Operational from March 1942 to December 1942, it was part of Operation Reinhard, the plan to murder the Jews of the General Government – the German-occupied territory of Poland. The camp was situated near the Lublin-Lvov railway line, making it accessible for the transportation of Jews from various regions.The camp was divided into two zones: an administration-reception zone and a separate area for mass murder, hidden from the view of victims in the reception area. Victims were transported to Belzec in freight cars, often 80 to 100 people per car. Upon arrival, they were forced to undress and run through a narrow enclosed path which led directly into gas chambers. The killings were conducted using carbon monoxide gas generated from a large motor engine.Belzec’s staff consisted of a small number of German SS and police officials, supplemented by a guard unit of former Soviet prisoners of war, and Ukrainian and Polish civilians trained at the so-called Trawniki (guards recruited in Eastern Europe) training camp. The camp’s commandants included Christian Wirth and Gottlieb Hering, both of whom had experience in the T4 “euthanasia” program.Approximately 434,500 Jews and an undetermined number of Poles and Roma were deported to Belzec, where they were killed. Most victims were from the Galicia, Krakow, and Lublin districts of the General Government, as well as from Germany, Austria, and Czechoslovakia.In late 1942, the SS began the process of dismantling the camp. Jewish forced laborers were used to exhume and burn the bodies in open-air “ovens” made from rail tracks, as part of Operation 1005 to destroy evidence of mass murder. By June 1943, the camp was liquidated, and the remaining Jewish forced laborers were either shot in Belzec or deported to Sobibor to be killed.Today, the site includes a museum with exhibitions detailing the history of the camp, the process of extermination, and the lives of the victims. The memorial area features a symbolic representation of the camp’s layout and the mass graves.

The German Death Camp in Bełżec was operational from March 1942 and it was the first place where stationary gas chambers were used to kill Jewish people. About 450,000 people were murdered in Bełżec camp. The Museum Memorial Site was founded in 2004 as a branch of the State Museum at Majdanek, with the aim of documenting and commemorating the victims of the camp.

