Around this location, Polish troops attempted to reach the British in Oosterbeek. As the Driel ferry had disappeared, the Poles had to look for boats to cross the river. The first night they did not succeed, but during the second night, 52 Poles reached the other side with the help of inflatable boats. During the third night, 153 Poles managed to reach the other side with the help of boats that had been brought in. This is the same location as where the British and Poles crossed the Rhine in their retreat from Oosterbeek on the night of 25 to 26 September.

A British paratrooper (as seen from behind), who crossed the river, consults with Polish paratroopers.

Monument for the Canadian and British Engineers who supported the retreating troops from Oosterbeek during the night of 25 to 26 September.

The current situation, with the house that replaced the destroyed one after the war.

Aerial photograph of Driel from 1944: (1) Company headquarters, (2)Old Church in Oosterbeek, (3) Farmhouse de Nevel, (4) Rhine river and crossing area.

Remains of the house on the dike where the Polish soldiers established a company headquarters from which the crossing attempts were coordinated.

Rijndijk and Engineers Monument: the crossing of the Rhine

Around this location, Polish troops attempted to reach the British in Oosterbeek. As the Driel ferry had disappeared, the Poles had to look for boats to cross the river. The first night they did not succeed, but during the second night, 52 Poles reached the other side with the help of inflatable boats. During the third night, 153 Poles managed to reach the other side with the help of boats that had been brought in. This is the same location as where the British and Poles crossed the Rhine in their retreat from Oosterbeek on the night of 25 to 26 September.The storm and assault boats, which enabled the evacuation of troops across the Rhine, sailed back and forth along two routes. When the evacuation ceased around 6:00 am, about 2,400 troops who had become trapped north of the river had been ferried across. Those, who were still waiting on the northern bank to be picked up, were made prisoners of war by the German troops.The monument is a design by H. van den Brand, a New Guinea veteran from Arnhem. It includes the emblems of the British Engineers and Canadian Engineers and a drawing of the evacuation in gold leaf.The monument stands near the eastern evacuation route. Along this route, most evacuees were ferried.In the large barn of De Vogelenzang farm on Vogelenzangstraat, slightly to the south, the evacuees were received by men of the 5th Battalion, The Dorset Regiment. They marched from there through the Betuwe to Nijmegen. Rond deze locatie werden door Poolse troepen pogingen ondernomen om de Britten in Oosterbeek te bereiken. Omdat het Drielse veer verdwenen was, moesten de Poolse troepen op zoek naar boten waarmee de oversteek gemaakt kon worden. De eerste nacht lukte dat niet maar tijdens de tweede nacht bereikten 52 Polen met behulp van opblaasboten de overkant. Tijdens de derde nacht, wisten 153 soldaten de overkant te bereiken met behulp van aangevoerde aanvalsboten. Op dezelfde plek staken de Britten en Polen ook de Rijn over bij hun terugtocht uit Oosterbeek in de nacht van 25 op 26 september.De storm- en aanvalsboten, die de evacuatie van de troepen over de Rijn mogelijk maakten, voerden langs twee routes heen-en-weer. Toen de evacuatie rond 6:00 uur werd gestaakt, waren er ongeveer 2.400 manschappen die ten noorden van de rivier ingesloten waren geraakt, overgezet. Zij, die nog aan de noordelijke oever wachtten om opgehaald te worden, werden door de Duitse troepen krijgsgevangen gemaakt.&nbsp;Het monument is een ontwerp van H. van den Brand, een Nieuw-Guinea-veteraan uit Arnhem. Het bevat onder andere de emblemen van de Britse genie en Canadese genie en een tekening van de evacuatie in bladgoud.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Het monument staat ter hoogte van de oostelijke evacuatie-route. Langs deze route werden de meeste evacués overgezet.&nbsp;&nbsp;&nbsp;In de grote schuur van boerderij De Vogelenzang aan de Vogelenzangstraat, iets naar het zuiden, werden de evacués opgevangen door mannen van het 5e bataljon, The Dorset Regiment. Zij trokken hiervandaan door de Betuwe naar Nijmegen. In diesem Gebiet versuchten polnische Truppen, die Briten in Oosterbeek zu erreichen. Da die Fähre in Driel nicht mehr fuhr, mussten die polnischen Truppen nach Booten für die Überfahrt Ausschau halten. Das klappte in der ersten Nacht nicht, aber in der zweiten Nacht erreichten 52 Polen mit Hilfe von Schlauchbooten die andere Seite. In der dritten Nacht gelang es 153 Soldaten mit Hilfe von bereitgestellten Angriffsbooten die andere Seite zu erreichen. An gleicher Stelle überquerten auch Briten und Polen auf ihrem Rückzug aus Oosterbeek in der Nacht vom 25. auf den 26. September den Rhein.Die Sturm- und Angriffsboote, die die Evakuierung der Truppen über den Rhein ermöglichten, fuhren auf zwei Routen hin und her. Als die Evakuierung gegen 6.00 Uhr morgens endete, waren etwa 2.400 Soldaten, die nördlich des Flusses eingeschlossen waren, übergesetzt worden. Diejenigen, die noch am Nordufer auf ihre Abholung warteten, wurden von den deutschen Truppen in Kriegsgefangenschaft genommen.Das Denkmal ist ein Entwurf von H. van den Brand, einem Neuguinea-Veteranen aus Arnheim. Es enthält die Embleme der britischen und kanadischen Pioniere sowie eine Zeichnung der Evakuierung in Blattgold.Das Denkmal steht in der Nähe der östlichen Evakuierungsroute. Über diese Route wurden die meisten Evakuierten transportiert.In der großen Scheune des Bauernhofs De Vogelenzang in der Vogelenzangstraat, etwas weiter südlich, wurden die Evakuierten von Männern des 5. Bataillons des Dorset Regiments empfangen. Von dort aus reisten sie durch die Betuwe nach Nijmegen. W okolicach tego miejsca polskie oddziały próbowały dotrzeć do Brytyjczyków w Oosterbeek. Ponieważ prom Driel zniknął, Polacy musieli szukać łodzi, aby przeprawić się przez rzekę. Pierwszej nocy nie udało im się przez nią przedostać, ale kolejnej nocy 52 Polaków przeprawiło się na drugi brzeg przy pomocy pontonów. Trzeciej nocy 153 Polakom udało się dostać na drugi brzeg z użyciem przywiezionych łodzi. Jest to to samo miejsce, w którym Brytyjczycy i Polacy przekroczyli Ren podczas odwrotu z Oosterbeek w nocy z 25 na 26 września.Łodzie sztormowe i szturmowe, które umożliwiły ewakuację żołnierzy przez Ren, pływały tam i z powrotem wzdłuż dwóch tras. Gdy ewakuacja zakończyła się około godziny 6:00, niemal 2400 żołnierzy, zatrzymanych na północ od rzeki, zostało następnie przetransportowanych na jej drugą stronę. Ci, którzy wciąż czekali na północnym brzegu, zostali wzięci do niewoli przez wojska niemieckie.Pomnik został zaprojektowany przez H. van den Branda, weterana z Nowej Gwinei, pochodzącego z Arnhem. Zawiera emblematy brytyjskich i kanadyjskich inżynierów oraz rysunek symbolizujący ewakuację umieszczony w złotych liściach.Pomnik stoi w pobliżu wschodniej ścieżki ucieczki. Wzdłuż tej trasy przetransportowano większość ewakuowanych.W dużej stodole farmy De Vogelenzang przy Vogelenzangstraat, położonej nieco bardziej na południe, ewakuowani zostali przyjęci przez żołnierzy 5. batalionu pułku Dorset. Stamtąd pomaszerowali z kolei przez Betuwe do Nijmegen.

 Rijndijk and Engineers Monument: the crossing of the Rhine Rijndijk en Engineers Monument: de oversteek van de Rijn  Rijndijk und Engineers Monument: Die Überquerung des Rheins Rijndijk i pomnik inżynierów: przekroczenie Renu

The American 30th Infantry Division, better known as The Old Hickory, reaches the Netherlands on September 12 1944, and Maastricht is liberated two days later. In the days and weeks that follow, village after village is conquered. The 30th Division then sets its sights on the city of Aachen to the east. German troops are well-entrenched in and around Aachen, but are increasingly surrounded by the Allies. After days of siege, Aachen is almost entirely surrounded. Only a small corridor on the north side, near the village of Würselen, remains open for the German soldiers. On Monday, October 16 1944, the 119th Regiment slowly fights its way to Kahlensberg and takes Würselen-Scherberg one metre at a time. There are heavy casualties on and around Ravelsberg. At around 18:15, the company from the 119th Infantry Regiment and units from the 1st Infantry Division meet at Ravelsberg, and the corridor is closed.In his nine months of service, Sergeant William Aubut wrote 225 letters to home. Grandson Mark LaPointe received his grandfather's letters from his mother Donna, and wrote a touching song about them that is both thought-provoking and moving. The song is called Somewhere in Germany and can be <a href="https://www.youtube.com/watch?v=WpQeIg8fYJw&amp;ab_channel=MarcLapointe-Topic" rel="noopener noreferrer" target="_blank">listened on YouTube</a>.The battle for the so-called "Bloody Ravelsberg" continued. The German Wehrmacht tried to retake Ravelsberg to reopen the corridor to Aachen. During these battles, bunker groups regularly changed hands. The two deployed German battalions of the 3rd Armoured Frontier Division were bled dry. The Americans took Würselen on 17 November 1944. One of the first Americans was Ernst Voß, a young captain from Würselen. In 1938, he fled on a ship from Hamburg to Colombia, from where he travelled to the United States in 1940. His parents wanted to stay in Würselen. They died because they were Jewish.

William G. Aubut

Sergeant William Aubut Obituary

Movements At The Ravelsberg

Arlon Adams

Aerial view of the town of Würselen in 1945

Somewhere in Germany

The American 30th Infantry Division, better known as The Old Hickory, reaches the Netherlands on September 12 1944, and Maastricht is liberated two days later. In the days and weeks that follow, village after village is conquered. The 30th Division then sets its sights on the city of Aachen to the east. German troops are well-entrenched in and around Aachen, but are increasingly surrounded by the Allies. After days of siege, Aachen is almost entirely surrounded. Only a small corridor on the north side, near the village of Würselen, remains open for the German soldiers. On Monday, October 16 1944, the 119th Regiment slowly fights its way to Kahlensberg and takes Würselen-Scherberg one metre at a time. There are heavy casualties on and around Ravelsberg. At around 18:15, the company from the 119th Infantry Regiment and units from the 1st Infantry Division meet at Ravelsberg, and the corridor is closed. In his nine months of service, Sergeant William Aubut wrote 225 letters to home. Grandson Mark LaPointe received his grandfather's letters from his mother Donna, and wrote a touching song about them that is both thought-provoking and moving. The song is called Somewhere in Germany and <a href="https://www.youtube.com/watch?v=WpQeIg8fYJw&amp;ab_channel=MarcLapointe-Topic" rel="noopener noreferrer" target="_blank">can be listened to on YouTube</a>.The battle for the so-called "Bloody Ravelsberg" continued. The German Wehrmacht tried to retake Ravelsberg to reopen the corridor to Aachen. During these battles, bunker groups regularly changed hands. The two deployed German battalions of the 3rd Armoured Frontier Division were bled dry. The Americans took Würselen on 17 November 1944. One of the first Americans was Ernst Voß, a young captain from Würselen. In 1938, he fled on a ship from Hamburg to Colombia, from where he travelled to the United States in 1940. His parents wanted to stay in Würselen. They died because they were Jewish. Die amerikanische 30. Infanterie Division „The Old Hickory, hat am 12. September 1944 die Niederlande erreicht; zwei Tage später wird Maastricht befreit. In den darauffolgenden Tagen und Wochen wird Dorf um Dorf erobert. Dann biegt die 30. Division nach Osten ab, denn das nächste Ziel ist die Stadt Aachen. Deutsche Truppen haben sich in und rund um Aachen gut verschanzt, werden aber immer weiter von den Alliierten eingekesselt. Nach Tagen der Belagerung ist fast ganz Aachen eingeschlossen und für die deutschen Soldaten bleibt nur noch ein schmaler Korridor im Norden unweit der kleinen Stadt Würselen offen. Das 119. Regiment erkämpft sich am 16. Oktober 1944 einen Weg zum Kahlenberg und Würselen-Scherberg wird Meter um Meter erobert. Auf dem und rund um den Ravelsberg sind zahlreiche Opfer zu beklagen. Gegen 18.15 Uhr begegnen sich die Kompanie des 119. Infanterie Regiments und Einheiten der ersten Infanterie Division&nbsp;auf dem Ravelsberg, und der Korridor ist endgültig geschlossen. Sergeant William Aubut schrieb in den neun Monaten, in denen er diente 225 Briefe nach Hause. Sein Enkel Mark LaPointe hat von seiner Mutter Donna die Briefe seines Großvaters erhalten und darüber ein gefühlvolles Lied geschrieben, das bewegt und zum Nachdenken anregt. Das Lied heißt: „Somewhere in Germany“ (Irgendwo in Deutschland) und <a href="https://www.youtube.com/watch?v=WpQeIg8fYJw&amp;ab_channel=MarcLapointe-Topic" rel="noopener noreferrer" target="_blank">ist auf YouTube zu finden</a>.Der Kampf um den sogenannten Bloody Ravelsberg ging weiter. Die deutsche Wehrmacht wollte den Ravelsberg zurück gewinnen, um den Korridor nach Aachen wieder zu öffnen. In diesen Kämpfen wechselten einzelne Bunkergruppen mehrfach den Besitzer. Die beiden eingesetzten deutschen Bataillone der 3. Panzergrenadier-Division bluteten regelrecht aus. Am 17. November 1944 konnten die Amerikaner Würselen einnehmen. Unter den ersten Amerikanern war Ernst Voß ein junger Captain aus Würselen. Er flüchtete auf einem Schiff 1938 von Hamburg nach Kolumbien und gelangte 1940 von dort in die USA. Seine Eltern wollten in Würselen bleiben. Sie haben ihr Leben verloren, da sie Juden waren. De Amerikaanse 30ste Infanterie Divisie, beter bekend als The Old Hickory, heeft Nederland op 12 september 1944 bereikt en twee dagen later wordt Maastricht bevrijd. De dagen en weken daarna wordt dorp na dorp veroverd. Dan buigt de 30ste Divisie af naar het oosten, want het volgende doel is de stad Aken. Duitse troepen hebben zich in en rondom Aken goed verschanst, maar worden steeds verder omsingeld door de geallieerden. Na dagenlange belegering is bijna heel Aken omsingeld en blijft er voor de Duitse soldaten nog slechts een kleine corridor aan de noordkant bij het dorp Würselen open.Op 16 oktober 1944 vecht het 119e regiment zich een weg omhoog naar de Kahlensberg en Würselen-Scherberg wordt meter voor meter veroverd. Er vallen veel slachtoffers op en rond de Ravelsberg. Rond 18.15 uur treffen de compagnie van het 119e infanterieregiment en eenheden van de eerste infanteriedivisie elkaar op de Ravelsberg en is de afsluiting van de corridor een feit. Sergeant William Aubut schreef in de 9 maanden dat hij diende maar liefst 225 brieven naar huis. Kleinzoon Mark LaPointe heeft van zijn moeder Donna de brieven van zijn opa gekregen en schreef er een gevoelig lied over, dat tot nadenken stemt en ontroert. Het lied heet ‘Somewhere in Germany’ en is op <a href="https://www.youtube.com/watch?v=WpQeIg8fYJw&amp;ab_channel=MarcLapointe-Topic" rel="noopener noreferrer" target="_blank">YouTube terug te vinden</a>.De strijd om de zogeheten Bloody Ravelsberg ging verder. De Duitse Wehrmacht wilde de Ravelsberg heroveren, om de corridor naar Aken weer te openen. In deze gevechten wisselden bunkergroepen regelmatig van eigenaar. De twee ingezette Duitse bataljons van de 3e pantsergrenadierdivisie bloedden regelrecht leeg. Op 17 november 1944 konden de Amerikanen Würselen innemen. Een van de eerste Amerikanen was Ernst Voß, een jonge captain uit Würselen. Hij vluchtte in 1938 op een schip van Hamburg naar Colombia en vertrok in 1940 van daaruit naar de Verenigde Staten. Zijn ouders wilden in Würselen blijven. Zij stierven omdat ze joods waren.

 Somewhere in Germany Somewhere in Germany Somewhere in Germany

On 25 November 1944, German commando’s launch an attack from Schouwen-Duiveland on North Beveland. The intention was to blow up the lock at Colijnsplaat. However, the Germans landed incorrectly. That's why the ammunition was loaded onto a stolen cart at the farm building of the De Regt family and pushed to Colijnsplaat. The Princess Irene Brigade was promptly warned by Messrs Neerhout and Fortuin (an evacuee from Schouwen-Duiveland and a farmhand of the De Regt family).&nbsp;The Princess Irene Brigade, supported by the Scots, encountered the Germans outside the village after which it came under heavy artillery fire. During this action, first Lieutenant I.J. (Ian Jacob) Havelaar of the Princess Irene Brigade perished. He was temporarily buried at the general cemetery in Colijnsplaat on Sunday, 26 November 1944.After liberation in 1945, his remains were transferred to the family grave at the Hillegersberg cemetery in Rotterdam. Years later, in 2017, the family grave of the Havelaar family in Rotterdam was cleared. Subsequently, first Lieutenant I.J. (Ian Jacob Havelaar) was reburied in Colijnsplaat on Friday, 19 May 2017, with military honor. At that moment, the lieutenant's family were speaking of "homecoming".

