The Solent Sky Aviation Museum depicts the history of aviation in Southampton and its international importance in the Solent area in England. The museum exhibits over 20 airframes, dating from the golden age of aviation and the Second World War, including the Spitfire and the Supermarine S6.

Alan Wilson via Wiki Commons

Solent Sky Aviation Museum

 Het Solent Sky Aviation Museum toont de geschiedenis van de luchtvaart in Southampton en het internationale belang ervan in het Solent-gebied in Engeland. Het museum exposeert meer dan 20 airframes, daterend uit de gouden eeuw van de luchtvaart en de Tweede Wereldoorlog, inclusief de Spitfire en de Supermarine S6. Zlokalizowane w angielskim rejonie Solent Muzeum Lotnictwa Solent Sky przedstawia historię lotnictwa w Southampton i jego międzynarodowe znaczenie. Ekspozycja Muzeum obejmuje ponad 20 płatowców, również tych ze złotej ery lotnictwa oraz II wojny światowej, m.in. Spitfire oraz Supermarine S6. Das Solent Sky Aviation Museum widmet sich der Geschichte der Luftfahrt in Southampton und deren internationaler Bedeutung im Gebiet der Meerenge Solent. Im Museum sind über 20 Flugzeuge aus dem goldenen Zeitalter der Luftfahrt und dem Zweiten Weltkrieg ausgestellt, darunter die Spitfire und die Supermarine S.6. Le musée de l’Aviation Solent Sky retrace l’histoire de l’aviation de Southampton qui acquit une stature internationale dans le ciel de Solent, en Angleterre. Ce musée expose plus de 20 modèles d’avion datant de l’âge d’or de l’aviation et de la Seconde Guerre mondiale, tels que le Spitfire et le Supermarine S6. Il museo dell’aviazione Solent Sky racconta la storia dell’aviazione a Southampton e la sua importanza internazionale nell’area del Solent in Inghilterra. Il museo espone più di venti cellule dai tempi d’oro dell’aviazione e della Seconda guerra mondiale, incluso lo Spitfire e il Supermarine S6.

 Solent Sky Aviation Museum Muzeum Lotnictwa Solent Sky Solent Sky Luftfahrtmuseum Musée de l’Aviation Solent Sky Museo dell’aviazione Solent Sky 

The 36th ID had 29,820 men and 3,597 vehicles loaded onto 94 ships. It bore the famous T-Patch, formed by a capital T (State of Texas) over a Native American arrowhead (Oklahoma), a reminder of its origins.Preceded by intense naval shelling, the landing benefitted from the complete control of the skies and the sea by the Allied armies.This beach (code name Camel Green Beach) had been chosen to establish the bridgehead of the Provence Landings at Saint-Raphaël and Fréjus, facing the plain of the Argens, which opened the road to Toulon. This Camel zone was also intended to protect the areas further west (between Cavalaire and Sainte-Maxime), from any German counter-attack from the Alpes-Maritimes.Exceptionally, the beach was not mined. It was used for shipping esterellite, a very hard blue volcanic rock that was extracted from the quarry just above. This was prized by the occupying forces for reinforcing their buildings. The Allies obtained this precious information thanks to Louis Marchand, the quarry's deputy manager and a member of English intelligence; this greatly helped the success of the operation.Three regiments followed one another on 15 August 1944:<ul><li>The 141st at 8am, with the exception of the 1st Battalion (860 men), which attacked the cove of the Anthéor viaduct (Camel Blue Beach) at the same time.</li><li>The 143rd at 10.30 am.</li><li>The 142nd at 3pm, which, unable to reach its original destination of Fréjus beach (Camel Red Beach), which was too heavily defended, was diverted to Dramont. </li></ul>At 8.43pm several German bombers attacked the area. A remote-controlled gliding bomb hit the LST 282 (Landing Ship Tank), which was waiting to be unloaded, head-on. The ship was totally destroyed. The death toll was 49. The landing barge on the esplanade was given the number 282 as a reminder of this fact. Three bombers were shot down.Leaving Dramont, the 3 regiments immediately set out to conquer the bridgehead (the Blue Line), towards Saint-Raphaël and Fréjus, and Théoule-sur-Mer via the Estérel. These three towns were liberated on 16 August following fighting which was, at times, difficult.

The American 36th Infantry Division set foot on Camel Green Beach (Dramont beach). Soldiers and vehicles disembarked before taking part in the liberation of Saint-Raphaël.

43_soldats_us_et_ile_d_or.jpg

44_lst_282_echoue_en_feu.jpeg

The Dramont esplanade, the monument and the landing barge.

T patch, badge of the 36th US Infantry Division, 1944

41_t_patch_insigne_36eme_division_us_en_1944.jpg

USA flag, 48 stars, 1944.In 1944, the flag of the United States of America had only 48 stars, for 48 states, as Alaska and Hawaii had not yet joined the federal state.

USA flag, 48 stars, 1944

The Provence landings at Dramont

La 36e DI compte 29 820 hommes, et 3 597 véhicules embarqués sur 94 navires. Elle porte le célèbre T-Patch, formé d’un T majuscule (État du Texas) posé sur une tête de flèche indienne (Oklahoma), qui rappelle ses origines.Précédé d’un pilonnage naval intense, ce débarquement bénéficie d’une totale maîtrise du ciel, et de la mer par l’armada alliée.Cette plage (nom de code Camel Green Beach) avait été choisie afin d’asseoir la tête de pont du Débarquement de Provence à Saint-Raphaël et Fréjus, face à la plaine de l’Argens qui ouvrait la route vers Toulon. Cette zone Camel devait également protéger les zones plus à l’ouest (entre Cavalaire et Sainte-Maxime) de toute contre-attaque allemande en provenance des Alpes-Maritimes.Fait exceptionnel, la plage n’était pas minée. Car elle était utilisée pour l’expédition de l’estérellite, porphyre bleu très dur extrait dans la carrière située juste au-dessus, prisée de l’occupant pour renforcer ses constructions. Les Alliés disposaient de ce précieux renseignement grâce à Louis Marchand, sous-directeur de la carrière, membre du renseignement anglais ; cela favorisa grandement la réussite de l’opération.Trois régiments se succèdent dans la journée du 15 août 1944 :<ul><li>Le 141e à 8h, à l’exception du 1er Bataillon (860 hommes) qui donne l’assaut à la même heure à la calanque du viaduc d’Anthéor (Camel Blue Beach),</li><li>Le 143e à 10h30,</li><li>Le 142e à 15h, qui, ne pouvant accéder à la plage de Fréjus (Camel Red Beach) sa destination d’origine, trop puissamment défendue, est dérouté vers le Dramont. </li></ul>À 20h43 plusieurs bombardiers allemands attaquent la zone. Une bombe planante téléguidée touche de plein fouet le LST 282 (Landing Ship Tank) en attente de déchargement. Le bateau est totalement détruit. On compte 49 morts et disparus. Ce fait est rappelé par l’attribution du numéro 282 à la barge de débarquement exposée sur l’esplanade. Trois bombardiers sont abattus.Partant du Dramont, les 3 régiments se lancent immédiatement à la conquête de la tête de pont (la Blue Line), vers Saint-Raphaël et Fréjus, et vers Théoule-sur-Mer par l’Estérel. Ces 3 villes sont libérées le 16 août, à l’issue de combats parfois difficiles. Die 36th ID hatte 29.820 Mann und 3.597 Fahrzeuge auf 94 Schiffe verladen. Sie trug das berühmte T-Patch, das aus einem großen T (Staat Texas) über einer indianischen Pfeilspitze (Oklahoma) besteht und an ihre Herkunft erinnert.Der Landung ging ein intensiver Beschuss durch die Marine voraus, und die alliierten Streitkräfte hatten die vollständige Kontrolle über den Himmel und das Meer.Dieser Strand (Codename Camel Green Beach) war ausgewählt worden, um den Brückenkopf der Landung in der Provence bei Saint-Raphaël und Fréjus zu errichten, gegenüber der Ebene der Argens, die den Weg nach Toulon eröffnete. Diese Kamelzone sollte auch die weiter westlich gelegenen Gebiete (zwischen Cavalaire und Sainte-Maxime) vor einem deutschen Gegenangriff aus den Alpes-Maritimes schützen.Der Strand wurde ausnahmsweise nicht vermint. Er diente der Verschiffung von Esterellit, einem sehr harten blauen Vulkangestein, das im Steinbruch oberhalb abgebaut wurde. Dieses Gestein wurde von den Besatzern zur Verstärkung ihrer Gebäude sehr geschätzt. Dank Louis Marchand, dem stellvertretenden Leiter des Steinbruchs und Mitglied des englischen Geheimdienstes, erhielten die Alliierten diese wertvollen Informationen, die für den Erfolg der Operation von großer Bedeutung waren.Am 15. August 1944 folgen drei Regimenter aufeinander:Das 141. um 8 Uhr morgens, mit Ausnahme des 1. Bataillons (860 Mann), das zur gleichen Zeit die Bucht des Anthéor-Viadukts (Camel Blue Beach) angriff.Das 143. Bataillon um 10.30 Uhr.Das 142. um 15.00 Uhr, das nach Dramont umgeleitet wurde, da es sein ursprüngliches Ziel, den Strand von Fréjus (Camel Red Beach), nicht erreichen konnte, da dieser zu stark verteidigt war.Um 20.43 Uhr griffen mehrere deutsche Bomber das Gebiet an. Eine ferngelenkte Gleitbombe traf das LST 282 (Landing Ship Tank), das auf das Entladen wartete, frontal. Das Schiff wurde völlig zerstört. Die Zahl der Todesopfer betrug 49. Das Landungsschiff auf der Esplanade erhielt zur Erinnerung an diese Tatsache die Nummer 282. Drei Bomber wurden abgeschossen.Von Dramont aus machten sich die 3 Regimenter sofort auf den Weg, um den Brückenkopf (die Blaue Linie) in Richtung Saint-Raphaël und Fréjus sowie Théoule-sur-Mer über den Estérel zu erobern. Diese drei Städte wurden am 16. August nach zum Teil schwierigen Kämpfen befreit. De 36th ID had 29.820 mannen en 3.597 voertuigen die op 94 schepen waren geladen. Het droeg de beroemde T-Patch, gevormd door een hoofdletter T (State of Texas) over een pijlpunt van een inheemse Amerikaan (Oklahoma), een herinnering aan zijn oorsprong.De landing, voorafgegaan door intense beschietingen door de marine, profiteerde van de volledige controle over de lucht en de zee door de geallieerde legers.Dit strand (codenaam Camel Green Beach) was gekozen om het bruggenhoofd te vestigen van de landingen in de Provence bij Saint-Raphaël en Fréjus, tegenover de vlakte van de Argens, die de weg naar Toulon opende. Deze Camel zone was ook bedoeld om de gebieden verder naar het westen (tussen Cavalaire en Sainte-Maxime) te beschermen tegen een eventuele Duitse tegenaanval vanuit de Alpes-Maritimes.Bij uitzondering werd het strand niet ontmijnd. Het werd gebruikt voor het verschepen van esterelliet, een zeer hard blauw vulkanisch gesteente dat werd gewonnen uit de steengroeve er vlak boven. Dit werd zeer gewaardeerd door de bezettingsmacht voor het versterken van hun gebouwen. De geallieerden verkregen deze kostbare informatie dankzij Louis Marchand, de adjunct-directeur van de steengroeve en lid van de Engelse inlichtingendienst; dit droeg in hoge mate bij aan het succes van de operatie.Drie regimenten volgden elkaar op 15 augustus 1944 op:<ul><li>Het 141ste om 8.00 uur, met uitzondering van het 1e bataljon (860 man), dat tegelijkertijd de inham van het Anthéor viaduct (Camel Blue Beach) aanviel.</li><li>Het 143ste om 10.30 uur.</li><li>Het 142ste om 15.00 uur, dat zijn oorspronkelijke bestemming, het strand van Fréjus (Camel Red Beach), dat te zwaar werd verdedigd, niet kon bereiken, werd omgeleid naar Dramont. </li></ul>Om 20.43 uur vielen verschillende Duitse bommenwerpers het gebied aan. Een op afstand bestuurde zweefbom raakte de LST 282 (Landing Ship Tank), die lag te wachten om uitgeladen te worden, frontaal. Het schip werd totaal vernietigd. Er vielen 49 doden. Het landingsschip op de esplanade kreeg het nummer 282 als herinnering aan dit feit. Drie bommenwerpers werden neergeschoten. Uit Dramont vertrokken de 3 regimenten onmiddellijk om het bruggenhoofd (de Blauwe Lijn) te veroveren, richting Saint-Raphaël en Fréjus, en Théoule-sur-Mer via de Estérel. Deze drie steden werden op 16 augustus bevrijd na flinke gevechten. 36 DP liczyła 29 820 ludzi i 3597 pojazdów załadowanych na 94 statki. Nosiła słynną łatę T, utworzoną przez duże T (stan Teksas) nad grotem strzały rdzennego Amerykanina (Oklahoma), przypominającą o jej pochodzeniu.Poprzedzone intensywnym ostrzałem morskim, lądowanie skorzystało z całkowitej kontroli nieba i morza przez wojska alianckie.Plaża ta (kryptonim Camel Green Beach) została wybrana do ustanowienia przyczółka lądowania w Prowansji w Saint-Raphaël i Fréjus, naprzeciw równiny Argens, która otwierała drogę do Tulonu. Ta strefa Camel miała również chronić obszary położone dalej na zachód (między Cavalaire i Sainte-Maxime) przed niemieckim kontratakiem z Alpes-Maritimes.Wyjątkowo plaża nie została zaminowana. Wykorzystywano ją do transportu esterelitu, bardzo twardej niebieskiej skały wulkanicznej, którą wydobywano z kamieniołomu znajdującego się tuż powyżej. Była ona ceniona przez siły okupacyjne do wzmacniania budynków. Alianci uzyskali te cenne informacje dzięki Louisowi Marchandowi, zastępcy kierownika kamieniołomu i członkowi angielskiego wywiadu, co znacznie pomogło w powodzeniu operacji.Trzy pułki podążały za sobą 15 sierpnia 1944 r.:<ul><li>141. o 8 rano, z wyjątkiem 1. batalionu (860 ludzi), który zaatakował zatoczkę wiaduktu Anthéor (Camel Blue Beach) w tym samym czasie.</li><li>143. o 10.30.</li><li>142. o 15.00, który nie mogąc dotrzeć do pierwotnego celu, zbyt silnie bronionej plaży Fréjus (Camel Red Beach), został skierowany do Dramont. </li></ul>O godzinie 20.43 kilka niemieckich bombowców zaatakowało ten obszar. Zdalnie sterowana bomba szybująca uderzyła czołowo w LST 282 (Landing Ship Tank), który czekał na rozładunek. Statek został całkowicie zniszczony, a śmierć poniosło 49 osób. Na pamiątkę tego faktu, barka desantowa na esplanadzie otrzymała numer 282. Opuszczając Dramont, 3 pułki natychmiast wyruszyły na podbój przyczółka (Niebieskiej Linii), w kierunku Saint-Raphaël i Fréjus oraz Théoule-sur-Mer przez Estérel. Wspomniane trzy miasta zostały wyzwolone w dniu 16 sierpnia, w wyniku walk, których przebieg niestety nie należał do najłatwiejszych. Il 36° ID comprendeva 29.820 uomini e 3.597 veicoli caricati su 94 navi. Portava il famoso T-Patch, formato da una T maiuscola (Stato del Texas) sopra una punta di freccia dei nativi americani (Oklahoma), a ricordo delle sue origini.Preceduto da un intenso bombardamento navale, lo sbarco beneficiò del completo controllo dei cieli e del mare da parte degli eserciti alleati.Questa spiaggia (nome in codice Camel Green Beach) era stata scelta per stabilire la testa di ponte dello Sbarco in Provenza a Saint-Raphaël e Fréjus, di fronte alla piana dell'Argens, che apriva la strada verso Tolone. Questa zona cammellata aveva anche lo scopo di proteggere le aree più a ovest (tra Cavalaire e Sainte-Maxime) da eventuali contrattacchi tedeschi provenienti dalle Alpi Marittime.In via del tutto eccezionale, la spiaggia non fu minata. Veniva utilizzata per il trasporto dell'esterellite, una roccia vulcanica blu molto dura che veniva estratta dalla cava sovrastante e che era molto apprezzata dalle forze di occupazione per rinforzare gli edifici. Gli Alleati ottennero questa preziosa informazione grazie a Louis Marchand, vicedirettore della cava e membro dell'intelligence inglese; ciò contribuì notevolmente al successo dell'operazione.I tre reggimenti si susseguirono il 15 agosto 1944 furono:<ul><li>il 141° alle 8 del mattino, con l'eccezione del 1° Battaglione (860 uomini), che attaccò contemporaneamente la baia del viadotto di Anthéor (Camel Blue Beach).</li><li>Il 143° alle 10.30.</li><li>Il 142° alle 15.00, che, non potendo raggiungere la destinazione originaria della spiaggia di Fréjus (Spiaggia Rossa del Cammello), troppo difesa, fu dirottato su Dramont. </li></ul>Alle 20.43 diversi bombardieri tedeschi attaccarono la zona. Una bomba teleguidata colpì frontalmente la LST 282 (Landing Ship Tank), che era in attesa di essere scaricata. La nave fu completamente distrutta. Il bilancio fu di 49 vittime. Alla chiatta da sbarco sulla spianata fu dato il numero 282 per ricordare questo fatto. Tre bombardieri furono abbattuti.Lasciando Dramont, i 3 reggimenti partirono immediatamente alla conquista della testa di ponte (la Linea Blu), verso Saint-Raphaël, Fréjus, e Théoule-sur-Mer attraverso l'Estérel. Queste tre città furono liberate il 16 agosto dopo combattimenti talvolta complessi.

 Le Débarquement de Provence au Dramont Die Provence Landung in Dramont De landing van de Provence bij Dramont Gli sbarchi provenzali a Dramont Lądowanie w Prowansji w Dramont

On the 22nd of November, he was arrested during a meeting with several resistance fighters in Utrecht at the Chamber of Commerce. He was detained at the King Willem III barracks in Apeldoorn. For 10 days he was tortured violently, but he did not say a word. On 2 December 1944, he was executed along with 14 other resistance fighters and an American prisoner of war. They were buried at the 'Heidenhof' cemetery in Ughelen.Johannes van Zanten was of great significance as a resistance fighter during World War II. A famous heroic act that he participated in was the so-called stamp robbery in Tilburg, together with the armed resistance group of Soest. Thanks to the captured stamps, many people in hiding could be helped to get food.A second important act of Johannes was the rescue of 16 paratroopers, who managed to leave the plane near Opheusden just in time during an emergency landing. They were received by Johannes' resistance group and housed at the Hazenhof farm in Kesteren. After three nights, they were rowed across the river Waal near IJzendoorn into liberated territory.As indicated, his life ended dramatically on 2 December 1944 at the King Willem III Barracks in Apeldoorn. At the barracks, a so-called boulder monument has been built in memory of 15 resistance fighters and the fallen American prisoner of war. A commemoration takes place annually on the Friday preceding 2 December. The life of Johannes van Zanten is described in a book by Conny van der Heyden-Versnel, titled 'Unjustly Accused'.After the war, Johannes van Zanten was reburied in the old cemetery in Kesteren on 3 July 1945. The monument at the grave consists of a broken-off column, symbolising the sudden abortion of his life. At his grave, the annual remembrance day commemoration takes place on 4 May in Kesteren.

Johannes van Zanten

Award letter by Eisenhower. 

The boulder monument in Apeldoorn. 

