eenheden uit het kustgebied tussen Domburg en Vrouwenpolder. Alhoewel de verdediging hier veel lichter was dan aan de Westerschelde, zou de strijd nog enkele dagen duren en veel slachtoffers eisen, met name door mijnen en sluipschutters. Ondanks de uitzichtloze situatie bleven Duitse eenheden hun geïsoleerde troepen bevoorraden.Op 4 november kon 41 Royal Marine Commando vanuit Domburg het laatste offensief inzetten. Versterkt met andere Britse eenheden werd de aanval ingezet tegen de batterijen en bunkers ten noorden van Domburg en rond Oostkapelle. Na een hevige strijd werden op 8 november de laatste Duitse verdedigingswerken veroverd.Einde van de Slag om de ScheldeIn de vroege ochtend van 8 november naderden Duitse militairen het geallieerde hoofdkwartier op landgoed Overduin bij Oostkapelle. Zij gaven aan te willen onderhandelen over de capitulatie van de laatste Duitse eenheden op Walcheren. Daarop werd de Britse commandant luitenant-kolonel Robert Dawson naar het Duitse hoofdkwartier in Vrouwenpolder gereden. Even na de middag werd hier de capitulatie aanvaard van de laatste 1400 Duitse militairen in het noordwesten van Walcheren. Hiermee eindigde de Slag om de Schelde.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/XANrkjgivgc" start="0"></iframe></div><div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/XLoTZUD9or0" start="0"></iframe></div> Nach der Einnahme der wichtigen deutschen Artillerieeinheiten entlang der Westerschelde und um Domburg in den Tagen nach der Landung bei Westkapelle konnte der letzte Teil der Schlacht an der Schelde beginnen: die Vertreibung der letzten deutschen Einheiten aus dem Küstengebiet zwischen Domburg und Vrouwenpolder. Obwohl die Verteidigung hier viel schwächer war als an der Westerschelde, dauerte die Schlacht mehrere Tage und forderte viele Opfer – insbesondere durch Minen und Scharfschützen. Trotz der verzweifelten Lage versorgten die deutschen Einheiten weiterhin ihre isolierten Truppen.Am 4. November konnte das 41 Royal Marine Kommando von Domburg aus die Schlussoffensive starten. Verstärkt durch andere britische Einheiten wurde der Angriff gegen die Einheiten und Bunker nördlich von Domburg und um Oostkapelle herum geführt. Nach einem erbitterten Kampf wurden am 8. November die letzten deutschen Verteidigungsstellungen eingenommen.Am frühen Morgen des 8. November näherten sich deutsche Soldaten dem Hauptquartier der Alliierten in der Siedlung Overduin bei Oostkapelle. Sie teilten mit, dass sie die Kapitulation der letzten deutschen Einheiten auf Walcheren aushandeln wollten. Daraufhin wurde der britische Kommandant Oberstleutnant Robert Dawson zum deutschen Hauptquartier in Vrouwenpolder gefahren. Kurz nach Mittag wurde hier die Kapitulation der letzten 1.400 deutschen Soldaten im Nordwesten von Walcheren akzeptiert. Damit fand die Schlacht an der Schelde ein Ende.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/XLoTZUD9or0" start="0"></iframe></div>

 Capitulatie van Walcheren Kapitulation von Walcheren

In September 1944, Polish units advanced towards Axel via Hulst. They were tasked with defending the Canadian flank,&nbsp;&nbsp;which was advancing along the Belgian coast. In addition, they had to prevent a German counteroffensive towards Antwerp and put a stop to the retreat of German troops via Terneuzen. This involved crossing the Axel-Hulst Canal. Earlier, the German defences had blown up bridges over the canal and flooded large parts of the countryside surrounding Axel. This forced the Poles and their heavy tanks to find higher ground on the dykes. This made them more vulnerable and, as a result, they were met with&nbsp;&nbsp;fierce resistance.When Polish scouts approached the canal, they were attacked at the Kinderdijk. A lot of soldiers were killed there. A Polish patrol managed to reach the blown-up bridge right outside Axel and dug itself in while under heavy fire. On the other side of the canal the German defenders did the same. When the Poles, using light tanks, attacked the German defences , they came under heavy fire once again. In a short period of time dozens of Poles were killed. The Polish troops withdrew and only came out at night to rescue the wounded.It took three days of heavy fighting and dozens of casualties before the Poles managed to construct a bridge over the canal. This bridge would be called the Gdyniabrug. The fighting also cost 26 civilians their lives. But the greatest losses in crossing the Axel-Hulst channel were sustained by the Poles.Most of the Poles killed in this battle are buried on the field of honor at the General Cemetery in Axel. As a tribute to their comrades, the Poles themselves erected a wooden cross here immediately after the battle. After a year, on September 19, 1945, a new cross was unveiled. This cross was made of aluminum, remnants of a crashed German plane. However, this metal oxidized quickly, so after a few years it had to be replaced again with a steel copy that still stands here.Every year, around September 19, the Polish Cross commemorates the liberators who died during the liberation of Axel.Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