Lysy via Wiki Commons

Damian entwistle via flickr

Bełżec Museum Memorial Site

Działał od marca 1942 r. do grudnia 1942 r. i był częścią Akcji Reinhardt, planu wymordowania Żydów z Generalnego Gubernatorstwa - okupowanego przez Niemców terytorium Polski. Obóz znajdował się w pobliżu linii kolejowej Lublin-Lwów, dzięki czemu był dostępny dla transportu Żydów z różnych regionów.Obóz podzielony był na dwie strefy: administracyjno-recepcyjną oraz wydzieloną strefę masowego mordu, ukrytą przed wzrokiem ofiar w strefie recepcyjnej. Ofiary były transportowane do Bełżca w wagonach towarowych, często po 80-100 osób na wagon. Po przybyciu na miejsce zmuszano je do rozebrania się i przebiegnięcia przez wąską, zamkniętą ścieżkę, która prowadziła bezpośrednio do komór gazowych. Uśmiercanie odbywało się przy użyciu gazu tlenku węgla wytwarzanego przez duży silnik.Personel Bełżca składał się z niewielkiej liczby niemieckich funkcjonariuszy SS i policji, uzupełnionych przez jednostkę strażniczą złożoną z byłych radzieckich jeńców wojennych oraz ukraińskich i polskich cywilów przeszkolonych w tak zwanym obozie szkoleniowym Trawniki (strażnicy rekrutowani w Europie Wschodniej). Komendantami obozu byli Christian Wirth i Gottlieb Hering, którzy posiadali już doświadczenie w programie „eutanazji” T4.Około 434 500 Żydów oraz nieokreśloną liczbę Polaków i Romów deportowano do Bełżca, gdzie zostali zamordowani. Większość ofiar pochodziła z dystryktów Galicja, Kraków i Lublin Generalnego Gubernatorstwa, a także z Niemiec, Austrii i Czechosłowacji.Pod koniec 1942 r. SS rozpoczęło proces likwidacji obozu. Żydowscy robotnicy przymusowi byli wykorzystywani do ekshumacji i palenia ciał w „piecach” na świeżym powietrzu, wykonanych z torów kolejowych, w ramach operacji 1005, mającej na celu zniszczenie dowodów masowych mordów. Do czerwca 1943 r. obóz został zlikwidowany, a pozostali żydowscy robotnicy przymusowi zostali rozstrzelani w Bełżcu lub deportowani do Sobiboru.Obecnie na terenie obozu znajduje się muzeum z wystawami szczegółowo opisującymi historię obozu, proces eksterminacji i życie ofiar. Miejsce pamięci przedstawia symbolicznie układ obozu i masowe groby. Das Lager war von März 1942 bis Dezember 1942 in Betrieb und war Teil von Operation Reinhard, dem Plan zur Ermordung der Juden des Generalgouvernements - des von den Deutschen besetzten Polens. Das Lager befand sich in der Nähe der Eisenbahnlinie Lublin-Lemberg, wodurch es für den Transport von Juden aus verschiedenen Regionen zugänglich war.Das Lager war in zwei Bereiche unterteilt: einen Verwaltungsbereich und einen separaten Bereich für den Massenmord, der vor den Augen der Opfer im Empfangsbereich verborgen war. Die Opfer wurden in Güterwaggons nach Belzec transportiert, oft 80 bis 100 Personen pro Waggon. Bei ihrer Ankunft wurden sie gezwungen, sich auszuziehen und durch einen schmalen, umzäunten Gang zu laufen, der direkt in die Gaskammern führte. Die Tötungen erfolgten mit Kohlenmonoxidgas, das von einem großen Motor erzeugt wurde.Das Personal von Belzec bestand aus einer kleinen Anzahl deutscher SS- und Polizeibeamter, ergänzt durch eine Wacheinheit aus ehemaligen sowjetischen Kriegsgefangenen sowie ukrainischen und polnischen Zivilisten, die im so genannten Trawniki-Ausbildungslager (in Osteuropa rekrutierte Wachleute) ausgebildet worden waren. Zu den Kommandanten des Lagers gehörten Christian Wirth und Gottlieb Hering, die beide Erfahrung mit dem T4-"Euthanasie"-Programm hatten.In etwa 434.500 Juden und eine unbestimmte Zahl von Polen und Roma wurden nach Belzec deportiert und dort ermordet. Die meisten Opfer stammten aus den Bezirken Galizien, Krakau und Lublin des Generalgouvernements, aber auch aus Deutschland, Österreich und der Tschechoslowakei.Ende 1942 begann die SS mit der Auflösung des Lagers. Jüdische Zwangsarbeiter wurden eingesetzt, um die Leichen zu exhumieren und in "Öfen", die aus Eisenbahnschienen gebaut worden waren, unter freiem Himmel zu verbrennen. Dies geschah im Rahmen der Operation 1005, um Beweise für den Massenmord zu vernichten. Im Juni 1943 wurde das Lager aufgelöst, und die verbliebenen jüdischen Zwangsarbeiter wurden entweder in Belzec erschossen oder zur Ermordung nach Sobibor deportiert.Heute befindet sich auf dem Gelände ein Museum mit Ausstellungen zur Geschichte des Lagers, zum Vernichtungsprozess und zum Leben der Opfer. Die Gedenkstätte zeigt eine symbolische Darstellung des Lageraufbaus und der Massengräber. Opérationnel de mars 1942 à décembre 1942, il faisait partie de l'opération Reinhard, le plan d'assassinat des Juifs du gouvernement général - le territoire polonais occupé par les Allemands. Le camp était situé à proximité de la ligne de chemin de fer Lublin-Lvov, ce qui le rendait accessible pour le transport des Juifs de différentes régions.Le camp était divisé en deux zones : une zone d'administration et de réception et une zone séparée pour les meurtres de masse, cachée à la vue des victimes dans la zone de réception. Les victimes étaient transportées à Belzec dans des wagons de marchandises, souvent 80 à 100 personnes par wagon. À leur arrivée, elles étaient forcées de se déshabiller et de courir à travers un étroit chemin clos qui menait directement aux chambres à gaz. Les mises à mort étaient effectuées à l'aide de gaz de monoxyde de carbone généré par un gros moteur.Le personnel de Belzec se composait d'un petit nombre de SS allemands et de fonctionnaires de police, complétés par une unité de gardes composée d'anciens prisonniers de guerre soviétiques et de civils ukrainiens et polonais formés dans le camp d'entraînement dit de Trawniki (gardes recrutés en Europe de l'Est). Parmi les commandants du camp figuraient Christian Wirth et Gottlieb Hering, qui avaient tous deux l'expérience du programme d'"euthanasie" T4.Environ 434 500 Juifs et un nombre indéterminé de Polonais et de Roms ont été déportés à Belzec, où ils ont été tués. La plupart des victimes étaient originaires des districts de Galicie, de Cracovie et de Lublin du gouvernement général, ainsi que d'Allemagne, d'Autriche et de Tchécoslovaquie.