In 1810, the first Jewish family registered in the small city of Ettelbruck. During the 19th century, more and more families established their shops and &nbsp;businesses in Ettelbruck and in the surrounding villages &nbsp;such as Consdorf, Everlange, Grosbous, Medernach, Diekirch, Waldbillig. &nbsp;In December 1870, the newly built synagogue was inaugurated, followed in 1881 by a Jewish cemetery and in 1890 by a school building. 199 members of the Jewish community were buried in the cemetery from 1882 to 2005.During the Nazi occupation, the Jews from Ettelbruck were expelled to France and Belgium, then after 17 October 1941 deported to ghettos and extermination camps in Eastern Europe. The synagogue and the school building were not destroyed, however the interior was devastated by young collaborationists. The Tora, acquired in 1859, was hidden in Grosbous.After the liberation nine families returned to Ettelbruck. After 1962 the synagogue was desecrated and served as a carpet shop. In 2017 the building was recognised a national Monument and the local city administration took over and restauration work is still ongoing. Today there is no Jewish community living in Ettelbruck.Other tokens of Jewish life that can be seen in and around Ettelbruck are the school building, next to the synagogue, the Jewish Cemetery near the local cemetery, the&nbsp; Stolperschwelle in the city centre, and the Medernach Memorial.

Renovation work on the old Synagogue

The old synagogue in Ettelbruck

Old Synagogue

In 1810, the first Jewish family registered in the small city of Ettelbruck. During the 19th century, more and more families established their shops and &nbsp;businesses in Ettelbruck and in the surrounding villages &nbsp;such as Consdorf, Everlange, Grosbous, Medernach, Diekirch, Waldbillig. &nbsp;In December 1870, the newly built synagogue was inaugurated, followed in 1881 by a Jewish cemetery and in 1890 by a school building. 199 members of the Jewish community were buried in the cemetery from 1882 to 2005.During the Nazi occupation, the Jews from Ettelbruck were expelled to France and Belgium, then after 17 October 1941 deported to ghettos and extermination camps in Eastern Europe. The synagogue and the school building were not destroyed, however the interior was devastated by young collaborationists. The Tora, acquired in 1859, was hidden in Grosbous.After the liberation nine families returned to Ettelbruck. After 1962 the synagogue was desecrated and served as a carpet shop. In 2017 the building was recognised a national Monument and the local city administration took over and restauration work is still ongoing. Today there is no Jewish community living in Ettelbruck.Other tokens of Jewish life that can be seen in and around Ettelbruck are the school building, next to the synagogue, the Jewish Cemetery near the local cemetery, the&nbsp; Stolperschwelle in the city centre, and the Medernach Memorial. En 1810, la première famille juive s'est inscrite dans la petite ville d'Ettelbruck. Au cours du XIXe siècle, de plus en plus de familles ont établi leurs magasins et leurs entreprises à Ettelbruck et dans les villages environnants tels que Consdorf, Everlange, Grosbous, Medernach, Diekirch, Waldbillig. En décembre 1870, la synagogue nouvellement construite a été inaugurée, suivie en 1881 d'un cimetière juif et en 1890 d'un bâtiment d'école. De 1882 à 2005, 199 membres de la communauté juive ont été enterrés dans le cimetière.Pendant l'occupation nazie, les Juifs d'Ettelbruck ont été expulsés vers la France et la Belgique, puis, après le 17 octobre 1941, déportés vers les ghettos et les camps d'extermination d'Europe de l'Est. La synagogue et le bâtiment de l'école n'ont pas été détruits, mais l'intérieur a été dévasté par de jeunes collaborateurs. La Tora, acquise en 1859, était cachée à Grosbous.Après la libération, neuf familles sont retournées à Ettelbruck. Après 1962, la synagogue a été désacralisée. et a servi de magasin de tapis. En 2017, le bâtiment a été reconnu comme monument national et l'administration municipale a pris en charge les travaux de restauration qui sont toujours en cours. Aujourd'hui, il n'y a plus de communauté juive à Ettelbruck.D'autres témoignages de la vie juive sont visibles à Ettelbruck et dans ses environs : le bâtiment de l'école, à côté de la synagogue, le cimetière juif près du cimetière local, le Stolperschwelle dans le centre-ville et le Mémorial de Medernach. In 1810 registreerde het eerste Joodse gezin zich in het stadje Ettelbruck. In de loop van de 19e eeuw vestigden steeds meer families hun winkels en bedrijven in Ettelbruck en in de omliggende dorpen zoals Consdorf, Everlange, Grosbous, Medernach, Diekirch, Waldbillig. In december 1870 werd de nieuw gebouwde synagoge ingewijd, in 1881 gevolgd door een joodse begraafplaats en in 1890 door een schoolgebouw. Tussen 1882 en 2005 werden 199 leden van de joodse gemeenschap begraven op de begraafplaats.Tijdens de nazi-bezetting werden de joden uit Ettelbruck verdreven naar Frankrijk en België en na 17 oktober 1941 gedeporteerd naar getto's en vernietigingskampen in Oost-Europa. De synagoge en het schoolgebouw werden niet verwoest, maar het interieur werd vernield door jonge collaborateurs. De Tora, verworven in 1859, werd verborgen in Grosbous.Na de bevrijding keerden negen families terug naar Ettelbruck. Na 1962 werd de synagoge ontheiligd en diende als tapijtwinkel. In 2017 werd het gebouw erkend als nationaal monument en nam het plaatselijke stadsbestuur de restauratie over. Tegenwoordig woont er geen Joodse gemeenschap meer in Ettelbruck. Andere getuigenissen van het joodse leven die in en rond Ettelbruck te zien zijn, zijn het schoolgebouw naast de synagoge, de joodse begraafplaats bij de plaatselijke begraafplaats, de Stolperschwelle in het stadscentrum en het monument van Medernach.

 Oude Synagoge, Ettelbruck Old Synagogue Ancienne synagogue

​​The heathland just north of the memorial, with its numerous footpaths, is accessible to the public. Other airfields are no longer there, and their locations have been developed for housing.Before the Second World War, the airfields served as testing grounds for aircraft built by local manufacturers. The No. 3 Elementary &amp; Reserve Flying Training School also operated from the airfields.​At the outbreak of the Second World War, the usage of these airfields increased, even though they were a visible target for German bombing raids alongside the south coast of England. By late 1940, the training units had left the airfields. The manufacturing and production around the airfields continued, as well as the repair and overhaul of Spitfires and other aircraft. It was here that the No. 15 Ferry Pilots Pool operated from. This was part of the Air Transport Auxiliary, known as the ATA.​The only civilian to be killed by enemy action that targeted the airfield died on 9 February 1943, following a machine gun attack by a Junker 88 aircraft. This is said to be Cecil Maurice Stevenson, who was an air raid warden.&nbsp;​Very quickly, women of the ATA became vital for the testing and delivery of aircraft from Hamble. In September 1941, Rosemary Rees became the deputy at Hamble Airfield which operated an all-woman ferry pool. She flew over 91 different aircraft during the war and was one of only eleven women to have flown four-engine bombers. She was awarded an MBE (Member of the British Empire) for her service.&nbsp;​Two other ATA women who operated from Hamble airfields were Diana Walker and Mary Ellis. Diana joined the ATA as one of the first female pilots in early 1941, and by May 1942 she was working from Hamble as a fully qualified pilot. By the end of the war, she flew Spitfires, Hurricanes, Mustangs and even bombers such as Mosquitos and Wellingtons. Diana flew over 80 aircraft and delivered over 260 Spitfires. Mary followed a similar path and is said to have flown over 1,000 aircraft of 76 different types. Both women played a crucial role in the war effort.

​This map is part of the ATA Memorial and documents the positions of the airfield and infrastructure.​

Hamble Airfield Map

 ​The Airfields of Britain Conservation Trust Memorial.

Hamble Airfield North

The memorial was erected on Hamble North Airfield, where the runways used to be.​

Hamble Airfield

​​Hamble Airfields​ 

​​The heathland just north of the memorial, with its numerous footpaths, is accessible to the public. Other airfields are no longer there, and their locations have been developed for housing.Before the Second World War, the airfields served as testing grounds for aircraft built by local manufacturers. The No. 3 Elementary &amp; Reserve Flying Training School also operated from the airfields.​At the outbreak of the Second World War, the usage of these airfields increased, even though they were a visible target for German bombing raids alongside the south coast of England. By late 1940, the training units had left the airfields. The manufacturing and production around the airfields continued, as well as the repair and overhaul of Spitfires and other aircraft. It was here that the No. 15 Ferry Pilots Pool operated from. This was part of the Air Transport Auxiliary, known as the ATA.​The only civilian to be killed by enemy action that targeted the airfield died on 9 February 1943, following a machine gun attack by a Junker 88 aircraft. This is said to be Cecil Maurice Stevenson, who was an air raid warden.&nbsp;​Very quickly, women of the ATA became vital for the testing and delivery of aircraft from Hamble. In September 1941, Rosemary Rees became the deputy at Hamble Airfield which operated an all-woman ferry pool. She flew over 91 different aircraft during the war and was one of only eleven women to have flown four-engine bombers. She was awarded an MBE (Member of the British Empire) for her service.&nbsp;​Two other ATA women who operated from Hamble airfields were Diana Walker and Mary Ellis. Diana joined the ATA as one of the first female pilots in early 1941, and by May 1942 she was working from Hamble as a fully qualified pilot. By the end of the war, she flew Spitfires, Hurricanes, Mustangs and even bombers such as Mosquitos and Wellingtons. Diana flew over 80 aircraft and delivered over 260 Spitfires. Mary followed a similar path and is said to have flown over 1,000 aircraft of 76 different types. Both women played a crucial role in the war effort. ​​La lande juste au nord du mémorial, avec ses nombreux sentiers de randonnée, est accessible au public. Certains aérodromes ne sont plus là. Des habitations ont alors été aménagées à leur place.​Les aérodromes sont actifs avant la Seconde Guerre mondiale. Ils servent de banc d'essai pour les avions construits par les constructeurs locaux. La 3è Elementary &amp; Reserve Flying Training School opère également à partir des aérodromes.Même s'ils sont une cible visible des bombardements allemands le long de la côte sud de l'Angleterre, l'utilisation de ces aérodromes s'accroit au début de la Seconde Guerre mondiale. À la fin de 1940, les unités d'entraînement quittent les aérodromes. La fabrication et la production autour des aérodromes se poursuit, ainsi que la réparation et la révision des Spitfire et autres aéronefs. C'est ici qu'opère le 15è Ferry Pilots Pool. Il fait partie de l'Air Transport Auxiliary, connu sous le nom d'ATA.​Le seul civil à avoir été tué par l'ennemi décède le 9 février 1943 à la suite d'une attaque de l'aérodrome à la mitrailleuse par un avion Junkers 88. Certains affirment qu'il s'agit de Cecil Maurice Stevenson, directeur des raids aériens.​Très vite, les femmes de l'ATA deviennent vitales pour les essais et la livraison des avions de Hamble. En septembre 1941, Rosemary Rees devient adjointe à l'aérodrome de Hamble, qui exploite un pool de ferry entièrement féminin. Pendant la guerre, elle pilote plus de 91 avions différents et fait partie de l'une des onze femmes à avoir piloté des bombardiers quadrimoteurs. Elle reçoit un MBE (Membre de l'Empire Britannique) pour son service.Diana Walker et Mary Ellis sont deux autres femmes de l'ATA opérant à partir des aérodromes de Hamble.​Début 1941, Diana rejoint l'ATA en tant que l'une des premières femmes pilotes. En mai 1942, elle travaille depuis Hamble comme pilote pleinement qualifiée. À la fin de la guerre, elle aura piloté des Spitfire, des Hurricane, des Mustang et même des bombardiers comme des Mosquito et des Wellington. En tout, Diana pilote plus de 80 appareils et livre plus de 260 Spitfire. Mary suit une voie similaire et pilote plus de 1 000 avions de 76 types différents. Ces deux femmes jouent un rôle crucial dans l'effort de guerre. ​​Das Heideland, das nördlich des Denkmals liegt, mit seinen zahlreichen Fußwegen, ist öffentlich zugänglich. Andere Flugplätze sind nicht mehr vorhanden, und ihre Standorte wurden zugunsten des Wohnungsbaus erschlossen.Die Flugplätze waren schon vor dem Zweiten Weltkrieg aktiv und dienten als Testgelände für Flugzeuge, die von örtlichen Herstellern gebaut wurden. Die Elementary &amp; Reserve Flying Training School Nr. 3 wurde auch von den Flugplätzen aus betrieben.Bei Ausbruch des Zweiten Weltkriegs wurden die Flugplätze immer intensiver genutzt, obwohl sie ein sichtbares Ziel für deutsche Bombenangriffe an der Südküste Englands waren. Ende 1940 hatten die Trainingseinheiten die Flugplätze verlassen. Die Fertigung und Produktion um die Flugplätze herum sowie die Reparatur und Überholung von Spitfires und anderen Flugzeugtypen wurde aber fortgesetzt. Von hier aus operierte der „No. 15 Ferry Pilots Pool“. Dieser war Teil der Air Transport Auxiliary, bekannt als „ATA“.Der einzige Zivilist, der durch feindliche Aktionen getötet wurde, die auf den Flugplatz abzielten, starb am 9. Februar 1943 nach einem Maschinengewehrangriff durch eine Junkers Ju 88. Es soll sich dabei um Cecil Maurice Stevenson handeln, der Luftangriffswache war.Sehr schnell sollten Frauen der ATA für die Tests und die Lieferung von Flugzeugen aus Hamble von entscheidender Bedeutung werden. Im September 1941 wurde Rosemary Rees Stellvertreterin auf dem Hamble Airfield, das über eine nur von Frauen betriebene Lufttransporteinheit verfügte. Sie flog während des Krieges über 91 verschiedene Flugzeuge und war eine von nur elf englischen Frauen, die viermotorige Bomber geflogen sind. Sie wurde für ihren Dienst mit einem MBE (Member of the British Empire) ausgezeichnet.Zwei weitere ATA-Frauen, die von den Flugplätzen in Hamble aus operierten, waren Diana Walker und Mary Ellis.​Diana trat der ATA als eine der ersten Pilotinnen Anfang 1941 bei und arbeitete im Mai 1942 von Hamble aus als vollqualifizierte Pilotin. Am Ende des Krieges flog sie Spitfires, Hurricanes, Mustangs und sogar Bomber wie Mosquitos und Wellingtons. Diana flog über 80 Flugzeuge und lieferte über 260 Spitfires aus. Mary ging einen ähnlichen Weg und soll über 1.000 Flugzeuge von 76 verschiedenen Typen geflogen sein. Beide Frauen spielten eine entscheidende Rolle bei den Kriegsanstrengungen.&nbsp; ​​De heide even ten noorden van de gedenksteen met zijn talrijke voetpaden is publiek toegankelijk. Andere vliegvelden bestaan niet meer: deze locaties zijn ontwikkeld voor huisvesting.Voor de Tweede Wereldoorlog dienden de vliegvelden als oefenterrein voor door lokale fabrikanten gebouwde vliegtuigen. De No. 3 Elementary &amp; Reserve Flying Training School opereerde ook vanaf de vliegvelden.Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, nam het gebruik van deze vliegvelden toe, hoewel ze een zichtbaar doel waren voor Duitse bombardementen op de zuidkust van Engeland. Tegen het einde van 1940 hadden de trainingseenheden de vliegvelden verlaten. De fabricage en productie rond de vliegvelden werd voortgezet, evenals de reparatie en het onderhoud van Spitfires en andere vliegtuigen. No. 15 Ferry Pilots Pool, een groep piloten die deze vliegtuigen overvloog vanaf en naar hun bases, opereerde eveneens vanaf dit vliegveld. Deze groep maakte deel uit van de Air Transport Auxiliary, bekend als de ATA.De enige burger die omkwam bij op het vliegveld gerichte vijandelijkheden verloor het leven op 9 februari 1943 na een beschieting met een machinegeweer door een Duitse Junker Ju 88. Naar verluidt was dit Cecil Maurice Stevenson, een luchtaanvalwachter.Al snel werden vrouwen van de ATA van vitaal belang voor het testen en afleveren van vliegtuigen vanuit Hamble. In September 1941 werd Rosemary Rees adjunct op Hamble Airfield waar een geheel uit vrouwen bestaande groep van vliegeniers actief was. Tijdens de oorlog vloog ze met 91 verschillende soorten vliegtuigen, en ze was een van de slechts elf vrouwen die met viermotorige bommenwerpers vlogen. Ze ontving een MBE (Member of the British Empire) voor haar verdiensten.Twee andere vrouwen van de ATA die vanuit de vliegvelden van Hamble opereerden, waren Diana Walker en Mary Ellis.Diana kwam in het begin van 1941 als een van de eerste vrouwelijke piloten bij de ATA en werkte vanaf mei 1942 vanuit Hamble als een volledig gekwalificeerde piloot. Aan het eind van de oorlog vloog ze met Spitfires, Hurricanes en Mustangs en zelfs met bommenwerpers als Mosquito's en Wellingtons. Diana vloog met meer dan 80 soorten vliegtuigen en leverde meer dan 260 Spitfires af. Mary volgde een soortgelijk pad en vloog naar men zegt met meer dan 1.000 vliegtuigen van 76 verschillende types. Beide vrouwen speelden een cruciale rol in de oorlogsinspanningen.&nbsp; ​​Dla zwiedzających dostępne są wrzosowiska z licznymi ścieżkami tuż na północ od tego miejsca pamięci. Po innych lotniskach nie ma już tutaj śladu, ponieważ ich dawne tereny zostały zagospodarowane pod zabudowę mieszkaniową.Lotniska były czynne przed II wojną światową i służyły jako poligon doświadczalny dla samolotów konstruowanych przez lokalnych producentów. Z lotnisk korzystała także 3 Szkoła Pilotażu Podstawowego i Rezerwy.W chwili wybuchu II wojny światowej poziom eksploatacji tych lotnisk zwiększył się, mimo że były one widocznym celem niemieckich nalotów bombowych wzdłuż południowego wybrzeża Anglii. Pod koniec 1940 roku jednostki szkoleniowe opuściły znajdujące się tutaj bazy. Wokół lotnisk kontynuowano jednak produkcję oraz naprawy i remonty Spitfire’ów i innych samolotów. To tutaj działał 15 zespół pilotów dostawczych. Była to część brytyjskiej Pomocniczej Lotniczej Służby Transportowej (ATA).​Jedyny cywil, który stracił życie w wyniku działań wroga skierowanych przeciwko lotnisku, zginął 9 lutego 1943 r. w wyniku ataku z karabinu maszynowego samolotu Junker 88. Mówi się, że był to Cecil Maurice Stevenson, który był osobą odpowiedzialną za bezpieczeństwo ludności podczas nalotów.​Kobiety z ATA szybko stały się niezbędne do testowania i dostarczania samolotów z Hamble. We wrześniu 1941 roku Rosemary Rees została przedstawicielką na lotnisku Hamble, które obsługiwał kobiecy zespół dostawczy. Podczas wojny latała ponad 91 różnymi samolotami i była jedną z zaledwie jedenastu kobiet, które pilotowały czterosilnikowe bombowce. Za swoją służbę została odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego (MBE).​Dwiema innymi kobietami z ATA, które operowały z lotnisk w Hamble, były Diana Barnato Walker i Mary Ellis.Diana dołączyła do ATA jako jedna z pierwszych pilotek na początku 1941 roku, a do maja 1942 roku pracowała w Hamble jako w pełni wykwalifikowany pilot. Pod koniec wojny latała na Spitfire’ach, Hurricane’ach, Mustangach, a nawet bombowcach, takich jak Mosquito i Wellington. Diana latała ponad 80 samolotami i dostarczyła ponad 260 Spitfire’ów. Mary poszła podobną drogą i mówi się, że latała ponad 1000 samolotów 76 różnych typów. Obie kobiety odegrały kluczową rolę w powietrznych działaniach wojennych aliantów.&nbsp; ​​La brughiera appena a nord del memoriale, con i suoi numerosi sentieri, è accessibile al pubblico. Gli altri aerodromi non esistono più e quelle aree sono state sviluppate per l’edilizia abitativa.Gli aerodromi erano attivi prima della Seconda guerra mondiale e servivano da banco di prova per i velivoli costruiti dai produttori locali. Anche la No. 3 Elementary &amp; Reserve Flying Training School operava dagli aerodromi.Allo scoppio della Seconda guerra mondiale, l’utilizzo di questi aerodromi aumentò, anche se rappresentavano un obiettivo visibile per i bombardamenti tedeschi lungo la costa meridionale dell’Inghilterra. Alla fine del 1940, le unità di addestramento avevano tutte abbandonato gli aerodromi. L’industria manifatturiera e la produzione intorno a questi continuarono le loro attività, così come la riparazione e la revisione di Spitfire e altri velivoli. Era qui che operava il team di piloti No. 15 Ferry Pilots Pool, che faceva parte dell’Air Transport Auxiliary, noto come ATA.​L’unico civile a essere ucciso da un’azione nemica che prese di mira l’aerodromo morì il 9 febbraio 1943 a seguito di un attacco di mitragliatrice da parte di un aereo Junkers Ju 88. Si dice si trattasse di Cecil Maurice Stevenson, che lavorava come guardiano durante i raid aerei.​Molto rapidamente, le donne dell’ATA sarebbero divenute vitali per il collaudo e la consegna degli aerei da Hamble. Nel settembre 1941, Rosemary Rees divenne rappresentante dell’Hamble Airfield che gestiva un pool di piloti tutte donne che si occupavano del trasporto. Comandò 91 aerei diversi durante la guerra e fu una delle sole undici donne ad aver pilotato bombardieri quadrimotore. Ricevette il riconoscimento di Membro MBE (Member of the British Empire) per il suo servizio.​Altre due donne ATA, Diana Walker e Mary Ellis, operarono dagli aerodromi di Hamble.Diana si unì all’ATA come una delle prime donne pilota all’inizio del 1941 e nel maggio 1942 lavorava da Hamble come pilota pienamente qualificato. Alla fine della guerra, pilotò Spitfire, Hurricane, Mustang e persino bombardieri come Mosquito e Wellington. Diana volò su 80 aerei e consegnò oltre 260 Spitfire. Mary seguì un percorso simile e si dice abbia volato su 1000 aerei di 76 tipi diversi. Entrambe queste donne svolsero un ruolo cruciale nell’impegno bellico.