408_colijnsplaat_2_.jpg

Portrait of I.J (Ian Jacob) Havelaar
Rotterdam, 19-03-1910 - Colijnsplaat, 25-11-1944


Soldiers of 17 Pantserinfanteriebataljon Garderegiment Fuseliers Prinses Irene (the Princess Irene 17th Mechanised Infantry Battalion Guards Cavalry Regiment Fusiliers) carry their fallen fellow soldier to his last resting place at Colijnsplaat.

I.J. (Ian Jacob) Havelaar, his last resting place in Colijnsplaat

The family grave at the Hillegersberg cemetery in Rotterdam.

The attack on Colijnsplaat

Deutsche Kommandoeinheiten führten am 25. November 1944 von Schouwen-Duiveland einen Überaschungsangriff auf Nord-Beveland aus. Die Absicht war, die Schleuse bei Colijnsplaat zu sprengen. Die Deutschen landeten aber am falschen Ort. Daher wurde die Munition auf ein gestohlenes Auto auf dem Hof ​​der Familie De Regt geladen und nach Colijnsplaat geschoben. Die Prinzessin Irene Brigade wurde frühzeitig von den Herren Neerhout und Fortuin gewarnt (ein Geflüchteter aus Schouwen-Duiveland und ein Knecht am Hof von De Regt). &nbsp;Die Prinzessin Irene Brigade, von den Schotten unterstützt, traf die Deutschen außerhalb des Dorfes an, wonach es zu einem Feuergefecht kam. Bei dieser Aktion wurde der erste Leutnant I.J. (Ian Jacob) Havelaar der Prinzessin Irene Brigade getötet. Er wurde vorübergehend am Sonntag, den 26. November 1944 auf dem allgemeinen Friedhof in Colijnsplaat begraben.Nach der Befreiung im Jahr 1945 wurden seine sterblichen Überreste ins Familiengrab auf den Friedhof Hillegersberg in Rotterdam umgebettet. Jahre später, im Jahr 2017, wurde das Familiengrab der Familie Havelaar in Rotterdam aufgelöst. Daraufhin wurde der erste Leutnant I.J. (Ian Jacob Havelaar) am Freitag, den 19. Mai 2017, mit militärischen Ehren in Colijnsplaat umgebettet. Die Familie sprach zu dem Zeitpunkt davon, dass er „nach Hause kommt“. Duitse commando’s voerden op 25 november 1944 een aanval uit vanuit Schouwen-Duiveland op Noord-Beveland. De bedoeling was om de sluis bij Colijnsplaat op te blazen. De Duitsers landden echter verkeerd. Daarom werd de munitie op een gestolen wagen geladen bij de hofstede van de familie De Regt en naar Colijnsplaat geduwd. De Prinses Irene brigade werd tijdig gewaarschuwd door de heren Neerhout en Fortuin (een evacué uit Schouwen-Duiveland en een boerenknecht bij de familie De Regt). &nbsp;De Prinses Irene Brigade, ondersteund door de Schotten, troffen de Duitsers buiten het dorp waarna het tot een vuurgevecht kwam. Bij deze aktie sneuvelde de eerste Luitenant I.J. (Ian Jacob) Havelaar van de Prinses Irene Brigade, hij werd op zondag 26 november 1944 tijdelijk begraven op de algemene begraafplaats in Colijnsplaat.Na de bevrijding in 1945 werd het stoffelijk overschot overgebracht naar het familiegraf op de begraafplaats Hillegersberg te Rotterdam. Jaren later, in 2017, werd het familiegraf van de familie Havelaar in Rotterdam geruimd. Vervolgens werd de eerste-Luitenant I.J. (Ian Jacob Havelaar), op vrijdag 19 mei 2017, met militaire eer herbegraven in Colijnsplaat. De familie van de luitenant sprak op dat moment&nbsp;over “Thuiskomen”.

 Der Angriff auf Colijnsplaat De aanval op Colijnsplaat

Close to the front line The modern-day municipality of Heusden was liberated on 5 November 1944 by the 51st (Highland) Division. The Scottish unit left for the De Peel region the next day, and the guarding of the region was taken over by Canadian and Polish troops who took turns. The enemy was on the other side of the Maas river, less than a kilometre away. The places located in liberated territory near the water were therefore regularly shelled from the Land van Heusden en Altena. Houses were badly damaged and civilians killed. Eventually, the situation became untenable.Evacuation At the end of December 1944, Heusden and the surrounding villages were the responsibility of a Polish battalion, the Bergjagers van Podhalen. On New Year's Eve of 1944, the commander decided it had become too dangerous for the civilians: Heusden, Herpt and Hedikhuizen had to be evacuated. The residents left for Drunen, Elshout and Vlijmen, with a few people allowed to stay behind to take care of the cattle. Pastor Gründemann from Hedikhuizen also stayed behind: he held church services in Jan van Dal's billiard room. Many Polish soldiers, almost all of them devout Catholics, also attended the services, as did those who stayed behind from Herpt.Return From 5 May 1945, residents returned to Herpt and hardly recognised their own homes anymore. The houses were neglected and dirty, and many household items had been destroyed and stolen by soldiers, fellow villagers and strangers. In Herpt, the reformed church was so badly damaged that it could no longer be restored, whilst the Catholic church was being renovated.The church On 5 November 2023, an information board was unveiled on the site of the Trudo Church in Herpt, which had been blown up 79 years earlier by the retreating German troops. The had been one of the oldest churches in the Netherlands. Since 1148, the originally Catholic church had determined the silhouette of the village, and after the Reformation in 1610 had become the Protestant church of Herpt.

Polish soldiers near the Maasdijk

The information panel

Polish lookout near Bergsche Maas

The remains of the Ludokerk, blown up on November 5. 

Trudo Church and evacuation of local residents

Close to the front line The modern-day municipality of Heusden was liberated on 5 November 1944 by the 51st (Highland) Division. The Scottish unit left for the De Peel region the next day, and the guarding of the region was taken over by Canadian and Polish troops who took turns. The enemy was on the other side of the Maas river, less than a kilometre away. The places located in liberated territory near the water were therefore regularly shelled from the Land van Heusden en Altena. Houses were badly damaged and civilians killed. Eventually, the situation became untenable.Evacuation At the end of December 1944, Heusden and the surrounding villages were the responsibility of a Polish unit, the Highland Rifle Battalion. On New Year's Eve of 1944, the commander decided it had become too dangerous for the civilians: Heusden, Herpt and Hedikhuizen had to be evacuated. The residents left for Drunen, Elshout and Vlijmen, with a few people allowed to stay behind to take care of the cattle. Pastor Gründemann from Hedikhuizen also stayed behind: he held church services in Jan van Dal's billiard room. Many Polish soldiers, almost all of them devout Catholics, also attended the services, as did those who stayed behind from Herpt.Return From 5 May 1945, residents returned to Herpt and hardly recognised their own homes anymore. The houses were neglected and dirty, and many household items had been destroyed and stolen by soldiers, fellow villagers and strangers. In Herpt, the reformed church was so badly damaged that it could no longer be restored, whilst the Catholic church was being renovated.The church On 5 November 2023, an information board was unveiled on the site of the Trudo Church in Herpt, which had been blown up 79 years earlier by the retreating German troops. The had been one of the oldest churches in the Netherlands. Since 1148, the originally Catholic church had determined the silhouette of the village, and after the Reformation in 1610 had become the Protestant church of Herpt. Nahe der Frontlinie Die heutige Gemeinde Heusden wurd am 5. November 1944 von der 51. (Highland) Division befreit. Die Schotten zogen am nächsten Tag zum Peel und die Bewachung der Region wurde abwechselnd von kanadischen und polnischen Truppen übernommen. Die deutschen Einheiten befanden sich auf der anderen Seite der Maas, weniger als einen Kilometer entfernt. Die Orte in den befreiten Gebieten in der Nähe des Wassers wurden daher regelmäßig aus dem Gebiet Land von Heusden und Altena beschossen. Die Häuser wurden schwer beschädigt und zahlreiche Zivilistinnen und Zivilisten getötet. Schließlich wurde die Situation unhaltbar.Die Evakuierung Ende Dezember 1944 wurden Heusden und die umliegenden Dörfer von einer polnischen Einheit, dem Hochland-Schützenbataillon, eingenommen. In der Silvesternacht 1944 beschloss der Kommandeur, dass es für die Zivilbevölkerung zu gefährlich geworden war. Die Ortschaften Heusden, Herpt und Hedikhuizen mussten evakuiert werden. Die Bewohnerinnen und Bewohner flohen nach Drunen, Elshout und Vlijmen. Einige wenige Menschen durften zurückbleiben, um das Vieh zu versorgen. Auch Pastor Gründemann aus Hedikhuizen blieb zurück. Er hielt die Gottesdienste im Billardzimmer von Jan van Dal ab. Viele polnische Soldaten, fast alle gläubige Katholiken, nahmen an den Gottesdiensten teil, ebenso wie die zurückgebliebenen Bewohnerinnen und Bewohner aus Herpt.Die Rückkehr Als die Einwohnerinnen und Einwohner nach dem 5. Mai 1945 nach Herpt zurückkehren, erkannten sie ihre eigenen Häuser kaum wieder, denn diese waren verwahrlost und schmutzig. Außerdem war viel Hausrat zerstört und von Soldaten, Mitbewohnern und Fremden gestohlen worden. In der Ortschaft Herpt war die reformierte Kirche so stark beschädigt, dass sie nicht mehr restauriert werden konnte, während die katholische Kirche renoviert wurde.Die Kirche Die Informationstafel wurde am 5. November 2023 an der Stelle der Trudo-Kirche enthüllt, die 79 Jahre zuvor von den sich zurückziehenden deutschen Truppen gesprengt worden war. Die Trudo-Kirche war eines der ältesten Gotteshäuser in den Niederlanden. Seit 1148 bestimmte die ursprünglich katholische Kirche die Silhouette des Dorfes. Nach der Reformation wurde sie im Jahr 1610 zur protestantischen Kirche von Herpt. Vlakbij de frontlijn De huidige gemeente Heusden wordt op 5 november 1944 bevrijd door de 51e (Highland) Divisie. De Schotten vertrekken de volgende dag naar de Peel en de bewaking van de streek wordt bij toerbeurt overgenomen door Canadese en Poolse troepen. De vijand zit aan de overkant van de Maas, op minder dan een kilometer afstand. De plaatsen in bevrijd gebied vlakbij het water worden dan ook met grote regelmaat beschoten vanuit het Land van Heusden en Altena. Huizen raken zwaar beschadigd en burgers komen om het leven. Op den duur wordt de toestand onhoudbaar. Evacuatie Eind december 1944 zijn Heusden en de dorpen daaromheen de verantwoordelijkheid van een Pools bataljon, de Bergjagers van Podhalen. Op Oudejaarsavond van 1944 besluit de commandant dat het te gevaarlijk is geworden voor de burgers. Heusden, Herpt en Hedikhuizen moeten worden ontruimd. De bewoners vertrekken naar Drunen, Elshout en Vlijmen. Een paar personen mogen achterblijven om voor het vee te zorgen. Ook pastoor Gründemann van Hedikhuizen blijft achter. Hij houdt kerkdiensten in de biljartkamer van Jan van Dal. Ook veel Polen, bijna allemaal gelovige katholieken, wonen de diensten bij, evenals de achterblijvers uit Herpt. Terugkeer Als de bewoners vanaf 5 mei 1945 terugkeren in Herpt herkennen ze hun eigen huis bijna niet meer. De woningen zijn verwaarloosd en vies. Daarnaast is veel huisraad vernield en gestolen, door militairen, dorpsgenoten en onbekenden. In Herpt is de hervormde kerk zo zwaar beschadigd dat ze niet meer kan worden hersteld. De katholieke kerk wordt wel opgeknapt. De kerk Het informatiebord is op 5 november 2023 onthuld op de plaats van de Trudokerk die 79 jaar eerder werd opgeblazen door de terugtrekkende Duitse troepen. De Trudokerk was een van de oudste kerken van Nederland. Sinds 1148 bepaalde de van oorsprong katholieke kerk het silhouet van het dorp. Na de reformatie werd het in 1610 de protestantse kerk van Herpt. Blisko linii frontu Obecna gmina Heusden zostaje wyzwolona 5 listopada 1944 r. przez 51 Dywizję Highland. Szkoci opuszczają Peel następnego dnia, a ochronę regionu przejmują na zmianę oddziały kanadyjskie i polskie. Wróg znajduje się po drugiej stronie rzeki Maas, niecały kilometr dalej. Miejsca na wyzwolonym terytorium w pobliżu wody są więc regularnie ostrzeliwane z landów Heusden i Altena. Domy są poważnie uszkadzane, a cywile giną. W końcu sytuacja staje się nie do utrzymania.Ewakuacja Pod koniec grudnia 1944 r. za Heusden i okoliczne wioski odpowiada polski batalion Bergjagers van Podhalen. W Sylwestra 1944 r. dowódca decyduje, że sytuacja stała się zbyt niebezpieczna dla ludności cywilnej. Heusden, Herpt i Hedikhuizen muszą zostać ewakuowane. Mieszkańcy wyjeżdżają do Drunen, Elshout i Vlijmen. Kilku osobom pozwolono pozostać, aby opiekowały się bydłem. Pastor Gründemann z Hedikhuizen również zostaje. Odprawia on nabożeństwa w sali bilardowej Jana van Dala. Wielu Polaków, z których prawie wszyscy są gorliwymi katolikami, również uczestniczy w nabożeństwach, podobnie jak ci, którzy pozostali w Herpt.Powrót Po powrocie do Herpt 5 maja 1945 r. mieszkańcy z trudem rozpoznają swoje domy. Domy są zaniedbane i brudne. Ponadto wiele przedmiotów gospodarstwa domowego zostało zniszczonych i skradzionych przez żołnierzy, współmieszkańców i obcych. W Herpt kościół reformowany jest tak bardzo zniszczony, że nie można go już odbudować. Kościół katolicki jest obecnie remontowany.Kościół Tablica informacyjna została odsłonięta 5 listopada 2023 r. w miejscu kościoła Trudo, który został wysadzony 79 lat wcześniej przez wycofujące się wojska niemieckie. Kościół Trudo był jednym z najstarszych kościołów w Holandii. Od 1148 r. pierwotnie katolicki kościół wyznaczał sylwetkę wioski. Po reformacji stał się protestanckim kościołem Herpt w 1610 roku.

 Die Trudo-Kirche und die Evakuierung der Einheimischen Trudokerk en evacuatie van omwonenden Kościół Trudo i ewakuacja mieszkańców Trudo Church and evacuation of local residents

The monument contains information on both his private life and his military career.

Monument Gaele Visser

Gaele Visser 

Die Gedenkstätte enthält Informationen sowohl über sein Privatleben als auch über seine militärische Laufbahn. Hij ligt begraven op de Canadese Oorlogsbegraafplaats Holten.Het monument bevat informatie over zowel zijn privéleven en militaire loopbaan.

 Gaele Visser  Gaele Visser 

In the early evening of April 8, 1945, a train on its way to Germany pulls into Meppel station. The train consists of several passenger coaches and freight cars. The passengers are mostly German, including several wounded on their way home. On the platform are more German travellers waiting to board the train. Meppel is home to quite a lot of German departments. More recently, police and military departments who are on the run for the allied troops and Organisation Todt made it their home. Organisation Todt is mainly active for the nearby airfield in Havelte. Typhoons of the 83rd and 84th group of the Second Tactical Air Force, stationed at Eindhoven Airport, discover the stationary train and launch an attack. What follows are bombardments and exploding train carriages. The damage is extensive with dozens dead and injured. The victims are buried with military honour in the nearby Wilhelmina park the following day. On 29 November 1945, the bodies are transferred to section M. at the General Cemetery on the Zomerdijk, where fallen Germany soldiers are buried under black-wooden crosses. In February 1951, all Germans buried there are exhumed and reburied at the German military cemetery in Ysselsteyn.

