The Memorial Museum of Civilians at War in Falaise opened in 2016 and covers over 1,000 m² of exhibition. Each of the three floors focuses on a different theme: Occupation, Liberation and Reconstruction. The museum is dedicated to both the life and survival of civilians during WWII. Testimonies of survivors and a collection of objects and archives are presented.

Edwin

Civilians at War Museum

 Het Memorial Museum of Civilians in War in Falaise werd geopend in 2016 en beslaat meer dan 1.000 m² tentoonstelling. Elk van de drie verdiepingen richt zich op een ander thema: bezetting, bevrijding en wederopbouw. Het museum is gewijd aan zowel het leven als het overleven van burgers tijdens de Tweede Wereldoorlog. Getuigenissen van overlevenden en een verzameling van objecten en archieven worden gepresenteerd. Muzeum Pomnik Ludności Cywilnej w czasach Wojny w Falaise zostało otwarte w 2016 roku. Ekspozycja rozciąga się na przeszło 1000 metrów kwadratowych. Każde z trzech pięter poświęcone jest odrębnemu tematowi: okupacji, wyzwoleniu oraz rekonstrukcji. Muzeum przybliża zarówno życie, jak i ocalenie ludności cywilnej podczas II wojny światowej. Na wystawach zaprezentowane są świadectwa ocalałych oraz zbiory przedmiotów. Das Mémorial des Civils dans la Guerre in Falaise wurde 2016 eröffnet und verfügt über eine Ausstellungsfläche von über 1.000 m². Die drei Etagen des Museums beschäftigen sich mit den folgenden thematischen Schwerpunkten: Besetzung, Befreiung und Wiederaufbau. Das Museum ist dem Leben und Überleben von Zivilisten während des Zweiten Weltkriegs gewidmet. Zur Ausstellung gehören unter anderem Augenzeugenberichte von Überlebenden sowie eine Sammlung von Objekten und Archiven. Ouvert depuis 2016, le Musée-Mémorial des Civils dans la Guerre de Falaise propose plus de 1 000 m² d’exposition. Les trois étages du musée sont chacun consacrés à un thème : l’Occupation, la Libération et la Reconstruction. Le musée est dédié à la vie et à la survie des civils pendant la Seconde Guerre mondiale. Des témoignages des survivants et une collection d’objets et d’archives de l’époque sont présentés aux visiteurs tout au long de leur visite. The Memorial Museum of Civilians at War in Falaise opened in 2016 and covers over 1,000 m² of exhibition. Each of the three floors focuses on a different theme: Occupation, Liberation and Reconstruction. The museum is dedicated to both the life and survival of civilians during WWII. Testimonies of survivors and a collection of objects and archives are presented.

 Memorial Museum of Civilians in War Muzeum Ludności Cywilnej w czasach Wojny Zivilisten im Krieg Museum Mémorial des Civils dans la Guerre Civilians at War Museum

The events take place at a time when the occupation of the Netherlands by Nazi Germany reached its peak. Seyss-Inquart, along with his general Friedrich Wimmer, decided to build an underground command bunker in the garden of a confiscated villa at Loolaan 554. The bunker, a masterpiece of reinforced concrete, measured 35 meters in length and 13.25 meters in width. This heavily fortified complex housed not only offices for high-ranking Nazi officials but also amenities such as a bedroom, a bathroom with a shower, and even a telephone exchange.The bunker served not only as Seyss-Inquart's personal refuge but also as a strategic hub for top figures of the Ministry of Justice. At that time, Seyss-Inquart moved with his family to another confiscated villa on Parkstraat in Velp. However, the tumultuous times of Dolle Dinsdag forced him to further relocate to Landgoed Spelderholt in Beekbergen, where the environment was relatively quieter amidst increasing wartime activities.The bunker became a symbolic bastion of the Nazi leaders, but its fate took an unexpected turn after the capitulation of Nazi Germany. In the haste of the flight, Seyss-Inquart left the bunker behind with all its contents, resulting in a fascinating discovery. Upon the liberation of Apeldoorn, the bunker was found to be completely intact, like a freeze-frame of time and a silent witness to the dramatic events that unfolded there.While the bunker is not publicly accessible, modern technology has opened a virtual window to this historical monument. At the CODA Central Library, visitors can embark on a virtual journey through the bunker on a digital multitouch table. The 3D application offers a unique opportunity to explore the rooms that were once the scene of strategic decision-making by the Nazi leadership.

Arthur Seyss-Inquart's shelter in Apeldoorn during the renovation in 2017.

seyss_inquarts_shelter_apeldoorn_october_2017_3.jpg

The bunker during the opening shortly after the war.

ga-006951_16262.png

The underground bunker of Seyss-Inquart: A hidden piece of history in Apeldoorn

The events take place at a time when the occupation of the Netherlands by Nazi Germany reached its peak. Seyss-Inquart, along with his general Friedrich Wimmer, decided to build an underground command bunker in the garden of a confiscated villa at Loolaan 554. The bunker, a masterpiece of reinforced concrete, measured 35 meters in length and 13.25 meters in width. This heavily fortified complex housed not only offices for high-ranking Nazi officials but also amenities such as a bedroom, a bathroom with a shower, and even a telephone exchange.The bunker served not only as Seyss-Inquart's personal refuge but also as a strategic hub for top figures of the Ministry of Justice. At that time, Seyss-Inquart moved with his family to another confiscated villa on Parkstraat in Velp. However, the tumultuous times of Dolle Dinsdag forced him to further relocate to Landgoed Spelderholt in Beekbergen, where the environment was relatively quieter amidst increasing wartime activities.The bunker became a symbolic bastion of the Nazi leaders, but its fate took an unexpected turn after the capitulation of Nazi Germany. In the haste of the flight, Seyss-Inquart left the bunker behind with all its contents, resulting in a fascinating discovery. Upon the liberation of Apeldoorn, the bunker was found to be completely intact, like a freeze-frame of time and a silent witness to the dramatic events that unfolded there.While the bunker is not publicly accessible, modern technology has opened a virtual window to this historical monument. At the CODA Central Library, visitors can embark on a virtual journey through the bunker on a digital multitouch table. The 3D application offers a unique opportunity to explore the rooms that were once the scene of strategic decision-making by the Nazi leadership. Die Ereignisse finden in einer Zeit statt, in der die Besetzung der Niederlande durch das nationalsozialistische Deutschland ihren Höhepunkt erreichte. Seyss-Inquart, zusammen mit seinem General Friedrich Wimmer, beschloss den Bau eines unterirdischen Bunkers im Garten einer konfiszierten Villa in der Loolaan 554. Der Bunker, ein Meisterwerk aus Stahlbeton, maß 35 Meter in der Länge und 13,25 Meter in der Breite. Dieses stark befestigte Komplex beherbergte nicht nur Büros für hochrangige Nazi-Beamte, sondern auch Annehmlichkeiten wie ein Schlafzimmer, ein Badezimmer mit Dusche und sogar eine Telefonzentrale.Der Bunker diente nicht nur als persönliches Refugium von Seyss-Inquart, sondern auch als strategischer Knotenpunkt für die Spitzenkräfte des Justizministeriums. Zu dieser Zeit zog Seyss-Inquart mit seiner Familie in eine andere konfiszierte Villa in der Parkstraat in Velp. Die unruhigen Zeiten des Dolle Dinsdag zwangen ihn jedoch zu einer weiteren Umsiedlung auf das Landgut Spelderholt in Beekbergen, wo die Umgebung trotz zunehmender Kriegshandlungen vergleichsweise ruhiger war.Der Bunker wurde zu einem symbolischen Bollwerk der Naziführer, aber sein Schicksal nahm nach der Kapitulation des nationalsozialistischen Deutschlands eine unerwartete Wendung. In der Hast der Flucht ließ Seyss-Inquart den Bunker mit all seinem Inhalt zurück, was zu einer faszinierenden Entdeckung führte. Bei der Befreiung von Apeldoorn stellte sich heraus, dass der Bunker vollständig intakt war, wie eingefroren in der Zeit und ein stummer Zeuge der dramatischen Ereignisse, die sich dort abspielten.Obwohl der Bunker nicht öffentlich zugänglich ist, hat die moderne Technologie ein virtuelles Fenster zu diesem historischen Monument geöffnet. In der Zentralbibliothek von CODA können Besucher auf einem digitalen Multitouch-Tisch eine virtuelle Reise durch den Bunker unternehmen. Die 3D-Anwendung bietet eine einzigartige Möglichkeit, die Räume zu erkunden, die einst Schauplatz der strategischen Entscheidungsfindung der Naziführung waren.&nbsp; De gebeurtenissen vinden plaats in een tijd waarin de bezetting van Nederland door nazi-Duitsland zijn hoogtepunt bereikte. Seyss-Inquart, samen met zijn generaal Friedrich Wimmer, besloot tot de bouw van een ondergrondse commandobunker in de tuin van een geconfisqueerde villa aan de Loolaan 554. De bunker, een meesterwerk van gewapend beton, mat 35 meter in lengte en 13,25 meter in breedte. Dit zwaarbeveiligde complex herbergde niet alleen kantoren voor de hooggeplaatste nazi-functionarissen, maar ook voorzieningen zoals een slaapkamer, een badkamer met douche en zelfs een telefooncentrale.De bunker was niet alleen Seyss-Inquart's persoonlijke toevluchtsoord, maar ook een strategisch knooppunt voor de topfiguren van het Ministerie van Justitie. In die tijd verhuisde Seyss-Inquart met zijn gezin naar een andere geconfisqueerde villa aan de Parkstraat in Velp. Echter, de onrustige tijden van Dolle Dinsdag dwongen hem tot een verdere verhuizing naar Landgoed Spelderholt in Beekbergen, waar de omgeving relatief rustiger was te midden van de toenemende oorlogshandelingen.De bunker werd een symbolisch bastion van de nazileiders, maar het lot ervan nam een onverwachte wending na de capitulatie van nazi-Duitsland. In de haast van de vlucht liet Seyss-Inquart de bunker achter met al zijn inboedel, wat resulteerde in een fascinerende ontdekking. Bij de bevrijding van Apeldoorn bleek de bunker volledig intact te zijn, als een bevriezing van de tijd en een stille getuige van de dramatische gebeurtenissen die zich daar afspeelden.Hoewel de bunker niet openbaar toegankelijk is, heeft de moderne technologie een virtueel venster geopend naar dit historische monument. In de Centrale Bibliotheek van CODA kunnen bezoekers op een digitale multitouch-tafel een virtuele tocht door de bunker maken. De 3D-applicatie biedt een unieke mogelijkheid om de kamers te verkennen die eens het toneel waren van de strategische besluitvorming van de nazi-top.

 Der unterirdische Bunker von Seyss-Inquart: Ein verborgenes Stück Geschichte in Apeldoorn De ondergrondse bunker van Seyss-Inquart: Een verborgen stukje geschiedenis in Apeldoorn The underground bunker of Seyss-Inquart: A hidden piece of history in Apeldoorn

Father Leonard Thomas was run over by an American convoy. Mathieu Conraads was accidentally shot by border guards after the liberation. Jacob Hamers died of tuberculosis in 1946 as a result of the hardships he had endured as a forced labourer in Germany. Joep Dautzenberg was arrested in July 1944 for unclear reasons and died in December in a satellite camp of Neuengamme concentration camp.

Stories in stained glass

Pastoor Leonard Thomas werd overreden door een Amerikaans konvooi. Mathieu Conraads na de bevrijding per ongeluk door grenswachten neergeschoten. Jacob Hamers overleed in 1946 aan tuberculose als gevolg van ontberingen die hij had doorstaan als dwangarbeider in Duitsland. Joep Dautzenberg werd in juli 1944 om onduidelijke redenen opgepakt en kwam in december om het leven in een satellietkamp van concentratiekamp Neuengamme. Pastor Leonard Thomas wurde von einem amerikanischen Konvoi überfahren. Mathieu Conraads wurde nach der Befreiung versehentlich von Grenzsoldaten erschossen. Jacob Hamers starb 1946 an Tuberkulose als Folge seiner Zwangsarbeit in Deutschland. Joep Dautzenberg wurde im Juli 1944 aus ungeklärten Gründen festgenommen und starb im Dezember in einem Außenlager des KZ Neuengamme.

 Verhalen in glas-in-lood Geschichten in Bleiglasfenstern

In September 2002, a monument was unveiled at the city bridge in honour and grateful memory of the British Suffolk Regiment that liberated Weert on 22 September 1944. The monument replaced the blue metal plaque that had been hanging on the wall of the bridge tender's house of the city bridge for many years. The monument was unveiled in the presence of veterans of the Suffolk Regiment.On 3 September 1944, Radio Oranje (Radio Orange, the radio station of the Dutch government in exile in London), reported the liberation of Brussels. Everywhere in the Netherlands, people assumed that liberation was near at hand. Dolle Dinsdag (Mad Tuesday) underlined this optimism even more. Soon, however, a swift liberation proved to be an illusion for the best part of the Netherlands, but expectations in Weert were more realistic. The roar of cannons from Belgium could be heard every day. On Tuesday, 21 September 1944, the tension was extremely high. That morning, soldiers from the 1st Battalion of the British Suffolk Regiment had left Hamont in Belgium and were on their way to Weert. At the end of the afternoon, fights broke out west of the railway embankment towards Eindhoven. Not much later, the prayers in the air-raid shelter were drowned by explosions coming from nearby, from the direction of the Zuid-Willemsvaart. German troops had just blown up the Biester bridge, the city bridge, the railway bridge and the bridge at Lock XVI, and a red glow against the nocturnal sky told of a fire in the barracks behind the Van Horne barracks.During the night, all remained quiet, both the British and the German troops were waiting for a possible attack. Weert had become a no-man's-land, until the German soldiers withdrew behind the Wassem-Nederweert canal.At first daylight, the British troops resumed their advance. They did not meet with much opposition anymore. Soon, the entire city was liberated, followed by an exuberant celebration. Citizens dressed in orange and waved the Dutch national flag. The British were given a warm welcome and were greeted with cheers by the grateful local population.&nbsp;

Liberation of Weert

Bridge at Weert

LIberation of Weert

Monument for the Suffolk Liberators at the Weert City Bridge

Im September 2002 wurde auf der Stadtbrücke ein Denkmal zu Ehren und als dankbare Erinnerung an das britische Suffolk-Regiment enthüllt, das Weert am 22. September 1944 befreite. Das Denkmal ersetzte die blaue metallene Gedenktafel, die jahrelang an der Wand des kleinen Brückenwärterhauses der Stadtbrücke angebracht war. Das Denkmal wurde in Anwesenheit von Veteranen des Suffolk-Regiments enthüllt.Am 3. September 1944 berichtete Radio Oranje über die Befreiung Brüssels. Überall in den Niederlanden glaubten die Menschen an eine baldige Befreiung. Der „Dolle Dinsdag“ (närrischer Dienstag) unterstrich diesen Optimismus noch mehr – laut Gerüchten war das jener Tag, an dem die Befreiung erfolgen sollte. Eine baldige Befreiung erwies sich für die meisten Niederländer schnell als Illusion, aber die Erwartungen in Weert waren realistischer. Das Kanonengetöse aus Belgien ist täglich hörbar. Donnerstag, 21. September 1944 – Spannung liegt in der Luft. Soldaten des 1. Bataillons des britischen Suffolk-Regiments verließen an diesem Morgen den belgischen Ort Hamont und machten sich auf den Weg nach Weert. Am Ende des Nachmittags brachen Kämpfe westlich des Bahnkörpers in Richtung Eindhoven aus. Kurz darauf wurden die Gebete in den Luftschutzräumen von Explosionen in der Nähe aus Richtung Zuid-Willemsvaart übertönt. Deutsche Truppen hatten soeben die Biesterbrug, die Stadtbrücke, die Eisenbahnbrücke und die Brücke bei Schleuse XVI gesprengt, und ein roter Schimmer im Nachthimmel verriet das Feuer in den Baracken hinter der van Horne-Kaserne.In der Nacht blieb es ruhig – sowohl die britischen als auch die deutschen Truppen warteten. Weert ist Niemandsland, bis sich die deutschen Soldaten hinter den Wessem-Nederweert-Kanal zurückzogen.Bei Anbruch des Tages setzten die britischen Truppen ihren Vormarsch fort. Auf großen Widerstand trafen Sie nicht mehr. Schon bald war die ganze Stadt befreit und im Anschluss gab es ein ausgelassenes Fest. Die Bürger kleideten sich orange und schwenkten die niederländische Flagge. Die Briten wurden herzlich empfangen und von der dankbaren Bevölkerung ausgiebig begrüßt.&nbsp; In september 2002 werd aan de stadsbrug een monument onthuld als eerbetoon en dankbare herinnering aan het Britse Suffolk-regiment dat Weert op 22 september 1944 bevrijdde. Het monument verving de blauwe metalen gedenkplaat die jarenlang aan de muur van het brugwachtershuisje van de stadsbrug was bevestigd. Het monument werd onthuld in aanwezigheid van veteranen van het Suffolk-regiment.Op 3 september 1944 meldt radio Oranje de val van Brussel. Overal in Nederland gaat men uit van een spoedige bevrijding. Dolle Dinsdag onderstreept dat optimisme nog eens extra. Al gauw blijkt het een illusie, maar de verwachtingen in Weert zijn realistischer. Dagelijks is het kanongebulder vanuit België hoorbaar. Donderdag 21 september 1944 is de spanning om te snijden. Soldaten van het 1e bataljon van het Engelse Suffolk-regiment zijn die ochtend vanuit het Belgische Hamont vertrokken en onderweg naar Weert. Hals over kop worden kelders ingericht als schuilplaats. Niemand weet wat er komen gaat en men neemt het zekere voor het onzekere. Aan het eind van de middag breken gevechten uit ten westen van het spoorwegtalud richting Eindhoven. Niet veel later worden de gebeden in de schuilkelders overstemd door explosies die van dichtbij komen, uit de richting van de Zuid-Willemsvaart. Duitse troepen hebben zojuist de Biesterbrug, de stadsbrug, de spoorbrug en de brug bij Sluis XVI opgeblazen en een rode gloed tegen de nachtelijke hemel verraadt brand in de barakken achter de van Hornekazerne. Omstreeks middernacht daalt een doodse stilte neer over de stad. Weert is in het vacuüm van niemandsland beland. De laatste Duitse soldaten trekken zich terug achter het kanaal Wessem-Nederweert.Bij het eerste daglicht hervatten de Engelse troepen hun opmars. Veel tegenstand ontmoeten ze niet meer. Weldra is de hele stad bevrijd en volgt een uitbundig feest. Overal aan de gevels verschijnt het rood-wit-blauw en tooit men zich met oranje, al is het maar met een bloeiend afrikaantje uit de plantsoenen aan de Singels. Aan het Bassin ziet het zwart van de mensen. De Tommies worden aan de andere kant van de vernielde stadsbrug met gejuich en gezang ontvangen. De assistent van dokter Venmans kan zijn geluk niet op en zwemt gekleed en wel over het kanaal om toch vooral een Engelsman aan te kunnen raken. Wie erbij is zal het nooit vergeten.

