On September 19 1944, the Americans wanted to advance and capture Nijmegen's two bridges. The 2nd Battalion of the 505th Regiment and the Grenadier Guards were to take the rail bridge, the road bridge and the post office. There were reports that the detonation equipment the Germans would use to blow up the Waal bridge was located in the post office. However, apart from the capture of the post office, the operation encountered difficulties.The Waffen-SS General Wilhelm Bittrich had sent units of the 10th SS Panzer Division to Nijmegen to defend the Waal bridges there. The Americans attempted to capture the bridges at Nijmegen, and advanced to the southern Nijmegen bank of the river Waal. There they were halted. The bridges would have to be captured from the northern bank. If this did not happen, the Allied troops fighting in Arnhem could not be supported and would be lost.On September 20th, Major Julian Cook's 3rd Battallion of the 504th Parachute Infantry Regiment were ordered to cross the Waal, and capture the bridges from the northern side. They made the river crossing in the canvas boats of the British XXX Corps, which were inadequate for the job. Once over the river, they were immediately plunged into hand-to-hand fighting. According to eye-witnesses, only 13 of the 26 boats which left the southern bank actually reached the northern side.&nbsp;The rest were either sunk during the crossing, or the engineers operating them were killed.The troops who did manage to reach the northern bank then advenced towards the road bridge, bayonets fixed. The fighting was fierce, often hand-to-hand. Two hours after the river crossing, the Paras captured the rail bridge, inflicting heavy losses on the Germans. After another two hours they held the north side of the rail bridge. At last, the tanks of the Grenadier Guards could roll across the river.Sunset MarchSunset March is a daily tribute to the Allied soldiers who fought for the liberation of The Netherlands. And especially for those soldiers who lost their lives. In 2013 the city of Nijmegen&nbsp;finished&nbsp;the construction of a new City bridge called the Crossing (Oversteek).&nbsp;It was constructed close&nbsp;to the area where US 82nd Airborne crossed the river the Waal on September 20, 1944 as part of Operation Market garden. 48 Allied soldiers lost their lives during this "Waalcrossing".&nbsp;The street lights on this bridge&nbsp;is very exceptional.&nbsp;On the bridge are 48 pairs of street posts.&nbsp;At sunset these&nbsp;sets of streetlights are, pair by pair,&nbsp;ignited at a slow marching pace. The total duration of igniting all streetlights involved lasts almost 12 minutes.Each and every night a veteran walks the Sunset March at sunset. At the ignition of the&nbsp;lights the veteran walks along in&nbsp;according pace. The veteran can be recognized by his or her beret, the veterans insignia, his or her personal medals or&nbsp;a special flag he or she carries along.&nbsp;Everyone can participate and walk the Sunset March. Veterans can&nbsp;<a href="http://www.sunsetmarch.nl/index.php/Welcome" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: blue;">subscribe</a> to be 'Veteran of the Day.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/iHMbDAO0w2Q?showinfo=0"></iframe>

historical_picture.jpg

Sunset March,

Monument at the northern side of the new bridge, 

Monument at the northern side of the new  bridge,

img_3489.jpeg

New bridge 'The Crossing' bridge,

Old Waal bridge,

wall_vector_oversteek_3.jpg

Crossing of the river Waal 

Op 19 september 1944 wilden de Amerikanen oprukken om de beide bruggen bij Nijmegen te veroveren. Het 2nd Battalion van het 505th Regiment en de Grenadier Guards moesten zowel de spoorbrug en de verkeersbrug als het postkantoor innemen. In het postkantoor bevond zich waarschijnlijk het ontstekingsmechanisme waarmee de Duitsers de Waalbrug wilden opblazen. Op de verovering van het postkantoor na verliep de operatie echter moeizaam.De generaal van de Waffen-SS, Wilhelm Bittrich, had delen van de 10. SS-Panzerdivision naar Nijmegen gestuurd om de waalbruggen te verdedigen. De Amerikanen probeerden de bruggen bij Nijmegen in te nemen en stelden zich aan de Nijmeegse kant van de Waal op. Ze zaten vast; de bruggen moesten van de andere kant worden ingenomen. Als dat niet zou lukken, waren de geallieerde soldaten in Arnhem verloren.Op 20 september kreeg het 3rd Battalion van het 504th Parachute Infantery Regiment van majoor Julian Cook opdracht de Waal over te steken en de brug via de noordzijde te veroveren. Met veel te lichte boten van het Britse XXX Corps gingen zij de Waalover. Het werd een gevecht van man tegen man. Van de 26 boten die vanaf de zuidoever vertrokken, kwamen er volgens ooggetuigen maar 13 aan de overkant aan. De rest was tijdens de overtocht gezonken of de aan boord aanwezige genisten waren gedood. De soldaten die de andere kant van de Waaloever wisten te bereiken, vochten zich met getrokken bajonetten naar de verkeersbrug. Twee uur na hun overtocht hadden de para's de spoorbrug in handen en leden de Duitsers flinke verliezen. Nog eens twee uur later hadden ze de noordzijde van de verkeersburg ingenomen. Toen rolden de eerste tanks van de Grenadier Guards de brug over.Sunset MarchSunset March is een dagelijks eerbetoon aan de geallieerde militairen,&nbsp;die gevochten hebben voor de vrijheid van Nederland. In Nijmegen is een nieuwe stadsbrug gebouwd; de Oversteek. Vlakbij het deel van de Waal waar op 20 september 1944 Amerikaanse militairen van US 82nd Airborne de Waal zijn overgestoken naar de noordzijde. Tijdens deze zogenaamde "Waalcrossing" zijn 48 geallieerde militairen omgekomen. De verlichting van deze nieuwe brug is heel speciaal. Er staan 48 paren lichtmasten op de brug. Rond het tijdstip van zonsondergang worden deze lichtmasten, paar voor paar, na elkaar ontstoken in het tempo van een trage mars. Totaal duurt het ontsteken bijna 12 minuten. Het eerste paar dat wordt ontstoken staat onder de zuidelijke boog van de brug. De omgekeerde V.&nbsp;Iedere avond loopt een veteraan de Sunset March bij zonsondergang. Als het eerste paar lichtmasten wordt ontstoken, loopt de veteraan mee in het tempo waarin de lichten aangaan. De veteraan is herkenbaar aan een baret of&nbsp;het veteranendraaginsigne of de medailles die hij of zij draagt, dan wel een combinatie hiervan. Iedereen kan deelnemen aan de Sunset March. Veteranen kunnen zich&nbsp;<a href="http://www.sunsetmarch.nl/index.php/Welkom" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: rgb(1, 79, 113);">inschrijven&nbsp;</a>als 'Veteraan van de Dag'.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/iHMbDAO0w2Q?showinfo=0"></iframe>﻿ Am 19. September 1944 wollten die Amerikaner vorrücken, um die beiden Brücken bei Nimwegen zu erobern. Das 2. Bataillon des 505. Regiments und die Grenadier Guards hatten den Befehl sowohl die Bahn- und die Verkehrsbrücke, als auch das Postamt einzunehmen. Im Postamt befände sich wahrscheinlich der Zündmechanismus mit dem die Deutschen die Walbrücke sprengen wollten. Bis auf die Eroberung des Postamtes verlief die Operation jedoch mühsam.Waffen SS General Wilhelm Bittrich hatte Teile der 10. SS-Pazerdivision nach Nimwegen geschickt, um die Waalbrücke zu verteidigen. Die Amerikaner versuchten die Brücken bei Nimwegen einzunehmen und stellten sich an der Nimwegener Seite des Waal auf. Sie saßen in der Klemme; die Brücken mussten von der anderen Seite eingenommen werden. Wenn das nicht gelingen würde, waren die alliierten Soldaten in Arnheim auf sich selbst angewiesen.Am 20. September erhielt das 3. Bataillon des 504. Parachute Infantery Regiment von Major Julian Cook den Befehl den Waal zu überqueren und die Brücke von der Nordseite her zu erobern. Ausgestattet mit viel zu leichten Booten der englischen XXX Einheit überquerten sie den Waal. Die Soldaten mussten paddeln um ihr Leben, um nicht abgeschossen zu werden. Von den 26 Booten, die vom Südufer ablegten kamen, laut Augenzeugen, nur 13 auf der anderen Seite an. Die restlichen Boote sanken während der Überfahrt oder die an Bord befindlichen Pioniere waren tödlich getroffen worden. Die Soldaten, die das andere Ufer erreicht hatten, kämpften sich mit vorgehaltenen Bajonetten zur Verkehrsbrücke durch. Zwei Stunden nach ihrer Waal-Überquerung hatten die "Para's" die Bahnbrücke erobert und erlitten die Deutschen große Verluste. In den nächsten zwei Stunden gelang es ihnen die Nordseite der Verkehrsbrücke einzunehmen. Zu diesem Zeitpunkt rollten die ersten Panzer der Grenadiers über die Brücke.Sunset MarchMit dem Sunset March werden täglich die alliierten Soldaten geehrt, die für die Befreiung der Niederlande kämpften und insbesondere diejenigen, die dabei ums Leben kamen. 2013 weihte die Stadt Nimwegen&nbsp;eine neue Stadtbrücke ein: de Oversteek (die Überquerung).&nbsp;Die Brücke wurde unweit der Stelle gebaut, an der am 20. September 1944 die 82. US-Luftlandedivision (US 82nd Airborne Division) im Rahmen der Operation Market Garden die Waal überquerte. 48 alliierte Soldaten verloren dabei ihr Leben.&nbsp;Die Beleuchtung ist hier wirklich außergewöhnlich.&nbsp;Auf der Brücke befinden sich 48 Lichtmasten-Paare.&nbsp;Bei Sonnenuntergang werden diese nach und nach – im langsamen Marschtempo gewissermaßen – eingeschaltet. Erst nach knapp 12 Minuten leuchten alle Straßenlampen.Jeden Abend legt ein Veteran oder eine Veteranin den Sunset March bei Sonnenuntergang zurück. Während die Straßenlaternen nacheinander aufleuchten, schreitet er oder sie im entsprechenden Tempo über die Brücke. Die Veteranen und Veteraninnen sind an ihrer Kopfbedeckung, ihren Veteranenabzeichen, ihren persönlichen Medaillen oder einer speziellen Flagge zu erkennen. Jeder kann sich am <a href="http://www.sunsetmarch.nl/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: rgb(149, 79, 114);">Sunset March</a> beteiligen.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/iHMbDAO0w2Q?showinfo=0"></iframe>

 De Waaloversteek  Die Waalüberquerung 

The Sangro River War Cemetery is a Commonwealth war cemetery in Torino di Sangro, Italy. A total of 2,617 Allied soldiers are buried here who defended the shoreline near the Sangro River against the Germans retreating on the Winter Line. Beside the cemetery is the Sangro River Cremation Memorial, which commemorates 517 Indian soldiers whose remains were cremated in accordance with their faith.

The Sangro River War Cemetery is a Commonwealth war cemetery in Torino di Sangro, Italy. A total of 2,617 Allied soldiers are buried here who defended the shoreline near the Sangro River against the Germans retreating on the Winter Line. Beside the cemetery is the Sangro River Cremation Memorial, which commemorates 517 Indian soldiers whose remains were cremated in accordance with their faith.

Sangro River War Cemetery

 Cmentarz Wojenny nad rzeką Sangro jest cmentarzem wojennym Wspólnoty Narodów we włoskim Torino di Sangro. Łącznie pochowano tu 2617 żołnierzy sił alianckich, którzy bronili wybrzeża w pobliżu rzeki Sangro przed Niemcami wycofującymi się naLinię Gustawa. Nieopodal cmentarza znajduje się Pole Pamięci nad rzeką Sangro, upamiętniające 517 indyjskich żołnierzy, których szczątki – zgodnie z ich wiarą – poddano kremacji. Der Sangro River War Cemetery liegt Gemeinde Torino di Sangro und beherbergt die Gräber von 2.617 alliierten Commonwealth-Soldaten. Sie verteidigten die Küste in der Nähe des Flusses Sangro gegen die Deutschen, die sich dann auf die Gustav-Linie zurückzogen. Neben dem Friedhof befindet sich das Sangro River Cremation Memorial, zum Gedenken an 517 indische Soldaten, deren sterbliche Überreste – gemäß ihrem Glauben – eingeäschert wurden. Sangro River War Cemetery est un cimetière militaire du Commonwealth situé à Torino di Sangro, en Italie. Dans ce sanctuaire reposent 2 617 soldats alliés qui ont perdu la vie en repoussant les Allemands présents sur les plages voisines du Sangro vers la ligne d'hiver. À côté du cimetière se trouve le monument funéraire Sangro River Cremation Memorial qui rend hommage aux 517 soldats indiens dont les dépouilles ont été incinérées conformément à leurs traditions. Il Cimitero militare del fiume Sangro è un cimitero di guerra del Commonwealth britannico a Torino di Sangro, in Italia. Qui sono sepolti 2.617 soldati alleati che difesero il litorale vicino al fiume Sangro contro i tedeschi in ritirata sulla Linea Gustav. Accanto al cimitero si trova il monumento commemorativo delle cremazioni, che ricorda 517 soldati Hindu e Sikh i cui resti vennero cremati, secondo la loro fede. Op de Oorlogsbegraafplaats van het Gemenebest in Torino di Sangro in Italië liggen 2.617 geallieerde soldaten begraven. Zij verdedigden de oevers van de rivier de Sangro tegen de Duitsers, die zich terugtrokken tot achter de Gustav-linie. Bij de begraafplaats staat bovendien een monument voor 517 Indiase soldaten die zijn gecremeerd, zoals hun religie voorschrijft.

 Cmentarz Wojenny nad rzeką Sangro Commonwealth-Soldatenfriedhof am Sangro Cimetière militaire de la Sangro Cimitero militare britannico del fiume Sangro Oorlogsbegraafplaats van het Gemenebest, Torino Di Sangro

Milsbeek is located on the edge of the Reichswald. On 8 February 1945, British and Canadian forces launched a major offensive to capture the area between the rivers Meuse and Rhine. One of the most difficult obstacles was the Reichswald. The bitter fighting claimed a heavy death toll. The exceptionally gruesome and last great battle on the Western Front explains the presence of the many war cemeteries in and around the Reichswald. Sometimes, thousands of victims are buried there.&nbsp;&nbsp;

oorlogsgraven_gemenebest_ottersum_1..jpg

oorlogsgraven_gemenebest_ottersum_filmwerkgroep_cmn_2.jpg

Eight British War Graves

Milsbeek liegt am Rande des Reichswaldes. Am 8. Februar 1945 starteten die britischen und kanadischen Streitkräfte eine Großoffensive zur Einnahme des Gebiets zwischen Maas und Rhein. Eines der schwierigsten Hindernisse war dabei der Reichswald. Die erbitterten Kämpfe forderten einen hohen Tribut in der Gestalt von Menschenleben. Die äußerst blutige und letzte große Schlacht an der Westfront erklärt das Vorkommen der vielen Soldatenfriedhöfe im und um den Reichswald herum. Dort liegen teils Tausende von Opfern begraben.&nbsp;&nbsp; Milsbeek ligt aan de rand van het Reichswald. Op 8 februari 1945 openden Britse en Canadese strijdkrachten een groot offensief om het gebied tussen Maas en Rijn te veroveren. Eén van moeilijkste hindernissen was het Reichswald. De bittere gevechten eisten een hoge tol aan mensenlevens. De uiterst bloedige en tevens laatste, grote slag aan het westelijk front verklaart de aanwezigheid van de vele oorlogsbegraafplaatsen in en rondom het Reichswald. Er liggen soms wel duizenden slachtoffers begraven.&nbsp;&nbsp;

 Acht britische Kriegsgräber   Acht Britse oorlogsgraven  

As the war progressed, German soldiers became more and more violent. In Tiel, Ortskommandant Martin Richter in particular was notorious. Under his responsibility, several serious warcrimes took place in 1944-1945. Best known is the so-called 'Tiel case'. This involved men who had been arrested for, in German eyes, serious offences. After their arrest, they were taken to the Ortskommandantur for interrogation.It has never been known what happened to at least six of them. Probably they were murdered in the building and their remains were taken to an unknown destination. Some witnesses stated after the war that, in October 1944, they saw how bodies were taken away on a flat cart in the evening, after which the cart returned empty an hour later.The school building was reinstated as a school after 1945. In 1994, the name changed to Prince Willem-Alexander School. When the building was demolished in 2013, its historical background was not taken into account.

Julianaschool, around 1930. 

Prince Willem-Alexander School

The former Juliana school

As the war progressed, German soldiers became more and more violent. In Tiel, Ortskommandant Martin Richter in particular was notorious. Under his responsibility, several serious warcrimes took place in 1944-1945. Best known is the so-called 'Tiel case'. This involved men who had been arrested for, in German eyes, serious offences. After their arrest, they were taken to the Ortskommandantur for interrogation.It has never been known what happened to at least six of them. Probably they were murdered in the building and their remains were taken to an unknown destination. Some witnesses stated after the war that, in October 1944, they saw how bodies were taken away on a flat cart in the evening, after which the cart returned empty an hour later.The school building was reinstated as a school after 1945. In 1994, the name changed to Prince Willem-Alexander School. When the building was demolished in 2013, its historical background was not taken into account. Naarmate de oorlog vorderde, werden de Duitse soldaten steeds harder. In Tiel was met name Ortskommandant Martin Richter berucht. Onder zijn verantwoording vonden in 1944-1945 diverse ernstige misdaden plaats. Het meest bekend zijn de gevallen van de zogenaamde ‘Tiel-case’. Het betrof hier mannen die voor in Duitse ogen ernstige vergrijpen waren opgepakt. Na hun arrestatie werden ze voor verhoor naar de Ortskommandantur gebracht.Van tenminste zes van hen is nooit bekend geworden wat er met hen is gebeurd. Naar alle waarschijnlijkheid zijn zij in het gebouw vermoord en werden hun stoffelijke overschotten met onbekende bestemming weggebracht. Enkele getuigen hebben na de oorlog verklaard dat ze in oktober 1944 hebben gezien, hoe lichamen op een platte kar in de avonduren werden weggebracht, waarna de kar een uur later leeg terugkwam.Het schoolgebouw werd na 1945 weer als school in gebruik genomen. In 1994 veranderde de naam in Prins Willem-Alexanderschool. Bij de sloop van het pand in 2013 werd geen rekening gehouden met de historische achtergrond van dit gebouw.

 De voormalige Julianaschool The former Juliana school

George Ernest Bergeron was born on January 17, 1920, in Montreal, French-speaking Québec, Canada. His parents, Arthur, and Lillian Bergeron had two more children, Paul and Madeleine. After graduating from college, he started working as an accountant at the Bank of Montreal. Bergeron joined the Canadian Reserve Army in 1940 and in September 1942 he decided to enlist in the Canadian Army, probably around the same time as his brother.At the end of 1942 he started his training at the Valcartier training camp in Québec. After about a year and a half of training, he was sent on his first deployment to Europe at the age of 24. In mid-July 1944 he was promoted to captain and embarked for the United Kingdom, arriving twelve days later. He remained in the United Kingdom until the end of 1944. He was assigned to the fifth brigade of the second Canadian infantry division, in the regiment called 'Les Fusiliers Mont-Royal'. He was then transferred to occupied Europe at the end of November 1944.On February 26, 1945, George was promoted from captain to major. About a month and a half later the battle for the city of Groningen began. The regiment Les Fusiliers Mont-Royal entered the city of Groningen from the south. On April 13, 1945, the Canadian army reached the city. The Canadians attacked from the south and east, so that the German soldiers and the Dutch SS could not flee to Delfzijl. The battle was tougher than the Canadian army had expected. The bridges and canals that protected the old city center were especially a problem. Many bridges had to be conquered one by one, because the German army had raised a large number of them or destroyed them themselves.Major Bergeron received the order on the early morning of April 15, 1945 to cross the Herebrug and capture the Hereplein. The attack was launched, and one unit successfully crossed the Here Bridge under heavy German machine gun fire. During this action, a building was set on fire near the Herebrug, illuminating the area around the bridge.The company commanded by Major Bergeron was the next company to cross. His lead platoon tried to move forward but was met with concentrated machine gun fire and stopped. Realizing the danger of an isolated company on either side of the canal, Major Bergeron moved forward and skillfully led the platoon across one by one. After this he placed them in positions in the buildings. Despite the very heavy resistance of the Germans, Bergeron, through his courage and determination, managed to occupy the left position of the Hereplein, relieving the pressure on the company on its right flank and allowing the rest of the battalion to cross. After positioning each platoon, he began returning to his company headquarters to report back. But unfortunately, he would never reach his headquarters, on the way he was shot at by a German sniper, killing him instantly. He was posthumously awarded the Dutch Bronze Lion award. George was first buried in Eelderwolde and is now buried in the Canadian War Cemetery in Holten.

Major George Ernest Bergeron – From the book "Field of Honour" published in 1950.

2226889_8.jpg

2226889_9.jpg

A Bronze Lion for Major George Ernest Bergeron

George Ernest Bergeron was born on January 17, 1920, in Montreal, French-speaking Québec, Canada. His parents, Arthur, and Lillian Bergeron had two more children, Paul and Madeleine. After graduating from college, he started working as an accountant at the Bank of Montreal. Bergeron joined the Canadian Reserve Army in 1940 and in September 1942 he decided to enlist in the Canadian Army, probably around the same time as his brother.At the end of 1942 he started his training at the Valcartier training camp in Québec. After about a year and a half of training, he was sent on his first deployment to Europe at the age of 24. In mid-July 1944 he was promoted to captain and embarked for the United Kingdom, arriving twelve days later. He remained in the United Kingdom until the end of 1944. He was assigned to the fifth brigade of the second Canadian infantry division, in the regiment called 'Les Fusiliers Mont-Royal'. He was then transferred to occupied Europe at the end of November 1944.On February 26, 1945, George was promoted from captain to major. About a month and a half later the battle for the city of Groningen began. The regiment Les Fusiliers Mont-Royal entered the city of Groningen from the south. On April 13, 1945, the Canadian army reached the city. The Canadians attacked from the south and east, so that the German soldiers and the Dutch SS could not flee to Delfzijl. The battle was tougher than the Canadian army had expected. The bridges and canals that protected the old city center were especially a problem. Many bridges had to be conquered one by one, because the German army had raised a large number of them or destroyed them themselves.Major Bergeron received the order on the early morning of April 15, 1945 to cross the Herebrug and capture the Hereplein. The attack was launched, and one unit successfully crossed the Here Bridge under heavy German machine gun fire. During this action, a building was set on fire near the Herebrug, illuminating the area around the bridge.The company commanded by Major Bergeron was the next company to cross. His lead platoon tried to move forward but was met with concentrated machine gun fire and stopped. Realizing the danger of an isolated company on either side of the canal, Major Bergeron moved forward and skillfully led the platoon across one by one. After this he placed them in positions in the buildings. Despite the very heavy resistance of the Germans, Bergeron, through his courage and determination, managed to occupy the left position of the Hereplein, relieving the pressure on the company on its right flank and allowing the rest of the battalion to cross. After positioning each platoon, he began returning to his company headquarters to report back. But unfortunately, he would never reach his headquarters, on the way he was shot at by a German sniper, killing him instantly. He was posthumously awarded the Dutch Bronze Lion award. George was first buried in Eelderwolde and is now buried in the Canadian War Cemetery in Holten. George Ernest Bergeron wurde am 17. Januar 1920 in Montreal im französischsprachigen Québec, Kanada, geboren. Seine Eltern, Arthur und Lillian Bergeron, hatten zwei weitere Kinder, Paul und Madeleine. Nach seinem College-Abschluss begann er als Buchhalter bei der Bank of Montreal zu arbeiten. Bergeron trat 1940 der kanadischen Reservearmee bei und beschloss im September 1942, wahrscheinlich etwa zur gleichen Zeit wie sein Bruder, in die kanadische Armee einzutreten.Ende 1942 begann er seine Ausbildung im Trainingslager Valcartier in Québec. Nach etwa anderthalbjähriger Ausbildung wurde er im Alter von 24 Jahren zu seinem ersten Einsatz nach Europa geschickt. Mitte Juli 1944 wurde er zum Kapitän befördert und schiffte sich nach Großbritannien ein, wo er zwölf Tage später eintraf. Er blieb bis Ende 1944 im Vereinigten Königreich. Er wurde der fünften Brigade der zweiten kanadischen Infanteriedivision im Regiment „Les Fusiliers Mont-Royal“ zugeteilt. Anschließend wurde er Ende November 1944 in das besetzte Europa versetzt.Am 26. Februar 1945 wurde George vom Kapitän zum Major befördert. Etwa anderthalb Monate später begann der Kampf um die Stadt Groningen. Das Regiment Les Fusiliers Mont-Royal kam von Süden her in die Stadt Groningen. Am 13. April 1945 erreichte die kanadische Armee die Stadt. Die Kanadier griffen von Süden und Osten an, so dass die deutschen Soldaten und die niederländische SS nicht nach Delfzijl fliehen konnten. Der Kampf war härter, als sich die kanadische Armee vorgestellt hatte. Besonders problematisch waren die Brücken und Kanäle, die die Altstadt schützten. Viele Brücken mussten nach und nach erobert werden, da die deutsche Wehrmacht eine große Anzahl davon errichtet oder selbst zerstört hatte.Major Bergeron erhielt am frühen Morgen des 15. April 1945 den Befehl, die Herebrug zu überqueren und den Hereplein einzunehmen. Der Angriff wurde gestartet und eine Einheit überquerte erfolgreich die Here-Brücke unter schwerem deutschen Maschinengewehrfeuer. Bei dieser Aktion wurde in der Nähe der Herebrug ein Gebäude in Brand gesteckt, wodurch die Umgebung der Brücke beleuchtet wurde.Die von Major Bergeron kommandierte Kompanie war die nächste Kompanie, die überquerte. Sein Führungszug versuchte vorwärts zu gehen, wurde jedoch von konzentriertem Maschinengewehrfeuer getroffen und gestoppt. Major Bergeron erkannte die Gefahr einer isolierten Kompanie auf beiden Seiten des Kanals, ging vorwärts und führte den Zug geschickt einen nach dem anderen hinüber. Danach platzierte er sie in den Gebäuden. Trotz des sehr heftigen Widerstands der Deutschen gelang es Bergeron durch seinen Mut und seine Entschlossenheit, die linke Stellung des Hereplein zu besetzen, den Druck auf die Kompanie an ihrer rechten Flanke zu verringern und dem Rest des Bataillons den Übergang zu ermöglichen. Nachdem er jeden Zug positioniert hatte, kehrte er zu seinem Firmensitz zurück, um Bericht zu erstatten. Doch unglücklicherweise erreichte er das Hauptquartier nie und wurde unterwegs von einem deutschen Scharfschützen angeschossen, der ihn sofort tötete. Er wurde posthum mit dem niederländischen Bronzenen Löwen ausgezeichnet. George wurde zuerst in Eelderwolde beigesetzt und ist jetzt auf dem kanadischen Ehrenfriedhof in Holten begraben. George Ernest Bergeron werd geboren op 17 januari 1920 in Montreal in het Franstalige Québec in Canada. Zijn ouders, Arthur en Lillian Bergeron, kregen nog twee kinderen, Paul en Madeleine. Nadat hij de universiteit had afgerond ging hij werken als accountant bij de Bank of Montreal. Bergeron werd in 1940 lid van het Canadese reserveleger en in september 1942 besloot hij om zich in te schrijven bij het Canadese leger, waarschijnlijk rond dezelfde tijd als zijn broer.Eind 1942 startte hij met zijn training in het trainingskamp Valcartier in Québec. Na ongeveer anderhalf jaar training werd hij op 24-jarige leeftijd op zijn eerste uitzending naar Europa gestuurd. Halverwege juli 1944 kreeg hij de rank van kapitein en ging aan boord om naar het Verenigd Koninkrijk te gaan, waar hij twaalf dagen later aankwam. Tot eind 1944 bleef hij in het Verenigd Koninkrijk. Hij werd ingedeeld bij de vijfde brigade van de tweede Canadese infanteriedivisie, in het regiment genaamd ‘Les Fusiliers Mont-Royal’. Daarna werd hij eind november 1944 overgebracht naar het bezette Europa.Op 26 februari 1945 werd George gepromoveerd van kapitein naar majoor. Ongeveer anderhalve maand later begon de strijd om de stad Groningen. Het regiment Les Fusiliers Mont-Royal kwam vanuit het zuiden naar de stad Groningen toe. Op 13 april 1945 bereikte het Canadese leger de stad. De Canadezen vielen aan vanaf het zuiden en het oosten, zodat de Duitse soldaten en de Nederlandse SS’ers niet naar Delfzijl konden vluchten. De strijd was zwaarder dan het Canadese leger had gedacht. De bruggen en kanalen die de oude binnenstad beschermden waren vooral een probleem. Veel bruggen moesten één voor één veroverd worden, want het Duitse leger had een groot aantal omhoog gezet, of zelf vernietigd.Majoor Bergeron kreeg op de vroege ochtend van 15 april 1945 de opdracht om de Herebrug over te steken en het Hereplein te veroveren. De aanval werd gelanceerd en één eenheid stak met succes onder hevig Duits machinegeweervuur de Herebrug over. Tijdens deze actie werd nabij de Herebrug een gebouw in brand gestoken, waardoor de omgeving van de brug werd verlicht.De compagnie onder bevel van majoor Bergeron was de volgende compagnie die overstak. Zijn leidende peloton probeerde naar voren te komen, maar werd geconfronteerd met geconcentreerd machinegeweervuur en stopte. Major Bergeron besefte het gevaar van een geïsoleerde compagnie aan weerszijden van het kanaal en ging naar voren en leidde het peloton vakkundig een voor een naar de overkant. Hierna plaatste hij ze in posities in de gebouwen. Ondanks de zeer zware weerstand van de Duitsers slaagde Bergeron er door zijn moed en vastberadenheid in de linker positie van het Hereplein te bezetten, waardoor de druk op de compagnie op zijn rechterflank werd verlicht en de rest van het bataljon in staat was om over te steken. Nadat hij elk peloton had gepositioneerd, begon hij terug te keren naar het hoofdkwartier van zijn compagnie om rapport uit te brengen. Maar helaas zou hij het hoofdkwartier nooit bereiken, onderweg werd hij beschoten door een Duitse sluipschutter waardoor hij op slag werd gedood. Hij kreeg postuum de Nederlandse onderscheiding Bronzen Leeuw.&nbsp; George is eerst begraven in Eelderwolde en ligt nu op de Canadese erebegraafplaats in Holten.