Anneliese Lehrmann

Am frühen Abend des 8. April 1945 hält ein Zug im Bahnhof Meppel. Er ist auf dem Weg nach Deutschland und besteht aus Personen- und Güterwagen. Die Passagiere sind hauptsächlich Deutsche, darunter Verwundete auf dem Weg nach Hause.   Auf dem Bahnsteig warten einige deutsche Heimaturlauber, die einsteigen wollen. In Meppel sind mehrere deutsche Einheiten untergebracht. Einerseits solche, die kürzlich auf der Flucht vor den Alliierten hier eingetroffen sind, vor allem Polizei- und Militäreinheiten und der Organisation Todt, die bereits seit ein paar Jahren hier sind. Letztere sind größtenteils für den nahegelegenen Flugplatz in Havelte, tätig.   Typhoons von der 83. und 84. Gruppe der 2nd Tactical Air Force, stationiert auf dem Flughafen Eindhoven, entdecken den stehenden Zug und greifen an. Unter Beschuss explodieren Waggons. Die Folgen sind verheerend: Dutzende Tote und Verletzte sind zu beklagen. Die Opfer werden am nächsten Tag am Rande des Rosengartens im nahegelegenen Wilhelminapark mit allen militärischen Ehren begraben. Am 29. November 1945 werden die Toten in den Abschnitt M. des örtlichen Friedhofs am Zomerdijk umgebettet. Dort liegen bereits gefallene deutsche Soldaten unter schwarzen Holzkreuzen begraben. Im Februar 1951 werden alle dort bestatteten Toten auf den deutschen Soldatenfriedhof in Ysselsteyn verlegt. &#13;
&#13;
 &#13; In de vroege avond van de achtste april 1945 stopt een trein op het station van Meppel. Een trein op weg naar Duitsland met daarin een aantal wagons voor passagiers en een gedeelte met goederenwagons. De passagiers zijn meest Duits, waaronder een aantal gewonden op weg naar de heimat.  Op het perron staan dan ook al een aantal Duitse verlofgangers klaar om in te stappen. Meppel herbergt nogal wat Duitse “abteilungen”. Enerzijds, onlangs op de vlucht voor de geallieerde troepen neergestreken, vooral politie- en militaire onderdelen maar ook leden van de organisatie Todt. De laatsten grotendeels actief voor het nabijgelegen vliegveld in Havelte.   Typhoons van de 83ste en 84ste groep van de 2nd Tactical Air Force, gelegerd op het vliegveld Eindhoven, ontdekken de stilstaande trein en vallen aan. Er volgen beschietingen en wagons ontploffen. Een gigantische schade is het gevolg. Er zijn tientallen doden en gewonden. De slachtoffers worden de volgende dag al met militaire eer begraven in de grasberm van het Rosarium in het nabijgelegen Wilhelminapark.  De doden worden op 29 november 1945 overgebracht naar vak M. op de Algemene begraafplaats aan de Zomerdijk. Daar liggen al Duitse gesneuvelde militairen onder zwarthouten kruizen. In februari 1951 worden alle daar begraven doden opgegraven en overgebracht naar het Duitse militaire kerkhof in Ysselsteyn.    &#13;
&#13;
 &#13;

 Anneliese Lehrmann Anneliese Lehrmann

On September 21st 1944, this area formed ‘Dropzone K’ (DZ K). The surroundings of Driel at that time mainly consisted out of fields and orchards. At 17:15, around 1000 paratroopers of the 1st Polish Independent Parachute Brigade jumped out of the 73 Dakota-transport planes of the American air force and landed on these fields.

One third of the Polish troops landed two days later, on September 23rd, near Overasselt, just behind the city of Nijmegen. They arrived in Driel on the 24th.

Historical and recent images combined: Polish paratroopers near Overasselt in September 1944 along with a present-day photo of Driel

Major General Sosabowski in full gear before departure from England, near the Dakota’s that would bring the Poles to Driel.

Polish Paratrooper leaves a Dakota during an exercise.

CAAerial photograph Driel from 1944; (1) Catholic church (location of the Information Centre) (2) Boys’ school/Field hospital, (3) Headquarters, (4) Driel ferryPPP

Landing sites – then fields and orchards

On September 21st 1944, this area formed ‘Dropzone K’ (DZ K). The surroundings of Driel at that time mainly consisted out of fields and orchards. At 17:15, around 1000 paratroopers of the 1st Polish Independent Parachute Brigade jumped out of the 73 Dakota-transport planes of the American air force and landed on these fields. Op 21 september 1944 vormde dit gebied ‘Dropzone K’ (DZ K). De omgeving van Driel bestond destijds uit velden en boomgaarden. Hierboven sprongen rond 17:15 ongeveer 1.000 parachutisten van de Poolse 1e Onafhankelijke Parachutistenbrigade uit de 73 Dakota-transportvliegtuigen van de Amerikaanse luchtmacht. Am 21. September 1944 bildete dieses Gebiet die „Dropzone K“ (DZ K). Damals bestand das Gebiet um Driel aus Feldern und Obstplantagen. Um 17:15 Uhr sprangen etwa 1000 Fallschirmjäger der 1. Unabhängigen Polnischen Fallschirmjägerbrigade aus den 73 Dakota-Transportflugzeugen der US-Luftwaffe und landeten auf diesen Feldern. 21 września 1944 r. obszar ten stał się strefą zrzutu K (DZ K). Okolice Driel w tym czasie składały się głównie z pól i sadów. O godzinie 17:15 około 1000 spadochroniarzy z 1 Polskiej Samodzielnej Brygady Spadochronowej wyskoczyło z 73 samolotów transportowych Dakota amerykańskich sił powietrznych i wylądowało na tych polach.

 Landing sites – then fields and orchards Landingsterreinen - destijds velden en boomgaarden Landeplätze – damalige Felder und Obstgärten Miejsca lądowania - pola i sady

Camp Groot Eiland was known for indecent practices. Women and men were tied up in barns, mistreated, robbed, raped and NSB women were examined internally. After six months the camp was closed by order of the Canadians. In February 1946, the bodies of two women suspected by the OD of colluding with the enemy were exhumed on Groot Eiland. Their names were Debora van Es from Spui and Marie Antheunis from the town of Axel. On "Dolle Dinsdag" (Mad Tuesday), September 5, 1944, they had been arrested by the OD and then disappeared without a trace.During the search for his daughter, Marie Antheunis' father distributed pamphlets in the towns of Axel and Zeeuws-Vlaanderen. Time newspaper learned that both women had been killed by strangulation and that the suspected perpetrator Alex Rubens, with the help of Axel mayor van Oeveren, had fled to the United States. An event with a strong hint of a cover-up, which still occupies the people of Axel and the surrounding area.'t Groot Eiland is a beautiful but guilty land...

Drawing internment camp

Debora van Es, 2nd from left

Pamphlet Marie Antheunis 

ID Alex Rubens

Pamphlet Marie Antheunis

Internment camp after liberation

Camp Groot Eiland was known for indecent practices. Women and men were tied up in barns, mistreated, robbed, raped and NSB women were examined internally. After six months the camp was closed by order of the Canadians. In February 1946, the bodies of two women suspected by the OD of colluding with the enemy were exhumed on Groot Eiland. Debora van Es from Spui and Marie Antheunis from Axel. On Dolle Dinsdag (Mad Tuesday), September 5, 1944, they had been arrested by the OD and then disappeared without a trace. During the search for his daughter, Marie Antheunis' father distributed pamphlets in Axel and Zeeuws-Vlaanderen. Time learned that both women had been killed by strangulation and that the suspected perpetrator Alex Rubens, with the help of Axel mayor van Oeveren, had fled to the United States. An event with a strong hint of a cover-up, which still occupies the people of Axel and the surrounding area. 't Groot Eiland is a beautiful but guilty land..... Das Lager Groot Eiland war für ungebührliche Praktiken bekannt. Frauen und Männer wurden in Scheunen gefesselt, misshandelt, ausgeraubt, vergewaltigt und NSB-Frauen (Nationalsozialistische Bewegung der Niederlande) wurden innerlich untersucht. Nach sechs Monaten wurde das Lager auf Anordnung der Kanadier geschlossen.Im Februar 1946 wurden auf Groot Eiland die Leichen von zwei Frauen exhumiert, die von der OD verdächtigt wurden, mit dem Feind zusammenzuarbeiten. Ihre Namen waren Debora van Es aus Spui und Marie Antheunis aus Axel. Am "närrischen Dienstag" (Dolle Dinsdag), dem 5. September 1944, waren sie Orde Dienst verhaftet worden und dann spurlos verschwunden.Auf der Suche nach seiner Tochter verteilte der Vater von Marie Antheunis Flugblätter in den Städten Axel und Zeeuws-Vlaanderen. Die Zeitung Time erfuhr, dass beide Frauen durch Strangulation getötet worden waren und dass der mutmaßliche Täter Alex Rubens mit Hilfe des Bürgermeisters von Axel, van Oeveren, in die Vereinigten Staaten von Amerika geflohen war. Ein Ereignis mit einem starken Hinweis auf eine Vertuschung, das die Menschen in Axel und Umgebung noch immer beschäftigt.'t Groot Eiland ist ein schönes, aber schuldiges Land... Kamp Groot Eiland stond bekend om onheuse praktijken. Vrouwen en mannen die in schuren werden vastgebonden, mishandelt, bestolen, verkracht en NSB-vrouwen die inwendig werden onderzocht. Na een half jaar werd het kamp gesloten op last van de Canadezen.&nbsp;&nbsp;In februari 1946 werden op het Groot Eiland de lichamen opgegraven van twee vrouwen die door de OD werden verdacht van heulen met de vijand. Debora van Es uit Spui en Marie Antheunis uit Axel. Op Dolle dinsdag, 5 september 1944, waren ze opgepakt door de OD en daarna spoorloos verdwenen.&nbsp;&nbsp;Tijdens de zoektocht naar zijn dochter verspreidde de vader van Marie Antheunis pamfletten in Axel en Zeeuws-Vlaanderen. De tijd leerde dat beide vrouwen door verwurging om het leven waren gebracht en dat de vermoedelijke dader Alex Rubens, met hulp van de Axelse burgermeester van Oeveren, naar de Verenigde Staten was gevlucht. Een gebeurtenis met een sterke zweem van een doofpotaffaire, die de mensen uit Axel en omgeving nog altijd bezig houd&nbsp; ‘t Groot Eiland is een mooi maar schuldig land……&nbsp; Obóz 't Groot Eiland był znany z tego, że dochodziło w nim do nieprzyzwoitych praktyk. Kobiety i mężczyźni byli wiązani w stodołach, maltretowani, okradani, gwałceni, a kobiety z NSB były badane wewnętrznie. Po sześciu miesiącach obóz został zamknięty na rozkaz Kanadyjczyków. W lutym 1946 r. na 't Groot Eiland ekshumowano ciała dwóch kobiet podejrzewanych przez OD o współpracę z wrogiem- Debory van Es ze Spui i Marie Antheunis z Axel. W Dolle Dinsdag (Szalony wtorek), 5 września 1944 r., zostały one aresztowane przez OD, a następnie zniknęły bez śladu. Podczas poszukiwań córki ojciec Marie Antheunis rozdawał ulotki w Axel i Zeeuws-Vlaanderen. Magazyn Time ustalił, że obie kobiety zostały zamordowane przez uduszenie, a podejrzany Alex Rubens, z pomocą burmistrza Axel van Oeveren, uciekł do Stanów Zjednoczonych. Wydarzenia te oraz próby ich zatuszowania, wciąż pozostają w pamięci mieszkańców Axel i okolic.

 Interneringskamp na de bevrijding Internment camp after liberation Obóz internowania po wyzwoleniu Internierungslager nach der Befreiung

Established in 1995, the Canada Poland War II Museum is a private enterprise established by Mr. Gilbert van Lanschoot to fulfil the promise made to his father, Maurice, who indebted his life to the Canadian and Polish liberators. The extensive original collections within this small museum include over 70 uniforms, many pieces of original military equipment and weaponry used by Canadian and Polish liberators and German troops who opposed them, including an original Bren-Carrier troop transport. Most of these items are arranged in the main exhibitions in several live-size dioramas, depicting scenes from military life of both sides of the conflict.Apart from original items, a large number of scale models of larger vehicles are on display, likewise arranged in dioramas. The exhibitions illustrate the story of Belgium’s liberation with an impressive number of attractively arranged original objects. Next to the museum there is a spacious tearoom with ornamental stained glass windows depicting coats of arms of Canadian units that took part in the liberation of Belgium.Outside the building there is a picturesque garden. The Canada Poland War II Museum established and run by Van Landschoot Family is a touching example of private memory of the Liberation, attracting visitors from numerous countries

Home to an extensive collection of original uniforms, weapons, artefacts, and scale models, the Canada-Poland War Museum is one of the most interesting private institutions preserving memory of the war and liberation of Belgium.

Established in 1995, the Canada-Poland War Museum is a private enterprise established by Mr. Gilbert van Lanschoot to fulfil the promise made to his father, Maurice, who indebted his life to the Canadian and Polish liberators.

The extensive original collections within this small museum include over 70 uniforms, many pieces of original military equipment and weaponry used by Canadian and Polish liberators and German troops who opposed them, including an original Bren-Carrier troop transport. Most of these items are arranged in the main exhibitions in several live-size dioramas, depicting scenes from military life of both sides of the conflict. Apart from original items, a large number of scale models of larger vehicles are on display, likewise arranged in dioramas. The exhibitions illustrate the story of Belgium’s liberation with an impressive number of attractively arranged original objects.

Next to the museum there is a spacious tearoom with ornamental stained glass windows depicting coats of arms of Canadian units that took part in the liberation of Belgium. Outside the building there is a picturesque garden.

The Canada-Poland War Museum established and run by van Landschoot Family is a touching example of private memory of the Liberation, attracting visitors from numerous countries.

Canada-Poland War Museum

Canada Poland War II Museum

Fondé en 1995, le Canada Poland War II Museum est une entreprise privée créée par M. Gilbert van Lanschoot pour tenir la promesse faite à son père, Maurice, qui devait sa vie aux libérateurs canadiens et polonais. Les vastes collections originales de ce petit musée comprennent plus de 70 uniformes, de nombreuses pièces d’équipement militaire et des armes utilisées par les libérateurs canadiens et polonais ainsi que par les troupes allemandes qui s’y sont opposés, notamment une chenillette d'infanterie originale Bren-Carrier. La plupart de ces objets sont incorporés dans les expositions principales sous forme de dioramas grandeur réelle, illustrant des scènes de la vie militaire des deux côtés du conflit. Outre les pièces originales, un grand nombre de modèles réduits de véhicules de grand gabarit sont disposés en dioramas. Les expositions illustrent l’histoire de la libération de la Belgique avec un nombre impressionnant d’objets originaux ingénieusement disposés. Situé à côté du Musée, un spacieux salon de thé offre aux visiteurs la possibilité d'admirer des vitraux décoratifs représentant les armoiries des unités canadiennes qui ont participé à la libération de la Belgique. À l'extérieur du bâtiment, un jardin pittoresque a été aménagé. Le Canada Poland War II Museum, créé et géré par la famille Van Landschoot, est un exemple touchant de la mémoire privée de la Libération, attirant des visiteurs de nombreux pays. Założone w 1995 roku kanadyjsko-polskie muzeum wojny to prywatna inicjatywa pana Gilberta van Landschoota. Jest ona spełnieniem obietnicy złożonej jego ojcu, Maurice’owi, który zawdzięczał życie kanadyjskim i polskim wyzwolicielom. Obszerne zbiory oryginalnych eksponatów, znajdujące się w tym niewielkim muzeum, obejmują ponad 70 mundurów, wiele elementów oryginalnego sprzętu wojskowego oraz oręża stosowanego przez kanadyjskich i polskich wyzwolicieli, a także ich przeciwników – wojska niemieckie. Można tu także zobaczyć oryginalny wojskowy transporter Bren-Carrier. Większość eksponatów przedstawiona jest na wystawie głównej w postaci rzeczywistej wielkości dioram, przybliżających sceny z wojskowego życia obydwu stron konfliktu. Poza oryginalnymi przedmiotami na ekspozycji znajduje się także wiele modeli w skali, przedstawiających większe pojazdy; podobnie jak pozostałe eksponaty, są one przedstawione na dioramach. Wystawy ilustrują przebieg wyzwolenia Belgii przy pomocy imponującej liczby atrakcyjnie ustawionych oryginalnych przedmiotów. Obok muzeum znajduje się przestronna herbaciarnia z ozdobnymi witrażowymi oknami, na których przedstawione są herby kanadyjskich jednostek biorących udział w wyzwoleniu Belgii. Na zewnątrz natomiast znajduje się malowniczy ogród. Kanadyjsko-polskie muzeum wojny, założone i prowadzone przez rodzinę Landschoot, jest poruszającym przykładem osobistego upamiętnienia czasu wyzwolenia. Przyciąga ono zwiedzających z wielu krajów. Het Canada Poland War II Museum is een particulier museum dat in 1995 werd opgericht door de heer Gilbert van Lanschoot. Daarmee loste hij de belofte aan zijn vader Maurice in, die zijn leven te danken had aan de Canadese en Poolse bevrijders. Tot de omvangrijke collectie van dit kleine museum behoren meer dan 70 uniformen en vele militaire uitrustingen en wapens. Deze werden allemaal gebruikt door de Canadese en Poolse bevrijders en de Duitse troepen waartegen zij vochten. Het museum bezit ook een originele ‘Bren Carrier’, een bepantserd transportvoertuig. Het merendeel van de stukken is in de hoofdtentoonstellingen opgesteld. Levensgrote diorama’s tonen scènes uit het militaire leven aan beide kanten van het conflict.Naast de originele stukken zijn er ook veel schaalmodellen van grotere voertuigen te zien, eveneens opgesteld in diorama’s. De boeiende exposities illustreren het verhaal van de bevrijding van België aan de hand van een indrukwekkend aantal originele voorwerpen. Naast het museum bevindt zich een grote tearoom met decoratieve glas-in-loodramen. Hierop zijn wapenschilden te zien van Canadese eenheden die betrokken waren bij de bevrijding van België.Buiten het gebouw ligt een prachtige tuin. Het Canada Poland War II Museum, dat nog altijd wordt gerund door de familie Van Landschoot, is een aangrijpend voorbeeld van persoonlijke herinneringen aan de bevrijding. Het trekt bezoekers uit vele landen.<iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/VvuGtt89ZHM?showinfo=0"></iframe> Das Canada Poland War II Museum wurde 1995 als private Initiative von Gilbert van Lanschoot gegründet. Er erfüllte damit ein Versprechen an seinen Vater Maurice, der sein Leben den kanadischen und polnischen Befreiern zu verdanken hatte. Die umfangreiche Sammlung des kleinen Museums umfasst über 70 Uniformen sowie zahlreiche militärische Ausrüstungsgegenstände und Waffen, die von den kanadischen und polnischen Befreiern und den gegnerischen deutschen Truppen verwendet wurden, darunter ein original Universal-Carrier-Truppentransporter. Die meisten Objekte sind in der Hauptausstellung in lebensgroßen Dioramen angeordnet, die Szenen aus dem militärischen Leben auf beiden Seiten des Konflikts zeigen. Neben Originalgegenständen sind diverse maßstabsgetreue Modelle größerer Fahrzeuge zu sehen, ebenfalls in Dioramen zusammengestellt. Das Museum veranschaulicht die Geschichte der Befreiung Belgiens mit einer bemerkenswerten Auswahl von authentisch angeordneten Originalobjekten. Neben dem Museum befindet sich ein weitläufiger Teesalon, dessen dekorative Buntglasfenster die Wappen der kanadischen Einheiten zeigen, die an der Befreiung Belgiens beteiligt waren. Auch ein malerischer Garten gehört zur Anlage. Das von der Familie Van Landschoot gegründete und geleitete Canada Poland War II Museum ist ein berührendes Beispiel für das persönliche Gedenken an die Befreiung Belgiens und zieht Besucher aus zahlreichen Ländern an. Fondato nel 1995, il Canada Poland War II Museum è un'impresa privata creata da Gilbert van Lanschoot per mantenere la promessa fatta a suo padre, Maurice, in debito con i liberatori canadesi e polacchi che gli salvarono la vita. Le ricche collezioni originali all'interno di questo piccolo museo comprendono oltre 70 uniformi, molti pezzi di equipaggiamento militare originale e armi usate dai liberatori canadesi e polacchi e dalle truppe tedesche che vi si opponevano, tra cui un veicolo originale da trasporto truppe Bren-Carrier. La maggior parte di questi oggetti sono esposti nelle mostre principali in diversi diorami a grandezza naturale, raffiguranti scene di vita militare di entrambe le parti del conflitto. Oltre ai pezzi originali, sono esposti numerosi modelli in scala di veicoli più grandi, anch'essi allestiti in diorami. Le affascinanti mostre illustrano la storia della liberazione del Belgio con un impressionante numero di oggetti originali esposti. Accanto al museo si trova un'ampia sala da tè con vetrate ornamentali che raffigurano gli stemmi delle unità canadesi che parteciparono alla liberazione del Belgio. All'esterno dell'edificio si trova un pittoresco giardino. Il Canada Poland War II Museum, fondato e gestito dalla famiglia Van Landschoot, è un toccante esempio di memoria privata della Liberazione, che attira visitatori da numerosi paesi. Established in 1995, the Canada Poland War II Museum is a private enterprise established by Mr. Gilbert van Lanschoot to fulfil the promise made to his father, Maurice, who indebted his life to the Canadian and Polish liberators. The extensive original collections within this small museum include over 70 uniforms, many pieces of original military equipment and weaponry used by Canadian and Polish liberators and German troops who opposed them, including an original Bren-Carrier troop transport. Most of these items are arranged in the main exhibitions in several live-size dioramas, depicting scenes from military life of both sides of the conflict.Apart from original items, a large number of scale models of larger vehicles are on display, likewise arranged in dioramas. The exhibitions illustrate the story of Belgium’s liberation with an impressive number of attractively arranged original objects. Next to the museum there is a spacious tearoom with ornamental stained glass windows depicting coats of arms of Canadian units that took part in the liberation of Belgium.Outside the building there is a picturesque garden. The Canada Poland War II Museum established and run by Van Landschoot Family is a touching example of private memory of the Liberation, attracting visitors from numerous countries