 Denkmal Suffolk Befreier der Stadtbrücke Weert  Monument Suffolk Bevrijders Stadsbrug Weert 

The RAM, Rifugio Antiaereo Martana, is a small labyrinth hidden under the town of Massa. It was a shelter for thousands of women, men and children, built between 1942 and 1943 by miners from the Veneto region and then occupied by Nazi troops during the military control and standoff along the Gothic Line. The 400 metres of tunnels dug into the underground rock, with parts lined with concrete and several ventilation chimneys, find one of the three entrance openings in via Bigini, not far from piazza Mercurio, right in the old town centre, and extend as far as via Prado. The RAM was meant to offer shelter to civilians during the dreadful shelling that battered the city with the indiscriminate destruction of homes, buildings and historical works. Hearing the sound of the siren meant sensing the start of the attack and thus the rush towards that dark and gloomy corridor. As early as January 1944, in fact, the town of Massa and surrounding areas became the target of Anglo-American shelling, and during the course of the year, the Germans occupied the refuge, giving orders to displace civilians who took refuge in the nearby mountains, in natural ravines, quarries and in the destroyed houses. The last shelling took place in February 1945. The houses in Piazza Aranci, the Church of San Sebastiano, the Martana district and the monument in Piazza Mercurio were hit. Nearby, in Piazza Aranci, another underground shelter, completely covered by large tiles with four openings in the square's corners, can only be visited on certain dates during the year. There are other air-raid shelters: at Monte di Pasta, in Piazza Garibaldi, mostly covered trenches, and at Capaccola. After the end of the conflict, the RAM was closed until 2006 and then became a venue and setting for educational and cultural events and it is still open today for guided tours, exhibitions, concerts and theatre workshops. The experience and memory of those who lived through those dreadful events can be retraced through media material with interviews and films.

targa_ingresso.jpeg

ingresso_ram.jpeg

: Parte del percorso all’interno del rifugio.

percorso_ram.jpeg

RAM, The refuge hidden under the town of Massa

Il RAM, Rifugio Antiaereo Martana, è un piccolo labirinto nascosto sotto la città di Massa. Un ricovero per migliaia di donne, uomini e bambini, realizzato tra il 1942 e il 1943 da minatori veneti poi occupato dalle truppe naziste durante la fase di controllo militare e di stallo lungo la Linea Gotica. I 400 metri di tunnel scavati nella roccia sotterranea, con parti rivestite da calcestruzzo e diversi camini di ventilazione, trovano una delle tre aperture di ingresso in via Bigini, poco lontano da piazza Mercurio, in pieno centro storico per prolungarsi fino a via Prado. Il RAM aveva l'obiettivo di offrire un riparo alla popolazione civile durante i terribili bombardamenti che martoriarono la città con la distruzione indistinta di abitazioni, architetture e opere storiche. Sentire il suono della sirena significava avvertire l'inizio dell'attacco e quindi la corsa verso quel corridoio buio e lugubre. Già dal gennaio del 1944 infatti la città di Massa e le zone limitrofe divennero bersaglio dei bombardamenti anglo-americani, nel corso dell'anno i tedeschi occuparono il rifugio dando ordine di sfollamento ai civili che si rifugiarono sulle vicine montagne, negli anfratti naturali, nelle cave e nelle stesse abitazioni distrutte. L'ultimo bombardamento si registrò a febbraio del 1945, vennero colpite le abitazioni di Piazza Aranci, la Chiesa di S. Sebastiano, il quartiere della Martana, il monumento di piazza Mercurio. Poco distante, in piazza Aranci, un altro rifugio sotterraneo, completamente ricoperto dal piastronato con quattro aperture agli angoli della piazza, è visitabile solo in alcune date nel corso dell'anno. Esistono altri rifugi antiaerei: al Monte di Pasta, in piazza Garibaldi, per lo più trincee coperte, e in località Capaccola. Il RAM al termine del conflitto rimase inaccessibile fino al 2006 diventando poi sede e scenografia per attività didattiche e culturali e ancora oggi è aperto per visite guidate, mostre, concerti e laboratori teatrali. È possibile ripercorrere attraverso il materiale multimediale l'esperienza e la memoria di chi ha vissuto quei terribili momenti con interviste e filmati.

 RAM, Il rifugio nascosto sotto la città di Massa

The Berlin Story Bunker was built as the Anhalter Hochbunker during 1942 after the requirements for constructing air raid shelters on certain traffic-loaded centres. The bunker contained not only shelters for the passengers or local inhabitants, but also rooms and offices for the railroad top functionaries. Built in ferro-concrete, with three storeys above ground and two below, its walls were up to four-and-a-half meters thick. While the Anhalter Station was heavily damaged in February 1945, the bunker continued to function. In April 1945, the station formed a key element of the city defence and was defended by SS men from the French Charlemagne division. The Anhalter Station and the bunker were within range of the artillery of the Soviet 8th Guards Army on 26 April. Soviet units tried to cross the nearby Landwehrkanal after the retreating German troops destroyed the channel bridges. At this time, the bunker was overcrowded with Berlin inhabitants from the south of the city, who fled from the advancing 8th Guards Army. The bunker housed at least 10,000 people inside. This led to catastrophic conditions in the premises, since food, water, and energy supplies were cut off and bodies were left lying where they died. Some bunker inhabitants tried to leave via the S-Bahn and U-Bahn tunnels near the station. The Soviet troops started their advance towards the Anhalter Station at noon on 29 April 1945 and were involved in heavy fighting with the SS troops defending it, which lasted two days and ended with the capture of the area on 1 May. During the Cold War, the bunker was used for storage of the West Berlin strategic reserves. In 2014, the Berlin Story Bunker was opened, which offers several exhibitions about the history of Berlin including the history of the bunker and of Nazi Germany.

The power generator in the former Anhalter Hochbunker.

Former power generator in the bunker

The Berlin Story Bunker (former Anhalter Hochbunker) nowadays.

Berlin Story Bunker

Le Berlin Story Bunker a été construit sous le nom d'Anhalter Hochbunker en 1942 après les exigences de construction d’abris anti-aériens sur certains centres surchargés de trafic. Le bunker contenait non seulement des abris pour les passagers ou les habitants locaux, mais aussi des chambres et des bureaux pour les hauts fonctionnaires de chemin de fer. Construit en béton armé, avec trois étages au-dessus du sol et deux en dessous, ses murs avaient jusqu’à quatre mètres et demi d’épaisseur. Bien que la station Anhalter ait été lourdement endommagée en février&nbsp;1945, le bunker a continué de fonctionner. En avril&nbsp;1945, la station construit un élément clé de la défense de la ville et est défendue par les SS de la division française de Charlemagne. Le 26 avril, la station d'Anhalter et le bunker étaient à portée de l'artillerie de la 8è armée de la garde soviétique, tandis que ses unités tentaient de traverser le Landwehrkanal à proximité après que les troupes allemandes en retraite eurent détruit les ponts du canal. A cette époque, le bunker était surpeuplé d’habitants de Berlin du sud, ayant fui l'avancée de la 8è Armée de la Garde. Au moins 10 000 personnes s’y sont réfugiées à l’intérieur. Cela a conduit à des conditions catastrophiques dans les locaux. La nourriture, l’eau et l’approvisionnement en énergie étaient coupés et les cadavres laissés là où ils sont morts. Certains habitants du bunker ont essayé de le quitter par les tunnels S-Bahn et U-Bahn près de la gare. Le 29 avril 1945, les troupes soviétiques commencèrent leur avancée vers la gare d'Anhalter à midi. Elles furent impliquées dans de violents combats avec les troupes SS qui la défendaient. Les combats ont duré deux jours et se sont terminés par la capture de la zone le 1er mai. Pendant la guerre froide, il a été utilisé pour le stockage des réserves stratégiques de Berlin-Ouest. En 2014, le Berlin Story Bunker a été inauguré. Il propose plusieurs expositions sur l’histoire de Berlin, y compris l’histoire du bunker et de l'Allemagne nazie. Der Berlin Story Bunker wurde 1942 als Anhalter Hochbunker errichtet, nachdem der Befehl für den Bau von Luftschutzbunkern in der Nähe bestimmte Verkehrsknotenpunkte erteilt wurde. Zum Bunker gehörten nicht nur Schutzräume für Reisende und Anwohner, sondern auch Räume und Büros für die Spitzenfunktionäre der Deutschen Reichsbahn. Der Bunker umfasste drei oberirdische und zwei unterirdische Stockwerke, die von bis zu viereinhalb Meter dicken Wänden geschützt wurden. Der Anhalter Bahnhof selbst wurde im Februar 1945 schwer beschädigt, der Bunker blieb jedoch weiterhin funktionsfähig. Im April 1945 bildete der Bahnhof ein Schlüsselelement der Verteidigung der Stadt und wurde von SS-Streitkräften der französischen Division Charlemagne verteidigt. Der Anhalter Bahnhof und der Bunker kamen am 26.&nbsp;April in Reichweite der Artillerie der sowjetischen 8. Gardearmee, deren Einheiten versuchten, den nahen Landwehrkanal zu überqueren, dessen Brücken die deutschen Truppen bei ihrem Rückzug zerstört hatten. Zu diesem Zeitpunkt war der Bunker mit Einwohnern aus dem Süden Berlins überfüllt: Mindestens 10.000 Menschen, die vor der vorrückenden sowjetischen 8. Gardearmee geflohen waren, hielten sich in seinem Inneren auf. Dies führte zu katastrophalen Zuständen, da die Versorgung mit Lebensmitteln, Wasser und Energie unterbrochen war. Selbst Leichen von Verstorbenen blieben an Ort und Stelle liegen. Einige Bunkerbewohner versuchten, dem Bunker über die S- und U-Bahn-Tunnel in der Nähe des Bahnhofs zu entfliehen. Am Mittag des 29.&nbsp;April 1945 begannen die sowjetischen Truppen ihren Vorstoß in Richtung des Anhalter Bahnhofs und wurden in schwere Gefechte mit den SS-Truppen verwickelt, die ihn verteidigten. Diese Gefechte dauerten zwei Tage an und endeten erst am 1.&nbsp;Mai mit der Einnahme des Bunkergeländes. Während des Kalten Krieges wurde der Bunker als Lagerstätte für die Senatsreserve West-Berlins genutzt. Im Jahr 2014 wurde der Berlin Story Bunker eröffnet. Mehrere Ausstellungen bringen hier Besuchern die Geschichte Berlins einschließlich der Geschichte des Bunkers und des nationalsozialistischen Deutschlands näher. De Berlin Story Bunker werd in 1942 als de Anhalter Hochbunker gebouwd naar aanleiding van de voorschriften voor de bouw van schuilkelders in bepaalde centra met veel verkeer. De bunker herbergde niet alleen schuilkelders voor de reizigers en plaatselijke bevolking, maar ook kamers en kantoren voor topfunctionarissen van de spoorwegen. Het pand werd gebouwd van gewapend beton, bestond uit drie bovengrondse en twee ondergrondse verdiepingen en had muren met een dikte van vier en een halve meter. Hoewel het Anhaltstation zwaar werd beschadigd in februari 1945, bleef de bunker in gebruik. In april 1945 vormde het station een belangrijk verdedigingselement van de stad en werd het beschermd door leden van de Franse SS-divisie Charlemagne. Het Anhaltstation en de bunker bevonden zich op 26 april binnen het bereik van de artillerie van het 8e Gardeleger van de Sovjet-Unie. Sovjettroepen probeerden het nabijgelegen Landwehrkanal over te steken nadat de terugtrekkende Duitse troepen de bruggen over het kanaal hadden vernietigd. Op dat moment zat de bunker overvol. Minstens 10.000 inwoners van Berlijn waren uit het zuiden van de stad naar binnen gevlucht om te schuilen voor het oprukkende 8e Gardeleger. Dit leidde tot rampzalige toestanden. De voedsel-, water- en stroomvoorziening waren versperd en lichamen van slachtoffers werden op de sterfplaats achtergelaten. Sommige mensen probeerden de bunker te verlaten via de S-Bahn- en U-Bahn-tunnels in de buurt van het station. De Sovjettroepen begonnen hun opmars naar het Anhaltstation rond het middaguur op 29 april 1945 en voerden hevige gevechten met de verdedigende SS-troepen. De gevechten hielden twee dagen aan en eindigden pas met de inname van het gebied op 1 mei. Tijdens de Koude Oorlog werd het gebruikt voor de opslag van West-Berlijnse strategische reserves. In 2014 werd de Berlin Story Bunker geopend met diverse tentoonstellingen over de geschiedenis van Berlijn, waaronder die van de bunker zelf, en van nazi-Duitsland.

 Berlin Story Bunker Berlin Story Bunker Berlin Story Bunker

The sculpture 'The Fallen Warrior' was made by Hulster sculptor Guido Metsers and depicts a male figure half-reclining, slowly falling over backwards. Metsers made the sculpture at the age of 16, but it remained in the stonemason's workshop for many years. It was only in 1968 that it was bought by the municipality and unveiled by mayor Pieter Molthoff in 1969. 'The Fallen Warriors' stands on the Glacis (foreland) of Hulst's old fortress. The original sculpture was made of sandstone, but became increasingly tarnished. It was therefore later converted to bronze. Every year, the 4 May commemoration of the municipality of Hulst is held at this monument.

7077140223212232.jpg

0583140223212304.jpg

'The Fallen Warrior'

The sculpture 'The Fallen Warrior' was made by Hulster sculptor Guido Metsers and depicts a male figure half-reclining, slowly falling over backwards. Metsers made the sculpture at the age of 16, but it remained in the stonemason's workshop for many years. It was only in 1968 that it was bought by the municipality and unveiled by mayor Pieter Molthoff in 1969. 'The Fallen Warriors' stands on the Glacis (foreland) of Hulst's old fortress. The original sculpture was made of sandstone, but became increasingly tarnished. It was therefore later converted to bronze. Every year, the 4 May commemoration of the municipality of Hulst is held at this monument. Die Skulptur "Der gefallene Krieger" stammt von dem Hulster Bildhauer Guido Metsers und stellt eine männliche Figur dar, die halb liegend langsam nach hinten umkippt. Metsers schuf die Skulptur im Alter von 16 Jahren, aber sie blieb viele Jahre in der Werkstatt des Steinmetzes. Erst 1968 wurde sie von der Gemeinde gekauft und 1969 von Bürgermeister Pieter Molthoff enthüllt. Der 'Gefallene Krieger' steht auf dem Glacis (Vorland) der alten Festung von Hulst. Die ursprüngliche Skulptur war aus Sandstein gefertigt, wurde aber immer mehr beschädigt. Deshalb wurde sie später in Bronze umgewandelt. An diesem Denkmal findet jedes Jahr am 4. Mai die Gedenkfeier der Gemeinde Hulst statt. Het beeld ‘De Gevallen Krijger’ is gemaakt door de Hulsterse beeldhouwer Guido Metsers en stelt een mannenfiguur voor die half liggend, langzaam achter over valt. Metsers maakte het beeld al op 16-jarige leeftijd, maar het bleef vele jaren staan in de werkplaats van de steenhouwerij. Pas in 1968 werd het door de gemeente aangekocht en in 1969 onthuld door burgemeester Pieter Molthoff.‘De Gevallen Krijger’ staat op het Glacis (voorland) van de oude vesting van Hulst. Het oorspronkelijke beeld was uitgevoerd in zandsteen, maar raakte steeds meer aangetast. Daarom werd het later omgezet in brons.Ieder jaar wordt de 4 mei-herdenking van de gemeente Hulst bij dit monument gehouden. Rzeźba "Upadły wojownik" została wykonana przez rzeźbiarza z Hulster Guido Metsersa i przedstawia męską postać w pozycji półleżącej, powoli przewracającą się w tył. Metsers wykonał rzeźbę w wieku 16 lat, ale przez wiele lat pozostawała ona w warsztacie kamieniarskim. Dopiero w 1968 roku została zakupiona przez gminę i odsłonięta przez burmistrza Pietera Molthoffa w 1969 roku. "Upadły wojownik" stoi na cyplu starej twierdzy Hulst. Oryginalna rzeźba została wykonana z piaskowca, ale ulegała coraz większemu zniszczeniu. Została więc później odnowiona w brązie. Każdego roku 4 maja w gminie Hulst odbywają się uroczystości upamiętniające.

 "Der gefallene Krieger" ‘De Gevallen Krijger’ "Upadły wojownik" 'The Fallen Warrior'

The Führerbunker was a part of a bunker complex constructed for Adolf Hitler between 1936 and 1944 in the garden of the former Reich Chancellery and consisted of two shelters, the Vorbunker (Upper Bunker) and the Führerbunker. The Vorbunker and the Führerbunker were located about 1,5 and 8,5 meters under the ground respectively, reinforced immensely with a concrete ceiling and also self-contained. Approximately 30 rooms were protected by four meters of concrete with exits leading both into the Reich Chancellery and up to the garden. Hitler moved into the bunker in January 1945, and it would serve as his headquarters during the Battle of Berlin. From here he attempted command the forces inside the city and the remains of his crumbling Wehrmacht.&nbsp;Among high-ranking military officers and SS guards, the Vorbunker was inhabited by the Nazi propaganda minister Joseph Goebbels and his family. On 29 April 1945, Hitler married his long-term mistress Eva Braun on the bunker premises and dictated his last will and political testament. On the next day, Adolf Hitler and Eva Braun committed suicide in Hitler’s personal study. Their bodies were cremated in the garden of the Reich Chancellery near the bunker exit. On 1 May, Joseph Goebbels and his wife Magda also committed suicide in the bunker. After the war, the bunker complex was destroyed by the Soviet troops and later during the construction works in East Germany. After a controversial debate, a memorial plate showing the location was installed before the FIFA World Cup in 2006.

A parking lot and apartment buildings on the former Führerbunker site.

Führerbunker nowadays

The Führerbunker before the demolition, July 1947.

Führerbunker, July 1947

Winston Churchill sitting on a chair near the bunker entrance surrounded by British and Soviet solders, 1945.

Winston Churchill in the Führerbunker, 1945

Führerbunker

Le Führerbunker faisait partie d’un complexe de bunkers construit pour Adolf Hitler entre 1936 et 1944 dans le jardin de l’ancienne chancellerie du Reich et se composait de deux abris, le Vorbunker (pré-bunker) et le Führerbunker. Le Vorbunker et le Führerbunker étaient respectivement situés à environ 1,5 et 8,5 mètres sous terre, énormément renforcés avec un plafond en béton et étaient également indépendants. Environ 30 pièces étaient protégées par quatre mètres de béton avec des sorties menant à la Chancellerie du Reich et au jardin. Pendant la bataille de Berlin, Hitler décida de s’installer dans le bunker. Il y emménagea en janvier&nbsp;1945 et en fit son dernier quartier général, d’où il tenta de prendre le commandement de la défense de la ville et des restes de la Wehrmacht en train de s'effondrer. Certains officiers militaires de haut rang et des gardes SS rejoignirent Hitler, dont le ministre de la propagande nazie Joseph Goebbels et sa famille qui s'installèrent au Vorbunker. Le 29&nbsp;avril&nbsp;1945, Hitler épousa sa maîtresse de longue date Eva Braun dans les locaux du bunker et dicta sa dernière volonté et son testament politique. Le lendemain, Adolf Hitler et Eva Braun se suicidèrent. Leurs corps furent incinérés dans le jardin de la Chancellerie du Reich près de la sortie du bunker. Le 1er&nbsp;mai, Joseph Goebbels et sa femme Magda se sont également suicidés devant l'entrée du bunker. Après la guerre, le complexe de bunkers a été en partie détruit par les troupes soviétiques et plus tard pendant les travaux de construction en Allemagne de l’Est. Après un débat controversé, une plaque commémorative montrant l’emplacement a été installée avant la Coupe du monde de football en 2006. Der Führerbunker war Teil eines Bunkerkomplexes im Garten der ehemaligen Reichskanzlei, der zwischen 1936 und 1944 für Adolf Hitler errichtet wurde. Dieser bestand aus zwei Bunkern, dem Vorbunker (oberer Bunker) und dem Hauptbunker. Der Vorbunker und der Hauptbunker befanden sich etwa 1,5 bzw. 8,5 Meter unter der Erde, waren mit einer massiven Betondecke verstärkt und außerdem weitgehend autark. Der Bunker umfasste etwa 30 Räume, die von einer vier Meter dicken Betondecke geschützt waren, und hatte Ausgänge zur Reichskanzlei und zum Garten. Dieser Bunker diente Hitler, der ihn im Januar 1945 bezog, in der Schlacht um Berlin als letztes Hauptquartier, von dem aus er versuchte, die Verteidigungstruppen der Stadt und die Überreste der zusammenbrechenden Wehrmacht zu befehligen. Im Vorbunker wohnte neben hochrangigen Militärs und SS-Wachen auch der NS-Propagandaminister Joseph Goebbels mitsamt seiner Familie. Am 29.&nbsp;April 1945 heiratete Hitler in den Räumen des Bunkers seine langjährige Geliebte Eva Braun und diktierte seinen letzten Willen und sein politisches Testament. Am darauffolgenden Tag begingen Adolf Hitler und Eva Braun in Hitlers Arbeitszimmer Selbstmord. Ihre Leichen wurden im Garten der Reichskanzlei in der Nähe des Bunkerausgangs eingeäschert. Am 1.&nbsp;Mai begingen auch Joseph Goebbels und seine Frau Magda vor dem Bunker Selbstmord. Nach dem Krieg wurde der Bunkerkomplex zuerst teilweise von sowjetischen Truppen und später in der DDR-Zeit im Rahmen von Bauarbeiten vollständig abgerissen. Nach einer hitzigen Debatte wurde vor der FIFA Fußballweltmeisterschaft 2006 eine Gedenktafel am Standort des Bunkers errichtet. De Führerbunker was onderdeel van een bunkercomplex dat tussen 1936 en 1944 voor Adolf Hitler werd gebouwd in de tuin van de voormalige Rijkskanselarij en bestond uit twee schuilkelders, de Vorbuner (bovenbunker) en de Führerbunker. De Vorbunker en Führerbunker bevonden zich respectievelijk 1,5 meter en 8,5 meter onder de grond, waren versterkt met een betonnen plafond en waren zelfvoorzienend. De ongeveer 30 kamers werden beschermd door een laag beton van vier meter dik. Er waren uitgangen richting de Rijkskanselarij en de tuin boven de grond. Tijdens de Slag om Berlijn werd de bunker als laatste hoofdkwartier gebruikt door Hitler, die er in januari 1945 was ingetrokken. Vanuit de bunker probeerde hij het commando te houden over de stadsverdediging en de rest van de bezwijkende Wehrmacht. Naast hooggeplaatste militaire officieren en SS-wachten werd de Vorbunker bewoond door de minister van propaganda Joseph Goebbels en zijn gezin. Op 29 april 1945 trouwde Hitler in de bunker met zijn geliefde Eva Braun en dicteerde hij zijn persoonlijke en politieke testament. De volgende dag pleegden Adolf Hitler en Eva Braun zelfmoord in Hitlers studeerkamer. Hun lichamen werden verbrand in de tuin naast de Rijkskanselarij, vlak bij de uitgang van de bunker. Op 1 mei pleegden ook Joseph Goebbels en zijn vrouw Magda zelfmoord bij de bunker. Na de oorlog werd het bunkercomplex deels vernietigd door Sovjettroepen en later tijdens bouwwerkzaamheden in Oost-Duitsland. Na een controversieel debat werd er in aanloop naar het WK voetbal in 2006 een informatiebord geplaatst dat de locatie van de bunker aangeeft.