 Ein Bronzelöwe für Major George Ernest Bergeron Een Bronzen Leeuw voor majoor George Ernest Bergeron A Bronze Lion for Major George Ernest Bergeron

The Reichswald War Cemetery serves as a lasting reminder of the vicious fighting that took place in the Rhineland during the last months of the war. The cemetery is situated in the thick woods of the Reichswald. In this vast forest the British and Canadians suffered 6.000 casualties, but of the 7.654 soldiers buried here, 4.000 were airmen from the Royal Air Force. These men were killed in action between 1940 and 1944. Their remains were brought in from cemeteries and isolated sites all over the area. Most other graves contain the last remains of Commonwealth soldiers who died during Operation Plunder (the actual crossing of the Rhine) and Operation Varsity (the large airborne operation in support of the Rhine crossing). The fighting in the Reichswald was part of a broader battle that took place along the entire length of the river. Both sides suffered heavy losses in this battle for the Rhineland. It took the Allied forces just as long to negotiate the last 30 kilometers to the Rhine as it took them to cross the next 300 kilometers into the heart of Germany. The German forces were well aware of the fact that the Rhineland offered the last chance of setting up an effective defense. They clung on desperately, inflicting as well as suffering heavy losses. Of the Allied soldiers who died in the Reichswald forest, only a small number are interred in this cemetery.

The Reichswald Forest War Cemetery is the largest Commonwealth cemetery in Germany. It holds the remains of 7.654 soldiers, mostly airmen from the Royal Air Force and paratroopers. The cemetery is situated in the Reichswald, an ancient forest on the Dutch-German border that was the scene of heavy fighting in February 1945.

The Reichswald Forest War Cemetery serves as a lasting reminder of the vicious fighting that took place in the Rhineland during the last months of the war. The cemetery is situated in the thick woods of the Reichswald. In this vast forest the British and Canadians suffered 6.000 casualties, but of the 7.654 soldiers buried here, 4.000 were airmen from the Royal Air Force. These men were killed in action between 1940 and 1944. Their remains were brought in from cemeteries and isolated sites all over the area. Most other graves contain the last remains of Commonwealth soldiers who died during Operation Plunder (the actual crossing of the Rhine) and Operation Varsity (the large airborne operation in support of the Rhine crossing).

The fighting in the Reichswald was part of a broader battle that took place along the entire length of the river. Both sides suffered heavy losses in this battle for the Rhineland. It took the Allied forces just as long to negotiate the last 30 kilometers to the Rhine as it took them to cross the next 300 kilometers into the heart of Germany. The German forces were well aware of the fact that the Rhineland offered the last chance of setting up an effective defense. They clung on desperately, inflicting as well as suffering heavy losses. Of the Allied soldiers who died in the Reichswald forest, only a small number are interred in this cemetery.

Beeldbank WO 2 – NIOD

british_reichswald_forest_war_cemetery.jpg

british_war_cemetery_reichswald_ingang.jpg

british_war_cemetery_reichswald.jpg

Reichswald War Cemetery

Le cimetière militaire de la forêt de Reichswald rappelle encore aujourd'hui les combats féroces qui se sont déroulés en Rhénanie au cours des derniers mois de la Seconde Guerre mondiale. Il se trouve dans la forêt vaste et dense de Reichswald, dans laquelle les troupes britanniques et canadiennes perdirent 6 000 hommes. Parmi les 7 654 soldats enterrés dans ce cimetière, 4 000 étaient membres de la Royal Air Force. Ces hommes périrent au combat entre 1940 et 1944, et leurs dépouilles, qui avaient été inhumées dans des cimetières et des sites isolés de la région, furent rassemblées ici. Dans les autres tombes reposent surtout des soldats du Commonwealth tués au cours de l'opération Plunder (nom de code pour la traversée du Rhin) et de l'opération Varsity (l'importante opération aéroportée destinée à soutenir la traversée du Rhin). Les combats dans la forêt de Reichswald s'inscrivaient dans une bataille plus large qui se déroula tout le long du fleuve. Les deux camps subirent d'énormes pertes au cours de la campagne de la Rhénanie, et il fallut autant de temps aux forces alliées pour parcourir les 30 derniers kilomètres jusqu'au Rhin, que pour effectuer ensuite 300 kilomètres jusqu'au centre de l'Allemagne. Les troupes allemandes savaient que la Rhénanie constituait leur dernière chance pour mettre en œuvre une défense efficace. Elles se défendirent donc farouchement, infligeant autant de pertes à leurs adversaires qu'elles en subissaient. Seuls quelques soldats alliés tombés dans la forêt de Reichswald sont enterrés dans ce cimetière. Die Kämpfe im Reichswald waren Teil einer größeren Schlacht, die auf ganzer Länge des Rheins tobte und bei der beide Seiten im Kampf um das Rheinland schwere Verluste erlitten. Das Vordringen auf den letzten 30 Kilometern bis zum Rhein kostete die alliierten Streitkräfte genau so viel Zeit wie die nächsten 300 Kilometer ins Innere Deutschlands. Die deutschen Streitkräfte waren sich der Tatsache vollauf bewusst, dass ihnen das Rheinland die letzte Möglichkeit bot, eine wirksame Verteidigung zu organisieren. Verzweifelt hielten sie ihre Stellungen unter schweren Verlusten für sich und ihre Gegner. Nur wenige der im Reichswald gefallenen Soldaten sind auf diesem Friedhof bestattet. Cmentarz Wojenny Reichswald przypomina stale o zaciekłych walkach, które miały miejsce w Nadrenii w ostatnich miesiącach wojny. Mieści się w gęstych lasach Reichswald. W tym rozległym kompleksie leśnym Brytyjczycy i Kanadyjczycy stracili 6.000 ludzi, natomiast spośród 7.654 pochowanych tu żołnierzy 4.000 stanowili lotnicy z Królewskich Sił Powietrznych, którzy stracili życie w akcji w latach 1940 - 1944. Ich szczątki zostały tu sprowadzone z cmentarzy i pojedynczych lokalizacji z całej okolicy. Większość grobów zawiera ciała żołnierzy Wspólnoty Brytyjskiej, którzy zginęli podczas operacji Plunder (sforsowania Renu) i operacji Varsity (dużej operacji powietrznodesantowej, wspierającej przeprawę przez Ren). Walki w Reichswald były elementem większej bitwy, którą stoczono na całej długości rzeki. Obie strony poniosły ciężkie straty w bitwie o Nadrenię. Przebycie ostatnich 30 km dzielących siły alianckie od Renu zajęło im tyle samo czasu, ile następnie potrzebowały, by pokonać 300 kilometrów do serca Niemiec. Niemieckie siły były absolutnie świadome tego, że Nadrenia dawała im ostatnią szansę organizacji skutecznej obrony. Trzymali się swych pozycji desperacko zadając, ale i odnosząc ciężkie straty. Spośród żołnierzy alianckich, którzy polegli w lasach Reichswald jedynie niewielka liczba została pochowana na tym cmentarzu. De Oorlogsbegraafplaats van het Gemenebest bij Kleve houdt de herinnering aan de hevige gevechten in het Rijnland in leven. De begraafplaats ligt in het dichte bos waar de Britse en Canadese troepen zesduizend van hun soldaten verloren. De gevechten in het Reichswald waren onderdeel van een veel grotere strijd die zich uitstrekte over een heel stuk van de Rijn. Zowel de geallieerden als de Duitsers leden zware verliezen in de strijd om het Rijnland. De laatste 30 kilometer naar de Rijn kostten de geallieerden net zoveel tijd als de 300 kilometer lange opmars naar het hart van Duitsland. De Duitse krijgsmacht was er zich terdege van bewust dat het Rijnland hen een laatste kans bood op een effectieve verdediging. Met man en macht klampte men zich hieraan vast, waardoor de gevechten hevig waren en aan beide zijden veel verliezen werden geleden. Slechts een klein aantal van de Britse en Canadese soldaten die in het Reichswald sneuvelden, zijn op deze begraafplaats begraven. In totaal liggen er 7.654 soldaten, waarvan 4.000 piloten en vliegeniers van The Royal Air Force die sneuvelden tussen 1940 en 1944. Hun stoffelijke overschotten werden overgebracht vanuit verschillende vindplaatsen en andere begraafplaatsen vanuit het hele gebied. De meeste andere graven bevatten de stoffelijke overschotten van de Gemenebest-soldaten die sneuvelden tijdens operatie Plunder (het oversteken van de Rijn) en operatie Varsity (de grote luchtmacht operatie ter ondersteuning van de oversteek). Il cimitero militare del Reichswald serve da monito perpetuo ai combattimenti che ebbero luogo nella vallata del Reno durante gli ultimi mesi di guerra. Il cimitero si trova nei fitti boschi del Reichswald. Nella vasta foresta, i canadesi e i britannici ebbero 6.000 perdite, ma 4.000 dei 7.654 soldati sepolti qui erano avieri della Royal Air Force. Questi uomini erano stati uccisi in azione tra il 1940 e il 1944. I loro resti furono portati da altri cimiteri e siti isolati in tutta l’area. La maggior parte delle altre tombe ospita le spoglie di soldati del Commonwealth che morirono durante l’operazione Plunder (l’attraversamento del Reno) e operazione Varsity (la grande operazione aviotrasportata a supportare l’attraversamento).  I combattimenti nel Reichswald erano parte di una battaglia più ampia che ebbe luogo sull’intera lunghezza del fiume. Entrambe le fazioni ebbero gravi perdite in questa battaglia per il Reno. Per sormontare gli ultimi 30 chilometri del Reno, gli alleati ci misero lo stesso tempo che per attraversare 300 chilometri nel cuore della Germania. Le forze tedesche erano ben consapevoli che il Reno era l’ultima possibilità di opporre una difesa efficace. Resistettero disperatamente, infliggendo e soffrendo molte perdite. Dei soldati alleati che morirono nella foresta di Reichswald, solo una piccola parte sono sepolte in questo cimitero. The Reichswald War Cemetery serves as a lasting reminder of the vicious fighting that took place in the Rhineland during the last months of the war. The cemetery is situated in the thick woods of the Reichswald. In this vast forest the British and Canadians suffered 6.000 casualties, but of the 7.654 soldiers buried here, 4.000 were airmen from the Royal Air Force. These men were killed in action between 1940 and 1944. Their remains were brought in from cemeteries and isolated sites all over the area. Most other graves contain the last remains of Commonwealth soldiers who died during Operation Plunder (the actual crossing of the Rhine) and Operation Varsity (the large airborne operation in support of the Rhine crossing). The fighting in the Reichswald was part of a broader battle that took place along the entire length of the river. Both sides suffered heavy losses in this battle for the Rhineland. It took the Allied forces just as long to negotiate the last 30 kilometers to the Rhine as it took them to cross the next 300 kilometers into the heart of Germany. The German forces were well aware of the fact that the Rhineland offered the last chance of setting up an effective defense. They clung on desperately, inflicting as well as suffering heavy losses. Of the Allied soldiers who died in the Reichswald forest, only a small number are interred in this cemetery.

 Cimetière militaire de la forêt de Reichswald Britischer Ehrenfriedhof  Cmentarz wojenny w Kleve Oorlogsbegraafplaats van het Gemenebest  Cimitero militare di Kleve Reichswald War Cemetery

The Netherlands On Tuesday 3 October 1944, the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek repelled all German counterattacks at the Dutch-Belgian border and resumed the advance to Baarle-Nassau in the Netherlands. One battalion, the 10th Dragoons, was given the task of attacking the village from the south. The 1st Company would advance via Schaluinen, but things went terribly wrong there.Sad memories R. Dyczka, a veteran of the 1st Company, was interviewed for the Dutch newspaper ‘De Stem’ 35 years after the events and became emotional. When he saw the edge of the forest of the Schaluinen estate, the memories of that terrible day came flooding back. He and his eleven comrades were tasked to take the village in three so-called Brencarriers (small open tracked vehicles). However, he enemy had previously placed explosives in trees in the bend in the road, and as soon as the three carriers passed, they exploded. The Polish soldeirs were trapped, and in the ensuing firefight all soldiers were wounded or killed. Dyczka was the only one who came out of the battle unscathed, but the memory will always remain with him.Still successful Despite the fierce German resistance, the Polish attack achieved its goal. Baarle-Nassau and Schaluinen were liberated at the end of the day.

Polish soldiers are hiding in a ditch. In the background a Carrier. Picture not taken at Schaluinen. 

The lingering sadness of the battle at Schaluinen

The Netherlands On Tuesday 3 October 1944, the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek repelled all German counterattacks at the Dutch-Belgian border and resumed the advance to Baarle-Nassau in the Netherlands. One battalion, the 10th Dragoons, was given the task of attacking the village from the south. The 1st Company would advance via Schaluinen, but things went terribly wrong there.Sad memories R. Dyczka, a veteran of the 1st Company, was interviewed for the Dutch newspaper ‘De Stem’ 35 years after the events and became emotional. When he saw the edge of the forest of the Schaluinen estate, the memories of that terrible day came flooding back. He and his eleven comrades were tasked to take the village in three so-called Brencarriers (small open tracked vehicles). However, he enemy had previously placed explosives in trees in the bend in the road, and as soon as the three carriers passed, they exploded. The Polish soldeirs were trapped, and in the ensuing firefight all soldiers were wounded or killed. Dyczka was the only one who came out of the battle unscathed, but the memory will always remain with him.Still successful Despite the fierce German resistance, the Polish attack achieved its goal. Baarle-Nassau and Schaluinen were liberated at the end of the day. Die Niederlande Am Dienstag, den 3. Oktober 1944, schlug die 1. polnische Panzerdivision von Generalmajor Stanisław Maczek alle deutschen Gegenangriffe an der niederländisch-belgischen Grenze zurück und nahm den Vormarsch auf Baarle-Nassau in den Niederlanden wieder auf. Ein Bataillon, die 10. Dragoner, erhielt den Auftrag, das Dorf von Süden her anzugreifen. Die 1. Kompanie sollte über Schaluinen vorrücken. Dort ging alles furchtbar schief.Traurige Erinnerungen Als er 35 Jahre nach den Ereignissen für die Zeitung "De Stem" interviewt wird, wurde R. Dyczka emotional. Als er den Waldrand des Gutes Schaluinen sah, wurden die Erinnerungen an diesen schrecklichen Tag wieder wach. Er und seine elf Kameraden mussten den Weiler in drei so genannten Brencarriers (kleine offene Kettenfahrzeuge) einnehmen. Der Feind hatte zuvor Sprengstoff in den Bäumen in der Kurve der Straße platziert. Sobald die drei Träger die Kurve passiert hatten, explodierten sie. Die polnischen Soldaten saßen in der Falle. Beim anschließenden Feuergefecht wurden sie alle verwundet oder getötet. Dyczka war der einzige, der diesen Kampf unbeschadet überstand. Aber die Erinnerung daran sollte ihn für immer begleiten.Dennoch erfolgreich Trotz des erbitterten deutschen Widerstands erreichte der polnische Angriff sein Ziel. Baarle-Nassau wurde ebenso wie Schaluinen am Ende des Tages befreit. Nederland Op dinsdag 3 oktober 1944 heeft de 1e Poolse Pantserdivisie van generaal-majoor Stanisław Maczek alle Duitse tegenaanvallen bij de Nederlands-Belgische grens afgeslagen en wordt de opmars naar Baarle-Nassau in Nederland hervat. Eén bataljon, de 10e Dragonders, krijgt als taak om het dorp vanuit het zuiden aan te vallen. De 1e Compagnie zal via Schaluinen oprukken. Daar gaat het gruwelijk mis.Trieste herinneringen Als hij in 35 jaar na de gebeurtenissen wordt geïnterviewd voor dagblad ‘De Stem’ raakt R. Dyczka opnieuw geëmotioneerd. &nbsp;Wanneer hij de bosrand van Landgoed Schaluinen ziet, komen de herinneringen aan die verschrikkelijke dag weer boven. In drie zogenaamde Brencarriers (kleine open rupsvoertuigjes) moesten hij en zijn elf kameraden het buurtschap innemen. In bomen in de bocht van de weg heeft de vijand eerder explosieven aangebracht. Zodra de drie carriers zijn gepasseerd ontploffen die. De Polen zitten in de val. In het daaropvolgende vuurgevecht raken alle soldaten gewond of sneuvelen. Dyczka is de enige die ongedeerd uit de strijd komt. Maar de herinnering zal altijd bij hem blijven.&nbsp;Toch geslaagd Ondanks de felle Duitse tegenstand bereikt de Poolse aanval zijn doel. Baarle-Nassau en ook Schaluinen zijn aan het einde van de dag bevrijd. Holandia We wtorek 3 października 1944 r. 1 Polska Dywizja Pancerna generała dywizji Stanisława Maczka odparła wszystkie niemieckie kontrataki na granicy holendersko-belgijskiej i wznowiła natarcie na Baarle-Nassau w Holandii. Jeden z batalionów, 10. pułk dragonów, otrzymał zadanie zaatakowania wioski od południa. 1. kompania miała nacierać przez Schaluinen. Tam sprawy potoczyły się fatalnie.Smutne wspomnienia Kiedy 35 lat po tych wydarzeniach przeprowadzono z nim wywiad dla gazety "De Stem", R. Dyczka znów stał się emocjonalny. Kiedy zobaczył skraj lasu w posiadłości Schaluinen, wspomnienia tego strasznego dnia powróciły. On i jego jedenastu towarzyszy musieli zdobyć wioskę w trzech tak zwanych Brencarrierach (małych otwartych pojazdach gąsienicowych). Wróg podłożył wcześniej ładunki wybuchowe na drzewach na zakręcie drogi. Gdy tylko trzy transportery przejechały, eksplodowały. Polacy znaleźli się w pułapce. W wyniku wymiany ognia wszyscy żołnierze zostają ranni lub zabici. Dyczka jest jedynym, który wyszedł z bitwy bez szwanku. Ale to wspomnienie na zawsze pozostanie w jego pamięci.Jednak sukces Pomimo zaciekłego oporu Niemców, polski atak osiąga swój cel. Baarle-Nassau i Schaluinen zostają wyzwolone pod koniec dnia.

 Eine Traurigkeit, die im Schaluinen nie vergeht  Het verdriet dat niet voorbij gaat in Schaluinen Smutek, który nigdy nie przemija w Schaluinen  The lingering sadness of the battle at Schaluinen

During the so-called Operation Veritable over half a million Allied soldiers were committed to a front just 12 kilometers wide between the Maas en Rhine river. The objective of Veritable was to clear the area west of the Lower Rhine in preparation for the actual crossing of the river. The first obstacle for the Allies was the Reichswald; a dense forest ten kilometers wide and fifteen kilometers deep. This natural obstacle was heavily reinforced by German forces. The woods were crisscrossed by trenches, mortar pits, barbwire, and anti-tank ditches. There were only two major roads on which the Allies could advance. Inside the forest there were almost no solid roads. The paths leading through the woods turned back and forth making them ideally suited for ambushes. The German units holding the Reichswald used the terrain to their utmost advantage and exacted a heavy toll on the - mostly Canadian - Allied forces. In order to offset the advantages held by the German forces, the Allies would make full use of their artillery and air power which enjoyed an overwhelming superiority. The Allied artillery barrage, the heaviest ever seen on the Western front, &nbsp;battered the enemy positions in preparation for the attack, while strafing runs and bombing raids limited the mobility of German forces behind the frontline and prevented the deployment of reinforcements. <iframe src="https://www.youtube.com/embed/SB-UpjtgkHw?showinfo=0" frameborder="0" class="ql-video"></iframe>

The main objective of Operation Veritable was to clear the area between the river Maas (Meuse) and the Lower Rhine of German forces. The first obstacle they encountered was a vast, densely wooded area, the Reichswald, just inside Germany. German units had turned this forest into a deathtrap.

During the so-called Operation Veritable over half a million Allied soldiers were committed to a front just 12 kilometers wide between the Maas en Rhine river. The objective of Veritable was to clear the area west of the Lower Rhine in preparation for the actual crossing of the river. The first obstacle for the Allies was the Reichswald; a dense forest ten kilometers wide and fifteen kilometers deep. This natural obstacle was heavily reinforced by German forces. The woods were crisscrossed by trenches, mortar pits, barbwire, and anti-tank ditches. There were only two major roads on which the Allies could advance. Inside the forest there were almost no solid roads. The paths leading through the woods turned back and forth making them ideally suited for ambushes.

The German units holding the Reichswald used the terrain to their utmost advantage and exacted a heavy toll on the - mostly Canadian - Allied forces. In order to offset the advantages held by the German forces, the Allies would make full use of their artillery and air power which enjoyed an overwhelming superiority. The Allied artillery barrage, the heaviest ever seen on the Western front,  battered the enemy positions in preparation for the attack, while strafing runs and bombing raids limited the mobility of German forces behind the frontline and prevented the deployment of reinforcements.

