English Air Marshal, Sir Arthur T. Harris, who had taken office in February, wanted to break the morale of the German population by submitting them to scorching bombardments in the hearts of German cities. It was through this that he 'earned' the nickname Bomber Harris.&nbsp;Departing from Brighton Air Base at around 20:00, Wellington Z1212 was the last of a squadron of Australian aircrafts. Sat in the front in the nose turret of the plane was bomb aimer, Horatio Munckton. He had two machine guns at his disposal should a fighter plane appear in front of him, and would also discharge the more than 800 incendiary bombs. In case of emergency, he would also act as second pilot.&nbsp;&nbsp;Munckton had replaced regular bomber Johnsen, who was sick back at the air base. Needless to say, he was on extra alert now that they were the last aircraft to be potential prey for German fighter planes. What he didn't know, however, was that over the eastern Netherlands a formidable night fighter was looking for prey: Oberleutnant Lüttje. Within a few months, Lüttje would become Staffel Captain of his own group of fighters and receive the coveted Knight's Cross.&nbsp;“Soon, at 14,000 feet, we were detected and fired upon by two night fighters. A rain of bullets rumbled through our aircraft and destroyed the hydraulic system, preventing us from turning our turrets. So we couldn't fire back either.&nbsp;We dove steeply into a cloud at 7,000 feet, after which pilot Kim ordered me to leave the turret and assist him. I could see from the fuel gauge how much fuel we were losing. To make the plane as light as possible, we immediately dropped our bombs and began the return journey. Our navigator Jarrett had been wounded in the face by a shell splinter. I left my position and put an emergency bandage around his head.&nbsp;At that moment, I saw grenade explosions at the level of my foot and the plane plunged straight down. Apparently Kim was no longer in control of the plane. I could not get in touch with the cockpit: the intercom was no longer working. I opened the escape hatch by my foot and wriggled through the narrow opening. Almost immediately, I was caught by the passing airstream and within a few seconds hung wildly shaking under my parachute.&nbsp;I heard a huge explosion from the plane as I made a fairly soft landing at about the same time. As I watched the wreckage burn out a short distance away, I realised I had made it out alive and suddenly felt intensely grateful.” - Munckton in an interview in 1992.Text: Hugo van den Ende&nbsp; Research: Stefan Hendriks&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

Crew Wellington Z1212 

Oberleutnant Lüttje

Horatio Munckton

Truthful representation of the Wellington Z1212 -  

Wellington Z1212 

Sgt. Munckton as a pow (back row, second from left) - 

Sgt. Munckton as a pow (back row, second from left)

Lucky accident 

English Air Marshal, Sir Arthur T. Harris, who had taken office in February, wanted to break the morale of the German population by submitting them to scorching bombardments in the hearts of German cities. It was through this that he 'earned' the nickname Bomber Harris.&nbsp;Departing from Brighton Air Base at around 20:00, Wellington Z1212 was the last of a squadron of Australian aircrafts. Sat in the front in the nose turret of the plane was bomb aimer, Horatio Munckton. He had two machine guns at his disposal should a fighter plane appear in front of him, and would also discharge the more than 800 incendiary bombs. In case of emergency, he would also act as second pilot.&nbsp;&nbsp;Munckton had replaced regular bomber Johnsen, who was sick back at the air base. Needless to say, he was on extra alert now that they were the last aircraft to be potential prey for German fighter planes. What he didn't know, however, was that over the eastern Netherlands a formidable night fighter was looking for prey: Oberleutnant Lüttje. Within a few months, Lüttje would become Staffel Captain of his own group of fighters and receive the coveted Knight's Cross.&nbsp;“Soon, at 14,000 feet, we were detected and fired upon by two night fighters. A rain of bullets rumbled through our aircraft and destroyed the hydraulic system, preventing us from turning our turrets. So we couldn't fire back either.&nbsp;We dove steeply into a cloud at 7,000 feet, after which pilot Kim ordered me to leave the turret and assist him. I could see from the fuel gauge how much fuel we were losing. To make the plane as light as possible, we immediately dropped our bombs and began the return journey. Our navigator Jarrett had been wounded in the face by a shell splinter. I left my position and put an emergency bandage around his head.&nbsp;At that moment, I saw grenade explosions at the level of my foot and the plane plunged straight down. Apparently Kim was no longer in control of the plane. I could not get in touch with the cockpit: the intercom was no longer working. I opened the escape hatch by my foot and wriggled through the narrow opening. Almost immediately, I was caught by the passing airstream and within a few seconds hung wildly shaking under my parachute.&nbsp;I heard a huge explosion from the plane as I made a fairly soft landing at about the same time. As I watched the wreckage burn out a short distance away, I realised I had made it out alive and suddenly felt intensely grateful.” - Munckton in an interview in 1992.Text: Hugo van den Ende&nbsp; Research: Stefan Hendriks Der englische Luftmarschall Sir Arthur T. Harris, der im Februar sein Amt antrat, wollte die Moral der deutschen Bevölkerung brechen, indem er sie mit sengenden Bombenangriffen im Herzen der deutschen Städte leiden ließ. Damit "verdiente" er sich den Spitznamen Bomber Harris.&nbsp;Von der Brighton Air Base aus startet Wellington Z1212 gegen 20.00 Uhr als letzte einer Staffel australischer Piloten.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Vorne im Bugturm sitzt der Bombenleger Horatio Munckton. Ihm stehen zwei Maschinengewehre zur Verfügung, falls ein Kampfflugzeug vor ihm auftaucht, und er wird auch die mehr als 800 Brandbomben abwerfen; im Notfall fungiert er als zweiter Pilot.&nbsp; &nbsp;Muncton ersetzt den regulären Bomber Johnsen, der krank auf dem Luftwaffenstützpunkt geblieben ist. Es versteht sich von selbst, dass er in höchster Alarmbereitschaft ist, denn sie sind die letzten Flugzeuge, die für die deutschen Jäger in Frage kommen. Was er nicht weiß: Über den östlichen Niederlanden ist ein gewaltiger Nachtjäger auf der Suche nach Beute: Oberleutnant Lüttje, der in wenigen Monaten Staffelkapitän seiner eigenen Jagdstaffel werden und das begehrte Ritterkreuz erhalten könnte.&nbsp;Bald wurden wir in 14.000 Fuß Höhe von zwei Nachtjägern entdeckt und beschossen. Ein Kugelregen donnerte durch unser Flugzeug und zerstörte das Hydrauliksystem, so dass wir unsere Geschütztürme nicht mehr drehen konnten. So konnten wir auch nicht mehr zurückschießen.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Wir stürzten bei 7.000 Fuß steil in eine Wolke, woraufhin Pilot Kim mir befahl, den Turm zu verlassen und ihm zu helfen. Ich konnte an der Treibstoffanzeige sehen, wie viel Treibstoff wir verloren. Um das Flugzeug so leicht wie möglich zu machen, warfen wir sofort unsere Bomben ab und traten den Rückflug an. Unser Navigator Jarret war durch einen Granatsplitter im Gesicht verwundet worden. Ich verließ meine Position und legte ihm einen Notverband um den Kopf.&nbsp;In diesem Moment sah ich Granatenexplosionen in Höhe meines Fußes und das Flugzeug stürzte geradewegs nach unten. Offenbar hatte Kim nicht mehr die Kontrolle über das Flugzeug. Ich konnte keinen Kontakt mit dem Cockpit aufnehmen: Die Sprechanlage funktionierte nicht mehr. Ich öffnete die Notluke mit dem Fuß und schlängelte mich durch die enge Öffnung. Fast augenblicklich wurde ich von der vorbeiziehenden Luftströmung erfasst und hing in wenigen Sekunden wild zuckend unter meinem Fallschirm.&nbsp; Ich hörte eine gewaltige Explosion aus dem Flugzeug, während ich etwa zur gleichen Zeit eine relativ sanfte Landung machte.&nbsp; Als ich sah, wie das Wrack ein Stück weiter ausbrannte, wurde mir klar, dass ich es lebend rausgeschafft hatte, und ich empfand plötzlich große Dankbarkeit. (sagte Munckton 1992 in einem Interview)&nbsp;Text: Hugo van den Ende&nbsp; Recherche: Stefan Hendriks&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; De in februari aangetreden Engelse luchtmaarschalk Sir Arthur T. Harris wil het moreel van de Duitse bevolking breken door hen hevig te laten lijden met verzengende bombardementen in het hart van Duitse steden. Hij ‘verdiende’ daarmee de bijnaam Bomber Harris.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Vanaf vliegbasis Brighton vertrekt rond 20.00h Wellington Z1212 als laatste van een squadron Australische vliegers.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Voorin in de neuskoepel zit bommenrichter Horatio Munckton. Hij heeft twee mitrailleurs ter beschikking mocht er voor hem een jachtvliegtuig opduiken en hij zal tevens de meer dan 800 brandbommen lozen; in geval van nood fungeert hij als tweede piloot. &nbsp;Munckton vervangt vaste bommenwerper Johnsen, die ziek op de luchtmachtbasis achtergebleven is. Vanzelfsprekend is hij extra alert nu ze als laatste vliegtuig een mogelijke prooi vormen voor Duitse jagers. Wat hij niet weet is dat boven Oost-Nederland een geduchte nachtjager op zoek is naar een prooi: Oberleutnant Lüttje, die binnen een paar maanden Staffelkapitein zal worden van z’n eigen groep jagers en het felbegeerde Ridderkruis mag ontvangen.&nbsp;&nbsp;“Al gauw werden we op 14.000 voet door twee nachtjagers ontdekt en beschoten. Een regen van kogels roffelde door ons vliegtuig en vernietigde het hydraulisch systeem, waardoor we onze geschutskoepels niet meer konden draaien. We konden dus ook niet meer terugschieten.&nbsp;&nbsp;&nbsp;We doken met een steile duik in een wolk op 7.000 voet, waarna piloot Kim me de opdracht gaf om de geschutskoepel te verlaten en hem te assisteren. Ik zag aan de brandstofmeter hoeveel&nbsp; brandstof we verloren. Om het vliegtuig zo licht mogelijk te maken, dropten we onmiddellijk onze bommen en begonnen aan de terugreis. Onze navigator Jarrett was door een granaatsplinter in het gezicht gewond geraakt. Ik verliet mijn positie en legde een noodverband om zijn hoofd.&nbsp;Op dat moment zag ik granaatexplosies ter hoogte van mijn voet en het vliegtuig dook recht omlaag. Schijnbaar had Kim de kist niet meer onder controle. Ik kreeg geen contact met de cockpit: de intercom werkte niet meer. Ik opende het ontsnappingsluik bij mijn voet en wurmde me door de smalle opening. Vrijwel meteen werd ik door de voorbijrazende luchtstroom gegrepen en hing in een paar seconden wild schokkend onder mijn parachute.&nbsp;Ik hoorde een enorme explosie van het vliegtuig, terwijl ik zo’n beetje op hetzelfde moment een redelijk zachte landing maakte.&nbsp; Toen ik zag hoe het wrak even verderop uitbrandde, realiseerde ik me dat ik het er levend vanaf had gebracht en voelde me ineens intens dankbaar.” - aldus Munckton in een interview in 1992.&nbsp;tekst: Hugo van den Ende&nbsp; research: Stefan Hendriks&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

 Glücklicher Unfall     Geluk bij een ongeluk  Lucky accident 

The day before, the large-scale liberation operation Cannonshot had commenced. In the middle of the night, Lieutenant Colonel Donald Alexander ("Don") Mackenzie and his men were loaded into Buffaloes at the Veerweg in Gorssel and ferried across the IJssel on April 12. Once on the western bank, Mackenzie directed his men northward towards Steenenkamer and De Hoven, while another company headed towards Wilp. The 30-year-old Mackenzie felt a tremendous responsibility for his men, especially when sending them into battle. In a conversation with his battalion intelligence officer, Lieutenant Jack Pickering, he expressed that this might be the last operation of his regiment.After intense artillery fire from the Germans, the Canadians moved along both sides of the 2.5-meter-high dike towards the forest on the Wilpsedijk. A third group followed behind a Sherman tank, which moved slowly along the dike to keep pace with the leading platoons. The Germans were so focused on the tank that they were taken by surprise when the infantry stormed the forest at two o'clock in the afternoon and drove them out. At the same time, another company led by Major George Beal became bogged down just before an intersection near Twello. Beal crawled across flat terrain to reach the forward troops and relay the coordinates of German cannons to headquarters, as radio communications were generally poor. A surprise attack followed, and the Germans hastily retreated. Several Germans were killed, others abandoned their weapons, and fled for their lives.Meanwhile, concerned about the lack of communication, Mackenzie decided to assess the situation himself and relocate his headquarters. Shortly before three o'clock, Mackenzie and Pickering set off in a jeep to find a new location east of Wilp. Along the way, they passed tanks under fire. Pickering wanted to remove Mackenzie from the firing, but Mackenzie asked Captain Bill Leadbeater to establish contact with his tanks.While Mackenzie consulted the map next to the Sherman tanks to locate the companies, a grenade suddenly exploded next to them at exactly three o'clock. Pickering was critically wounded, and Mackenzie died within seconds from internal injuries. Mackenzie's death was a significant blow to the regiment amidst an ongoing attack. Major Counsell happened to be present at the tactical headquarters at that moment and was briefed by the injured Pickering about the status of the fighting. "It was a tremendous support. He refused to be evacuated to the Regimental Aid Post and insisted on staying with me until everything was under control," said Counsell. Nonetheless, they succeeded in liberating De Hoven and Steenenkamer.Mackenzie was posthumously awarded the Distinguished Service Order (DSO) and the American Distinguished Service Cross (DSC).&nbsp;

Lieutenant Colonel Donald Alexander MacKenzie.

D. MacKenzie

Wedding Lieutenant Colonel Donald Alexander MacKenzie.

The death of Lieutenant Colonel Don Mackenzie

The day before, the large-scale liberation operation Cannonshot had commenced. In the middle of the night, Lieutenant Colonel Donald Alexander ("Don") Mackenzie and his men were loaded into Buffaloes at the Veerweg in Gorssel and ferried across the IJssel on April 12. Once on the western bank, Mackenzie directed his men northward towards Steenenkamer and De Hoven, while another company headed towards Wilp. The 30-year-old Mackenzie felt a tremendous responsibility for his men, especially when sending them into battle. In a conversation with his battalion intelligence officer, Lieutenant Jack Pickering, he expressed that this might be the last operation of his regiment.After intense artillery fire from the Germans, the Canadians moved along both sides of the 2.5-meter-high dike towards the forest on the Wilpsedijk. A third group followed behind a Sherman tank, which moved slowly along the dike to keep pace with the leading platoons. The Germans were so focused on the tank that they were taken by surprise when the infantry stormed the forest at two o'clock in the afternoon and drove them out. At the same time, another company led by Major George Beal became bogged down just before an intersection near Twello. Beal crawled across flat terrain to reach the forward troops and relay the coordinates of German cannons to headquarters, as radio communications were generally poor. A surprise attack followed, and the Germans hastily retreated. Several Germans were killed, others abandoned their weapons, and fled for their lives.Meanwhile, concerned about the lack of communication, Mackenzie decided to assess the situation himself and relocate his headquarters. Shortly before three o'clock, Mackenzie and Pickering set off in a jeep to find a new location east of Wilp. Along the way, they passed tanks under fire. Pickering wanted to remove Mackenzie from the firing, but Mackenzie asked Captain Bill Leadbeater to establish contact with his tanks.While Mackenzie consulted the map next to the Sherman tanks to locate the companies, a grenade suddenly exploded next to them at exactly three o'clock. Pickering was critically wounded, and Mackenzie died within seconds from internal injuries. Mackenzie's death was a significant blow to the regiment amidst an ongoing attack. Major Counsell happened to be present at the tactical headquarters at that moment and was briefed by the injured Pickering about the status of the fighting. "It was a tremendous support. He refused to be evacuated to the Regimental Aid Post and insisted on staying with me until everything was under control," said Counsell. Nonetheless, they succeeded in liberating De Hoven and Steenenkamer.Mackenzie was posthumously awarded the Distinguished Service Order (DSO) and the American Distinguished Service Cross (DSC).&nbsp; Am 12. April 1945 überqueren kanadische Infanteristen, darunter das berühmte 48th Highlanders Regiment, den IJssel. Unter ihnen befindet sich auch Don Mackenzie, ein ehemaliger Bankangestellter aus Toronto, der während der Kriegsjahre zum Lieutenant Colonel aufgestiegen ist. Auf der Westseite beginnt der Kampf gegen die hartnäckig verteidigenden Deutschen. Einen Tag zuvor hatte die groß angelegte Befreiungsoperation Cannonshot begonnen. In der Mitte der Nacht werden Lieutenant Colonel Donald Alexander ("Don") Mackenzie und seine Männer am Veerweg in Gorssel in Buffalos verladen und am 12. April über den IJssel gefahren. Nachdem sie auf der westlichen Seite angekommen sind, schickt Mackenzie seine Männer nach Norden in Richtung Steenenkamer und De Hoven, während eine andere Kompanie nach Wilp geht.Der 30-jährige Mackenzie fühlt eine enorme Verantwortung für seine Männer, besonders wenn er sie in den Kampf schickt. In einem Gespräch mit seinem Bataillons-Nachrichtenoffizier, Leutnant Jack Pickering, drückte er aus, dass dies möglicherweise die letzte Operation seines Regiments sein könnte. Nach intensivem Artilleriefeuer der Deutschen bewegen sich die Kanadier entlang beider Seiten des 2,5 Meter hohen Deichs auf den Wald am Wilpsedijk zu. Eine dritte Gruppe folgt einem Sherman-Panzer, der langsam auf dem Deich fährt, um mit den führenden Trupps Schritt zu halten. Die Deutschen waren so auf den Panzer konzentriert, dass sie überrascht waren, als die Infanterie um zwei Uhr nachmittags den Wald stürmte und sie vertrieb.Zur gleichen Zeit blieb eine andere Kompanie unter der Führung von Major George Beal kurz vor einer Kreuzung bei Twello stecken. Beal kroch über flaches Gelände, um zu den vorderen Truppen zu gelangen, und übermittelte die Koordinaten der deutschen Kanonen an das Hauptquartier, da die Funkverbindungen im Allgemeinen schlecht waren. Ein Überraschungsangriff folgte, und die Deutschen zogen sich hastig zurück. Mehrere Deutsche wurden getötet, andere ließen ihre Waffen zurück und flohen um ihr Leben. In der Zwischenzeit, besorgt über den Mangel an Kommunikation, beschließt Mackenzie, die Situation selbst zu beurteilen und sein Hauptquartier zu verlegen.Kurz vor drei Uhr machen sich Mackenzie und Pickering in einem Jeep auf den Weg, um östlich von Wilp einen neuen Standort zu finden. Unterwegs passierten sie Panzer unter Beschuss. Pickering wollte Mackenzie aus dem Feuer holen, aber Mackenzie bat Kapitän Bill Leadbeater, Kontakt mit seinen Panzern aufzunehmen. Während Mackenzie neben den Sherman-Panzern die Karte konsultierte, um die Kompanien zu lokalisieren, explodierte um genau drei Uhr plötzlich eine Granate neben ihnen. Pickering wurde schwer verwundet und Mackenzie starb innerhalb von Sekunden an inneren Verletzungen.Mackenzies Tod war ein schwerer Schlag für das Regiment mitten in einem laufenden Angriff. Major Counsell war zu diesem Zeitpunkt zufällig am taktischen Hauptquartier anwesend und wurde von dem verletzten Pickering über den Stand der Kämpfe informiert. „Es war eine enorme Unterstützung. Er weigerte sich, zur Regimental Aid Post evakuiert zu werden, und bestand darauf, bei mir zu bleiben, bis alles unter Kontrolle war“, sagte Counsell. Dennoch gelang es ihnen, De Hoven und Steenenkamer zu befreien.Mackenzie wurde posthum das Distinguished Service Order (DSO) und das amerikanische Distinguished Service Cross (DSC) verliehen.&nbsp; Een dag eerder is de grootschalige bevrijdingsoperatie Cannonshot van start gegaan. Halverwege de nacht worden luitenant-kolonel Donald Alexander (‘Don’) Mackenzie en zijn mannen aan de Veerweg in Gorssel in Buffalo’s geladen en de IJssel overgevaren op 12 april.&nbsp;Eenmaal op de westoever stuurt Mackenzie zijn mannen noordwaarts richting Steenenkamer en De Hoven. Een andere compagnie gaat richting Wilp. De 30-jarige Mackenzie voelt een enorme verantwoordelijkheid voor zijn mannen, zeker wanneer hij hen de strijd instuurt. In een gesprek met zijn bataljons-inlichtingenofficier luitenant Jack Pickering geeft hij aan dat dit wellicht de laatste operatie van zijn regiment kan zijn.Na intens artillerievuur van de Duitsers trekken de Canadezen langs weerszijden van de 2,5 meter hoge dijk richting het bos aan de Wilpsedijk. Een derde groep loopt achter een Sherman-tank aan die langzaam op de dijk rijdt om gelijke tred te houden met de voorste pelotons. De Duitsers zijn zo gefocust op de tank dat ze worden verrast als de infanteristen om twee uur ‘s middags het bos bestormen en hen verdrijven. Op hetzelfde ogenblik loopt een andere compagnie onder leiding van majoor George Beal net voor een kruispunt voor Twello vast.&nbsp; Beal kruipt een vlak terrein over om bij de voorste troepente komen en de coördinaten van Duitse kanonnen door te geven aan het hoofdkwartier. Over het algemeen zijn de radioverbindingen namelijk slecht. Er volgt een verrassingsaanval en de Duitsers trekken zich haastig terug. Verschillende Duitsers komen om, anderen laten hun wapens achter en rennen voor hun leven.Ondertussen besluit Mackenzie, ongerust door het gebrek aan communicatie, zelf polshoogte te gaan nemen bij de gevechten en zijn hoofdkwartier te verplaatsen. Iets voor drieën vertrekken Mackenzie en Pickering per jeep om ten oosten van Wilp een nieuwe locatie te zoeken. Onderweg komen ze langs tanks die worden beschoten. Pickering wil Mackenzie bij de beschietingen weghalen, maar Mackenzie vraagt kapitein Bill Leadbeater om contact te maken met zijn tanks.Terwijl Mackenzie naast de Sherman-tanks de kaart raadpleegt om de compagnieën te situeren, ontploft om exact drie uur plotseling een granaat naast hen. Pickering raakt zwaargewond. Mackenzie sterft binnen enkele seconden aan interne verwondingen. De dood van Mackenzie is een grote schok voor het regiment dat middenin een aanval zit. Majoor Counsell blijkt net op dat moment aanwezig te zijn op het tactisch hoofdkwartier en wordt door de gewonde Pickering bijgepraat over de stand van de gevechten. ‘Het was een geweldige steun. Hij weigerde geëvacueerd te worden naar de Regimental Aid Post en stond erop dat hij bij mij kon blijven tot alles onder controle was,' aldus Counsell. Het lukt toch om De Hoven en Steenenkamer te bevrijden.Mackenzie krijgt postuum de Distinguished Service Order (DSO) en het Amerikaanse Distinguished Service Cross&nbsp;(DSC).&nbsp;

 Der Tod von Lieutenant Colonel Don Mackenzie De dood van luitenant-kolonel Don Mackenzie The death of Lieutenant Colonel Don Mackenzie

On September 5 and 6, the Germans had already evacuated the 'Konzentrationslager Herzogenbusch' in the Vught. This is the only SS camp outside Nazi Germany, where between January 1943 and September 1944, over 31,000 people were detained, including 12,000 Jews, political prisoners, resistance fighters, Jehovah's Witnesses, hostages, criminals and so-called 'a-socials', vagrants and black marketeers. In the months prior to the evacuation, the SS executed 329 prisoners.Despite persistent rumours the Allies are coming, there will be more than a month of shelling, anxious nights in shelters and fierce battles before Vught is finally liberated on October 26, 1944.