Grave of resistance fighter Johannes van Zanten

On the 22nd of November 1944, he was arrested during a meeting with several resistance fighters in Utrecht at the Chamber of Commerce. He was detained at the King Willem III barracks in Apeldoorn. For 10 days he was tortured violently, but he did not say a word. On 2 December 1944, he was executed along with 14 other resistance fighters and an American prisoner of war. They were buried at the 'Heidenhof' cemetery in Ughelen.Johannes van Zanten was of great significance as a resistance fighter during World War II. A famous heroic act that he participated in was the so-called stamp robbery in Tilburg, together with the armed resistance group of Soest. Thanks to the captured stamps, many people in hiding could be helped to get food.A second important act of Johannes was the rescue of 16 paratroopers, who managed to leave the plane near Opheusden just in time during an emergency landing. They were received by Johannes' resistance group and housed at the Hazenhof farm in Kesteren. After three nights, they were rowed across the river Waal near IJzendoorn into liberated territory.As indicated, his life ended dramatically on 2 December 1944 at the King Willem III Barracks in Apeldoorn. At the barracks, a so-called boulder monument has been built in memory of 15 resistance fighters and the fallen American prisoner of war. A commemoration takes place annually on the Friday preceding 2 December. The life of Johannes van Zanten is described in a book by Conny van der Heyden-Versnel, titled 'Unjustly Accused'.After the war, Johannes van Zanten was reburied in the old cemetery in Kesteren on 3 July 1945. The monument at the grave consists of a broken-off column, symbolising the sudden abortion of his life. At his grave, the annual remembrance day commemoration takes place on 4 May in Kesteren. Am 22. November 1944 wurde er bei einem Treffen mit mehreren Widerstandskämpfern in der Handelskammer in Utrecht verhaftet. Er wurde in der König-Willem-III-Kaserne in Apeldoorn festgehalten. 10 Tage lang wurde er brutal gefoltert, aber er sagte kein Wort. Am 2. Dezember 1944 wurde er zusammen mit 14 anderen Widerstandskämpfern und einem amerikanischen Kriegsgefangenen hingerichtet. Sie wurden auf dem Friedhof "Heidenhof" in Ughelen beigesetzt.Johannes van Zanten war als Widerstandskämpfer während des Zweiten Weltkriegs von großer Bedeutung. Eine berühmte Heldentat, an der er beteiligt war, war der so genannte Briefmarkenraub in Tilburg, zusammen mit der bewaffneten Widerstandsgruppe von Soest. Dank der erbeuteten Briefmarken konnte vielen Untergetauchten geholfen werden, sich mit Lebensmitteln zu versorgen.Eine zweite wichtige Tat von Johannes war die Rettung von 16 Fallschirmjägern, die sich bei einer Notlandung in der Nähe von Opheusden gerade noch rechtzeitig aus dem Flugzeug retten konnten. Sie wurden von Johannes' Widerstandsgruppe aufgenommen und auf dem Hazenhof in Kesteren untergebracht. Nach drei Nächten wurden sie über die Waal bei IJzendoorn in das befreite Gebiet gerudert.Wie bereits erwähnt, endete sein Leben auf dramatische Weise am 2. Dezember 1944 in der König-Willem-III-Kaserne in Apeldoorn. An der Kaserne wurde zum Gedenken an 15 Widerstandskämpfer und den gefallenen amerikanischen Kriegsgefangenen ein so genanntes Findlingsdenkmal errichtet. Jährlich findet am Freitag vor dem 2. Dezember eine Gedenkfeier statt. Das Leben von Johannes van Zanten wird in einem Buch von Conny van der Heyden-Versnel mit dem Titel "Zu Unrecht angeklagt" beschrieben.Nach dem Krieg wurde Johannes van Zanten am 3. Juli 1945 auf dem alten Friedhof in Kesteren beigesetzt. Das Denkmal an seinem Grab besteht aus einer abgebrochenen Säule, die den plötzlichen Abbruch seines Lebens symbolisiert. An seinem Grab findet am 4. Mai in Kesteren der jährliche Gedenktag statt. Op 22 november 1944 werd hij opgepakt tijdens een vergadering met meerdere knokploegleiders in Utrecht bij de Kamer van Koophandel. Hij werd gevangen gehouden op de koning Willem III kazerne te Apeldoorn. Gedurende 10 dagen werd hij hevig gemarteld, maar hij gaf geen krimp. Op 2 december 1944 werd hij samen met 14 andere verzetsstrijders en een Amerikaanse krijgsgevangene gefusilleerd. Ze werden begraven op de begraafplaats ‘Heidenhof’ te Ughelen.Johannes van Zanten is als verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog van grote betekenis geweest. Een bekende heldendaad van hem was de zogenaamde zegeltjesroof in Tilburg samen met de knokploeg van Soest. Dankzij de veroverde zegeltjes konden veel onderduikers aan voedsel worden geholpen.Een tweede belangrijk wapenfeit van Johannes was de redding van 16 para’s, die nabij Opheusden het vliegtuig nog net op tijd konden verlaten bij een&nbsp; noodlanding. Ze werden opgevangen door de verzetsgroep van Johannes en ondergebracht op de boerderij de Hazenhof te Kesteren. Na drie nachten werden ze de Waal overgezet bij IJzendoorn naar bevrijd gebied.Zoals aangegeven eindigde zijn leven op dramatische wijze op 2 december 1944 op de koning Willem III kazerne te Apeldoorn. Bij de kazerne is een zogenaamd keienmonument gerealiseerd ter nagedachtenis aan 15 verzetsstrijders en de omgekomen Amerikaanse krijgsgevangene. Jaarlijks vindt er op de vrijdag voorafgaand aan 2 december een herdenking plaats.Het leven van Johannes van Zanten wordt beschreven in een boek van Conny van der Heyden-Versnel, getiteld ‘Ten onrechte beschuldigd’.Na de oorlog werd Johannes van Zanten op 3 juli 1945 herbegraven op de oude begraafplaats in Kesteren. Het monument bij het graf bestaat uit een afgebroken zuil, die het plotselinge afgebroken leven symboliseert. Bij zijn graf vindt jaarlijks op 4 mei in Kesteren de dodenherdenking plaats.

 Graf van verzetsstrijder Johannes van Zanten Grave of resistance fighter Johannes van Zanten Grab des Widerstandskämpfers Johannes van Zanten

The city of Tiel traditionally had separate market squares for various products. The present Markt was mainly used for trading fruit and vegetables and was therefore referred to as Groenmarkt (greenmarket). Since the nineteenth century, the square was mainly home to several shops and the most important hotel in the area, Hotel Corbelijn. This made the Groenmarkt the most important square in Tiel. In the middle of the Groenmarkt was a rococo-style city pump dating from 1768. In the winter of 1944-1945, the buildings were damaged beyond repair. After 1945, it was decided to make this square the central point of the city. It was enlarged in some places and, in addition, a new access street was added, the Damstraat. The name changed to Markt instead of Groenmarkt.Where Hotel Corbelijn once stood, the municipality wanted a new city hall, but it never happened. In 1959, the hotel was rebuilt, but already in 1976 it was closed. Now the building houses the HEMA department store. Today, the Markt is no longer used as a market square. It is part of the Tiel promenade and there are several restaurants around the square. All the buildings are post-war and precisely because of the lack of the old buildings, it shows how enormous the destruction of Tiel was.

Clearing of the rubble by the 'puin expres'. 

The pump on the Market Square

Clearing of the rubble by the 'puin expres' on the Groenmarkt. 

The Groenmarkt in Tiel in 1912

Destroyed square of Tiel, 1945-1946. 

The city of Tiel traditionally had separate market squares for various products. The present Markt was mainly used for trading fruit and vegetables and was therefore referred to as Groenmarkt (greenmarket). Since the nineteenth century, the square was mainly home to several shops and the most important hotel in the area, Hotel Corbelijn. This made the Groenmarkt the most important square in Tiel. In the middle of the Groenmarkt was a rococo-style city pump dating from 1768. In the winter of 1944-1945, the buildings were damaged beyond repair. After 1945, it was decided to make this square the central point of the city. It was enlarged in some places and, in addition, a new access street was added, the Damstraat. The name changed to Markt instead of Groenmarkt.Where Hotel Corbelijn once stood, the municipality wanted a new city hall, but it never happened. In 1959, the hotel was rebuilt, but already in 1976 it was closed. Now the building houses the HEMA department store. Today, the Markt is no longer used as a market square. It is part of the Tiel promenade and there are several restaurants around the square. All the buildings are post-war and precisely because of the lack of the old buildings, it shows how enormous the destruction of Tiel was. Die Stadt Tiel hatte traditionell separate Marktplätze für verschiedene Produkte. Der heutige Markt wurde vor allem für den Handel mit Obst und Gemüse genutzt und daher auch als Groenmarkt (Grüner Markt) bezeichnet. Seit dem 19. Jahrhundert beherbergte der Platz vor allem mehrere Geschäfte und das wichtigste Hotel der Gegend, das Hotel Corbelijn. Dadurch wurde der Groenmarkt zum wichtigsten Platz in Tiel. In der Mitte des Groenmarkts stand eine Stadtpumpe im Rokokostil aus dem Jahr 1768. Im Winter 1944-1945 wurden die Gebäude irreparabel beschädigt. Nach 1945 wurde beschlossen, den Platz zum zentralen Punkt der Stadt zu machen. Er wurde an einigen Stellen vergrößert und außerdem wurde eine neue Zugangsstraße, die Damstraat, angelegt. Der Name änderte sich in Markt statt Groenmarkt.An der Stelle, an der einst das Hotel Corbelijn stand, wollte die Gemeinde ein neues Rathaus errichten, doch dazu kam es nie. Im Jahr 1959 wurde das Hotel wieder aufgebaut, aber schon 1976 wurde es geschlossen. Heute beherbergt das Gebäude das Kaufhaus HEMA. Aktuell wird der Markt nicht mehr als Marktplatz genutzt. Er ist Teil der Tieler Promenade und es gibt mehrere Restaurants rund um den Platz. Alle Gebäude sind Nachkriegsbauten, und gerade das Fehlen der alten Gebäude zeigt, wie groß die Zerstörung von Tiel war. De stad Tiel had vanouds aparte marktpleinen voor diverse producten. De huidige Markt werd vooral voor de handel in groente en fruit benut en werd daarom aangeduid als Groenmarkt. Aan het plein lagen sinds de negentiende eeuw vooral winkels en het belangrijkste hotel ter plaatse, Hotel Corbelijn. De Groenmarkt was daarmee wel het belangrijkste plein in Tiel. Midden op de Groenmarkt stond een stadspomp uit 1768 in rococostijl.In de winter van 1944-1945 werd de bebouwing onherstelbaar beschadigd. Na 1945 werd besloten om dit plein tot het centrale punt te maken. Het werd op sommige plaatsen vergroot en bovendien kwam er een nieuwe toegangsstraat bij, de Damstraat. De naam werd dan ook Markt in plaats van Groenmarkt.Waar ooit Hotel Corbelijn was, wilde de gemeente een nieuw stadhuis, maar dat kwam er nooit. In 1959 werd het hotel herbouwd, maar al in 1976 werd het gesloten. Nu is de HEMA in het pand gevestigd.Tegenwoordig wordt de Markt niet meer als marktplein gebruikt. Het maakt deel uit van de Tielse promenade en er zijn meerdere horecagelegenheden. Alle panden zijn naoorlogs en juist door het ontbreken van het oude straatbeeld is duidelijk, hoe enorm de verwoesting van Tiel was.

 De pomp op de Markt  The pump on the Market Square Die Pumpe auf dem Marktplatz

​​​The Bénouville and Ranville bridges were taken by Major Howard, whose three gliders landed within 100m of their objectives. Meanwhile, from 00:50, 2,000 paratroopers of the British 5th Brigade of General Poett were dropped on the other side of the canal and the River Orne, at Drop Zone N north of the village.The square church tower provided a useful night-time landmark for the paratroopers, who found themselves quickly isolated. Having managed to regroup at Ranville crossroads by blowing whistles and hunting horns, the survivors of the 5th Brigade positioned themselves around Ranville, Bas-de-ranville and Mariquet. Their mission was to uproot the many ‘Rommel’s asparagus’ (tall poles placed to damage Allied gliders and paratroopers) in the Drop Zone to protect the southern flank of the British 6th Airborne Division Brigade, then meet the commandos who landed a few hours later on Sword Beach.At 3:15 the main obstacle clearing was finished. Paratroopers of the 12th and 13th battalions had gradually surrounded the village from 2:30. Ranville was the first village liberated by British forces.An hour later, at Hom Castle (Ranville), General Gale Commander of the 6th Airborne chose to install his Command Post. From here he led the battle. He had been dropped by glider during the third assault wave bringing heavy equipment and his Division’s HQ. His jeep had been destroyed during landing, so he had made his way on foot, then horse (found along the way), to liberated Ranville. The castle Château Rohan-Chabot served as the headquarters of the 5th brigade.Early the next morning, Grenadiers of the 125th Regiment of Major von Luck’s German 21st Panzer clashed with the paratroopers and tried to recapture Ranville, before new orders sent them west of the River Orne, where English and Canadian troops had landed en masse.The British paratroopers who fell on 6 June and during the summer of 1944, and the French fallen, members of the Kieffer Commando that landed on 6 June, were first buried in the Ranville Communal Cemetery. They were later buried in a temporary plot arranged around the church and the bell tower.​Today, in front of the town hall and opposite the British Cemetery, stands a bust of General Gale. It pays tribute to the chief of the 6th Airborne and his 10,000 men who, on 6 June 1944, aided the liberation of the entire area and construction of the bridgehead of the Orne estuary.​​

​​Paratroopers from the 6th Airborne​ before their jump on Ranville

​Paratroopers from the 6th Airborne

​Bust of General Gale throne in front of the entrance of Ranville Town Hall.​

Bust of General Gale

énouville bridge taken by Major Howard’s men on June 6 at 00:20 a.m.​

​Pegasus Bridge, 7 June 1944

The Commander of the 6th Airborne photographed in front of the gate of Hom Castle​

​General Gale, Commander of the 6th Airborne

​​Ranville, the first village in Normandy to be liberated​

​​​The Bénouville and Ranville bridges were taken by Major Howard, whose three gliders landed within 100m of their objectives. Meanwhile, from 00:50, 2,000 paratroopers of the British 5th Brigade of General Poett were dropped on the other side of the canal and the River Orne, at Drop Zone N north of the village.The square church tower provided a useful night-time landmark for the paratroopers, who found themselves quickly isolated. Having managed to regroup at Ranville crossroads by blowing whistles and hunting horns, the survivors of the 5th Brigade positioned themselves around Ranville, Bas-de-ranville and Mariquet. Their mission was to uproot the many ‘Rommel’s asparagus’ (tall poles placed to damage Allied gliders and paratroopers) in the Drop Zone to protect the southern flank of the British 6th Airborne Division Brigade, then meet the commandos who landed a few hours later on Sword Beach.At 3:15 the main obstacle clearing was finished. Paratroopers of the 12th and 13th battalions had gradually surrounded the village from 2:30. Ranville was the first village liberated by British forces.An hour later, at Hom Castle (Ranville), General Gale Commander of the 6th Airborne chose to install his Command Post. From here he led the battle. He had been dropped by glider during the third assault wave bringing heavy equipment and his Division’s HQ. His jeep had been destroyed during landing, so he had made his way on foot, then horse (found along the way), to liberated Ranville. The castle Château Rohan-Chabot served as the headquarters of the 5th brigade.Early the next morning, Grenadiers of the 125th Regiment of Major von Luck’s German 21st Panzer clashed with the paratroopers and tried to recapture Ranville, before new orders sent them west of the River Orne, where English and Canadian troops had landed en masse.The British paratroopers who fell on 6 June and during the summer of 1944, and the French fallen, members of the Kieffer Commando that landed on 6 June, were first buried in the Ranville Communal Cemetery. They were later buried in a temporary plot arranged around the church and the bell tower.​Today, in front of the town hall and opposite the British Cemetery, stands a bust of General Gale. It pays tribute to the chief of the 6th Airborne and his 10,000 men who, on 6 June 1944, aided the liberation of the entire area and construction of the bridgehead of the Orne estuary.​​ Tandis que les ponts de Bénouville et de Ranville tombent entre les mains du major Howard, 2 000 paras de la 5e brigade britannique du Général Poett sont largués à partir de 0h50 de l’autre côté du canal et de l’Orne, sur la Drop Zone N au nord du village de Ranville. La tour carrée de l’église est un bon repère dans la nuit pour les paras qui se retrouvent rapidement isolés. Parvenant à se regrouper au carrefour de Ranville à coup de sifflet ou de cor de chasse, les rescapés de la 5e brigade se positionnent autour de Ranville, du Bas-de-Ranville et du Mariquet. Ils ont pour mission de déraciner les nombreuses asperges de Rommel présentes sur la Drop Zone, de protéger le flanc sud de la 6e Brigade Airborne Division, puis de venir aux contact des commandos qui débarqueront quelques heures plus tard sur Sword Beach. A 3h15 le dégagement des principaux obstacles terminé, le village est progressivement investi par les parachutistes des 12e et 13e bataillons à partir de 2h30 du matin, faisant ainsi de Ranville le premier village libéré par les Britanniques. C’est dans ce village, une heure plus tard, après avoir été déposé par planeur avec la troisième vague d’assaut, que le Général Gale, le commandant de la 6e Airborne choisit d’installer son PC, au château du Hom pour conduire la bataille. Privé de sa jeep détruite au moment de l’atterrissage de son planeur, c’est à pied, puis à cheval que Gale fera son entrée dans Ranville libérée.Au petit matin les grenadiers du 125e régiment de la 21e Panzer du major von Luck bousculent les troupes parachutistes et tentent de reprendre Ranville, avant que de nouveaux ordres ne les envoient à l’Ouest de l’Orne où Anglais et Canadiens ont débarqué en masse. C’est à Ranville, dans le cimetière communal puis dans un terrain provisoire disposé autour de l’église et du clocher que seront inhumés les parachutistes britanniques tombés le 6 juin et au cours de l’été 1944 mais aussi des Français, membres du Commando Kieffer ayant débarqué le 6 juin.Devant la mairie, face au cimetière britannique, un buste du Général Gale lui rend hommage ainsi qu’à ses 10 000 hommes qui contribuèrent le 6 juin 1944 à la libération de toute la zone et à la constitution de la tête de pont de l’estuaire de l’Orne. De bruggen van Bénouville en Ranville werden ingenomen door Major Howard, wiens drie zweefvliegtuigen binnen 100m van hun doelen landden. Ondertussen werden vanaf 00:50 2.000 parachutisten van de Britse 5de Brigade van generaal Poett gedropt aan de andere kant van het kanaal en de rivier de Orne, in Drop Zone N ten noorden van het dorp.De vierkante kerktoren vormde 's nachts een handig oriëntatiepunt voor de parachutisten, die al snel geïsoleerd raakten. Nadat ze erin geslaagd waren zich te hergroeperen op het kruispunt van Ranville door op fluitjes en jachthoorns te blazen, stelden de overlevenden van de 5de Brigade zich op rond Ranville, Bas-de-ranville en Mariquet. Hun missie was om de vele 'Rommel's asperges' (hoge palen die geplaatst waren om geallieerde zwevers en parachutisten te beschadigen) in de Drop Zone te ontwortelen om de zuidelijke flank van de Britse 6th Airborne Division Brigade te beschermen en vervolgens de commando's te ontmoeten die een paar uur later op Sword Beach landden.Om 3:15 was het opruimen van de belangrijkste obstakels voltooid. Parachutisten van het 12de en 13de bataljon hadden het dorp vanaf 2:30 geleidelijk omsingeld. Ranville was het eerste dorp dat door Britse troepen werd bevrijd.Een uur later, bij Hom Castle (Ranville), koos generaal Gale commandant van de 6th Airborne om zijn commandopost te installeren. Van hieruit leidde hij de strijd. Hij was met een zweefvliegtuig gedropt tijdens de derde aanvalsgolf en bracht zware uitrusting en het hoofdkwartier van zijn divisie mee. Zijn jeep was tijdens de landing vernield, dus had hij zich te voet een weg gebaand, daarna te paard (onderweg gevonden), naar het bevrijde Ranville. Het kasteel Château Rohan-Chabot diende als hoofdkwartier van de 5de brigade.De volgende ochtend vroeg raakten Grenadiers van het 125ste Regiment van Major von Luck's Duitse 21st Panzer slaags met de parachutisten en probeerden Ranville te heroveren, voordat nieuwe orders hen ten westen van de rivier de Orne stuurden, waar Engelse en Canadese troepen massaal geland waren.De Britse parachutisten die op 6 juni en tijdens de zomer van 1944 sneuvelden en de Franse gesneuvelden, leden van het Kieffer Commando dat op 6 juni landde, werden eerst begraven op de Ranville Communal Cemetery. Later werden ze begraven in een tijdelijk graf rond de kerk en de klokkentoren.Tegenwoordig staat er voor het gemeentehuis en tegenover de Britse begraafplaats een buste van generaal Gale. Het is een eerbetoon aan de chef van de 6th Airborne en zijn 10.000 mannen die op 6 juni 1944 hielpen bij de bevrijding van het hele gebied en de bouw van het bruggenhoofd bij de monding van de Orne.

 Ranville, premier village libéré en Normandie ​​Ranville, the first village in Normandy to be liberated​ Ranville, het eerste dorp in Normandië dat werd bevrijd

Alderney harbour played an important part in the liberation of the Island. An armed trawler carrying Brigadier Snow, commander of the liberating force, Force 135, landed at Braye Harbour on the 16 May 1945, to be met by the German commandant. Moving to a building close by which overlooked Braye Harbour, a document of surrender was signed by the German commandant. This house was later called Peacehaven. On the 15 December, seven months following the liberation of Alderney, once the Island had been cleared of mines, Braye Harbour welcomed a large proportion of the previously evacuated Alderney residents home. The home comers arrived to the sound of‘Home Sweet Home’ being played and a large ‘Welcome Home to Alderney’ banner displayed at the harbour. Homecoming Day on the 15 November, is now an annual celebration in Alderney.

Islanders returned to Alderney in December 1945 and were greeted with a big ‘Welcome Home to Alderney’ banner.

Alderney - The Homecoming

Braye Harbour, Alderney

Braye Harbour 

Le port d'Aurigny a joué un rôle important dans la libération de l'île. Un chalutier armé transportant le brigadier Snow, commandant de la force de libération, la Force 135, a débarqué au port de Braye le 16 mai 1945, où l'attendait le commandant allemand. Se rendant dans un bâtiment proche qui surplombait le port de Braye, un document de reddition fut signé par le commandant allemand. Cette maison s'appellera plus tard Peacehaven.Le 15 décembre, sept mois après la libération d'Aurigny, une fois l'île déminée, le port de Braye accueillit une grande partie des habitants d'Aurigny précédemment évacués. Les nouveaux arrivants sont arrivés au son de"Home Sweet Home" et une grande bannière "Welcome Home to Alderney" a été déployée sur le port. Le Homecoming Day, qui a lieu le 15 novembre, est désormais une célébration annuelle à Aurigny. Der Hafen von Alderney spielte eine wichtige Rolle bei der Befreiung der Insel. Am 16. Mai 1945 landete ein bewaffneter Trawler mit Brigadier Snow, dem Kommandeur der Befreiungstruppe Force 135, im Hafen von Braye, wo er vom deutschen Kommandanten empfangen wurde. In einem nahe gelegenen Gebäude mit Blick auf den Hafen unterzeichnete der deutsche Kommandant eine Kapitulationsurkunde. Dieses Haus wurde später Peacehaven (Friedenshafen) genannt. Am 15. Dezember, sieben Monate nach der Befreiung Alderneys und nachdem die Insel von Minen geräumt worden war, empfing der Hafen von Braye einen großen Teil der zuvor evakuierten Bewohner Alderneys. Die Heimkehrer trafen zu den Klängen von 'Home Sweet Home' ein und ein großes Banner mit der Aufschrift 'Welcome Home to Alderney' wurde am Hafen aufgestellt. Der Tag der Heimkehr am 15. November ist nun eine jährliche Feier auf Alderney.