À la fin de l'année 1942, les SS ont entamé le processus de démantèlement du camp. Des travailleurs forcés juifs sont utilisés pour exhumer et brûler les corps dans des "fours" à ciel ouvert fabriqués à partir de rails de chemin de fer, dans le cadre de l'opération 1005 visant à détruire les preuves des meurtres de masse. En juin 1943, le camp a été liquidé et les travailleurs forcés juifs restants ont été soit fusillés à Belzec, soit déportés à Sobibor pour y être tués.Aujourd'hui, le site comprend un musée avec des expositions détaillant l'histoire du camp, le processus d'extermination et la vie des victimes. L'espace commémoratif présente une représentation symbolique du plan du camp et des fosses communes. Het kamp was operationeel van maart 1942 tot december 1942 en maakte deel uit van Operatie Reinhard, het plan om de Joden van het Algemeen Bestuur - het door de Duitsers bezette gebied van Polen - te vermoorden. Het kamp lag vlakbij de spoorlijn Lublin-Lvov, waardoor het toegankelijk was voor het transport van Joden uit verschillende regio's.Het kamp was verdeeld in twee zones: een administratief-ontvangstgebied en een apart gebied voor massamoord, verborgen voor het zicht van de slachtoffers in het ontvangstgebied. Slachtoffers werden naar Belzec vervoerd in goederenwagons, vaak 80 tot 100 mensen per wagon. Bij aankomst werden ze gedwongen zich uit te kleden en door een smal afgesloten pad te lopen dat rechtstreeks naar gaskamers leidde. De moorden werden uitgevoerd met koolmonoxidegas dat werd gegenereerd door een grote motor.De staf van Belzec bestond uit een klein aantal Duitse SS-ers en politieagenten, aangevuld met een bewakingseenheid van voormalige Sovjet-krijgsgevangenen en Oekraïense en Poolse burgers die waren opgeleid in het zogenaamde Trawniki (bewakers gerekruteerd in Oost-Europa) trainingskamp. Tot de commandanten van het kamp behoorden Christian Wirth en Gottlieb Hering, die beiden ervaring hadden met het T4 "euthanasie" programma.Ongeveer 434.500 Joden en een onbepaald aantal Polen en Roma werden gedeporteerd naar Belzec, waar ze werden vermoord. De meeste slachtoffers kwamen uit de districten Galicië, Krakau en Lublin van het Generalgouvernement, maar ook uit Duitsland, Oostenrijk en Tsjecho-Slowakije.Eind 1942 begon de SS met de ontmanteling van het kamp. Joodse dwangarbeiders werden ingezet om de lijken op te graven en te verbranden in "ovens" in de open lucht, gemaakt van spoorrails, als onderdeel van Operatie 1005 om bewijzen van massamoord te vernietigen. In juni 1943 werd het kamp geliquideerd en de overgebleven Joodse dwangarbeiders werden ofwel doodgeschoten in Belzec of gedeporteerd naar Sobibor om daar vermoord te worden.Vandaag de dag bevat de site een museum met tentoonstellingen over de geschiedenis van het kamp, het vernietigingsproces en het leven van de slachtoffers. Het herdenkingsgebied heeft een symbolische weergave van de indeling van het kamp en de massagraven. Operativo dal marzo 1942 al dicembre 1942, faceva parte dell'Operazione Reinhard, il piano per l'uccisione degli ebrei del Governo Generale - il territorio polacco occupato dai tedeschi. Il campo era situato vicino alla linea ferroviaria Lublino-Lvov, rendendolo accessibile per il trasporto di ebrei da varie regioni.Il campo era diviso in due zone: una zona amministrativa-ricettiva e una zona separata per l'omicidio di massa, nascosta alla vista delle vittime nella zona di accoglienza. Le vittime venivano trasportate a Belzec in vagoni merci, spesso da 80 a 100 persone per vagone. All'arrivo, erano costrette a spogliarsi e a correre attraverso uno stretto percorso chiuso che conduceva direttamente alle camere a gas. Le uccisioni venivano condotte utilizzando il gas del monossido di carbonio generato da un grande motore.Il personale di Belzec era composto da un piccolo numero di ufficiali tedeschi delle SS e della polizia, integrati da un'unità di guardia composta da ex prigionieri di guerra sovietici e da civili ucraini e polacchi addestrati nel cosiddetto campo di addestramento Trawniki (guardie reclutate nell'Europa orientale). Tra i comandanti del campo c'erano Christian Wirth e Gottlieb Hering, entrambi con esperienza nel programma di “eutanasia” T4.Circa 434.500 ebrei e un numero imprecisato di polacchi e rom furono deportati a Belzec, dove furono uccisi. La maggior parte delle vittime proveniva dai distretti di Galizia, Cracovia e Lublino del Governo Generale, oltre che da Germania, Austria e Cecoslovacchia.Alla fine del 1942, le SS iniziarono il processo di smantellamento del campo. I lavoratori forzati ebrei furono utilizzati per esumare e bruciare i corpi in “forni” all'aperto ricavati da binari ferroviari, come parte dell'Operazione 1005 per distruggere le prove dell'omicidio di massa. Nel giugno 1943, il campo fu liquidato e i lavoratori forzati ebrei rimasti furono fucilati a Belzec o deportati a Sobibor per essere uccisi.Oggi il sito comprende un museo con mostre che illustrano la storia del campo, il processo di sterminio e la vita delle vittime. L'area del memoriale presenta una rappresentazione simbolica della struttura del campo e delle fosse comuni. Operational from March 1942 to December 1942, it was part of Operation Reinhard, the plan to murder the Jews of the General Government – the German-occupied territory of Poland. The camp was situated near the Lublin-Lvov railway line, making it accessible for the transportation of Jews from various regions.The camp was divided into two zones: an administration-reception zone and a separate area for mass murder, hidden from the view of victims in the reception area. Victims were transported to Belzec in freight cars, often 80 to 100 people per car. Upon arrival, they were forced to undress and run through a narrow enclosed path which led directly into gas chambers. The killings were conducted using carbon monoxide gas generated from a large motor engine.Belzec’s staff consisted of a small number of German SS and police officials, supplemented by a guard unit of former Soviet prisoners of war, and Ukrainian and Polish civilians trained at the so-called Trawniki (guards recruited in Eastern Europe) training camp. The camp’s commandants included Christian Wirth and Gottlieb Hering, both of whom had experience in the T4 “euthanasia” program.Approximately 434,500 Jews and an undetermined number of Poles and Roma were deported to Belzec, where they were killed. Most victims were from the Galicia, Krakow, and Lublin districts of the General Government, as well as from Germany, Austria, and Czechoslovakia.In late 1942, the SS began the process of dismantling the camp. Jewish forced laborers were used to exhume and burn the bodies in open-air “ovens” made from rail tracks, as part of Operation 1005 to destroy evidence of mass murder. By June 1943, the camp was liquidated, and the remaining Jewish forced laborers were either shot in Belzec or deported to Sobibor to be killed.Today, the site includes a museum with exhibitions detailing the history of the camp, the process of extermination, and the lives of the victims. The memorial area features a symbolic representation of the camp’s layout and the mass graves.