fo016371_axel_polish_commemoration.jpg

fo016291_axel_polish_graves.jpg

fo016292_axel_polish_graves_c_zeeuwse_bibliotheek.jpg

fo016379_axel.jpg

fo016372_axel.jpg

Polish Cross

axel_poolse_kruis2.png

First Polish Cross in the yard of farm Verplancke in 1944

poi_02_eerste_pools_kruis_op_erf_boerderij_j._verplanke_1944.jpg

poi_02_oorlogsmuseum_gdynia_poolse_bermgraven_tweede_verkorting_axel_1944_01.jpg

poi_02_oorlogsmuseum_gdynia_poolse_bermgraven_nabij_latere_pools_kruis_axel_17-09-_1944_02.jpg

tweede_uitvoering_van_het_pools_kruis.jpg

In september 1944 trokken Poolse eenheden via Hulst op naar Axel. Ze verdedigden de flank van de Canadezen dia via de kust oprukten, moesten een Duits tegenoffensief richting Antwerpen voorkomen en de Duitse terugtrekking van troepen via Terneuzen stoppen. Daarvoor moest het Kanaal Axel-Hulst worden overgestoken. De Duitse verdediging had eerder al bruggen over het kanaal opgeblazen en grote delen van het land rond Axel onder water gezet. Dit dwong de Polen met hun zware tanks de hoger gelegen dijken op te zoeken. Hierdoor werden ze ook kwetsbaar en stuitten ze op felle tegenstand.&nbsp;Toen Poolse verkenners het kanaal naderden werden zij op de Kinderdijk onder vuur genomen. Hier sneuvelden vele soldaten. Een Poolse patrouille wist toch de opgeblazen brug vlak voor Axel te bereiken en groef zich onder zwaar vuur in. Aan de andere kant van het kanaal deden de Duitse verdedigers hetzelfde. Toen de Polen vervolgens met lichte tanks de Duitse stellingen aanvielen, kwamen zij opnieuw onder zwaar vuur te liggen. In korte tijd sneuvelden tientallen Polen. De Poolse troepen trokken zich terug en deden ‘s nachts een uitval om de achtergebleven gewonden te redden.&nbsp;Pas na drie dagen strijd en opnieuw tientallen doden lukte het de Polen om oostelijker een brug over het kanaal te slaan. Deze brug zou de Gdyniabrug gaan heten. Bij die gevechten kwamen ook 26 inwoners van Axel om het leven. Maar de zwaarste verliezen voor de oversteek van het Kanaal Axel-Hulst werden geleden door de Polen.De meeste Polen die hierbij zijn gesneuveld liggen begraven op het ereveld op de Algemene Begraafplaats in Axel. Als eerbetoon aan hun kameraden richten de Polen zelf, direct na de strijd, hier een houten kruis op. Na een jaar, op 19 september 1945, werd een nieuw kruis onthuld. Dit kruis was gemaakt van aluminium, restanten van een neergestort Duits vliegtuig. Dit metaal oxideerde echter snel, waardoor het na enkele jaren weer vervangen moest worden door een stalenexemplaar dat hier nog steeds staat.Ieder jaar, rond 19 september, worden bij het Pools Kruis de bevrijders herdacht die tijdens de bevrijding van Axel zijn gesneuveldBezoek de website van <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/verhaal/de-slag-om-de-schelde">Zeeuwse Ankers</a> voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/LMus4WI_KpE?si=Ej1iwJRniqS982Ry" start="0"></iframe></div> Im September 1944 stießen die polnischen Einheiten über Hulst auf Axel vor. Sie hatten die Aufgabe, die kanadische Flanke zu verteidigen, die an der belgischen Küste vorrückte. Darüber hinaus sollten sie eine deutsche Gegenoffensive in Richtung Antwerpen verhindern und den Rückzug der deutschen Truppen über Terneuzen stoppen. Dazu mussten sie den Axel-Hulst-Kanal überqueren. Zuvor hatten die deutschen Verteidiger die Brücken über den Kanal gesprengt und große Teile der Landschaft um Axel überflutet. Dadurch waren die Polen mit ihren schweren Panzern gezwungen, auf den Deichen höheres Gelände zu suchen. Dadurch waren sie verwundbarer und stießen auf erbitterten Widerstand.Als sich polnische Späher dem Kanal näherten, wurden sie am Kinderdijk angegriffen. Viele Soldaten wurden dort getötet. Einer polnischen Patrouille gelang es, die gesprengte Brücke direkt vor Axel zu erreichen und sich unter schwerem