Nederland / Monument
Markeren
Deel
Route
Het monument is opgericht als eerbetoon aan het Britse Suffolk-regiment dat Weert op 22 september 1944 bevrijdde.
In september 2002 werd aan de stadsbrug een monument onthuld als eerbetoon en dankbare herinnering aan het Britse Suffolk-regiment dat Weert op 22 september 1944 bevrijdde. Het monument verving de blauwe metalen gedenkplaat die jarenlang aan de muur van het brugwachtershuisje van de stadsbrug was bevestigd. Het monument werd onthuld in aanwezigheid van veteranen van het Suffolk-regiment.
Op 3 september 1944 meldt radio Oranje de val van Brussel. Overal in Nederland gaat men uit van een spoedige bevrijding. Dolle Dinsdag onderstreept dat optimisme nog eens extra. Al gauw blijkt het een illusie, maar de verwachtingen in Weert zijn realistischer. Dagelijks is het kanongebulder vanuit België hoorbaar. Donderdag 21 september 1944 is de spanning om te snijden. Soldaten van het 1e bataljon van het Engelse Suffolk-regiment zijn die ochtend vanuit het Belgische Hamont vertrokken en onderweg naar Weert. Hals over kop worden kelders ingericht als schuilplaats. Niemand weet wat er komen gaat en men neemt het zekere voor het onzekere. Aan het eind van de middag breken gevechten uit ten westen van het spoorwegtalud richting Eindhoven. Niet veel later worden de gebeden in de schuilkelders overstemd door explosies die van dichtbij komen, uit de richting van de Zuid-Willemsvaart. Duitse troepen hebben zojuist de Biesterbrug, de stadsbrug, de spoorbrug en de brug bij Sluis XVI opgeblazen en een rode gloed tegen de nachtelijke hemel verraadt brand in de barakken achter de van Hornekazerne. Omstreeks middernacht daalt een doodse stilte neer over de stad. Weert is in het vacuüm van niemandsland beland. De laatste Duitse soldaten trekken zich terug achter het kanaal Wessem-Nederweert.
Bij het eerste daglicht hervatten de Engelse troepen hun opmars. Veel tegenstand ontmoeten ze niet meer. Weldra is de hele stad bevrijd en volgt een uitbundig feest. Overal aan de gevels verschijnt het rood-wit-blauw en tooit men zich met oranje, al is het maar met een bloeiend afrikaantje uit de plantsoenen aan de Singels. Aan het Bassin ziet het zwart van de mensen. De Tommies worden aan de andere kant van de vernielde stadsbrug met gejuich en gezang ontvangen. De assistent van dokter Venmans kan zijn geluk niet op en zwemt gekleed en wel over het kanaal om toch vooral een Engelsman aan te kunnen raken. Wie erbij is zal het nooit vergeten.