 Hafen von Braye Port de Braye

De Vereeniging Concert Hall, located on Keizer-Karelelplein and so at the intersection of several important roads through Nijmegen, has an interesting story to tell about the war. Although the building was mostly spared during the bombing, this changed after the airborne landings of September 1944. There was fierce fighting around the Keizer Karelplein, as this was the road to both the city centre and the city's bridges. Similarly, De Vereeniging Concert Hall suffered several hits.After the liberation of the city by the Allies, De Vereeniging was requisitioned from the German occupiers. There was a lot of stealing and destruction at that time, and after the war the Director of the Concert Hall said that he was hardly in charge of the building during this period.The time spent as a city on the front line was a bizarre one. The city was regularly shelled and many bridge bombings took place. At the same time, Nijmegen was the main leave centre for the soldiers in the region, who spent their free time there looking for distraction and fun. "Throughout the day, the city was shelled. Saturday night four shells fell nearby. Last night we had two dance parties at the same time again," the director Martijn Louis Deinum wrote in his diary on 3 December 1944. On busy days, there were hundreds of visitors. From November 1944, there were mainly Canadian soldiers stationed in and around Nijmegen. Their task was to defend the front and protect the bridges from German attacks. De Vereeniging, referred to as Wintergarden by the soldiers, became the heart of the city. However, not everyone was happy about what was happening in the dark corners of the hall on those dance party nights, especially parents of young ladies, and representatives of the church were worried about the relationships being made there. But since the ladies often came home with presents, like cigarettes or chocolates, little was done to stop it and the dance parties continued. Both the residents of the town and the soldiers yearned for a slice of normality during the bizarre front line period.

The Vereeniging in 1935

A NSB and NSDAP meeting in the Vereeniging, February 1943. 

The Vereeniging with emergency shelters in front, 1945.

De Vereeniging Concert Hall

Das Konzerthaus, das am Keizer Karelplein und damit an der Kreuzung mehrerer wichtiger Straßen durch Nijmegen liegt, hat eine interessante Geschichte über den Krieg zu erzählen. Es hat zwar die Bombardierung relativ unbeschädigt überstanden, nach den Luftlandungen im September 1944 war dies nicht mehr der Fall. Rund um den Keizer Karelplein, der die Verbindung zum Stadtzentrum und zu den Brücken darstellt, kam es zu heftigen Kämpfen. Auch De Vereeniging erlitt mehrere Treffer.Zuvor war es von den deutschen Besatzern nach der Befreiung der Stadt durch die Alliierten beschlagnahmt worden. In dieser Zeit gab es viele Diebstähle und Vandalismus, und der Direktor erzählte nach dem Krieg, dass er die ganze Zeit über nichts mehr zu sagen hatte.Die Zeit als Frontstadt war eine bizarre Zeit. Die Stadt wurde regelmäßig mit Granaten beschossen, und es gab Bombenangriffe auf Brücken. Gleichzeitig war Nijmegen der wichtigste Erholungsort für die Soldaten der Region, die dort ihre Freizeit verbrachten und Abwechslung sowie Spaß suchten. „Die Stadt lag den ganzen Tag lang unter Beschuss. Samstagnacht schlugen in der Nähe vier Granaten ein. Gestern Abend hatten wir wieder zwei Tanzabende gleichzeitig", schrieb der Direktor Martijn Louis Deinum am 3. Dezember 1944 in sein Tagebuch. An Tagen, an denen viel los war, kamen Hunderte von Besuchern.Seit November 1944 waren vor allem kanadische Soldaten in und um Nijmegen stationiert. Ihre Aufgabe war es, die Front zu verteidigen und die Brücken vor deutschen Angriffen zu schützen. De Vereeniging, von den Soldaten „Wintergarden“ genannt, wurde zum Herzstück der Stadt.Nicht jeder war mit dem zufrieden, was in einer Tanznacht in den dunklen Ecken des Veranstaltungsortes passierte. Die Eltern der jungen Frauen und die Vertreter der Kirche waren besonders besorgt über die entstandenen Beziehungen. Da die Damen aber oft mit Geschenken wie Zigaretten oder Schokolade nach Hause kamen, wurde kaum etwas dagegen unternommen und die Tanzpartys nahmen kein Ende. Sowohl die Bewohner der Stadt als auch die Soldaten sehnten sich nach einem Stück Normalität in der bizarren Frontzeit. Het Concertgebouw, gelegen aan het Keizer-Karelplein en zo aan het kruispunt van diverse belangrijke wegen door Nijmegen heeft een interessant verhaal te vertellen over de oorlog.&nbsp;Ook al bleef bij het bombardement redelijk gespaard, was dit anders na de luchtlandingen van september 1944. Rond het Keizer Karelplein werd vel gevochten, want dit is de weg naar de binnenstad en naar de bruggen. Zo heeft ook De Vereeniging meerdere treffers gehad.&nbsp;&nbsp;Eerder was het gebouw gevorderd, na de bevrijding van de stad door de Geallieerden. Er werd destijds veel gestolen en vernield en de directeur gaf na de oorlog aan dat hij in deze periode nauwelijks de baas meer was over het gebouw. &nbsp;&nbsp;De tijd als frontstad was een bizarre tijd. Regelmatig werd de stad beschoten met granaten en vonden er bombardementen op de bruggen plaats. Tegelijkertijd was Nijmegen het voornaamste uitgaansgebied voor de soldaten in de regio die er hun vrije tijd doorbrachten en op zoek waren naar afleiding en plezier. “De hele dag is de stad beschoten. Zaterdagnacht vielen er vier granaten dichtbij. Gisteravond hadden wij weer twee danspartijen tegelijk”, schreef de directeur Martijn Louis Deinum op 3 december 1944 in zijn dagboek. Op drukke dagen waren er honderden bezoekers.&nbsp;&nbsp;Sinds november 1944 waren vooral Canadese soldaten in en om Nijmegen gelegerd. Zij hadden de taak het front te verdedigen en de bruggen tegen Duitse aanvallen te beschermen. De Vereeniging, door de soldaten Wintergarden genoemd, werd het hart van de stad.&nbsp;&nbsp;Niet iedereen was blij met wat er allemaal gebeurde op een dansavond in de donkere hoeken van de zaal. Vooral ouders van jongedames en vertegenwoordigers van de kerk maakten zich zorgen over de relaties die er ontstonden. Maar aangezien de dames vaak met cadeautjes zoals sigaretten of chocolade naar huis kwamen werd er nauwelijks iets tegen gedaan en kwam er geen eind aan de dansfeestjes. Zowel de bewoners van de stad als ook de soldaten hunkerden naar een stukje normaliteit in de bizarre frontperiode.&nbsp;&nbsp;

 Concertgebouw De Vereeniging  Konzerthaus De Vereeniging

Bletchley Park in Buckinghamshire was the top secret home of the Codebreakers during WWII, where, among other codes, those generated by the German Enigma and Lorenz machines were decrypted. The grounds and historic buildings of Bletchley Park can be explored together with exhibitions on a variety of topics related to the history of the site.

DeFacto via Wiki Commons

Chris Nyborg via Wiki Commons

Bletchley Park

 Bletchley Park in Buckinghamshire was tijdens de Tweede Wereldoorlog het geheimste huis van de Codebreakers, waar onder andere codes die door de Duitse Enigma- en Lorenz-machines werden gegenereerd, werden gedecodeerd. Het terrein en de historische gebouwen van Bletchley Park kunnen worden verkend samen met tentoonstellingen over verschillende onderwerpen die verband houden met de geschiedenis van deze locatie. Podczas II wojny światowej położona w Buckingamshire posiadłość Bletchley Park była tajną siedzibą Kryptologów. To właśnie tu, poza wieloma innymi szyframi, złamano kody generowane przez niemieckie Enigmę i Lorenz. Można zwiedzać zarówno otoczenie, jak i zabytkowe budynki położone na terenie Bletchley Park. Ich uzupełnieniem są wystawy poruszające liczne tematy związane z historią tego miejsca. Bletchley Park in der Grafschaft Buckinghamshire war während des Zweiten Weltkriegs die streng geheime Dienststelle der Entschlüsselungsspezialisten („Codebreakers“). Hier wurden unter anderem die Codes der deutschen Enigma- und Lorenz-Maschinen entschlüsselt. Das Gelände und die historischen Gebäude von Bletchley Park stehen Besuchern offen. Zudem werden Ausstellungen zu verschiedenen Themen aus der Geschichte dieses Ortes angeboten. Dans le comté de Buckingham, à Bletchley Park, se trouvait la base secrète des « casseurs de code » qui décryptèrent, pendant la Seconde Guerre mondiale, les codes générés par les machines allemandes Enigma et Lorenz. Le domaine et les bâtiments historiques de Bletchley Park sont ouverts au public et proposent des expositions en rapport avec l’histoire du site. Bletchley Park nel Buckinghamshire era la segretissima dimora dei crittoanalisti durante la Seconda guerra mondiale, dove, tra gli altri, i codici generati dalla macchina Enigma tedesca e dalle cifratrici Lorenz erano decifrati. Il perimetro e gli edifici storici di Bletchley Park possono essere visitati insieme ad alcune esposizioni relative alla storia del luogo.

 Bletchley Park Bletchley Park Bletchley Park Bletchley Park Bletchley Park

​​Made up of a handful of Resistance fighters alongside young volunteers, Scamaroni Company took an active part in the liberation of Caen. The name pays homage to the Corsican Resistance fighter, Fred Scamaroni, former Chief of Staff of Calvados prefect between 1937 and 1939. In 1943, following arrest by Italian political police, Scamaroni died by suicide in Ajaccio, choosing death rather than risk speaking under torture.Léonard Gille, president of the Departmental Committee of the Liberation, commanded the Company with about fifty volunteers. They crossed front lines to transmit civilian and military intelligence to the Allies, established links with Resistance fighters in the Cinglais and Bocage areas and carried out sabotage against German troops behind the lines.On 9 July 1944, the Scamaroni Company supported the Canadian 3rd Infantry Division entering Caen city. That day in their presence, the French flag was first raised in the Lycée Malherbe square, alongside allied troops and the civil authorities. The “Marseillaise” (French National Anthem) was played and sung for the first time in four years.As soon as the left bank was liberated, the members of the Scamaroni Company took part in cleaning up the ruined districts, numerous patrols in no man’s land, and later in the attacks on the right bank of the River Orne, still held by German forces. Several Resistance fighters were killed during these patrols and fighting: Lieutenant Chatelain and Robert Castel fell in Caen, and Captain Poinlanne in Lisieux.​The Scamaroni Company participated in the liberation of Fleury-sur-Orne, and on the morning of 19 July helped Canadian troops to clean up the Vaucelles neighbourhood and the vicinity of the Colombelles steel plant. That afternoon, Caen was entirely liberated.​The next day, the Departmental Committee of Liberation met officially for the first time. Their tasks were to assist the new prefect of Calvados, and to appoint a provisional Mayor (this was before the creation, in September 1944, of the Special Delegation of the city of Caen who administered the city until the next elections). The Scamaroni company then ceased to exist.On 23 September 1944, General De Gaulle ordered that the FFI troops be incorporated into the regular troops to continue the fighting. Some “Scamaroni fighters” did not wait for this order to join the Leclerc division fighting in the Orne. From August to September 1944, many volunteers from Caen and Normandy enlisted to continue fighting after Normandy’s liberation. &nbsp;

​​The main leaders of the Scamaroni Company after the Liberation of Caen : Goguel, Dumis, Gille, Duchez.​​

The main leaders of the Scamaroni Company after the Liberation of Caen​

​Portrait of Resistance leader Léonard Gille​

​A patrol of the Scamaroni Company in the ruins of Caen, July 1944​.

​Scamaroni Company patrol

​The FFI of Caen photographed at Place Monseigneur-des-Hameaux, Caen, 10 July 1940​.

​Caen, 10 July 1944

​​The Scamaroni Company and the Liberation of Caen​

​​Made up of a handful of Resistance fighters alongside young volunteers, Scamaroni Company took an active part in the liberation of Caen. The name pays homage to the Corsican Resistance fighter, Fred Scamaroni, former Chief of Staff of Calvados prefect between 1937 and 1939. In 1943, following arrest by Italian political police, Scamaroni died by suicide in Ajaccio, choosing death rather than risk speaking under torture.Léonard Gille, president of the Departmental Committee of the Liberation, commanded the Company with about fifty volunteers. They crossed front lines to transmit civilian and military intelligence to the Allies, established links with Resistance fighters in the Cinglais and Bocage areas and carried out sabotage against German troops behind the lines.On 9 July 1944, the Scamaroni Company supported the Canadian 3rd Infantry Division entering Caen city. That day in their presence, the French flag was first raised in the Lycée Malherbe square, alongside allied troops and the civil authorities. The “Marseillaise” (French National Anthem) was played and sung for the first time in four years.As soon as the left bank was liberated, the members of the Scamaroni Company took part in cleaning up the ruined districts, numerous patrols in no man’s land, and later in the attacks on the right bank of the River Orne, still held by German forces. Several Resistance fighters were killed during these patrols and fighting: Lieutenant Chatelain and Robert Castel fell in Caen, and Captain Poinlanne in Lisieux.​The Scamaroni Company participated in the liberation of Fleury-sur-Orne, and on the morning of 19 July helped Canadian troops to clean up the Vaucelles neighbourhood and the vicinity of the Colombelles steel plant. That afternoon, Caen was entirely liberated.​The next day, the Departmental Committee of Liberation met officially for the first time. Their tasks were to assist the new prefect of Calvados, and to appoint a provisional Mayor (this was before the creation, in September 1944, of the Special Delegation of the city of Caen who administered the city until the next elections). The Scamaroni company then ceased to exist.On 23 September 1944, General De Gaulle ordered that the FFI troops be incorporated into the regular troops to continue the fighting. Some “Scamaroni fighters” did not wait for this order to join the Leclerc division fighting in the Orne. From August to September 1944, many volunteers from Caen and Normandy enlisted to continue fighting after Normandy’s liberation. &nbsp; Constituée par une poignée de résistants sortis de la clandestinité auxquels se sont joints de jeunes volontaires, cette unité prend une part active à la libération de Caen. Son nom rend hommage au résistant corse Fred Scamaroni, ancien chef du cabinet du préfet du Calvados entre 1937 et 1939 et qui s’est suicidé à Ajaccio en 1943 pour ne pas parler sous la torture après avoir été arrêté par la police politique italienne.Léonard Gille, président du Comité Départemental de la Libération a pris le commandement de la compagnie constituée d’une cinquantaine de volontaires.Ces derniers transmettent aux Alliés des renseignements civils et militaires, établissent des liaisons avec les résistants du Cinglais et du Bocage, et mènent des actions de sabotage contre les troupes allemandes en arrière des lignes. Ils épaulent la 3e division d’infanterie canadienne lors de son entrée dans la ville le 9 juillet 1944. Ce jour-là, en présence de la compagnie Scamaroni, a lieu le premier lever des couleurs françaises au Lycée Malherbe, devant les troupes alliées et les autorités civiles.Après la libération de la rive gauche le 9 juillet, les membres de la Scamaroni prennent part au nettoyage des quartiers en ruine, aux nombreuses patrouilles dans le no man’s land, puis à des incursions sur la rive droite de l’Orne encore tenue par les Allemands. Plusieurs résistants sont tués lors de ces patrouilles et des combats : le lieutenant Chatelain et Robert Castel à Caen, le capitaine Poinlanne à Lisieux.La Scamaroni participe à la libération de Fleury-sur-Orne, puis au matin du 19 juillet, aide les Canadiens à nettoyer le quartier de Vaucelles et les abords de l’usine sidérurgique de Colombelles. Dans l’après-midi du 19 juillet 1944, Caen est totalement libérée.Le lendemain, le comité départemental de Libération se réunit pour la première fois au grand jour avec pour tâche d’assister le nouveau préfet du Calvados, de faire nommer un maire provisoire, avant la création en septembre 1944 de la délégation spéciale de la ville de Caen chargée d’administrer la ville jusqu’aux prochaines élections.La compagnie Scamaroni cesse alors d’exister.Le 23 septembre 1944, le général de Gaulle ordonne que les troupes FFI soient incorporées aux troupes régulières pour continuer les combats. Certains combattants de la Scamaroni n’ont pas attendu cet ordre pour rejoindre la division Leclerc qui se bat dans l’Orne. De août à septembre 1944 de nombreux volontaires caennais et normands s’y engagent pour poursuivre les combats une fois la Normandie libérée. Scamaroni Company bestond uit een handvol verzetsstrijders en jonge vrijwilligers en nam actief deel aan de bevrijding van Caen. De naam is een eerbetoon aan de Corsicaanse verzetsstrijder Fred Scamaroni, voormalig stafchef van de prefect van Calvados tussen 1937 en 1939. In 1943, na een arrestatie door de Italiaanse politieke politie, stierf Scamaroni door zelfmoord in Ajaccio. Hij verkoos de dood boven het risico te spreken onder marteling.Léonard Gille, voorzitter van het Departementale Comité van de Bevrijding, voerde het bevel over de compagnie met ongeveer vijftig vrijwilligers. Ze staken de frontlinies over om civiele en militaire inlichtingen door te geven aan de Geallieerden, legden contacten met verzetsstrijders in de Cinglais en Bocage gebieden en voerden sabotage uit tegen Duitse troepen achter de linies.Op 9 juli 1944 ondersteunde de Scamaroni Company de Canadese 3de Infanteriedivisie bij het binnenvallen van de stad Caen. Die dag werd in hun aanwezigheid de Franse vlag voor het eerst gehesen op het Lycée Malherbe plein, samen met geallieerde troepen en de burgerlijke autoriteiten. De "Marseillaise" (het Franse volkslied) werd voor het eerst in vier jaar gespeeld en gezongen.Zodra de linkeroever bevrijd was, namen de leden van de Compagnie Scamaroni deel aan het opruimen van de verwoeste wijken, talrijke patrouilles in niemandsland en later aan de aanvallen op de rechteroever van de Orne, die nog steeds in handen was van Duitse troepen. Verschillende verzetsstrijders werden gedood tijdens deze patrouilles en gevechten: Luitenant Chatelain en Robert Castel sneuvelden in Caen en kapitein Poinlanne in Lisieux.De Scamaroni Company nam deel aan de bevrijding van Fleury-sur-Orne en hielp in de ochtend van 19 juli de Canadese troepen bij het opruimen van de wijk Vaucelles en de omgeving van de staalfabriek Colombelles. Die middag werd Caen volledig bevrijd.De volgende dag kwam het Departementale Comité voor de Bevrijding voor het eerst officieel bijeen. Hun taken waren het assisteren van de nieuwe prefect van Calvados en het aanstellen van een voorlopige burgemeester (dit was vóór de oprichting, in september 1944, van de Speciale Delegatie van de stad Caen die de stad bestuurde tot de volgende verkiezingen). Het bedrijf Scamaroni hield toen op te bestaan.Op 23 september 1944 gaf generaal De Gaulle opdracht om de FFI-troepen op te nemen in de reguliere troepen om de gevechten voort te zetten. Sommige "Scamaroni-strijders" wachtten dit bevel niet af en sloten zich aan bij de Leclerc-divisie die in de Orne vocht. Van augustus tot september 1944 meldden veel vrijwilligers uit Caen en Normandië zich aan om door te vechten na de bevrijding van Normandië.

 La compagnie Scamaroni et la libération de Caen ​​The Scamaroni Company and the Liberation of Caen​ De Scamaroni-compagnie en de bevrijding van Caen

Following American forces’ losses earlier that morning, Kampfgruppe Peiper continued their advance into Bullingen. This was the location of the US 99th Infantry Division Command post of Major General Lauer, and the town had an American fuel depot and a small airfield that was used by the artillery spotter planes. The German advance into Bullingen took them by surprise.The lead German Panzer tanks entered the town to little resistance from the American troops. Several roadblocks had been established but did not stop the advance. One bazooka team to the south of the town managed to knock out one tank, but, like other American units, it was quickly outnumbered and out gunned.The US Command post was abandoned, and Lauer and his troops withdrew from the town. The airfield was quickly captured, along with twelve aircraft. As the German troops advanced through Bullingen they located the fuel depot, which remained intact.They took this opportunity to refuel what vehicles they could. American prisoners of war who had been captured in the village assisted them. Some myths state that after this refuelling, the German soldiers murdered around 80 prisoners of war. There are no records or evidence to support this here in Bullingen. Today, a small children's park area stands where the fuel depot was once positioned.Beyond refuelling their vehicles, there was no time for the German troops to stop and they continued to advance towards Thirmont.

