The first phase of the Vogelsang ‘Ordensburg’ was built from 1934 to 1936 on a wooded mountain spur above the Urfttal dam. It was to be a training institution for young party members of the National Socialist German Workers’ Party (NSDAP).The term Ordensburg (order castle) came from the party and state leadership’s need to adopt powerful symbols from German history and to give them a new ideological interpretation. The Vogelsang complex was to be understood as a symbol of the rule of state and party over nature, and great trouble was taken to create a relief effect on the hillside where it is located.The complex is therefore by no means a hilltop medieval castle but a modern, purpose-built structure made of reinforced concrete and faced with natural stone; the ‘keep’ was used as a water tower. The trainees did not belong to an order in the sense of a medieval community of knights but were fanatical adherents of the system, who boastfully and arrogantly referred to themselves as junkers.Instruction at Vogelsang ended when the German Wehrmacht attacked Poland on 1 September 1939 and the trainees signed up for war service. From 1946 until 2005 it was the centre of initially a British and later a Belgian military training ground.Today, Vogelsang IP is an international place of active remembrance, where in addition to conveying historical facts about the Nazi era, issues, messages and reflections regarding our present social life are addressed. The focus lies on the question: “What has Vogelsang got to do with me?”

The Vogelsang complex was built as a National Socialist training institution before becoming an international military training area. Today, Vogelsang IP is an international place of active remembrance, where in addition to conveying historical facts about the Nazi era, issues regarding our present social life are addressed.

The first phase of the Vogelsang ‘Ordensburg’ was built from 1934 to 1936 on a wooded mountain spur above the Urfttal dam. It was to be a training institution for young party members of the National Socialist German Workers’ Party (NSDAP). The term Ordensburg (order castle) came from the party and state leadership’s need to adopt powerful symbols from German history and to give them a new ideological interpretation. The Vogelsang complex was to be understood as a symbol of the rule of state and party over nature and great trouble was taken to create a relief effect on the hillside where it is located.

The complex is thus by no means a hilltop mediaeval castle but a modern, purpose-built structure made of reinforced concrete and faced with natural stone; the ‘keep’ was used as a water tower. The trainees did not belong to an order in the sense of a medieval community of knights but were fanatical adherents of the system, who boastfully and arrogantly referred to themselves as junkers.

Instruction at Vogelsang ended when the German Wehrmacht attacked Poland on 1 September 1939 and the trainees signed up for war service. From 1946 until 2005 it was the centre of initially a British and later a Belgian military training ground.

Today, Vogelsang IP is an international place of active remembrance, where in addition to conveying historical facts about the Nazi era, issues, messages and reflections regarding our present social life are addressed. The focus lies on the question: “What has Vogelsang got to do with me?”

Rureifel Tourismus e.V.

img_5481.jpeg

img_5479.jpeg

Vogelsang International Park

La première partie de l'Ordensburg Vogelsang est construite entre 1934 et 1936, sur une colline boisée surplombant le barrage sur l'Urft. Ce bâtiment de formation doit accueillir les jeunes membres du Parti national-socialiste des travailleurs allemands (NSDAP). Le parti et les dirigeants de l'État adoptent le nom Ordensburg en référence aux forteresses des Croisés allemands au Moyen-Âge. En effet, ils reprennent ainsi un symbole fort de l'histoire allemande, qu'ils réinterprètent sous un jour idéologique nouveau. Le camp Vogelsang incarne le pouvoir de l'État et du parti sur la nature. C'est pourquoi malgré les difficultés, les architectes s'efforcent de créer un relief sur la colline. Dans les faits, ce camp n'est absolument pas un château médiéval, mais une structure moderne très étudiée, construite en béton armé recouvert de pierre naturelle. Quant au « donjon », il abrite ici une tour d'eau. Si les pensionnaires n'appartiennent pas à un ordre au sens médiéval du terme, c'est-à-dire une communauté de chevaliers, ils sont des disciples fanatiques du système, se qualifiant eux-mêmes avec arrogance de junkers, en référence aux nobles médiévaux. Vogelsang cesse de servir de centre de formation le 1er septembre 1939, date à laquelle la Wehrmacht attaque la Pologne et les pensionnaires partent à la guerre. De 1946 à 2005, le site accueille des exercices militaires, tout d'abord britanniques, puis belges. Aujourd'hui, Vogelsang IP est un lieu international de mémoire qui retrace non seulement les faits historiques de l'époque nazie, mais aborde aussi des considérations, messages et réflexions ayant trait à la vie sociale actuelle. La question centrale est la suivante : « En quoi suis-je concerné(e) par Vogelsang ? » Der Komplex ist also keineswegs eine auf einer Bergspitze thronende mittelalterliche Burg, sondern ein moderner Zweckbau aus mit Naturstein verkleidetem Stahlbeton. Der Bergfried diente als Wasserturm. Die Schüler, die sich selbst stolz und arrogant als Junker bezeichneten, gehörten keinem Orden im Sinne einer mittelalterlichen Rittergemeinschaft an, sondern waren fanatische Anhänger des Systems. Die Schulungen auf Vogelsang endeten, als die Wehrmacht am 1. September 1939 in Polen einmarschierte und sich die Schüler zum Kriegsdienst meldeten. Von 1946 bis 2005 war der Komplex das Zentrum eines anfangs britischen und später belgischen Truppenübungsplatzes. Heute ist vogelsang ip ein internationaler Ort der aktiven Erinnerung, an dem neben der Vermittlung von Geschichtswissen über die Zeit der Nationalsozialisten Fragen, Botschaften und Überlegungen zu unserem derzeitigen gesellschaftlichen Lebens aufgegriffen werden. Die zentrale Frage ist: “Was hat Vogelsang mit mir zu tun?” Pierwsza faza projektu, Vogelsang ‘Ordensburg’, została zrealizowana w latach 1934 do 1936 na zalesionej grani górskiej powyżej zapory wodnej Urfttal. Obiekt miał być ośrodkiem szkoleniowym dla młodocianych członków Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Pracy (NSDAP). Określenie Ordensburg (zamek zakonu) wywodziło się z postrzeganej przez przywódców państwa potrzeby przyjmowania silnie przemawiających symboli z niemieckiej historii i nadawania im nowej interpretacji ideologicznej. Kompleks Vogelsang miał być rozumiany jako symbol kontroli państwa i partii nad naturą, toteż na wzgórzu, na którym jest posadowiony, z wielką pieczołowitością tworzono efekt reliefu. Stąd też kompleks w niczym nie przypomina średniowiecznego zamku na wzgórzu. Jest nowoczesnym, funkcjonalnym obiektem ze zbrojonego betonu, obłożonym naturalnym kamieniem; „baszta” była w rzeczywistości wieżą ciśnień. Szkolona tu młodzież nie należała do żadnego zakonu rozumianego jako średniowieczna wspólnota rycerska, ale była fanatycznymi zwolennikami systemu, chełpliwie i arogancko nazywającymi siebie junkers. Szkolenia w Vogelsang zakończyły się wraz z atakiem Wehrmachtu na Polskę w dniu 1 września 1939 r., kiedy to młodzież zaciągnęła się do służby czynnej na wojnie. Od 1946 r. do 2005 r. był to ośrodek ćwiczeń początkowo brytyjskich, a potem belgijskich sił zbrojnych. Dziś, Vogelsang IP jest międzynarodowym miejscem czynnej pamięci, gdzie obok przekazywania historycznych faktów z czasów nazizmu podnosi się kwestie, przekazuje przesłania i refleksje dotyczące naszego obecnego życia społecznego. Punktem centralnym jest pytanie: “Co ma Vogelsang wspólnego ze mną?” La prima parte dell’’Ordensburg’ Vogelsang fu costruita dal 1934 al 1936 su uno sperone di montagna sopra alla diga di Ufttal. Doveva essere un’istituzione di addestramento per giovani membri del partito nazionalsocialista dei lavoratori tedeschi (NSDAP). Il termine Ordensburg (castello dell’ordine) derivava dal bisogno della classe dirigente dello stato e del partito di adottare importanti simboli della storia tedesca e dare loro una nuova interpretazione ideologica. Il complesso di Vogelsang doveva essere inteso come un simbolo del comando dello stato e del partito sulla natura e molto lavoro fu dedicato a creare un effetto in rilievo sulla collina dov’è situato.  Il complesso non è dunque un castello medievale ma una moderna struttura di cemento armato e ricoperta di pietra naturale. Il torrione era usato come torre dell’acqua. Gli apprendisti non appartenevano ad un ordine nel senso di comunità medievale di cavalieri ma erano fanatici del sistema, che arrogantemente e in modo superbo si definivano Junker.  Gli addestramenti a Vogelsang terminarono quando la Wehrmacht attaccò la Polonia il 1° settembre 1939 e gli apprendisti si arruolarono. Dal 1946 al 2005 diventò il centro di addestramenti militari prima britannici e poi belgi.  Oggi, Vogelsang è un luogo internazionale di memoria attiva, dove oltre a presentare fatti storici sull’epoca nazista si affrontano temi, messaggi e riflessioni sulla nostra vita sociale contemporanea. Il fulcro è nella domanda: “cosa c’entra Vogelsang con me?” The first phase of the Vogelsang ‘Ordensburg’ was built from 1934 to 1936 on a wooded mountain spur above the Urfttal dam. It was to be a training institution for young party members of the National Socialist German Workers’ Party (NSDAP).The term Ordensburg (order castle) came from the party and state leadership’s need to adopt powerful symbols from German history and to give them a new ideological interpretation. The Vogelsang complex was to be understood as a symbol of the rule of state and party over nature, and great trouble was taken to create a relief effect on the hillside where it is located.The complex is therefore by no means a hilltop medieval castle but a modern, purpose-built structure made of reinforced concrete and faced with natural stone; the ‘keep’ was used as a water tower. The trainees did not belong to an order in the sense of a medieval community of knights but were fanatical adherents of the system, who boastfully and arrogantly referred to themselves as junkers.Instruction at Vogelsang ended when the German Wehrmacht attacked Poland on 1 September 1939 and the trainees signed up for war service. From 1946 until 2005 it was the centre of initially a British and later a Belgian military training ground.Today, Vogelsang IP is an international place of active remembrance, where in addition to conveying historical facts about the Nazi era, issues, messages and reflections regarding our present social life are addressed. The focus lies on the question: “What has Vogelsang got to do with me?” De eerste fase van de Vogelsang 'Ordensburg' werd gebouwd van 1934 tot 1936 op een beboste berguitloper boven de Urfttal-stuwdam. Het moest een opleidingsinstituut worden voor jonge partijleden van de Nationaal Socialistische Duitse Arbeiderspartij (NSDAP).De term Ordensburg kwam voort uit de behoefte van de partij- en staatsleiding om krachtige symbolen uit de Duitse geschiedenis over te nemen en er een nieuwe ideologische interpretatie aan te geven. Het Vogelsang-complex moest worden opgevat als een symbool van de heerschappij van staat en partij over de natuur, en er werd veel moeite gedaan om een reliëfeffect te creëren op de heuvel waarop het ligt.Het complex is daarom geenszins een middeleeuws kasteel op een heuveltop, maar een moderne, speciaal gebouwde structuur van gewapend beton en bekleed met natuursteen; de 'donjon' werd gebruikt als watertoren. De leerlingen behoorden niet tot een orde in de zin van een middeleeuwse gemeenschap van ridders, maar waren fanatieke aanhangers van het systeem, die zichzelf opschepperig en arrogant jonkers noemden.De opleiding in Vogelsang eindigde toen de Duitse Wehrmacht op 1 september 1939 Polen aanviel en de leerlingen zich aanmeldden voor oorlogsdienst. Van 1946 tot 2005 was het aanvankelijk het centrum van een Brits en later een Belgisch militair oefenterrein.Vandaag de dag is Vogelsang IP een internationale plaats van actief herdenken, waar naast het overbrengen van historische feiten over het nazi-tijdperk, kwesties, boodschappen en reflecties met betrekking tot ons huidige sociale leven aan bod komen. De focus ligt op de vraag: "Wat heeft Vogelsang met mij te maken?"

 Parc international de Vogelsang Internationaler Platz Vogelsang Międzynarodowy Park Vogelsang Parco internazionale di Vogelsang Vogelsang International Park Internationaal park Vogelsang

Despite the German army having capitulated, the troops were still armed. In the first days after the capitulation, an uneasy freedom prevailed. In Zaltbommel, for instance, the first Dutch flag, which was hesitantly put out in the city, was shot at by German soldiers. After the liberation, the Dutch flag appeared in the streets and in several places members of the Internal Armed Forces, resistance fighters, became publicly known. They rounded up NSB members and others suspected of collaboration. Only between 5 and 8 May the disarmament of German soldiers slowly started and the first Allied troops appeared in villages and towns. They were welcomed en masse by the population, waving their Dutch tricolour flag.The picture shows the destroyed railway bridge over the river Linge. This railway bridge near Tricht had been blown up by German troops on 17 April 1945. More buildings in the area were destroyed with dynamite. After the war, it was repaired as soon as possible. Within months, a temporary bridge was in place. By 1946, trains could again cross a new bridge.

After heavy fighting, the Dutch flag appears above Castle Well. 

Dutch flag above the church in Tricht. 

Liberation in Tricht 

Despite the German army having capitulated, the troops were still armed. In the first days after the capitulation, an uneasy freedom prevailed. In Zaltbommel, for instance, the first Dutch flag, which was hesitantly put out in the city, was shot at by German soldiers. After the liberation, the Dutch flag appeared in the streets and in several places members of the Internal Armed Forces, resistance fighters, became publicly known. They rounded up NSB members and others suspected of collaboration. Only between 5 and 8 May the disarmament of German soldiers slowly started and the first Allied troops appeared in villages and towns. They were welcomed en masse by the population, waving their Dutch tricolour flag.The picture shows the destroyed railway bridge over the river Linge. This railway bridge near Tricht had been blown up by German troops on 17 April 1945. More buildings in the area were destroyed with dynamite. After the war, it was repaired as soon as possible. Within months, a temporary bridge was in place. By 1946, trains could again cross a new bridge. Das Bild zeigt die zerstörte Eisenbahnbrücke über den Fluss Linge. Diese Eisenbahnbrücke bei Tricht war am 17. April 1945 von deutschen Truppen gesprengt worden. Weitere Gebäude in der Umgebung wurden mit Dynamit zerstört. Nach dem Krieg wurde sie so schnell wie möglich wieder instand gesetzt. Innerhalb weniger Monate wurde eine Behelfsbrücke errichtet. Ab 1946 konnten die Züge wieder über eine neue Brücke fahren. Ondanks dat het Duitse leger gecapituleerd heeft, zijn de troepen nog steeds bewapend. In de eerste dagen na de capitulatie, heerst er een ongemakkelijke vrijheid. Zo wordt in Zaltbommel de eerste Nederlandse vlag, die aarzelend werd uitgestoken in de stad, beschoten door Duitse soldaten.Na de bevrijding verscheen de Nederlandse vlag in de straten en in verschillende plaatsen traden leden van de Binnenlandse Strijdkrachten, verzetsmensen, in het openbaar. Zij pakten NSB’ers op en andere van collaboratie verdachte mensen. Pas tussen 5 en 8 mei kwam de ontwapening van Duitse soldaten langzaam op gang en verschenen de eerste geallieerde troepen in de dorpen en steden. Zij werden massaal verwelkomd door de bevolking, onder andere met de Nederlandse driekleur.Op de foto is de vernielde spoorbrug over de Linge zichtbaar. Deze spoorbrug bij Tricht was op 17 april 1945 alsnog door Duitse troepen opgeblazen. De seinhuizen en wissels in de omgeving werden ook met springladingen verwoest. Na de oorlog werd het herstel ervan snel opgepakt. Binnen enkele maanden lag er een noodbrug. In 1946 kon de trein weer over een nieuwe brug rijden.