 ​​Vliegvelden bij Hamble​ ​​Lotniska Hamble​ ​​Hamble Airfields​ ​​Hamble Airfields​ ​​Hamble Airfields​ ​​Hamble Airfields​ 

On 30 August 1942 the Nazi Gauleiter Simon introduced forcible military service in Luxembourg for young men born between 1920 to 1924. This was later increased &nbsp;to include 1925 and 1926.To avoid serving in the German Wehrmacht some 3,510 did not show up when they were called to arms or deserted after having been enrolled. Some 1,000 young men left Luxembourg and found refuge in France and Belgium, joining there the local resistance movements (maquis).Some 2,500 went into hiding in Luxembourg either in private homes or in hiding places outside villages and towns. This was a risky decision as their families were forcefully resettled in Silesia, their assets in Luxembourg being confiscated, and the &nbsp;‘deserter’ &nbsp;himself was to be court martialled and condemned to death.For security reasons many young people had to often change their hiding places. One of these hiding places was the former mine ‘Hondsbësch’ where 122 young men went underground from February to August 1944. It was the largest group that went into hiding in one place creating enormous problems concerning activities, health, provision of food, discipline, installation of electricity and lighting.As the Gestapo did their &nbsp;utmost to find these ‘deserters’, strict measures to avoid being discovered had to be imposed. A resistance fighter was designated to keep an eye on the behavior of the inmates.A large network outside of the mine provided food, doctors volunteered to look after ill young men, forced to stay in the damp and dark underground during the day. They were permitted to go &nbsp;out for a short period &nbsp;at night only. When suddenly the Germans asked to obtain &nbsp;a map of old mines, the hiding places seemed unsafe and were &nbsp;evacuated several weeks before liberation of Luxembourg 10 September 1944.The ‘Hondsbësch’ mine was declared a national monument in 1991.

Inside the mine – sleeping facilities

The entrance of the Hondsbësch mine with the guardian Gratia

Lasauvage Museological Centre

On 30 August 1942 the Nazi Gauleiter Simon introduced forcible military service in Luxembourg for young men born between 1920 to 1924. This was later increased &nbsp;to include 1925 and 1926.To avoid serving in the German Wehrmacht some 3,510 did not show up when they were called to arms or deserted after having been enrolled. Some 1,000 young men left Luxembourg and found refuge in France and Belgium, joining there the local resistance movements (maquis).Some 2,500 went into hiding in Luxembourg either in private homes or in hiding places outside villages and towns. This was a risky decision as their families were forcefully resettled in Silesia, their assets in Luxembourg being confiscated, and the &nbsp;‘deserter’ &nbsp;himself was to be court martialled and condemned to death.For security reasons many young people had to often change their hiding places. One of these hiding places was the former mine ‘Hondsbësch’ where 122 young men went underground from February to August 1944. It was the largest group that went into hiding in one place creating enormous problems concerning activities, health, provision of food, discipline, installation of electricity and lighting.As the Gestapo did their &nbsp;utmost to find these ‘deserters’, strict measures to avoid being discovered had to be imposed. A resistance fighter was designated to keep an eye on the behavior of the inmates.A large network outside of the mine provided food, doctors volunteered to look after ill young men, forced to stay in the damp and dark underground during the day. They were permitted to go &nbsp;out for a short period &nbsp;at night only. When suddenly the Germans asked to obtain &nbsp;a map of old mines, the hiding places seemed unsafe and were &nbsp;evacuated several weeks before liberation of Luxembourg 10 September 1944.The ‘Hondsbësch’ mine was declared a national monument in 1991. Le 30 août 1942, le Gauleiter nazi Simon a introduit le service militaire forcé au Luxembourg pour les jeunes hommes nés entre 1920 et 1924. Ce service a ensuite été étendu aux années 1925 et 1926.Pour éviter de servir dans la Wehrmacht allemande, quelque 3 510 jeunes gens ne se sont pas présentés à l'appel ou ont déserté après avoir été enrôlés. Un millier de jeunes hommes quittent le Luxembourg et se réfugient en France et en Belgique, où ils rejoignent les maquis.Environ 2 500 se cachent au Luxembourg, soit dans des maisons privées, soit dans des cachettes à l'extérieur des villages et des villes. Il s'agit d'une décision risquée car leurs familles sont réinstallées de force en Silésie, leurs biens au Luxembourg sont confisqués et le "déserteur" lui-même est traduit devant la cour martiale et condamné à mort.Pour des raisons de sécurité, de nombreux jeunes gens doivent souvent changer de cachette. L'une de ces cachettes était l'ancienne mine de Hondsbësch, où 122 jeunes gens prirent le maquis de février à août 1944. Il s'agissait du plus grand groupe à se cacher en un seul endroit, ce qui posait d'énormes problèmes en termes d'activités, de santé, d'approvisionnement en nourriture, de discipline, d'installation de l'électricité et de l'éclairage.La Gestapo faisant tout son possible pour retrouver ces "déserteurs", des mesures strictes doivent être prises pour éviter d'être découvert. Un résistant est désigné pour surveiller le comportement des détenus.Un vaste réseau à l'extérieur de la mine fournit de la nourriture, des médecins se portent volontaires pour soigner les jeunes hommes malades, contraints de rester dans l'humidité et l'obscurité des souterrains pendant la journée. Ils n'étaient autorisés à sortir que pour une courte période, la nuit. Lorsque les Allemands demandèrent soudainement à obtenir une carte des anciennes mines, les cachettes semblèrent peu sûres et furent évacuées quelques semaines avant la libération du Luxembourg, le 10 septembre 1944.La mine de Hondsbësch a été classée monument national en 1991. Op 30 augustus 1942 voerde nazi-Gauleiter Simon in Luxemburg de militaire dienstplicht in voor jonge mannen die geboren waren tussen 1920 en 1924. Dit werd later uitgebreid naar 1925 en 1926.Om niet in dienst te hoeven bij de Duitse Wehrmacht kwamen 3.510 jongeren niet opdagen toen ze werden opgeroepen of deserteerden na te zijn ingeschreven. Ongeveer 1.000 jonge mannen verlieten Luxemburg en zochten hun toevlucht in Frankrijk en België en sloten zich daar aan bij de lokale verzetsbewegingen (maquis).Ongeveer 2.500 doken onder in Luxemburg, bij particulieren of in schuilplaatsen buiten dorpen en steden. Dit was een riskante beslissing omdat hun families gedwongen werden zich in Silezië te vestigen, hun bezittingen in Luxemburg in beslag werden genomen en de 'deserteur' zelf voor de krijgsraad moest verschijnen en ter dood werd veroordeeld.Om veiligheidsredenen moesten veel jongeren vaak van schuilplaats veranderen. Eén van deze onderduikadressen was de voormalige mijn 'Hondsbësch' waar 122 jonge mannen van februari tot augustus 1944 ondergedoken zaten. Het was de grootste groep die op één plek ondergedoken zat, wat voor enorme problemen zorgde op het gebied van activiteiten, gezondheid, voedselvoorziening, discipline, aanleg van elektriciteit en verlichting.Omdat de Gestapo er alles aan deed om deze 'deserteurs' te vinden, moesten er strenge maatregelen worden opgelegd om te voorkomen dat ze ontdekt zouden worden. Een verzetsstrijder werd aangewezen om het gedrag van de gevangenen in de gaten te houden.Een groot netwerk buiten de mijn zorgde voor voedsel, dokters boden zich vrijwillig aan om voor zieke jonge mannen te zorgen die overdag in de vochtige en donkere ondergrondse moesten verblijven. Alleen 's nachts mochten ze even naar buiten. Toen de Duitsers plotseling vroegen om een kaart van oude mijnen, bleken de schuilplaatsen onveilig en werden ze enkele weken voor de bevrijding van Luxemburg op 10 september 1944 geëvacueerd.De mijn 'Hondsbësch' werd in 1991 uitgeroepen tot nationaal monument.

 Museologisch Centrum Lasauvage Lasauvage Museological Centre Centre muséologique Lasauvage

​​On 31 October 1942, 618 men, women and children from Jersey arrived at Schloss Wurzach - an early 18th century castle in the southern German state of Baden-Württemberg - where they would remain until June 1945. These British-born Islanders were deported in direct response to the internment of German agents and citizens working in Iran by Britain. Hitler was outraged by this act and ordered the German Foreign Ministry to consider reprisals.​Following their enforced three-year stay in Wurzach, many internees swore they would never return to Germany. However, just a few years later, the first former internees once again returned to their place of captivity in order to renew the personal contacts and friendships forged during those years.​​In 1970, the first large group of ex-internees returned to celebrate the 25th anniversary of the Liberation of the Channel Islands. Over the years the visits continued, personal friendships endured and regular student exchanges took place, laying the foundation for the symbolic twinning of St Helier and Bad Wurzach in 2002.​In 2005, to mark the 60th anniversary of the Liberation, the pavement outside the Town Hall was fitted with an inscribed stone carrying the words of former internee Michael Ginns. They read:​‘Forgiveness leads to understanding. Understanding leads to friendship. Friendship leads to reconciliation. Reconciliation leads to peace, both in our hearts and in the world.’​

On the wall of the Town Hall reception is a framed certificate that was signed in 2002 to formalise the twinning.​

Twinning certificate

​The words of ex-internee Michael Ginns capture the spirit of reconciliation.

​Pavement quotation outside the Town Hall​

​St Helier Town Hall​

​A wall plaque in the Town Hall entrance marks 20 years since the symbolic twinning of St Helier and Bad Wurzach took place.

Twinning plaque​

​Michael Ginns was 14 years old when he arrived at Schloss Wurzach with his parents in October 1942. His mother, Emma, was the camp matron.​

​Former Wurzach internee, Michael Ginns, outside Schloss Wurzach.

​​St Helier Town Hall​

​​On 31 October 1942, 618 men, women and children from Jersey arrived at Schloss Wurzach - an early 18th century castle in the southern German state of Baden-Württemberg - where they would remain until June 1945. These British-born Islanders were deported in direct response to the internment of German agents and citizens working in Iran by Britain. Hitler was outraged by this act and ordered the German Foreign Ministry to consider reprisals.​Following their enforced three-year stay in Wurzach, many internees swore they would never return to Germany. However, just a few years later, the first former internees once again returned to their place of captivity in order to renew the personal contacts and friendships forged during those years.​​In 1970, the first large group of ex-internees returned to celebrate the 25th anniversary of the Liberation of the Channel Islands. Over the years the visits continued, personal friendships endured and regular student exchanges took place, laying the foundation for the symbolic twinning of St Helier and Bad Wurzach in 2002.​In 2005, to mark the 60th anniversary of the Liberation, the pavement outside the Town Hall was fitted with an inscribed stone carrying the words of former internee Michael Ginns. They read:​‘Forgiveness leads to understanding. Understanding leads to friendship. Friendship leads to reconciliation. Reconciliation leads to peace, both in our hearts and in the world.’​ Le 31 octobre 1942, 618 hommes, femmes et enfants originaires de Jersey sont arrivés à Schloss Wurzach, un château du début du XVIIIe siècle situé dans l'État de Bade-Wurtemberg, dans le sud de l'Allemagne, où ils sont restés jusqu'en juin 1945. Ces insulaires nés en Grande-Bretagne ont été déportés en réponse directe à l'internement par la Grande-Bretagne d'agents et de citoyens allemands travaillant en Iran. Hitler, indigné par cet acte, a ordonné au ministère allemand des affaires étrangères d'envisager des représailles.Après leur séjour forcé de trois ans à Wurzach, de nombreux internés ont juré qu'ils ne reviendraient jamais en Allemagne. Cependant, quelques années plus tard, les premiers anciens internés sont retournés sur leur lieu de captivité afin de renouer les contacts personnels.En 1970, le premier grand groupe d'anciens internés est revenu pour célébrer le 25e anniversaire de la libération des îles Anglo-Normandes. Au fil des ans, les visites se sont poursuivies, les amitiés personnelles ont perduré et des échanges réguliers d'étudiants ont eu lieu, jetant les bases du jumelage symbolique entre St Helier et Bad Wurzach en 2002.En 2005, pour marquer le 60e anniversaire de la libération, le trottoir à l'extérieur de l'hôtel de ville a été doté d'une pierre gravée portant les mots de l'ancien interné Michael Ginns : "Le pardon mène à la compréhension. La compréhension mène à l'amitié. L'amitié mène à la réconciliation. Laréconciliation mène à la paix, dans nos cœurs et dans le monde". Op 31 oktober 1942 arriveerden 618 mannen, vrouwen en kinderen uit Jersey in Schloss Wurzach - een vroeg 18e eeuws kasteel in de Zuid-Duitse deelstaat Baden-Württemberg - waar ze tot juni 1945 zouden blijven. Deze in Groot-Brittannië geboren eilandbewoners werden gedeporteerd als directe reactie op de internering van Duitse agenten en burgers die in Iran werkten door Groot-Brittannië. Hitler was woedend over deze daad en beval het Duitse Ministerie van Buitenlandse Zaken om represailles te overwegen.Na hun gedwongen verblijf van drie jaar in Wurzach zwoeren veel geïnterneerden dat ze nooit meer terug zouden keren naar Duitsland. Slechts enkele jaren later keerden de eerste ex-geïnterneerden echter opnieuw terug naar hun plaats van gevangenschap om de persoonlijke contacten en vriendschappen die ze in die jaren hadden opgebouwd, te hernieuwen.In 1970 keerde de eerste grote groep ex-geïnterneerden terug om de 25e verjaardag van de bevrijding van de Kanaaleilanden te vieren. In de loop der jaren werden de bezoeken voortgezet, de persoonlijke vriendschappen bestendigd en vonden er regelmatig uitwisselingen van studenten plaats, waarmee de basis werd gelegd voor de symbolische stedenband tussen St Helier en Bad Wurzach in 2002.Ter gelegenheid van de 60e verjaardag van de bevrijding werd in 2005 op het trottoir buiten het stadhuis een steen met inscriptie aangebracht met de woorden van voormalig geïnterneerde Michael Ginns. De tekst luidt:Vergeving leidt tot begrip. Begrip leidt tot vriendschap. Vriendschap leidt tot verzoening. Verzoening leidt tot vrede, zowel in onze harten als in de wereld.

 Stadhuis St Helier ​​St Helier Town Hall​ Hôtel de ville de St Helier

Museum Vliegbasis Deelen is located on the road from Hoenderloo to Schaarsbergen. The former air base is a former German 'Gefechtsstand' and has recently been listed. The museum focuses on the Night Fight 1940-1945 and the air battle above the province of Gelderland. Scale-models, original footage, photos, finds and military objects (including a V1 replica with original interior) show the history of Vliegbasis Deelen during the Second World War. The restoration of the 2x3m map etched on glass is unique. The glass map was used by the German Night Fight command to help them intercept approaching allied bomber formations. For more than 4 years the museum has been trying to put the 4000 pieces of broken glass back together in order to make the map complete again. Often found after years of searching, all objects, photos, uniforms etc. in the museum are original, making Museum Deelen a 'museum full of stories'.

Museum Vliegbasis Deelen is located on the road from Hoenderloo to Schaarsbergen. The former air base is a former German 'Gefechtsstand' and has recently been listed. The museum focuses on the Night Fight 1940-1945 and the air battle above the province of Gelderland. Scale-models, original footage, photos, finds and military objects (including a V1 replica with original interior) show the history of Vliegbasis Deelen during the Second World War.

The restoration of the 2x3m map etched on glass is unique. The glass map was used by the German Night Fight command to help them intercept approaching allied bomber formations. For more than 4 years the museum has been trying to put the 4000 pieces of broken glass back together in order to make the map complete again. Often found after years of searching, all objects, photos, uniforms etc. in the museum are original, making Museum Deelen a 'museum full of stories'.

Museum Vliegbasis Deelen

Museum airfield Deelen

 Einzigartig ist die Restaurierung der sechs Quadratmeter großen, in Glas geätzten Karte. Die Glaskarte wurde von der deutschen Leitung der Nachtjagd genutzt, um beim Abfangen der alliierten Bomberformationen die deutschen Nachtjägereinheiten zu lenken. Schon seit über vier Jahren wird mit rund 4.000 Glasteilen gepuzzelt, um die Glaskarte wieder vollständig zusammenzusetzen. Alle Gegenstände, Fotos, Uniformen etc. im Museum sind authentisch, die Echtheit wurde teilweise in jahrelangen Untersuchungen überprüft. Auf diese Art und Weise ist das Museum Deelen ein 'Museum voller Geschichten' geworden. Museum Vliegbasis Deelen is located on the road from Hoenderloo to Schaarsbergen. The former air base is a former German 'Gefechtsstand' and has recently been listed. The museum focuses on the Night Fight 1940-1945 and the air battle above the province of Gelderland. Scale-models, original footage, photos, finds and military objects (including a V1 replica with original interior) show the history of Vliegbasis Deelen during the Second World War. The restoration of the 2x3m map etched on glass is unique. The glass map was used by the German Night Fight command to help them intercept approaching allied bomber formations. For more than 4 years the museum has been trying to put the 4000 pieces of broken glass back together in order to make the map complete again. Often found after years of searching, all objects, photos, uniforms etc. in the museum are original, making Museum Deelen a 'museum full of stories'.

 Museum airfield Deelen Museum airfield Deelen

Following the war, the remains of German soldiers were relocated to the German War Cemetery in Ysselsteyn (Limburg). Since 1946, the remains of Dutch war casualties have been reinterred regularly at National War Cemetery Grebbeberg. This resting place also includes soldiers who died elsewhere in the Netherlands during the invasion in May 1940 and had originally been buried in family graves. Today, there are over 850 military graves in the cemetery. There is a permanent exhibition at the cemetery’s information centre, ‘We have never spoken about it’. The exhibition affords special attention to three Dutch soldiers: Corporal J.A. Vermeer and Private D.J. Heinen, who both died on 12 May 1940 and are buried in the cemetery, and Lieutenant N.W. Lingen, a veteran who survived the battle. The Grebbeberg played an important role in defending the Netherlands from German forces. It was part of the defensive position taken up in the ‘Valleistelling’ (Valley Strongpoint), better known as the Grebbe Line.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/iWBVGMKEKeE" start="0"></iframe></div>

Immediately after the Netherlands surrendered, a cemetery was laid out at the battle site for both Dutch and German military personnel who died during the Battle of the Grebbeberg.

Following the war, the remains of German soldiers were relocated to the German War Cemetery in Ysselsteyn (Limburg). Since 1946, the remains of Dutch war casualties have been reinterred regularly at Grebbeberg Military War Cemetery. This resting place also includes soldiers who died elsewhere in the Netherlands during the invasion in May 1940 and had originally been buried in family graves. Today, there are over 850 military graves in the cemetery.

There is a permanent exhibition at the cemetery’s information centre, ‘We have never spoken about it’. The exhibition affords special attention to three Dutch soldiers: Corporal J.A. Vermeer and Private D.J. Heinen, who both died on 12 May 1940 and are buried in the cemetery, and Lieutenant N.W. Lingen, a veteran who survived the battle.

The Grebbeberg played an important role in defending the Netherlands from German forces. It was part of the defensive position taken up in the ‘Valleistelling’ (Valley Strongpoint), better known as the Grebbe Line.