 Canada Poland War II Museum Canada Poland War II Museum Canada Poland War II Museum Canada Poland War II Museum Canada Poland War II Museum Canada Poland War II Museum

After the landing of the Polish paratroopers, the German army quickly deployed troops from the east, fearing that the Polish soldiers would advance towards the traffic bridge at Arnhem. To cut them off, the Germans had established a strong defensive position behind the railway embankment of the Arnhem-Nijmegen railway line on the 22nd of September 1944. The soldiers made foxholes, dug themselves in, and waited for the enemy. This assembled group of different units, was called 'Sperrverband Harzer'. They attacked the Polish troops mainly with the help of (heavy) artillery.

Aerial photograph of Driel from 1944: (1) The landing zones (2) Route location, (3) The railway bridge and railway dike

View on the railway bridge and railway embankment where German troops had taken up positions and from where they were firing on the Polish soldiers.

German positions behind the railway embankment take Polish troops under fire

After the landing of the Polish paratroopers, the German army quickly deployed troops from the east, fearing that the Polish soldiers would advance towards the traffic bridge at Arnhem. To cut them off, the Germans had established a strong defensive position behind the railway embankment of the Arnhem-Nijmegen railway line on the 22nd of September 1944. The soldiers made foxholes, dug themselves in, and waited for the enemy. This assembled group of different units, was called 'Sperrverband Harzer'. They attacked the Polish troops mainly with the help of (heavy) artillery. Na de landing van de Poolse parachutisten zetten Duitse bevelhebbers snel troepen in vanuit het oosten, uit angst dat de Poolse soldaten naar de verkeersbrug bij Arnhem zouden oprukken. Om ze de pas af te snijden, hadden de Duitse troepen op 22 september 1944 een sterke defensieve stelling ingericht achter de spoordijk van het traject Arnhem-Nijmegen. De soldaten maakten schuttersputten, groeven zich in, en wachtten op de vijand. Deze inderhaast verzamelde groep van verschillende eenheden, werd 'Sperrverband Harzer' genoemd. Zij bestookten de Poolse troepen met name met behulp van (zware) artillerie. Nach der Landung der polnischen Fallschirmjäger entsandten deutsche Befehlshaber schnell Truppen aus dem Osten, da sie befürchteten, dass die polnischen Soldaten in Richtung der Straßenbrücke bei Arnheim vorrücken würden. Um ihnen den Weg abzuschneiden, hatten die deutschen Truppen am 22. September 1944 hinter dem Bahndamm der Strecke Arnheim-Nimwegen eine starke Verteidigungsstellung eingerichtet. Die Soldaten gruben Schützenlöcher und warteten auf den Feind. Diese hastig zusammengestellte Gruppe verschiedener Einheiten wurde „Sperrverband Harzer“ genannt. Sie nahmen die polnischen Truppen hauptsächlich mit (schwerer) Artillerie unter Beschuss. Po lądowaniu polskich spadochroniarzy armia niemiecka szybko rozmieściła oddziały od wschodu, obawiając się, że polscy żołnierze ruszą w kierunku mostu drogowego w Arnhem. Aby ich odciąć, Niemcy zorganizowali silną pozycję obronną za nasypem kolejowym linii Arnhem-Nijmegen 22 września 1944 roku. Żołnierze zbudowali okopy, zajęli w nich pozycje i czekali na wroga. Ta zebrana grupa różnych jednostek została nazwana "Sperrverband Harzer". Atakowali oni polskie oddziały głównie przy pomocy ciężkiej artylerii.

 German positions behind the railway embankment take Polish troops under fire Duitse stellingen achter de spoordijk nemen Poolse troepen onder vuur Deutsche Stellungen hinter dem Bahndamm nahmen polnische Truppen unter Beschuss Niemieckie siły za nasypem kolejowym ostrzeliwują polskie oddziały

By order of the German occupiers, everyone in Gendt had to leave house and home on 9 October 1944. The residents, mostly residing in air-raid shelters, began a dangerous flight via the Pannerden ferry to unknown occupied territory.Abandoned Gendt became part of the 'No Man's Land', an empty area between the German and Allied lines. It was not until 2 April 1945 that the Allies launched Operation Destroyer, the cleansing of the eastern part of the Over-Betuwe. From June 1945, evacuees could finally return to their badly destroyed and often uninhabitable homes. Churches had also been turned into ruins.An information panel here recalls this difficult period.

Kerk te Gendt in 1945

Gendt in the line of fire

By order of the German occupiers, everyone in Gendt had to leave house and home on 9 October 1944. The residents, mostly residing in air-raid shelters, began a dangerous flight via the Pannerden ferry to unknown occupied territory.Abandoned Gendt became part of the 'No Man's Land', an empty area between the German and Allied lines. It was not until 2 April 1945 that the Allies launched Operation Destroyer, the cleansing of the eastern part of the Over-Betuwe. From June 1945, evacuees could finally return to their badly destroyed and often uninhabitable homes. Churches had also been turned into ruins.An information panel here recalls this difficult period. Auf Befehl der deutschen Besatzer mussten am 9. Oktober 1944 alle Bewohner von Gendt Haus und Hof verlassen. Die Bewohner, die sich zumeist in Luftschutzkellern aufhielten, begaben sich auf eine gefährliche Flucht über die Pannerdener Fähre in unbekanntes, besetztes Gebiet.Das verlassene Gendt wurde Teil des "Niemandslandes", einer leeren Fläche zwischen den deutschen und alliierten Linien. Erst am 2. April 1945 starteten die Alliierten die Operation Zerstörer, die Säuberung des östlichen Teils der Over-Betuwe. Ab Juni 1945 konnten die Evakuierten endlich in ihre stark zerstörten und oft unbewohnbaren Häuser zurückkehren. Auch die Kirchen waren in Trümmer verwandelt worden.Eine Informationstafel erinnert an diese schwierige Zeit. Op bevel van de Duitse bezetter moest op 9 oktober 1944 iedereen in Gendt huis en haard verlaten. De veelal in schuilkelders verblijvende bewoners begonnen een gevaarlijke vlucht via het Pannerdensch Veer naar onbekend bezet gebied.&nbsp;&nbsp;Het verlaten Gendt werd onderdeel van het ‘Niemandsland’, een leeg gebied tussen de Duitse en geallieerde linies. Pas op 2 april 1945 startten de geallieerden Operatie Destroyer, de zuivering van het oostelijke deel van de Over-Betuwe. Vanaf juni 1945 konden de evacués eindelijk terugkeren naar hun zwaar vernielde en vaak onbewoonbaar geworden huizen. Ook de kerken waren in puinhopen veranderd.&nbsp;Een informatiepaneel herinnert aan deze zware periode.&nbsp;

 Gendt in der Schusslinie Gendt in de vuurlinie   Gendt in the line of fire

Opened in 2002 and located at Salford Quays in Greater Manchester, IWM North is one of the five branches of the Imperial War Museum. Its iconic building was designed by renowned architect Daniel Libeskind. The museum comprises different permanent and temporary exhibitions presenting the story of modern war and conflict since 1917.

Andrew Dunn via Wiki Commons 

David McKelvey via flickr

Paul Hermans via WIki Commons 

Imperial War Museum North Manchester

 Otwarte w 2002 roku i położone w Salford Quays w Manchesterze, IMW North jest jednym z pięciu oddziałów Imperialnego Muzeum Wojny. Wyjątkowy budynek został zaprojektowany przez uznanego architekta Daniela Libeskinda. W muzeum można podziwiać zróżnicowane wystawy stałe i czasowe, przedstawiające historię współczesnych konfliktów zbrojnych i wojen od roku 1917. Das IWM North öffnete im Jahr 2002 seine Türen. Es befindet sich in Salford Quays im Ballungsraum Greater Manchester und ist einer von fünf Ablegern des Imperial War Museums. Das imposante Gebäude wurde vom renommierten Architekten Daniel Libeskind entworfen. Im Rahmen von Dauer- und Wechselausstellungen wird im Museum die Geschichte neuzeitlicher Kriege und Konflikte seit 1917 dokumentiert. Une autre branche du musée impérial de la Guerre a ouvert ses portes en 2002 à Manchester, dans le quartier de Salford Quays. Son bâtiment emblématique fut conçu par le célèbre architecte Daniel Libeskind. Le musée comprend plusieurs expositions permanentes et temporaires relatant l’histoire des guerres et des conflits modernes depuis 1917. Aan Salford Quays in de regio Manchester ligt het IWM North. Dit museum werd in 2002 geopend en is een van de vijf musea die deel uitmaken van het Imperial War Museum. Het iconische gebouw is ontworpen door de beroemde architect Daniel Libeskind. Er zijn verschillende permanente en tijdelijke tentoonstellingen te zien over oorlog en conflict sinds 1917. Opened in 2002 and located at Salford Quays in Greater Manchester, IWM North is one of the five branches of the Imperial War Museum. Its iconic building was designed by renowned architect Daniel Libeskind. The museum comprises different permanent and temporary exhibitions presenting the story of modern war and conflict since 1917.

 Imperialne Muzeum Wojny w Manchesterze Imperial War Museum (IWM) North Musée impérial de la Guerre Manchester Imperial War Museum North Manchester Imperial War Museum North Manchester

On 5 October 1944, H. Leijser's farm 'De Hemelse Bongerd' near the dike at Paddepoel was hit by Allied bombs. All the residents, almost the entire Leijser family and the evacuees who had taken shelter here, perished. A total of 24 people. The evacuees were mostly from Elden. They had fled to Huissen during the fighting around the Arnhem bridge in September 1944, with the idea of later moving on to the Pannerden ferry in Doornenburg. After the heavy fighting in Huissen, these people fled further to Angeren and were still overtaken by the war. The memorial plaque at the mass grave lists the names of the 24 war dead.The nearby Exodus Evacuation Monument on the Angerensedijk was unveiled in 2012 and was a collaboration of Historische kring Angeren and the Exodus Committee.

massagraf_angeren1.jpg

Exodus Evacuation Monument and Mass Grave 

On 5 October 1944, H. Leijser's farm 'De Hemelse Bongerd' near the dike at Paddepoel was hit by Allied bombs. All the residents, almost the entire Leijser family and the evacuees who had taken shelter here, perished. A total of 24 people. The evacuees were mostly from Elden. They had fled to Huissen during the fighting around the Arnhem bridge in September 1944, with the idea of later moving on to the Pannerden ferry in Doornenburg. After the heavy fighting in Huissen, these people fled further to Angeren and were still overtaken by the war. The memorial plaque at the mass grave lists the names of the 24 war dead.The nearby Exodus Evacuation Monument on the Angerensedijk was unveiled in 2012 and was a collaboration of Historische kring Angeren and the Exodus Committee. Am 5. Oktober 1944 wurde der Bauernhof "De Hemelse Bongerd" von H. Leijser in der Nähe des Deichs von Paddepoel von alliierten Bomben getroffen. Alle Bewohner, fast die gesamte Familie Leijser und die Evakuierten, die hier Zuflucht gefunden hatten, kamen ums Leben. Insgesamt waren es 24 Menschen. Die Evakuierten stammten hauptsächlich aus Elden. Sie waren während der Kämpfe um die Arnheimer Brücke im September 1944 nach Huissen geflüchtet, um später zur Pannerdenfähre in Doornenburg weiterzuziehen. Nach den schweren Kämpfen in Huissen flohen diese Menschen weiter nach Angeren und wurden noch vom Krieg eingeholt. Die Gedenktafel am Massengrab listet die Namen der 24 Kriegstoten auf. Das nahe gelegene Exodus-Evakuierungsdenkmal am Angerensedijk wurde 2012 in Zusammenarbeit mit dem Historischen Ring Angeren und dem Exodus-Komitee enthüllt. Op 5 oktober 1944 werd de boerderij 'De Hemelse Bongerd' van H. Leijser bij de dijk aan de Paddepoel door geallieerde bommen getroffen. Alle bewoners, bijna de gehele familie Leijser en de evacués die hier onderdak hadden gevonden, kwamen om. In totaal 24 personen.De evacués waren veelal afkomstig uit Elden. Ze waren tijdens de gevechten rondom de Arnhemse brug in september 1944 naar Huissen gevlucht, met het idee later door te gaan naar het Pannerdense veer in Doornenburg. Na de hevige gevechten in Huissen vluchtten deze mensen verder naar Angeren en werden nog door de oorlog ingehaald.&nbsp;&nbsp;Op de gedenkplaat bij het massagraf staan de namen van de 24 oorlogsslachtoffers.Het nabij gelegen Exodus Evacuatiemonument op de Angerensedijk werd in 2012 onthuld en was een samenwerking van Historische kring Angeren&nbsp;en het Exoduscomité.&nbsp;

 Exodus-Evakuierungsdenkmal und Massengrab  Exodus Evacuatiemonument en Massagraf  Exodus Evacuation Monument and Mass Grave 

In 1941, the construction of the large German ammunition depot named Lützow commenced. The forests of Hoog Soeren were chosen due to their secluded and elevated position on the Veluwe. The trees concealed the depot, and it was close to a station, Halte Assel, for quick ammunition transport. The ammunition depot belonged to the largest category for a while, known as 'Heeres Munitions Lager'. In 1944, the ammunition depot was given the codename Mia, which was used alongside the name Lützow. The 'Sperrgebiet' (restricted area for the surrounding residents) around it covered an area of ​​350 hectares.The ammunition was stored in over 270 semi-buried storage areas. Each depot was constructed of wooden poles with asbestos plates around them, covered with a metal plate with sand on top. Most depots measured six by six meters, and each depot stored 100 to 300 tons of ammunition.As the Canadians approached Apeldoorn in April 1945, the Germans attempted to transport much of the ammunition away and prepared the remaining ammunition for destruction. On April 16 at eight o'clock in the evening, the residents of Hoog Soeren were ordered to leave the village because all ammunition would be blown up. The residents hastily gathered their belongings, opened all windows and doors, and left. Explosions were heard throughout the night. In the morning of April 17, the residents returned. Men working in the ammunition complex had sabotaged the destruction of the ammunition as much as possible, resulting in not everything being blown up. The damage to the village was limited to broken windows and blown-off roof tiles. Fortunately, there were no casualties.Later that day, the Canadians came to inspect the ammunition depot. They found a scene of devastation. Remnants of ammunition and packaging were scattered everywhere. In the months following the liberation, efforts were made to clear the minefields and ammunition. They destroyed ammunition almost daily in various explosive pits, sometimes utilizing German prisoners of war. In the forests of Hoog Soeren, near Kruisjesdal, stands a memorial monument. What happened here? On April 12 and 13, 1945, sixteen resistance fighters were executed in an empty ammunition bunker. Just a few days before the liberation of Apeldoorn on April 17. They were shot by the Germans without any form of trial. After the liberation, forest workers discovered the victims' bodies in late May 1945.Since 1998, efforts have been made to clear the remaining ammunition in the forests of Hoog Soeren. By 2020, 400 hectares had been cleared, 80 hectares of heath had been stripped, 1.3 million items had been found, and 350 tons of scrap metal had been removed.