 Befreiung von Tricht Bevrijding in Tricht  Liberation in Tricht 

​​Inside the complex, an open circular walkway runs along the ground and upper floors. There are 34 crypt rooms on each of the two floors, each containing 180 dead. Each of their names is inscribed on a bronze plaque. A High Cross rises in the middle of the lawn-covered courtyard. In a communal grave between the vestibule and the crypts, 39 dead of the Second World War are buried by name, as well as 58 unknown dead, including 20 children.​There are 11,956 fallen soldiers of the Second World War buried on the site. Most of them were transferred from the French departments of Morbihan, llleet-Vilaine, Mayenne, Sarthe, Loir-et-Cher, Indre-et-Loire, Vienne and Indre, as well as from the Channel Islands of Guernsey, Jersey, Alderney and Sark.It was in Avranches, less than 20 kilometres from Huisnes-sur-Mer, that the US Army launched Operation Cobra on 25 July 1944. This offensive played a decisive role in breaking through the German defensive front.​The Huisnes-sur-Mer memorial was inaugurated on 14 September 1963.Accessibility information and renovations:In spring 2012, a 16-metre-long and 1.5-metre-wide ramp was installed between the entrance and crypt buildings, which is accessible to people with disabilities (PRM). Toilet facilities for persons with disabilities are also accessible from the entrance building.The facility will be renovated between 2021-2024 due to moisture damage and cracks in the concrete parts. Alongside the renovation work, an exhibition will be set-up in the cemetery entrance-building.​

Mont-de-Huisnes German War Cemetery courtyard​

​Cross in the middle of the courtyard​ of Mont-de-Huisnes German War Cemetery

Mont-de-Huisnes German War Cemetery cross

​Entrance to the German war cemetery Moont-de-Huisnes​ 

Mont-de-Huisnes​ ​German War Cemetery entrance

​​Mont-de-Huisnes German War Cemetery​

​​Inside the complex, an open circular walkway runs along the ground and upper floors. There are 34 crypt rooms on each of the two floors, each containing 180 dead. Each of their names is inscribed on a bronze plaque. A High Cross rises in the middle of the lawn-covered courtyard. In a communal grave between the vestibule and the crypts, 39 dead of the Second World War are buried by name, as well as 58 unknown dead, including 20 children.​There are 11,956 fallen soldiers of the Second World War buried on the site. Most of them were transferred from the French departments of Morbihan, llleet-Vilaine, Mayenne, Sarthe, Loir-et-Cher, Indre-et-Loire, Vienne and Indre, as well as from the Channel Islands of Guernsey, Jersey, Alderney and Sark.It was in Avranches, less than 20 kilometres from Huisnes-sur-Mer, that the US Army launched Operation Cobra on 25 July 1944. This offensive played a decisive role in breaking through the German defensive front.​The Huisnes-sur-Mer memorial was inaugurated on 14 September 1963.Accessibility information and renovations:In spring 2012, a 16-metre-long and 1.5-metre-wide ramp was installed between the entrance and crypt buildings, which is accessible to people with disabilities (PRM). Toilet facilities for persons with disabilities are also accessible from the entrance building.The facility will be renovated between 2021-2024 due to moisture damage and cracks in the concrete parts. Alongside the renovation work, an exhibition will be set-up in the cemetery entrance-building.​ À l'intérieur du complexe, une allée circulaire ouverte longe le rez-de-chaussée et les étages supérieurs. Chacun des deux étages compte 34 salles de cryptes, contenant chacune 180 morts, dont les noms sont inscrits sur une plaque de bronze. Une grande croix se dresse au milieu de la cour recouverte de pelouse. Dans une fosse commune située entre le vestibule et les cryptes, 39 morts de la Seconde Guerre mondiale sont enterrés nominativement, ainsi que 58 morts inconnus, dont 20 enfants.Il y a 11 956 soldats tombés pendant la Seconde Guerre mondiale enterrés sur le site. La plupart d'entre eux ont été transférés des départements français du Morbihan, de l'Illeet-Vilaine, de la Mayenne, de la Sarthe, du Loir-et-Cher, de l'Indre-et-Loire, de la Vienne et de l'Indre, ainsi que des îles anglo-normandes de Guernesey, Jersey, Aurigny et Sercq.A Avranches, à moins de 20 kilomètres de Huisnes-sur-Mer, l'armée américaine a lancé l'opération Cobra le 25 juillet 1944. Cette offensive a joué un rôle décisif dans la percée du front défensif allemand.Le mémorial de Huisnes-sur-Mer a été inauguré le 14 septembre 1963.Informations sur l'accessibilité et rénovations:Au printemps 2012, le site a été doté une rampe d'accès de 16 mètres de long et de 1,50 mètre de large entre l'entrée et les bâtiments de la crypte qui est accessible aux visiteurs à mobilité réduite. Des toilettes PMR ont également été ajoutées et sont accessibles depuis le bâtiment d'entrée.L'installation sera rénovée entre 2021-2024 en raison de dommages causés par l'humidité et de fissures dans les parties en béton. Parallèlement aux travaux de rénovation, une exposition sera mise en place dans le bâtiment d'entrée du cimetière. Een open rondgang loopt langs de begane grond en de bovenste verdiepingen. Op elk van de twee verdiepingen zijn 34 cryptekamers, elk met 180 doden. Hun namen zijn gegraveerd op een bronzen plaquette. In een gemeenschappelijk graf liggen 39 doden uit de Tweede Wereldoorlog met naam begraven, evenals 58 onbekende doden, waaronder 20 kinderen. In het midden van de groene binnenplaats staat een hoog kruis. Er liggen 11.956 gesneuvelde soldaten uit de Tweede Wereldoorlog begraven op het terrein. De meesten van hen werden overgebracht uit de Franse departementen Morbihan, llleet-Vilaine, Mayenne, Sarthe, Loir-et-Cher, Indre-et-Loire, Vienne en Indre, en kwamen van de Kanaaleilanden Guernsey, Jersey, Alderney en Sark. Bij Avranches, op minder dan 20 kilometer van Huisnes-sur-Mer, lanceerde het Amerikaanse leger op 25 juli 1944 Operatie Cobra. Dit offensief speelde een beslissende rol bij het doorbreken van het Duitse verdedigingsfront.Het monument van Huisnes-sur-Mer werd op 14 september 1963 ingehuldigd. In het voorjaar van 2012 kreeg de begraafplaats een 16 meter lange hellingbaan voor mindervaliden. Voor hen zijn er in het entreegebouw speciale toiletten. De begraafplaats wordt tot 2024 gerenoveerd vanwege vochtschade en scheuren in de betonnen delen. Er is dan een tentoonstelling in het entreegebouw.

 Cimetière de guerre allemand de Mont-de-Huisnes Duitse Oorlogsbegraafplaats Mont-de-Huisnes ​​Mont-de-Huisnes German War Cemetery​

For many soldiers, the army was a surrogate family during the war, and at the same time tried to establish some normality when soldiers were not required at the front. Oss housed part of Lieutenant General Foulkes' headquarters, and the soldiers stationed there were given the opportunity to attend a church service at Easter.On 1 April, there were two Easter celebrations at two different locations: the Protestant celebration was in an open field outside the city, the Catholic one near the city centre between Carmel College (now Titus Brandsma Lyceum) and the Bergoss factory. The field was lined with Dutch flags for the occasion. Easter Sunday 1945 was a typical Dutch spring day: the weather was moderate, with heavy clouds, occasional showers and some drizzle. Incidentally, this did not hinder the planned Easter services or the official parade held afterwards.The parade was conducted by Lieutenant General Foulkes himself, in the presence of burgomaster Louis de Bourbon. They stood in front of the town hall (now Museum Jan Cunen) in the Raadhuisstraat. Despite the bad weather, many Oss citizens came to see the spectacle, and were impressed by the impeccably dressed and tightly marching Canadians.Ten days later, the peace was over and the attack towards the north began. The war would continue for almost a month after that.

oss_dienst_1.jpg

oss_dienst_2.jpg

oss_i_cdn_corps_01.04.45.jpg

oss_dienst_3.jpg

Easter celebration and parade

Für viele Soldaten war die Armee während des Krieges eine Art Ersatzfamilie. Gleichzeitig versuchte sie aber auch, eine gewisse Normalität herzustellen, wenn die Soldaten nicht an der Front sein mussten. In Oss befand sich ein Teil von Foulkes Hauptquartier. Die dort stationierten Soldaten hatten die Möglichkeit, an Ostern einen Gottesdienst zu besuchen.Am 1. April gab es zwei Osterfeiern an zwei verschiedenen Orten. Die protestantische Feier fand auf einem freien Feld außerhalb der Stadt statt, die katholische in der Nähe des Stadtzentrums zwischen dem Carmel College (heute Titus Brandsma Lyceum) und der Bergoss-Fabrik. Zu diesem Anlass war das Feld mit niederländischen Fahnen geschmückt. Der Ostersonntag 1945 war ein typischer niederländischer Frühlingstag. Das Wetter war mäßig, stark bewölkt mit gelegentlichen Schauern und etwas Nieselregen. Dies beeinträchtigte übrigens weder den geplanten Ostergottesdienst noch die anschließende offizielle Parade.Diese Parade wurde von Foulkes selbst in Anwesenheit von Bürgermeister Louis de Bourbon angeführt. Sie stellten sich vor dem Rathaus (heute Museum Jan Cunen) in der Raadhuisstraat auf. Trotz des schlechten Wetters kamen viele Osser, um das Spektakel zu sehen. Die Bürger waren beeindruckt von den makellos gekleideten und stramm marschierenden Kanadiern. Zehn Tage später war es mit dem Frieden vorbei und der Angriff auf den Norden begann. Der Krieg sollte danach noch fast einen Monat lang andauern. Voor veel militairen was het leger tijdens de oorlog een surrogaatfamilie. Maar tegelijk werd geprobeerd enige normaliteit te realiseren als soldaten niet aan het front hoefden te zijn. In Oss was een deel van het hoofdkwartier van Foulkes ondergebracht. De daar gelegerde militairen kregen met Pasen de kans een kerkdienst bij te wonen.Er waren op 1 april twee Paasvieringen op twee verschillende locaties. De protestantse viering was op een open veld buiten de stad, de katholieke vlakbij het centrum tussen het Carmelcollege (nu het Titus Brandsma Lyceum) en de Bergoss fabriek. Voor de gelegenheid was dit terrein omzoomd met Nederlandse vlaggen. Paaszondag 1945 was een typisch Nederlandse voorjaarsdag. Het weer was matig, zwaar bewolkt met af en toe een bui en wat miezerregen. Dat was overigens geen belemmering voor de geplande Paasdiensten en ook niet voor de officiële parade die na afloop werd gehouden.Die parade werd afgenomen door Foulkes zelf, in aanwezigheid van burgemeester Louis de Bourbon. Ze stonden voor het raadhuis (tegenwoordig Museum Jan Cunen) in de Raadhuisstraat. Ondanks het slechte weer kwamen veel Ossenaren op het schouwspel af. De burgers waren onder de indruk van de onberispelijk geklede en strak marcherende Canadezen. Tien dagen later was het met de rust gedaan en begon de aanval richting het noorden. De oorlog zou daarna nog bijna een maand duren.

 Paasviering en parade  Osterfest und Parade

In 1845 the first Jewish family came to Medernach. Other Jewish families lived in neighbouring villages (Waldbillig, Christnach). Most of them were active as cattle traders. In 1860 the Jewish population numbered 25 members. From 1875 they acquired the Luxembourg nationality and became fully integrated in the village society.Nathan Kahn, born in Medernach in 1852, acquired the Luxembourg nationality in 1876. He was a candidate in local elections in 1908 and was&nbsp;elected.In 1882 a ‘prayerhouse’ (called the synagogue) was created for the Jews from Medernach, Waldbillig and Christnach. By 1930 the Jewish community in Medernach numbered 33 members.On 16 October 1941, 18 Jews from Medernach were deported to the ghetto of Litzmannstadt, Poland. In February 1942 Norbert Kahn was arrested by the Gestapo because he did not wear his ‘star of David’ which identified him as a Jew. . From the concentration camp of Hinzert, Germany he was then deported to Buchenwald, Germany where he was murdered. His mother was deported to Cinqfointaines, Luxembourg where she would then also die.&nbsp;On 8 28 July 1942 the last 8 Jews from Medernach were deported to the ghetto of Theresienstadt, Bohemia (now Czech Republic).By the end of the Second World War, none of this small Jewish community had survived. The only survivor originating from a family of the Jewish&nbsp;community was living with his family in France where his father, mother and brother were arrested, deported and murdered.In 1959 and 2021, memorials were inaugurated at the place of the former ‘synagogue’.

Memorial inaugurated in 2021. In Hebrew 'Zakhor', Remember.

Memorial for the Herz family

Memorial inaugurated in 1959

Memorial to the Jewish Community of Medernach

In 1845 the first Jewish family came to Medernach. Other Jewish families lived in neighbouring villages (Waldbillig, Christnach). Most of them were active as cattle traders. In 1860 the Jewish population numbered 25 members. From 1875 they acquired the Luxembourg nationality and became fully integrated in the village society.Nathan Kahn, born in Medernach in 1852, acquired the Luxembourg nationality in 1876. He was a candidate in local elections in 1908 and was&nbsp;elected.In 1882 a ‘prayerhouse’ (called the synagogue) was created for the Jews from Medernach, Waldbillig and Christnach. By 1930 the Jewish community in Medernach numbered 33 members.On 16 October 1941, 18 Jews from Medernach were deported to the ghetto of Litzmannstadt, Poland. In February 1942 Norbert Kahn was arrested by the Gestapo because he did not wear his ‘star of David’ which identified him as a Jew. . From the concentration camp of Hinzert, Germany he was then deported to Buchenwald, Germany where he was murdered. His mother was deported to Cinqfointaines, Luxembourg where she would then also die.&nbsp;On 8 28 July 1942 the last 8 Jews from Medernach were deported to the ghetto of Theresienstadt, Bohemia (now Czech Republic).By the end of the Second World War, none of this small Jewish community had survived. The only survivor originating from a family of the Jewish&nbsp;community was living with his family in France where his father, mother and brother were arrested, deported and murdered.In 1959 and 2021, memorials were inaugurated at the place of the former ‘synagogue’. En 1845, la première famille juive est venue s'installer à Medernach. D'autres familles juives vivaient dans les villages voisins (Waldbillig, Christnach). La plupart d'entre elles étaient actives dans le commerce du bétail. En 1860, la population juive comptait 25 personnes. À partir de 1875, ils acquièrent la nationalité luxembourgeoise et s'intègrent pleinement dans la société du village.Nathan Kahn, né à Medernach en 1852, acquiert la nationalité luxembourgeoise en 1876. Il se présente aux élections communales de 1908 et est élu.En 1882, une "maison de prière" (appelée synagogue) est créée pour les Juifs de Medernach, Waldbillig et Christnach. En 1930, la communauté juive de Medernach comptait 33 membres. Le 16 octobre 1941, 18 Juifs de Medernach ont été déportés vers le ghetto de Litzmannstadt, en Pologne. En février 1942, Norbert Kahn est arrêté par la Gestapo parce qu'il ne porte pas l'étoile de David qui l'identifie comme juif. Du camp de concentration de Hinzert, en Allemagne, il a été déporté à Buchenwald, en Allemagne, où il a été assassiné. Sa mère est déportée à Cinqfointaines, au Luxembourg, où elle meurt également.Le 8 28 juillet 1942, les huit derniers Juifs de Medernach ont été déportés vers le ghetto de Theresienstadt, en Bohême (aujourd'hui République tchèque).À la fin de la Seconde Guerre mondiale, aucun membre de cette petite communauté juive n'avait survécu. Le seul survivant issu d'une famille de la communauté juive vivait avec sa famille en France où son père, sa mère et son frère ont été arrêtés, déportés et assassinés.En 1959 et 2021, des mémoriaux ont été inaugurés à l'emplacement de l'ancienne "synagogue". In 1845 kwam de eerste joodse familie naar Medernach. Andere joodse families woonden in naburige dorpen (Waldbillig, Christnach). De meesten van hen waren actief als veehandelaren. In 1860 telde de joodse bevolking 25 leden. Vanaf 1875 kregen ze de Luxemburgse nationaliteit en werden ze volledig geïntegreerd in de dorpssamenleving.Nathan Kahn, geboren in 1852 in Medernach, verkreeg in 1876 de Luxemburgse nationaliteit. Hij was kandidaat bij de lokale verkiezingen in 1908 en werd verkozen.In 1882 werd een 'gebedshuis' (synagoge genoemd) opgericht voor de joden uit Medernach, Waldbillig en Christnach. In 1930 telde de joodse gemeente van Medernach 33 leden.Op 16 oktober 1941 werden 18 Joden uit Medernach gedeporteerd naar het getto van Litzmannstadt in Polen. In februari 1942 werd Norbert Kahn gearresteerd door de Gestapo omdat hij zijn 'Davidster', die hem als Jood identificeerde, niet droeg. Vanuit het concentratiekamp Hinzert, Duitsland werd hij vervolgens gedeporteerd naar Buchenwald, Duitsland waar hij werd vermoord. Zijn moeder werd gedeporteerd naar Cinqfointaines, Luxemburg waar ze ook zou sterven.Op 8 28 juli 1942 werden de laatste 8 Joden uit Medernach gedeporteerd naar het getto van Theresienstadt, Bohemen (nu Tsjechië).Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog had niemand van deze kleine Joodse gemeenschap het overleefd. De enige overlevende uit een familie van de Joodse gemeenschap woonde met zijn gezin in Frankrijk, waar zijn vader, moeder en broer werden gearresteerd, gedeporteerd en vermoord. In 1959 en 2021 werden gedenktekens ingewijd op de plaats van de voormalige 'synagoge'.