National War Cemetery Grebbeberg

Im Informationszentrum neben dem Ehrenfriedhof ist die Ausstellung „Daar spraken wij nooit over“ (Darüber sprachen wir nie) zu sehen. Im Zentrum der Ausstellung stehen drei niederländische Soldaten: der Obergefreite J.A. Vermeer und der Soldat D.J. Heinen, beide am 12. Mai 1940 gefallen und beide auf diesem Soldatenfriedhof begraben, sowie Leutnant N.W. Lingen, ein Veteran, der den Kampf überlebte. Der Grebbeberg war ein wichtiger Teil der niederländischen Verteidigung gegen die deutschen Truppen. Er gehörte zur sogenannten Vallei-Stellung, die auch Grebbe-Linie genannt wurde.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/iWBVGMKEKeE" start="0"></iframe></div> Na de overgave werden de Nederlandse en Duitse slachtoffers op de plaats van het strijdtoneel begraven. Na de oorlog werden de stoffelijke resten van de Duitse militairen overgebracht en herbegraven op de begraafplaats voor Duitse gesneuvelden in Ysselsteyn (Limburg). Sinds 1946 worden op de Grebbeberg regelmatig militairen herbegraven die elders in Nederland in die meidagen zijn gesneuveld en in familiegraven lagen begraven. Het ereveld telt nu ruim 850 graven. In het informatiecentrum bij het ereveld is de tentoonstelling 'Daar spraken wij nooit over' te zien. Centraal in de tentoonstelling staan drie Nederlandse militairen: korporaal J.A. Vermeer en soldaat D.J. Heinen, beiden gesneuveld op 12 mei 1940 en beiden begraven op dit ereveld, en luitenant N.W. Lingen, een veteraan, die de strijd overleefde. De Grebbeberg vormde een belangrijk onderdeel van de verdediging van Nederland tegen de Duitse troepen. Het was een onderdeel van de Valleistelling, die ook wel de Grebbelinie werd genoemd.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/iWBVGMKEKeE" start="0"></iframe></div> Dopo la guerra, i resti dei soldati tedeschi furono portati al cimitero militare tedesco di Ysselsteyn, nel Limburgo. Dal 1946, i resti dei caduti olandesi sono stati reinterrati regolarmente al cimitero di guerra militare di Grebbeberg. Il luogo include anche soldati che morirono altrove nei Paesi Bassi durante l’invasione del maggio 1940 e che erano stati sepolti nelle tombe di famiglia. Ad oggi vi sono più di 850 tombe nel cimitero. All’interno del centro informazioni del cimitero vi è un’esposizione permanente, intitolata ‘Non ne abbiamo mai parlato’. Essa ha un’attenzione speciale per tre soldati olandesi: il Caporale J.A. Vermeer, il Privato D.J. Hainen, che morirono l 12 maggio 1940 e sono sepolti nel cimitero, e il Luogotenente N.W. Lingen, un veterano che è sopravvissuto alla battaglia. Grebbeberg ha giocato un ruolo importante nel difendere i Paesi Bassi dalle forze tedesche. Era parte delle posizioni difensive all’interno del ‘Valleistelling’, conosciuto anche come Linea Grebbe.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/iWBVGMKEKeE" start="0"></iframe></div> Following the war, the remains of German soldiers were relocated to the German War Cemetery in Ysselsteyn (Limburg). Since 1946, the remains of Dutch war casualties have been reinterred regularly at National War Cemetery Grebbeberg. This resting place also includes soldiers who died elsewhere in the Netherlands during the invasion in May 1940 and had originally been buried in family graves. Today, there are over 850 military graves in the cemetery. There is a permanent exhibition at the cemetery’s information centre, ‘We have never spoken about it’. The exhibition affords special attention to three Dutch soldiers: Corporal J.A. Vermeer and Private D.J. Heinen, who both died on 12 May 1940 and are buried in the cemetery, and Lieutenant N.W. Lingen, a veteran who survived the battle. The Grebbeberg played an important role in defending the Netherlands from German forces. It was part of the defensive position taken up in the ‘Valleistelling’ (Valley Strongpoint), better known as the Grebbe Line.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/iWBVGMKEKeE" start="0"></iframe></div>

 Militärischer Ehrenfriedhof De Grebbeberg Militair Ereveld Grebbeberg Cimitero militare tedesco Grebbeberg National War Cemetery Grebbeberg

Operation Market Garden came to a halt in the Betuwe in late September 1944. The front stiffened along the river Linge, and sudden shell and sniper fire made the lives of the soldiers difficult. Autumn rains also caused flooding, meaning that the foxholes flooded. From early December, things got even worse when German troops blew up the Rijndijk near Elden. Much of the Betuwe flooded and he No Man's Land became a 'No Man's Water'.Meanwhile, friend and foe alike had evacuated the citizenry en masse. No matter where the exodus took the residents, everyone felt displaced. It was not until early April 1945 that the war ended in the Over-Betuwe and the Allies then captured the still occupied part of the region.'The Wing' is a symbol that refers to all these acts of war and is a metaphor for those who are not yet free from war. Breaking free, mentally, from the violence of war is a long process: unprocessed pain and misery are a handicap which stops one being fully capable.The quest for redemption from war pain applies to both mthe ilitary and civilians, and understanding and attention can have a healing effect. For that reason, this memorial is also an ode to those who stay in our midst as war refugees and to veterans, who have been on a peace mission.Forget death and you have no life. Forget the war and you have no peace.

The monument represents a 7 meter tall steel wing sticking out of the ploughed earth at an angle. It serves as a metaphor for the people that still have not been ´liberated´ from the war.

Operation Market Garden came to a halt in the Betuwe at the end of September 1944. The front stabilised along the river Linge. Shelling took place back and forth while patrols and man to man fighting were common activities. During this period the evacuation of the civilian population took place. The German forces blew up a dike at Elden flooding the country. No man´s land turned into No man´s water. It took until April 1945 before the war came to an end for the Overbetuwe. After endless evacuations the civilians returned to their destroyed and plundered houses. Many places were still unsafe due to the presence of explosives but the process of rebuilding could start.

The mental consequences of a war are hard to shake off. The pain and suffering sustained by those who witnessed the events can be a true handicap. The monument serves to remind us of the suffering people have endured even after the war came to and end. It also serves as a monument for war refugees and veterans that took part in peace missions around the world.

&nbsp;

Marleen Bakker en Kunstbedrijf Arnhem

img-20230504-wa0012.jpg

schermafbeelding_2024-06-04_om_13.20.13.png

Monument 'The Wing'

Die Operation Market Garden ist Ende September 1944 in der Betuwe gestrandet. Die Front versteift sich entlang des Flusses Linge. Plötzlicher Granatbeschuss und Scharfschützenfeuer machen den Soldaten das Leben schwer. Herbstliche Regenfälle führen außerdem zu Überschwemmungen. Die Schützengräben wurden überflutet. Anfang Dezember kam es noch schlimmer, als die deutschen Truppen den Rijndijk bei Elden sprengten. Große Teile der Betuwe wurden überflutet. Das Niemandsland wurde zu einem 'Niemandswasser'. In der Zwischenzeit hatten Freund und Feind die Bürger massenhaft evakuiert. Wohin auch immer der Exodus die Bewohner führte, alle fühlten sich vertrieben. Erst Anfang April 1945 war der Krieg in der Over-Betuwe zu Ende. Die Alliierten nahmen den noch besetzten Teil der Region ein. "Der Flügel" ist das Symbol, das auf all diese Kriegshandlungen verweist. Darüber hinaus ist es eine Metapher für diejenigen, die sich noch nicht vom Krieg befreit haben. Sich geistig von der Gewalt des Krieges zu befreien, ist ein langer Prozess. Unverarbeiteter Schmerz und Elend sind ein Handicap, machen schlapp. Die Suche nach Erlösung vom Kriegsschmerz gilt für Militärs und Zivilisten gleichermaßen. Verständnis und Aufmerksamkeit können eine heilende Wirkung haben. Deshalb ist dieses Mahnmal auch eine Ode an diejenigen, die als Kriegsflüchtlinge in unserer Mitte bleiben, und an den Veteranen, der sich auf einer Friedensmission befunden hat. Vergiss den Tod und du hast kein Leben. Vergiss den Krieg und du hast keinen Frieden. Operation Market Garden came to a halt in the Betuwe in late September 1944. The front stiffened along the river Linge, and sudden shell and sniper fire made the lives of the soldiers difficult. Autumn rains also caused flooding, meaning that the foxholes flooded. From early December, things got even worse when German troops blew up the Rijndijk near Elden. Much of the Betuwe flooded and he No Man's Land became a 'No Man's Water'. Meanwhile, friend and foe alike had evacuated the citizenry en masse. No matter where the exodus took the residents, everyone felt displaced. It was not until early April 1945 that the war ended in the Over-Betuwe and the Allies then captured the still occupied part of the region.'The Wing' is a symbol that refers to all these acts of war and is a metaphor for those who are not yet free from war. Breaking free, mentally, from the violence of war is a long process: unprocessed pain and misery are a handicap which stops one being fully capable. The quest for redemption from war pain applies to both mthe ilitary and civilians, and understanding and attention can have a healing effect. For that reason, this memorial is also an ode to those who stay in our midst as war refugees and to veterans, who have been on a peace mission. Forget death and you have no life. Forget the war and you have no peace. Eind september 1944 strandde Operatie Market Garden in de Betuwe. Het front verstarde langs de Linge. Plotse granaatbeschietingen en vuur van sluipschutters bemoeilijkten het leven van de soldaat.&nbsp;&nbsp;Door de herfstregens ontstond ook nog eens wateroverlast. De schuttersputjes liepen onder. Vanaf begin december werd het nog beroerder toen de Duitse troepen de Rijndijk bij Elden opbliezen. Een groot deel van de Betuwe overstroomde. Het Niemandsland werd een ‘Niemandswater’.&nbsp;Intussen hadden vriend en vijand de burgerij massaal geëvacueerd. Het maakte niet uit waar de exodus de bewoners bracht, iedereen voelde zich ontheemd. Pas begin april 1945 eindigde de oorlog in de Over-Betuwe. De geallieerden veroverden toen het nog bezette deel van de streek.&nbsp;‘De Vleugel’ is het symbool dat verwijst naar al die oorlogshandelingen. Daarnaast is het een metafoor voor diegenen die zich nog niet hebben bevrijd van oorlog.&nbsp;Het mentaal loskomen van het geweld van oorlog is een langdurig proces. Onverwerkte pijn en ellende zijn een handicap, maken vleugellam.&nbsp;&nbsp;Het streven naar verlossing van oorlogspijn geldt voor zowel militair als burger. Begrip en aandacht kunnen een genezende werking hebben. Om die reden is dit monument ook een ode aan hen, die als oorlogsvluchteling in ons midden verblijven en voor de veteraan, die op vredesmissie is geweest.&nbsp;Vergeet de dood&nbsp; en je hebt geen leven.&nbsp; Vergeet de oorlog&nbsp; en je hebt geen vrede.&nbsp;<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/vn8iCkbAbgM" start="0"></iframe></div>

 Denkmal 'Der Flügel' Monument 'The Wing' De Vleugel  

Many German soldiers died in Sicily during WWII,&nbsp; even before 1943 with the Sicily landings. A large number of repatriated wounded perished in hospitals on the island, and several troop and supply transports were hit on Sicilian soil. With the landings, more than 5,000 German soldiers lost their lives on the island within only a few weeks of the fighting.&nbsp;​​As part of the 1955 German-Italian agreement on war graves, it was decided to create a war cemetery in Sicily in which all German soldiers who had fallen here would find their final resting place. Designed by Diez Brandi, the German Military Cemetery was inaugurated on 25 September 1965. The bodies were collected by the Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge (German War Graves Commission), which has been maintaining the area ever since.&nbsp;​Behind the car park, a path leads to the memorial, and next to this the visitor centre where name books are also available. The cemetery has a rectangular area of approximately 44 x 30 metres, with the fallen buried in inaccessible crypts. A stele indicates the importance of the place.&nbsp;​From the entrance path, a staircase leads to the five upper courtyards. Visitors first enter the Kameradengrab courtyard. In the centre on a raised slab, 28 known and three unknown German soldiers are inscribed, encased in a mass grave. Behind, on a pedestal, lies the bronze figure of a dying young man. From here, the four courtyards are accessible as autonomous rooms, each with marble floors and Roman masonry walls.&nbsp;​In the ‘Courtyard of Palermo’, the dead from the provinces of Trapani and Agrigento are buried. In the ‘Courtyard of Caltanissetta’, those from the provinces of Caltanissetta, Ragusa, Catania and Syracuse. In the Courtyard of Messina, those from the provinces of Messina and Enna. The town of Caronia (Messina province) is specifically mentioned here, from whose cemetery almost 700 dead were taken.&nbsp;​The crypt of the fourth courtyard - named Catania - contains the 1514 German soldiers who died in Sicily during WWII, who were once buried in the municipal cemetery of the city of Catania together with their Italian comrades.&nbsp;​A total of 4561 fallen soldiers are buried here, 451 of whom are unknown.​&nbsp;​The facility was completely renovated in 2010 and reopened to the public on 29 April 2011.​

Motta Sant'Anastasia Cemetery

Kameradengrab​ Courtyard

Motta Sant'Anastasia cemetery

Many German soldiers died in Sicily during WWII,&nbsp; even before 1943 with the Sicily landings. A large number of repatriated wounded perished in hospitals on the island, and several troop and supply transports were hit on Sicilian soil. With the landings, more than 5,000 German soldiers lost their lives on the island within only a few weeks of the fighting.&nbsp;​​As part of the 1955 German-Italian agreement on war graves, it was decided to create a war cemetery in Sicily in which all German soldiers who had fallen here would find their final resting place. Designed by Diez Brandi, the German Military Cemetery was inaugurated on 25 September 1965. The bodies were collected by the Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge (German War Graves Commission), which has been maintaining the area ever since.&nbsp;​Behind the car park, a path leads to the memorial, and next to this the visitor centre where name books are also available. The cemetery has a rectangular area of approximately 44 x 30 metres, with the fallen buried in inaccessible crypts. A stele indicates the importance of the place.&nbsp;​From the entrance path, a staircase leads to the five upper courtyards. Visitors first enter the Kameradengrab courtyard. In the centre on a raised slab, 28 known and three unknown German soldiers are inscribed, encased in a mass grave. Behind, on a pedestal, lies the bronze figure of a dying young man. From here, the four courtyards are accessible as autonomous rooms, each with marble floors and Roman masonry walls.&nbsp;​In the ‘Courtyard of Palermo’, the dead from the provinces of Trapani and Agrigento are buried. In the ‘Courtyard of Caltanissetta’, those from the provinces of Caltanissetta, Ragusa, Catania and Syracuse. In the Courtyard of Messina, those from the provinces of Messina and Enna. The town of Caronia (Messina province) is specifically mentioned here, from whose cemetery almost 700 dead were taken.&nbsp;​The crypt of the fourth courtyard - named Catania - contains the 1514 German soldiers who died in Sicily during WWII, who were once buried in the municipal cemetery of the city of Catania together with their Italian comrades.&nbsp;​A total of 4561 fallen soldiers are buried here, 451 of whom are unknown.​&nbsp;​The facility was completely renovated in 2010 and reopened to the public on 29 April 2011.​ De nombreux soldats allemands sont morts en Sicile pendant la Seconde Guerre mondiale, avant même le débarquement de 1943. Un grand nombre de blessés rapatriés ont péri dans les hôpitaux de l'île, et plusieurs transports de troupes et de ravitaillement ont été touchés sur le sol sicilien. Avec le débarquement, plus de 5 000 soldats allemands ont perdu la vie sur l'île en l'espace de quelques semaines seulement.Dans le cadre de l'accord germano-italien de 1955 sur les sépultures de guerre, il a été décidé de créer un cimetière de guerre en Sicile où tous les soldats allemands tombés ici trouveraient leur dernière demeure. Conçu par Diez Brandi, le cimetière militaire allemand a été inauguré le 25 septembre 1965. Les corps ont été recueillis par la Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge (Commission allemande des sépultures militaires), qui entretient la zone depuis lors.Derrière le parking, un chemin mène au mémorial et, à côté, au centre d'accueil des visiteurs, où des livres de noms sont également disponibles. Le cimetière a une superficie rectangulaire d'environ 44 x 30 mètres. Les soldats tombés au combat sont enterrés dans des cryptes inaccessibles. Une stèle indique l'importance du lieu.Depuis le chemin d'entrée, un escalier mène aux cinq cours supérieures. Le visiteur pénètre d'abord dans la cour de Kameradengrab. Au centre, sur une dalle surélevée, sont inscrits 28 soldats allemands connus et trois inconnus, enfermés dans une fosse commune. Derrière, sur un piédestal, se trouve la figure en bronze d'un jeune homme mourant. De là, les quatre cours sont accessibles comme des salles autonomes, chacune avec des sols en marbre et des murs en maçonnerie romaine.Dans la "Cour de Palerme" sont enterrés les morts des provinces de Trapani et d'Agrigente. Dans la "cour de Caltanissetta", ceux des provinces de Caltanissetta, Raguse, Catane et Syracuse. Dans la cour de Messine, ceux des provinces de Messine et d'Enna. La ville de Caronia (province de Messine) est spécifiquement mentionnée ici, car c'est de son cimetière qu'ont été extraits près de 700 morts.La crypte de la quatrième cour - nommée Catane - contient les 1514 soldats allemands morts en Sicile pendant la Seconde Guerre mondiale, qui ont été enterrés dans le cimetière municipal de la ville de Catane avec leurs camarades italiens.Au total, 4561 soldats sont enterrés ici, dont 451 sont inconnus. L' installation a été entièrement rénovée en 2010 et a rouvert ses portes au public le 29 avril 2011. Viele deutsche Soldaten starben während des Zweiten Weltkriegs auf Sizilien, noch vor der Landung der Alliierten auf der Insel im Juli 1943. Eine große Zahl zurückgeschickter Verwundeter erlagen in den Krankenhäusern der Insel ihren Verlezungen, zudem wurden mehrere Truppen- und Versorgungstransporte auf sizilianischem Boden getroffen. Mit der Invasion der Alliierten während der sogenannten Operation Husky verloren innerhalb weniger Wochen mehr als 5.000 deutsche Soldaten ihr Leben auf der Insel.Im Rahmen des deutsch-italienischen Kriegsgräberabkommens von 1955 wurde beschlossen, auf Sizilien eine Kriegsgräberstätte anzulegen, auf der alle dort gefallenen deutschen Soldaten ihre letzte Ruhestätte finden sollten. Der vom deutschen Architekten Diez Brandi entworfene Deutsche Soldatenfriedhof wurde am 25. September 1965 eingeweiht. Die Leichen wurden vom Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge, der das Areal seither pflegt, zu ihrer letzten Ruhestätte gebracht. Hinter dem Parkplatz führt ein Weg zur Gedenkstätte und daneben zum Besucherzentrum, in dem auch Namensbücher verfügbar sind. Der Friedhof hat eine rechteckige Fläche von etwa 44 x 30 Metern, auf der die Gefallenen in unzugänglichen Gruften beigesetzt sind. Eine Stele weist auf die Bedeutung des Ortes hin.Vom Eingangsweg aus führt eine Treppe zu den fünf oberen Höfen. Der Besucher betritt zunächst den Hof des Kameradengrabes. In der Mitte, auf einer erhöhten Platte, sind 28 bekannte und drei unbekannte deutsche Soldaten in einem Massengrab beerdigt. Dahinter, auf einem Sockel, steht die Bronzefigur eines sterbenden jungen Mannes. Von hier aus sind die vier Höfe als eigenständige Räume zugänglich, jeder mit Marmorböden und römischem Mauerwerk. Im Hof von Palermo wurden die Toten aus den Provinzen Trapani und Agrigento beigesetzt. Im Hof von Caltanissetta sind die Toten der Provinzen Caltanissetta, Ragusa, Catania und Syrakus beigesetzt. Im Hof von Messina diejenigen aus den Provinzen Messina und Enna beigesetzt. Besonders erwähnt wird hier die Stadt Caronia (Provinz Messina), von deren Friedhof fast 700 Tote exhumiert wurden.In der Krypta des vierten Hofes - mit dem Namen Catania - liegen die 1.514 deutschen Soldaten, die während des Zweiten Weltkriegs in Sizilien gefallen sind und die einst zusammen mit ihren italienischen Kameraden auf dem städtischen Friedhof der Stadt Catania begraben worden waren. Insgesamt sind hier 4.561 gefallene deutsche Soldaten begraben, von denen 451 unbekannt sind. Die Anlage wurde 2010 vollständig renoviert und am 29. April 2011 für die Öffentlichkeit wiedereröffnet. Duitse soldaten stierven op Sicilië tijdens de Tweede Wereldoorlog, zelfs al voor 1943 met de landingen op Sicilië. Een groot aantal gerepatrieerde gewonden kwam om in ziekenhuizen op het eiland en verschillende troepen- en bevoorradingstransporten werden op Siciliaanse bodem getroffen. Met de landingen verloren meer dan 5.000 Duitse soldaten hun leven op het eiland binnen slechts een paar weken na de gevechten.Als onderdeel van de Duits-Italiaanse overeenkomst van 1955 over oorlogsgraven werd besloten om op Sicilië een oorlogsbegraafplaats aan te leggen waar alle Duitse soldaten die hier gesneuveld waren hun laatste rustplaats zouden vinden. De Duitse militaire begraafplaats, ontworpen door Diez Brandi, werd ingehuldigd op 25 september 1965. De lichamen werden verzameld door de Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge (Duitse Oorlogsgraven Commissie), die het gebied sindsdien onderhoudt.Achter de parkeerplaats leidt een pad naar het gedenkteken en daarnaast het bezoekerscentrum waar ook naamboekjes verkrijgbaar zijn. De begraafplaats heeft een rechthoekig oppervlak van ongeveer 44 x 30 meter, met de gesneuvelden begraven in ontoegankelijke crypten. Een stele geeft het belang van de plek aan.Vanaf het toegangspad leidt een trap naar de vijf bovenste binnenplaatsen. Bezoekers betreden eerst de Kameradengrab binnenplaats. In het midden staan op een verhoogde plaat 28 bekende en drie onbekende Duitse soldaten, ingekapseld in een massagraf. Daarachter, op een sokkel, ligt de bronzen figuur van een stervende jongeman. Vanaf hier zijn de vier binnenplaatsen toegankelijk als autonome kamers, elk met marmeren vloeren en muren van Romeins metselwerk.In de 'Binnenplaats van Palermo' worden de doden uit de provincies Trapani en Agrigento begraven. Op de binnenplaats van Caltanissetta liggen de doden uit de provincies Caltanissetta, Ragusa, Catania en Syracuse. Op de binnenplaats van Messina, die uit de provincies Messina en Enna. De stad Caronia (provincie Messina) wordt hier specifiek genoemd, van wiens begraafplaats bijna 700 doden werden meegenomen.De crypte van de vierde binnenplaats - met de naam Catania - bevat de 1514 Duitse soldaten die tijdens de Tweede Wereldoorlog op Sicilië stierven en die ooit samen met hun Italiaanse kameraden op de gemeentelijke begraafplaats van de stad Catania werden begraven.In totaal liggen hier 4561 gesneuvelde soldaten begraven, waarvan 451 onbekend zijn. De faciliteit werd in 2010 volledig gerenoveerd en op 29 april 2011 heropend voor het publiek. Wielu niemieckich żołnierzy zginęło na Sycylii podczas II wojny światowej, jeszcze przed 1943 r. kiedy to odbyło się lądowanie na Sycylii. Duża liczba repatriowanych rannych zginęła w szpitalach na wyspie, a kilka transportów żołnierzy i zaopatrzenia zostało trafionych pociskami na sycylijskiej ziemi. Wraz z lądowaniem, ponad 5 000 niemieckich żołnierzy straciło życie na wyspie w ciągu zaledwie kilku tygodni walk.W ramach niemiecko-włoskiego porozumienia z 1955 r. w sprawie grobów wojennych, postanowiono stworzyć cmentarz wojenny na Sycylii, na którym wszyscy niemieccy żołnierze, którzy tu polegli, znaleźliby miejsce ostatecznego spoczynku. Zaprojektowany przez Dieza Brandiego Niemiecki Cmentarz Wojskowy został otwarty 25 września 1965 roku. Ciała zostały zebrane przez Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge (Niemiecka Komisja Grobów Wojennych), która od tamtej pory utrzymuje ten obszar.Za parkingiem znajduje się ścieżka prowadząca do pomnika, a obok niego centrum dla zwiedzających, w którym dostępne są również księgi imienne. Cmentarz ma kształt prostokąta o wymiarach około 44 x 30 metrów, a polegli pochowani są w niedostępnych kryptach. O znaczeniu tego miejsca informuje postawiona tam kamienna płyta z inskrypcją.Ze ścieżki wejściowej prowadzą schody do pięciu górnych dziedzińców. Zwiedzający najpierw wchodzą na dziedziniec Kameradengrab. Pośrodku, na podwyższonej płycie, w zbiorowej mogile spoczywa 28 znanych i trzech nieznanych żołnierzy niemieckich. Za nimi, na cokole, znajduje się odlana z brązu postać umierającego młodego mężczyzny. Stąd cztery dziedzińce są dostępne jako osobne pokoje, każdy z marmurowymi podłogami i rzymskimi murami.Na "Dziedzińcu Palermo" pochowani są zmarli z prowincji Trapani i Agrigento. Na "Dziedzińcu Caltanissetta" spoczywają zmarli z prowincji Caltanissetta, Ragusa, Katania i Syrakuzy. Na "Dziedzińcu Mesyńskim" pochowani są mieszkańcy prowincji Mesyna i Enna. Miasto Caronia (prowincja Mesyna) jest tu szczególnie wspomniane, z którego cmentarza zabrano prawie 700 zmarłych.Krypta czwartego dziedzińca - nazwanego Catania - zawiera ciała 1514 niemieckich żołnierzy poległych na Sycylii podczas II wojny światowej, którzy zostali pochowani na cmentarzu komunalnym miasta Catania wraz ze swoimi włoskimi towarzyszami.Łącznie pochowanych jest tu 4561 poległych żołnierzy, z czego 451 pozostaje niezidentyfikowanych. Obiekt został całkowicie odnowiony w 2010 roku i ponownie otwarty dla publiczności 29 kwietnia 2011 roku. Molti soldati tedeschi morirono in Sicilia durante la Seconda Guerra Mondiale, anche prima dello sbarco in Sicilia del 1943. Un gran numero di feriti rimpatriati morì negli ospedali dell'isola e diversi trasporti di truppe e rifornimenti furono colpiti sul suolo siciliano. Con gli sbarchi, più di 5.000 soldati tedeschi persero la vita sull'isola in poche settimane di combattimenti.Nell'ambito dell'accordo italo-tedesco del 1955 sulle tombe di guerra, si decise di creare un cimitero di guerra in Sicilia in cui tutti i soldati tedeschi caduti qui avrebbero trovato la loro ultima dimora. Progettato da Diez Brandi, il Cimitero militare tedesco fu inaugurato il 25 settembre 1965. Le salme furono raccolte dal Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge (Commissione tedesca per i cimiteri di guerra), che da allora si occupa della manutenzione dell'area.Dietro il parcheggio, un sentiero conduce al monumento commemorativo, accanto al quale si trova il centro visitatori, dove sono disponibili anche i libri coi nomi dei defunti. Il cimitero ha un'area rettangolare di circa 44 x 30 metri, con i caduti sepolti in cripte inaccessibili. Una stele indica l'importanza del luogo.Dal sentiero d'ingresso, una scala conduce ai cinque cortili superiori. I visitatori entrano prima nel cortile Kameradengrab. Al centro, su una lastra rialzata, sono incisi 28 soldati tedeschi noti e tre sconosciuti, racchiusi in una fossa comune. Dietro, su un piedistallo, si trova la figura in bronzo di un giovane morente. Da qui, i quattro cortili sono accessibili come stanze autonome, ciascuna con pavimenti in marmo e pareti in muratura romana.Nel "Cortile di Palermo" sono sepolti i morti delle province di Trapani e Agrigento. Nel "Cortile di Caltanissetta", quelli delle province di Caltanissetta, Ragusa, Catania e Siracusa. Nel "Cortile di Messina", quelli delle province di Messina ed Enna. In particolare è menzionata la città di Caronia (provincia di Messina), dal cui cimitero furono prelevati quasi 700 morti.La cripta del quarto cortile - denominata Catania - contiene i 1514 soldati tedeschi morti in Sicilia durante la Seconda guerra mondiale, un tempo sepolti nel cimitero comunale della città di Catania insieme ai loro commilitoni italiani.Qui sono sepolti in totale 4561 caduti, di cui 451 ignoti. La struttura è stata completamente ristrutturata nel 2010 e riaperta al pubblico il 29 aprile 2011.