 Muzeum i Miejsce Pamięci w Bełżcu Gedenkstätte Museum Bełżec Musée-Mémorial de Bełżec Museum en herdenkingscentrum Bełżec Museo memoriale di Bełżec Bełżec Museum Memorial Site

The first prisoners, transported from Dachau, arrived at Flossenbürg on May 3, 1938. By the end of 1938, the camp held nearly 1,500 prisoners, and by late 1939, around 1,000 political prisoners, mostly German, were added. The camp’s population continued to grow, with an influx of approximately 1,500 Polish prisoners in 1941, many from the Polish resistance. By the end of 1941, Flossenbürg incarcerated about 3,150 prisoners, along with 1,750 Soviet prisoners of war (POW).Forced labor was a central aspect of life in Flossenbürg. Prisoners worked in the construction of the camp, the nearby granite quarry, and later in armaments production. The harsh labor conditions, combined with inadequate food, medical care, and disease, led to high mortality rates. By February 1943, the camp held over 4,000 prisoners, and by March 1945, nearly 53,000 prisoners were in the Flossenbürg camp system, including about 14,500 in the main camp.The camp witnessed numerous atrocities, including mass shootings and executions. More than 1,000 Soviet POWs were shot by the end of 1941, and in 1944, 40 Soviet POWs identified as leaders of a revolt were murdered. In April 1945, several prominent prisoners linked to the July 20, 1944, conspiracy against Hitler were executed, including Admiral Wilhelm Canaris, Major-General Hans Oster, and Pastor Dietrich Bonhoeffer.As Allied forces approached, the SS began evacuating prisoners from Flossenbürg in mid-April 1945. Thousands died during these forced marches, either from exhaustion, starvation, or execution. The 358th and 359th US Infantry Regiments liberated Flossenbürg on April 23, 1945, finding just over 1,500 prisoners remaining. An estimated 30,000 prisoners died in Flossenbürg and its subcamps or on the evacuation routes.Today, the Flossenbürg Memorial site serves as a place of remembrance and education. It includes preserved remnants of the camp, a museum, and educational resources, providing a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust. Nearly 97,000 prisoners passed through the Flossenbürg system, and the memorial ensures that their stories and the lessons learned from this dark chapter of history are not forgotten.