 Führerbunker Führerbunker Führerbunker

At the beginning of 1944, the German Fifteenth Army was responsible for the defence of the Channel Coast, from Le Havre to the Scheldt estuary. With the Allied invasion and the fighting in Normandy from 6 June 1944, the Fifteenth Army continued to guard the Channel Coast in the belief that the real invasion still had to come. When the German defences in Normandy collapsed and it was clear that no further invasion would come, the German Fifteenth Army had to pull out and be secured.The rapid fall of Antwerp placed the High Command of the German Army in a difficult position. The troops west of Antwerp were threatened to become trapped. They eventually managed to escape via Zeeland. The “German Dunkirk” would thus provide a substantial contribution to the new defence of the Netherlands across the rivers and delay the ultimate liberation of the Netherlands.During the German retreat, the headquarters of General von Zangen, the commander of the Fifteenth Army, was first moved to Wondergem near Ghent and then, on September 5, to the Toorenvliedt Estate near Middelburg. When Von Zangen left ten days later, Toorenvliedt took on its old role of division headquarters.General Daser, the Festungscommandant of Walcheren, would continue to command his troops on Walcheren and the Bevelanden form this place. Forced by the rising water on Walcheren,a result of the breaching of the dykes, he had to retreat to South Beveland on October 17.When this headquarters was also threatened by the approaching Canadian troops from the east (Operation Vitality I and II) at the end of October, he returned to two buildings on the Dam Square in Middelburg. There, Daser would eventually capitulate.

toorenvliedt1.jpg

toorenvliedt2.jpg

fo066646_toorenvliedt_middelburg.jpg

Middelburg - Estate Toorenvliedt 

Het Duitse Vijftiende Leger was begin 1944 verantwoordelijk voor de verdediging van de Kanaalkust, van Le Havre tot de Westerschelde. Met de geallieerde invasie en de strijd in Normandië vanaf 6 juni 1944, bleef het Vijftiende Leger de Kanaalkust bewaken in de overtuiging dat de echte invasie hier nog moest komen. Toen de Duitse verdediging in Normandië uiteindelijk instortte en het duidelijk was dat er geen andere invasie zou komen, was het snel helder dat het Vijftiende Leger moest terugtrekken en in veiligheid moest worden gebracht.De snelle val van Antwerpen bracht de Duitse legertop in een moeilijke situatie. De troepen ten westen van Antwerpen dreigden ingesloten te raken maar slaagden er uiteindelijk in om via Zeeland te ontsnappen. Het “Duitse Duinkerke” zou zo een bijdrage leveren aan de nieuwe verdediging van Nederland boven de grote rivieren en de uiteindelijke bevrijding van Nederland vertragen.Het hoofdkwartier van Generaal Von Zangen, de commandant van het Vijftiende Leger, werd tijdens de terugtocht eerst verplaatst naar Wondergem bij Gent en daarna, op 5 september, naar Landgoed Toorenvliedt bij Middelburg. Toen Von Zangen tien dagen later verder trok, kreeg Toorenvliedt de oude rol van divisiehoofdkwartier terug en zou Generaal Daser, Festungscommandant Walcheren, het bevel blijven voeren over troepen op Walcheren en de Bevelanden. Gedwongen door het stijgende water op Walcheren als gevolg van de dijkdoorbraken, moest hij zich op 17 oktober terugtrekken naar Zuid-Beveland.Toen dit hoofdkwartier ook in gevaar kwam door de naderende Canadese troepen vanuit het oosten (Operatie Vitality I en II), trok hij zich eind oktober terug naar een tweetal panden aan de Dam in Middelburg. Daar zou Daser uiteindelijk de capitulatie aanbieden.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/5rSmlMcVLRc " start="0"></iframe></div> Anfang 1944 war die deutsche 15. Armee für die Verteidigung der Kanalküste von Le Havre bis zur Westerschelde zuständig. Als die alliierte Invasion und die Kämpfe in der Normandie am 6. Juni 1944 begannen, bewachte die deutsche 15. Armee weiterhin die Kanalküste in dem Glauben, dass die eigentliche Invasion noch bevorstand. Als schließlich die deutschen Verteidigungsanlagen in der Normandie kollabierten und klar war, dass es keine weitere Invasion mehr geben würde, stellte sich schnell heraus, dass sich die 15. Armee zurückziehen und in Sicherheit bringen musste.Der schnelle Fall von Antwerpen brachte die deutsche Armee in eine schwierige Lage. Die Truppen westlich von Antwerpen drohten eingeschlossen zu werden, konnten aber schließlich doch über Zeeland entkommen. Das „deutsche Dünkirchen“ würde somit zur neuen Verteidigung der Niederlande über den großen Flüssen Rhein und Waal beitragen und die endgültige Befreiung der Niederlande verzögern.Das Hauptquartier von General Von Zangen, dem Kommandanten der 15. Armee, wurde während des Rückzugs zunächst nach Wondergem bei Gent und dann am 5. September auf das Anwesen Toorenvliedt bei Middelburg verlegt. Als Von Zangen zehn Tage später weiterzog, wurde Toorenvliedt wieder zum Divisionshauptquartier, und General Daser, der Festungskommandant von Walcheren, hatte weiterhin das Kommando über die Truppen auf Walcheren und in den Bevelanden. Durch den steigenden Wasserstand auf Walcheren infolge der Deichbrüche musste er sich am 17. Oktober nach Zuid-Beveland zurückziehen.Als auch dieses Hauptquartier durch die anrückenden kanadischen Truppen aus dem Osten (Operation Vitality I und II) drohte zu fallen, zog er sich Ende Oktober in zwei Gebäude am Damm in Middelburg zurück. Dort würde Daser schließlich die Kapitulation vorbringen.

 Middelburg - Landgoed Toorenvliedt Middelburg - Hauptquartier Toorenvliedt

Although the frontline fluctuated slightly from 17 September 1944, it hardly moved until the liberation in February 1945. The village of Middelaar was situated in no man's land and German troops occupied the depopulated village of Milsbeek.The Germans established a line of defence between Middelaar and Milsbeek, near the wooded dunes of the river Meuse. A large bunker was erected there, surrounded by battlements, trenches and foxholes. Minefields were also laid. Wheelbarrows and carts were used to transport the many dead and wounded to a nearby farm that served as an emergency dressing station. From here, they were moved on trolleys to a hospital or cemetery. A stronger line of defence was built directly east of Milsbeek, at Kroonbeek.

WWII German defence line. Back from the frontline. Nijmeegseweg Gennep

WWII German defence line.  Back from the frontline in Milsbeek after 17 Sept.

WWII German defence line, Milsbeek

German defence line 

Hoewel de frontlijn vanaf 17 september 1944 licht heen en weer golfde, veranderde die tot de bevrijding in februari 1945 nauwelijks van plaats. Het dorp Middelaar lag in niemandsland en Duitse troepen namen bezit van het ontvolkte Milsbeek.Tussen Middelaar en Milsbeek, ter hoogte van de beboste Maasduintjes. richtten de Duitsers een verdedigingslinie in. Ter plaatse verrees een grote bunker die omgeven werd met stellingen, loopgraven en schuttersputjes. Ook werden mijnenvelden aangelegd. Met kruiwagens en karretjes werden de talrijke doden en gewonden naar een boerderij in de buurt gebracht die dienst deed als noodverbandplaats. Van hieruit gingen ze op karren naar een hospitaal of begraafplaats. Overigens werd direct ten oosten van Milsbeek, ter hoogte van de Kroonbeek, een sterkere verdedigingslinie aangelegd. Obwohl sich die Frontlinie ab dem 17. September 1944 immer wieder leicht verschob, änderte sie ihre Position bis zur Befreiung im Februar 1945 kaum. Das Dorf Middelaar lag im Niemandsland und die deutschen Truppen nahmen das menschenleere Milsbeek in Besitz.Zwischen Middelaar und Milsbeek, nahe bewaldeter Dünen der Maas, errichteten die Deutschen eine Verteidigungslinie. An dieser Stelle entstand ein großer Bunker, der von Stellungen, Gräben und Schützenlöchern umgeben war. Zudem wurden Minenfelder angelegt. Mit Schubkarren und Fuhrwerken wurden die vielen Toten und Verwundeten zu einem nahe gelegenen Bauernhof transportiert, der als Notversorgungsstation herhalten musste. Von hier aus wurden sie auf Karren entweder zu einem Krankenhaus oder zu einem Friedhof gebracht. Eine stärkere Verteidigungslinie wurde übrigens unmittelbar östlich von Milsbeek, nahe Kroonbeek, errichtet.

 Duitse verdedigingslinie  Deutsche Verteidigungslinie 

One of the residents on Damsterweg, Mr T. Lubbers, looks surprised when a group of heavily armed Germans unexpectedly shows up at his door. They are roaring and screaming and they suspect him of being involved in shooting the sentry in the tower.With the rifle at the ready, the entire house is searched. Everything is thoroughly turned upside down, but nothing is found. It doesn't help him. Lubbers and four other men – D. Bijmolt, B. Schansema, H.C. Bos and H. Dijkhuizen – are taken to the church. At the church they are snapped to take off their caps and stand with their hands up against the wall of the rectory. The Germans think they are "partisans".Bijmolt's mother enlists the help of a German soldier who is billeted with her and who knows the men. This soldier and also another German officer who knows the prisoners will mediate to get them released.It ends well in the end. After the liberation of Tjamsweer, a Canadian Red Cross post is set up in the same rectory.

The presbytery of the Dutch Reformed Church in Tjamsweer. After the war, the rectory was demolished.

Pastorie Tjamsweer

Partisans in Tjamsweer

Einer der Anwohner am Damsterweg, Herr T. Lubbers, sieht überrascht aus, als völlig unerwartet eine Gruppe schwer bewaffneter Deutscher vor seiner Tür steht. Sie brüllen und schreien und verdächtigen ihn, an der Erschießung des Postens im Turm beteiligt gewesen zu sein.Mit dem Gewehr im Anschlag wird das ganze Haus durchsucht. Mit deutscher Gründlichkeit wird alles auf den Kopf gestellt, aber nichts gefunden. Es hilft ihm nicht. Lubbers und vier weitere Männer – D. Bijmolt, B. Schansema, H.C. Bos und H. Dijkhuizen – werden zur Kirche gebracht. In der Kirche werden sie aufgefordert, ihre Mützen abzunehmen und sich mit erhobenen Händen an die Wand des Pfarrhauses zu stellen. Die Deutschen halten sich für "Partisanen".Bijmolts Mutter nimmt die Hilfe eines deutschen Soldaten in Anspruch, der bei ihr einquartiert ist und die Männer kennt. Dieser Soldat und auch ein weiterer deutscher Offizier, der die Häftlinge kennt, legen ein gutes Wort für die fünf ein.Das Ganze endet am Ende in einem Zischen. Nach der Befreiung von Tjamsweer wurde im selben Pfarrhaus ein Posten des Kanadischen Roten Kreuzes eingerichtet. Een van de bewoners aan de Damsterweg, de heer T. Lubbers, kijkt vreemd op wanneer er volkomen onverwacht een groep zwaarbewapende Duitsers bij hem voor de deur staan. Ze staan te brullen en te schreeuwen en ze verdenken hem ervan dat hij betrokken is bij het beschieten van de schildwacht die in de toren zit.Met het geweer in de aanslag wordt het gehele huis doorzocht. Alles wordt met Duitse grondigheid overhoopgehaald, maar er wordt niets gevonden. Het helpt hem niks. Lubbers en vier andere mannen – D. Bijmolt, B. Schansema, H.C. Bos en H. Dijkhuizen – worden meegenomen naar de kerk. Bij de kerk worden ze toegesnauwd hun pet af te zetten en met de handen in de hoogte tegen de muur van de pastorie te gaan staan. De Duitsers denken dat ze ‘partizanen’ zijn.De moeder van Bijmolt roept de hulp in van een Duitse militair die bij haar is ingekwartierd en die de mannen kent. Deze militair en ook een andere Duitse officier die de gevangenen kent doen een goed woordje voor de vijf.Het loopt uiteindelijk allemaal met een sisser af. Na de bevrijding van Tjamsweer wordt in dezelfde pastorie een post van het Canadese Rode Kruis ingericht.

 Partisanen in Tjamsweer Partizanen in Tjamsweer

On the evening of April 16, 1945, it becomes clear that the German troops in Hoenderloo are at risk of being surrounded. A Canadian armored division reaches Otterlo and sends tank columns towards Voorthuizen and Lunteren. At the same time, Canadian troops are located just outside Apeldoorn.Shortly after noon, a light Canadian reconnaissance plane begins circling widely above the area. On board is an officer maintaining contact with the artillery at Deelen. However, the sound of the plane is soon drowned out by the sharp crack of incoming shells. Hoenderloo is now the target of enemy fire. The shelling around Hoenderloo continues throughout the night. Nevertheless, it becomes clear that the German troops are not going to surrender without a fight. Deep into the night, a considerable group of German soldiers gathers at a barricade of tree trunks on the road to Apeldoorn, armed with stick grenades and Panzerfausts, in an attempt to hold out against the Canadians.Ultimately, this group also succumbs to the pressure of encirclement and evacuates the position. Shortly thereafter, flames flare up in several places, where two small trucks are set ablaze because they do not have enough fuel to continue driving.In the early hours of April 17, 1945, Hoenderloo appears deserted. A deathly silence prevails, only from the direction of Otterlo, where the Canadians are already present, faint sounds of cannon fire can be heard. The first Canadian scouts reach Hoenderloo towards the end of the morning. At the request of an officer arriving with a jeep, a farmer retrieves his Dutch flag and hoists it on a long pole on a high haystack. This turns out to be the signal for the Canadians, who have hidden themselves everywhere in the forest edges, to approach the village. Hoenderloo is liberated!&nbsp;

Gunner Gerry Smith and Lance-Bombardier Bert Coughtry of the 5th Medium Regiment, Royal Canadian Artillery (R.C.A.) in Otterlo on May 5, 1945.

a134453-v6.jpg

The liberation of Hoenderloo

On the evening of April 16, 1945, it becomes clear that the German troops in Hoenderloo are at risk of being surrounded. A Canadian armored division reaches Otterlo and sends tank columns towards Voorthuizen and Lunteren. At the same time, Canadian troops are located just outside Apeldoorn.Shortly after noon, a light Canadian reconnaissance plane begins circling widely above the area. On board is an officer maintaining contact with the artillery at Deelen. However, the sound of the plane is soon drowned out by the sharp crack of incoming shells. Hoenderloo is now the target of enemy fire. The shelling around Hoenderloo continues throughout the night. Nevertheless, it becomes clear that the German troops are not going to surrender without a fight. Deep into the night, a considerable group of German soldiers gathers at a barricade of tree trunks on the road to Apeldoorn, armed with stick grenades and Panzerfausts, in an attempt to hold out against the Canadians.Ultimately, this group also succumbs to the pressure of encirclement and evacuates the position. Shortly thereafter, flames flare up in several places, where two small trucks are set ablaze because they do not have enough fuel to continue driving.In the early hours of April 17, 1945, Hoenderloo appears deserted. A deathly silence prevails, only from the direction of Otterlo, where the Canadians are already present, faint sounds of cannon fire can be heard. The first Canadian scouts reach Hoenderloo towards the end of the morning. At the request of an officer arriving with a jeep, a farmer retrieves his Dutch flag and hoists it on a long pole on a high haystack. This turns out to be the signal for the Canadians, who have hidden themselves everywhere in the forest edges, to approach the village. Hoenderloo is liberated!&nbsp; Am Abend des 16. April 1945 wird klar, dass die deutschen Truppen in Hoenderloo Gefahr laufen, eingeschlossen zu werden. Eine kanadische Panzerdivision erreicht Otterlo und schickt Panzerkolonnen in Richtung Voorthuizen und Lunteren. Zur gleichen Zeit befinden sich kanadische Truppen kurz vor Apeldoorn. Kurz nach Mittag beginnt ein leichtes kanadisches Aufklärungsflugzeug weite Kreise über der Gegend zu ziehen. An Bord befindet sich ein Offizier, der Kontakt zur Artillerie in Deelen hält. Das Geräusch des Flugzeugs wird jedoch schnell vom scharfen Knall einschlagender Granaten übertönt. Hoenderloo ist nun das Ziel feindlichen Feuers.Das Beschuss um Hoenderloo dauert die ganze Nacht an. Dennoch wird klar, dass die deutschen Truppen sich nicht kampflos ergeben werden. Tief in der Nacht versammelt sich eine beträchtliche Gruppe deutscher Soldaten an einer Barrikade aus Baumstämmen auf der Straße nach Apeldoorn, bewaffnet mit Stielhandgranaten und Panzerfäusten, in einem Versuch, den Kanadiern standzuhalten. Letztendlich gibt auch diese Gruppe dem Druck der Einkesselung nach und evakuiert die Position. Kurz darauf flammen an mehreren Stellen Flammen auf, wo zwei kleine Lastwagen in Brand gesetzt werden, weil sie nicht genug Treibstoff haben, um weiterzufahren.In den frühen Morgenstunden des 17. April 1945 scheint Hoenderloo verlassen zu sein. Eine tödliche Stille herrscht, nur aus Richtung Otterlo, wo die Kanadier bereits präsent sind, sind leise Kanonenschüsse zu hören. Gegen Ende des Morgens erreichen die ersten kanadischen Späher Hoenderloo. Auf Anfrage eines Offiziers, der mit einem Jeep ankommt, holt ein Bauer seine niederländische Flagge heraus und hisst sie an einem langen Stock auf einem hohen Heuschober. Dies erweist sich als das Signal für die Kanadier, die sich überall in den Waldrändern versteckt haben, sich dem Dorf zu nähern. Hoenderloo ist befreit! Op de avond van 16 april 1945 wordt het duidelijk dat de Duitse troepen in Hoenderloo het risico lopen omsingeld te worden. Een Canadese pantserdivisie bereikt Otterlo en stuurt tankcolonnes in de richting van Voorthuizen en Lunteren. Tegelijkertijd bevinden Canadese troepen zich vlak voor Apeldoorn.Kort na de middag begint een licht Canadees verkenningsvliegtuigje brede cirkels boven de omgeving te draaien. Aan boord bevindt zich een officier die contact onderhoudt met de artillerie bij Deelen. Het geluid van het vliegtuig wordt echter al snel overstemd door het scherpe gekraak van inslaande granaten. Hoenderloo is nu het doelwit van vijandelijk vuur.De beschietingen rondom Hoenderloo houden de hele nacht aan. Niettemin blijkt dat de Duitse troepen zich niet zonder strijd gaan overgeven. Diep in de nacht verzamelt een aanzienlijke groep Duitse militairen zich bij een versperring van boomstammen op de weg naar Apeldoorn, gewapend met steelhandgranaten en pantservuisten, in een poging stand te houden tegen de Canadezen. Uiteindelijk geeft ook deze groep toe aan de druk van omsingeling en evacueert de positie. Kort daarna laaien op enkele plaatsen vlammen op, waar twee kleine vrachtwagens in brand worden gestoken omdat ze niet genoeg brandstof hebben om verder te rijden.In de vroege ochtenduren van 17 april 1945 lijkt Hoenderloo verlaten. Een doodse stilte heerste, alleen vanuit de richting van Otterlo, waar de Canadezen al aanwezig zijn, klinkt vaag het geluid van kanonvuur. De eerste Canadese verkenners bereiken Hoenderloo tegen het einde van de ochtend. Op verzoek van een officier die met een jeep arriveert, haalt een boer zijn Nederlandse vlag tevoorschijn en hijsen die aan een lange stok op een hoge hooiberg. Dat blijkt het signaal voor de Canadezen, die zich overal rondom in de bosranden hebben verscholen, om het dorp nader te benaderen. Hoenderloo is bevrijd!