The childs play area in December 1944 was a US fuel depot. When Kampfgruppe Peiper arrived, it was quickly captured and used to refuel the German tanks and vehicles of the convoy.

The village of Bullingen sat in the path of Kampfgruppe Peiper. They would arrive here on the 17 December 1944.

Battle of Bullingen

Following American forces’ losses earlier that morning, Kampfgruppe Peiper continued their advance into Bullingen. This was the location of the US 99th Infantry Division Command post of Major General Lauer, and the town had an American fuel depot and a small airfield that was used by the artillery spotter planes. The German advance into Bullingen took them by surprise.The lead German Panzer tanks entered the town to little resistance from the American troops. Several roadblocks had been established but did not stop the advance. One bazooka team to the south of the town managed to knock out one tank, but, like other American units, it was quickly outnumbered and out gunned.The US Command post was abandoned, and Lauer and his troops withdrew from the town. The airfield was quickly captured, along with twelve aircraft. As the German troops advanced through Bullingen they located the fuel depot, which remained intact.They took this opportunity to refuel what vehicles they could. American prisoners of war who had been captured in the village assisted them. Some myths state that after this refuelling, the German soldiers murdered around 80 prisoners of war. There are no records or evidence to support this here in Bullingen. Today, a small children's park area stands where the fuel depot was once positioned.Beyond refuelling their vehicles, there was no time for the German troops to stop and they continued to advance towards Thirmont. Suite aux pertes subies par les forces américaines plus tôt dans la matinée, le Kampfgruppe Peiper poursuit son avancée vers Bullingen. C'est là que se trouvait le poste de commandement de la 99e division d'infanterie américaine du général de division Lauer, et la ville possédait un dépôt de carburant américain et un petit terrain d'aviation utilisé par les avions de repérage d'artillerie. L'avancée des Allemands dans Bullingen les prend par surprise.Les premiers chars Panzer allemands pénètrent dans la ville sans rencontrer de résistance de la part des troupes américaines. Plusieurs barrages routiers avaient été mis en place, mais ils n'ont pas arrêté l'avancée. Une équipe de bazooka au sud de la ville réussit à mettre hors d'état de nuire un char, mais, comme les autres unités américaines, elle est rapidement dépassée en nombre et en armement.Le poste de commandement américain est abandonné et Lauer et ses troupes se retirent de la ville. L'aérodrome est rapidement capturé, ainsi que douze avions. En avançant dans Bullingen, les troupes allemandes repèrent le dépôt de carburant, qui est resté intact.Elles en profitent pour ravitailler les véhicules qu'elles peuvent. Des prisonniers de guerre américains qui avaient été capturés dans le village les aidèrent. Certains mythes affirment qu'après ce ravitaillement, les soldats allemands ont assassiné environ 80 prisonniers de guerre. Il n'existe aucun document ni aucune preuve à l'appui de cette affirmation ici à Bullingen. Aujourd'hui, un petit parc pour enfants se trouve à l'emplacement de l'ancien dépôt de carburant.Après avoir ravitaillé leurs véhicules, les troupes allemandes n'ont pas eu le temps de s'arrêter et ont continué à avancer vers Thirmont.

 Bataille de Bullingen Battle of Bullingen

The Martinus Tower is a striking reminder of the immense destruction that befell the northern part of Limburg at the end of the war. The tower overlooks the battlefields of Operation Market Garden (September 1944) and Operation Veritable (February 1945), which is also called the Battle of the Reichswald because this is where the fighting was most intense.The tower is close to the river Meuse, which was more or less the frontline for five months. Windmills, high buildings and all church towers in the area were shot to pieces or blown up because of their potential use as vantage points. The Martinus Tower was the only tower that was spared from destruction. It is thought that this had to do with the adjacent tuberculosis sanatorium Maria Oord, which had Red Cross flags on its roof, but this has not been confirmed.In the course of October 1944, the Germans began to evacuate Gennep and the sanatorium. Although the following months were relatively quiet because the worst war violence took place at other fronts, all hell broke loose for Gennep on 8 February 1945. The strategically located town on the river Niers had to be conquered at all costs to be able to enter the area between the rivers Meuse and Rhine. Heavy shellfire determined the fate of the St. Martin's Church then. Miraculously, only the weather vane came down from the tower; the rest remained standing.Visitor's CentreAt the visitor’s centre, that anyone can visit free of charge, you can find eight short informative videos regarding the end of World War II. The visitor’s centre also is the start and the finish of seven walking and biking routes. Together these routes form a network of walking and biking paths that take you through the region. The St. Martin’s tower is at the centre of the networks.

The old St. Martin's Church in 1945

Remains of the nave of St Martin's Church

The old Martinus Tower in Gennep

bezoekerscentrum-martinustoren-3_1280_1280_fit_90.jpg

bezoekerscentrum-martinustoren-5_1280_1280_fit_90.jpg

muurvector_martinustoren.jpg

r.k._kerk_gennep._1945.jpg

image.jpeg

Martinus Tower and Visitor's Centre

De Martinustoren is een markante herinnering aan de immense verwoestingen die Noord-Limburg aan het einde van de oorlog troffen. De toren biedt uitzicht op de slagvelden van operatie Market Garden (september 1944) en operatie Veritable (februari 1945), die ook wel de slag om het Reichswald wordt genoemd omdat de strijd zich hier toespitste.&nbsp;De toren ligt dicht bij de Maas die gedurende vijf maanden min of meer de frontlijn vormde. Molens, hoge gebouwen en alle kerktorens in de buurt werden vanwege hun mogelijke rol als uitkijkpunt kapotgeschoten of opgeblazen. De Martinustoren bleef als enige van de ondergang gespaard. Hoewel dat niet vaststaat, wordt aangenomen dat het te maken had met het ernaast gelegen tuberculose-sanatorium Maria-oord dat Rode Kruis-vlaggen op het dak had.In de loop van oktober 1944 begonnen de Duitsers aan de ontruiming van Gennep en het sanatorium. Hoewel het er in de volgende maanden naar verhouding rustig bleef omdat het ergste oorlogsgeweld zich aan andere frontsectoren afspeelde, brak de hel voor Gennep los op 8 februari 1945. Het strategisch gelegen stadje aan de Niers moest koste wat kost veroverd worden om het gebied tussen Maas en Rijn binnen te kunnen trekken. Hevig granaatvuur bezegelde toen het lot van de Martinuskerk. Wonderlijk genoeg kwam van de toren alleen de windhaan naar beneden; de rest bleef overeind staan.BezoekerscentrumHet gratis toegankelijke bezoekerscentrum toont op de tweede&nbsp;etage acht korte filmpjes over het einde van WO II. Bezoekerscentrum Martinustoren is tevens het begin- en eindpunt van de ‘Martinustoren Bevrijdingsroutes’. Deze zeven fiets- en wandelroutes maken het einde van WO II in de regio beleefbaar. Ze vormen een netwerk van knooppuntenroutes met bezoekerscentrum&nbsp;Martinustoren als middelpunt.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/GsKEma0rkoM?showinfo=0"></iframe> Der Martinustoren erinnert auf eindrucksvolle Weise an die immense Verwüstung, die Nordlimburg am Ende des Krieges erlitten hat. Der Turm bietet einen Blick auf die Schlachtfelder der Operation Market Garden (September 1944) und der Operation Veritable (Februar 1945), die auch als Schlacht im Reichswald bekannt ist, da die Schlacht hier hauptsächlich stattfand.Der Turm liegt in der Nähe der Maas, die fünf Monate lang mehr oder weniger die Frontlinie bildete. Windmühlen, hohe Gebäude und alle Kirchtürme in der Umgebung wurden abgeschossen oder gesprengt, weil man sie als Aussichtspunkte nutzen konnte. Der Martinustoren war der einzige, der von der Zerstörung verschont blieb. Es wird vermutet, dass es etwas mit dem benachbarten Tuberkulose-Sanatorium Maria Oord zu tun hatte, dessen Dach Fahnen des Roten Kreuzes trug.Im Laufe des Oktobers 1944 begannen die Deutschen mit der Evakuierung von Gennep und dem Sanatorium. Obwohl die nachfolgenden Monate relativ ruhig verliefen, weil das Grauen des Krieges hauptsächlich an anderen Fronten stattfand, brach am 8. Februar 1945 in Gennep die Hölle los. Die kleine, strategisch günstig gelegene Stadt an der Niers musste um jeden Preis erobert werden, um in das Gebiet zwischen Maas und Rhein vorstoßen zu können. Schweres Granatenfeuer besiegelte letztendlich das Schicksal der Martinuskirche. Wie durch ein Wunder fiel nur der Windhahn vom Turm herunter – der Rest blieb erhalten.Besucherzentrum﻿Das frei zugängliche Besucherzentrum zeigt auf der zweiten Etage acht Kurzfilme über das Ende des zweiten Weltkrieges. Das Besucherzentrum Martinsturm ist auch der Anfang- und Endpunkt der ’Martinsturm Befreiungs Routen’. Diese sieben Rad- und Wanderrouten lassen Sie das Ende des Zweiten Weltkrieges in der Region erleben. Die Routen sind ein Netz von Knotenpunktrouten mit dem Besucherzentrum Martinsturm als Mittelpunkt.&nbsp;

 Martinustoren  Martinusturm

Located on the former site of RAF Uxbridge, the Battle of Britain Bunker housed the Fighter Command No.11 Group Operations Room during the Second World War. The Operations Room was responsible for planning and coordinating the air defence of London and South East England.

London Burough of Hillindgon

Battle of Britain Bunker

 Gelegen op de voormalige locatie van RAF Uxbridge, huisde de Bunker van Groot-Brittannië Bunker Command No. 11 Group Operations Room tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Operations Room was verantwoordelijk voor het plannen en coördineren van de luchtverdediging van Londen en Zuidoost-Engeland. W położonym w miejscu dawnej siedziby Królewskich Sił Lotniczych w Uxbridge Bunkrze Bitwy o Anglię podczas II wojny światowej mieściło się grupowe centrum operacyjne 11. jednostki RAF. Centrum Operacyjne odpowiadało za planowanie oraz koordynację obrony powietrznej Londynu oraz południowo-wschodniej Anglii. Der Battle of Britain Bunker liegt auf dem Gelände des ehemaligen Stützpunkts der Royal Air Force (RAF) in Uxbridge und beherbergte während des Zweiten Weltkriegs die Operationszentrale der No. 11 Fighter Group. Hier wurde die Luftverteidigung von London und Südostengland geplant und koordiniert. Situé sur l’ancien site de la RAF Uxbridge, le bunker de la bataille d’Angleterre abritait, pendant la Seconde Guerre mondiale, la Salle d’opérations du 11e escadron de chasse. C’est dans cette salle d’opérations que la défense aérienne de Londres et du sud-est de l’Angleterre était planifiée et coordonnée. Located on the former site of RAF Uxbridge, the Battle of Britain Bunker housed the Fighter Command No.11 Group Operations Room during the Second World War. The Operations Room was responsible for planning and coordinating the air defence of London and South East England.

 Great Britain Bunker Bunkier Bitwy o Anglię Battle of Britain Bunker Bunker de la bataille d’Angleterre Battle of Britain Bunker

Among these brave fighters was August Ferdinand Marie Bakhuis Roozeboom, one of the first commandos to give his life since the establishment of No.2 Dutch Troop. On the evening of September 19, 1944, Bakhuis Roozeboom departed from Hotel ‘Hartenstein’ with British paratroopers and Dutch resistance fighter H. Beekhuizen in a Jeep. Their mission was to make contact with the parachute battalion at the Rhine Bridge in Arnhem. Despite their determination, their attempt failed, and they had to retreat towards Oosterbeek. During their retreat, they managed to capture a German Red Cross vehicle, which unexpectedly turned out to be filled with weapons.It was en route, near the overpass west of Arnhem, that the Jeep came under heavy fire. Bakhuis Roozeboom, standing between the driver and the passenger, bravely defended his comrades with a Tommy gun and grenades. But at that critical moment, he was struck and fell mortally wounded. The remaining members of the group succeeded in bringing the Jeep back to Oosterbeek, where Bakhuis Roozeboom was buried in the garden of Hotel ‘Hartenstein’.After the war, Bakhuis Roozeboom was buried as ‘Known unto God’ at the War Cemetery in Oosterbeek. It wasn’t until 1996 that his exact burial site could be located. On May 5, 1997, in the presence of fellow fighters from No.2 Dutch Troop, tribute was paid to Bakhuis Roozeboom. His grave was visited with great respect and reverence, and on that day, his comrades and the public said goodbye to a brave hero.As a lasting tribute to his courage and sacrifice, the training camp where all commandos receive their basic training is named after August Bakhuis Roozeboom. For more information on the rich history of the Korps Commandotroepen, please visit the website: <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://www.korpscommandotroepen.nl">www.korpscommandotroepen.nl</a>.

1412349240.jpg

The Story of August Bakhuis Roozeboom

Among these brave fighters was August Ferdinand Marie Bakhuis Roozeboom, one of the first commandos to give his life since the establishment of No.2 Dutch Troop. On the evening of September 19, 1944, Bakhuis Roozeboom departed from Hotel ‘Hartenstein’ with British paratroopers and Dutch resistance fighter H. Beekhuizen in a Jeep. Their mission was to make contact with the parachute battalion at the Rhine Bridge in Arnhem. Despite their determination, their attempt failed, and they had to retreat towards Oosterbeek. During their retreat, they managed to capture a German Red Cross vehicle, which unexpectedly turned out to be filled with weapons.It was en route, near the overpass west of Arnhem, that the Jeep came under heavy fire. Bakhuis Roozeboom, standing between the driver and the passenger, bravely defended his comrades with a Tommy gun and grenades. But at that critical moment, he was struck and fell mortally wounded. The remaining members of the group succeeded in bringing the Jeep back to Oosterbeek, where Bakhuis Roozeboom was buried in the garden of Hotel ‘Hartenstein’.After the war, Bakhuis Roozeboom was buried as ‘Known unto God’ at the War Cemetery in Oosterbeek. It wasn’t until 1996 that his exact burial site could be located. On May 5, 1997, in the presence of fellow fighters from No.2 Dutch Troop, tribute was paid to Bakhuis Roozeboom. His grave was visited with great respect and reverence, and on that day, his comrades and the public said goodbye to a brave hero.As a lasting tribute to his courage and sacrifice, the training camp where all commandos receive their basic training is named after August Bakhuis Roozeboom. For more information on the rich history of the Korps Commandotroepen, please visit the website: <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://www.korpscommandotroepen.nl">www.korpscommandotroepen.nl</a>. Unter diesen tapferen Kämpfern befand sich August Ferdinand Marie Bakhuis Roozeboom, einer der ersten Kommandos, der seit der Gründung der No.2 Dutch Troop sein Leben geben würde. Am Abend des 19. September 1944 verließ Bakhuis Roozeboom zusammen mit britischen Fallschirmjägern und dem niederländischen Widerstandskämpfer H. Beekhuizen in einem Jeep das Hotel ‚Hartenstein‘. Ihre Mission war es, Kontakt mit dem Fallschirmjägerbataillon an der Rheinbrücke in Arnhem aufzunehmen. Trotz ihres Entschlusses scheiterte ihr Versuch, und sie mussten sich in Richtung Oosterbeek zurückziehen. Auf ihrem Rückzug gelang es ihnen noch, einen deutschen Rot-Kreuz-Wagen in Beschlag zu nehmen, der unerwartet voller Waffen war.Es war unterwegs, nahe der Überführung westlich von Arnhem, als der Jeep unter schwerem Feuer geriet. Bakhuis Roozeboom, der zwischen dem Fahrer und dem Beifahrer stand, verteidigte tapfer seine Kameraden mit einer Tommygun und Handgranaten. Doch in diesem kritischen Moment wurde er getroffen und fiel tödlich verletzt nieder. Die übrigen Mitglieder der Gruppe schafften es, den Jeep zurück nach Oosterbeek zu bringen, wo Bakhuis Roozeboom im Garten des Hotels ‚Hartenstein‘ beigesetzt wurde.Nach dem Krieg wurde Bakhuis Roozeboom als ‚Known unto God‘ auf dem Soldatenfriedhof in Oosterbeek beigesetzt. Es dauerte bis 1996, bis sein genauer Grabplatz lokalisiert werden konnte. Am 5. Mai 1997, in Anwesenheit von Mitkämpfern der No.2 Dutch Troop, wurde Bakhuis Roozeboom geehrt. Sein Grab wurde mit großem Respekt und Ehrfurcht besucht, und an diesem Tag nahmen seine Kameraden und die Bevölkerung Abschied von einem tapferen Helden.Als bleibende Ehrung für seinen Mut und seine Opferbereitschaft wurde das Zeltlager, in dem alle Kommandos ihre Grundausbildung erhalten, nach August Bakhuis Roozeboom benannt. Für weitere Informationen zur reichen Geschichte des Korps Commandotroepen besuchen Sie bitte die Webseite: <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://www.korpscommandotroepen.nl">www.korpscommandotroepen.nl</a>. Onder deze moedige strijders bevond zich August Ferdinand Marie Bakhuis Roozeboom, een van de eerste commando’s die sinds de oprichting van No.2 Dutch Troop zijn leven zou geven. Op de avond van 19 september 1944 vertrok Bakhuis Roozeboom samen met Britse parachutisten en de Nederlandse verzetsman H. Beekhuizen in een Jeep van hotel ‘Hartenstein’. Hun missie was om contact te maken met het parachutistenbataljon bij de Rijnbrug in Arnhem. Ondanks hun vastberadenheid mislukte hun poging, en moesten ze zich terugtrekken richting Oosterbeek. Tijdens hun terugtocht wisten ze nog een Duitse Rode Kruisauto in beslag te nemen, die onverwacht vol wapens bleek te zitten.Het was onderweg, vlakbij het viaduct ten westen van Arnhem, dat de Jeep onder hevig vuur kwam te liggen. Bakhuis Roozeboom, staande tussen de chauffeur en de bijrijder, verdedigde dapper zijn kameraden met een Tommygun en handgranaten. Maar op dat kritieke moment werd hij getroffen en viel dodelijk gewond neer. De overige leden van de groep slaagden erin om de Jeep terug naar Oosterbeek te brengen, waar Bakhuis Roozeboom in de tuin van hotel ‘Hartenstein’ werd begraven.Na de oorlog werd Bakhuis Roozeboom als ‘Known unto God’ begraven op de War Cemetery in Oosterbeek. Het duurde tot 1996 voordat zijn exacte begraafplaats kon worden gelokaliseerd. Op 5 mei 1997, in aanwezigheid van medestrijders van No.2 Dutch Troop, werd er eer betoond aan Bakhuis Roozeboom. Zijn graf werd met veel respect en ontzag bezocht, en op die dag namen zijn kameraden en het volk afscheid van een dappere held.Als blijvend eerbetoon aan zijn moed en opoffering is het tentenkamp, waar alle commando's hun elementaire opleiding krijgen, vernoemd naar August Bakhuis Roozeboom. Voor meer informatie over de rijke geschiedenis van het Korps Commandotroepen bezoekt u de website:&nbsp;<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://www.korpscommandotroepen.nl">www.korpscommandotroepen.nl</a>.

 Die Geschichte von August Bakhuis Roozeboom Het verhaal van August Bakhuis Roozeboom The Story of August Bakhuis Roozeboom

​​The Engineers of the 8th Parachutist Battalion led by Lieutenant-Colonel Alastair Pearson were tasked with the destruction of the two metal bridges in Bures: a railway bridge and a road bridge.​Following a catastrophic parachute drop at 12:50pm, west of Touffréville’s Drop Zone K, Pearson was only able to gather 120 men from the more than 550 of his battalion that were scattered around. Among them were no sappers or machine gunners, and many containers of explosives were lost.​Nevertheless, at around 3:45am Pearson set off. However, he was overtaken by Captain Juckes' Royal Engineers, who had parachuted to the north of Bavent Wood and were already on spot with their equipment. Tired of waiting for the 8th Battalion, at around 7:15am the Royal Engineers blew up the two bridges, and then retreated.​Shortly before this, at about 6:30am, Company B of the 1st Canadian Battalion, reinforced by sappers of the Royal Engineers, had blown up the Robehomme Bridge.​At approximately 9:00am, in Varaville, the Canadians of the C Company of the 1st Canadian Battalion destroyed the bridge over the Divette and then withdrew to the Mesnil.​Finally, thanks to a burst of brilliance by Major Roseveare of the 3rd Parachute Squadron of the Royal Engineers, Troarn bridge, the largest of all between Troarn and Saint-Samson, was destroyed. Driving a medical jeep and towing a trailer full of explosives, to which eight of his men clung, Roseveare hurtled down the main street before reaching the bridge, located at exit of the village. The explosion of the charges and trailer placed on the bridge opened a 5m breach. At midday, Juckes’ Royal Engineers arrived on the spot and completed the bridge’s destruction by around 14:00. They detonated new charges, which quite literally cut the large Troarn Bridge in half over its entire width.​After their successful mission, the Engineers of the 8th Parachutist Battalion retreated into the woods in Troarn and Bures, to take part in the battles of Normandy.