 Begraafplaats Motta Sant'Anastasia Motta Sant'Anastasia cemetery Cimetière de Motta Sant'Anastasia Cmentarz Motta Sant'Anastasia Der Friedhof von Motta Sant'Anastasia Cimitero militare germanico di Motta Sant'Anastasia

On 18 September 1948, the Polish monument 'The Dying Pole' was unveiled on the Zeestraat in Axel. This in the presence of Colonel Zdzislaw Szydlowski and about 30 Polish soldiers. The statue was made by Cephas Stauthamer, East Zeeland Fleming by birth, commissioned by the municipality of Axel. It depicts a person's solidified moment of death. The plaque on the plinth reads: 'To Poland's sons who fought to the death on this ground for our freedom'.The left hand, on the heart region, indicates the gravity of the personal sacrifice and the outstretched right hand, as it were, offers the sacrifice made. The bronze monument came about after a fundraising campaign among the people of Axel and is a tribute to the Polish soldiers and the fallen liberators. Every year on 4 May, Axel's annual commemoration of the dead takes place at the statue.

poi_04_onthulling_poolse_monument_zeestraat_axel.jpg

poi_04_herdenking_aan_pools_monument_aan_de_zeestraat_.jpg

poi_04_onthulling_pools_monument_aan_de_zeestraat_met_kolonel_szydlowski_en_burgemeester_van_oeveren.jpg

monumenty_axel.jpg

'The dying Pole'

On 18 September 1948, the Polish monument 'The Dying Pole' was unveiled on the Zeestraat in Axel. This in the presence of Colonel Zdzislaw Szydlowski and about 30 Polish soldiers. The statue was made by Cephas Stauthamer, East Zeeland Fleming by birth, commissioned by the municipality of Axel. It depicts a person's solidified moment of death. The plaque on the plinth reads: 'To Poland's sons who fought to the death on this ground for our freedom'.The left hand, on the heart region, indicates the gravity of the personal sacrifice and the outstretched right hand, as it were, offers the sacrifice made. The bronze monument came about after a fundraising campaign among the people of Axel and is a tribute to the Polish soldiers and the fallen liberators. Every year on 4 May, Axel's annual commemoration of the dead takes place at the statue. Am 18. September 1948 wurde das polnische Denkmal "Der sterbende Pole" in der Zeestraat in Axel enthüllt. Dies geschah in Anwesenheit von Oberst Zdzislaw Szydlowski und etwa 30 polnischen Soldaten. Die Statue wurde von Cephas Stauthamer, einem gebürtigen Flamen aus Ostseeland, im Auftrag der Gemeinde Axel geschaffen. Sie stellt den erstarrten Moment des Todes eines Menschen dar. Auf der Gedenktafel auf dem Sockel steht: Für Polens Söhne, die auf diesem Boden bis zum Tod für unsere Freiheit gekämpft haben".Die linke Hand auf der Herzgegend weist auf die Schwere des persönlichen Opfers hin und die ausgestreckte rechte Hand bietet gleichsam das erbrachte Opfer an. Das Bronzedenkmal entstand nach einer Spendenaktion unter der Bevölkerung von Axel und ist eine Hommage an die polnischen Soldaten und die gefallenen Befreier. Jedes Jahr am 4. Mai findet an der Statue das jährliche Totengedenken von Axel statt. Op 18 september 1948 is aan de Zeestraat in&nbsp;Axel het Pools monument ‘De Stervende Pool’ onthuld. Dit in aanwezigheid van kolonel Zdzislaw Szydlowski en een 30-tal Poolse militairen. Het beeld is gemaakt door&nbsp; Cephas Stauthamer, Oost Zeeuws Vlaming van geboorte, in opdracht van de gemeente Axel. Het verbeeldt het gestolde stervensmoment van een persoon. Op de plaquette op de sokkel staat de tekst: 'Aan Polen's zonen die op deze grond voor onze vrijheid tot den dood toe streden'.De linkerhand, op de hartstreek, wijst op de zwaarte van het persoonlijk offer en de uitgestrekte rechterhand biedt als het ware het gebrachte offer aan.&nbsp; Het bronzen monument is tot stand gekomen na een fondswerving onder de Axelse bevolking en is een eerbetoon aan de Poolse soldaten en de gesneuvelde bevrijders. &nbsp;Ieder jaar op 4 mei vind bij het beeld de jaarlijkse dodenherdenking van Axel plaats. 18 września 1948 r. na Zeestraat w Axel odsłonięto pomnik "Umierający Polak". Odbyło się to w obecności pułkownika Zdzisława Szydłowskiego i około 30 polskich żołnierzy. Pomnik został wykonany przez Cephasa Stauthamera, Fleminga ze Wschodniej Zelandii, na zlecenie gminy Axel. Przedstawia on scenę śmierci człowieka. Tablica na cokole głosi: "Synom Polski, którzy na tej ziemi walczyli na śmierć za naszą wolność".Lewa dłoń w okolicy serca wskazuje na wagę osobistej ofiary, a wyciągnięta prawa dłoń symbolizuje złożoną ofiarę. Pomnik z brązu powstał w wyniku zbiórki pieniędzy wśród mieszkańców Axel i jest hołdem dla polskich żołnierzy i poległych wyzwolicieli. Co roku 4 maja w Axel odbywają się pod pomnikiem uroczystości upamiętniające poległych.

 "Der Sterbende Pole" ‘De stervende Pool’ 'The dying Pole' "Umierający Polak"

“It was an enormous relief”, recalls Bob Le Sueur, “there was a feeling quite suddenly of freedom. We no longer had to worry about whether or not anyone knew that we were hearing the BBC on one of our secret little radios. We no longer had to watch carefully what one said, even to a close friend in case that person might be too talkative and gossipy. We could begin living all over again. We no longer had in front of us huge swastika flags flying outside our public buildings.”Marking the significance of these events required a poignant and powerful memorial sculpture. Unveiled by the Prince of Wales on the 50th anniversary of the Liberation, Monument to Freedom, otherwise known as the Liberation Sculpture, is the design of sculptor Philip Jackson FRSS. It depicts joyous Islanders waving a Union Flag at the moment of the Liberation of Jersey, after five long years of German Occupation.&nbsp;&nbsp;

Philip Jackson's 'Monument to Freedom' sculpture in Liberation Square, which was inaugurated in May 1995 to mark the 50th anniversary of the Liberation of Jersey.

Monument to Freedom

Liberation Square, St Helier, with the Pomme D'Or Hotel in the background and the 'Monument to Freedom' in the foreground. 

Liberation Square with Pomme D'Or Hotel and 'Monument to Freedom'. 

Liberation Square and Monument to Freedom

"C'était un énorme soulagement", se souvient Bob Le Sueur, "nous avons eu soudain un sentiment de liberté. Nous n'avions plus à nous soucier de savoir si quelqu'un savait que nous écoutions la BBC sur l'une de nos petites radios secrètes. Nous n'avions plus à faire attention à ce que nous disions, même à un ami proche, au cas où cette personne serait trop bavarde et commère. Nous pouvions recommencer à vivre. Nous n'avions plus devant nous d'immenses drapeaux à croix gammée flottant à l'extérieur de nos bâtiments publics".Pour marquer l'importance de ces événements, il fallait une sculpture commémorative poignante et puissante. Dévoilé par le prince de Galles à l'occasion du 50e anniversaire de la libération, le Monument à la liberté, également connu sous le nom de Sculpture de la libération, est l'œuvre du sculpteur Philip Jackson FRSS. Elle représente des insulaires joyeux agitant un drapeau de l'Union au moment de la libération de Jersey, après cinq longues années d'occupation allemande . "Het was een enorme opluchting", herinnert Bob Le Sueur zich, "er was opeens een gevoel van vrijheid. We hoefden ons niet langer zorgen te maken of iemand wel of niet wist dat we naar de BBC luisterden via een van onze geheime kleine radio's. We hoefden niet langer op te letten wat we zeiden, zelfs niet tegen een goede vriend, voor het geval dat die persoon te veel zou praten. We hoefden niet langer op te letten wat we zeiden, zelfs niet tegen een goede vriend, voor het geval die persoon te spraakzaam en te roddelachtig zou zijn. We konden helemaal opnieuw beginnen te leven. Er wapperden niet langer enorme hakenkruisvlaggen voor onze openbare gebouwen."Om het belang van deze gebeurtenissen te benadrukken was een aangrijpende en krachtige herdenkingssculptuur nodig. Monument to Freedom, ook wel bekend als de Liberation Sculpture, werd onthuld door de Prins van Wales op de 50e verjaardag van de bevrijding en is het ontwerp van beeldhouwer Philip Jackson FRSS. Het beeldt vrolijke eilandbewoners uit die met een Union Flag zwaaien op het moment van de bevrijding van Jersey, na vijf lange jaren van Duitse bezetting.

 Bevrijdingsplein en Vrijheidsmonument Place de la Libération et Monument à la Liberté

You will make a journey through history. From the rise of fascism and Nazism to the outbreak of World War II. From invading German troops to the persecution of Jews, the resistance and the liberation. You will read personal stories and discover silent witnesses of the war on Zeelandic soil. You will find them in de museum’s rooms, but also outside, in Liberation Park Zeeland, the park surrounding the museum.&nbsp;During your tour, you will see the results of military violence, both among the troops and among civilians. Their misery, pain, fear, and losses can still be felt through the many pictures and the testimonies you can read and listen to here. You will also learn about the war stories of merchant sailors and the Dutch troops that were sent to the Dutch East Indies after the war.&nbsp;This collection of stories together from the foundation of Liberation Museum Zeeland. It is a place for contemplation. A place to learn from the past for a peaceful future. Because the lessons taught by World War II are still relevant today. The museum also gives room to the Roosevelt Experience, based on the Four Freedoms phrased by the US president in 1941. They tie in with the United Nation’s Universal Declaration of Human Rights. Therefore, the Liberation Museum Zeeland is a symbol of the awareness that freedom is never a given.&nbsp;Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

The Liberation Museum Zeeland takes us back to a special part of Zeelands history. During the Second World War Allied soldiers, sailors and airmen of various nationalities united in the fight against the German occupation forces. This struggle resulted in a lot of dead and wounded on both sides. The local population in Zeeland also suffered heavy casualties.

The museum offers a tour along important events during the Second World War. The exhibition starts in the Reception area, where Kees Sinke says goodbye to his mother. Kees Sinke was called up in 1939 during the mobilization. The story of Kees Sinke serves as the guideline that leads us through the exhibition.

At different points in the museum connections are made with the present and each time the focus is on people. In this way the museum pays tribute to all the forces who fought for the peace and freedom in which we live today.

The battle of the Scheldt occupies a prominent place in the exhibition. During this so often forgotten battle at the end of 1944, the area around the Western Scheldt provided the scene of action, aiming at clearing the waterway into Antwerp, that had already been liberated. Because the airborne landings known as Operation Market Garden near Arnhem and Nijmegen had failed, the opening up of the harbour in Antwerp was of vital importance for the shipping in of troops and essential supplies for rapid transportation to the front. Thus the battle of the Scheldt played a key role in the liberation of the Netherlands and the ending of the Second World War.

The museum also pays attention to the Zeeland Battalion. This Battalion was mainly formed by volunteers who, after the liberation of Zeeland, wanted to support the forces still endeavouring to free the Netherlands and Western Europe from the yoke of the occupational forces.

