Nederland / Verhaal

Dijkgat Veere


Markeren

Deel

Route


Op 1 oktober 1944 losten 247 Lancaster bommenwerpers hun lading boven de zeedijk en het dorp Westkapelle met als doel het eiland Walcheren onder water te zetten. Hiermee zouden de Duitse kanonnen het zwijgen worden opgelegd en geallieerde mensenlevens worden gespaard. De onvoorstelbare verwoesting en burgerslachtoffers werden als nevenschade beschouwd.

Het effect bleek door de hogere ligging van het gebied niet voldoende. Daarom werden op 7 oktober ook de zeedijken bij Vlissingen en Ritthem gebombardeerd. Vier dagen later volgde een nieuw bombardement van 62 Lancaster bommenwerpers op de zeedijk even ten westen van de oude stad Veere. Tijdens deze vlucht werd in totaal 374 ton aan bommen afgeworpen. 

Na de aanval stroomde het zeewater het lagergelegen land achter Veere binnen door vijf enorme stroomgaten. Een groot deel van de bevolking verliet huis en haard en vluchtte naar de droger gelegen delen ten oosten van Veere en richting Middelburg.

Na de bevrijding zou het land rond Veere nog lang onder water staan. Pas een jaar later, in oktober 1945 werd begonnen met het moeizaam dichten van de gaten met vele miljoenen kilo’s zand en steen en vele bossen hout. Na de sluiting van de gaten begon het wegpompen van het water. De weken daarna werd 25 miljoen liter water uit het land gepompt. De bewoners konden hun huizen eindelijk gaan ontdoen van modder, schelpdieren, zout en zeewier.

De bommen hadden niet alleen de dijk verwoest, maar ook diepe gaten in het land geslagen. Deze kreken zijn er nog steeds. De terugkerende boeren hadden het moeilijk. Walcheren was een troosteloze kale vlakte, het vee was dood en de akkers zaten vol met zout water. Toch ging men in het voorjaar van 1946 weer aan het werk. Alhoewel aardappelen en uien slecht tegen de met zout doordrenkte grond konden, bleek onder andere haver en wintergraan het redelijk goed te kunnen weerstaan. Er werden noodboerderijen gebouwd om de boeren weer snel aan het werk te krijgen. Langzaam maar zeker herstelde Walcheren van de catastrofe. 

Amper acht jaar na de inundaties van de oorlog zou het water opnieuw komen. In de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 braken in Zeeland op diverse plaatsen de fragiele dijken opnieuw. De Watersnoodramp kostte bijna 1.900 mensen het leven en was de directe aanleiding voor het Deltaplan. Slechts luttele kilometers van het voormalig dijkgat bij Veere zou de eerste afsluiting van een Zeeuwse zeearm plaatsvinden met het gereedkomen van de Veerse Dam.

Bezoek de website van Zeeuwse Ankers voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde.

Polredijk, Veere