Portrait of Tim Rosevaere

The metal bridge in Bures after its destruction on 6 June 1944 by British paratroopers

The Bures bridge after its destruction

​​Destruction of the bridges over the Rivers Dives and Divette​

​​The Engineers of the 8th Parachutist Battalion led by Lieutenant-Colonel Alastair Pearson were tasked with the destruction of the two metal bridges in Bures: a railway bridge and a road bridge.​Following a catastrophic parachute drop at 12:50pm, west of Touffréville’s Drop Zone K, Pearson was only able to gather 120 men from the more than 550 of his battalion that were scattered around. Among them were no sappers or machine gunners, and many containers of explosives were lost.​Nevertheless, at around 3:45am Pearson set off. However, he was overtaken by Captain Juckes' Royal Engineers, who had parachuted to the north of Bavent Wood and were already on spot with their equipment. Tired of waiting for the 8th Battalion, at around 7:15am the Royal Engineers blew up the two bridges, and then retreated.​Shortly before this, at about 6:30am, Company B of the 1st Canadian Battalion, reinforced by sappers of the Royal Engineers, had blown up the Robehomme Bridge.​At approximately 9:00am, in Varaville, the Canadians of the C Company of the 1st Canadian Battalion destroyed the bridge over the Divette and then withdrew to the Mesnil.​Finally, thanks to a burst of brilliance by Major Roseveare of the 3rd Parachute Squadron of the Royal Engineers, Troarn bridge, the largest of all between Troarn and Saint-Samson, was destroyed. Driving a medical jeep and towing a trailer full of explosives, to which eight of his men clung, Roseveare hurtled down the main street before reaching the bridge, located at exit of the village. The explosion of the charges and trailer placed on the bridge opened a 5m breach. At midday, Juckes’ Royal Engineers arrived on the spot and completed the bridge’s destruction by around 14:00. They detonated new charges, which quite literally cut the large Troarn Bridge in half over its entire width.​After their successful mission, the Engineers of the 8th Parachutist Battalion retreated into the woods in Troarn and Bures, to take part in the battles of Normandy. La destruction des deux ponts métalliques de Bures - pont ferroviaire et pont routier - a été confiée aux sapeurs du 8e bataillon para du lieutenant-colonel Alastair Pearson. Après avoir été parachuté de manière catastrophique à 0h50 à l’ouest de la Drop Zone K de Touffréville, Pearson n’a pu rassembler autour de lui que 120 hommes éparpillés sur les 550 hommes de son bataillon. Mais parmi eux, aucun sapeur ni mitrailleur, et de nombreux containers d’explosifs ont été perdus. Pearson s’élance malgré tout vers 3h45. Mais il est devancé par les Royal Engineers du capitaine Juckes, parachutés au nord du bois de Bavent et qui, déjà sur place avec leur matériel, las d’attendre le 8e bataillon, font exploser les deux ouvrages vers 7h15, avant de se replier.Peu avant, vers 6h30 c’est le pont de Robehomme qui a sauté sous l’action conjuguée de la Compagnie B du 1er bataillon Canadien renforcée par des sapeurs des Royal Engineers. A Varaville, le pont sur la Divette est détruit par les Canadiens de la Compagnie C du 1er bataillon canadien aux environ de 9h00 avant leur repli vers le Mesnil.Enfin la destruction du pont de Troarn, le plus grand d’entre tous, entre Troarn et Saint-Samson, est due à un coup d’éclat du major Roseveare du 3e Parachute squadron des Royal engineers. Au volant d’une jeep sanitaire, tractant une remorque bourrée d’explosifs, à laquelle se sont agrippés huit de ses hommes, Roseveare dévale à tombeau ouvert la rue principale du village avant d’atteindre le pont à la sortie du village. L’explosion des charges et de la remorque placée sur le pont ouvre une brèche de 5m. Arrivés sur place à la mi-journée, les Royal Engineers de Juckes achèveront le travail de destruction vers 14h00 en y faisant exploser de nouvelles charges, coupent littéralement en deux le grand pont de Troarn sur toute sa largeur.Après la réussite de sa mission, le 8e bataillon se replie dans les bois de Troarn et de Bures pour prendre part aux combats de la bataille de Normandie.

 La destruction des ponts sur la Dives et la Divette ​​Destruction of the bridges over the Rivers Dives and Divette​

Utah Beach was the codename for D-Day’s westernmost landing beach. Here the U.S. 4th Infantry Division came ashore with the task of establishing a bridgehead at the base of the Cotentin peninsula. This was an important assignment in the effort to seize the deep-water port of Cherbourg as quickly as possible.Five hours before the first seaborne landings, U.S. airborne troops were dropped behind the coastal defences. Fighting their way towards the beach, they cleared the enemy positions that threatened the Allied exit from the beaches. The paratroopers managed to prevent any significant counterattacks.The German strongpoint on the beach of La Madeleine was composed of various shelters and bunkers, a grenade launcher and four canons assigned to cover an antitank zone. These modest defences could not withstand the terrible air and naval bombardments of D-Day. They offered little resistance to the American assault forces, even though many units landed nearly 2000 metres to the southeast from the original plan.At the end of the day, the assault was a total success, with relatively few American casualties. Because the Germans had destroyed almost all port facilities along the Atlantic coast, the beaches had to take over their crucial logistic role. From June to November 1944, an almost endless stream of men and supplies were brought in via Utah Beach.On 11 November 1944 a monument was dedicated to the 1st Engineer Special Brigade on the site of the La Madeleine strongpoint, making it the first war memorial established on the landing beaches. <iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/lW7WZoL5kcE?showinfo=0"></iframe>

Utah Beach was the codename of D-Day’s westernmost landing beach. Here the U.S. 4th Infantry Division came ashore. The Utah Beach landing was quite successful, partially thanks to the Airborne troops who prevented any significant counterattacks against the landing area.

Utah Beach was the codename for D-Day’s westernmost landing beach. Here the U.S. 4th Infantry Division came ashore with the task of establishing a bridgehead at the base of the Cotentin peninsula. This was an important assignment in the effort to seize the deep-water port of Cherbourg as quickly as possible.

Five hours before the first seaborne landings, U.S. airborne troops were dropped behind the coastal defences. Fighting their way towards the beach, they cleared the enemy positions that threatened the Allied exit from the beaches. The paratroopers managed to prevent any significant counterattacks.

The German strongpoint on the beach of La Madeleine was composed of various shelters and bunkers, a grenade launcher and four canons assigned to cover an antitank zone. These modest defences could not withstand the terrible air and naval bombardments of D-Day. They offered little resistance to the American assault forces, even though many units landed nearly 2.000 meters to the southeast from the original plan. At the end of the day, the assault was a total success, with relatively few American casualties.

Because the Germans had destroyed almost all port facilities along the Atlantic coast, the beaches had to take over their crucial logistic role. From June to November 1944, an almost endless stream of men and supplies were brought in via Utah Beach. On 11 November 1944 a monument was dedicated to the 1st Engineer Special Brigade on the site of the La Madeleine strongpoint, making it the first war memorial established on the landing beaches.

[embed]https://www.youtube.com/watch?v=lW7WZoL5kcE[/embed]

US Army / Le Mémorial de Caen

Utah Beach

Le nom de code Utah Beach fut attribué à la plage de débarquement la plus à l'ouest du Jour J. C'est là que la 4e division d'infanterie américaine accosta, avec pour mission d'établir une tête de pont à la base de la péninsule du Cotentin. Il s'agissait d'une mission importante en vue de capturer le port en eaux profondes de Cherbourg le plus vite possible.Cinq heures avant les premiers débarquements maritimes, les troupes aéroportées américaines furent parachutées derrière les défenses côtières. Pour se frayer un chemin jusqu'à la plage, elles éliminèrent les positions ennemies qui menaçaient la sortie des Alliés débarqués sur les plages. Les parachutistes réussirent à empêcher toute contre-attaque majeure.Le bastion allemand situé sur la plage de La Madeleine était composé de divers abris et bunkers, d'un lance-grenade et de quatre canons destinés à couvrir une zone antichar. Ces défenses modestes succombèrent aux intenses bombardements navals et aériens du Jour J. Elles ne résistèrent pas très longtemps aux forces d'assaut américaines, même si de nombreuses unités atterrirent quasiment 2 000 mètres au sud-ouest de la zone initialement prévue.En fin de journée, l'assaut fut un succès total, avec relativement peu de pertes côté américain. Comme les Allemands avaient détruit presque toutes les installations portuaires le long de la côte Atlantique, les plages jouèrent un rôle crucial sur le plan logistique. De juin à novembre 1944, les hommes et matériels furent acheminés via Utah Beach de manière quasiment ininterrompue. Le 11 novembre 1944, un monument fut dédié à la 1ère brigade spéciale du génie sur le site du bastion de La Madeleine, premier mémorial de guerre établi sur les plages du débarquement. Utah Beach war der Deckname für den am weitesten westlich gelegenen Landungsstrand am 6. Juni 1944, dem D-Day. An diesem Küstenabschnitt ging die 4. US-Infanteriedivision an Land. Der Vorstoß am Utah Beach war recht erfolgreich - auch dank der amerikanischen Landungstruppen, die ernsthafte deutsche Gegenangriffe verhinderten. Zadaniem 4. Dywizji Piechoty USA było zdobycie przyczółka u podstawy półwyspu Cotentin. Było to szczególnie ważne wobec planowanej próby możliwie jak najszybszego zdobycia głębokowodnego portu w Cherbourgu. Na pięć godzin przed pierwszym lądowaniem z morza za linie obrony wybrzeża zrzucono amerykańskie oddziały powietrznodesantowe. Torując sobie drogę do plaży zlikwidowały one stanowiska nieprzyjaciela, które zagrażały wyjściu aliantów z plaż. Spadochroniarzom udało się zapobiec wszelkim większym kontratakom. Na niemiecki punkt obrony na plaży przy La Madeleine składały się różne schrony i bunkry, a strefy przeciwczołgowej bronił granatnik i cztery działa. Te skromne siły nie mogły sprostać ciężkiemu bombardowaniu z morza i powietrza w dniu D-Day. Niemcy stawili mierny opór wobec nacierających sił amerykańskich, mimo że wiele jednostek wylądowało niemal 2.000 metrów na południowy zachód od pierwotnie planowanego miejsca. Z końcem dnia natarcie zakończyło się całkowitym sukcesem przy relatywnie niewielkiej liczbie ofiar wśród Amerykanów. Ponieważ Niemcy zniszczyli niemal wszystkie urządzenia portowe wzdłuż wybrzeża Atlantyku, plaże musiały przejąć ich kluczową logistyczną rolę. Od czerwca do listopada 1944 r. przez plażę Utah przechodził niemal nieprzerwany strumień ludzi i zapasów. W dniu 11 listopada 1944 r. na miejscu punktu obrony La Madeleine wzniesiono pomnik dedykowany 1. Specjalnej Brygadzie Inżynieryjnej, który stał się pierwszym wojennym miejscem pamięci, powstałym na plażach lądowania. Utah Beach was de codenaam voor het meest westelijke landingsstrand van D-Day. Hier kwam de Amerikaanse 4th Infantry Division aan land met de opdracht een bruggenhoofd te vestigen aan de voet van het schiereiland Cotentin. Vijf uur voor de eerste landing over zee werden Amerikaanse luchtlandingstroepen gedropt achter de kustverdediging. Vechtend naar het strand ruimden ze de vijandelijke posities op die de geallieerde uitgang van de stranden bedreigden. De parachutisten slaagden erin significante tegenaanvallen te voorkomen.Het Duitse bolwerk op het strand van La Madeleine bestond uit verschillende schuilplaatsen en bunkers, een granaatwerper en vier kanonnen die een antitankzone moesten dekken. Deze bescheiden verdediging was niet bestand tegen de verschrikkelijke lucht- en zeebombardementen van D-Day. Ze boden weinig weerstand aan de Amerikaanse aanvalstroepen, ook al landden veel eenheden bijna 2000 meter ten zuidoosten van het oorspronkelijke plan.Aan het eind van de dag was de aanval een totaal succes, met relatief weinig Amerikaanse slachtoffers. Omdat de Duitsers bijna alle havenfaciliteiten langs de Atlantische kust hadden vernietigd, moesten de stranden hun cruciale logistieke rol overnemen. Van juni tot november 1944 werd een bijna eindeloze stroom mannen en voorraden aangevoerd via Utah Beach.Op 11 november 1944 werd een monument gewijd aan de 1st Engineer Special Brigade op de plaats van het bolwerk La Madeleine, waardoor dit het eerste oorlogsmonument werd dat op de landingsstranden werd opgericht. <iframe src="https://www.youtube.com/embed/lW7WZoL5kcE?showinfo=0" frameborder="0"></iframe> Utah Beach era il nome in codice della spiaggia di sbarco più occidentale del D-Day. Qui la 4a Divisione di Fanteria degli Stati Uniti sbarcò con il compito di stabilire una testa di ponte alla base della penisola di Cotentin. Questo era un compito importante nello sforzo di prendere il porto di Cherbourg, dalle acque profonde, il più rapidamente possibile. Cinque ore prima del primo sbarco, le truppe aviotrasportate statunitensi furono lanciate dietro le difese costiere. Combattendo verso la spiaggia, eliminarono le posizioni nemiche che minacciavano l'uscita alleata dalle spiagge. I paracadutisti riuscirono a prevenire qualsiasi contrattacco significativo. Il punto di forza tedesco sulla spiaggia di La Madeleine era composto da vari rifugi e bunker, un lanciagranate e quattro cannoni assegnati a coprire una zona anticarro. Queste modeste difese non potevano resistere ai terribili bombardamenti aerei e navali del D-Day. Offrirono poca resistenza alle forze d'assalto americane, anche se molte unità sbarcarono quasi 2.000 metri a sud-est rispetto al piano originale. Alla fine della giornata, l'assalto fu un successo totale, con relativamente poche perdite americane. Poiché le forze tedesche avevano distrutto quasi tutte le strutture portuali lungo la costa atlantica, le spiagge dovettero assumere il loro cruciale ruolo logistico. Da giugno a novembre 1944, un flusso quasi infinito di uomini e rifornimenti fu portato attraverso Utah Beach. L'11 novembre 1944 un monumento fu dedicato alla 1st Engineer Special Brigade sul sito del punto di forza La Madeleine, rendendolo il primo memoriale di guerra istituito sulle spiagge dello sbarco. Utah Beach was the codename for D-Day’s westernmost landing beach. Here the U.S. 4th Infantry Division came ashore with the task of establishing a bridgehead at the base of the Cotentin peninsula. This was an important assignment in the effort to seize the deep-water port of Cherbourg as quickly as possible.Five hours before the first seaborne landings, U.S. airborne troops were dropped behind the coastal defences. Fighting their way towards the beach, they cleared the enemy positions that threatened the Allied exit from the beaches. The paratroopers managed to prevent any significant counterattacks.The German strongpoint on the beach of La Madeleine was composed of various shelters and bunkers, a grenade launcher and four canons assigned to cover an antitank zone. These modest defences could not withstand the terrible air and naval bombardments of D-Day. They offered little resistance to the American assault forces, even though many units landed nearly 2000 metres to the southeast from the original plan.At the end of the day, the assault was a total success, with relatively few American casualties. Because the Germans had destroyed almost all port facilities along the Atlantic coast, the beaches had to take over their crucial logistic role. From June to November 1944, an almost endless stream of men and supplies were brought in via Utah Beach.On 11 November 1944 a monument was dedicated to the 1st Engineer Special Brigade on the site of the La Madeleine strongpoint, making it the first war memorial established on the landing beaches. <iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/lW7WZoL5kcE?showinfo=0"></iframe>

 Utah Beach Utah Beach Plaża Utah Utah Beach Utah Beach Utah Beach

On display are tanks, military vehicles and uniforms, weapons and small arms, medals, decorations and other military equipment from the First World War to the present day.

The German Tank Museum in Munster, Germany was constructed in 1983. On display are tanks, military vehicles and uniforms, weapons and small arms, medals, decorations and other military equipment from the First World War to the present day.

Bastogne War Museum

Deutsches Panzermuseum

German Tank Museum

Muzeum Broni Pancernej w niemieckim mieście Munster powstało w 1983 roku. Wśród eksponatów znajdują się czołgi, pojazdy i mundury wojskowe, oręż oraz broń strzelecka, medale, odznaczenia i inne elementy wyposażenia wojskowego z okresu od I wojny światowej do współczesności. Das Deutsche Panzermuseum in Münster wurde 1983 erbaut. Zur Ausstellung gehören Panzer, Militärfahrzeuge und -uniformen, Waffen und Kleinwaffen, Medaillen, Orden und weiteres Kriegsgerät, aus der Zeit vom Ersten Weltkrieg bis in die Gegenwart. Het Duitse Pantsermuseum in Munster werd in 1983 gebouwd en beslaat de periode vanaf de Eerste Wereldoorlog. In de collectie zijn tanks, pantservoertuigen, oorlogsmaterieel, uniformen, wapens, medailles en andere decoraties opgenomen. Le musée des blindés allemand de Munster ouvre ses portes en 1983. L’exposition présente des chars d’assaut, des véhicules militaires, des uniformes, des armes lourdes et légères, des médailles, des décorations et d’autres équipements militaires, de la Première Guerre mondiale à nos jours. On display are tanks, military vehicles and uniforms, weapons and small arms, medals, decorations and other military equipment from the First World War to the present day.

 Muzeum Broni Pancernej Deutsches Panzermuseum Pantsermuseum Munster Musée des blindés allemands German Tank Museum

In the autumn of 1944 Marie Musters lived in the Hoogerheide in Zandfort with her nine children. Her husband Sjef de Moor who had transported goods by horse and cart at Woensdrecht airfield had died unexpectedly in 1941, so Marie was now all by herself. She was worried about her children, being so close to Woensdrecht airfield with the imminent danger of air raids. When the older children walked to school she would watch them for ages, said her fourteen year old daughter Nelleke.BiscuitsOn Friday afternoon 6 October 1944 while Marie was boiling potatoes on a stove outside in the yard, the sounds were becoming more threatening. Were they from aircraft? No, the sounds were on the ground. Bullets. Grenades. The oldest sons noticed it first. ‘Mother, turn off the stove!’ There was no alternative, they would have to go into the air raid shelter that had been dug in the garden years before: ‘At first it was a sort of robbers’ den for the younger brothers. Later on it was extended, more straw on top, more earth on top.’ They ran through the garden and into the cellar.For many days Marie and her nine children spent more time in the air raid shelter than in the house. They weren’t the only ones in search of a safe haven; several neighbours hid with them in just a couple of square metres. Sometimes Marie shared some food, there was a shelf in the shelter full of biscuits. A statue of the Virgin Mary watched over everything. It was an anxious time in the shelter. Nelleke heard everything that flew overhead and attacked, but she couldn’t see anything: ‘We all huddled together in fear.’ The shelter took a direct hit. The impact caused the statue to fall over and hang crookedly on the shelf.GunsAfter the direct hit some German soldiers suddenly appeared at the shelter entrance on Sunday morning 15 October. They were not more than a couple of years older than Nelleke’s oldest brother Giedus who was eighteen. They were carrying guns ‘Raus, schnell’ (Get out, quickly). Marie wanted to go back into the house to pack some belongings but they wouldn’t let her. Get away from here! Marie and her nine children had to leave the house and the shelter with no coat and no possessions. Not a moment too soon: on Monday morning 16 October the Canadians launched a savage attack under the command of Lieutenant Colonel William Denis Whitaker.When the fighting around Woensdrecht and Hoogerheide was over, at the end of October 1944, havoc awaited Marie. The statue of Mary had gone. It had not been able to prevent the house from being completely destroyed. What hadn’t been shot to pieces had been stolen. The family lived with grandfather for eighteen months: ‘We had nothing left.’This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