dsc_8129_402.jpg

dsc_6481_233.jpg

bevrijdingsmuseum_zeeland-18.jpg

bevrijdingsmuseum_-_tineke_boer-2.jpg

img_1458.jpg

bevrijdingsmuseum_-_ineke_otto-1.jpg

dji_0683.jpg

bevrijdingsmuseum_zeeland-36.jpg

bevrijdingsmuseum_-_arjan_van_lomwel-13.jpg

bmz1.png

bmz.png

Liberation Museum Zeeland

Le musée retrace plusieurs évènements importants de la Seconde Guerre mondiale. L’exposition démarre dans la salle de réception, où Kees Sinke dit au revoir à sa mère. L'histoire de Kees Sinke, mobilisé en 1939, sert de fil conducteur à l’exposition. Le musée établit des liens avec le présent et met l'accent sur le ressenti humain. Il rend ainsi hommage à tous les soldats qui se sont battus pour la Paix et la Liberté. La bataille de l’Escaut tient une place centrale dans cette exposition. Lors de cette bataille, trop souvent oubliée, de la fin de l’année 1944, la région de l’Escaut occidentale fut le théâtre de violents affrontements, l’objectif pour les Alliés étant de sécuriser la voie navigable menant à Anvers, une ville déjà libérée. Les opérations aéroportées dans les régions d’Arnhem et de Nimègue (opération Market Garden) ayant échouées, l’ouverture du port d’Anvers était d’une importance cruciale pour pouvoir envoyer rapidement des troupes supplémentaires et les approvisionnements nécessaires au front. La bataille de l’Escaut joua donc un rôle capital dans la libération des Pays-Bas et la fin de la Seconde Guerre mondiale. Le musée rend également hommage au bataillon de la Zélande. Ce bataillon était principalement composé de volontaires qui, à la suite de la libération de la Zélande, voulaient aider les forces alliées à libérer les Pays-Bas et l’Europe occidentale du joug des forces d’occupation. Sie machen eine Reise durch die Geschichte: vom Aufstieg des Faschismus und des Nationalsozialismus bis zum Ausbruch des Zweiten Weltkriegs, von der Invasion deutscher Truppen bis zur Judenverfolgung, dem Widerstand und der Befreiung. Sie lesen persönliche Geschichten und entdecken stille Zeugen des Krieges auf dem Boden Zeelands. Sie finden sie in den Sälen des Museums, aber auch draußen im Befreiungspark Zeeland, der das Museum umgibt. Bei Ihrem Rundgang werden Sie sehen, was die Kriegsgewalt bei Soldaten und bei der Zivilbevölkerung verursacht. Dieses Elend, Schmerz, Angst und Leid sind immer noch spürbar, wenn man die vielen Fotos sieht und ihre Geschichten liest und hört. Es werden auch die Kriegserfahrungen der Seeleute der Handelsmarine und der niederländischen Truppen, die nach dem Zweiten Weltkrieg nach Niederländisch-Ostindien geschickt wurden, dargestellt.&nbsp;Diese gebündelten Geschichten bilden das Fundament des Befreiungsmuseum Zeeland. Ein Ort des Gedenkens, an dem man aus der Vergangenheit für eine friedliche Zukunft lernen kann. Denn die Lehren aus dem Zweiten Weltkrieg sind immer noch aktuell. Darum bietet das Museumauch Raum für die Roosevelt Experience, die auf den vier Freiheiten basiert, die dieser amerikanische Präsident 1941 formuliert hat. Sie stehen im Einklang mit der Allgemeinen Erklärung der Menschenrechte der Vereinten Nationen. Das Befreiungsmuseum Zeeland ist somit ein Symbol dafür, dass Freiheit niemals selbstverständlich ist.Auf der Website von <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/de/geschichte/die-schlacht-an-der-scheldemuendung">Zeeuwse Ankers</a> finden Sie umfassende Informationen, persönliche Geschichten und Videos über die Schlacht an der Schelde. Muzeum prowadzi po ważnych wydarzeniach z okresu Drugiej Wojny Światowej. Zwiedzanie wystawy rozpoczyna się od holu wejściowego, gdzie Kees Sinke żegna się z matką w 1939r. Kees Sinke został powołany do wojska podczas mobilizacji w 1939r. Patrząc uważniej można zobaczyć, że jego matka ociera łzę. Historia Kees Sinke, który po działaniach wojennych w Holandii został przeniesiony do Holenderskich Indii Zachodnich, przewija się czerwoną nicią przez całą wystawę. Trasa wiedzie do podziemi, gdzie wyświetlany jest poruszający film. Następnie, wraca na górę, gdzie krok po kroku prowadzi do momentu Wyzwolenia Zelandii. Misją muzeum wyzwolenia jest wzbudzić wśród zwiedzających refleksję. Dlatego cała wystawa nawiązuje na wiele sposobów do dnia dzisiejszego, za każdym razem skupiając się na człowieku. W ten sposób muzeum oddaje honor wszystkim siłom, które walczyły o pokój i wolność, w których dziś żyjemy. Bitwa o rzekę Skaldę Bitwa o Skaldę zajmuje szczególne miejsce na wystawie. Podczas tej tak często „zapominanej bitwy” stoczonej pod koniec 1944r. teren wokół Zachodniej odnogi ujścia Skaldy stanowił scenę działań bojowych, podjętych celem ważnego otwarcia drogi wodnej do już wyzwolonej Antwerpii. Ponieważ lądowania znane pod nazwą operacji “Market Garden” pod Arnhem i Nijmegen nie przyniosły powodzenia, otwarcie portu w Antwerpii nabrało kluczowego znaczenia dla zapewnienia szybkiego transportu oddziałów i istotnego zaopatrzenia na front. Stąd też Bitwa o Skaldę odegrała kluczową rolę w wyzwoleniu Holandii przyczyniając się do zakończenia Drugiej Wojny Światowej. Batalion Zelandia Muzeum poświęca też uwagę Batalionowi Zelandia. Powstał on głównie z ochotników, którzy po wyzwoleniu Zelandii chcieli dołączyć do sił nadal walczących o wyzwolenie Holandii i Europy Zachodniej spod jarzma sił okupacyjnych. Po zakończeniu Drugiej Wojny Światowej Batalion został skierowany do Holenderskich Indii Zachodnich, by zaprowadzić tam ład i porządek. U maakt een reis door de geschiedenis. Van de opkomst van het fascisme en het nazisme, tot het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Van binnenvallende Duitse troepen, tot de Jodenvervolging, het verzet en de bevrijding. U leest persoonlijke verhalen en ontdekt stille getuigen van de oorlog op Zeeuwse bodem. U treft ze aan in de zalen van het museum maar ook daarbuiten, in Bevrijdingspark Zeeland dat het museum omringt.&nbsp;Tijdens uw rondgang ziet u wat oorlogsgeweld teweegbrengt, zowel onder soldaten als onder de burgerbevolking. Hun ellende, pijn, angst en verdriet zijn nog altijd invoelbaar, bij het zien van de vele foto’s en bij het lezen en beluisteren van hun getuigenissen. U maakt ook kennis met de oorlogservaringen van de zeelieden van de koopvaardij en van de Nederlandse troepen, die na de Tweede Wereldoorlog werden uitgezonden naar Nederlands-Indië.&nbsp;Deze gebundelde verhalen vormen samen het fundament van Bevrijdingsmuseum Zeeland. Een plek om bij stil te staan. Om te leren van het verleden voor een vreedzame toekomst. Want de lessen uit de Tweede Wereldoorlog zijn nog altijd actueel. Daarom biedt het museum ook ruimte aan de Roosevelt Experience, gebaseerd op de Vier Vrijheden die deze Amerikaanse president in 1941 formuleerde. Ze sluiten aan bij de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties. Bevrijdingsmuseum Zeeland staat hiermee symbool voor de wetenschap dat vrijheid nooit iets vanzelfsprekends is.<iframe src="https://www.youtube.com/embed/w2l2EIZACZE?showinfo=0" frameborder="0"></iframe>Bezoek de website van <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/verhaal/de-slag-om-de-schelde">Zeeuwse Ankers</a> voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde.&nbsp; Il Museo della liberazione della Zelanda (Liberation Museum Zeeland) ci riporta ad un momento speciale della storia della Zelanda. Durante la Seconda guerra mondiale soldati alleati, marinai ed avieri di varie nazionalità si unirono nella battaglia contro le forze di occupazione tedesche. La lotta provocò molti morti e feriti da entrambe le parti, e anche la popolazione della Zelanda ebbe gravi perdite. Il museo offre un viaggio tra gli eventi più importanti della Seconda guerra mondiale. L’esposizione inizia nell’area reception, dove Kees Sinke dice addio a sua madre, perché chiamato alle armi nel 1939. La sua storia è quella che ci conduce attraverso l’esposizione. In diversi punti del museo si fanno paralleli con il presente e ogni volta il focus sono le persone. In questo modo, il museo onora tutte le forze che combatterono per la pace e la libertà di cui godiamo oggi. La battaglia della Schelda occupa un posto di rilievo nell’esposizione. Durante questa battaglia spesso dimenticata, alla fine del 1944, l’area della Schelda occidentale era la scena di battaglia, allo scopo di sgomberare la via d’acqua verso Anversa, che era già stata liberata. Poiché gli sbarchi aviotrasportati attorno ad Arnhem e Nimega, conosciuti come operazione Market Garden, erano falliti, l’apertura del porto di Anversa era di vitale importanza per la spedizione di truppe e rifornimenti essenziali per il fronte. Perciò, la battaglia della Schelda abbe un ruolo chiave nella liberazione dei Paesi Bassi e nella fine della Seconda guerra mondiale. Il museo ricorda anche il Battaglione Zelanda, principalmente formato da volontari che, dopo la liberazione della Zelanda, vollero supportare le forze che ancora erano attive per liberare i Paesi Bassi e l’Europa occidentale dal giogo delle forze di occupazione. You will make a journey through history. From the rise of fascism and Nazism to the outbreak of World War II. From invading German troops to the persecution of Jews, the resistance and the liberation. You will read personal stories and discover silent witnesses of the war on Zeelandic soil. You will find them in de museum’s rooms, but also outside, in Liberation Park Zeeland, the park surrounding the museum.&nbsp;During your tour, you will see the results of military violence, both among the troops and among civilians. Their misery, pain, fear, and losses can still be felt through the many pictures and the testimonies you can read and listen to here. You will also learn about the war stories of merchant sailors and the Dutch troops that were sent to the Dutch East Indies after the war.&nbsp;This collection of stories together from the foundation of Liberation Museum Zeeland. It is a place for contemplation. A place to learn from the past for a peaceful future. Because the lessons taught by World War II are still relevant today. The museum also gives room to the Roosevelt Experience, based on the Four Freedoms phrased by the US president in 1941. They tie in with the United Nation’s Universal Declaration of Human Rights. Therefore, the Liberation Museum Zeeland is a symbol of the awareness that freedom is never a given.&nbsp;Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

 Musée de la Libération de la Zélande Befreiungsmuseum Zeeland Muzeum Wyzwolenia Zelandii Bevrijdingsmuseum Zeeland Museo della liberazione della Zelanda Liberation Museum Zeeland

Colonel Szydlowski was the commander of the Polish units that liberated Axel in September 1944. In 1946, he was made an honorary citizen of Axel for this. As a tribute to the liberators of Axel, the monument to Colonel Zdzislaw Szydlowski stands on the square that also bears his name.The artwork consists of three bronze plaques in a white column. The original monument was a brick bench with plaques and was unveiled in 1959 by General Maczek of the First Polish Armoured Division. Later, the plaques were executed in bronze.After the redesign of the square in 2016, the bronze plaques were reinstalled in the new monument. Shortly afterwards, eight information boards were placed around the square and in Szydlowski Park near the former Catholic cemetery. The 'Liberation Route' (Bevrijdingsroute) signs explain the four days of struggle during the 1944 liberation of Axel.

poi_05_ereburger_kolonel_szydlowski_axel_1945236.jpg

poi_05_ereburger_szydlowski_axel_1945.jpg

poi_05_ereburger_kolonel_szydlowski_axel_1945.jpg

img_20220820_182539_1280_1280_fit_90.jpg.webp

7623170430122124.jpg

3894170430121941.jpg

7054170430121930.jpg

Szydlowski Square

Colonel Szydlowski was the commander of the Polish units that liberated Axel in September 1944. In 1946, he was made an honorary citizen of Axel for this. As a tribute to the liberators of Axel, the monument to Colonel Zdzislaw Szydlowski stands on the square that also bears his name.The artwork consists of three bronze plaques in a white column. The original monument was a brick bench with plaques and was unveiled in 1959 by General Maczek of the First Polish Armoured Division. Later, the plaques were executed in bronze.After the redesign of the square in 2016, the bronze plaques were reinstalled in the new monument. Shortly afterwards, eight information boards were placed around the square and in Szydlowski Park near the former Catholic cemetery. The 'Liberation Route' (Bevrijdingsroute) signs explain the four days of struggle during the 1944 liberation of Axel. Oberst Szydlowski war der Befehlshaber der polnischen Einheiten, die Axel im September 1944 befreiten. Im Jahr 1946 wurde er dafür zum Ehrenbürger von Axel ernannt. Zur Erinnerung an die Befreier von Axel steht das Denkmal für Oberst Zdzislaw Szydlowski auf dem Platz, der auch seinen Namen trägt.Das Kunstwerk besteht aus drei Bronzetafeln in einer weißen Säule. Das ursprüngliche Denkmal war eine gemauerte Bank mit Gedenktafeln und wurde 1959 von General Maczek von der Ersten Polnischen Panzerdivision enthüllt. Später wurden die Tafeln in Bronze ausgeführt.Nach der Neugestaltung des Platzes im Jahr 2016 wurden die Bronzetafeln wieder in das neue Denkmal eingebaut. Kurz darauf wurden acht Informationstafeln rund um den Platz und im Szydlowski-Park in der Nähe des ehemaligen katholischen Friedhofs aufgestellt. Die Schilder dieser "Befreiungsroute" (Bevrijdingsroute) erklären was während der vier Tage des Kampfes bei der Befreiung von Axel im Jahr 1944 alles passierte. Kolonel Szydlowski was de bevelhebber van de Poolse eenheden die in september 1944 Axel &nbsp;bevrijdden. In 1946 werd hij hiervoor benoemd tot ereburger van Axel. Als eerbetoon aan de bevrijders van Axel staat het monument voor Kolonel Zdzislaw Szydlowski aan het plein dat ook zijn naam draagt.Het kunstwerk bestaat uit drie bronzen platen in een witte zuil. Het oorspronkelijke monument was een gemetselde bank met plaquettes en werd in 1959 onthuld door generaal Maczek van de Eerste Poolse Pantserdivisie. Later zijn de platen uitgevoerd in brons.Na de herinrichting van het plein in 2016 zijn de bronzen platen herplaatst in het nieuwe monument. Kort daarna werden acht informatieborden geplaatst rondom het plein en in het Szydlowskipark bij de voormalige katholieke begraafplaats. De borden van de 'Bevrijdingsroute’ geven uitleg over de vier dagen strijd tijdens de bevrijding van Axel in 1944.&nbsp;&nbsp; Pułkownik Szydłowski był dowódcą polskich oddziałów, które wyzwoliły Axel we wrześniu 1944 roku. W 1946 r. został za to honorowym obywatelem Axel. W hołdzie wyzwolicielom, na placu noszącym jego imię stoi pomnik ku czci pułkownika Zdzisława Szydłowskiego.Dzieło składa się z trzech tablic z brązu umieszczonych na białej kolumnie. Pierwotny pomnik był ceglaną ławką z tablicami i został odsłonięty w 1959 roku przez generała Maczka z Pierwszej Polskiej Dywizji Pancernej. Późniejsze tablice zostały wykonane z brązu.Po przebudowie skweru w 2016 r. tablice z brązu zostały ponownie zamontowane na nowym pomniku. Wkrótce potem osiem tablic informacyjnych zostało umieszczonych wokół placu i w Parku Szydłowskiego w pobliżu dawnego cmentarza katolickiego. Znaki "Szlaku Wyzwolenia" (Bevrijdingsroute) opowiadają o czterech dniach walki podczas wyzwalania Axel w 1944 roku.

 Szydlowski-Platz Szydlowskiplein Szydłowski Square Szydlowski Square

During the war, little else happened in Heikant. In 1943, flaxter Charel van den Brande was shot by a German border guard during a smuggling attempt. To commemorate the two war victims, a memorial was erected on the right side of Heikant Catholic Church in 2019. The monument was created by sculptor Ronny Ivens and adopted by the pupils of Heidepoort primary school.

poi_12_gesneuvelde_pool_ludwik_gorecki_herdenkingswand.jpg

Polish troops in Heikant, 16 September 1944

poi_12_polen_op_erf_familie_martinet_16_september_1944_martinet_heikant.jpg

Heikant Remembers

During the war, little else happened in Heikant. In 1943, flaxter Charel van den Brande was shot by a German border guard during a smuggling attempt. To commemorate the two war victims, a memorial was erected on the right side of Heikant Catholic Church in 2019. The monument was created by sculptor Ronny Ivens and adopted by the pupils of Heidepoort primary school. Darüber hinaus ist während des Krieges in Heikant nicht viel passiert. Im Jahr 1943 wurde Charel van den Brande bei einem Schmuggelversuch von einem deutschen Grenzsoldaten erschossen. Zum Gedenken an die beiden Kriegsopfer wurde 2019 ein Denkmal an der rechten Seite der katholischen Kirche von Heikant errichtet. Das Denkmal wurde von dem Bildhauer Ronny Ivens geschaffen und von den Schülern der Grundschule Heidepoort übernommen. Gedurende de oorlog is er verder weinig gebeurd in Heikant. In 1943 is vlasser Charel van den Brande neergeschoten door een Duitse grenswachter bij een smokkelpoging.Om de twee oorlogsslachtoffers te herdenken is in 2019 een herdenkingsmonument geplaatst aan de rechterzijde van de katholieke kerk van Heikant. Het monument is gemaakt door beeldhouwer Ronny Ivens en geadopteerd door de leerlingen van Basisschool de Heidepoort. Podczas wojny niewiele więcej działo się w Heikant. W 1943 r. Charel van den Brande został zastrzelony przez niemieckiego strażnika granicznego podczas próby przemytu. Aby upamiętnić te dwie ofiary wojny, w 2019 r. po prawej stronie kościoła katolickiego w Heikant wzniesiono pomnik. Został wykonany przez rzeźbiarza Ronny'ego Ivensa z inicjatywy uczniów szkoły podstawowej w Heidepoort.

 Heikant erinnert sich Heikant herdenkt Heikant pamięta Heikant Remembers

The Maczek Memorial Breda Foundation originated from the foundation 'Museum Breda Poland 1939-1945 General Maczek'. In the late 1990s, a museum was set up in the Trip van Zoudtlandt Barracks in Breda. In 2020, thanks to the efforts of many volunteers and with the support of a large number of sponsors, it succeeded in building a memorial centre: the current Maczek Memorial Breda.The museum hosts an exhibition as well as an auditorium where the Polish deployment in the Second World War is further elaborated on in a contemporary way. The personal stories of some Polish liberators are projected on an interactive wall. You can also view a collection of military objects from the war, with the original garments of General Maczek being one of the highlights. The “Chambre de Réflection” offers a quiet place for contemplation. There is also an information and documentation centre for those who would like to learn more about the Polish military operations.Next to the Maczek Memorial is the Polish Military Cemetery, the largest Polish burial ground of the Netherlands. This is the final resting place of more than 160 fallen Polish soldiers, including General Maczek himself. He passed away in 1994 at the age of 102 and it had always been his wish to be buried near his men in Breda.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/Eq4WCd7CFR8" start="0"></iframe></div>

This museum has been dedicated to the brave men and women of the 1st Polish Armour Division commanded by General Stanisław Maczek, who have liberated major parts of the Netherlands from the German occupier in 1944 and 1945. These Polish soldiers brought us our freedom back and gave us the opportunity to build up our country again. Unfortunately, our liberators did not succeed in their home country, Poland, and had to accept to suppression for 50 long years.

maczek_memorial_04.jpg

maczek_memorial_28.jpg

maczek_memorial_25.jpg

maczek_memorial_41.jpg

Maczek Memorial Breda

Die polnischen Anstrengungen während des Zweiten Weltkriegs werden in einer Ausstellung und einem Auditorium auf moderne Weise dargelegt. Auf einer interaktiven Wand sind persönliche Geschichten einiger der polnischen Befreier zu sehen. Das Museum umfasst eine Sammlung von militärischen Gegenständen aus der Kriegszeit. Eines der Prunkstücke ist dabei die Originaluniform von General Maczek. Das „Chambre de Réflection“ ist ein Ort der Einkehr und Besinnung. Für diejenigen, die mehr über die Operationen des polnischen Militärs wissen möchten, gibt es ein Informations- und Dokumentationszentrum.Direkt neben dem Maczek Memorial befindet sich das Poolse Militaire Ereveld, der größte polnische Friedhof in den Niederlanden. Hier ruhen über 160 gefallene polnische Soldaten, darunter General Maczek selbst. Er starb 1994 im Alter von 102 Jahren und wollte unbedingt im Kreise seiner Männer in Breda begraben werden.<iframe src="https://www.youtube.com/embed/Eq4WCd7CFR8?showinfo=0" frameborder="0"></iframe> Ce musée est dédié aux braves hommes et femmes de la 1ère division blindée polonaise du Général Maczek, qui ont libéré la majeure partie des Pays-Bas de l'occupant allemand en 1944 et 1945. Ces soldats polonais nous ont redonné notre liberté et nous ont permis de reconstruire notre pays. Malheuresement, nos libérateurs n'ont pas réussi dans leur pays d'origine, la Pologne et ont dû accepter des répressions pendant 50 longues années. De stichting Maczek Memorial Breda is ontstaan uit de stichting 'Museum Breda Polen 1939-1945 Generaal Maczek'. Eind jaren negentig is in de Trip van Zoudtlandtkazerne in Breda een museum opgezet. In 2020 is het dankzij de inzet van vele vrijwilligers en met steun van een groot aantal sponsoren gelukt om een herdenkingscentrum te bouwen: het huidige Maczek Memorial Breda.De Poolse inzet tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt op een eigentijdse manier verteld in een tentoonstelling en auditorium. Op een interactieve muur worden persoonlijke verhalen van enkele Poolse bevrijders geprojecteerd. Er is een collectie militaire voorwerpen uit de oorlog, één van de topstukken is het originele tenue van Generaal Maczek. Plek voor bezinning en reflectie is er in de ‘Chambre de Réflection’. Voor wie meer wil weten over de operaties van de Poolse militairen is er een informatie- en documentatiecentrum.Naast het Maczek Memorial ligt het Poolse Militaire Ereveld, de grootste Poolse begraafplaats van Nederland. Hier rusten ruim 160 Poolse gesneuvelden, waaronder generaal Maczek zelf. Hij overleed in 1994 op 102-jarige leeftijd en wilde het liefste bij zijn manschappen in Breda worden begraven.<iframe src="https://www.youtube.com/embed/Eq4WCd7CFR8?showinfo=0" frameborder="0"></iframe> &nbsp;&nbsp; Il museo è dedicato alle donne e agli uomini coraggiosi della Prima divisione armata polacca comandata dal Generale Stanisław Maczek, che liberarono gran parte dei Paesi Bassi dall’occupazione tedesca nel 1944 e 1945. Questi soldati polacchi riportarono la libertà e l’opportunità di ricostrure il paese. Purtroppo, i liberatori non ebbero il medesimo successo nel loro paese, perché la Polonia dovette accettare una soppressione durata 50 anni. There is an exhibition as well as an auditorium where the Polish deployment in the Second World War is further elaborated on in a contemporary way. The personal stories of some Polish liberators are projected on an interactive wall. You can also view a collection of military objects from the war, with the original garments of General Maczek being one of the highlights. The “Chambre de Réflection” offers a quiet place for contemplation. There is also an information and documentation centre for those who would like to learn more about the Polish military operations.Next to the Maczek Memorial is the Polish Military Cemetery, the largest Polish burial ground of the Netherlands. This is the final resting place of more than 160 fallen Polish soldiers, including General Maczek himself. He passed away in 1994 at the age of 102 and it had always been his wish to be buried near his men in Breda.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/Eq4WCd7CFR8" start="0"></iframe></div> Polski wkład w czasie II wojny światowej został upamiętniony we współczesny sposób w postaci wystawy i słuchowiska. Powstała ściana interaktywna, na której wyświetlane są osobiste opowieści niektórych polskich wyzwolicieli. Na wystawie znalazła się też kolekcja pamiątek wojskowych z czasów wojny. Jednym z najciekawszych przedmiotów jest mundur wojskowy generała Maczka. Przewidziano też miejsce na refleksję, „Chambre de Réflection”. Dla tych, którzy chcą dowiedzieć się więcej o operacjach, w których brali udział polscy żołnierze, dostępne jest centrum informacyjno-dokumentacyjne.Obok Maczek Memorial znajduje się największy polski cmentarz wojskowy w Holandii. Spoczywają tam szczątki około 160 Polaków, w tym samego generała Maczka. Zmarł on w 1994 roku w wieku 102 lat i zgodnie ze swoim życzeniem został pochowany wraz ze swoimi żołnierzami w Bredzie.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/Eq4WCd7CFR8" start="0"></iframe></div>&nbsp;&nbsp;&nbsp;

 Maczek Memorial Breda Maczek Memorial Maczek Memorial Breda Maczek Memorial Maczek Memorial Breda Maczek Memorial Breda

The Battle of the Scheldt was one of the largest and most severe military operations on Dutch soil during the Second World War; a series of military operations that took place in the autumn of 1944 in the north of Belgium, the province of Zeeland and in West-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/mZNpQ_B0Aq8" start="0"></iframe></div>

The Canadian War Cemetery in Bergen op Zoom contains the graves of 1116 soldiers, including 968 Canadians.