Air Armada above Vught

On September 5 and 6, the Germans had already evacuated the 'Konzentrationslager Herzogenbusch' in the Vught. This is the only SS camp outside Nazi Germany, where between January 1943 and September 1944, over 31,000 people were detained, including 12,000 Jews, political prisoners, resistance fighters, Jehovah's Witnesses, hostages, criminals and so-called 'a-socials', vagrants and black marketeers. In the months prior to the evacuation, the SS executed 329 prisoners.Despite persistent rumours the Allies are coming, there will be more than a month of shelling, anxious nights in shelters and fierce battles before Vught is finally liberated on October 26, 1944.Tourist information Helvoirtse weg. In the church car park (before the junction with Taalstraat). GPS code: 51° 39' 39.6"N 5° 17' 54.5994"E Der deutsche Besatzer hatte das “Konzentrationslager Herzogenbusch”, dass in der Gemeinde Vught lag, bereits am 5. und 6. September enträumt. In diesem SS Lager, das einzige außerhalb Deutschlands, befanden sich in der Zeit vom Januar 1943 bis September 1944 über 31.000 Menschen in Haft. Unter ihnen waren 12.000 Juden, politische Häftlinge, Widerstandskämpfer, Zeugen Jehovas, Geiseln, Kriminelle, sogenannte ‘asoziale Elemente’, Landstreicher und Schwarzhändler. In den Monaten vor der Enträumung hatte die SS 329 Gefangene exekutiert.
Trotz ständiger Gerüchte über die Ankunft der Alliierten erleidet Vught noch über einen Monat Artilleriebeschuss, ängstliche Nächte in Schutzkellern und schwere Kämpfe, bevor die Stadt am 26. Oktober 1944 endlich befreit wird.&#13;
&#13;
 &#13;
 &#13;
 &#13;
 Touristische Informationen&#13;
 &#13;
 Helvoirtse weg, am Parkplatz der Kirche (fuer die Kreuzung mit der Taalstraat) GPS Kode: 51° 39' 39.6"N 5° 17' 54.5994"E&#13;
 &#13;
 &#13; Met het oprukken van de geallieerde troepen in noordelijke richting, verwachten de inwoners van Vught begin september 1944 elk moment hun bevrijders. Als op 17 september een onvoorstelbaar grote luchtvloot over Vught komt wordt die verwachting alleen maar groter. Ook de volgende dag passeert een indrukwekkende luchtarmada, kennelijk onderweg naar doelen die verderop liggen.Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a href="http://webshop.visitbrabant.com" rel="noopener noreferrer" target="_blank">webshop.visitbrabant.com</a>Toeristische informatie Helvoirtse weg, op het parkeerterrein van de kerk (voor de kruising met de taalstraat) GPS code: 51° 39' 39.6"N 5° 17' 54.5994"E

 Air Armada above Vught Luftarmada über Vught Luchtarmada boven Vught

Operation Market Garden came to a standstill in September. During the winter of 1944/1945, the frontline had reached the Dutch-German border but was making little progress, with the fighting pushing it just a metre at a time. On the Allied side, the deployment of equipment and the dedication from the men were tremendously high. This required efficient organisation and support for the troops on the frontline from the air force. This need for air support was the reason why Allies constructed airfields in the liberated areas behind the frontline following the Normandy Landings on 6th June 1944.
These new airfields enabled the Allies to move troops more quickly, and gave them a place to station their fighter planes. At the end of December 1944, the Royal Engineers and Pioneer Corps were ordered to build B.89 here, in Mill: the 89th airfield to be constructed after D-Day.
When it became clear that there was going to be a large allied offensive in the area along the Dutch-German border in February 1945, the completion date for the airfield in Mill was brought forward. This gave the men only a matter of a few weeks to construct this enormous airfield, with the harsh winter weather to contend with as well. The beginning of February marked the start of these large allied offensives: their 8th February deadline?&#13;
&#13;
 &#13;

A race against the clock

Die Operation Market Garden ist im September ins Stocken geraten. Im Winter 1944/1945 verlief die Front durch die deutsch-niederländische Grenzregion und oftmals musste Meter um Meter erkämpft werden. Der Einsatz von Soldaten und Material aufseiten der Alliierten war ungeheuer hoch und musste möglichst effizient organisiert werden. Durch den Einsatz von Jagdbombern sollten die Truppen an der Front unterstützt werden.
Daher legten die Alliierten seit den Landungen in der Normandie am 6. Juni 1944 in den befreiten Gebieten so schnell wie möglich gleich hinter der Front Flugplätze an. Auf diese Weise konnten sie zügig Truppen verlegen und Kampfflugzeuge stationieren. Ende Dezember 1944 erhielten die Männer der Royal Engineers und des Pioneer Corps den Auftrag, hier in Mill den Flugplatz B.89 zu bauen: den 89. Flugplatz nach D-Day.
Als feststeht, dass im Februar 1945 eine große alliierte Offensive an der deutsch- niederländischen Grenze stattfinden soll, wird der Termin für die Fertigstellung des Flugplatzes vorverlegt. In nur wenigen Wochen müssen die Männer einen riesigen Flugplatz aus dem Boden stampfen, obwohl dies wegen der winterlichen Witterungsbedingungen fast unmöglich erscheint. Anfang Februar sollen die großen Offensiven, Operation Veritable und Operation Grenade, beginnen. Wird es den Männern gelingen, am 8. Februar fertig zu sein?&#13;
&#13;
 &#13; Operatie Market Garden is in september vastgelopen. De frontlinie kwam in de winter van 1944-1945 in het Nederlands-Duitse grensgebied te liggen en er moest vaak meter voor meter gestreden worden. De inzet van mankracht en materieel aan de kant van de Geallieerden was enorm hoog en dat moest allemaal zo efficiënt mogelijk georganiseerd worden. Troepen aan de frontlinie moesten worden ondersteund door militaire luchtsteun.De geallieerden leggen daarom al vanaf de landingen in Normandië op 6 juni 1944, zo snel mogelijk vliegvelden aan direct achter de frontlinie in bevrijd gebied. Dat stelde hen in staat om snel troepen te verplaatsen en om gevechtsvliegtuigen te stationeren. Eind december 1944 krijgen de mannen van de Royal Engineers en het Pioneer Corps hier in Mill opdracht voor de bouw van B.89, het 89ste vliegveld na D-Day.Wanneer duidelijk wordt dat er in februari 1945 een groot geallieerd offensief aan de Nederlands-Duitse grens zal plaatsvinden wordt de opleverdatum van het vliegveld naar voren verschoven. In slechts enkele weken moeten de mannen een enorm vliegveld uit de grond stampen. De winter speelt hen echter vreselijk parten. Begin februari zullen de grote offensieven, operatie Veritable en Operatie Grenade, van start gaan. Zal het hen lukken om 8 februari klaar te zijn?Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a href="http://webshop.visitbrabant.com" rel="noopener noreferrer" target="_blank">webshop.visitbrabant.com</a>

 ‘Ein Wettrennen gegen die Uhr!’ Een race tegen de klok

Dutch underground organisations covertly gathered information about the German defences. Huib Toebak and Eduard Janssens from Zwaluwe had drawn up an intelligence report about the defences at Moerdijk. Their intention was to hand over this report with a map to the first Allied officer they would encounter in Zwaluwe. Until then, the report was hidden behind a loose brick in the attic of the school.
On the 5th of November 1944, the Polish liberators from the 1st Polish Armoured Division approached the Goverde cafe. While many villagers hunkered in shelters awaiting the end of the fighting, Eduard Janssens set off and handed over the report to a Polish officer. The Poles thought there were no more German troops in Hooge Zwaluwe but Eduard Janssens discovered their positions and warned the Poles in advance. A fierce battle then raged for a half-day in the streets of Hooge Zwaluwe, before the village was liberated.&#13;
&#13;
 &#13;

The secret map

Der niederländische Widerstand sammelte heimlich Informationen über die deutschen Verteidigungswerke. Huib Toebak und Eduard Janssens, beide aus Zwaluwen, hatten einen Geheimdienstbericht erstellt der alle Verteidigungswerke bei Moerdijk erfasste. Dieser Bericht sollte gemeinsam mit der Karte an den ersten alliierten Offizier, dem sie in Zwaluwen begegnen würden, übergeben werden. Bis dahin lag der Bericht verborgen hinter einem losen Mauerstein auf dem Dachboden der Schule.
Am 5. November 1944 hatten sich die polnischen Befreier bis zum Café Goverde genähert. Während die meisten Dorfbewohner die Kriegsgewalt in den Schutzkellern abwarteten, machte sich Janssens auf den Weg und es gelang ihm den Bericht einem polnischen Offizier zu überreichen. Die Polen gingen davon aus, dass sich in Hooge Zwaluwe keine deutschen Soldaten befanden. Aber Janssens entdeckte deutsche Stellungen und warnte die Polen. Es folgte ein schwerer Kampf in den Straßen von Hoge Zwaluwe, der einen halben Tag dauern sollte, bevor das Dorf befreit werden konnte.&#13;
&#13;
 &#13; Nederlandse ondergrondse organisaties verzamelden in het geheim inlichtingen over de Duitse verdedigingswerken. De Zwaluwenaren Huib Toebak en Eduard Janssens hadden een inlichtingenrapport gemaakt over de verdedigingswerken bij Moerdijk. De bedoeling was om dit rapport met kaart te overhandigen aan de eerste de beste geallieerde officier die zij in Zwaluwe zouden tegenkomen. Tot die tijd lag het rapport verborgen achter een losse steen op de zolder van de school.Op 5 november 1944 waren de Poolse bevrijders van de 1e Poolse Pantserdivisie genaderd tot café Goverde. Terwijl veel dorpsgenoten in schuilkelders het oorlogsgeweld afwachtten, ging Janssens op pad en wist het rapport aan een Poolse officier te overhandigen. De Polen dachten dat er geen Duitse troepen meer in Hooge Zwaluwe zaten, maar Janssens ontdekte hun posities en waarschuwde de Polen. Daarna woedde er een halve dag lang een felle strijd in de straten van Hooge Zwaluwe, voordat het dorp werd bevrijd.Ga voor een route over de 1e Poolse Pantserdivisie in Hooge Zwaluwe naar de <a href="http://www.willemsnickerieme.nl" rel="noopener noreferrer" target="_blank">website </a>van Heemkundekring Willem Snickerieme.Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a href="http://webshop.visitbrabant.com" rel="noopener noreferrer" target="_blank">webshop.visitbrabant.com</a>

 Die geheime Karte De geheime kaart

​​Oppenhoff was born on 18 August 1902, and from 1933 was a lawyer in Aachen, known for defending priests and Jews. The Nazis were unhappy with Oppenhoff and he had been warned by high-ranking National Socialist officials several times because of his actions. Oppenhoff also worked for the armaments company Veltrup, which helped him avoid being drafted into the military. In September 1944, when the American troops were near Aachen and the city was largely destroyed, Oppenhoff reached out to the American forces. After the withdrawal of German troops on 31 October 1944, he was appointed as mayor by the military.Oppenhoff knew that, as long as the war was not yet over, his life was in danger. Despite this he chose to cooperate with the victorious powers. Unfortunately, on 25 March 1945 he was murdered in front of his home on Eupener Straße by a Werewolf-Kommando squad. The five attackers included a 14-year-old boy and a 16-year-old girl. Although the attackers were caught, the exact individual responsible for the kill was never discovered, but Oppenhoff was surely a victim of the National Socialist dictatorship. He was buried in the Aachen Eastern Cemetery.To remember him, a monument made of 13 concrete pillars was built in his memory, with the following quotes:​"Judge not, that ye be not judged." - New Testament&nbsp;​"Man is free. The individuality of man is transformed into freedom." - G. Büchner&nbsp;​"Love thy neighbour as thyself." - Leviticus&nbsp;​"Silence can become a crime." - Kurt Schumacher&nbsp;​"Our generation is a guilty generation to a very great extent." - Alfred Oelp&nbsp;​"The dignity of man is inviolable." – §1 Grundgesetz (Basic Law Germany)&nbsp;​"One can only overcome fate through understanding." - Hermann Hesse&nbsp;​"Not only the deed but also suffering is a path to freedom." - D. Bonhoeffer&nbsp;​"The imprisoned truth torments." - Rosa Luxemburg&nbsp;​"Sixth Commandment: Thou shall not kill." - Hebrew Bible&nbsp;​"If he has not fought alone and is defeated, the enemy has not yet won." - Berthold Brecht / C. v. Ossietzky&nbsp;​"Love your enemies, bless those who curse you." - New Testament​&nbsp;

​Monument to commemorate Franz Oppenhoff.​

​Oppenhoff Monument​

​Franz Oppenhoff​

Oppenhoffallee Monument

​​Oppenhoff was born on 18 August 1902, and from 1933 was a lawyer in Aachen, known for defending priests and Jews. The Nazis were unhappy with Oppenhoff and he had been warned by high-ranking National Socialist officials several times because of his actions. Oppenhoff also worked for the armaments company Veltrup, which helped him avoid being drafted into the military. In September 1944, when the American troops were near Aachen and the city was largely destroyed, Oppenhoff reached out to the American forces. After the withdrawal of German troops on 31 October 1944, he was appointed as mayor by the military.Oppenhoff knew that, as long as the war was not yet over, his life was in danger. Despite this he chose to cooperate with the victorious powers. Unfortunately, on 25 March 1945 he was murdered in front of his home on Eupener Straße by a Werewolf-Kommando squad. The five attackers included a 14-year-old boy and a 16-year-old girl. Although the attackers were caught, the exact individual responsible for the kill was never discovered, but Oppenhoff was surely a victim of the National Socialist dictatorship. He was buried in the Aachen Eastern Cemetery.To remember him, a monument made of 13 concrete pillars was built in his memory, with the following quotes:​"Judge not, that ye be not judged." - New Testament&nbsp;​"Man is free. The individuality of man is transformed into freedom." - G. Büchner&nbsp;​"Love thy neighbour as thyself." - Leviticus&nbsp;​"Silence can become a crime." - Kurt Schumacher&nbsp;​"Our generation is a guilty generation to a very great extent." - Alfred Oelp&nbsp;​"The dignity of man is inviolable." – §1 Grundgesetz (Basic Law Germany)&nbsp;​"One can only overcome fate through understanding." - Hermann Hesse&nbsp;​"Not only the deed but also suffering is a path to freedom." - D. Bonhoeffer&nbsp;​"The imprisoned truth torments." - Rosa Luxemburg&nbsp;​"Sixth Commandment: Thou shall not kill." - Hebrew Bible&nbsp;​"If he has not fought alone and is defeated, the enemy has not yet won." - Berthold Brecht / C. v. Ossietzky&nbsp;​"Love your enemies, bless those who curse you." - New Testament​&nbsp; Franz Oppenhoff est né le 18 août 1902 et, à partir de 1933, il a été avocat à Aix-la-Chapelle, connu pour avoir défendu des prêtres et des juifs. Les nazis n'étaient pas satisfaits d'Oppenhoff, qui avait été averti à plusieurs reprises par de hauts responsables nationaux-socialistes en raison de ses actions. Oppenhoff travaillait également pour l'entreprise d'armement Veltrup, ce qui lui a permis d'éviter d'être enrôlé dans l'armée. En septembre 1944, alors que les troupes américaines se trouvaient près d'Aix-la-Chapelle et que la ville était en grande partie détruite, Oppenhoff a tendu la main aux forces américaines. Après le retrait des troupes allemandes le 31 octobre 1944, il a été nommé maire par les militaires.Franz Oppenhoff savait que sa vie était en danger tant que la guerre n'était pas terminée, mais il a tout de même choisi de coopérer avec les puissances victorieuses. Malheureusement, il a été assassiné le 25 mars 1945 devant son domicile de la Eupener Straße. Parmi les assassins se trouvaient un garçon de 14 ans et une fille de 16 ans, qui faisaient partie des cinq agresseurs. Bien que les agresseurs aient été arrêtés, la personne ou le groupe à l'origine du meurtre n'a jamais été entièrement révélé. Oppenhoff a été enterré dans le cimetière oriental d'Aix-la-Chapelle. Un monument composé de 13 piliers en béton a été érigé en sa mémoire, avec les citations suivantes:&nbsp;&nbsp;"Ne jugez pas, afin que vous ne soyez pas jugés." - Nouveau Testament&nbsp;"L'homme est libre. L'individualité de l'homme se transforme en liberté." - G. Büchner&nbsp;"Aime ton prochain comme toi-même." - Lévitique&nbsp;"Le silence peut devenir un crime." - Kurt Schumacher&nbsp;"Notre génération est une génération coupable dans une très large mesure." - Alfred Oelp&nbsp;"La dignité de l'homme est inviolable." - §1 Grundgesetz (Loi fondamentale allemande)&nbsp;"On ne peut vaincre le destin que par la compréhension." - Hermann Hesse&nbsp;"Non seulement l'acte mais aussi la souffrance sont un chemin vers la liberté." - D. Bonhoeffer&nbsp;"La vérité emprisonnée tourmente." - Rosa Luxemburg&nbsp;"Sixième commandement : Tu ne tueras pas. - Bible hébraïque&nbsp;"S'il n'a pas combattu seul et qu'il est vaincu, l'ennemi n'a pas encore gagné." - Berthold Brecht / C. v. Ossietzky&nbsp;"Aimez vos ennemis, bénissez ceux qui vous maudissent." - Nouveau Testament&nbsp; Oppenhoff wurde am 18. August 1902 geboren und war ab 1933 als Rechtsanwalt in Aachen tätig, bekannt für die Verteidigung von Priestern und Juden. Die Nationalsozialisten waren mit Oppenhoff unzufrieden, und er wurde wegen seines Verhaltens mehrfach von hochrangigen nationalsozialistischen Funktionären verwarnt. Oppenhoff arbeitete auch für die Rüstungsfirma Veltrup, was ihm half, nicht zum Militär eingezogen zu werden. Im September 1944, als die amerikanischen Truppen in der Nähe von Aachen standen und die Stadt weitgehend zerstört war, wandte sich Oppenhoff an die amerikanischen Streitkräfte. Nach dem Abzug der deutschen Truppen am 31. Oktober 1944 wurde er von den Militärs zum Bürgermeister ernannt.Oppenhoff wusste, dass, solange der Krieg noch nicht zu Ende war, sein Leben in Gefahr war. Trotzdem entschied er sich für die Zusammenarbeit mit den Siegermächten. Leider wurde er am 25. März 1945 vor seinem Haus in der Eupener Straße von einem Werwolf-Kommando ermordet. Zu den fünf Angreifern gehörten ein 14-jähriger Junge und ein 16-jähriges Mädchen. Obwohl die Angreifer gefasst wurden, konnte der genaue Täter nie ermittelt werden, aber Oppenhoff war sicherlich ein Opfer der nationalsozialistischen Diktatur. Er wurde auf dem Aachener Ostfriedhof beigesetzt.Zu seinem Gedenken wurde ein Denkmal aus 13 Betonsäulen errichtet, auf denen folgende Zitate stehen:"Richtet nicht, auf dass ihr nicht gerichtet werdet." - Neues Testament "Der Mensch ist frei. Die Individualität des Menschen verwandelt sich in Freiheit." - G. Büchner "Du sollst deinen Nächsten lieben wie dich selbst." - Levitikus "Schweigen kann zu einem Verbrechen werden." - Kurt Schumacher "Unsere Generation ist zu einem großen Teil eine schuldige Generation." - Alfred Oelp "Die Würde des Menschen ist unantastbar." - §1 Grundgesetz "Man kann das Schicksal nur durch Einsicht überwinden." - Hermann Hesse "Nicht nur die Tat, sondern auch das Leiden ist ein Weg zur Freiheit." - D. Bonhoeffer "Die eingesperrte Wahrheit quält." - Rosa Luxemburg "Sechstes Gebot: Du sollst nicht töten." - Hebräische Bibel "Wenn er nicht allein gekämpft hat und besiegt ist, hat der Feind noch nicht gewonnen." - Berthold Brecht / C. v. Ossietzky "Liebt eure Feinde, segnet die, die euch verfluchen." - Neues Testament Oppenhoff werd geboren op 18 augustus 1902 en was vanaf 1933 advocaat in Aken. Hij was bekend om zijn verdediging van priesters en Joden. De nazi's waren niet blij met de acties met Oppenhoff en hij werd meerdere malen gewaarschuwd door hooggeplaatste nationaalsocialistische functionarissen. Oppenhoff werkte ook voor het wapenbedrijf Veltrup, wat hem hielp te voorkomen dat hij werd opgeroepen voor het leger. In september 1944, toen de Amerikaanse troepen in de buurt van Aken waren en de stad grotendeels verwoest was, zocht Oppenhoff contact met de Amerikaanse troepen. Na de terugtrekking van de Duitse troepen op 31 oktober 1944 werd hij door de militairen benoemd tot burgemeester.Franz Oppenhoff wist dat zijn leven gevaar liep zolang de oorlog nog niet voorbij was, maar koos er toch voor om samen te werken met de Amerikanen. Op 25 maart 1945 werd hij voor zijn huis in de Eupener Straße vermoord. Onder de moordenaars bevonden zich een 14-jarige jongen en een 16-jarig meisje. Hoewel de vijf aanvallers werden gepakt, is de persoon of groep achter de moord nooit volledig onthuld. Oppenhoff werd begraven op de oostelijke begraafplaats van Aken. Er werd een monument van 13 betonnen pilaren ter nagedachtenis aan Oppenhoff gebouwd. Oppenhoff urodził się 18 sierpnia 1902 r., a od 1933 r. był prawnikiem w Akwizgranie, znanym z obrony księży i Żydów. Naziści byli niezadowoleni z Oppenhoffa i był on kilkakrotnie upominany przez wysokich rangą urzędników narodowosocjalistycznych z powodu swoich działań. Oppenhoff pracował również dla firmy zbrojeniowej Veltrup, co pomogło mu uniknąć powołania do wojska. We wrześniu 1944 r., gdy wojska amerykańskie znajdowały się w pobliżu Akwizgranu, a miasto było w dużej mierze zniszczone, Oppenhoff skontaktował się z siłami amerykańskimi. Po wycofaniu się wojsk niemieckich 31 października 1944 r. został mianowany przez wojsko burmistrzem.Oppenhoff wiedział, że dopóki wojna się nie skończyła, jego życie było zagrożone. Mimo to zdecydował się na współpracę ze zwycięskimi mocarstwami. Niestety, 25 marca 1945 r. został zamordowany przed swoim domem przy Eupener Straße przez oddział Werewolf-Kommando. Wśród pięciu napastników byli 14-letni chłopiec i 16-letnia dziewczyna. Chociaż napastnicy zostali złapani, nigdy nie odkryto osoby odpowiedzialnej za zabójstwo, ale Oppenhoff z pewnością był ofiarą narodowosocjalistycznej dyktatury. Został pochowany na Cmentarzu Wschodnim w Akwizgranie.Aby go upamiętnić, zbudowano pomnik z 13 betonowych filarów z następującymi cytatami:"Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni". - Nowy Testament "Człowiek jest wolny. Indywidualność człowieka przekształca się w wolność." - G. Büchner "Kochaj bliźniego swego jak siebie samego". - Księga Kapłańska "Milczenie może stać się przestępstwem". - Kurt Schumacher "Nasze pokolenie jest w bardzo dużym stopniu pokoleniem winnym." - Alfred Oelp "Godność człowieka jest nienaruszalna." - §1 Grundgesetz (Ustawa Zasadnicza Niemiec) "Los można pokonać tylko poprzez zrozumienie." - Hermann Hesse "Nie tylko czyn, ale także cierpienie jest drogą do wolności." - D. Bonhoeffer "Uwięziona prawda dręczy". - Róża Luksemburg "Szóste przykazanie: Nie zabijaj". - Biblia hebrajska "Jeśli nie walczył sam a został pokonany, wróg jeszcze nie wygrał". - Berthold Brecht / C. v. Ossietzky "Kochaj swoich wrogów, błogosław tych, którzy cię przeklinają". - Nowy Testament