Beschuss einzugraben. Auf der anderen Seite des Kanals taten die deutschen Verteidiger dasselbe. Als die Polen mit leichten Panzern die deutschen Verteidigungsanlagen angriffen, gerieten sie erneut unter schweres Feuer. In kürzester Zeit wurden Dutzende Polen getötet. Die polnischen Truppen zogen sich zurück und kamen erst in der Nacht wieder heraus, um die Verwundeten zu bergen.Erst nach drei Tagen schwerer Kämpfe und Dutzenden von Opfern gelang es den Polen, eine Brücke über den Kanal zu errichten. Diese Brücke erhielt den Namen Gdyniabrug. Die Kämpfe kosteten auch 26 Zivilisten das Leben. Die größten Verluste bei der Überquerung des Axel-Hulst-Kanals hatten jedoch die Polen zu beklagen.Die meisten der in dieser Schlacht gefallenen Polen sind auf dem Ehrenfeld des Allgemeinen Friedhofs in Axel begraben. Zum Gedenken an ihre Kameraden errichteten die Polen selbst unmittelbar nach der Schlacht hier ein Holzkreuz. Ein Jahr später, am 19. September 1945, wurde ein neues Kreuz enthüllt. Dieses Kreuz war aus Aluminium gefertigt, den Überresten eines abgestürzten deutschen Flugzeugs. Dieses Metall oxidierte jedoch schnell, so dass es nach einigen Jahren durch eine Kopie aus Stahl ersetzt werden musste, die immer noch hier steht.Jedes Jahr um den 19. September findet am Polnischen Kreuz eine Gedenkfeier für die Befreier, die bei der Befreiung von Axel gefallen sind, statt.Auf der Website <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> (Zeeländische Anker) finden Sie umfassende Informationen, persönliche Geschichten und Videos über die Schlacht an der Schelde. We wrześniu 1944 r. polskie oddziały ruszyły przez Hulst w kierunku Axel. Ich zadaniem była obrona flanki kanadyjskiej, która posuwała się wzdłuż belgijskiego wybrzeża. Ponadto musiały zapobiec niemieckiej kontrofensywie w kierunku Antwerpii i powstrzymać odwrót wojsk niemieckich przez Terneuzen. Wymagało to przekroczenia kanału Axel-Hulst. Wcześniej niemiecka obrona wysadziła mosty na kanale i zalała dużą część terenów otaczających Axel, co zmusiło Polaków z ciężkimi czołgami do znalezienia wyższego terenu na groblach. To zmniejszyło ich możliwości w zakresie obrony i uczyniło zmagania z przeciwnikiem o wiele bardziej uciążliwymi. Kiedy polscy zwiadowcy zbliżyli się do kanału, zostali zaatakowani w Kinderdijk. Zginęło tam wielu żołnierzy. Polski patrol zdołał dotrzeć do wysadzonego mostu tuż za Axel i okopał się pod ciężkim ostrzałem, po drugiej stronie kanału niemieccy obrońcy zrobili to samo. Kiedy Polacy, używając lekkich czołgów, zaatakowali niemiecką obronę, ponownie znaleźli się pod ostrzałem i w krótkim czasie zginęło kilkudziesięciu Polaków. Polskie oddziały wycofały się i wróciły dopiero w nocy, by ratować rannych.Minęły trzy dni ciężkich walk, a wraz z nimi dziesiątki ofiar, zanim Polakom udało się zbudować most nad kanałem. Został on nazwany Mostem Gdyńskim. W walkach zginęło 26 cywilów, jednak największe straty w przeprawie przez kanał Axel-Hulst ponieśli Polacy.Większość Polaków poległych w tej bitwie spoczywa na polu honorowym na Cmentarzu Generalskim w Axel. Jako hołd dla swoich towarzyszy, Polacy sami postawili tu drewniany krzyż zaraz po bitwie. Po roku, 19 września 1945 r., odsłonięto nowy krzyż. Został on wykonany z aluminium, z pozostałości po rozbitym niemieckim samolocie. Metal ten jednak szybko się utleniał, więc po kilku latach musiał zostać ponownie zastąpiony stalową kopią, która stoi tu do dziś.Każdego roku, około 19 września, Polski Krzyż zapewnia upamiętnienie bohaterów, którzy zginęli podczas wyzwalania Axel.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/LMus4WI_KpE" start="0"></iframe></div>Odwiedź stronę internetową <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> (Zeeland Anchors), aby uzyskać dostęp do dokładnych informacji, osobistych historii i filmów o bitwie o Skaldę.