 Monument voor de Joodse gemeenschap van Medernach Memorial to the Jewish Community of Medernach Mémorial de la communauté juive de Medernach

Anna Szydlowska died in a car accident in Germany on 16 January 1946 . Colonel Szydlowski, the commander of the Polish military who liberated Axel, did not want her to be buried in German soil. Following his request to the city council, permission was granted to bury Anna's body in the Catholic cemetery.The cemetery also contains civilian victims who died during the 1944 liberation. The largest grave belongs to the Lievens family. A grenade attack in their air-raid shelter on Armendijk (now Polenstraat) in Axel killed three family members.

poi_06_schade_woningen_armendijk_axel_1944372.jpg

Grave of Anna Szydlowska

Anna Szydlowska died in a car accident in Germany on 16 January 1946 . Colonel Szydlowski, the commander of the Polish military who liberated Axel, did not want her to be buried in German soil. Following his request to the city council, permission was granted to bury Anna's body in the Catholic cemetery.The cemetery also contains civilian victims who died during the 1944 liberation. The largest grave belongs to the Lievens family. A grenade attack in their air-raid shelter on Armendijk (now Polenstraat) in Axel killed three family members. Anna Szydlowska starb am 16. Januar 1946 bei einem Autounfall in Deutschland. Oberst Szydlowski, der Befehlshaber des polnischen Militärs, der Axel befreit hatte, wollte nicht, dass sie auf deutschem Boden beerdigt wird. Auf seinen Antrag bei der Stadtverwaltung hin wurde die Erlaubnis erteilt, Annas Leichnam auf dem katholischen Friedhof zu bestatten.Der Friedhof enthält auch zivile Opfer, die während der Befreiung 1944 ums Leben kamen. Das größte Grab gehört der Familie Lievens. Bei einem Granatenangriff in ihrem Luftschutzkeller am Armendijk (heute Polenstraat) in Axel wurden drei Familienmitglieder getötet. Anna Szydlowska kwam op 16 januari 1946 in Duitsland bij een auto-ongeluk om het leven . Kolonel Szydlowski, de bevelhebber van de Poolse militairen die Axel hebben bevrijd, wilde niet dat zij in Duitse bodem zou worden begraven. Na zijn verzoek aan het stadsbestuur werd toegestaan Anna’s lichaam te begraven op de katholieke begraafplaats.Verder liggen er op de begraafplaats burgerslachtoffers die omkwamen tijdens de bevrijding in 1944. Het grootste graf is van de familie Lievens. Door een granaatinslag in hun schuilkelder aan de Armendijk (nu Polenstraat) in Axel kwamen drie familieleden om het leven.&nbsp; Anna Szydłowska zginęła w wypadku samochodowym w Niemczech 16 stycznia 1946 roku. Pułkownik Szydłowski - dowódca polskich wojsk, które wyzwoliły Axel, nie chciał, aby pochowano ją w niemieckiej ziemi. Po jego prośbie skierowanej do władz miasta, wydano zgodę na pochowanie ciała Anny na cmentarzu katolickim.Na cmentarzu spoczywają również ofiary cywilne, które zginęły podczas wyzwalania w 1944 roku. Największy grób należy do rodziny Lievensów. W wyniku ataku granatami w ich schronie przeciwlotniczym przy Armendijk (obecnie Polenstraat) w Axel zginęło trzech członków rodziny.

 Grab von Anna Szydlowska Graf van Anna Szydlowska  Grób Anny Szydłowskiej Grave of Anna Szydlowska

On 4 July 1945 the U.S. troops entered Berlin and took charge of their occupation sector in southwest Berlin. They installed their headquarters on the 85.000-square-meter site of the German Air Force district headquarters III situated at Kronprinzenallee in Berlin-Zehlendorf. The compound was built between 1935 and 1937 and was one of the first monumental structures designed after the Nazi seizure of power. The buildings were only slightly damaged during the battle of Berlin. The complex also housed the offices of the American military governor General Lucius Clay, who helped to direct the rebuilding of the city and played a central role during the Soviet blockade of Berlin in 1948/49 and the Airlift conceived to alleviate its consequences. After the end of the blockade, the Kronprinzenallee, on which the compound was located, was renamed Clayallee in his honor. The complex itself was known from 1952 on as Headquarters Berlin Command, and later as U.S. Headquarters Berlin Brigade. After Clay’s death, it was renamed General Lucius D. Clay Headquarters on 12 May 1979, the thirtieth anniversary of the lifting of the Berlin blockade. Other users of the compound were the American city commandant and the U.S. Mission, the consular department of the U.S. Embassy in Bonn. After the withdrawal of the Allied forces in 1994 the American consulate remained on the site. Today a large part of the compound houses exclusives maisonnettes and suites.

The Clay Headquarters compound was built for the German Air Force before the Second World War. The U.S. Military Government took control of the complex in 1945 to accommodate the offices of the military governor General Lucius Clay, who helped rebuilding Berlin and orchestrated the famous Airlift operations during the Soviet blockade of the city (1948-1949).

On 4 July 1945 the U.S. troops entered Berlin and took charge of their occupation sector in southwest Berlin. They installed their headquarters on the 85.000-square-meter site of the German Air Force district headquarters III situated at Kronprinzenallee in Berlin-Zehlendorf. The compound was built between 1935 and 1937 and was one of the first monumental structures designed after the Nazi seizure of power. The buildings were only slightly damaged during the battle of Berlin.

The complex also housed the offices of the American military governor General Lucius Clay, who helped to direct the rebuilding of the city and played a central role during the Soviet blockade of Berlin in 1948/49 and the Airlift conceived to alleviate its consequences. After the end of the blockade, the Kronprinzenallee, on which the compound was located, was renamed Clayallee in his honor. The complex itself was known from 1952 on as Headquarters Berlin Command, and later as U.S. Headquarters Berlin Brigade. After Clay’s death, it was renamed General Lucius D. Clay Headquarters on 12 May 1979, the thirtieth anniversary of the lifting of the Berlin blockade. Other users of the compound were the American city commandant and the U.S. Mission, the consular department of the U.S. Embassy in Bonn.

After the withdrawal of the Allied forces in 1994 the American consulate remained on the site. Today a large part of the compound houses exclusives maisonnettes and suites.

AlliiertenMuseum/U.S. Army Berlin

Lucius D. Clay Headquarters

 Le 4 juillet 1945, les troupes américaines entrèrent dans Berlin et prirent le contrôle de leur secteur d'occupation au sud-ouest de la ville. Elles installèrent leur quartier général dans l'ancien siège des forces aériennes allemandes qui s'étend sur 85 000 m2 sur la Kronprinzenallee, dans le quartier berlinois de Zehlendorf. Ce complexe, érigé entre 1935 et 1937, comptait parmi les premières constructions monumentales lancées par les nazis après leur arrivée au pouvoir, et les bâtiments n'avaient été que très peu endommagés au cours de la bataille de Berlin. Le complexe abrita les bureaux du général Lucius D. Clay, gouverneur militaire de la zone d'occupation des États-Unis. Celui-ci participa à la reconstruction de Berlin et joua un rôle essentiel pendant le blocus de la ville organisé par les Soviétiques en 1948-1949, en mettant en place un pont aérien destiné à en réduire les conséquences. À la fin du blocus, la Kronprinzenallee, sur laquelle se trouvait le quartier général, fut d'ailleurs renommée Clayallee en son honneur. À partir de 1952, le complexe fut nommé quartier général du commandement de la ville de Berlin, puis quartier général de la brigade américaine à Berlin. Après la mort du général américain, il fut rebaptisé quartier général Lucius D. Clay le 12 mai 1979, jour du trentième anniversaire de la fin du blocus de Berlin. Le complexe servit par ailleurs de siège au commandant américain de la ville de Berlin et à la Mission américaine, département consulaire de l'ambassade américaine située à Bonn. Le consulat américain demeura sur place après le retrait des forces alliées en 1994. Aujourd'hui, une grande partie du complexe abrite des maisonnettes et appartements privés. Im Komplex befanden sich die Büros des amerikanischen Militärgouverneurs, General Lucius Clay, der den Wiederaufbau der Stadt unterstützte und während der sowjetischen Blockade Berlins 1948/49 eine zentrale Rolle spielte. Mit der Einrichtung einer Luftbrücke sollten die Auswirkungen der Blockade abgeschwächt werden. Nach dem Ende der Blockade wurde die Kronprinzenallee, in der sich das Gelände befand, ihm zu Ehren in Clayallee umbenannt. Der Komplex selbst hieß von 1952 an Headquarters Berlin Command, und später U.S. Headquarters Berlin Brigade. Nach Clays Tod erhielt er am 12. Mai 1979, dem 30. Jahrestag der Aufhebung der Berlin-Blockade, den Namen General Lucius D. Clay Headquarters. Er wurde auch vom amerikanischen Stadtkommandanten und der US-Vertretung, der Konsularabteilung der Botschaft der USA in Bonn, genutzt. Nach dem Abzug der alliierten Streitkräfte 1994 blieb das amerikanische Konsulat auf dem Gelände. Heute befinden sich in einem großen Teil der Gebäude exklusive Maisonette- und Apartmentwohnungen. 4 lipca 1945 r. oddziały amerykańskie weszły do Berlina i zajęły przydzielony in sektor w południowo-zachodnim Berlinie. Kwaterę założono w liczącym 85.000 metrów kwadratowych kompleksie 3. okręgowego sztabu Niemieckich Sił Powietrznych przy Kronprinzenallee w Berlinie-Zehlendorf. Kompleks został zbudowany w latach 1935 - 1937 i był jednym z pierwszych monumentalnych obiektów zaprojektowanych po przejęciu władzy przez nazistów. W czasie bitwy o Berlin budynki uległy jedynie nieznacznym uszkodzeniom. W kompleksie mieściły się także biura amerykańskiego gubernatora wojskowego, generała Luciusa Clay’a, który pomagał kierować odbudową miasta i odegrał kluczową rolę podczas radzieckiej blokady Berlina w latach 1948-1949 i założeniu mostu powietrznego, który miał łagodzić jej konsekwencje. Po zdjęciu blokady aleję Kronprinzenallee, przy której mieścił się kompleks, przemianowano na jego cześć na Clayallee. Od 1952 r. kompleks znany był pod nazwą Berlińskiego Sztabu Głównego, zaś później jako Sztab Amerykańskiej Brygady Berlińskiej. Po śmierci Clay’a, dnia 12 maja 1979 r. w trzydziestą rocznicę zdjęcia blokady berlińskiej kompleks przemianowano na Kwaterę generała Luciusa D. Clay’a. Obiekt służył też amerykańskiej komendanturze miasta oraz Misji USA – konsularnego wydziału Ambasady USA w Bonn. Po wycofaniu się sił alianckich w 1994 r. na miejscu pozostał konsulat amerykański. Dziś w znacznej części kompleksu mieszczą się ekskluzywne mieszkania i apartamenty. Op 4 juli 1945 bezetten de Amerikaanse troepen hun deel van Zuidwest-Berlijn. Ze installeerden hun hoofdkwartier in het 85.000 m² tellende voormalige hoofdkwartier van de Duitse Luftwaffe aan de Kronprinzenallee in Berlijn-Zehlendorf. Het complex was gebouwd tussen 1935 en 1937 en was een van de eerste grote nazi bouwwerken. De gebouwen waren slechts licht beschadigd tijdens de bombardementen van Berlijn. Het complex huisvestte de kantoren van de Amerikaanse militaire gouverneur, generaal Lucius Clay. Clay leidde de wederopbouw van Berlijn en organiseerde de befaamde luchtbrug om de Sovjet blokkade van de stad in 1948-1949 te omzeilen. Na de blokkade werd de Kronprinzenallee, waar het complex staat, ter ere van hem hernoemd tot Clayallee. Vanaf 1952 stond het complex bekend als Hoofdkwartier Berlijns Opperbevel en later als het Amerikaans-Berlijnse Legerhoofdkwartier. Na de dood van Clay, op 12 mei 1979, de 30e verjaardag van de Berlijnse luchtbrug, werd het complex hernoemd tot Generaal Lucius D. Clay Hoofdkwartier. Andere gebruikers van het complex waren de Amerikaanse stadscommandant en de Amerikaanse consul van de ambassade in Bonn. Na het terugtrekken van de geallieerde legers in 1994 bleef het Amerikaanse consulaat hier gevestigd. Tegenwoordig is een goot deel van het complex omgebouwd tot exclusieve appartementen. Il 4 luglio 1945 le truppe americane entrarono a Berlino e presero possesso del loro settore di occupazione nel Sud-Ovest della città. Il quartier generale venne stabilito negli 85.000 metri quadrati del terzo quartier generale dell’aviazione tedesca, situato a Kronprinzenallee a Berlino-Zehlendorf. Il complesso era stato costruito tra il 1935 e il 1937 ed era una delle prime strutture monumentali progettate dopo la presa di potere nazista. I locali erano stati solo leggermente danneggiati durante la battaglia di Berlino.  Il complesso ospitava anche gli uffici del governatore militare americano Generale Lucius Clay, che aiutò a ricostruire la città ed ebbe un ruolo chiave durante il blocco sovietico di Berlino nel 1948-1949 e nel ponte aereo creato per alleviarne le conseguenze. Dopo la fine del blocco, la Kronprinzenallee, sulla quale si trova il quartier generale, fu rinominata Clayallee in suo onore. Il complesso stesso era noto dal 1952 come quartier generale del comando di Berlino, e in seguito Quartier generale americano della brigata di Berlino. Dopo la morte di Clay, venne rinominato Quartier generale Lucius D. Clay il 12 maggio 1979, nel trentesimo anniversario della fine del blocco di Berlino. Altri utilizzatori della struttura erano il comandante cittadino americano e la missione americana, il dipartimento consolare dell’ambasciata americana di Bonn.  Dopo il ritiro delle forze alleate nel 1994, il consolato americano rimase nello stesso luogo. Oggi una gran parte della struttura ospita case a due piani e suites. On 4 July 1945 the U.S. troops entered Berlin and took charge of their occupation sector in southwest Berlin. They installed their headquarters on the 85.000-square-meter site of the German Air Force district headquarters III situated at Kronprinzenallee in Berlin-Zehlendorf. The compound was built between 1935 and 1937 and was one of the first monumental structures designed after the Nazi seizure of power. The buildings were only slightly damaged during the battle of Berlin. The complex also housed the offices of the American military governor General Lucius Clay, who helped to direct the rebuilding of the city and played a central role during the Soviet blockade of Berlin in 1948/49 and the Airlift conceived to alleviate its consequences. After the end of the blockade, the Kronprinzenallee, on which the compound was located, was renamed Clayallee in his honor. The complex itself was known from 1952 on as Headquarters Berlin Command, and later as U.S. Headquarters Berlin Brigade. After Clay’s death, it was renamed General Lucius D. Clay Headquarters on 12 May 1979, the thirtieth anniversary of the lifting of the Berlin blockade. Other users of the compound were the American city commandant and the U.S. Mission, the consular department of the U.S. Embassy in Bonn. After the withdrawal of the Allied forces in 1994 the American consulate remained on the site. Today a large part of the compound houses exclusives maisonnettes and suites.

 Quartier général Lucius D. Clay Ehemaliges US-Hauptquartier Lucius D. Clay Kwatera generała Luciusa D. Clay Hoofdkwartier Lucius D. Clay Il quartier generale di Lucius D. Clay Lucius D. Clay Headquarters

​​Despite radios having been banned by the German occupying forces in June 1942, Canon often called out the BBC news while cycling through St Helier and passed it on to patients in the General Hospital, where he was chaplain, to keep up their spirits. When, on one occasion, a nurse warned him to be more careful, he allegedly replied along the lines of ‘Don’t worry, God is on my side!’​Canon’s source of information was the news sheets compiled by cemetery worker Joseph Tierney and Arthur Wakeham. They received the BBC news each morning from John Nicolle and his father, a St Saviour’s farmer, who retained an illegal radio set on loan from a Mrs Bathe.​Joseph was the first to be arrested for defiance in March 1943, followed by 17 others. The following month, Canon was sentenced to 18 months, Joseph to two years, John to three years, and Arthur Dimmery, whose crime constituted of having dug up the hidden radio, was given three months and two weeks. All four were deported to France to serve their sentences but were later moved to German prisons. None of them survived. Their names, and those of the other Islanders who paid the ultimate price for their defiance are carved into the plinth around the Lighthouse Memorial on the New North Quay of St Helier Harbour.​More information about all those mentioned can be found at <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.frankfallaarchive.org/">https://www.frankfallaarchive.org/</a>