[embed]https://www.youtube.com/watch?v=SB-UpjtgkHw[/embed]

National Liberation Museum 1944-1945

loopgraven_reichswald.jpg

The Reichswald

Lors de l'opération Véritable, près d'un demi-million de soldats alliés s'engagèrent sur un front de 12 kilomètres de large entre la Meuse et le Rhin. Le but de l'opération était de libérer la région située à l'ouest du Bas-Rhin, en vue de traverser le Rhin. Le premier obstacle rencontré par les Alliés fut la forêt de Reichswald, une forêt dense de dix kilomètres de large sur quinze kilomètres de long. Cet obstacle naturel avait été rendu presque infranchissable par les forces allemandes : la forêt était parsemée de tranchées, de cratères causés par des tirs de mortiers, de fil barbelé et de fossés anti-chars. Il n'y avait que deux routes principales sur lesquelles les Alliés pouvaient avancer. À l'intérieur de la forêt, il n'y avait quasiment aucun chemin fiable. En effet, les sentiers à travers la forêt obligeaient souvent les Alliés à rebrousser chemin, ce qui les rendait très vulnérables aux embuscades. Les unités allemandes occupant la forêt de Reichswald utilisèrent pleinement le terrain à leur avantage, et les forces alliées – composées principalement de soldats canadiens – payèrent un lourd tribut. Afin de compenser les avantages détenus par les Allemands, les troupes alliées, jouissant d'une large supériorité sur le plan technique, mirent à profit leur artillerie et leur puissance aérienne. Leur barrage d'artillerie, le plus important jamais mis en place sur le front occidental, visa les positions ennemies en vue de l'attaque. Dans le même temps, les mitraillages et les bombardements aériens limitèrent les mouvements des forces allemandes situées à l'arrière des premières lignes et empêchèrent l'arrivée de renforts. Während der so genannten Operation Veritable waren mehr als eine halbe Million alliierter Soldaten an einer zwölf Kilometer langen Frontlinie zwischen Maas und Rhein im Einsatz. In Vorbereitung der tatsächlichen Überquerung des Rheins, wollten die Alliierten mit Operation Veritable die Gebiete westlich des Niederrheins von deutschen Truppen befreien. Das erste Hindernis für die Alliierten war der Reichswald – ein dichter, zehn Kilometer breiter und fünfzehn Kilometer tiefer Wald. Dieses natürliche Hindernis war von den Deutschen stark befestigt worden. Der Wald war durchzogen von Schützengräben, Mörsernestern, Stacheldraht und Panzergräben. Es gab lediglich zwei größere Straßen, auf denen die Alliierten vorankommen konnten. Im Wald selbst gab es im Grunde keinerlei befestigte Straße. Die sich kreuz und quer durch den Wald ziehenden Pfade, waren optimal für Hinterhalte. Die deutschen Soldaten nutzten dieses Gelände zu ihrem Vorteil und forderten einen heftigen Blutzoll von den alliierten – hauptsächlich kanadischen – Truppen. Um die deutschen Vorteile zu kompensieren, setzten die Alliierten ihre weit überlegenen Artillerie- und Luftstreitkräfte ein. Schwerer Artilleriebeschuss, der bis dahin schwerste an der gesamten Westfront, ging in Vorbereitung auf den Angriff auf die feindlichen Stellungen nieder, während Tiefflieger- und Bombenangriffe die Mobilität der deutschen Einheiten hinter der Frontlinie begrenzten und ein Nachrücken von Verstärkungen verhinderten. Tijdens operatie Veritable bevonden zich meer dan een half miljoen soldaten op het twaalf kilometer brede front tussen de rivieren Maas en Rijn. Het doel van Veritable was om de Duitsers in het gebied ten westen van de Niederrhein te verdrijven zodat een veilige oversteek over de Rijn in Duitsland mogelijk was. Het eerste obstakel voor de geallieerden was het Reichswald; een dicht bos van tien bij vijftien kilometer. Dit natuurlijke obstakel werd nog eens zwaar versterkt door Duitse troepen, waardoor de bossen vol zaten met loopgraven, mortierkuilen, prikkeldraad en antitank greppels. Er waren maar twee hoofdwegen waarover de geallieerden mogelijk konden oprukken. Binnenin het bos waren bijna geen verharde wegen en de slingerende paden waren ideaal voor een hinderlaag. De Duitse troepen in het Reichswald gebruikten het terrein in hun uiterste voordeel, waardoor de - voornamelijk Canadese – geallieerde troepen zware verliezen leden. Het antwoord van de geallieerden was een intensief gebruik van hun overweldigende artillerie en luchtmacht. Zij bestookten de vijandelijke posities onophoudelijk ter voorbereiding van de aanval op de Duitse verdedigingslijn. Bombardementen maakten het de Duitse troepen erg moeilijk om achter de frontlijn te hergroeperen en de inzet van versterkingen onmogelijk. <iframe src="https://www.youtube.com/embed/W5x4Tfzub3o?showinfo=0" frameborder="0" class="ql-video"></iframe> Podczas tzw. operacji Veritable ponad pół miliona żołnierzy sił sprzymierzonych zostało skierowanych na front o szerokości zaledwie 12 kilometrów między rzekami Mozelą a Renem. Zadaniem operacji Veritable było oczyścić obszar na zachód od Dolnego Renu w przygotowaniu do sforsowania rzeki. Pierwszą przeszkodą na drodze aliantów był kompleks leśny Reichswald, gęsto zalesiony teren ciągnący się wszerz na dziesięć kilometrów i biegnący w głąb na piętnaście kilometrów. Niemcy wykorzystali tę naturalną przeszkodę potężnie ją fortyfikując. Lasy były pocięte okopami, gniazdami moździerzy, drutem kolczastym i rowami przeciwczołgowymi. Istniały tylko dwie główne drogi, którymi alianci mogli posuwać się do przodu. W kompleksie leśnym nie było niemal żadnych utwardzanych dróg. Ścieżki leśne krążyły i zawracały, co sprawiało, że nadawały się świetnie na zasadzki. Niemieckie jednostki zajmujące Reichswald wykorzystały teren maksymalnie na swoją korzyść zadając dotkliwe straty siłom alianckim, przeważnie Kanadyjczykom. Aby zniwelować przewagę po stronie niemieckiej, alianci w pełnym zakresie wykorzystywali artylerię i siły lotnicze operujące niemal bez przeszkód. Aliancka zapora artyleryjska, najcięższa, jaką kiedykolwiek widziano na froncie zachodnim, równała z ziemią pozycje nieprzyjaciela w przygotowaniu do ataku, podczas gdy naloty ostrzeliwujące i bombardujące ograniczały mobilność sił niemieckich i wycofywanie się poza linię frontu jednocześnie uniemożliwiając dosyłanie posiłków. Durante la cosiddetta operazione Veritable, più di mezzo milione di soldati alleati erano impegnati su un fronte di soli 12 km tra i fiumi Mosa e Reno. L’obiettivo di Veritable era di sgomberare l’area ad Ovest del Basso Reno in preparazone per il vero attraversamento del fiume. Il primo ostacolo che le forze alleate incontrarono fu la foresta di Reichswald: una foresta densa, larga dieci chilometri e lunga quindici. Questo ostacolo naturale era stato rinforzato dalle forze tedesche. I boschi erano puntinati da trincee, filo spinato e fossati anticarro. Vi erano soltanto due vie principali su cui gli Alleati potevano avanzare. All’interno della foresta non vi erano praticamente strade intatte. I sentieri che conducevano nei boschi erano tortuosi, rendendoli adatti ad imboscate.Le unità tedesche che controllavano la foresta utilizzarono il terreno a loro vantaggio e fecero pagare cara l’entrata alle forze alleate, principalmente canadesi. Per compensare il vantaggio delle forze tedesche, gli alleati fecero uso pieno della loro artiglieria e delle armi aeree, in cui erano nettamente superiori. Lo sbarramento di artiglieria alleata, il più duro mai visto sul fronte occidentale, colpì le posizioni nemiche che preparavano l’attacco, mentre mitragliate e uso di bombe limitava la mobilità delle forze tedesche dietro la linea del fronte e impediva lo schieramento dei rinforzi. During the so-called Operation Veritable over half a million Allied soldiers were committed to a front just 12 kilometers wide between the Maas en Rhine river. The objective of Veritable was to clear the area west of the Lower Rhine in preparation for the actual crossing of the river. The first obstacle for the Allies was the Reichswald; a dense forest ten kilometers wide and fifteen kilometers deep. This natural obstacle was heavily reinforced by German forces. The woods were crisscrossed by trenches, mortar pits, barbwire, and anti-tank ditches. There were only two major roads on which the Allies could advance. Inside the forest there were almost no solid roads. The paths leading through the woods turned back and forth making them ideally suited for ambushes. The German units holding the Reichswald used the terrain to their utmost advantage and exacted a heavy toll on the - mostly Canadian - Allied forces. In order to offset the advantages held by the German forces, the Allies would make full use of their artillery and air power which enjoyed an overwhelming superiority. The Allied artillery barrage, the heaviest ever seen on the Western front, &nbsp;battered the enemy positions in preparation for the attack, while strafing runs and bombing raids limited the mobility of German forces behind the frontline and prevented the deployment of reinforcements. <iframe src="https://www.youtube.com/embed/SB-UpjtgkHw?showinfo=0" frameborder="0" class="ql-video"></iframe>

 La forêt de Reichswald Der Reichswald Het Reichswald Reichswald La foresta di Reichswald The Reichswald

The middle of the three gravestones at the Sint Lambertuskerk has the specific shape of a Polish war grave. This stone was solemnly consecrated on 14 September 2014. For almost 70 years, a similar stone stood there, with the inscriptions ‘an airman of the 1939-1945 war’, ‘2nd October 1944’ and ‘known unto God’. A grave for an unknown Polish pilot.On 27 September 1944, a fighter plane crashed in the outskirts of Veghel. The pilot lay dead next to the wreckage of his plane. Because this location was in no man’s land between German and British troops, it was difficult to approach. A Dutch citizen gave the pilot a field grave in the evening twilight and also quickly noted his name: Polish sergeant T. Kosinski. It was not until 2 October that this could be reported to the civil registrar of the municipality, who noted that ‘he has become aware today that…..’.On 3 July 1946, the remains were transferred to the Roman Catholic Lambertus cemetery in Veghel. The date of notification to the civil registrar was used as the date of death and because no Kosinski was missing on that date, the pilot was buried as an unknown.The investigation by two members of the Study Group Air War 1939-1945, Messrs. van Alphen and Hey, led many years later to the crash of the North American Mustang with registration number FZ196 on 27 September. That day, the aircraft was flown by Tadeusz Józef Kołoszczyk (born 22 November 1919) of the Polish 306 Squadron. Nine aircraft from the Squadron formed part of the escort for British bombers that attacked Sterkrade. Kołoszczyk did not return to the home bases Brenzett. It seemed clear that the Dutch citizen had not recorded the name completely correctly in the difficult circumstances and that the incorrect date had been used in the civil registry. The Polish and British authorities accepted the evidence and in 2014 a new stone was placed and Kołoszczyk is no longer missing. He was already a pilot in the Polish Air Force in 1939 and, together with many others, was taken prisoner by the Russians. When he was released in 1942, he travelled via Siberia, Iraq, Iran to what was then Palestine and then to England, where he was retrained and was assigned to 306 Squadron, until he was killed in Veghel and found his final resting place.

Mustang 315 Squadron

Koloszczyk

Grave of a Polish pilot at St. Lambertus Church

The middle of the three gravestones at the Sint Lambertuskerk has the specific shape of a Polish war grave. This stone was solemnly consecrated on 14 September 2014. For almost 70 years, a similar stone stood there, with the inscriptions ‘an airman of the 1939-1945 war’, ‘2nd October 1944’ and ‘known unto God’. A grave for an unknown Polish pilot.On 27 September 1944, a fighter plane crashed in the outskirts of Veghel. The pilot lay dead next to the wreckage of his plane. Because this location was in no man’s land between German and British troops, it was difficult to approach. A Dutch citizen gave the pilot a field grave in the evening twilight and also quickly noted his name: Polish sergeant T. Kosinski. It was not until 2 October 1944 that this could be reported to the civil registrar of the municipality, who noted that ‘he has become aware today that…..’.On 3 July 1946, the remains were transferred to the Roman Catholic Lambertus cemetery in Veghel. The date of notification to the civil registrar was used as the date of death and because no Kosinski was missing on that date, the pilot was buried as an unknown.The investigation by two members of the Study Group Air War 1939-1945, Messrs. van Alphen and Hey, led many years later to the crash of the North American Mustang with registration number FZ196 on 27 September 1944. That day, the aircraft was flown by Tadeusz Józef Kołoszczyk (born 22 November 1919) of the Polish 306 Squadron. Nine aircraft from the Squadron formed part of the escort for British bombers that attacked Sterkrade, a district of the German city Oberhausen. Kołoszczyk did not return to the home bases Brenzett. It seemed clear that the Dutch citizen had not recorded the name completely correctly in the difficult circumstances and that an incorrect date of death had been used in the civil registry. The Polish and British authorities accepted the evidence and in 2014 a new stone was placed and Kołoszczyk is no longer missing. He was already a pilot in the Polish Air Force in 1939 and, together with many others, was taken prisoner by Russian troops. When he was released in 1942, he travelled via Siberia, Iraq, Iran to what was then Palestine and then to England, where he was retrained and was assigned to 306 Squadron, until he lost his life in Veghel and found his final resting place there. Der mittlere der drei Grabsteine in der Sint Lambertuskerk hat die spezifische Form eines polnischen Kriegsgrabes. Dieser Stein wurde am 14. September 2014 feierlich eingeweiht. Fast 70 Jahre lang stand dort ein ähnlicher Stein mit den Inschriften "ein Flieger des Krieges 1939-1945", "2. Oktober 1944" und "Gott bekannt". Ein Grab für einen unbekannten polnischen Piloten.Am 27. September 1944 stürzte ein Kampfflugzeug am Rande von Veghel ab. Der Pilot lag tot neben den Wrackteilen seines Flugzeugs. Da dieser Ort im Niemandsland zwischen deutschen und britischen Truppen lag, war es schwierig, sich ihm zu nähern. Ein niederländischer Bürger legte den Piloten in der Abenddämmerung in ein Feldgrab und notierte sich auch gleich seinen Namen: der polnische Unteroffizier T. Kosinski. Erst am 2. Oktober 1944 konnte dies dem Standesbeamten der Gemeinde gemeldet werden, der vermerkte, dass "er heute darauf aufmerksam geworden ist, dass.....".Am 3. Juli 1946 wurden die sterblichen Überreste auf den römisch-katholischen Lambertus-Friedhof in Veghel überführt. Als Todesdatum wurde das Datum der Meldung an den Standesbeamten herangezogen, und da an diesem Tag kein Kosinski vermisst wurde, wurde der Pilot als Unbekannter beigesetzt.Die Nachforschungen von zwei Mitgliedern der niederländischen Studiengruppe Luftkrieg 1939-1945 (SGLO), den Herren van Alphen und Hey, führten viele Jahre später zum Absturz der North American Mustang mit dem Kennzeichen FZ196 am 27. September 1944. Das Flugzeug wurde an diesem Tag von Tadeusz Józef Kołoszczyk (geboren am 22. November 1919) vom polnischen 306. Jagdgeschwader geflogen. Neun Flugzeuge der Staffel gehörten zur Eskorte der britischen Bomber, die Sterkrade, einen Ortsteil der deutschen Stadt Oberhausen, angriffen. Kołoszczyk kehrte nicht zu seinem Heimatstützpunkt Brenzett zurück. Es schien klar, dass der niederländische Staatsbürger unter den schwierigen Umständen den Namen des polnischen Piloten nicht ganz korrekt eingetragen hatte und dass im Standesamt das falsche Sterbedatum verwendet worden war. Die polnischen und britischen Behörden akzeptierten die Beweise, und 2014 wurde ein neuer Stein gesetzt, so dass Kołoszczyk nicht mehr als vermisst galt. Er war bereits seit 1939 Pilot in der polnischen Luftwaffe und geriet wie viele andere in russische Gefangenschaft. Als er 1942 freigelassen wurde, reiste er über Sibirien, den Irak, den Iran ins damalige Palästina und dann nach England, wo er umgeschult und dem Geschwader 306 zugeteilt wurde, bis er in Veghel ums Leben kam und dort seine letzte Ruhestätte fand. De middelste van de drie grafstenen bij de Sint Lambertuskerk heeft de specifieke vorm van een Pools oorlogsgraf. Deze steen is op 14 september 2014 plechtig ingewijd. Gedurende bijna 70 jaar stond er een soortgelijke steen, met de inscripties ‘an airman of the 1939-1945 war’ ‘2nd october 1944’ en ‘known unto God’. Een graf voor een onbekende Poolse vlieger dus. Op 27 september 1944 stortte een jachtvliegtuig neer in het buitengebied van Veghel. De piloot lag dood naast het wrak van zijn toestel. Omdat deze locatie in het niemandsland tussen Duitse en Britse troepen lag, was het moeilijk deze te benaderen. Een Nederlandse burger gaf de piloot in de avondschemering een veldgraf en noteerde ook snel diens naam: Poolse sergeant T. Kosinski. Pas op 2 oktober kon dit doorgegeven worden aan de ambtenaar van de burgerlijke stand van de gemeente, die noteerde dat ‘hem heden bekend geworden is dat…..’. Op 3 juli 1946 werden de stoffelijke resten overgebracht naar de rooms-katholieke Lambertus begraafplaats in Veghel. De datum van aangifte bij de burgerlijke stand werd als datum van sneuvelen gehanteerd en omdat er geen Kosinski vermist was op die datum, werd de piloot als onbekende begraven. Het onderzoek van twee leden van de Studiegroep Luchtoorlog 1939-1945, de heren van Alphen en Hey leidde vele jaren later naar de crash van North American Mustang met registratienummer FZ196 op 27 september. Die dag werd dat toestel gevlogen door Tadeusz Józef Kołoszczyk (geboren op 22 november 1919) van het Poolse 306 Squadron. Negen toestellen van het Squadron vormden deel van het escorte voor Britse bommenwerpers die Sterkrade aanvielen. Kołoszczyk keerde niet terug op de thuisbases Brenzett. Het leek duidelijk dat de Nederlandse burger in de moeilijke omstandigheden de naam niet helemaal juist had overgenomen en dat de onjuiste datum in de burgerlijke stand was gebruikt. De Poolse en Britse autoriteiten accepteerden het bewijs en in 2014 werd een nieuwe steen geplaatst en is Kołoszczyk niet langer vermist. Hij was al vlieger bij de Poolse luchtmacht in 1939 en raakte met velen anderen in Russische krijgsgevangenschap. Toen hij in 1942 werd vrijgelaten, reisde hij via Siberië, Irak, Iran naar het toenmalige Palestina en vervolgens naar Engeland, waar hij omscholing kreeg en bij 306 Squadron werd ingedeeld, tot hij in Veghel sneuvelde en zijn laatste rustplaats vond. Środkowy z trzech nagrobków na Sint Lambertuskerk ma specyficzny kształt polskiego grobu wojennego. Kamień ten został uroczyście poświęcony 14 września 2014 roku. Przez prawie 70 lat stał tam podobny kamień z napisami "lotnik wojny 1939-1945", "2 października 1944" i "znany Bogu". Grób nieznanego polskiego pilota.27 września 1944 r. na przedmieściach Veghel rozbił się samolot myśliwski. Pilot leżał martwy obok wraku swojego samolotu. Ponieważ miejsce to znajdowało się na ziemi niczyjej między wojskami niemieckimi i brytyjskimi, trudno było się do niego zbliżyć. W zapadającym zmroku obywatel holenderski złożył pilota w polowym grobie i szybko zanotował jego nazwisko: polski sierżant T. Kosiński. Dopiero 2 października można było to zgłosić urzędnikowi stanu cywilnego gminy, który odnotował, że "dowiedział się dzisiaj, że.....".3 lipca 1946 r. szczątki przeniesiono na rzymskokatolicki cmentarz Lambertus w Veghel. Jako datę zgonu przyjęto datę zgłoszenia do urzędu stanu cywilnego, a ponieważ w tym dniu nie brakowało żadnego Kosińskiego, pilota pochowano jako nieznanego.Śledztwo przeprowadzone przez dwóch członków Grupy Badawczej Wojny Powietrznej 1939-1945, panów van Alphena i Heya, doprowadziło wiele lat później do katastrofy North American Mustanga o numerze rejestracyjnym FZ196 w dniu 27 września. Tego dnia samolot pilotował Tadeusz Józef Kołoszczyk (ur. 22 listopada 1919 r.) z polskiego 306 Dywizjonu. Dziewięć samolotów z dywizjonu weszło w skład eskorty brytyjskich bombowców, które zaatakowały Sterkrade. Kołoszczyk nie powrócił do macierzystej bazy Brenzett. Wydawało się jasne, że obywatel holenderski nie zarejestrował nazwiska całkowicie poprawnie w trudnych okolicznościach i że w rejestrze stanu cywilnego użyto nieprawidłowej daty. Polskie i brytyjskie władze zaakceptowały dowody i w 2014 roku postawiono nowy kamień, a Kołoszczyk nie jest już zaginiony. Był już pilotem Polskich Sił Powietrznych w 1939 roku i wraz z wieloma innymi został wzięty do niewoli przez Rosjan. Kiedy został zwolniony w 1942 roku, podróżował przez Syberię, Irak, Iran do ówczesnej Palestyny, a następnie do Anglii, gdzie został przekwalifikowany i przydzielony do 306 Dywizjonu, aż do śmierci w Veghel i znalezienia ostatecznego miejsca spoczynku.

 Das Grab eines polnischen Piloten in der St.-Lambertus-Kirche Graf van een Poolse vlieger bij de Sint Lambertuskerk   Grób polskiego pilota w kościele św. Lamberta Grave of a Polish pilot at St. Lambertus Church

​​The Anthropoid, Silver and Out Distance air drops were sent from the United Kingdom and organised by the exiled Czech Government in London. They used British aircraft crew and Czech paratroopers, with the help of Resistance on the ground.​Operation Canonbury was a bombing raid on the Škoda armaments factory in Pilsen. The Kučera family assisted the mission by indicating the location of the factory plants by setting fire to a nearby barn and haystacks.​The bombing of the Škoda plant was planned in such a way to minimise loss of human life as far as possible. The date of the attack was therefore chosen from Saturday to Sunday, 25 to 26 April 1942, when the presence of factory workers was minimal. The plan was carried out with the help of members of the Vašek-Čeněk Resistance group; medical student Václav Rusý, Law student Vítězslav Dvořák, Karl Prokop and Václav Honomichl. Škoda factory engineer Tomáš Nágl, and Škoda plant officials Milena Dubská and Vlasta Koželská also took part in the mission. The alarm siren system was disabled before the raid, and factory workers were warned. However, the long-awaited event, supported by the domestic Resistance, failed.​The plan was therefore repeated the next month. However, when the exiled Czech Government in London requested that similar measures to minimise civilian casualties be taken by the paratroopers, one of the air drops’ commanders refused, saying he did not want to expose the paratroopers to further risk. On the night of 4 to 5 May 1942, the British planes appeared again, but no one indicated their target for them. The whole event turned out like the previous one, with minimal results.The Kučera family were arrested for their involvement in the mission. During the interrogations they were submitted to, they refused to give up any information. Thanks to their silence, Marie Žilanová, employed by the Kučera family as a saleswoman since 1935, was saved. She had taken part in field research the day before the raid.On 24 October 1942, the Kučera family were murdered in Mauthausen Concentration Camp. Věra was killed at 08:52, her mother Marie two minutes later, and Vojtěch at 16:52.

