On September 21st 1944, this area formed ‘Dropzone K’ (DZ K). The surroundings of Driel at that time mainly consisted out of fields and orchards. At 17:15, around 1000 paratroopers of the 1st Polish Independent Parachute Brigade jumped out of the 73 Dakota-transport planes of the American air force and landed on these fields.

One third of the Polish troops landed two days later, on September 23rd, near Overasselt, just behind the city of Nijmegen. They arrived in Driel on the 24th.

Historical and recent images combined: Polish paratroopers near Overasselt in September 1944 along with a present-day photo of Driel

Major General Sosabowski in full gear before departure from England, near the Dakota’s that would bring the Poles to Driel.

Polish Paratrooper leaves a Dakota during an exercise.

CAAerial photograph Driel from 1944; (1) Catholic church (location of the Information Centre) (2) Boys’ school/Field hospital, (3) Headquarters, (4) Driel ferryPPP

Landing sites – then fields and orchards

On September 21st 1944, this area formed ‘Dropzone K’ (DZ K). The surroundings of Driel at that time mainly consisted out of fields and orchards. At 17:15, around 1000 paratroopers of the 1st Polish Independent Parachute Brigade jumped out of the 73 Dakota-transport planes of the American air force and landed on these fields. Op 21 september 1944 vormde dit gebied ‘Dropzone K’ (DZ K). De omgeving van Driel bestond destijds uit velden en boomgaarden. Hierboven sprongen rond 17:15 ongeveer 1.000 parachutisten van de Poolse 1e Onafhankelijke Parachutistenbrigade uit de 73 Dakota-transportvliegtuigen van de Amerikaanse luchtmacht. Am 21. September 1944 bildete dieses Gebiet die „Dropzone K“ (DZ K). Damals bestand das Gebiet um Driel aus Feldern und Obstplantagen. Um 17:15 Uhr sprangen etwa 1000 Fallschirmjäger der 1. Unabhängigen Polnischen Fallschirmjägerbrigade aus den 73 Dakota-Transportflugzeugen der US-Luftwaffe und landeten auf diesen Feldern. 21 września 1944 r. obszar ten stał się strefą zrzutu K (DZ K). Okolice Driel w tym czasie składały się głównie z pól i sadów. O godzinie 17:15 około 1000 spadochroniarzy z 1 Polskiej Samodzielnej Brygady Spadochronowej wyskoczyło z 73 samolotów transportowych Dakota amerykańskich sił powietrznych i wylądowało na tych polach.

 Landing sites – then fields and orchards Landingsterreinen - destijds velden en boomgaarden Landeplätze – damalige Felder und Obstgärten Miejsca lądowania - pola i sady

Camp Groot Eiland was known for indecent practices. Women and men were tied up in barns, mistreated, robbed, raped and NSB women were examined internally. After six months the camp was closed by order of the Canadians. In February 1946, the bodies of two women suspected by the OD of colluding with the enemy were exhumed on Groot Eiland. Their names were Debora van Es from Spui and Marie Antheunis from the town of Axel. On "Dolle Dinsdag" (Mad Tuesday), September 5, 1944, they had been arrested by the OD and then disappeared without a trace.During the search for his daughter, Marie Antheunis' father distributed pamphlets in the towns of Axel and Zeeuws-Vlaanderen. Time newspaper learned that both women had been killed by strangulation and that the suspected perpetrator Alex Rubens, with the help of Axel mayor van Oeveren, had fled to the United States. An event with a strong hint of a cover-up, which still occupies the people of Axel and the surrounding area.'t Groot Eiland is a beautiful but guilty land...

Drawing internment camp

Debora van Es, 2nd from left

Pamphlet Marie Antheunis 

ID Alex Rubens

Pamphlet Marie Antheunis

Internment camp after liberation

Camp Groot Eiland was known for indecent practices. Women and men were tied up in barns, mistreated, robbed, raped and NSB women were examined internally. After six months the camp was closed by order of the Canadians. In February 1946, the bodies of two women suspected by the OD of colluding with the enemy were exhumed on Groot Eiland. Debora van Es from Spui and Marie Antheunis from Axel. On Dolle Dinsdag (Mad Tuesday), September 5, 1944, they had been arrested by the OD and then disappeared without a trace. During the search for his daughter, Marie Antheunis' father distributed pamphlets in Axel and Zeeuws-Vlaanderen. Time learned that both women had been killed by strangulation and that the suspected perpetrator Alex Rubens, with the help of Axel mayor van Oeveren, had fled to the United States. An event with a strong hint of a cover-up, which still occupies the people of Axel and the surrounding area. 't Groot Eiland is a beautiful but guilty land..... Das Lager Groot Eiland war für ungebührliche Praktiken bekannt. Frauen und Männer wurden in Scheunen gefesselt, misshandelt, ausgeraubt, vergewaltigt und NSB-Frauen (Nationalsozialistische Bewegung der Niederlande) wurden innerlich untersucht. Nach sechs Monaten wurde das Lager auf Anordnung der Kanadier geschlossen.Im Februar 1946 wurden auf Groot Eiland die Leichen von zwei Frauen exhumiert, die von der OD verdächtigt wurden, mit dem Feind zusammenzuarbeiten. Ihre Namen waren Debora van Es aus Spui und Marie Antheunis aus Axel. Am "närrischen Dienstag" (Dolle Dinsdag), dem 5. September 1944, waren sie Orde Dienst verhaftet worden und dann spurlos verschwunden.Auf der Suche nach seiner Tochter verteilte der Vater von Marie Antheunis Flugblätter in den Städten Axel und Zeeuws-Vlaanderen. Die Zeitung Time erfuhr, dass beide Frauen durch Strangulation getötet worden waren und dass der mutmaßliche Täter Alex Rubens mit Hilfe des Bürgermeisters von Axel, van Oeveren, in die Vereinigten Staaten von Amerika geflohen war. Ein Ereignis mit einem starken Hinweis auf eine Vertuschung, das die Menschen in Axel und Umgebung noch immer beschäftigt.'t Groot Eiland ist ein schönes, aber schuldiges Land... Kamp Groot Eiland stond bekend om onheuse praktijken. Vrouwen en mannen die in schuren werden vastgebonden, mishandelt, bestolen, verkracht en NSB-vrouwen die inwendig werden onderzocht. Na een half jaar werd het kamp gesloten op last van de Canadezen.&nbsp;&nbsp;In februari 1946 werden op het Groot Eiland de lichamen opgegraven van twee vrouwen die door de OD werden verdacht van heulen met de vijand. Debora van Es uit Spui en Marie Antheunis uit Axel. Op Dolle dinsdag, 5 september 1944, waren ze opgepakt door de OD en daarna spoorloos verdwenen.&nbsp;&nbsp;Tijdens de zoektocht naar zijn dochter verspreidde de vader van Marie Antheunis pamfletten in Axel en Zeeuws-Vlaanderen. De tijd leerde dat beide vrouwen door verwurging om het leven waren gebracht en dat de vermoedelijke dader Alex Rubens, met hulp van de Axelse burgermeester van Oeveren, naar de Verenigde Staten was gevlucht. Een gebeurtenis met een sterke zweem van een doofpotaffaire, die de mensen uit Axel en omgeving nog altijd bezig houd&nbsp; ‘t Groot Eiland is een mooi maar schuldig land……&nbsp; Obóz 't Groot Eiland był znany z tego, że dochodziło w nim do nieprzyzwoitych praktyk. Kobiety i mężczyźni byli wiązani w stodołach, maltretowani, okradani, gwałceni, a kobiety z NSB były badane wewnętrznie. Po sześciu miesiącach obóz został zamknięty na rozkaz Kanadyjczyków. W lutym 1946 r. na 't Groot Eiland ekshumowano ciała dwóch kobiet podejrzewanych przez OD o współpracę z wrogiem- Debory van Es ze Spui i Marie Antheunis z Axel. W Dolle Dinsdag (Szalony wtorek), 5 września 1944 r., zostały one aresztowane przez OD, a następnie zniknęły bez śladu. Podczas poszukiwań córki ojciec Marie Antheunis rozdawał ulotki w Axel i Zeeuws-Vlaanderen. Magazyn Time ustalił, że obie kobiety zostały zamordowane przez uduszenie, a podejrzany Alex Rubens, z pomocą burmistrza Axel van Oeveren, uciekł do Stanów Zjednoczonych. Wydarzenia te oraz próby ich zatuszowania, wciąż pozostają w pamięci mieszkańców Axel i okolic.

 Interneringskamp na de bevrijding Internment camp after liberation Obóz internowania po wyzwoleniu Internierungslager nach der Befreiung

Established in 1995, the Canada Poland War II Museum is a private enterprise established by Mr. Gilbert van Lanschoot to fulfil the promise made to his father, Maurice, who indebted his life to the Canadian and Polish liberators. The extensive original collections within this small museum include over 70 uniforms, many pieces of original military equipment and weaponry used by Canadian and Polish liberators and German troops who opposed them, including an original Bren-Carrier troop transport. Most of these items are arranged in the main exhibitions in several live-size dioramas, depicting scenes from military life of both sides of the conflict.Apart from original items, a large number of scale models of larger vehicles are on display, likewise arranged in dioramas. The exhibitions illustrate the story of Belgium’s liberation with an impressive number of attractively arranged original objects. Next to the museum there is a spacious tearoom with ornamental stained glass windows depicting coats of arms of Canadian units that took part in the liberation of Belgium.Outside the building there is a picturesque garden. The Canada Poland War II Museum established and run by Van Landschoot Family is a touching example of private memory of the Liberation, attracting visitors from numerous countries

Home to an extensive collection of original uniforms, weapons, artefacts, and scale models, the Canada-Poland War Museum is one of the most interesting private institutions preserving memory of the war and liberation of Belgium.

Established in 1995, the Canada-Poland War Museum is a private enterprise established by Mr. Gilbert van Lanschoot to fulfil the promise made to his father, Maurice, who indebted his life to the Canadian and Polish liberators.

The extensive original collections within this small museum include over 70 uniforms, many pieces of original military equipment and weaponry used by Canadian and Polish liberators and German troops who opposed them, including an original Bren-Carrier troop transport. Most of these items are arranged in the main exhibitions in several live-size dioramas, depicting scenes from military life of both sides of the conflict. Apart from original items, a large number of scale models of larger vehicles are on display, likewise arranged in dioramas. The exhibitions illustrate the story of Belgium’s liberation with an impressive number of attractively arranged original objects.

Next to the museum there is a spacious tearoom with ornamental stained glass windows depicting coats of arms of Canadian units that took part in the liberation of Belgium. Outside the building there is a picturesque garden.

The Canada-Poland War Museum established and run by van Landschoot Family is a touching example of private memory of the Liberation, attracting visitors from numerous countries.

Canada-Poland War Museum

Canada Poland War II Museum

Fondé en 1995, le Canada Poland War II Museum est une entreprise privée créée par M. Gilbert van Lanschoot pour tenir la promesse faite à son père, Maurice, qui devait sa vie aux libérateurs canadiens et polonais. Les vastes collections originales de ce petit musée comprennent plus de 70 uniformes, de nombreuses pièces d’équipement militaire et des armes utilisées par les libérateurs canadiens et polonais ainsi que par les troupes allemandes qui s’y sont opposés, notamment une chenillette d'infanterie originale Bren-Carrier. La plupart de ces objets sont incorporés dans les expositions principales sous forme de dioramas grandeur réelle, illustrant des scènes de la vie militaire des deux côtés du conflit. Outre les pièces originales, un grand nombre de modèles réduits de véhicules de grand gabarit sont disposés en dioramas. Les expositions illustrent l’histoire de la libération de la Belgique avec un nombre impressionnant d’objets originaux ingénieusement disposés. Situé à côté du Musée, un spacieux salon de thé offre aux visiteurs la possibilité d'admirer des vitraux décoratifs représentant les armoiries des unités canadiennes qui ont participé à la libération de la Belgique. À l'extérieur du bâtiment, un jardin pittoresque a été aménagé. Le Canada Poland War II Museum, créé et géré par la famille Van Landschoot, est un exemple touchant de la mémoire privée de la Libération, attirant des visiteurs de nombreux pays. Założone w 1995 roku kanadyjsko-polskie muzeum wojny to prywatna inicjatywa pana Gilberta van Landschoota. Jest ona spełnieniem obietnicy złożonej jego ojcu, Maurice’owi, który zawdzięczał życie kanadyjskim i polskim wyzwolicielom. Obszerne zbiory oryginalnych eksponatów, znajdujące się w tym niewielkim muzeum, obejmują ponad 70 mundurów, wiele elementów oryginalnego sprzętu wojskowego oraz oręża stosowanego przez kanadyjskich i polskich wyzwolicieli, a także ich przeciwników – wojska niemieckie. Można tu także zobaczyć oryginalny wojskowy transporter Bren-Carrier. Większość eksponatów przedstawiona jest na wystawie głównej w postaci rzeczywistej wielkości dioram, przybliżających sceny z wojskowego życia obydwu stron konfliktu. Poza oryginalnymi przedmiotami na ekspozycji znajduje się także wiele modeli w skali, przedstawiających większe pojazdy; podobnie jak pozostałe eksponaty, są one przedstawione na dioramach. Wystawy ilustrują przebieg wyzwolenia Belgii przy pomocy imponującej liczby atrakcyjnie ustawionych oryginalnych przedmiotów. Obok muzeum znajduje się przestronna herbaciarnia z ozdobnymi witrażowymi oknami, na których przedstawione są herby kanadyjskich jednostek biorących udział w wyzwoleniu Belgii. Na zewnątrz natomiast znajduje się malowniczy ogród. Kanadyjsko-polskie muzeum wojny, założone i prowadzone przez rodzinę Landschoot, jest poruszającym przykładem osobistego upamiętnienia czasu wyzwolenia. Przyciąga ono zwiedzających z wielu krajów. Het Canada Poland War II Museum is een particulier museum dat in 1995 werd opgericht door de heer Gilbert van Lanschoot. Daarmee loste hij de belofte aan zijn vader Maurice in, die zijn leven te danken had aan de Canadese en Poolse bevrijders. Tot de omvangrijke collectie van dit kleine museum behoren meer dan 70 uniformen en vele militaire uitrustingen en wapens. Deze werden allemaal gebruikt door de Canadese en Poolse bevrijders en de Duitse troepen waartegen zij vochten. Het museum bezit ook een originele ‘Bren Carrier’, een bepantserd transportvoertuig. Het merendeel van de stukken is in de hoofdtentoonstellingen opgesteld. Levensgrote diorama’s tonen scènes uit het militaire leven aan beide kanten van het conflict.Naast de originele stukken zijn er ook veel schaalmodellen van grotere voertuigen te zien, eveneens opgesteld in diorama’s. De boeiende exposities illustreren het verhaal van de bevrijding van België aan de hand van een indrukwekkend aantal originele voorwerpen. Naast het museum bevindt zich een grote tearoom met decoratieve glas-in-loodramen. Hierop zijn wapenschilden te zien van Canadese eenheden die betrokken waren bij de bevrijding van België.Buiten het gebouw ligt een prachtige tuin. Het Canada Poland War II Museum, dat nog altijd wordt gerund door de familie Van Landschoot, is een aangrijpend voorbeeld van persoonlijke herinneringen aan de bevrijding. Het trekt bezoekers uit vele landen.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/VvuGtt89ZHM?showinfo=0"></iframe> Das Canada Poland War II Museum wurde 1995 als private Initiative von Gilbert van Lanschoot gegründet. Er erfüllte damit ein Versprechen an seinen Vater Maurice, der sein Leben den kanadischen und polnischen Befreiern zu verdanken hatte. Die umfangreiche Sammlung des kleinen Museums umfasst über 70 Uniformen sowie zahlreiche militärische Ausrüstungsgegenstände und Waffen, die von den kanadischen und polnischen Befreiern und den gegnerischen deutschen Truppen verwendet wurden, darunter ein original Universal-Carrier-Truppentransporter. Die meisten Objekte sind in der Hauptausstellung in lebensgroßen Dioramen angeordnet, die Szenen aus dem militärischen Leben auf beiden Seiten des Konflikts zeigen. Neben Originalgegenständen sind diverse maßstabsgetreue Modelle größerer Fahrzeuge zu sehen, ebenfalls in Dioramen zusammengestellt. Das Museum veranschaulicht die Geschichte der Befreiung Belgiens mit einer bemerkenswerten Auswahl von authentisch angeordneten Originalobjekten. Neben dem Museum befindet sich ein weitläufiger Teesalon, dessen dekorative Buntglasfenster die Wappen der kanadischen Einheiten zeigen, die an der Befreiung Belgiens beteiligt waren. Auch ein malerischer Garten gehört zur Anlage. Das von der Familie Van Landschoot gegründete und geleitete Canada Poland War II Museum ist ein berührendes Beispiel für das persönliche Gedenken an die Befreiung Belgiens und zieht Besucher aus zahlreichen Ländern an. Fondato nel 1995, il Canada Poland War II Museum è un'impresa privata creata da Gilbert van Lanschoot per mantenere la promessa fatta a suo padre, Maurice, in debito con i liberatori canadesi e polacchi che gli salvarono la vita. Le ricche collezioni originali all'interno di questo piccolo museo comprendono oltre 70 uniformi, molti pezzi di equipaggiamento militare originale e armi usate dai liberatori canadesi e polacchi e dalle truppe tedesche che vi si opponevano, tra cui un veicolo originale da trasporto truppe Bren-Carrier. La maggior parte di questi oggetti sono esposti nelle mostre principali in diversi diorami a grandezza naturale, raffiguranti scene di vita militare di entrambe le parti del conflitto. Oltre ai pezzi originali, sono esposti numerosi modelli in scala di veicoli più grandi, anch'essi allestiti in diorami. Le affascinanti mostre illustrano la storia della liberazione del Belgio con un impressionante numero di oggetti originali esposti. Accanto al museo si trova un'ampia sala da tè con vetrate ornamentali che raffigurano gli stemmi delle unità canadesi che parteciparono alla liberazione del Belgio. All'esterno dell'edificio si trova un pittoresco giardino. Il Canada Poland War II Museum, fondato e gestito dalla famiglia Van Landschoot, è un toccante esempio di memoria privata della Liberazione, che attira visitatori da numerosi paesi. Established in 1995, the Canada Poland War II Museum is a private enterprise established by Mr. Gilbert van Lanschoot to fulfil the promise made to his father, Maurice, who indebted his life to the Canadian and Polish liberators. The extensive original collections within this small museum include over 70 uniforms, many pieces of original military equipment and weaponry used by Canadian and Polish liberators and German troops who opposed them, including an original Bren-Carrier troop transport. Most of these items are arranged in the main exhibitions in several live-size dioramas, depicting scenes from military life of both sides of the conflict.Apart from original items, a large number of scale models of larger vehicles are on display, likewise arranged in dioramas. The exhibitions illustrate the story of Belgium’s liberation with an impressive number of attractively arranged original objects. Next to the museum there is a spacious tearoom with ornamental stained glass windows depicting coats of arms of Canadian units that took part in the liberation of Belgium.Outside the building there is a picturesque garden. The Canada Poland War II Museum established and run by Van Landschoot Family is a touching example of private memory of the Liberation, attracting visitors from numerous countries