 Die Befreiung von Hoenderloo De bevrijding van Hoederloo The liberation of Hoenderloo

In 1940-44, the German occupiers used the military camp in Leopoldsburg to train and send out tens of thousands of troops to Europe. They also used the camp as a prison and execution site for those who resisted the Nazi regime.In September 1944, the liberation of Western Europe slowed down when German troops, in sight of their homeland, regrouped and dug in at the Kempen canals in Belgium. As a result, British troops encountered fierce resistance in and around Leopoldsburg, including the death of John F. Kennedy's British brother-in-law,The heavy fighting in the area obliged the Allies to take a new approach. Thus Operation Market Garden was born. That daring gamble aimed to bypass the Siegfried Line via crossing Dutch rivers, push on to Berlin, and end the war before Christmas. A scene from the iconic war film A Bridge Too Far shows British general Brian Horrocks outlining the plans at Cinema Splendid in Leopoldsburg. For the ground offensive, some 20,000 vehicles and 130,000 British troops gathered in and around Leopoldsburg.American troops also played an important role in the area. They liberated parts of the province of Limburg to the south and east of Leopoldsburg. During Operation Market Garden, paratroopers of the 101st Airborne Division flew towards the Netherlands via an air bridge over Leopoldsburg. During that operation, they set up field hospitals in and around Leopoldsburg for the many wounded from the corridor to Arnhem. After the operation, the paratroopers rested briefly in the military camp at Leopoldsburg before travelling on to France.Operation Market Garden failed despite the brave performance of the Allied troops. The Leopoldsburg area became a major logistics centre and home to a large concentration of Canadian Spitfires that helped cross the Rhine and fight the Hitler regime.After visiting the museum, visitors can explore the the British Commonwealth War Cemetery and the Belgian War Cemetery.&nbsp;

Sherman tank on Hell's Highway, 17 September 1944

Tank monument Leopoldsburg

img_3657.jpeg

Liberation Garden

img_4447.jpeg

img_4452.jpeg

Liberation Garden Museum

In 1940-44 gebruikte de Duitse bezetter het militaire kamp in Leopoldsburg om tienduizenden troepen op te leiden en uit te zenden naar Europa. Maar ze gebruikten het kamp ook als gevangenis en executieplaats voor wie zich tegen het naziregime verzette.In september 1944 vertraagde de bevrijding van West-Europa toen Duitse troepen zich, in het zicht van hun vaderland, aan de Kempische kanalen in België hergroepeerden en ingroeven. Daardoor stootten Britse troepen op hevige tegenstand in en rond Leopoldsburg, waarbij onder andere de Britse zwager van John F. Kennedy sneuvelde,De hevige gevechten in de streek verplichtten de geallieerden tot een nieuwe aanpak. Zo werd Operatie Market Garden geboren. Die gewaagde gok had als doel via de oversteek van Nederlandse rivieren de Siegfried Linie te omzeilen, naar Berlijn door te stoten, en de oorlog te beëindigen voor Kerstmis. Een scène uit de iconische oorlogsfilm A Bridge Too Far laat zien hoe de Britse generaal Brian Horrocks in Cinema Splendid in Leopoldsburg de plannen uit de doeken doet. Voor het grondoffensief verzamelden zich in en rond Leopoldsburg zo’n 20.000 voertuigen en 130.000 Britse troepen.Maar ook Amerikaanse troepen speelden een belangrijke rol in de streek. Zo bevrijdden ze delen van de provincie Limburg ten zuiden en oosten van Leopoldsburg. Tijdens Operatie Market Garden vlogen parachutisten van de 101st Airborne Division via een luchtbrug boven Leopoldsburg richting Nederland. En ook nog tijdens die operatie zetten ze veldhospitalen op in en rond Leopoldsburg voor de vele gewonden uit de corridor naar Arnhem. Na de operatie rustten de parachutisten kort uit in het militaire kamp van Leopoldsburg alvorens door te reizen naar Frankrijk.Operatie Market Garden mislukte ondanks het moedige optreden van de geallieerde troepen. De omgeving van Leopoldsburg werd een groot logistiek centrum en de thuisbasis voor een grote concentratie Canadese Spitfires die meehielpen bij het oversteken van de Rijn en het ten val brengen van het Hitlerregime.Na bezoek aan het museum worden bezoekers uitgenodigd voor een ontdekkingstocht door het elegante Koninklijke Park, met onder andere het Britse Commonwealth War Cemetery en de Belgische oorlogsbegraafplaats.&nbsp;<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/2Ath0xW4Z3M" start="0"></iframe></div> Leopoldsburg, um Zehntausende von Soldaten auszubilden und nach Europa zu schicken. Aber sie nutzten das Lager auch als Gefängnis und Hinrichtungsstätte für diejenigen, die sich dem Nazi-Regime widersetzten.Im September 1944 verlangsamte sich die Befreiung Westeuropas, als sich die deutschen Truppen in Sichtweite ihrer Heimat neu formierten und sich an den Kempener Kanälen in Belgien verschanzten. Infolgedessen stießen die britischen Truppen in und um Leopoldsburg auf heftigen Widerstand, bei dem auch der britische Schwager von John F. Kennedy ums Leben kam,Die schweren Kämpfe in diesem Gebiet zwangen die Alliierten zu einem neuen Vorgehen. So wurde die Operation Market Garden geboren. Mit diesem gewagten Unterfangen sollte die Siegfried-Linie durch die Überquerung niederländischer Flüsse umgangen werden, um nach Berlin vorzustoßen und den Krieg noch vor Weihnachten zu beenden. Eine Szene aus dem kultigen Kriegsfilm Eine Brücke zu weit zeigt den britischen General Brian Horrocks bei der Erläuterung der Pläne im Cinema Splendid in Leopoldsburg. Für die Bodenoffensive versammelten sich rund 20.000 Fahrzeuge und 130.000 britische Soldaten in und um Leopoldsburg.Aber auch amerikanische Truppen spielten eine wichtige Rolle in dem Gebiet. Sie befreiten Teile der Provinz Limburg im Süden und Osten von Leopoldsburg. Während der Operation Market Garden flogen Fallschirmjäger der 101st Airborne Division über eine Luftbrücke über Leopoldsburg in Richtung Niederlande. Und auch während dieser Operation richteten sie in und um Leopoldsburg Feldlazarette für die vielen Verwundeten aus dem Korridor nach Arnheim ein. Nach der Operation erholten sich die Fallschirmjäger kurz im Militärlager in Leopoldsburg, bevor sie nach Frankreich weiterreisten.Die Operation Market Garden scheiterte trotz der tapferen Leistung der alliierten Truppen. Die Leopoldsburg wurde zu einem wichtigen Logistikzentrum und beherbergte eine große Anzahl kanadischer Spitfires, die dazu beitrugen, den Rhein zu überqueren und das Hitler-Regime zu stürzen.Nach dem Besuch des Museums sind die Besucher eingeladen, den eleganten königlichen Park zu erkunden, zu dem auch der britische Commonwealth-Kriegsfriedhof und der belgische Kriegsfriedhof gehören. De 1940 à 1944, les occupants allemands ont utilisé le camp militaire de Leopoldsburg pour former et envoyer des dizaines de milliers de soldats en Europe. Mais ils ont également utilisé le camp comme prison et lieu d'exécution pour les résistants au régime nazi.En septembre 1944, la libération de l'Europe occidentale s'est ralentie lorsque les troupes allemandes, en vue de leur patrie, se sont regroupées et retranchées dans les canaux de la Campine en Belgique. En conséquence, les troupes britanniques se heurtent à une résistance acharnée à Leopoldsburg et dans ses environs, qui se solde notamment par la mort du beau-frère britannique de John F. Kennedy,Les combats acharnés dans la région ont contraint les Alliés à adopter une nouvelle approche. C'est ainsi qu'est née l'opération Market Garden. Ce pari audacieux visait à contourner la ligne Siegfried en traversant les rivières néerlandaises, à pousser jusqu'à Berlin et à mettre fin à la guerre avant Noël. Une scène du film de guerre emblématique Un pont trop loin montre le général britannique Brian Horrocks exposant les plans au Cinema Splendid de Leopoldsburg. Pour l'offensive terrestre, quelque 20 000 véhicules et 130 000 soldats britanniques se sont rassemblés à Leopoldsburg et dans ses environs.Mais les troupes américaines ont également joué un rôle important dans la région. Elles ont libéré des parties de la province du Limbourg au sud et à l'est de Leopoldsburg. Lors de l'opération Market Garden, les parachutistes de la 101e division aéroportée se sont envolés vers les Pays-Bas en empruntant un pont aérien au-dessus de Leopoldsburg. C'est également au cours de cette opération qu'ils ont installé des hôpitaux de campagne à Leopoldsburg et dans ses environs pour accueillir les nombreux blessés du corridor d'Arnhem. Après l'opération, les parachutistes se sont brièvement reposés dans le camp militaire de Leopoldsburg avant de rejoindre la France.L'opération Market Garden a échoué malgré la bravoure des troupes alliées. La région de Leopoldsburg est devenue un centre logistique important et a accueilli une grande concentration de Spitfires canadiens qui ont aidé à traverser le Rhin et à renverser le régime hitlérien.Après la visite du musée, les visiteurs sont invités à explorer l'élégant parc royal, qui comprend le cimetière de guerre du Commonwealth britannique et le cimetière de guerre belge.

 Museum Liberation Garden Liberation Garden Museum Liberation Garden Museum

The Flakturm (flak tower) Friedrichshain was built from April to September/October 1941 as a part of the Berlin air raid protection system. It consisted of two flak towers: a bigger G-Turm (cannon tower) for the heavy anti-aircraft guns and a smaller L-Turm (command tower). The bunkers also served as an air raid shelter for the local residents, of which around 50,000 found refuge inside the towers. Additionally, the L-Turm served as a storage for the art pieces of the Berlin art galleries. The recruited combat personnel were mostly teenagers between the ages of 16 and 18, who served as Luftwaffe assistants and replaced adults, who served at the front. Women and prisoners of war also belonged to the assisting personnel. During the Battle of Berlin, the towers and their defenders played a key role in defending the area by giving supporting fire with their heavy flak cannons. Therefore, the units of the Soviet 7th Rifle Corps were involved in heavy fighting, which lasted from 25 April until 2 May 1945 and slowed the Red Army’s advance around the Friedrichshain Park considerably. A few days after the defeat of the Berlin garrison, on 6 May, the L-Turm was set on fire, leaving approximately 434 paintings from the Berlin Painting Gallery destroyed. Some of the statues, which were also stored there, were discovered in Moscow in 2016. The Red Army attempted to demolish the bunkers with explosives in May 1946 but were only partly successful, so that the damaged bunkers were later shovelled over to form two hills, the Großer Bunkerberg (Big Bunker Mountain) and the Kleiner Bunkerberg (Small Bunker Mountain). Later on, the large hill was nicknamed Mont Klamott (Rubble Mountain) and served as an inspiration for several East German songs.

The partially demolished remains of the Flakturm Friedrichshain after the war, August 1949.

Flakturm Friedrichshain, August 1949

The Flakturm Friedrichshain and its flak cannon in service.

Flakturm Friedrichshain during the war

Flakturm Friedrichshain

La Flakturm (tour de flak) Friedrichshain a été construite à partir du mois d’avril jusqu’aux mois de septembre et d’octobre&nbsp;1941 dans le cadre du système de protection contre les raids aériens de Berlin. Elle se composait de deux tours anti-aériennes&nbsp;: une plus grande G-Turm (tour de canon) pour les canons antiaériens lourds et une plus petite L-Turm (tour de commandement). Les bunkers ont également servi d’abri anti-aérien pour les résidents locaux, dont environ 50 000 personnes ont trouvé refuge dans les tours. De plus, la L-Turm servait d’entreposage pour les œuvres d’art des galeries berlinoises. Les membres du personnel de combat recrutés se composaient principalement d’adolescents âgés de 16 à 18 ans, ayant servi comme assistants de la Luftwaffe et ayant remplacé les adultes, qui ont servi au front. Les femmes et les prisonniers de guerre appartenaient également au personnel d’assistance. Pendant la bataille de Berlin, les tours et leurs défenseurs ont joué un rôle clé dans la défense de la région en donnant des tirs de soutien avec leurs lourds canons pare-balles. Par conséquent, les unités du 7è Corps de fusiliers soviétiques ont participé à des combats qui ont duré du 25&nbsp;avril au 2&nbsp;mai&nbsp;1945 et ont ralenti considérablement l’avancée de l’Armée rouge autour du parc Friedrichshain. Le 6&nbsp;mai, seulement quelques jours après la défaite de la garnison de Berlin, la L-Turm fut incendiée, détruisant environ 434 peintures de la Berlin Painting Gallery. Certaines des statues, qui y étaient également entreposées, ont été découvertes à Moscou en 2016. En mai&nbsp;1946, l’Armée rouge a tenté de démolir les bunkers avec des explosifs, sans y réussir tout à fait, de sorte que les bunkers endommagés ont été par la suite pelletés sur deux collines, le Großer Bunkerberg (Big Bunker Mountain) et le Kleiner Bunkerberg (Small Bunker Mountain). Plus tard, les collines ont été surnommées Mont Klamott (Rubble Mountain) et ont servi d’inspiration pour plusieurs chansons est-allemandes. Der Flakturm Friedrichshain wurde zwischen April und September/Oktober 1941 als Teil des Berliner Luftschutzsystems errichtet. Er bestand aus zwei Flaktürmen: einem größeren G-Turm (Geschützturm), auf dem die schweren Flakgeschütze montiert wurden, und einem kleineren L-Turm (Leitturm). Die Bunker der Türme dienten auch als Luftschutzbunker für die umliegenden Anwohner, von denen etwa 50.000 in den Türmen Zuflucht fanden. Darüber hinaus diente der L-Turm als Lager für die Kunstwerke der Berliner Kunstgalerien. Die rekrutierten Kampftruppen bestanden zumeist aus Jugendlichen zwischen 16 und 18 Jahren, die als Luftwaffenhelfer dienten und erwachsene Soldaten ersetzten, die an die Front geschickt wurden. Frauen und Kriegsgefangene gehörten ebenfalls zu den Hilfskräften. Während der Schlacht um Berlin spielten die Türme und ihre Verteidiger eine Schlüsselrolle bei der Verteidigung der Stadt, indem sie mit ihren schweren Flakkanonen Feuerunterstützung gaben. Die Einheiten des sowjetischen 7. Schützenkorps waren dadurch vom 25.&nbsp;April bis zum 2.&nbsp;Mai 1945 in schwere Kämpfe verwickelt, was den Vormarsch der Roten Armee um den Volkspark Friedrichshain erheblich verlangsamte. Am 6.&nbsp;Mai, wenige Tage nach Kapitulation der Berliner Garnison, wurde der L-Turm in Brand gesetzt, wobei etwa 434 Gemälde der Berliner Gemäldegalerie zerstört wurden. Ein Teil der Statuen, die ursprünglich ebenfalls im Turm gelagert wurden, wurde 2016 in Moskau wiederentdeckt. Die Rote Armee versuchte im Mai 1946, die Bunker mit Sprengstoff zu sprengen, was nur teilweise gelang, weshalb die beschädigten Bunker später zu zwei Hügeln aufgeschüttet wurden: dem Großen Bunkerberg und dem Kleinen Bunkerberg. Später bekamen die Hügel den Spitznamen Mont Klamott (Trümmerberg) und dienten als Inspirationsquelle für mehrere Lieder ostdeutscher Musiker. De Flakturm (luchtafweertoren) Friedrichshain werd van april tot september/oktober 1941 gebouwd als onderdeel van het Berlijnse systeem voor bescherming tegen luchtaanvallen. Het complex bestond uit twee luchtafweertorens: een grote G-Turm (kanontoren) voor het zware luchtafweergeschut en een kleinere L-Turm (commandotoren). De bunkers dienden ook als schuilplaats voor omwonenden. 50.000 mensen zochten hun toevlucht in de torens. Hiernaast werd de L-Turm gebruikt als opslagplaats voor kunstwerken uit kunstgalerijen in Berlijn. De gerekruteerde strijdkrachten waren meestal tieners tussen de 16 en 18 jaar, die als Luftwaffe-assistenten dienden en de plaats innamen van volwassenen, die aan het front dienden. Ook vrouwen en krijgsgevangenen behoorden tot het assisterend personeel. Tijdens de Slag om Berlijn speelden de torens en hun verdedigers een sleutelrol in de verdediging van het gebied door middel van ondersteunend vuur uit de zware luchtafweerkanonnen. Zo vonden er tussen 25 april en 2 mei 1945 hevige gevechten plaats met het 7e Schutterskorps van de Sovjet-Unie en werd de opmars van het Rode Leger rond het park Friedrichshain aanzienlijk vertraagd. Op 6 mei, een paar dagen na de nederlaag van het Berlijnse garnizoen, werd de L-Turm in brand gestoken. Naar schatting 434 schilderijen uit de Berlijnse schilderijengalerij gingen in vlammen op. Een aantal standbeelden die hier ook waren opgeslagen, werden in 2016 in Moskou teruggevonden. In mei 1946 probeerde het Rode Leger de bunkers met explosieven te slopen. Dit lukte echter maar gedeeltelijk. De resten van de beschadigde bunkers werden later opgehoopt op twee heuvels, de Großer Bunkerberg (grote bunkerberg) en de Kleiner Bunkerberg (kleine bunkerberg). Later kreeg de grote van de twee heuvels de bijnaam Mont Klamott (puinberg) en diende deze als inspiratie voor verschillende Oost-Duitse liedjes.