Plaque in memory of the ​Kučera family plaque, members of the Czech Resistance

​Kučera family plaque

​​Commemorative plaque to the Kučera family

​​The Anthropoid Silver and Out Distance air drops were sent from the United Kingdom and organised by the exiled Czech Government in London. They used British aircraft crew and Czech paratroopers, with the help of Resistance on the ground.​Operation Canonbury was a bombing raid on the Škoda armaments factory in Pilsen. The Kučera family assisted the mission by indicating the location of the factory plants by setting fire to a nearby barn and haystacks.​The bombing of the Škoda plant was planned in such a way to minimise loss of human life as far as possible. The date of the attack was therefore chosen from Saturday to Sunday, 25 to 26 April 1942, when the presence of factory workers was minimal. The plan was carried out with the help of members of the Vašek-Čeněk Resistance group; medical student Václav Rusý, Law student Vítězslav Dvořák, Karl Prokop and Václav Honomichl. Škoda factory engineer Tomáš Nágl, and Škoda plant officials Milena Dubská and Vlasta Koželská also took part in the mission. The alarm siren system was disabled before the raid, and factory workers were warned. However, the long-awaited event, supported by the domestic Resistance, failed.​The plan was therefore repeated the next month. However, when the exiled Czech Government in London requested that similar measures to minimise civilian casualties be taken by the paratroopers, one of the air drops’ commanders refused, saying he did not want to expose the paratroopers to further risk. On the night of 4 to 5 May 1942, the British planes appeared again, but no one indicated their target for them. The whole event turned out like the previous one, with minimal results.The Kučera family were arrested for their involvement in the mission. During the interrogations they were submitted to, they refused to give up any information. Thanks to their silence, Marie Žilanová, employed by the Kučera family as a saleswoman since 1935, was saved. She had taken part in field research the day before the raid.On 24 October 1942, the Kučera family were murdered in Mauthausen Concentration Camp. Věra was killed at 08:52, her mother Marie two minutes later, and Vojtěch at 16:52. Les parachutages Anthropoïdes, Silver et Out Distance ont été envoyés du Royaume-Uni et organisés par le gouvernement tchèque en exil à Londres. Ils ont fait appel à des équipages d'avions britanniques et à des parachutistes tchèques, avec l'aide de la Résistance au sol.L'opération Canonbury était un bombardement de l'usine d'armement Škoda à Pilsen. La famille Kučera a aidé la mission en indiquant l'emplacement des usines de l'usine en mettant le feu à une grange voisine et à des meules de foin.Le bombardement de l'usine Škoda a été planifié de manière à minimiser autant que possible les pertes en vies humaines. La date de l'attaque a donc été choisie entre le samedi et le dimanche, les 25 et 26 avril 1942, lorsque la présence des ouvriers de l'usine était minimale. Le plan est mis en œuvre avec l'aide des membres du groupe de résistance de Vašek-Čeněk : l'étudiant en médecine Václav Rusý, l'étudiant en droit Vítězslav Dvořák, Karl Prokop et Václav Honomichl. Tomáš Nágl, ingénieur de l'usine Škoda, et Milena Dubská et Vlasta Koželská, responsables de l'usine Škoda, ont également pris part à la mission. Le système de sirènes d'alarme avait été désactivé avant le raid et les travailleurs de l'usine avaient été prévenus. Cependant, l'événement tant attendu, soutenu par la Résistance nationale, a échoué. Le plan a donc été répété le mois suivant. Cependant, lorsque le gouvernement tchèque en exil à Londres a demandé que des mesures similaires soient prises par les parachutistes pour minimiser les pertes civiles, l'un des commandants des parachutages a refusé, déclarant qu'il ne voulait pas exposer les parachutistes à des risques supplémentaires. Dans la nuit du 4 au 5 mai 1942, les avions britanniques réapparaissent, mais personne ne leur indique leur cible. Tout l'événement s'est déroulé comme le précédent, avec des résultats minimes.La famille Kučera a été arrêtée pour son implication dans la mission. Lors des interrogatoires auxquels ils ont été soumis, ils ont refusé de livrer la moindre information. Grâce à leur silence, Marie Žilanová, employée par la famille Kučera en tant que vendeuse depuis 1935, a été sauvée. Elle avait participé à des recherches sur le terrain la veille du raid.Le 24 octobre 1942, la famille Kučera a été assassinée au camp de concentration de Mauthausen. Věra a été tuée à 08h52, sa mère Marie deux minutes plus tard, et Vojtěch à 16h52. Die Luftabwürfe Anthropoid, Silver und Out Distance wurden vom Vereinigten Königreich aus durchgeführt und von der tschechischen Exilregierung in London organisiert. Dabei kamen britische Flugzeugbesatzungen und tschechische Fallschirmjäger zum Einsatz, die vom Widerstand am Boden unterstützt wurden.Die Operation Canonbury war ein Bombenangriff auf die Škoda-Rüstungsfabrik in Pilsen. Die Familie Kučera unterstützte die Mission, indem sie eine nahe gelegene Scheune und Heuhaufen in Brand setzte und so den Standort der Fabrikanlagen anzeigte.Die Bombardierung des Škoda-Werks wurde so geplant, dass möglichst wenig Menschenleben zu beklagen waren. Das Datum des Angriffs wurde daher von Samstag auf Sonntag, den 25. bis 26. April 1942, gelegt, da zu diesem Zeitpunkt die Anwesenheit der Fabrikarbeiter minimal war. Der Plan wurde mit Hilfe von Mitgliedern der Vašek-Čeněk-Widerstandsgruppe durchgeführt: dem Medizinstudenten Václav Rusý, dem Jurastudenten Vítězslav Dvořák, Karl Prokop und Václav Honomichl. Der Ingenieur des Škoda-Werks, Tomáš Nágl, und die Angestellten des Škoda-Werks, Milena Dubská und Vlasta Koželská, nahmen ebenfalls an der Aktion teil. Die Alarmsirene wurde vor der Razzia abgeschaltet und die Werksarbeiter gewarnt. Die lang erwartete Aktion, die vom einheimischen Widerstand unterstützt wurde, schlug jedoch fehl.Der Plan wurde daher im nächsten Monat wiederholt. Als die tschechische Exilregierung in London jedoch verlangte, dass die Fallschirmjäger ähnliche Maßnahmen ergreifen sollten, um die Zahl der Opfer unter der Zivilbevölkerung so gering wie möglich zu halten, lehnte einer der Kommandeure der Fallschirmjäger dies mit der Begründung ab, er wolle die Fallschirmjäger keinem weiteren Risiko aussetzen. In der Nacht vom 4. auf den 5. Mai 1942 tauchen die britischen Flugzeuge wieder auf, aber niemand gab ihnen ein Ziel vor. Die ganze Aktion verlief wie die vorherige, mit minimalen Ergebnissen.Die Familie Kučera wurde wegen ihrer Beteiligung an der Mission verhaftet. Während der Verhöre, denen sie unterzogen wurden, verweigerten sie jegliche Auskunft. Dank ihres Schweigens konnte Marie Žilanová, die seit 1935 bei der Familie Kučera als Verkäuferin beschäftigt war, gerettet werden. Sie hatte am Tag vor der Razzia an einer Feldforschung teilgenommen.Am 24. Oktober 1942 wurde die Familie Kučera im Konzentrationslager Mauthausen ermordet. Věra wurde um 08:52 Uhr getötet, ihre Mutter Marie zwei Minuten später und Vojtěch um 16:52 Uhr. De Anthropoid, Silver en Out Distance droppings werden gestuurd vanuit het Verenigd Koninkrijk en georganiseerd door de verbannen Tsjechische regering in Londen. Ze maakten gebruik van Britse vliegtuigbemanningen en Tsjechische parachutisten, met hulp van het verzet op de grond.Operatie Canonbury was een bombardement op de Škoda wapenfabriek in Pilsen. De familie Kučera hielp de missie door de locatie van de fabrieken aan te geven door een nabijgelegen schuur en hooibergen in brand te steken.Het bombardement op de Škoda-fabriek was zo gepland dat er zo min mogelijk mensenlevens verloren zouden gaan. De datum van de aanval werd daarom gekozen van zaterdag op zondag, 25 en 26 april 1942, wanneer de aanwezigheid van fabrieksarbeiders minimaal was. Het plan werd uitgevoerd met de hulp van leden van de verzetsgroep Vašek-Čeněk: student geneeskunde Václav Rusý, student rechten Vítězslav Dvořák, Karl Prokop en Václav Honomichl. Škoda fabrieksingenieur Tomáš Nágl en Škoda fabrieksambtenaren Milena Dubská en Vlasta Koželská namen ook deel aan de missie. Het alarmsysteem met sirenes was voor de inval uitgeschakeld en de fabrieksarbeiders waren gewaarschuwd. De langverwachte gebeurtenis, gesteund door het binnenlandse verzet, mislukte echter.Het plan werd daarom de volgende maand herhaald. Toen de Tsjechische regering in ballingschap in Londen de parachutisten echter verzocht om soortgelijke maatregelen te nemen om het aantal burgerslachtoffers tot een minimum te beperken, weigerde een van de bevelhebbers van de droppings met het argument dat hij de parachutisten niet aan nog meer risico's wilde blootstellen. In de nacht van 4 op 5 mei 1942 verschenen de Britse vliegtuigen opnieuw, maar niemand wees hun doelwit aan. De hele gebeurtenis verliep zoals de vorige, met minimale resultaten.De familie Kučera werd gearresteerd vanwege hun betrokkenheid bij de missie. Tijdens de ondervragingen weigerden ze informatie te geven. Dankzij hun stilzwijgen kon Marie Žilanová, sinds 1935 in dienst bij de familie Kučera als verkoopster, worden gered. Ze had de dag voor de inval deelgenomen aan veldonderzoek.Op 24 oktober 1942 werd de familie Kučera vermoord in het concentratiekamp Mauthausen. Věra werd om 08:52 vermoord, haar moeder Marie twee minuten later, en Vojtěch om 16:52.

 Plaque commémorative de la famille Kučera ​​Commemorative plaque to the Kučera family Gedenktafel für die Familie Kučera Herdenkingsplaat voor de familie Kučera

In early December 1944, British Field Marshal Montgomery approved the Canadian forces' plan for Operation Veritable. The senior officer of the Canadian Engineers, Brigadier Geoffrey Walsh, was ordered to improve the supply lines in North Brabant by building wider roads and new bridges. His choice was to build a two-lane road between Uden and Nijmegen. This also required building two bridges between Ravenstein and Niftrik in Gelderland. A huge challenge given the winter conditions. Moreover, the River Meuse was (and is) influenced by the rain, with strong currents and many changing water levels.Such a large task exceeded the capabilities of the Canadian Engineers, so Walsh received reinforcements for this project from over 1,000 British Engineer troops. On 9 December 1944, about 300 Canadian Engineers began building a bridge at the site of the ferry link between Niftrik and Ravenstein. Walsh assigned the second bridge to the British Engineers. This was closer to the railway bridge destroyed in May 1940, but would be much longer. The bridges ran from embankment to embankment, in both cases a considerable distance to cross.During World War II, an Englishman, Donald Bailey, had developed a system for laying emergency bridges that consisted of prefabricated parts that could be assembled quickly and without heavy equipment. In Western Europe, including the Netherlands, hundreds of so-called Bailey bridges were built using this technique.According to the Canadian, military historians, the construction of the two bridges across the Meuse was 'extremely difficult' due to poor conditions. Nevertheless, the Canadian Engineers managed to construct their two-hundred-metre-long bridge in five days. The construction of the access roads to this bridge took several days longer. Lack of sufficient equipment for the second bridge meant that the British Engineers did not keep pace with their Canadian counterparts. Nevertheless, that bridge too was completed before Christmas 1944. The 'British bridge' was almost double the length of the Canadian one.The British troops very appropriately named their bridge 'Quebec', after the capital of the Canadian province of the same name. The 'Canadian bridge' was named 'Yardley', named after a Canadian Lieutenant whose unit was involved in building the bridge. Many Canadian bridges were given names of comrades lost in the 1944 to 45 campaign. Yardley had been seriously wounded earlier in Normandy.

unknown-1.jpeg

unknown.jpeg

unknown-2.jpeg

unknown-3.jpeg

unknown-4.jpeg

Canadians building bridges

In early December 1944, British Field Marshal Montgomery approved the Canadian plan for Operation Veritable. The senior officer of the Canadian Engineers, Brigadier Geoffrey Walsh, was ordered to improve the supply lines in North Brabant by building wider roads and new bridges. His choice was to build a two-lane road between Uden and Nijmegen. This also required building two bridges between Ravenstein and Niftrik in Gelderland. A huge challenge given the winter conditions. Moreover, the Maas was (and is) a rain river with strong currents and many changing water levels.Such a large task exceeded the capabilities of the Canadian Engineers. That is why Walsh received reinforcements for this project from over 1,000 British engineer troops. On 9 December 1944, about 300 Canadian engineers began building a bridge at the site of the ferry link between Niftrik and Ravenstein. Walsh assigned the second bridge to the British. This was closer to the railway bridge destroyed in May 1940, but would be much longer. The bridges ran from embankment to embankment, in both cases a considerable distance to cross.During World War II, an Englishman, Donald Bailey, had developed a system for laying emergency bridges that consisted of prefabricated parts that could be assembled without heavy equipment and quickly. In Western Europe, including the Netherlands, hundreds of Bailey bridges were built using this technique.According to the Canadian, military historian, the construction of the two bridges across the Meuse was 'extremely difficult' due to poor conditions. Nevertheless, the Canadian engineers managed to construct their two-hundred-metre-long bridge in five days. The construction of the access roads to this bridge took several days longer. Lack of sufficient equipment for the second bridge meant that the British Engineers did not keep pace with their Canadian counterparts. Nevertheless, that bridge too was completed before Christmas 1944. The 'British bridge' was almost double the length of the Canadian one.The British very appropriately named their bridge 'Quebec', after the capital of the Canadian province of the same name. The 'Canadian bridge' was named 'Yardley', named after a Canadian lieutenant whose unit was involved in building the bridge. Many Canadian bridges were given names of comrades lost in the 1944/45 campaign. Yardley had been seriously wounded earlier in Normandy. Anfang Dezember 1944 genehmigte der britische Feldmarschall Montgomery den kanadischen Plan für die Operation Veritable. Der ranghöchste Offizier der kanadischen Ingenieure, Brigadier Geoffrey Walsh, erhielt den Auftrag, die Versorgungslinien in Nordbrabant durch den Bau breiterer Straßen und neuer Brücken zu verbessern. Er entschied sich für den Bau einer zweispurigen Straße zwischen Uden und Nijmegen. Dazu mussten auch zwei Brücken zwischen Ravenstein und Niftrik in Gelderland gebaut werden. Eine große Herausforderung angesichts der winterlichen Bedingungen. Außerdem war (und ist) die Maas ein regenreicher Fluss mit starken Strömungen und vielen wechselnden Wasserständen.Eine so große Aufgabe überstieg die Fähigkeiten der kanadischen Ingenieure. Deshalb erhielt Walsh für dieses Projekt Verstärkung durch mehr als 1.000 britische Ingenieurstruppen. Am 9. Dezember 1944 begannen etwa 300 kanadische Ingenieure mit dem Bau einer Brücke an der Stelle der Fährverbindung zwischen Niftrik und Ravenstein. Walsh wies den Briten die zweite Brücke zu. Sie lag näher an der im Mai 1940 zerstörten Eisenbahnbrücke, war aber wesentlich länger. Die Brücken verliefen von Deich zu Deich, wobei in beiden Fällen eine beträchtliche Entfernung zu überbrücken war.Während des Zweiten Weltkriegs hatte der Engländer Donald Bailey ein System für den Bau von Notbrücken entwickelt, das aus vorgefertigten Teilen bestand, die ohne schweres Gerät und in kurzer Zeit zusammengesetzt werden konnten. In Westeuropa, darunter auch in den Niederlanden, wurden Hunderte von Bailey-Brücken mit dieser Technik gebaut.Dem kanadischen Armeehistoriker zufolge war der Bau der beiden Brücken über die Maas aufgrund der schlechten Bedingungen "äußerst schwierig". Dennoch gelang es den kanadischen Ingenieuren, ihre 200 Meter lange Brücke in fünf Tagen zu bauen. Der Bau der Zufahrtsstraßen zu dieser Brücke dauerte einige Tage länger. Bei der zweiten Brücke konnten die britischen Ingenieure mangels ausreichender Ausrüstung nicht mit ihren kanadischen Kollegen mithalten. Dennoch wurde auch diese Brücke vor Weihnachten 1944 fertiggestellt. Die "britische Brücke" war fast doppelt so lang wie die kanadische Brücke.Die Briten nannten ihre Brücke passenderweise "Quebec", nach der Hauptstadt der gleichnamigen kanadischen Provinz. Die "kanadische Brücke" wurde "Yardley" genannt, benannt nach einem kanadischen Leutnant, dessen Einheit am Bau der Brücke beteiligt war. Viele kanadische Brücken erhielten die Namen von Kameraden, die im Feldzug 1944/45 gefallen waren. Yardley war zuvor in der Normandie schwer verwundet worden. Begin december 1944 keurde de Britse veldmaarschalk Montgomery het Canadese plan voor operatie Veritable goed. De hoogste officier van de Canadese genie, Brigadier Geoffrey Walsh, kreeg opdracht om de aanvoerlijnen in Noord-Brabant te verbeteren door de aanleg van bredere wegen en nieuwe bruggen. Zijn keuze viel op de aanleg van een tweebaansweg tussen Uden en Nijmegen. Daarvoor moesten tussen Ravenstein en het Gelderse Niftrik ook nog eens twee bruggen gebouwd worden. Een enorme uitdaging gezien de winterse omstandigheden. Bovendien was (en is) de Maas een regenrivier met sterke stromingen en veel wisselende waterniveaus.Een dergelijke grote opdracht oversteeg de mogelijkheden van de Canadese genie. Daarom kreeg Walsh voor dit project versterking van ruim 1.000 man aan Britse genietroepen. Op 9 december 1944 begonnen ongeveer 300 Canadese genisten met de bouw van een brug op de plaats van de veerverbinding tussen Niftrik en Ravenstein. De tweede brug wees Walsh toe aan de Britten. Deze was dichter gelegen bij de in mei 1940 vernielde spoorbrug, maar zou veel langer worden. De bruggen liepen van dijk tot dijk, in beide gevallen een forse afstand om te overbruggen.Tijdens de Tweede Wereldoorlog had een Engelsman, Donald Bailey, een systeem ontwikkeld voor het leggen van noodbruggen die bestonden uit voorgefabriceerde onderdelen die zonder zwaar materieel en snel in elkaar gezet konden worden. In West-Europa, inclusief Nederland, zijn met deze techniek honderden Baileybruggen gebouwd.De bouw van de beide bruggen over de Maas verliep volgens de Canadese geschiedschrijver door de slechte omstandigheden ’extreem moeilijk’. Toch lukte het de Canadese genisten in vijf dagen hun tweehonderd meter lange brug aan te leggen. De aanleg van de toegangswegen naar deze brug duurden enkele dagen langer. Gebrek aan voldoende materieel voor de tweede brug was er de oorzaak van dat de Britse genie niet gelijk optrok met haar Canadese collega’s. Toch was ook die brug voor de kerst van 1944 gereed. De ‘Britse brug’ had bijna een dubbele lengte als het Canadese exemplaar.De Britten noemden hun brug heel toepasselijk ‘Quebec’, naar de hoofdstad van de gelijknamige Canadese provincie. De ‘Canadese brug’ kreeg de naam ‘Yardley’, vernoemd naar een Canadese luitenant wiens eenheid betrokken was bij de bouw van de brug. Veel Canadese bruggen kregen namen van kameraden die men verloren had in de campagne van 1944/45. Yardley was eerder in Normandië ernstig gewond geraakt.

 Canadezen bouwen bruggen Canadians building bridges Kanadier bauen Brücken

The Allied invasion of the Italian peninsula started on 3 September 1943 with minor landings in the toe of Italy, with the intention to divert the Germans from the main invasion area near Salerno. On 9 September, one day after the Italians had signed the armistice, the Allied main force landed at Salerno (Operation Avalanche). The invasion force, under command of General Mark Clark, comprised of the U.S. 5th Army, the 82nd Airborne Division and the British X Corps. Prior to the landing no preparatory bombardment was executed in order to secure the element of surprise. This however proved to be in vain. The Germans had defensive troops in the area. Despite this setback the Allies managed to land and secure a 35 mile broad beachfront. On 12 September the German 10th Army counterattacked the bridgehead; it could barely be held. The German counterattack led to heavy casualties and, at some points, reached the beaches. In the end the German counterattack failed because Hitler refused Field-Marshal Kesselring to employ more troops. For the Allies Operation Avalanche did not bring the quick advance through Italy that was hoped for. They were stopped at the German Gustav Line, centred around Monte Cassino. Rome itself was not reached before 4 June 1944. In spite of his weak planning General Clark was awarded the Distinguished Service Cross for his brave conduct. Clark was frequently seen in the most forward positions encouraging his troops.   Free entrance. It is open only on Saturday mornings 9:30-12:30.

The Allied landing at Salerno on 9 September 1943 coincided with the proclamation of the armistice of the Kingdom of Italy and marked the beginning of the liberation campaign of the Italian mainland. It failed to enforce a quick advance to Rome and gave way to the bloody operations centred around Monte Cassino.

The Allied invasion of the Italian peninsula started on 3 September 1943 with minor landings in the toe of Italy, with the intention to divert the Germans from the main invasion area near Salerno. On 9 September, one day after the Italians had signed the armistice, the Allied main force landed at Salerno (Operation Avalanche). The invasion force, under command of General Mark Clark, comprised of the U.S. 5th Army, the 82nd Airborne Division and the British X Corps.

Prior to the landing no preparatory bombardment was executed in order to secure the element of surprise. This however proved to be in vain. The Germans had defensive troops in the area. Despite this setback the Allies managed to land and secure a 35 mile broad beachfront. On 12 September the German 10th Army counterattacked the bridgehead; it could barely be held.
The German counterattack led to heavy casualties and, at some points, reached the beaches. In the end the German counterattack failed because Hitler refused Field-Marshal Kesselring to employ more troops.

For the Allies Operation Avalanche did not bring the quick advance through Italy that was hoped for. They were stopped at the German Gustav Line, centred around Monte Cassino. Rome itself was not reached before 4 June 1944. In spite of his weak planning General Clark was awarded the Distinguished Service Cross for his brave conduct. Clark was frequently seen in the most forward positions encouraging his troops.

&nbsp;

Free entrance. It is open only on Saturday mornings 9:30-12:30.

Campo della Memoria in Nettuno

 Le Domaine du Souvenir (Campo della Memoria) de Nettuno est le seul cimetière militaire italien à être réservé aux soldats de la République sociale italienne (RSI). La RSI fut le régime fasciste formé après que le gouvernement italien officiel ait signé l’armistice avec les Alliés en septembre 1943. Le Royaume d’Italie s’allia aux Alliés, tandis que la République restait fidèle aux Allemands. Le cimetière compte 114 tombes militaires, dont 65 appartiennent à des soldats du bataillon Barbarigo de l’infanterie marine de la division X MAS. Il s’étend sur une grande pelouse verte où s’élèvent un autel en pierre, un sépulcre et la croix de saint André, hommage à la foi chrétienne et emblème de la division X MAS. Ce cimetière de guerre fut inauguré en mars 1993. En juin 2005, le ministre italien de la Défense en fit l’acquisition. Dans un esprit de réconciliation, une délégation d’officiers de la marine royale britannique rendit hommage aux soldats tombés en janvier 2007. Le bataillon Barbarigo atteignit la ligne de front près d’Anzio à la fin du mois de février 1944 alors qu’une partie des forces allemandes avait l’intention de refouler l’invasion des Alliés. À la fin mai, le bataillon s’était retiré d’Anzio. Il prit part à différents combats contre les forces alliées sur le territoire italien jusqu’à la fin de la guerre. Le bataillon portait le nom d’Agostino Barbarigo, célèbre amiral vénitien du 16e siècle. Sur son étendard figurait le lion de saint Marc ainsi que la devise Iterum rudit leo (le lion rugit à nouveau). Der Friedhof beherbergt 114 Soldatengräber. In 65 davon liegen Soldaten des Barbarigo-Bataillons der Marineinfanterie der X-MAS-Division. Er besteht aus einem großen grünen Rasen mit einem Steinaltar, einem Grabmal und in der Mitte einem Andreaskreuz, das den christlichen Glauben symbolisiert und außerdem das Wappen der X-MAS-Division ist. Der Soldatenfriedhof wurde im März 1993 eröffnet und ging im Juni 2005 in das Eigentum des italienischen Verteidigungsministeriums über. Im Januar 2007 besuchte eine Delegation aus Offizieren der britischen Marine den Friedhof, um die Gefallenen im Geiste der Versöhnung zu ehren. Das Barbarigo-Bataillon war Teil der deutschen Streitkräfte, die zur Abwehr der alliierten Invasion eingesetzt wurden, und traf Ende Februar 1944 an der Front bei Anzio ein. Ende Mai wurde das Bataillon aus Anzio zurückgezogen und nahm danach bis Kriegsende noch an mehreren Kämpfen gegen die alliierten Streitkräfte in Italien teil. Namensgeber des Bataillons war Agostino Barbarigo, ein berühmter venezianischer Admiral des 16. Jahrhunderts. Auf der Fahne des Bataillons sind der Markuslöwe und die Worte Iterum rudit leo (Wieder brüllt der Löwe) abgebildet. Pole Pamięci (Campo della Memoria) w Nettuno jest jedynym wojskowym cmentarzem we Włoszech przeznaczonym dla żołnierzy Włoskiej Republiki Socjalnej. Republika ta była faszystowskim reżimem utworzonym po podpisaniu przez włoski rząd rozejmu z aliantami we wrześniu 1943 roku. Podczas gdy Zjednoczone Królestwo Włoch sprzymierzyło się z aliantami, Republika pozostała lojalna wobec Niemiec. Na cmentarzu znajduje się 114 mogił wojennych; 65 spośród nich to nagrobki żołnierzy piechoty morskiej Batalionu Barbarigo z X Flotylli MAS. Pole jest rozległym, zielonym trawnikiem; znajduje się tam również kamienny ołtarz, grobowiec, a pośrodku krzyż św. Andrzeja – stanowiący hołd dla wiary chrześcijańskiej i element herbu X Flotylli MAS. Cmentarz wojenny założono w marcu 1993 roku. W czerwcu 2005 roku właścicielem nieruchomości zostało Włoskie Ministerstwo Obrony . W styczniu 2007 roku, w duchu pojednania, delegacja brytyjskich oficerów Królewskiej Marynarki Wojennej złożyła hołd poległym. Stanowiący część niemieckich sił Batalion Barbarigo dotarł do linii frontu nieopodal Anzio pod koniec lutego 1944 – z intencją odparcia inwazji alianckiej. Z końcem maja batalion wycofał się z Anzio i do czasu zakończenia wojny brał udział w kilku walkach przeciwko siłom alianckim sprzymierzonym we Włoszech. Swoją nazwę batalion zawdzięcza Agostinowi Barbarigo, słynnemu szesnastowiecznemu admirałowi weneckiemu. Na fladze batalionu znajdował się wizerunek lwa św. Marka oraz słowa Iterum rudit leo (lew znów ryczy). Het oorlogskerkhof (Campo della Memoria) in Nettuno is de enige militaire begraafplaats in Italië bestemd voor soldaten van de Italiaans Sociale Republiek die met Nazi Duitsland collaboreerde. Op de begraafplaats liggen o.a. 65 mariniers begraven die tegen de geallieerden streden bij Anzio en Nettuno. Het oorlogskerkhof (Campo della Memoria) in Nettuno is voor soldaten van de Italiaans Sociale Republiek de enige militaire begraafplaats in Italië. Dit fascistische regime scheidde zich af van het koninkrijk Italië nadat dit op 3 september 1943 een wapenstilstand met de geallieerden had gesloten. Terwijl het koninkrijk Italië de oorlog aan de zijde van de geallieerden voortzette, bleef de Republiek de Duitse zaak trouw. De begraafplaats biedt plaats aan 114 gesneuvelde soldaten; 65 daarvan behoren toe aan mariniers van het Decima Barbarigo bataljon dat onderdeel was van de X MAS divisie. De begraafplaats is in maart 1993 ingewijd. In juni 2005 werd het Italiaanse Ministerie van Defensie eigenaar. De militaire begraafplaats heeft een groot gazon, een stenen altaar en in het midden een groot St. Andreas-kruis als symbool van het christelijke geloof en het embleem van de X-MAS Divisie. Als teken van verzoening werd het kerkhof in 2007 bezocht door een delegatie van officieren van de Britse Koninklijke Marine. Na de geallieerde landing bij Anzio en Nettuno op 22 januari 1944 werd het Barbarigo bataljon ingezet als onderdeel van de Duitse verdediging. De eenheid bereikte het front in februari en bleef daar tot eind mei 1944. Het bataljon trok zich terug om vervolgens tot het einde van de oorlog betrokken te zijn bij tal van gevechten tegen de naar het noorden oprukkende geallieerden. Het bataljon was genoemd naar de 16e eeuwse Venetiaanse admiraal Barbarigo. De vlag van het bataljon droeg het beeld van de leeuw van St. Marcus met de woorden Iterum rudit leo (De leeuw brult opnieuw). L’invasione alleata della penisola italiana iniziò il 3 settembre 1943 con degli sbarchi minori nella punta dello stivale, con l’intenzione di spostare i tedeschi dall’area che era stata designata a un’invasione più cospicua, vicino a Salerno (Operazione Avalanche). La forza di invasione, sotto il comando del Generale Mark Clark, era composta dalla quinta armata americana, dall’82esima divisione aerotrasportata e dai britannici X Corps. Prima dello sbarco non fu effettuato nessun bombardamento preparatorio, per aggiungere l’elemento sorpresa. Invano, perché i tedeschi avevano già delle truppe difensive nell’area. Nonostante questo intoppo gli alleati riuscirono a sbarcare e ad assicurarsi una linea costiera di 35 miglia. Il 12 settembre la decima armata tedesca contrattaccò la testa di ponte, che fu trattenuta a stento. Il contrattacco tedesco causò molte perdite e, in alcuni punti, raggiunse le spiagge. Alla fine, il contrattacco tedesco fallì perché Hitler rifiutò la richiesta del Feldmaresciallo Kesselring di impiegare più truppe. Per gli alleati, l’Operazione Avalanche non portò alla veloce avanzata risalendo l’Italia come sperato. Essi dovettero fermarsi lungo la Linea Gustav, che ruotava intorno a Montecassino. Roma stessa non fu raggiunta prima del 4 giugno 1944. Nonostante i difetti nella pianificazione, il Generale Clark fu decorato della Distinguished Service Cross per la sua coraggiosa condotta. Clark era visto di frequente nelle posizioni di testa a incoraggiare le sue truppe. Entrata libera. Aperto esclusivamente la domenica mattina dalle 9.30 alle 12.30. The Allied invasion of the Italian peninsula started on 3 September 1943 with minor landings in the toe of Italy, with the intention to divert the Germans from the main invasion area near Salerno. On 9 September, one day after the Italians had signed the armistice, the Allied main force landed at Salerno (Operation Avalanche). The invasion force, under command of General Mark Clark, comprised of the U.S. 5th Army, the 82nd Airborne Division and the British X Corps. Prior to the landing no preparatory bombardment was executed in order to secure the element of surprise. This however proved to be in vain. The Germans had defensive troops in the area. Despite this setback the Allies managed to land and secure a 35 mile broad beachfront. On 12 September the German 10th Army counterattacked the bridgehead; it could barely be held. The German counterattack led to heavy casualties and, at some points, reached the beaches. In the end the German counterattack failed because Hitler refused Field-Marshal Kesselring to employ more troops. For the Allies Operation Avalanche did not bring the quick advance through Italy that was hoped for. They were stopped at the German Gustav Line, centred around Monte Cassino. Rome itself was not reached before 4 June 1944. In spite of his weak planning General Clark was awarded the Distinguished Service Cross for his brave conduct. Clark was frequently seen in the most forward positions encouraging his troops.   Free entrance. It is open only on Saturday mornings 9:30-12:30.