Registration card of Arthur Dimmery​

​Registration card of Joseph Tierney​

​Registration card of Canon Clifford Cohu​

​Registration card of John Nicolle​

​St Saviour’s Parish Church, Jersey​, in 2023

​St Saviour’s Parish Church, Jersey​

​​St Saviour’s Church and memorial plaque​

​​Despite radios having been banned by the German occupying forces in June 1942, Canon often called out the BBC news while cycling through St Helier and passed it on to patients in the General Hospital, where he was chaplain, to keep up their spirits. When, on one occasion, a nurse warned him to be more careful, he allegedly replied along the lines of ‘Don’t worry, God is on my side!’​Canon’s source of information was the news sheets compiled by cemetery worker Joseph Tierney and Arthur Wakeham. They received the BBC news each morning from John Nicolle and his father, a St Saviour’s farmer, who retained an illegal radio set on loan from a Mrs Bathe.​Joseph was the first to be arrested for defiance in March 1943, followed by 17 others. The following month, Canon was sentenced to 18 months, Joseph to two years, John to three years, and Arthur Dimmery, whose crime constituted of having dug up the hidden radio, was given three months and two weeks. All four were deported to France to serve their sentences but were later moved to German prisons. None of them survived. Their names, and those of the other Islanders who paid the ultimate price for their defiance are carved into the plinth around the Lighthouse Memorial on the New North Quay of St Helier Harbour.​More information about all those mentioned can be found at <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.frankfallaarchive.org/">https://www.frankfallaarchive.org/</a> Bien que les radios aient été interdites par les forces d'occupation allemandes en juin 1942, le chanoine écoutait souvent les nouvelles de la BBC lorsqu'il traversait St Helier à vélo et il les transmettait aux patients de l'hôpital général, dont il était l'aumônier, pour leur remonter le moral. Lorsqu'une infirmière lui a demandé de faire plus attention, il lui aurait répondu : "Ne vous inquiétez pas, Dieu est de mon côté !La source d'information du chanoine était les feuilles de nouvelles compilées par Joseph Tierney, employé du cimetière, et Arthur Wakeham. Chaque matin, ils recevaient les nouvelles de la BBC par l'intermédiaire de John Nicolle et de son père, un fermier de St Saviour, qui conservait un poste de radio illégal prêté par une certaine Mrs Bathe.Joseph est le premier à être arrêté pour défiance en mars 1943, suivi par 17 autres personnes. Le mois suivant, le chanoine est condamné à 18 mois, Joseph Tierney à deux ans, John NIcolle à trois ans, et Arthur Dimmery, dont le crime est d'avoir déterré la radio cachée, à trois mois et deux semaines. Tous les quatre ont été déportés en France pour y purger leur peine, mais ont ensuite été transférés dans des prisons allemandes. Aucun d'entre eux n'a survécu. Leurs noms, ainsi que ceux des autres habitants de l'île qui ont payé le prix ultime pour leur défi, sont gravés sur le socle entourant le mémorial du phare, sur le nouveau quai nord du port de St Helier.De plus amples informations sur toutes les personnes mentionnées sont disponibles à l'adresse suivante <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.frankfallaarchive.org/">https://www.frankfallaarchive.org/</a> Ondanks het feit dat radio's in juni 1942 verboden waren door de Duitse bezetter, riep Canon vaak het BBC-nieuws om terwijl hij door St Helier fietste en gaf het door aan patiënten in het General Hospital, waar hij kapelaan was, om hen moed in te spreken. Toen een verpleegster hem bij een gelegenheid waarschuwde voorzichtiger te zijn, antwoordde hij naar verluidt in de trant van 'Maak je geen zorgen, God staat aan mijn kant!Canon's bron van informatie waren de nieuwsoverzichten die werden samengesteld door begraafplaatsmedewerkers Joseph Tierney en Arthur Wakeham. Ze ontvingen het BBC nieuws elke ochtend van John Nicolle en zijn vader, een boer uit St Saviour's, die een illegale radio in bruikleen had van een mevrouw Bathe.Joseph was de eerste die gearresteerd werd wegens weerspannigheid in maart 1943, gevolgd door 17 anderen. De maand daarop werd Canon veroordeeld tot 18 maanden, Joseph tot twee jaar, John tot drie jaar en Arthur Dimmery, wiens misdaad bestond uit het opgraven van de verborgen radio, kreeg drie maanden en twee weken. Alle vier werden naar Frankrijk gedeporteerd om daar hun straf uit te zitten, maar later werden ze overgebracht naar Duitse gevangenissen. Geen van hen overleefde. Hun namen, en die van de andere eilandbewoners die de ultieme prijs betaalden voor hun verzet, staan in de sokkel rond het Lighthouse Memorial op de New North Quay van de haven van St Helier.Meerinformatie over alle genoemden is te vinden op <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.frankfallaarchive.org/">https://www.frankfallaarchive.org/</a>

 St Saviour's kerk en gedenkplaat ​​St Saviour’s Church and memorial plaque​ Église St Saviour et plaque commémorative

This was a perfect viewpoint, overlooking the east of Zeeuws-Vlaanderen and the Scheldt estuary. The German soldiers carved a swastika in the floor and wrote Nazi texts on the walls. The wooden tower was an important target for the Allies, but it proved difficult to hit. It took twenty direct hits for the spire to collapse.&nbsp;A competition was written out for a new spire in 1950 and 1953. The design of the, at the time unknown, architect Jan Brouwer was deemed the best. Brouwer had devised a contemporary spire, “a symbol of the city in the landscape”. The German inscriptions were preserved as a memento.

hulst-001.jpg

hulst_zeeland.jpeg

hulst.png

Saint Willibrordus basilica

Het was een ideaal uitkijkpunt, met uitzicht over het oosten van Zeeuws-Vlaanderen en de Westerschelde. De Duitse soldaten kerfden een hakenkruis in de vloer en schreven nazi-teksten op de muren. De houten toren was voor de geallieerden een belangrijk doelwit, maar bleek moeilijk te treffen. Pas na zo’n twintig voltreffers was de torenspits er af.Voor een nieuwe torenspits werd in 1950 en 1953 een prijsvraag uitgeschreven. Het ontwerp van de toen nog vrij onbekende architect Jan Brouwer uit Aalsmeer kwam als beste uit de bus. Brouwer had een eigentijdse torenspits bedacht, “een teken van de stad in het landschap”. De Duitse opschriften uit de oorlogsjaren zijn gehandhaafd als herinnering.De oude vestingstad Hulst, met de Sint-Willibrordusbasiliek in het centrum, maakt ook deel uit van de fietsroute. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de toren van de basiliek een perfect uitkijkpunt voor de Duitsers, met wijds uitzicht over een groot deel van Oost Zeeuws-Vlaanderen. De Duitse soldaten schreven nazi-teksten en schilderden hakenkruizen op de binnenmuren van de toren. De toren was vanwege het uitkijkpunt, een belangrijk doelwit voor de geallieerden. Tanks van de Eerste Poolse Pantserdivisie kregen opdracht om de toren van de basiliek te beschieten. Doordat de torenspits van hout was ging dit niet eenvoudig. Er waren meer dan twintig voltreffers nodig voordat de torenspits uiteindelijk instortte.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/LMus4WI_KpE?si=Ej1iwJRniqS982Ry" start="0"></iframe></div> Es war ein idealer Aussichtspunkt mit Blick auf den Osten von Zeeuws-Vlaanderen und die Mündung der Westerschelde. Die deutschen Soldaten ritzten ein Hakenkreuz in den Boden und schmierten nationalsozialistische Texte an die Wände. Der Holzturm war ein wichtiges Ziel für die Alliierten, konnte aber nur schwer befeuert werden. Erst nach etwa zwanzig Volltreffern fiel die Turmspitze.In den Jahren 1950 und 1953 wurde ein Wettbewerb für den Bau einer neuen Turmspitze ausgeschrieben. Der Entwurf des damals noch relativ unbekannten Architekten Jan Brouwer aus Aalsmeer setzte sich durch. Brouwer hatte sich eine zeitgenössische Turmspitze ausgedacht, in seinen Worten: „ein Zeichen der Stadt in der Landschaft“. Die deutschen Schmierereien aus den Kriegsjahren wurden zur Erinnerung bewahrt. Wieża była to doskonałym punktem widokowym na wschodnią część Zeeuws-Vlaanderen i ujście rzeki Scheldt. Niemieccy żołnierze wyryli swastykę w podłodze i zostawili nazistowskie napisy na ścianach. Drewniana wieża była także ważnym celem dla Aliantów, ale okazała się trudna do zdobycia. Potrzeba było aż dwadzieściu bezpośrednich trafień, aby iglica runęła.W latach 1950 i 1953 ogłoszono konkurs na projekt nowej iglicy. Propozycja nieznanego wówczas architekta Jana Brouwera została uznana za najlepszy projekt. Brouwer zaprojektował współczesną iglicę, "symbol miasta w krajobrazie". Niemieckie inskrypcje zostały zachowane jako dowód ich obecności w tym miejscu.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/LMus4WI_KpE?si=Ej1iwJRniqS982Ry" start="0"></iframe></div>

 Sint-Willibrordusbasiliek Sint-Willibrodus Basilika Bazylika świętego Willibrordusa

The Afsluitdijk was build between 1927 en 1932 and was opened to road traffic in September 1933. At the insistence of the Ministery of War fortifications were build on both sides, on Kornwerderzand and at Den Oever, to protect the country. In total seventeen casemates were build on Kornwerderzand with different functions. During the German invasion in May 1940, 225 Dutch soldiers succeeded to stall the German Blitzkrieg at Kornwerderzand. However, after the bombings on Rotterdam the Dutch Army surrendered and the German Army occupied the casemates. For a long time the German Army had little interest in the fortifications. It was not until 1943, after the Germany Army suffered defeats the casemates were fully staffed. Kornwerderzand became part of the Atlantic Wall. In the Kazemattenmuseum different stories and expositions can be seen in the seven bunkers which are still open for public. The subjects that are discussed are, amongst others, the building of the Afsluitdijk, the Second World War and the Cold War. The goal of these expositions is to propagate and keep alive the historical events around Kornwerderzand.

The Kazemattenmuseum (Casemate Museum) in Kornwerderzand is made out of seven casemates. These bunkers helped the Dutch Army defend the area against the German invaders during the Second World War. The exhibition in the museum provides information on the construction of the Afsluitdijk and on the Battle of the Afsluitdijk in May 1940.

The Afsluitdijk was build between 1927 en 1932 and was opened to road traffic in September 1933. At the insistence of the Ministery of War fortifications were build on both sides, on Kornwederzand and at Den Oever, to protect the country. In total seventeen casemates were build on Kornwederzand with different functions. During the German invasion in May 1940, 225 Dutch soldiers succeeded to stall the German Blitzkrieg at Kornwederzand. However, after the bombings on Rotterdam the Dutch Army surrendered and the German Army occupied the casemates. For a long time the German Army had little interest in the fortifications. It was not until 1943, after the Germany Army suffered defeats the casemates were fully staffed. Kornwederzand became part of the Atlantic Wall.

In the Kazemattenmuseum different stories and expositions can be seen in the seven bunkers which are still open for public. The subjects that are discussed are, amongst others, the building of the Afsluitdijk, the Second World War and the Cold War. The goal of these expositions is to propagate and keep alive the historical events around Kornwederzand.

Kazemattenmuseum_Kornwerderzand_-_Luchtafweergeschut-e1552572478397.jpg

Casemates Museum Kornwerderzand

Muzeum Kazamata w Kornwerderzand utworzone jest w siedmiu bunkrach, które pomogły w czasie II wojny światowej obronić holenderskiej armii ten obszar przed niemieckimi najeźdźcami. Wystawa dostarcza informacji o budowie Afsluitdijk oraz Bitwie o Afsluitdijk, która miała miejsce w maju 1940 roku. Das Kasemattenmuseum in Kornwerderzand besteht aus sieben Bunkern mithilfe derer es der niederländischen Armee gelang, das Gebiet im Zweiten Weltkrieg gegen die deutschen Invasoren zu verteidigen. Die Ausstellung bietet zudem Informationen zum Bau des Abschlussdeichs (Afsluitdijk) sowie die Schlacht am Abschlussdeich im Mai 1940. Le musée des Casemates à Kornwerderzand est installé dans les sept bunkers qui permirent à l’armée néerlandaise de défendre la zone contre les envahisseurs allemands pendant la Seconde Guerre mondiale. L’exposition retrace la construction de la digue Afsluitdijk et de la bataille de l’Afsluitdijk en mai 1940. De Afsluitdijk werd gebouwd tussen 1927 en 1932 en werd in september 1933 opengesteld voor wegverkeer. Op aandringen van het Ministerie van Oorlog zijn aan beide kanten, zowel op Kornwerderzand als bij Den Oever, vestingwerken gebouwd ter bescherming van het land. In totaal werden zeventien kazematten gebouwd op Kornwerderzand met uiteenlopende functies. Tijdens de Duitse invasie in mei 1940 lukte het 225 Nederlandse soldaten om de Duitse Blitzkrieg vast te laten lopen bij Kornwerderzand. Na het bombardement op Rotterdam capituleerde het Nederlandse leger echter en bezette het Duitse leger de kazematten alsnog. Het Duitse leger had een lange tijd weinig belangstelling voor de vestingwerken. Pas vanaf 1943, toen het Duitse leger elders nederlagen begon te lijden werden de kazematten weer volledig bemand. Kornwerderzand werd hierdoor onderdeel van de Atlantikwall. In het Kazemattenmuseum zijn verschillende verhalen en exposities te zien in de zeven bunkers die nu nog open zijn voor publiek. De onderwerpen die besproken worden zijn onder andere de bouw van de Afsluitdijk, de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog. Het doel van deze exposities is het uitdragen en levend houden van de historische gebeurtenissen rond Kornwerderzand. Il museo delle casematte a Kornwerderzand è formato da sette bunker che aiutarono l’esercito olandese a difendere l’area dall’invasione tedesca durante la Seconda guerra mondiale. L’esposizione fornisce informazioni sulla costruzione dell’Afsluitdijk e sulla battaglia omonima del maggio 1940. The Afsluitdijk was build between 1927 en 1932 and was opened to road traffic in September 1933. At the insistence of the Ministery of War fortifications were build on both sides, on Kornwerderzand and at Den Oever, to protect the country. In total seventeen casemates were build on Kornwerderzand with different functions. During the German invasion in May 1940, 225 Dutch soldiers succeeded to stall the German Blitzkrieg at Kornwerderzand. However, after the bombings on Rotterdam the Dutch Army surrendered and the German Army occupied the casemates. For a long time the German Army had little interest in the fortifications. It was not until 1943, after the Germany Army suffered defeats the casemates were fully staffed. Kornwerderzand became part of the Atlantic Wall. In the Kazemattenmuseum different stories and expositions can be seen in the seven bunkers which are still open for public. The subjects that are discussed are, amongst others, the building of the Afsluitdijk, the Second World War and the Cold War. The goal of these expositions is to propagate and keep alive the historical events around Kornwerderzand.

 Muzeum Kazamata Kasemattenmuseum Musée des Casemates Kazemattenmuseum Kornwerderzand Museo delle casematte Casemates Museum Kornwerderzand

During the Second World War the German army build different stands as part of the Atlantic Wall. One of these was the radar stand Tiger, which is one of the few stands in the Netherlands still completely intact nowadays. The complex of seven acres consists out of approximately a hundred bunkers, of which four of them function as a museum at this moment. In these bunkers it is shown how they were used during the Second World War. For example one of them functioned as a prison while another one was used as a command centre. The visitor centre is located in the bunker which used to be the canteen for the German troops. It is also possible to do a guided tour on the terrain. Foundation Bunkerbehoud Terschelling is responsible for the maintenance of the Tigerstelling. At the end of the 70’s Staatsbosbeheer decided to put the bunkers under the sand because of safety reasons. However, from 2012 a large group of volunteers is busy with exposing part of the bunkers and furnishing them. Three of the four bunkers were completely under the sand and with cranes and shovels more than 4,000 m3 of sand had to be removed for them to reach the surface. Huge amounts of sand and debris were removed from the bunkers, after which electricity was installed. The four bunkers are now equipped with the original cabling again.

The Bunker Museum Terschelling consists out of a bunker complex which is free to visit. Four of the bunkers are open for public and in one of them the visitor centre is located in which an exhibiton can be seen about the history of the Atlantic Wall.

During the Second World War the German army build different stands as part of the Atlantic Wall. One of these was the radar stand Tiger, which is one of the few stands in the Netherlands still completely intact nowadays. The complex of seven acres consists out of approximately a hundred bunkers, of which four of them function as a museum at this moment. In these bunkers it is shown how they were used during the Second World War. For example one of them functioned as a prison while another one was used as a command centre. The visitor centre is located in the bunker which used to be the canteen for the German troops. It is also possible to do a guided tour on the terrain.

Foundation Bunkerbehoud Terschelling is responsible for the maintenance of the Tigerstelling. At the end of the 70’s Staatsbosbeheer decided to put the bunkers under the sand because of safety reasons. However, from 2012 a large group of volunteers is busy with exposing part of the bunkers and furnishing them. Three of the four bunkers were completely under the sand and with cranes and shovels more than 4,000 m3 of sand had to be removed for them to reach the surface. Huge amounts of sand and debris were removed from the bunkers, after which electricity was installed. The four bunkers are now equipped with the original cabling again.