German prisoners of war are clearing up an ammunition depot.

beeld_7_munitiedepot_01_ga-019019.jpeg

Canadian officers from the Royal Canadian Artillery and the 48th Highlanders in Hoog Soeren.

beeld_6_hoog_soeren_canadese-officieren_rca_en_48th_h.jpg

A German mine is ready to serve as a detonator for a storage bunker. Why the mine did not explode is unclear. It may have been forgotten in haste or sabotaged.

beeld_5_tellermine_ligt_gereed_om_munitie_te_ploffen_hoog_soeren.png

The ammunition depot near Hoog Soeren

In 1941, the construction of the large German ammunition depot named Lützow commenced. The forests of Hoog Soeren were chosen due to their secluded and elevated position on the Veluwe. The trees concealed the depot, and it was close to a station, Halte Assel, for quick ammunition transport. The ammunition depot belonged to the largest category for a while, known as 'Heeres Munitions Lager'. In 1944, the ammunition depot was given the codename Mia, which was used alongside the name Lützow. The 'Sperrgebiet' (restricted area for the surrounding residents) around it covered an area of ​​350 hectares.The ammunition was stored in over 270 semi-buried storage areas. Each depot was constructed of wooden poles with asbestos plates around them, covered with a metal plate with sand on top. Most depots measured six by six meters, and each depot stored 100 to 300 tons of ammunition.As the Canadians approached Apeldoorn in April 1945, the Germans attempted to transport much of the ammunition away and prepared the remaining ammunition for destruction. On April 16 at eight o'clock in the evening, the residents of Hoog Soeren were ordered to leave the village because all ammunition would be blown up. The residents hastily gathered their belongings, opened all windows and doors, and left. Explosions were heard throughout the night. In the morning of April 17, the residents returned. Men working in the ammunition complex had sabotaged the destruction of the ammunition as much as possible, resulting in not everything being blown up. The damage to the village was limited to broken windows and blown-off roof tiles. Fortunately, there were no casualties.Later that day, the Canadians came to inspect the ammunition depot. They found a scene of devastation. Remnants of ammunition and packaging were scattered everywhere. In the months following the liberation, efforts were made to clear the minefields and ammunition. They destroyed ammunition almost daily in various explosive pits, sometimes utilizing German prisoners of war. In the forests of Hoog Soeren, near Kruisjesdal, stands a memorial monument. What happened here? On April 12 and 13, 1945, sixteen resistance fighters were executed in an empty ammunition bunker. Just a few days before the liberation of Apeldoorn on April 17. They were shot by the Germans without any form of trial. After the liberation, forest workers discovered the victims' bodies in late May 1945.Since 1998, efforts have been made to clear the remaining ammunition in the forests of Hoog Soeren. By 2020, 400 hectares had been cleared, 80 hectares of heath had been stripped, 1.3 million items had been found, and 350 tons of scrap metal had been removed. Im Jahr 1941 begannen die Deutschen mit dem Bau des großen Munitionslagers namens Lützow. Die Wälder von Hoog Soeren wurden aufgrund ihrer abgelegenen und erhöhten Lage auf der Veluwe ausgewählt. Die Bäume verbargen das Depot, und es lag in der Nähe eines Bahnhofs, der Halte Assel, für einen schnellen Munitionstransport. Das Munitionslager gehörte für eine Weile zur größten Kategorie, bekannt als 'Heeres Munitions Lager'. Im Jahr 1944 erhielt das Munitionslager den Codenamen Mia, der neben dem Namen Lützow verwendet wurde. Das 'Sperrgebiet' (eingeschränktes Gebiet für die umliegenden Bewohner) umfasste eine Fläche von 350 Hektar.Die Munition wurde in über 270 halb eingegrabenen Lagerstätten gelagert. Jedes Depot bestand aus Holzpfosten mit Asbestplatten drumherum, bedeckt mit einer Metallplatte und Sand obendrauf. Die meisten Depots maßen sechs mal sechs Meter und in jedem Depot wurden 100 bis 300 Tonnen Munition gelagert.Als die Kanadier im April 1945 Apeldoorn näherten, versuchten die Deutschen, einen Großteil der Munition abzutransportieren und bereiteten die verbleibende Munition zur Zerstörung vor. Am 16. April um acht Uhr abends wurden die Bewohner von Hoog Soeren angewiesen, das Dorf zu verlassen, weil alle Munition gesprengt werden sollte. Die Bewohner sammelten hastig ihre Sachen, öffneten alle Fenster und Türen und verließen das Dorf. Die Explosionen waren die ganze Nacht zu hören. Am Morgen des 17. April kehrten die Bewohner zurück. Männer, die im Munitionskomplex arbeiteten, hatten die Zerstörung der Munition so weit wie möglich sabotiert, so dass nicht alles gesprengt wurde. Der Schaden im Dorf beschränkte sich auf zerbrochene Fenster und weggeblasene Dachziegel. Glücklicherweise gab es keine Opfer.Später an diesem Tag kamen die Kanadier, um das Munitionslager zu inspizieren. Sie fanden eine Szene der Verwüstung vor. Überreste von Munition und Verpackungen lagen überall verstreut. In den Monaten nach der Befreiung wurden Anstrengungen unternommen, um die Minenfelder und Munition zu räumen. Sie zerstörten fast täglich Munition in verschiedenen Explosionsgruben, manchmal unter Einsatz deutscher Kriegsgefangener.In den Wäldern von Hoog Soeren, in der Nähe von Kruisjesdal, steht ein Gedenkdenkmal. Was ist hier passiert? Am 12. und 13. April 1945 wurden sechzehn Widerstandskämpfer in einem leeren Munitionsbunker hingerichtet. Nur wenige Tage vor der Befreiung von Apeldoorn am 17. April. Sie wurden von den Deutschen ohne jegliche Form eines Prozesses erschossen. Nach der Befreiung entdeckten Waldarbeiter die Leichen der Opfer Ende Mai 1945. Seit 1998 werden Anstrengungen unternommen, um die verbleibende Munition in den Wäldern von Hoog Soeren zu räumen. Bis 2020 wurden 400 Hektar geräumt, 80 Hektar Heide wurden freigelegt, 1,3 Millionen Gegenstände wurden gefunden und 350 Tonnen Schrott wurden entfernt. In 1941 wordt gestart met het aanleggen van het grote Duits munitiedepot genaamd Lützow. De bossen van Hoog Soeren is een gunstige plek vanwege de afgelegen en hoger gelegen positie op de Veluwe. De bomen maskeren het depot en het ligt dichtbij een station, Halte Assel, om de munitie snel af te kunnen voeren. Het munitiedepot behoorde een tijdje tot de grootste categorie, ‘Heeres Munitions Lager’. In 1944 krijgt het munitiedepot de codenaam Mia, dat naast de naam Lützow wordt gebruikt. Het ‘Sperrgebiet’ (verboden gebied voor de omwonenden) eromheen heeft een oppervlakte van 350 hectare.De munitie wordt opgeslagen in ruim 270 half ingegraven opslagplaatsen. Elk depot is gemaakt van houten palen met rondom asbestplaten, afgedekt met een metalen plaat met zand erop. De meeste depots hebben een afmeting van zes bij zes meter en in elk depot ligt 100 tot 300 ton munitie opgeslagen.Als de Canadezen in april 1945 Apeldoorn naderen, proberen de Duitsers nog veel munitie af te voeren en maken de resterende munitie gereed om te vernietigen. Op 16 april om acht uur ‘s avonds krijgen de bewoners van Hoog Soeren opdracht het dorp te verlaten, omdat alle munitie zou worden opgeblazen. De bewoners pakken haastig wat spullen, zetten alle ramen en deuren open en vertrekken. De hele nacht zijn de explosies waargenomen. In de ochtend van 17 april keren de bewoners terug. Mannen die in het munitiecomplex werken, hebben de vernietiging van de munitie zo veel mogelijk gesaboteerd waardoor niet alles is opgeblazen. De schade in het dorp is beperkt gebleven tot kapotte ramen en weggeblazen dakpannen. Slachtoffers zijn gelukkig niet gevallen.Al snel die dag komen de Canadezen een kijkje nemen bij het munitiedepot. Ze treffen een ravage aan. Overal liggen resten van munitie en verpakkingen. In de maanden na de bevrijding wordt hard gewerkt om de mijnenvelden en munitie op te ruimen. In diverse springputten vernietigen zij bijna dagelijks munitie. Daarbij worden ook Duitse krijgsgevangenen ingezet.In de bossen van Hoog Soeren staat bij het Kruisjesdal een herdenkingsmonument. Wat is hier gebeurd? Op 12 en 13 april 1945 zijn hier zestien verzetsmensen in een lege munitiebunker gefusilleerd. Slechts een paar dagen voor de bevrijding van Apeldoorn op 17 april. Zij zijn door de Duitsers zonder enige vorm van proces doodgeschoten. Na de bevrijding vinden bosarbeiders eind mei 1945 de lichamen van de slachtoffers. Vanaf 1998 is gestart met het opruimen van de resterende munitie in de bossen van Hoog Soeren. In 2020 is 400 hectare gesaneerd, 80 hectare heide afgeplagd, zijn er 1,3 miljoen artikelen gevonden en is 350 ton schroot afgevoerd.

 Das Munitionsdepot in der Nähe von Hoog Soeren Het munitiedepot bij Hoog Soeren The ammunition depot near Hoog Soeren

The Hidden Village is an initiative of Edouard Henri von Baumhauer, alias 'De Boem', and the couple Dionisius and Cornelia Bakker from Nunspeet, using the aliases 'Opa Bakker' and 'Tante Cor'. Since June 1943, the underground village has been a hiding place for stranded Allied pilots and people fleeing from persecution due to the Jewish persecution, resistance, or forced labor. The number of inhabitants of The Hidden Village varies, but usually ranges between eighty and a hundred people. Some notable residents include Herman Löwenberg, a five-year-old boy who arrives alone at the camp, Lenie Duyzend, a schoolmate of Anne Frank, the Russian soldier Kuzma, the German deserter Peter, and the American pilot James Wilson.For a year and a half, the Pas-Op Camp remains undiscovered by the German occupiers or collaborators. This is achieved through assistance from the resistance and thanks to the local population's silence. Strict security measures are enforced in The Hidden Village, as the risk of discovery is significant with so many people. Supplies are delivered at night to designated locations, and every trace in the forest is erased. Food is buried in deep holes to keep it safe and cool. Mushrooms are picked in the forest for consumption. There is no hunger in the camp.Daily life in the huts is tough, but made more bearable by organizing activities. Reading, cabaret performances, and teaching children take place. Sunday is a special day when people dress more neatly despite the challenges of cold and dampness, and often Opa Bakker, Tante Cor, or other resistance members bring something tasty. Each hut also receives a name.In the last year of the war, tragedy strikes. On October 29, 1944, the village is discovered by chance. Two men from the Landstorm are in the woods looking for game when they suddenly hear the sound of chopping wood. Landstorm Nederland is a military organization under the command of the SS officer Rauter. The Landstormers become suspicious and investigate, catching a boy fetching water. They believe they have found a camp full of terrorists, so they decide to get extra help from De Paasheuvel, the former campsite where the Germans are stationed.With the extra time, most of the people in hiding manage to escape, but eight Jews are arrested and imprisoned in the cellar of De Paasheuvel. In the cellar, one Jewish woman dies, and her husband is executed outside De Paasheuvel. The remaining six Jews are forced to walk to The Hidden Village, where they are also executed. Among them is a six-year-old boy. In 1994, a monument was erected on Tongerenseweg in Vierhouten to commemorate this massacre.The impressive story of The Hidden Village has been documented by Aart Visser in the book "Het Verscholen Dorp: verzet en onderduikers op de Veluwe" ("The Hidden Village: Resistance and Hiding in the Veluwe"). After the war, some huts of The Hidden Village were reconstructed as a tribute to the courageous people who sought refuge there.