 Canada Poland War II Museum Canada Poland War II Museum Canada Poland War II Museum Canada Poland War II Museum Canada Poland War II Museum Canada Poland War II Museum

After the landing of the Polish paratroopers, the German army quickly deployed troops from the east, fearing that the Polish soldiers would advance towards the traffic bridge at Arnhem. To cut them off, the Germans had established a strong defensive position behind the railway embankment of the Arnhem-Nijmegen railway line on the 22nd of September 1944. The soldiers made foxholes, dug themselves in, and waited for the enemy. This assembled group of different units, was called 'Sperrverband Harzer'. They attacked the Polish troops mainly with the help of (heavy) artillery.

Aerial photograph of Driel from 1944: (1) The landing zones (2) Route location, (3) The railway bridge and railway dike

View on the railway bridge and railway embankment where German troops had taken up positions and from where they were firing on the Polish soldiers.

German positions behind the railway embankment take Polish troops under fire

After the landing of the Polish paratroopers, the German army quickly deployed troops from the east, fearing that the Polish soldiers would advance towards the traffic bridge at Arnhem. To cut them off, the Germans had established a strong defensive position behind the railway embankment of the Arnhem-Nijmegen railway line on the 22nd of September 1944. The soldiers made foxholes, dug themselves in, and waited for the enemy. This assembled group of different units, was called 'Sperrverband Harzer'. They attacked the Polish troops mainly with the help of (heavy) artillery. Na de landing van de Poolse parachutisten zetten Duitse bevelhebbers snel troepen in vanuit het oosten, uit angst dat de Poolse soldaten naar de verkeersbrug bij Arnhem zouden oprukken. Om ze de pas af te snijden, hadden de Duitse troepen op 22 september 1944 een sterke defensieve stelling ingericht achter de spoordijk van het traject Arnhem-Nijmegen. De soldaten maakten schuttersputten, groeven zich in, en wachtten op de vijand. Deze inderhaast verzamelde groep van verschillende eenheden, werd 'Sperrverband Harzer' genoemd. Zij bestookten de Poolse troepen met name met behulp van (zware) artillerie. Nach der Landung der polnischen Fallschirmjäger entsandten deutsche Befehlshaber schnell Truppen aus dem Osten, da sie befürchteten, dass die polnischen Soldaten in Richtung der Straßenbrücke bei Arnheim vorrücken würden. Um ihnen den Weg abzuschneiden, hatten die deutschen Truppen am 22. September 1944 hinter dem Bahndamm der Strecke Arnheim-Nimwegen eine starke Verteidigungsstellung eingerichtet. Die Soldaten gruben Schützenlöcher und warteten auf den Feind. Diese hastig zusammengestellte Gruppe verschiedener Einheiten wurde „Sperrverband Harzer“ genannt. Sie nahmen die polnischen Truppen hauptsächlich mit (schwerer) Artillerie unter Beschuss. Po lądowaniu polskich spadochroniarzy armia niemiecka szybko rozmieściła oddziały od wschodu, obawiając się, że polscy żołnierze ruszą w kierunku mostu drogowego w Arnhem. Aby ich odciąć, Niemcy zorganizowali silną pozycję obronną za nasypem kolejowym linii Arnhem-Nijmegen 22 września 1944 roku. Żołnierze zbudowali okopy, zajęli w nich pozycje i czekali na wroga. Ta zebrana grupa różnych jednostek została nazwana "Sperrverband Harzer". Atakowali oni polskie oddziały głównie przy pomocy ciężkiej artylerii.

 German positions behind the railway embankment take Polish troops under fire Duitse stellingen achter de spoordijk nemen Poolse troepen onder vuur Deutsche Stellungen hinter dem Bahndamm nahmen polnische Truppen unter Beschuss Niemieckie siły za nasypem kolejowym ostrzeliwują polskie oddziały

By order of the German occupiers, everyone in Gendt had to leave house and home on 9 October 1944. The residents, mostly residing in air-raid shelters, began a dangerous flight via the Pannerden ferry to unknown occupied territory.Abandoned Gendt became part of the 'No Man's Land', an empty area between the German and Allied lines. It was not until 2 April 1945 that the Allies launched Operation Destroyer, the cleansing of the eastern part of the Over-Betuwe. From June 1945, evacuees could finally return to their badly destroyed and often uninhabitable homes. Churches had also been turned into ruins.An information panel here recalls this difficult period.

Kerk te Gendt in 1945

Gendt in the line of fire

By order of the German occupiers, everyone in Gendt had to leave house and home on 9 October 1944. The residents, mostly residing in air-raid shelters, began a dangerous flight via the Pannerden ferry to unknown occupied territory.Abandoned Gendt became part of the 'No Man's Land', an empty area between the German and Allied lines. It was not until 2 April 1945 that the Allies launched Operation Destroyer, the cleansing of the eastern part of the Over-Betuwe. From June 1945, evacuees could finally return to their badly destroyed and often uninhabitable homes. Churches had also been turned into ruins.An information panel here recalls this difficult period. Auf Befehl der deutschen Besatzer mussten am 9. Oktober 1944 alle Bewohner von Gendt Haus und Hof verlassen. Die Bewohner, die sich zumeist in Luftschutzkellern aufhielten, begaben sich auf eine gefährliche Flucht über die Pannerdener Fähre in unbekanntes, besetztes Gebiet.Das verlassene Gendt wurde Teil des "Niemandslandes", einer leeren Fläche zwischen den deutschen und alliierten Linien. Erst am 2. April 1945 starteten die Alliierten die Operation Zerstörer, die Säuberung des östlichen Teils der Over-Betuwe. Ab Juni 1945 konnten die Evakuierten endlich in ihre stark zerstörten und oft unbewohnbaren Häuser zurückkehren. Auch die Kirchen waren in Trümmer verwandelt worden.Eine Informationstafel erinnert an diese schwierige Zeit. Op bevel van de Duitse bezetter moest op 9 oktober 1944 iedereen in Gendt huis en haard verlaten. De veelal in schuilkelders verblijvende bewoners begonnen een gevaarlijke vlucht via het Pannerdensch Veer naar onbekend bezet gebied.&nbsp;&nbsp;Het verlaten Gendt werd onderdeel van het ‘Niemandsland’, een leeg gebied tussen de Duitse en geallieerde linies. Pas op 2 april 1945 startten de geallieerden Operatie Destroyer, de zuivering van het oostelijke deel van de Over-Betuwe. Vanaf juni 1945 konden de evacués eindelijk terugkeren naar hun zwaar vernielde en vaak onbewoonbaar geworden huizen. Ook de kerken waren in puinhopen veranderd.&nbsp;Een informatiepaneel herinnert aan deze zware periode.&nbsp;

 Gendt in der Schusslinie Gendt in de vuurlinie   Gendt in the line of fire

Opened in 2002 and located at Salford Quays in Greater Manchester, IWM North is one of the five branches of the Imperial War Museum. Its iconic building was designed by renowned architect Daniel Libeskind. The museum comprises different permanent and temporary exhibitions presenting the story of modern war and conflict since 1917.

Andrew Dunn via Wiki Commons 

David McKelvey via flickr

Paul Hermans via WIki Commons 

Imperial War Museum North Manchester

 Otwarte w 2002 roku i położone w Salford Quays w Manchesterze, IMW North jest jednym z pięciu oddziałów Imperialnego Muzeum Wojny. Wyjątkowy budynek został zaprojektowany przez uznanego architekta Daniela Libeskinda. W muzeum można podziwiać zróżnicowane wystawy stałe i czasowe, przedstawiające historię współczesnych konfliktów zbrojnych i wojen od roku 1917. Das IWM North öffnete im Jahr 2002 seine Türen. Es befindet sich in Salford Quays im Ballungsraum Greater Manchester und ist einer von fünf Ablegern des Imperial War Museums. Das imposante Gebäude wurde vom renommierten Architekten Daniel Libeskind entworfen. Im Rahmen von Dauer- und Wechselausstellungen wird im Museum die Geschichte neuzeitlicher Kriege und Konflikte seit 1917 dokumentiert. Une autre branche du musée impérial de la Guerre a ouvert ses portes en 2002 à Manchester, dans le quartier de Salford Quays. Son bâtiment emblématique fut conçu par le célèbre architecte Daniel Libeskind. Le musée comprend plusieurs expositions permanentes et temporaires relatant l’histoire des guerres et des conflits modernes depuis 1917. Aan Salford Quays in de regio Manchester ligt het IWM North. Dit museum werd in 2002 geopend en is een van de vijf musea die deel uitmaken van het Imperial War Museum. Het iconische gebouw is ontworpen door de beroemde architect Daniel Libeskind. Er zijn verschillende permanente en tijdelijke tentoonstellingen te zien over oorlog en conflict sinds 1917. Opened in 2002 and located at Salford Quays in Greater Manchester, IWM North is one of the five branches of the Imperial War Museum. Its iconic building was designed by renowned architect Daniel Libeskind. The museum comprises different permanent and temporary exhibitions presenting the story of modern war and conflict since 1917.

 Imperialne Muzeum Wojny w Manchesterze Imperial War Museum (IWM) North Musée impérial de la Guerre Manchester Imperial War Museum North Manchester Imperial War Museum North Manchester

On 5 October 1944, H. Leijser's farm 'De Hemelse Bongerd' near the dike at Paddepoel was hit by Allied bombs. All the residents, almost the entire Leijser family and the evacuees who had taken shelter here, perished. A total of 24 people. The evacuees were mostly from Elden. They had fled to Huissen during the fighting around the Arnhem bridge in September 1944, with the idea of later moving on to the Pannerden ferry in Doornenburg. After the heavy fighting in Huissen, these people fled further to Angeren and were still overtaken by the war. The memorial plaque at the mass grave lists the names of the 24 war dead.The nearby Exodus Evacuation Monument on the Angerensedijk was unveiled in 2012 and was a collaboration of Historische kring Angeren and the Exodus Committee.

massagraf_angeren1.jpg

Exodus Evacuation Monument and Mass Grave 

On 5 October 1944, H. Leijser's farm 'De Hemelse Bongerd' near the dike at Paddepoel was hit by Allied bombs. All the residents, almost the entire Leijser family and the evacuees who had taken shelter here, perished. A total of 24 people. The evacuees were mostly from Elden. They had fled to Huissen during the fighting around the Arnhem bridge in September 1944, with the idea of later moving on to the Pannerden ferry in Doornenburg. After the heavy fighting in Huissen, these people fled further to Angeren and were still overtaken by the war. The memorial plaque at the mass grave lists the names of the 24 war dead.The nearby Exodus Evacuation Monument on the Angerensedijk was unveiled in 2012 and was a collaboration of Historische kring Angeren and the Exodus Committee. Am 5. Oktober 1944 wurde der Bauernhof "De Hemelse Bongerd" von H. Leijser in der Nähe des Deichs von Paddepoel von alliierten Bomben getroffen. Alle Bewohner, fast die gesamte Familie Leijser und die Evakuierten, die hier Zuflucht gefunden hatten, kamen ums Leben. Insgesamt waren es 24 Menschen. Die Evakuierten stammten hauptsächlich aus Elden. Sie waren während der Kämpfe um die Arnheimer Brücke im September 1944 nach Huissen geflüchtet, um später zur Pannerdenfähre in Doornenburg weiterzuziehen. Nach den schweren Kämpfen in Huissen flohen diese Menschen weiter nach Angeren und wurden noch vom Krieg eingeholt. Die Gedenktafel am Massengrab listet die Namen der 24 Kriegstoten auf. Das nahe gelegene Exodus-Evakuierungsdenkmal am Angerensedijk wurde 2012 in Zusammenarbeit mit dem Historischen Ring Angeren und dem Exodus-Komitee enthüllt. Op 5 oktober 1944 werd de boerderij 'De Hemelse Bongerd' van H. Leijser bij de dijk aan de Paddepoel door geallieerde bommen getroffen. Alle bewoners, bijna de gehele familie Leijser en de evacués die hier onderdak hadden gevonden, kwamen om. In totaal 24 personen.De evacués waren veelal afkomstig uit Elden. Ze waren tijdens de gevechten rondom de Arnhemse brug in september 1944 naar Huissen gevlucht, met het idee later door te gaan naar het Pannerdense veer in Doornenburg. Na de hevige gevechten in Huissen vluchtten deze mensen verder naar Angeren en werden nog door de oorlog ingehaald.&nbsp;&nbsp;Op de gedenkplaat bij het massagraf staan de namen van de 24 oorlogsslachtoffers.Het nabij gelegen Exodus Evacuatiemonument op de Angerensedijk werd in 2012 onthuld en was een samenwerking van Historische kring Angeren&nbsp;en het Exoduscomité.&nbsp;

 Exodus-Evakuierungsdenkmal und Massengrab  Exodus Evacuatiemonument en Massagraf  Exodus Evacuation Monument and Mass Grave 

In 1941, the construction of the large German ammunition depot named Lützow commenced. The forests of Hoog Soeren were chosen due to their secluded and elevated position on the Veluwe. The trees concealed the depot, and it was close to a station, Halte Assel, for quick ammunition transport. The ammunition depot belonged to the largest category for a while, known as 'Heeres Munitions Lager'. In 1944, the ammunition depot was given the codename Mia, which was used alongside the name Lützow. The 'Sperrgebiet' (restricted area for the surrounding residents) around it covered an area of ​​350 hectares.The ammunition was stored in over 270 semi-buried storage areas. Each depot was constructed of wooden poles with asbestos plates around them, covered with a metal plate with sand on top. Most depots measured six by six meters, and each depot stored 100 to 300 tons of ammunition.As the Canadians approached Apeldoorn in April 1945, the Germans attempted to transport much of the ammunition away and prepared the remaining ammunition for destruction. On April 16 at eight o'clock in the evening, the residents of Hoog Soeren were ordered to leave the village because all ammunition would be blown up. The residents hastily gathered their belongings, opened all windows and doors, and left. Explosions were heard throughout the night. In the morning of April 17, the residents returned. Men working in the ammunition complex had sabotaged the destruction of the ammunition as much as possible, resulting in not everything being blown up. The damage to the village was limited to broken windows and blown-off roof tiles. Fortunately, there were no casualties.Later that day, the Canadians came to inspect the ammunition depot. They found a scene of devastation. Remnants of ammunition and packaging were scattered everywhere. In the months following the liberation, efforts were made to clear the minefields and ammunition. They destroyed ammunition almost daily in various explosive pits, sometimes utilizing German prisoners of war. In the forests of Hoog Soeren, near Kruisjesdal, stands a memorial monument. What happened here? On April 12 and 13, 1945, sixteen resistance fighters were executed in an empty ammunition bunker. Just a few days before the liberation of Apeldoorn on April 17. They were shot by the Germans without any form of trial. After the liberation, forest workers discovered the victims' bodies in late May 1945.Since 1998, efforts have been made to clear the remaining ammunition in the forests of Hoog Soeren. By 2020, 400 hectares had been cleared, 80 hectares of heath had been stripped, 1.3 million items had been found, and 350 tons of scrap metal had been removed.