the-battle-of-woensdrecht-2_1280_1280_fit_90.jpg.webp

Mary protects het children

In the autumn of 1944 Marie Musters lived in the Hoogerheide in Zandfort with her nine children. Her husband Sjef de Moor who had transported goods by horse and cart at Woensdrecht airfield had died unexpectedly in 1941, so Marie was now all by herself. She was worried about her children, being so close to Woensdrecht airfield with the imminent danger of air raids. When the older children walked to school she would watch them for ages, said her fourteen year old daughter Nelleke.BiscuitsOn Friday afternoon 6 October 1944 while Marie was boiling potatoes on a stove outside in the yard, the sounds were becoming more threatening. Were they from aircraft? No, the sounds were on the ground. Bullets. Grenades. The oldest sons noticed it first. ‘Mother, turn off the stove!’ There was no alternative, they would have to go into the air raid shelter that had been dug in the garden years before: ‘At first it was a sort of robbers’ den for the younger brothers. Later on it was extended, more straw on top, more earth on top.’ They ran through the garden and into the cellar.For many days Marie and her nine children spent more time in the air raid shelter than in the house. They weren’t the only ones in search of a safe haven; several neighbours hid with them in just a couple of square metres. Sometimes Marie shared some food, there was a shelf in the shelter full of biscuits. A statue of the Virgin Mary watched over everything. It was an anxious time in the shelter. Nelleke heard everything that flew overhead and attacked, but she couldn’t see anything: ‘We all huddled together in fear.’ The shelter took a direct hit. The impact caused the statue to fall over and hang crookedly on the shelf.GunsAfter the direct hit some German soldiers suddenly appeared at the shelter entrance on Sunday morning 15 October. They were not more than a couple of years older than Nelleke’s oldest brother Giedus who was eighteen. They were carrying guns ‘Raus, schnell’ (Get out, quickly). Marie wanted to go back into the house to pack some belongings but they wouldn’t let her. Get away from here! Marie and her nine children had to leave the house and the shelter with no coat and no possessions. Not a moment too soon: on Monday morning 16 October the Canadians launched a savage attack under the command of Lieutenant Colonel William Denis Whitaker.When the fighting around Woensdrecht and Hoogerheide was over, at the end of October 1944, havoc awaited Marie. The statue of Mary had gone. It had not been able to prevent the house from being completely destroyed. What hadn’t been shot to pieces had been stolen. The family lived with grandfather for eighteen months: ‘We had nothing left.’This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. In het najaar van 1944 woont Marie Musters met haar negen kinderen op het Zandfort in Hoogerheide. Haar man Sjef de Moor, die met zijn paard en kar goederen vervoerde op het vliegveld Woensdrecht, is in 1941 onverwacht overleden. Marie staat er nu dus alleen voor. Ze maakt zich zorgen over haar kinderen, zo vlakbij vliegbasis Woensdrecht, het gevaar van luchtaanvallen zo aanwezig. Lopen de oudere kinderen richting school, dan kijkt ze hen lang na, merkt haar dochter Nelleke van veertien.LigakoekenOp vrijdagmiddag 6 oktober 1944 staat Marie buiten aard­appels te koken op een fornuis op het erf, als de geluiden van buiten steeds dreigender worden. Zijn het vliegtuigen? Nee, het zijn geluiden aan de grond. Kogels. Granaten. De oudste zoons hebben het als eerst in de gaten. ‘Moeder, uitdoen die kachel!’ Er zit niets anders op, ze moeten de schuilkelder in. Al jaren geleden in de tuin gegraven: ‘Het was eerst een soort rovershol van de jongere broertjes. Nader­hand is die uitgebreid. Meer stro erop, meer grond erop.’ Ze rennen door de tuin, de kelder in.Dagenlang zitten Marie en haar negen kinderen meer in de schuilkelder dan in het huis. En zij zijn niet de enigen die er een veilig heenkomen hebben gezocht; ook enkele buren schuilen mee, op een paar vierkante meter. Soms deelt Marie wat te eten uit, er is een schap in de schuilkelder vol liga­koeken. Een Mariabeeldje houdt daarover de wacht. In de kelder is het vaak angstig. Nelleke hoort van alles overvliegen en inslaan. Maar ze kan niets zien: ‘Wij kropen in elkaar van bangigheid.’ Eén voltreffer slaat in tegen de schuilkelder. Door de impact valt het Mariabeeldje: het blijft net – scheef – hangen op het schap.GewerenNa die voltreffer, op zondagmorgen 15 oktober, verschijnen er plotseling Duitse soldaten bij de ingang van de schuilkelder. Hooguit een paar jaar ouder dan Nellekes oudste broer Giedus van achttien. Ze dragen geweren voor de borst. ‘Raus, schnell’, klinkt. Marie wil via de schuur nog het huis in lopen om iets te pakken, maar dat mag niet. Weg hier! Zonder jas, zonder spullen moet Marie met haar negen kinderen het huis en de kelder achterlaten. Geen moment te vroeg: Op maandagmorgen 16 oktober begint een bloedige aanval van de Canadezen onder leiding van luitenant-kolonel William Denis Whitaker.Toen de gevechten rond Woensdrecht en Hoogerheide voorbij waren, eind oktober 1944, wachtte Marie een ravage. Het Mariabeeldje was verdwenen. Het had niet kunnen voorkomen dat haar huis aan het Zandfort volledig was ver­woest. Wat niet kapotgeschoten was, was gestolen. Anderhalf jaar woonde het gezin bij opa: ‘We hadden niks meer.’Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/HT5oeBXgNEY" start="0"></iframe></div>

 Maria beschermt haar kinderen Mary protects het children

Margraten, the Netherlands American Cemetery and Memorial, is the only American military cemetery in the Netherlands. The U.S. 30th Infantry Division liberated this site on 13 September 1944 and 8301 American military rest here. The cemetery site has a rich historical background, lying near the famous Cologne-Boulogne highway built by the Romans and used by Caesar during his campaign in that area. The highway was also used by Charlemagne, Charles V, Napoleon, and Kaiser Wilhelm II. In May 1940 Hitler's legions advanced over the route of the old Roman highway, overwhelming the Low Countries. In September 1944, German troops once more used the highway for their withdrawal from the countries they occupied for four years.The cemetery's tall memorial tower can be seen before reaching the site, which covers 65.5 acres. From the cemetery entrance visitors are led to the ‘Court of Honor’ with its pool reflecting the tower. At the base of the tower facing the reflecting pool is a statue representing a mother grieving her lost son. To the right and left respectively are the visitor building and the map room containing three large, engraved operations maps with texts depicting the military operations of the American armed forces. Stretching along the sides of the court are the ‘Tablets of the Missing’ on which are recorded 1722 names. Rosettes mark the names of those since recovered and identified.Within the tower is a chapel. The light fixture in the chapel and the altar candelabra and flower bowl were presented by the government of the Netherlands and by the local provincial administration. Beyond the tower is a burial area divided into 16 plots, where 8301 American military dead rest, their headstones set in long curves. A wide, tree-lined mall leads to the flagstaff that crowns the crest.<a href="https://www.adoptiegraven-margraten.nl/en/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: rgb(149, 79, 114);">Adopting Graves Margraten</a>At the cemetery in Margraten many of the graves have flowers, placed by people who have adopted one or more graves and thus want to show their gratitude to the fallen liberators and their next of kin.&nbsp;The original idea to adopt graves of the American liberators came about in February of 1945. To this effect the “Burger Comité Margraten” (Citizens Committee Margraten) was formed. The committee’s goal was to support the set-up of the American Cemetery with an extensive adoption campaign.The adopters were supposed to regularly visit the adopted grave and, in case this was appreciated, keep in touch with the next of kin in the U.S. The campaign gained massive support. At the first Memorial Day in 1945 every grave was decorated with flowers. At the second Memorial Day one year later all graves (at the time an incredible amount of 18,764) had been adopted. Captain Shomon, the founder of the American Cemetery, praised the members of the committee for all the work they had done. Since 2015 all graves as well as all of the names in the Walls of the Missing are adopted and there even is a waiting list.Faces of MargratenA total of 8,301 American soldiers are buried under these crosses and Stars of David. Another 1,722 names are listed on the Walls of the Missing, only a few of this group of missing were later found. We know their names, but who were they? Where did they come from and what did they do before the war? Who was the person behind the name? With the project <a href="https://www.fieldsofhonor-database.com/index.php/en/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: rgb(149, 79, 114);">Faces of Margraten</a> the <a href="https://www.fieldsofhonor-database.com/index.php/en/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: rgb(149, 79, 114);">Fields of Honor Foundation</a> seeks to put a face to as many of these soldiers as possible by placing a photograph near their graves and their names on the Walls of the Missing. Each grave represents a story of a soldier, resistance fighter or civilian casualty. By passing on stories we keep memories alive. Sometimes painful, sometimes beautiful. Stories about loss through war are stories that should never be lost. Because with these stories we can pass on peace.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/TaDX87xTb3E?showinfo=0"></iframe>

Margraten, the Netherlands American Cemetery and Memorial is the only American military cemetery in the Netherlands. The U.S. 30th Infantry Division liberated this site on 13 September 1944. Here rest 8.301 American military dead.

The cemetery site has a rich historical background, lying near the famous Cologne-Boulogne highway built by the Romans and used by Caesar during his campaign in that area. The highway was also used by Charlemagne, Charles V, Napoleon, and Kaiser Wilhelm II. In May 1940 Hitler's legions advanced over the route of the old Roman highway, overwhelming the Low Countries. In September 1944, German troops once more used the highway for their withdrawal from the countries they occupied for four years.

The cemetery's tall memorial tower can be seen before reaching the site, which covers 65,5 acres. From the cemetery entrance visitors are led to the ‘Court of Honor’ with its pool reflecting the tower. At the base of the tower facing the reflecting pool is a statue representing a mother grieving her lost son. To the right and left, respectively, are the visitor building and the map room containing three large, engraved operations maps with texts depicting the military operations of the American armed forces. Stretching along the sides of the court are the ‘Tablets of the Missing’ on which are recorded 1.722 names. Rosettes mark the names of those since recovered and identified.

Within the tower is a chapel. The light fixture in the chapel and the altar candelabra and flower bowl were presented by the government of the Netherlands and by the local provincial administration. Beyond the tower is a burial area divided into 16 plots, where rest 8.301 American military dead, their headstones set in long curves. A wide, tree-lined mall leads to the flagstaff that crowns the crest.
Adoption Program at the American Cemetery Margraten
At the cemetery in Margraten many of the graves have flowers that were placed by people who have adopted one or more graves and thus want to show their gratitude to the fallen liberators and their next of kin. The original idea to adopt graves of the American liberators came up in February of 1945. To this effect the “Burger Comité Margraten” (Citizens Committee Margraten) was formed. The committee’s goal was to support the set-up of the American Cemetery with an extensive adoption campaign. The adopters were supposed to regularly visit the adopted grave and, in case this was appreciated, keep in touch with the next of kin in the U.S. The campaign gained massive support. At the first Memorial Day in 1945 every grave was decorated with flowers. At the second Memorial Day one year later all graves (at the time an incredible amount of 18,764) had been adopted. Captain Shomon, the founder of the American Cemetery, praised the members of the committee for all the work they had done. Since 2015 all graves as well as all of the names in the Walls of the Missing are adopted and there even is a waiting list.  <a href="http://www.adoptiegraven-margraten.nl/en/">www.adoptiegraven-margraten.nl/en/</a>
Click <a href="https://vimeo.com/262010756" target="_blank" rel="noopener">here</a> to see a video about the Adaption Program.

Faces of Margraten

8,301 American soldiers have been buried in this cemetery; another 1,722 names are listed on the Walls of the Missing. We do know the names of all these men and women, but who were they? Where did they come from and what did their lives look like prior to World War II? The Stichting Verenigde Adoptanten Amerikaanse Oorlogsgraven (Foundation United Adopters American War Graves) hopes to make a unique tribute to the men and women buried there by trying to give as many names of the soldiers buried in or memorialized at the Margraten Cemetery as possible a face, by decorating their graves or names on the Walls of the Missing with a personal photo through the project "The Faces of Margraten" during a Memorial week once every two years. The next tribute is scheduled to take place in 2020. To see The Faces of Margraten 2018 click <a href="https://youtu.be/tyDqSJ14-fA" target="_blank" rel="noopener">here</a>.

us_cemetery_margraten_busstop_near_entrance.jpg

margraten_2.tif

Faces of Margraten

Memorial Day

img_0128.jpg

margraten_2.jpg

Liberation Concert

img_0179.jpg

img_0174.jpg

img_0173.jpg

Stichting Adoptie Graven Amerikaanse Begraafplaats Margraten

Netherlands American Cemetery and Memorial

 Cimetière américain de Margraten, Pays-Bas Amerikanischer Soldatenfriedhof in den Niederlanden Margraten, Miejsce pamięci i Cmentarz amerykański w Holandii Amerikaanse Begraafplaats Margraten Cimitero e memoriale americano di Margraten Netherlands American Cemetery and Memorial

By 16 April, the major part of Friesland had been liberated. But some important targets of the Canadians had not yet been achieved. They wanted to win the Frisian ports and the Head of the Afsluitdijk from the Germans as quickly as possible. But they would be hard fought. Both the ports and the Afsluitdijk were used by German soldiers to escape to North Holland.&nbsp;As elsewhere in Friesland, the Canadians were helped by resistance fighters from the Dutch Domestic Armed Forces (N.B.S.) They suffered several casualties near Makkum. On 16 April, Schelte Bruinsma and Simon Sipma were killed in an attack on a farm in which the Germans had entrenched themselves. The next day, another group tried to occupy a bridge under Makkum. However, the Germans caught sight of them and in the ensuing gunfight, Rinnert Anema, Roelof van der Meer and Hendrik Postma were killed. Makkum was liberated on 18 April, as one of the last villages in Friesland.&nbsp;&nbsp;The monument at the Buren in Makkum was unveiled in 1952 in commemoration of the members of the Dutch Domestic Armed Forces who were killed around the village during the struggle for liberation.&nbsp;

Monument in Makkum

Makkum War Memorial 

Am 16. April war der größte Teil von Friesland befreit. Aber einige wichtige Ziele der Kanadier waren noch nicht erreicht. Sie wollten so schnell wie möglich die friesischen Häfen und die Spitze des Abschlussdeichs von den Deutschen erobern. Um dies zu erreichen, mussten sie noch hart kämpfen. Sowohl die Häfen als auch der Abschlussdeich wurden von deutschen Soldaten zur Flucht nach Nordholland genutzt.&nbsp;Wie anderswo in Friesland wurden die Kanadier von Widerstandskämpfern der niederländischen Inlandsstreitkräfte (NBS) unterstützt. In der Nähe von Makkum hatten sie mehrere Verluste zu beklagen. Am 16. April wurden Schelte Bruinsma und Simon Sipma getötet, als sie aus einem Bauernhaus, in dem sich deutsche Soldaten verschanzt hatten, unter Beschuss gerieten. Am nächsten Tag versuchte eine andere Gruppe, eine Brücke unter Makkum zu besetzen. Sie wurden jedoch von den Deutschen entdeckt, und bei dem darauffolgenden Feuergefecht wurden Rinnert Anema, Roelof van der Meer und Hendrik Postma getötet. Makkum wurde am 18. April befreit und war damit eines der letzten befreiten Dörfer in Friesland.&nbsp;Das Denkmal an der Buren in Makkum wurde 1952 zum Gedenken an die Angehörigen der Inlandsstreitkräfte enthüllt, die in den Befreiungskämpfen um das Dorf gefallen sind.&nbsp; 16 april was het grootste deel van Friesland bevrijd. Maar enkele belangrijke doelen van de Canadezen waren nog niet bereikt. Zij wilden zo snel mogelijk de Friese havens en de Kop van de Afsluitdijk op de Duitsers veroveren. Daarvoor moest nog wel hard worden gevochten. Zowel de havens als de Afsluitdijk werden door Duitse militairen gebruikt om te ontkomen naar Noord-Holland.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Net als elders in Friesland werden de Canadezen geholpen door verzetslieden van de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten (N.B.S.). Bij Makkum vielen onder hen meerdere slachtoffers. Op 16 april kwamen Schelte Bruinsma en Simon Sipma om het leven doordat zij onder vuur werden genomen vanuit een boerderij waarin Duitse militairen verschanst zaten. De volgende dag probeerde een andere groep een brug onder Makkum te bezetten. De Duitsers kregen hen echter in de gaten en in het daaropvolgende vuurgevecht sneuvelden Rinnert Anema, Roelof van der Meer en Hendrik Postma. Makkum werd op 18 april bevrijd, en was daarmee een van de laatst bevrijde dorpen in Friesland.&nbsp;&nbsp;Het monument aan de Buren in Makkum werd in 1952 onthuld ter herinnering aan de leden van de Binnenlandse Strijdkrachten die bij de bevrijdingsgevechten rond het dorp om het leven kwamen.&nbsp;

 Kriegsdenkmal in Makkum  Oorlogsmonument Makkum 

The 50th British Infantry Division led by Major General Douglas Graham had been seasoned in the North African campaign. On D-Day, Gold was the code name for the beach that was assigned to this division, located between Ver-sur-Mer and Asnelles on the Normandy coast.The battlefield was made up of flat areas interrupted by sand dunes that concealed vast swamps. The topography made this landing easier than the ones on Omaha Beach and Juno Beach. The former was too steep while the latter, as it was urbanised, forced the Canadian troops to fight in the village streets. The German strategists considered Gold an unlikely landing beach, for this reason the defences were relatively weak.The German heavy artillery batteries, located slightly further inland, were swiftly and effectively bombarded by ships and by planes. The first British soldiers set foot on Gold Beach at 07:25. Even though the operations went fairly well, they had to overcome fierce resistance in the area called La Rivière, between the landing beach and the village of Ver-sur-Mer.Another unit, which landed almost unopposed east of Asnelles, had to deal with a German strongpoint at Le Hamel. The British troops managed to take that stronghold by the end of the day with the support of tanks. In the meantime, additional units had landed and gone further inland. They accomplished the farthest advance on D-Day of all Allied seaborne forces. This swift move made it possible to take Arromanches in the evening and, the day after, the town of Bayeux, which fell into British hands almost undamaged.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/-e_KLuBoTug?showinfo=0"></iframe>

On D-Day, Gold was the code name for the beach where the 50th British Infantry Division was to land. It was located between Ver-sur-Mer and Asnelles on the Normandy coast. Despite fierce resistance from some German strongholds, the 50th Division accomplished the farthest breakthrough inland of all Allied seaborne forces, as it came close to Bayeux that same day.

The 50th British Infantry Division led by Major General Douglas Graham had been seasoned in the North African campaign. On D-Day, Gold was the code name for the beach that was assigned to this division. It was located between Ver-sur-mer and Asnelles on the Normandy coast.

The battlefield was made up of flat areas interrupted by sand dunes which concealed vast swamps. The topography made this landing easier than the ones on Omaha Beach and Juno Beach. The former was too steep while the latter, as it was urbanized, forced the Canadian troops to fight in the village streets.

The German strategists considered Gold an unlikely landing beach. For this reason the defences were relatively weak. The German heavy artillery batteries, located slightly further inland, were swiftly and effectively bombarded by ships and by planes.

The first British soldiers set foot on Gold Beach at 07:25. Even though the operations went fairly well, they had to overcome fierce resistance in the area called La Rivière, between the landing beach and the village of Ver-sur-Mer. Another unit, which landed almost unopposed east of Asnelles, had to deal with a German strongpoint at Le Hamel. The British troops managed to take that stronghold by the end of the day with the support of tanks. In the meantime, additional units had landed and gone further inland. They accomplished the farthest advance on D-Day of all Allied seaborne forces. This swift move made it possible to take Arromanches in the evening and, the day after, the town of Bayeux which fell into British hands almost undamaged.

[embed]https://www.youtube.com/watch?v=-e_KLuBoTug[/embed]

Door No 5 Army Film & Photographic Unit, Midgley (Sgt) [Public domain], via Wikimedia Commons

By No 5 Army Film & Photographic Unit, Midgley (Sgt) [Public domain], via Wikimedia Commons