The Flossenbürg concentration camp existed between 1938 and 1945 in northeast Bavaria, Germany. More than 96,000 prisoners passed through the camp and 30,000 of them died there. The site developed from a cemetery to a memorial, comprising one main exhibition built in 1982 and dedicated to the commemoration of the victims of the camp.

&nbsp;

(John Abel via flickr)

Flossenbürg Concentration Camp

De eerste gevangenen, vervoerd vanuit Dachau, arriveerden in Flossenbürg op 3 mei 1938. Eind 1938 telde het kamp bijna 1.500 gevangenen en eind 1939 kwamen daar nog eens ongeveer 1.000 politieke gevangenen bij, voornamelijk Duitse. De bevolking van het kamp bleef groeien, met een instroom van ongeveer 1.500 Poolse gevangenen in 1941, velen uit het Poolse verzet. Tegen het einde van 1941 zaten er in Flossenbürg ongeveer 3.150 gevangenen opgesloten, samen met 1.750 Sovjet krijgsgevangenen (POW).Dwangarbeid was een centraal aspect van het leven in Flossenbürg. Gevangenen werkten in de bouw van het kamp, in de nabijgelegen granietgroeve en later in de wapenproductie. De zware arbeidsomstandigheden, gecombineerd met onvoldoende voedsel, medische zorg en ziekte, leidden tot een hoog sterftecijfer. In februari 1943 had het kamp meer dan 4.000 gevangenen en in maart 1945 zaten er bijna 53.000 gevangenen in het kampsysteem van Flossenbürg, waaronder ongeveer 14.500 in het hoofdkamp.Het kamp was getuige van talrijke wreedheden, waaronder massale schietpartijen en executies. Meer dan 1.000 Sovjet krijgsgevangenen werden doodgeschoten tegen het einde van 1941, en in 1944 werden 40 Sovjet krijgsgevangenen vermoord die waren geïdentificeerd als leiders van een opstand. In april 1945 werden verschillende prominente gevangenen geëxecuteerd die verbonden waren aan de samenzwering tegen Hitler op 20 juli 1944, waaronder Admiraal Wilhelm Canaris, Generaal-majoor Hans Oster en dominee Dietrich Bonhoeffer.Toen de Geallieerden naderden, begon de SS midden april 1945 met de evacuatie van gevangenen uit Flossenbürg. Duizenden stierven tijdens deze gedwongen marsen, door uitputting, verhongering of executie. Het 358ste en 359ste US Infantry Regiment bevrijdden Flossenbürg op 23 april 1945 en troffen iets meer dan 1500 gevangenen aan. Naar schatting 30.000 gevangenen stierven in Flossenbürg en de subkampen of op de evacuatieroutes.Tegenwoordig dient de gedenkplaats Flossenbürg als herdenkingsplaats en educatief centrum. Er zijn overblijfselen van het kamp bewaard gebleven, er is een museum en er zijn educatieve middelen die een uitgebreid inzicht geven in de geschiedenis van het kamp en zijn rol in de Holocaust. Bijna 97.000 gevangenen doorliepen het Flossenbürg systeem en het monument zorgt ervoor dat hun verhalen en de lessen die zijn geleerd uit dit donkere hoofdstuk van de geschiedenis niet worden vergeten. Pierwsi więźniowie, przetransportowani z Dachau, przybyli do Flossenbürga 3 maja 1938 roku. Pod koniec 1938 r. w obozie przebywało prawie 1500 więźniów, a pod koniec 1939 r. dołączono do nich około 1000 więźniów politycznych, głównie Niemców. Populacja obozu nadal rosła, a w 1941 r. do obozu przybyło około 1500 polskich więźniów, w tym wielu z polskiego ruchu oporu. Pod koniec 1941 roku we Flossenbürgu przebywało około 3150 więźniów, w tym 1750 radzieckich jeńców wojennych.Praca przymusowa była głównym aspektem życia we Flossenbürgu. Więźniowie pracowali przy budowie obozu, w pobliskim kamieniołomie granitu, a później przy produkcji zbrojeniowej. Ciężkie warunki pracy, w połączeniu z niewystarczającym wyżywieniem, opieką medyczną i chorobami, doprowadziły do wysokiej śmiertelności. W lutym 1943 r. w obozie przebywało ponad 4000 więźniów, a w marcu 1945 r. w obozie Flossenbürg znajdowało się prawie 53 000 więźniów, w tym około 14 500 w obozie macierzystym.Obóz był świadkiem licznych okrucieństw, w tym masowych rozstrzeliwań i egzekucji. Do końca 1941 r. rozstrzelano ponad 1000 radzieckich jeńców wojennych, a w 1944 r. zamordowano 40 więźniów uznanych za przywódców buntu. W kwietniu 1945 r. stracono kilku więźniów powiązanych ze spiskiem przeciwko Hitlerowi z 20 lipca 1944 r., w tym admirała Wilhelma Canarisa, generała dywizji Hansa Ostera i pastora Dietricha Bonhoeffera.W miarę zbliżania się sił alianckich, w połowie kwietnia 1945 r. SS rozpoczęło ewakuację więźniów z Flossenbürga. Tysiące ludzi zginęło podczas tych przymusowych marszów z wycieńczenia, głodu lub egzekucji. 358. i 359. pułki piechoty USA wyzwoliły Flossenbürg 23 kwietnia 1945 roku, znajdując nieco ponad 1 500 więźniów. Szacuje się, że około 30 000 więźniów zginęło we Flossenbürgu i jego podobozach lub na trasach ewakuacyjnych.Dziś Miejsce Pamięci Flossenbürg służy jako miejsce upamiętnienia i edukacji. Obejmuje zachowane pozostałości obozu, muzeum i zasoby edukacyjne, zapewniając kompleksowe zrozumienie historii obozu i jego roli w Holokauście. Prawie 97 000 więźniów przeszło przez system Flossenbürg, a miejsce pamięci zapewnia, że ich historie i wnioski wyciągnięte z tego mrocznego rozdziału historii nie zostaną zapomniane. Die ersten Häftlinge, die aus Dachau transportiert wurden, kamen am 3. Mai 1938 in Flossenbürg an. Ende 1938 befanden sich fast 1.500 Häftlinge im Lager, und bis Ende 1939 kamen etwa 1.000 politische Häftlinge, zumeist Deutsche, hinzu. Die Zahl der Häftlinge wuchs weiter an, und 1941 kamen etwa 1 500 polnische Häftlinge hinzu, von denen viele dem polnischen Widerstand angehörten. Ende 1941 waren in Flossenbürg etwa 3.150 Häftlinge sowie 1.750 sowjetische Kriegsgefangene inhaftiert.Zwangsarbeit war ein zentraler Aspekt des Lebens in Flossenbürg. Die Häftlinge arbeiteten beim Bau des Lagers, im nahe gelegenen Granitsteinbruch und später in der Rüstungsproduktion. Die harten Arbeitsbedingungen, verbunden mit unzureichender Ernährung, medizinischer Versorgung und Krankheiten, führten zu einer hohen Sterblichkeitsrate. Im Februar 1943 befanden sich über 4.000 Häftlinge im Lager, und im März 1945 waren fast 53.000 Häftlinge im Lagersystem Flossenbürg, davon etwa 14.500 im Hauptlager.Das Lager war Schauplatz zahlreicher Gräueltaten, darunter Massenerschießungen und Hinrichtungen. Bis Ende 1941 wurden mehr als 1.000 sowjetische Kriegsgefangene erschossen, und 1944 wurden 40 sowjetische Kriegsgefangene, die als Anführer eines Aufstands identifiziert wurden, ermordet. Im April 1945 wurden mehrere prominente Gefangene, die mit der Verschwörung vom 20. Juli 1944 gegen Hitler in Verbindung standen, hingerichtet, darunter Admiral Wilhelm Canaris, Generalmajor Hans Oster und Pastor Dietrich Bonhoeffer.Mit dem Herannahen der alliierten Streitkräfte begann die SS Mitte April 1945 mit der Evakuierung der Häftlinge aus Flossenbürg. Tausende starben während dieser Gewaltmärsche, entweder an Erschöpfung, Hunger oder durch Hinrichtung. Die 358. und 359. US-Infanterieregimenter befreiten Flossenbürg am 23. April 1945 und fanden nur noch gut 1.500 Gefangene vor. Schätzungsweise 30.000 Häftlinge starben in Flossenbürg und seinen Außenlagern oder auf den Evakuierungsrouten.Heute dient die Gedenkstätte Flossenbürg als Ort der Erinnerung und Bildung. Sie umfasst erhaltene Überreste des Lagers, ein Museum und pädagogische Einrichtungen, die ein umfassendes Verständnis der Geschichte des Lagers und seiner Rolle im Holocaust vermitteln. Fast 97.000 Häftlinge durchliefen das