Royal Engineers kierowali programem budowy portu Mulberry, podczas gdy Królewska Marynarka Wojenna pomagała w jego planowaniu, rozmieszczeniu i montażu.

Brygadier Bruce White był Królewskim Inżynierem, który kierował budową portu. Był on weteranem pierwszej wojny światowej, a także inżynierem z zawodu i został mianowany dyrektorem ds. portów i śródlądowego transportu wodnego przez biuro wojenne. Nadzorował budowę komponentów w Wielkiej Brytanii w tajnych lokalizacjach i zapewniał ścisłe bezpieczeństwo tego, co było budowane.

W maju 1944 r. pojawiły się obawy o bezpieczeństwo portu z powodu audycji w niemieckim radiu, w której zdrajca William Joyce stwierdził, że wie, co alianci robią z kesonami (elementy sztucznego portu) i że Niemcy mogą je zatopić, gdy zostaną przewiezione przez kanał.

Setki Królewskich Inżynierów, wraz z Królewską Marynarką Wojenną, zbudowało port przy brzegu Arromanches-les-Bains. Wielki sztorm pod koniec czerwca spowodował znaczne uszkodzenia, ale zostały one naprawione i port przywrócono do działania.

Do 19 czerwca 1944 r. w Arromanches wylądowało ponad milion żołnierzy. Pomiędzy 15 a 18 czerwca na ląd przybyło prawie 19 000 Amerykanów i 16 000 Brytyjczyków. Średnia dzienna ilość dostaw zapasów do sztucznego portu wynosiła 25 000 ton i 2 000 pojazdów.

Inżynierowie utrzymywali port w gotowości operacyjnej do końca 1944 roku.