 Monument Oppenhoffallee  Monument Franz Oppenhoff Oppenhoffallee Monument Pomnik Oppenhoffallee Oppenhoffallee-Denkmal

After mobilisation, work immediately began to put the various Dutch defence lines in order and bring them up to strength. In the Lower Betuwe, soldiers prepared the Betuwe Defence Line. 'Stelling' was a big word for an old, neglected, Napoleonic-era defence line, also known as line De Spees. The Betuwe Defence Line was an extension of the Grebbelinie between the Rhine and Waal rivers. Across the Waal, the defence line continued in the Peel-Raamstelling. The defence of the Betuwe Defence Line was entrusted to soldiers of Brigade A, which included the 44th and 46th Infantry Regiments and the 19th and 22nd Artillery Regiments. Behind them in the Tielerwaard were reserve troops from Brigade G. In all haste, several bunkers were built near the Betuwe defence line to provide some resistance to an enemy from the east. For the quiet villages in the area, the arrival of hundreds of soldiers meant quite a change. Economically, it certainly had its advantages: unemployment fell and local suppliers earned well from the army.Close to the Spees defense line, there's a monument called De Wachter: a lady who overlooks the land in the direction of the Grebbelinie, thinking about what has happened during the Second World War.

Dutch soldiers iceskate with civilians, during the mobilisation period in 1940, just before the war. 

Dutch soldiers are housed at civilians during the mobilisation in Bruchem. 

Dutch troops build a defensive line in Opheusden, 1939. 

Defensive line Spees, at a map from 1843. 

Building the defense line

Defensive line De Spees 

Nach der Mobilisierung wurde sofort damit begonnen, die verschiedenen niederländischen Verteidigungslinien in Ordnung zu bringen und zu verstärken. In der unteren Betuwe bereiteten die Soldaten die Betuwe-Verteidigungslinie vor. "Stellung" war ein großes Wort für eine alte, vernachlässigte Verteidigungslinie aus der Zeit Napoleons, die auch als Linie De Spees bekannt war. Die Betuwe-Verteidigungslinie war eine Verlängerung der Grebbelinie zwischen dem Rhein und der Waal. Auf der anderen Seite der Waal setzte sich die Verteidigungslinie im Peel-Raamstelling fort. Die Verteidigung der Betuwe-Verteidigungslinie wurde den Soldaten der Brigade A anvertraut, zu der das 44. und 46. Infanterieregiment sowie das 19. und 22. Hinter ihnen im Tielerwaard befanden sich Reservetruppen der Brigade G. In aller Eile wurden in der Nähe der Betuwe-Verteidigungslinie mehrere Bunker gebaut, um einem Feind aus dem Osten etwas Widerstand zu leisten. Für die ruhigen Dörfer in der Umgebung bedeutete die Ankunft von Hunderten von Soldaten eine große Umstellung. Wirtschaftlich hatte das durchaus seine Vorteile: Die Arbeitslosigkeit ging zurück und die lokalen Lieferanten verdienten gut an der Armee. Na de mobilisatie werd meteen begonnen met het in orde maken en op sterkte brengen van de verschillende Nederlandse verdedigingslinies. In de Neder-Betuwe brachten soldaten de Betuwestelling in gereedheid. 'Stelling' was een groot woord voor een oude, verwaarloosde, uit de Napoleontische tijd stammende verdedigingslinie, ook wel linie De Spees genaamd. De Betuwestelling lag in het verlengde van de Grebbelinie tussen de rivieren Rijn en Waal. Over de Waal ging de verdedigingslijn verder in de Peel-Raamstelling.&nbsp;&nbsp;De verdediging van de Betuwestelling was toevertrouwd aan soldaten van de Brigade A, onder andere bestaande uit het 44e en 46e Regiment Infanterie en het 19e en 22e Regiment Artillerie. Daarachter in de Tielerwaard lagen reservetroepen van de Brigade G.&nbsp;&nbsp;In allerijl werden bij de Betuwestelling verschillende bunkers gebouwd om nog enigszins weerstand te kunnen bieden aan een vijand uit het oosten. Voor de rustige dorpjes in de streek betekende de komst van honderden soldaten een hele verandering. Economisch had het zeker zijn voordelen: de werkloosheid daalde en plaatselijke leveranciers verdienden goed aan het leger. &nbsp;Vlakbij Linie de Spees bevindt zich monument De Wachter: een dame die uitkijkt richting de Grebbelinie, overdenkend de gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog.

 Verteidigungslinie De Spees Linie de Spees

The liberators of Breda, the 1st Polish Armored Division, from November 9, 1944, are given responsibility for part of the Canadian front line that from then on ran from Moerdijk to the Betuwe region. The combat units take over guard duty in rotation, the headquarters and troops were established in Breda. Contrary to what many citizens believe, Major General Maczek did not live in Hotel de Kroon, but, like the other officers, he was billeted in private homes. Thus, the hotel served merely as an "office" for Maczek and his staff. It was extremely suitable for this purpose because of its many rooms, after all, a division is like a small town and must be run accordingly. The period in Breda ended on April 7, 1945, when the Polish division returned to action. Again as part of the 1st Canadian Army, it joined the advance through the provinces of Drenthe and Groningen and then moved into Germany to end at Wilhelmshaven. Because of the long stay there, General Maczek praised Breda as the "most Polish city in the Netherlands". The Hotel de Kroon, where Maczek had his headquarters, dates back to 1902 and was built on the foundations of an earlier hotel in one of Breda's oldest streets. The hotel was closed in 1961 and the building was demolished in 1984. Nowadays only the location of Maczek's headquarters remains.

De Kroon Pamflet

De Kroon

Polish headquarters in Breda

The liberators of Breda, the 1st Polish Armored Division, from November 9, 1944, are given responsibility for part of the Canadian front line that from then on ran from Moerdijk to the Betuwe. The combat units take over guard duty in rotation, the headquarters and troops were established in Breda. Contrary to what many citizens believe, Major General Maczek did not live in Hotel de Kroon, but, like the other officers, he was billeted in private homes. Thus, the hotel served merely as an "office" for Maczek and his staff. It was extremely suitable for this purpose because of its many rooms, after all, a division is like a small town and must be run accordingly. The period in Breda ended on April 7, 1945, when the Polish division returned to action. Again as part of the First Canadian Army, it joined the advance through Drenthe and Groningen and then moved into Germany to end at Wilhelmshaven. Because of the long stay there, Maczek praises Breda as the "most Polish city in the Netherlands. The Hotel de Kroon, where Maczek had his headquarters, dates back to 1902 and was built on the foundations of an earlier hotel in one of Breda's oldest streets. The hotel was closed in 1961 and the building was unfortunately demolished in 1984. Now only the location of Maczek's headquarters remains. Den Befreiern von Breda, der 1. polnischen Panzerdivision, wurde ab dem 9. November 1944 die Verantwortung für einen Teil der kanadischen Frontlinie übertragen, die von dem Zeitpunkt an von Moerdijk bis zur Region Betuwe verlief. Die Kampfverbände übernahmen im Rotationsverfahren den Wachdienst, das Hauptquartier und die Truppen wurden in Breda eingerichtet. Im Gegensatz zu dem, was viele Bürger glaubten, wohnte der polnische Generalmajor Stanisław Maczek nicht im Hotel de Kroon, sondern war wie die anderen Offiziere in Privathäusern einquartiert. Das Hotel diente also lediglich als "Büro" für Maczek und seinen Stab. Dafür war es mit seinen vielen Zimmern bestens geeignet, schließlich ist eine Division wie eine kleine Stadt und muss entsprechend geführt werden. Der Aufenthalt in Breda endete am 7. April 1945, als die polnische Division in den Kampf zurückkehrte. Als Teil der 1. Kanadischen Armee nahm sie am Vormarsch durch die Provinzen Drenthe und Groningen teil und rückte dann nach Deutschland ein, wo dieser in Wilhelmshaven endete. Aufgrund des langen Aufenthalts dort lobte General Maczek Breda als die "polnischste Stadt der Niederlande". Das Hotel de Kroon, in dem Maczek sein Hauptquartier hatte, stammt aus dem Jahr 1902 und wurde auf den Fundamenten eines früheren Hotels in einer der ältesten Straßen von Breda erbaut. Das Hotel wurde 1961 geschlossen, und das Gebäude 1984 abgerissen. Heute ist nur noch der Standort von Maczeks Hauptquartier erhalten. De bevrijders van Breda, de 1e Poolse Pantserdivisie, kregen vanaf 9 november 1944 de verantwoordelijkheid voor een deel van de Canadese frontlijn die vanaf dat moment liep van Moerdijk tot de Betuwe. De gevechtseenheden namen bij toerbeurt de bewaking over, het hoofdkwartier en de tros (ondersteunende eenheden die niet vechten) worden in Breda gevestigd.&nbsp;&nbsp;In tegenstelling tot wat veel burgers denken, woonde generaal-majoor Maczek niet in Hotel de Kroon, maar was hij, net als de andere officieren, ingekwartierd bij particulieren. Het hotel diende dus louter als ‘kantoor’ voor Maczek en zijn staf. Het was hiervoor uitermate geschikt vanwege de vele kamers, immers een divisie is net een kleine stad en moet navenant worden gerund.&nbsp;&nbsp;De periode in Breda eindigt op 7 april 1945 als de Poolse divisie weer in actie komt. Opnieuw als onderdeel van het Eerste Canadese Leger voegde ze zich bij de opmars door Drenthe en Groningen en trok vervolgens Duitsland in om te eindigen bij Wilhelmshaven. Door het lange verblijf in de stad roemt Maczek Breda als de ‘meest Poolse stad in Nederland’.&nbsp;&nbsp;Het Hotel de Kroon, waar Maczek zijn hoofdkwartier had, stamt uit 1902 en was gebouwd op de fundamenten van een eerder hotel in één van de oudste straten van Breda. Het hotel werd in 1961 gesloten en het gebouw is helaas in 1984 gesloopt. Nu is van Maczeks hoofdkwartier alleen nog de locatie te vinden.&nbsp; Wyzwoliciele Bredy, 1 Polska Dywizja Pancerna, od 9 listopada 1944 r. byli odpowiedzialni za część kanadyjskiej linii frontu, która od tego momentu biegła od Moerdijk do Betuwe. Jednostki bojowe ustanowiły rotacyjnią służbę wartowniczą, natomiast kwatera główna i oddziały zostały utworzone w Bredzie. Wbrew temu, co sądzi wielu obywateli, generał dywizji Maczek nie mieszkał w hotelu de Kroon, ale, podobnie jak inni oficerowie, był zakwaterowany w prywatnych domach. Tak więc hotel służył jedynie jako "biuro" dla Maczka i jego personelu. Nadawał się do tego celu znakomicie ze względu na dużą liczbę pokoi. W końcu dywizja jest jak małe miasto i musi być odpowiednio zarządzana. Pobyt w Bredzie zakończył się 7 kwietnia 1945 r., kiedy polska dywizja powróciła do akcji. Ponownie jako część Pierwszej Armii Kanadyjskiej, dołączyła do natarcia przez Drenthe i Groningen, a następnie przeniosła się do Niemiec, by zakończyć działania w Wilhelmshaven. Ze względu na długi pobyt w Bredzie, Maczek chwali ją jako "najbardziej polskie miasto w Holandii". Hotel de Kroon, w którym Maczek miał swoją siedzibę, pochodzi z 1902 roku i został zbudowany na fundamentach wcześniejszego hotelu przy jednej z najstarszych ulic Bredy. Hotel został zamknięty w 1961 roku, a nastpępnie w 1984 budynek został niestety zburzony. Jedyne co pozostało to lokalizacja siedziby Maczka.

 Een Pools hoofdkwartier in Breda Polish headquarters in Breda Polska siedziba główna w Bredzie Polnisches Hauptquartier in Breda

The 1st Canadian Division landed in the early hours of 10 July on the beaches behind Pachino. The 1st&nbsp; brigade landed on Spaggia Sugar (Sugar Beach), near Porto Ulisse. The 2nd brigade landed on Spaggia Roger (Roger Beach), a little further east at Funni i varchi.&nbsp;Within a few hours the Canadian forces had neutralised the batteries of Mauceri and reached the airport. By 06:45 their objectives had been achieved with limited losses (75 men).&nbsp;The British 51st Division landed at Punta delle Formiche (Red beach) and between Capo Palo and Marzamemi (Green beach).&nbsp;Here Second Lieutenant Vincenzo Barone, a native of Modica, fell, and was awarded the Gold Medal for Military Valour.&nbsp;In 1992, a first monument was erected near Port Ulysses on the initiative of Colonel Charles Sidney Frost, former pro-Mayor during the AMGOT government, and Maestro Carmelo Nigro. The monument consists of three concrete monoliths on which white marble slabs are affixed. The central one commemorates the Canadians, and the other two, added in 2001, are dedicated to fallen Italian soldiers and civilians.&nbsp;In 2013, during the first edition of the Operation Husky commemoration initiative promoted by the Canadian Steve Gregory (founder of WRAP - Walking for Remembrance &amp; Peace), a monument dedicated to the Canadian landing was unveiled in the Town Hall square of Pachino. It is a block of local stone with the Canadian flag on one side and the coat of arms of the municipality of Pachino on the other.&nbsp;&nbsp;In 2023, during the WRAP, markers were installed on the beach at Funni, the crossing that saw the first landing of the Canadian forces.&nbsp;