 Domaine du Souvenir de Nettuno Campo della Memoria in Nettuno Pole Pamięci w Nettuno De Millitaire begraafplaats in Nettuno Campo della Memoria in Nettuno Campo della Memoria in Nettuno

Following the Allied invasion of Normandy and their advance northwards, Allied fighters became increasingly active over the Netherlands from September 1944 onwards. The bombers and fighters used the major rivers in the Rivierengebied, among others, for their navigation. During flights towards Germany, they faced anti-aircraft fire and attacks by enemy aircraft in the sky. The Luftwaffe stationed fighter planes in the Netherlands to defend the airspace. The roar of the planes also created hope among the population; it meant that people were fighting for their liberation. But as soon as people heard the planes or anti-aircraft guns, they rushed inside or sought shelter. That way they hoped to be safe from the violence coming from above. In Vuren, a father pulled his playing daughters inside when he heard the anti-aircraft gunfire. However, the Polish plane that was shot down landed right on their house killing all three of them. The pilot who jumped out of the plane survived the crash and was captured.The price paid by the Allies was high. Without the commitment and sacrifice of the Allied pilots, the repression and persecution in the Netherlands (and Europe) would probably have lasted a lot longer. In total, the RAF lost 55,000 airmen and the USA Air Force more than 37,000, of which many hundreds came down in the Rivierenland area.

Leentje en Myntje van der Meijden who died when a Polish airplane crashed on their house. 

German radarstation 'Gorilla' at Schoonrewoerd, during the Second World War. 

Crashed planes

Following the Allied invasion of Normandy and their advance northwards, Allied fighters became increasingly active over the Netherlands from September 1944 onwards. The bombers and fighters used the major rivers in the Rivierengebied, among others, for their navigation. During flights towards Germany, they faced anti-aircraft fire and attacks by enemy aircraft in the sky. The Luftwaffe stationed fighter planes in the Netherlands to defend the airspace. The roar of the planes also created hope among the population; it meant that people were fighting for their liberation. But as soon as people heard the planes or anti-aircraft guns, they rushed inside or sought shelter. That way they hoped to be safe from the violence coming from above. In Vuren, a father pulled his playing daughters inside when he heard the anti-aircraft gunfire. However, the Polish plane that was shot down landed right on their house killing all three of them. The pilot who jumped out of the plane survived the crash and was captured.The price paid by the Allies was high. Without the commitment and sacrifice of the Allied pilots, the repression and persecution in the Netherlands (and Europe) would probably have lasted a lot longer. In total, the RAF lost 55,000 airmen and the USA Air Force more than 37,000, of which many hundreds came down in the Rivierenland area. Na de invasie van de geallieerden in Normandië en hun opmars naar het noorden zijn vanaf september 1944 steeds meer geallieerde jagers actief boven Nederland. De bommenwerpers en jachtvliegtuigen maakten voor hun navigatie o.a. gebruik van de grote rivieren in het Rivierengebied.Tijdens de vluchten richting Duitsland kregen ze te maken met luchtafweergeschut en aanvallen van vijandelijke toestellen in de lucht. De Luftwaffe stationeerde in Nederland namelijk jachtvliegtuigen om het luchtruim te verdedigen.Het geronk van de vliegtuigen zorgde ook voor hoop onder de bevolking; er werd gestreden voor bevrijding. Maar zodra de mensen de vliegtuigen of het luchtafweergeschut hoorden, haastte men zich naar binnen of zochten een schuilplaats. Zo hoopte men veilig te zijn voor het geweld dat van boven kwam. In Vuren haalde een vader zijn spelende dochters naar binnen toen hij het afweergeschut hoorde. Het Poolse vliegtuig dat werd neergehaald kwam echter precies op hun woning terecht waarbij ze alledrie om het leven kwamen. De piloot die uit het vliegtuig sprong, overleefde de crash en werd gevangen genomen.De prijs die betaald werd door de geallieerden was hoog. Zonder de inzet en opoffering van de geallieerde vliegers had de onderdrukking en vervolging in Nederland (en Europa) waarschijnlijk nog een stuk langer geduurd. In totaal verloor de RAF 55.000 vliegeniers en de US Air Force meer dan 37.000, daarvan kwamen er vele honderden neer in het Rivierengebied.

 Neergestorte vliegtuigen  Crashed planes

The Flakturm (flak tower) Tiergarten, also known as the ‘Zoo-Bunker’, was the first flak tower complex that was constructed in Berlin to protect the city against the Allied air raids. The construction of the G-Turm (cannon tower) began in October 1940 and was finished in April 1941. The tower consisted of six floors and one cellar, which were used not only for the Luftwaffe personnel, but also as a military hospital. As usual, the towers were also used as an air raid shelter with the planned capacity of 30,000 people to be sheltered. The second floor consisted of climatized rooms for the storage of art pieces from fourteen Berlin museums. The tower had its own autonomic water and electricity supply system. Near the G-Turm an L-Turm (command tower) was also constructed, which served as a command and coordination centre for all Flak units in Berlin. During the battle of Berlin, the L-Turm was chosen as a command post for additional garrison units and services and remained practically a single radio communication centre for the encircled capital with the outer world. Due to their size and function, the towers rapidly became preferred targets for the Soviet artillery and aircraft, which practically locked both bunker personnel, local inhabitants, and patients inside. The garrison surrendered on 1 May 1945, faster than the Soviet troops expected, and approximately 2,500 Germans (1,500 wounded from the bunker hospital included) were captured. After the war, the bunkers were shortly used as a civil hospital and a homeless shelter. Both bunkers were destroyed – after several attempts – &nbsp;by the British troops in 1947 and 1948. The rest was liquidated by the West Berlin authorities two decades later.

Berlin citizens resting near the half-destroyed Flakturm, 1947/48.

Flakturm Tiergarten, 1947/48

The Flakturm Tiergarten in a wartime service, April 1942.

Flakturm Tiergarten, April 1942

The damaged Flakturm Tiergarten with a destroyed Soviet IS-2 tank, May 1945.

Flakturm Tiergarten, May 1945

Flakturm Tiergarten

La Flakturm (tour de flak) Tiergarten, également connu sous le nom de «&nbsp;Zoo-Bunker&nbsp;», était le premier complexe de tours anti-aériens construit à Berlin pour protéger la ville contre les raids aériens alliés. La construction du G-Turm (tour à canons) a commencé en octobre&nbsp;1940 et s’est terminée en avril 1941. La tour se composait de six étages et d’une cave, qui ont été utilisés non seulement pour le personnel de la Luftwaffe, mais aussi comme hôpital militaire. Comme d’habitude, les tours ont été utilisées comme abri anti-aérien avec une capacité d’accueil de 30&nbsp;000 personnes. Le deuxième étage se composait également de pièces climatisées pour le stockage des œuvres d’art de quatorze musées berlinois. La tour avait son propre système autonome d’approvisionnement en eau et en électricité. Près du G-Turm, une L-Turm (tour de commandement) a également été construite, et servait de centre de commandement et de coordination pour toutes les unités Flak à Berlin. Pendant la bataille de Berlin, la L-Turm a été choisie comme poste de commandement pour des unités et des services de garnison supplémentaires et est resté pratiquement le seul centre de communication radio avec le monde extérieur pour la capitale encerclée. En raison de leur taille et de leur fonction, les tours sont rapidement devenues des cibles privilégiées pour l’artillerie et les avions soviétiques, ce qui a pratiquement enfermé à la fois le personnel du bunker, les habitants locaux et les patients à l’intérieur. La garnison capitula le 1er&nbsp;mai&nbsp;1945, ce qui fut plus vite que ne l’espéraient les troupes soviétiques, et environ 2 500 Allemands (dont 1 500 blessés de l’hôpital du bunker) ont été capturés. Après la guerre, les bunkers ont été rapidement utilisés comme hôpital civil et refuge pour les sans-abris. Avant et après plusieurs tentatives, les deux bunkers ont été détruits par les troupes britanniques en 1947 et 1948 et le reste a été liquidé par les autorités de Berlin-Ouest deux décennies plus tard. Der Flakturm Tiergarten, auch bekannt als „Zoo-Bunker“, war der erste Flakturmkomplex Berlins und wurde zum Schutz vor den alliierten Luftangriffen errichtet. Der Bau des G-Turms (Geschützturms) begann im Oktober 1940 und er wurde im April 1941 fertiggestellt. Der Turmkomplex umfasste sechs Stockwerke und einen Keller und beherbergte nicht nur das Personal der Luftwaffe, sondern wurde auch als Lazarett genutzt. Die Türme dienten genau wie die anderen Flakkomplexe auch als Luftschutzbunker und waren für 30.000 Personen konzipiert. Im zweiten Stockwerk befanden sich außerdem klimatisierte Räume, in denen Kunstwerke aus vierzehn Berliner Museen gelagert wurden. Der Turmkomplex verfügte über ein eigenes autonomes Wasser- und Stromversorgungssystem. In der Nähe des G-Turms wurde auch ein L-Turm (Leitturm) errichtet, der als Kommando- und Koordinationszentrale für sämtliche Flak-Einheiten Berlins diente. Während der Schlacht um Berlin wurde der L-Turm zum Gefechtsstand für weitere Garnisonseinheiten und Dienststellen und war praktisch eine riesige Funkzentrale, die eine Kommunikation zwischen der eingekesselten Hauptstadt und der Außenwelt ermöglichte. Aufgrund ihrer Größe und Funktion wurden die Türme schnell zu bevorzugten Zielen der sowjetischen Artillerie und Luftwaffe, wodurch sowohl das Bunkerpersonal als auch die Bevölkerung und die Patienten praktisch in ihrem Inneren eingeschlossen waren. Die Garnison kapitulierte am 1.&nbsp;Mai 1945 – schneller als die sowjetischen Truppen erwartet hatten – und etwa 2.500 Deutsche wurden gefangen genommen (einschließlich 1.500 Verwundete aus dem Bunkerkrankenhaus). Nach dem Krieg wurden die Bunker kurzzeitig als Zivilkrankenhaus und Obdachlosenunterkunft genutzt, bevor beide Bunker nach mehreren Sprengungen im Jahr 1947 und 1948 von den britischen Truppen zerstört wurden. Die Überreste wurden zwei Jahrzehnte später von den Westberliner Behörden abgetragen. De Flakturm (luchtafweertoren) Tiergarten, ook wel bekend als de 'Zoo-Bunker', was het eerste luchtafweertorencomplex dat in Berlijn werd gebouwd om de stad te beschermen tegen luchtaanvallen van de geallieerden. De bouw van de G-Turm (kanontoren) ging van start in oktober 1940 en werd voltooid in april 1941. De toren bestond uit zes verdiepingen en een kelder. Deze werden niet alleen gebruikt door manschappen van de Luftwaffe, maar dienden ook als militair hospitaal. Zoals gebruikelijk deden de torens ook dienst als schuilplaats tegen luchtaanvallen, met een geplande capaciteit van 30.000 mensen. De tweede verdieping bestond bovendien uit geklimatiseerde kamers voor de opslag van kunstwerken uit veertien Berlijnse musea. De toren had zijn eigen autonome water- en elektriciteitsvoorziening. In de buurt van de G-Turm werd tevens een L-Turm (commandotoren) gebouwd. Deze diende als commando- en coördinatiecentrum voor alle luchtafweereenheden in Berlijn. Tijdens de Slag om Berlijn werd de L-Turm geselecteerd als commandopost voor aanvullende garnizoeneenheden en -diensten, en bleef het praktisch het enige centrum in de omsingelde hoofdstad voor radiocommunicatie met de buitenwereld. Door hun omvang en functie werden de torens al snel geliefde doelwitten voor de artillerie en luchtmacht van het Sovjetleger. Het bunkerpersoneel, de plaatselijke bevolking en de patiënten zaten praktisch opgesloten. Het garnizoen capituleerde op 1 mei 1945, sneller dan de Sovjettroepen hadden verwacht. Ongeveer 2.500 Duitsers (waaronder 1.500 gewonden uit het bunkerhospitaal) werden gevangengenomen. Na de oorlog werden de bunkers korte tijd gebruikt als burgerziekenhuis en als daklozenopvang. Na diverse pogingen werden beide bunkers in 1947 en 1948 echter vernietigd door Britse troepen. De rest werd twee decennia later door de West-Berlijnse autoriteiten met de grond gelijk gemaakt.

 Flakturm Tiergarten Flakturm Tiergarten Flakturm Tiergarten

The bridge, known as Saský most (Saxon Bridge), was built in 1848-1852 based plans of Lexa Stelzer and replaced an earlier Saxon Bridge built in the 16th century. In 1860, sculptures from different parts of the city were placed on the bridge. After the war in 1945, the bridge and the neigbouring street were renamed in honour of American wartime President, Franklin D. Roosevelt. Surprisingly during the communist period, the street nor the bridge were not renamed despite tensions with the United States during the Cold War.It was on this bridge, that local Pilsen resistance fighter, Jindřich Křečan, lost his life in the final days of the war. Born on 20 June 1916, Pacov (Pelhrimov), Jindřich was part of the Kolo na Strěle resistance group. At the end of the war, he joined the anti-fascist uprising. On May 5, 1945, he tried to stop a car full of German soldiers on the bridge but was shot in the neck and succumbed to his injuries on the bridge. A commemorative plaque was placed here marking Jindřich Křečan final act of resistance in the war.

Jindřich Křečan commemorative plaque on the Roosevelt Bridge

Jindřich Křečan Commemorative Plaque at the Roosevelt bridge

Le pont, connu sous le nom de Saský most (pont saxon), a été construit en 1848-1852 d'après les plans de Lexa Stelzer et a remplacé un précédent pont saxon construit au XVIe siècle. En 1860, des sculptures provenant de différents quartiers de la ville ont été placées sur le pont. Après la guerre, en 1945, le pont et la rue voisine ont été renommés en l'honneur du président américain de la guerre, Franklin D. Roosevelt. Étonnamment, pendant la période communiste, ni la rue ni le pont n'ont été renommés malgré les tensions avec les États-Unis pendant la guerre froide.C'est sur ce pont, que le résistant local de Pilsen, Jindřich Křečan, a perdu la vie dans les derniers jours de la guerre. Né le 20 juin 1916, à Pacov (Pelhrimov), Jindřich faisait partie du groupe de résistance Kolo na Strěle. À la fin de la guerre, il rejoint le soulèvement antifasciste. Le 5 mai 1945, il a essayé d'arrêter une voiture remplie de soldats allemands sur le pont, mais a reçu une balle dans le cou et a succombé à ses blessures sur le pont. Une plaque commémorative a été placée ici pour marquer le dernier acte de résistance de Jindřich Křečan pendant la guerre. Il ponte, noto come Saský Most (Ponte Sassone), fu costruito tra il 1848 e il 1852 su progetto di Lexa Stelzer e sostituì un precedente ponte sassone costruito nel XVI secolo. Nel 1860 furono collocate sul ponte sculture provenienti da diverse parti della città. Dopo la guerra, nel 1945, il ponte e la strada adiacente vennero ribattezzati in onore di Franklin D. Roosevelt, presidente americano durante gli anni della guerra. Sorprendentemente, nel periodo comunista, nonostante le tensioni con gli Stati Uniti durante la Guerra Fredda, non fu cambiato nome né alla strada né al ponte.È su questo ponte che il combattente della resistenza locale di Pilsen, Jindřich Křečan, perse la vita negli ultimi giorni di guerra. Nato il 20 giugno 1916 a Pacov (Pelhrimov), Jindřich faceva parte del gruppo partigiano Kolo na Strěle. Alla fine della guerra si unì all'insurrezione antifascista. Il 5 maggio 1945 cercò di fermare un'auto piena di soldati tedeschi sul ponte, ma fu colpito da un proiettile al collo e morì sul ponte a causa della ferita. Una targa commemorativa è stata posta qui per ricordare l'ultimo atto di resistenza di Jindřich Křečan durante la guerra. Die als Saský most (Sächsische Brücke) bekannte Brücke wurde 1848-1852 nach Plänen von Lexa Stelzer erbaut und ersetzte eine frühere Sächsische Brücke aus dem 16. Jahrhundert. 1860 wurden auf der Brücke Skulpturen aus verschiedenen Stadtteilen aufgestellt. Nach dem Krieg, 1945, wurden die Brücke und die angrenzende Straße zu Ehren des amerikanischen Präsidenten Franklin D. Roosevelt umbenannt. Erstaunlicherweise wurden weder die Straße noch die Brücke umbenannt, obwohl es während des Kalten Krieges Spannungen mit den Vereinigten Staaten gab.Auf dieser Brücke verlor der Pilsner Widerstandskämpfer Jindřich Křečan in den letzten Kriegstagen sein Leben. Der am 20. Juni 1916 in Pacov (Pelhrimov) geborene Jindřich gehörte der Widerstandsgruppe Kolo na Strěle an. Am Ende des Krieges schloss er sich dem antifaschistischen Aufstand an. Am 5. Mai 1945 versuchte er, ein Auto voller deutscher Soldaten auf der Brücke aufzuhalten, wurde jedoch in den Hals geschossen und erlag seinen Verletzungen auf der Brücke. An dieser Stelle wurde eine Gedenktafel angebracht, die an Jindřich Křečans letzten Akt des Widerstands im Krieg erinnert. De brug, bekend als Saský most (Saksische brug), werd gebouwd in 1848-1852 op basis van plannen van Lexa Stelzer en verving een eerdere Saksische brug uit de 16e eeuw. In 1860 werden beelden uit verschillende delen van de stad op de brug geplaatst. Na de oorlog in 1945 werden de brug en de aangrenzende straat hernoemd ter ere van de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt. Verrassend genoeg werden tijdens de communistische periode noch de straat noch de brug hernoemd, ondanks de spanningen met de Verenigde Staten tijdens de Koude Oorlog.Op deze brug verloor de Pilsener verzetsstrijder Jindřich Křečan zijn leven in de laatste dagen van de oorlog. Jindřich, geboren op 20 juni 1916 in Pacov (Pelhrimov), maakte deel uit van de verzetsgroep Kolo na Strěle. Aan het einde van de oorlog sloot hij zich aan bij de antifascistische opstand. Op 5 mei 1945 probeerde hij op de brug een auto vol Duitse soldaten tegen te houden, maar hij werd in zijn nek geschoten en bezweek op de brug aan zijn verwondingen. Hier is een gedenkplaat geplaatst ter herinnering aan Jindřich Křečan laatste verzetsdaad in de oorlog.

 Plaque commémorative de Jindřich Křečan au pont Roosevelt Targa commemorativa di Jindřich Křečan sul Ponte Roosevelt Jindřich Křečan-Gedenktafel an der Roosevelt-Brücke Jindřich Křečan gedenkplaat bij de Rooseveltbrug

Three memorial plaques were unveiled in honour of the Pilsen resistance fighters in Čechova Street, Resslova Street and Klatovská Avenue in 2017. The families who lived at these addresses helped the Allied paratroopers in Operation Anthropoid who were sent to assassinate Reinhard Heydrich, giving them safe refuge in their homes. Their second strategic objective was to disable the Škoda factory in Plzeň (Operation Canonbury). The first to arrive on 17 April 1942 was Jozef Gabčík, Jan Kubiš, Adolf Opálka and Josef Valčík while Karel Čurda on 23 April. Ultimately, the operation ended in failure after Karel Čurda reported to the Gestapo headquarters in Prague, revealing all those who had helped during the operation. Subsequently, they were arrested, sentenced to death, and executed at Mauthausen Concentration Camp on 24 October 1942.

Cechova street Pilsen resistance commemorative plaque

Memorial Plaque at 34 Cechova Street

Trois plaques commémoratives ont été dévoilées en l'honneur des résistants de Pilsen dans la rue Čechova, la rue Resslova et l'avenue Klatovská en 2017.Les familles qui vivaient à ces adresses ont aidé les parachutistes alliés de l'opération Anthropoïde, envoyés pour assassiner Reinhard Heydrich, en leur offrant un refuge sûr dans leurs maisons. Leur deuxième objectif stratégique était de mettre hors d'état de nuire l'usine Škoda de Plzeň (opération Canonbury). Les premiers à arriver le 17 avril 1942 sont Jozef Gabčík, Jan Kubiš, Adolf Opálka et Josef Valčík tandis que Karel Čurda le 23 avril.En fin de compte, l'opération s'est soldée par un échec après que Karel Čurda se soit présenté au siège de la Gestapo à Prague, révélant tous ceux qui avaient aidé pendant l'opération. Par la suite, ils ont été arrêtés, condamnés à mort et exécutés au camp de concentration de Mauthausen le 24 octobre 1942. Nel 2017 sono state inaugurate tre targhe commemorative in onore dei combattenti della resistenza di Pilsen in via Čechova, via Resslova e viale Klatovská.Le famiglie che vivevano a questi indirizzi aiutarono, offrendo un rifugio sicuro nelle loro case, i paracadutisti alleati, che, nell'ambito dell'Operazione Anthropoid, furono inviati per assassinare Reinhard Heydrich. Il loro secondo obiettivo strategico era quello di mettere fuori uso la fabbrica Škoda di Plzeň (Operazione Canonbury). I primi ad arrivare il 17 aprile 1942 furono Jozef Gabčík, Jan Kubiš, Adolf Opálka e Josef Valčík, mentre Karel Čurda arrovò il 23 di aprile.Alla fine, l'operazione si concluse con un fallimento dopo che Karel Čurda fece rapporto al quartier generale della Gestapo di Praga, rivelando i nomi di tutti coloro che avevano aiutato durante l'operazione. in seguito a ciò, furono tutti arrestati, condannati a morte e giustiziati nel campo di concentramento di Mauthausen il 24 ottobre 1942. Drei Gedenktafeln wurden 2017 zu Ehren der Pilsner Widerstandskämpfer in der Čechova-Straße, Resslova-Straße und Klatovská-Allee enthüllt. Die Familien, die an diesen Adressen wohnten, halfen den alliierten Fallschirmjägern in der Operation Anthropoid, die zur Ermordung von Reinhard Heydrich entsandt wurden, indem sie ihnen in ihren Häusern sicheren Unterschlupf gewährten. Ihr zweites strategisches Ziel war die Ausschaltung des Škoda-Werks in Pilsen (Operation Canonbury). Als erste trafen am 17. April 1942 Jozef Gabčík, Jan Kubiš, Adolf Opálka und Josef Valčík und am 23. April Karel Čurda ein. Schließlich endete die Operation mit einem Fehlschlag, nachdem Karel Čurda der Gestapo-Zentrale in Prag Bericht erstattet und alle Helfer der Operation verraten hatte. Daraufhin wurden sie verhaftet, zum Tode verurteilt und am 24. Oktober 1942 im Konzentrationslager Mauthausen hingerichtet. In 2017 werden drie gedenkplaten onthuld ter ere van de Pilsener verzetsstrijders in de Čechova-straat, de Resslova-straat en de Klatovská-laan. De gezinnen die op deze adressen woonden, hielpen de geallieerde parachutisten in Operatie Anthropoid, die erop uit waren gestuurd om Reinhard Heydrich te vermoorden, door hen een veilige schuilplaats in hun huizen te geven. Hun tweede strategische doel was het uitschakelen van de Škoda fabriek in Plzeň (Operatie Canonbury). De eersten die aankwamen op 17 april 1942 waren Jozef Gabčík, Jan Kubiš, Adolf Opálka en Josef Valčík en Karel Čurda op 23 april. Uiteindelijk liep de operatie op een mislukking uit nadat Karel Čurda verslag uitbracht aan het hoofdkwartier van de Gestapo in Praag en iedereen onthulde die tijdens de operatie had geholpen. Vervolgens werden ze gearresteerd, ter dood veroordeeld en geëxecuteerd in het concentratiekamp Mauthausen op 24 oktober 1942.