Left Canadian cemetery, right British cemetery

c_vvv_brabantse_wal_-_links_brit_rechts_canadees.jpg

unknown-2_1280_1280_fit_90.jpg.webp

unknown-1_1280_1280_fit_90.jpg.webp

Canadian War Cemetery Bergen op Zoom

De Slag om de Schelde was één van de grootste en zwaarste militaire operaties die tijdens de Tweede Wereldoorlog op Nederlandse bodem plaatsvond; een reeks militaire operaties die in de herfst van 1944 plaatsvond in het noorden van België, de provincie Zeeland en in West-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/mZNpQ_B0Aq8" start="0"></iframe></div> Die Schlacht an der Schelde war eine der größten und schwersten Militäroperationen, die zur Zeit des Zweiten Weltkriegs auf niederländischem Boden stattfanden; eine Reihe von Militäroperationen, die im Herbst 1944 im Norden Belgiens, in der Provinz Zeeland und in West-Brabant durchgeführt wurden.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/mZNpQ_B0Aq8" start="0"></iframe></div> The Battle of the Scheldt was one of the largest and most severe military operations on Dutch soil during the Second World War; a series of military operations that took place in the autumn of 1944 in the north of Belgium, the province of Zeeland and in West-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/mZNpQ_B0Aq8" start="0"></iframe></div>

 Canadese Oorlogsbegraafplaats Kanadischen Soldatenfriedhof  Canadian War Cemetery Bergen op Zoom

Those quoted include forced and slave labourers and Islanders who risked severe punishment for assisting them. Together they make a powerful and memorable statement about the resilience and generosity of the human spirit in times of desperation.Occupation veteran Maurice Gautier recalled: ‘When Winston Churchill came to the part '"Our dear Channel Islands are also to be freed today" everybody in the road began to cheer like mad'.The recollection of Spanish Republican forced labourer John Dalmau is also immortalised: ‘I shall never forget the kindness shown to me by other slave workers and the people of Jersey’.

In 2005, to mark the 60th anniversary of Liberation, engraved pavement slabs were installed in the Charing Cross area of St Helier. Each carries a moving quotation by an eyewitness to the German Occupation, and gives an insight into the trauma and suffering of captivity, and joy of liberation.

<div class="columns">

Those quoted include forced and slave labourers and Islanders who risked severe punishment for assisting them. Together they make a powerful and memorable statement about the resilience and generosity of the human spirit in times of desperation.

Occupation veteran Maurice Gautier recalled: ‘When Winston Churchill came to the part "Our dear Channel Islands are also to be freed today" everybody in the road began to cheer like mad'.

The recollection of Spanish Republican forced labourer John Dalmau is also immortalised: ‘I shall never forget the kindness shown to me by other slave workers and the people of Jersey’.

</div>

Tom Kennedy

Pavement quotations

Those quoted include forced and slave labourers and Islanders who risked severe punishment for assisting them. Together they make a powerful and memorable statement about the resilience and generosity of the human spirit in times of desperation.Occupation veteran Maurice Gautier recalled: ‘When Winston Churchill came to the part '"Our dear Channel Islands are also to be freed today" everybody in the road began to cheer like mad'.The recollection of Spanish Republican forced labourer John Dalmau is also immortalised: ‘I shall never forget the kindness shown to me by other slave workers and the people of Jersey’. Parmi les personnes citées figurent des travailleurs forcés et des esclaves, ainsi que des habitants de l'île qui ont risqué de lourdes peines pour les avoir aidés. Ensemble, ils constituent une déclaration puissante et mémorable sur la résilience et la générosité de l'esprit humain dans les moments de désespoir.Maurice Gautier, vétéran de l'occupation, se souvient : "Lorsque Winston Churchill a dit: -Nos chères îles Anglo-Normandes vont également être libérées aujourd'hui-, tout le monde dans la rue s'est mis à applaudir à tout rompre".Le souvenir de John Dalmau, travailleur forcé républicain espagnol, est également immortalisé : "Je n'oublierai jamais la gentillesse que m'ont témoignée les autres travailleurs esclaves et les habitants de Jersey". Onder de geciteerden bevinden zich dwangarbeiders en slavenarbeiders en eilandbewoners die zware straffen riskeerden omdat ze hen hielpen. Samen vormen ze een krachtig en gedenkwaardig statement over de veerkracht en vrijgevigheid van de menselijke geest in tijden van wanhoop.Bezettingsveteraan Maurice Gautier herinnerde zich: 'Toen Winston Churchill het volgende zei: "Onze geliefde Kanaaleilanden worden vandaag ook bevrijd", begon iedereen op de weg als een gek te juichen.De herinnering van de Spaanse republikeinse dwangarbeider John Dalmau is ook vereeuwigd: "Ik zal nooit de vriendelijkheid vergeten die andere slavenarbeiders en de mensen van Jersey mij hebben betoond".

 Bestrating citaten Pavement quotations Citations sur des dalles gravées

The Airborne Monument on Ginkel Heath in Ede is a concrete pillar with a copper eagle at the top with its wings spread as if in full flight. The plinth is shaped like a crystal with the pillar emerging out of it like a prism. There are three copper symbols on the pillar. The first is a winged parachute wearing a crown. The second, is the emblem of the Kings Own Scottish Borderers and the third, an image of a purple Pegasus (the mythological winged horse). At the foot of the pillar, there is a plaque made of natural stone and ten metres away, there is a large boulder with an inscription on it. The memorial is 3m high, 30cm wide and 30cm deep.

NIOD Ben van Bohemen

Airborne Monument Ede

 Das "Airborne-Denkmal" auf der Ginkelse Heide in Ede besteht aus einer Gedenksäule aus Beton, gekrönt von einem kupfernen Adler mit gespreizten Flügeln. Der Sockel hat die Form eines Kristalls, aus dem das Denkmal sich wie ein Prisma erhebt. Auf der Säule sind drei Kupferembleme angebracht. Auf dem ersten Emblem ist ein geflügelter und gekrönter Fallschirm abgebildet, auf dem zweiten das Wappen der King's Own Scottish Borderers und auf dem dritten Emblem die Abbildung eines Pegasus (dem geflügelten Pferd aus der griechischen Mythologie). Am Fuß des Denkmals befindet sich eine Tafel aus Naturstein. Im Abstand von 10 Metern liegt ein Findling mit einer Inschrift. Das Denkmal ist 3 Meter hoch, 30 Zentimeter breit und 30 Zentimeter tief.

 Airborne-Denkmal

Discover the extraordinary story of the Dutch men and women who travelled to England during the second World War to free the occupied Netherlands and join the fight against Nazi-Germany and Japan. They became known as Engelandvaarders: England Farers. Hundreds set sail for England in boats that were barely sea-worthy, or in some cases in canoes. Many drowned in the North Sea or were arrested, imprisoned or shot while preparing for their journey. Others ventured over land, through Belgium, France, Spain, Portugal or even Russia. Ultimately, around, 2000 Dutch made it to England, having survived horrendous journeys. Once in England, The England Farers joined the British or Dutch armed forces, the merchant navy or worked for the government. A lot of England Farers also continued the fight against Japan in Australia. Of the 180 Dutch citizens that were sent from England to the Netherlands as secret agents, 108 were England Farers. Almost half of them became victims of the sinister spy game between the British and Germans and many died in the Mauthausen concentration camp. The Museum uses advanced audio-visual technology. Young people are invited to interactively experience this story of people who were their age at the time. The museum aims to inspire them to make a choice that si always relevant in times of threat and tensions: to act against indifference and challenge wrongdoing. In the words of Erik Hazelhoff Roelfzema: ‘Everyone experiences moments in life when you say to yourself, ‘This is not right’. And the you do something about it.’ The Museum has an extensive database and image library containing all information about the England Farers during the Second World War. Museum Engelandvaarders is located in a bunker which is part of a bigger complex: The Atlantikwall. There is possibility to visit and get a guided tour through the underground corridors of the bunker complex of the Atlantikwall Museum. However opening times are different. For more information, see www.atlantikwall.nl

Discover the extraordinary story of the Dutch men and women who travelled to England during the second World War to free the occupied Netherlands and join the fight against Nazi-Germany and Japan. They became known as Engelandvaarders: England Farers. Hundreds set sail for England in boats that were barely sea-worthy, or in some cases in canoes. Many drowned in the North Sea or were arrested, imprisoned or shot while preparing for their journey. Others ventured over land, through Belgium, France, Spain, Portugal or even Russia. Ultimately, around, 2000 Dutch made it to England, having survived horrendous journeys.

Once in England, The England Farers joined the British or Dutch armed forces, the merchant navy or worked for the government. A lot of England Farers also continued the fight against Japan in Australia. Of the 180 Dutch citizens that were sent from England to the Netherlands as secret agents, 108 were England Farers. Almost half of them became victims of the sinister spy game between the British and Germans and many died in the Mauthausen concentration camp.

The Museum uses advanced audio-visual technology. Young people are invited to interactively experience this story of people who were their age at the time. The museum aims to inspire them to make a choice that si always relevant in times of threat and tensions: to act against indifference and challenge wrongdoing. In the words of Erik Hazelhoff Roelfzema: ‘Everyone experiences moments in life when you say to yourself, ‘This is not right’. And the you do something about it.’

The Museum has an extensive database and image library containing all information about the England Farers during the Second World War.

Museum Engelandvaarders is located in a bunker which is part of a bigger complex: The Atlantikwall. There is possibility to visit and get a guided tour through the underground corridors of the bunker complex of the Atlantikwall Museum. However opening times are different. For more information, see www.atlantikwall.nl

http://www.museumengelandvaarders.nl

cropped-IMG_2994.jpg

Museum Engelandvaarders

 Beleef het bijzondere verhaal over de  Mannen en vrouwen die tijdens de Tweede Wereldoorlog uit bezet Nederland ontsnapten om vanuit Engeland de strijd tegen nazi-Duitsland en Japan voor te zetten. Honderden vertrokken in nauwelijks zeewaardige bootjes, soms in een kano. Velen verdronken op zee of werden tijdens de voorbereiding gearresteerd, gevangen gezet of doodgeschoten. Anderen maakten barre tochten over land, via België, Frankrijk, Spanje Portugal en zelfs Rusland. Ruim 2000 Nederlanders kwamen na veel moeilijkheden te hebben overwonnen, in Engeland aan. In Engeland namen de Engelandvaarders dienst bij Britse of Nederlandse krijgsmachtonderdelen, de koopvaardij of gingen werken voor de regering. Ook zetten veel Engelandvaarders vanuit Australië de strijd tegen Japan voort. Van de 180 Nederlanders die vanuit Engeland als geheim agent naar Nederland werden gestuurd, zijn er 108 Engelandvaarder. Bijna de helft van hen werd slachtoffer van het lugubere spionnenspel tussen de Britten en de Duitsers. Velen van hen vonden de dood in het concentratiekamp Mauthausen. Museum Engelandvaarders maakt gebruik van moderne audiovisuele technieken. Jongeren worden uitgedaagd interactief aan het verhaal over hun leeftijdgenoten van toen deel te nemen. Het museum wil hen inspireren tot het maken van een keuze die in elke tijd van dreiging en spanning actueel is: tégen onverschilligheid en vóór verzet tegen wat echt niet kan. Indachtig de woorden van Erik Hazelhoff Roelfzema: ‘In het leven van ieder mens komen ogenblikken voor waarop hij tot zichzelf zegt: ‘Tja, dit kán niet’. En dan doet hij iets.’ Museum Engelandvaarders beschikt over een uitgebreide database met beeldbank met alle informatie over de Engelandvaart tijdens de Tweede Wereldoorlog. Museum Engelandvaarders is gevestigd in een bunker welke onderdeel vormt van het Atlantikwall complex. Ook is er gelegenheid tot een bezoek en een rondleiding door de ondergrondse gangen van het Atlantikwall Museum. Let wel; hier gelden andere openingstijden; www.atlantikwall.nl Discover the extraordinary story of the Dutch men and women who travelled to England during the second World War to free the occupied Netherlands and join the fight against Nazi-Germany and Japan. They became known as Engelandvaarders: England Farers. Hundreds set sail for England in boats that were barely sea-worthy, or in some cases in canoes. Many drowned in the North Sea or were arrested, imprisoned or shot while preparing for their journey. Others ventured over land, through Belgium, France, Spain, Portugal or even Russia. Ultimately, around, 2000 Dutch made it to England, having survived horrendous journeys. Once in England, The England Farers joined the British or Dutch armed forces, the merchant navy or worked for the government. A lot of England Farers also continued the fight against Japan in Australia. Of the 180 Dutch citizens that were sent from England to the Netherlands as secret agents, 108 were England Farers. Almost half of them became victims of the sinister spy game between the British and Germans and many died in the Mauthausen concentration camp. The Museum uses advanced audio-visual technology. Young people are invited to interactively experience this story of people who were their age at the time. The museum aims to inspire them to make a choice that si always relevant in times of threat and tensions: to act against indifference and challenge wrongdoing. In the words of Erik Hazelhoff Roelfzema: ‘Everyone experiences moments in life when you say to yourself, ‘This is not right’. And the you do something about it.’ The Museum has an extensive database and image library containing all information about the England Farers during the Second World War. Museum Engelandvaarders is located in a bunker which is part of a bigger complex: The Atlantikwall. There is possibility to visit and get a guided tour through the underground corridors of the bunker complex of the Atlantikwall Museum. However opening times are different. For more information, see www.atlantikwall.nl

 Museum Engelandvaarders Museum Engelandvaarders

The exhibition is devoted to the history of the place that is commonly associated with the beginning of the 20th century’s greatest catastrophe, the Second World War. A place that, like Thermopylae before it, became the symbol of a heroic struggle against an overwhelming adversary. Yet the story of Westerplatte, as told by the Museum of the Second World War, is not limited to the defence of Poland’s Military Transit Depot in September 1939; rather, we travel back to the peninsula’s formation in the 17th century as a sandbar at the mouth of the Vistula and forward, all the way to the fall of Communism in Poland in 1989. The outdoor exhibition "Westerplatte: A spa – a bastion – a symbol", which had been curated by the Museum of the Second World War in Gdańsk was opened on 1 September 2009. The exhibition is devoted to the history of the place that is commonly associated with the beginning of the 20th century’s greatest catastrophe, the Second World War. A place that, like Thermopylae before it, became the symbol of a heroic struggle against an overwhelming adversary. Yet the story of Westerplatte, as told by the Museum of the Second World War, is not limited to the defence of Poland’s Military Transit Depot in September 1939; rather, we travel back to the peninsula’s formation in the 17th century as a sandbar at the mouth of the Vistula and forward, all the way to the fall of Communism in Poland in 1989. The exhibition is divided into four areas, which correspond to the chronological phases of its story. The first one presents the processes by which the peninsula was created, and then shows the growth and the golden age of the spa, which lasted until the end of the First World War. The second segment is about the Polish Military Transit Depot, which was located here in the interwar period. The third part focuses on its defence in September 1939. The fourth section recounts Westerplatte’s place in Polish collective memory and in the politics of the Communist governments of 1945-89. Over 200 maps, etchings, photographs and documents found in nearly 30 institutions in Poland and abroad help to tell its story, as well as texts in Polish and English. Educational path The educational trail on Westerplatte complements the "Westerplatte: A spa – a bastion – a symbol" outdoor exhibition, focussing on the peninsula’s architecture and topography. Information boards along the path tell visitors about the peninsula’s appearance during the fighting of September 1939. They also serve as a guide to the buildings of the Military Transit Depot, which was situated here in 1926-39, which makes it possible to take an interesting tour alone. There are historical photographs, etchings and maps on the boards, as well as texts in Polish and English.

The exhibition is devoted to the history of the place that is commonly associated with the beginning of the 20th century’s greatest catastrophe, the Second World War. A place that, like Thermopylae before it, became the symbol of a heroic struggle against an overwhelming adversary. Yet the story of Westerplatte, as told by the Museum of the Second World War, is not limited to the defence of Poland’s Military Transit Depot in September 1939; rather, we travel back to the peninsula’s formation in the 17th century as a sandbar at the mouth of the Vistula and forward, all the way to the fall of Communism in Poland in 1989.

The outdoor exhibition "Westerplatte: A spa – a bastion – a symbol", which had been curated by the Museum of the Second World War in Gdańsk was opened on 1 September 2009.

The exhibition is devoted to the history of the place that is commonly associated with the beginning of the 20th century’s greatest catastrophe, the Second World War. A place that, like Thermopylae before it, became the symbol of a heroic struggle against an overwhelming adversary. Yet the story of Westerplatte, as told by the Museum of the Second World War, is not limited to the defence of Poland’s Military Transit Depot in September 1939; rather, we travel back to the peninsula’s formation in the 17th century as a sandbar at the mouth of the Vistula and forward, all the way to the fall of Communism in Poland in 1989.

The exhibition is divided into four areas, which correspond to the chronological phases of its story. The first one presents the processes by which the peninsula was created, and then shows the growth and the golden age of the spa, which lasted until the end of the First World War. The second segment is about the Polish Military Transit Depot, which was located here in the interwar period. The third part focuses on its defence in September 1939. The fourth section recounts Westerplatte’s place in Polish collective memory and in the politics of the Communist governments of 1945-89.

Over 200 maps, etchings, photographs and documents found in nearly 30 institutions in Poland and abroad help to tell its story, as well as texts in Polish and English.

Educational path

The educational trail on Westerplatte complements the "Westerplatte: A spa – a bastion – a symbol" outdoor exhibition, focussing on the peninsula’s architecture and topography. Information boards along the path tell visitors about the peninsula’s appearance during the fighting of September 1939. They also serve as a guide to the buildings of the Military Transit Depot, which was situated here in 1926-39, which makes it possible to take an interesting tour alone. There are historical photographs, etchings and maps on the boards, as well as texts in Polish and English.

Dominik Jagodziński/Museum of the Second World War

"Westerplatte: A spa – a bastion – a symbol” outdoor exhibition

 Die Ausstellung wurde am 1. September 2009 eröffnet und erzählt über die dreihundertjährige Geschichte dieses Ortes. Die Geschichte der Westerplatte wird dem Besucher mit Hilfe von über 200 Plänen, Abbildungen, Fotografien und Dokumenten näher gebracht. Die Ausstellung ist in vier Bereiche aufgeteilt, die den jeweiligen Geschichtsetappen der Westerplatte entsprechen. Der erste von ihnen erzählt über die Entstehung dieser Halbinsel und den einstigen, bis zum Ende des Ersten Weltkriegs hier befindlichen Kurort. Der zweite Bereich ist dem in der Zwischenkriegszeit hier existierenden und zur polnischen Armee gehörenden Transitlager gewidmet. Der dritte Teil konzentriert sich auf die Verteidigung der Westerplatte im September 1939. Im vierten Teil hingegen wird auf die Rolle verwiesen, die die Westerplatte im Zeitraum 1945-1989 im gemeinschaftlichen Geschichtsgedenken der Polen und in der Politik der kommunistischen Machthaber gespielt hat. Die Freilichtausstellung wird von einem Lehrpfad ergänzt, der von den Überresten des Eisenbahntors bis hin zum Denkmal der Verteidiger der Westerplatte führt und auf dem Informationstafeln über auf dem Gelände des ehemaligen Militärtransitlagers existierende und nicht mehr existierende Objekte berichten. Ausstellung und Lehrpfad wurden in polnischer und englischer Sprache vorbereitet. The exhibition is devoted to the history of the place that is commonly associated with the beginning of the 20th century’s greatest catastrophe, the Second World War. A place that, like Thermopylae before it, became the symbol of a heroic struggle against an overwhelming adversary. Yet the story of Westerplatte, as told by the Museum of the Second World War, is not limited to the defence of Poland’s Military Transit Depot in September 1939; rather, we travel back to the peninsula’s formation in the 17th century as a sandbar at the mouth of the Vistula and forward, all the way to the fall of Communism in Poland in 1989. The outdoor exhibition "Westerplatte: A spa – a bastion – a symbol", which had been curated by the Museum of the Second World War in Gdańsk was opened on 1 September 2009. The exhibition is devoted to the history of the place that is commonly associated with the beginning of the 20th century’s greatest catastrophe, the Second World War. A place that, like Thermopylae before it, became the symbol of a heroic struggle against an overwhelming adversary. Yet the story of Westerplatte, as told by the Museum of the Second World War, is not limited to the defence of Poland’s Military Transit Depot in September 1939; rather, we travel back to the peninsula’s formation in the 17th century as a sandbar at the mouth of the Vistula and forward, all the way to the fall of Communism in Poland in 1989. The exhibition is divided into four areas, which correspond to the chronological phases of its story. The first one presents the processes by which the peninsula was created, and then shows the growth and the golden age of the spa, which lasted until the end of the First World War. The second segment is about the Polish Military Transit Depot, which was located here in the interwar period. The third part focuses on its defence in September 1939. The fourth section recounts Westerplatte’s place in Polish collective memory and in the politics of the Communist governments of 1945-89. Over 200 maps, etchings, photographs and documents found in nearly 30 institutions in Poland and abroad help to tell its story, as well as texts in Polish and English. Educational path The educational trail on Westerplatte complements the "Westerplatte: A spa – a bastion – a symbol" outdoor exhibition, focussing on the peninsula’s architecture and topography. Information boards along the path tell visitors about the peninsula’s appearance during the fighting of September 1939. They also serve as a guide to the buildings of the Military Transit Depot, which was situated here in 1926-39, which makes it possible to take an interesting tour alone. There are historical photographs, etchings and maps on the boards, as well as texts in Polish and English.