 Flakturm Friedrichshain Flakturm Friedrichshain Flakturm Friedrichshain

Omaha is the most famous of the five beaches of 6 June 1944. The U.S. divisions involved lost some 4700 men, who were either killed, wounded or missing. It was the highest rate of D-Day losses in any of the five landing zones, and soon the beach was dubbed ‘Bloody Omaha’.The two U.S. infantry divisions which landed from 06:30 onwards (the 1st Division on the eastern half of the beach and the 29th division on the western half) experienced critical moments. The first two assault waves were decimated within a few minutes. All engineer battalions of the Army and Navy suffered heavy losses; they were responsible for clearing the beaches of the many obstacles that encumbered quick progress, the sappers were exposed to enemy fire without much protection. Amidst the chaos, small groups were still able to infiltrate between the German fortifications and gain a foothold inland. On the evening of D-Day, however, the situation still remained precarious.Several factors explain the heavy losses: the preparatory bombardments had left almost all defences intact, the German troops were more numerous than expected, the amphibious tanks failed badly at the beginning of the assault, some of them sank in the rough sea, after jumping off the landing craft the attackers had to wade unprotected for several hundred meters through water up to the waist (the flat-bottomed landing craft halted as soon as they hit the rolling beach), and finally, from the 15 German strongpoints called Widerstandsnester, the defenders had a perfect shooting range. Standing on the hillsides today, one understands the advantage enjoyed by the defenders.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/1wiRbRsxJPU?showinfo=0"></iframe>

Omaha is the most renowned of the five landing beaches of D-Day, 6 June 1944. On this 6-km-long beach the U.S. troops had to deal with German defences that were still virtually intact. They suffered heavy losses and came close to disaster.

Omaha is the most famous of the five beaches of 6 June 1944. The U.S. divisions involved lost some 4.700 men, who were either killed, wounded or missing. It was the highest rate of D-Day losses in any of the five landing zones. Soon the beach was dubbed ‘Bloody Omaha’.
The two U.S. infantry divisions which landed from 06:30 onwards (the 1st Division on the eastern half of the beach and the 29th division on the western half) experienced critical moments. The first two assault waves were decimated within a few minutes.

All engineer battalions of the Army and Navy suffered heavy losses: they were responsible for clearing the beaches of the many obstacles that encumbered quick progress; the sappers were exposed to enemy fire without much protection. Amidst the chaos, small groups were still able to infiltrate between the German fortifications and gain a foothold inland. On the evening of D-Day, however, the situation still remained precarious.

Several factors explain the heavy losses. The preparatory bombardments, to start with, had left almost all defences intact. The German troops were more numerous than expected. The amphibious tanks failed badly at the beginning of the assault, some of them sank in the rough sea. After jumping off the landing craft, the attackers had to wade unprotected for several hundred meters through water up to the waist (the flat-bottomed landing craft halted as soon as they hit the rolling beach). Finally, from the 15 German strongpoints called Widerstandsnester, the defenders had a perfect shooting range. Standing on the hillsides today, one understands the advantage enjoyed by the defenders.

[embed]https://www.youtube.com/watch?v=1wiRbRsxJPU[/embed]

US Coast Guard / Le Mémorial de Caen

US Army / Le Mémorial de Caen

Archives municipales de Caen / Le Mémorial de Caen

Omaha Beach

Omaha Beach est la plus célèbre des cinq plages du 6 juin 1944. Les divisions américaines engagées dans l'opération perdirent quelques 4 700 hommes, lesquels furent tués, blessés ou encore portés disparus. Ce fut le taux de pertes le plus élevé du Jour J sur l'ensemble des cinq zones de débarquement. La plage fut rapidement surnommée « Bloody Omaha » (Omaha, la sanglante).Les deux divisions d'infanterie américaines qui débarquèrent à partir de 06h30 (la 1ère division sur la moitié est de la plage et la 29e division sur la moitié ouest) vécurent des moments critiques. Les deux premières vagues d'assaut furent décimées en quelques minutes. Tous les bataillons du génie de l'armée et de la marine subirent de lourdes pertes : leur mission consistait à éliminer les nombreux obstacles disséminés sur les plages qui empêchaient une avancée rapide ; les sapeurs furent exposés aux tirs ennemis sans véritable couverture. Dans le chaos, de petits groupes réussirent malgré tout à s'infiltrer dans les fortifications allemandes et à pénétrer à l'intérieur des terres. La veille du Jour J, cependant, la situation était encore précaire.Plusieurs facteurs expliquent ces lourdes pertes. Pour commencer, les bombardements préliminaires avaient laissé presque toutes les défenses intactes. Les troupes allemandes étaient plus nombreuses que prévues. Les chars amphibies avaient essuyé un échec total au début de l'assaut ; certains avaient sombré dans la mer démontée. Une fois hors de la barge de débarquement, les assaillants avaient dû avancer sans protection sur plusieurs centaines de mètres avec de l'eau jusqu'à la taille (les barges de débarquement à fond plat s'arrêtaient dès qu'elles atteignaient les rouleaux de la plage). Enfin, depuis les 15 bastions allemands appelés Widerstandsnester, la défense disposait d'une fenêtre de tir parfaite. En se postant sur les coteaux aujourd'hui, on se rend bien compte de l'avantage dont elle jouissait. Omaha Beach ist der bekannteste der fünf Landungsabschnitte vom 6. Juni 1944, dem D-Day. An diesem sechs Kilometer langen Strand hatten die US-Einheiten gegen eine nahezu vollständig intakte deutsche Verteidigung anzukämpfen. Sie erlitten schwere Verluste und standen kurz vor dem Scheitern. Omaha jest najsławniejszą z pięciu plaż z 6 czerwca 1944 r. Lądujące tu dywizje USA straciły około 4.700 ludzi: zabitych, rannych lub zaginionych. Były to najwyższe straty D-Day ze wszystkich z pięciu stref lądowania. Wkrótce plaża zyskała sobie przydomek „Krwawa Omaha”. Dwie amerykańskie dywizje piechoty, które lądowały tu począwszy od godz. 06:30 (1. Dywizja po wschodniej stronie plaży, zaś 29. Dywizja po zachodniej) przeżywały krytyczne chwile. Siły pierwszych dwóch fal natarcia zostały zdziesiątkowane w ciągu kilku minut. Wszystkie bataliony inżynieryjne Sił Lądowych i Marynarki odniosły ciężkie straty: odpowiadały one za usuwanie z plaży licznych przeszkód, które opóźniały szybkie parcie naprzód. Saperzy nie dysponując solidną ochroną byli narażeni na ogień nieprzyjacielski. W chaosie niewielkim grupkom udało się wedrzeć na fortyfikacje niemieckie i zyskać przyczółek na lądzie. Niemniej, wieczorem w dniu D-Day sytuacja nadal pozostawała niepewna. Ciężkie straty tłumaczy kilka czynników. Na początek, poprzedzające desant bombardowania niemal nie naruszyły stanowisk obrony. Oddziały niemieckie były liczniejsze, niż oczekiwano. Pływające czołgi zawiodły poważnie na początku natarcia, niektóre zatonęły w wysokiej fali. Wyskoczywszy z barek desantowych atakujący musieli brodząc po pas w wodzie i bez ochrony pokonać kilkaset metrów (płaskodenne barki desantowe zatrzymywały się, jak tylko dotknęły szerokiej plaży. Wreszcie, z 15 niemieckich punktów obrony zwanych Widerstandsnester, obrońcy mieli idealne pole ostrzału. Stojąc dziś na wzgórzach można zrozumieć, jaką przewagę mieli broniący. Omaha is het beroemdste van de vijf stranden van 6 juni 1944. De betrokken Amerikaanse divisies verloren ongeveer 4700 man, die gedood, gewond of vermist werden. Dit was het hoogste aantal verliezen op D-Day in één van de vijf landingszones en het strand kreeg al snel de bijnaam 'Bloody Omaha'.De twee Amerikaanse infanteriedivisies die vanaf 06.30 uur landden (de 1ste divisie op de oostelijke helft van het strand en de 29ste divisie op de westelijke helft) beleefden kritieke momenten. De eerste twee aanvalsgolven werden binnen een paar minuten gedecimeerd. Alle geniebataljons van het leger en de marine leden zware verliezen; zij waren verantwoordelijk voor het vrijmaken van de stranden van de vele obstakels die een snelle voortgang in de weg stonden, de sappeurs stonden zonder veel bescherming bloot aan vijandelijk vuur. Te midden van de chaos waren kleine groepen nog steeds in staat om tussen de Duitse versterkingen te infiltreren en voet aan wal te krijgen in het binnenland. Op de avond van D-Day was de situatie echter nog steeds precair.Verschillende factoren verklaren de zware verliezen: de voorbereidende bombardementen hadden bijna alle verdedigingswerken intact gelaten, de Duitse troepen waren talrijker dan verwacht, de amfibische tanks faalden slecht aan het begin van de aanval, sommige zonken in de ruwe zee, na het springen van de landingsvaartuigen moesten de aanvallers enkele honderden meters onbeschermd door het water tot aan het middel waden (de landingsvaartuigen met platte bodem stopten zodra ze het glooiende strand raakten), en tot slot hadden de verdedigers vanaf de 15 Duitse bolwerken, Widerstandsnester genoemd, een perfect schietbereik. Als je vandaag op de hellingen staat, begrijp je het voordeel dat de verdedigers genoten.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/1wiRbRsxJPU?showinfo=0"></iframe> Omaha è la più famosa delle cinque spiagge del 6 giugno 1944. Le divisioni statunitensi coinvolte persero circa 4.700 uomini, che furono uccisi, feriti o dispersi. Fu il più alto tasso di perdite del D-Day in tutte e cinque le zone di sbarco. Presto la spiaggia fu soprannominata 'Bloody Omaha', la sanguinosa Omaha. Le due divisioni di fanteria statunitensi che sbarcarono dalle 06:30 in poi (la 1ª divisione sulla metà orientale della spiaggia e la 29ª divisione sulla metà occidentale) vissero momenti critici. Le prime due ondate d'assalto furono decimate in pochi minuti. Tutti i battaglioni di ingegneri dell'esercito e della marina subirono pesanti perdite: erano responsabili di liberare le spiagge dai molti ostacoli che impedivano un rapido avanzamento; i genieri erano esposti al fuoco nemico senza molta protezione. In mezzo al caos, piccoli gruppi erano ancora in grado di infiltrarsi tra le fortificazioni tedesche e guadagnare un punto d'appoggio nell'entroterra. La sera del D-Day, tuttavia, la situazione era ancora precaria. Diversi fattori spiegano le pesanti perdite. I bombardamenti preparatori, per cominciare, avevano lasciato quasi tutte le difese intatte. Le truppe tedesche erano più numerose del previsto. I carri armati anfibi fallirono gravemente all'inizio dell'assalto, alcuni di essi affondarono nel mare mosso. Dopo essere saltati giù dai mezzi da sbarco, gli aggressori dovettero camminare senza protezione per diverse centinaia di metri nell'acqua fino alla vita (i mezzi da sbarco a fondo piatto si fermarono non appena toccarono la spiaggia ondulata). Infine, dai 15 punti di forza tedeschi chiamati Widerstandsnester, i difensori avevano un perfetto campo di tiro. Oggi, stando sulle colline, si capisce il vantaggio di cui godevano i difensori. Omaha is the most famous of the five beaches of 6 June 1944. The U.S. divisions involved lost some 4700 men, who were either killed, wounded or missing. It was the highest rate of D-Day losses in any of the five landing zones, and soon the beach was dubbed ‘Bloody Omaha’.The two U.S. infantry divisions which landed from 06:30 onwards (the 1st Division on the eastern half of the beach and the 29th division on the western half) experienced critical moments. The first two assault waves were decimated within a few minutes. All engineer battalions of the Army and Navy suffered heavy losses; they were responsible for clearing the beaches of the many obstacles that encumbered quick progress, the sappers were exposed to enemy fire without much protection. Amidst the chaos, small groups were still able to infiltrate between the German fortifications and gain a foothold inland. On the evening of D-Day, however, the situation still remained precarious.Several factors explain the heavy losses: the preparatory bombardments had left almost all defences intact, the German troops were more numerous than expected, the amphibious tanks failed badly at the beginning of the assault, some of them sank in the rough sea, after jumping off the landing craft the attackers had to wade unprotected for several hundred meters through water up to the waist (the flat-bottomed landing craft halted as soon as they hit the rolling beach), and finally, from the 15 German strongpoints called Widerstandsnester, the defenders had a perfect shooting range. Standing on the hillsides today, one understands the advantage enjoyed by the defenders.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/1wiRbRsxJPU?showinfo=0"></iframe>

 Omaha Beach Omaha Beach Plaża Omaha Omaha Beach Herdenkingsmuseum Omaha Beach Omaha Beach

As a little boy John Daane (Middelburg, 1964) used to play in the Dishoek dunes. The bunker complex stole John’s heart. He has removed some 100,000 kilos of debris from the bunkers, refurbished them, demolished extensions, installed electricity and increased safety. Thanks to a countless number of hours of work and a lot of perseverance, he has restored this special piece of history to its original state and prepared for viewing.&nbsp;During tours the hospital and ammunition bunkers can now be visited. The complex exposes the drama of the war and the way ordinary soldiers had to live.&nbsp;With special attention for human stories and anecdotes from both sides.&nbsp;Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

hospitaalbunker.jpg

bunker-dishoek-zeeland-jorn-baars-.jpg

Dishoek Bunker Complex

Als kleine jongen speelde John Daane (Middelburg, 1964) in de duinen van Dishoek. Het bunkercomplex heeft John's hart gestolen. Hij heeft zo'n 100.000 kilo puin uit de bunkers verwijderd, ze opgeknapt, uitbreidingen gesloopt, elektriciteit aangelegd en de veiligheid vergroot. Dankzij een ontelbaar aantal uren werk en veel doorzettingsvermogen heeft hij dit bijzondere stukje geschiedenis in de oorspronkelijke staat hersteld en gereed gemaakt voor bezichtiging.&nbsp;Tijdens rondleidingen zijn de hospitaal- en munitiebunkers nu te bezichtigen. Het complex toont het drama van de oorlog en de manier waarop gewone soldaten moesten leven.&nbsp;Met speciale aandacht voor menselijke verhalen en anekdotes van beide kanten.&nbsp;Bezoek de website van <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/verhaal/de-slag-om-de-schelde">Zeeuwse Ankers</a> voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde. Als kleiner Junge spielte John Daane (Middelburg, 1964) in den Dishoek-Dünen. Der Bunkerkomplex hat Johns Herz gestohlen. Er hat rund 100.000 Kilo Schutt aus den Bunkern entfernt, sie renoviert, Anbauten abgerissen, Strom installiert und die Sicherheit erhöht. In unzähligen Arbeitsstunden und mit viel Ausdauer hat er dieses besondere Stück Geschichte in seinen ursprünglichen Zustand zurückversetzt und für die Besichtigung vorbereitet.Bei Führungen können heutzutage die Lazarett- und Munitionsbunker besichtigt werden. Der Komplex zeigt die Dramatik des Krieges und die Art und Weise, wie einfache Soldaten leben mussten. Mit besonderem Augenmerk auf menschliche Geschichten und Anekdoten von beiden Seiten.&nbsp;Auf der Website von <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/de/geschichte/die-schlacht-an-der-scheldemuendung">Zeeuwse Ankers</a> finden Sie umfassende Informationen, persönliche Geschichten und Videos über die Schlacht an der Schelde.&nbsp;&nbsp;&nbsp;

 Dishoek Bunker Complex Dishoek Bunker Komplex

The Sainte-Mère-Église Museum opened its doors in 1964. Over the years it has become one of the major attractions in the landings area. Sainte-Mère-Église became famous after the release of the film ‘The Longest Day’ by Darryl F. Zanuck, based on a book by Cornelius Ryan. This museum is essentially dedicated to the memory of American paratroopers from the 82nd and 101st Airborne Divisions who were dropped over the base of the Cotentin Peninsula during the night of 5 to 6 June 1944. Visitors can appreciate the weaponry used by American airborne units during the Second World War. The American paratroopers and their role in the Landing in Normandy are the focus of the Sainte-Mère-Église Museum. The collection features the deservedly famous troop transportation plane Douglas C-47 (also known as ‘Skytrain’) as well as a Waco glider which cannot be seen anywhere in France other than in Sainte-Mère-Église. Since its opening, veterans have ceaselessly donated war items related to their individual experiences within the bigger war effort and have thus endowed the museum with a deeply moving human approach. In June 2014, an extension of the museum opened its doors. It makes visitors even more knowledgeable about the historical battles the American paratroopers were involved in after landing in Normandy. The modern scenography featured in a special area enables visitors to almost share the inner feelings of those American paratroopers as they were, for example, flying over the Channel, squeezed inside the cabin of a C-47 plane. A legendary American training and reconnaissance plane known as the Piper Cub has pride of place in the hall of the extension.

The Sainte-Mère-Église museum was inaugurated in 1964 right where American paratroopers were involved in fierce battles during the night of 5 to 6 June and the following days. The museum holds an important collection of uniforms, weaponry and other war memorabilia. Two additional buildings opened in June 2014.

The Sainte-Mère-Église Museum opened its doors in 1964. Over the years it has become one of the major attractions in the landings area. Sainte-Mère-Église became famous after the release of the film ‘The Longest Day’ by Darryl F. Zanuck, based on a book by Cornelius Ryan. This museum is essentially dedicated to the memory of American paratroopers from the 82nd and 101st Airborne Divisions who were dropped over the base of the Cotentin Peninsula during the night of 5 to 6 June 1944.

Visitors can appreciate the weaponry used by American airborne units during the Second World War. The American paratroopers and their role in the Landing in Normandy are the focus of the Sainte-Mère-Église Museum. The collection features the deservedly famous troop transportation plane Douglas C-47 (also known as ‘Skytrain’) as well as a Waco glider which cannot be seen anywhere in France other than in Sainte-Mère-Église.

Since its opening, veterans have ceaselessly donated war items related to their individual experiences within the bigger war effort and have thus endowed the museum with a deeply moving human approach.

In June 2014, an extension of the museum opened its doors. It makes visitors even more knowledgeable about the historical battles the American paratroopers were involved in after landing in Normandy.

The modern scenography featured in a special area enables visitors to almost share the inner feelings of those American paratroopers as they were, for example, flying over the Channel, squeezed inside the cabin of a C-47 plane. A legendary American training and reconnaissance plane known as the Piper Cub has pride of place in the hall of the extension.