Porto Ulisse di Ispica Monument​

Funni i varchi Monument​

​Pachino Centre Monument (Stones of Memory)​ 

Landing beaches in Pachino

The 1st Canadian Division landed in the early hours of 10 July on the beaches behind Pachino. The 1st&nbsp; brigade landed on Spaggia Sugar (Sugar Beach), near Porto Ulisse. The 2nd brigade landed on Spaggia Roger (Roger Beach), a little further east at Funni i varchi.&nbsp;Within a few hours the Canadian forces had neutralised the batteries of Mauceri and reached the airport. By 06:45 their objectives had been achieved with limited losses (75 men).&nbsp;The British 51st Division landed at Punta delle Formiche (Red beach) and between Capo Palo and Marzamemi (Green beach).&nbsp;Here Second Lieutenant Vincenzo Barone, a native of Modica, fell, and was awarded the Gold Medal for Military Valour.&nbsp;In 1992, a first monument was erected near Port Ulysses on the initiative of Colonel Charles Sidney Frost, former pro-Mayor during the AMGOT government, and Maestro Carmelo Nigro. The monument consists of three concrete monoliths on which white marble slabs are affixed. The central one commemorates the Canadians, and the other two, added in 2001, are dedicated to fallen Italian soldiers and civilians.&nbsp;In 2013, during the first edition of the Operation Husky commemoration initiative promoted by the Canadian Steve Gregory (founder of WRAP - Walking for Remembrance &amp; Peace), a monument dedicated to the Canadian landing was unveiled in the Town Hall square of Pachino. It is a block of local stone with the Canadian flag on one side and the coat of arms of the municipality of Pachino on the other.&nbsp;&nbsp;In 2023, during the WRAP, markers were installed on the beach at Funni, the crossing that saw the first landing of the Canadian forces.&nbsp; La 1re Division canadienne débarque aux premières heures du 10 juillet sur les plages situées derrière Pachino. La 1re brigade débarque sur la Spaggia Sugar (plage Sugar), près de Porto Ulisse. La 2e brigade débarque sur la Spaggia Roger (plage Roger), un peu plus à l'est, à Funni i varchi.En quelques heures, les forces canadiennes neutralisent les batteries de Mauceri et atteignent l'aéroport. À 06h45, leurs objectifs avaient été atteints avec des pertes limitées (75 hommes).La 51e division britannique débarque à Punta delle Formiche (plage rouge) et entre Capo Palo et Marzamemi (plage verte).C'est là que tomba le sous-lieutenant Vincenzo Barone, originaire de Modica, qui reçut la médaille d'or de la valeur militaire.En 1992, un premier monument a été érigé près de Port Ulysse à l'initiative du colonel Charles Sidney Frost, ancien maire du gouvernement AMGOT, et du maestro Carmelo Nigro. Le monument se compose de trois monolithes en béton sur lesquels sont fixées des plaques de marbre blanc. Le monolithe central commémore les Canadiens, et les deux autres, ajoutés en 2001, sont dédiés aux soldats et civils italiens tombés au combat.En 2013, lors de la première édition de l'initiative de commémoration de l'opération Husky promue par le Canadien Steve Gregory (fondateur de WRAP - Walking for Remembrance &amp; Peace), un monument dédié au débarquement canadien a été inauguré sur la place de l'hôtel de ville de Pachino. Il s'agit d'un bloc de pierre locale avec le drapeau canadien d'un côté et les armoiries de la municipalité de Pachino de l'autre.En 2023, lors du WRAP, des bornes ont été installées sur la plage de Funni, le point de passage qui a vu le premier débarquement des forces canadiennes. Die 1. kanadische Division landete in den frühen Morgenstunden des 10. Juli 1943 an den Stränden um Pachino. Die 1. Brigade landete auf der Spaggia Sugar (Zuckerstrand ) in der Nähe von Porto Ulisse. Die 2. Brigade landete auf der Spaggia Roger (Roger Beach), etwas weiter östlich bei Funni i varchi.Innerhalb weniger Stunden hatten die kanadischen Streitkräfte die Flugabwehrstellungen von Mauceri neutralisiert und den Flughafen erreicht. Um 06:45 Uhr hatten sie ihr Ziel mit geringen Verlusten (75 tote Soldaten) erreicht.Die britische 51. Division landete an der Punta delle Formiche (roter Strand) und zwischen Capo Palo und Marzamemi (grüner Strand).Hier fiel der aus Modica stammende Oberleutnant Vincenzo Barone, der mit der goldenen Medaille für militärische Tapferkeit ausgezeichnet wurde.1992 wurde ein erstes Denkmal in der Nähe von Porto Ulisse auf Initiative von US-Colonel Charles Sidney Frost, des ehemaligen temporären Bürgermeisters während der alliierten Militärregierung, und Maestro Carmelo Nigro errichtet. Das Denkmal besteht aus drei Betonmonolithen, auf denen weiße Marmorplatten angebracht sind. Der zentrale Monolith erinnert an die Kanadier, die beiden anderen, die 2001 hinzugefügt wurden, sind den gefallenen italienischen Soldaten und den Zivilisten gewidmet.Im Jahr 2013 wurde im Rahmen der ersten Ausgabe der vom Kanadier Steve Gregory (Gründer von WRAP - Walking for Remembrance &amp; Peace) geförderten Initiative zum Gedenken an die Operation Husky auf dem Rathausplatz von Pachino ein Denkmal für die Landung der Kanadier enthüllt. Es handelt sich um einen Block aus lokalem Stein mit der kanadischen Flagge auf der einen Seite und dem Wappen der Gemeinde Pachino auf der anderen Seite.Im Jahr 2023 wurden im Rahmen des WRAP am Strand von Funni, dem Übergang, an dem die ersten kanadischen Truppen landeten, Markierungen angebracht. De 1st Canadian Division landde in de vroege uren van 10 juli op de stranden achter Pachino. De 1e brigade landde op Spaggia Sugar (Suikerstrand), vlakbij Porto Ulisse. De 2e brigade landde op Spaggia Roger (Roger Beach), iets verder naar het oosten bij Funni i varchi.Binnen een paar uur hadden de Canadese troepen de batterijen van Mauceri geneutraliseerd en het vliegveld bereikt. Tegen 06u45 waren hun doelen bereikt met beperkte verliezen (75 man).De Britse 51ste Divisie landde bij Punta delle Formiche (Rode Strand) en tussen Capo Palo en Marzamemi (Groene Strand).Hier sneuvelde Tweede Luitenant Vincenzo Barone, een inwoner van Modica, die de Gouden Medaille voor Militaire Dapperheid kreeg.In 1992 werd een eerste monument opgericht in de buurt van Port Ulysses op initiatief van kolonel Charles Sidney Frost, voormalig pro-burgemeester tijdens de AMGOT-regering, en Maestro Carmelo Nigro. Het monument bestaat uit drie betonnen monolieten waarop witte marmeren platen zijn bevestigd. De middelste herdenkt de Canadezen en de andere twee, toegevoegd in 2001, zijn gewijd aan gevallen Italiaanse soldaten en burgers.In 2013, tijdens de eerste editie van het Operatie Husky herdenkingsinitiatief gepromoot door de Canadees Steve Gregory (oprichter van WRAP - Walking for Remembrance &amp; Peace), werd een monument gewijd aan de Canadese landing onthuld op het stadhuisplein van Pachino. Het is een blok lokale steen met aan de ene kant de Canadese vlag en aan de andere kant het wapen van de gemeente Pachino. In 2023, tijdens de WRAP, werden er markeringen geplaatst op het strand van Funni, de kruising waar de Canadese troepen voor het eerst landden. 1 Dywizja Kanadyjska wylądowała we wczesnych godzinach rannych 10 lipca na plażach za Pachino. 1. brygada wylądowała na Spaggia Sugar (Plaża Cukru), niedaleko Porto Ulisse. Druga brygada wylądowała na Spaggia Roger (Roger Beach), nieco dalej na wschód, w Funni i varchi.W ciągu kilku godzin siły kanadyjskie zneutralizowały baterie Mauceri i dotarły do lotniska. Do 06:45 ich cele zostały osiągnięte przy niewielkich stratach (75 ludzi).Brytyjska 51 Dywizja wylądowała na Punta delle Formiche (czerwona plaża) oraz pomiędzy Capo Palo i Marzamemi (zielona plaża).Tutaj poległ pochodzący z Modicy podporucznik Vincenzo Barone, który został odznaczony Złotym Medalem za Dzielność Wojskową.W 1992 roku, z inicjatywy pułkownika Charlesa Sidneya Frosta, byłego pro-burmistrza podczas rządów AMGOT, i Maestro Carmelo Nigro, w pobliżu Port Ulysses wzniesiono pierwszy pomnik. Pomnik składa się z trzech betonowych monolitów, na których umieszczono płyty z białego marmuru. Centralna z nich upamiętnia Kanadyjczyków, a dwie pozostałe, dodane w 2001 roku, poświęcone są poległym włoskim żołnierzom i cywilom.W 2013 roku, podczas pierwszej edycji inicjatywy upamiętniającej Operację Husky, promowanej przez Kanadyjczyka Steve'a Gregory'ego (założyciela WRAP - Walking for Remembrance &amp; Peace), na placu ratuszowym w Pachino odsłonięto pomnik poświęcony lądowaniu Kanadyjczyków. Jest to blok okolicznego kamienia z kanadyjską flagą po jednej stronie i herbem gminy Pachino po drugiej.W 2023 r., podczas WRAP, na plaży w Funni, na skrzyżowaniu, na którym po raz pierwszy wylądowały siły kanadyjskie, zainstalowano znaczniki. La I divisione canadese sbarcò nelle prime ore del 10 luglio sulle spiagge retrostanti Pachino. &nbsp; La I brigata sulla spiaggia Sugar, nei pressi di Porto Ulisse. &nbsp; La II brigata sulla spiaggia Roger,  poco più a est, a Funni i varchi. &nbsp;In poche ore i canadesi neutralizzarono le batterie di Mauceri e raggiunsero l'aeroporto. &nbsp;Alle 6.45 i loro obiettivi erano stati raggiunti con perdite limitate (75 uomini). &nbsp; A Punta delle Formiche ( Red beach) e tra Capo Palo e  Marzamemi (Green beach), sbarcò la 51a divisione britannica. &nbsp;Qui cadde il Sottotenente Vincenzo Barone, originario di Modica, insignito della medaglia d’Oro al valore Militare. &nbsp; Un primo monumento è stato eretto nel 1992 nei pressi di Porto Ulisse per iniziativa del colonnello Charles Sidney Frost , già Prosindaco, durante il governo dell'AMGOT, e del maestro Carmelo Nigro. &nbsp; È costituito da tre monoliti in calcestruzzo sui quali sono affisse delle lastre di marmo bianco. Quella centrale ricorda i canadesi. Le altre due, aggiunte nel 2001, sono dedicate ai finanzieri e ai civili italiani caduti. &nbsp;Nel 2013, durante la prima edizione della iniziativa di commemorazione della operazione Husky promossa da Steve Gregory, è stato inaugurato un monumento dedicato allo sbarco canadese nella piazza del municipio di Pachino. Si tratta di un blocco di pietra locale che da un lato riporta  la bandiera canadese e dall’altro lo stemma della municipalità di Pachino.  &nbsp;Nel 2023, durante il Wrap (Walking for Remembrance &amp; Peace) sono stati installati dei markers sulla spiaggia di Funni i varchi  che ha visto il primo approdo dei canadesi. &nbsp;

 Le spiagge di Pachino Landing beaches in Pachino Landingsstranden in Pachino Plages d'atterrissage à Pachino Plaże lądowania w Pachino Die Landungsstrände in Pachino

To Breda On Sunday 29 October 1944, the units of the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek prepared to liberate Breda. The tanks were to enter from the north, however that part of the plan had to be postponed because the alarm has been raised in Dorst.German reaction A large group of German forces from the 719th Infantry Division had, completely unexpectedly, launched a counterattack from the woods, from the Cadet Camp to Rijen. On the morning of the 29th, as soon as it had got light Zawiska had gone on reconnaissance. Seeing no movement among the enemy or his own troops, he had returned to Lijndonk to pick up his battery of eight six-pounder anti-tank guns. However, on arriving in Dorst for the second time, he got the fright of his life: enemy infantry had entered the village. The attackers managed to capture the first three Brencarriers (light tracked vehicles), leaving Zawiska without a radio. The Major was forced to send a courier with a hastily scribbled note back to brigade headquarters in Lijndonk.Panic Meanwhile, his six-pounder guns opened fire from a dirt track (east of where Bavelstraat 11 now stands), and the German counterattack was halted. But for how long? They were running out of ammunition, but fortunately for Zawiska and his men, help was on the way. The noise of the fighting had alerted headquarters that something unpleasant was going on and Maczek immediately ordered the 'Dragon' group to halt the advance to Breda and instead return and launch a counterattack. This group consisted of two battalions: the 24th Lancers and the 10th Dragoons. The 1st Polish Armoured Regiment was to assist by taking over the crossroads east of Breda. After arriving at the crossroads, their Sherman tanks fired at observation posts in and around Breda, including several church towers.Success The counterattack resulted in heavy fighting, but at 11:00 Dorst was recaptured by the Polish forces. However, this was far from the end of the battle: it took until early afternoon before the Breda-Tilburg road was finally free again and the German attackers withdrew into the woods north of Dorst, definitively this time. At the end of the afternoon, the attack on Breda could be launched and at around 17:00 the Polish tanks reached their target - the area around the railway station. In the meantime, the rest of the city had already been liberated by the Polish infantry and the celebrations could begin.

A Polish M10 in Dorst. 

Dorst: a village liberated twice

To Breda On Sunday 29 October 1944, the units of the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek prepared to liberate Breda. The tanks were to enter from the north, however that part of the plan had to be postponed because the alarm has been raised in Dorst.German reaction A large group of German forces from the 719th Infantry Division had, completely unexpectedly, launched a counterattack from the woods, from the Cadet Camp to Rijen. On the morning of the 29th, as soon as it had got light Zawiska had gone on reconnaissance. Seeing no movement among the enemy or his own troops, he had returned to Lijndonk to pick up his battery of eight six-pounder anti-tank guns. However, on arriving in Dorst for the second time, he got the fright of his life: enemy infantry had entered the village. The attackers managed to capture the first three Brencarriers (light tracked vehicles), leaving Zawiska without a radio. The Major was forced to send a courier with a hastily scribbled note back to brigade headquarters in Lijndonk.Panic Meanwhile, his six-pounder guns opened fire from a dirt track (east of where Bavelstraat 11 now stands), and the German counterattack was halted. But for how long? They were running out of ammunition, but fortunately for Zawiska and his men, help was on the way. The noise of the fighting had alerted headquarters that something unpleasant was going on and Maczek immediately ordered the 'Dragon' group to halt the advance to Breda and instead return and launch a counterattack. This group consisted of two battalions: the 24th Lancers and the 10th Dragoons. The 1st Polish Armoured Regiment was to assist by taking over the crossroads east of Breda. After arriving at the crossroads, their Sherman tanks fired at observation posts in and around Breda, including several church towers.Success The counterattack resulted in heavy fighting, but at 11:00 Dorst was recaptured by the Polish forces. However, this was far from the end of the battle: it took until early afternoon before the Breda-Tilburg road was finally free again and the German attackers withdrew into the woods north of Dorst, definitively this time. At the end of the afternoon, the attack on Breda could be launched and at around 17:00 the Polish tanks reached their target - the area around the railway station. In the meantime, the rest of the city had already been liberated by the Polish infantry and the celebrations could begin. Nach Breda Am Sonntag, den 29. Oktober 1944, bereiteten sich die Einheiten der 1. polnischen Panzerdivision von Generalmajor Stanisław Maczek auf die Befreiung der niederländischen Stadt Breda in der Provinz Nord-Brabant vor. Die Panzer sollten von Norden her in die Stadt eindringen. Dieser Teil des Plans musste jedoch verschoben werden, da in Dorst Alarm ausgelöst worden war.Die deutsche Reaktion Völlig unerwartet hatte eine große Gruppe von deutschen Truppen der 719. Infanteriedivision einen Gegenangriff aus den Wäldern vom Kadettenlager bis nach Rijen gestartet. Sobald es am 29. Oktober hell wurde, ging Major Andrej Zawiska auf Erkundungstour. Da er weder beim Feind noch bei seinen eigenen Truppen eine Bewegung feststellen konnte, kehrte er nach Lijndonk zurück, um seine Batterie von acht Sechs-Pfünder-Panzerabwehrkanonen abzuholen. Als er zum zweiten Mal in Dorst ankam, bekam er einen großen Schreck: Die feindliche Infanterie war in das Dorf eingedrungen. Den Angreifern gelang es, die ersten drei Brencarrier (leichte Kettenfahrzeuge) zu erbeuten, und Zawiska verlor sein Funkgerät. Der Major war deshalb gezwungen, einen Kurier mit einer eilig gekritzelten Notiz an das Brigadehauptquartier in Lijndonk zu schicken.Panik In der Zwischenzeit hatten seine Sechs-Pfünder-Kanonen das Feuer von einem Feldweg aus eröffnet (östlich der heutigen Bavelstraat 11). Der deutsche Gegenangriff konnte gestoppt werden. Aber für wie lange? Den polnischen Verteidigern ging langsam die Munition aus. Zum Glück für Zawiska und seine Männer war Hilfe schon auf dem Weg. Der Lärm der Kämpfe hatte das Hauptquartier darauf aufmerksam gemacht, dass etwas Unerfreuliches im Gange war, und Generalmajor Stanisław Maczek befahl der Gruppe "Dragon" sofort, den Vormarsch nach Breda zu stoppen und stattdessen zurückzukehren und einen Gegenangriff zu starten. Diese Gruppe bestand aus zwei Bataillonen, den 24. Lancers und den 10. Dragoons. Das 1. polnische Panzerregiment sollte sie durch die Einnahme der Kreuzung östlich von Breda unterstützen. Nach ihrer Ankunft an der Kreuzung beschossen ihre Sherman-Panzer die Beobachtungsposten in und um Breda, darunter mehrere Kirchtürme.Erfolg Der deutsche Gegenangriff führte zu schweren Kämpfen, aber um 11:00 Uhr gelingt es den polnischen Truppen Dorst zurückzuerobern. Doch damit war die Schlacht noch lange nicht zu Ende, und es dauerte bis zum frühen Nachmittag, bis die Straße von Breda nach Tilburg wieder frei war und sich die deutschen Angreifer endgültig in die Wälder nördlich von Dorst zurückzogen. Am späten Nachmittag konnte der Angriff auf Breda beginnen, und gegen fünf Uhr erreichen die polnischen Panzer ihr Ziel, die Gegend um den Bahnhof der Stadt. In der Zwischenzeit wurde der Rest der Stadt bereits von der polnischen Infanterie befreit und die Feierlichkeiten anlässlich der Befreiung konnten beginnen. Naar Breda Op zondag 29 oktober maken de eenheden van de 1e Poolse pantser regiment van generaal-majoor Stanisław Maczek zich op om Breda te bevrijden. De tanks zullen de Baroniestad vanuit het noorden binnentrekken. Maar dat deel van het plan moet worden uitgesteld, want in Dorst is alarm geslagen.Duitse reactie Geheel onverwacht heeft een grote groep Duitsers van de 719e Infanteriedivisie vanuit de bossen vanaf het Cadettenkamp tot aan Rijen een tegenaanval gelanceerd. Zodra het licht wordt op de 29ste is majoor Andrej Zawiska op verkenning gegaan. Hij heeft geen beweging waargenomen, niet bij de vijand noch bij zijn eigen troepen en dus gaat hij terug naar Lijndonk om zijn batterij van acht zesponder antitankkanonnen op te halen. Als hij voor de tweede keer in Dorst arriveert, krijgt hij de schrik van zijn leven: vijandelijke infanterie is het dorp binnengedrongen. De aanvallers slagen erin de drie eerste Brencarriers (lichte rupsvoertuigjes) te veroveren waardoor Zawiska nu zonder radio komt te zitten. De majoor ziet zich gedwongen een koerier met een haastig gekrabbeld briefje terug te sturen naar het brigadehoofdkwartier in Lijndonk.Paniek Ondertussen hebben zijn zesponderkanonnen vanaf een zandpad (oostelijk vanaf waar nu Bavelstraat 11 staat) het vuur geopend. De Duitse tegenaanval wordt tot staan bracht. Maar voor hoe lang? De munitie raakt op. Gelukkig voor Zawiska en zijn mannen is er hulp onderweg. Het lawaai van de gevechten heeft het hoofdkwartier gealarmeerd dat er iets onaangenaams aan de hand is en Maczek geeft de 'Dragon' groep onmiddellijk het bevel om de opmars naar Breda te staken en in plaats daarvan terug te keren en een tegenaanval in te zetten. Deze groep bestaat uit twee bataljons, het 24e Lanciers en het 10e Dragonders. Het 1e Pantserregiment moet assisteren door het kruispunt ten oosten van Breda over te nemen. Na aankomst op het kruispunt beschieten hun Sherman tanks observatieposten in en rond Breda, waaronder enkele kerktorens.Succes De tegenaanval resulteert in zware gevechten, maar om 11.00 uur is Dorst heroverd door de Polen. Maar dit is nog lang niet het einde van de strijd en het duurt tot het begin van de middag voordat de weg Breda-Tilburg eindelijk weer vrij is en de Duitse aanvallers zich terugtrekken in de bossen ten noorden van Dorst, nu definitief. Aan het einde van de middag kan de aanval op Breda worden ingezet en rond vijf uur bereiken de Poolse tanks hun doel, de omgeving van het spoorwegstation. Intussen is de rest van de stad al bevrijd door de Poolse infanterie en kan het feesten beginnen. Do Bredy W niedzielę 29 października jednostki 1 Polskiej Dywizji Pancernej generała dywizji Stanisława Maczka przygotowują się do wyzwolenia Bredy. Czołgi wjadą do Baroniestad od północy. Ta część planu musi jednak zostać odłożona, ponieważ w Dorst podniesiono alarm.Niemiecka reakcja Zupełnie niespodziewanie, duża grupa Niemców z 719 Dywizji Piechoty rozpoczęła kontratak z lasu od Obozu Kadetów do Rijen. Jak tylko zrobiło się jasno 29-go, major Andrej Zawiska udał się na rozpoznanie. Nie zauważył żadnego ruchu, ani wśród wroga, ani wśród własnych żołnierzy, więc wraca do Lijndonk, aby odebrać swoją baterię ośmiu sześciofuntowych dział przeciwpancernych. Kiedy przybywa do Dorst po raz drugi, przeżywa prawdziwy strach: piechota wroga wkroczyła do wioski. Atakującym udaje się zdobyć pierwsze trzy Brencarriery (lekkie pojazdy gąsienicowe), pozostawiając Zawiskę bez radia. Major jest zmuszony wysłać kuriera z pospiesznie napisaną notatką do dowództwa brygady w Lijndonk.Panika W międzyczasie jego sześciofuntowe działa otworzyły ogień z polnej drogi (na wschód od miejsca, gdzie obecnie znajduje się Bavelstraat 11). Niemiecki kontratak został zatrzymany. Ale na jak długo? Kończy im się amunicja. Na szczęście dla Zawiski i jego ludzi, pomoc jest w drodze. Odgłosy walki zaalarmowały dowództwo, że dzieje się coś nieprzyjemnego i Maczek natychmiast rozkazuje grupie „Dragon” wstrzymać natarcie na Bredę, a zamiast tego wrócić i rozpocząć kontratak. Grupa ta składa się z dwóch batalionów, 24 Pułku Ułanów i 10 Pułku Dragonów. 1 Pułk Pancerny ma pomóc, przejmując skrzyżowanie na wschód od Bredy. Po dotarciu na skrzyżowanie czołgi Sherman ostrzeliwują punkty obserwacyjne w Bredzie i okolicach, w tym kilka wież kościelnych.Sukces Kontratak kończy się ciężkimi walkami, ale o 11:00 Dorst zostaje odbity przez Polaków. Jest to jednak dalekie od zakończenia bitwy i dopiero wczesnym popołudniem droga Breda-Tilburg zostaje ostatecznie uwolniona, a niemieccy napastnicy wycofują się do lasu na północ od Dorst. Pod koniec popołudnia można rozpocząć atak na Bredę, a około piątej polskie czołgi docierają do celu, obszaru wokół dworca kolejowego. W międzyczasie reszta miasta została już wyzwolona przez polską piechotę i można rozpocząć świętowanie.

 Dorst: Ein Dorf das zweimal befreit wurde Dorst: twee keer bevrijd Dorst: wieś wyzwolona dwukrotnie Dorst: a village liberated twice

A new phase After the British-Canadian offensive (Battle of the Bulge) was completed on 9 November 1944, the Hollands Diep and Amer rivers and the Bergsche Maas canal formed the new front line. This was guarded by units of the 1st Canadian Army, including the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek, until the spring of 1945.Support points During the first period, which lasted until 20 December, the Polish troops were responsible for the Moerdijk-Geertruidenberg sector. Maczek had too few troops to man the front everywhere, so a series of support points were chosen, including Blauwe Sluis and Lage Zwaluwe. The residents of these places were subject to a curfew, and there was no real freedom. The nine battalions in the Polish division each occupied one of these support points for one week in turn. When they were not active, they could recover in places further south. Patrols walked between the strong points to prevent German troops from secretly crossing the water. During the day, this was the task of the Dutch Home Forces, the BS, which consisted of volunteers who were mostly, but not exclusively, former resistance fighters. The six companies in West Brabant (approximately 600 men) formed the 3rd Battalion and were under the responsibility of Major van der Poel in Breda.Boring and dangerous From Lage Zwaluwe, one group of Polish troops always headed west to the main road to Rotterdam, while a second headed east to the beginning of the Gat van den Ham. During the day, BS patrols followed approximately the same routes right along the bank of the Hollands Diep. Operating the posts and walking patrols was not only boring and unpleasant in the harsh winter conditions, but there were regular incidents with German groups that sometimes resulted in deaths and injuries. During one fight of fire, German soldiers cut off the tongue of a member of the BS to prevent him from calling for help, whilst in another both Polish and German forces were killed. The area around the blown-up bridge at Keizersveer was in particular an area where ​​such confrontations took place.Until the bitter end The river front was therefore anything but sealed, and one German patrol even managed to reach Dorst during a long winter night, fifteen kilometres into the hinterland. But Polish, Canadian and British commandos also regularly crossed over into the Land van Heusden en Altena. The situation remained restless in places close to the front until April 1945, by which time the Polish and Canadian forces had already left and were fighting in Germany.