 Ständige Freilichtausstellung „Westerplatte: Kurort- Bastion- Symbol“ "Westerplatte: A spa – a bastion – a symbol” outdoor exhibition

The Westerplatte Depot lacked appropriate living quarters for its garrison until the so-called new barracks were constructed in 1934–1935. The three-level building (with a cellar, a high ground floor and a first floor) housed offices, dormitories, an armoury, a gun repair shop, ammunition and storage rooms and other facilities. Its equipment was very modern for its time, with central heating, spacious bathrooms, a sick room and a radio station. The building was designed in such a way that the ceilings of the two upper floors would absorb the energy of bombs and shells hitting its roof, protecting the crew hidden in the cellar shelter. This system passed the test with flying colours, as the bombs dropped from airplanes did not damage the cellar. A machine-gun room was located in the barracks. Some of its windows were modified for the installation of machine guns. A small machine-gun room with an embrasure survives in the south-west corner of the building. The south wing of the new barracks housed a sick room and a medicine store. German machine-gun fire from the New Port destroyed its whole equipment in the first minutes of the attack. Today, the condition of the building is also the result of post-war devastation, which included indoor detonations of unexploded shells and bombs. The northern wing of the barracks was finally demolished in the 1960s to make room for a promenade leading to the mound of the monument to the Defenders of Westerplatte.

The heavily reinforced barracks of the Westerplatte garrison were the backbone of the Polish defence. Here the armoury, dormitories and other important facilities were located. The complex was originally ‘T’ shaped, but after the war several parts of the building were destroyed, for example during the construction of the monument.

The Westerplatte Depot lacked appropriate living quarters for its garrison until the so-called new barracks were constructed in 1934–1935. The three-level building (with a cellar, a high ground floor and a first floor) housed offices, dormitories, an armoury, a gun repair shop, ammunition and storage rooms and other facilities. Its equipment was very modern for its time, with central heating, spacious bathrooms, a sick room and a radio station.

The building was designed in such a way that the ceilings of the two upper floors would absorb the energy of bombs and shells hitting its roof, protecting the crew hidden in the cellar shelter. This system passed the test with flying colours, as the bombs dropped from airplanes did not damage the cellar. A machine-gun room was located in the barracks. Some of its windows were modified for the installation of machine guns. A small machine-gun room with an embrasure survives in the south-west corner of the building.

The south wing of the new barracks housed a sick room and a medicine store. German machine-gun fire from the New Port destroyed its whole equipment in the first minutes of the attack.

Today, the condition of the building is also the result of post-war devastation, which included indoor detonations of unexploded shells and bombs. The northern wing of the barracks was finally demolished in the 1960s to make room for a promenade leading to the mound of the monument to the Defenders of Westerplatte.

Museum of the Second World War in Gdańsk

The New Barracks

 Le dépôt de Westerplatte ne disposait pas de logements adaptés pour sa garnison jusqu'à la construction desdites casernes en 1934-1935. La construction sur trois niveaux (avec un sous-sol, un rez-de-chaussée et un premier étage) hébergeait des bureaux, des dortoirs, un arsenal, un atelier de réparation de canons, des pièces de stockage et dépôt de munition et autres. Ses équipements étaient très modernes pour l'époque, avec un chauffage central, des salles de bain spacieuses, une infirmerie et une station radio. La construction était conçue de sorte que les plafonds des deux étages supérieurs puissent absorber l'énergie des bombes et obus qui atteindraient son toit, et protéger le peloton caché dans l'abri souterrain. Ce système fonctionna avec brio car les bombes larguées par les avions n'endommagèrent pas le sous-sol. Les casernes disposaient d’une salle à mitrailleuses. Certaines fenêtres furent modifiées pour l'installation des mitrailleuses. Une petite salle à mitrailleuses avec meurtrière est toujours visible dans l'angle sud-ouest du complexe. L'aile sud des nouvelles casernes hébergeait une infirmerie ainsi qu'un dépôt de médicaments. Les tirs de mitrailleuses allemands en provenance du nouveau port détruisirent l'intégralité de l'équipement dans les premières minutes de l'attaque. L'état actuel du complexe est dû aux ravages d'après-guerre, et notamment aux détonations intérieures d'obus et de bombes non explosés. L'aile nord des casernes fut finalement détruite dans les années 1960 afin de créer une promenade qui mène sur le tumulus du monument dédié aux défenseurs de Westerplatte. Składnicy na Westerplatte brakowało właściwych kwater dla załogi do momentu wzniesienia w latach 1934-1935 tzw. nowych koszar. Trzykondygnacyjny budynek (z sutereną, wysokim parterem i pierwszym piętrem) mieścił pomieszczenia biurowe, mieszkalne, zbrojownię, warsztat rusznikarski, magazyn amunicji, składy i pomieszczenia pełniące inne funkcje. Wyposażenie było bardzo nowoczesne jak na tamte czasy. Budynek miał centralne ogrzewanie, przestrzenne sanitariaty, izbę chorych i radiostację. Budynek zaprojektowano tak, by przy bombach lub pociskach trafiających w dach, stropy dwóch górnych kondygnacji zabsorbowały energię wybuchu chroniąc załogę znajdującą się w schronie w przyziemiu. System ten w pełni zdał egzamin, ponieważ bomby zrzucane z samolotów nie uszkodziły sutereny. W koszarach mieściła się też kabina bojowa. Niektóre z jej okien zmodyfikowano dla zainstalowania w nich karabinów maszynowych. Mniejsze pomieszczenie bojowe ze strzelnicą przetrwało w południowo-zachodnim narożniku budynku. Południowe skrzydło nowych koszar mieściło lazaret i skład leków. Ogień z niemieckich karabinów maszynowych z Nowego Portu zniszczył całe to wyposażenie w pierwszych minutach ataku. Dzisiejszy stan budynku jest też skutkiem dewastacji powojennej. Wewnątrz dokonywano między innymi detonacji niewybuchów. Północne skrzydło koszar zostało ostatecznie wyburzone w latach 1960-tych, żeby stworzyć promenadę wiodącą do pomnika ku czci Obrońców Westerplatte. Bis zum Bau der sogenannten neuen Kaserne in den Jahren 1934/35 fehlte es dem Depot auf der Westerplatte an angemessenen Unterkünften für die Soldaten der Garnison. Auf den drei Ebenen des Gebäudes (Keller, Erdgeschoss und Obergeschoss) befanden sich Büros, Schlafräume, eine Waffenkammer, eine Waffenreparaturwerkstatt, Munitions- und Vorratsräume sowie andere Einrichtungen. Für die damalige Zeit war die Kaserne mit Zentralheizung, großen Waschräumen, einem Krankenzimmer und einer Funkstation sehr modern ausgestattet. Das Gebäude war so angelegt, dass die Wucht von Bomben- und Granateinschläge von den Decken der beiden oberen Stockwerke abgefangen würden, so dass die Mannschaften in den Kellerräumen geschützt wären. Die während des Angriffs abgeworfenen Fliegerbomben führten tatsächlich zu keiner Beschädigung der Kellerräume. Die Konstruktion des Gebäudes hatte den Praxistest bestanden. In einem Teil der Kaserne gab es einen Maschinengewehrraum. Einige Fenster wurden für den Aufbau von Maschinengewehren umgestaltet. Eine ehemalige Maschinengewehrstellung mit Schießscharte ist noch in der Südwestecke des Gebäudes zu besichtigen. Der Südflügel der neuen Kaserne beherbergte ein Krankenzimmer und ein Medikamentenlager. Seine gesamte Einrichtung wurde in den ersten Minuten des Angriffs durch deutsches Maschinengewehrfeuer vom neuen Hafen aus vollständig zerstört. Der heutige Zustand des Gebäudes ist auch ein Ergebnis seines Verfalls in der Nachkriegszeit, denn im Gebäude explodierten später immer wieder Blindgänger. Der Nordflügel der Kaserne wurde in den 1960er Jahren vollständig abgetragen, um Platz für den breiten, zum Hügel mit dem Denkmal für die Verteidiger der Westerplatte führenden Weg zu schaffen. Het militair depot op Westerplatte had geen geschikte woonruimte voor zijn garnizoen tot de bouw van de zogeheten Nieuwe Kazerne in 1934-1935. De kazerne telde drie verdiepingen met kantoren, slaapzalen, wapenkamer, reparatiewerkplaats, munitie- en opslagruimten en andere faciliteiten. De apparatuur was voor die tijd zeer modern met centrale verwarming, ruime badkamer, een ziekenkamer en een radiostation. Het gebouw was zodanig ontworpen dat de plafonds van de twee bovenste verdiepingen de energie van inslaande bommen en granaten kon absorberen, zodat de bemanning in de kelder veilig kon schuilen. Dit systeem slaagde zeer succesvol, want de hier gedropte bommen in september 1939 hebben de kelder niet beschadigd. Sommige ramen van de kazerne werden aangepast voor de installatie van machinegeweren. In de zuidwesthoek van het gebouw is nog altijd een kleine mitrailleurkamer te vinden met een schietgat. De zuidvleugel van de nieuwe kazerne huisvestte een ziekenkamer en een voorraad medicijnen. Alle medische apparatuur werd echter door Duits mitrailleurvuur vernietigd in de eerste minuten van de aanval. De huidige staat van het gebouw is mede het resultaat van de naoorlogse verwoesting, bijvoorbeeld door ontploffing van niet-ontplofte granaten en bommen in het gebouw. De noordelijke vleugel van de kazerne werd in 1960 gesloopt om plaats te maken voor een promenade die leidt naar het monument voor de verdedigers van Westerplatte. Il deposito di Westerplatte mancava di appropriate strutture per la vita del presidio, finché la cosiddetta nuova caserma non fu costruita nel 1934-35. L’edificio a tre piani (con una cantina, un piano terra rialzato e un primo piano) ospitava uffici, dormitori, un’armeria, una riparazione di armi, sale per il ricovero di munizioni e vari depositi, oltre ad altre strutture. L’equipaggiamento era molto moderno per l’epoca, con riscaldamento centralizzato, bagni spaziosi, un’infermeria e una stazione radio.  L’edificio era progettato in maniera che i tetti dei due piani superiori assorbissero l’energia delle bombe e dei proiettili che potevano colpire il tetto, proteggendo il personale nascosto nel sotterraneo. Questo sistema passò il test quando le bombe scaricate dagli aerei non danneggiarono le cantine. Una stanza per la mitragliatrice si trovava nella caserma. Alcune delle sue finestre furono modificate a tale scopo. Una piccola sala mitragliatrice con una feritoia rimase in piedi nell’angolo sud-ovest dello stabile.  L’ala sud della nuova caserma ospitava un’infermeria e un deposito di medicinali. Mitragliate tedesche dal nuovo porto distrussero l’intero equipaggiamento nei primi minuti dell’attacco.  Oggi, le pessime condizioni dell’edificio sono il risultato della devastazione post-bellica, che incluse anche detonazioni di bombe e proiettili inesplosi. L’ala nord dell’edificio fu infine demolita negli anni Sessanta per far spazio ad un viale che portasse alla montagnola del monumento ai difensori di Westerplatte. The Westerplatte Depot lacked appropriate living quarters for its garrison until the so-called new barracks were constructed in 1934–1935. The three-level building (with a cellar, a high ground floor and a first floor) housed offices, dormitories, an armoury, a gun repair shop, ammunition and storage rooms and other facilities. Its equipment was very modern for its time, with central heating, spacious bathrooms, a sick room and a radio station. The building was designed in such a way that the ceilings of the two upper floors would absorb the energy of bombs and shells hitting its roof, protecting the crew hidden in the cellar shelter. This system passed the test with flying colours, as the bombs dropped from airplanes did not damage the cellar. A machine-gun room was located in the barracks. Some of its windows were modified for the installation of machine guns. A small machine-gun room with an embrasure survives in the south-west corner of the building. The south wing of the new barracks housed a sick room and a medicine store. German machine-gun fire from the New Port destroyed its whole equipment in the first minutes of the attack. Today, the condition of the building is also the result of post-war devastation, which included indoor detonations of unexploded shells and bombs. The northern wing of the barracks was finally demolished in the 1960s to make room for a promenade leading to the mound of the monument to the Defenders of Westerplatte.

 Les nouvelles casernes Nowe koszary Die neue Kaserne De Nieuwe Kazerne La nuova caserma The New Barracks

On Monday the 18th of September 1944, the village of Cuijk was liberated by only&nbsp;two American paratroopers. This liberation was the result of a strange coincidence of&nbsp;events.On Sunday the 17th of September, the paratroopers, the Smith brothers, were en&nbsp;route in a Skytrain transport aircraft to their drop zone at Groesbeek. Along with&nbsp;thousands of other American, British and Polish paratroopers, they would be dropped&nbsp;during the largest airborne operation of World War Two, Operation Market Garden.&nbsp;These airborne troops had to capture and hold roads and bridges near Eindhoven,&nbsp;Nijmegen and Arnhem, so that the British XXXth Corps could advance via that route&nbsp;to Arnhem, and from there, to Germany.Because the parachutist in front of them did not jump, perhaps because he was&nbsp;injured, the Smith brothers jumped from the aircraft too late. They therefore missed&nbsp;their drop zone. They drifted in the direction of Cuijk and ended up in a field at the&nbsp;Kalkhofseweg between Cuijk and Haps. There, they were picked up by members of&nbsp;the underground. The next day, they advanced with the resistance fighters to the&nbsp;German position on the River Maas. After a brief firefight, the Germans surrendered. This brought to an end the occupation of Cuijk and the village was liberated. But&nbsp;Cuijk remained under fire until February 1945.

Liberated by two paratroopers

Das Dorf Cuijk wurde am Montag, den 18. September 1944 von lediglich zwei amerikanischen Fallschirmjägern befreit. Diese Befreiung erfolgte nach einigen wunderlichen Zufällen, die sich hintereinander vollzogen.
Die Gebrüder Smith, beide Fallschirmjäger, waren am Sonntag, den 17. September in einem Skytrain-Transportflugzeug auf dem Weg zu Ihrer Abwurfzone in der Nähe von Groesbeek. Gemeinsam mit mehreren Tausend anderen amerikanischen, englischen und polnischen Fallschirmjägern sollten sie während der größten Luftlandeoperation des zweiten Weltkrieges, der Operation ‚Market Garden’, abgeworfen werden.
Diese Luftlandetruppen hatten Befehl Straßen und Brücken in der Nähe von Eindhoven, Nimwegen und Arnheim zu erobern und zu halten, sodass das britische XXX. Armeekorps über diesen Weg nach Arnheim vorrücken konnte und von dort aus nach Deutschland.
Die Gebrüder Smith sprangen zu spät aus der Maschine, da der Fallschirmjäger vor ihnen nicht sprang, vermutlich war er verwundet, wodurch sie ihre Abwurfzone verpassten. Sie trieben ab in Richtung Cuijk und landeten auf einer Wiese am Kalkhofseweg, zwischen Cuijk und Haps.
Dort wurden sie von Widerstandskämpfern aufgegriffen. Am nächsten Tag zogen sie zusammen mit den Widerstandskämpfern zu den deutschen Stellungen an der Maas. Nach einem kurzen Feuergefecht kapitulierten die deutschen Soldaten. Cuijk war somit zwar befreit vom Besatzer, lag aber noch bis Februar 1945 unter Beschuss.&#13;
&#13;
 &#13; Het dorp Cuijk werd op maandag 18 september 1944 bevrijd door slechts&nbsp;twee Amerikaanse parachutisten. Deze bevrijding volgde op een wonderlijke&nbsp;samenloop van omstandigheden.De parachutisten, de broers Smith, waren op zondag 17 september in een&nbsp;Skytrain-transportvliegtuig onderweg naar hun dropzone bij Groesbeek.&nbsp;Samen met duizenden andere Amerikaanse, Engelse en Poolse&nbsp;parachutisten zouden ze worden gedropt tijdens de grootste luchtlandingsoperatie&nbsp;van de Tweede Wereldoorlog, Operatie Market Garden.&nbsp;Deze luchtlandingstroepen moesten wegen en bruggen veroverenen bezet houden nabij Eindhoven, Nijmegen en Arnhem, zodat het Britse XXXe Legerkorps via die weg zou kunnen oprukken naar Arnhem en vandaaruit naar Duitsland.Doordat de parachutist vóór hen niet sprong, wellicht omdat hij gewond was,&nbsp;sprongen de broers Smith te laat uit hun toestel. Ze misten daardoor hun&nbsp;dropzone. Ze dreven in de richting van Cuijk en kwamen terecht in een&nbsp;weiland aan de Kalkhofseweg tussen Cuijk en Haps. Daar werden ze&nbsp;opgepikt door leden van de ondergrondse. De volgende dag trokken ze&nbsp;samen met de verzetsmensen naar de Duitse stelling aan de Maas. Na een&nbsp;kort vuurgevecht gaven de Duitse soldaten zich over. Daarmee kwam aan de&nbsp;bezetting van Cuijk een einde en was het dorp bevrijd. Wel lag Cuijk nog tot&nbsp;februari 1945 onder vuur.Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://webshop.visitbrabant.com">webshop.visitbrabant.com</a><div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/9sTkayc6TfI" start="0"></iframe></div>

 Von zwei Fallschirmjägern befreit Bevrijd door twee parachutisten 

Immediately after the liberation of Roosteren on 30 September 1944, a platoon of former soldiers and resistance fighters from the region offered their services to the American troops. The group was made up of over 40 men, and was led by 36-year-old head teacher Jan Mathijs Peters. In previous years, Peters and his helpers had established an international flight line for stranded Allied airmen and French-speaking soldiers escaping from German POW camps. Several dozens of refugees had escaped persecution through this route. The group had also helped Jewish refugees, and unmasked a Dutchman living in Belgium who, with the cooperation of some compatriots, was delivering Jews to the German forces under the guise of assistance. At least 180 persecuted people had already been taken before the scam was revealed. This broad background of resistance, and their familiarity with the field, were more than enough for the American troops to accept Peters' offer of help. Equipped with light weapons, his men performed continuous front-line duty until mid-January 1945, months during which there was hardly any movement in the front line. Some of the group crossed the front line up to five times to carry out reconnaissance missions and map the German positions. Skirmishes also occurred from time to time, resulting in deaths and injuries. Other actions were aimed at saving lives; risking their own lives, two Allies were pulled from a burning tank and managed to carry several badly wounded civilians out of a minefield. In the process, members of the platoon were also seriously wounded. To support the Ardennes offensive, German troops undertook smaller attacks on other front line sectors in December 1944, including Roosteren. Thanks to the vigilance of Peters' men, an imminent attack could be nipped in the bud with support from heavy Allied artillery. On 13 January 1945, British troops, who had relieved the American troops shortly before, opened a new offensive and drove the German forces out of the area. The platoon's frontline service was over and had lasted one hundred days. Jan Mathijs Peters received the Military Order of William in 1951 for his resistance work and support to the Allies. Other members of the group also received (high) honours. Due to its strategic location near a bridge over the Maas river, Roosteren found itself in the front line in 1944. In gratitude for the preservation of the village, villagers built a memorial chapel on Maaseikerweg in 1945. At the time, there was a small square opposite Eykholt Castle. It was here that members of the resistance were decorated after the war.