Het verscholen dorp

The Hidden Village in Vierhouten

The Hidden Village is an initiative of Edouard Henri von Baumhauer, alias 'De Boem', and the couple Dionisius and Cornelia Bakker from Nunspeet, using the aliases 'Opa Bakker' and 'Tante Cor'. Since June 1943, the underground village has been a hiding place for stranded Allied pilots and people fleeing from persecution due to the Jewish persecution, resistance, or forced labor. The number of inhabitants of The Hidden Village varies, but usually ranges between eighty and a hundred people. Some notable residents include Herman Löwenberg, a five-year-old boy who arrives alone at the camp, Lenie Duyzend, a schoolmate of Anne Frank, the Russian soldier Kuzma, the German deserter Peter, and the American pilot James Wilson.For a year and a half, the Pas-Op Camp remains undiscovered by the German occupiers or collaborators. This is achieved through assistance from the resistance and thanks to the local population's silence. Strict security measures are enforced in The Hidden Village, as the risk of discovery is significant with so many people. Supplies are delivered at night to designated locations, and every trace in the forest is erased. Food is buried in deep holes to keep it safe and cool. Mushrooms are picked in the forest for consumption. There is no hunger in the camp.Daily life in the huts is tough, but made more bearable by organizing activities. Reading, cabaret performances, and teaching children take place. Sunday is a special day when people dress more neatly despite the challenges of cold and dampness, and often Opa Bakker, Tante Cor, or other resistance members bring something tasty. Each hut also receives a name.In the last year of the war, tragedy strikes. On October 29, 1944, the village is discovered by chance. Two men from the Landstorm are in the woods looking for game when they suddenly hear the sound of chopping wood. Landstorm Nederland is a military organization under the command of the SS officer Rauter. The Landstormers become suspicious and investigate, catching a boy fetching water. They believe they have found a camp full of terrorists, so they decide to get extra help from De Paasheuvel, the former campsite where the Germans are stationed.With the extra time, most of the people in hiding manage to escape, but eight Jews are arrested and imprisoned in the cellar of De Paasheuvel. In the cellar, one Jewish woman dies, and her husband is executed outside De Paasheuvel. The remaining six Jews are forced to walk to The Hidden Village, where they are also executed. Among them is a six-year-old boy. In 1994, a monument was erected on Tongerenseweg in Vierhouten to commemorate this massacre.The impressive story of The Hidden Village has been documented by Aart Visser in the book "Het Verscholen Dorp: verzet en onderduikers op de Veluwe" ("The Hidden Village: Resistance and Hiding in the Veluwe"). After the war, some huts of The Hidden Village were reconstructed as a tribute to the courageous people who sought refuge there. Das Verscholen Dorf ist eine Initiative von Edouard Henri von Baumhauer, Alias 'De Boem', und dem Ehepaar Dionisius und Cornelia Bakker aus Nunspeet, mit den Decknamen 'Opa Bakker' und 'Tante Cor'. Seit Juni 1943 ist das unterirdische Dorf ein Zufluchtsort für gestrandete alliierte Piloten und Menschen, die aufgrund der Judenverfolgung, des Widerstands oder der Zwangsarbeit fliehen müssen. Die Anzahl der Bewohner des Verscholen Dorfs variiert, liegt aber normalerweise zwischen achtzig und hundert Personen. Einige bemerkenswerte Bewohner sind Herman Löwenberg, ein fünfjähriger Junge, der alleine im Lager ankommt, Lenie Duyzend, eine Schulfreundin von Anne Frank, der russische Soldat Kusma, der deutsche Deserteur Peter und der amerikanische Pilot James Wilson.Ein Jahr und acht Monate lang bleibt das Pas-Op-Lager unentdeckt, sowohl von den deutschen Besatzern als auch von Kollaborateuren. Dies wird durch die Hilfe des Widerstands und dank des Schweigens der lokalen Bevölkerung erreicht. Im Verscholen Dorf gelten strenge Sicherheitsmaßnahmen, da die Gefahr der Entdeckung mit so vielen Menschen groß ist. Die Versorgung erfolgt nachts an vereinbarten Orten, und jede Spur im Wald wird verwischt. Lebensmittel werden in tiefen Löchern vergraben, um sie sicher und kühl zu lagern. Pilze werden im Wald zum Verzehr gesammelt. Im Lager herrscht kein Hunger.Das tägliche Leben in den Hütten ist hart, wird aber durch die Organisation von Aktivitäten erträglicher gemacht. Es wird gelesen, Kabarettvorführungen finden statt und Kinder werden unterrichtet. Der Sonntag ist ein besonderer Tag, an dem sich die Menschen trotz der Herausforderungen von Kälte und Feuchtigkeit ordentlicher kleiden, und oft bringen Opa Bakker, Tante Cor oder andere Mitglieder des Widerstands etwas Leckeres mit. Jede Hütte erhält auch einen Namen.Im letzten Kriegsjahr schlägt das Schicksal zu. Am 29. Oktober 1944 wird das Dorf zufällig entdeckt. Zwei Männer von der Landstorm sind im Wald auf der Suche nach Wild, als sie plötzlich das Geräusch von Holzhacken hören. Die Landstorm Nederland ist eine militärische Organisation unter dem Kommando des SS-Offiziers Rauter. Die Landstürmer werden misstrauisch und untersuchen, fangen einen Jungen, der Wasser holt. Sie glauben, ein Lager voller Terroristen gefunden zu haben, und beschließen, zusätzliche Hilfe von De Paasheuvel, dem ehemaligen Lagerplatz, wo die Deutschen stationiert sind, zu holen.Mit der zusätzlichen Zeit gelingt es den meisten Menschen in Versteck, zu entkommen, aber acht Juden werden verhaftet und im Keller von De Paasheuvel eingesperrt. Im Keller stirbt eine jüdische Frau, und ihr Mann wird vor De Paasheuvel hingerichtet. Die verbleibenden sechs Juden werden gezwungen, zum Verscholen Dorf zu laufen, wo sie ebenfalls hingerichtet werden. Darunter ist auch ein sechsjähriger Junge. Im Jahr 1994 wurde an der Tongerenseweg in Vierhouten ein Denkmal errichtet, um dieses Massaker zu gedenken. Die beeindruckende Geschichte des Verscholen Dorfs wurde von Aart Visser in dem Buch "Het Verscholen Dorp: verzet en onderduikers op de Veluwe" dokumentiert ("Das versteckte Dorf: Widerstand und Untergetauchte auf der Veluwe"). Nach dem Krieg wurden einige Hütten des Verscholen Dorfs als Hommage an die mutigen Menschen, die dort Schutz suchten, rekonstruiert.&nbsp; Het Verscholen Dorp is een initiatief van Edouard Henri von Baumhauer, schuilnaam ‘De Boem’, en het echtpaar Dionisius&nbsp; en Cornelia Bakker uit Nunspeet, met als schuilnamen ‘Opa Bakker’ en ‘Tante Cor’. Het ondergrondse dorp is vanaf juni 1943 een schuilplek voor gestrande geallieerde piloten en mensen die vanwege de jodenvervolging, het verzet of de gedwongen arbeidsinzet moeten vluchten. Het aantal bewoners van Het Verscholen Dorp varieert, maar schommelt meestal tussen de tachtig en honderd mensen. Enkele opmerkelijke bewoners zijn Herman Löwenberg, een vijfjarige jongen die alleen in het kamp aankomt, Lenie Duyzend, een schoolgenootje van Anne Frank, de Russische soldaat Koezma, de Duitse deserteur Peter en de Amerikaanse piloot James Wilson.Gedurende anderhalf jaar wordt het Pas-Op-kamp niet ontdekt door de Duitse bezetter of collaborateurs. Dit lukt vanwege de hulp vanuit het verzet en dankzij de lokale bevolking die zwijgt. Er heersten strikte veiligheidsmaatregelen in het Verscholen Dorp, want met zoveel mensen is de kans op ontdekking groot. Bevoorrading vindt 's nachts plaats op afgesproken locaties en elk spoor in het bos wordt uitgewist. Voedsel werd in diepe gaten begraven, zodat het hier veilig en koel lag opgeslagen. In het bos worden paddestoelen geplukt om te eten. Er wordt geen honger geleden in het kamp.Het dagelijks leven in de hutten is zwaar, maar het wordt dragelijker gemaakt door het organiseren van activiteiten. Er wordt gelezen, cabaretvoorstellingen gegeven en lesgegeven aan kinderen. De zondag is een speciale dag, dan kleden de mensen zich netter ondanks de uitdagingen van kou en vocht en vaak brengen Opa Bakker, Tante Cor of andere verzetsleden iets lekkers. Ook krijgt elke hut een naam. In het laatste oorlogsjaar slaat het noodlot toe. Op 29 oktober 1944 wordt het dorp per toeval ontdekt. Twee mannen van de Landstorm zijn in de bossen op zoek naar wild als ze opeens het geluid van houthakken horen. Landstorm Nederland is een militaire organisatie onder bevel van de SS’er Rauter. De Landstormers vertrouwen het niet en gaan op onderzoek uit waarna ze een jongen betrappen die water haalt. Ze denken een kamp vol terroristen te hebben gevonden, dus ze besluiten om extra hulp te halen bij De Paasheuvel, het Voormalig Kamphuis, waar de Duitsers een onderkomen hebben.Door de extra tijd lukt het de meeste onderduikers om te vluchten, maar acht joden worden opgepakt en gevangengezet in de kelder van De Paasheuvel. In de kelder overlijdt één joodse vrouw, haar man wordt buiten bij de Paasheuvel gefusilleerd. De overige zes Joden worden gedwongen naar Het Verscholen Dorp te lopen waar ze ook zijn geëxecuteerd. Onder hen ook een zesjarige jongen. In 1994 is aan de Tongerenseweg in Vierhouten een monument opgericht ter herinnering aan deze fusillade.Het indrukwekkende verhaal van Het Verscholen Dorp is door Aart Visser vastgelegd in het boek Het Verscholen Dorp: verzet en onderduikers op de Veluwe. Na de oorlog zijn enkele hutten van Het Verscholen Dorp gereconstrueerd als een eerbetoon aan de moedige mensen die daar hun toevlucht zochten.

 Das Versteckte Dorf in Vierhouten Het Verscholen Dorp in Vierhouten The Hidden Village in Vierhouten

On the morning of April 13, 1945, the Hastings and Prince Edward Regiment passed the position of the 48th Highlanders and took over the axis of advance of the 1st Canadian Infantry Division towards the Apeldoorns Canal, while the Royal Canadian Regiment continued to advance on the south side. Further south, the 3rd Canadian Infantry Brigade advanced. During the advance, the Hasty Ps would sporadically encounter resistance from the German 953rd and 952nd Grenadier Regiments of the 361st Volksgrenadier Division.C Company was tasked with taking the intersection with the Rijksstraatweg, codenamed 'DAVIS', from the Twello train station with flamethrower Bren carriers. Lieutenant Johnston led a patrol and was to reconnoiter the forest west of the intersection. With a section, he was able to enter the forest unnoticed and carried out a surprise attack. Ten German defenders were killed, sixteen were captured, and around fifty were dispersed. For this action, as well as his exemplary leadership during previous battles in Italy, Johnston was awarded the Military Cross.During the advance towards Teuge, tanks fired indiscriminately at possible hidden German defensive positions. Around 11:00, the vanguard arrived in Teuge, and the next objective was to capture the bridge over the Grote Wetering. This was achieved around 13:15, but the advance stalled thereafter. The vanguard came under artillery and machine gun fire. Several casualties were incurred, and Captain B.E. Caw of the 1st Hussars was killed. The defense was fierce, as indicated by a message from the Hasty Ps to the headquarters of the 1st Brigade: "Resistance stiff. Four anti-tank guns, enemy fighting well, our attack going in at 15:15." It turned out to be a German defensive line with cannons and trenches manned by several hundred German soldiers.After a radio conversation with the brigade commander, Renison formulated a new plan: a company, supported by artillery and a troop of tanks, would capture two intersections: LUMOND (Woudweg - Holthoevensestraat) and LIBERATOR (Rijksstraatweg - Holthoevenseweg). A platoon commander maneuvered his platoon near the LIBERATOR junction. Corporal William Ross, section number four of C Company, was tasked with taking control of an area with three houses, supported by covering fire from Sergeant Enns's tank. Enns advanced his tank but was destroyed by an 88mm gun. Corporal Ross took the initiative and continued the attack with his section under fire. He cleared the area, killing or wounding eight Germans. This allowed the rest of C Company to advance. Ross was later awarded the Bronze Cross for this action. At the assault on LUMOND and LIBERATOR, at least three, possibly more, German 88mm guns were destroyed, nearly a hundred Germans were killed, and a few hundred were captured. According to their logbook, they had instilled considerable fear in the Germans in this area: "we had put the fear of the Lord into the Hun in this area."The plan for the evening was to continue the advance towards the Broeksbrug in North Apeldoorn.&nbsp;

The temporary Hastings and Prince Edward Regiment cemetery in Teuge, at Rijksstraatweg 229.

beeld_1_noodbegraafplaats_in_teuge.jpg

An old map depicting the advance towards the intersections west of Teuge.

beeld_4_opmars_naar_liberator_en_lumond.png

An old map depicting the advance towards the DAVIS intersection.

beeld_2_een_oude_kaart_met_de_opmars_naar_het_kruispunt_davis.png

The liberation battles at Twello and Teuge

On the morning of April 13, 1945, the Hastings and Prince Edward Regiment passed the position of the 48th Highlanders and took over the axis of advance of the 1st Canadian Infantry Division towards the Apeldoorns Canal, while the Royal Canadian Regiment continued to advance on the south side. Further south, the 3rd Canadian Infantry Brigade advanced. During the advance, the Hasty Ps would sporadically encounter resistance from the German 953rd and 952nd Grenadier Regiments of the 361st Volksgrenadier Division.C Company was tasked with taking the intersection with the Rijksstraatweg, codenamed 'DAVIS', from the Twello train station with flamethrower Bren carriers. Lieutenant Johnston led a patrol and was to reconnoiter the forest west of the intersection. With a section, he was able to enter the forest unnoticed and carried out a surprise attack. Ten German defenders were killed, sixteen were captured, and around fifty were dispersed. For this action, as well as his exemplary leadership during previous battles in Italy, Johnston was awarded the Military Cross.During the advance towards Teuge, tanks fired indiscriminately at possible hidden German defensive positions. Around 11:00, the vanguard arrived in Teuge, and the next objective was to capture the bridge over the Grote Wetering. This was achieved around 13:15, but the advance stalled thereafter. The vanguard came under artillery and machine gun fire. Several casualties were incurred, and Captain B.E. Caw of the 1st Hussars was killed. The defense was fierce, as indicated by a message from the Hasty Ps to the headquarters of the 1st Brigade: "Resistance stiff. Four anti-tank guns, enemy fighting well, our attack going in at 15:15." It turned out to be a German defensive line with cannons and trenches manned by several hundred German soldiers.After a radio conversation with the brigade commander, Renison formulated a new plan: a company, supported by artillery and a troop of tanks, would capture two intersections: LUMOND (Woudweg - Holthoevensestraat) and LIBERATOR (Rijksstraatweg - Holthoevenseweg). A platoon commander maneuvered his platoon near the LIBERATOR junction. Corporal William Ross, section number four of C Company, was tasked with taking control of an area with three houses, supported by covering fire from Sergeant Enns's tank. Enns advanced his tank but was destroyed by an 88mm gun. Corporal Ross took the initiative and continued the attack with his section under fire. He cleared the area, killing or wounding eight Germans. This allowed the rest of C Company to advance. Ross was later awarded the Bronze Cross for this action. At the assault on LUMOND and LIBERATOR, at least three, possibly more, German 88mm guns were destroyed, nearly a hundred Germans were killed, and a few hundred were captured. According to their logbook, they had instilled considerable fear in the Germans in this area: "we had put the fear of the Lord into the Hun in this area."The plan for the evening was to continue the advance towards the Broeksbrug in North Apeldoorn.&nbsp; Am Morgen des 13. April 1945 passierte das Hastings and Prince Edward Regiment die Position der 48th Highlanders und übernahm die Vormarschachse der 1. kanadischen Infanteriedivision in Richtung des Apeldoorn-Kanals, während das Royal Canadian Regiment auf der Südseite weiter vorrückte. Weiter südlich rückte die 3. kanadische Infanteriebrigade vor. Während des Vormarsches stießen die Hasty Ps sporadisch auf Widerstand von den deutschen 953. und 952. Grenadierregimentern der 361. Volksgrenadierdivision.Die C-Kompanie wurde beauftragt, mit Flammenwerfer-Bren-Trägern vom Bahnhof Twello aus den Kreuzungspunkt mit der Rijksstraatweg unter dem Decknamen "DAVIS" einzunehmen. Leutnant Johnston führte eine Patrouille an und sollte den Wald westlich der Kreuzung erkunden. Mit einer Sektion gelang es ihm, unbemerkt in den Wald einzudringen, und führte einen Überraschungsangriff durch. Zehn deutsche Verteidiger wurden getötet, sechzehn wurden gefangen genommen, und rund fünfzig wurden vertrieben. Für diese Aktion, sowie für seine vorbildliche Führung während früherer Schlachten in Italien, wurde Johnston mit dem Military Cross ausgezeichnet.Während des Vormarsches in Richtung Teuge schossen Panzer wahllos auf mögliche verborgene deutsche Verteidigungsstellungen. Gegen 11:00 Uhr erreichte die Vorhut Teuge, und das nächste Ziel war die Eroberung der Brücke über den Grote Wetering. Dies wurde gegen 13:15 Uhr erreicht, aber der Vormarsch stockte danach. Die Vorhut geriet unter Artillerie- und Maschinengewehrfeuer. Mehrere Verwundete wurden verzeichnet, und Hauptmann B.E. Caw von den 1st Hussars wurde getötet. Die Verteidigung war heftig, wie durch eine Nachricht der Hasty Ps an das Hauptquartier der 1. Brigade angegeben: "Resistance stiff. Four anti-tank guns, enemy fighting well, our attack going in at 15:15." Es stellte sich heraus, dass es sich um eine deutsche Verteidigungslinie mit Kanonen und Gräben handelte, die von mehreren hundert deutschen Soldaten besetzt war.Nach einem Funkgespräch mit dem Brigadekommandanten formuliert Renison einen neuen Plan: Eine Kompanie, unterstützt von Artillerie und einer Truppe Panzer, sollte zwei Kreuzungen erobern: LUMOND (Woudweg - Holthoevensestraat) und LIBERATOR (Rijksstraatweg - Holthoevenseweg). Ein Zugführer manövrierte seinen Zug in der Nähe der LIBERATOR-Kreuzung. Korporal William Ross, Abschnitt Nummer vier der C-Kompanie, wurde beauftragt, die Kontrolle über ein Gebiet mit drei Häusern zu übernehmen, unterstützt durch Deckungsfeuer vom Panzer des Sergeants Enns. Enns fuhr seinen Panzer vor, wurde aber von einer 88mm-Kanone zerstört. Korporal Ross ergriff die Initiative und setzte den Angriff mit seinem Zug unter Feuer fort. Er räumte das Gebiet, tötete oder verwundete acht Deutsche. Dadurch konnte der Rest der C-Kompanie vorrücken. Ross wurde später für diese Aktion mit dem Bronze Cross ausgezeichnet. Bei dem Angriff auf LUMOND und LIBERATOR wurden mindestens drei, möglicherweise mehr, deutsche 88mm-Kanonen zerstört, fast hundert Deutsche wurden getötet, und einige hundert wurden gefangen genommen. Laut ihrem Logbuch hatten sie den Deutschen in diesem Bereich erhebliche Angst eingejagt: "we had put the fear of the Lord into the Hun in this area."Der Plan für den Abend sah vor, den Vormarsch zur Broeksbrug in Nord-Apeldoorn fortzusetzen.&nbsp; Het Hastings and Prince Edward Regiment passeerde op de ochtend van 13 april 1945 de positie van de 48th Highlanders en namen die as van de opmars van de 1e Canadese Infanterie Divisie naar het Apeldoorns kanaal over, terwijl het Royal Canadian Regiment aan de zuidkant verder oprukte. Verder naar het zuiden rukte de 3rd Canadian Infantry Brigade op. Tijdens de opmars zouden de Hasty P's sporadisch weerstand tegenkomen van het Duitse 953e en 952e Grenadierregiment van de 361e Volksgrenadierdivisie.C-compagnie kreeg de opdracht om met vlammenwerper brencarriers, vanaf het treinstation van Twello het kruispunt met de Rijksstraatweg in te nemen met codenaam ‘DAVIS’. Luitenant Johnston was commandant van een patrouille en moest het bos ten westen van het kruispunt verkennen. Met een sectie kon hij het bos onopgemerkt binnentreden en voerde een verrassingsaanval uit. Van de Duitse verdedigers sneuvelden er tien, zestien werden gevangengenomen en een stuk of vijftig werden verdreven. Voor deze actie en ook zijn voorbeeldige leiderschap tijdens voorgaande gevechten in Italië werd Johnston onderscheiden met de Military Cross.Gedurende de opmars naar Teuge schoten de tanks op goed geluk op mogelijke verschuilde Duitse verdedigingsstellingen. Rond 11:00 kwam de voerhoede aan in Teuge, het volgende doel was de brug over de Grote Wetering veroveren. Dat lukt rond 13:15, maar de opmars stagneerde na dit punt. De voorhoede kwam onder artillerie- en (machine)geweervuur. Er vielen een aantal gewonden en kapitein B.E. Caw van de 1st Hussars sneuvelde. De verdediging was fel, bleek uit een bericht van de Hasty P's naar het hoofdkwartier van de 1e Brigade: Resistance stiff. Four anti-tank guns, enemy fighting well, our attack going in at 15:15. Het bleek een verdedigingslinie van de Duitsers met kanonnen en loopgraven bestaande uit een paar honderd Duitse militairen.Renison had na een radiogesprek met de brigadecommandant een nieuw plan geformeerd, het plan was om met een compagnie ondersteund door artillerie en een troop tanks twee kruispunten te veroveren: LUMOND (Woudweg - Holthoevensestraat) en LIBERATOR (Rijksstraatweg – Holthoevenseweg). Een pelotonscommandant manoeuvreerde zijn peloton nabij de kruising LIBERATOR. Korporaal William Ross, sectie nummer vier van C-compagnie, kreeg de opdracht om een gebied met drie huizen in te nemen, ondersteund met dekkingsvuur van de tank van sergeant Enns. Enns reed zijn tank voorwaarts maar werd vernietigd door een 88mm kanon. Korporaal Ross hernam het initiatief en zette de aanval met zijn sectie onder vuur voort. Hij zuiverde het gebied en hierbij dode of verwonde hij acht Duitsers. Hierdoor kon de rest van de C-compagnie oprukken. Ross werd voor deze actie later onderscheiden met het Bronzen Kruis. Bij de aanval op LUMOND en LIBERATOR werden zeker drie, mogelijk meer, Duitse 88mm kanonnen vernietigd, sneuvelden bijna honderd Duitsers en werden er een paar honderd gevangengenomen. Volgens hun logboek blijkt dat ze de Duitsers (ook wel hun genoemd) flink angst ‘ingeboezemd’ hadden: “we had put the fear of the Lord into the Hun in this area”.Het plan voor de avond was om de opmars te vervolgen naar de Broeksbrug in Noord-Apeldoorn.