 Plaque commémorative au 34, rue Cechova Targa commemorativa in via Cechova 34 Gedenktafel in der Cechova-Straße 34 Gedenkplaat op 34 Cechova Street

On 8 September 1943 the government of Italy announced an armistice. A month later, on 13 October, the Kingdom of Italy declared war on Germany. A new Brigade, the First Motorized Group (I Raggruppamento Motorizzato), was formed in September 1943. Under command of General Vincenzo Dapino. The brigade consisted of about 5,000 soldiers. The main units were the 67th Infantry Regiment Legnano, the LI Cadets’ Battalion of Bersaglieri and the 11th Artillery Regiment. The brigade was attached to the the U.S. 5th Army. Highly spirited but poorly armed, the unit bore the heavy responsibility of redeeming the military honour of the Italian Royal Army. The First Motorized Group was ordered to conquer Monte Lungo during the Allied offensive in San Pietro Valley from 8 - 16 December 1943. The mountain was occupied by the German 15th Panzer Grenadier Division and a key point in blocking the Allied advance to the North. On 8 December 1943 the Italian Brigade advanced together with units of the U.S. II Corps under cover of the morning mist. As soon as the mist disappeared, the advancing soldiers were exposed and their old German allies prepared a deadly reception. The Italians suffered heavy casualties (47 dead and 102 injured) in the hastily planned mission. The first attack on Monte Lungo was unsuccessful. On 16 December the attack was repeated. Now better prepared and supported by heavy artillery bombardments the peak was conquered by the joint forces. The Italian actions at Monte Lungo did much to remove the Allied distrust of the Italian soldiers fighting on their side.

On 13 October 1943 the Kingdom of Italy declared war on Germany and was recognized as a cobelligerent by the Allies. The Battle of Monte Lungo, that took place between 8 and 16 December 1943, was the first engagement of the Royal Army fighting alongside the Allied forces in Italy.

On 8 September 1943 the government of Italy announced an armistice. A month later, on 13 October, the Kingdom of Italy declared war on Germany. A new Brigade, the First Motorized Group (I Raggruppamento Motorizzato), was formed in September 1943. Under command of General Vincenzo Dapino. The brigade consisted of about 5,000 soldiers. The main units were the 67th Infantry Regiment Legnano, the LI Cadets’ Battalion of Bersaglieri and the 11th Artillery Regiment. The brigade was attached to the the U.S. 5th Army. Highly spirited but poorly armed, the unit bore the heavy responsibility of redeeming the military honour of the Italian Royal Army.

The First Motorized Group was ordered to conquer Monte Lungo during the Allied offensive in San Pietro Valley from 8 - 16 December 1943. The mountain was occupied by the German 15th Panzer Grenadier Division and a key point in blocking the Allied advance to the North. On 8 December 1943 the Italian Brigade advanced together with units of the U.S. II Corps under cover of the morning mist. As soon as the mist disappeared, the advancing soldiers were exposed and their old German allies prepared a deadly reception. The Italians suffered heavy casualties (47 dead and 102 injured) in the hastily planned mission. The first attack on Monte Lungo was unsuccessful.

On 16 December the attack was repeated. Now better prepared and supported by heavy artillery bombardments the peak was conquered by the joint forces. The Italian actions at Monte Lungo did much to remove the Allied distrust of the Italian soldiers fighting on their side.

Public Domain

The Battle of Monte Lungo

Le gouvernement italien signa l’armistice le 8 septembre 1943. Un mois plus tard, le 13 octobre, le Royaume d’Italie déclara la guerre à l’Allemagne. Le 1er groupe motorisé (I Raggruppamento Motorizzato) fut formé en septembre. Commandé par le général Vincenzo Dapino, il comptait environ 5 000 soldats. Ses unités principales étaient le 67e régiment d’infanterie Legnano, le bataillon des cadets des bersagliers et le 11e régiment d’artillerie. La brigade était rattachée à la 5e armée américaine. Très motivée mais peu équipée, l’unité portait la lourde responsabilité de sauver l’honneur de l’armée royale italienne. Le 1er groupe motorisé reçut l’ordre de conquérir le mont Lungo lors de l’offensive des Alliés dans la vallée de San Pietro du 8 au 16 décembre 1943. Occupée par la 15e division SS de grenadiers allemands, la colline était l’un des endroits clés qui empêchaient les Alliés de progresser vers le nord. Profitant de la brume matinale du 8 décembre 1943, la brigade italienne avança aux côtés des unités du 2e corps américain. Les soldats furent repérés dès que le brouillard se dissipa et leurs anciens alliés allemands leur réservèrent un accueil des plus sanglants. Les Italiens subirent de lourdes pertes (47 morts et 102 blessés) lors de cette mission improvisée. La première offensive pour le mont Lungo se solda par un échec. Une deuxième tentative fut lancée le 16 décembre. Désormais mieux préparées, les forces alliées s’emparèrent du sommet de la colline sous les bombardements d’artillerie. Les attaques des Italiens contribuèrent fortement à la perte de confiance que les Alliés avaient accordée aux soldats italiens qui combattaient à leurs côtés. 8 września 1943 roku rząd Włoch przystał na rozejm. Miesiąc później, 13 października, Zjednoczone Królestwo Włoch wypowiedziało wojnę Niemcom. Pod dowództwem generała Vincenzo Dapino we wrześniu 1943 roku utworzono nową brygadę, Pierwszą Grupę Zmotoryzowaną (I Raggruppamento Motorizzato). Brygadę tworzyło około 5000 żołnierzy. Głównymi jednostkami były 67 Pułk Piechoty Legnano, 51 Kadecki Pułk Bersalierów i 11 Pułk Artylerii. Brygadę przyłączono do amerykańskiej 5 Armii. Bojowo nastawiona, choć raczej słabo uzbrojona jednostka była odpowiedzialna za obronę wojskowego honoru Królewskiej Armii Włoch. Pierwszej Grupie Zmotoryzowanej polecono zdobycie Monte Lungo podczas alianckiej ofensywy w dolinie San Pietro, prowadzonej między 8 a 16 grudnia 1943 roku. Górę okupowała niemiecka 15 Dywizja Grenadierów Pancernych; stanowiła ona także kluczowy punkt blokujący aliancki pochód na północ. 8 grudnia 1943 roku, pod osłoną porannej mgły, włoska brygada i jednostki amerykańskiego 2 Korpusu rozpoczęły natarcie. Tuż po opadnięciu mgły nacierający żołnierze zostali odsłonięci, a ich dawni niemieccy alianci zgotowali im śmiertelne powitanie. W tej pospiesznie zorganizowanej akcji Włosi odnieśli ciężkie straty – 47 ofiar śmiertelnych i 102 rannych. Pierwszy atak na Monte Lungo nie został zwieńczony sukcesem. 16 grudnia nastąpił powtórny atak. Dzięki starannemu przygotowaniu i wsparciu ciężkich bombardowań artyleryjskich sojusznicze siły zdobyły szczyt. Włoskie działania na Monte Lungo znacząco przyczyniły się do zniwelowania nieufności aliantów względem włoskich żołnierzy walczących po ich stronie. Op 13 oktober 1943 verklaarde het koninkrijk Italië de oorlog aan Duitsland. De slag om Monte Lungo, die werd uitgevochten tussen 8 en 16 december, was de eerste veldslag waar eenheden van het Italiaanse Koninklijk Leger meevochten aan geallieerde zijde. Op 8 september 1943 sloot de nieuwe regering van Italië een wapenstilstand met de geallieerden. Eind september werd een nieuwe Italiaanse brigade opgericht, de 1e Gemotoriseerde Groep (I Raggruppamento Motorizzato). De brigade stond onder bevel van generaal Vincenzo Dapino en bestond uit ongeveer 5.000 gemotiveerde maar slecht bewapende soldaten. De brigade werd toegevoegd aan het 5e Amerikaanse Leger en droeg de zware last om voor eerherstel voor het Italiaanse leger te zorgen. Op 13 oktober verklaarde het koninkrijk Italië de oorlog aan zijn voormalige bondgenoot Duitsland. De vuurdoop van de Italianen vond plaats bij Monte Lungo als onderdeel van het geallieerde offensief in de San Pietro vallei. Monte Lungo was daar een belangrijk obstakel voor de geallieerde opmars naar het noorden. De berg was bezet door de Duitse 15e Panzer Grenadier Divisie. Op 8 december 1943 begon de aanval van de Italiaanse brigade, geflankeerd door Amerikaanse troepen onder dekking van de ochtendmist. Toen de mist verdween, werd de opmars pijnlijk zichtbaar. De voormalige Duitse bondgenoten zorgden voor een dodelijke ontvangst. De Italianen leden zware verliezen (47 doden en 102 gewonden)en de haastig opgezette eerste aanval op Monte Lungo mislukte. Op 16 december werd de aanval op Monte Lungo herhaald. De top werd nu uiteindelijk wel veroverd dankzij betere voorbereidingen en sterkere ondersteuning van de artillerie. De dappere aanval van de Italiaanse soldaten op Monte Lungo nam veel van het aanvankelijk nog sterke wantrouwen weg dat de geallieerden jegens de voormalige Duitse bondgenoot koesterden. Am 8. September 1943 erklärte die italienische Regierung sich mit einer Waffenruhe einverstanden. Einen Monat später, am 13. Oktober, erklärte das Königreich Italien Deutschland den Krieg. Im September 1943 wurde eine neue Brigade gebildet, die 1. motorisierte Gruppe (I Raggruppamento Motorizzato), die aus ungefähr 5.000 Soldaten bestand und unter der Führung von General Vincenzo Dapino stand. Ihre Haupteinheiten waren das 67. Infanterieregiment Legnano, das Scharfschützenbataillon und das 11. Artillerieregiment. Die Brigade gehörte zur amerikanischen 5. Armee. Mit viel Kampfgeist und schlechter Bewaffnung trug die Einheit die schwere Verantwortung, die militärische Ehre der königlichen italienischen Armee zu retten. Die 1. motorisierte Gruppe hatte den Auftrag, Monte Lungo während der alliierten Offensive im San-Pietro-Tal vom 8. bis 16. Dezember 1943 zu erobern. Der von der 15. Panzergrenadier-Division besetzte Berg hatte eine Schlüsselstellung bei der Blockierung des Vormarsches der Alliierten nach Norden. Im Schutze des Morgennebels rückte die italienische Brigade zusammen mit dem amerikanischen II. Korps am 8. Dezember 1943 vor. Als der Nebel sich auflöste, waren die Soldaten ohne Deckung und bereiteten ihre ehemaligen deutschen Verbündeten ihnen einen tödlichen Empfang. Die Italiener erlitten bei dieser übereilt geplanten Mission schwere Verluste (47 Tote und 102 Verletzte). Der erste Angriff auf Monte Lungo war erfolglos. Am 16. Dezember folgte ein neuer, besser vorbereiteter und von schwerem Artilleriebeschuss unterstützter Angriff. Dieses Mal wurde der Gipfel mit gemeinsamen Kräften erobert. Durch das italienische Auftreten am Monte Lungo wurde das Misstrauen der Alliierten gegenüber den Italienern, die auf ihrer Seite kämpften, weitgehend aufgelöst. L’8 settembre 1943 il governo italiano annunciò l’armistizio. Un mese più tardi, il 13 ottobre, il Regno d’Italia dichiarò guerra alla Germania. Una nuova brigata, il I Raggruppamento Motorizzato, fu creata nel settembre 1943, sotto il comando del Generale Vincenzo Dapino. Essa comprendeva circa 5000 soldati. Le unità principali erano il 67esimo Reggimento di Fanteria Legnano, il 51esimo Battaglione Cadetti dei Bersaglieri and l’11esimo Reggimento di Artiglieria. La brigata era unita alla Quinta Armata statunitense. Di grande spirito ma malamente armati, l’unità ebbe il grande compito di redimere l’onore dell’esercito italiano. Il Primo Raggruppamento Motorizzato ebbe l’ordine di conquistare Monte Lungo durante l’offensiva alleata nella valle di San Pietro dall’8 al 16 dicembre 1943. La montagna era occupata dalla 15esima Divisione Granatieri Panzer ed esso era un punto chiave per bloccare l’avanzata alleata verso nord. L’8 dicembre 1943 la brigata italiana avanzò insieme ad unità del Secondo Corpo americano sfruttando la nebbia. Non appena essa scomparve, i soldati che avanzavano rimasero esposti e i loro ex alleati prepararono loro un’accoglienza mortale. Gli italiani subirono grandi perdite (47 morti e 102 feriti) in seguito a una missione mal pianificata. Il primo attacco a Monte Lungo non ebbe successo. Il 16 dicembre l’attacco fu ripetuto. Meglio preparate e supportate da un pesante bombardamento di artiglieria, le forze congiunte riuscirono a conquistare la vetta. Le azioni italiane a Monte Lungo furono simboliche per recuperare la fiducia alleata nelle truppe italiane che ora combattevano al loro fianco. On 8 September 1943 the government of Italy announced an armistice. A month later, on 13 October, the Kingdom of Italy declared war on Germany. A new Brigade, the First Motorized Group (I Raggruppamento Motorizzato), was formed in September 1943. Under command of General Vincenzo Dapino. The brigade consisted of about 5,000 soldiers. The main units were the 67th Infantry Regiment Legnano, the LI Cadets’ Battalion of Bersaglieri and the 11th Artillery Regiment. The brigade was attached to the the U.S. 5th Army. Highly spirited but poorly armed, the unit bore the heavy responsibility of redeeming the military honour of the Italian Royal Army. The First Motorized Group was ordered to conquer Monte Lungo during the Allied offensive in San Pietro Valley from 8 - 16 December 1943. The mountain was occupied by the German 15th Panzer Grenadier Division and a key point in blocking the Allied advance to the North. On 8 December 1943 the Italian Brigade advanced together with units of the U.S. II Corps under cover of the morning mist. As soon as the mist disappeared, the advancing soldiers were exposed and their old German allies prepared a deadly reception. The Italians suffered heavy casualties (47 dead and 102 injured) in the hastily planned mission. The first attack on Monte Lungo was unsuccessful. On 16 December the attack was repeated. Now better prepared and supported by heavy artillery bombardments the peak was conquered by the joint forces. The Italian actions at Monte Lungo did much to remove the Allied distrust of the Italian soldiers fighting on their side.

 Bataille pour le Mont Lungo Bitwa o Monte Lungo De Slag bij Monte Lungo Schlacht am Monte Lungo La battaglia di Monte Lungo The Battle of Monte Lungo

The New Forest in Hampshire, England, was a key site in the prepara-tion of D-Day. Close to the English Channel and covered in natural woodland, the area played a key role in ensuring that the invasion of Normandy was a success. It was home to several clandestine bases, including centres for the Hydrographic Survey and Commandos, as well as, at times, a meeting point for the War Cabinet. The Balmer Lawn Hotel at Brockenhurst was used as a staff headquarters, then as a divisional headquarters and finally as a meeting place for the key Allied commanders in the build up to D-Day. The New Forest was also a key site in the physical preparations for the Normandy invasion. The natural camouflage was used to hide the huge levels of organisation on the ground. Troops that would be in-volved in the operation were stationed and readied there. Their equip-ment, vehicles and stores were also hidden under the trees. Each day 12,000 tons of stores and 2,500 vehicles were handled ready to be shipped. Furthermore the New Forest, particularly at Lepe, was important for the construction and launch of the Mulberry Harbours, which were crucial for the landing of the immense amount of troops, equipment and stores needed to secure Allied success. It was also important as the mainline base for Operation Pluto, that provided the Allies with sufficient fuel to operate in France. During the invasion the New Forest was important for the care of those who returned injured, with hospital facilities provided, just a short trip across the channel from the beaches of Normandy.

The New Forest National Park, on the south coast of England, was an important base of operations in the build up to D-Day. The natural camouflage afforded by the woodland and its location on the English Channel made it an ideal place to construct Mulberry Harbours and to hide troops preparing for the invasion.

The New Forest in Hampshire, England, was a key site in the prepara-tion of D-Day. Close to the English Channel and covered in natural woodland, the area played a key role in ensuring that the invasion of Normandy was a success. It was home to several clandestine bases, including centres for the Hydrographic Survey and Commandos, as well as, at times, a meeting point for the War Cabinet. The Balmer Lawn Hotel at Brockenhurst was used as a staff headquarters, then as a divisional headquarters and finally as a meeting place for the key Allied commanders in the build up to D-Day.

The New Forest was also a key site in the physical preparations for the Normandy invasion. The natural camouflage was used to hide the huge levels of organisation on the ground. Troops that would be in-volved in the operation were stationed and readied there. Their equip-ment, vehicles and stores were also hidden under the trees. Each day 12,000 tons of stores and 2,500 vehicles were handled ready to be shipped.

Furthermore the New Forest, particularly at Lepe, was important for the construction and launch of the Mulberry Harbours, which were crucial for the landing of the immense amount of troops, equipment and stores needed to secure Allied success. It was also important as the mainline base for Operation Pluto, that provided the Allies with sufficient fuel to operate in France.

During the invasion the New Forest was important for the care of those who returned injured, with hospital facilities provided, just a short trip across the channel from the beaches of Normandy.

CC, Clausentum

New Forest National Park

 Le parc New Forest, situé dans le comté britannique du Hampshire, sera l’un des sites clés des préparatifs pour le Jour J. Proche de la Manche et bordée par une zone boisée naturelle, la région jouera un rôle essentiel dans la réussite du Débarquement de Normandie. Elle abrite de nombreuses bases secrètes, dont plusieurs centres de relevé hydrographique et de commandos, et accueille occasionnellement les réunions du cabinet de guerre. Le Balmer Lawn Hotel de Brock-enhurst sert de quartier général d’état-major, de quartier général de division, puis de lieu de rencontre des principaux commandants alliés dans l'attente du Jour J. Le parc New Forest est également un lieu clé pour la préparation phy-sique des troupes avant le Débarquement en Normandie, car il offre un camouflage naturel permettant de cacher les nombreux mouvements au sol. Les troupes devant prendre part à l’opération y seront stationnées et entraînées, et leurs équipements, véhicules et approvisionnements cachés sous ses arbres. Chaque jour, 12 000 tonnes d’approvisionnement et 2 500 véhicules y sont traités pour être trans-portés. Le parc, surtout à Lepe, sera un site important pour la construction et le lancement des ports Mulberry, qui s’avéreront essentiels pour dé-barquer la totalité des troupes, équipements et approvisionnements nécessaires à la réussite de l’opération. Le parc abrite également la base principale de l’opération Pluto, qui a permet d’envoyer le carburant nécessaire aux combats en France. Pendant le Débarquement, New Forest est un maillon important de prise en charge des blessés grâce aux hôpitaux installés dans le parc, juste en face des plages de Normandie. Darüber hinaus war die Region ein wichtiger Standort für die praktische Vorbereitung der Invasion der Normandie. Die natürliche Tarnung wurde dazu genutzt, um gewaltige Truppenverbände vor Ort zu verbergen und die an der Operation beteiligten Truppen vorzubereiten. Auch ihre Ausrüstung, ihre Fahrzeuge und ihre Vorräte fanden unter dem Laubdach Platz. Täglich wurden 12.000 Tonnen Vorräte und 2.500 Fahrzeuge für die Verschiffung vorbereitet. Darüber hinaus war der New Forest, vor allem bei Lepe, ein wichtiger Standort für den Bau und die Inbetriebnahme der Mulberry-Häfen. Diese hatten entscheidende Bedeutung für die Landung der immensen Mengen an Soldaten, Ausrüstung und Vorräten, die für den Erfolg der Alliierten nötig waren. Zudem erlangte der New Forest erhebliche Bedeutung als Hauptbasis der Operation Pluto, in deren Rahmen die Treibstoffversorgung der Alliierten in Frankreich geplant wurde. Während der Invasion selbst war der New Forest wichtig bei der medizinischen Versorgung verwundeter Soldaten, da hier Krankenhauseinrichtungen untergebracht waren, die von den Stränden der Normandie nur eine kurze Reise über den Ärmelkanal entfernt lagen. Park New Forest w Hampshire w Anglii był miejscem kluczowym w przygotowaniach do D-Day. Położony w pobliżu Kanału La Manche na naturalnie zalesionym terenie, obszar ten odegrał kluczową rolę dla zapewnienia sukcesu inwazji w Normandii. Mieściło się tu kilka tajnych baz, w tym ośrodki Obserwacji Hydrograficznych i bazy Ko-mandosów, odbyło się tu też kilka spotkań Gabinetu Wojennego. Ho-tel Balmer Lawn w Brockenhurst służył za siedzibę sztabu, następnie za kwaterę dywizji i wreszcie za miejsce spotkań dla głównych dowódców alianckich podczas przygotowań do D-Day. Park New Forest był również głównym miejscem fizycznych przygo-towań do inwazji w Normandii. Wykorzystano naturalny kamuflaż, by ukryć intensywne działania organizacyjne prowadzone na lądzie. Stac-jonowały i przygotowywały się tu oddziały, które miały wziąć udział w operacji. Pod drzewami ukryto również sprzęt, pojazdy i zapasy. Każdego dnia do przewiezienia przyjmowano tu 12.000 ton zapasów i 2.500 pojazdów. Poza tym, park New Forest, szczególnie okolice Lepe, był bardzo is-totny przy budowie i wodowania sztucznych portów pływających, które miały podstawowe znaczenie dla zapewnienia lądowania og-romnej liczby oddziałów, sprzętu i zapasów koniecznych dla zab-ezpieczenia sukcesu Aliantów. Teren ten był również istotny z uwagi na to, że stanowił bazę Operacji Pluto, dzięki której Alianci mieli wystarczającą ilość paliwa, by prowadzić operacje we Francji. W czasie inwazji w New Forest opiekowano się rannymi, którzy powrócili z Normandii. Wzniesione tu obiekty szpitalne dzieliła od plaż Normandii jedynie krótka podróż przez kanał. Het New Forest National Park, aan de zuidkust van Engeland, nam een belangrijke plaats in bij de voorbereidingen voor D-Day. Door de natuurlijke camouflage van dit beboste terrein en de ligging aan het Engelse Kanaal was het een ideale plek om de Mulberry havens te bouwen en de troepen die zich voorbereidden op de invasie uit het zicht te houden. Het New Forest National Park, aan de zuidkust van Engeland, speelde een belangrijke rol bij de voorbereidingen voor D-Day. Door de ligging vlakbij het Engelse Kanaal en de natuurlijke camouflage van de bomen was het park van cruciaal belang voor het welslagen van de invasie. Verschillende geheime kampementen werden er ingericht, waaronder het Zeebodem Onderzoek en een basis voor de commando’s. Soms vergaderde ook het oorlogskabinet op dit terrein. In de aanloop naar D-Day diende het Balmer Lawn Hotel in Brockenhurst eerst als stafhoofdkwartier, daarna als divisiehoofdkwartier en ten slotte was het de plaats waar de geallieerde bevelhebbers vergaderden. Het New Forest National Park speelde ook een rol bij de voorbereidingen op de invasie. Dankzij het dichte bladerdak was er vanuit de lucht niets te zien van wat zich op de grond afspeelde. De invasietroepen werden er voor hun taak klaargestoomd en ook hun uitrusting, voertuigen en alle voorraden werden hier onder de bomen verborgen. Elke dag werd er 12.000 ton aan voorraden en 2.500 voertuigen klaargemaakt voor inscheping. In het park, en met name in Lepe, zijn ook onderdelen van de Mulberry havens gebouwd. Die waren nodig om het enorme aantal manschappen en voorraden naar Normandië te verschepen. Ten slotte zijn in het New Forest Park de voorbereidingen getroffen voor Operatie Pluto, die ervoor zorgde dat de geallieerden in Frankrijk steeds voldoende brandstof hadden. Dankzij de medische voorzieningen op slechts zeer korte afstand van de Normandische kust, konden gewonde soldaten die terugkeerden van het slagveld in het New Forest Park terecht voor een behandeling. New Forest, nella regione dell’Hampshire in Inghilterra, era uno dei luoghi chiave per la preparazione del D-Day. Vicino al canale della Manica e coperto di boschi, l’area ebbe un grande ruolo nel permettere il successo dell’invasione della Normandia. La foresta ospitava basi clandestine, inclusi centri per rilievi idrografici e comandi, ma anche, a volte, un luogo di incontro per il Gabinetto di guerra (War Cabinet). Il Balmer Lawn Hotel di Brockenhurst fu usato come quartier generale del personale, poi come quartier generale della divisione, infine, come luogo di incontro per i comandi alleati per la preparazione al D-Day. New Forest era anche un luogo chiave per le preparazioni fisiche all’invasione della Normandia. Il camouflage naturale fu usato per nascondere la grande organizzazione che stava avendo luogo sul terreno. Le truppe che sarebbero state coinvolte nell’operazione vi erano stazionate e anche preparate all’azione. Il loro equipaggiamento, veicoli e magazzini erano nascosti sotto gli alberi. Ogni giorno 12.000 tonnellate di scorte e 2.500 veicoli erano maneggiati, pronti ad essere imbarcati. Inoltre la New Forest, in particolare presso Lepe, era importante per la costruzione e il lancio dei Mulberry Harbour, dei porti artificiali che erano cruciali per lo sbarco dell’enorme numero di truppe, equipaggiamento e scorte necessari ad assicurarsi il successo alleato. Era anche importante perché era la principale base per Operazione Pluto, la quale rifornì gli alleati del carburante necessario per operare in Francia. Durante l’invasione, la New Forest fu importante per la cura dei feriti, con strutture mediche e prestazioni che venivano fornite poco distante dalle spiagge della Normandia, al di là del Canale della Manica. The New Forest in Hampshire, England, was a key site in the prepara-tion of D-Day. Close to the English Channel and covered in natural woodland, the area played a key role in ensuring that the invasion of Normandy was a success. It was home to several clandestine bases, including centres for the Hydrographic Survey and Commandos, as well as, at times, a meeting point for the War Cabinet. The Balmer Lawn Hotel at Brockenhurst was used as a staff headquarters, then as a divisional headquarters and finally as a meeting place for the key Allied commanders in the build up to D-Day. The New Forest was also a key site in the physical preparations for the Normandy invasion. The natural camouflage was used to hide the huge levels of organisation on the ground. Troops that would be in-volved in the operation were stationed and readied there. Their equip-ment, vehicles and stores were also hidden under the trees. Each day 12,000 tons of stores and 2,500 vehicles were handled ready to be shipped. Furthermore the New Forest, particularly at Lepe, was important for the construction and launch of the Mulberry Harbours, which were crucial for the landing of the immense amount of troops, equipment and stores needed to secure Allied success. It was also important as the mainline base for Operation Pluto, that provided the Allies with sufficient fuel to operate in France. During the invasion the New Forest was important for the care of those who returned injured, with hospital facilities provided, just a short trip across the channel from the beaches of Normandy.

