Nederland / Verhaal
Markeren
Deel
Route
Opmerkelijk genoeg is op de plek van een van de grootste drama’s in de Tielse oorlogsgeschiedenis geen herinnering te vinden. Toch vond op deze locatie een van de meest dramatische gebeurtenissen plaats. Op 11 juni 1945 speelden hier zes kleine kinderen. Ze hadden niet veel meer dan oorlog gezien, dus ze speelden soldaatje. Een van hen vond een mooi glimmend doosje en draaide aan de knoppen. Het was een achtergebleven Duitse mijn. Vijf kinderen stierven door de explosie, een overleefde, maar hield zijn hele leven de vreselijke herinnering.
Toen de oorlog voorbij was, lagen er op allerlei plaatsen in het Rivierengebied nog gevaarlijke explosieven. Zelfs nu nog worden ze af en toe gevonden. In 1945 was het in Tiel nog niet veilig voor de teruggekeerden. Dat ondervonden vijf kinderen op een vreselijke manier op 11 juni 1945.
De in Tiel omgekomen kinderen waren zeker niet de enige slachtoffers die na de bevrijding nog omkwamen. Terwijl er door de jaren heen veel herinneringen zijn gepubliceerd en veel slachtoffers postuum in beeld kwamen, is er nog heel weinig aandacht geweest voor deze slachtoffers van na de bevrijding.
Aan de Lingedijk was er alleen op 4 mei 2009 een herdenking. Deze was georganiseerd door Koos van der Kolk, een getuige van destijds. Hij schreef in zijn herinneringen:
Het is 11 juni 1945, een uur of drie 's middags. Een oorverdovende knal. De hele omgeving schudt. Wat ik even later aantref is met geen pen te beschrijven. Daar liggen kinderen op de grond: zwaargewond of dood. Ik weet het niet. Geschreeuw alom. Kruipende en bloedende kinderen. Ik ken ze allemaal, stuk voor stuk. Kinderen van Sijsma, knulletje van Zijderveld, en meisje Bennink, en jochie Simons, vriendjes, broertjes en neefjes.