German prisoners of war are clearing up an ammunition depot.

beeld_7_munitiedepot_01_ga-019019.jpeg

Canadian officers from the Royal Canadian Artillery and the 48th Highlanders in Hoog Soeren.

beeld_6_hoog_soeren_canadese-officieren_rca_en_48th_h.jpg

A German mine is ready to serve as a detonator for a storage bunker. Why the mine did not explode is unclear. It may have been forgotten in haste or sabotaged.

beeld_5_tellermine_ligt_gereed_om_munitie_te_ploffen_hoog_soeren.png

The ammunition depot near Hoog Soeren

In 1941, the construction of the large German ammunition depot named Lützow commenced. The forests of Hoog Soeren were chosen due to their secluded and elevated position on the Veluwe. The trees concealed the depot, and it was close to a station, Halte Assel, for quick ammunition transport. The ammunition depot belonged to the largest category for a while, known as 'Heeres Munitions Lager'. In 1944, the ammunition depot was given the codename Mia, which was used alongside the name Lützow. The 'Sperrgebiet' (restricted area for the surrounding residents) around it covered an area of ​​350 hectares.The ammunition was stored in over 270 semi-buried storage areas. Each depot was constructed of wooden poles with asbestos plates around them, covered with a metal plate with sand on top. Most depots measured six by six meters, and each depot stored 100 to 300 tons of ammunition.As the Canadians approached Apeldoorn in April 1945, the Germans attempted to transport much of the ammunition away and prepared the remaining ammunition for destruction. On April 16 at eight o'clock in the evening, the residents of Hoog Soeren were ordered to leave the village because all ammunition would be blown up. The residents hastily gathered their belongings, opened all windows and doors, and left. Explosions were heard throughout the night. In the morning of April 17, the residents returned. Men working in the ammunition complex had sabotaged the destruction of the ammunition as much as possible, resulting in not everything being blown up. The damage to the village was limited to broken windows and blown-off roof tiles. Fortunately, there were no casualties.Later that day, the Canadians came to inspect the ammunition depot. They found a scene of devastation. Remnants of ammunition and packaging were scattered everywhere. In the months following the liberation, efforts were made to clear the minefields and ammunition. They destroyed ammunition almost daily in various explosive pits, sometimes utilizing German prisoners of war. In the forests of Hoog Soeren, near Kruisjesdal, stands a memorial monument. What happened here? On April 12 and 13, 1945, sixteen resistance fighters were executed in an empty ammunition bunker. Just a few days before the liberation of Apeldoorn on April 17. They were shot by the Germans without any form of trial. After the liberation, forest workers discovered the victims' bodies in late May 1945.Since 1998, efforts have been made to clear the remaining ammunition in the forests of Hoog Soeren. By 2020, 400 hectares had been cleared, 80 hectares of heath had been stripped, 1.3 million items had been found, and 350 tons of scrap metal had been removed. Im Jahr 1941 begannen die Deutschen mit dem Bau des großen Munitionslagers namens Lützow. Die Wälder von Hoog Soeren wurden aufgrund ihrer abgelegenen und erhöhten Lage auf der Veluwe ausgewählt. Die Bäume verbargen das Depot, und es lag in der Nähe eines Bahnhofs, der Halte Assel, für einen schnellen Munitionstransport. Das Munitionslager gehörte für eine Weile zur größten Kategorie, bekannt als 'Heeres Munitions Lager'. Im Jahr 1944 erhielt das Munitionslager den Codenamen Mia, der neben dem Namen Lützow verwendet wurde. Das 'Sperrgebiet' (eingeschränktes Gebiet für die umliegenden Bewohner) umfasste eine Fläche von 350 Hektar.Die Munition wurde in über 270 halb eingegrabenen Lagerstätten gelagert. Jedes Depot bestand aus Holzpfosten mit Asbestplatten drumherum, bedeckt mit einer Metallplatte und Sand obendrauf. Die meisten Depots maßen sechs mal sechs Meter und in jedem Depot wurden 100 bis 300 Tonnen Munition gelagert.Als die Kanadier im April 1945 Apeldoorn näherten, versuchten die Deutschen, einen Großteil der Munition abzutransportieren und bereiteten die verbleibende Munition zur Zerstörung vor. Am 16. April um acht Uhr abends wurden die Bewohner von Hoog Soeren angewiesen, das Dorf zu verlassen, weil alle Munition gesprengt werden sollte. Die Bewohner sammelten hastig ihre Sachen, öffneten alle Fenster und Türen und verließen das Dorf. Die Explosionen waren die ganze Nacht zu hören. Am Morgen des 17. April kehrten die Bewohner zurück. Männer, die im Munitionskomplex arbeiteten, hatten die Zerstörung der Munition so weit wie möglich sabotiert, so dass nicht alles gesprengt wurde. Der Schaden im Dorf beschränkte sich auf zerbrochene Fenster und weggeblasene Dachziegel. Glücklicherweise gab es keine Opfer.Später an diesem Tag kamen die Kanadier, um das Munitionslager zu inspizieren. Sie fanden eine Szene der Verwüstung vor. Überreste von Munition und Verpackungen lagen überall verstreut. In den Monaten nach der Befreiung wurden Anstrengungen unternommen, um die Minenfelder und Munition zu räumen. Sie zerstörten fast täglich Munition in verschiedenen Explosionsgruben, manchmal unter Einsatz deutscher Kriegsgefangener.In den Wäldern von Hoog Soeren, in der Nähe von Kruisjesdal, steht ein Gedenkdenkmal. Was ist hier passiert? Am 12. und 13. April 1945 wurden sechzehn Widerstandskämpfer in einem leeren Munitionsbunker hingerichtet. Nur wenige Tage vor der Befreiung von Apeldoorn am 17. April. Sie wurden von den Deutschen ohne jegliche Form eines Prozesses erschossen. Nach der Befreiung entdeckten Waldarbeiter die Leichen der Opfer Ende Mai 1945. Seit 1998 werden Anstrengungen unternommen, um die verbleibende Munition in den Wäldern von Hoog Soeren zu räumen. Bis 2020 wurden 400 Hektar geräumt, 80 Hektar Heide wurden freigelegt, 1,3 Millionen Gegenstände wurden gefunden und 350 Tonnen Schrott wurden entfernt. In 1941 wordt gestart met het aanleggen van het grote Duits munitiedepot genaamd Lützow. De bossen van Hoog Soeren is een gunstige plek vanwege de afgelegen en hoger gelegen positie op de Veluwe. De bomen maskeren het depot en het ligt dichtbij een station, Halte Assel, om de munitie snel af te kunnen voeren. Het munitiedepot behoorde een tijdje tot de grootste categorie, ‘Heeres Munitions Lager’. In 1944 krijgt het munitiedepot de codenaam Mia, dat naast de naam Lützow wordt gebruikt. Het ‘Sperrgebiet’ (verboden gebied voor de omwonenden) eromheen heeft een oppervlakte van 350 hectare.De munitie wordt opgeslagen in ruim 270 half ingegraven opslagplaatsen. Elk depot is gemaakt van houten palen met rondom asbestplaten, afgedekt met een metalen plaat met zand erop. De meeste depots hebben een afmeting van zes bij zes meter en in elk depot ligt 100 tot 300 ton munitie opgeslagen.Als de Canadezen in april 1945 Apeldoorn naderen, proberen de Duitsers nog veel munitie af te voeren en maken de resterende munitie gereed om te vernietigen. Op 16 april om acht uur ‘s avonds krijgen de bewoners van Hoog Soeren opdracht het dorp te verlaten, omdat alle munitie zou worden opgeblazen. De bewoners pakken haastig wat spullen, zetten alle ramen en deuren open en vertrekken. De hele nacht zijn de explosies waargenomen. In de ochtend van 17 april keren de bewoners terug. Mannen die in het munitiecomplex werken, hebben de vernietiging van de munitie zo veel mogelijk gesaboteerd waardoor niet alles is opgeblazen. De schade in het dorp is beperkt gebleven tot kapotte ramen en weggeblazen dakpannen. Slachtoffers zijn gelukkig niet gevallen.Al snel die dag komen de Canadezen een kijkje nemen bij het munitiedepot. Ze treffen een ravage aan. Overal liggen resten van munitie en verpakkingen. In de maanden na de bevrijding wordt hard gewerkt om de mijnenvelden en munitie op te ruimen. In diverse springputten vernietigen zij bijna dagelijks munitie. Daarbij worden ook Duitse krijgsgevangenen ingezet.In de bossen van Hoog Soeren staat bij het Kruisjesdal een herdenkingsmonument. Wat is hier gebeurd? Op 12 en 13 april 1945 zijn hier zestien verzetsmensen in een lege munitiebunker gefusilleerd. Slechts een paar dagen voor de bevrijding van Apeldoorn op 17 april. Zij zijn door de Duitsers zonder enige vorm van proces doodgeschoten. Na de bevrijding vinden bosarbeiders eind mei 1945 de lichamen van de slachtoffers. Vanaf 1998 is gestart met het opruimen van de resterende munitie in de bossen van Hoog Soeren. In 2020 is 400 hectare gesaneerd, 80 hectare heide afgeplagd, zijn er 1,3 miljoen artikelen gevonden en is 350 ton schroot afgevoerd.

 Das Munitionsdepot in der Nähe von Hoog Soeren Het munitiedepot bij Hoog Soeren The ammunition depot near Hoog Soeren

The Hidden Village is an initiative of Edouard Henri von Baumhauer, alias 'De Boem', and the couple Dionisius and Cornelia Bakker from Nunspeet, using the aliases 'Opa Bakker' and 'Tante Cor'. Since June 1943, the underground village has been a hiding place for stranded Allied pilots and people fleeing from persecution due to the Jewish persecution, resistance, or forced labor. The number of inhabitants of The Hidden Village varies, but usually ranges between eighty and a hundred people. Some notable residents include Herman Löwenberg, a five-year-old boy who arrives alone at the camp, Lenie Duyzend, a schoolmate of Anne Frank, the Russian soldier Kuzma, the German deserter Peter, and the American pilot James Wilson.For a year and a half, the Pas-Op Camp remains undiscovered by the German occupiers or collaborators. This is achieved through assistance from the resistance and thanks to the local population's silence. Strict security measures are enforced in The Hidden Village, as the risk of discovery is significant with so many people. Supplies are delivered at night to designated locations, and every trace in the forest is erased. Food is buried in deep holes to keep it safe and cool. Mushrooms are picked in the forest for consumption. There is no hunger in the camp.Daily life in the huts is tough, but made more bearable by organizing activities. Reading, cabaret performances, and teaching children take place. Sunday is a special day when people dress more neatly despite the challenges of cold and dampness, and often Opa Bakker, Tante Cor, or other resistance members bring something tasty. Each hut also receives a name.In the last year of the war, tragedy strikes. On October 29, 1944, the village is discovered by chance. Two men from the Landstorm are in the woods looking for game when they suddenly hear the sound of chopping wood. Landstorm Nederland is a military organization under the command of the SS officer Rauter. The Landstormers become suspicious and investigate, catching a boy fetching water. They believe they have found a camp full of terrorists, so they decide to get extra help from De Paasheuvel, the former campsite where the Germans are stationed.With the extra time, most of the people in hiding manage to escape, but eight Jews are arrested and imprisoned in the cellar of De Paasheuvel. In the cellar, one Jewish woman dies, and her husband is executed outside De Paasheuvel. The remaining six Jews are forced to walk to The Hidden Village, where they are also executed. Among them is a six-year-old boy. In 1994, a monument was erected on Tongerenseweg in Vierhouten to commemorate this massacre.The impressive story of The Hidden Village has been documented by Aart Visser in the book "Het Verscholen Dorp: verzet en onderduikers op de Veluwe" ("The Hidden Village: Resistance and Hiding in the Veluwe"). After the war, some huts of The Hidden Village were reconstructed as a tribute to the courageous people who sought refuge there.

Het verscholen dorp

The Hidden Village in Vierhouten

The Hidden Village is an initiative of Edouard Henri von Baumhauer, alias 'De Boem', and the couple Dionisius and Cornelia Bakker from Nunspeet, using the aliases 'Opa Bakker' and 'Tante Cor'. Since June 1943, the underground village has been a hiding place for stranded Allied pilots and people fleeing from persecution due to the Jewish persecution, resistance, or forced labor. The number of inhabitants of The Hidden Village varies, but usually ranges between eighty and a hundred people. Some notable residents include Herman Löwenberg, a five-year-old boy who arrives alone at the camp, Lenie Duyzend, a schoolmate of Anne Frank, the Russian soldier Kuzma, the German deserter Peter, and the American pilot James Wilson.For a year and a half, the Pas-Op Camp remains undiscovered by the German occupiers or collaborators. This is achieved through assistance from the resistance and thanks to the local population's silence. Strict security measures are enforced in The Hidden Village, as the risk of discovery is significant with so many people. Supplies are delivered at night to designated locations, and every trace in the forest is erased. Food is buried in deep holes to keep it safe and cool. Mushrooms are picked in the forest for consumption. There is no hunger in the camp.Daily life in the huts is tough, but made more bearable by organizing activities. Reading, cabaret performances, and teaching children take place. Sunday is a special day when people dress more neatly despite the challenges of cold and dampness, and often Opa Bakker, Tante Cor, or other resistance members bring something tasty. Each hut also receives a name.In the last year of the war, tragedy strikes. On October 29, 1944, the village is discovered by chance. Two men from the Landstorm are in the woods looking for game when they suddenly hear the sound of chopping wood. Landstorm Nederland is a military organization under the command of the SS officer Rauter. The Landstormers become suspicious and investigate, catching a boy fetching water. They believe they have found a camp full of terrorists, so they decide to get extra help from De Paasheuvel, the former campsite where the Germans are stationed.With the extra time, most of the people in hiding manage to escape, but eight Jews are arrested and imprisoned in the cellar of De Paasheuvel. In the cellar, one Jewish woman dies, and her husband is executed outside De Paasheuvel. The remaining six Jews are forced to walk to The Hidden Village, where they are also executed. Among them is a six-year-old boy. In 1994, a monument was erected on Tongerenseweg in Vierhouten to commemorate this massacre.The impressive story of The Hidden Village has been documented by Aart Visser in the book "Het Verscholen Dorp: verzet en onderduikers op de Veluwe" ("The Hidden Village: Resistance and Hiding in the Veluwe"). After the war, some huts of The Hidden Village were reconstructed as a tribute to the courageous people who sought refuge there. Das Verscholen Dorf ist eine Initiative von Edouard Henri von Baumhauer, Alias 'De Boem', und dem Ehepaar Dionisius und Cornelia Bakker aus Nunspeet, mit den Decknamen 'Opa Bakker' und 'Tante Cor'. Seit Juni 1943 ist das unterirdische Dorf ein Zufluchtsort für gestrandete alliierte Piloten und Menschen, die aufgrund der Judenverfolgung, des Widerstands oder der Zwangsarbeit fliehen müssen. Die Anzahl der Bewohner des Verscholen Dorfs variiert, liegt aber normalerweise zwischen achtzig und hundert Personen. Einige bemerkenswerte Bewohner sind Herman Löwenberg, ein fünfjähriger Junge, der alleine im Lager ankommt, Lenie Duyzend, eine Schulfreundin von Anne Frank, der russische Soldat Kusma, der deutsche Deserteur Peter und der amerikanische Pilot James Wilson.Ein Jahr und acht Monate lang bleibt das Pas-Op-Lager unentdeckt, sowohl von den deutschen Besatzern als auch von Kollaborateuren. Dies wird durch die Hilfe des Widerstands und dank des Schweigens der lokalen Bevölkerung erreicht. Im Verscholen Dorf gelten strenge Sicherheitsmaßnahmen, da die Gefahr der Entdeckung mit so vielen Menschen groß ist. Die Versorgung erfolgt nachts an vereinbarten Orten, und jede Spur im Wald wird verwischt. Lebensmittel werden in tiefen Löchern vergraben, um sie sicher und kühl zu lagern. Pilze werden im Wald zum Verzehr gesammelt. Im Lager herrscht kein Hunger.Das tägliche Leben in den Hütten ist hart, wird aber durch die Organisation von Aktivitäten erträglicher gemacht. Es wird gelesen, Kabarettvorführungen finden statt und Kinder werden unterrichtet. Der Sonntag ist ein besonderer Tag, an dem sich die Menschen trotz der Herausforderungen von Kälte und Feuchtigkeit ordentlicher kleiden, und oft bringen Opa Bakker, Tante Cor oder andere Mitglieder des Widerstands etwas Leckeres mit. Jede Hütte erhält auch einen Namen.Im letzten Kriegsjahr schlägt das Schicksal zu. Am 29. Oktober 1944 wird das Dorf zufällig entdeckt. Zwei Männer von der Landstorm sind im Wald auf der Suche nach Wild, als sie plötzlich das Geräusch von Holzhacken hören. Die Landstorm Nederland ist eine militärische Organisation unter dem Kommando des SS-Offiziers Rauter. Die Landstürmer werden misstrauisch und untersuchen, fangen einen Jungen, der Wasser holt. Sie glauben, ein Lager voller Terroristen gefunden zu haben, und beschließen, zusätzliche Hilfe von De Paasheuvel, dem ehemaligen Lagerplatz, wo die Deutschen stationiert sind, zu holen.Mit der zusätzlichen Zeit gelingt es den meisten Menschen in Versteck, zu entkommen, aber acht Juden werden verhaftet und im Keller von De Paasheuvel eingesperrt. Im Keller stirbt eine jüdische Frau, und ihr Mann wird vor De Paasheuvel hingerichtet. Die verbleibenden sechs Juden werden gezwungen, zum Verscholen Dorf zu laufen, wo sie ebenfalls hingerichtet werden. Darunter ist auch ein sechsjähriger Junge. Im Jahr 1994 wurde an der Tongerenseweg in Vierhouten ein Denkmal errichtet, um dieses Massaker zu gedenken. Die beeindruckende Geschichte des Verscholen Dorfs wurde von Aart Visser in dem Buch "Het Verscholen Dorp: verzet en onderduikers op de Veluwe" dokumentiert ("Das versteckte Dorf: Widerstand und Untergetauchte auf der Veluwe"). Nach dem Krieg wurden einige Hütten des Verscholen Dorfs als Hommage an die mutigen Menschen, die dort Schutz suchten, rekonstruiert.&nbsp; Het Verscholen Dorp is een initiatief van Edouard Henri von Baumhauer, schuilnaam ‘De Boem’, en het echtpaar Dionisius&nbsp; en Cornelia Bakker uit Nunspeet, met als schuilnamen ‘Opa Bakker’ en ‘Tante Cor’. Het ondergrondse dorp is vanaf juni 1943 een schuilplek voor gestrande geallieerde piloten en mensen die vanwege de jodenvervolging, het verzet of de gedwongen arbeidsinzet moeten vluchten. Het aantal bewoners van Het Verscholen Dorp varieert, maar schommelt meestal tussen de tachtig en honderd mensen. Enkele opmerkelijke bewoners zijn Herman Löwenberg, een vijfjarige jongen die alleen in het kamp aankomt, Lenie Duyzend, een schoolgenootje van Anne Frank, de Russische soldaat Koezma, de Duitse deserteur Peter en de Amerikaanse piloot James Wilson.Gedurende anderhalf jaar wordt het Pas-Op-kamp niet ontdekt door de Duitse bezetter of collaborateurs. Dit lukt vanwege de hulp vanuit het verzet en dankzij de lokale bevolking die zwijgt. Er heersten strikte veiligheidsmaatregelen in het Verscholen Dorp, want met zoveel mensen is de kans op ontdekking groot. Bevoorrading vindt 's nachts plaats op afgesproken locaties en elk spoor in het bos wordt uitgewist. Voedsel werd in diepe gaten begraven, zodat het hier veilig en koel lag opgeslagen. In het bos worden paddestoelen geplukt om te eten. Er wordt geen honger geleden in het kamp.Het dagelijks leven in de hutten is zwaar, maar het wordt dragelijker gemaakt door het organiseren van activiteiten. Er wordt gelezen, cabaretvoorstellingen gegeven en lesgegeven aan kinderen. De zondag is een speciale dag, dan kleden de mensen zich netter ondanks de uitdagingen van kou en vocht en vaak brengen Opa Bakker, Tante Cor of andere verzetsleden iets lekkers. Ook krijgt elke hut een naam. In het laatste oorlogsjaar slaat het noodlot toe. Op 29 oktober 1944 wordt het dorp per toeval ontdekt. Twee mannen van de Landstorm zijn in de bossen op zoek naar wild als ze opeens het geluid van houthakken horen. Landstorm Nederland is een militaire organisatie onder bevel van de SS’er Rauter. De Landstormers vertrouwen het niet en gaan op onderzoek uit waarna ze een jongen betrappen die water haalt. Ze denken een kamp vol terroristen te hebben gevonden, dus ze besluiten om extra hulp te halen bij De Paasheuvel, het Voormalig Kamphuis, waar de Duitsers een onderkomen hebben.Door de extra tijd lukt het de meeste onderduikers om te vluchten, maar acht joden worden opgepakt en gevangengezet in de kelder van De Paasheuvel. In de kelder overlijdt één joodse vrouw, haar man wordt buiten bij de Paasheuvel gefusilleerd. De overige zes Joden worden gedwongen naar Het Verscholen Dorp te lopen waar ze ook zijn geëxecuteerd. Onder hen ook een zesjarige jongen. In 1994 is aan de Tongerenseweg in Vierhouten een monument opgericht ter herinnering aan deze fusillade.Het indrukwekkende verhaal van Het Verscholen Dorp is door Aart Visser vastgelegd in het boek Het Verscholen Dorp: verzet en onderduikers op de Veluwe. Na de oorlog zijn enkele hutten van Het Verscholen Dorp gereconstrueerd als een eerbetoon aan de moedige mensen die daar hun toevlucht zochten.