 Poolse Kruis Polnisches Kreuz Polski Krzyż

Cannons were installed to repel an attack over the dike, in flooded territory the only easily accessible road. On May 13, the defense line actually came into action shortly after noon. The guns repulsed an attempt by German soldiers of the 207th Division to bypass the Betuwe position via the Waal river. A German flotilla consisting of six ships, including a gunboat and two fast motorboats, came under fire. The motorboats sank; several other vessels were damaged. In addition to the installation of guns and trenches, several casemates, sometimes camouflaged as a barn or hidden in a haystack, were built by the Dutch army in Ochten. By the afternoon of May 13 1940, the trench was empty, after the Dutch soldiers had received the order for a general retreat after several combat encounters with the German army. The command of the 44th Infantry Regiment, which was stationed in the Betuwe, was moved to Zijderveld near Vianen.

Dutch soldiers train with an anti-aircraft gun in Tricht. 

Dutch soldiers in Ochten, in June 1940. 

Dutch soldiers look at a damaged German vehicle, a so called Halbkettenfahrzeug. 

The defense of Ochten

Cannons were installed to repel an attack over the dike, in flooded territory the only easily accessible road. On May 13, the defense line actually came into action shortly after noon. The guns repulsed an attempt by German soldiers of the 207th Division to bypass the Betuwe position via the Waal river. A German flotilla consisting of six ships, including a gunboat and two fast motorboats, came under fire. The motorboats sank; several other vessels were damaged. In addition to the installation of guns and trenches, several casemates, sometimes camouflaged as a barn or hidden in a haystack, were built by the Dutch army in Ochten. By the afternoon of May 13 1940, the trench was empty, after the Dutch soldiers had received the order for a general retreat after several combat encounters with the German army. The command of the 44th Infantry Regiment, which was stationed in the Betuwe, was moved to Zijderveld near Vianen. Kanonnen werden geïnstalleerd om een aanval via de dijk, in onder water gezet gebied de enige goed begaanbare weg, en over water te kunnen afslaan. Op 13 mei kwam de rivierbatterij kort na het middaguur ook daadwerkelijk in actie. De kanonnen sloegen een poging van Duitse soldaten van de 207e divisie om via de Waal de Betuwestelling te omzeilen en achter de linie te komen af. Een flottielje bestaande uit zes schepen, waaronder een kanoneerboot en twee snelle motorboten, werd onder vuur genomen. De motorboten zonken, enkele andere vaartuigen raakten beschadigd. Naast de installatie van kanonnen en loopgraven, werden er in Ochten nog verschillende kazematten, soms gecamoufleerd als schuur of verstopt in een hooiberg, gebouwd door het Nederlandse leger. Ook hier vonden gevechten plaats. In de namiddag van 13 mei 1940 was de loopgraaf leeg, nadat de Nederlandse soldaten na verschillende gevechtscontacten met voorhoedes van het Duitse leger het bevel tot algehele terugtocht hadden gekregen. Het commando van het 44e Regiment Infanterie, dat in de Betuwe was gelegerd, werd verplaatst naar Zijderveld bij Vianen.