Bunker Museum Terschelling

 Całość kompleksu Muzeum Bunkrów w holenderskim Terschelling rozciąga się na obszarze 7 hektarów. Mieści się tu sto bunkrów poprzednio używanych podczas II wojny światowej przez niemieckich żołnierzy. Miejsce można zwiedzać bezpłatnie, z mapą trasy, na której naniesione są dodatkowe informacje o bunkrach. Częścią muzeum jest również wystawa, która odtwarza historię Wału Atlantyckiego. Spośród 85 bunkrów znajdujących się na wzniesieniu Tiger (Terschelling) cztery przeznaczono na bunkry projektowe, którym nadano funkcję muzealną. Można tutaj obecnie przekonać się o tym, jak były wykorzystywane podczas II wojny światowej. Trzy spośród czterech bunkrów znajdowały się w całości pod piaskiem. Przy pomocy żurawi i łopat usunięto ponad 4000 m3 piachu, a ochotnicy oczyścili bunkry z piasku i śmieci. Następnie zamontowano instalację elektryczną. Obecnie bunkry są w pełni wyposażone, wraz z oryginalnym okablowaniem, z uwzględnieniem autentycznego materiału wykorzystywanego do produkcji przełączników – bakelitu. W bunkrach Key- i Bertabunker stalowe sufity są piaskowane i pokryte antykorozyjną powłoką. Usunięto graffiti, a ściany zostały na nowo pomalowane. Odnowiono także podłogi i znacząco poprawiono warunki bezpieczeństwa. Der Gesamtkomplex des Bunkermuseums im niederländischen Terschelling erstreckt sich über eine Fläche von sieben Hektar und umfasst 100 Bunker, die im Zweiten Weltkrieg von deutschen Soldaten genutzt wurden. Das Gelände kann mit einem Lageplan selbstständig besichtigt werden. Die Ausstellung im dazugehörigen Museum zeichnet die Geschichte des Atlantikwalls nach.
Von den 85 Bunkern, die sich noch an der „Tigerstellung“ in West-Terschelling befinden, wurden vier als Projektbunker ausgewiesen und dienen als Museum. Hier können Sie sich ein Bild von der Nutzung der Bunker im Zweiten Weltkrieg machen. Drei der vier Bunker waren vollständig von Sand bedeckt. Mit Kränen und Schaufeln wurden über 4.000 m3 Sand abgetragen. Ehrenamtliche Helfer räumten Sand und Trümmer aus den Bunkern. Anschließend wurden elektrische Leitungen verlegt, sodass alle Bunker heute wieder über ihre Originalverkabelung und Bakelitschalter verfügen. Im Kommandobunker Bertha wurden die Stahldecken sandgestrahlt und mit einem Rostschutzanstrich versehen. Außerdem wurden Graffiti entfernt und die Wände gestrichen. Auch die Böden wurden restauriert und sicherer gemacht. Sur les 85 bunkers de la station radar Tiger encore debout, seuls quatre d’entre eux ont été aménagés en musée.  Trois de ces quatre bunkers étaient ensevelis sous 4 000 m3 de sable que des bénévoles ont déblayés à l’aide de grues et de pelles. Des travaux de réaménagement ont été entrepris pour proposer aux visiteurs un espace immersif et sécurisé : l’électricité a été installée ; le système de câblage et les commutateurs en bakélite d’origine ont été restaurés ; les plafonds en acier des bunkers Key et Berta ont été sablés et traités contre la rouille ; les graffitis ont été effacés, les murs repeints et les sols remis en état. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bouwde het Duitse leger verschillende stellingen als onderdeel van de Atlantikwall. Een van deze was de radarstelling Tiger, die als een van de weinige stellingen in Nederland vandaag de dag nog bijna compleet aanwezig is. Het complex van zeven hectare bestaat uit ongeveer honderd bunkers, waarvan er op dit moment vier een museale functie hebben. In deze bunkers is te zien hoe ze tijdens de Tweede Wereldoorlog werden gebruikt. Zo functioneerde de ene bunker bijvoorbeeld als gevangenis en een andere weer als commandocentrum. Het bezoekerscentrum is gevestigd in de bunker die vroeger diende als kantine voor de Duitse troepen. Ook is het mogelijk om een rondleiding te krijgen op het terrein. Stichting Bunkerbehoud Terschelling is verantwoordelijk voor het onderhoud van de Tigerstelling. Eind jaren ’70 besloot Staatsbosbeheer de bunkers onder het zand te schuiven uit veiligheidsoverweging. Vanaf 2012 is echter een grote groep vrijwilligers bezig om een deel van de bunkers bloot te leggen en in te richten. Drie van de vier bunkers lagen compleet onder het zand en met kranen en shovels is dan ook meer dan 4.000 m3 zand verplaatst om deze weer aan het oppervlak te brengen. Grote hoeveelheden zand en puin zijn uit de bunkers verwijderd, waarna er elektriciteit is aangelegd. Alle vier de bunkers zijn nu weer voorzien van de oorspronkelijke bekabeling. L’insieme del complesso del Bunkermuseum a Terschellling, nei Paesi Bassi, copre un’area di 7 ettari con 100 bunker utilizzati dai soldati tedeschi durante la Seconda guerra mondiale. Il sito è visitabile liberamente con una mappa che fornisce informazioni sui bunker. Il museo include un’esposizione che ripercorre la storia del Vallo Atlantico. Degli 85 bunker ancora presenti a Terschelling, quattro sono stati adattati a museo. Qui è possibile vedere come erano utilizzati durante la Seconda guerra mondiale. Tre dei quattro bunker erano completamente interrati nella sabbia. Con gru e vanghe sono stati rimossi più di 4.000 metri cubi di sabbia. I volontari hanno rimosso molta sabbia e detriti dai bunker, poi è stata allacciata l’elettricità. I bunker hanno ora i circuiti originali, inclusi gli interruttori di bakelite. Nel Keybunker e nel Bertabunker i soffitti di metallo sono stati sabbiati e ricoperti con materiale anti-ruggine. I graffiti sono stati rimossi e i muri ripitturati. Anche i pavimenti sono stati restaurati e la sicurezza è stata migliorata. During the Second World War the German army build different stands as part of the Atlantic Wall. One of these was the radar stand Tiger, which is one of the few stands in the Netherlands still completely intact nowadays. The complex of seven acres consists out of approximately a hundred bunkers, of which four of them function as a museum at this moment. In these bunkers it is shown how they were used during the Second World War. For example one of them functioned as a prison while another one was used as a command centre. The visitor centre is located in the bunker which used to be the canteen for the German troops. It is also possible to do a guided tour on the terrain. Foundation Bunkerbehoud Terschelling is responsible for the maintenance of the Tigerstelling. At the end of the 70’s Staatsbosbeheer decided to put the bunkers under the sand because of safety reasons. However, from 2012 a large group of volunteers is busy with exposing part of the bunkers and furnishing them. Three of the four bunkers were completely under the sand and with cranes and shovels more than 4,000 m3 of sand had to be removed for them to reach the surface. Huge amounts of sand and debris were removed from the bunkers, after which electricity was installed. The four bunkers are now equipped with the original cabling again.

 Muzeum Bunkrów Terschelling Bunkermuseum Terschelling Musée du Bunker de Terschelling Bunker Museum Terschelling Museo dei Bunker di Terschelling Bunker Museum Terschelling

The Polish War Cemetery in Bologna, Italy, contains the graves of 1,432 Polish soldiers and officers of the 2nd Polish Corps who died between 1944 and 1945. The inscription on the entrance arch honours Poland’s participation in the Italian Campaign of WWII.

The Polish War Cemetery in Bologna, Italy, contains the graves of 1,432 Polish soldiers and officers of the 2nd Polish Corps who died between 1944 and 1945. The inscription on the entrance arch honours Poland’s participation in the Italian Campaign of WWII.

© Fczarnowski via wiki commons

Polish War Cemetery Bologna

 Na Polskim Cmentarzu Wojennym we włoskiej Bolonii znajdują się 1432 groby polskich żołnierzy i oficerów 2 Korpusu Polskiego, poległych w latach 1944–1945. Inskrypcja na znajdującym się nad wejściem łuku upamiętnia uczestnictwo Polaków we włoskiej kampanii podczas II wojny światowej. Auf dem Friedhof liegen 1.432 polnische Soldaten und Offiziere des 2. Polnischen Korps begraben, die zwischen 1944 und 1945 ums Leben kamen. Die Inschrift auf dem Eingangsbogen ehrt die Rolle Polens beim Italienfeldzug des Zweiten Weltkriegs. Le cimetière militaire polonais de Bologne, en Italie, rassemble les tombes de 1 432 soldats et officiers du 2e corps polonais, tombés de 1944 à 1945. À l’entrée, l’inscription gravée sur l’arche rend hommage à la participation de la Pologne à la campagne d’Italie, pendant la Seconde Guerre mondiale. Il cimitero militare polacco di Bologna, in Italia, contiene le tombe di 1.432 soldati e ufficiali polacchi del 2° corpo polacco che morirono tra il 1944 e il 1945. L'iscrizione sull'arco d'ingresso rende omaggio alla partecipazione della Polonia alla Campagna d'Italia della Seconda guerra mondiale. Op het Poolse militaire ereveld in het Italiaanse Bologna liggen 1.432 Poolse soldaten en officieren van het 2e Poolse Legerkorps begraven. Zij sneuvelden in 1944 en 1945. Het opschrift op de toegangspoort eert de Poolse deelname aan de Italiaanse veldtocht in de Tweede Wereldoorlog.

 Polski Cmentarz Wojenny Polnischer Soldatenfriedhof Bologna Cimetière militaire polonais de Bologne Cimitero militare polacco Poolse Militaire Begraafplaats Bologna

The Museum of the Battle of Ortona documents the war events that hit the town of Ortona, in Abruzzo, in 1943. The museum was inaugurated in 2002 by the Canadian Ambassador. The museum exhibition offers three sections presenting memorabilia, photos and war relics, including uniforms and personal belongings of the soldiers.

The Museum of the Battle of Ortona documents the war events that hit the town of Ortona, in Abruzzo, in 1943. The museum was inaugurated in 2002 by the Canadian Ambassador. The museum exhibition offers three sections presenting memorabilia, photos and war relics, including uniforms and personal belongings of the soldiers.

The-Battle-of-Ortona-Museum-Ortona-Femke-TTGuide.jpg

The Battle of Ortona Museum

 Muzeum Bitwy o Ortonę dokumentuje przebieg zdarzeń wojennych, z którymi w 1943 roku zmierzyło się położone w Abruzji miasteczko Ortona. Otwarcia muzeum dokonał w 2002 roku ambasador Kanady. Udostępnione w muzeum wystawy dzielone są na trzy części przedstawiające pamiątkowe przedmioty, fotografie oraz pamiątki wojenne – w tym mundury oraz przedmioty osobiste należące do żołnierzy. Das The Battle of Ortona Museum (Museo della Battaglia di Ortona) dokumentiert die Kriegsereignisse des Jahres 1943 in der Stadt Ortona in den Abruzzen. Das Museum wurde 2002 vom kanadischen Botschafter eingeweiht. Die Ausstellung umfasst drei Bereiche mit Erinnerungsstücken, Fotos und Relikten aus dem Krieg, darunter Uniformen und persönliche Gegenstände der Soldaten. Le musée de la bataille d’Ortona retrace les évènements qui ont frappé la ville des Abruzzes en 1943. Inauguré en 2002 par l’ambassadeur canadien, ce musée comprend trois sections où sont exposés des souvenirs de guerre, des photos et des reliques, tels que des uniformes et des affaires personnelles des soldats. Il museo della battaglia di Ortona documenta gli eventi bellici che colpirono la città di Ortona, in Abruzzo, nel 1943. Il museo è stato inaugurato nel 2002 dall'ambasciatore canadese. L'esposizione museale offre tre sezioni che presentano memorabilia, foto e cimeli di guerra, tra cui uniformi e oggetti personali dei soldati. Het Museum voor de Slag om Ortona is gewijd aan de gevechten in 1943 bij het stadje Ortona in de Abruzzen. De Canadese ambassadeur opende het museum in 2002. De expositie beslaat drie afdelingen die memorabilia, foto's en objecten uit de oorlog presenteren, waaronder uniformen en persoonlijke bezittingen van de soldaten.

 Muzeum Bitwy o Ortonę Museum zur Schlacht von Ortona Musée de la bataille d’Ortona Museo della battaglia di Ortona Museum voor de slag om Ortona

The Piana delle Orme Museum can be found in Latina, Italy. Two pavilions of the museum park are entirely devoted to the display of military vehicles from the Second World War. Dioramas depict, among other things, how Italy became involved in the war, the course of the North African campaigns, the amphibian landing of the allied troops near Anzio and the battle for Monte Cassino.

The Piana delle Orme Museum can be found in Latina, Italy. Two pavilions of the museum park are entirely devoted to the display of military vehicles from the Second World War. Dioramas depict, among other things, how Italy became involved in the war, the course of the North African campaigns, the amphibian landing of the allied troops near Anzio and the battle for Monte Cassino.

© Piana delle Orme Museum

Piana delle Orme Museum, Latina

 Muzeum Piana delle Orme znajduje się we włoskiej miejscowości Latina. Dwa pawilony parku muzealnego są w całości przeznaczone na ekspozycje pojazdów wojennych z II wojny światowej. Dzięki dioramom można dowiedzieć się m.in., jak Włochy zaangażowały się w wojnę, jak przebiegała kampania północnoafrykańska, desant morski wojsk alianckich w pobliżu Anzio oraz bitwa o Monte Cassino. Das Piana delle Orme Museum (Museo Storico Piana delle Orme) befindet sich in der italienischen Stadt Latina. Zwei Pavillons im Park des Museums sind der Ausstellung von Militärfahrzeugen aus dem Zweiten Weltkrieg gewidmet. Mit Figuren nachgestellte Szenen illustrieren unter anderem, wie es zur Beteiligung Italiens am Krieg kam, den Verlauf der nordafrikanischen Feldzüge, die amphibische Landung der alliierten Truppen bei Anzio und die Schlacht um Monte Cassino. Le musée Piana delle Orme se trouve dans la commune italienne de Latina. Dans le parc du musée, deux pavillons sont entièrement consacrés à l’exposition de véhicules militaires de la Seconde Guerre mondiale. Des dioramas illustrent, entre autres, les évènements qui ont poussé l’Italie à prendre part à la guerre, le déroulement des campagnes d’Afrique du Nord, le débarquement amphibie des troupes alliées près d’Anzio et la bataille du Monte Cassino. Il Museo storico Piana delle Orme si trova a Latina, in Italia. Due padiglioni del parco museale sono interamente dedicati all'esposizione di veicoli militari della Seconda guerra mondiale. I diorami rappresentano il coinvolgimento dell'Italia nella guerra, lo svolgimento della campagna del Nordafrica, lo sbarco anfibio delle truppe alleate presso Anzio, la battaglia di Cassino e molti altri avvenimenti. Het museum Piana delle Orme is te vinden in Latina in Italië. Twee paviljoens in het museumpark zijn volledig gewijd aan militaire voertuigen uit de Tweede Wereldoorlog. Indrukwekkende diorama’s verbeelden hoe Italië betrokken raakte bij de oorlog, het verloop van de Noord-Afrikaanse veldtochten, de amfibische landing van de geallieerde troepen bij Anzio, de Slag om Monte Cassino en andere gebeurtenissen.

 Muzeum Piana delle Orme Historisches Museum Piana delle Orme Musée Piana delle Orme Museo storico Piana delle Orme Museum Piana delle Orme

The Moro River Canadian War Cemetery can be found in Ortona Porto, Italy. The cemetery contains 1,615 graves from the Second World War, mostly of Canadian soldiers killed during the fighting at Moro River and Ortona, and during the weeks that preceded and followed it.

The Moro River Canadian War Cemetery can be found in Ortona Porto, Italy. The cemetery contains 1,615 graves from the Second World War, mostly of Canadian soldiers killed during the fighting at Moro River and Ortona, and during the weeks that preceded and followed it.

Moro River Canadian War Cemetery

 Kanadyjski Cmentarz Wojenny nad rzeką Moro znajduje się we włoskim Ortona Porto. Na cmentarzu znajduje się 1615 mogił z okresu II wojny światowej, należących głównie do kanadyjskich żołnierzy poległych podczas walk nad rzeką Moro oraz w bitwie o Ortonę – a także w tygodniach poprzedzających i następujących po starciu. Der Moro River Canadian War Cemetery liegt im Süden von Ortona. Hier wurden 1.615 im Zweiten Weltkrieg gefallene Soldaten bestattet, die meisten von ihnen Kanadier, die während der Kämpfe am Moro und in Ortona sowie in den darauf folgenden Wochen ums Leben kamen. Le cimetière militaire canadien de la Moro, situé à Ortona, en Italie, rassemble 1 615 tombes de soldats canadiens, pour la plupart, tombés avant, pendant et après les combats qui eurent lieu près du fleuve Moro et à Ortona. Il Cimitero militare canadese si trova a Ortona, in Italia. Il cimitero contiene 1.615 tombe della Seconda guerra mondiale, per lo più di soldati canadesi uccisi durante i combattimenti sul fiume Moro, a Ortona, e durante le settimane precedenti e successive. Op de Canadese oorlogsbegraafplaats in Ortona Porto in Italië rusten 1.615 slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog. Dit zijn voornamelijk Canadese soldaten die sneuvelden voor, tijdens en na de gevechten bij de rivier de Moro en het plaatsje Ortona.

 Kanadyjski Cmentarz Wojenny nad rzeką Moro Kanadischer Soldatenfriedhof am Moro Cimetière militaire canadien de la Moro Cimitero militare canadese di Ortona Canadese begraafplaats in Ortona Porto

In Via Tasso, prisoners were detained and tortured. They had to face long interrogations, often including torture, to make them reveal hiding places, names and plans of the resistance. About two thousand women and men, partisans, soldiers and ordinary citizens passed through here. Many of the detainees were killed in the Fosse Ardeatine massacre, on 24 March 1944, undertaken as a reprisal for the partisan attack in Via Rasella of the previous day. The Museum of the Liberation is an impressive testimony of the occupation, because it largely remained as it was: the cells can be visited, they still have walled windows, the same doors and even the same switches used by the Gestapo. On the cells’ walls, you can still see graffiti by the prisoners, written with spikes and nails, containing messages of farewell to the beloved ones, of courage, of faith and love for the homeland. Visiting the Museum of Via Tasso is therefore a poignant and emotional experience, a trip to a dark moment of Italian history.&nbsp;

The Museum of the Liberation in Via Tasso, Rome, is the symbolic place of the Nazi occupation of the Italian capital. The museum occupies an entire building which was used as a prison by the Sicherheitspolizei, the Nazi Security Police under the command of Herbert Kappler. 

In Via Tasso, prisoners were detained and tortured. They had to face long interrogations, often including torture, to make them reveal hiding places, names and plans of the resistance. About two thousand women and men, partisans, soldiers and ordinary citizens passed through here. Many of the detainees were killed in the Fosse Ardeatine massacre, on 24 March 1944, undertaken as a reprisal for the partisan attack in Via Rasella of the previous day.

The Museum of the Liberation is an impressive testimony of the occupation, because it largely remained as it was: the cells can be visited, they still have walled windows, the same doors and even the same switches used by the Gestapo. On the cells’ walls, you can still see graffiti by the prisoners, written with spikes and nails, containing messages of farewell to the beloved ones, of courage, of faith and love for the homeland. Visiting the Museum of Via Tasso is therefore a poignant and emotional experience, a trip to a dark moment of Italian history.