 Das Versteckte Dorf in Vierhouten Het Verscholen Dorp in Vierhouten The Hidden Village in Vierhouten

On the morning of April 13, 1945, the Hastings and Prince Edward Regiment passed the position of the 48th Highlanders and took over the axis of advance of the 1st Canadian Infantry Division towards the Apeldoorns Canal, while the Royal Canadian Regiment continued to advance on the south side. Further south, the 3rd Canadian Infantry Brigade advanced. During the advance, the Hasty Ps would sporadically encounter resistance from the German 953rd and 952nd Grenadier Regiments of the 361st Volksgrenadier Division.C Company was tasked with taking the intersection with the Rijksstraatweg, codenamed 'DAVIS', from the Twello train station with flamethrower Bren carriers. Lieutenant Johnston led a patrol and was to reconnoiter the forest west of the intersection. With a section, he was able to enter the forest unnoticed and carried out a surprise attack. Ten German defenders were killed, sixteen were captured, and around fifty were dispersed. For this action, as well as his exemplary leadership during previous battles in Italy, Johnston was awarded the Military Cross.During the advance towards Teuge, tanks fired indiscriminately at possible hidden German defensive positions. Around 11:00, the vanguard arrived in Teuge, and the next objective was to capture the bridge over the Grote Wetering. This was achieved around 13:15, but the advance stalled thereafter. The vanguard came under artillery and machine gun fire. Several casualties were incurred, and Captain B.E. Caw of the 1st Hussars was killed. The defense was fierce, as indicated by a message from the Hasty Ps to the headquarters of the 1st Brigade: "Resistance stiff. Four anti-tank guns, enemy fighting well, our attack going in at 15:15." It turned out to be a German defensive line with cannons and trenches manned by several hundred German soldiers.After a radio conversation with the brigade commander, Renison formulated a new plan: a company, supported by artillery and a troop of tanks, would capture two intersections: LUMOND (Woudweg - Holthoevensestraat) and LIBERATOR (Rijksstraatweg - Holthoevenseweg). A platoon commander maneuvered his platoon near the LIBERATOR junction. Corporal William Ross, section number four of C Company, was tasked with taking control of an area with three houses, supported by covering fire from Sergeant Enns's tank. Enns advanced his tank but was destroyed by an 88mm gun. Corporal Ross took the initiative and continued the attack with his section under fire. He cleared the area, killing or wounding eight Germans. This allowed the rest of C Company to advance. Ross was later awarded the Bronze Cross for this action. At the assault on LUMOND and LIBERATOR, at least three, possibly more, German 88mm guns were destroyed, nearly a hundred Germans were killed, and a few hundred were captured. According to their logbook, they had instilled considerable fear in the Germans in this area: "we had put the fear of the Lord into the Hun in this area."The plan for the evening was to continue the advance towards the Broeksbrug in North Apeldoorn.&nbsp;

The temporary Hastings and Prince Edward Regiment cemetery in Teuge, at Rijksstraatweg 229.

beeld_1_noodbegraafplaats_in_teuge.jpg

An old map depicting the advance towards the intersections west of Teuge.

beeld_4_opmars_naar_liberator_en_lumond.png

An old map depicting the advance towards the DAVIS intersection.

beeld_2_een_oude_kaart_met_de_opmars_naar_het_kruispunt_davis.png

The liberation battles at Twello and Teuge

On the morning of April 13, 1945, the Hastings and Prince Edward Regiment passed the position of the 48th Highlanders and took over the axis of advance of the 1st Canadian Infantry Division towards the Apeldoorns Canal, while the Royal Canadian Regiment continued to advance on the south side. Further south, the 3rd Canadian Infantry Brigade advanced. During the advance, the Hasty Ps would sporadically encounter resistance from the German 953rd and 952nd Grenadier Regiments of the 361st Volksgrenadier Division.C Company was tasked with taking the intersection with the Rijksstraatweg, codenamed 'DAVIS', from the Twello train station with flamethrower Bren carriers. Lieutenant Johnston led a patrol and was to reconnoiter the forest west of the intersection. With a section, he was able to enter the forest unnoticed and carried out a surprise attack. Ten German defenders were killed, sixteen were captured, and around fifty were dispersed. For this action, as well as his exemplary leadership during previous battles in Italy, Johnston was awarded the Military Cross.During the advance towards Teuge, tanks fired indiscriminately at possible hidden German defensive positions. Around 11:00, the vanguard arrived in Teuge, and the next objective was to capture the bridge over the Grote Wetering. This was achieved around 13:15, but the advance stalled thereafter. The vanguard came under artillery and machine gun fire. Several casualties were incurred, and Captain B.E. Caw of the 1st Hussars was killed. The defense was fierce, as indicated by a message from the Hasty Ps to the headquarters of the 1st Brigade: "Resistance stiff. Four anti-tank guns, enemy fighting well, our attack going in at 15:15." It turned out to be a German defensive line with cannons and trenches manned by several hundred German soldiers.After a radio conversation with the brigade commander, Renison formulated a new plan: a company, supported by artillery and a troop of tanks, would capture two intersections: LUMOND (Woudweg - Holthoevensestraat) and LIBERATOR (Rijksstraatweg - Holthoevenseweg). A platoon commander maneuvered his platoon near the LIBERATOR junction. Corporal William Ross, section number four of C Company, was tasked with taking control of an area with three houses, supported by covering fire from Sergeant Enns's tank. Enns advanced his tank but was destroyed by an 88mm gun. Corporal Ross took the initiative and continued the attack with his section under fire. He cleared the area, killing or wounding eight Germans. This allowed the rest of C Company to advance. Ross was later awarded the Bronze Cross for this action. At the assault on LUMOND and LIBERATOR, at least three, possibly more, German 88mm guns were destroyed, nearly a hundred Germans were killed, and a few hundred were captured. According to their logbook, they had instilled considerable fear in the Germans in this area: "we had put the fear of the Lord into the Hun in this area."The plan for the evening was to continue the advance towards the Broeksbrug in North Apeldoorn.&nbsp; Am Morgen des 13. April 1945 passierte das Hastings and Prince Edward Regiment die Position der 48th Highlanders und übernahm die Vormarschachse der 1. kanadischen Infanteriedivision in Richtung des Apeldoorn-Kanals, während das Royal Canadian Regiment auf der Südseite weiter vorrückte. Weiter südlich rückte die 3. kanadische Infanteriebrigade vor. Während des Vormarsches stießen die Hasty Ps sporadisch auf Widerstand von den deutschen 953. und 952. Grenadierregimentern der 361. Volksgrenadierdivision.Die C-Kompanie wurde beauftragt, mit Flammenwerfer-Bren-Trägern vom Bahnhof Twello aus den Kreuzungspunkt mit der Rijksstraatweg unter dem Decknamen "DAVIS" einzunehmen. Leutnant Johnston führte eine Patrouille an und sollte den Wald westlich der Kreuzung erkunden. Mit einer Sektion gelang es ihm, unbemerkt in den Wald einzudringen, und führte einen Überraschungsangriff durch. Zehn deutsche Verteidiger wurden getötet, sechzehn wurden gefangen genommen, und rund fünfzig wurden vertrieben. Für diese Aktion, sowie für seine vorbildliche Führung während früherer Schlachten in Italien, wurde Johnston mit dem Military Cross ausgezeichnet.Während des Vormarsches in Richtung Teuge schossen Panzer wahllos auf mögliche verborgene deutsche Verteidigungsstellungen. Gegen 11:00 Uhr erreichte die Vorhut Teuge, und das nächste Ziel war die Eroberung der Brücke über den Grote Wetering. Dies wurde gegen 13:15 Uhr erreicht, aber der Vormarsch stockte danach. Die Vorhut geriet unter Artillerie- und Maschinengewehrfeuer. Mehrere Verwundete wurden verzeichnet, und Hauptmann B.E. Caw von den 1st Hussars wurde getötet. Die Verteidigung war heftig, wie durch eine Nachricht der Hasty Ps an das Hauptquartier der 1. Brigade angegeben: "Resistance stiff. Four anti-tank guns, enemy fighting well, our attack going in at 15:15." Es stellte sich heraus, dass es sich um eine deutsche Verteidigungslinie mit Kanonen und Gräben handelte, die von mehreren hundert deutschen Soldaten besetzt war.Nach einem Funkgespräch mit dem Brigadekommandanten formuliert Renison einen neuen Plan: Eine Kompanie, unterstützt von Artillerie und einer Truppe Panzer, sollte zwei Kreuzungen erobern: LUMOND (Woudweg - Holthoevensestraat) und LIBERATOR (Rijksstraatweg - Holthoevenseweg). Ein Zugführer manövrierte seinen Zug in der Nähe der LIBERATOR-Kreuzung. Korporal William Ross, Abschnitt Nummer vier der C-Kompanie, wurde beauftragt, die Kontrolle über ein Gebiet mit drei Häusern zu übernehmen, unterstützt durch Deckungsfeuer vom Panzer des Sergeants Enns. Enns fuhr seinen Panzer vor, wurde aber von einer 88mm-Kanone zerstört. Korporal Ross ergriff die Initiative und setzte den Angriff mit seinem Zug unter Feuer fort. Er räumte das Gebiet, tötete oder verwundete acht Deutsche. Dadurch konnte der Rest der C-Kompanie vorrücken. Ross wurde später für diese Aktion mit dem Bronze Cross ausgezeichnet. Bei dem Angriff auf LUMOND und LIBERATOR wurden mindestens drei, möglicherweise mehr, deutsche 88mm-Kanonen zerstört, fast hundert Deutsche wurden getötet, und einige hundert wurden gefangen genommen. Laut ihrem Logbuch hatten sie den Deutschen in diesem Bereich erhebliche Angst eingejagt: "we had put the fear of the Lord into the Hun in this area."Der Plan für den Abend sah vor, den Vormarsch zur Broeksbrug in Nord-Apeldoorn fortzusetzen.&nbsp; Het Hastings and Prince Edward Regiment passeerde op de ochtend van 13 april 1945 de positie van de 48th Highlanders en namen die as van de opmars van de 1e Canadese Infanterie Divisie naar het Apeldoorns kanaal over, terwijl het Royal Canadian Regiment aan de zuidkant verder oprukte. Verder naar het zuiden rukte de 3rd Canadian Infantry Brigade op. Tijdens de opmars zouden de Hasty P's sporadisch weerstand tegenkomen van het Duitse 953e en 952e Grenadierregiment van de 361e Volksgrenadierdivisie.C-compagnie kreeg de opdracht om met vlammenwerper brencarriers, vanaf het treinstation van Twello het kruispunt met de Rijksstraatweg in te nemen met codenaam ‘DAVIS’. Luitenant Johnston was commandant van een patrouille en moest het bos ten westen van het kruispunt verkennen. Met een sectie kon hij het bos onopgemerkt binnentreden en voerde een verrassingsaanval uit. Van de Duitse verdedigers sneuvelden er tien, zestien werden gevangengenomen en een stuk of vijftig werden verdreven. Voor deze actie en ook zijn voorbeeldige leiderschap tijdens voorgaande gevechten in Italië werd Johnston onderscheiden met de Military Cross.Gedurende de opmars naar Teuge schoten de tanks op goed geluk op mogelijke verschuilde Duitse verdedigingsstellingen. Rond 11:00 kwam de voerhoede aan in Teuge, het volgende doel was de brug over de Grote Wetering veroveren. Dat lukt rond 13:15, maar de opmars stagneerde na dit punt. De voorhoede kwam onder artillerie- en (machine)geweervuur. Er vielen een aantal gewonden en kapitein B.E. Caw van de 1st Hussars sneuvelde. De verdediging was fel, bleek uit een bericht van de Hasty P's naar het hoofdkwartier van de 1e Brigade: Resistance stiff. Four anti-tank guns, enemy fighting well, our attack going in at 15:15. Het bleek een verdedigingslinie van de Duitsers met kanonnen en loopgraven bestaande uit een paar honderd Duitse militairen.Renison had na een radiogesprek met de brigadecommandant een nieuw plan geformeerd, het plan was om met een compagnie ondersteund door artillerie en een troop tanks twee kruispunten te veroveren: LUMOND (Woudweg - Holthoevensestraat) en LIBERATOR (Rijksstraatweg – Holthoevenseweg). Een pelotonscommandant manoeuvreerde zijn peloton nabij de kruising LIBERATOR. Korporaal William Ross, sectie nummer vier van C-compagnie, kreeg de opdracht om een gebied met drie huizen in te nemen, ondersteund met dekkingsvuur van de tank van sergeant Enns. Enns reed zijn tank voorwaarts maar werd vernietigd door een 88mm kanon. Korporaal Ross hernam het initiatief en zette de aanval met zijn sectie onder vuur voort. Hij zuiverde het gebied en hierbij dode of verwonde hij acht Duitsers. Hierdoor kon de rest van de C-compagnie oprukken. Ross werd voor deze actie later onderscheiden met het Bronzen Kruis. Bij de aanval op LUMOND en LIBERATOR werden zeker drie, mogelijk meer, Duitse 88mm kanonnen vernietigd, sneuvelden bijna honderd Duitsers en werden er een paar honderd gevangengenomen. Volgens hun logboek blijkt dat ze de Duitsers (ook wel hun genoemd) flink angst ‘ingeboezemd’ hadden: “we had put the fear of the Lord into the Hun in this area”.Het plan voor de avond was om de opmars te vervolgen naar de Broeksbrug in Noord-Apeldoorn.