 Parc national New Forest New-Forest-Nationalpark Park narodowy New Forest New Forest Nationaal Park Parco Nazionale New Forest New Forest National Park

Members of the local resistance had managed to save the bridge named "The Iron Bridge" from destruction. In the wide surroundings it was the only bridge over the Stadskanaal that was still intact. A reconnaissance unit of the First Polish Armored Division took advantage of this opportunity. On April 11, a Polish patrol moved toward Stadskanaal. Advancing slowly and leaving a gun and crew at strategic points, the Poles reached villa 'Ter Marse' and the adjacent water tower that day. There they moved into position and spent the night. Meanwhile, a long procession of trucks full of German soldiers and even more cycling and walking soldiers left Stadskanaal. About this a special story goes around: "After five years of occupation we see them fleeing from Canadian and Polish troops. What happens very unexpectedly? A German officer gets off his bicycle during his flight and gives 10 guilders to an onlooker asking if that could be given to the bookstore, because he had not had time to return his borrowed book. So there were Germans like that!" By the way, there was plenty of speculation beforehand about the nationality of the liberators. Because of Radio Oranje, people knew approximately who the liberators could be. But the fact that the northern Netherlands was liberated by Belgians, French Canadians and Poles was not expected.

Maczek Monument

The liberation of Stadskanaal 

Members of the local resistance had managed to save the bridge named "The Iron Bridge" from destruction. In the wide surroundings it was the only bridge over the Stadskanaal that was still intact. A reconnaissance unit of the First Polish Armored Division took advantage of this opportunity. On April 11, a Polish patrol moved toward Stadskanaal. Advancing slowly and leaving a gun and crew at strategic points, the Poles reached villa 'Ter Marse' and the adjacent water tower that day. There they moved into position and spent the night. Meanwhile, a long procession of trucks full of German soldiers and even more cycling and walking soldiers left Stadskanaal. About this a special story goes around: "After five years of occupation we see them fleeing from Canadian and Polish troops. What happens very unexpectedly? A German officer gets off his bicycle during his flight and gives 10 guilders to an onlooker asking if that could be given to the bookstore, because he had not had time to return his borrowed book. So there were Germans like that!" By the way, there was plenty of speculation beforehand about the nationality of the liberators. Because of Radio Oranje, people knew approximately who the liberators could be. But the fact that the northern Netherlands was liberated by Belgians, French Canadians and Poles was not expected. Mitgliedern des örtlichen Widerstands war es gelungen, die "Eiserne Brücke" genannte Brücke vor der Zerstörung zu retten. In der weiten Umgebung war sie die einzige Brücke über den Stadskanaal, die noch intakt war. Eine Aufklärungseinheit der Ersten Polnischen Panzerdivision nutzte diese Gelegenheit. Am 11. April bewegte sich eine polnische Patrouille auf Stadskanaal zu. Langsam vorrückend und ein Geschütz und eine Besatzung an strategischen Punkten zurücklassend, erreichten die Polen an diesem Tag die Villa "Ter Marse" und den angrenzenden Wasserturm. Dort gingen sie in Stellung und verbrachten die Nacht. In der Zwischenzeit verließ eine lange Prozession mit Lastwagen voller deutscher Soldaten und noch mehr radfahrenden und gehenden Soldaten Stadskanaal. Dazu gibt es eine besondere Geschichte: "Nach fünf Jahren Besatzung sehen wir sie vor kanadischen und polnischen Truppen fliehen. Was passiert ganz unerwartet? Ein deutscher Offizier steigt während seiner Flucht vom Fahrrad ab und gibt einem Schaulustigen 10 Gulden und fragt, ob er das der Buchhandlung geben könne, weil er keine Zeit gehabt habe, sein geliehenes Buch zurückzugeben. Solche Deutschen gab es also!" Übrigens gab es im Vorfeld viele Spekulationen über die Nationalität der Befreier. Durch Radio Oranje wusste man ungefähr, wer die Befreier sein könnten. Aber dass die nördlichen Niederlande von Belgiern, Frankokanadiern und Polen befreit wurden, hatte man nicht erwartet. Leden van het plaatselijk verzet waren erin geslaagd de brug met de naam 'De IJzeren Klap' te behoeden voor vernieling. Het was in de wijde omgeving de enige brug over het Stadskanaal die nog intact was. Een verkenningseenheid van de Eerste Poolse Pantserdivisie maakte van deze kans dankbaar gebruik. Op 11 april trok een Poolse patrouille naar Stadskanaal. Langzaam oprukkend en op strategische punten een kanon met bemanning achterlatend, bereikten de Polen die dag villa 'Ter Marse' en de naastgelegen watertoren. Daar gingen zij in stelling en brachten de nacht door.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ondertussen verliet een lange stoet vrachtwagens vol Duitse soldaten en nog meer fietsende en lopende militairen Stadskanaal. Hierover gaat een bijzonder verhaal rondt: “Na vijf jaar bezetting zien we ze vluchten voor Canadese en Poolse troepen. Wat gebeurt er heel onverwachts? Een Duitse officier stapt tijdens zijn vlucht van de fiets en geeft 10 gulden aan een toeschouwer met de vraag of dat aan de boekenzaak kon worden gegeven, want hij had geen tijd gehad om zijn geleende boek terug te brengen. Zulke Duitsers waren er dus ook!”&nbsp;&nbsp;Over de nationaliteit van de bevrijders werd vooraf trouwens volop gespeculeerd. Door Radio Oranje wist men ongeveer wie de bevrijders konden zijn. Maar dat Noord-Nederland werd bevrijd door Belgen, Franse Canadezen en Polen dat had men niet verwacht.&nbsp;&nbsp; Członkowie lokalnego ruchu oporu zdołali uratować most nazywany "Żelaznym Mostem" przed zniszczeniem, był to jedyny nienaruszony most nad rzeką Stadskanaal. Jednostka rozpoznawcza Pierwszej Polskiej Dywizji Pancernej wykorzystała tę okazję. 11 kwietnia polski patrol ruszył w kierunku Stadskanaal. Posuwając się powoli, pozostawiając działo i załogę w strategicznych punktach, Polacy dotarli tego dnia do willi "Ter Marse" i przyległej wieży ciśnień. Tam zajęli pozycje i spędzili noc. W międzyczasie ze Stadskanaal wyjechał długi korowód ciężarówek pełnych niemieckich żołnierzy i jeszcze większej liczby rowerzystów i piechurów. Krąży o tym szczególna opowieść: "Po pięciu latach okupacji widzimy ich uciekających przed wojskami kanadyjskimi i polskimi. Co się dzieje, tak bardzo niespodziewanie? Niemiecki oficer zsiada z roweru podczas ucieczki i daje 10 guldenów gapiowi, pytając, czy mógłby je oddać do księgarni, ponieważ nie miał czasu zwrócić pożyczonej książki. Byli więc i tacy Niemcy!" W pierwszych momentach po wyzwoleniu zaistniało wiele spekulacji na temat narodowości wyzwolicieli. Dzięki Radiu Oranje ludzie wiedzieli mniej więcej, kim mogą być wyzwoliciele, jednak fakt, że północna Holandia została wyzwolona przez Belgów, francuskich Kanadyjczyków i Polaków, nie był oczywisty.

 Die Befreiung von Stadskanaal  De bevrijding van Stadskanaal  Wyzwolenie Stadskanaal  The liberation of Stadskanaal 

The monument, located at the intersection of Husova Street and&nbsp;Sady Pětatřicátníků (Petatřicátníků Gardens), commemorates five hundred members of the Czechoslovak foreign military units that were killed, died of war injuries or disease, or died in the lien of duty in Western Europe, North Africa, and the Middle East between 1939 and 1945. The memorial was designed by the students of the Private Secondary School of Arts and Crafts “Zámeček” in Plzeň. The sides of the monument feature engraved names of places where Czechoslovak forces served in ground units of western Allied forces, including the Czechoslovak Independent Armoured Brigade. A cast of a British military helmet worn by Czechoslovaks is placed at the top of the bollard. The memorial also commemorates the those who fought in the resistance to the Czechoslovak Communist regime from 1948 to 1989, including those who were persecuted, imprisoned or executed.&nbsp;

Monument to the Czechoslovak Soldiers Pilsen

Monument to the Czechoslovak soldiers who fought on the western front

Monument to the Czechoslovak soldiers

Le monument, situé à l'intersection de la rue Husova et&nbsp;Sady Pětatřicátníků (jardins Petatřicátníků), commémore cinq cents membres des unités militaires étrangères tchécoslovaques qui ont été tués, sont morts de blessures de guerre ou de maladies, ou sont morts dans l'exercice de leurs fonctions en Europe occidentale, en Afrique du Nord et au Moyen-Orient entre 1939 et 1945.Le mémorial a été conçu par les élèves de l'école secondaire privée d'arts et métiers "Zámeček" de Plzeň. Sur les côtés du monument sont gravés les noms des lieux où les forces tchécoslovaques ont servi dans les unités terrestres des forces alliées occidentales, notamment la Brigade blindée indépendante tchécoslovaque. Un moulage d'un casque militaire britannique porté par les Tchécoslovaques est placé au sommet de la borne.Le mémorial commémore également ceux qui ont combattu dans la résistance au régime communiste tchécoslovaque de 1948 à 1989, y compris ceux qui ont été persécutés, emprisonnés ou exécutés.&nbsp; Il monumento, situato all'incrocio tra via Husova e&nbsp;Sady Pětatřicátníků (Giardini di Petatřicátníků), commemora cinquecento membri delle unità militari straniere cecoslovacche che furono uccisi, morirono di malattie o perirono durante il servizio in Europa occidentale, Nord Africa e Medio Oriente tra il 1939 e il 1945.Il monumento è stato progettato dagli studenti della Scuola secondaria privata di Arti e Mestieri "Zámeček" di Plzeň. Sui lati del monumento sono incisi i nomi dei luoghi in cui le forze cecoslovacche hanno prestato servizio nelle unità di terra delle forze alleate occidentali, tra cui la Brigata corazzata indipendente cecoslovacca. Un calco di un elmetto militare britannico indossato dai cecoslovacchi è posto sulla cima della colonnina.Il memoriale ricorda anche coloro che hanno combattuto nella resistenza al regime comunista cecoslovacco tra il 1948 e il1989, compresi coloro che sono stati perseguitati, imprigionati o giustiziati.

 Monument aux soldats tchécoslovaques Monumento ai soldati cecoslovacchi

Using modern technology for an immersive and interactive experience, the D-Day story offers an experience for all ages. Upon entering the museum you are quickly taken for a briefing prior to D-Day. The crucial decision on do the Allies ‘Go’ or not. Hundreds of thousands of men and women in the armed forces, vessels at sea and aircraft on the airfields await this monumental decision. Group Captain James Stagg would be the man to deliver the meteorological report to Supreme Allied Commander, General Dwight D. Eisenhower. History tells us that on Monday 5 June 1944 at 04:15, the decision was made to ‘Go’.As you walk around the museum, an audio device will interact with the exhibitions to help people to learn and understand. Chronologically you make your way through the build up to D-Day on the south coast and what was witnessed by the civilians in the area of this embarkation. With more interactive visual displays and accounts depicting those who would take part play out in front of you from the marshalling camps to the landing crafts. This then moves into the landings of the 6 June 1944 and the Battle for Normandy detailing what unfolded.Outside the museum, a new edition since 2021 is Landing Craft Tank (LCT) 7074. LCT7074 is an Operation Neptune veteran, where it was used to deliver men and equipment into the Gold Beach sector. You are able to walk the deck amongst the tanks on display and enter into the wheel house to gain a perspective from the naval crews who served onboard. This excellent new edition to the museum helps to enhance your knowledge and understanding and the scale of the craft involved in the operation.The museum offers superb facilities to help those who are visually impaired with touchable displays and brail interpretation panels. This is further supported by the audio devices that guide you around the museum. Accessibility for those with impaired mobility is of a high standard allowing you to even access the deck of the LCT.<iframe src="https://www.youtube.com/embed/8P7GBIh1mTk?showinfo=0" frameborder="0"></iframe>

Re-opened in April 2018, The D-Day Story takes the visitors through the build up to the event, D-Day itself and the Battle of Normandy. The story is told through the perspectives of the people involved using objects, interactives and video. The impressive 83-metre long Overlord Embroidery offers a fantastic finale to the visit.

The new museum is a national centre that reflects the scale and significance of the D-Day Story. With exhibitions that truly engage and excite audiences now and into the future, the museum inspires interest in and a greater understanding of what happened and why D-Day is still relevant today. Using the words and perspectives of the people who took part, and the museum’s iconic and evocative collections, the D-Day Story museum brings the story to life for this and future generations.

[embed]https://www.youtube.com/watch?v=8P7GBIh1mTk[/embed]

The rear of LCT7074 where the crew would be located.

LCT 7074 Crew quarters

LCT 7074

The UK’s leading Museum dedicated to the learning and history of D-Day.

The D-Day Story, Portsmouth

D-Day Story

www.scottjoyntpictures.com

DDay_museum_msj_lr_061.jpg

The D-Day Story

Utilisant la technologie moderne pour une expérience immersive et interactive, "The D-Day Story, Portsmouth" offre une expérience pour tous les âges. En entrant dans le musée, vous assistez rapidement à un briefing avant le jour J. La décision cruciale de savoir si les Alliés vont ou non prendre la décision de se retirer. La décision cruciale de savoir si les Alliés vont y aller ou non. Des centaines de milliers d'hommes et de femmes des forces armées, des navires en mer et des avions sur les aérodromes attendent cette décision monumentale. Le capitaine de groupe James Stagg sera l'homme qui remettra le rapport météorologique au commandant suprême des forces alliées, le général Dwight D. Eisenhower. L'histoire nous apprend que le lundi 5 juin 1944 à 04h15, la décision a été prise de "partir".Tandis que vous vous promenez dans le musée, un dispositif audio interagit avec les expositions pour aider les visiteurs à apprendre et à comprendre. L'exposition retrace chronologiquement la préparation du jour J sur la côte sud et ce dont les civils ont été témoins dans la région de l'embarquement. Des expositions visuelles plus interactives et des récits décrivant les participants se déroulent devant vous, depuis les camps de triage jusqu'aux bateaux de débarquement. L'exposition se poursuit avec le débarquement du 6 juin 1944 et la bataille de Normandie, détaillant ce qui s'est passé.A l'extérieur du musée, une nouvelle addition depuis 2021 est le Landing Craft Tank (LCT) 7074. Le LCT7074 est un vétéran de l'opération Neptune, au cours de laquelle il a été utilisé pour acheminer des hommes et du matériel dans le secteur de Gold Beach. Vous pouvez vous promener sur le pont parmi les chars exposés et entrer dans la timonerie pour vous faire une idée des équipages navals qui ont servi à bord. Cette excellente nouvelle édition du musée contribue à améliorer vos connaissances et votre compréhension de l'échelle des navires impliqués dans l'opération.Le musée offre de superbes installations pour aider les personnes malvoyantes avec des écrans tactiles et des panneaux d'interprétation en braille. Ces équipements sont complétés par des dispositifs audio qui vous guident dans le musée. L'accessibilité pour les personnes à mobilité réduite est d'un niveau élevé, vous permettant même d'accéder au pont du LCT.<iframe src="https://www.youtube.com/embed/8P7GBIh1mTk?showinfo=0" frameborder="0"></iframe> Nowe muzeum jest krajowym centrum przedstawiającym skalę i znaczenie D-Day. Dzięki wystawom, które prawdziwie angażują i zachęcają do refleksji, muzeum budzi zainteresowanie i pozwala na lepsze zrozumienie tego, co się wydarzyło się podczas D-Day i dlaczego wydarzenie to jest nadal aktualne. Wykorzystując słowa i perspektywy osób, które wzięły w nim udział, oraz najważniejsze zbiory, Muzeum D-Day przywraca do życia historię zarówno dla obecnych, jak i przyszłych pokoleń. Met behulp van moderne technologie, biedt het D-Day verhaal een meeslepende en interactieve ervaring voor alle leeftijden. Bij binnenkomst in het museum wordt u snel meegenomen&nbsp;naar het moment dat voorafging&nbsp;aan D-Day. De cruciale beslissing of de geallieerden gaan of niet. Honderdduizenden mannen en vrouwen in de strijdkrachten,&nbsp;&nbsp;de&nbsp;schepen op zee en&nbsp;de&nbsp;vliegtuigen op de vliegvelden wachten op deze monumentale beslissing. Group Captain James Stagg zou de man zijn die het meteorologisch rapport aan de geallieerde opperbevelhebber, generaal Dwight D. Eisenhower, zou overhandigen. De geschiedenis vertelt ons dat op maandag 5 juni 1944 om 04:15 de beslissing werd genomen om te gaan.Terwijl u door het museum loopt, zorgt een audio-apparaat voor interactie met de tentoonstellingen om mensen te helpen leren en begrijpen.&nbsp;U baant zich een chronologische&nbsp;weg&nbsp;door de&nbsp;aanloop naar D-Day aan de zuidkust en wat de burgers in het gebied van deze inscheping hebben meegemaakt. Met interactieve visuele displays en verslagen van degenen die deelnamen, leert u meer over de rangeerkampen tot de landingsvaartuigen.&nbsp;Vervolgens maken we de transitie naar de landingen van 6 juni 1944 en de Slag om Normandië met details over wat er gebeurde.Buiten het museum, een nieuwe editie sinds 2021 is Landing Craft Tank (LCT) 7074. LCT7074 is een veteraan van Operatie Neptunus, waar hij werd gebruikt om mannen en materieel af te leveren in de sector Gold Beach. U kunt over het dek lopen tussen de tentoongestelde tanks en de stuurhut binnengaan om een perspectief te krijgen van de marinebemanningen die aan boord dienden. Deze uitstekende nieuwe editie van het museum helpt uw kennis en begrip van de omvang van de bij de operatie betrokken vaartuigen te vergroten.Het museum biedt uitstekende faciliteiten om visueel gehandicapten te helpen met aanraakbare displays en brail-interpretatiepanelen. Dit wordt verder ondersteund door de audioapparatuur die u door het museum leidt. De toegankelijkheid voor mindervaliden is van hoog niveau, zodat u zelfs het dek van de LCT kunt betreden. Utilizzando tecnologie moderne che consentono un'esperienza coinvolgente e interattiva, la storia del D-Day risulta accessibile e interessante per tutte le età. Quando si entra nel museo, si viene subito coinvolti nel briefing che precede il D-Day, in cui è necessario prendere la decisione cruciale: far partire o meno gli Alleati. Centinaia di migliaia di uomini e donne delle forze armate, sulle navi e sugli aerei fermi nei campi d'aviazione, attendono questa decisione risolutiva. Infine, è il Capitano di Gruppo James Stagg a consegnare il rapporto meteorologico al Comandante Supremo Alleato, il Generale Dwight D. Eisenhower: la storia ci dice che lunedì 5 giugno 1944, alle 04:15, fu presa la decisione di "partire".Mentre si cammina per il museo, un dispositivo audio interagisce con le esposizioni per aiutare le persone a comprendere e capire. Si ripercorre così, cronologicamente, la preparazione del D-Day sulla costa meridionale tramite ciò che è stato testimoniato dai civili nell'area dell'imbarco. Tramite i display interattivi e le testimonianze di coloro che vi parteciparono, si passa dai campi di smistamento alle imbarcazioni da sbarco. Infine, si arriva allo sbarco del 6 giugno 1944 e alla battaglia per la Normandia, con una minuziosa descrizione di ciò che accadde.Una novità del 2021 è il Landing Craft Tank (LCT) 7074 che si trova all'esterno del museo. L'LCT7074 è un reduce dell'Operazione Neptune, dove è stato utilizzato per trasportare uomini ed equipaggiamenti nel settore di Gold Beach. È possibile camminare sul ponte tra i carri armati esposti ed entrare nella timoneria per conoscere il punto di vista dell'equipaggio navale che prestò servizio a bordo. Questa eccellente nuova aggiunta al museo consente una migliore conoscenza e comprensione delle dimensioni dell'imbarcazione utilizzata per l'operazione.Il museo offre strutture eccellenti per aiutare gli ipovedenti con display tattili e pannelli di interpretazione brail. Tale sistema è ulteriormente supportato dai dispositivi audio che guidano l'utente all'interno del museo. L'accessibilità per le persone con difficoltà motorie è garantita e coinvolge anche l'accesso al ponte dell'LCT. Using modern technology for an immersive and interactive experience, the D-Day story offers an experience for all ages. Upon entering the museum you are quickly taken for a briefing prior to D-Day. The crucial decision on do the Allies ‘Go’ or not. Hundreds of thousands of men and women in the armed forces, vessels at sea and aircraft on the airfields await this monumental decision. Group Captain James Stagg would be the man to deliver the meteorological report to Supreme Allied Commander, General Dwight D. Eisenhower. History tells us that on Monday 5 June 1944 at 04:15, the decision was made to ‘Go’.As you walk around the museum, an audio device will interact with the exhibitions to help people to learn and understand. Chronologically you make your way through the build up to D-Day on the south coast and what was witnessed by the civilians in the area of this embarkation. With more interactive visual displays and accounts depicting those who would take part play out in front of you from the marshalling camps to the landing crafts. This then moves into the landings of the 6 June 1944 and the Battle for Normandy detailing what unfolded.Outside the museum, a new edition since 2021 is Landing Craft Tank (LCT) 7074. LCT7074 is an Operation Neptune veteran, where it was used to deliver men and equipment into the Gold Beach sector. You are able to walk the deck amongst the tanks on display and enter into the wheel house to gain a perspective from the naval crews who served onboard. This excellent new edition to the museum helps to enhance your knowledge and understanding and the scale of the craft involved in the operation.The museum offers superb facilities to help those who are visually impaired with touchable displays and brail interpretation panels. This is further supported by the audio devices that guide you around the museum. Accessibility for those with impaired mobility is of a high standard allowing you to even access the deck of the LCT.<iframe src="https://www.youtube.com/embed/8P7GBIh1mTk?showinfo=0" frameborder="0"></iframe> Die Geschichte des D-Days wird durch den Einsatz moderner Technologie zu einem eindrucksvollen und interaktiven Erlebnis für alle Altersgruppen. Wenn Sie das Museum betreten, werden Sie schnell zu einem Briefing vor dem D-Day geführt. Der entscheidende Entschluss, ob die Alliierten "gehen" oder nicht. Hunderttausende von Männern und Frauen in den Streitkräften, Schiffen auf See und Flugzeugen auf den Flugplätzen warten auf diese monumentale Entscheidung. Group Captain James Stagg ist der Mann, der dem Obersten Alliierten Befehlshaber, General Dwight D. Eisenhower, den meteorologischen Bericht vorlegen soll. Die Geschichte berichtet, dass am Montag, den 5. Juni 1944 um 04:15 Uhr die Entscheidung "Go" getroffen wurde.Während des Rundgangs durch das Museum interagiert ein Audiogerät mit den Ausstellungen, um den Besuchern das Lernen und Verstehen zu erleichtern. In chronologischer Reihenfolge werden die Vorbereitungen für den D-Day an der Südküste und die Erlebnisse der Zivilbevölkerung in der Umgebung der Einschiffung dargestellt. Anhand von interaktiven visuellen Darstellungen und Berichten über die Teilnehmer wird der Weg von den Sammellagern bis zu den Landungsbooten nachgezeichnet. Anschließend werden die Landungen vom 6. Juni 1944 und die Schlacht um die Normandie detailliert dargestellt.Außerhalb des Museums gibt es seit 2021 als eine Neuheit den Landing Craft Tank (LCT) 7074. LCT7074 ist ein Veteran der Operation Neptune, bei der er zur Verlegung von Männern und Ausrüstung in den Sektor Gold Beach eingesetzt wurde. Sie können auf dem Deck zwischen den ausgestellten Panzern spazieren gehen und das Ruderhaus betreten, um einen Einblick in die Perspektive der Marinebesatzungen zu erhalten, die an Bord dienten. Diese exzellente neue Ausgabe des Museums trägt dazu bei, Ihr Wissen und Ihr Verständnis für das Ausmaß der an der Operation beteiligten Schiffe zu verbessern.Das Museum bietet hervorragende Einrichtungen für Menschen mit Sehbehinderungen durch berührbare Displays und Braille-Tafeln. Unterstützt wird dies durch Audiogeräte, die Sie durch das Museum führen. Die Zugänglichkeit für Personen mit eingeschränkter Mobilität ist von hohem Standard, so dass Sie sogar das Deck des LCT betreten können.<iframe src="https://www.youtube.com/embed/8P7GBIh1mTk?showinfo=0" frameborder="0"></iframe>

 The D-Day Story D-Day Story Portsmouth The D-Day Story D-Day Story Die Geschichte des D-Day The D-Day Story

Quay House, located in Old Portsmouth, acted as the Embarkation Area Headquarters for the Portsmouth sector during the D-Day campaign. In the lead-up to D-Day large numbers of Allied troops assembled along various embarkation points across the south coast of the United Kingdom, ready to disembark when the orders were given. Troops set off from Dartmouth (Utah Force), Portland (Omaha Force), Portsmouth (Juno Force), Shoreham-by-Sea (Sword Force) and Southampton (Gold Force). Due to the vast scale of the operation, meticulous planning was required to coordinate the troops and get them ready to join the ships and landing craft that would carry them to the beaches of Normandy, France. The local Embarkation Area Headquarters played a vital role in ensuring that the operation ran smoothly and without delay. Quay House organised the launches from four areas across Portsmouth: Flat House Quay, Portsmouth Royal Naval Dockyard, Portsmouth Harbour Station and South Parade Pier. In readiness for embarkation, the Allied troops were stationed in various camps to the north of Portsmouth, such as marshalling area camp A7 at Stakes Hill, Waterlooville, and Lepe in the New Forest. These camps could hold up to 2,500 men and 250 vehicles. The majority of them were located in dense woodland to ensure they remained hidden from enemy reconnaissance aircrafts. Once the orders were given for the D-Day campaign to commence, personnel at Quay House mobilised so the Allied troops could be quickly transferred to the local embarkation areas along the Portsmouth coastline, running the operation according to a highly detailed timetable.   Quay House is now a private residence.