 De verdediging van Ochten The defense of Ochten

The students, guided by their teachers and in cooperation with students from the Max-Planck-Gymnasium of Trier (Germany) had elaborated an exhibition showing the history of the Jewish community of Ettelbruck during the Shoah.The German artist Gunter Demnig, creator of Stumbling stones and stumbling sills, had come to Ettelbruck to install the stumbling sill.Such a stumbling sill is meant to make passers-by ’stumble‘ over the history of the Shoah in this area, forcing them to remember the Jewish life in Ettelbruck before the Shoah.The inscription reads:A la Mémoire des Juifs d’Ettelbruck – victimes de la Shoah.1940-1945Zum Gedenken an die Juden aus Ettelbrück.&nbsp; Opfer der Shoah.

The Stumbling Sill

Inauguration of the Stumbling Sill

Stumbling Sill

The students, guided by their teachers and in cooperation with students from the Max-Planck-Gymnasium of Trier (Germany) had elaborated an exhibition showing the history of the Jewish community of Ettelbruck during the Shoah.The German artist Gunter Demnig, creator of Stumbling stones and stumbling sills, had come to Ettelbruck to install the stumbling sill.Such a stumbling sill is meant to make passers-by ’stumble‘ over the history of the Shoah in this area, forcing them to remember the Jewish life in Ettelbruck before the Shoah.The inscription reads:A la Mémoire des Juifs d’Ettelbruck – victimes de la Shoah.1940-1945Zum Gedenken an die Juden aus Ettelbrück.&nbsp; Opfer der Shoah. Les élèves, guidés par leurs professeurs et en coopération avec des étudiants du Max-Planck-Gymnasium de Trèves (Allemagne), avaient élaboré une exposition retraçant l'histoire de la communauté juive d'Ettelbruck pendant la Shoah.L'artiste allemand Gunter Demnig, créateur de Stumbling stones et de stumbling sills, est venu à Ettelbruck pour installer le stumbling sill.Ce pilier est destiné à faire trébucher les passants sur l'histoire de la Shoah dans cette région, les obligeant à se souvenir de la vie juive à Ettelbruck avant la Shoah.L'inscription est la suivante : "A la Mémoire des Juifs d'Ettelbruck" :A la Mémoire des Juifs d'Ettelbruck - victimes de la Shoah.1940-1945Zum Gedenken an die Juden aus Ettelbrück. Opfer der Shoah. De leerlingen hadden onder begeleiding van hun leraren en in samenwerking met leerlingen van het Max-Planck-Gymnasium van Trier (Duitsland) een tentoonstelling gemaakt over de geschiedenis van de Joodse gemeenschap van Ettelbruck tijdens de Shoah.De Duitse kunstenaar Gunter Demnig, maker van struikelstenen en struikeldrempels, was naar Ettelbruck gekomen om de struikeldrempel te installeren.Zo'n struikeldrempel is bedoeld om voorbijgangers te laten 'struikelen' over de geschiedenis van de Shoah in dit gebied en hen te dwingen zich het Joodse leven in Ettelbruck vóór de Shoah te herinneren.De inscriptie luidt:A la Mémoire des Juifs d'Ettelbruck - victimes de la Shoah.1940-1945Zum Gedenken an die Juden aus Ettelbrück. Opfer der Shoah.