 Die Befreiungsschlachten bei Twello und Teuge De bevrijdingsgevechten bij Twello en Teuge The liberation battles at Twello and Teuge

This bridge played a crucial role in the execution of Operation Market Garden. The ground offensive of the British XXXth Corps began here on September 17 1944. In the vanguard, the Irish Guards entered the Netherlands, under the command of Lieutenant Colonel J.O.E. Vandeleur.Those same Irish Guards had captured this bridge during a surprise attack on September 10. From that moment, the bridge was named after the commander of the unit that had carried out this feat. It was called Joe's Bridge.Over the following days, the bridge came under attack from the German side. During the fighting, besides military losses, there were also civilian casualties.Tourist information Luikersteenweg at Barrierspark, Lommel. GPS code: 51° 14' 20.94"N 5° 22' 43.32"O

 Joe's Bridge

This bridge played a crucial role in the execution of Operation Market Garden. The ground offensive of the British XXXth Corps began here on September 17 1944. In the vanguard, the Irish Guards entered the Netherlands, under the command of Lieutenant Colonel J.O.E. Vandeleur.Those same Irish Guards had captured this bridge during a surprise attack on September 10. From that moment, the bridge was named after the commander of the unit that had carried out this feat. It was called Joe's Bridge.Over the following days, the bridge came under attack from the German side. During the fighting, besides military losses, there were also civilian casualties.Tourist information Luikersteenweg at Barrierspark, Lommel. GPS code: 51° 14' 20.94"N 5° 22' 43.32"O Diese Brücke spielte eine entscheidende Rolle bei der Durchführung von Operation Market Garden. Von hier aus begann am 17. September 1944 die Bodenoffensive des 30. Britischen Korps. In der Vorhut rückten die Irish Guards unter Befehl von Lieutenant Colonel J.O.E. Vandeleur in die Niederlande ein.Dieselben Irish Guards hatten diese Brücke schon am 10. September bei einem Überraschungsangriff erobert. Von diesem Moment an wurde die Brücke nach dem Namen des Kommandeurs der Einheit benannt, die dieses Husarenstück ausgeführt hatte. Sie bekam den Namen: Joe’s Bridge.Die Brücke war in den Tagen danach die Zielscheibe von Angriffen der Deutschen. Bei den Gefechten waren neben Soldaten auch zivile Opfer zu beklagen.Touristische Informationen Luikersteenweg in Barrierspark, Lommel. GPS Kode: 51° 14' 20.94"N 5° 22' 43.32"O Deze brug speelde een cruciale rol bij de uitvoering van Operatie Market Garden. Vanaf hier startte op 17 september 1944 het grondoffensief van het Britse XXXe legerkorps. In de voorhoede trokken de Irish Guards onder bevel van luitenant-kolonel J.O.E. Vandeleur Nederland binnen. Diezelfde Irish Guards hadden deze brug al op 10 september via een verrassingsaanval veroverd. Vanaf dat moment werd de brug vernoemd naar de commandant van de eenheid die dat huzarenstukje had uitgevoerd. De naam werd: Joe’s Bridge.&nbsp;De brug was in de dagen erna het doelwit van aanvallen van Duitse kant. Bij die gevechten waren naast militairen ook burgerslachtoffers te betreuren.Toeristische informatie Luikersteenweg in Barrierspark, Lommel.GPS code: 51° 14' 20.94"N 5° 22' 43.32"O

 Joe's Bridge 100. Joe's Bridge Joe's Bridge

Many inhabitants of the Over-Betuwe fled in 1944 by crossing the Rhine over an emergency pontoon at Doornenburg to the still occupied north. Most of them were only able to return home months later.The monument was designed by Renée van Leusden and unveiled in 2001.Along with the unveiling, the book 'Bevrijdingsbloesem' was presented, in which Cissie Plattel Berben collected stories of evacuees.

de_vlucht.jpg

The flight

Many inhabitants of the Over-Betuwe fled in 1944 by crossing the Rhine over an emergency pontoon at Doornenburg to the still occupied north. Most of them were only able to return home months later.The monument was designed by Renée van Leusden and unveiled in 2001.Along with the unveiling, the book 'Bevrijdingsbloesem' was presented, in which Cissie Plattel Berben collected stories of evacuees. Viele Bewohner der Over-Betuwe flohen 1944 über einen Notponton bei Doornenburg über den Rhein in den noch besetzten Norden. Die meisten von ihnen konnten erst Monate später in ihre Heimat zurück kehren. Das Denkmal wurde von Renée van Leusden entworfen und im Jahr 2001 enthüllt.Anlässlich der Enthüllung wurde das Buch "Bevrijdingsbloesem" vorgestellt. Darin hat Cissie Plattel Berben Geschichten von Evakuierten gesammelt. Veel inwoners van de Over-Betuwe zijn in 1944 gevlucht door in Doornenburg over een noodponton de Rijn over te steken naar het nog bezette noorden.&nbsp;De meesten konden pas maanden later naar huis terugkeren.Het monument is ontworpen door Renée van Leusden en onthuld in 2001.&nbsp;&nbsp;Tegelijk met de onthulling werd het boek 'Bevrijdingsbloesem' gepresenteerd. Daarin heeft Cissie Plattel Berben verhalen gebundeld van evacués.&nbsp;

 Die Flucht De Vlucht  The flight

In WW2, dozens military aircraft crashed in the Peel. The Peel Marsh was an uninhabited area. In January-March 1945, the Allies conducted many bombing raids on the Ruhr Area and Lower Rhine. On the 7th of February 1945, the eve of the Rhineland Offensive, Kleve and Goch were targeted, among others.On the 7th of February 1945, when the Peel was already liberated, two Halifax bombers with French crews crashed close together a few minutes after each other. One plane exploded in the air, the other one crashed.The remains of two crewmembers of the last plane still rest in the Peel at the site of the crash. In 1946, a memorial cross of bogwood from the Peel was erected at the site. Over fifty years, the cross disappeared after land clearance in the area. In 2002, a memorial was erected in De Groote Peel National Park for all the flight crews of WW2 who lost their lives in the Peel. The crashes of both Halifax bombers on the 7th of February 1945 are symbolic of all the plane crashes in the Peel during WW2.

A cross in the Peel

In der Peel-Region sind im Zweiten Weltkrieg Dutzende Militärflugzeuge abgestürzt. Der Peel war ein unbewohnbarer Sumpf. Die Alliierten flogen von Januar bis März 1945 zahlreiche Bombenangriffe auf das Ruhrgebiet und den Niederrhein.Am 7. Februar 1945, dem Vorabend der Rheinlandoffensive, waren u.a. Kleve und Goch das Ziel.Am 7. Februar 1945, als die Peel-Region bereits befreit war, stürzten nur wenige Minuten nacheinander zwei Halifaxbomber mit französischer Besatzung ab. Das eine Flugzeug explodierte in der Luft, das andere stürzte ab.Die sterblichen Überreste von zwei Besatzungsmitgliedern des zweiten Flugzeugs ruhen noch stets im Boden des Peel an der Stelle, wo sie abgestürzt sind. 1946 wurde an dieser Stelle ein Erinnerungskreuz aus Kienholz aus dem Peel errichtet. Das Kreuz verschwand im Laufe der fünfziger Jahre nach der Urbarmachung des Gebiets. 2002 wurde im Nationalpark De Groote Peel ein Denkmal für alle Flugzeug-Besatzungsmitglieder errichtet, die im Zweiten Weltkrieg ihr Leben im Peel gelassen haben. Der Absturz der beiden Halifaxbomber am 7. Februar 1945 steht symbolisch für alle Flugzeugabstürze im Peel im Zweiten Weltkrieg. In de Peel zijn in WOII tientallen militaire vliegtuigen gecrasht. Het Peelmoeras was een onbewoond gebied. De geallieerden voerden in januari tot maart 1945 veel bombardementen uit op het Ruhrgebied en de Nederrijn. Op 7 februari 1945, de vooravond van het Rijnlandoffensief, waren o.a. Kleve en Goch doelwit.Op 7 februari 1945, toen de Peel al bevrijd was, crashten enkele minuten na en vlak bij elkaar twee Halifax bommenwerpers met Franse bemanningen. Het ene vliegtuig ontplofte in de lucht en het andere stortte neer.De stoffelijke resten van twee bemanningsleden van het laatste vliegtuig rusten nog steeds in de Peelbodem op de plaats van het neerstorten. In 1946 is op die plaats een herdenkingskruis geplaatst gemaakt van Kienhout uit de Peel. Het kruis verdween in de loop van de jaren vijftig na ontginning van het gebied. In 2002 is een herdenkingsmonument geplaatst voor alle vliegtuigbemanningsleden die in WOII in de Peel het leven hebben gelaten in Nationaal Park De Groote Peel. De crashes van de beide Halifax bommenwerpers op 7 februari 1945 staan symbool voor alle vliegtuigcrashes in de Peel in WOII.

 “Ein Kreuz im Peel” “Een kruis in de Peel”

In 1941, when for the first time, Leni Moors and her niece see escaped French prisoners-of-war from Germany, they little realise they themselves will help the resistance in Herkenbosch and its surroundings for years. She organises shelter for the prisoners-of-war and arranges clothing and food. A short time later, she takes them to the bakery behind the Venhof Farm.&#13;
Right from the start, the owner, farmer Simons helps by offering the escapees temporary shelter and food. And also Pie Beckers, head of the local underground with the pseudonym Bakker and who speaks a little French, gets involved, as well as chaplain Verscharen, Jan Haman and some others.&#13;
During the entire war, prisoners-of-war and others who escaped from trains and camps trickle across the border. They simply follow the Iron Rhine to the west, the railway line from the German Ruhr to Antwerp. They know if they walk far enough, they will eventually reach Dutch territory.&#13;
As a result, a network of people arises in and around Herkenbosch, who take huge risks with their lives, sending people safely onwards. The Moors family post office also plays an important role, as Marie Moors kept a sharp eye out for letters to Nazi sympathisers and monitored phone calls when Germans came from Ommen.&#13;
The fact that are also many collaborators and Nazi sympathisers in the area, made the work extremely risky. Still, about 250 people manage to escape the region.&#13;
After the war, several resistance fighters from the village receive the Resistance Memorial Cross for their heroic deeds and some are even awarded the French Croix de Guerre.&#13;
&#13;
 &#13;

Help for escaped prisoners of war

Als Leni Moors 1941 mit ihrer Cousine erstmals – aus Deutschland geflohene – französische Kriegsgefangene sieht, weiß sie noch nicht, dass sie jahrelang in der Widerstandsbewegung von Herkenbosch und Umgebung mitarbeiten wird. Sie hilft den Kriegsgefangenen mit einem Unterschlupf sowie Kleidung und Lebensmitteln. Kurze Zeit später bringt sie die Männer in einem abgelegenen Backhaus des Bauernhofs Venhof unter.&#13;
Dessen Eigentümer, Bauer Simons, hilft von Anfang an mit, den Entflohenen vorübergehend ein Dach über dem Kopf und Essen zu bieten. Und auch Pie Beckers, der ein bisschen Französisch spricht und für alle Entflohenen die Verantwortung übernimmt, ist daran beteiligt ebenso wie Kaplan Verscharen, Jan Hamans und noch einige andere.&#13;
Den ganzen Krieg über kommen einzelne Kriegsgefangene und andere, die aus Zügen und Lagern entkommen sind, über die Grenze. Sie folgen einfach dem „Eisernen Rhein“ nach Westen, der Bahnlinie vom Ruhrgebiet in den Hafen von Antwerpen. Sie wissen, dass sie – wenn sie nur weit genug laufen – letztlich niederländisches Hoheitsgebiet erreichen müssen.&#13;
Auf diese Weise entsteht in und rund um Herkenbosch ein Netzwerk, dessen Mitglieder unter Gefahr für das eigene Leben Flüchtlinge sicher ausschleusen. Das Postamt der Familie Moors spielt dabei ebenfalls eine wesentliche Rolle, da dort die Postsendungen der niederländischen nationalsozialistischen Partei und Telefongespräche über die Deutschen aus Ommen eingehen, und so bekommt Marie Moors einiges mit.&#13;
Da es in der Gegend viele Kollaborateure und Mitglieder der niederländischen nationalsozialistischen Partei NSB gab, war die Arbeit äußerst riskant. Dennoch konnten etwa 250 Menschen über diese Region entkommen.&#13;
Nach dem Krieg erhielten verschiedene Mitglieder der Widerstandsgruppe aus dem Dorf das „Verzetsherdenkingskruis“ (Widerstandsverdienstkreuz) für ihre heldenhaften Taten; einigen wurde sogar das französische Kriegskreuz „Croix de Guerre“ verliehen.&#13;
&#13;
 &#13; Als Leni Moors in 1941 samen met haar nichtje voor het eerst -uit Duitsland ontsnapte- Franse krijgsgevangenen ziet, weet ze nog niet dat ze zelf jarenlang zal meehelpen in het verzet van Herkenbosch en omstreken. Ze helpt de krijgsgevangenen aan een schuilplaats en kleding en voedsel. Korte tijd later brengt ze deze mensen onder in het achteraf gelegen bakkershuisje van Boerderij Venhof.&#13;
Eigenaar boer Simons helpt vanaf het begin af aan mee om deze ontsnapten tijdelijk onderdak en eten te bieden. En ook Pie Beckers, die een beetje Frans spreekt en lokaal duikhoofd is onder de schuilnaam Bakker, raakt erbij betrokken, net als kapelaan Verscharen, Jan Hamans en nog enkele anderen.&#13;
De gehele oorlog blijven er krijgsgevangenen en andere ontsnapten uit treinen en kampen over de grens druppelen. Ze volgen simpelweg de IJzeren Rijn naar het westen, de spoorweg vanuit het Duitse Roergebied naar de haven in Antwerpen. Ze weten dat als ze maar ver genoeg doorlopen ze uiteindelijk op Nederlands grondgebied terecht moeten komen.&#13;
Zo ontstaat er in en rond Herkenbosch een netwerk waarbij met groot gevaar voor eigen leven, mensen veilig worden weggesluisd. Het postkantoor van de familie Moors speelt daarin eveneens een belangrijke rol, omdat daar Marie Moors de post van NSB’ers in de gaten hield en telefoongesprekken als er Duitsers uit Ommen kwamen.&#13;
Dat de streek ook veel collaborateurs en NSB’ers kende, maakte het werk uiterst riskant. Toch weten ongeveer 250 mensen via deze regio te ontsnappen.&#13;
Na de oorlog ontvangen verschillende verzetslieden uit het dorp het Verzetsherdenkingskruis voor hun heldhaftige daden en sommigen ontvangen zelfs het Franse Croix de Guerre.&#13;
&#13;
 &#13;

 „Hilfe für entkommene Kriegsgefangene” ‘Hulp aan ontsnapte krijgsgevangenen’

Jung was imprisoned in several concentration camps and prisons, from which he was discharged or managed to escape, including at Wenizza, Dniepropetrowsk, Dubno, Ratipol, and Brual-Rhede Lager III. He fled and entered the Netherlands at Nieuweschans. After many wanderings, he went into hiding in the Schar, with the Johannes Kuiper family. Here he stayed for nine weeks and met Brother Akkerman from Sintjohannesga.&nbsp;He left with Akkerman when his host was arrested in Drenthe. On 8 April 1945, the Haskerland group of the Dutch Domestic Armed Forces was mobilised. Jung revealed himself as a courageous resistance fighter, always volunteering to do the toughest and most dangerous work.&nbsp;On Sunday 15 April 1945, he volunteered for a reconnaissance mission for the Canadian army, which was advancing towards the bridge at Scharsterbrug. Jung left on his bicycle, but when that became too dangerous, he decided to continue on foot. Every now and then, he took cover in the so-called one-man holes on the roadside. In a hole that was half closed, Jung was unable to find enough cover, resulting in him being shot dead by the occupying forces.&nbsp;With the help of two Canadian soldiers, Akkerman removed Jung's remains under enemy fire. He was buried in the N.H. cemetery in Sintjohannesga on 18 April 1945. Jung was reburied at Loenen National Field of Honour. In Rotsterhaule, a road is named after Richard Jung.&nbsp;Unveiling&nbsp; The monument was unveiled on 15 April 1946. The memorial is a gift from the people of Sintjohannesga and surrounding areas.