As the Embarkation Area Headquarters for the Portsmouth sector during the D-Day campaign, Quay House was central to the successful launching of the campaign. Organising the launches of the allied troops from four areas across Portsmouth to the beaches of Normandy, France, military personnel at Quay House played a vital role in ensuring the campaign ran efficiently.

Quay House, located in Old Portsmouth, acted as the Embarkation Area Headquarters for the Portsmouth sector during the D-Day campaign. In the lead-up to D-Day large numbers of Allied troops assembled along various embarkation points across the south coast of the United Kingdom, ready to disembark when the orders were given. Troops set off from Dartmouth (Utah Force), Portland (Omaha Force), Portsmouth (Juno Force), Shoreham-by-Sea (Sword Force) and Southampton (Gold Force).

Due to the vast scale of the operation, meticulous planning was required to coordinate the troops and get them ready to join the ships and landing craft that would carry them to the beaches of Normandy, France. The local Embarkation Area Headquarters played a vital role in ensuring that the operation ran smoothly and without delay. Quay House organised the launches from four areas across Portsmouth: Flat House Quay, Portsmouth Royal Naval Dockyard, Portsmouth Harbour Station and South Parade Pier.

In readiness for embarkation, the Allied troops were stationed in various camps to the north of Portsmouth, such as marshalling area camp A7 at Stakes Hill, Waterlooville, and Lepe in the New Forest. These camps could hold up to 2,500 men and 250 vehicles. The majority of them were located in dense woodland to ensure they remained hidden from enemy reconnaissance aircrafts. Once the orders were given for the D-Day campaign to commence, personnel at Quay House mobilised so the Allied troops could be quickly transferred to the local embarkation areas along the Portsmouth coastline, running the operation according to a highly detailed timetable.

&nbsp;

Quay House is now a private residence.

Creative Commons

Portsmouth Quay House

Servant de quartier général de la zone d’embarquement pour le secteur de Portsmouth durant la campagne de Normandie, le Quay House jouera un rôle essentiel dans la réussite de son lancement. L’organisation par le personnel militaire du Quay House du départ des troupes alliées depuis quatre endroits différents de Portsmouth vers les plages de Normandie a été primordiale pour le bon déroulement de la campagne.

Servant de quartier général de la zone d’embarquement pour le secteur de Portsmouth durant la campagne de Normandie, le Quay House jouera un rôle essentiel dans la réussite de son lancement. L’organisation par le personnel militaire du Quay House du départ des troupes alliées depuis quatre endroits différents de Portsmouth vers les plages de Normandie a été primordiale pour le bon déroulement de la campagne. Das Quay House in Portsmouth war als »Embarkation Area Headquarters« (Hauptquartier für die Einschiffung im Bereich Portsmouth während der Militäroperation der Alliierten in der Normandie) entscheidend für den erfolgreichen Beginn der Operation. Das hier stationierte Militärpersonal trug entscheidend zum reibungslosen Ablauf der Operation bei, indem es den Vorstoß der alliierten Truppen aus vier Bereichen bei Portsmouth zu den Stränden der Normandie organisierte. Quay House położony w Old Portsmouth pełnił funkcję Punktu Dowodzenia Obszarem Zaokrętowania dla sektora Porstmouth podczas kampanii D-Day. W czasie przygotowań do D-Day w punktach embarkacyjnych rozsianych wzdłuż południowego wybrzeża Wielkiej Brytanii gromadziły się liczne oddziały alianckie, w gotowości do wyruszenia w momencie wydania rozkazu. Oddziały okrętowano w Dartmouth (Utah Force), Portland (Omaha Force), Portsmouth (Juno Force), Shoreham-by-Sea (Sword Force) i Southampton (Gold Force). Ze względu na ogromną skalę operacji koordynacja oddziałów i przygotowanie ich do wejścia na pokład okrętów i barek desantowych, które miały je przetransportować na plaże Normandii we Francji wymagało starannego zaplanowania. Lokalny Punkt Dowodzenia Obszarem Zaokrętowania odgrywał istotną rolę w zapewnieniu sprawnego i zgodnego z planem przebiegu operacji. Dowówdztwo stacjonujące w Quay House organizowało transporty z czterech głównych punktów na terenie Portsmouth. Były to: Nabrzeże Flat House Quay, Stocznia Królewskiej Marynarki Wojennej w Portsmouth, Dworzec Morski w Portsmouth oraz Molo South Parade. Oczekując na zaokrętowanie, oddziały alianckie stacjonowały w szeregu obozach na północ od Portsmouth, na przykład w obozie A7 w sektorze przygotowawczym Stakes Hill, Waterlooville, czy Lepe w New Forest. Obozy te mogły pomieścić do 2.500 żołnierzy i 250 pojazdów. Większość z nich lokalizowano w gęstym lesie, by mieć pewność, że pozostaną niewidoczne dla samolotów zwiadowczych wroga. Po wydaniu rozkazów o rozpoczęciu kampanii D-Day personel w Quay House przystąpił do wykonywania działań, których celem było szybkie przemieszczenie oddziałów alianckich do punktów zaokrętowania wzdłuż linii brzegowej Porstmouth, wdrażając operację według szczegółowego harmonogramu. Het Quay House in Portsmouth fungeerde tijdens de D-Day-campagne als het hoofdkwartier van het inschepingsgebied van Portsmouth en was dus belangrijk voor een succesvolle start van de invasie. Vanuit het Quay House organiseerden militairen de inscheping van geallieerde troepen, die van Portsmouth naar de stranden van Normandië zouden vertrekken. Het Quay House, in het oude stadsdeel van Portsmouth, fungeerde tijdens de D-Day-campagne als hoofdkwartier van het inschepingsgebied. Aan de vooravond van de invasie verzamelden grote aantallen geallieerde militairen zich op vier locaties langs de zuidkust van Engeland, klaar voor de oversteek naar Frankrijk zodra het startsein daarvoor werd gegeven. De troepen vertrokken vanuit Dartmouth (naar Utah Beach), Portland (naar Omaha Beach), Portsmouth (naar Juno Beach), Shoreham-by-Sea (naar Sword Beach) en Southampton (naar Gold Beach). De inscheping van al het materieel en manschappen die naar Normandië zouden worden gebracht, was een enorme operatie die een minutieuze voorbereiding vereiste. Het Quay House moest ervoor zorgen dat die hele operatie voorspoedig en zonder vertraging verliep. Tegenover Portsmouth had men vier vertrekpunten aangewezen: de Flat House Quay, de Portsmouth Royal Naval Dockyard, het Portsmouth Harbour Station en de South Parade Pier. Tot hun vertrek verbleven de geallieerde troepen in enkele kampementen ten noorden van Portsmouth, zoals het rangeerterrein A7 in Stakes Hill, Waterlooville en Lepe in de New Forest. Elk kampement telde zo’n 2.500 soldaten en 250 voertuigen. De kampementen lagen diep in de bossen verscholen, zodat ze niet gesignaleerd werden door vijandelijke verkenningsvliegtuigen. Toen het startsein voor de D-Day-campagne eenmaal was gegeven, zorgde het personeel van het Quay House ervoor dat de troepen zo snel mogelijk naar de schepen langs de kust bij Portsmouth werden gebracht, alles volgens een zeer strak tijdschema. Quay House, situata nella Portsmouth vecchia, ebbe la funzione di quartier generale delle aree di imbarco per il settore di Portsmouth durante la campagna per lo sbarco in Normandia, o D-Day. Nei giorni precedenti, grandi numeri di truppe alleate si ammassarono in vari luoghi di imbarco sulla costa meridionale del Regno Unito, pronte ad imbarcarsi all’ordine. Le truppe salparono da Darmouth (Utah Force), Portland (Omaha Force), Portsmouth (Juno Force) Shoreham-by-Sea (Sword Force) e Southampton (Gold Force). A causa della grande scala dell’operazione, si rese necessaria una pianificazione meticolosa per coordinare le truppe e prepararle a salire sulle navi e sugli altri veicoli da sbarco che li avrebbero portati sulle spiagge della Normandia. Il quartier generale dell’area di imbarco locale aveva un ruolo molto importante nell’assicurare che l’operazione procedesse secondo i piani e senza ritardi. Quay House organizzò i lanci da quattro aree nei dintorni di Portsmouth: Flat House Quay, Portsmouth Royal Naval Dockyard, Portsmouth Harbour Station e South Parade Pier. Nell’attesa dello sbarco, le truppe alleate erano stazionate in numerosi campi a nord di Portsmouth, come il campo A7 di Stakeshill, Waterlooville, e Lepe nel New Forest. Questi campi potevano contenere fino a 2.500 uomini e 250 veicoli. La maggioranza di essi si trovavano in aree boschive particolarmente dense, per fare in modo che rimanessero nascoste dagli aerei di ricognizione nemici. Quando venne dato l’ordine di iniziare la campagna del D-Day, il personale di Quay House venne mobilizzato affinché le truppe alleate potessero essere trasferite velocemente alle aree di imbarco sulla costa di Portsmouth, in un’operazione con una tabella di marcia molto dettagliata. Quay House è ora una residenza privata. Quay House, located in Old Portsmouth, acted as the Embarkation Area Headquarters for the Portsmouth sector during the D-Day campaign. In the lead-up to D-Day large numbers of Allied troops assembled along various embarkation points across the south coast of the United Kingdom, ready to disembark when the orders were given. Troops set off from Dartmouth (Utah Force), Portland (Omaha Force), Portsmouth (Juno Force), Shoreham-by-Sea (Sword Force) and Southampton (Gold Force). Due to the vast scale of the operation, meticulous planning was required to coordinate the troops and get them ready to join the ships and landing craft that would carry them to the beaches of Normandy, France. The local Embarkation Area Headquarters played a vital role in ensuring that the operation ran smoothly and without delay. Quay House organised the launches from four areas across Portsmouth: Flat House Quay, Portsmouth Royal Naval Dockyard, Portsmouth Harbour Station and South Parade Pier. In readiness for embarkation, the Allied troops were stationed in various camps to the north of Portsmouth, such as marshalling area camp A7 at Stakes Hill, Waterlooville, and Lepe in the New Forest. These camps could hold up to 2,500 men and 250 vehicles. The majority of them were located in dense woodland to ensure they remained hidden from enemy reconnaissance aircrafts. Once the orders were given for the D-Day campaign to commence, personnel at Quay House mobilised so the Allied troops could be quickly transferred to the local embarkation areas along the Portsmouth coastline, running the operation according to a highly detailed timetable.   Quay House is now a private residence.

 Quay House de Portsmouth Portsmouth Quay House Budynek Quay House w Portsmouth Portsmouth Ouay House Quay House di Portsmouth Portsmouth Quay House

On 28 August 1944 at around 18:00pm, a group of 21 maquisards attached to group n° 1 of the FFI of Compiègne, was attacked by about 50 Germans following a denunciation by a French informer. The day before, the Resistance fighters, under the command of Lieutenant Leroy-Sainte-Marie, had taken refuge in the ruins of the Rimberlieu Castle, located in Villers-sur-Coudun in the Oise region and destroyed in 1918.During the assault, the majority of them managed to escape, but six were surrounded and captured. The assailants began by disarming them and seizing their ammunition and weapons. Since they were regarded as "terrorists", the FFI were then tortured and summarily executed. Their remains were exhumed two days later during the liberation of the municipality by American troops.On 10 December the same year, a monument in their memory was inaugurated near the ruins of the castle, following a public subscription by the municipalities of Giraumont, Villers-sur-Coudun and Coudun. The same day, a commemorative plaque bearing the words "In this property, a monument commemorates the martyrdom of 6 FFI. You who pass by, come in and remember" was installed on the entrance gate of the Rimberlieu park. After the gate was dismantled, it was replaced by a memorial stone at the entrance of the former domain.Every year on the last Sunday of August, a commemorative ceremony is organised in Rimberlieu to pay tribute to the six murdered resistance fighters: Jacques de Préval, Pierre Forest, Albert Lagny, Roger Lescot, Irénée Marié, and Paul Plonquet.

The monument to those killed on 28 August 1944

Engraved stone column

Names inscribed on the monument

​​Monument to the six executed in Rimberlieu

On 28 August 1944 at around 18:00pm, a group of 21 maquisards attached to group n° 1 of the FFI of Compiègne, was attacked by about 50 Germans following a denunciation by a French informer. The day before, the Resistance fighters, under the command of Lieutenant Leroy-Sainte-Marie, had taken refuge in the ruins of the Rimberlieu Castle, located in Villers-sur-Coudun in the Oise region and destroyed in 1918.During the assault, the majority of them managed to escape, but six were surrounded and captured. The assailants began by disarming them and seizing their ammunition and weapons. Since they were regarded as "terrorists", the FFI were then tortured and summarily executed. Their remains were exhumed two days later during the liberation of the municipality by American troops.On 10 December the same year, a monument in their memory was inaugurated near the ruins of the castle, following a public subscription by the municipalities of Giraumont, Villers-sur-Coudun and Coudun. The same day, a commemorative plaque bearing the words "In this property, a monument commemorates the martyrdom of 6 FFI. You who pass by, come in and remember" was installed on the entrance gate of the Rimberlieu park. After the gate was dismantled, it was replaced by a memorial stone at the entrance of the former domain.Every year on the last Sunday of August, a commemorative ceremony is organised in Rimberlieu to pay tribute to the six murdered resistance fighters: Jacques de Préval, Pierre Forest, Albert Lagny, Roger Lescot, Irénée Marié, and Paul Plonquet. Le 28 août 1944, vers 6 heures du matin, un groupe de 21 maquisards rattachés au groupe n° 1 des Forces Françaises de l’Intérieur (FFI) de Compiègne a subi une attaque d’une cinquantaine d’Allemands à la suite d’une dénonciation perpétrée par un indicateur français. Les résistants, placés sous le commandement du lieutenant Leroy-Sainte-Marie, avaient trouvé refuge depuis la veille dans les ruines du château de Rimberlieu, situé à Villers-sur-Coudun dans l’Oise et détruit en 1918.Au cours de l’assaut, si la majorité d’entre-deux sont parvenus rapidement à s’échapper, 6 autres ont été encerclés avant d’être capturés.&nbsp; Les assaillants ont commencé par les désarmer en récupérant leurs munitions et leurs armes. Les considérant comme des « terroristes », les FFI ont dès lors été torturés puis sommairement exécutés sur place. Enterrées dans deux fosses, leurs dépouilles ont été exhumées deux jours plus tard lors de la libération de la commune par les troupes américaines.Le 10 décembre de la même année, un monument en leur mémoire a été inauguré à proximité des ruines du château, à la suite d’une souscription publique entreprise par les communes de Giraumont, Villers-sur-Coudun et Coudun. Une plaque commémorative portant la mention « Dans cette propriété, un monument commémore le martyr de 6 FFI. Vous qui passez, entrez vous recueillir » a été installée le même jour sur la grille d’entrée du parc de Rimberlieu.&nbsp; Démontée depuis, cette dernière a été remplacée par une stèle qui situe l’entrée de l’ancien domaine.Chaque année, lors du dernier dimanche du mois d’août, une cérémonie commémorative est organisée à Rimberlieu afin de rendre hommage aux 6 résistants assassinés – Jacques de Préval, Pierre Forest, Albert Lagny, Roger Lescot, Irénée Marié, Paul Plonquet. Op 28 augustus 1944, rond 18.00 uur, werd een groep van 21 maquisards (guerrillastrijders) die deel uitmaakten van verzetsgroep nr. 1 van het Franse binnenlandse leger (FFI) van Compiègne aangevallen door zo'n vijftig Duitse soldaten. De maquisards waren verraden door een Franse informant. De dag daarvoor hadden de verzetsstrijders hun toevlucht gezocht in de ruïnes van het in 1918 vernielde Rimberlieu-kasteel, gelegen in Villers-sur-Coudun in de Oise-regio. Ze stonden onder het bevel van luitenant Leroy-Sainte-Marie.De meerderheid wist aan de aanval te ontsnappen, maar zes leden werden omsingeld en gevangengenomen. De aanvallers pakten eerst hun wapens en munitie af. Aangezien ze als 'terroristen' werden aangemerkt, werden de FFI-leden gemarteld en in koelen bloede geëxecuteerd. De stoffelijke overschotten werden twee dagen later opgegraven tijdens de bevrijding van de gemeente door Amerikaanse troepen.Op 10 december van datzelfde jaar werd er ter nagedachtenis aan hen een monument onthuld vlak bij de kasteelruïnes. Dit was een gezamenlijk plan van de gemeentes Giraumont, Villers-sur-Coudun en Coudun. Op dezelfde dag werd een gedenkplaquette opgehangen bij de toegangspoort van het Rimberlieu-park, met daarop de woorden "Wij herdenken hier het martelaarschap van 6 FFI-leden. We vragen eenieder die hier langskomt naar binnen te gaan en hen te herdenken." Nadat de poort werd ontmanteld, is de plaquette vervangen door een gedenksteen die nu bij de ingang van het voormalige domein staat.Elk jaar wordt op de laatste zondag van augustus een herdenkingsplechtigheid georganiseerd in Rimberlieu, ter nagedachtenis aan de zes vermoorde verzetsstrijders: Jacques de Préval, Pierre Forest, Albert Lagny, Roger Lescot, Irénée Marié en Paul Plonquet. Il 28 agosto 1944, alle 18.00 circa, un gruppo di 21 “maquisard” assegnato al gruppo n. 1 delle Forze Francesi dell’Interno (FFI) di Compiègne fu attaccato da una cinquantina di soldati tedeschi in seguito alla denuncia di un informatore francese. Il giorno prima, i combattenti della Resistenza, sotto il comando del luogotenente Leroy-Sainte-Marie, si erano rifugiati tra le rovine del castello di Rimberlieu, situato a Villers-sur-Coudun nella regione dell’Oise e distrutto nel 1918.Durante l’assalto la maggior parte di loro cercò di fuggire, ma sei furono circondati e catturati. Gli assalitori disarmarono i prigionieri e si impadronirono delle loro armi e munizioni. Essendo considerati “terroristi”, i FFI furono torturati e giustiziati. I loro resti vennero riesumati due giorni dopo durante la liberazione del comune ad opera delle truppe americane.Il 10 dicembre dello stesso anno fu inaugurato vicino alle rovine del castello un monumento per onorarne la memoria, in seguito ad una pubblica sottoscrizione a cura dei comuni di Giraumont, Villers-sur-Coudun e Coudun. Una targa commemorativa, installata lo stesso giorno sul cancello di entrata del parco di Rimberlieu, reca le seguenti parole: “Su questo terreno un monumento commemora il martirio di sei FFI. Voi che passate di qui, entrate e ricordate”. Il cancello venne poi rimosso e sostituito da una lapide commemorativa all’ingresso della precedente proprietà.Ogni anno, l’ultima domenica di agosto, viene organizzata una cerimonia commemorativa a Rimberlieu per ricordare i sei combattenti della Resistenza uccisi: Jacques de Préval, Pierre Forest, Albert Lagny, Roger Lescot, Irénée Marié e Paul Plonquet.

 ​​Monument aux six FFI exécutés ​​Monument ter ere van de zes FFI-leden die werden geëxecuteerd in Rimberlieu​ ​​Monumento ai sei FFI giustiziati a Rimberlieu​  ​​Monument to the six executed in Rimberlieu

There was an empty passenger train at a platform with all compartment lights on, hurriedly abandoned luggage everywhere. Suddenly there is a huge explosion in the station building. It turned out that our boys had found a safe and opened it this way.”Gunner Dick Field, who had been assigned to the Canadian infantry as a radio operator, followed the same advance route: "Our target was the railway yard. I was initially in a carrier. We stopped on the corner of a street, close to the wall of a building, where our captain took time to study his map. He then ordered us to dive deep into the carrier and ordered the driver to go full throttle. But at the exact same moment, a tank less than fifteen meters from us fired a shot. The pressure wave knocked entire batches of tiles from the roofs, so that we were covered in a rain of half and whole tiles. Rocky, our driver, suffered a serious shoulder injury, but luckily no fracture. The tank commander saw what he had done to us and raised his hand in an apologetic gesture.We got going after that and it was a wild ride. Hiding deep in the carrier, I pointed my Bren machine gun at the windows of the upstairs apartments to shoot at snipers, but saw none. I sometimes saw a curtain move, but I didn't dare shoot, because it could be a curious citizen. Still, there must have been snipers, as the rear of our carrier was repeatedly hit by bullets. After we had passed a number of residential blocks at full speed, we turned left and a relative calm set in. Rocky had once again proved his excellent riding skills, despite his badly injured shoulder.

German prisoners of war at the Viaduct on the corner of Parklaan. 

Safecrackers

Op zaterdag 14 april 1945 trekken de Canadezen via de Parkweg naar het NS-hoofdstation op en in de late middag was het hele stationsgebied onder controle. Captain George Blackburn: ‘Vanaf de Parkbrug renden we zonder enige dekking naar het station. We klommen over perrons en renden over rails en werden vanuit het seinhuis onder vuur genomen.&nbsp;Bij een perron stond een lege passagierstrein met alle coupélichten aan, overal lag inderhaast achtergelaten bagage. Plotseling weerklonk een enorme explosie in het stationsgebouw. Het bleek dat onze jongens een brandkast aangetroffen hadden en die op deze manier geopend hadden.’&nbsp;Artillerist Dick Field, die als radiotelefonist aan de Canadese infanteristen was toegevoegd volgde dezelfde opmarsroute: ‘Ons doel was het spoorwegemplacement. Ik zat aanvankelijk in een carrier. We stopten op de hoek van een straat, dicht tegen de muur van een gebouw, waar onze kapitein de tijd nam om zijn kaart te bestuderen. Hij beval ons daarna diep in de carrier weg te duiken en gaf de bestuurder opdracht vol gas te geven. Maar exact op hetzelfde moment loste een tank op nog geen vijftien meter van ons vandaan een schot. De drukgolf sloeg hele partijen dakpannen van de daken, waardoor wij onder een regen van halve en hele dakpannen bedolven werden. Rocky, onze bestuurder, liep een ernstige blessure aan zijn schouder op, maar gelukkig geen botbreuk. De tankcommandant zag wat hij bij ons had aangericht en stak in een verontschuldigend gebaar zijn hand op.&nbsp;Wij kwamen daarna alsnog in beweging en het werd een wilde rit. Terwijl ik diep in de carrier weggedoken zat, hield ik mijn bren-machinegeweer op de ramen van de bovenwoningen gericht om op scherpschutters te schieten, maar ik zag er geen. Wel zag ik soms een gordijn bewegen, maar ik durfde niet te schieten, omdat het een nieuwsgierige burger kon zijn. Toch moeten er ook scherpschutters zijn geweest, want de achterkant van onze carrier werd herhaaldelijk door kogels geraakt. Nadat we in volle vaart een aantal woonblokken gepasseerd waren, sloegen we linksaf en trad een relatieve rust in. Rocky had zijn uitstekende rijvaardigheid weer eens bewezen, ondanks zijn zwaar geblesseerde schouder. Am Samstag, den 14. April 1945 zogen die Kanadier über den Parkweg zum NS-Hauptbahnhof und am späten Nachmittag war das gesamte Bahnhofsgelände unter Kontrolle. Kapitän George Blackburn: „Von der Parkbrücke sind wir ohne Deckung zur Station gelaufen. Wir kletterten auf Bahnsteige und rannten über Schienen und wurden vom Stellwerk aus beschossen.Auf einem Bahnsteig stand ein leerer Personenzug, alle Abteile leuchteten, überall eilig zurückgelassenes Gepäck. Plötzlich ertönte im Bahnhofsgebäude eine gewaltige Explosion. Es stellte sich heraus, dass unsere Jungs einen Safe gefunden und auf diese Weise geöffnet hatten.“Gunner Dick Field, der als Funker der kanadischen Infanterie zugeteilt worden war, folgte der gleichen Vormarschroute: „Unser Ziel war der Rangierbahnhof. Ich war anfangs in einer Trage. Wir hielten an einer Straßenecke, nahe einer Hauswand, wo unser Kapitän sich Zeit nahm, seine Karte zu studieren. Dann befahl er uns, tief in den Träger einzutauchen und befahl dem Fahrer, Vollgas zu geben. Aber genau im selben Moment feuerte ein Panzer weniger als fünfzehn Meter von uns entfernt einen Schuss ab. Die Druckwelle hat ganze Chargen von Ziegeln von den Dächern geschleudert, so dass wir in einen Regen aus halben und ganzen Ziegeln gehüllt wurden. Rocky, unser Fahrer, erlitt eine schwere Schulterverletzung, aber glücklicherweise keinen Bruch. Der Panzerkommandant sah, was er uns angetan hatte, und hob entschuldigend die Hand.Danach legten wir los und es war eine wilde Fahrt. Ich versteckte mich tief im Transporter und richtete mein Bren-Maschinengewehr auf die Fenster der oberen Wohnungen, um auf Scharfschützen zu schießen, aber ich sah keinen. Ich sah manchmal, wie sich ein Vorhang bewegte, aber ich wagte nicht zu schießen, weil es ein neugieriger Bürger sein könnte. Trotzdem muss es Scharfschützen gegeben haben, da das Heck unseres Trägers wiederholt von Kugeln getroffen wurde. Nachdem wir mit voller Fahrt einige Wohnblocks passiert hatten, bogen wir links ab und es stellte sich eine relative Ruhe ein. Rocky hatte trotz seiner schwer verletzten Schulter erneut seine hervorragenden Fahrkünste unter Beweis gestellt.