Gold Beach

Gold Beach war der Codename für den Küstenabschnitt, an dem die 50. britische Infanteriedivision am 6. Juni 1944 landen sollte. Er befand sich zwischen Ver-sur-Mer und Asnelles in der Normandie. Trotz erbitterten Widerstands einiger deutscher Verteidigungsstellungen gelang der 50. Infanteriedivision der größte Landgewinn von allen alliierten Landungsverbänden, nämlich bis kurz vor Bayeux. 50. Brytyjska Dywizja Piechoty po dowództwem generała majora Douglasa Grahama miała za sobą doświadczenie z kampanii północno-afrykańskiej. W dniu D-Day, Gold przyjęto za kryptonim przydzielonej dywizji plaży. Rozciągała się ona między Ver-sur-mer a Asnelles na wybrzeżu normandzkim. Polem bitwy były płaskie odcinki lądu, poprzecinane wydmami piaskowymi, które skrywały szerokie bagna. Topografia uczyniła to miejsce lądowania łatwiejsze niż na plażach Omaha i Juno. Pierwsza z nich była zbyt stroma, natomiast druga, w terenie zurbanizowanym, zmusiła oddziały kanadyjskie do walk w zabudowie wioski. Niemieccy stratedzy uważali Gold za mało prawdopodobne miejsce lądowania. Dlatego obrona była tu relatywnie słaba. Niemieckie baterie ciężkich dział, zlokalizowane nieco bardziej w głąb lądu, zostały szybko i sprawnie zbombardowane ostrzałem ze statków i samolotów. Pierwsi żołnierze brytyjscy stanęli na plaży Gold o godzinie 07:25. Mimo, iż operacje przebiegały całkiem dobrze, musieli przełamać zacięty opór na obszarze zwanym La Rivière, między plażą lądowania a wioską Ver-sur-Mer. Inna jednostka, która wylądowała niemal bez przeszkód na wschód od Asnelles, musiała zmierzyć się z obsadzonym przez Niemców punktem obrony w Le Hamel. Oddziały brytyjskie, wspierane czołgami, zdołały zająć punkt do końca dnia. W międzyczasie wylądowały dalsze jednostki, które wdarły się dalej w głąb lądu. Tu w dniu D-Day osiągnięto największy postęp ze wszystkich morskich jednostek desantowych aliantów. Szybki marsz umożliwił zajęcie Arromanches wieczorem tego dnia, a następnego dnia miasto Bayeux znalazło się w rękach brytyjskich niemal nietknięte. De 50e Britse Infanteriedivisie, geleid door generaal-majoor Douglas Graham, was gehard tijdens de Noord-Afrikaanse veldtocht. Gedurende D-Day was Gold de codenaam voor het strand dat was toegewezen aan deze divisie. Het strand lag aan de kust van Normandië tussen Ver-sur-Mer en Asnelles. Het slagveld bestond uit vlak land, onderbroken door zandduinen waarin moerasland lag verborgen. Dit landschap maakte de landing eenvoudiger dan die op Omaha beach en Juno beach. Bij de eerste was het terrein te steil, terwijl bij de tweede, een bewoond gebied, de Canadese troepen gedwongen waren om in dorpsstraten te vechten. De Duitse strategen dachten dat Gold een weinig voor de hand liggende locatie voor een landing was. De verdediging was daarom relatief zwak. De Duitse zware artillerie lag iets verder landinwaarts en werd snel en effectief gebombardeerd door schepen en vliegtuigen. De eerste Britse soldaten landden om 07:25 op Gold Beach. Hoewel de operatie redelijk goed verliep hadden de soldaten felle tegenstand te overwinnen in een gebied genaamd La Rivière, gelegen tussen de landingsplaats en het dorp Ver-sur-Mer. Een andere eenheid, bijna ongehinderd geland ten oosten van Asnelles, kreeg te maken met een Duits bolwerk in Le Hamel. De Britse troepen wisten met hulp van tanks aan het einde van de dag deze versterking te slechtten. Ondertussen waren extra troepen geland en verder landinwaarts getrokken. Van de geallieerde landingstroepen boekten zij de meeste voortgang op D-Day. Deze snelle manoeuvre maakte het mogelijk om ’s avonds Arromanches te ontzetten. Een dag later viel de stad Bayeux vrijwel onbeschadigd in Britse handen. Toeristische informatie The Gold Beach museum in Ver-sur-Mer tells the story of the British landing in this area. Adress: 2 Place Amiral Byrd, Ver-sur-Mer. (http://www.goldbeachmusee.fr/) La 50ª Divisione di fanteria britannica guidata dal maggior generale Douglas Graham era stata addestrata nella campagna del Nord Africa. Durante il D-Day, Gold era il nome in codice della spiaggia assegnata a questa divisione. Era situata tra Ver-sur-mer e Asnelles sulla costa della Normandia. Il campo di battaglia era costituito da zone pianeggianti interrotte da dune di sabbia che nascondevano vaste paludi. La topografia rese questo sbarco più facile di quelli di Omaha Beach e Juno Beach. La prima era troppo ripida mentre la seconda, essendo urbanizzata, costringeva le truppe canadesi a combattere nelle strade dei villaggi. Gli strateghi tedeschi consideravano Gold una spiaggia da sbarco improbabile. Per questo motivo le difese erano relativamente deboli. Le batterie di artiglieria pesante tedesca, situate un po' più all'interno, furono rapidamente ed efficacemente bombardate dalle navi e dagli aerei. I primi soldati britannici misero piede su Gold Beach alle 07:25. Anche se le operazioni andarono abbastanza bene, dovettero superare una feroce resistenza nella zona chiamata La Rivière, tra la spiaggia di sbarco e il villaggio di Ver-sur-Mer. Un'altra unità, sbarcata quasi senza opposizione ad est di Asnelles, dovette affrontare un punto di forza tedesco a Le Hamel. Le truppe britanniche riuscirono a prendere quel caposaldo entro la fine della giornata con l'appoggio dei carri armati. Nel frattempo, altre unità erano sbarcate e si erano spinte più all'interno. Compirono l'avanzata più ampia di tutte le forze alleate. Questa mossa rapida permise di prendere Arromanches in serata e, il giorno dopo, la città di Bayeux che cadde in mani britanniche quasi senza danni. The 50th British Infantry Division led by Major General Douglas Graham had been seasoned in the North African campaign. On D-Day, Gold was the code name for the beach that was assigned to this division, located between Ver-sur-Mer and Asnelles on the Normandy coast.The battlefield was made up of flat areas interrupted by sand dunes that concealed vast swamps. The topography made this landing easier than the ones on Omaha Beach and Juno Beach. The former was too steep while the latter, as it was urbanised, forced the Canadian troops to fight in the village streets. The German strategists considered Gold an unlikely landing beach, for this reason the defences were relatively weak.The German heavy artillery batteries, located slightly further inland, were swiftly and effectively bombarded by ships and by planes. The first British soldiers set foot on Gold Beach at 07:25. Even though the operations went fairly well, they had to overcome fierce resistance in the area called La Rivière, between the landing beach and the village of Ver-sur-Mer.Another unit, which landed almost unopposed east of Asnelles, had to deal with a German strongpoint at Le Hamel. The British troops managed to take that stronghold by the end of the day with the support of tanks. In the meantime, additional units had landed and gone further inland. They accomplished the farthest advance on D-Day of all Allied seaborne forces. This swift move made it possible to take Arromanches in the evening and, the day after, the town of Bayeux, which fell into British hands almost undamaged.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/-e_KLuBoTug?showinfo=0"></iframe>

 Gold Beach Gold Beach Plaża Gold Gold Beach Gold Beach Gold Beach

The secret nature of the Resistance's activities is obviously the reason why hardly any footage is available. However, immediately after liberation, members of various resistance groups had their photographs taken as a reminder of hard times and times of resistance.Group photo of members of the Ordedienst(OD) in Geldermalsen. Regional commander of the OD in the Tielerwaard and Nederbetuwe was Jaap van Thiel de Vries, director of the brick factory in Heesselt. In the picture, he is in the middle on the second row from the bottom.

Local Resistance Geldermalsen

Local resistance in Geldermalsen 

The secret nature of the Resistance's activities is obviously the reason why hardly any footage is available. However, immediately after liberation, members of various resistance groups had their photographs taken as a reminder of hard times and times of resistance.Group photo of members of the Ordedienst(OD) in Geldermalsen. Regional commander of the OD in the Tielerwaard and Nederbetuwe was Jaap van Thiel de Vries, director of the brick factory in Heesselt. In the picture, he is in the middle on the second row from the bottom. Der geheime Charakter der Aktivitäten des Widerstands ist offensichtlich der Grund dafür, dass kaum Filmmaterial vorhanden ist. Unmittelbar nach der Befreiung ließen sich jedoch Mitglieder verschiedener Widerstandsgruppen fotografieren, um an die harten Zeiten und den Widerstand zu erinnern.Gruppenfoto von Mitgliedern des Ordedienstes (OD) in Geldermalsen. Regionalkommandant des OD in der Tielerwaard und Nederbetuwe war Jaap van Thiel de Vries, Direktor der Ziegelfabrik in Heesselt. Auf dem Bild ist er in der Mitte in der zweiten Reihe von unten zu sehen. Het heimelijk karakter van de activiteiten van het verzet is uiteraard de oorzaak dat er nauwelijks beeldmateriaal beschikbaar is. Direct na de bevrijding lieten echter leden van verschillende verzetsgroepen zich fotograferen als herinnering aan tijden van spanning en saamhorigheid.Groepsfoto van leden van de Ordedienst(OD) in Geldermalsen. Gewestelijk commandant van de OD in de Tielerwaard en Nederbetuwe was Jaap van Thiel de Vries, directeur van de steenfabriek in Heesselt. Op de foto zit hij in het midden op de tweede rij van onderen.

 Plaatselijk verzet in Geldermalsen  Local resistance in Geldermalsen  Lokaler Widerstand in Geldermalsen

IsolatedThe young priest Harke Harkema and his family had lived in Wijk for only two years when the storms of war raged over his parish. His wife Agaath was expecting their third child as the front approached. The first injured civilians arrived on 4 November, but that was only the start. The arrival of refugees over the next few days was just a precursor to what would happen in the winter. Refugees and German soldiers alike sought refuge with the Harkema family. Mrs Harkema commented in a letter: ‘It might sound strange but you can get used to anything. This is quite rightly a household on the front.’ Because part of the church had been shot to pieces, Harkema held his services in a large garage. When people no longer dared to go out onto the streets, the priest also held services in a bakery or a stable. After all the windows of the rectory were broken, the priest’s family moved to Deacon Wink’s house. Agaath wrote; ‘As long as we can stay together, you learn to put up with things more by the day.’A dark ChristmasBy mid-December the situation had become untenable for the average civilian. Because of the unceasing shooting, almost nobody ventured outside, but the young priest was relentless. He visited the wounded, comforted the elderly, conducted burials and sometimes had to visit the local German commander to arrange something, as he was the only person who spoke German. Winter began early and Christmas, normally a time for homely comforts, was dominated by war. The constant roar of Allied and German artillery replaced the sound of bells. Pastor Harkema held a service in a stable&nbsp; and his wife said ‘We have never witnessed (…) such a dark Christmas.’ But the worst ordeal was yet to come; on 5 January 1945 Wijk suffered a disaster. A British bomb landed close to the Van der Pol bakery. The oven, still alight, collapsed into the basement where people were sheltering. In total forty people were killed.EvacuationIt was Wednesday 10 January, there was constant snow and a biting wind when the population of Wijk were told they had to leave their homes that same day. The evacuation had been ordered by the German authorities who wanted to have a free hand so close to the front. The only thing that concerned the civilians now was how to save their lives in these harsh conditions.The Harkema family travelled on Wink’s cart, pulled by unshod horses, with someone in front who knew the way to prevent them from slipping off the narrow icy dike in the half-light. The journey was torturous, especially for the elderly, small children and the sick. That night Agaath Harkema gave birth to daughter Liesbeth under difficult circumstances in Sleeuwijk. The priest commented; ‘The Lord has made this possible. His name be praised!’ His parish was now scattered in all directions. The majority were housed in the area around Woudrichem but many had to make the long, gruelling journey as far as Friesland. It was only after the capitulation of the German occupation that the residents could return to their heavily damaged homes. On 27 May Harkema held his first service in the undamaged choir of the church. A month later he moved back into the rectory with his family. The long journey home had begun.Forgotten victimsDuring the long, gruelling winter of ’44 to ’45, almost a hundred residents in the Land of Heusden and Altena lost their lives, mostly due to Allied shooting and bombing. This region is the only part of Brabant that was not liberated, but still suffered from the violence of war. It is an almost forgotten chapter in the story of the liberation of the Netherlands.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

als_de_vlucht_uit_egypte.jpg

Like the flight from Egypt

IsolatedThe young priest Harke Harkema and his family had lived in Wijk for only two years when the storms of war raged over his parish. His wife Agaath was expecting their third child as the front approached. The first injured civilians arrived on 4 November, but that was only the start. The arrival of refugees over the next few days was just a precursor to what would happen in the winter. Refugees and German soldiers alike sought refuge with the Harkema family. Mrs Harkema commented in a letter: ‘It might sound strange but you can get used to anything. This is quite rightly a household on the front.’ Because part of the church had been shot to pieces, Harkema held his services in a large garage. When people no longer dared to go out onto the streets, the priest also held services in a bakery or a stable. After all the windows of the rectory were broken, the priest’s family moved to Deacon Wink’s house. Agaath wrote; ‘As long as we can stay together, you learn to put up with things more by the day.’A dark ChristmasBy mid-December the situation had become untenable for the average civilian. Because of the unceasing shooting, almost nobody ventured outside, but the young priest was relentless. He visited the wounded, comforted the elderly, conducted burials and sometimes had to visit the local German commander to arrange something, as he was the only person who spoke German. Winter began early and Christmas, normally a time for homely comforts, was dominated by war. The constant roar of Allied and German artillery replaced the sound of bells. Pastor Harkema held a service in a stable&nbsp; and his wife said ‘We have never witnessed (…) such a dark Christmas.’ But the worst ordeal was yet to come; on 5 January 1945 Wijk suffered a disaster. A British bomb landed close to the Van der Pol bakery. The oven, still alight, collapsed into the basement where people were sheltering. In total forty people were killed.EvacuationIt was Wednesday 10 January, there was constant snow and a biting wind when the population of Wijk were told they had to leave their homes that same day. The evacuation had been ordered by the German authorities who wanted to have a free hand so close to the front. The only thing that concerned the civilians now was how to save their lives in these harsh conditions.The Harkema family travelled on Wink’s cart, pulled by unshod horses, with someone in front who knew the way to prevent them from slipping off the narrow icy dike in the half-light. The journey was torturous, especially for the elderly, small children and the sick. That night Agaath Harkema gave birth to daughter Liesbeth under difficult circumstances in Sleeuwijk. The priest commented; ‘The Lord has made this possible. His name be praised!’ His parish was now scattered in all directions. The majority were housed in the area around Woudrichem but many had to make the long, gruelling journey as far as Friesland. It was only after the capitulation of the German occupation that the residents could return to their heavily damaged homes. On 27 May Harkema held his first service in the undamaged choir of the church. A month later he moved back into the rectory with his family. The long journey home had begun.Forgotten victimsDuring the long, gruelling winter of ’44 to ’45, almost a hundred residents in the Land of Heusden and Altena lost their lives, mostly due to Allied shooting and bombing. This region is the only part of Brabant that was not liberated, but still suffered from the violence of war. It is an almost forgotten chapter in the story of the liberation of the Netherlands.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. GeïsoleerdDe jonge dominee Harke Harkema en zijn gezin wonen pas twee jaar in Wijk als de oorlogsstorm over zijn gemeente raast. Zijn echtgenote, Agaath, is in verwachting van haar derde kind als het front nadert. Op 4 november arriveren de eerste gewonde burgers. Maar dit is pas het begin. De aankomst van vluchtelingen in de dagen daarna is een voorbode van wat er die winter gaat gebeuren. Vluchtelingen, maar ook Duitse militairen zoeken onderdak bij de familie Harkema. Mevrouw Harkema in een brief “Dat klinkt erg wonderlijk, maar je raakt overal aan gewend. Het is hier met recht een fronthuishouden.” Omdat de kerk gedeeltelijk is kapotgeschoten houdt Harkema zijn diensten voortaan in een grote garage. Als veel mensen zich niet meer op straat durven te begeven houdt de dominee ook diensten in een bakkerij of een stal. Nadat alle ramen in de pastorie zijn gesneuveld, vertrekt het domineesgezin naar het huis van diaken Wink. Agaath schrijft; “Als we maar bij elkaar mogen blijven. Zo leer je iedere dag meer loslaten.”Een donkere KerstHalf december is de situatie eigenlijk onhoudbaar geworden voor de gewone burger. Door de onophoudelijke beschiet­ingen waagt bijna niemand zich nog naar buiten, maar de jonge dominee is onvermoeibaar. Hij bezoekt gewonden, troost ouderen, leidt begrafenissen en moet soms naar de Duitse plaatselijke commandant om iets te regelen omdat hij als enige Duits spreekt. De winter is al vroeg begonnen. De kersttijd, normaal een periode van huiselijke knusheid, staat in het teken van de oorlog. In plaats van klokken is er het aanhoudend gebulder van geallieerde en Duitse kanonnen. Dominee Harkema houdt een dienst in een stal. Zijn vrouw, “Een zo donkere Kerst hebben wij (…) nog nooit meegemaakt.” De ergste beproeving moet dan nog komen. Op 5 januari 1945 wordt Wijk getroffen door een ramp. Een Britse bom komt vlak bij bakkerij van der Pol terecht. De nog brandende bakkersoven stort in de kelder waar mensen zitten te schuilen. In totaal komen veertig mensen omDe evacuatieDan wordt het woensdag 10 januari. Het sneeuwt aan een stuk door en er staat een snijdende wind als de inwoners van Wijk te horen krijgen dat ze diezelfde dag hun huizen moeten verlaten. De evacuatie vindt plaats op last van de Duitse overheid. Die wil de handen vrij hebben zo dicht bij het front. Het enige dat de burgers bezig houdt is de vraag hoe ze in deze barre omstandigheden het vege lijf kunnen redden.Het gezin Harkema reist op de kar van Wink, getrokken door onbeslagen paarden, voorop iemand die de weg wijst om te voorkomen dat ze van de smalle, gladde dijk af raken in het halfduister. De tocht is een martelgang, vooral voor ouderen, kleine kinderen en zieken. Die nacht bevalt Agaath Harkema in Sleeuwijk onder moeilijke omstandigheden van een dochter, Liesbeth. Het commentaar van de dominee: “de Heere heeft het wel gemaakt. Zijn naam zij geloofd!” Zijn gemeente raakt nu naar alle kanten verstrooid. De meerder­heid wordt ondergebracht in de omgeving van Woudrichem, maar velen moeten de lange barre tocht vervolgen tot in Friesland. Pas na de capitulatie van de Duitse bezetter kunnen de inwoners terugkeren naar hun zwaar verwoeste woonplaats. Op 27 mei houdt Harkema zijn eerste dienst in het onbeschadigde koor van de kerk. Een maand later betrekken hij en zijn gezin de pastorie weer. De lange weg terug is begonnen.Vergeten slachtoffersTijdens de lange, barre winter van ‘44 op ‘45 kwamen uiteindelijk bijna honderd burgers in het Land van Heusden en Altena om het leven, voornamelijk door geallieerde beschietingen en bombardementen. Deze streek is het enige stukje Brabant dat nooit bevrijd werd, maar toch zwaar te lijden had onder het oorlogsgeweld. Het is een vrijwel vergeten hoofdstuk in het verhaal van de bevrijding van Nederland.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.&nbsp;<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/-H7JDvVDN5A" start="0"></iframe></div>

 Als de vlucht uit Egypte Like the flight from Egypt

By late 1942, the Germans had installed an artillery battery at Pointe du Hoc, a prominent cliff overlooking the English Channel. Composed of six 155mm guns positioned in open concrete gun pits (later under casemates), this battery was able to cover the beaches that had been selected for the landing of American troops; Utah Beach to the west and Omaha Beach to the east.Aware of the threat, the Allies bombed the battery many times before the landing. However, in order to ensure its complete destruction, they entrusted the task of scaling the cliff, seizing the fortifications and disabling the guns to the 2nd US Ranger battalion commanded by Lieutenant Colonel James Earl Rudder.On the morning of D-Day after a perilous ascent with rope ladders and grappling hooks, the U.S. commandos clashed with German gunners in a bloody battle. Once victorious, the Rangers were astonished to find the gun bunkers empty and the guns missing. They appeared to have been recently moved by the Germans. After a short search the Rangers found them hidden in a sunken road nearby...Since 1979, the conservation of this site, threatened by the erosion of the cliff, has been assigned to the American Battle Monuments Commission. Considerable work has been undertaken to allow the public to visit this historical site. Amid a lunar landscape caused by bombs and large calibre shells, one can distinguish many concrete buildings: shelters for staff, anti-aircraft artillery positions, bunkers and cannon and ammunition pits.On the top of the fortifications, at the edge of the cliff, an impressive memorial offers a splendid view of the coast. A Visitor centre stands at the entry of the site, which has free access.&nbsp;The Musée des Rangers at Grandcamp-Maisy presents artefacts and documents on the 2nd Rangers Battalion. <iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/1wiRbRsxJPU?showinfo=0"></iframe>

Pointe du Hoc is a high point between two of the five D-Day landing beaches, Utah and Omaha. It is renowned for the daring assault conducted on 6 June 1944 by the 2nd U.S. Ranger Battalion in an effort to neutralize the German artillery battery there.

By late 1942, the Germans had installed an artillery battery at Pointe du Hoc, a prominent cliff overlooking the English Channel. Composed of six 155 mm guns positioned in open concrete gun pits (later under casemates), this battery was able to cover the beaches that had been selected for the landing of American troops; Utah Beach to the west and Omaha Beach to the east. Aware of the threat, the Allies bombed the battery many times before the landing. However, in order to ensure its complete destruction, they entrusted to the 2nd US Ranger battalion commanded by Lieutenant Colonel James Earl Rudder the task of scaling the cliff, seizing the fortifications and disabling the guns.

On the morning of D-Day after a perilous ascent with rope ladders and grappling hooks, the U.S. commandos clashed with German gunners in a bloody battle. Once victorious, the Rangers were astonished to find the gun bunkers empty and the guns missing. They appeared to be recently moved by the Germans. After a short search the Rangers found them hidden in a sunken road nearby...

Since 1979, the conservation of this site, threatened by the erosion of the cliff, has been assigned to the American Battle Monuments Commission. Considerable work has been undertaken to allow the public to visit this historical site. Amid a lunar landscape caused by bombs and large calibre shells, one can distinguish many concrete buildings: shelters for staff, anti-aircraft artillery positions, bunkers and cannon and ammunition pits. On the top of the fortifications, at the edge of the cliff, an impressive memorial offers a splendid view of the coast.

&nbsp;

Tourist information

A Visitor center stands at the entry of the site. Free access. The Musée des Rangers at Grandcamp-Maisy presents artefacts and documents on the 2nd Rangers Battalion.