Picture of Richard Jung

Cemetery Sintjohannesga - 

Richard Jung 

Jung war in verschiedenen Konzentrationslagern und Gefängnissen inhaftiert, aus denen er entlassen wurde oder denen er entkommen konnte, unter anderem in Wenizza, Dniepropetrowsk, Dubno, Ratipol und Brual-Rhede Lager III. Er floh und ging in die Niederlande nach Nieuweschans. Nach langem Umherirren versteckte er sich in Schar bei der Familie Johannes Kuiper. Hier blieb er neun Wochen lang und lernte Broer Akkerman aus Sintjohannesga kennen.&nbsp;Als sein Gastgeber in Drenthe verhaftet wurde, ging er mit Akkerman fort. Am 8. April 1945 wurde die Gruppe Haskerland der Niederländischen Inlandsstreitkräfte mobilisiert. Jung entpuppt sich als mutiger Widerstandskämpfer, der sich immer freiwillig zu den härtesten und gefährlichsten Aufgaben meldet.&nbsp;Am Sonntag, dem 15. April 1945, meldete er sich freiwillig für einen Aufklärungseinsatz im Dienste der kanadischen Armee, die auf die Brücke in Scharsterbrug vorrückte. Jung fuhr mit dem Fahrrad vor, aber als das zu gefährlich wurde, beschloss er, zu Fuß weiterzugehen. Ab und zu ging er in den so genannten Ein-Mann-Löchern am Straßenrand in Deckung. In einem zur Hälfte aufgefüllten Loch konnte Jung nicht genügend Deckung finden, so dass er von den Besatzern erschossen wurde.&nbsp;&nbsp;Akkerman holte Jungs sterbliche Überreste unter feindlichem Beschuss mit Hilfe von zwei kanadischen Soldaten weg. Am 18. April 1945 wurde er auf dem N.H. Friedhof in Sintjohannesga beigesetzt. Jung wurde später umgebettet auf das Nationale Ehrenfeld Loenen. In Rotsterhaule wurde eine Straße nach Richard Jung benannt.&nbsp;Enthüllung&nbsp;Das Mahnmal wurde am 15. April 1946 enthüllt. Das Denkmal ist ein Geschenk der Bevölkerung von Sintjohannesga und Umgebung. Jung zat opgesloten in diverse concentratiekampen en gevangenissen, waaruit hij ontslagen werd of wist te ontsnappen, onder andere te Wenizza, Dnjepropetrowsk, Dubno, Ratipol en Brual-Rhede Lager III. Hij vluchtte en kwam bij Nieuweschans Nederland binnen. Na veel omzwervingen dook hij onder in het Schar, bij de familie Johannes Kuiper. Hier verbleef hij negen weken en ontmoette hij Broer Akkerman uit Sintjohannesga.&nbsp;Met Akkerman is hij weggegaan toen zijn gastheer in Drenthe werd gearresteerd. Op 8 april 1945 werd de groep Haskerland van de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten gemobiliseerd. Jung ontpopte zich als een moedig verzetsman, die steeds vrijwillig het zwaarste en gevaarlijkste werk wilde doen.&nbsp;Op zondag 15 april 1945 bood hij zich aan voor een verkenningstocht ten dienste van het Canadese leger, dat in de richting van de brug in Scharsterbrug oprukte. Jung ging op de fiets vooruit, maar toen dat te gevaarlijk werd, besloot hij te voet verder te gaan. Zo nu en dan zocht hij dekking in de zogenaamde eenmansgaten in de berm van de weg. In een gat dat voor de helft was dichtgegooid, heeft Jung geen dekking genoeg kunnen vinden, met als gevolg dat hij door de bezetter werd doodgeschoten.&nbsp;Akkerman heeft onder vijandelijk vuur met de hulp van twee Canadese soldaten het stoffelijk overschot van Jung weggehaald. Op 18 april 1945 werd hij begraven op de N.H. begraafplaats te Sintjohannesga. Jung is herbegraven op Nationaal Ereveld Loenen. In Rotsterhaule is een weg naar Richard Jung vernoemd.&nbsp;OnthullingHet monument is onthuld op 15 april 1946. Het gedenkteken is een geschenk van de bevolking van Sintjohannesga en omstreken.

 Richard Jung Richard Jung 

The liberation of Kessel occurred during the fighting in central and northern Limburg between Overloon and Meijel: the Peel Region.There was fierce fighting between the Allies and the Germans. From the Peel, the Allies advanced towards the River Meuse. A few days before liberation, on the evening of the 11th of November, the Kessel ferry capsized. Seven Belfeld inhabitants and six German soldiers were drowned during the perilous crossing. On the 17th of November 1944, the Germans blew up the church tower with explosives, collapsing it onto the nave of the church. By six o'clock, Keverberg Castle was packed with explosives but the attempt to blow it up failed.Soon after, the castle was set on fire. On the 19th of November, British liberators entered the village unopposed from the direction of Helden.

A day never to be forgotten

Die Befreiung von Kessel erfolgte im Zuge der Kämpfe in Midden- und Noord-Limburg, genauer zwischen Overloon und Meijel in der Peel-Region.Dort lieferten sich die Alliierten und die Deutschen erbitterte Gefechte. Von der Peel-Region aus rückten die Alliierten Richtung Maas vor. Einige Tage vor der Befreiung, in den Abendstunden des 11. November, kenterte die Kesseler Fähre auf der Maas. Sieben Einwohner von Belfeld und sechs deutsche Soldaten ertranken während einer von vornherein zum Scheitern verurteilten Überfahrt.Am 17. November 1944 wurde der Kirchturm von den deutschen Besatzern gesprengt und stürzte auf das Kirchenschiff. Gegen sechs Uhr trugen die Deutschen kistenweise Dynamit in die Burg De Keverberg, aber der Versuch, sie zu sprengen, schlug fehl.Daraufhin wurde die Burg in Brand gesteckt. Am 19. November zogen die britischen Befreier ohne Gegenwehr in das Dorf ein. De bevrijding van Kessel vond plaats tijdens de gevechten in Midden- en Noord-Limburg tussen Overloon en Meijel: de Peelstreek.Daar woedden, vanaf hevige gevechten tussen de Geallieerden en de Duitsers. Vanuit de Peel rukten de Geallieerden op naar de Maas. Enige dagen voor de bevrijding kapseisde in de avonduren van de 11de november het&nbsp;veerpont&nbsp;van Kessel op de Maas. Zeven Belfeldenaren en zes Duitse soldaten verdronken tijdens deze levensgevaarlijke overtocht.Op 17 november 1944 werd de kerktoren met springstof opgeblazen door de Duitse bezetter en stortte op het schip van de kerk. Tegen zes uur werd Kasteel De Keverberg volgestouwd met&nbsp;springstof, maar pogingen om het kasteel&nbsp;te laten ontploffen mislukten. Vlak daarop werd de burcht in brand gestoken.Op 19 november kwamen de Britse bevrijders vanuit de richting Helden het dorp binnen zonder tegenstand.

 Ein Tag, den man nie vergisst Een dag om nooit te vergeten

The Lancaster ED737, commanded by Sergeant John Binnie, is part of the No. 467 Squadron (RAAF). According to the operation’s record books, at least one aircraft encountered problems with its communication equipment during the bombing. During the flight to Cologne, the Lancaster ED737 is hit by a German night fighter. The aircraft loses altitude and explodes in the air. A large number of crew members do not survive the crash. The debris causes considerable damage in and around the village of Oberkrüchten, resulting in multiple civilian casualties.&#13;
After the war in 1946, the British intelligence service carried out an investigation into an assistant customs officer who was stationed in Oberkrüchten at the time. It becomes clear that Arthur Smith, the co-pilot of the aircraft, initially survived the crash and was found injured next to a ditch by the German official. During interrogations, it appears that the accused was traveling by bicycle to combat illegal border traffic when the aircraft caught on fire. According to various eyewitnesses he told the co-pilot to put his hands up. When Smith did not respond fast enough, he beat him with the butt of his rifle. A police officer who arrived at the scene a little later, called a doctor to examine the co-pilot. Smith was then transported by Luftwaffe ambulance to the Mönchengladbach hospital where he died.&#13;
&#13;
 &#13;

Lancaster-Bomber.jpg

The crash of Lancaster ED737 

The Lancaster ED737, commanded by Sergeant John Binnie, is part of the No. 467 Squadron (RAAF). According to the operation’s record books, at least one aircraft encountered problems with its communication equipment during the bombing. During the flight to Cologne, the Lancaster ED737 is hit by a German night fighter. The aircraft loses altitude and explodes in the air. A large number of crew members do not survive the crash. The debris causes considerable damage in and around the village of Oberkrüchten, resulting in multiple civilian casualties.&#13;
After the war in 1946, the British intelligence service carried out an investigation into an assistant customs officer who was stationed in Oberkrüchten at the time. It becomes clear that Arthur Smith, the co-pilot of the aircraft, initially survived the crash and was found injured next to a ditch by the German official. During interrogations, it appears that the accused was traveling by bicycle to combat illegal border traffic when the aircraft caught on fire. According to various eyewitnesses he told the co-pilot to put his hands up. When Smith did not respond fast enough, he beat him with the butt of his rifle. A police officer who arrived at the scene a little later, called a doctor to examine the co-pilot. Smith was then transported by Luftwaffe ambulance to the Mönchengladbach hospital where he died.&#13;
&#13;
 &#13; Die Lancaster ED737 unter der Leitung von Sergeant John Binnie ist Teil des Geschwaders „No. 467 Squadron“ (RAAF). Den operation record books zufolge hat mindestens ein Flugzeug während des Bombenangriffs Probleme mit den Kommunikationsgeräten. Auf dem Flug nach Köln wird die Lancaster ED737 von einem deutschen Nachtjäger getroffen. Das Flugzeug verliert an Höhe und explodiert noch in der Luft. Ein Großteil der Besatzung überlebt den Absturz nicht.&#13;
Die Bruchstücke verursachen schwere Schäden in dem Dorf Oberkrüchten und im Umland; mehrere Zivilisten werden getötet.&#13;
 &#13;
Nach dem Krieg, im Jahr 1946, leitet der britische Nachrichtendienst Ermittlungen gegen einen Hilfszöllner ein, der zu jener Zeit in Oberkrüchten stationiert war. Die Untersuchung ergibt, dass Arthur Smith, der Copilot des Flugzeugs, den Absturz zunächst überlebt hatte und von dem deutschen Hilfszöllner verwundet in einem Graben gefunden wurde. Bei Befragungen stellt sich zudem heraus, dass der Beschuldigte auf dem Fahrrad unterwegs war, um gegen den illegalen Grenzverkehr vorzugehen, als das Flugzeug brennend abstürzte. Verschiedenen Augenzeugen zufolge befahl er dem Copiloten, die Hände zu heben. Als Arthur Smith das nicht schnell genug tat, schlug der Deutsche ihn mit dem Kolben seines Gewehrs. Ein Polizeibeamter, der später an dem Ort eintraf, holte einen Arzt hinzu, der den Copiloten untersuchte. Der Verwundete wurde schließlich mit einem Krankenwagen der Luftwaffe zum Fliegerhorst Mönchengladbach gebracht, wo er jedoch seinen Verletzungen erlag.&#13;
 &#13;
&#13;
 &#13; De Lancaster ED737 onder leiding van sergeant John Binnie maakt deel uit van het No. 467 Squadron (RAAF). Volgens de operation record books blijkt dat er tenminste één toestel tijdens het bombarderen problemen ondervindt met de communicatieapparatuur. Tijdens de vlucht naar Keulen wordt de Lancaster ED737 geraakt door een Duitse nachtjager. Het toestel verliest hoogte en explodeert in de lucht. Een groot deel van de bemanning overleeft de crash niet.&#13;
De brokstukken zorgen voor flinke schade in en rondom het dorp Oberkrüchten waarbij meerdere burgerslachtoffers vallen.&#13;
Na de oorlog in 1946 wordt er door de Britse inlichtingendienst een onderzoek uitgevoerd naar een assistent douanebeambte die destijds in Oberkrüchten gestationeerd was. Er wordt duidelijk dat Arthur Smith, de copiloot van het toestel de crash in eerste instantie overleefd heeft en gewond naast de greppel wordt gevonden door een Duitse beambte. Tijdens ondervragingen blijkt dat de beschuldigde op de fiets onderweg was om illegaal grensverkeer tegen te gaan toen het vliegtuig brandend neerstortte. Volgens diverse ooggetuigen heeft hij de copiloot verteld dat hij zijn handen omhoog moest doen. Toen hij dit niet snel genoeg deed heeft hij Smith geslagen met de kolf van zijn geweer. Door een politiebeambte die later op de locatie arriveerde is vervolgens een arts gehaald die de copiloot onderzocht geeft. Daarna is hij met een Luftwaffe-ambulance afgevoerd naar het Fliegerhorst van Münchengladbach waar hij alsnog overleden is.&#13;
&#13;
 &#13;

 The crash of Lancaster ED737 Der Crash der Lancaster ED737 De Crash van Lancaster ED737

On the Western Front, The Rhineland Offensive is one of the battles where the heaviest fighting takes place and major losses are suffered; the battle for the Lower Rhine and the crossing of the Rhine (Operations Veritable, Grenade, Blockbuster, Plunder and Varsity). Allied air forces were assigned tasked with providing massive support to the ground troops. So temporary airfields were set up with the American troops given the code Y and British troops B, characterised by a sequential numbering and named after a nearby city. The first Royal Air Force airfield in Germany, 'B-100 Goch' was set up in February/March 1945 south of Weeze by units of engineers. The runway consisted of perforated steel plates with a length of 1,080 meters. There was an emergency landing runway and, diagonally opposite, a 900-meter-long green belt for transport aircraft. British and Canadian units carried out air attacks on German forces east of the Rhine with Spitfires and Typhoons from March the 4th of March 1945The largest allied airborne on a single day took place in the airspace over Hamminkeln (Operation Varsity). In late April, after the successful conquest of the Ruhr area, the army moves on and military aircraft are moved from B-100 to several areas in the north of Germany. B-100 was abandoned.

The Royal Air Force B-100 Goch Airfield

Während der Rheinlandoffensive an der Westfront finden äußerst heftige Gefechte statt und die Truppen erleiden große Verluste. Teil der Offensive sind der Kampf um den Niederrhein und die Überquerung des Rheins (die Operationen Veritable, Grenade, Blockbuster, Plunder und Varsity). Die alliierten Luftstreitkräfte hatten die Aufgabe, die Bodentruppen in großem Stil zu unterstützen. Dafür wurden provisorische Flugplätze geschaffen. Bei den amerikanischen Truppen waren sie mit einem Y. , bei den britischen mit einem B. kodiert; zudem wurden sie mit einer fortlaufenden Nummer gekennzeichnet und nach einer nahegelegenen Ortschaft benannt. Der erste Flugplatz der Royal Air Force auf deutschem Hoheitsgebiet – „B.100 Goch“ – wurde im Februar/März 1945 von Einheiten der Pioniertruppen südlich von Weeze eingerichtet. Die Landebahn aus gelochten Stahlplatten hatte eine Länge von 1.080 Metern. Es gab eine Notlandebahn und schräg gegenüber davon einen 900 Meter langen Grünstreifen für Transportflugzeuge. Britische und kanadische Einheiten, ausgestattet mit Spitfire-Jägern und Typhoon-Jagdbombern, führten ab dem 4. März 1945 Luftangriffe auf deutsche Truppen östlich des Rheins aus.Die größte Luftlandeoperation, die jemals an einem einzigen Tag durchgeführt wurde, fand im Raum Hamminkeln statt (Operation Varsity). Ende April, nach der erfolgreichen Eroberung des Ruhrgebiets, geht der alliierte Vormarsch weiter und man verlegt die Militärflugzeuge von B.100 an verschiedene Orte in Richtung Norddeutschland. B.100 wird aufgehoben. Het Rijnlandoffensief vormt aan het Westfront één van de slagen waar de zwaarste gevechten plaatsvinden en grootste verliezen geleden worden; &nbsp;de strijd om de Nederrijn en de oversteek over de Rijn (Operaties Veritable, Grenade, Blockbuster, Plunder en Varsity). De geallieerde luchtmachttroepen kregen de rol toebedeeld om massaal ondersteuning te bieden aan de grondtroepen. Daarvoor werden tijdelijke vliegvelden ingericht, bij de Amerikaanse troepen gecodeerd met Y. en bij de Britse troepen B. gekenmerkt door een oplopende nummering en vernoemd naar een nabijgelegen plaats. Het eerste vliegveld van de Royal Airforce op Duits grondgebied, ‘B.100 Goch’ werd in februari/maart 1945 ten zuiden van Weeze ingericht door eenheden van de genie. De landingsbaan met geperforeerde stalen platen had een lengte van 1.080 meter. Er was een noodlandingsbaan en schuin daar tegenover&nbsp; een 900 meter lange groenstrook voor transportvliegtuigen. Britse en Canadese eenheden uitgerust met Spitfires en Typhoons voerden vanaf 4 maart 1945 luchtaanvallen uit op de Duitse troepen ten oosten van de Rijn.De grootste geallieerde luchtlanding op één dag vond plaats in het luchtruim van Hamminklen (Operation Varsity). Eind april, na de succesvolle Verovering van het Ruhrgebied, trekt het leger verder en verplaatsen de militaire vliegtuigen van B.100 naar meerdere plaatsen richting het Noord Duitsland. B.100 werd weer opgeheven.&nbsp;

 B.100 Goch Feldflugplatz der Royal Air Force B.100 Goch vliegveld van de Royal Air Force

After its liberation on September the 22nd 1944 by the 1st Battalion The Suffolk Regiment, Weert offered long or short-term shelter to both British and American soldiers.Soldiers were billeted in large buildings, such as the Episcopal College and the barracks, or in factories and schools and the homes of local people. On the one hand, having spent weeks on the front line, the troops could take a breather; on the other, there were soldiers from units such the Engineers, who carried out various tasks in the vicinity of Weert.Field Marshal Montgomery had already visited the troops in Weert three times for a so-called ‘investiture’ (a medal ceremony). This always happened in the Episcopal College. Located in the town centre, the complex was ideal for accommodating large groups of soldiers. In practice, this meant that the staff of a particular unit was billeted here and the rest of the troops found shelter in and around Weert.