Flossenbürg-System, und die Gedenkstätte sorgt dafür, dass ihre Geschichten und die Lehren aus diesem dunklen Kapitel der Geschichte nicht in Vergessenheit geraten. Les premiers prisonniers, transportés depuis Dachau, arrivent à Flossenbürg le 3 mai 1938. À la fin de l'année 1938, le camp comptait près de 1 500 prisonniers et, à la fin de l'année 1939, environ 1 000 prisonniers politiques, allemands pour la plupart, s'y sont ajoutés. La population du camp a continué de croître, avec l'arrivée d'environ 1 500 prisonniers polonais en 1941, dont beaucoup appartenaient à la résistance polonaise. À la fin de l'année 1941, Flossenbürg incarcère environ 3 150 prisonniers, ainsi que 1 750 prisonniers de guerre soviétiques.Le travail forcé était un aspect central de la vie à Flossenbürg. Les prisonniers travaillaient à la construction du camp, à la carrière de granit voisine et, plus tard, à la production d'armements. Les dures conditions de travail, combinées à une alimentation inadéquate, aux soins médicaux et aux maladies, ont entraîné des taux de mortalité élevés. En février 1943, le camp comptait plus de 4 000 prisonniers et en mars 1945, près de 53 000 prisonniers se trouvaient dans le système de camps de Flossenbürg, dont environ 14 500 dans le camp principal.Le camp a été le théâtre de nombreuses atrocités, notamment des fusillades et des exécutions massives. Plus de 1 000 prisonniers de guerre soviétiques ont été fusillés à la fin de l'année 1941 et, en 1944, 40 prisonniers de guerre soviétiques identifiés comme chefs de file d'une révolte ont été assassinés. En avril 1945, plusieurs prisonniers importants liés à la conspiration du 20 juillet 1944 contre Hitler sont exécutés, notamment l'amiral Wilhelm Canaris, le major-général Hans Oster et le pasteur Dietrich Bonhoeffer.À l'approche des forces alliées, les SS commencent à évacuer les prisonniers de Flossenbürg à la mi-avril 1945. Des milliers de personnes meurent au cours de ces marches forcées, soit d'épuisement, soit de faim, soit d'exécution. Les 358e et 359e régiments d'infanterie américains libérèrent Flossenbürg le 23 avril 1945, trouvant un peu plus de 1 500 prisonniers restants. On estime que 30 000 prisonniers sont morts à Flossenbürg et dans ses sous-camps ou sur les routes d'évacuation.Aujourd'hui, le site du mémorial de Flossenbürg est un lieu de mémoire et d'éducation. Il comprend des vestiges préservés du camp, un musée et des ressources éducatives qui permettent de comprendre l'histoire du camp et son rôle dans l'Holocauste. Près de 97 000 prisonniers sont passés par le système de Flossenbürg, et le mémorial veille à ce que leurs histoires et les leçons tirées de ce sombre chapitre de l'histoire ne soient pas oubliées. I primi prigionieri, trasportati da Dachau, arrivarono a Flossenbürg il 3 maggio 1938. Alla fine del 1938, il campo ospitava quasi 1.500 prigionieri e alla fine del 1939 si aggiunsero circa 1.000 prigionieri politici, soprattutto tedeschi. La popolazione del campo continuò a crescere, con un afflusso di circa 1.500 prigionieri polacchi nel 1941, molti dei quali provenienti dalla resistenza polacca. Alla fine del 1941, Flossenbürg ospitava circa 3.150 prigionieri, oltre a 1.750 prigionieri di guerra sovietici.Il lavoro forzato era un aspetto centrale della vita a Flossenbürg. I prigionieri lavoravano nella costruzione del campo, nella vicina cava di granito e successivamente nella produzione di armamenti. Le dure condizioni di lavoro, unite all'inadeguatezza del cibo, delle cure mediche e delle malattie, portarono ad alti tassi di mortalità. Nel febbraio 1943, il campo ospitava più di 4.000 prigionieri e, nel marzo 1945, quasi 53.000 prigionieri si trovavano nel sistema del campo di Flossenbürg, di cui circa 14.500 nel campo principale.Il campo fu testimone di numerose atrocità, tra cui fucilazioni ed esecuzioni di massa. Alla fine del 1941 furono fucilati più di 1.000 prigionieri di guerra sovietici e nel 1944 furono uccisi 40 prigionieri di guerra sovietici identificati come capi di una rivolta. Nell'aprile 1945 furono giustiziati diversi prigionieri di spicco legati alla cospirazione del 20 luglio 1944 contro Hitler, tra cui l'ammiraglio Wilhelm Canaris, il generale Hans Oster e il pastore Dietrich Bonhoeffer.Con l'avvicinarsi delle forze alleate, le SS iniziarono a evacuare i prigionieri da Flossenbürg a metà aprile 1945. Migliaia di persone morirono durante queste marce forzate, per sfinimento, fame o esecuzione. Il 358° e il 359° reggimento di fanteria statunitense liberarono Flossenbürg il 23 aprile 1945, trovando poco più di 1.500 prigionieri. Si stima che circa 30.000 prigionieri morirono a Flossenbürg e nei suoi sottocampi o lungo le vie di evacuazione.Oggi il Memoriale di Flossenbürg è un luogo di memoria e di educazione. Include resti conservati del campo, un museo e risorse didattiche, fornendo una comprensione completa della storia del campo e del suo ruolo nell'Olocausto. Quasi 97.000 prigionieri sono passati attraverso il sistema di Flossenbürg e il memoriale assicura che le loro storie e le lezioni apprese da questo oscuro capitolo della storia non vengano dimenticate. The first prisoners, transported from Dachau, arrived at Flossenbürg on May 3, 1938. By the end of 1938, the camp held nearly 1,500 prisoners, and by late 1939, around 1,000 political prisoners, mostly German, were added. The camp’s population continued to grow, with an influx of approximately 1,500 Polish prisoners in 1941, many from the Polish resistance. By the end of 1941, Flossenbürg incarcerated about 3,150 prisoners, along with 1,750 Soviet prisoners of war (POW).Forced labor was a central aspect of life in Flossenbürg. Prisoners worked in the construction of the camp, the nearby granite quarry, and later in armaments production. The harsh labor conditions, combined with inadequate food, medical care, and disease, led to high mortality rates. By February 1943, the camp held over 4,000 prisoners, and by March 1945, nearly 53,000 prisoners were in the Flossenbürg camp system, including about 14,500 in the main camp.The camp witnessed numerous atrocities, including mass shootings and executions. More than 1,000 Soviet POWs were shot by the end of 1941, and in 1944, 40 Soviet POWs identified as leaders of a revolt were murdered. In April 1945, several prominent prisoners linked to the July 20, 1944, conspiracy against Hitler were executed, including Admiral Wilhelm Canaris, Major-General Hans Oster, and Pastor Dietrich Bonhoeffer.As Allied forces approached, the SS began evacuating prisoners from Flossenbürg in mid-April 1945. Thousands died during these forced marches, either from exhaustion, starvation, or execution. The 358th and 359th US Infantry Regiments liberated Flossenbürg on April 23, 1945, finding just over 1,500 prisoners remaining. An estimated 30,000 prisoners died in Flossenbürg and its subcamps or on the evacuation routes.Today, the Flossenbürg Memorial site serves as a place of remembrance and education. It includes preserved remnants of the camp, a museum, and educational resources, providing a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust. Nearly 97,000 prisoners passed through the Flossenbürg system, and the memorial ensures that their stories and the lessons learned from this dark chapter of history are not forgotten.