[embed]https://www.youtube.com/watch?v=1wiRbRsxJPU[/embed]

NARA / Le Mémorial de Caen

Calvados Tourisme

Pointe du Hoc

Fin 1942, les Allemands avaient installé une batterie d'artillerie à la Pointe du Hoc, un front de falaise surplombant la Manche. Équipée de six canons de 155 mm positionnés dans des trous à canons en béton ouverts (puis sous des casemates), cette batterie était en mesure de couvrir les plages qui avaient été sélectionnées pour le débarquement des troupes américaines : Utah Beach à l'ouest et Omaha Beach à l'est. Conscients de la menace, les Alliés bombardèrent la batterie à plusieurs reprises avant le débarquement. Cependant, afin de garantir sa complète destruction, ils confièrent au 2e bataillon de Rangers américains commandé par le lieutenant-colonel James Earl Rudder, la mission d'escalader la falaise, de s'emparer des fortifications et de désarmer les canons. Dans la matinée du Jour J, après une ascension périlleuse à l'aide d'échelles en corde et de grappins, les commandos américains s'opposèrent aux artilleurs allemands dans une bataille sanglante. Une fois victorieux, les Rangers furent surpris de découvrir des bunkers vides et démunis de canons. Ils avaient été déplacés par les Allemands peu de temps avant. Après quelques recherches, les Rangers les retrouvèrent cachés sur une route voisine en contrebas... Depuis 1979, la conservation de ce site, menacé par l'érosion de la falaise, est confiée à l'American Battle Monuments Commission. Un travail considérable a été réalisé pour permettre au public de visiter ce site historique. Dans un paysage devenu lunaire à cause des bombes et obus de gros calibre, il est possible de distinguer de nombreux édifices en béton : abris pour l'état-major, positions d'artillerie antiaériennes, bunkers et trous à canons et munitions. Au-dessus des fortifications, sur le bord de la falaise, un mémorial impressionnant offre une vue splendide sur la côte. Pointe du Hoc ist ein hoch gelegener Steilküstenabschnitt zwischen zwei der fünf am D-Day benutzten Landungszonen, nämlich Utah Beach und Omaha Beach. Er wurde dadurch bekannt, dass das 2. US Ranger Battalion am 6. Juni 1944 einen kühnen Angriff zur Neutralisierung der dort befindlichen deutschen Artilleriegeschützstellung führte. Do końca 1942 r. Niemcy zainstalowali baterię dział na wzniesionym nad Kanałem La Manche klifie Pointe du Hoc. Bateria złożona z sześciu dział 155 mm, umiejscowionych w betonowych, otwartych gniazdach armatnich (później w kazamatach), była w stanie pokryć ogniem plaże wybrane na lądowanie oddziałów amerykańskich, a więc plażę Utah na zachód i plażę Omaha na wschód. Świadomi zagrożenia, alianci bombardowali baterię wielokrotnie przed lądowaniem. Jednakże, aby zapewnić całkowite jej zniszczenie, powierzyli 2. Amerykańskiemu Batalionowi Rangersów pod wodzą podpułkownika Jamesa Earl Ruddera zadanie wspięcia się na klif, zajęcia fortyfikacji i rozbrojenia dział. Rankiem w dniu D-Day, po arcyniebezpiecznej wspinaczce po drabinach linowych i hakach, komandosi amerykańscy starli się z niemieckimi artylerzystami w krwawej bitwie. Zwyciężywszy, Rangersi stanęli jak wryci, ponieważ stwierdzili, że bunkry artyleryjskie są puste, a dział nie ma. Wyglądało to tak, jakby Niemcy dopiero co je wycofali. Po krótkich poszukiwaniach Rangersi znaleźli je ukryte nieopodal w przełomie drogi. Od 1979 r. utrzymanie miejsca zagrożonego erozją klifu powierzono Komisji ds. Amerykańskich Pomników Bitewnych. Podjęto prace zakrojone na znaczną skalę, żeby pozwolić turystom na odwiedzanie historycznego miejsca. W księżycowym krajobrazie lejów po bombach i pocisków dużego kalibru można zauważyć wiele betonowych budowli: schrony dla obsady, pozycje dział przeciwlotniczych, bunkry i gniazda dział i amunicji. Leżące na szczycie fortyfikacji, na krawędzi klifu miejsce pamięci otwiera wspaniały widok na wybrzeże. Eind 1942 hadden de Duitsers een artilleriebatterij geïnstalleerd bij Pointe du Hoc, een prominente klif met uitzicht over het Kanaal. Samengesteld uit zes 155mm kanonnen in open betonnen geschuts kuilen (later onder kazematten), kon deze batterij de stranden bestrijken die waren uitgekozen voor de landing van de Amerikaanse troepen; Utah Beach in het westen en Omaha Beach in het oosten.De geallieerden waren zich bewust van de dreiging en bombardeerden de batterij vele malen voor de landing. Maar om zeker te zijn van de volledige vernietiging, vertrouwden ze de taak van het beklimmen van de klif, het in beslag nemen van de vestingwerken en het uitschakelen van de kanonnen toe aan het 2e US Ranger bataljon onder bevel van luitenant-kolonel James Earl Rudder.Op de ochtend van D-Day, na een hachelijke beklimming met touwladders en enterhaken, kwamen de Amerikaanse commando's in een bloedig gevecht tegenover de Duitse kanonniers te staan. Eenmaal zegevierend zagen de Rangers tot hun verbazing dat de geschutsbunkers leeg waren en de kanonnen ontbraken. Ze leken onlangs door de Duitsers verplaatst te zijn. Na een korte zoektocht vonden de Rangers ze verborgen in een verzonken weg vlakbij...Sinds 1979 is het behoud van deze site, die bedreigd werd door de erosie van de klif, toegewezen aan de American Battle Monuments Commission. Er is veel werk verricht om het publiek in staat te stellen deze historische plek te bezoeken. Te midden van een maanlandschap, veroorzaakt door bommen en granaten van groot kaliber, zijn vele betonnen gebouwen te onderscheiden: schuilplaatsen voor het personeel, luchtafweergeschutposities, bunkers en kanon- en munitieputten.Op de top van de vestingwerken, aan de rand van de klif, biedt een indrukwekkend gedenkteken een prachtig uitzicht op de kust. Een bezoekerscentrum staat bij de ingang van de site, die gratis toegankelijk is. Het Musée des Rangers in Grandcamp-Maisy presenteert kunstvoorwerpen en documenten over het 2e Rangersbataljon. Alla fine del 1942, le forze tedesche avevano installato una batteria di artiglieria a Pointe du Hoc, una scogliera prominente che domina il Canale della Manica. Composta da sei cannoni da 155 mm posizionati in fosse di cemento aperte (in seguito, casematte), questa batteria era in grado di coprire le spiagge che erano state scelte per lo sbarco delle truppe americane: Utah Beach a ovest e Omaha Beach a est. Consapevoli della minaccia, gli alleati bombardarono la batteria molte volte prima dello sbarco. Tuttavia, per assicurarsi la sua completa distruzione, affidarono al 2° battaglione Ranger degli Stati Uniti comandato dal tenente colonnello James Earl Rudder il compito di scalare la scogliera, prendere le fortificazioni e disabilitare i cannoni. La mattina del D-Day, dopo una pericolosa scalata con scale di corda e rampini, i commando statunitensi si scontrarono con i cannonieri tedeschi in una sanguinosa battaglia. Una volta vittoriosi, i Rangers furono stupiti di trovare i bunker delle armi vuoti e i cannoni mancanti. Sembrava che fossero stati spostati di recente dai tedeschi. Dopo una breve ricerca i Rangers li trovarono nascosti in una strada incassata nelle vicinanze... Dal 1979, la conservazione di questo sito, minacciato dall'erosione della scogliera, è stata assegnata alla American Battle Monuments Commission. Un lavoro considerevole è stato intrapreso per permettere al pubblico di visitare questo sito storico. In un paesaggio lunare causato da bombe e proiettili di grosso calibro, si possono distinguere molti edifici in cemento: rifugi per il personale, postazioni di artiglieria antiaerea, bunker e fosse per cannoni e munizioni. In cima alle fortificazioni, sul bordo della scogliera, un impressionante monumento commemorativo offre una splendida vista sulla costa.&nbsp;Informazioni turistiche Un centro visitatori si trova all'entrata del sito. Accesso libero. Il Musée des Rangers a Grandcamp-Maisy presenta manufatti e documenti sul 2° Battaglione Rangers. By late 1942, the Germans had installed an artillery battery at Pointe du Hoc, a prominent cliff overlooking the English Channel. Composed of six 155mm guns positioned in open concrete gun pits (later under casemates), this battery was able to cover the beaches that had been selected for the landing of American troops; Utah Beach to the west and Omaha Beach to the east.Aware of the threat, the Allies bombed the battery many times before the landing. However, in order to ensure its complete destruction, they entrusted the task of scaling the cliff, seizing the fortifications and disabling the guns to the 2nd US Ranger battalion commanded by Lieutenant Colonel James Earl Rudder.On the morning of D-Day after a perilous ascent with rope ladders and grappling hooks, the U.S. commandos clashed with German gunners in a bloody battle. Once victorious, the Rangers were astonished to find the gun bunkers empty and the guns missing. They appeared to have been recently moved by the Germans. After a short search the Rangers found them hidden in a sunken road nearby...Since 1979, the conservation of this site, threatened by the erosion of the cliff, has been assigned to the American Battle Monuments Commission. Considerable work has been undertaken to allow the public to visit this historical site. Amid a lunar landscape caused by bombs and large calibre shells, one can distinguish many concrete buildings: shelters for staff, anti-aircraft artillery positions, bunkers and cannon and ammunition pits.On the top of the fortifications, at the edge of the cliff, an impressive memorial offers a splendid view of the coast. A Visitor centre stands at the entry of the site, which has free access.&nbsp;The Musée des Rangers at Grandcamp-Maisy presents artefacts and documents on the 2nd Rangers Battalion. <iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/1wiRbRsxJPU?showinfo=0"></iframe>

 Pointe du Hoc Pointe du Hoc Pointe du Hoc Pointe du Hoc Pointe du Hoc Pointe du Hoc

There are few places where the coastal defences are as visible as they are at the Pointe de l'Observatoire (Observation Point). Because they are located in an area that cannot be built on, they have not have been used to support new constructions, disappearing from view by being "absorbed" into villas, swimming pools, walls, etc., as is all too often the case. The defences visible here have been relatively well protected and provide a very interesting record, although heavy use of the site by the public has meant some of the remains have had to be modified, for example being filled in to prevent them from falling.The system consisted mainly of anti-aircraft artillery guns (Flak), of various calibres from 20 to 88mm. These could be put on alert at the slightest flight approaching the coast, thanks to the detection of air movements by the German radars at Dramont and La Baumette in Agay. Several "cisterns" (protective masonry structures) housing these guns are clearly identifiable by their hexagonal shape.These defences were steadily strengthened from autumn 1943 onwards, making the bombardment of the Anthéor viaduct extremely difficult and risky.The coastal defences also included trenches and individual posts equipped with machine guns. Communication cables between posts were housed in trenches on the ground.In July 1944, the Nazi occupying forces had to contend with increasingly frequent Allied bombing raids on the south of France, particularly on bridges over the Rhône, in preparation for the Provence landings. They therefore decided to move almost all the cannons located here further north.The way was now clear for the Allied air convoys carrying the airborne forces. Flying over the Cap Roux massif in the Estérel, they were dropped or landed in gliders on the plain of Le Muy on the night of 14 to 15 August 1944, to protect the landing. It was also clear for the American bombers responsible for pounding the beaches of Saint-Raphaël and making it easier for the attacking troops to get ashore.War is also a matter of luck.

88mm Flak gun at the Pointe de l'Observatoire.

20mm Flak battery under Cap Roux

Remains of Flak at the Pointe de l'Observatoire opposite Anthéor 

Pointe de l'Observatoire - Observation point

Il existe peu de lieux où les défenses côtières sont aussi lisibles qu’à la Pointe de l’Observatoire, parce que, se situant en zone non urbanisable, elles n’ont pu être utilisées comme support de construction et ainsi disparaître du regard, « absorbées » dans des villas, piscines, murs, etc, comme trop souvent.Les défenses visibles ici ont été relativement protégées et forment un témoignage très intéressant, encore que la fréquentation importante des lieux par le public ait conduit à devoir modifier certains vestiges, en les comblant pour éviter les chutes notamment.Le dispositif comprenait essentiellement des canons d’artillerie antiaérienne (flak), de calibres variés de 20 à 88 mm pouvant être mis en alerte au moindre vol en approche de la côte, grâce à la détection des mouvements aériens par les radars allemands du Dramont et de la Baumette à Agay.Plusieurs « cuves » (constructions de protection maçonnées) abritant ces canons sont nettement identifiables grâce à leur forme hexagonale.Ces défenses ne cesseront de se renforcer à partir de l’automne 1943, rendant le bombardement du viaduc d’Anthéor extrêmement difficile et risqué.Les défenses côtières comprenaient également des tranchées et des postes individuels équipés de mitrailleuses. Des goulottes au sol abritaient les câbles de communication entre postes.En juillet 1944 les forces d’occupation nazies durent faire face à des bombardements alliés de plus en plus fréquents du sud de la France, notamment des ponts sur le Rhône, dans le cadre de la préparation du Débarquement de Provence. Elles décidèrent alors de déplacer plus au nord la quasi-totalité des canons disposés ici.La voie était libre pour les convois aériens alliés transportant les forces aéroportées qui, survolant le massif du Cap Roux dans l’Estérel, furent larguées ou atterrirent en planeur dans la plaine du Muy dans la nuit du 14 au 15 août 1944 pour protéger le débarquement. Mais aussi pour les bombardiers américains chargés de pilonner les plages de Saint-Raphaël et faciliter la mise à terre des troupes d’assaut.La guerre est aussi une affaire de chance. Das System bestand hauptsächlich aus Flugabwehrgeschützen (Flak) mit verschiedenen Kalibern von 20 bis 88 mm. Diese Geschütze konnten bei der geringsten Annäherung an die Küste in Alarmbereitschaft versetzt werden, da die deutschen Radaranlagen in Dramont und La Baumette in Agay Luftbewegungen erfassen konnten. Mehrere "Zisternen", in denen diese Geschütze untergebracht waren, sind an ihrer sechseckigen Form deutlich zu erkennen.Diese Verteidigungsanlagen wurden ab Herbst 1943 ständig verstärkt, so dass die Bombardierung des Viadukts von Anthéor äußerst schwierig und riskant war.Die Küstenverteidigung umfasste auch Schützengräben und einzelne Posten, die mit Maschinengewehren ausgestattet waren. Die Kommunikationskabel zwischen den Stellungen wurden in Gräben auf dem Boden verlegt.Im Juli 1944 sahen sich die nationalsozialistischen Besatzer in Vorbereitung der Landung in der Provence immer häufigeren Bombenangriffen der Alliierten auf Südfrankreich ausgesetzt, insbesondere auf die Rhône-Brücken. Sie beschlossen daher, fast alle hier befindlichen Kanonen weiter nach Norden zu verlegen.Der Weg für die alliierten Luftkonvois mit den Luftlandetruppen war nun frei. Sie flogen über das Cap Roux-Massiv im Estérel und wurden in der Nacht vom 14. auf den 15. August 1944 in der Ebene von Le Muy abgeworfen oder landeten in Gleitern, um die Landung zu schützen. Damit war auch der Weg für die amerikanischen Bomber frei, die die Strände von Saint-Raphaël bombardierten und es den angreifenden Truppen erleichterten ans Ufer zu geraten.Krieg ist auch eine Frage des Glücks. Er zijn maar weinig plaatsen waar de kustverdediging zo zichtbaar is als bij de Pointe de l'Observatoire (uitkijkpost). Omdat ze in een gebied ligt dat niet bebouwd mag worden, is ze in het zicht gebleven. De verdedigingswerken die hier te zien zijn, zijn relatief goed beschermd en vormen zeer interessante overblijfselen. Hoewel door het intensieve gebruik van het terrein door het publiek sommige overblijfselen moesten worden gerestaureerd.Het systeem bestond voornamelijk uit luchtafweergeschut (Flak), met verschillende kalibers van 20 tot 88 mm. Deze konden bij snel in staat van paraatheid worden gebracht, dankzij de detectie van luchtbewegingen door de Duitse radars in Dramont en La Baumette in Agay. Deze verdedigingswerken werden vanaf de herfst van 1943 gestaag versterkt, waardoor het bombarderen van het viaduct van Anthéor extreem moeilijk en riskant werd.De kustverdediging bestond ook uit loopgraven en individuele posten die waren uitgerust met machinegeweren. Communicatiekabels tussen de posten werden ondergebracht in loopgraven op de grond.In juli 1944 kreeg de nazi-bezetting te maken met steeds frequentere geallieerde bombardementen op Zuid-Frankrijk, met name op bruggen over de Rhône, ter voorbereiding op de landing in de Provence. Ze besloten daarom bijna alle kanonnen die zich hier bevonden verder naar het noorden te verplaatsen.De weg was nu vrij voor de geallieerde luchtkonvooien met de luchtlandingstroepen. Ze vlogen over het Cap Roux massief in de Estérel en werden gedropt of landden in zweefvliegtuigen op de vlakte van Le Muy in de nacht van 14 op 15 augustus 1944 om de landing te beschermen. Het was ook duidelijk voor de Amerikaanse bommenwerpers die de stranden van Saint-Raphaël bestookten en het de aanvallende troepen gemakkelijker maakten om aan land te komen. Niewiele jest miejsc, w których obrona wybrzeża jest tak widoczna, jak właśnie w Pointe de l'Observatoire (Punkt Obserwacyjny). Z racji, że umocnienia znalazły się na obszarze, na którym de facto nie można budować, nie zostały one po czasie wykorzystane jako część lub wsparcie nowych obiektów. Spowodowało to zniknięcie znacznej części składowych Punktu Obserwacyjnego z widoku poprzez "wchłonięcie" przez nowopowstałe w okolicy wille, baseny czy mury.Elementy obrony widoczne tutaj były stosunkowo dobrze chronione i stanowią bardzo interesujące świadectwo, chociaż intensywne użytkowanie tego miejsca współcześnie przez ludzi sprawiło, że niektóre pozostałości musiały zostać zabezpieczone i poddane renowacji, poprzez na przykład uzupełnienie ubytków, aby zapobiec zawaleniu.System składał się głównie z dział artylerii przeciwlotniczej (Flak), różnych kalibrów od 20 do 88 mm. Mogły one zostać postawione w stan gotowości przy najmniejszym locie zbliżającym się do wybrzeża, dzięki wykrywaniu ruchów powietrza przez niemieckie radary w Dramont i La Baumette w Agay. Kilka "cystern" (murowanych konstrukcji ochronnych) mieszczących te działa można do dziś wyraźnie rozpoznać po ich sześciokątnym kształcie.System umocnień był stale wzmacniany od jesieni 1943 r., co sprawiło, że bombardowanie wiaduktu Anthéor było niezwykle trudne i ryzykowne.Obrona wybrzeża obejmowała również okopy i pojedyncze stanowiska wyposażone w karabiny maszynowe. W lipcu 1944 r. nazistowskie siły okupacyjne musiały stawić czoła coraz częstszym alianckim nalotom bombowym kierowanym na południe Francji, zwłaszcza na mosty na Rodanie, co odbywało się w ramach przygotowań do lądowania w Prowansji. W związku z tym postanowiono przenieść prawie wszystkie znajdujące się tu działa dalej na północ.Droga dla alianckich konwojów powietrznych przewożących siły powietrznodesantowe była od tego momentu wolna. Przelatując nad masywem Cap Roux w Estérel, posiłki zostały zrzucone z samolotów lub wylądowały na szybowcach na równinie Le Muy w nocy z 14 na 15 sierpnia 1944 r., aby zabezpieczyć proces lądowania. Takie było również zadanie amerykańskich bombowców odpowiedzialnych za ostrzeliwanie plaż Saint-Raphaël i ułatwianie napierającym alianckim oddziałom przedostanie się na ląd.Pokazuje nam to, że pomyślnie zakończone operacje wojenne to także kwestia szczęśliwego zbiegu okoliczności. Sono pochi i luoghi in cui le difese costiere sono così visibili come alla Pointe de l'Observatoire (Punto di osservazione). Essendo situate in una zona non edificabile, non sono state utilizzate per sostenere nuove costruzioni, scomparendo dalla vista per essere "assorbite" da ville, piscine, muri, ecc. come troppo spesso accade. Le difese qui visibili sono state relativamente ben protette e forniscono una documentazione molto interessante, anche se l'uso intensivo del sito da parte del pubblico ha fatto sì che alcuni resti abbiano dovuto essere modificati - alcuni sono per esempio stati riempiti per evitare incidenti.Il sistema consisteva principalmente in cannoni di artiglieria antiaerea (Flak), di vari calibri da 20 a 88 mm. Questi potevano essere messi in allerta al minimo volo in avvicinamento alla costa, grazie al rilevamento dei movimenti aerei da parte dei radar tedeschi di Dramont e La Baumette ad Agay. Diverse "cisterne" (strutture protettive in muratura) che ospitavano questi cannoni sono chiaramente identificabili per la loro forma esagonale.Queste difese furono costantemente rafforzate a partire dall'autunno del 1943, rendendo estremamente difficile e rischioso il bombardamento del viadotto di Anthéor.Le difese costiere comprendevano anche trincee e postazioni individuali dotate di mitragliatrici. I cavi di comunicazione tra le postazioni erano alloggiati in trincee sul terreno.Nel luglio 1944, le forze di occupazione naziste dovettero far fronte ai sempre più frequenti bombardamenti alleati nel sud della Francia. Tali bombardamenti avvenivano in particolare in corrispondenza dei ponti sul Rodano e in preparazione allo sbarco in Provenza. Le forze di occupazione decisero quindi di spostare più a nord quasi tutti i cannoni che si trovavano in questa zona.La strada divenne quindi libera per i convogli aerei alleati che trasportavano le forze aviotrasportate, le quali, sorvolando il massiccio di Cap Roux nell'Estérel nella notte tra il 14 e il 15 agosto 1944, furono fatte atterrare in aliante sulla piana di Le Muy, in modo da rendere sicuro l'atterraggio. La strada era libera anche per i bombardieri americani che dovevano bombardare le spiagge di Saint-Raphaël e facilitare lo sbarco delle truppe attaccanti.La guerra è anche una questione di fortuna.

 Pointe de l'Observatoire Beobachtungsposten Pointe de l'Observatoire - Observatiepunt Pointe de l'Observatoire - Punto d'osservazione Pointe de l'Observatoire - punkt obserwacyjny 