A gun position near Hoge Zwaluwe

A Polish lookout position near Bergsche Maas

Polish positions at the Maas river. 

Members of the resistance learn how to shoot.

Members of the local resistance in positions near Geertruidenberg.

Polish search a destroyed house at Hooge Zwaluwe.

Patrolling the river Front: boring, but dangerous

A new phase After the British-Canadian offensive (Battle of the Bulge) was completed on 9 November 1944, the Hollands Diep and Amer rivers and the Bergsche Maas canal formed the new front line. This was guarded by units of the 1st Canadian Army, including the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek, until the spring of 1945.Support points During the first period, which lasted until 20 December, the Polish troops were responsible for the Moerdijk-Geertruidenberg sector. Maczek had too few troops to man the front everywhere, so a series of support points were chosen, including Blauwe Sluis and Lage Zwaluwe. The residents of these places were subject to a curfew, and there was no real freedom. The nine battalions in the Polish division each occupied one of these support points for one week in turn. When they were not active, they could recover in places further south. Patrols walked between the strong points to prevent German troops from secretly crossing the water. During the day, this was the task of the Dutch Home Forces, the BS, which consisted of volunteers who were mostly, but not exclusively, former resistance fighters. The six companies in West Brabant (approximately 600 men) formed the 3rd Battalion and were under the responsibility of Major van der Poel in Breda.Boring and dangerous From Lage Zwaluwe, one group of Polish troops always headed west to the main road to Rotterdam, while a second headed east to the beginning of the Gat van den Ham. During the day, BS patrols followed approximately the same routes right along the bank of the Hollands Diep. Operating the posts and walking patrols was not only boring and unpleasant in the harsh winter conditions, but there were regular incidents with German groups that sometimes resulted in deaths and injuries. During one fight of fire, German soldiers cut off the tongue of a member of the BS to prevent him from calling for help, whilst in another both Polish and German forces were killed. The area around the blown-up bridge at Keizersveer was in particular an area where ​​such confrontations took place.Until the bitter end The river front was therefore anything but sealed, and one German patrol even managed to reach Dorst during a long winter night, fifteen kilometres into the hinterland. But Polish, Canadian and British commandos also regularly crossed over into the Land van Heusden en Altena. The situation remained restless in places close to the front until April 1945, by which time the Polish and Canadian forces had already left and were fighting in Germany. Eine neue Phase Nach Abschluss der britisch-kanadischen Offensive (Schlacht an der Scheldemündung) am 9. November 1944 bildeten die Flüsse Hollands Diep, Amer und Bergsche Maas die neue Frontlinie. Diese wurde bis zum Frühjahr 1945 von Einheiten der 1. Kanadischen Armee bewacht, darunter die 1. polnische Panzerdivision von Generalmajor Stanisław Maczek.Stützpunkte In der ersten Phase, die bis zum 20. Dezember 1944 andauerte, waren die Polen für den Sektor Moerdijk-Geertruidenberg zuständig. Maczek verfügte über zu wenige Truppen, um die Front überall zu besetzen, daher wurden eine Reihe von Stützpunkten ausgewählt, unter anderem in Blauwe Sluis und Lage Zwaluwe. Infolgedessen galt für die Bewohner dieser Orte eine Ausgangssperre und es gab keine wirklichen Freiheiten. Die neun Bataillone der polnischen Division besetzten abwechselnd für jeweils eine Woche einen dieser Stützpunkte. Wenn sie nicht aktiv waren, konnten sie sich in weiter südlich gelegenen Orten eine Weile ausruhen. Zwischen den Stützpunkten fanden Patrouillen statt, um zu verhindern, dass deutsche Truppen heimlich das Wasser überquerten. Tagsüber war das die Aufgabe der niederländischen Inlandskräfte, der BS. Diese bestanden aus Freiwilligen, die meisten davon, aber nicht ausschließlich, aus ehemaligen Widerstandskämpfern. Die sechs Kompanien in Westbrabant (ca. 600 Mann) bilden das 3. Bataillon und standen unter der Verantwortung von Major van der Poel in Breda.Langweilig und gefährlich Von Lage Zwaluwe aus bewegte sich jeweils eine Gruppe von Polen nach Westen zur Hauptstraße nach Rotterdam, während eine zweite Gruppe nach Osten zum Beginn des Gat van den Ham ging. Tagsüber folgten die Patrouillen der BS in etwa denselben Routen nur entlang des Ufers des Hollands Diep. Die Besetzung der Posten und die Patrouillen waren nicht nur mühsam und unangenehm unter den harten Winterbedingungen, sondern es kam auch regelmäßig zu Zwischenfällen mit deutschen Gruppen, die manchmal Tote und Verletzte zur Folge hatten. In einem Feuergefecht schnitten deutsche Soldaten einem Mitglied der BS die Zunge ab, um ihn daran zu hindern, um Hilfe zu rufen, in einem anderen wurden sowohl polnische als auch deutsche Soldaten getötet. Vor allem die Gegend um die gesprengte Brücke bei Keizersveer war Schauplatz solcher Konfrontationen.Bis zum bitteren Ende Die Flussfront war also alles andere als dicht, und einer deutschen Patrouille gelang es in einer langen Winternacht sogar, das fünfzehn Kilometer im Hinterland gelegene Dorst zu erreichen. Aber auch Polen, Kanadier und britische Kommandos kamen regelmäßig ins Land der Heusden und Altena. Bis April 1945 blieb die Lage in den frontnahen Orten unruhig. Die polnischen und kanadischen Truppen hatten sich inzwischen abgesetzt und kämpften in Deutschland. Een nieuwe fase Nadat op 9 november 1944 het Brits-Canadese offensief is afgerond vormen het Hollands Diep, de Amer en de Bergsche Maas de nieuwe frontlijn. Deze wordt tot het voorjaar van 1945 bewaakt door eenheden van het First Canadian Army, waaronder ook de 1e Poolse Pantserdivisie van generaal-majoor Stanisław Maczek.Steunpunten Tijdens de eerste periode, die duurt tot 20 december, zijn de Polen verantwoordelijk voor de sector Moerdijk-Geertruidenberg. Maczek heeft te weinig troepen om het front overal te bemannen en dus wordt er gekozen voor een serie steunpunten, onder meer in Blauwe Sluis en Lage Zwaluwe. In deze plaatsen geldt voor de inwoners dan ook de avondklok en van echte vrijheid is geen sprake. De negen bataljons in de Poolse divisie bezetten bij toerbeurt ieder één week lang een van deze steunpunten. Als ze niet actief zijn, kunnen ze even bijkomen in plaatsen verder naar het zuiden. Tussen de steunpunten lopen patrouilles om te voorkomen dat Duitse troepen stiekem het water oversteken. Overdag is dat de taak van de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten, de BS. Deze bestaat uit vrijwilligers, veelal, maar niet uitsluitend, voormalige verzetsmensen. De zes compagnieën in West-Brabant (ongeveer 600 man) vormen het 3e Bataljon en vallen onder de verantwoordelijkheid van majoor van der Poel in Breda.Saai en gevaarlijk Vanuit Lage Zwaluwe trekt telkens één groep Polen naar het westen tot aan de grote weg naar Rotterdam, terwijl een tweede naar het oosten gaat tot aan het begin van het Gat van den Ham. Overdag volgen patrouilles van de BS ongeveer dezelfde routes vlak langs de oever van het Hollands Diep. Het bemannen van de posten en het patrouille lopen is niet alleen saai en onprettig in de barre winterse omstandigheden, er zijn regelmatig incidenten met Duitse groepjes die soms resulteren in doden en gewonden. Bij een vuurgevecht snijden Duitse militairen de tong af van een lid van de BS om te voorkomen dat hij om hulp roept, bij een ander sneuvelen zowel Polen als Duitsers. Vooral de omgeving van de opgeblazen brug bij Keizersveer is het gebied van dergelijke confrontaties.Tot het bittere einde Het rivierenfront is dus allesbehalve waterdicht en één Duitse patrouille weet tijdens een lange winternacht zelfs Dorst te bereiken, vijftien kilometer het achterland in. Maar ook Polen, Canadezen en Britse commando’s steken regelmatig over naar het Land van Heusden en Altena. Tot april 1945 blijft het onrustig in plaatsen dichtbij het front. De Polen en Canadezen zijn dan al vertrokken en vechten in Duitsland. Nowa faza Po zakończeniu brytyjsko-kanadyjskiej ofensywy 9 listopada 1944 r. holenderskie rzeki Diep, Amer i Bergsche Maas utworzyły nową linię frontu. Była ona strzeżona przez jednostki 1 Armii Kanadyjskiej, w tym 1 Polską Dywizję Pancerną generała dywizji Stanisława Maczka, aż do wiosny 1945 roku.Punkty wsparcia W pierwszym okresie, który trwał do 20 grudnia, Polacy byli odpowiedzialni za sektor Moerdijk-Geertruidenberg. Maczek miał zbyt mało żołnierzy, aby obsadzić cały front, więc wybrano szereg punktów wsparcia, w tym Blauwe Sluis i Lage Zwaluwe. Mieszkańców tych miejscowości obowiązywała godzina policyjna i nie było prawdziwej wolności. Każdy z dziewięciu batalionów polskiej dywizji zajmował jeden z tych punktów wsparcia przez tydzień. Gdy nie były aktywne, mogły odpoczywać w miejscach położonych dalej na południe. Pomiędzy umocnionymi punktami chodzą patrole, by uniemożliwić niemieckim oddziałom skryte przeprawianie się przez wodę. W ciągu dnia jest to zadanie Holenderskich Sił Wewnętrznych, BS. Składają się one z ochotników, głównie, ale nie wyłącznie, byłych bojowników ruchu oporu. Sześć kompanii w Brabancji Zachodniej (około 600 ludzi) tworzy 3. batalion i podlega majorowi van der Poelowi w Bredzie.Nudno i niebezpiecznie Z Lage Zwaluwe jedna grupa Polaków zawsze kieruje się na zachód do głównej drogi do Rotterdamu, podczas gdy druga kieruje się na wschód do początku Gat van den Ham. W ciągu dnia patrole BS podążają mniej więcej tymi samymi trasami wzdłuż brzegu Hollands Diep. Obsadzanie posterunków i piesze patrole są nie tylko nudne i nieprzyjemne w trudnych zimowych warunkach, ale także regularnie dochodzi do incydentów z niemieckimi grupami, które czasami kończą się śmiercią i obrażeniami. Podczas wymiany ognia niemieccy żołnierze odcięli język jednemu z członków BS, aby uniemożliwić mu wezwanie pomocy, a w innym incydencie zginęli zarówno Polacy, jak i Niemcy. Obszar wokół wysadzonego mostu w Keizersveer jest miejscem takich konfrontacji w szczególności.Aż do gorzkiego końca Front rzeczny nie jest zatem szczelny, a jednemu niemieckiemu patrolowi udaje się nawet dotrzeć do Dorst podczas długiej zimowej nocy, piętnaście kilometrów w głąb lądu. Ale Polacy, Kanadyjczycy i brytyjscy komandosi również regularnie przedostają się na tereny Heusden i Altena. Sytuacja w pobliżu frontu pozostaje niespokojna aż do kwietnia 1945 roku. Polacy i Kanadyjczycy już wyjechali i walczą w Niemczech.

 Patrouille an der Flussfront: langweilig, aber gefährlich Patrolowanie rzeki Front: nudne, ale niebezpieczne Patrolling the river Front: boring, but dangerous Patrouilleren langs de rivieroever: saai, maar gevaarlijk

On the 13th of October 1944, British soldiers of the King's Own Yorkshire Light Infantry Regiment walked into a German ambush near this intersection, still known as 'De Vijfsprong'. Three British soldiers were killed in the battle that ensued.
Shortly after, the RAF attempted to bomb the German troops, but also hit the farm ‘Ellenhoeve’. The farm was destroyed, but the Peeters family, who were hunkered in the shelter, were by a miracle unharmed.
A few days later, a 12-year-old boy from the neighbourhood, Neel Oonincx, was walking in the area and discovered the dead British soldiers.&#13;
&#13;
 &#13;

Hunter’s shoes

Am 13. Oktober 1944 gerieten englische Soldaten des King's Own Yorkshire Light Infanterieregiments in der Nähe dieser Kreuzung, eine Weggabelung, die noch immer ‘de vijfsprong’ genannt wird, in einen Hinterhalt. Im Kampf, der darauf folgte, ließen drei englische Soldaten ihr Leben.
Die englische Luftwaffe reagierte daraufhin mit einem Bombenangriff auf die deutschen Truppen, trafen dabei aber den Bauernhof ‘Ellenhoeve’. Der Bauerhof wurde völlig zerstört. Familie Peeters, die im Schutzkeller ausharrte, blieb wie durch ein Wunder verschont.
Neel Oonincx, ein 12 jähriger Junge aus der Nachbarschaft, kam ein paar Tage später zur Weggabelung und entdeckte die drei umgekommenen englischen Soldaten.&#13;
&#13;
 &#13; Op 13 oktober 1944 liepen Engelse soldaten van het King's Own Yorkshire Light Infantry Regiment in de buurt van dit kruispunt, nog altijd bekend als 'de vijfsprong', in een Duitse hinderlaag. Drie Engelse soldaten sneuvelden in het gevecht dat daarop volgde.De Engelse luchtmacht deed daarop een poging om de Duitse troepen te bombarderen, maar raakte daarbij boerderij de "Ellen"-hoeve. De boerderij werd verwoest, maar het gezin Peeters dat in de schuilkelder zat, bleef als bij een wonder ongedeerd.Een 12-jarige jongen uit de buurt, Neel Oonincx, maakte een paar dagen later een wandeling en ontdekte de gesneuvelde Engelse soldaten.Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a href="http://webshop.visitbrabant.com" rel="noopener noreferrer" target="_blank">webshop.visitbrabant.com</a>Toeristische informatie Op deze locatie kunt u historische verhalen ontdekken in het spel van de bevrijding! Ontdek spelenderwijs het verhaal van de bevrijding van West-Brabant. Beleef samen een route vol historische ontdekkingen en verrassende spelletjes. Tover je smartphone om als kijker naar het verleden en ervaar de historie midden het Brabantse landschap!U kunt het spel downloaden voor uw i-Phone in de App Store:<a href="https://itunes.apple.com/us/app/het-spel-van-de-bevrijding/id976249597?mt=8" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://itunes.apple.com/us/app/het-spel-van-de-bevrijding/id976249597?mt=8</a>

 Die Schuhe von Hunter De schoenen van Hunter

During the war, due to its location near the Gilze-Rijen airfield, bombs often hit the village of Gilze. British and American aircraft very regularly attempted to damage the airfield, but the bombs also fell on Gilze. The list of bombardments is long. And so on the 10th of February 1944, the centre of Gilze was hit hard. On the 5th of July 1944, there were 21 civilian casualties as a result of an American bombardment.
When the 1st Polish Armoured Division finally approached Gilze, the retreating German troops blew up the water tower, the town hall, the windmills and the church. Gilze was hard hit during the war. As a 14-year-old, Gerrit Jacobs experienced it from very close quarters. On The 27th of October, the Poles liberated Gilze.&#13;
&#13;
 &#13;

But this airfield brought disasters…

Durch seine Lage ganz in der Nähe des Flugplatzes Gilze Rijen litt das Dorf Gilze während des Krieges oft unter Bombardements. Englische und amerikanische Flugzeuge versuchten ziemlich regelmäßig den Flugplatz unbrauchbar zu machen. Die Bomben vielen allerdings auf Gilze. Die Liste der Bombenangriffe ist lang. Das Zentrum von Gilze wurde beispielsweise am 10. Februar 1944 schwer getroffen. Dem amerikanischen Bombardement am 5. Juli 1944 vielen 21 Zivilpersonen zum Opfer.
Als sich die 1. Polnische Panzerdivision endlich dem Dorf Gilze näherte, sprengten die deutschen Soldaten während des Rückzugs auch noch den Wasserturm, das Rathaus, die Mühlen und die Kirche. Gilze hatte sehr schwer unter der Kriegsgewalt zu leiden. Gerrit Jacobs hat es als Vierzehnjähriger aus unmittelbarer Nähe miterlebt. Am 27. Oktober 1944 wurde Gilze von den Polen befreit.
 &#13;
&#13;
 &#13; Het dorp Gilze werd door de ligging vlakbij vliegveld Gilze-Rijen tijdens de oorlog vaak getroffen door bombardementen. Engelse en Amerikaanse &nbsp;vliegtuigen probeerden zeer regelmatig het vliegveld schade toe te brengen, maar de bommen vielen ook op Gilze. De lijst van bombardementen is lang. Zo werd het centrum van Gilze op 10 februari 1944 zwaar getroffen. Bij het Amerikaanse bombardement van 5 juli 1944 vielen er 21 burgerslachtoffers.Toen de 1e Poolse Pantserdivisie Gilze eindelijk naderde, bliezen de terugtrekkende Duitse soldaten ook nog eens de watertoren, het raadhuis, de molens en de kerk op. Gilze heeft het in de oorlog zwaar te verduren gehad. Gerrit Jacobs heeft het als 14-jarige van zeer dichtbij meegemaakt. Op 27 oktober werd Gilze bevrijd door de Polen.Fietsroutes Liberation Route De Liberation Route Brabant vertelt het verhaal van de bevrijding, maar toont ook wat de Tweede Wereldoorlog heeft betekend voor gewone Brabanders. Acht fietsroutes van circa veertig kilometer, verspreid over Noord-Brabant, leiden je langs Brabant Remembers-verhalen, luisterzuilen van de Liberation Route Europe, monumenten en musea, die samen de impact van de oorlog op Noord-Brabant zichtbaar maken. Onderweg brengt een app op locatie de verhalen tot leven. De routes zijn te bestellen via <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="http://webshop.visitbrabant.com">webshop.visitbrabant.com</a>

 'Aber dieser Flugplatz brachte Unglück …' 'Maar dit vliegveld bracht ons rampen…'

Hundreds of gliders and thousands of parachutists landed in the area around Groesbeek and Berg en Dal. They had been given the important task of capturing the bridges in Nijmegen. When fierce fighting broke out on 17th September 1944 in Berg en Dal, the refugees were still hiding in the cellar at Hotel Erica, along with the hotel´s owner, Mr Van Vliet, and his family.In 2013, Ms Van Vliet tells the story of what happened to her in 1944: "The people in the hotel´s cellar could hear the fighting coming and going in waves outside, and they were terrified. Machine-gun fire, mortars and grenades were going off all at once. It was pandemonium. Then all of a sudden, the door flew open and eight heavily-armed soldiers stormed into the cellar in strange green uniforms. Nobody recognised the soldiers´ uniforms, but they knew they were not German. Who could they be? The soldiers didn´t say a word. They just looked around the half-lit cellar in search of Germans, and when they didn´t find any, they dissappeared just as suddenly as they had arrived. Everybody was frightened, and wondered if this meant liberation or not… ”“A little while later, the door flew open again. First a gun barrel appeared from around the corner, followed by grey figures. We all knew who they were. They were German soldiers. Silent and tense; they looked around expecting to find Americans. It felt like a bizarre game of hide and seek. When the door flew open a third time and even more soldiers stormed in, we could see that they were the same American soldiers as a few hours earlier. But now there were only five of them... ”It has been almost 80 years since these events took place, and they still remain firmly etched on Ms Van Vliet´s memory. She may have her own perspective compared to the historical reports, but that will never detract from her remarkable memories.<iframe src="https://www.youtube.com/embed/SB-UpjtgkHw?showinfo=0" frameborder="0"></iframe> Audio spot thanks to a promise to grandmotherHis grandfather was a member of the resistance, was betrayed, arrested, survived various camps, was released, but died on the way home. Marcel Hoogenboom promised his grandmother to keep the stories from the Second World War alive. This is why there is an audio spot at hotel Erica in Berg en Dal.&nbsp;Marcel Hoogenboom was the hotel manager of Erica, one of the three Fletcher hotels in the Nijmegen region. He grew up in the province of Zeeland and played between the German remnants of the occupation period in the dunes when he was a child. His grandparents on the mother's side lived in Delft during the war: “They heard the stomping of the SS boots on the cobblestones. My grandfather was a horse butcher. Partly thanks to this, they survived the Dutch famine of 1944. As a child, my mother kept herself warm by the fire of the stoked horses’ hooves.”His grandfather on the father's side, Leendert Hoogenboom, was a member of the Van Beest resistance group in Middelburg. In August 1942, he was betrayed by a neighbour who was a member of the Dutch Nazi party NSB. He was arrested and taken to Germany via the prison in Scheveningen, also known as the Oranjehotel, and Camp Amersfoort. “The last time my grandmother saw him was in Scheveningen. Saw him, because she was not allowed to talk to him.” His grandmother would not see her husband back alive. Early April 1945, Leen Hoogenboom was released. On the way home, he died in a hospital in Speyer (Germany) on 21 April. His remains were returned in a lead coffin, a few weeks before the liberation, and reburied in Middelburg in 1950.&nbsp;“For a very long time, my grandmother didn't want to talk in detail about the war and about my grandfather's role in the resistance movement. I don't think this was a major role, because if it was, they would have executed him right away. However, at the end of her life, she began to talk about that time, in bits and pieces. To me, her youngest grandson of the Hoogenbooms. Probably because I kept asking her about it.”“Then she asked me, an adolescent and a child of a new generation, to keep telling the stories from the war. Not only those of my grandfather, but of everyone who has experienced those days. And not only the sad stories, but also the beautiful ones. I promised her that I would do my best. Two years later, on New Year's Eve 2010, she died.”After his secondary school, Marcel Hoogenboom ended up in the hospitality business. From 2007 to 2023 he had been the manager of Hotel Erica. “It turned out that this hotel had also played a part in the Second World War. There is no such thing as coincidence.”&nbsp;Thanks to his efforts, on 8 June 2013 an audio spot of the Liberation Route was unveiled underneath the linden tree in front of the hotel, which tells the story of Erica in September 1944. “Then, before a full house, I first spoke about the promise to my grandmother. My father, seated proudly in the first row, was visibly touched.”&nbsp;