&nbsp;

Tourist Information

Open every day from 9 to 19. Closed in the month of August.

Free entry.

Historical Museum of the Liberation, Rome

Historyczne Muzeum Wyzwolenia w Rzymie odtwarza okres niemieckiej okupacji Rzymu podczas II wojny światowej, a także wyzwolenie miasta w czerwcu 1944 roku. Od 1957 roku muzeum mieści się w budynku dawnego więzienia, w którym podczas II wojny światowej przebywali i byli poddawani torturom Żydzi oraz polityczni przeciwnicy. Das Historical Museum of the Liberation (Museo Storico della Liberazione) in Rom zeichnet die Zeit der deutschen Besetzung während des Zweiten Weltkriegs und der Befreiung der Stadt im Juni 1944 nach. Seit 1957 befindet sich das Museum im Gebäude eines ehemaligen Gefängnisses, in dem Juden und politische Gegner im Zweiten Weltkrieg inhaftiert und gefoltert wurden. À Rome, le Musée historique de la Libération retrace l’occupation de la ville par les Allemands et sa libération en juin&nbsp;1944. Depuis&nbsp;1957, le musée est installé dans le bâtiment d’une ancienne prison où les juifs et les opposants politiques étaient emprisonnés et torturés pendant la Seconde Guerre mondiale. Il commando di Via Tasso fu un luogo di detenzione e tortura. I detenuti venivano sottoposti a lunghi interrogatori, spesso accompagnati da sevizie e torture, al fine di far loro rivelare nascondigli, nomi e piani della Resistenza. Da qui passarono circa duemila tra donne e uomini, partigiani, militari e cittadini comuni. Molti dei detenuti vennero uccisi nel massacro delle Fosse Ardeatine il 24 marzo 1944, eseguito come rappresaglia per l'attentato partigiano di via Rasella del giorno prima, con la drammatica proporzione di dieci italiani per ogni tedesco ucciso. Il Museo di via Tasso è una testimonianza delle drammatiche vicende dell'occupazione, poiché è rimasto in gran parte com'era all'epoca: le celle sono visitabili e hanno ancora le finestre murate, le stesse porte, addirittura gli stessi interruttori utilizzati dagli uomini della Gestapo. Alle pareti ci sono i graffiti dei detenuti, scritti con dei chiodi o con le unghie; messaggi di addio ai cari, messaggi di incoraggiamento, di fede e di amore per la patria. Visitare il museo è dunque un’esperienza forte e toccante, un viaggio in un momento oscuro della storia d’Italia. Het Bevrijdingsmuseum in Rome belicht de Duitse bezetting van Rome tijdens de Tweede Wereldoorlog en de bevrijding van de stad in juni 1944. Sinds 1957 is het museum gevestigd in een voormalige gevangenis, waar tijdens de oorlog Joden en politieke tegenstanders van de nazi's werden vastgehouden en gemarteld. In Via Tasso, prisoners were detained and tortured. They had to face long interrogations, often including torture, to make them reveal hiding places, names and plans of the resistance. About two thousand women and men, partisans, soldiers and ordinary citizens passed through here. Many of the detainees were killed in the Fosse Ardeatine massacre, on 24 March 1944, undertaken as a reprisal for the partisan attack in Via Rasella of the previous day. The Museum of the Liberation is an impressive testimony of the occupation, because it largely remained as it was: the cells can be visited, they still have walled windows, the same doors and even the same switches used by the Gestapo. On the cells’ walls, you can still see graffiti by the prisoners, written with spikes and nails, containing messages of farewell to the beloved ones, of courage, of faith and love for the homeland. Visiting the Museum of Via Tasso is therefore a poignant and emotional experience, a trip to a dark moment of Italian history.&nbsp;

 Historyczne Muzeum Wyzwolenia Historisches Museum der Befreiung Musée historique de la Libération Museo storico della Liberazione, Roma Bevrijdingsmuseum Rome Historical Museum of the Liberation, Rome

Rocchetta Mattei was built by Count Cesare Mattei (1809-1896) on the ruins of the Rocca di Savignano, an ancient residence dating back to medieval times. The castle was built between 1850 and 1871 and modified several times by both the count and his heirs. Inside, there is a labyrinth of towers, monumental staircases, reception rooms and private chambers, built in very different styles: from neo-medieval to neo-Renaissance, Moorish to Art Nouveau.&nbsp;Within a short time, Rocchetta Mattei was known all over Europe and became famous as a cure house where certain alternative medicine methods were experimented with, in particular electromeopathy, and where electromeopathic products were prepared and shipped everywhere. The castle brought work and prosperity to many families in the area.&nbsp;After the Armistice, it was occupied by Third Reich troops and was turned into the headquarters of the 2nd Battalion of the 36th Regiment of the 16th. SS-Panzergrenadier-Division 'Reichsführer SS'. The interior spaces were completely devastated and many valuable pieces of furniture were burnt to heat the rooms. In the days before the Liberation, the fleeing soldiers stole all kinds of goods (documents, jewellery, paintings, Persian carpets, tapestries, etc.). This is why visitors today find it almost completely unfurnished.&nbsp;On 9 November 1944, near Rocchetta Mattei, 18-year-old partisan Giovanni Rastelletti, battle name 'Bobi', belonging to the Folloni brigade of the Modena Montagna division, was killed by German shrapnel.&nbsp;The Rocchetta Mattei, described as a real fairytale castle, is now open to the public and can be visited by appointment.

Rocchetta Mattei - Chapel

La Rocchetta Mattei

Rocchetta Mattei Castle

La Rocchetta Mattei fu edificata dal conte Cesare Mattei (1809-1896) sulle rovine della Rocca di Savignano, antica dimora risalente all’epoca medievale. Il castello fu realizzato tra il 1850 e il 1871 e modificato più volte sia dal conte sia dai suoi eredi; all’interno si intrecciano labirinti di torri, scalinate monumentali, sale di ricevimento e camere private, realizzate con stili profondamente diversi tra loro: dal neomedievale al neorinascimentale, dal moresco al Liberty.In breve tempo la Rocchetta Mattei fu conosciuta in tutta Europa e divenne famosa come casa di cura in cui venivano sperimentati alcuni metodi di medicina alternativa, in particolare l’elettromeopatia, e in cui venivano preparati prodotti elettromeopatici, poi spediti ovunque. Il castello portò lavoro e benessere a molte famiglie della zona.Dopo l’Armistizio, fu occupata dalle truppe del Terzo Reich e fu trasformata in quartier generale del 2° battaglione del 36° reggimento della 16. SS-Panzergrenadier-Division "Reichsführer SS". Gli spazi interni furono completamente devastati e numerosi mobili di pregio vennero bruciati per il riscaldamento degli ambienti. Nei giorni precedenti la Liberazione, i militari in fuga trafugarono beni di ogni tipo (documenti, gioielli, quadri, tappeti persiani, tappezzeria, ecc.). È per questo motivo che oggi i visitatori la trovano quasi completamente priva di arredi.Il 9 novembre 1944 nei pressi della Rocchetta Mattei fu colpito a morte, da una scheggia di granata tedesca, il partigiano diciottenne Giovanni Rastelletti, nome di battaglia «Bobi», appartenente alla brigata Folloni della divisione Modena Montagna con funzione di ispettore organizzativo di compagnia.La Rocchetta Mattei, definita un vero e proprio castello delle favole, è oggi aperta al pubblico e ed è possible visitarla su prenotazione.

 Rocchetta Mattei

From 1940 to 1944 the villa was used as the headquarters of the &nbsp;‘Einsatzkommando der Sicherheitspolizei und des SD'&nbsp;(Gestapo).All people who showed their opposition and or &nbsp;resistance towards the German policy of annexation of Luxembourg to the German Reich were arrested and brought to the headquarters of the Gestapo to be interrogated. &nbsp;Sometimes they would also be subjected to torture &nbsp;before being sent to prison &nbsp;or concentration camps. The villa’s basement was transformed into prison cells where numerous members of &nbsp;resistance movements were interrogated and tortured.The offices of the ’Judenbeauftragter’ were located in the same building. On these premises the deportation lists were compiled and the deportations organised.Two plaques on the outside commemorate the victims of the Resistance and the 1,300 Jews whose deportation was organised here.The two plaques read:‘Villa Pauly / Siège de la Gestapo 1940-1944. Passant, souviens-toi des résistants torturés en ces lieux sous l’occupation nazie’.‘Passant souviens-toi qu’en ces lieux fut organisée à partir de 1941 la déportation des Juifs du Luxembourg. 1300 enfants, femmes et hommes ont péri dans la tourmente de la Shoah.’&nbsp;(EN: Villa Pauly / Gestapo headquarters 1940-1944. Passers-by, remember the Resistance fighters tortured here during the Nazi Occupation'.Passing by, remember that this is where the deportation of Luxembourg's Jews was organised from 1941 onwards. 1300 children, women and men perished in the turmoil of the Shoah'.)The ‘Villa Pauly’ became the embodiment of brutal Nazi rule in Luxembourg.

Commemorative plaques in French and in Luxembourgish

Villa Pauly 8 May 2015

Cells in the basement of Villa Pauly

Commemorative plaque for the deportation of Jews

Villa Pauly

From 1940 to 1944 the villa was used as the headquarters of the Einsatzkommando der Sicherheitspolizei und des SD&nbsp;(Gestapo).All people who showed their opposition and or &nbsp;resistance towards the German policy of annexation of Luxembourg to the German Reich were arrested and brought to the headquarters of the Gestapo to be interrogated. &nbsp;Sometimes they would also be subjected to torture &nbsp;before being sent to prison &nbsp;or concentration camps. The villa’s basement was transformed into prison cells where numerous members of &nbsp;resistance movements were interrogated and tortured.The offices of the ’Judenbeauftragter’ (Commissioner for Jews) were located in the same building. On these premises the deportation lists were compiled and the deportations organised.Two plaques on the outside of the villa commemorate the victims of the Resistance and the 1,300 Jews whose deportation was organised here.The two plaques read:‘Villa Pauly / Siège de la Gestapo 1940-1944. Passant, souviens-toi des résistants torturés en ces lieux sous l’occupation nazie’.‘Passant souviens-toi qu’en ces lieux fut organisée à partir de 1941 la déportation des Juifs du Luxembourg. 1300 enfants, femmes et hommes ont péri dans la tourmente de la Shoah.’&nbsp;(EN: Villa Pauly / Gestapo headquarters 1940-1944. Passers-by, remember the Resistance fighters tortured here during the Nazi Occupation'.Passers-by, remember that this is where the deportation of Luxembourg's Jews was organised from 1941 onwards. 1300 children, women and men perished in the torment of the Shoah'.)The Villa Pauly became the embodiment of brutal Nazi rule in Luxembourg. La "Villa Pauly" porte le nom de son premier propriétaire, le Dr Norbert Pauly. Elle abrite aujourd'hui la Fondation luxembourgeoise de la Résistance (FONARES), la Fondation pour la mémoire des victimes de la Shoah et le Comité pour la mémoire de la deuxième guerre mondiale.De 1940 à 1944, la villa a servi de quartier général à l'"Einsatzkommando der Sicherheitspolizei und des SD" (Gestapo).Toutes les personnes qui manifestaient leur opposition ou leur résistance à la politique allemande d'annexion du Luxembourg au Reich allemand étaient arrêtées et amenées au siège de la Gestapo pour y être interrogées. Elles étaient parfois soumises à la torture avant d'être envoyées en prison ou dans des camps de concentration. Le sous-sol de la villa a été transformé en cellules de prison où de nombreux résistants ont été interrogés et torturés.Les bureaux du "Judenbeauftragter" se trouvaient dans le même bâtiment. C'est dans ces locaux que les listes de déportation étaient compilées et que les déportations étaient organisées.Deux plaques à l'extérieur commémorent les victimes de la Résistance et les 1 300 Juifs dont la déportation a été organisée ici.Les deux plaques se lisent comme suit :Villa Pauly / Siège de la Gestapo 1940-1944. Passant, souviens-toi des résistants torturés en ces lieux sous l'occupation nazie".Passant souviens-toi que dans ces lieux fut organisée à partir de 1941 la déportation des Juifs du Luxembourg. 1300 enfants, femmes et hommes ont péri dans la tourmente de la Shoah. La "Villa Pauly" est devenue l'incarnation de la brutalité du régime nazi au Luxembourg. Von 1940 bis 1944 diente die Villa als Hauptquartier des "Einsatzkommandos der Sicherheitspolizei und des SD" (Gestapo).Alle Personen, die sich der deutschen Politik des Anschlusses Luxemburgs an das Deutsche Reich widersetzten oder Widerstand leisteten, wurden verhaftet und in das Hauptquartier der Gestapo gebracht, wo sie verhört und manchmal auch gefoltert wurden, bevor sie ins Gefängnis oder in ein Konzentrationslager kamen. Der Keller der Villa wurde in Gefängniszellen umgewandelt, in denen zahlreiche Mitglieder von Widerstandsbewegungen verhört und gefoltert wurden.Die Büros des Judenbeauftragten befanden sich im selben Gebäude. In diesen Räumen wurden die Deportationslisten erstellt und die Deportationen organisiert.Zwei Gedenktafeln an der Außenseite der Villa erinnern an die Opfer des Widerstands und an die 1.300 Juden, deren Deportation hier organisiert wurde.Auf den beiden Gedenktafeln steht:Villa Pauly / Siège de la Gestapo 1940-1944. Passant, souviens-toi des résistants torturés en ces lieux sous l'occupation nazie.Passant, souviens-toi qu'en ces lieux fut organisée à partir de 1941 la déportation des Juifs du Luxembourg. 1300 enfants, femmes et hommes ont péri dans la tourmente de la Shoah. (DE: Villa Pauly / Gestapo-Hauptquartier 1940-1944. Passanten, erinnert euch an die Widerstandskämpfer, die hier während der Nazi-Besatzung gefoltert wurden.Passanten, erinnert euch, dass hier ab 1941 die Deportation der luxemburgischen Juden organisiert wurde. 1.300 Kinder, Frauen und Männer kamen in den Qualen der Shoah ums Leben").Die Villa Pauly wurde zum Inbegriff der brutalen Naziherrschaft in Luxemburg. Van 1940 tot 1944 werd de villa gebruikt als hoofdkwartier van het 'Einsatzkommando der Sicherheitspolizei und des SD' (Gestapo).Alle mensen die zich verzetten tegen de Duitse annexatiepolitiek van Luxemburg bij het Duitse Rijk werden gearresteerd en naar het hoofdkwartier van de Gestapo gebracht om te worden ondervraagd. Soms werden ze ook gemarteld voordat ze naar de gevangenis of concentratiekampen werden gestuurd. De kelder van de villa werd omgebouwd tot gevangeniscellen waar talrijke leden van verzetsbewegingen werden ondervraagd en gemarteld.De kantoren van de 'Judenbeauftragter' bevonden zich in hetzelfde gebouw. Hier werden de deportatielijsten opgesteld en de deportaties georganiseerd.Twee gedenkplaten aan de buitenkant herdenken de slachtoffers van het verzet en de 1.300 Joden van wie de deportatie hier werd georganiseerd.Op de twee gedenkplaten staat'Villa Pauly / Siège de la Gestapo 1940-1944. Passant, souviens-toi des résistants torturés en ces lieux sous l'occupation nazie'.Passant, souviens-toi qu'en ces lieux fut organisée à partir de 1941 la déportation des Juifs du Luxembourg. 1300 kinderen, vrouwen en mannen hebben deelgenomen aan de tourmente de la Shoah. (NL: Villa Pauly / Gestapo-hoofdkwartier 1940-1944. Voorbijgangers, denk aan de verzetsstrijders die hier tijdens de nazi-bezetting werden gemarteld'.Voorbijgangers, vergeet niet dat hier vanaf 1941 de deportatie van de Luxemburgse Joden werd georganiseerd. 1300 kinderen, vrouwen en mannen kwamen om in het tumult van de Shoah'). De 'Villa Pauly' werd de belichaming van de wrede nazi-heerschappij in Luxemburg.

 Villa La Palma Villa Pauly Villa Pauly Die Villa Pauly

In the early morning of Sunday September 24th 1944, Lieutenant General Brian Horrocks, commander of the 30th Corps -the ground army- came to Driel. Together with Major General Sosabowski and three other senior British officers, he climbed the tower of the Roman Catholic Church, which offered a good view of the floodplains, the Rhine and the battlefield across the river. On the spot, Horrocks decided that one last attempt would be made (by the Dorsets) to reinforce the British troops in Oosterbeek.

An interior photo of the former Catholic church.

The Polish graves at the Catholic Church.

Polish graves on the Field of Honour in Oosterbeek after the Polish victims were moved there.