img_5146.jpeg

img_4735.jpeg

img_4733.jpeg

img_4734.jpeg

Lijst verstrekte voorwerpen aan de leden van de Ordedienst, afd. Roosteren

img_4731.jpeg

roosteren_echt-susteren_kasteel_eyckholt.jpg

Resistance remains active after liberation

Unmittelbar nach der Befreiung von Roosteren am 30. September 1944 bot ein Trupp ehemaliger Soldaten und Widerstandskämpfer aus der Region den Amerikanern ihre Dienste an. Die Gruppe bestand aus über 40 Männern und wurde von dem 36-jährigen Schulleiter Jan Mathijs Peters angeführt. In den Jahren zuvor hatten Peters und seine Helfer eine internationale Fluglinie für gestrandete alliierte Flieger und französischsprachige Soldaten eingerichtet, die aus deutscher Kriegsgefangenschaft flohen. Viele Dutzend Flüchtlinge waren auf diesem Weg der Verfolgung entkommen. Sie halfen auch jüdischen Flüchtlingen und entlarvten einen in Belgien lebenden Niederländer, der in Zusammenarbeit mit einigen Landsleuten unter dem Vorwand der Hilfeleistung Juden an die Deutschen auslieferte. Mindestens 180 Verfolgte hatten dies bereits getan, als der Betrug aufflog. Dieser breite Widerstandshintergrund und die Vertrautheit mit dem Gebiet reichten den Amerikanern aus, um Peters' Angebot anzunehmen. Ausgerüstet mit leichten Waffen, leisteten seine Männer bis Mitte Januar 1945 ununterbrochenen Frontdienst, Monate, in denen sich die Frontlinie kaum bewegte. Einige von ihnen überquerten die Frontlinie bis zu fünf Mal, um die deutschen Stellungen auszukundschaften und zu kartieren. Von Zeit zu Zeit kam es auch zu Scharmützeln mit Toten und Verletzten. Andere Aktionen zielten darauf ab, Leben zu retten. Unter Einsatz ihres Lebens wurden zwei Alliierte aus einem brennenden Panzer gezogen und konnten mehrere schwer verwundete Zivilisten aus einem Minenfeld bergen. Dabei wurden auch Mitglieder des Zuges schwer verwundet. Zur Unterstützung der Ardennenoffensive unternahmen die deutschen Truppen im Dezember 1944 kleinere Angriffe auf andere Frontabschnitte, unter anderem bei Roosteren. Dank der Wachsamkeit von Peters' Männern konnte ein drohender Angriff mit Unterstützung der schweren alliierten Artillerie im Keim erstickt werden. Am 13. Januar 1945 eröffneten die britischen Truppen, die die Amerikaner kurz zuvor abgelöst hatten, eine neue Offensive und vertrieben die Deutschen aus dem Gebiet. Der hunderttägige Fronteinsatz des Zuges war damit beendet. Jan Mathijs Peters wurde 1951 für seine Widerstandstätigkeit und seine Unterstützung der Alliierten mit dem Militär-Wilhelm-Orden ausgezeichnet. Auch andere Mitglieder der Gruppe wurden mit (hohen) Auszeichnungen bedacht. Aufgrund seiner strategischen Lage in der Nähe einer Maasbrücke befand sich Roosteren 1944 in der Frontlinie. Aus Dankbarkeit für den Erhalt des Dorfes errichteten die Einwohner 1945 eine Gedenkkapelle am Maaseikerweg. Gegenüber dem Schloss Eykholt befand sich damals ein kleiner Platz. Hier wurden nach dem Krieg die Mitglieder des Widerstands ausgezeichnet. Meteen na de bevrijding van Roosteren op 30 september 1944 bood een peloton van oud- militairen en verzetsmensen uit de regio zijn diensten aan bij de Amerikanen. De groep telde ruim veertig manschappen en werd geleid door de 36-jarige hoofdonderwijzer Jan Mathijs Peters. In de voorgaande jaren hadden Peters en zijn helpers een internationale vluchtlijn opgebouwd voor gestrande geallieerde vliegeniers en uit Duitse krijgsgevangenschap ontsnapte Franstalige militairen. Vele tientallen vluchtelingen waren langs die weg aan vervolging ontsnapt.Ook hielpen ze Joodse vluchtelingen en ontmaskerden ze een in België woonachtige Nederlander die met medewerking van enkele landgenoten onder het mom van hulpverlening Joden aan de Duitsers uitleverde. Zeker 180 vervolgden was dat al overkomen toen de zwendel aan het licht kwam. Deze brede verzetsachtergrond en hun bekendheid met het terrein waren voor de Amerikanen ruim voldoende om op het aanbod van Peters in te gaan. Voorzien van lichte wapens verrichtten zijn manschappen tot midden januari 1945 onafgebroken frontdienst, maanden waarin er nauwelijks beweging zat in de frontlijn.Sommigen van hen passeerden tot vijf keer toe het front om de Duitse stellingen te verkennen en in kaart te brengen. Ook kwam het van tijd tot tijd tot schermutselingen waarbij doden en gewonden vielen. Andere acties waren gericht op het redden van mensenlevens. Met gevaar voor eigen leven werden twee geallieerden uit een brandende tank gehaald en lukte het om enkele zwaargewonde burgers uit een mijnenveld te dragen. Daarbij raakten ook leden van het peloton ernstig gewond.Ter ondersteuning van het Ardennenoffensief ondernamen de Duitse troepen in december 1944 kleinere aanvallen aan andere frontsectoren, ook bij Roosteren. Dankzij de waakzaamheid van Peters’ manschappen kon een dreigende aanval met steun van zwaar geallieerd geschut in de kiem worden gesmoord. Op 13 januari 1945 openden Britse troepen, die de Amerikanen kort tevoren hadden afgelost, een nieuw offensief en verjoegen ze de Duitsers uit de omgeving. De frontdienst van het peloton zat erop en had honderd dagen geduurd. Jan Mathijs Peters ontving in 1951 de Militaire Willemsorde voor zijn verzetswerk en de steun aan de geallieerden. Andere leden van de groep ontvingen eveneens (hoge) onderscheidingen.Door haar strategische ligging bij een Maasbrug kwam Roosteren in 1944 in de frontlinie te liggen. Als dankbaarheid voor het behoud van het dorp bouwden Roosternaren in 1945 een gedenkkapel aan de Maaseikerweg. Tegenover Kasteel Eykholt lag destijds een pleintje. Hier werden de leden van het verzet na de oorlog onderscheiden.

 Der Widerstand bleibt auch nach der Befreiung aktiv Verzet blijft actief na de bevrijding

The court of honor is part of the cemetery in Dalfsen, where the war victims are commemorated every year on May 4. Flowers are laid at the graves of the 14 British, 5 Australian and 3 Canadian airmen during the commemoration.The names and dates of death of the 22 war victims are:Sergeant John Bonser Brown (1-5-1943), Flying Officer John Murray Dunsmuir (23-9-1944), Sergeant Herbert Charles Ellis (1-5-1943), Pilot Officer Leslie James Ellis (1-5-1943), Sergeant Joseph Hardy (20-10-1943), Flying Officer Angus Beverly Harvey (23-9-1944), Sergeant Warren Wallace Jarrett (27-8-1942), Flight Sergeant Charles Benjamin Jolliffe (20-10-1943), Flight Sergeant Raymond Larcome (23-9-1944), Sergeant Rex Lake Le Page (1-5-1943), Flying Officer James Westwood Leitch (20-10-1943), Filght Lieutenant Arthur George Macleod (20-10-1943), Sergeant Stanley Stuart McClellan (1-5-1943), Flight Sergeant Francis Edward Noble (20-10-1943), Flying Officer William Arnold Rollings (1-5-1943), Flight Sergeant Frederick Henry Pete Simmonds (20-10-1943), Sergeant Colin Hugh Mackenzie Smith (27-8-1942), Flight Sergeant Eric Henry Tunnell (23-9-1942), Sergeant Henry Thomas Augustus Turner (27-8-1942), Flight Sergeant Cyril Charles Viney (27-8-1942), Flying Officer Kenneth Derek Whisken (25-6-1942) en Sergeant Robert Williams (1-5-1943).4 separate gravesOn the right side of the row of headstones, four graves stand apart from the rest. Until the early 1950s, two American airmen were buried between these graves. These have been transferred to the American war cemetery at Margraten in Limburg. One of them was later returned to the US at the request of the family.

Erehof Dalfsen

The graves of the airmen

The Allied court of honor reminds the residents of Dalfsen of 22 British Commonwealth soldiers who died in the battle against the occupying forces in and around Dalfsen during the Second World War.The court of honor is part of the cemetery in Dalfsen, where the war victims are commemorated every year on May 4. Flowers are laid at the graves of the 14 British, 5 Australian and 3 Canadian airmen during the commemoration.The names and dates of death of the 22 war victims are:Sergeant John Bonser Brown (1-5-1943), Flying Officer John Murray Dunsmuir (23-9-1944), Sergeant Herbert Charles Ellis (1-5-1943), Pilot Officer Leslie James Ellis (1-5-1943), Sergeant Joseph Hardy (20-10-1943), Flying Officer Angus Beverly Harvey (23-9-1944), Sergeant Warren Wallace Jarrett (27-8-1942), Flight Sergeant Charles Benjamin Jolliffe (20-10-1943), Flight Sergeant Raymond Larcome (23-9-1944), Sergeant Rex Lake Le Page (1-5-1943), Flying Officer James Westwood Leitch (20-10-1943), Filght Lieutenant Arthur George Macleod (20-10-1943), Sergeant Stanley Stuart McClellan (1-5-1943), Flight Sergeant Francis Edward Noble (20-10-1943), Flying Officer William Arnold Rollings (1-5-1943), Flight Sergeant Frederick Henry Pete Simmonds (20-10-1943), Sergeant Colin Hugh Mackenzie Smith (27-8-1942), Flight Sergeant Eric Henry Tunnell (23-9-1942), Sergeant Henry Thomas Augustus Turner (27-8-1942), Flight Sergeant Cyril Charles Viney (27-8-1942), Flying Officer Kenneth Derek Whisken (25-6-1942) en Sergeant Robert Williams (1-5-1943).4 separate gravesOn the right side of the row of headstones, four graves stand apart from the rest. Until the early 1950s, two American airmen were buried between these graves. These have been transferred to the American war cemetery at Margraten in Limburg. One of them was later returned to the US at the request of the family. Der Ehrenhof ist Teil des Friedhofs in Dalfsen, auf dem jedes Jahr am 4. Mai der Kriegsopfer gedacht wird. Während der Gedenkfeier werden Blumen an den Gräbern der 14 britischen, fünf australischen und drei kanadischen Flieger niedergelegt.Die Namen und Sterbedaten der 22 Kriegsopfer lauten:Sergeant John Bonser Brown (1-5-1943), Flying Officer John Murray Dunsmuir (23-9-1944), Sergeant Herbert Charles Ellis (1-5-1943), Pilot Officer Leslie James Ellis (1-5-1943), Sergeant Joseph Hardy (20-10-1943), Flying Officer Angus Beverly Harvey (23-9-1944), Sergeant Warren Wallace Jarrett (27-8-1942), Flight Sergeant Charles Benjamin Jolliffe (20-10-1943), Flight Sergeant Raymond Larcome (23-9-1944), Sergeant Rex Lake Le Page (1-5-1943), Flying Officer James Westwood Leitch (20-10-1943), Filght Lieutenant Arthur George Macleod (20-10-1943), Sergeant Stanley Stuart McClellan (1-5-1943), Flight Sergeant Francis Edward Noble (20-10-1943), Flying Officer William Arnold Rollings (1-5-1943), Flight Sergeant Frederick Henry Pete Simmonds (20-10-1943), Sergeant Colin Hugh Mackenzie Smith (27-8-1942), Flight Sergeant Eric Henry Tunnell (23-9-1942), Sergeant Henry Thomas Augustus Turner (27-8-1942), Flight Sergeant Cyril Charles Viney (27-8-1942), Flying Officer Kenneth Derek Whisken (25-6-1942) en Sergeant Robert Williams (1-5-1943).4 separate GräberAuf der rechten Seite der Grabsteinreihe heben sich vier Gräber von den anderen ab. Bis Anfang der 1950er Jahre wurden zwischen diesen Gräbern zwei amerikanische Flieger begraben. Diese wurden auf die amerikanische Kriegsgräberstätte Margraten in Limburg überführt. Einer von ihnen wurde später auf Wunsch der Familie in die USA zurückgebracht. Het erehof maakt deel uit van de begraafplaats in Dalfsen, waar ieder jaar op 4 mei de oorlogsslachtoffers worden herdacht. Bij de graven van de 14 Britse, 5 Australischeen 3 Canadese vliegers worden tijdens die herdenking bloemen gelegd. De namen en sterfdata van de 22 oorlogsslachtoffers luiden:Sergeant John Bonser Brown (1-5-1943), Flying Officer John Murray Dunsmuir (23-9-1944), Sergeant Herbert Charles Ellis (1-5-1943), Pilot Officer Leslie James Ellis (1-5-1943), Sergeant Joseph Hardy (20-10-1943), Flying Officer Angus Beverly Harvey (23-9-1944), Sergeant Warren Wallace Jarrett (27-8-1942), Flight Sergeant Charles Benjamin Jolliffe (20-10-1943), Flight Sergeant Raymond Larcome (23-9-1944), Sergeant Rex Lake Le Page (1-5-1943), Flying Officer James Westwood Leitch (20-10-1943), Filght Lieutenant Arthur George Macleod (20-10-1943), Sergeant Stanley Stuart McClellan (1-5-1943), Flight Sergeant Francis Edward Noble (20-10-1943), Flying Officer William Arnold Rollings (1-5-1943), Flight Sergeant Frederick Henry Pete Simmonds (20-10-1943), Sergeant Colin Hugh Mackenzie Smith (27-8-1942), Flight Sergeant Eric Henry Tunnell (23-9-1942), Sergeant Henry Thomas Augustus Turner (27-8-1942), Flight Sergeant Cyril Charles Viney (27-8-1942), Flying Officer Kenneth Derek Whisken (25-6-1942) en Sergeant Robert Williams (1-5-1943).4 aparte gravenAan de rechterkant van de rij met grafstenen staan vier graven apart van de rest. Tot begin jaren '50, lagen tussen deze graven nog twee Amerikaanse vliegers begraven. Deze zijn overgebracht naar de Amerikaanse oorlogsbegraafplaats bij Margraten in Limburg. Eén van hen is later op verzoek van de familie teruggebracht naar de VS.

 Die Gräber der Flieger De graven van de vliegers  The graves of the airmen

Operation Veritable was an Allied campaign meant to clear the German forces from the Reichswald, a vast and dense forest on the border between the Netherlands and Germany. The battle was fought in February 1945 under extremely cold and wet conditions. Deep in the forest the opposing infantry units wore each other down in hand to hand combat for trench line positions. The attacks were often preceded by intense artillery bombardments. As general Horrocks, the commander of the 30th Corps, stated, there was “no room for maneuvers, no scope for cleverness”. The infantry would have to slug it out. The terrain forced the British and Canadian forces to advance on a narrow front. Movement was further restricted by bad weather and the inundation of large areas by the German army. The wooded terrain ideally suited the defenders who could only be dislodged after close quarter fighting of a most vicious nature. It was the type of battle where the skill and bravery of the individual soldier made all the difference. The opposing forces fought fiercely, but also gained a mutual respect for the courage that was shown during these difficult engagements. <iframe src="https://www.youtube.com/embed/nqYi9i1SXOw?showinfo=0" frameborder="0"></iframe>

Operation Veritable was an Allied campaign aimed at driving the German army out of the Reichswald, a vast and dense forest marking the border between the Netherlands and Germany. The fighting was very intense and strongly resembled the trench warfare of the First World War.

Operation Veritable was an Allied campaign meant to clear the German forces from the Reichswald, a vast and dense forest on the border between the Netherlands and Germany. The battle was fought in February 1945 under extremely cold and wet conditions. Deep in the forest the opposing infantry units wore each other down in hand to hand combat for trench line positions. The attacks were often preceded by intense artillery bombardments.

As general Horrocks, the commander of the 30th Corps, stated, there was “no room for maneuvers, no scope for cleverness”. The infantry would have to slug it out. The terrain forced the British and Canadian forces to advance on a narrow front. Movement was further restricted by bad weather and the inundation of large areas by the German army. The wooded terrain ideally suited the defenders who could only be dislodged after close quarter fighting of a most vicious nature. It was the type of battle where the skill and bravery of the individual soldier made all the difference. The opposing forces fought fiercely, but also gained a mutual respect for the courage that was shown during these difficult engagements.

[embed]https://www.youtube.com/watch?v=nqYi9i1SXOw[/embed]

Beeldbank WO 2- NIOD

Trench lines in the Reichswald

L'opération Véritable fut lancée par les Alliés dans le but de chasser l'armée allemande de la forêt vaste et dense de Reichswald, située à la frontière entre l'Allemagne et les Pays-Bas. La bataille se déroula au mois de février 1945, dans des conditions météorologiques froides et humides. Au cœur de la forêt, les unités d'infanterie s'épuisèrent mutuellement dans des combats rapprochés, en tentant de défendre leurs lignes de tranchées, et les attaques furent souvent précédées de violents tirs d'artillerie. Pour reprendre les mots du général Horrocks, commandant du 30e corps de l'armée britannique, il n'y avait « pas d'espace pour les manœuvres et pas de place pour la stratégie ». Les troupes allaient devoir lutter avec acharnement. Par ailleurs, le terrain obligeait les forces britanniques et canadiennes à progresser sur un front étroit, et leurs mouvements furent encore davantage restreints par le mauvais temps et les inondations massives provoquées par les forces allemandes. De plus, la forêt offrait un avantage aux troupes allemandes, qui ne pouvaient être délogées qu'au terme de combats rapprochés et féroces. Dans ce type de combats, l'habileté et la bravoure d'un seul homme pouvaient faire toute la différence. Ainsi, les deux camps s'affrontèrent dans une lutte féroce, qui laissa toutefois émerger un respect mutuel pour le courage dont ils firent preuve en ces moments difficiles. Den Worten des Kommandeurs des 30. britischen Korps, General Horrocks, zufolge ließen diese Auseinandersetzungen „keinen Raum für Manöver, keinen Platz für Klugheit”. Die Infanterie musste es ausfechten. Das Gelände zwang die britischen und kanadischen Truppen, an einem sehr schmalen Frontabschnitt vorzustoßen. Schlechtes Wetter sowie die Flutung großer Gebiete durch die Deutschen engten die Bewegungsfreiheit zusätzlich ein. Das Waldgebiet war für die Verteidiger, die sich nur durch brutalen Nahkampf aus ihren Positionen vertreiben ließen, wie geschaffen. Die Fähigkeiten und der Mut jedes einzelnen Soldaten waren gefragt. Die sich gegenüberstehenden Einheiten trugen einen erbitterten Kampf aus, gewannen aber auch angesichts des von beiden Seiten unter diesen Bedingungen bewiesenen Muts Achtung voreinander. <iframe src="https://www.youtube.com/embed/nqYi9i1SXOw?showinfo=0" frameborder="0"></iframe> Operacja Veritable była aliancką kampanią, której zadaniem miało być wyparcie sił niemieckich z Reichswald, rozległych i gęstych lasów na granicy między Holandią a Niemcami. Bitwę toczono w lutym 1945 r. w warunkach skrajnego chłodu i wilgoci. Głęboko w lesie jednostki piechoty przeciwników wycieńczały się nawzajem w walce wręcz o linie okopów. Ataki często poprzedzał ciężki ostrzał artyleryjski. Według generała Horrocksa, dowódcy 30. Korpusu, nie było tam „miejsca na podstęp, żadnych szans dla sprytu”. Piechota musiała sobie po prostu “wyrąbać” drogę. Warunki terenowe zmusiły siły brytyjskie i kanadyjskie do posuwania się wąskim frontem. Ruch ograniczała dodatkowo zła pogoda oraz zalanie dużych obszarów przez armię niemiecką. Teren zalesiony służył znakomicie obrońcom, których dawało się wyprzeć z zajmowanych stanowisk dopiero po najzacieklejszej walce wręcz. Był to rodzaj bitwy, o której przebiegu decydowały umiejętności i odwaga pojedynczego żołnierza. Przeciwnicy walczyli zaciekle, ale też i nabrali dla siebie wzajemnego szacunku za odwagę wykazywaną w tych trudnych potyczkach. Operazione&nbsp;Veritable&nbsp;era una campagna alleata mirata ad eliminare la presenza tedesca dal&nbsp;Reichswald, una vasta e fitta foresta al confine tra i Paesi Bassi e la Germania. La battaglia fu combattuta nel febbraio 1945 in condizioni metereologiche estremamente sfavorevoli per il freddo e l’umidità. Nel profondo della foresta le unità di fanteria nemiche si scontrarono in un combattimento palmo a palmo per le posizioni di trincea. Gli attacchi erano spesso preceduti da intensi bombardamenti di artiglieria.&nbsp; Come disse il Generale&nbsp;Horrocks, il comandante del 30esimo Corpo d’armata, non c’era “spazio per manovre, né motivo per l’astuzia”. La fanteria avrebbe dovuto lottare. Il terreno obbligò le forze canadesi e britanniche ad avanzare su un fronte corto. Il movimento era ulteriormente ristretto dal cattivo tempo e dall’inondazione di grandi aree da parte dell’esercito tedesco. Il terreno boschivo era verosimilmente più adatto ai difensori che poterono essere rimossi solo dopo un combattimento ravvicinato. Era il tipo di battaglia dove l’abilità e il coraggio del singolo soldato faceva la differenza. Le forze nemiche combatterono intensamente, ma si giunse anche al reciproco rispetto per il coraggio che venne mostrato durante questi difficili combattimenti. Operation Veritable was an Allied campaign meant to clear the German forces from the Reichswald, a vast and dense forest on the border between the Netherlands and Germany. The battle was fought in February 1945 under extremely cold and wet conditions. Deep in the forest the opposing infantry units wore each other down in hand to hand combat for trench line positions. The attacks were often preceded by intense artillery bombardments. As general Horrocks, the commander of the 30th Corps, stated, there was “no room for maneuvers, no scope for cleverness”. The infantry would have to slug it out. The terrain forced the British and Canadian forces to advance on a narrow front. Movement was further restricted by bad weather and the inundation of large areas by the German army. The wooded terrain ideally suited the defenders who could only be dislodged after close quarter fighting of a most vicious nature. It was the type of battle where the skill and bravery of the individual soldier made all the difference. The opposing forces fought fiercely, but also gained a mutual respect for the courage that was shown during these difficult engagements. <iframe src="https://www.youtube.com/embed/nqYi9i1SXOw?showinfo=0" frameborder="0"></iframe>

 La guerre de tranchées dans la forêt de Reichswald Überreste von Schützengräben im Reichswald Linie okopów w Reichswald Trincee nel Reichswald Trench lines in the Reichswald