An important visitor

Nach seiner Befreiung am 22. September 1944 durch das 1st Battalion The Suffolk Regiment bot Weert für kürzere oder längere Zeit sowohl britischen als auch amerikanischen Soldaten eine Bleibe.In großen Gebäuden wie der Schule „Bisschoppelijk College“ und anderen Schulen, in der Kaserne, in Fabriken und in Häusern von Zivilisten wurden Soldaten untergebracht. Einerseits waren dies Truppen, die nach einer mehrwöchigen Zeit an der Front hier eine Verschnaufpause einlegten, andererseits Soldaten aus Einheiten wie den Pioniertruppen, die in der Umgebung von Weert ihre Arbeiten verrichteten.Feldmarschall Montgomery besuchte die Truppen in Weert dreimal für eine sogenannte Ordensverleihung. Diese Zeremonie fand stets in den Räumen des Bisschoppelijk College statt. Der Gebäudekomplex – im Stadtzentrum gelegen – war als Unterkunft für große Soldatengruppen gut geeignet. In der Praxis bedeutete das, dass der Stab einer bestimmten Einheit hier einzog, während der Rest der Truppen in und rund um Weert Quartier fand. Na de bevrijding op 22 september 1944 door het 1e bataljon The Suffolk Regiment, bood Weert voor korte of langere duur aan zowel Britse als Amerikaanse soldaten onderdak.In grote gebouwen zoals het Bisschoppelijk College en de kazerne, in fabrieken en scholen en bij burgers thuis werden soldaten ondergebracht. Enerzijds waren dit troepen die na een wekenlange tijd in de frontlinie, hier weer op adem kwamen; anderzijds ging het om soldaten van eenheden zoals genie, die in de omgeving van Weert hun werkzaamheden verrichtten.&nbsp;Veldmaarschalk Montgomery bracht tot drie keer toe een bezoek aan de troepen in Weert voor het uitreiken van medailles. Dit gebeurde steeds in de gebouwen van het Bisschoppelijk College. Het gebouwencomplex, gelegen in het centrum was uitermate geschikt als onderkomen voor grote groepen soldaten. In de praktijk betekende dit dat de staf van een bepaalde eenheid hier inkwartiering vond en de rest van de troepen onderkomens in en rondom Weert betrok.

 Hoher Besuch Hoog bezoek

​​The Allied landing in Sicily in July 1943 was a central event in Italian history, prompting those in power and King Victor Emmanuel III to depose Mussolini and overcome fascism. Furtermore, it was a decisive moment for the whole of the Second World War: the first large-scale landing on European soil, it initiated the Allied recovery of the continent.​The Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 aims to recount all this with the help of artefacts, documents, photographs and immersive installations. The museum in Catania was inaugurated in December 2002 and occupies a pavilion of approximately 3000 square metres at ‘Le Ciminiere’ Trade Fair and Cultural Centre.​The layout of the museum is by Gasparre Mannoia, the direction is by Salvatore Maltese, and the scientific direction by Ezio Costanzo.​The museum tour opens with a reconstruction of a square in Catania in the 1940s, with a background soundtrack recalling the climate of fascism and war. It then passes into an air-raid shelter, with a simulation of a bombing raid; then through rooms in which panels describe the fighting on Sicilian soil in 1943.​Some showcases display uniforms, weapons, objects and war equipment of the time. Notably, a room is dedicated to ‘Testimonies’, where excerpts of interviews with witnesses of the events are shown. On the second floor are wax statues modelled by the British masters of Madame Tussaud's Museum, depicting Hitler, Churchill and Roosevelt in conversation; and Mussolini with Victor Emmanuel III.​The collections on display have been expanded with donations from private individuals, Italian institutions and the Canadian Army, as well as with loans from cultural and military institutions such as the Military District of Catania, Augusta Fortress, Italian Red Cross, Catania State Archives and the Municipal Historical Archives of Caltagirone and Paterno.​In 2013, on the 70th anniversary of the landings, an exhibition was set up with Sicilian photographs by American war correspondent Phil Stern. In 2017, this became a permanent section of the Museum. In 2023, on the 80th anniversary, a major international conference on the landings was held.​

Initial room

Closing room​

Central room

Display of military vehicles

Landing Museum in Catania

​​The Allied landing in Sicily in July 1943 was a central event in Italian history, prompting those in power and King Victor Emmanuel III to depose Mussolini and overcome fascism. Furtermore, it was a decisive moment for the whole of the Second World War: the first large-scale landing on European soil, it initiated the Allied recovery of the continent.​The Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 aims to recount all this with the help of artefacts, documents, photographs and immersive installations. The museum in Catania was inaugurated in December 2002 and occupies a pavilion of approximately 3000 square metres at ‘Le Ciminiere’ Trade Fair and Cultural Centre.​The layout of the museum is by Gasparre Mannoia, the direction is by Salvatore Maltese, and the scientific direction by Ezio Costanzo.​The museum tour opens with a reconstruction of a square in Catania in the 1940s, with a background soundtrack recalling the climate of fascism and war. It then passes into an air-raid shelter, with a simulation of a bombing raid; then through rooms in which panels describe the fighting on Sicilian soil in 1943.​Some showcases display uniforms, weapons, objects and war equipment of the time. Notably, a room is dedicated to ‘Testimonies’, where excerpts of interviews with witnesses of the events are shown. On the second floor are wax statues modelled by the British masters of Madame Tussaud's Museum, depicting Hitler, Churchill and Roosevelt in conversation; and Mussolini with Victor Emmanuel III.​The collections on display have been expanded with donations from private individuals, Italian institutions and the Canadian Army, as well as with loans from cultural and military institutions such as the Military District of Catania, Augusta Fortress, Italian Red Cross, Catania State Archives and the Municipal Historical Archives of Caltagirone and Paterno.​In 2013, on the 70th anniversary of the landings, an exhibition was set up with Sicilian photographs by American war correspondent Phil Stern. In 2017, this became a permanent section of the Museum. In 2023, on the 80th anniversary, a major international conference on the landings was held.​ Le débarquement allié en Sicile, en juillet 1943, est un événement central de l'histoire italienne, qui incite le pouvoir et le roi Victor-Emmanuel III à déposer Mussolini et à vaincre le fascisme. Il s'agit en outre d'un moment décisif pour l'ensemble de la Seconde Guerre mondiale : premier débarquement d'envergure sur le sol européen, il marque le début de la reconquête du continent par les Alliés.Le Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 se propose de raconter tout cela à l'aide d'objets, de documents, de photographies et d'installations immersives. Le musée de Catane a été inauguré en décembre 2002 et occupe un pavillon d'environ 3 000 mètres carrés au centre culturel et d'exposition "Le Ciminiere".L' aménagement du musée a étéréalisépar Gasparre Mannoia, la direction par Salvatore Maltese et la direction scientifique par Ezio Costanzo.La visite du musée s'ouvre sur la reconstitution d'une place de Catane dans les années 1940, avec un fond sonore rappelant le climat du fascisme et de la guerre. Elle passe ensuite dans un abri antiaérien, avec une simulation de bombardement, puis dans des salles où des panneaux décrivent les combats qui se sont déroulés sur le sol sicilien en 1943.Certaines vitrines présentent des uniformes, des armes, des objets et des équipements de guerre de l'époque. Une salle est notamment consacrée aux "Témoignages", où sont projetés des extraits d'interviews de témoins des événements. Au deuxième étage, des statues de cire modelées par les maîtres britanniques du musée de Madame Tussaud représentent Hitler, Churchill et Roosevelt en conversation, et Mussolini avec Victor Emmanuel III.Les collections exposées ont été enrichies par des dons de particuliers, d'institutions italiennes et de l'armée canadienne, ainsi que par des prêts d'institutions culturelles et militaires telles que le district militaire de Catane, la forteresse d'Augusta, la Croix-Rouge italienne, les archives d'État de Catane et les archives historiques municipales de Caltagirone et de Paterno.En 2013, à l'occasion du 70e anniversaire du débarquement, une exposition a été organisée avec des photographies siciliennes du correspondant de guerre américain Phil Stern. En 2017, elle est devenue une section permanente du musée. En 2023, à l'occasion du 80e anniversaire, une grande conférence internationale sur le débarquement a été organisée. Die Landung der Alliierten auf Sizilien im Juli 1943 war ein zentrales Ereignis der italienischen Geschichte, das die politischen Machthaber und König Viktor Emanuel III. dazu veranlasste, Benito Mussolini abzusetzen und den Faschismus zu überwinden. Darüber hinaus war es ein entscheidender Moment für den gesamten Zweiten Weltkrieg. Die erste große Landung auf europäischem Boden, auch bekannt als Operation Husky, leitete die Rückeroberung des Kontinents durch die Alliierten ein.Das Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 hat sich zum Ziel gesetzt, diese Geschichte mit Hilfe von Artefakten, Dokumenten, Fotografien und immersiven Installationen zu erzählen. Das Museum in der ostsizilianischen Stadt Catania wurde im Dezember 2002 eingeweiht und nimmt einen Pavillon von etwa 3.000 Quadratmetern im Messe- und Kulturzentrum "Le Ciminiere" ein. Das Layout des Museums stammt von Gasparre Mannoia, geleitet wird das Museum von Salvatore Maltese und die wissenschaftliche Leitung übernahm Ezio Costanzo. Der Rundgang durch das Museum beginnt mit der Rekonstruktion eines Platzes in Catania in den 1940er Jahren, mit Hintergrundmusik, die an das Klima von Faschismus und Krieg erinnert. Danach geht es in einen Luftschutzbunker, in dem ein Bombenangriff simuliert wird, und dann durch Räume, in denen Tafeln die Kämpfe auf sizilianischem Boden im Jahr 1943 beschreiben.In einigen Vitrinen sind Uniformen, Waffen, Gegenstände und Kriegsausrüstungen der damaligen Zeit ausgestellt. Ein Raum ist den "Zeugenaussagen" gewidmet, wo Auszüge aus Interviews mit Zeitzeugen gezeigt werden. Im zweiten Stock befinden sich Wachsfiguren, die von den britischen Meistern von Madame Tussaud's Museum modelliert wurden und Hitler, Churchill und Roosevelt im Gespräch darstellen, sowie Mussolini mit Viktor Emanuel III. Die ausgestellten Sammlungen wurden durch Schenkungen von Privatpersonen, italienischen Institutionen und der kanadischen Armee sowie durch Leihgaben von kulturellen und militärischen Einrichtungen wie dem Militärbezirk Catania, der Festung Augusta, dem Italienischen Roten Kreuz, dem Staatsarchiv Catania und den historischen Gemeindearchiven von Caltagirone und Paterno erweitert.Im Jahr 2013 wurde anlässlich des 70. Jahrestages der alliierten Landung eine Ausstellung mit sizilianischen Fotografien des US-amerikanischen Kriegsberichterstatters Phil Stern eingerichtet. Im Jahr 2017 wurde diese Ausstellung zu einer ständigen Abteilung des Museums. Im Jahr 2023, zum 80. Jahrestag des Ereignisses, wurde dort eine große internationale Konferenz über die Landung veranstaltet. De landing van de geallieerden op Sicilië in juli 1943 was een centrale gebeurtenis in de Italiaanse geschiedenis. Het zette de machthebbers en koning Victor Emmanuel III ertoe aan Mussolini af te zetten en het fascisme te overwinnen. Bovendien was het een beslissend moment voor de hele Tweede Wereldoorlog: het was de eerste grootschalige landing op Europese bodem die de aanzet gaf tot de herovering van het continent door de geallieerden.Het Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 wil dit alles vertellen aan de hand van artefacten, documenten, foto's en meeslepende installaties. Het museum in Catania werd in december 2002 geopend en beslaat een paviljoen van ongeveer 3000 vierkante meter in het handels- en cultuurcentrum 'Le Ciminiere'.De inrichting van het museum is van Gasparre Mannoia, de directie is in handen van Salvatore Maltese en de wetenschappelijke leiding is in handen van Ezio Costanzo.De rondleiding door het museum opent met een reconstructie van een plein in Catania in de jaren 1940, met op de achtergrond een soundtrack die herinnert aan het klimaat van fascisme en oorlog. Vervolgens gaat het door een schuilkelder, met een simulatie van een bombardement; dan door kamers waarin panelen de gevechten op Siciliaanse bodem in 1943 beschrijven.Sommige vitrines tonen uniformen, wapens, voorwerpen en oorlogsuitrusting uit die tijd. Er is een zaal gewijd aan 'Getuigenissen', waar fragmenten worden getoond van interviews met getuigen van de gebeurtenissen. Op de tweede verdieping staan wassen beelden, geboetseerd door de Britse meesters van Madame Tussaud's Museum, die Hitler, Churchill en Roosevelt in gesprek uitbeelden; en Mussolini met Victor Emmanuel III.De tentoongestelde collecties zijn uitgebreid met schenkingen van particulieren, Italiaanse instellingen en het Canadese leger, en met bruiklenen van culturele en militaire instellingen zoals het militaire district van Catania, Augusta Fortress, het Italiaanse Rode Kruis, het staatsarchief van Catania en de gemeentelijke historische archieven van Caltagirone en Paterno.In 2013, op de 70e verjaardag van de landingen, werd een tentoonstelling ingericht met Siciliaanse foto's van de Amerikaanse oorlogscorrespondent Phil Stern. In 2017 werd dit een permanente afdeling van het museum. In 2023, op de 80e verjaardag, werd een grote internationale conferentie over de landingen gehouden. Lądowanie aliantów na Sycylii w lipcu 1943 roku było kluczowym wydarzeniem w historii Włoch, które skłoniło rządzących i króla Wiktora Emanuela III do obalenia Mussoliniego i przezwyciężenia faszyzmu. Co więcej, był to decydujący moment dla całej II wojny światowej: pierwsze lądowanie na dużą skalę na ziemi europejskiej zapoczątkowało odbicie kontynentu przez aliantów.Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 m ana celu opowiedzieć o tym wszystkim za pomocą artefaktów, dokumentów, fotografii i wciągających instalacji. Muzeum w Katanii zostało zainaugurowane w grudniu 2002 roku i zajmuje pawilon o powierzchni około 3000 metrów kwadratowych w Centrum Targowo-Kulturalnym "Le Ciminiere".Autorem projektu muzeum jest Gasparre Mannoia, kierownikiem Salvatore Maltese, a kierownikiem naukowym Ezio Costanzo.Zwiedzanie muzeum rozpoczyna się od rekonstrukcji placu w Katanii w latach czterdziestych XX wieku, z podkładem dźwiękowym przywołującym klimat faszyzmu i wojny. Następnie przechodzi się do schronu przeciwlotniczego z symulacją nalotu bombowego, a następnie przez pokoje, w których panele opisują walki na sycylijskiej ziemi w 1943 roku.Niektóre gabloty prezentują mundury, broń, przedmioty i sprzęt wojenny z tamtych czasów. Na uwagę zasługuje sala poświęcona "Świadectwom", w której wyświetlane są fragmenty wywiadów ze świadkami wydarzeń. Na drugim piętrze znajdują się woskowe posągi wymodelowane przez brytyjskich mistrzów z Muzeum Madame Tussaud, przedstawiające Hitlera, Churchilla i Roosevelta rozmawiających ze sobą oraz Mussoliniego z Wiktorem Emanuelem III.Prezentowane zbiory zostały powiększone dzięki darowiznom od osób prywatnych, włoskich instytucji i armii kanadyjskiej, a także dzięki pożyczkom od instytucji kulturalnych i wojskowych, takich jak Okręg Wojskowy Katanii, Twierdza Augusta, Włoski Czerwony Krzyż, Archiwum Państwowe Katanii i Miejskie Archiwa Historyczne Caltagirone i Paterno.W 2013 roku, w 70. rocznicę lądowania, zorganizowano wystawę sycylijskich fotografii autorstwa amerykańskiego korespondenta wojennego Phila Sterna. W 2017 r. stała się ona stałą częścią muzeum. W 2023 r., w 80. rocznicę, odbyła się duża międzynarodowa konferencja poświęcona lądowaniu. Lo sbarco alleato in Sicilia nel luglio 1943 fu un evento centrale nella storia d'Italia, che spinse i gerarchi e il re Vittorio Emanuele III a deporre Mussolini e a superare il fascismo. Ma fu un momento decisivo per tutta la Seconda guerra mondiale: primo sbarco su larga scala sul suolo europeo, diede inizio alla riscossa alleata sul continente.&nbsp;&nbsp;Il Museo Storico dello Sbarco in Sicilia - 1943 si propone di raccontare tutto questo con l'ausilio di reperti, documenti, fotografie e installazioni immersive. Il Museo di Catania è stato inaugurato nel dicembre 2002, occupa un padiglione di circa 3.000 metri quadrati presso il Centro Fieristico-Culturale “Le Ciminiere”.&nbsp;&nbsp; L'allestimento del Museo dello Sbarco è opera di Gasparre Mannoia, la regia è di Salvatore Maltese e la direzione scientifica di Ezio Costanzo.&nbsp;&nbsp;Il percorso museale si apre con la ricostruzione di una piazza di Catania negli anni Quaranta. Una colonna sonora di sottofondo richiama il clima del fascismo e della guerra. Si passa poi in un rifugio antiaereo, con la simulazione di un bombardamento; quindi attraverso sale in cui pannelli descrivono i combattimenti sul territorio siciliano nel 1943. Alcune vetrine espongono uniformi, armi, oggetti ed equipaggiamenti bellici dell'epoca. Interessante la sala dedicata alle “Testimonianze”, dove vengono proiettati stralci di interviste a testimoni degli eventi.&nbsp;Al secondo piano si trovano le statue di cera modellate dai maestri britannici del Museo Madame Tussaud's. che raffigurano Hitler, Churchill e Roosevelt a colloquio; e Mussolini con Vittorio Emanuele III.&nbsp;Le collezioni esposte sono state poi incrementate con donazioni di privati, di enti italiani e dell'Esercito canadese, nonché con prestiti di istituzioni culturali e militari come il Distretto Militare di Catania, la Fortezza di Augusta, la Croce Rossa Italiana, l'Archivio di Stato di Catania e gli Archivi Storici Comunali di Caltagirone e Paterno.&nbsp;&nbsp;Nel 2013, in occasione del 70° anniversario dello sbarco, è stata allestita una mostra con le fotografie siciliane del corrispondente di guerra americano Phil Stern che nel 2017 è diventata una sezione permanente del Museo.&nbsp;Nel 2023, in occasione dell'80° anniversario, si è tenuta una grande conferenza internazionale sullo sbarco.&nbsp;