The Catholic Church: from viewpoint to information centre

In the early morning of Sunday September 24th 1944, Lieutenant General Brian Horrocks, commander of the 30th Corps -the ground army- came to Driel. Together with Major General Sosabowski and three other senior British officers, he climbed the tower of the Roman Catholic Church, which offered a good view of the floodplains, the Rhine and the battlefield across the river. On the spot, Horrocks decided that one last attempt would be made (by the Dorsets) to reinforce the British troops in Oosterbeek. In de vroege ochtend van zondag 24 september 1944 kwam luitenant-generaal Brian Horrocks, commandant van het 30e Korps -het grondleger-, naar Driel. Samen met generaal-majoor Sosabowski en drie andere hoge Britse officieren besteeg hij de toren van de rooms-katholieke kerk die goed uitzicht bood over de uiterwaarden, de Rijn en het slagveld aan de overkant van de rivier. Ter plekke besloot Horrocks dat nog een laatste poging zou worden gedaan (door de Dorsets) om de Britse troepen in Oosterbeek te versterken.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/QXOjdIv356A" start="0"></iframe></div> Am frühen Morgen des Sonntags, dem 24. September 1944, kam Generalleutnant Brian Horrocks, Kommandant des 30. Korps – die Bodentruppen – nach Driel. Zusammen mit Generalmajor Sosabowski und drei weiteren hochrangigen britischen Offizieren bestieg er den Turm der römisch-katholischen Kirche, der eine gute Aussicht über das Deichvorland, den Rhein und das Schlachtfeld auf der anderen Seite des Flusses bot. An Ort und Stelle beschloss Horrocks, einen letzten Versuch (von den Dorsets) unternehmen zu lassen, um die britischen Truppen in Oosterbeek zu verstärken. Wczesnym rankiem w niedzielę 24 września 1944 r. generał porucznik Brian Horrocks, dowódca 30 Korpusu - armii lądowej - przybył do Driel. Wraz z generałem dywizji Sosabowskim i trzema innymi wyższymi oficerami brytyjskimi wspiął się na wieżę kościoła rzymskokatolickiego, z której roztaczał się dobry widok na rozlewiska, Ren i pole bitwy po drugiej stronie rzeki. Na miejscu Horrocks zdecydował, że zostanie podjęta ostatnia próba wzmocnienia oddziałów brytyjskich w Oosterbeek.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/QXOjdIv356A" start="0"></iframe></div>

 The Catholic Church: from viewpoint to information centre De katholieke kerk: van uitzichtpunt tot informatiecentrum Die katholische Kirche: Vom Aussichtspunkt zum Informationszentrum Kościół katolicki: od punktu widokowego do centrum informacyjnego

The War Cemetery in Cassino lies 139 km south-east of Rome. It contains the graves of 4,271 Commonwealth servicemen of the Second World War. The Cassino Memorial stands within the cemetery and commemorates over 4,000 Commonwealth servicemen who took part in the Italian campaign whose graves are unknown.

The War Cemetery in Cassino lies 139 km south-east of Rome. It contains the graves of 4,271 Commonwealth servicemen of the Second World War. The Cassino Memorial stands within the cemetery and commemorates over 4,000 Commonwealth servicemen who took part in the Italian campaign whose graves are unknown.

Edwin (PicsPoint.nl)

Commonwealth War Graves Commission Cemetery, Cassino

 Cmentarz Wojenny w Cassino znajduje się 139 kilometrów na południowy wschód od Rzymu. Znajduje się na nim 4271 mogił żołnierzy Wspólnoty Narodów z czasów II wojny światowej. Pomnik Cassino znajduje się w obrębie cmentarza i upamiętnia przeszło 4000 żołnierzy Wspólnoty Narodów, którzy brali udział we włoskiej Kampanii, a których miejsce pochówku jest nieznane. Auf dem Friedhof liegen 1.059 Commonwealth-Soldaten begraben, die im Zweiten Weltkrieg gefallen sind, 134 von ihnen unidentifiziert. Auf dem Friedhof befindet sich auch ein Grab aus dem Ersten Weltkrieg. Le cimetière militaire du Commonwealth de Cassino se trouve à 139 km au sud-est de Rome. Il abrite les dépouilles de 4 271 combattants du Commonwealth tombés pendant la Seconde Guerre mondiale. Le mémorial de Cassino, érigé dans le cimetière, rend hommage aux plus de 4 000 soldats inconnus du Commonwealth ayant pris part à la campagne d’Italie. Il Cimitero militare di Cassino si trova a 139 km a sud-est di Roma. Contiene le tombe di 4.271 soldati del Commonwealth che combatterono nella Seconda guerra mondiale. All'interno del cimitero si trova il memoriale di Cassino, che ricorda gli oltre 4.000 militari del Commonwealth che presero parte alla campagna d'Italia e non sono mai stati identificati. De Oorlogsbegraafplaats van het Gemenebest in Cassino ligt 139 kilometer ten zuidoosten van Rome. Hier liggen 4.271 soldaten begraven die in de Tweede Wereldoorlog sneuvelden. Op de begraafplaats staat ook het monument van Cassino, ter nagedachtenis aan ruim vierduizend soldaten van het Gemenebest die vochten in de Italiaanse veldtocht maar van wie niet bekend is waar zij begraven zijn.

 Cmentarz Komisji Grobów Wojennych Wspólnoty Narodów w Cassino Commonwealth-Soldatenfriedhof Syrakus Cimetière militaire du Commonwealth de Cassino Cimitero di guerra del Commonwealth di Cassino Oorlogsbegraafplaats van het Gemenebest, Cassino

The War Memorial Renesse commemorates the ten resistance fighters who were executed by the German at the entrance of Moermond Castle on 10 December 1944 and the other civilians and soldiers of Schouwen-Duiveland who were killed in the Second World War and during hostilities in the Dutch East Indies (1945-1962).
The statue of the female holding a male victim refers to the execution of ten local resistance fighters on 10 December 1944. While trying to escape to the island of Noord-Beveland the ten local resistance fighters are being arrested by the Germans. As the German occupier is annoyed with the disappearance of the local population register, the local resistance fighters are sentenced to death by hanging in a drumhead court-martial. The execution takes place at the entrance of Moermond Castle.
One black plaque in the stretch of grass in front of the memorial also commemorates the other civilians and soldiers of Schouwen-Duiveland who were killed during World War II, the other black plaque commemorates the sixteen soldiers who were killed in hostilities in the Dutch East Indies (1945-1950).

A white rubble stone statue of a female in regional costume holding an executed resistance fighter, placed on a square pedestal. In the stretch of grass in front of the memorial two memorial plaques.
The War Memorial Renesse commemorates the ten resistance fighters who were executed by the German at the entrance of Moermond Castle on 10 December 1944 and the other civilians and soldiers of Schouwen-Duiveland who were killed in the Second World War and during hostilities in the Dutch East Indies (1945-1962).
The statue of the female holding a male victim refers to the execution of ten local resistance fighters on 10 December 1944. While trying to escape to the island of Noord-Beveland the ten local resistance fighters are being arrested by the Germans. As the German occupier is annoyed with the disappearance of the local population register, the local resistance fighters are sentenced to death by hanging in a drumhead court-martial. The execution takes place at the entrance of Moermond Castle.
One black plaque in the stretch of grass in front of the memorial also commemorates the other civilians and soldiers of Schouwen-Duiveland who were killed during World War II, the other black plaque commemorates the sixteen soldiers who were killed in hostilities in the Dutch East Indies (1945-1950).

Photographer unknown. Local history archive

War Memorial Renesse

​​In anticipation of the major Russian offensive in the central section of the Eastern Front and the invasion of France by the Western Allies, the end of the Third Reich became apparent in the spring of 1944.&nbsp;​The number of conscientious objectors in Luxembourg rose rapidly. When 400 Luxembourgish conscripts were called up for the German Wehrmacht in April 1944, another 160 young conscripts defied the Nazi order.&nbsp;​The Gestapo's regular waves of arrests against the Luxembourg Resistance movements had greatly reduced the number of smugglers and secret shelters. Hundreds of conscientious objectors had already gone into hiding in disused side tunnels of mines and other hiding places in the south of the country. There was an urgent need for more hiding places.&nbsp;​With the help of courageous villagers from Differdingen, an attempt was made to set up an alternative bunker in the less accessible area near Schlindermanderscheid. This earth bunker was about 3m wide, 17m&nbsp; long and 2.5m&nbsp; deep, dug into the forest floor.&nbsp;​No fewer than 17 people stayed in this bunker ‘an der Dosbaach’ for 8 months until the liberation on 10 September 1944. The inhabitants of the bunker were supplied with food by death-defying residents of the surrounding villages. In the pitch dark, mattresses were obtained from the German rest home in Kautenbach, and even a heavy stove was laboriously dragged over a distance of 4km.&nbsp;​The bunker was guarded day and night and food supplies were collected from secret places during the night.&nbsp;​Particularly adventurous were the dangerous weapons transports with two carbines hidden in stovepipes, which were carried out several times by a lady in the luggage rack in the train compartment from Differdingen, 70km&nbsp; away, to Goebels Mühle.&nbsp;​In memory of these dark war years, volunteers and relatives got together to restore ’An der Dosbaach‘ to its original state. On this occasion, the bunker hiking trail through the untouched nature with access to the bunker was also created.&nbsp;

The restored earth bunker ‘an der Dosbaach’ shortly after its inauguration

​Sketch of the 12 km long bunker hiking trail near Schlindermanderscheid​

The bunker was designed to accommodate over 20 fugitives.   #3 short description 

After the liberation on 10 September 1944, this photo was taken by the  ‘bunker boys’  after a solemn mass.​​ 

​​Differdingen after the liberation in 1944 with heavy US flak for the object protection of the HADIR steelworks. From this place, the project of the bunker was initiated by necessity

​​Bunker Trail Friedbusch – Last resort in the hour of need​

​​In anticipation of the major Russian offensive in the central section of the Eastern Front and the invasion of France by the Western Allies, the end of the Third Reich became apparent in the spring of 1944.&nbsp;​The number of conscientious objectors in Luxembourg rose rapidly. When 400 Luxembourgish conscripts were called up for the German Wehrmacht in April 1944, another 160 young conscripts defied the Nazi order.&nbsp;​The Gestapo's regular waves of arrests against the Luxembourg Resistance movements had greatly reduced the number of smugglers and secret shelters. Hundreds of conscientious objectors had already gone into hiding in disused side tunnels of mines and other hiding places in the south of the country. There was an urgent need for more hiding places.&nbsp;​With the help of courageous villagers from Differdingen, an attempt was made to set up an alternative bunker in the less accessible area near Schlindermanderscheid. This earth bunker was about 3m wide, 17m&nbsp; long and 2.5m&nbsp; deep, dug into the forest floor.&nbsp;​No fewer than 17 people stayed in this bunker ‘an der Dosbaach’ for 8 months until the liberation on 10 September 1944. The inhabitants of the bunker were supplied with food by death-defying residents of the surrounding villages. In the pitch dark, mattresses were obtained from the German rest home in Kautenbach, and even a heavy stove was laboriously dragged over a distance of 4km.&nbsp;​The bunker was guarded day and night and food supplies were collected from secret places during the night.&nbsp;​Particularly adventurous were the dangerous weapons transports with two carbines hidden in stovepipes, which were carried out several times by a lady in the luggage rack in the train compartment from Differdingen, 70km&nbsp; away, to Goebels Mühle.&nbsp;​In memory of these dark war years, volunteers and relatives got together to restore ’An der Dosbaach‘ to its original state. On this occasion, the bunker hiking trail through the untouched nature with access to the bunker was also created.&nbsp; En prévision de la grande offensive russe sur la partie centrale du front de l'Est et de l'invasion de la France par les Alliés occidentaux, la fin du Troisième Reich se dessine au printemps 1944. Le nombre d'objecteurs de conscience au Luxembourg augmente rapidement. Lorsque 400 conscrits luxembourgeois sont appelés à rejoindre la Wehrmacht allemande en avril 1944, 160 autres jeunes conscrits défient l'ordre nazi. Les vagues régulières d'arrestations de la Gestapo contre les mouvements de résistance luxembourgeois ont considérablement réduit le nombre de passeurs et d'abris secrets. Des centaines d'objecteurs de conscience se sont déjà cachés dans des tunnels latéraux désaffectés de mines et d'autres cachettes dans le sud du pays. Il était urgent de trouver d'autres cachettes. Avec l'aide de courageux villageois de Differdingen, on tenta d'installer un bunker alternatif dans une zone moins accessible, près de Schlindermanderscheid. Ce bunker en terre, creusé dans le sol de la forêt, mesurait environ 3 mètres de large, 17 mètres de long et 2,5 mètres de profondeur. Pas moins de 17 personnes sont restées dans ce bunker "an der Dosbaach" pendant 8 mois, jusqu'à la libération le 10 septembre 1944. Les habitants du bunker étaient approvisionnés en nourriture par les habitants des villages environnants qui bravaient la mort. Dans l'obscurité totale, des matelas ont été obtenus de la maison de repos allemande de Kautenbach, et même un lourd poêle a été péniblement traîné sur une distance de 4 km. Le bunker était gardé jour et nuit et les réserves de nourriture étaient collectées dans des endroits secrets pendant la nuit. Les transports d'armes dangereuses, avec deux carabines cachées dans des tuyaux de poêle, étaient particulièrement aventureux. Ils ont été effectués plusieurs fois par une dame dans le porte-bagages du compartiment du train, de Differdingen, à 70 km de là, jusqu'à Goebels Mühle. En souvenir de ces sombres années de guerre, des bénévoles et des parents se sont réunis pour restaurer "An der Dosbaach" dans son état d'origine. À cette occasion, le sentier de randonnée du bunker, qui traverse la nature intacte et permet d'accéder au bunker, a également été créé. In afwachting van het grote Russische offensief in het centrale deel van het Oostfront en de invasie van Frankrijk door de Westerse Geallieerden, werd het einde van het Derde Rijk duidelijk in de lente van 1944. Het aantal dienstweigeraars in Luxemburg steeg snel. Toen 400 Luxemburgse dienstplichtigen in april 1944 werden opgeroepen voor de Duitse Wehrmacht, trotseerden nog eens 160 jonge dienstplichtigen het nazi-bevel. De regelmatige arrestatiegolven van de Gestapo tegen de Luxemburgse verzetsbewegingen hadden het aantal smokkelaars en geheime schuilplaatsen sterk verminderd. Honderden dienstweigeraars waren al ondergedoken in ongebruikte zijtunnels van mijnen en andere schuilplaatsen in het zuiden van het land. Er was dringend behoefte aan meer schuilplaatsen. Met de hulp van moedige dorpelingen uit Differdingen werd geprobeerd een alternatieve bunker op te zetten in het minder toegankelijke gebied bij Schlindermanderscheid. Deze aarden bunker was ongeveer 3m breed, 17m lang en 2,5m diep, ingegraven in de bosbodem. In deze bunker 'an der Dosbaach' verbleven maar liefst 17 mensen gedurende 8 maanden tot de bevrijding op 10 september 1944. De inwoners van de bunker werden van voedsel voorzien door doodsverachtende inwoners van de omliggende dorpen. In het pikkedonker werden matrassen uit het Duitse rusthuis in Kautenbach gehaald en zelfs een zware kachel werd moeizaam over een afstand van 4 km versleept. De bunker werd dag en nacht bewaakt en voedselvoorraden werden 's nachts op geheime plaatsen verzameld. Bijzonder avontuurlijk waren de gevaarlijke wapentransporten met twee karabijnen verborgen in kachelpijpen, die meerdere keren werden uitgevoerd door een dame in het bagagerek in de treincoupé van Differdingen, 70 km verderop, naar Goebels Mühle. Ter herinnering aan deze donkere oorlogsjaren kwamen vrijwilligers en familieleden samen om 'An der Dosbaach' in zijn oorspronkelijke staat te herstellen. Bij deze gelegenheid werd ook het bunkerwandelpad door de ongerepte natuur met toegang tot de bunker aangelegd.