 Concentratiekamp Flossenbürg Obóz koncentracyjny Flossenbürg KZ-Gedenkstätte Flossenbürg Camp de concentration de Flossenbürg Campo di concentramento di Flossenbürg Flossenbürg Concentration Camp

Established in December 1941, Chelmno was the first of the Nazi extermination camps and a prototype for the later camps of Belzec, Sobibor, and Treblinka. It was primarily used for the mass murder of Jews from the Lodz ghetto and the surrounding areas.The camp consisted of two sections: the manor house camp (Schlosslager) in Chelmno and the forest camp (Waldlager) about 2.5 miles away. Victims were initially killed in gas vans, a method that would later be replaced by stationary gas chambers in other camps. At Chelmno, Jews were told they were being transported for resettlement but were instead driven to the forest camp, where they were gassed in the vans. Their bodies were then buried in mass graves or later burned in open-air crematoria.An estimated 172,000 people were killed at Chelmno between December 1941 and March 1943, and during a brief period of renewed operations in June/July 1944. The victims included Jews from the Wartheland district, the Lodz ghetto, and other areas, as well as several hundred Poles and Soviet prisoners of war. Many of the Roma deported from Austria to the Lodz ghetto were also among Chelmno’s first victims.In an effort to hide evidence of mass murder, the SS initiated Operation 1005 in September 1944, forcing Jewish prisoners to exhume and cremate the corpses from the mass graves. The camp was abandoned on January 17, 1945, as the Soviet army approached.Today, the site includes a museum housed in the former manor house, with exhibitions detailing the history of the camp, the lives of the victims, and the process of extermination. The forest camp area, where the killings took place, is marked by a memorial stone and an educational path leading visitors through the history of the camp.