Door Duch.seb, via Wikimedia Commons

The Airborne Museum Sainte-Mère-Église

 Le musée de Sainte-Mère-Église a ouvert ses portes en 1964. Au fil des ans, il est devenu l'une des attractions majeures de la zone du débarquement. Sainte-Mère-Église est devenue célèbre après la sortie du film « Le jour le plus long » de Darryl F. Zanuck basé sur le livre de Cornelius Ryan. Ce musée est principalement dédié à la mémoire des parachutistes américains des 82e et 101e divisions aéroportées qui furent largués sur la base de la péninsule du Cotentin dans la nuit du 5 au 6 juin 1944. Les visiteurs peuvent apprécier les armes utilisées par les unités aéroportées américaines au cours de la Seconde Guerre mondiale. Le musée de Sainte-Mère-Église est consacré aux parachutistes américains, ainsi qu'à leur rôle dans le débarquement en Normandie. La collection possède un avion de transport de soldats Douglas C-47 (également connu sous le nom de « Skytrain ») à la réputation largement méritée, ainsi qu'un planeur Waco que l'on ne trouvera nulle part ailleurs en France. Depuis son ouverture, le musée n'a cessé de recevoir de la part des vétérans des objets de guerre qui retracent leurs expériences individuelles à ce moment le plus important de la guerre, et qui confèrent au musée une dimension humaine profondément émouvante. En juin 2014, une annexe du musée a ouvert ses portes. Elle permet aux visiteurs d'approfondir leurs connaissances sur les batailles historiques menées par les parachutistes américains suite au débarquement en Normandie. Le décor moderne mis en scène dans un espace dédié permet quasiment aux visiteurs de partager l'intimité de ces parachutistes américains lors d’un vol au-dessus de la Manche ou confinés dans la cabine d'un avion C-47 par exemple. Un avion légendaire d'entraînement et de reconnaissance connu sous le nom de Piper Cub occupe une place privilégiée dans le hall de l'annexe. Seine Besucher können die von den amerikanischen Luftlandeeinheiten im Zweiten Weltkrieg verwendeten Waffen besichtigen. Das Museum richtet dabei das Augenmerk insbesondere auf die amerikanischen Fallschirmjäger und ihre Rolle bei der Landung in der Normandie. Ausgestellt sind die zu Recht berühmte Douglas C-47 (ein auch als Skytrain bekanntes Truppentransportflugzeug) und ein auf französischem Boden nur in Sainte-Mère-Église gezeigter Waco-Lastensegler. Seit seiner Eröffnung haben Kriegsveteranen dem Museum immer wieder persönliche Erinnerungsstücke aus dem Krieg insgesamt zukommen lassen und das Museum damit um einen sehr bewegenden menschlichen Aspekt bereichert. Im Juni 2014 wurde ein weiterer Teil des Museums eröffnet, in dem der Besucher noch mehr Informationen über die historischen Gefechte bekommt, an denen die amerikanischen Fallschirmjäger nach der Landung in der Normandie beteiligt waren. Durch eine moderne Szenografie kann der Besucher nachempfinden, wie sich die Fallschirmjäger fühlten, wenn sie beispielsweise eingepfercht in einer C-47 über den Ärmelkanal geflogen wurden. Einen Ehrenplatz in der Erweiterungshalle nimmt eine Piper Cub ein. Sie war ein legendäres amerikanisches Ausbildungs- und Aufklärungsflugzeug. Muzeum w Sainte-Mère-Église zostało otwarte w 1964 r. i z biegiem lat urosło do miana jednej z głównych atrakcji na terenie lądowań. Miejscowość Sainte-Mère-Église stała się znana po premierze opartego na książce Corneliusa Ryana filmu “Najdłuższy dzień” w reżyserii Darryla F. Zanucka. Muzeum jest zasadniczo poświęcone pamięci spadochroniarzy amerykańskich z 82. i 101. Dywizji Powietrznodesantowych, których zrzucono przy podstawie półwyspu Cotentin w nocy z 5 na 6 czerwca 1944 r. Zwiedzający mogą obejrzeć broń, jaką posługiwały się amerykańskie jednostki powietrznodesantowe w czasie II wojny światowej. W centrum uwagi Muzeum Sainte-Mère-Église Museum są amerykańscy skoczkowie i ich rola w lądowaniu w Normandii. W kolekcji znajduje się słusznie osławiony samolot transportujący oddziały, Douglas C-47 (znany również jako “Powietrzny pociąg”), a także szybowiec Waco – jedyny egzemplarz w całej Francji. Od momentu otwarcia weterani nieustannie przekazują darowizny artefaktów wojennych, związanych z ich osobistymi przeżyciami w ramach ogólnego wysiłku wojennego i w ten sposób nadają muzeum głęboko poruszający ludzki charakter. W czerwcu 2014 r. otwarto nowe skrzydło muzeum. Wprowadza ono jeszcze głębiej w historyczne bitwy toczone przez amerykańskich skoczków spadochronowych po lądowaniu w Normandii. Nowoczesna scenografia w specjalnie wydzielonej części pozwala zwiedzającym niemal podzielić wewnętrzne odczucia, jakie towarzyszyły spadochroniarzom amerykańskim na przykład podczas lotu nad Kanałem w ciasnocie kabiny C-47. W holu nowego skrzydła stoi duma muzeum: legendarny amerykański samolot szkoleniowo-rekonesansowy znany jako Piper Cub. Het Sainte-Mère-Église Museum opende haar deuren in 1964. Door de jaren heen werd het een van de belangrijkste attracties in het gebied van de landingen. Sainte-Mère-Église werd beroemd na het uitbrengen van de film The Longest Day van Darryl F. Zanuck, gebaseerd op een boek van Cornelius Ryan. Het museum is hoofdzakelijk gewijd aan de nagedachtenis van de Amerikaanse paratroepen van de 82e en 101e Luchtlandingsdivisies. Deze divisies landden aan de basis van het schiereiland Cotentin in de nacht van 5 op 6 juni 1944. Bezoekers kunnen de wapens bekijken die gebruikt werden door de Amerikaanse luchtlandingstroepen tijdens de Tweede Wereldoorlog. De rol van de Amerikaanse para’s tijdens de landingen in Normandië is het belangrijkste onderwerp van het Sainte-Mère-Église Museum. De collectie bevat onder andere het beroemde troepen-transportvliegtuig de Douglas C-47 (de skytrain) en het Waco zweefvliegtuig. De laatste is nergens anders in Frankrijk te zien. Sinds de opening hebben veteranen onophoudelijk privé items gedoneerd. Door de persoonlijke ervaringen van de oorlog te vertellen, kan het museum de menselijke kant van het verhaal laten zien. In juni 2014 is het museum uitgebreid. Hier worden bezoekers verder geïnformeerd over de historische veldslagen waarin de Amerikanen betrokken waren na de landing in Normandië. Een speciale ruimte maakt het de bezoeker mogelijk om te voelen hoe het was voor de Amerikaanse para’s om over het Kanaal te vliegen, samengeperst in de cabine van een C-47 vliegtuig. Een legendarisch Amerikaans trainings- en verkenningsvliegtuig, de Piper Cub, schittert in de hal van de uitbreiding van het museum. Toeristische informatie Ga voor meer informatie en de openingstijden naar: http://www.airborne-museum.org/nl/ Il museo di Sainte-Mère-Église aprì i battenti nel 1964. Negli anni è diventato una delle maggiori attrazioni dell’area degli sbarchi. Sainte-Mère-Église è diventata famosa dopo l’uscita del film ‘Il giorno più lungo’ di Derryl F. Zanuck, basato su un libro di Cornelius Ryan. Il museo è sostanzialmente dedicato alla memoria dei paracadutisti americani della 82esima e 101esima Divisione aerotrasportata che furono lanciati sulla base della penisola di Cotentin durante la notte tra il 5 e il 6 giugno 1944.  I visitatori possono apprezzare le armi usate dalle unità aviotrasportate americane durante la Seconda guerra mondiale. I paracadutisti americani e il loro ruolo negli sbarchi in Normandia sono il punto chiave del museo di Sainte-Mère-Église. La collezione comprende il famoso aereo per il trasporto delle truppe Douglas C-47, conosciuto anche come ‘Skytrain’, ma anche un aliante Waco che non è visibile altrove in Francia.  I veterani hanno continuamente donato al museo cimeli di guerra relativi alle loro esperienze personali degli enormi sforzi di guerra, dotando dunque il museo di un approccio profondamente umano ed emozionante.  Nel giugno 2014, un’estensione del museo ha aperto i battenti. Essa fornisce ai visitatori ancor più informazioni sulle battaglie storiche in cui furono coinvolti i paracadutisti americani dopo lo sbarco in Normandia.  La scenografia moderna di questo luogo speciale permette ai visitatori di condividere gli stessi sentimenti dei paracadutisti americani che, ad esempio, volavano sopra la Manica schiacciati nella cabina di un aereo C-47. Un leggendario aereo di allenamento e ricognizione conosciuto come Piper Cub ha il suo posto d’onore nella hall della nuova estensione. The Sainte-Mère-Église Museum opened its doors in 1964. Over the years it has become one of the major attractions in the landings area. Sainte-Mère-Église became famous after the release of the film ‘The Longest Day’ by Darryl F. Zanuck, based on a book by Cornelius Ryan. This museum is essentially dedicated to the memory of American paratroopers from the 82nd and 101st Airborne Divisions who were dropped over the base of the Cotentin Peninsula during the night of 5 to 6 June 1944. Visitors can appreciate the weaponry used by American airborne units during the Second World War. The American paratroopers and their role in the Landing in Normandy are the focus of the Sainte-Mère-Église Museum. The collection features the deservedly famous troop transportation plane Douglas C-47 (also known as ‘Skytrain’) as well as a Waco glider which cannot be seen anywhere in France other than in Sainte-Mère-Église. Since its opening, veterans have ceaselessly donated war items related to their individual experiences within the bigger war effort and have thus endowed the museum with a deeply moving human approach. In June 2014, an extension of the museum opened its doors. It makes visitors even more knowledgeable about the historical battles the American paratroopers were involved in after landing in Normandy. The modern scenography featured in a special area enables visitors to almost share the inner feelings of those American paratroopers as they were, for example, flying over the Channel, squeezed inside the cabin of a C-47 plane. A legendary American training and reconnaissance plane known as the Piper Cub has pride of place in the hall of the extension.

 Musée Airborne de Sainte-Mère-Église Landungs-Museum in Sainte-Mère-Église Muzeum Sił Powietrznodesantowych Sainte-Mère-Église Het Luchtlandingsmuseum Sainte-Mère-Église Il Museo Airborne di Sainte-Mère-Église The Airborne Museum Sainte-Mère-Église

The US B-17 bomber, from 323 Squadron of the 91st Bombardment Group, flew back to base in England on 30 July 1943. Only two crew members managed to survive the flight. The bombardier had fallen through the thatched roof of a farmhouse on a broken parachute and died of his injuries. The pilot and co-pilot landed safely by parachute, but were taken prisoner of war by German troops. On 1 August 1943, the fallen Americans were buried in the cemetery near Opijnen's Reformed church. Despite the fact that only the mayor was given permission by the occupying forces to attend the funeral, the whole village attended the funeral. They listened to the speech and laid flowers on the graves to pay their respects to the fallen Americans. Gravediggers were helped and a huge sea of flowers was formed. The mayor sent a letter to his US counterpart from the pilot's hometown; a copy of that letter reached all the relatives of the eight crew members who perished.At a memorial service in 1947, the Opijnen people received a memorial. Almost all US soldiers killed in the Netherlands are buried in Margraten, Opijnen being one of the exceptions.

Opijnen neighbourhood build like the shape of a B17. 

Monument to the B17 'Man-O-War'. 

Memorial

American war graves at Opijnen. 

Man-o-War crew. From left to right: Herman Poling, Harold Sparks, George Krueger, John Bruce, Keene McCammon, Daniel Ohman, Mike Perrota, Douglas Blackwood en Amrico Cianfichi. Not on this picture Robert Duggan.

B-17 Airplane crash 

The US B-17 bomber, from 323 Squadron of the 91st Bombardment Group, flew back to base in England on 30 July 1943. Only two crew members managed to survive the flight. The bombardier had fallen through the thatched roof of a farmhouse on a broken parachute and died of his injuries. The pilot and co-pilot landed safely by parachute, but were taken prisoner of war by German troops. On 1 August 1943, the fallen Americans were buried in the cemetery near Opijnen's Reformed church. Despite the fact that only the mayor was given permission by the occupying forces to attend the funeral, the whole village attended the funeral. They listened to the speech and laid flowers on the graves to pay their respects to the fallen Americans. Gravediggers were helped and a huge sea of flowers was formed. The mayor sent a letter to his US counterpart from the pilot's hometown; a copy of that letter reached all the relatives of the eight crew members who perished.At a memorial service in 1947, the Opijnen people received a memorial. Almost all US soldiers killed in the Netherlands are buried in Margraten, Opijnen being one of the exceptions. Der US-amerikanische B-17-Bomber der 323 Squadron der 91st Bombardment Group flog am 30. Juli 1943 zur Basis in England zurück. Nur zwei Besatzungsmitglieder überlebten den Flug. Der Bombenschütze war mit einem gebrochenen Fallschirm durch das Strohdach eines Bauernhauses gefallen und an seinen Verletzungen gestorben. Der Pilot und der Kopilot landeten sicher mit dem Fallschirm, gerieten aber in deutsche Kriegsgefangenschaft. Am 1. August 1943 wurden die gefallenen Amerikaner auf dem Friedhof nahe der protestantischen Kirche von Opijnen beigesetzt. Obwohl nur der Bürgermeister von der Besatzungsmacht die Erlaubnis erhielt, an der Beerdigung teilzunehmen, war das ganze Dorf anwesend. Sie hörten sich die Ansprache an und legten Blumen auf die Gräber, um den gefallenen Amerikanern ihre Ehre zu erweisen. Totengräber wurden unterstützt, und es entstand ein riesiges Blumenmeer. Der Bürgermeister schickte aus dem Heimatort des Piloten einen Brief an seinen amerikanischen Amtskollegen; eine Kopie dieses Briefes erreichte alle Angehörigen der acht ums Leben gekommenen Besatzungsmitglieder.Bei einer Gedenkfeier im Jahr 1947 wurde den Opijnenern ein Denkmal gesetzt. Fast alle in den Niederlanden gefallenen US-Soldaten sind in Margraten begraben, Opijnen ist eine der Ausnahmen. De Amerikaanse B-17 bommenwerper, van het 323 Squadron van de 91ste Bombardment Group, vloog op 30 juli 1943 terug naar de basis in Engeland. Maar twee bemanningsleden wisten de vlucht te overleven. De bombardier was aan een kapotgeschoten parachute door het rieten dak van een boerderij gevallen; hij overleed aan zijn verwondingen. De piloot en co-piloot landden veilig met een parachute, maar werden door Duitse troepen krijgsgevangen genomen.Op 1 augustus 1943 werden de omgekomen Amerikanen begraven op het kerkhof bij de Hervormde kerk van Opijnen. Ondanks het feit dat alleen de burgemeester van de bezetter toestemming kreeg om bij de begrafenis aanwezig te zijn, liep het dorp uit om de begrafenis bij te wonen. Zij luisterden naar de toespraak en legden bloemen op de graven om zo hun respect te tonen aan de omgekomen Amerikanen. Doodgravers werden geholpen en er ontstond een grote bloemenzee.De burgemeester stuurde een brief naar zijn Amerikaanse ambtsgenoot van de woonplaats van de piloot; een afschrift van die brief kwam bij alle nabestaanden van de acht omgekomen bemanningsleden terecht.Tijdens een herdenkingsdienst in 1947 ontving de Opijnse bevolking een drieluik. Ook met een gedenkteken werden zij bedankt.&nbsp;Bijna alle in Nederland omgekomen Amerikaanse militairen liggen begraven in Margraten, Opijnen is een van de uitzonderingen.

 Vliegtuigcrash B17  B-17 Airplane crash  Absturz eines B-17-Flugzeugs

On&nbsp;November 2 the battle for Flushing started its second day. The allied goal was to conquer the rest of the city. The initial advance was successful, although several commando units were involved in fierce street battles with German units. By the end of the afternoon, the Allies had control over most of the old town. Scottish units also managed to free the newer districts of Flushing, while French troops engaged with the heavy bunker at the junction of the Coosje Buskenstraat, Boulevard Evertsen and Boulevard De Ruyter. After lengthy shelling, the German troops surrendered.Because of the violent fighting and shelling, many of the city’s population had taken refuge in the basement of shipping company ‘De Schelde’ and in the Sint Josephziekenhuis (Saint Joseph hospital), which was located near the shipyard. They eventually managed to get in touch with the Allied command via the Air Ward Service telephone. It was agreed that there would be no shelling for half an hour. As a result, about 400 people could safely flee to the already liberated parts of Flushing. A large number of them were then evacuated to Breskens by means of landing craft. The road was now free to get to the German headquarters, the Hotel Britannia on Boulevard Bankert, just down the road.On November 3, a violent final battle ignited. Units of the King’s own Scottish Borderers fought their way through the streets and to the northern part of the city, while No. 4 Commando and the 7th and 9th Royal Scots cleared the German resistance along the boulevards to the west and toward Hotel Britannia. Large parts of the landside of the hotel were flooded, making it difficult for the commandos to approach the hotel. With a final attack, the Royal Scots managed to take the hotel. At the battle of Hotel Britannia, eighteen Scots and fifty Germans lost their lives. Of the hotel, only ruins remained.Flushing was liberated, but suffered heavily in the fighting. Of the 6200 homes, more than 2000 were destroyed or severely damaged. More than 2000 houses were flooded. Only 2150 houses remained suitable for living. In the Walstraat, the main shopping street of Flushing, only one building survived the war undamaged.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/SHQ7Wz8nRsk" start="0"></iframe></div>

Flushing 

Inundation of Flussing

fo035490_vlissingen.jpg

fo035489_vlissingen.jpg

fo036179_hotel_britannia_vlissingen.jpg

vlissingen_nollenstrand2.png

vlissingen_nollenstrand1.png

Battle for Flushing

Op 2 november ging de strijd in Vlissingen z’n tweede dag in. Het geallieerde doel was om de verdere stad te veroveren. De eerste opmars verliep voorspoedig, hoewel verschillende commando-eenheden in felle straatgevechten met Duitse eenheden verwikkeld raakten. Tegen het einde van de middag hadden de geallieerden het grootste deel van de oude stad onder controle. Schotse eenheden lukte het ook de nieuwere wijken van Vlissingen te bevrijden, terwijl Franse troepen zich bezighielden met de zware bunker op de kruising van de Coosje Buskenstraat, Boulevard Evertsen en Boulevard de Ruyter. Na langdurige beschietingen gaven de Duitse troepen zich over.Vanwege de hevige gevechten en beschietingen hadden veel Vlissingers hun toevlucht gezocht in de kelder van het hoofdkantoor van scheepvaartmaatschappij De Schelde en het bij de scheepswerf gelegen Sint Josephziekenhuis. Het lukte hen uiteindelijk om via de telefoon van de Luchtbeschermingsdienst contact te krijgen met de geallieerde legerleiding. Er werd afgesproken dat er een halfuur geen beschietingen zouden plaatsvinden. Hierdoor konden ongeveer 400 mensen veilig naar het reeds bevrijde deel van Vlissingen vluchten. Een groot aantal van hen werd vervolgens met landingsvaartuigen geëvacueerd naar Breskens. De weg was nu vrij om het Duitse hoofdkwartier te bereiken, het verderop gelegen Hotel Britannia op de Boulevard Bankert.Op 3 november brandde een hevige eindstrijd los. Eenheden van de King’s Own Scottish Borderers vochten zich een weg door de straten naar het noordelijke deel van de stad, terwijl Nr. 4 Commando en de 7de en 9de Royal Scotts het Duitse verzet langs de boulevards naar het westen en richting Hotel Britannia opruimden. Grote delen van de landzijde van het hotel waren onder water gezet, waardoor het voor de commando's moeilijk was om het hotel te naderen. Met een laatste aanval lukte het de Royal Scots het hotel in te nemen. Bij de slag om Hotel Britannia verloren achttien Schotten en vijftig Duitsers het leven. Van het hotel bleef niet veel meer over dan een ruïne.Vlissingen was bevrijd, maar kwam zwaargehavend uit de strijd. Van de 6200 woningen waren er meer dan 2.000 verwoest of zwaar beschadigd. Meer dan 2000 huizen stonden onder water. Slechts 2150 woningen waren nog bewoonbaar. In de Walstraat, de belangrijkste winkelstraat van Vlissingen, kwam slechts één pand de oorlog ongeschonden door.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/SHQ7Wz8nRsk" start="0"></iframe></div><div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/ffjHVEVkHsM " start="0"></iframe></div> Am 2. November ging die Schlacht in Vlissingen in ihren zweiten Tag. Ziel der Alliierten war es, den Rest der Stadt zu erobern. Der Vormarsch verlief zu Beginn gut, obwohl mehrere Kommandoeinheiten in heftige Straßenkämpfe mit deutschen Einheiten verwickelt wurden. Am späten Nachmittag hatten die Alliierten den Großteil der Altstadt unter Kontrolle. Schottischen Einheiten gelang es auch, die neueren Viertel von Vlissingen zu befreien, während französische Truppen den schweren Bunker an der Kreuzung Coosje Buskenstraat, Boulevard Evertsen und Boulevard de Ruyter besetzten. Nach längerem Beschuss kapitulierten die deutschen Truppen.Wegen der schweren Kämpfe und des Granatbeschusses, hatten viele Bürger Vlissingens Zuflucht in den Kellern des Hauptquartiers der Reederei De Schelde und des Sint-Joseph-Krankenhauses in der Nähe der Werft gesucht. Über das Telefon des niederländischen Luftschutzdienstes gelang es ihnen schließlich, mit den alliierten Heeresführern in Kontakt zu treten. Es wurde eine Vereinbarung getroffen, eine halbe Stunde lang nicht zu schießen. Infolgedessen konnten etwa 400 Menschen in den bereits befreiten Teil von Vlissingen fliehen. Ein großer Teil von ihnen wurde anschließend mit Landungsbooten nach Breskens evakuiert. Nun war der Weg frei, um das deutsche Hauptquartier, das Hotel Britannia am Boulevard Bankert, zu erreichen.Am 3. November kam es zu einer erbitterten letzten Schlacht. Einheiten der King's Own Scottish Borderers kämpften sich durch die Straßen in den nördlichen Teil der Stadt vor, während das 4. Commando und die 7. und 9. Royal Scotts den deutschen Widerstand entlang der Boulevards im Westen und in Richtung des Hotel Britannia auflösten. Großteile der Landseite des Hotels waren überflutet worden, sodass es für die Kommandos schwierig war, sich dem Hotel zu nähern. Mit einem letzten Angriff gelang es den Royal Scots, das Hotel einzunehmen. Achtzehn Schotten und 50 Deutsche verloren in der Schlacht um das Hotel Britannia ihr Leben. Von dem Hotel blieb nicht viel übrig, außer Ruinen.&nbsp;Vlissingen wurde befreit, ging aber schwer beschädigt aus der Schlacht hervor. Von den 6.200 Häusern wurden mehr als 2.000 zerstört oder schwer beschädigt. Mehr als 2.000 Häuser standen unter Wasser. Nur 2.150 Häuser waren am Ende noch bewohnbar. In der Walstraat, der wichtigsten Einkaufsstraße von Vlissingen, überstand nur ein einziges Gebäude den Krieg unbeschadet.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/SHQ7Wz8nRsk" start="0"></iframe></div>