 Die Befreiungsschlachten bei Twello und Teuge De bevrijdingsgevechten bij Twello en Teuge The liberation battles at Twello and Teuge

This bridge played a crucial role in the execution of Operation Market Garden. The ground offensive of the British XXXth Corps began here on September 17 1944. In the vanguard, the Irish Guards entered the Netherlands, under the command of Lieutenant Colonel J.O.E. Vandeleur.Those same Irish Guards had captured this bridge during a surprise attack on September 10. From that moment, the bridge was named after the commander of the unit that had carried out this feat. It was called Joe's Bridge.Over the following days, the bridge came under attack from the German side. During the fighting, besides military losses, there were also civilian casualties.Tourist information Luikersteenweg at Barrierspark, Lommel. GPS code: 51° 14' 20.94"N 5° 22' 43.32"O

 Joe's Bridge

This bridge played a crucial role in the execution of Operation Market Garden. The ground offensive of the British XXXth Corps began here on September 17 1944. In the vanguard, the Irish Guards entered the Netherlands, under the command of Lieutenant Colonel J.O.E. Vandeleur.Those same Irish Guards had captured this bridge during a surprise attack on September 10. From that moment, the bridge was named after the commander of the unit that had carried out this feat. It was called Joe's Bridge.Over the following days, the bridge came under attack from the German side. During the fighting, besides military losses, there were also civilian casualties.Tourist information Luikersteenweg at Barrierspark, Lommel. GPS code: 51° 14' 20.94"N 5° 22' 43.32"O Diese Brücke spielte eine entscheidende Rolle bei der Durchführung von Operation Market Garden. Von hier aus begann am 17. September 1944 die Bodenoffensive des 30. Britischen Korps. In der Vorhut rückten die Irish Guards unter Befehl von Lieutenant Colonel J.O.E. Vandeleur in die Niederlande ein.Dieselben Irish Guards hatten diese Brücke schon am 10. September bei einem Überraschungsangriff erobert. Von diesem Moment an wurde die Brücke nach dem Namen des Kommandeurs der Einheit benannt, die dieses Husarenstück ausgeführt hatte. Sie bekam den Namen: Joe’s Bridge.Die Brücke war in den Tagen danach die Zielscheibe von Angriffen der Deutschen. Bei den Gefechten waren neben Soldaten auch zivile Opfer zu beklagen.Touristische Informationen Luikersteenweg in Barrierspark, Lommel. GPS Kode: 51° 14' 20.94"N 5° 22' 43.32"O Deze brug speelde een cruciale rol bij de uitvoering van Operatie Market Garden. Vanaf hier startte op 17 september 1944 het grondoffensief van het Britse XXXe legerkorps. In de voorhoede trokken de Irish Guards onder bevel van luitenant-kolonel J.O.E. Vandeleur Nederland binnen. Diezelfde Irish Guards hadden deze brug al op 10 september via een verrassingsaanval veroverd. Vanaf dat moment werd de brug vernoemd naar de commandant van de eenheid die dat huzarenstukje had uitgevoerd. De naam werd: Joe’s Bridge.&nbsp;De brug was in de dagen erna het doelwit van aanvallen van Duitse kant. Bij die gevechten waren naast militairen ook burgerslachtoffers te betreuren.Toeristische informatie Luikersteenweg in Barrierspark, Lommel.GPS code: 51° 14' 20.94"N 5° 22' 43.32"O

 Joe's Bridge 100. Joe's Bridge Joe's Bridge

Many inhabitants of the Over-Betuwe fled in 1944 by crossing the Rhine over an emergency pontoon at Doornenburg to the still occupied north. Most of them were only able to return home months later.The monument was designed by Renée van Leusden and unveiled in 2001.Along with the unveiling, the book 'Bevrijdingsbloesem' was presented, in which Cissie Plattel Berben collected stories of evacuees.

de_vlucht.jpg

The flight

Many inhabitants of the Over-Betuwe fled in 1944 by crossing the Rhine over an emergency pontoon at Doornenburg to the still occupied north. Most of them were only able to return home months later.The monument was designed by Renée van Leusden and unveiled in 2001.Along with the unveiling, the book 'Bevrijdingsbloesem' was presented, in which Cissie Plattel Berben collected stories of evacuees. Viele Bewohner der Over-Betuwe flohen 1944 über einen Notponton bei Doornenburg über den Rhein in den noch besetzten Norden. Die meisten von ihnen konnten erst Monate später in ihre Heimat zurück kehren. Das Denkmal wurde von Renée van Leusden entworfen und im Jahr 2001 enthüllt.Anlässlich der Enthüllung wurde das Buch "Bevrijdingsbloesem" vorgestellt. Darin hat Cissie Plattel Berben Geschichten von Evakuierten gesammelt. Veel inwoners van de Over-Betuwe zijn in 1944 gevlucht door in Doornenburg over een noodponton de Rijn over te steken naar het nog bezette noorden.&nbsp;De meesten konden pas maanden later naar huis terugkeren.Het monument is ontworpen door Renée van Leusden en onthuld in 2001.&nbsp;&nbsp;Tegelijk met de onthulling werd het boek 'Bevrijdingsbloesem' gepresenteerd. Daarin heeft Cissie Plattel Berben verhalen gebundeld van evacués.&nbsp;

 Die Flucht De Vlucht  The flight

In WW2, dozens military aircraft crashed in the Peel. The Peel Marsh was an uninhabited area. In January-March 1945, the Allies conducted many bombing raids on the Ruhr Area and Lower Rhine. On the 7th of February 1945, the eve of the Rhineland Offensive, Kleve and Goch were targeted, among others.On the 7th of February 1945, when the Peel was already liberated, two Halifax bombers with French crews crashed close together a few minutes after each other. One plane exploded in the air, the other one crashed.The remains of two crewmembers of the last plane still rest in the Peel at the site of the crash. In 1946, a memorial cross of bogwood from the Peel was erected at the site. Over fifty years, the cross disappeared after land clearance in the area. In 2002, a memorial was erected in De Groote Peel National Park for all the flight crews of WW2 who lost their lives in the Peel. The crashes of both Halifax bombers on the 7th of February 1945 are symbolic of all the plane crashes in the Peel during WW2.

A cross in the Peel

In der Peel-Region sind im Zweiten Weltkrieg Dutzende Militärflugzeuge abgestürzt. Der Peel war ein unbewohnbarer Sumpf. Die Alliierten flogen von Januar bis März 1945 zahlreiche Bombenangriffe auf das Ruhrgebiet und den Niederrhein.Am 7. Februar 1945, dem Vorabend der Rheinlandoffensive, waren u.a. Kleve und Goch das Ziel.Am 7. Februar 1945, als die Peel-Region bereits befreit war, stürzten nur wenige Minuten nacheinander zwei Halifaxbomber mit französischer Besatzung ab. Das eine Flugzeug explodierte in der Luft, das andere stürzte ab.Die sterblichen Überreste von zwei Besatzungsmitgliedern des zweiten Flugzeugs ruhen noch stets im Boden des Peel an der Stelle, wo sie abgestürzt sind. 1946 wurde an dieser Stelle ein Erinnerungskreuz aus Kienholz aus dem Peel errichtet. Das Kreuz verschwand im Laufe der fünfziger Jahre nach der Urbarmachung des Gebiets. 2002 wurde im Nationalpark De Groote Peel ein Denkmal für alle Flugzeug-Besatzungsmitglieder errichtet, die im Zweiten Weltkrieg ihr Leben im Peel gelassen haben. Der Absturz der beiden Halifaxbomber am 7. Februar 1945 steht symbolisch für alle Flugzeugabstürze im Peel im Zweiten Weltkrieg. In de Peel zijn in WOII tientallen militaire vliegtuigen gecrasht. Het Peelmoeras was een onbewoond gebied. De geallieerden voerden in januari tot maart 1945 veel bombardementen uit op het Ruhrgebied en de Nederrijn. Op 7 februari 1945, de vooravond van het Rijnlandoffensief, waren o.a. Kleve en Goch doelwit.Op 7 februari 1945, toen de Peel al bevrijd was, crashten enkele minuten na en vlak bij elkaar twee Halifax bommenwerpers met Franse bemanningen. Het ene vliegtuig ontplofte in de lucht en het andere stortte neer.De stoffelijke resten van twee bemanningsleden van het laatste vliegtuig rusten nog steeds in de Peelbodem op de plaats van het neerstorten. In 1946 is op die plaats een herdenkingskruis geplaatst gemaakt van Kienhout uit de Peel. Het kruis verdween in de loop van de jaren vijftig na ontginning van het gebied. In 2002 is een herdenkingsmonument geplaatst voor alle vliegtuigbemanningsleden die in WOII in de Peel het leven hebben gelaten in Nationaal Park De Groote Peel. De crashes van de beide Halifax bommenwerpers op 7 februari 1945 staan symbool voor alle vliegtuigcrashes in de Peel in WOII.

 “Ein Kreuz im Peel” “Een kruis in de Peel”

In 1941, when for the first time, Leni Moors and her niece see escaped French prisoners-of-war from Germany, they little realise they themselves will help the resistance in Herkenbosch and its surroundings for years. She organises shelter for the prisoners-of-war and arranges clothing and food. A short time later, she takes them to the bakery behind the Venhof Farm.&#13;
Right from the start, the owner, farmer Simons helps by offering the escapees temporary shelter and food. And also Pie Beckers, head of the local underground with the pseudonym Bakker and who speaks a little French, gets involved, as well as chaplain Verscharen, Jan Haman and some others.&#13;
During the entire war, prisoners-of-war and others who escaped from trains and camps trickle across the border. They simply follow the Iron Rhine to the west, the railway line from the German Ruhr to Antwerp. They know if they walk far enough, they will eventually reach Dutch territory.&#13;
As a result, a network of people arises in and around Herkenbosch, who take huge risks with their lives, sending people safely onwards. The Moors family post office also plays an important role, as Marie Moors kept a sharp eye out for letters to Nazi sympathisers and monitored phone calls when Germans came from Ommen.&#13;
The fact that are also many collaborators and Nazi sympathisers in the area, made the work extremely risky. Still, about 250 people manage to escape the region.&#13;
After the war, several resistance fighters from the village receive the Resistance Memorial Cross for their heroic deeds and some are even awarded the French Croix de Guerre.&#13;
&#13;
 &#13;

Help for escaped prisoners of war

Als Leni Moors 1941 mit ihrer Cousine erstmals – aus Deutschland geflohene – französische Kriegsgefangene sieht, weiß sie noch nicht, dass sie jahrelang in der Widerstandsbewegung von Herkenbosch und Umgebung mitarbeiten wird. Sie hilft den Kriegsgefangenen mit einem Unterschlupf sowie Kleidung und Lebensmitteln. Kurze Zeit später bringt sie die Männer in einem abgelegenen Backhaus des Bauernhofs Venhof unter.&#13;
Dessen Eigentümer, Bauer Simons, hilft von Anfang an mit, den Entflohenen vorübergehend ein Dach über dem Kopf und Essen zu bieten. Und auch Pie Beckers, der ein bisschen Französisch spricht und für alle Entflohenen die Verantwortung übernimmt, ist daran beteiligt ebenso wie Kaplan Verscharen, Jan Hamans und noch einige andere.&#13;
Den ganzen Krieg über kommen einzelne Kriegsgefangene und andere, die aus Zügen und Lagern entkommen sind, über die Grenze. Sie folgen einfach dem „Eisernen Rhein“ nach Westen, der Bahnlinie vom Ruhrgebiet in den Hafen von Antwerpen. Sie wissen, dass sie – wenn sie nur weit genug laufen – letztlich niederländisches Hoheitsgebiet erreichen müssen.&#13;
Auf diese Weise entsteht in und rund um Herkenbosch ein Netzwerk, dessen Mitglieder unter Gefahr für das eigene Leben Flüchtlinge sicher ausschleusen. Das Postamt der Familie Moors spielt dabei ebenfalls eine wesentliche Rolle, da dort die Postsendungen der niederländischen nationalsozialistischen Partei und Telefongespräche über die Deutschen aus Ommen eingehen, und so bekommt Marie Moors einiges mit.&#13;
Da es in der Gegend viele Kollaborateure und Mitglieder der niederländischen nationalsozialistischen Partei NSB gab, war die Arbeit äußerst riskant. Dennoch konnten etwa 250 Menschen über diese Region entkommen.&#13;
Nach dem Krieg erhielten verschiedene Mitglieder der Widerstandsgruppe aus dem Dorf das „Verzetsherdenkingskruis“ (Widerstandsverdienstkreuz) für ihre heldenhaften Taten; einigen wurde sogar das französische Kriegskreuz „Croix de Guerre“ verliehen.&#13;
&#13;
 &#13; Als Leni Moors in 1941 samen met haar nichtje voor het eerst -uit Duitsland ontsnapte- Franse krijgsgevangenen ziet, weet ze nog niet dat ze zelf jarenlang zal meehelpen in het verzet van Herkenbosch en omstreken. Ze helpt de krijgsgevangenen aan een schuilplaats en kleding en voedsel. Korte tijd later brengt ze deze mensen onder in het achteraf gelegen bakkershuisje van Boerderij Venhof.&#13;
Eigenaar boer Simons helpt vanaf het begin af aan mee om deze ontsnapten tijdelijk onderdak en eten te bieden. En ook Pie Beckers, die een beetje Frans spreekt en lokaal duikhoofd is onder de schuilnaam Bakker, raakt erbij betrokken, net als kapelaan Verscharen, Jan Hamans en nog enkele anderen.&#13;
De gehele oorlog blijven er krijgsgevangenen en andere ontsnapten uit treinen en kampen over de grens druppelen. Ze volgen simpelweg de IJzeren Rijn naar het westen, de spoorweg vanuit het Duitse Roergebied naar de haven in Antwerpen. Ze weten dat als ze maar ver genoeg doorlopen ze uiteindelijk op Nederlands grondgebied terecht moeten komen.&#13;
Zo ontstaat er in en rond Herkenbosch een netwerk waarbij met groot gevaar voor eigen leven, mensen veilig worden weggesluisd. Het postkantoor van de familie Moors speelt daarin eveneens een belangrijke rol, omdat daar Marie Moors de post van NSB’ers in de gaten hield en telefoongesprekken als er Duitsers uit Ommen kwamen.&#13;
Dat de streek ook veel collaborateurs en NSB’ers kende, maakte het werk uiterst riskant. Toch weten ongeveer 250 mensen via deze regio te ontsnappen.&#13;
Na de oorlog ontvangen verschillende verzetslieden uit het dorp het Verzetsherdenkingskruis voor hun heldhaftige daden en sommigen ontvangen zelfs het Franse Croix de Guerre.&#13;
&#13;
 &#13;

 „Hilfe für entkommene Kriegsgefangene” ‘Hulp aan ontsnapte krijgsgevangenen’

Jung was imprisoned in several concentration camps and prisons, from which he was discharged or managed to escape, including at Wenizza, Dniepropetrowsk, Dubno, Ratipol, and Brual-Rhede Lager III. He fled and entered the Netherlands at Nieuweschans. After many wanderings, he went into hiding in the Schar, with the Johannes Kuiper family. Here he stayed for nine weeks and met Brother Akkerman from Sintjohannesga.&nbsp;He left with Akkerman when his host was arrested in Drenthe. On 8 April 1945, the Haskerland group of the Dutch Domestic Armed Forces was mobilised. Jung revealed himself as a courageous resistance fighter, always volunteering to do the toughest and most dangerous work.&nbsp;On Sunday 15 April 1945, he volunteered for a reconnaissance mission for the Canadian army, which was advancing towards the bridge at Scharsterbrug. Jung left on his bicycle, but when that became too dangerous, he decided to continue on foot. Every now and then, he took cover in the so-called one-man holes on the roadside. In a hole that was half closed, Jung was unable to find enough cover, resulting in him being shot dead by the occupying forces.&nbsp;With the help of two Canadian soldiers, Akkerman removed Jung's remains under enemy fire. He was buried in the N.H. cemetery in Sintjohannesga on 18 April 1945. Jung was reburied at Loenen National Field of Honour. In Rotsterhaule, a road is named after Richard Jung.&nbsp;Unveiling&nbsp; The monument was unveiled on 15 April 1946. The memorial is a gift from the people of Sintjohannesga and surrounding areas.