 Landingsmuseum in Catania Landing Museum in Catania Musée du débarquement à Catane Muzeum lądowania w Katanii Il Museo della Sbarco in Sicilia Das Landungsmuseum in Catania

As the Polish troops could not cross the Rhine immediately on the first night, to support the British troops in Oosterbeek, they withdrew to Driel on the evening of September 21st, 1944. They took up defensive positions in the surroundings of 'De Nevel' farm. The men made foxholes, dug themselves in, and waited for the enemy. A few soldiers had to guard 11 prisoners of war. Two of them turned out to be Poles who had been forced into German military service.

Captured Germans under surveillance of the Poles. Presumably in the Molenstraat area. 

Among the German prisoners are two soldiers who turned out to be Polish. They had been forced into German military service. 

Aerial photo from 1944: (1) Villa Transvalia, (2) Old church, (3) Kneppelhoutweg/Hoofdlaan, (4) Westerbouwing, (5) Your location

In Oosterbeek, near villa Transvalia, along Kneppelhoutweg and Hoofdlaan, Polish paratroopers took up positions after crossing the Rhine. They dug themselves in and made foxholes for protection.  

The Nevel: Poles take up positions around Driel

As the Polish troops could not cross the Rhine immediately on the first night, to support the British troops in Oosterbeek, they withdrew to Driel on the evening of September 21st, 1944. They took up defensive positions in the surroundings of 'De Nevel' farm. The men made foxholes, dug themselves in, and waited for the enemy. A few soldiers had to guard 11 prisoners of war. Two of them turned out to be Poles who had been forced into German military service. Omdat de Poolse troepen niet gelijk de eerste nacht de Rijn konden oversteken, om de Britse troepen in Oosterbeek te ondersteunen, trokken ze zich op de avond van 21 september 1944 terug naar Driel. In de omgeving van boerderij ‘De Nevel’ namen ze defensieve posities in. De mannen maakten schuttersputten, groeven zich in, en wachtten op de vijand. Een paar soldaten moesten 11 krijgsgevangenen bewaken. Twee van hen bleken Polen te zijn die gedwongen waren om in Duitse militaire dienst te treden. Da die polnischen Truppen in der ersten Nacht den Rhein nicht überqueren konnten, um die britischen Truppen in Oosterbeek zu unterstützen, traten sie am Abend des 21. September 1944 den Rückzug nach Driel an. In der Nähe des Bauernhofs „De Nevel“ nahmen sie ihre Verteidigungsstellungen ein. Die Männer gruben Schützenlöcher und warteten auf den Feind. Einige Soldaten mussten 11 Kriegsgefangene bewachen, darunter zwei Polen, die zum deutschen Militärdienst gezwungen worden waren. Ponieważ polskie oddziały nie mogły przekroczyć Renu od razu pierwszej nocy, aby wesprzeć wojska brytyjskie w Oosterbeek, wieczorem 21 września 1944 r. wycofały się do Driel. Zajęły pozycje obronne w okolicy farmy "De Nevel". Żołnierze zbudowali okopy, zajęli w nich pozycje i czekali na wroga. Kilku żołnierzy musiało pilnować 11 jeńców wojennych. Dwóch z nich okazało się Polakami, którzy zostali zmuszeni do niemieckiej służby wojskowej.

 The Nevel: Poles take up positions around Driel De Nevel: Polen nemen stellingen in rond Driel De Nevel: Polen beziehen Stellung in und um Driel The Nevel: Polacy zajmują pozycje wokół Driel

In the night of 24 to 25 September 1944, a last attempt was made to reinforce the British troops in Oosterbeek by the Poles and the troops of The Dorsetshire Regiment. The Poles did not come into action, as the intended boats were not there. The Dorsets tried to cross the river at the opposite side of the Westerbouwing, which was located on high grounds. During a meeting with British officers in Valburg, Sosabowski had advised against crossing at this location because the German troops occupied this hill. The attempt to cross the river failed and Sosabowski’s objections to the chosen location, proved to be right. &nbsp;

Major General Sosabowski with, on the left, Major Desmond Pascale of The Dorsetshire Regiment in Valburg. Sosabowski's alternative to the Rhine crossing was turned down.

A plaque commemorating the efforts of The Dorsetshire Regiment on the wall of the Westerbouwing restaurant on the embankment.

Driel ferry seen from the embankment. The German troops had a similar view at the Dorsets crossing site.

The attempt of the Dorsets – doomed to fail

In the night of 24 to 25 September 1944, a last attempt was made to reinforce the British troops in Oosterbeek by the Poles and the troops of The Dorsetshire Regiment. The Poles did not come into action, as the intended boats were not there. The Dorsets tried to cross the river at the opposite side of the Westerbouwing, which was located on high grounds. During a meeting with British officers in Valburg, Sosabowski had advised against crossing at this location because the German troops occupied this hill. The attempt to cross the river failed and Sosabowski’s objections to the chosen location, proved to be right. In de nacht van 24 op 25 september 1944 werd een laatste poging gedaan om de Britse troepen in Oosterbeek te versterken met de Polen en de mannen van The Dorsetshire Regiment. De Polen kwamen niet in actie, want de beoogde boten waren er niet. De Dorsets probeerden tegenover de Westerbouwing - de hoogte aan de overkant - over te steken. Sosabowski had tijdens een overleg met Britse officieren in Valburg deze locatie afgeraden omdat de Duitse troepen de heuvel bezetten. De poging om de rivier over te steken mislukte en Sosabowski’s bezwaren op de gekozen locatie bleken terecht. In der Nacht vom 24. auf den 25. September 1944 wurde ein letzter Versuch der Polen und Männer des Dorsetshire Regiments unternommen, die britischen Truppen in Oosterbeek zu verstärken. Die Polen konnten nichts unternehmen, weil die vorgesehenen Boote nicht zur Verfügung standen. Die Dorsets versuchten, den Fluss in Richtung Westerbouwing – die Erhöhung auf der anderen Seite – zu überqueren. Bei einem Treffen mit britischen Offizieren in Valburg hatte Sosabowski von diesem Stelle abgeraten, da die deutschen Truppen den Hügel besetzten. Der Versuch, den Fluss zu überqueren, scheiterte und Sosabowskis Einwände gegen den gewählten Standort erwiesen sich als berechtigt. W nocy z 24 na 25 września 1944 r. podjęto ostatnią próbę wzmocnienia oddziałów brytyjskich w Oosterbeek przez Polaków i oddziały pułku Dorsetshire. Polacy nie weszli do akcji, ponieważ nie było tam spodziewanych łodzi. Dorsetshire próbowali przekroczyć rzekę po przeciwnej stronie Westerbouwing, która znajdowała się na wysokim terenie. Podczas spotkania z brytyjskimi oficerami w Valburgu, Sosabowski odradził przeprawę w tym miejscu, ponieważ wojska niemieckie okupowały to wzgórze. Próba przekroczenia rzeki nie powiodła się, a zastrzeżenia Sosabowskiego do wybranej lokalizacji okazały się słuszne.

 The attempt of the Dorsets – doomed to fail De poging van de Dorsets - gedoemd te mislukken Der Versuch der Dorsets – zum Scheitern verurteilt Próba Dorsetów - skazana na porażkę

In September 1944, the Poles arrived in Driel. The intention was to cross the Rhine here, using the Driel ferry. Across the river, in Oosterbeek, the 1st British Airborne Division was surrounded. The British waited anxiously for the Polish reinforcements from the south. As early as Wednesday September 20th, ferryman Peter Hensen saw that on the other side, German troops were in control of the area. The ferry operator therefore decided to disable the ferry to prevent the Germans from using it. As a result, the Polish troops were also unable to use the ferry.

The ferryman Peter Hensen after the war on his ferry with Major General Sosabowski.

The ferry before the war. This ferry, on which cars could cross the river, had been disabled by the ferryman in order to prevent  the German troops from using it. .

The Driel ferry - disabled for the Germans and unusable for the Poles

In september 1944 kwamen de Poolse troepen aan in Driel. Het was de bedoeling om hier per Drielse veerpont de Rijn over te steken. Aan de overkant van de rivier, in Oosterbeek, was de 1ste Britse Luchtlandingsdivisie ingesloten. De Britten wachtten in spanning op de Poolse versterking vanuit het Zuiden. Veerbaas Peter Hensen zag al op woensdag 20 september dat aan de overkant de Duitse troepen heer en meester over het gebied waren. De veerbaas besloot daarom de gierpont onklaar te maken om te voorkomen dat de Duitsers die zou gebruiken. Hierdoor waren de Poolse troepen ook niet in staat om gebruik te maken van het veer. In September 1944, the Poles arrived in Driel. The intention was to cross the Rhine here, using the Driel ferry. Across the river, in Oosterbeek, the 1st British Airborne Division was surrounded.The British waited anxiously for the Polish reinforcements from the south. As early as Wednesday September 20th, ferryman Peter Hensen saw that on the other side, German troops were in control of the area. The ferry operator therefore decided to disable the ferry to prevent the Germans from using it. As a result, the Polish troops were also unable to use the ferry. Im September 1944 kamen die polnischen Truppen in Driel an. Der Rhein sollte ursprünglich mit der Fähre von Driel überquert werden. Auf der anderen Seite des Flusses, in Oosterbeek, war die 1. Britische Luftlandedivision eingeschlossen. Die Briten warteten gespannt auf die polnische Verstärkung aus dem Süden. Fährenbetreiber Peter Hensen bemerkte bereits am Mittwoch, den 20. September, dass die deutschen Truppen das Gebiet auf der anderen Seite erobert hatten. Er beschloss daher, die Fähre außer Betrieb zu nehmen, damit die Deutschen sie nicht benutzen konnten. Dadurch konnten auch die polnischen Truppen die Fähre nicht nutzen. We wrześniu 1944 r. Polacy przybyli do Driel. Zamierzali przekroczyć tu Ren, korzystając z promu. Po drugiej stronie rzeki, w Oosterbeek, została otoczona Pierwsza Brytyjska Dywizja Powietrznodesantowa. Brytyjczycy z niepokojem czekali na polskie posiłki z południa. Już w środę 20 września, przewoźnik Peter Hensen zobaczył, że po drugiej stronie, niemieckie oddziały kontrolują teren. Operator postanowił więc wyłączyć prom, aby uniemożliwić Niemcom korzystanie z niego. W rezultacie polscy żołnierze również nie mogli z niego skorzystać.

 Het Drielse veer - onklaar gemaakt voor de Duitsers en onbruikbaar voor de Polen The Driel ferry - disabled for the Germans and unusable for the Poles Die Fähre von Driel – für die deutschen Truppen außer Betrieb gesetzt und unbrauchbar für die Polen Prom Driel - wyłączony dla Niemców i bezużyteczny dla Polaków

In the morning of 22 September, Major General Stanisław Sosabowski, commander of the 1st Polish Independent Parachute Brigade, established his headquarters in the house at Molenstraat 12. His bust now overlooks the former headquarters. In a wide circle around the house of miller Beijer, the various army units moved into position. They dug foxholes and set up a defense line. From his command post, the general went to inspect his soldiers and, to the great hilarity of his men, he travelled on a ladies' bicycle.

The bust of Major General Sosabowski, unveiled in September 2020, was created by artist Martin Abspoel. It overlooks the headquarters.

On September 22nd 1944 Riet Uijting took this photograph on the Molenstraat, corner of Baltussenweg.

During a visit in 1945, Polish soldiers took this photo of the house of miller Beijer, Sosabowski's headquarters.

Sosabowski next to his headquarters on Molenstraat talking to Captain Wrottesley of the Household Cavalry who arrived with the Polish troops on September the 22nd.

Again the 1945 photo of the headquarters with a current shot of the house, number 12 on Molenstraat, on top of it.

Headquarters and bust of Major General Stanisław Sosabowski

In the morning of 22 September, Major General Stanisław Sosabowski, commander of the 1st Polish Independent Parachute Brigade, established his headquarters in the house at Molenstraat 12. His bust now overlooks the former headquarters. In a wide circle around the house of miller Beijer, the various army units moved into position. They dug foxholes and set up a defense line.From his command post, the general went to inspect his soldiers and, to the great hilarity of his men, he travelled on a ladies' bicycle. In de ochtend van 22 september vestigde <a href="https://www.driel-polen.nl/nl/historie/sosabowski/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: windowtext;">generaal-majoor Stanisław Sosabowski</a>, commandant van de Poolse 1e Onafhankelijke Parachutistenbrigade, in het huis op Molenstraat 12 zijn hoofdkwartier. Zijn borstbeeld kijkt er nu op uit. In een wijde kring om het huis van molenaar Beijer gingen de diverse legereenheden in stelling. Ze groeven schuttersputjes en richtten een verdedigingslinie in. Vanuit zijn commandopost ging de generaal vervolgens op inspectie bij zijn soldaten. Hij verplaatste zich hier voor, tot grote hilariteit van zijn mannen, per damesrijwiel. Am Morgen des 22. September richtete <a href="https://www.driel-polen.nl/nl/historie/sosabowski/" rel="noopener noreferrer" target="_blank" style="color: windowtext;">Generalmajor Stanisław Sosabowski</a>, Kommandant der 1. Unabhängigen Polnischen Fallschirmbrigade, im Haus in der Molenstraat 12 sein Hauptquartier ein. Seine Büste schaut jetzt auf diesen Ort. In einem breiten Umkreis des Hauses von Müller Beijer bezogen die verschiedenen Armeeeinheiten ihre Stellung. Sie gruben Schützenlöcher und errichteten eine Verteidigungslinie. Von seinem Kommandoposten aus machte sich der General auf den Weg, um seine Soldaten zu inspizieren. Zur großen Heiterkeit seiner Männer nutze er dafür ein Damenfahrrad. Rano 22 września generał dywizji Stanisław Sosabowski, dowódca 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej, założył swoją kwaterę w domu przy Molenstraat 12. Jego popiersie góruje obecnie nad dawną siedzibą. W szerokim kręgu wokół domu młynarza Beijera różne jednostki wojskowe zajęły pozycje, gdzie stworzyły okopy i ustawiły linię obrony. Z punktu dowodzenia generał udał się na inspekcję swoich żołnierzy i, ku wielkiemu rozbawieniu swoich ludzi, podróżował na damskim rowerze.

 Headquarters and bust of Major General Stanisław Sosabowski Hoofdkwartier en borstbeeld generaal-majoor Stanisław Sosabowski.  Hauptquartier und Büste von Generalmajor Stanisław Sosabowski Kwatera główna i popiersie generała dywizji Stanisława Sosabowskiego