 ​​Bunker Trail Friedbusch – Last resort in the hour of need​ Bunkerpad Friedbusch - Laatste redmiddel in het uur van nood Bunker Trail Friedbusch - Le dernier recours en cas de besoin

​​The museum provides a thorough thematic overview of the events of the Second World War in Luxembourg from the occupation by the German Wehrmacht on 10 May 1940. &nbsp;​Subjects which are presented within include: the severe destruction and evacuation of Düdelingen, the terror of the Nazi occupation, forced conscription, the general strike, resistance movements' struggle for survival, deportations, and the concentration camps. Furthermore, it covers the imprisonment of civilians and Allied prisoners, to the liberation and the eventful post-war period.&nbsp;​After the war, compulsory military service was introduced in the Grand Duchy and in July 1945 the second infantry battalion was stationed in Dudelange for a few months. However, the museum's main focus is on the painful forced conscription into the Reich Labour Service and the German Wehrmacht.&nbsp;​A large number of moving archival images, documents, eyewitness accounts, objects, propaganda posters and war material illustrate the inhuman dilemma of these young men. Those at the time had to decide whether to comply with the conscription in order to protect their own families from reprisals, or to desert and face the death penalty.&nbsp;​A final section of the museum is dedicated to the commemoration and political demands of the forced conscripts in the post-war years to assert their rights. More than 30 panels vividly explain the various themes, and display cases show objects from the different armies involved in the conflict as well as military and personal memorabilia of forced recruits. &nbsp;​On 30 August 1986, the square next to the church in Düdelingen was inaugurated as the 'Forced Recruits Square’ with a memorial stone. The Regional Museum of&nbsp;'Forced Recruitment’ is located on the ground floor of the former ARBED administration villa (Aciéries Réunies de Burbach-Eich-Dudelange, in English United Steelworks of Burbach-Eich-Dudelange). The building was declared a national monument in September 2018. &nbsp;​The museum is only 300 metres from Dudelange railway station and is served directly by several bus lines at a bus stop on-site.&nbsp;

Exterior view of the Museum of forced conscription in Dudelange

Interesting information boards showcase the immediate post-war period

Interior view of the Regional Museum of forced conscription in Dudelange

: After liberation, the brave aid/helpers show reporters from the US Army the secret underground accommodation rooms/spaces 

Secret accommodations in retired/closed down ore mines

Underground emergency shelter for the forced conscripts

​​Regional Museum of Forced Conscription​ 

​​The museum provides a thorough thematic overview of the events of the Second World War in Luxembourg from the occupation by the German Wehrmacht on 10 May 1940. &nbsp;​Subjects which are presented within include: the severe destruction and evacuation of Düdelingen, the terror of the Nazi occupation, forced conscription, the general strike 1942, resistance movements' struggle for survival, deportations, and the concentration camps. Furthermore, it covers the imprisonment of civilians and Allied prisoners, to the liberation and the eventful post-war period.&nbsp;​After the war, compulsory military service was introduced in the Grand Duchy and in July 1945 the second infantry battalion was stationed in Dudelange for a few months. However, the museum's main focus is on the painful forced conscription into the Reich Labour Service and the German Wehrmacht.​A large number of moving archival images, documents, eyewitness accounts, objects, propaganda posters and war material illustrate the inhuman dilemma of these young men. Those at the time had to decide whether to comply with the conscription in order to protect their own families from reprisals, or to desert and face the death penalty.&nbsp;​A final section of the museum is dedicated to the commemoration and political demands of the forced conscripts in the post-war years to assert their rights. More than 30 panels vividly explain the various themes, and display cases show objects from the different armies involved in the conflict as well as military and personal memorabilia of forced recruits. &nbsp;​On 30 August 1986, the square next to the church in Düdelingen was inaugurated as the 'Forced Recruits Square’ with a memorial stone. The Regional Museum of&nbsp;'Forced Recruitment’ is located on the ground floor of the former ARBED administration villa (Aciéries Réunies de Burbach-Eich-Dudelange, in English: United Steelworks of Burbach-Eich-Dudelange). The building was declared a national monument in September 2018. ​The museum is only 300 metres from Dudelange railway station and is served directly by several bus lines at a bus stop on-site. Le musée offre un aperçu thématique complet des événements de la Seconde Guerre mondiale au Luxembourg depuis l'occupation par la Wehrmacht allemande le 10 mai 1940 . Les sujets présentés comprennent la destruction et l'évacuation de Düdelingen, la terreur de l'occupation nazie, la conscription forcée, la grève générale, la lutte des mouvements de résistance pour la survie, les déportations et les camps de concentration. Il couvre également l'emprisonnement de civils, les prisonniers alliés, la libération et la période mouvementée de l'après-guerre. Après la guerre, le service militaire obligatoire a été introduit au Grand-Duché et, en juillet 1945, le deuxième bataillon d'infanterie a été stationné à Dudelange pendant quelques mois. Cependant, le musée s'intéresse surtout à la douloureuse conscription forcée dans le Service du travail du Reich et dans la Wehrmacht allemande.Un grand nombre d'images d'archives émouvantes, de documents, de témoignages, d'objets, d'affiches de propagande et de matériel de guerre illustrent le dilemme inhumain de ces jeunes hommes. Ceux-ci devaient en effet décider s'ils se soumettaient à la conscription pour protéger leur famille des représailles, ou s'ils désertaient et risquaient la peine de mort.Une dernière section du musée est consacrée à la commémoration et aux revendications politiques des conscrits forcés dans les années d'après-guerre pour faire valoir leurs droits. Plus de 30 panneaux expliquent de manière vivante les différents thèmes et des vitrines présentent des objets des différentes armées impliquées dans le conflit ainsi que des souvenirs militaires et personnels des recrues forcées.Le 30 août 1986, la place située à côté de l'église a été inaugurée en tant que "Place des recrues forcées" avec une pierre commémorative. Le musée régional du recrutement forcé est situé au rez-de-chaussée de l'ancienne villa administrative de l'ARBED, qui a été déclarée monument national en septembre 2018.Le musée se trouve à seulement 300 mètres de la gare de Dudelange et est desservi directement par plusieurs lignes de bus à l'arrêt situé sur le site. Das Museum bietet einen umfassenden thematischen Überblick über die Ereignisse des Zweiten Weltkriegs in Luxemburg ab der Besetzung durch die deutsche Wehrmacht am 10. Mai 1940 . Es werden unter anderem folgende Themenbehandelt: die schwere Zerstörung und Evakuierung von Düdelingen, der Terror der Nazi-Besatzung, die Zwangseinberufung, der Generalstreik von 1942, der Überlebenskampf der Mitglieder der Widerstandsbewegungen, die Deportationen und die Konzentrationslager. Darüber hinaus geht es um die Inhaftierung von Zivilisten und alliierten Gefangenen, um die Befreiung des Landes und die bewegte Nachkriegszeit. Nach dem Krieg wurde im Großherzogtum die Wehrpflicht eingeführt und im Juli 1945 wurde das zweite Infanteriebataillon für einige Monate in Düdelingen stationiert. Das Hauptaugenmerk des Museums liegt jedoch auf der schmerzhaften Zwangseinberufung zum Reichsarbeitsdienst und zur deutschen Wehrmacht.Zahlreiche bewegende Archivbilder, Dokumente, Zeitzeugenberichte, Gegenstände, Propagandaplakate und Kriegsmaterial veranschaulichen das unmenschliche Dilemma der jungen Männer. Sie mussten sich entscheiden, ob sie der Einberufung Folge leisten wollten, um ihre eigenen Familien vor Repressalien zu schützen, oder ob sie desertieren und mit der Todesstrafe rechnen mussten.Der letzte Teil des Museums ist dem Gedenken und den politischen Forderungen der Zwangsverpflichteten in den Nachkriegsjahren zur Durchsetzung ihrer Rechte gewidmet. Mehr als 30 Tafeln erläutern anschaulich die verschiedenen Themen, und in Vitrinen sind Gegenstände der verschiedenen am Konflikt beteiligten Armeen sowie militärische und persönliche Erinnerungsstücke der Zwangsrekruten ausgestellt.Am 30. August 1986 wurde der Platz neben der Kirche in Düdelingen mit einem Gedenkstein als "Platz der Zwangsrekrutierten" eingeweiht. Das Regionalmuseum der Zwangsrekrutierung befindet sich im Erdgeschoss der ehemaligen ARBED-Verwaltungsvilla (Aciéries Réunies de Burbach-Eich-Dudelange, auf Deutsch: Vereinigte Stahlwerke von Burbach-Eich-Düdelingen). Das Gebäude wurde im September 2018 zum nationalen Denkmal erklärt.Das Regionalmuseum der Zwangsrekrutierung befindet sich nur 300 Meter vom Bahnhof Düdelingen entfernt und wird von mehreren Buslinien direkt an einer Haltestelle vor Ort angefahren. Het museum geeft een grondig thematisch overzicht van de gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog in Luxemburg vanaf de bezetting door de Duitse Wehrmacht op 10 mei 1940 . Onderwerpen die aan bod komen zijn onder andere de zware verwoesting en evacuatie van Düdelingen, de terreur van de nazi-bezetting, de gedwongen dienstplicht, de algemene staking, de strijd van verzetsbewegingen om te overleven, de deportaties en de concentratiekampen. Verder behandelt het de gevangenschap van burgers, geallieerde gevangenen, tot de bevrijding en de bewogen naoorlogse periode. Na de oorlog werd de dienstplicht ingevoerd in het Groothertogdom en in juli 1945 werd het tweede infanteriebataljon voor een paar maanden in Dudelange gestationeerd. Het museum richt zich echter vooral op de pijnlijke gedwongen dienstplicht voor de Rijksarbeidsdienst en de Duitse Wehrmacht.Een groot aantal aangrijpende archiefbeelden, documenten, ooggetuigenverslagen, voorwerpen, propagandaposters en oorlogsmateriaal illustreren het onmenselijke dilemma van deze jonge mannen. Zij moesten destijds beslissen of ze zich aan de dienstplicht zouden houden om hun eigen familie te beschermen tegen represailles, of dat ze zouden deserteren en de doodstraf tegemoet zouden zien.Een laatste deel van het museum is gewijd aan de herdenking en politieke eisen van de dienstplichtigen in de naoorlogse jaren om hun rechten te doen gelden. Meer dan 30 panelen geven een levendige uitleg van de verschillende thema's en vitrines tonen voorwerpen van de verschillende legers die bij het conflict betrokken waren en militaire en persoonlijke memorabilia van de dienstplichtigen.Op 30 augustus 1986 werd het plein naast de kerk met een gedenksteen ingehuldigd als het 'Plein van de Gedwongen Rekruten'. Het Regionaal Museum van de 'Gedwongen Rekruten' is gevestigd op de begane grond van de voormalige administratievilla van ARBED, die in september 2018 werd uitgeroepen tot nationaal monument.Het museum ligt op slechts 300 meter van het treinstation van Dudelange en wordt rechtstreeks bediend door verschillende buslijnen bij een bushalte ter plaatse.

 Regionaal Museum van de Dienstplicht  ​​Regional Museum of Forced Conscription​  Musée régional de la conscription forcée  Regionalmuseum der Zwangsrekrutierung 

After the war, the building became the seat of the association of the young people forced to serve in the German army. They believed that they also had been ‘deported’ from Luxembourg, thus the denomination of Memorial of Deportation.Inside the building an exhibition was installed in the 1990’s, showing mainly &nbsp;young men forcibly enrolled in the German army and 1,300 families that were forcibly resettled in Eastern Germany. It also includes information on the deportation of Jews from Luxembourg.On 31 August 1942, Gauleiter Gustav Simon introduced compulsory military service for young men born in 1920 to 1924 (later to 1927). The reaction of the Luxembourg people was to go on strike in order to protest against this war crime.As a retaliation against this, the Gauleiter created a court martial presided by the chief of the local Gestapo. This led to 20 strikers being arrested and sentenced to death. They were shot near the German concentration camp of Hinzert the day following their trial.In the following months some 10,200 young men were to be enrolled and the first train taking them to German barracks left Luxembourg (central railway station) on 18 October 1942. As the departure of the first train created an opportunity for new protests the Germans decided to have the trains depart from the railway station of Hollerich, or to direct trains from the North of the country directly to Germany.In September 1942 the Gauleiter decided to have all the families whom he thought ‘politically’ unreliable to be forcibly resettled in Eastern parts of Germany, mainly in Silesia. They were to be re-educated to become ‘good Nazi Germans’.From 1943 the families from where young men had not shown up when called upon or deserted from their units (about 3,510 out of 10,200) were to be sent from Luxembourg to Silesia as well. These camps included Leubus and Boberstein. Some 60 people did not survive.Among those who were enrolled into the German army, 2,752 were reported missing in action. Some 1,200 became prisoners of war in Russian camps, the most renowned being camp 188 near the city of Tambov. They returned to Luxembourg in late 1945.

The railway station of Hollerich today

Daily life in the camp of Boberstein in Silesia

Commemoration at the railway station of Hollerich in 2022

Departure of families forcibly resettled in Silesia

Departure of young men forcibly enrolled into the German army

Memorial of Deportation

After the war, the building became the seat of the association of the young people forced to serve in the German army. They believed that they also had been ‘deported’ from Luxembourg, thus the denomination of Memorial of Deportation.Inside the building an exhibition was installed in the 1990’s, showing mainly &nbsp;young men forcibly enrolled in the German army and 1,300 families that were forcibly resettled in Eastern Germany. It also includes information on the deportation of Jews from Luxembourg.On 31 August 1942, Gauleiter Gustav Simon introduced compulsory military service for young men born in 1920 to 1924 (later to 1927). The reaction of the Luxembourg people was to go on strike in order to protest against this war crime.As a retaliation against this, the Gauleiter created a court martial presided by the chief of the local Gestapo. This led to 20 strikers being arrested and sentenced to death. They were shot near the German concentration camp of Hinzert the day following their trial.In the following months some 10,200 young men were to be enrolled and the first train taking them to German barracks left Luxembourg (central railway station) on 18 October 1942. As the departure of the first train created an opportunity for new protests the Germans decided to have the trains depart from the railway station of Hollerich, or to direct trains from the North of the country directly to Germany.In September 1942 the Gauleiter decided to have all the families whom he thought ‘politically’ unreliable to be forcibly resettled in Eastern parts of Germany, mainly in Silesia. They were to be re-educated to become ‘good Nazi Germans’.From 1943 the families from where young men had not shown up when called upon or deserted from their units (about 3,510 out of 10,200) were to be sent from Luxembourg to Silesia as well. These camps included Leubus and Boberstein. Some 60 people did not survive.Among those who were enrolled into the German army, 2,752 were reported missing in action. Some 1,200 became prisoners of war in Russian camps, the most renowned being camp 188 near the city of Tambov. They returned to Luxembourg in late 1945. Après la guerre, le bâtiment devint le siège de l'association des jeunes gens contraints de servir dans l'armée allemande. Ils pensaient qu'ils avaient également été "déportés" du Luxembourg, d'où la dénomination de Mémorial de la Déportation.À l'intérieur du bâtiment, une exposition a été installée dans les années 1990, montrant principalement des jeunes gens enrôlés de force dans l'armée allemande et 1 300 familles qui ont été réinstallées de force en Allemagne de l'Est. Elle comprend également des informations sur la déportation des Juifs du Luxembourg.Le 31 août 1942, le Gauleiter Gustav Simon introduit le service militaire obligatoire pour les jeunes hommes nés entre 1920 et 1924 (plus tard jusqu'en 1927). Le peuple luxembourgeois réagit en se mettant en grève pour protester contre ce crime de guerre.En représailles, le Gauleiter crée une cour martiale présidée par le chef de la Gestapo locale. Vingt grévistes sont alors arrêtés et condamnés à mort. Ils sont fusillés près du camp de concentration allemand de Hinzert le lendemain de leur procès.Dans les mois qui suivent, quelque 10 200 jeunes gens sont enrôlés et le premier train les emmenant dans les casernes allemandes quitte Luxembourg (gare centrale) le 18 octobre 1942. Comme le départ du premier train donne lieu à de nouvelles protestations, les Allemands décident de faire partir les trains de la gare de Hollerich, ou de diriger les trains du nord du pays directement vers l'Allemagne.En septembre 1942, le Gauleiter décide de réinstaller de force dans les régions orientales de l'Allemagne, principalement en Silésie, toutes les familles qu'il juge "politiquement" peu fiables. Elles doivent être rééduquées pour devenir de "bons Allemands nazis".À partir de 1943, les familles dont les jeunes hommes ne s'étaient pas présentés à l'appel ou avaient déserté de leur unité (environ 3 510 sur 10 200) devaient également être envoyées du Luxembourg vers la Silésie. Il s'agit notamment des camps de Leubus et de Boberstein. Une soixantaine de personnes n'ont pas survécu.Parmi ceux qui sont enrôlés dans l'armée allemande, 2 752 sont portés disparus au combat. Environ 1 200 d'entre eux sont faits prisonniers de guerre dans des camps russes, le plus connu étant le camp 188 près de la ville de Tambov. Ils rentrent au Luxembourg fin 1945. Na de oorlog werd het gebouw de zetel van de vereniging van jongeren die gedwongen werden om in het Duitse leger te dienen. Zij geloofden dat zij ook uit Luxemburg waren 'gedeporteerd', vandaar de naam Deportatiemonument.In het gebouw werd in de jaren 1990 een tentoonstelling ingericht met voornamelijk jonge mannen die onder dwang dienst namen in het Duitse leger en 1300 gezinnen die onder dwang werden hervestigd in Oost-Duitsland. Er is ook informatie te zien over de deportatie van Joden uit Luxemburg.Op 31 augustus 1942 stelde Gauleiter Gustav Simon de dienstplicht in voor jonge mannen geboren tussen 1920 en 1924 (later tot 1927). De reactie van het Luxemburgse volk was een staking om te protesteren tegen deze oorlogsmisdaad.Als vergelding hiervoor riep de Gauleiter een krijgsraad in het leven die voorgezeten werd door de chef van de lokale Gestapo. Dit leidde ertoe dat 20 stakers werden gearresteerd en ter dood veroordeeld. Ze werden de dag na hun proces doodgeschoten in de buurt van het Duitse concentratiekamp Hinzert.In de daaropvolgende maanden zouden ongeveer 10.200 jonge mannen worden ingeschreven en de eerste trein die hen naar de Duitse kazernes bracht, vertrok op 18 oktober 1942 vanuit Luxemburg (centraal station). Omdat het vertrek van de eerste trein nieuwe protesten opriep, besloten de Duitsers om de treinen te laten vertrekken vanaf het station van Hollerich of om treinen uit het noorden van het land rechtstreeks naar Duitsland te laten rijden.In september 1942 besloot de Gauleiter om alle families die hij 'politiek' onbetrouwbaar achtte onder dwang te hervestigen in Oost-Duitsland, voornamelijk in Silezië. Ze moesten worden heropgevoed tot 'goede nazi-Duitsers'.Vanaf 1943 werden ook de gezinnen waarvan jonge mannen niet waren komen opdagen toen ze werden opgeroepen of deserteerden uit hun eenheden (ongeveer 3.510 van de 10.200) vanuit Luxemburg naar Silezië gestuurd. Tot deze kampen behoorden Leubus en Boberstein. Ongeveer 60 mensen overleefden het niet. Van degenen die in het Duitse leger werden ingelijfd, werden er 2.752 als vermist opgegeven. Ongeveer 1.200 werden krijgsgevangen gemaakt in Russische kampen, waarvan kamp 188 bij de stad Tambov het bekendst was. Ze keerden eind 1945 terug naar Luxemburg.