Hoogbouwbunker

Na de eerste luchtaanvallen op Duits grondgebied in 1940 werd een "urgentieprogramma voor de bescherming van de burgerbevolking" gestart. Aken werd door haar ligging geclassificeerd als een bijzonder bedreigde stad . Op basis hiervan begonnen in januari 1941 de eerste werkzaamheden aan schuilkelders. Om kosten en materialen te besparen werd de voorkeur gegeven aan hoge bunkers. Om redenen van camouflage moesten ze zoveel mogelijk opgaan in de omliggende gebouwen. Met 15 hoge bunkers, waarvan sommige als een ring rond het middeleeuwse stadscentrum werden gebouwd, was Aken qua inwoneraantal van de onderzochte steden in het Duitse Rijk de stad met de hoogste bunkerdichtheid.

De bunker op de hoek van de Scheibenstraße en de Wittekindstraße, in het zicht van de middeleeuwse Ponttor, werd vanaf 1941 gebouwd. Voor de bouw werden, net als bij andere bunkers in het stadsgebied, vanaf december 1941 (op zijn laatst!) krijgsgevangenen ingezet. In dit geval afkomstig van het 'Krijgsgevangenen Bouw- en Arbeidsbataljon 25'.

Vanaf 1942 werd het drie verdiepingen tellende gebouw gebruikt als schuilplaats voor burgers. Vanwege het ongebruikelijke, vijfhoekige grondplan zijn de vaak veelhoekige kamers gegroepeerd rond een driehoekige trap. Met slechts 250 slaapplaatsen op een oppervlakte van 655 m2 is de bunker éen van de kleinste, maar ook duurste schuilplaatsen van dit type in de stad. Waarom de bunker toch in deze vorm is gebouwd, is niet gedocumenteerd.

Van 1946 tot 1948 diende het gebouw als noodopvang voor ongeveer 40 gezinnen. Later waren er plannen om beschermingsinstallaties te verwijderen en het gebouw geschikt te maken voor alternatief gebruik, bijvoorbeeld als evenementenlocatie. De plannen, geschatte kosten zo'n 520.000 Duitse Mark, zijn om onbekende redenen nooit uitgevoerd.

In 2003 werd het gebouw, dat privébezit is, door de stad Aken op de monumentenlijst geplaatst als voorbeeld van Duitse architectuur onder nazi-heerschappij. De vloerbedekking, schuildeuren, metalen deuren naar individuele kamers en enkele sanitaire ruimtes zijn bewaard gebleven. Latere toevoegingen zijn gemakkelijk als zodanig te herkennen. Muurdoorbraken en sloopwerkzaamheden op de bovenste verdiepingen hebben grotere kamers gecreëerd. Van de oorspronkelijke, technische installaties zijn het verwarmingssysteem en een turbine van het ventilatiesysteem bewaard gebleven. Het gebouw is meestal alleen van buitenaf te bezichtigen.