Picture of Richard Jung

Cemetery Sintjohannesga - 

Richard Jung 

Jung war in verschiedenen Konzentrationslagern und Gefängnissen inhaftiert, aus denen er entlassen wurde oder denen er entkommen konnte, unter anderem in Wenizza, Dniepropetrowsk, Dubno, Ratipol und Brual-Rhede Lager III. Er floh und ging in die Niederlande nach Nieuweschans. Nach langem Umherirren versteckte er sich in Schar bei der Familie Johannes Kuiper. Hier blieb er neun Wochen lang und lernte Broer Akkerman aus Sintjohannesga kennen.&nbsp;Als sein Gastgeber in Drenthe verhaftet wurde, ging er mit Akkerman fort. Am 8. April 1945 wurde die Gruppe Haskerland der Niederländischen Inlandsstreitkräfte mobilisiert. Jung entpuppt sich als mutiger Widerstandskämpfer, der sich immer freiwillig zu den härtesten und gefährlichsten Aufgaben meldet.&nbsp;Am Sonntag, dem 15. April 1945, meldete er sich freiwillig für einen Aufklärungseinsatz im Dienste der kanadischen Armee, die auf die Brücke in Scharsterbrug vorrückte. Jung fuhr mit dem Fahrrad vor, aber als das zu gefährlich wurde, beschloss er, zu Fuß weiterzugehen. Ab und zu ging er in den so genannten Ein-Mann-Löchern am Straßenrand in Deckung. In einem zur Hälfte aufgefüllten Loch konnte Jung nicht genügend Deckung finden, so dass er von den Besatzern erschossen wurde.&nbsp;&nbsp;Akkerman holte Jungs sterbliche Überreste unter feindlichem Beschuss mit Hilfe von zwei kanadischen Soldaten weg. Am 18. April 1945 wurde er auf dem N.H. Friedhof in Sintjohannesga beigesetzt. Jung wurde später umgebettet auf das Nationale Ehrenfeld Loenen. In Rotsterhaule wurde eine Straße nach Richard Jung benannt.&nbsp;Enthüllung&nbsp;Das Mahnmal wurde am 15. April 1946 enthüllt. Das Denkmal ist ein Geschenk der Bevölkerung von Sintjohannesga und Umgebung. Jung zat opgesloten in diverse concentratiekampen en gevangenissen, waaruit hij ontslagen werd of wist te ontsnappen, onder andere te Wenizza, Dnjepropetrowsk, Dubno, Ratipol en Brual-Rhede Lager III. Hij vluchtte en kwam bij Nieuweschans Nederland binnen. Na veel omzwervingen dook hij onder in het Schar, bij de familie Johannes Kuiper. Hier verbleef hij negen weken en ontmoette hij Broer Akkerman uit Sintjohannesga.&nbsp;Met Akkerman is hij weggegaan toen zijn gastheer in Drenthe werd gearresteerd. Op 8 april 1945 werd de groep Haskerland van de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten gemobiliseerd. Jung ontpopte zich als een moedig verzetsman, die steeds vrijwillig het zwaarste en gevaarlijkste werk wilde doen.&nbsp;Op zondag 15 april 1945 bood hij zich aan voor een verkenningstocht ten dienste van het Canadese leger, dat in de richting van de brug in Scharsterbrug oprukte. Jung ging op de fiets vooruit, maar toen dat te gevaarlijk werd, besloot hij te voet verder te gaan. Zo nu en dan zocht hij dekking in de zogenaamde eenmansgaten in de berm van de weg. In een gat dat voor de helft was dichtgegooid, heeft Jung geen dekking genoeg kunnen vinden, met als gevolg dat hij door de bezetter werd doodgeschoten.&nbsp;Akkerman heeft onder vijandelijk vuur met de hulp van twee Canadese soldaten het stoffelijk overschot van Jung weggehaald. Op 18 april 1945 werd hij begraven op de N.H. begraafplaats te Sintjohannesga. Jung is herbegraven op Nationaal Ereveld Loenen. In Rotsterhaule is een weg naar Richard Jung vernoemd.&nbsp;OnthullingHet monument is onthuld op 15 april 1946. Het gedenkteken is een geschenk van de bevolking van Sintjohannesga en omstreken.

 Richard Jung Richard Jung 

The liberation of Kessel occurred during the fighting in central and northern Limburg between Overloon and Meijel: the Peel Region.There was fierce fighting between the Allies and the Germans. From the Peel, the Allies advanced towards the River Meuse. A few days before liberation, on the evening of the 11th of November, the Kessel ferry capsized. Seven Belfeld inhabitants and six German soldiers were drowned during the perilous crossing. On the 17th of November 1944, the Germans blew up the church tower with explosives, collapsing it onto the nave of the church. By six o'clock, Keverberg Castle was packed with explosives but the attempt to blow it up failed.Soon after, the castle was set on fire. On the 19th of November, British liberators entered the village unopposed from the direction of Helden.

A day never to be forgotten

Die Befreiung von Kessel erfolgte im Zuge der Kämpfe in Midden- und Noord-Limburg, genauer zwischen Overloon und Meijel in der Peel-Region.Dort lieferten sich die Alliierten und die Deutschen erbitterte Gefechte. Von der Peel-Region aus rückten die Alliierten Richtung Maas vor. Einige Tage vor der Befreiung, in den Abendstunden des 11. November, kenterte die Kesseler Fähre auf der Maas. Sieben Einwohner von Belfeld und sechs deutsche Soldaten ertranken während einer von vornherein zum Scheitern verurteilten Überfahrt.Am 17. November 1944 wurde der Kirchturm von den deutschen Besatzern gesprengt und stürzte auf das Kirchenschiff. Gegen sechs Uhr trugen die Deutschen kistenweise Dynamit in die Burg De Keverberg, aber der Versuch, sie zu sprengen, schlug fehl.Daraufhin wurde die Burg in Brand gesteckt. Am 19. November zogen die britischen Befreier ohne Gegenwehr in das Dorf ein. De bevrijding van Kessel vond plaats tijdens de gevechten in Midden- en Noord-Limburg tussen Overloon en Meijel: de Peelstreek.Daar woedden, vanaf hevige gevechten tussen de Geallieerden en de Duitsers. Vanuit de Peel rukten de Geallieerden op naar de Maas. Enige dagen voor de bevrijding kapseisde in de avonduren van de 11de november het&nbsp;veerpont&nbsp;van Kessel op de Maas. Zeven Belfeldenaren en zes Duitse soldaten verdronken tijdens deze levensgevaarlijke overtocht.Op 17 november 1944 werd de kerktoren met springstof opgeblazen door de Duitse bezetter en stortte op het schip van de kerk. Tegen zes uur werd Kasteel De Keverberg volgestouwd met&nbsp;springstof, maar pogingen om het kasteel&nbsp;te laten ontploffen mislukten. Vlak daarop werd de burcht in brand gestoken.Op 19 november kwamen de Britse bevrijders vanuit de richting Helden het dorp binnen zonder tegenstand.

 Ein Tag, den man nie vergisst Een dag om nooit te vergeten

The Lancaster ED737, commanded by Sergeant John Binnie, is part of the No. 467 Squadron (RAAF). According to the operation’s record books, at least one aircraft encountered problems with its communication equipment during the bombing. During the flight to Cologne, the Lancaster ED737 is hit by a German night fighter. The aircraft loses altitude and explodes in the air. A large number of crew members do not survive the crash. The debris causes considerable damage in and around the village of Oberkrüchten, resulting in multiple civilian casualties.&#13;
After the war in 1946, the British intelligence service carried out an investigation into an assistant customs officer who was stationed in Oberkrüchten at the time. It becomes clear that Arthur Smith, the co-pilot of the aircraft, initially survived the crash and was found injured next to a ditch by the German official. During interrogations, it appears that the accused was traveling by bicycle to combat illegal border traffic when the aircraft caught on fire. According to various eyewitnesses he told the co-pilot to put his hands up. When Smith did not respond fast enough, he beat him with the butt of his rifle. A police officer who arrived at the scene a little later, called a doctor to examine the co-pilot. Smith was then transported by Luftwaffe ambulance to the Mönchengladbach hospital where he died.&#13;
&#13;
 &#13;

Lancaster-Bomber.jpg

The crash of Lancaster ED737 

The Lancaster ED737, commanded by Sergeant John Binnie, is part of the No. 467 Squadron (RAAF). According to the operation’s record books, at least one aircraft encountered problems with its communication equipment during the bombing. During the flight to Cologne, the Lancaster ED737 is hit by a German night fighter. The aircraft loses altitude and explodes in the air. A large number of crew members do not survive the crash. The debris causes considerable damage in and around the village of Oberkrüchten, resulting in multiple civilian casualties.&#13;
After the war in 1946, the British intelligence service carried out an investigation into an assistant customs officer who was stationed in Oberkrüchten at the time. It becomes clear that Arthur Smith, the co-pilot of the aircraft, initially survived the crash and was found injured next to a ditch by the German official. During interrogations, it appears that the accused was traveling by bicycle to combat illegal border traffic when the aircraft caught on fire. According to various eyewitnesses he told the co-pilot to put his hands up. When Smith did not respond fast enough, he beat him with the butt of his rifle. A police officer who arrived at the scene a little later, called a doctor to examine the co-pilot. Smith was then transported by Luftwaffe ambulance to the Mönchengladbach hospital where he died.&#13;
&#13;
 &#13; Die Lancaster ED737 unter der Leitung von Sergeant John Binnie ist Teil des Geschwaders „No. 467 Squadron“ (RAAF). Den operation record books zufolge hat mindestens ein Flugzeug während des Bombenangriffs Probleme mit den Kommunikationsgeräten. Auf dem Flug nach Köln wird die Lancaster ED737 von einem deutschen Nachtjäger getroffen. Das Flugzeug verliert an Höhe und explodiert noch in der Luft. Ein Großteil der Besatzung überlebt den Absturz nicht.&#13;
Die Bruchstücke verursachen schwere Schäden in dem Dorf Oberkrüchten und im Umland; mehrere Zivilisten werden getötet.&#13;
 &#13;
Nach dem Krieg, im Jahr 1946, leitet der britische Nachrichtendienst Ermittlungen gegen einen Hilfszöllner ein, der zu jener Zeit in Oberkrüchten stationiert war. Die Untersuchung ergibt, dass Arthur Smith, der Copilot des Flugzeugs, den Absturz zunächst überlebt hatte und von dem deutschen Hilfszöllner verwundet in einem Graben gefunden wurde. Bei Befragungen stellt sich zudem heraus, dass der Beschuldigte auf dem Fahrrad unterwegs war, um gegen den illegalen Grenzverkehr vorzugehen, als das Flugzeug brennend abstürzte. Verschiedenen Augenzeugen zufolge befahl er dem Copiloten, die Hände zu heben. Als Arthur Smith das nicht schnell genug tat, schlug der Deutsche ihn mit dem Kolben seines Gewehrs. Ein Polizeibeamter, der später an dem Ort eintraf, holte einen Arzt hinzu, der den Copiloten untersuchte. Der Verwundete wurde schließlich mit einem Krankenwagen der Luftwaffe zum Fliegerhorst Mönchengladbach gebracht, wo er jedoch seinen Verletzungen erlag.&#13;
 &#13;
&#13;
 &#13; De Lancaster ED737 onder leiding van sergeant John Binnie maakt deel uit van het No. 467 Squadron (RAAF). Volgens de operation record books blijkt dat er tenminste één toestel tijdens het bombarderen problemen ondervindt met de communicatieapparatuur. Tijdens de vlucht naar Keulen wordt de Lancaster ED737 geraakt door een Duitse nachtjager. Het toestel verliest hoogte en explodeert in de lucht. Een groot deel van de bemanning overleeft de crash niet.&#13;
De brokstukken zorgen voor flinke schade in en rondom het dorp Oberkrüchten waarbij meerdere burgerslachtoffers vallen.&#13;
Na de oorlog in 1946 wordt er door de Britse inlichtingendienst een onderzoek uitgevoerd naar een assistent douanebeambte die destijds in Oberkrüchten gestationeerd was. Er wordt duidelijk dat Arthur Smith, de copiloot van het toestel de crash in eerste instantie overleefd heeft en gewond naast de greppel wordt gevonden door een Duitse beambte. Tijdens ondervragingen blijkt dat de beschuldigde op de fiets onderweg was om illegaal grensverkeer tegen te gaan toen het vliegtuig brandend neerstortte. Volgens diverse ooggetuigen heeft hij de copiloot verteld dat hij zijn handen omhoog moest doen. Toen hij dit niet snel genoeg deed heeft hij Smith geslagen met de kolf van zijn geweer. Door een politiebeambte die later op de locatie arriveerde is vervolgens een arts gehaald die de copiloot onderzocht geeft. Daarna is hij met een Luftwaffe-ambulance afgevoerd naar het Fliegerhorst van Münchengladbach waar hij alsnog overleden is.&#13;
&#13;
 &#13;

 The crash of Lancaster ED737 Der Crash der Lancaster ED737 De Crash van Lancaster ED737

On the Western Front, The Rhineland Offensive is one of the battles where the heaviest fighting takes place and major losses are suffered; the battle for the Lower Rhine and the crossing of the Rhine (Operations Veritable, Grenade, Blockbuster, Plunder and Varsity). Allied air forces were assigned tasked with providing massive support to the ground troops. So temporary airfields were set up with the American troops given the code Y and British troops B, characterised by a sequential numbering and named after a nearby city. The first Royal Air Force airfield in Germany, 'B-100 Goch' was set up in February/March 1945 south of Weeze by units of engineers. The runway consisted of perforated steel plates with a length of 1,080 meters. There was an emergency landing runway and, diagonally opposite, a 900-meter-long green belt for transport aircraft. British and Canadian units carried out air attacks on German forces east of the Rhine with Spitfires and Typhoons from March the 4th of March 1945The largest allied airborne on a single day took place in the airspace over Hamminkeln (Operation Varsity). In late April, after the successful conquest of the Ruhr area, the army moves on and military aircraft are moved from B-100 to several areas in the north of Germany. B-100 was abandoned.

The Royal Air Force B-100 Goch Airfield

Während der Rheinlandoffensive an der Westfront finden äußerst heftige Gefechte statt und die Truppen erleiden große Verluste. Teil der Offensive sind der Kampf um den Niederrhein und die Überquerung des Rheins (die Operationen Veritable, Grenade, Blockbuster, Plunder und Varsity). Die alliierten Luftstreitkräfte hatten die Aufgabe, die Bodentruppen in großem Stil zu unterstützen. Dafür wurden provisorische Flugplätze geschaffen. Bei den amerikanischen Truppen waren sie mit einem Y. , bei den britischen mit einem B. kodiert; zudem wurden sie mit einer fortlaufenden Nummer gekennzeichnet und nach einer nahegelegenen Ortschaft benannt. Der erste Flugplatz der Royal Air Force auf deutschem Hoheitsgebiet – „B.100 Goch“ – wurde im Februar/März 1945 von Einheiten der Pioniertruppen südlich von Weeze eingerichtet. Die Landebahn aus gelochten Stahlplatten hatte eine Länge von 1.080 Metern. Es gab eine Notlandebahn und schräg gegenüber davon einen 900 Meter langen Grünstreifen für Transportflugzeuge. Britische und kanadische Einheiten, ausgestattet mit Spitfire-Jägern und Typhoon-Jagdbombern, führten ab dem 4. März 1945 Luftangriffe auf deutsche Truppen östlich des Rheins aus.Die größte Luftlandeoperation, die jemals an einem einzigen Tag durchgeführt wurde, fand im Raum Hamminkeln statt (Operation Varsity). Ende April, nach der erfolgreichen Eroberung des Ruhrgebiets, geht der alliierte Vormarsch weiter und man verlegt die Militärflugzeuge von B.100 an verschiedene Orte in Richtung Norddeutschland. B.100 wird aufgehoben. Het Rijnlandoffensief vormt aan het Westfront één van de slagen waar de zwaarste gevechten plaatsvinden en grootste verliezen geleden worden; &nbsp;de strijd om de Nederrijn en de oversteek over de Rijn (Operaties Veritable, Grenade, Blockbuster, Plunder en Varsity). De geallieerde luchtmachttroepen kregen de rol toebedeeld om massaal ondersteuning te bieden aan de grondtroepen. Daarvoor werden tijdelijke vliegvelden ingericht, bij de Amerikaanse troepen gecodeerd met Y. en bij de Britse troepen B. gekenmerkt door een oplopende nummering en vernoemd naar een nabijgelegen plaats. Het eerste vliegveld van de Royal Airforce op Duits grondgebied, ‘B.100 Goch’ werd in februari/maart 1945 ten zuiden van Weeze ingericht door eenheden van de genie. De landingsbaan met geperforeerde stalen platen had een lengte van 1.080 meter. Er was een noodlandingsbaan en schuin daar tegenover&nbsp; een 900 meter lange groenstrook voor transportvliegtuigen. Britse en Canadese eenheden uitgerust met Spitfires en Typhoons voerden vanaf 4 maart 1945 luchtaanvallen uit op de Duitse troepen ten oosten van de Rijn.De grootste geallieerde luchtlanding op één dag vond plaats in het luchtruim van Hamminklen (Operation Varsity). Eind april, na de succesvolle Verovering van het Ruhrgebied, trekt het leger verder en verplaatsen de militaire vliegtuigen van B.100 naar meerdere plaatsen richting het Noord Duitsland. B.100 werd weer opgeheven.&nbsp;