Former hotelmanager Hoogenboom at the Sunset March

img_4476.jpeg

Hotel Erica

Hunderte Lastensegler und tausende Fallschirmjäger landeten in der Gegend um Groesbeek und Berg en Dal. Sie hatten den Auftrag erhalten, die Brücken bei Nimwegen zu erobern. Zusammen mit der Familie des Hoteliers van Vliet versteckten sich die Flüchtlinge im Keller des Hotels Erica, als der Kampf am 17. September 1944 mit aller Gewalt ausbrach.Im Jahre 2013 erzählt Julia van Vliet von dem, was sie 1944 erlebte: „Die ängstliche Gruppe im Hotelkeller hörte, wie der Kampf draußen hin und her wogte. Maschinengewehrfeuer, Mörser und Granaten vermischten sich zu einem höllischen Lärm. Mit einem Mal flog die Tür auf und acht schwer bewaffnete Soldaten in merkwürdigen grünen Uniformen stürmten herein. Die Gruppe erkannte die Soldaten nicht als Deutsche, aber wer waren sie dann? Die Soldaten sprachen kein Wort, sondern sahen sich im Halbdunkel prüfend um: auf der Suche nach Deutschen. Als sie diese nicht antrafen, verschwanden sie so plötzlich, wie sie gekommen waren. Ängstlich fragten sich die Zivilisten, ob sie nun befreit waren oder nicht …“„Eine Weile später flog die Tür erneut auf. Ein Lauf erschien um die Ecke, gefolgt von grauen Gestalten. Diese Uniformen kannte die Gruppe sehr gut. Es waren deutsche Soldaten, die schweigend und angespannt auf der Suche waren nach … Amerikanern. Das Ganze erinnerte allmählich an ein Versteckspiel. Als die Tür zum dritten Mal aufgestoßen wurde und erneut Soldaten hineinstürmten, waren es dieselben amerikanischen Soldaten, die ein paar Stunden vorher schon einmal da gewesen waren. Aber jetzt waren sie nur noch zu fünft ...“Obwohl das fast 80 Jahre her ist, haben sich die Ereignisse Frau van Vliet ins Gedächtnis eingebrannt. Ihre Version stimmt zwar nicht zu hundert Prozent mit der historischen Berichterstattung überein, aber das schmälert ihre beeindruckende Erinnerung nicht.Hörstelle dank Versprechen an OmaSein Großvater war im Widerstand, wurde verraten, verhaftet, überlebte verschiedene Lager, wurde entlassen und verstarb auf dem Heimweg. Marcel Hoogenboom hat seiner Oma versprochen, die Geschichten aus dem Zweiten Weltkrieg am Leben zu erhalten. Deshalb gibt es im Hotel Erica in Berg en Dal einen Informationsstein, der vom Zweiten Weltkrieg erzählt.&nbsp;&nbsp;Marcel Hoogenboom war Manager des Hotel Erica, einem der vier Fletcher-Hotels in der Region Nimwegen.&nbsp;Hoogenboom wuchs in Zeeland auf, spielte als Kind zwischen den deutschen Überbleibseln der Besatzungszeit in den Dünen. Seine Großeltern mütterlicherseits verbrachten den Krieg in Delft: „Sie hörten das Dröhnen der SS-Stiefel auf dem Kopfsteinpflaster. Mein Opa war Pferdemetzger. Das ist einer der Gründe, warum sie die Hungersnot im Winter 1944/45 überstanden. Als Kind hat sich meine Mutter am Feuer der brennenden Pferdehufen gewärmt.“Sein Großvater väterlicherseits, Leendert Hoogenboom, war Teil der Widerstandsgruppe Van Beest in Middelburg. Im August 1942 wurde er von einem NSB-Nachbarn verraten, verhaftet und über das Gefängnis in Scheveningen, das Oranjehotel und das Lager Amersfoort nach Deutschland gebracht. „Meine Oma hat ihn zuletzt in Scheveningen gesehen. Gesehen, weil sie nicht mit ihm reden durfte.“Seine Oma hat ihren Mann lebend nie wieder sehen. Anfang April 1945 wurde Leen Hoogenboom freigelassen. Auf dem Heimweg verstarb er am 21. April in einem Krankenhaus in Speyer, Deutschland. Seine sterblichen Überreste wurden wenige Wochen vor der Befreiung in einem Bleisarg zurückgebracht und 1950 in Middelburg umgebettet.&nbsp;„Meine Großmutter wollte lange nicht ausführlich über den Krieg und die Rolle meines Großvaters im Widerstand sprechen. Ich glaube nicht, dass er dort eine große Rolle spielte, sonst wäre er gleich erschossen worden. Am Ende ihres Lebens begann sie nach und nach mit mir über diese Zeit zu sprechen – ihrem jüngsten Enkel der Hoogenbooms. Wahrscheinlich, weil ich immer wieder nachgefragt habe.“„Dann bat sie mich, als jungen Erwachsenen und Kind einer neuen Generation, die Geschichten des Krieges weiterzuerzählen. Nicht nur die meines Großvaters, sondern die Geschichten aller, die diese Zeit miterlebt haben. Ich sollte nicht nur die traurigen Geschichten erzählen, sondern auch die schönen. Ich habe ihr versprochen, dass ich mein Bestes geben werde. Sie starb zwei Jahre später, an Silvester 2010.“Nach dem Abitur begann Marcel Hoogenboom in der Gastronomie zu arbeiten. Von 2007 bis 2023 leitete er das Hotel Erica. „Das hat auch im Zweiten Weltkrieg eine Rolle gespielt. Das ist natürlich kein Zufall."&nbsp;Aufgrund seiner Initiative wurde am 8. Juni 2013 unter der Linde vor dem Hotel ein Informationssein der Liberation Route enthüllt, der die Geschichte des Hotels Erica im September 1944 erzählt. „Damals habe ich vor vollem Hause zum ersten Mal von dem Versprechen an meine Oma erzählt. Mein stolzer Vater war in der ersten Reihe sichtlich gerührt.“&nbsp; Honderden zweefvliegtuigen en duizenden parachutisten landden in de streek rondom Groesbeek en Berg en Dal. Zij hadden de belangrijke opdracht meegekregen om de bruggen bij Nijmegen te veroveren. Samen met de familie van de eigenaar van Hotel Erica, de heer van Vliet, schuilden de vluchtelingen in de kelder van het hotel toen de strijd op 17 september 1944 in alle hevigheid losbarstte.In 2013 vertelt mevrouw van Vliet over wat ze in 1944 meemaakte: ”De angstige groep in de hotelkelder hoorde het gevecht buiten heen en weer golven. Mitrailleurvuur, mortieren en granaten vermengden zich tot een hels kabaal. Opeens vloog de deur open en stormden acht zwaar bewapende soldaten in vreemde, groene uniformen binnen. De groep herkende de soldaten niet als Duitsers, maar wie zouden het dan wel zijn? De soldaten spraken geen woord maar keken in het halfdonker speurend rond, op zoek naar Duitsers. Toen die niet werden aangetroffen, verdwenen ze even plotseling als ze gekomen waren. Angstig vroegen de burgers zich af of ze nu wel of niet bevrijd waren… ”“Een tijdje later vloog de deur weer open. Er verscheen een loop om de hoek, gevolgd door grijze gestalten. Deze uniformen kende de groep heel goed. Het waren Duitse soldaten die zwijgzaam en gespannen op zoek waren naar… Amerikanen. Het geheel begon te lijken op een spelletje verstoppertje. Toen voor de derde keer de deur open vloog en er wederom soldaten binnenstormden, bleken het dezelfde Amerikaanse soldaten van een paar uur eerder te zijn. Maar nu waren ze nog maar met z’n vijven... ”Hoewel het bijna 80 jaar geleden is, staan de gebeurtenissen bij mevrouw Van Vliet in het geheugen gegrift. Haar versie stemt weliswaar niet voor 100% overeen met de geschiedkundige verslaglegging, maar dat doet niets af aan haar indrukwekkende herinnering.Luisterplek dankzij belofte van de hotel manager aan zijn omaZijn opa zat in het verzet, werd verraden, opgepakt, overleefde diverse kampen, kwam vrij, maar overleed op weg naar huis. Marcel Hoogenboom beloofde zijn oma de verhalen uit de Tweede Wereldoorlog levend te houden. Daarom ligt er een luistersteen bij hotel Erica in Berg en Dal.&nbsp;Marcel Hoogenboom was hotelmanager van Erica, één van de vier Fletcher-hotels in de regio Nijmegen.&nbsp;Hoogenboom groeide op in Zeeland, speelde als kind tussen de Duitse restanten van de bezettingstijd in de duinen. Zijn grootouders van moederskant brachten de oorlog door in Delft: “Ze hoorden het gedreun van de SS-laarzen op de kinderkopjes. Mijn opa was paardenslager. Mede daarom kwamen ze de Hongerwinter door. Mijn moeder heeft zich als kind warm gehouden bij het vuur van de opgestookte paardenhoeven.”Zijn opa van vaderskant, Leendert Hoogenboom, maakte deel uit van de verzetsgroep Van Beest in Middelburg. Hij werd in augustus 1942 verraden door een NSB-buurman, gearresteerd en via de gevangenis in Scheveningen, het Oranjehotel, en kamp Amersfoort naar Duitsland gebracht. “Mijn oma heeft hem in Scheveningen voor het laatst gezien. Gezien, want ze mocht niet met hem praten.”Zijn oma zou haar man niet meer levend terugzien. Begin april 1945 werd Leen Hoogenboom vrijgelaten. Op weg naar huis overleed hij op 21 april in een ziekenhuis in het Duitse Speyer. Zijn resten werden terugbezorgd in een loden kist, een paar weken voor de bevrijding, herbegraven in Middelburg in 1950.&nbsp;“Mijn oma heeft heel lang niet uitvoerig over de oorlog willen praten en de rol van mijn opa in het verzet. Ik denk dat het geen grote rol geweest is, anders hadden ze hem wel gelijk gefusilleerd. Aan het einde van haar leven begon ze toch over die tijd, mondjesmaat. Tegen mij, haar jongste kleinzoon van de Hoogenbooms. Waarschijnlijk omdat ik erover door bleef drammen.”“Toen heeft ze mij gevraagd, jongvolwassene en kind van een nieuwe generatie, de verhalen uit de oorlog te blijven vertellen. Niet alleen die van mijn opa, maar van iedereen die die tijd heeft meegemaakt. En niet alleen de beroerde verhalen, maar ook de mooie. Ik heb haar beloofd dat ik daarvoor mijn best zou doen. Twee jaar later overleed ze, op oudejaarsdag 2010.”Na zijn middelbare school belandde Marcel Hoogenboom in de horeca. Van 2007 tot 2023 was hij manager van Hotel Erica. “Dat bleek ook een rol gespeeld te hebben in de Tweede Wereldoorlog. Toeval bestaat niet.”&nbsp;Door zijn toedoen werd op 8 juni 2013 een luistersteen van de Liberation Route onthuld onder de lindeboom voor het hotel, die het verhaal vertelt van Erica in september 1944. “Toen heb ik, voor een volle zaal, voor het eerst verteld over de belofte aan mijn oma. Mijn vader vol trots op de eerste rij was duidelijk geëmotioneerd”&nbsp;

 Hotel Erica Hotel Erica

The allied attempts to conquer Arnhem seemed to be cursed. First there was the failure of Operation Market Garden in September 1944. Then on 2nd April 1945, the Allies tried to cross the Rhine from Driel in the Betuwe region, but the German defences on the other side of the river were very much on the alert, and the plan was aborted: the second time Arnhem was forced to wait for liberation. On 8th April, the allied troops moved to the east and crossed the Rhine, and into the Achterhoek region, using the pontoon bridges at Emmerich. This time, rather than coming in from the south, they came in from the east. It marked the start of Operation Anger, and the liberation of Arnhem.Meanwhile, the German army had blown up the IJssel bridge between Arnhem and Westervoort and had entrenched themselves on the other side of the River IJssel, in Fort Westervoort and around the AKU artificial silk factory. The allied military force that was gathering well out of sight, near the village of Westervoort, was tremendous. Thousands of vehicles waited on the embankment by the bridge, ready to cross the river. Then on the evening of 12th April, the English artillery with hundreds of canons, starting firing at the German positions around Arnhem.The Allies put up a smoke screen to help them cross the River IJssel undetected. The first troops crossed in boats and amphibious vehicles, and constructed a bridgehead on the other side. The German positions in Fort Westervoort soon surrendered, whilst the fighting at the AKU artificial silk factory, on the other hand, was extremely fierce and many were killed. Within fewer than 11 hours, the Allies had constructed the temporary bridge that had been shipped in from Doornenburg. The mass of tanks, carriers and armoured cars that had collected on the embankment was given the green light. On 14th April 1945, after heavy fighting, the Allies finally siezed control of Arnhem, and took the liberation of the Netherlands into its final phase.

This picture is part of the exhibition Layered Liberty during the Airborne Commemorations and 'Open Monumentendag 2014' in Arnhem.

Mustering the troops

Die Rückeroberung Arnheims schien mit einem Fluch belegt zu sein. Zuerst scheiterte im September 1944 die Operation Market Garden. Danach wollten die Alliierten am 2. April 1945 den Rhein von der Betuwe aus (bei Driel) überqueren, aber die deutsche Verteidigung am gegenüberliegenden Ufer war auf der Hut und der Plan wurde abgeblasen. Arnheim musste zum zweiten Mal warten. Am 8. April wurden die Truppen nach Osten verlegt. Mithilfe der Pontonbrücken bei Emmerich überquerte die Armee den Rhein in Richtung Achterhoek. Es war der Beginn der Operation Anger, durch die Arnheim schließlich befreit werden sollte: nicht von Süden, sondern von Osten her.Die deutschen Truppen hatten unterdessen die IJssel-Brücke zwischen Arnheim und Westervoort gesprengt und sich hinter der IJssel im Fort Westervoort sowie rund um den AKU-Industriekomplex verschanzt. Dem Blickfeld der Deutschen entzogen, sammelten sich am anderen Ufer nahe dem Dorf Westervoort die alliierten Truppen: Tausende von Fahrzeugen standen in der Nähe des Brückendamms bereit, den Fluss zu überqueren. Am Abend des 12. April eröffneten die Engländer das Artilleriefeuer. Die deutschen Stellungen in der Nähe von Arnheim wurden aus hunderten Kanonen gleichzeitig unter Beschuss genommen.Anschließend legten die Alliierten Nebelvorhänge über die IJssel, um ungesehen über den Fluss zu gelangen. Die ersten Truppen setzten mit Booten und Amphibienfahrzeugen über und errichteten auf der gegenüberliegenden Seite einen Brückenkopf. Die Deutschen in den Stellungen von Fort Westervoort ergaben sich sehr schnell. Das Gefecht um den AKU-Industriekomplex dagegen war außergewöhnlich heftig und forderte viele Tote. Danach wurde in weniger als elf Stunden eine Behelfsbrücke angelegt, und zwar aus Material, das man aus Doornenburg herangefahren hatte. Die wartende Schlange aus Panzern, Truppentransportern und gepanzerten Fahrzeugen kam in Bewegung. Nach heftigen Kämpfen wurde Arnheim am 14. April endlich befreit. Damit trat die Befreiung der Niederlande in ihre letzte Phase ein. Er leek een vloek te rusten op de geallieerde pogingen om Arnhem te veroveren. Eerst was er de mislukking van operatie Market Garden in september 1944. Vervolgens probeerden de geallieerden op 2 april 1945 vanuit Driel in de Betuwe de Rijn over te steken, maar de Duitse verdediging aan de andere kant van de rivier was zeer alert. Ht plan werd afgebroken: voor de tweede keer moest Arnhem wachten op de bevrijding. Op 8 april trokken de geallieerde troepen naar het oosten en staken de Rijn over naar de Achterhoek, via pontonbruggen bij Emmerich. Het was het begin van Operatie Anger en de bevrijding van Arnhem.Het Duitse leger had de IJsselbrug tussen Arnhem en Westervoort opgeblazen en verschanste zich aan de overkant van de IJssel, in Fort Westervoort en rond de kunstzijdefabriek AKU. De geallieerde troepenmacht die zich ver uit het zicht bij het dorp Westervoort verzamelde was enorm. Duizenden voertuigen wachtten op de dijk bij de brug, klaar om de rivier over te steken. Op de avond van 12 april begon de Britse artillerie met honderden kanonnen de Duitse stellingen rond Arnhem te beschieten.De geallieerden trokken een rookgordijn op om onopgemerkt de IJssel over te steken. De eerste troepen staken over in boten en amfibische voertuigen en bouwden een bruggenhoofd aan de overkant. De Duitse stellingen in Fort Westervoort gaven zich al snel over, terwijl de gevechten bij de AKU kunstzijdefabriek daarentegen uiterst hevig waren en veel slachtoffers eisten. In minder dan 11 uur hadden de geallieerden een uit Doornenburg aangevoerde tijdelijke brug gebouwd. De massa tanks, carriers en pantserwagens die zich op de dijk had verzameld, kreeg groen licht. Op 14 april 1945, na zware gevechten, namen de geallieerden eindelijk de controle over Arnhem over en ging de bevrijding van Nederland de laatste fase in. <iframe src="https://www.youtube.com/embed/IAXBnWEsr6w?showinfo=0" frameborder="0" class="ql-video"></iframe>

 Truppenbereitstellung Troepenopbouw

Operation Market Garden At the time, the hamlet of De Horst consisted of only a few streets, some farms, a couple of shops and four pubs. It had a school, a church and a convent. During Operation Market Garden, on 17th September 1944, thousands of parachutists from the 82nd Airborne Division landed nearby. The people of De Horst thought they had been liberated, but the German troops were not gone for long. By 20th September, the frontline ran between De Horst and Groesbeek. De Horst was caught firmly in the allied line of fire, and the people, were stuck. The part of Groesbeek that had been liberated was close by, yet completely inaccessible.Shelter and sanctuary More than 400 people were taken in by the Franciscan nuns of the hamlet's convent. It was the building with the sturdiest cellars, but despite the white flag on the roof, the convent came under regular fire. The sisters tried to take care of the wounded as best they could and every night, Antoon Oomen, the baker, would bake dozens of loaves of bread for the hundreds of villagers sheltering in the convent. He did this free of charge, whilst his house was being shot at. Despite this, he kept on baking.Evacuation After a month, the situation in De Horst had become unbearable. The hamlet’s priest managed to negotiate an evacuation with the Germans and the villagers were free to leave: not to the liberated part of the country, but the other way. So off they went, on 20th October 1944, through Kranenburg and Emmerich into the occupied Achterhoek region. When in May 1945, the people of De Horst were finally allowed to return home, they found the hamlet in ruins.

A hamlet in hiding

Market Garden Der Weiler De Horst bestand damals lediglich aus einigen Straßen, ein paar Bauernhöfen, einigen Geschäften und vier Kneipen. Der Ort hatte eine Schule, eine Kirche und ein Kloster. Bei der Operation Market Garden am 17. September 1944 landeten ganz in der Nähe einige tausend Fallschirmjäger der 82. Luftlandedivision. De Horst schien für einen kurzen Moment befreit zu sein, aber die deutschen Truppen kehrten schon bald zurück. Am 20. September verlief die Frontlinie zwischen De Horst und Groesbeek. De Horst lag nun permanent im Schussfeld der Alliierten. Die Bewohner saßen in der Klemme: Der befreite Teil Groesbeeks war ganz nah – und dennoch unerreichbar.Zuflucht bei den Nonnen Gut 400 Menschen fanden einen Unterschlupf im Kloster der Franziskanerinnen, dem Gebäude mit den solidesten Kellern. Trotz der weißen Fahne auf dem Dach lag das Kloster regelmäßig unter Beschuss. Notdürftig versuchten die Ordensschwestern, die Kranken und Verwundeten zu versorgen. Der Bäcker Antoon Oomen buk jede Nacht unentgeltlich Dutzende von Broten für seine mehrere hundert Dorfgenossen. Sein Wohnhaus wurde wiederholt getroffen, aber die Bäckerei blieb in Betrieb.Evakuierung Nach einem Monat war die Situation in De Horst unhaltbar geworden. Der Pastor hatte bei den Deutschen eine Evakuierung erwirkt. Die Menschen durften gehen. Nicht in befreites Gebiet, sondern in die andere Richtung. Und so zogen sie am 20. Oktober – durch die Kriegsgewalt hindurch –, über Kranenburg und Emmerich in die noch von den Deutschen besetzte Region Achterhoek. Als sie im Mai 1945 endlich zurückkehrten, war De Horst nur noch eine große Ruine. Market Garden Buurtschap De Horst bestond destijds slechts uit enkele straten, wat boerderijen, een paar winkels en vier cafés. Het had een school, een kerk en een klooster. Bij operatie Market Garden op 17 september 1944 landden enkele duizenden parachutisten van de 82e luchtlandingsdivisie vlak in de buurt. De Horst leek even bevrijd, maar de Duitse troepen waren snel terug. Op 20 september lag de frontlinie tussen De Horst en Groesbeek. De Horst lag nu permanent in het schootsveld van de geallieerden. De bewoners zaten klem. Het bevrijde deel van Groesbeek was vlakbij, maar onbereikbaar ver weg.Schuilplaats bij de nonnen Ruim 400 mensen kregen onderdak in het klooster van de Franciscanessen, het gebouw met de stevigste kelders. Ondanks de witte vlag op het dak lag het klooster regelmatig onder vuur. Zo goed en kwaad als kon, probeerden de zusters de zieken en gewonden te verzorgen. Bakker Antoon Oomen bakte iedere nacht pro deo tientallen broden voor zijn honderden dorpsgenoten. Zijn woonhuis werd meerdere keren getroffen, maar de bakkerij bleef draaien.Evacuatie Na een maand was de situatie in De Horst onhoudbaar geworden. De pastoor had bij de Duitsers evacuatie bemiddeld. De mensen mochten gaan. Niet naar bevrijd gebied, maar de andere kant op. En zo ging het op 20 oktober tussen het oorlogsgeweld door, via Kranenburg en Emmerich naar de nog door de Duitsers bezette Achterhoek. Toen men in mei 1945 eindelijk terugkeerde, was De Horst veranderd in een grote ruïne.