 Strijd om Vlissingen Die Schlacht um Vlissingen

The ‘Landfront’ was designed to defend the fortress against rear attacks. The ‘Landfront’ began in the west, in the dunes near Valkenisse, and extended towards Koudekerke and further on in the direction of the Walcheren Canal. On the east side of the Canal, the front continued its way toward Ritthem. There it ended at Fort Rammekens.During the Allied attack on Walcheren, in November 1944, the German defence line was not finished yet. However, the ‘Landfront’, with its artillery batteries, was such a threat that it was decided to inundate the island of Walcheren. Although the German defenders tried to retain the ‘Landfront’ for as long as possible by protecting the bunkers and casemates from the rising sea water, the defence line had to be considered as lost.During and after the Second World War, the majority of the ‘Landfront’ was preserved. In 2013 it was designated a national monument.Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

Bunkers at Koudekerke

landfront_vlissingen_-_koudekerke1.jpg

landfrontvlissingen_-_koudekerke2.jpg

schermafbeelding_2023-12-06_om_08.35.32.png

Landfront Vlissingen

Het Landfront had als doel om de vesting te verdedigen tegen aanvallen in de rug. Het Landfront begon in het westen van de duinen bij Valkenisse, en liep over Koudekerke naar het Kanaal door Walcheren. Aan de oostzijde van het Kanaal vervolgde het front zijn weg in de richting van Ritthem. Hier eindigde het bij Fort Rammekens.Bij de geallieerde aanval op Walcheren, in november 1944, was de Duitse verdedigingslinie nog niet af. Toch vormde het Landfront met de achterliggende artilleriebatterijen een zodanige bedreiging dat mede hierom werd besloten het eiland Walcheren onder water te zetten. Alhoewel de Duitse verdedigers trachtten het Landfront nog zo lang mogelijk te behouden door de bunkers en kazematten te beschermen tegen het stijgende zeewater, moest de linie uiteindelijk als verloren worden beschouwd.In en na de Tweede Wereldoorlog bleef het grootste gedeelte van het Landfront behouden. In 2013 werd het aangewezen als rijksmonument.Bezoek de website van <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/verhaal/de-slag-om-de-schelde">Zeeuwse Ankers</a> voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/px6YapzB0lA " start="0"></iframe></div> Die „Landfront“ sollte die Festung gegen von hinten anrückende Angriffe verteidigen. Die Landfront begann im Westen der Dünen bei Valkenisse und verlief über Koudekerke zum Kanaal durch Walcheren. Auf der Ostseite des Kanals setzte die Front ihren Weg in Richtung Ritthem fort. Hier endete sie beim Fort Rammekens.Als die Alliierten im November 1944 Walcheren angriffen, war die deutsche Verteidigungslinie noch nicht fertiggestellt. Dennoch stellte die „Landfront“ mit den dahinter liegenden Artilleriebatterien eine solche Bedrohung dar, dass beschlossen wurde, die Insel Walcheren auch aus diesem Grund zu fluten. Obwohl die deutschen Verteidiger versuchten, die Landfront so lange wie möglich zu halten, indem sie die Bunker und Kasematten vor dem steigenden Meerwasser schützten, musste die Linie schließlich doch aufgegeben werden.Im und nach dem Zweiten Weltkrieg blieb ein Großteil der „Landfront“ erhalten. 2013 wurde sie zum nationalen Denkmal erklärt.Auf der Website von <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/de/geschichte/die-schlacht-an-der-scheldemuendung">Zeeuwse Ankers</a> finden Sie umfassende Informationen, persönliche Geschichten und Videos über die Schlacht an der Schelde.

 Landfront Vlissingen Landfront Vlissingen

The Second World War, the most terrifying conflict in the history of the human race, caused the death of approximately 60 million persons, half of them civilians. The violence directed against civilians is in effect one of the characteristics of this war, be it through massive aerial bombardments on urban centers, the all-out war in the East, the greatest genocide in world history and the use of the atomic bomb for the first time at Hiroshima and Nagasaki.A large space in the Mémorial de Caen Museum is dedicated to the varied individual experiences of men and women confronted with this war: rationing, occupation, participation in the war effort, life under aerial attack and direct combat. Another space tells the story of D-Day and the Battle of Normandy. The exhibitions at the museum, in constant evolution since its creation, permit the visitor to experience the Second World War in all its complexity and scope. It prompts us to ask ourselves questions about this rapidly fading past that nevertheless is still close and familiar, and certainly very relevant, as it profoundly changed the face of Europe and the world.The Mémorial de Caen Museum is situated on the spot where the underground command post of the 716th German Infantry Division was located. In 1944 this Division was responsible for the defence of the coastal sector north of Caen. The command post, 70 metres long and 5 metres wide, was restored in the autumn of 2013. Besides a display of the German defences in the Caen area, it shows aspects of life under German occupation.

One of its kind in France, the Mémorial de Caen Museum gives the public the keys to understanding the Second World War, from its origins after the First World War to its latest consequences in 1989. It prompts the visitor to ask himself questions about this rapidly fading episode that changed the face of Europe and the world.

The Second World War, the most terrifying conflict in the history of the human race, caused the death of approximately 60 million persons, half of them civilians. The violence directed against civilians is in effect one of the characteristics of this war, be it through massive aerial bombardments on urban centers, the all-out war in the East, the greatest genocide in world history and the use of the atomic bomb for the first time at Hiroshima and Nagasaki.
A large space in the Mémorial de Caen Museum is dedicated to the varied individual experiences of men and women confronted with this war: rationing, occupation, participation in the war effort, life under aerial attack and direct combat. Another space tells the story of D-Day and the Battle of Normandy.

The exhibitions at the museum, in constant evolution since its creation, permit the visitor to experience the Second World War in all its complexity and scope. It prompts us to ask ourselves questions about this rapidly fading past that nevertheless is still close and familiar, and certainly very relevant, as it profoundly changed the face of Europe and the world.

The Mémorial de Caen Museum is situated on the spot where the underground command post of the 716th German Infantry Division was located. In 1944 this Division was responsible for the defence of the coastal sector north of Caen. The command post, 70 meters long and 5 meters wide, was restored in the fall of 2013. Besides a display of the German defences in the Caen area, it shows aspects of life under German occupation.

Sylvain Guichard / Le Mémorial de Caen

M. Desdoits / Le Mémorial de Caen

Calvados tourisme

Le Mémorial de Caen

Mémorial de Caen Museum

La Seconde Guerre mondiale, le conflit le plus terrifiant dans l'histoire de l'humanité, a causé la mort d'environ 60 millions de personnes, dont la moitié était des civils. Cette guerre se caractérise en effet par la violence dirigée à l'encontre des civils : que ce soit à travers les bombardements aériens massifs sur des centres urbains, la guerre totale à l'Est, le plus grand génocide de l'histoire mondiale ou le recours, pour la première fois, à la bombe atomique sur Hiroshima et Nagasaki. Dans le musée du Mémorial de Caen, un vaste espace est consacré aux diverses expériences d'hommes et de femmes confrontés à cette guerre : rationnement, occupation, participation à l'effort de guerre, la vie sous les attaques aériennes et le combat sur le front. Un autre espace raconte l'histoire du Jour J et la Bataille de Normandie.Les expositions du musée, en évolution constante depuis sa création, permettent au visiteur d'aborder la Seconde Guerre mondiale dans toute sa complexité et toute son ampleur. Il nous invite à nous interroger sur ce passé que l'on a tendance à oublier, mais qui reste cependant proche et familier, et certainement encore d'actualité, tant il a changé profondément la face de l'Europe et du monde.Le musée du Mémorial de Caen est situé sur le site où était basé le poste de commandement souterrain de la 716e division d'infanterie allemande. En 1944, cette division fut chargée de défendre le secteur côtier au nord de Caen. Le poste de commandement, de 70 mètres de long et 5 mètres de large, a été restauré à l'automne 2013. Outre une présentation des défenses allemandes dans la région de Caen, il permet de découvrir des aspects de la vie sous l'occupation allemande. Das Mémorial de Caen widmet den unterschiedlichen persönlichen Erfahrungen von Männern und Frauen in diesem Krieg breiten Raum: Rationierung, Besatzung, Teilnahme an Kriegshandlungen, das Leben mit den Luftangriffen und in den Kampfzonen. Eine andere Abteilung erzählt die Geschichte des D-Day und der Schlacht um die Normandie. Die seit der Gründung ständig weiter entwickelten Ausstellungen lassen den Besucher den Zweiten Weltkrieg in seinem ganzen Umfang und seiner Komplexität nacherleben. Wir werden aufgefordert, uns Fragen über diese schnell verblassende Vergangenheit zu stellen, die doch so nah und vertraut und zweifellos auch für uns wichtig ist, hat sie doch das Antlitz Europas und der Welt grundlegend verändert. Das Mémorial de Caen befindet sich dort, wo ursprünglich der unterirdische Befehlsbunker der 716. deutschen Infanteriedivision war. Diese Division sollte 1944 den Küstenbereich nördlich von Caen verteidigen. Der 70 Meter lange und 5 Meter breite Befehlsstand wurde im Herbst 2013 restauriert. Neben einer Darstellung der deutschen Verteidigungsstellungen in der Gegend von Caen werden Facetten des Lebens unter der deutschen Besatzung gezeigt. II wojna światowa, najstraszliwszy konflikt w historii ludzkości, przyniosła śmierć około 60 milionów ludzi, z czego połowę stanowili cywile. Przemoc skierowana wobec ludności cywilnej staje się wobec tego jedną z cech tej wojny, przejawiającą się w masowych nalotach bombowych na ośrodki miejskie, następnie wojną na totalne wyniszczenie na Wchodzie, największym ludobójstwem w historii świata, a także użyciem po raz pierwszy bomby atomowej w Hiroszimie i Nagasaki. Dużo miejsca w Muzeum Mémorial de Caen poświęcono różnym doświadczeniom osobistym mężczyzn i kobiet, którzy stanęli w obliczu wojny: racjonowanie żywności, okupacja, uczestnictwo w działaniach wojennych, życie pod nalotami i w bezpośredniej walce. Inne pomieszczenia opowiadają historię D-Day i Bitwy o Normandię. Muzealne wystawy, podlegające stałej ewolucji od momentu powstania instytucji, pozwalają zwiedzającym odczuć II wojnę światową w całej jej złożoności i zakresie. Muzeum pobudza nas do zadania sobie pytań o tę tak szybko znikającą z pamięci przeszłość, która mimo to pozostaje wciąż bliska i znana, a z pewnością bardzo istotna, ponieważ zmieniła oblicze Europy i świata. Muzeum Mémorial de Caen mieści się w miejscu, gdzie zlokalizowany był podziemny punkt dowodzenia 716. Niemieckiej Dywizji Piechoty odpowiedzialnej za obronę sektora wybrzeża na północ od Caen. Jesienią 2013 r. pomieszczenia punktu dowodzenia zajmujące przestrzeń 70 m na 5 m, zostały odrestaurowane. Oprócz wystawy pokazującej niemiecką obronę w sąsiedztwie Caen, pokazano tam aspekty życia pod niemiecką okupacją. De Tweede Wereldoorlog is het meest angstaanjagende conflict in de geschiedenis, waarbij ongeveer 60 miljoen mensen om het leven zijn gekomen. De helft hiervan waren burgers. Het geweld dat werd ingezet tegen burgers was een van de karakteristieken van deze oorlog. Het waren de massale bombardementen op stedelijke centra, de totale oorlog in Oost-Europa, de grootste genocide op minderheden ooit en het eerste gebruik van atoombommen op de steden Hiroshima en Nagasaki. Een groot deel van het Mémorial de Caen Museum is gewijd aan individuele ervaringen van mannen en vrouwen die in de oorlog werden meegesleurd: vervolging, rantsoenering, bezetting, arbeidsinzet, leven tijdens bombardementen en gevechten, enzovoorts. Een deel van het museum vertelt het verhaal van D-Day en de slag om Normandië. De tentoonstellingen veranderen continu en geven de bezoeker de mogelijkheid om de oorlog te beleven in al zijn complexiteit. Het prikkelt de toeschouwer zich vragen te stellen bij deze nu snel verdwijnende episode, die Europa en de wereld radicaal heeft veranderd, maar die nog steeds zo dichtbij en bekend is. Het Mémorial de Caen Museum ligt op de plek waar de ondergrondse commandobunker van het 716e Duitse Infanteriedivisie lag. In 1944 was deze divisie verantwoordelijk voor de verdediging van de kust ten noorden van Caen. De commandopost, 70 meter lang en 5 meter breed is gerestaureerd in 2013. Het geeft een beeld van het leven van de kustverdediging en het leven tijdens de bezetting. Toeristische informatie Ga voor meer informatie en de openingstijden naar: http://normandy.memorial-caen.com/ The Second World War, the most terrifying conflict in the history of the human race, caused the death of approximately 60 million persons, half of them civilians. The violence directed against civilians is in effect one of the characteristics of this war, be it through massive aerial bombardments on urban centers, the all-out war in the East, the greatest genocide in world history and the use of the atomic bomb for the first time at Hiroshima and Nagasaki.A large space in the Mémorial de Caen Museum is dedicated to the varied individual experiences of men and women confronted with this war: rationing, occupation, participation in the war effort, life under aerial attack and direct combat. Another space tells the story of D-Day and the Battle of Normandy. The exhibitions at the museum, in constant evolution since its creation, permit the visitor to experience the Second World War in all its complexity and scope. It prompts us to ask ourselves questions about this rapidly fading past that nevertheless is still close and familiar, and certainly very relevant, as it profoundly changed the face of Europe and the world.The Mémorial de Caen Museum is situated on the spot where the underground command post of the 716th German Infantry Division was located. In 1944 this Division was responsible for the defence of the coastal sector north of Caen. The command post, 70 metres long and 5 metres wide, was restored in the autumn of 2013. Besides a display of the German defences in the Caen area, it shows aspects of life under German occupation.

 Mémorial de Caen Gedenkstätte von Caen – Zentrum der Geschichte für den Frieden Muzeum Mémorial de Caen Herdenkingsmuseum Caen – historische stad van de vrede Mémorial de Caen Museum

On 27 October 1944, the liberation of 's-Hertogenbosch was complete, however there were still groups of German soldiers south of the river Maas. In early November, German troops occupied two small bridgeheads just north of the Brabant capital: the village of Empel and Fort Crèvecoeur. On 7 November, Empel was liberated by a Scottish battalion, the 7th Argyll and Sutherland Highlanders. Two days later, the Canadians of the Lake Superior Regiment took over the sector along the Maas River. Initially, they left the German forces in the fort alone, as an attack on such a strong position seemed too risky. Eventually, however, the numerous aggressive patrols from the fort began to irritate the Canadian forces, and the decision was made to attack the fort after all. This was done from three sides: from Empel, Engelen and Orthen.&nbsp;On 8 December, the attack was launched, starting at 4pm. Covered by fire from 20 tanks, the Canadian infantry crept towards the fort. By 6pm, the wire link between the German occupation of the fort, the 28 men with three machine guns led by Lieutenant Hartmann, and the German troops at Hedel, was broken. By the time the Canadians arrived at the ramparts it was pitch black, and it was decided to continue the attack the following morning.On 9 December, as soon as it got light, a group of Canadian soldiers climbed into boats and paddled across the moat to the bastion. Once inside, they ascertained that it had been abandoned: the last of the German soldiers had left in the early hours for the other side of the Maas. The fort was quickly occupied by the Canadians troops, and all of the North Brabant area south of the Maas River was now in Allied hands.Heart acheAround 1587, the State built Fort Crèvecoeur, at the mouth of the river Dieze. There are two explanations for the name, which is French for 'heart ache'. Firstly, it is near a place where a Spanish commander was killed. Secondly, an entrenchment was built near the fort to control shipping during the siege of 's-Hertogenbosch, so it is possible the name refers to this irritating checkpoint.&nbsp;After 1866, Fort Crèvecoeur lost its function as a fortification, but remained military territory. Since World War II, the fort has been used by the Engineers Corps.

fort_crevecoeur_d._26.11.44.tif

Battle for an ancient fortress

Am 27. Oktober 1944 war die Befreiung von 's-Hertogenbosch abgeschlossen. Doch südlich der Maas gab es immer noch deutsche Gruppen. Anfang November besetzten die deutschen Truppen zwei kleine Brückenköpfe nördlich der Hauptstadt von Brabant: das Dorf Empel und das Fort Crèvecoeur. Empel wurde am 7. November von einem schottischen Bataillon, den 7th Argyll and Sutherland Highlanders, befreit. Zwei Tage später übernahmen die Kanadier des Lake Superior Regiments den Sektor entlang der Maas. Sie ließen die Deutschen im Fort zunächst allein, da ein Angriff auf eine so starke Stellung zu riskant erschien. Schließlich begannen die zahlreichen aggressiven Patrouillen aus dem Fort die Kanadier zu verärgern, und man beschloss, das Fort doch noch anzugreifen. Dies geschah von drei Seiten: von Empel, Engelen und Orthen.Der Angriff begann am 8. Dezember um vier Uhr nachmittags. Unter dem Feuer von 20 Panzern schlich sich die kanadische Infanterie an die Festung heran. Um sechs Uhr war die Drahtverbindung zwischen der deutschen Besatzung des Forts, 28 Mann mit drei Maschinengewehren unter der Führung von Leutnant Hartmann, und den deutschen Truppen in Hedel unterbrochen. Als die Kanadier an den Festungsmauern ankamen, war es stockdunkel. Es wurde beschlossen, den Angriff am nächsten Morgen fortzusetzen. Sobald es am 9. Dezember hell wurde, kletterte eine Gruppe Kanadier in Boote und paddelte über den Graben zur Bastion. Drinnen angekommen, stellten sie fest, dass der Vogel geflogen war. In den frühen Morgenstunden hatten sich die letzten Deutschen auf die andere Seite der Maas abgesetzt. Das Fort wurde schnell von den Kanadiern besetzt. Ganz Nordbrabant südlich der Maas war nun in alliierter Hand.'Herzschmerz'&nbsp;Um 1587 errichteten die Niederländer das Fort Crèvecoeur an der Mündung des Flusses Dieze. Es gibt zwei Erklärungen für den Namen, der auf Französisch "Herzschmerz" bedeutet. Zum einen liegt es in der Nähe eines Ortes, an dem ein spanischer Kommandant getötet wurde. Zum anderen wurde in der Nähe des Forts eine Schanze gebaut, um die Schifffahrt während der Belagerung von 's-Hertogenbosch zu kontrollieren. Möglicherweise bezieht sich der Name auf diesen ärgerlicher Kontrollpunkt.&nbsp;Nach 1866 verlor Fort Crèvecoeur seine Funktion als Festungsanlage, blieb aber Militärgebiet. Seit dem Zweiten Weltkrieg wird das Fort vom Corps of Engineers genutzt. Op 27 oktober 1944 was de bevrijding van ’s-Hertogenbosch afgerond. Toch zaten er nog groepen Duitsers ten zuiden van de Maas. Begin november hielden Duitse troepen twee kleine bruggenhoofden bezet pal ten noorden van de Brabantse hoofdstad: het dorp Empel en Fort Crèvecoeur. Empel werd op 7 november bevrijd door een Schots bataljon, het 7th Argyll and Sutherland Highlanders. Twee dagen later namen de Canadezen van het Lake Superior Regiment de sector langs de Maas over. Ze lieten de Duitsers in het fort aanvankelijk met rust omdat een aanval op een dergelijke sterke positie te riskant leek. Uiteindelijk begonnen de talloze agressieve patrouilles vanuit het fort de Canadezen te irriteren en het besluit viel om het fort toch aan te vallen. Dat gebeurde van drie kanten: vanuit Empel, Engelen en Orthen.De aanval werd gelanceerd op 8 december en ging om vier uur ’s middags van start. Gedekt door het vuur van twintig tanks sloop de Canadese infanterie naar het fort. Tegen zes uur werd de draadverbinding tussen de Duitse bezetting van het fort, 28 man met drie mitrailleurs onder leiding van luitenant Hartmann, en de Duitse troepen bij Hedel verbroken. Toen de Canadezen waren aangekomen bij de wallen was het inmiddels pikdonker. Besloten werd de aanval de volgende ochtend voort te zetten. Zodra het licht werd op 9 december klom een groepje Canadezen in bootjes en peddelde over de gracht naar het bastion. Eenmaal binnen constateerden ze dat de vogel was gevlogen. In de kleine uurtjes was de laatste Duitser vertrokken naar de overkant van de Maas. Het fort werd snel bezet door de Canadezen. Heel Noord-Brabant ten zuiden van de Maas was nu in geallieerde handen.'Hartenpijn'Rond 1587 bouwden de Staatsen Fort Crèvecoeur, in de monding van rivier de Dieze. Er zijn twee verklaringen voor de naam die in het Frans ‘hartenpijn’ betekent. Allereerst ligt het bij een plaats waar een Spaanse commandant sneuvelde. Tegelijk werd bij het fort een schans gebouwd om de scheepvaart te controleren tijdens het beleg van ’s-Hertogenbosch. Mogelijk verwijst de naam naar deze irritante controlepost.&nbsp;Na 1866 verloor Fort Crèvecoeur zijn functie als fortificatie, maar het bleef militair terrein. Sinds de Tweede Wereldoorlog wordt het fort gebruikt door de&nbsp;Genie.