 Struikeldrempel Stumbling Sill Stumbling sill (Seuil trébuchant)

On the evening in question on 14 March, Allied bombers bombed the so-called supply and evacuation lines throughout the northern Netherlands and northern Germany in the backyard of the German troops. After all, if the enemy army could no longer be fed, the morale would be broken and the Allies' advance could be accelerated.&nbsp;&nbsp;The same was happening that night. The aircraft, which was probably on the retreat from Germany, saw an opportunistic target on the north-east side of Assen. Assen's railway yard.&nbsp;Unfortunately, right next to the railway line was a populated area and after a flare was dropped, the railway yard was bombed. The bomb unfortunately missed the railway and instead fell on the houses on Nieuwstraat. The consequence was horrendous.&nbsp;Four homes were completely destroyed and four were badly damaged. The surrounding houses also suffered damaged. But what was worse was that eight people were killed in three of the homes. Three families were severely affected.&nbsp;In the Felix family, the father and son were killed. In the Grit family, the father, mother and a 1-year-old daughter were killed and there were at least three victims from the Vrijs family, including the father, mother and a 5-year-old daughter.&nbsp;A terrible moment so close to liberation, which would occur four weeks later.&nbsp;

A fatal miss - Wethouder Buningstraat Assen

A fatal miss 

Am bewussten Abend des 14. März bombardieren alliierte Bomber die Versorgungs- und Entsorgungslinien in den gesamten nördlichen Niederlanden und Norddeutschland im sogenannten Hinterhof der deutschen Truppen. Denn wenn die feindliche Armee nicht mehr versorgt werden kann, ist die Moral gebrochen und der Vormarsch der Alliierten kann beschleunigt werden.&nbsp;So auch in dieser Nacht. Das Flugzeug, das sich wahrscheinlich auf dem Rückzug aus Deutschland befand, sah im Nordosten von Assen ein günstiges Ziel. Den Bahnhof von Assen.&nbsp;Unglücklicherweise befand sich direkt neben der Bahnlinie ein bewohntes Gebiet, und nachdem eine Leuchtrakete abgeworfen worden war, wurde der Rangierbahnhof bombardiert. Leider fiel die Bombe nicht auf die Bahnlinie, sondern auf die Häuser in der Nieuwstraat. Das Ergebnis war schrecklich.&nbsp;Vier Häuser wurden völlig zerstört und vier schwer beschädigt. Auch die umliegenden Häuser wurden beschädigt. Aber das Schlimmste war, dass in drei der Häuser acht Menschen getötet wurden. Drei Familien wurden schwer getroffen.&nbsp;Bei der Familie Felix wurden der Vater und der Sohn Felix getötet. Bei der Familie Grit wurden der Vater, die Mutter und eine einjährige Tochter getötet, und die letzten drei Opfer waren von der Familie Vrijs, Vater, Mutter und eine fünfjährige Tochter.&nbsp;Ein schrecklicher Moment so kurz vor der Befreiung, die vier Wochen später stattfinden sollte.&nbsp; Op de bewuste avond van de 14e maart werden door geheel Noord-Nederland en Noord-Duistland door de geallieerde bommenwerpers in de achtertuin van de Duitse troepen de zogenaamde aan- en afvoerlijnen gebombardeerd. Immers als het vijandelijke leger niet meer gevoed kan worden dan wordt het moraal gebroken en kan de opmars van de geallieerden worden versneld.&nbsp;&nbsp;Zo ook die avond. Het vliegtuig dat waarschijnlijk op de terugtocht was vanuit Duitsland zag aan de noordoost kant van Assen een gelegenheidsdoel. Het spooremplacement van Assen.&nbsp;Helaas lag vlak naast de spoorlijn een bewoond gebied en nadat er een lichtfakkel was afgeworpen werd het spooremplacement gebombardeerd. Helaas viel de bom niet op het spoor maar op de woningen aan de Nieuwstraat. Het gevolg was verschrikkelijk.&nbsp;Vier woningen werden totaal verwoest en vier werden zwaar beschadigd. Ook was er schade aan de huizen die hier omheen stonden. Maar wat nog erger was dat in drie van de woningen acht doden vielen te betreuren. Drie families werden zwaar getroffen.&nbsp;Bij de familie Felix werden de vader en de zoon Felix gedood. Bij de familie Grit werden de vader, moeder en een dochtertje van 1 jaar gedood en de laatste drie slachtoffers kwamen uit het gezin Vrijs, vader, moeder en een dochtertje van vijf jaar.&nbsp;Een verschrikkelijk moment zo vlak voor de bevrijding, die vier weken later zou plaatsvinden.&nbsp;