 Ein Dorf hält sich versteckt Schuilend dorp

Since 2017 the Remembrance Centre about Indonesia can be found in The Hague. The centre is entirely dedicated to the heritage of the Dutch Indies and Indonesia and examines how the former Dutch colony experienced the Second World War and its aftermath. Besides a permanent exhibition, there are also different temporary exhibitions on display. The Remembrance Centre about Indonesia also develops educational programs and (digital) teaching material for educational purposes. The documentation centre about repatriation is also located there.

The Remembrance Centre about Indonesia in The Hague keeps the memories alive of the events which happened during the Second World War in the Dutch Indies, the subsequent Bersiap, decolonisation and migration.

Since 2017 the Remembrance Centre about Indonesia can be found in The Hague. The centre is entirely dedicated to the heritage of the Dutch Indies and Indonesia and examines how the former Dutch colony experienced the Second World War and its aftermath. Besides a permanent exhibition, there are also different temporary exhibitions on display. The Remembrance Centre about Indonesia also develops educational programs and (digital) teaching material for educational purposes. The documentation centre about repatriation is also located there.

ihc_den_haag.jpg

Indonesia Remembrance Centre

 Od 2017 roku w holenderskiej Hadze znajduje się centrum pamięci poświęcone Indonezji. Jako obiekt w całości poświęcony indonezyjskiemu dziedzictwu, ośrodek zgłębia sposób, w jaki była holenderska kolonia odczuła II wojnę światową oraz jej konsekwencje. Poza stałą wystawą na miejscu znajduje się także ośrodek dokumentacji działań repatriacyjnych; w ramach jego działalności udostępniane są również rozmaite wystawy czasowe. Das Indonesia Remembrance Centre (Indisch Herinneringscentrum) wurde 2017 im niederländischen Den Haag eröffnet. Es ist der Geschichte Indonesiens gewidmet und stellt dar, wie der Zweite Weltkrieg und seine Folgen in der ehemaligen niederländischen Kolonie erlebt wurden. Zudem befindet sich auf dem Gelände ein Dokumentationszentrum zum Thema Wiedereinbürgerung, in dem verschiedene Wechselausstellungen organisiert werden. Le Centre du souvenir de l’Indonésie fut inauguré en 2017 à La Haye, aux Pays-Bas. Entièrement dédié à l’histoire de l’Indonésie, le centre invite les visiteurs à découvrir les conséquences de la Seconde Guerre mondiale sur l’ancienne colonie néerlandaise. En plus de son exposition permanente, le site comprend un centre de documentation sur le rapatriement qui propose au public plusieurs expositions temporaires. Sinds 2017 is het Indisch Herinneringscentrum gevestigd in Den Haag. Het centrum is geheel gewijd aan de herinnering aan Nederlands-Indië en Indonesië en onderzoekt hoe de toenmalige Nederlandse kolonie de Tweede Wereldoorlog en de nasleep ervan heeft ervaren. Naast een permanente tentoonstelling, zijn er ook afwisselende tijdelijke tentoonstellingen te zien. Ook ontwikkelt het Indisch Herinneringscentrum educatieve programma’s en (digitaal) lesmateriaal speciaal voor het onderwijs en is het documentatiecentrum over repatriëring er gevestigd. Dal 2017 il Centro memoriale sull’Indonesia si trova all’Aja, nei Paesi Bassi. Interamente dedicato al patrimonio indonesiano, il centro esamina come la Seconda guerra mondiale e il suo seguito siano stati vissuti nell’ex colonia olandese. Oltre all’esposizione permanente, il sito include un centro di documentazione sui rimpatri, che in sé include diverse esposizioni temporanee.

 Centrum Pamięci Indonezyjskiej Indonesisches Erinnerungszentrum Centre du souvenir de l’Indonésie Indisch Herinneringscentrum Centro memoriale sull’Indonesia

Oliver became fascinated by the Battle of the Ardennes after discovering his grandfather's memoirs recounting the experiences of the soldiers of the 87th American Division from December 1944 to January 1945. The museum houses a multitude of objects and documents from this period, war memorabilia which is the result of research and discoveries made in the countryside and forests of the region.&nbsp;The museum includes original items such as military identity plates, medical equipment and its biggest discovery: the incomplete engine of a Halifax.You can visit the museum free of charge by prior arrangement.

Différents objets datant de la seconde guerre mondiale retrouvés lors des fouilles de la ville de Saint-Hubert et ses environs.

Uniformes d’époque de soldats de la 87th Infantry Division  

Uniformes et équipements militaires datant de la seconde guerre mondiale

87th Infantry Division from December 44 to January 45

Oliver became fascinated by the Battle of the Ardennes after discovering his grandfather's memoirs recounting the experiences of the soldiers of the 87th American Division from December 1944 to January 1945. The museum houses a multitude of objects and documents from this period, war memorabilia which is the result of research and discoveries made in the countryside and forests of the region.&nbsp;The museum includes original items such as military identity plates, medical equipment and its biggest discovery: the incomplete engine of a Halifax.You can visit the museum free of charge by prior arrangement. Passionné par la bataille des Ardennes depuis la découverte des mémoires écrites par son grand-père qui raconte le vécu des soldats de la 87ème division américaine de décembre 44 à janvier 45, ce musée abrite une multitude d’objets et de documents de cette période. Ces souvenirs de guerre sont le fruit de recherches et de découvertes effectuées dans les campagnes et les forêts de la région.&nbsp;Dans ce musée, on trouve des pièces originales, telles que des plaques d’identité militaires, du matériel médical ou encore sa plus grosse découverte&nbsp;: le moteur incomplet d’un Halifax.&nbsp;Vous pouvez visiter ce musée gratuitement sur réservation par téléphone.

 87th Infantry Division de décembre 44 à janvier 45 87th Infantry Division from December 44 to January 45

Bridges During the Allied advance from Normandy in August and September 1944, the so-called Bailey bridges played a crucial role. Because the retreating German troops blew up the bridges behind them at every water obstacle, the advancing Allies had to build emergency bridges every time. These metal bridges, assembled by the Engineers, made it possible to continue the advance and were named after the English engineer, Donald Bailey. Such a bridge consisted of separate parts that could be combined in different compositions. An average Bailey bridge of 25 metres could be assembled by 40 men in three hours, and there were different classes, the number of which indicated how many tonnes of weight could safely cross it.Crossing On 24 September 1944, the British 49th (West Riding) Division reached the Dessel-Turnhout-Schoten Canal at the St. Jozefsluis (now Sluis 1). The infantry of the Lincolnshire Regiment crossed the water in rubber dinghies in the pouring rain and conquered a bridgehead. The Engineers immediately start building the Bailey bridge, called Plum, a name given by an officer of the Division staff. The bridge was converted into a Class 40, the highest category that could also be crossed by tanks, and was released for all military traffic on 25 September. Three days later, a second Class 40 was opened, this time at Bridge 8, on the road from Oostmalle to Rijkevorsel. This was given the code name Apple.The Polish arrive Because the British attack was proceeding slowly, the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek was directed from East Zeeuws-Vlaanderen via Antwerp to the front at Rijkevorsel. To ensure that everything ran smoothly, on 28 September bridges Plum and Apple were closed to all traffic, except that of the Polish. In this way, half of the Division was able to cross the canal in one day, ready for the upcoming attack on Merksplas. Later, on 1 October, a third large Bailey bridge was built over the canal at Beerse and named Lemon. Someone in the British staff was apparently crazy about fruit!For those who are real enthusiasts, today at Mol you can still cross the last original Bailey bridge in the Waterstraat, in this case over the Kempens Kanaal.

Polish Shermans cross through Wijnegem on their way to the new front. 

A Polish Stuart crosses the Plum bridge on September 28

A Churchill tank of the 34 Tank Brigade crosses the Plum bridge on October 12

A staff officer who apparently loves fruit

Bridges During the Allied advance from Normandy in August and September 1944, the so-called Bailey bridges played a crucial role. Because the retreating German troops blew up the bridges behind them at every water obstacle, the advancing Allies had to build emergency bridges every time. These metal bridges, assembled by the Engineers, made it possible to continue the advance and were named after the English engineer, Donald Bailey. Such a bridge consisted of separate parts that could be combined in different compositions. An average Bailey bridge of 25 metres could be assembled by 40 men in three hours, and there were different classes, the number of which indicated how many tonnes of weight could safely cross it.Crossing On 24 September 1944, the British 49th (West Riding) Division reached the Dessel-Turnhout-Schoten Canal at the St. Jozefsluis (now Sluis 1). The infantry of the Lincolnshire Regiment crossed the water in rubber dinghies in the pouring rain and conquered a bridgehead. The Engineers immediately start building the Bailey bridge, called Plum, a name given by an officer of the Division staff. The bridge was converted into a Class 40, the highest category that could also be crossed by tanks, and was released for all military traffic on 25 September. Three days later, a second Class 40 was opened, this time at Bridge 8, on the road from Oostmalle to Rijkevorsel. This was given the code name Apple.The Polish arrive Because the British attack was proceeding slowly, the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek was directed from East Zeeuws-Vlaanderen via Antwerp to the front at Rijkevorsel. To ensure that everything ran smoothly, on 28 September bridges Plum and Apple were closed to all traffic, except that of the Polish. In this way, half of the Division was able to cross the canal in one day, ready for the upcoming attack on Merksplas. Later, on 1 October, a third large Bailey bridge was built over the canal at Beerse and named Lemon. Someone in the British staff was apparently crazy about fruit!For those who are real enthusiasts, today at Mol you can still cross the last original Bailey bridge in the Waterstraat, in this case over the Kempens Kanaal. Brücken Beim Vormarsch der Alliierten aus der Normandie im August und September 1944 spielten die sogenannten Bailey-Brücken eine entscheidende Rolle. Die sich zurückziehenden deutschen Truppen sprengten bei jedem Wasserhindernis die hinter ihnen liegenden Brücken in die Luft. Die vorrückenden Alliierten mussten daher jedes Mal Notbrücken bauen. Diese Metallbrücken, die von Ingenieuren zusammengebaut wurden, ermöglichten es, den Vormarsch fortzusetzen. Sie waren nach dem englischen Ingenieur Donald Bailey benannt. Eine solche Brücke besteht aus einzelnen Teilen, die in verschiedenen Zusammensetzungen kombiniert werden können. Eine durchschnittliche Bailey-Brücke von 25 Metern Länge konnte von vierzig Männern in drei Stunden zusammengebaut werden. Es gibt verschiedene Klassen, deren Zahl angibt, wie viele Tonnen Gewicht sie sicher überqueren können.Überquerung Am 24. September 1944 erreichte die britische 49. (West Riding) Division den Dessel-Turnhout-Schoten-Kanal bei der St. Jozefs Schleuse (heute Schleuse 1). Die Infanterie des Lincolnshire Regiments überquerte das Wasser in Schlauchbooten bei strömenden Regen und eroberte einen Brückenkopf. Die Ingenieure begannen daraufhin sofort mit dem Bau der Bailey-Brücke, genannt Plum. Den Namen hatte sich ein Offizier aus dem Divisionsstab ausgedacht. Die Brücke wurde zu einer Brücke der Klasse 40 umgebaut, der höchsten Kategorie, die auch von Panzern befahren werden kann. Am 25. September 1944 wurde sie für den gesamten Militärverkehr freigegeben. Drei Tage später wird eine zweite Brücke der Klasse 40 eingeweiht, diesmal die Brücke 8 an der Straße von Oostmalle nach Rijkevorsel. Sie erhält den Codenamen Apple.Die Polen treffen ein Da der britische Angriff nur langsam voranschreitet, wird die 1. polnische Panzerdivision von Generalmajor Stanisław Maczek von Ost-Zeeuws-Vlaanderen über Antwerpen an die Front bei Rijkevorsel geleitet. Um einen reibungslosen Ablauf zu gewährleisten, werden die Brücken Plum und Apple am 28. September 1944 für den gesamten Verkehr, mit Ausnahme des polnischen, gesperrt. Auf diese Weise konnte die Hälfte der Division den Kanal an einem Tag überqueren, um den bevorstehenden Angriff auf das Dorf Merksplas vorzubereiten. Wenige Tage später, am 1. Oktober, wird eine dritte große Bailey-Brücke über den Kanal bei Beerse gebaut, die den Namen Lemon erhält. Irgendjemand im britischen Stab schien offenbar verrückt nach Obst zu sein.Wahre Enthusiasten können bei Mol im Osten der belgischen Provinz Antwerpen die letzte originale Bailey-Brücke in der Waterstraat überqueren, in diesem Fall über den Kempens Kanaal. Bruggen Tijdens de geallieerde opmars vanuit Normandië in augustus en september 1944 spelen de zogenaamde Baileybruggen een cruciale rol. De terugtrekkende Duitse troepen blazen bij iedere waterhindernis de bruggen achter zich op. De oprukkende geallieerden moeten dus iedere keer noodbruggen aanleggen. Deze door de genie in elkaar gezette metalen bruggen, maken het mogelijk de opmars voort te zetten. Ze zijn vernoemd naar de Engelse ingenieur Donald Bailey. Een dergelijke brug bestaat uit losse onderdelen die in verschillende samenstellingen kunnen worden samengevoegd. Een doorsnee Baileybrug van 25 meter kon door veertig man in drie uur in elkaar worden gezet. Er zijn verschillende klassen waarvan het nummer aangeeft hoeveel ton er veilig overheen kan.Oversteek Op 24 september bereikt de Britse 49e (West Riding) Divisie het Kanaal Dessel-Turnhout-Schoten bij de St. Jozefsluis (nu Sluis 1). De infanterie van het Lincolnshire Regiment steekt in rubberbootjes het water over in de stromende regen en verovert een&nbsp; bruggenhoofd. De genie begint meteen met de aanleg van de Baileybrug, genaamd Plum (pruim). De naam is verzonnen door een officier bij de staf van de divisie. De brug wordt omgebouwd tot een Class 40, de hoogste categorie waar ook tanks over kunnen. Hij wordt op 25 september vrijgegeven voor alle militaire verkeer. Drie dagen later wordt een tweede Class 40 geopend, deze keer bij Brug 8, op de weg van Oostmalle naar Rijkevorsel. Deze krijgt de codenaam Apple (appel).De Polen arriveren Omdat de Britse aanval traag verloopt wordt de 1e Poolse Pantserdivisie van generaal-majoor Stanisław Maczek vanuit Oost Zeeuws-Vlaanderen via Antwerpen naar het front bij Rijkevorsel gedirigeerd. Om een en ander vlot te laten verlopen worden op 28 september Plum en Apple gesloten voor alle verkeer, behalve dat van de Polen. Op deze manier kan in één dag de helft van de divisie over het kanaal trekken, gereed voor de aanstaande aanval op Merksplas. Later, op 1 oktober, wordt bij Beerse een derde grote Baileybrug over het kanaal gebouwd, deze krijgt de naam Lemon (citroen). Iemand bij de Britse staf is blijkbaar dol op fruit.Anno nu Voor de echte liefhebber: bij Mol kan men in de Waterstraat nog de laatste originele Baileybrug oversteken, in dit geval over het Kempens Kanaal. Mosty Podczas natarcia aliantów z Normandii w sierpniu i wrześniu 1944 r. tak zwane mosty Baileya odegrały kluczową rolę. Wycofujące się oddziały niemieckie wysadzały za sobą mosty przy każdej przeszkodzie wodnej. Postępujący alianci musieli więc za każdym razem budować mosty awaryjne. Te metalowe mosty, zmontowane przez inżynierów, umożliwiły kontynuowanie natarcia. Zostały one nazwane na cześć angielskiego inżyniera Donalda Baileya. Taki most składa się z oddzielnych części, które można łączyć w różne kompozycje. Przeciętny most Baileya o długości 25 metrów może być zmontowany przez czterdziestu mężczyzn w ciągu trzech godzin. Istnieją różne klasy, których liczba wskazuje, ile ton może bezpiecznie przez niego przejść.Przeprawa 24 września brytyjska 49 Dywizja (West Riding) dotarła do kanału Dessel-Turnhout-Schoten w St. Jozefsluis (obecnie Sluis 1). Piechota z pułku Lincolnshire przeprawiła się przez wodę w gumowych pontonach w strugach deszczu i zdobyła przyczółek. Inżynierowie natychmiast rozpoczęli budowę mostu Bailey, zwanego Plum (śliwka). Nazwa została wymyślona przez oficera ze sztabu dywizji. Most został przekształcony w most klasy 40, najwyższej kategorii, przez który mogły przejeżdżać czołgi. Most został dopuszczony do ruchu wojskowego 25 września. Trzy dni później otwarto drugi most klasy 40, tym razem na moście nr 8, na drodze z Oostmalle do Rijkevorsel. Otrzymał on nazwę kodową Apple (jabłko).Przybywają Polacy Ponieważ brytyjski atak postępował powoli, 1 Polska Dywizja Pancerna generała dywizji Stanisława Maczka została skierowana ze wschodniego Zeeuws-Vlaanderen przez Antwerpię na front w Rijkevorsel. Aby wszystko przebiegało sprawnie, 28 września drogi Plum i Apple zostały zamknięte dla wszelkiego ruchu, z wyjątkiem ruchu Polaków. W ten sposób połowa dywizji mogła przekroczyć kanał w ciągu jednego dnia, gotowa do nadchodzącego ataku na Merksplas. Później, 1 października, trzeci duży most Baileya został zbudowany nad kanałem w Beerse, tym prazem nosił on nazwę Lemon (cytryna). Ktoś w brytyjskim sztabie najwyraźniej oszalał na punkcie owoców.Obecnie Dla prawdziwych entuzjastów: w Mol nadal można przejść przez ostatni oryginalny most Bailey w Waterstraat, w tym przypadku nad Kempens Kanaal.

 Ein Stabsoffizier der offenbar Obst liebte Een stafofficier is kennelijk dol op fruit Oficer sztabowy, który najwyraźniej uwielbia owoce A staff officer who apparently loves fruit

On 9 May 1945 just a few days after the liberation of the Netherlands, the first Remembrance of the Dead ceremony took place at the Dam in Amsterdam. To remember those who had fallen a minute of silence was held. Quickly afterwards two former Dutch soldiers came with the proposition of establishing a National Monument. Awaiting the definitive monument, a temporary colonnade with eleven urns with earth of the fusillade places of the eleven provinces was set up in 1947. Later an urn with earth from the Dutch East Indies would be added. The definitive monument was revealed by Queen Juliana on 4 May 1956. Designed by architect J.J.P. Oud the monument consisted of a 22-metres high column made out of white stone. This column is surrounded by a relief and several statues. Behind the column, a half round remembrance wall can be found. The different urns with earth were placed in the niches of this wall. Ever year during the National Remembrance of the Dead on 4 May the national remembrance takes place on the Dam in Amsterdam. Traditionally the King and the Queen lay the first wreath on behalf of all the citizens in the Netherlands. Nowadays not only Dutch victims of the Second World War are commemorated, but all the Dutch war victims since the outbreak of the Second World War.

The National Monument in the centre of Amsterdam’s Dam Square serves as a daily reminder of the atrocities of the Second World War. The imposing 22-metres high monument was designed by Dutch architect J.J.P. Oud and unveiled on 4 May 1956 by Queen Juliana of the Netherlands.

On 9 May 1945 just a few days after the liberation of the Netherlands, the first Remembrance of the Dead ceremony took place at the Dam in Amsterdam. To remember those who had fallen a minute of silence was held. Quickly afterwards two former Dutch soldiers came with the proposition of establishing a National Monument. Awaiting the definitive monument, a temporary colonnade with eleven urns with earth of the fusillade places of the eleven provinces was set up in 1947. Later an urn with earth from the Dutch East Indies would be added.

The definitive monument was revealed by Queen Juliana on 4 May 1956. Designed by architect J.J.P. Oud the monument consisted of a 22-metres high column made out of white stone. This column is surrounded by a relief and several statues. Behind the column, a half round remembrance wall can be found. The different urns with earth were placed in the niches of this wall.

Ever year during the National Remembrance of the Dead on 4 May the national remembrance takes place on the Dam in Amsterdam. Traditionally the King and the Queen lay the first wreath on behalf of all the citizens in the Netherlands. Nowadays not only Dutch victims of the Second World War are commemorated, but all the Dutch war victims since the outbreak of the Second World War.