 Schlacht um eine alte Festung Strijd om een oud fort

De verdedigende Duitsers van de 712e infanteriedivisie verschansten zich ten oosten van Axel, achter het kanaal van Axel naar Hulst. De polders ten zuiden hiervan hadden ze onder water gezet (inundatie) als hindernis voor de aanvallende Polen.De forten St. Joseph, S t.Jacob, St. Livinus, St. Nicolaas en Ferdinandus werden door de Polen gebruikt als verschansing, om te schuilen, te hergroeperen en op rust te komen. Ze stelden er ook artillerie geschut op waarmee ze Axel onder vuur namen. Onder andere de watertoren en het stadhuis werden geraakt.

zicht_op_fort_onderdeel_van_de_staats-spaanse_linies_uit_de_tachtigjarige_oorlog--archeoregio_14_amk-terrein_67h-006_-_axel_-_20425789_-_rce.jpg

hulst_axel_liefkenshoeck__ter_neuse_1649_blaeu.jpg

zicht_op_fort_onderdeel_van_de_staats-spaanse_linies_uit_de_tachtigjarige_oorlog--archeoregio_14_amk-terrein_67h-006_-_axel_-_20425787_-_rce.jpg

Dutch-Spanish forts still of use

De verdedigende Duitsers van de 712e infanteriedivisie verschansten zich ten oosten van Axel, achter het kanaal van Axel naar Hulst. De polders ten zuiden hiervan hadden ze onder water gezet (inundatie) als hindernis voor de aanvallende Polen.De forten St. Joseph, S t.Jacob, St. Livinus, St. Nicolaas en Ferdinandus werden door de Polen gebruikt als verschansing, om te schuilen, te hergroeperen en op rust te komen. Ze stelden er ook artillerie geschut op waarmee ze Axel onder vuur namen. Onder andere de watertoren en het stadhuis werden geraakt. Die verteidigenden Deutschen der 712. Infanteriedivision verschanzten sich östlich von Axel, hinter dem Kanal von Axel nach Hulst. Sie hatten die Polder südlich davon geflutet (Überschwemmung), um den angreifenden Polen ein Hindernis zu bieten.Die Forts St. Joseph, St. Jacob, St. Livinus, St. Nicolaas und Ferdinandus dienten den Polen als Bollwerk, zum Schutz, zur Umgruppierung und zum Ausruhen. Außerdem stellten sie dort Artilleriegeschütze auf, mit denen sie Axel unter Beschuss nahmen. Unter anderem wurden auch der Wasserturm und das Rathaus getroffen. De verdedigende Duitsers van de 712e infanteriedivisie verschansten zich ten oosten van Axel, achter het kanaal van Axel naar Hulst. De polders ten zuiden hiervan hadden ze onder water gezet (inundatie) als hindernis voor de aanvallende Polen.De forten St. Joseph, St.Jacob, St. Livinus, St. Nicolaas en Ferdinandus werden door de Polen gebruikt als verschansing, om te schuilen, te hergroeperen en op rust te komen. Ze stelden er ook artillerie geschut op waarmee ze Axel onder vuur namen. Onder andere de watertoren en het stadhuis werden geraakt. Broniący się Niemcy z 712 Dywizji Piechoty okopali się na wschód od Axel, za kanałem prowadzącym z Axel do Hulst. Zalali poldery na południe od niego jako przeszkodę dla atakujących Polaków.Forty St, Joseph, St. Jacob, St. Livinus, St. Nicolaas i Ferdinandus były używane przez Polaków jako bastiony, schronienie, miejsca przegrupowania i odpoczynku. Ustawili tam również działa artyleryjskie, którymi ostrzelali Axel. Trafiona została między innymi wieża ciśnień i ratusz.

 Holländisch-spanische Forts noch in Gebrauch Staats-Spaanse forten nog steeds van nut Holendersko-hiszpańskie forty wciąż w użyciu Dutch-Spanish forts still of use

The vast majority of the war dead are German soldiers who had to fulfill their mandatory military service. But also members of the SS and war criminals, Dutch collaborators, foreign volunteers who served with the Wehrmacht as well as a number of civilians, including women and children, were buried in Ysselsteyn.&nbsp;How difficult is it for people to find reconciliation with an enemy? How many generations do you think it takes? One man, Lodewijk Johannes Timmermans, worked here at the cemetery in Ysselsteyn for 28 years despite the wounds he incurred from a German mine in 1945, and became a symbol of unremitting reconciliation between the Netherlands and Germany.Shortly after the WWII, the Americans called for one central location for the burial and reburial of German soldiers. The Dutch government assigned a plot of land in Ysselsteyn, in the province of Limburg. Grave by grave, this plot grew into a striking cemetery where more than 31,500 German soldiers killed during World War II have been given their final resting place. The soldiers were brought here from all over the Netherlands, from Ameland to Maastricht, often without any form of identification. The chaos had left German soldiers looking after their fallen brothers, with little time to identify them or give them an honourable burial. The survivors had other things to worry about, including keeping themselves alive; partly why there are so many grave markers in Ysselsteyn reading ‘Ein unbekannter Soldaat’ (An Unknown Soldier).From 1948 to 1976 when he retired, Captain Lodewijk Johannes Timmermans dedicated his life to identifying these unknown soldiers and giving them an honourable burial. He traced their closest relatives and informed them of his findings and also gave tours of the cemetery. In his work towards reconciliation between the Netherlands and Germany he was unrelenting, all whilst having been blinded for many months by a German landmine.Yet Captain Timmermans did not harbour any feelings of vengeance towards his former enemy. He came from an altruistic family where everyone respected the value of human dignity. Moreover, it had been a German soldier who had looked after for months whilst he was unable to see.'Whether right or wrong, we are all human', Retired Captain Lodewijk Johannes Timmermans&nbsp;Visitor CenterThe visitor center, completed in 2021, is the central entry point for all visitors to the war cemetery. Besides practical information regarding the visit to the cemetery itself, people can also come here with all kinds of questions regarding the war dead lying here.The new multimedia exhibition tells the history of the cemetery and offers the opportunity to discover for yourself the stories behind the crosses. Using various data visualizations, the visitor gets an impressive view of the peculiarities of this cemetery and thus a unique insight into the German side of the Second World War in the Netherlands. In addition, the extensive database can be searched for fallen soldiers and their life stories using various filters. Many consultable photographs, documents and other personal items are linked to these life stories.Rooms are also available in the visitor center for meetings, lectures and presentations that usually take place here as part of our educational projects. The exhibit is free to visit 7 days a week from 9 a.m. to 5 p.m.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/wp_8g_K9szw" start="0"></iframe></div>

ysselsteyn1-3-_1280_1280_fit_90.jpg

002_jbs_ysselsteyn.jpg

075_jbs_ysselsteyn.jpg

069_jbs_ysselsteyn.jpg

079_jbs_ysselsteyn.jpg

microsoftteams-image_21.png

German war cemetry in Ysselsteyn.

Vector of Memory

Vector of Memory at the entrance of the information center

img_5397.jpg

img_5202.jpeg

German War Cemetery 

Die meisten Kriegstoten sind deutsche Soldaten, die ihren Wehrdienst leisteten. Aber auch SS-Angehörige und Kriegsverbrecher, niederländische Kollaborateure, ausländische Freiwillige der Wehrmacht sowie Zivilisten, darunter auch Frauen und Kinder, wurden in Ysselsteyn bestattet.&nbsp;Wie schwierig ist es eigentlich, sich mit dem Feind zu versöhnen? Wie viele Generationen braucht man dafür? Hier auf dem Friedhof Ysselsteyn arbeitete Lodewijk Johannes Timmermans 28 Jahre lang unaufhörlich an der Versöhnung zwischen den Niederlanden und Deutschland. Und das, obwohl er selbst von einer deutschen Mine schwer verwundet worden war.Auf Bitte der Amerikaner wird kurz nach dem Zweiten Weltkrieg damit begonnen, deutsche Soldaten an einem zentralen Ort in den Niederlanden zu begraben oder dorthin umzubetten. Die niederländische Regierung weist dafür ein Grundstück in Ysselsteyn (Provinz Limburg) an. Auf diesem Gelände wächst allmählich ein riesiger, beeindruckender Friedhof, auf dem letztlich rund 31.500 deutsche Gefallene aus dem Zweiten Weltkrieg ihre letzte Ruhestätte finden. Sie werden aus verschiedensten Orten von Ameland bis Maastricht hierhergebracht – oftmals ohne jegliche Identifizierung. Denn in der Hektik des Krieges hatten die deutschen Soldaten, die sich um diese Gefallenen kümmern sollten, häufig keine Zeit, ihre Kameraden zu identifizieren oder ihnen ein Begräbnis „mit militärischen Ehren“ zu bieten. Sie hatten ganz andere Sorgen und mussten meist zusehen, dass sie ihr eigenes Leben retteten. Das erklärt ansatzweise die große Zahl der Grabkreuze, auf denen man liest „Ein unbekannter Soldat“.Hauptmann a.D. Lodewijk Johannes Timmermans setzte sich von 1948 bis zu seiner Pensionierung 1976 dafür ein, diese unbekannten Soldaten zu identifizieren, ihnen ein würdiges Grab zu schaffen, ihre nächsten Verwandten ausfindig zu machen und zu informieren. Darüber hinaus bot er Führungen an und engagierte sich unermüdlich für die Versöhnung zwischen den Niederlanden und Deutschland.Und obwohl er selbst Opfer einer deutschen Mine geworden war, wodurch er monatelang erblindet war, hegte er keinerlei Rachegefühle gegen den Feind. Er kam aus einer sozial engagierten Familie, in der die menschliche Würde als hohes Gut galt. Zudem hatte ein deutscher Soldat ihn monatelang gepflegt, als er noch nicht wieder sehen konnte.'Gut oder schlecht, wir sind vor allem Menschen', Hauptmann a.D. Lodewijk Johannes Timmermans&nbsp;Besucherzentrum&nbsp;Das 2021 eröffnete Besucherzentrum ist die zentrale Anlaufstelle für alle Besucher der Kriegsgräberstätte. Hier finden Sie nicht nur praktische Informationen zum Besuch des Friedhofs selbst, sondern sind hier auch an der richtigen Stelle, wenn Sie Fragen zu den hier liegenden Kriegstoten haben. Die neue Multimedia-Ausstellung erzählt die Geschichte der Kriegsgräberstätte und bietet den Besuchern auch die Möglichkeit, die Geschichten hinter den Kreuzen selbst zu entdecken. Anhand verschiedener Datenvisualisierungen erhält der Besucher einen eindrucksvollen Einblick in die Besonderheiten dieses Friedhofs und damit einen einzigartigen Blick auf die deutsche Seite des Zweiten Weltkriegs in den Niederlanden. Darüber hinaus kann die umfangreiche Datenbank mit verschiedenen Filtern durchsucht werden, um die Verstorbenen und ihre Lebensgeschichten zu entdecken. Viele zugängliche Fotos, Dokumente und andere persönliche Gegenstände sind mit diesen Lebensgeschichten verbunden.Im Besucherzentrum stehen auch Räume für Tagungen, Vorträge und Präsentationen zur Verfügung, die meist im Rahmen unserer Bildungsprojekte benutzt werden. Die Ausstellung kann 7 Tage die Woche von 9:00 bis 17:00 Uhr kostenlos besucht werden.﻿Aufrecht GehenAufrecht gehen ist eine deutsche Theater-Audiotour, die per App zu hören ist. Diese Audio unterstützte Begehung der Kriegsgräberstätte hat in den Niederlanden und in Belgien die Hörer tief beeindruckt. Aufrecht gehen mit der kostenlosen App ist für Ihre Ohren gedacht, wobei jeder Gehör findet. Welche Grenzen bestimmen, ob du ein Held, Täter oder Opfer bist? Wer bestimmt das? Aufrecht gehen erzählt Erzählungen, die bisher kein Gehör gefunden haben und die alle denkbaren Grenzen beim Nachdenken und Sprechen über Freiheit und Frieden überwinden. Gerade hier – gerade jetzt. Sind Sie bereit Ihren Horizont zu erweitern? Wenn Sie sich die Geschichte anhören möchten, klicken Sie bitte <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://aufrechtgehen.eu/deutsch/">hier</a> und laden Sie die App herunter.&nbsp;<iframe src="https://www.youtube.com/embed/wp_8g_K9szw?showinfo=0" frameborder="0" class="ql-video"></iframe> De overgrote meerderheid van de oorlogsdoden zijn Duitse soldaten die tijdens de oorlog hun dienstplicht vervulden. Maar ook SS-leden en oorlogsmisdadigers, Nederlandse collaborateurs, vrijwilligers van de Wehrmacht uit andere landen en burgers, waaronder vrouwen en kinderen, werden in Ysselsteyn begraven&nbsp;Hoe moeilijk is het niet om je te verzoenen met de vijand? Hoeveel generaties zijn daar wel niet voor nodig? Hier op deze begraafplaats in Ysselsteyn werkte 28 jaar lang Lodewijk Johannes Timmermans onophoudelijk aan de verzoening tussen Nederland en Duitsland. En dat terwijl hij zelf zwaar gewond raakte door een Duitse mijn.Op verzoek van de Amerikanen wordt kort na de Tweede Wereldoorlog begonnen met het op één centrale plaats in Nederland begraven en herbegraven van Duitse soldaten. De Nederlandse regering wijst daarvoor een grondstuk aan in Ysselsteyn, Limburg. Op dit terrein groeit beetje bij beetje een enorme en indrukwekkende begraafplaats waar ruim 31.500 Duitse gevallenen uit de Tweede Wereldoorlog uiteindelijk hun laatste rustplaats vinden. Zij worden aangevoerd vanuit Ameland tot Maastricht. Vaak zonder enige identificatie. Want in de hectiek van de oorlog hadden de Duitse soldaten die voor deze gevallenen moesten zorgen vaak niet de tijd om hun broeders te identificeren of een begrafenis ‘ met militaire eer’ te bieden. Zij hadden zelf wel andere zorgen en moesten vaak hun eigen hachje zien te redden. Dat verklaart voor een deel het grote aantal grafkruizen hier met de tekst ‘Ein unbekannter Soldat’.Kapitein b.d. Lodewijk Johannes Timmermans heeft zich vanaf 1948 tot aan zijn pensionering in 1976 ingezet om deze onbekende soldaten te identificeren, een waardig graf te bieden en hun naaste verwanten op te sporen en in te lichten. Daarnaast verzorgde hij rondleidingen en zette zich onvermoeibaar in voor verzoening tussen Nederland en Duitsland.En hoewel hij zelf slachtoffer was van een Duitse mijn die hem maandenlang blind maakte, had hij geen wraakgevoelens jegens de vijand. Hij kwam uit een sociaal gezin waarin menselijke waardigheid een groot goed was. Bovendien had een Duitse soldaat hem maandenlang verzorgd terwijl hij nog helemaal niets kon zien.'Goed of fout, we zijn vooral mensen', Kapitein b.d. Lodewijk Johannes Timmermans&nbsp; BezoekerscentrumHet in 2021 opgeleverde bezoekerscentrum vormt het centrale aanlooppunt voor alle bezoekers van de oorlogsbegraafplaats. Naast praktische informatie betreffende het bezoek aan de begraafplaats zelf, kan men hier ook terecht met allerhande vragen omtrent de oorlogsdoden die hier liggen.De nieuwe multimediale tentoonstelling vertelt de geschiedenis van de begraafplaats en biedt tevens de mogelijkheid om zélf de verhalen achter de kruizen te ontdekken. Aan de hand van verschillende datavisualisaties krijgt de bezoeker een indrukwekkende kijk op de bijzonderheden van deze begraafplaats en daarmee een unieke inkijk in de Duitse kant van de Tweede Wereldoorlog in Nederland. Daarnaast kan er in onze uitgebreide database aan de hand van verschillende filters gezocht worden naar gesneuvelden en hun levensverhalen. Vele raadpleegbare foto’s, documenten en andere persoonlijke items zijn aan deze levensverhalen gekoppeld.Ook zijn er in het bezoekerscentrum ruimtes beschikbaar voor vergaderingen, lezingen en presentaties die meestal in het kader van onze educatieve projecten hier plaatsvinden. De expositie is 7 dagen per week gratis te bezoeken van 9.00 tot 17.00 uur.Aufrecht GehenAufrecht gehen is een theatrale audiotour op de enige Duitse militaire begraafplaats van Nederland, langs 32.000 betonnen kruisen over 17 hectare grond. Na succesvolle luistervoorstellingen presenteert Aufrecht gehen nu een gratis app. Aufrecht gehen is er voor je oren, waarin iedereen een stem krijgt. Welke grens bepaalt of je held, dader of slachtoffer bent? Aufrecht gehen vertelt de waargebeurde verhalen waar je nog nooit oren naar had en zoekt alle denkbare grenzen op in het nadenken en spreken over vrijheid en vrede. Juist hier. Juist nú, tijdens het Jaar van Verzet. Want verzet houdt niet op bij een landsgrens, ook niet als het oorlog is. Voel jij je veilig genoeg om over de grens van je land, je huis, je huid te reiken? Klik&nbsp;<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://aufrechtgehen.eu/geluidsvoorstelling/">hier</a>&nbsp;om de app te downloaden of geluidsfragmenten te beluisteren.&nbsp;<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/UCsn4f2DKs8" start="0"></iframe></div> <div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/wp_8g_K9szw" start="0"></iframe></div>