Amsterdam_Nationaal_Monument_op_de_Dam_RM530906_foto2_2014-01-12_11.19.jpg

National Monument on the Dam

 Pomnik Pamięci Narodowej stanowi centrum amsterdamskiego Placu Dam. Każdego dnia przypomina o okrucieństwach II wojny światowej. Imponujący pomnik o wysokości 22 metrów został zaprojektowany przez holenderskiego architekta J.J.P. Oud. Został odsłonięty 4 maja 1956 roku przez Julianę, Królową Holandii. Das Nationalmonument im Zentrum des Dam-Platzes erinnert täglich an die Gräuel des Zweiten Weltkriegs. Das imposante, 22 Meter hohe Denkmal wurde vom niederländischen Architekten J.J.P. Oud entworfen und am 4. Mai 1956 von Königin Juliana der Niederlande enthüllt. Au centre de la place du Dam d’Amsterdam, le Monument national nous rappelle les atrocités de la Seconde Guerre mondiale. Ce monument imposant de 22 mètres fut conçu par l’architecte hollandais J.J.P. Oud et inauguré le 4 mai 1956 par la reine Juliana des Pays-Bas. Op 9 mei 1945, enkele dagen na de Nederlandse bevrijding vond de eerste dodenherdenking plaats op de Dam in Amsterdam. Om de gevallenen te herdenken werd er een minuut stilte gehouden. Al snel daarna kwamen twee voormalige Nederlandse militairen met het voorstel voor de oprichting van een Nationaal Monument. In afwachting van het uiteindelijke monument, verscheen in 1947 een tijdelijke colonnade met daarin elf urnen met aarde van de fusilladeplaatsen uit de elf provincies. Later zou er ook een urn met aarde uit Nederlands-Indië worden toegevoegd. Het uiteindelijke monument werd onthuld op 4 mei 1946 door koningin Juliana. Ontworpen door architect J.J.P Oud bestaat het monument uit een 22 meter hoge zuil, gemaakt van wit natuursteen. Deze zuil is omringd door een reliëf en verschillende beelden. Aan de achterzijde van de zuil is een halfronde gedenkmuur te vinden. In de nissen van deze muur zijn de verschillende urnen met aarde bijgezet. Elk jaar tijdens de Nationale Dodenherdenking op 4 mei vindt de landelijke herdenking plaats op de Dam in Amsterdam. Traditiegetrouw leggen de Koning en de Koningin de eerste krans namens alle burgers van Nederland. Tegenwoordig worden niet alleen Nederlandse slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog herdacht, maar alle Nederlandse oorlogsslachtoffers sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Il monumento nazionale al centro di Piazza Dam ad Amsterdam è un promemoria giornaliero delle atrocità della Seconda guerra mondiale. L’imponente monumento di 22 metri fu progettato dall’architetto olandese J.J.P. Oud e inaugurato il 4 maggio 1956 dalla regina Guliana d’Olanda.

 Pomnik Pamięci Narodowej na Placu Dam Nationalmonument auf dem Dam Monument national de la place du Dam Nationaal Monument op de Dam Monumento nazionale in Piazza Dam

Hotel Sionshof Under the command of General Gavin, paratroopers of the 82nd Airborne Division landed in the area around the village of Groesbeek on Sunday 17th September 1944. The most important part of their mission was the capture of the bridge over the river Waal near Nijmegen. The Americans pushed through quickly in order to get to the borders of the city. Also despatched with the 82nd was the Dutch captain Arie Bestebreurtje, who was assigned to make contact with the Dutch resistance. The information he received from the resistance was encouraging: the German presence in Nijmegen was weak.Fatal patrol Bestebreurtje thought that Nijmegen could be captured that same night, and he and his American colleagues set off in an armoured jeep to assess the situation. Jan Reinders, the 19–year-old cook from Hotel Sionshof, enthusiastically volunteered to be their guide. The patrol went well until suddenly, close to the Groenewoud Café, they were ferociously attacked. Jan Reinders was killed instantly; Bestebreurtje and the Americans were all wounded and just barely managed to escape. It was apparent that the Germans had been quick to bring in reinforcements after all.Headquarters After three more days of bloodshed, the bridge over the river Waal was finally captured. Meanwhile, Hotel Sionshof had been turned into Captain Bestebreurtje’s headquarters. The international press had settled into the now over-crowded hotel set to report on Operation Market Garden and the capture of the bridge over the Waal.&nbsp; The figure of a paratrooper on the facade of the hotel commemorates those hectic days in September 1944.

Hotel Sionshof 

Sionshof Am Sonntag, den 17. September 1944 landeten die Fallschirmjäger der 82nd Airborne Division (82. Luftlandedivision) unter dem Kommando von Brigadegeneral Gavin im Umland von Groesbeek. Ihr wichtigstes Ziel war die Eroberung der Waalbrücke bei Nimwegen. Die Amerikaner stießen schnell an den Stadtrand von Nimwegen vor. Auch der niederländische Hauptmann Arie Bestebreurtje war der 82. Luftlandedivision zugeteilt. Er hatte den Auftrag, Kontakt mit dem niederländischen Widerstand aufzunehmen. Die Informationen der Widerstandskämpfer waren ermutigend: Die deutsche Garnison in Nimwegen war offenbar nicht stark.Fatale Patrouille Bestebreurtje war der Meinung, dass Nimwegen noch in derselben Nacht fallen könnte. Er machte sich mit seinen amerikanischen Kameraden in einem gepanzerten Jeep auf den Weg, um die Lage auszukundschaften. Jan Reinders, der 19-jährige Koch des Sionshofs, meldete sich freiwillig und voller Elan als Führer. Die Patrouille verlief reibungslos, bis die Aufklärer auf der Höhe der Gaststätte Groenewoud plötzlich unter heftigen Beschuss gerieten. Jan Reinders war augenblicklich tot, Bestebreurtje und die Amerikaner wurden verwundet und konnten mit knapper Not entkommen. Die Deutschen hatten offensichtlich in aller Eile Verstärkung angefordert.Hauptquartier Die Eroberung der Waalbrücke dauerte drei blutige Tage lang. In der Zwischenzeit war der Sionshof das Hauptquartier des Hauptmannes Bestebreurtje. Auch die internationale Presse ließ sich in dem mittlerweile überfüllten Hotel nieder, um von hier aus über Market Garden und die Eroberung der Waalbrücke zu berichten. Das Denkmal des Fallschirmjägers an der Fassade des Hotels erinnert an die hektischen Tage im September 1944. Sionshof Op zondag 17 september 1944 landden de paratroopers van de 82nd Airborne Division onder leiding van generaal Gavin in de omgeving van Groesbeek. Hun belangrijkste doel was de verovering van de Waalbrug bij Nijmegen. De Amerikanen stootten snel door tot aan de rand van Nijmegen. Bij het 82e was ook de Nederlandse kapitein Arie Bestebreurtje ingedeeld. Hij had als opdracht contact te maken met het Nederlands verzet. De informatie van de verzetsmensen was bemoedigend: de Duitsers waren niet sterk vertegenwoordigd in Nijmegen.&nbsp;Fatale patrouille Bestebreurtje meende dat Nijmegen diezelfde nacht nog zou kunnen vallen. Hij ging met zijn Amerikaanse collega’s in een gepantserde jeep op pad om de situatie te peilen. Jan Reinders, de 19-jarige kok van hotel Sionshof, meldde zich enthousiast aan als gids. De patrouille verliep voorspoedig, totdat ze ter hoogte van café Groenewoud plotseling hevig werden beschoten. Jan Reinders was op slag dood, Bestebreurtje en de Amerikanen raakten gewond en konden ternauwernood ontsnappen. De Duitsers bleken in allerijl versterkingen te hebben aangevoerd.Hoofdkwartier De verovering van de Waalbrug duurde nog drie bloedige dagen. Inmiddels was Sionshof het hoofdkwartier van kapitein Bestebreurtje. Ook de internationale pers streek neer in het inmiddels overvolle hotel, om van hieruit verslag te doen van Market Garden en de verovering van de Waalbrug. Het beeld van de paratrooper op de gevel van het hotel herinnert nog aan deze hectische dagen in september 1944.

 Hotel Sionshof Hotel Sionshof

Late November 1944: Luxembourg had just given up its neutrality and instituted military conscription service, when three weeks later the ‘Bulge’ hit, and the German forces were again invading the Luxembourg Ardennes and the east of the Grand-Duchy.&nbsp;As General Patton repositioned his entire Third Army from the Metz and Saar regions by 20 December 1944, for counter-attacking north in the Ardennes, he needed a suitable Headquarters close enough to the front lines to direct the operations. His advance staff found the ’Pescatore Foundation‘ building in Luxembourg, large enough to accommodate Third Army’s Headquarters.&nbsp;General Patton moved in on 21 December 1944. As a high level of security was needed, the newly-created small Luxembourg army provided (together with American constabulary units) the bulk of security and guard duties. About 200 men of the ‘Grand-Ducal Guards’ under the orders of Lieutenant Aloyse Schiltz, former member of the Free French cadets and paratrooper agent, worked shifts and ensured the perimeter security of ‘Lucky TAC‘ until March 1945.&nbsp;When Third Army HQ were transferred on 27 March 1945 from Luxembourg to Germany, General Patton thanked Lieutenant. Schiltz for his unit’s important contribution and services by presenting him with a chrome-plated M1 carbine in a special presentation case. This &nbsp;is now on display at the Diekirch National Museum of Military History. There were no security incidents during the presence of Third Army’s headquarters in Luxembourg.

The war room of Patton’s HQ was installed in the large dining room of Fondation Pescatore 

Gen Patton with Gen Eisenhower at the front gate of the HQ. Integrated the chrome-plated M1 Carbine as a gift to Lt A. Schiltz.

Fondation Pescatore Patton's HQ  with memorial plaque

The HQ was particularly closely secured whereas access by underground corridors of the old federal fortress remained a major concern.

General Patton used a side entrance of the HQ with dog "Willie" to join his office

Fondation Pescatore: General Patton’s HQ

Late November 1944: Luxembourg had just given up its neutrality and instituted military conscription service, when three weeks later the ‘Bulge’ hit, and the German forces were again invading the Luxembourg Ardennes and the east of the Grand-Duchy.&nbsp;As General Patton repositioned his entire Third Army from the Metz and Saar regions by 20 December 1944, for counter-attacking north in the Ardennes, he needed a suitable Headquarters close enough to the front lines to direct the operations. His advance staff found the ’Pescatore Foundation‘ building in Luxembourg, large enough to accommodate Third Army’s Headquarters.&nbsp;General Patton moved in on 21 December 1944. As a high level of security was needed, the newly-created small Luxembourg army provided (together with American constabulary units) the bulk of security and guard duties. About 200 men of the ‘Grand-Ducal Guards’ under the orders of Lieutenant Aloyse Schiltz, former member of the Free French cadets and paratrooper agent, worked shifts and ensured the perimeter security of ‘Lucky TAC‘ until March 1945.&nbsp;When Third Army HQ were transferred on 27 March 1945 from Luxembourg to Germany, General Patton thanked Lieutenant. Schiltz for his unit’s important contribution and services by presenting him with a chrome-plated M1 carbine in a special presentation case. This &nbsp;is now on display at the Diekirch National Museum of Military History. There were no security incidents during the presence of Third Army’s headquarters in Luxembourg. Fin novembre 1944 : Le Luxembourg vient de renoncer à sa neutralité et d'instituer le service de conscription militaire lorsque, trois semaines plus tard, les "Ardennes" frappent et les forces allemandes envahissent à nouveau les Ardennes luxembourgeoises et l'est du Grand-Duché.Le 20 décembre 1944, le général Patton a repositionné l'ensemble de sa troisième armée depuis les régions de Metz et de la Sarre pour contre-attaquer au nord dans les Ardennes, et il avait besoin d'un quartier général suffisamment proche des lignes de front pour diriger les opérations. Son état-major a trouvé le bâtiment de la "Fondation Pescatore" à Luxembourg, suffisamment grand pour accueillir le quartier général de la Troisième Armée.Le général Patton s'y installe le 21 décembre 1944. Comme un niveau élevé de sécurité était nécessaire, la petite armée luxembourgeoise nouvellement créée assura (avec des unités de police américaines) l'essentiel des tâches de sécurité et de garde. Environ 200 hommes de la Garde grand-ducale, sous les ordres du lieutenant Aloyse Schiltz, ancien membre des cadets de la France libre et agent parachutiste, se relaient et assurent la sécurité du périmètre de "Lucky TAC" jusqu'en mars 1945.Lorsque le QG de la Troisième Armée fut transféré le 27 mars 1945 du Luxembourg vers l'Allemagne, le général Patton remercia le lieutenant Aloyse Schiltz pour la contribution de son unité à la sécurité de la région. Schiltz pour l'importante contribution et les services rendus par son unité en lui remettant une carabine M1 chromée dans un coffret spécial. Cette carabine est désormais exposée au musée national d'histoire militaire de Diekirch. Il n'y a pas eu d'incidents de sécurité pendant la présence du quartier général de la troisième armée au Luxembourg. Eind november 1944: Luxemburg had net zijn neutraliteit opgegeven en de dienstplicht ingesteld, toen drie weken later de 'Ardennen' toesloegen en de Duitse troepen opnieuw de Luxemburgse Ardennen en het oosten van het Groothertogdom binnenvielen.Omdat generaal Patton zijn hele Derde Leger tegen 20 december 1944 vanuit de regio's Metz en Saar herpositioneerde voor een tegenaanval in het noorden van de Ardennen, had hij een geschikt hoofdkwartier nodig dat dicht genoeg bij de frontlinies was om de operaties te leiden. Zijn vooruitgeschoven staf vond het 'Pescatore Foundation' gebouw in Luxemburg, groot genoeg om het hoofdkwartier van het Derde Leger te huisvesten.Generaal Patton nam er zijn intrek op 21 december 1944. Omdat er een hoog veiligheidsniveau nodig was, zorgde het pas opgerichte kleine Luxemburgse leger (samen met Amerikaanse politie-eenheden) voor het grootste deel van de beveiliging en bewaking. Ongeveer 200 mannen van de 'Grand-Ducal Guards' onder bevel van luitenant Aloyse Schiltz, voormalig lid van de Vrije Franse cadetten en parachutist, werkten in ploegen en zorgden voor de beveiliging van de perimeter van 'Lucky TAC' tot maart 1945.Toen het hoofdkwartier van het Derde Leger op 27 maart 1945 van Luxemburg naar Duitsland werd overgebracht, bedankte generaal Patton luitenant. Schiltz voor de belangrijke bijdrage en diensten van zijn eenheid door hem een verchroomde M1 karabijn in een speciale presentatiekoffer te overhandigen. Deze wordt nu tentoongesteld in het Nationaal Museum voor Militaire Historie van Diekirch. Er waren geen veiligheidsincidenten tijdens de aanwezigheid van het hoofdkwartier van het Derde Leger in Luxemburg.

 Fondation Pescatore: het hoofdkwartier van generaal Patton Fondation Pescatore: General Patton’s HQ Fondation Pescatore

To the right of this monument, a commemorative plaque lists the names of residents who died specifically in the 1940-1945 war. Four of these lost their lives on 23 October 1944 during a bombardment of the Krupp factories in Essen.&nbsp;Léon Baudoin, born in Libramont, spent most of his life in Arville. When war broke out, he was forced to leave his wife and two young daughters to join his unit in the Chasseurs Ardennais, but had to return home to bury his father, who had been shot down by the enemy. Sometime later fate struck again, and Léon was the victim of a roundup on 15 August 1944. The roundup was in retribution for the day before, as maquisards (resistance) had shot at German sentries in Mirwart.Also on 15 August 1944, Fernand Douny was on his way home from work when he too was arrested.&nbsp; Taken by force aboard the lorry, he was sadly unable to say goodbye to his wife and daughter.Raymond Lozet and Jules Mazy suffered the same fate, unjustly embarked on this journey to hell. Raymond's father, out of love, unsuccessfully offered to take his place.Along with other prisoners, all 4 were interned in Arlon prison before being transferred by cattle wagon to Essen.&nbsp; Forced to work in the Krupp factories that supplied weapons to Hitler, their fate was sealed on 23 October 1944. Essen was bombed, and they tragically lost their lives during the bombings.Léon was buried in the Essen memorial vault in Saint-Hubert cemetery.&nbsp; Fernand and Jules were buried in the political prisoners' plot and Raymond in Lorcy, his village.

Portrait de Jules Mazy, habitant du village d’Arville victime de la rafle du 15 août 1944

Portrait de Fernand Douny, habitant du village d’Arville victime de la rafle du 15 août 1944

Monument aux morts de Arville 

Plaque commémorative des habitants d’Arville

Monument to the deceased inhabitants of the municipality of Arville

To the right of this monument, a commemorative plaque lists the names of residents who died specifically in the 1940-1945 war. Four of these lost their lives on 23 October 1944 during a bombardment of the Krupp factories in Essen.&nbsp;Léon Baudoin, born in Libramont, spent most of his life in Arville. When war broke out, he was forced to leave his wife and two young daughters to join his unit in the Chasseurs Ardennais, but had to return home to bury his father, who had been shot down by the enemy. Sometime later fate struck again, and Léon was the victim of a roundup on 15 August 1944. The roundup was in retribution for the day before, as maquisards (resistance) had shot at German sentries in Mirwart.Also on 15 August 1944, Fernand Douny was on his way home from work when he too was arrested.&nbsp; Taken by force aboard the lorry, he was sadly unable to say goodbye to his wife and daughter.Raymond Lozet and Jules Mazy suffered the same fate, unjustly embarked on this journey to hell. Raymond's father, out of love, unsuccessfully offered to take his place.Along with other prisoners, all 4 were interned in Arlon prison before being transferred by cattle wagon to Essen.&nbsp; Forced to work in the Krupp factories that supplied weapons to Hitler, their fate was sealed on 23 October 1944. Essen was bombed, and they tragically lost their lives during the bombings.Léon was buried in the Essen memorial vault in Saint-Hubert cemetery.&nbsp; Fernand and Jules were buried in the political prisoners' plot and Raymond in Lorcy, his village. Sur la droite de ce monument, une plaque commémorative a repris uniquement les noms des habitants morts lors de la guerre 1940-1945&nbsp;:&nbsp; quatre perdirent la vie le 23 octobre 1944 lors d’un bombardement des usines Krupp à Essen.&nbsp;Léon Baudoin, né à Libramont, passa la plus grande partie de sa vie à Arville. A la déclaration du conflit, contraint de quitter son épouse et ses deux petites filles pour rejoindre son unité au sein des Chasseurs Ardennais, il dut cependant rentrer chez lui pour enterrer son père abattu par l’ennemi. Quelque temps plus tard, le sort s’acharna de nouveau sur lui, il fut victime de la rafle du 15 août 1944&nbsp;: la veille, des maquisards avaient tiré sur des sentinelles allemandes à Mirwart.Ce même jour, Fernand DOUNY rentrait de son travail quand il fut aussi interpellé.&nbsp; Emmené de force à bord du camion, il ne put malheureusement faire ses adieux à sa femme et sa fille.Raymond LOZET et Jules MAZY connurent le même sort, injustement embarqués dans ce voyage pour l’enfer. Le père de Raymond, par amour, proposa sans succès de prendre sa place.En compagnie d’autres détenus, tous les 4 furent internés à la prison d'Arlon avant d’être transférés en wagon à bestiaux vers Essen.&nbsp; Contraints de travailler dans les usines Krupp qui fournissaient des armes à Hitler, leur sort fut scellé définitivement le 23 octobre 1944. Des bombes s’abattirent à Essen où ils perdirent tragiquement la vie.Léon BAUDOIN fut inhumé dans le caveau-monument d’Essen au cimetière de Saint-Hubert.&nbsp; Fernand DOUNY et Jules MAZY quant à eux furent enterrés dans la concession des prisonniers politiques et Raymond Lozet à Lorcy, son village.

 Monument aux morts des habitants de la commune d’Arville  Monument to the deceased inhabitants of the municipality of Arville

Legowski's Spitfire crashed near Hulst. Because of the strong southeast wind, he drifted with his parachute to the Aandijkepolder near the hamlet of Zaamslagveer. Upon landing he was wounded and was captured by the Germans and placed in a police cell in Hulst. A prisoner of war in Stalag Luft III, Legowski survived the war, graduated as a biologist in England and finally settled in Switzerland after his marriage.

315 squadron Polish spitfires

Tomasz Jan legowski, 2nd Front row

Tomasz Jan Legowski

Spitfire escort 315 Squadron

Polish Spitfire Pilot taken prisoner

Legowski's Spitfire crashed near Hulst. Because of the strong southeast wind, he drifted with his parachute to the Aandijkepolder near the hamlet of Zaamslagveer.Upon landing he was wounded and was captured by the Germans and placed in a police cell in Hulst.A prisoner of war in Stalag Luft III, Legowski survived the war, graduated as a biologist in England and finally settled in Switzerland after his marriage Legowskis Spitfire stürzte in der Nähe von Hulst ab. Wegen des starken Südostwinds trieb er mit seinem Fallschirm auf den Aandijkepolder in der Nähe des Weilers Zaamslagveer. Bei der Landung wurde er verwundet, von den Deutschen gefangen genommen und in eine Polizeizelle in Hulst gebracht. Als Kriegsgefangener im Stalag Luft III überlebte Legowski den Krieg, schloss sein Studium zum Biologen in England ab und ließ sich nach seiner Heirat in der Schweiz nieder. Legowski’s Spitfire stortte neer nabij Hulst. Door de sterke zuidoostenwind dreef hij met zijn parachute tot in de Aandijkepolder nabij het gehucht Zaamslagveer.&nbsp;Bij de landing raakte hij gewond en werd door de Duitsers gevangen genomen en in een politiecel te Hulst ondergebracht.&nbsp;Als krijgsgevangene in Stalag Luft III overleefde Legowski de oorlog, studeerde hij af als bioloog in Engeland en vestigde zich na zijn huwelijk tenslotte in Zwitserland.&nbsp;&nbsp; Spitfire Legowskiego rozbił się w pobliżu Hulst. Z powodu silnego południowo-wschodniego wiatru dryfował ze spadochronem do Aandijkepolder w pobliżu wioski Zaamslagveer. Po wylądowaniu został ranny, schwytany przez Niemców i umieszczony w celi policyjnej w Hulst. Jeniec wojenny w Stalagu Luft III, Legowski przeżył wojnę, ukończył studia biologiczne w Anglii i ostatecznie osiadł w Szwajcarii po ślubie

 Poolse piloot gevangen genomen Polish Spitfire Pilot taken prisoner Polski pilot Spitfire wzięty do niewoli Polnischer Spitfire-Pilot in Gefangenschaft