The German Kulmhof Death Camp in Chelmno operated over two periods: between 1941 and 1943, and between 1944 and 1945. The Museum of the former camp was founded in 1990 as a branch of the District Museum in Konin. It features several exhibitions and offers educational activities. Its main mission is to commemorate the fate of the Jews exterminated in Kulmhof Camp.

Kulmhof-Death-Camp-©USHMM-via-wiki-commons.jpg

Museum of the Former German Kulmhof Death Camp in Chełmno on Ner 

Obecnie na terenie obozu znajduje się muzeum mieszczące się w dawnym dworze, z wystawami szczegółowo opisującymi historię obozu, życie ofiar i proces eksterminacji. Obszar obozu leśnego, w którym miały miejsce zabójstwa, jest oznaczony kamieniem pamiątkowym i ścieżką edukacyjną prowadzącą odwiedzających przez historię obozu.Założone w grudniu 1941 r. Chełmno było pierwszym z nazistowskich obozów zagłady i prototypem późniejszych obozów w Bełżcu, Sobiborze i Treblince. Był on głównie wykorzystywany do masowej eksterminacji Żydów z getta w Łodzi i okolic.Obóz składał się z dwóch części: obozu dworskiego (Schlosslager) w Chełmnie i obozu leśnego (Waldlager) oddalonego o około 2,5 mili. Ofiary były początkowo uśmiercane w furgonetkach gazowych, które później zastąpiono stacjonarnymi komorami gazowymi w innych obozach. W Chełmnie Żydom powiedziano, że są transportowani na przesiedlenie, ale zamiast tego zostali przewiezieni do obozu leśnego, gdzie zostali zagazowani w furgonetkach. Ich ciała były następnie grzebane w masowych grobach lub palone w krematoriach pod gołym niebem.Szacuje się, że 172 000 osób zostało zabitych w Chełmnie między grudniem 1941 r. a marcem 1943 r., a także podczas krótkiego okresu wznowienia operacji w czerwcu/lipcu 1944 roku. Wśród ofiar znaleźli się Żydzi z Kraju Warty, getta łódzkiego i innych obszarów, a także kilkuset Polaków i radzieckich jeńców wojennych. Wśród pierwszych ofiar Chełmna znalazło się także wielu Romów deportowanych z Austrii do łódzkiego getta.Aby ukryć dowody masowych mordów, we wrześniu 1944 r. SS rozpoczęło operację 1005, zmuszając żydowskich więźniów do ekshumacji i kremacji zwłok z masowych grobów. Obóz został opuszczony 17 stycznia 1945 r., gdy zbliżała się armia radziecka. Das im Dezember 1941 eingerichtete Chełmno war das erste der nationalsozialistischen Vernichtungslager und ein Prototyp für die späteren Lager Belzec, Sobibor und Treblinka. Es diente in erster Linie dem Massenmord an Juden aus dem Ghetto Lodz und den umliegenden Gebieten.Das Lager bestand aus zwei Abschnitten: dem Schlosslager in Chełmno und dem Waldlager, das etwa 2,5 Meilen entfernt lag. Die Opfer wurden zunächst in Gaswagen ermordet, eine Methode, die später in anderen Lagern durch stationäre Gaskammern ersetzt werden sollte. In Chełmno wurde den Juden gesagt, sie würden zur Umsiedlung transportiert, aber sie wurden stattdessen zum Waldlager gefahren, wo sie in den Transportern vergast wurden. Ihre Leichen wurden dann in Massengräbern verscharrt oder später in Krematorien unter freiem Himmel verbrannt.In Chełmno wurden zwischen Dezember 1941 und März 1943 sowie während einer kurzen Phase erneuter Operationen im Juni/Juli 1944 schätzungsweise 172.000 Menschen ermordet. Zu den Opfern gehörten Juden aus dem Wartheland, dem Ghetto Lodz und anderen Gebieten sowie mehrere hundert Polen und sowjetische Kriegsgefangene. Viele der aus Österreich in das Ghetto Lodz deportierten Roma waren ebenfalls unter den ersten Opfern von Chełmno.Um Beweise für den Massenmord zu vertuschen, leitete die SS im September 1944 die Operation 1005 ein, bei der jüdische Häftlinge gezwungen wurden, die Leichen aus den Massengräbern zu exhumieren und einzuäschern. Das Lager wurde am 17. Januar 1945 aufgegeben, als sich die sowjetische Armee näherte.Heute befindet sich in dem ehemaligen Herrenhaus ein Museum, in dem Ausstellungen zur Geschichte des Lagers, zum Leben der Opfer und zum Vernichtungsprozess gezeigt werden. Der Bereich des Waldlagers, in dem die Ermordung stattfand, ist durch einen Gedenkstein und einen Lehrpfad gekennzeichnet, der die Besucher durch die Geschichte des Lagers führt. Créé en décembre 1941, Chelmno a été le premier des camps d'extermination nazis et le prototype des camps ultérieurs de Belzec, Sobibor et Treblinka. Il fut principalement utilisé pour l'assassinat en masse des Juifs du ghetto de Lodz et des régions avoisinantes.Le camp se composait de deux sections : le camp du manoir (Schlosslager) à Chelmno et le camp de la forêt (Waldlager) à environ 3,5 km de là. Les victimes étaient d'abord tuées dans des fourgons à gaz, une méthode qui serait plus tard remplacée par des chambres à gaz fixes dans d'autres camps. À Chelmno, on a dit aux Juifs qu'ils étaient transportés pour être réinstallés, mais ils ont été conduits au camp forestier, où ils ont été gazés dans les fourgons. Leurs corps étaient ensuite enterrés dans des fosses communes ou brûlés dans des fours crématoires à ciel ouvert.On estime à 172 000 le nombre de personnes tuées à Chelmno entre décembre 1941 et mars 1943, ainsi que pendant une brève période de reprise des opérations en juin/juillet 1944. Parmi les victimes figuraient des Juifs du district de Wartheland, du ghetto de Lodz et d'autres régions, ainsi que plusieurs centaines de Polonais et de prisonniers de guerre soviétiques. De nombreux Roms déportés d'Autriche vers le ghetto de Lodz figuraient également parmi les premières victimes de Chelmno.Afin de dissimuler les preuves des massacres, les SS lancent l'opération 1005 en septembre 1944, obligeant les prisonniers juifs à exhumer et à incinérer les cadavres des fosses communes. Le camp a été abandonné le 17 janvier 1945, à l'approche de l'armée soviétique.Aujourd'hui, le site comprend un musée installé dans l'ancien manoir, avec des expositions détaillant l'histoire du camp, la vie des victimes et le processus d'extermination. La zone du camp forestier, où les massacres ont eu lieu, est marquée par une pierre commémorative et un sentier éducatif qui guide les visiteurs à travers l'histoire du camp. Chelmno, opgericht in december 1941, was het eerste van de nazi-vernietigingskampen en een prototype voor de latere kampen Belzec, Sobibor en Treblinka. Het werd voornamelijk gebruikt voor de massamoord op Joden uit het getto van Lodz en de omliggende gebieden.Het kamp bestond uit twee delen: het landhuiskamp (Schlosslager) in Chelmno en het boskamp (Waldlager) ongeveer 2,5 mijl verderop. Slachtoffers werden aanvankelijk gedood in gaswagens, een methode die later zou worden vervangen door stationaire gaskamers in andere kampen. In Chelmno werd Joden verteld dat ze werden vervoerd voor hervestiging, maar in plaats daarvan werden ze naar het boskamp gereden, waar ze werden vergast in de gaswagens. Hun lichamen werden vervolgens begraven in massagraven of later verbrand in crematoria in de open lucht.Naar schatting 172.000 mensen werden vermoord in Chelmno tussen december 1941 en maart 1943, en tijdens een korte periode van hernieuwde operaties in juni/juli 1944. Onder de slachtoffers waren Joden uit het Wartheland district, het getto van Lodz en andere gebieden, maar ook enkele honderden Polen en Sovjet krijgsgevangenen. Veel van de Roma die vanuit Oostenrijk naar het getto van Lodz werden gedeporteerd, behoorden ook tot de eerste slachtoffers van Chelmno.In een poging om bewijzen van massamoord te verbergen, startte de SS Operatie 1005 in september 1944, waarbij Joodse gevangenen werden gedwongen de lijken uit de massagraven op te graven en te cremeren. Het kamp werd verlaten op 17 januari 1945, toen het Sovjetleger naderde.Tegenwoordig is er een museum gevestigd in het voormalige landhuis met tentoonstellingen over de geschiedenis van het kamp, het leven van de slachtoffers en het vernietigingsproces. Het gebied rond het boskamp, waar de moorden plaatsvonden, wordt gemarkeerd door een gedenksteen en een educatief pad dat bezoekers door de geschiedenis van het kamp leidt. Fondato nel dicembre 1941, Chelmno fu il primo dei campi di sterminio nazisti e il prototipo dei successivi campi di Belzec, Sobibor e Treblinka. Fu utilizzato principalmente per l'omicidio di massa degli ebrei del ghetto di Lodz e delle aree circostanti.Il campo era composto da due sezioni: il campo della casa padronale (Schlosslager) a Chelmno e il campo della foresta (Waldlager) a circa 2,5 miglia di distanza. Le vittime venivano inizialmente uccise in furgoni a gas, un metodo che in seguito sarebbe stato sostituito da camere a gas fisse in altri campi. A Chelmno, agli ebrei fu detto che sarebbero stati trasportati per il reinsediamento, ma furono invece condotti al campo forestale, dove furono gassati nei furgoni. I loro corpi venivano poi sepolti in fosse comuni o successivamente bruciati in crematori all'aperto.Si stima che 172.000 persone siano state uccise a Chelmno tra il dicembre 1941 e il marzo 1943, e durante un breve periodo di ripresa delle operazioni nel giugno/luglio 1944. Tra le vittime c'erano ebrei del distretto di Wartheland, del ghetto di Lodz e di altre aree, oltre a diverse centinaia di polacchi e prigionieri di guerra sovietici. Anche molti dei Rom deportati dall'Austria al ghetto di Lodz furono tra le prime vittime di Chelmno.Nel tentativo di nascondere le prove dell'omicidio di massa, le SS avviarono l'Operazione 1005 nel settembre 1944, costringendo i prigionieri ebrei a riesumare e cremare i cadaveri delle fosse comuni. Il campo fu abbandonato il 17 gennaio 1945, all'avvicinarsi dell'esercito sovietico.Oggi il sito comprende un museo ospitato nell'ex casa padronale, con mostre che illustrano la storia del campo, la vita delle vittime e il processo di sterminio. L'area del campo forestale, dove avvennero le uccisioni, è segnata da una lapide commemorativa e da un percorso didattico che conduce i visitatori attraverso la storia del campo. Established in December 1941, Chelmno was the first of the Nazi extermination camps and a prototype for the later camps of Belzec, Sobibor, and Treblinka. It was primarily used for the mass murder of Jews from the Lodz ghetto and the surrounding areas.The camp consisted of two sections: the manor house camp (Schlosslager) in Chelmno and the forest camp (Waldlager) about 2.5 miles away. Victims were initially killed in gas vans, a method that would later be replaced by stationary gas chambers in other camps. At Chelmno, Jews were told they were being transported for resettlement but were instead driven to the forest camp, where they were gassed in the vans. Their bodies were then buried in mass graves or later burned in open-air crematoria.An estimated 172,000 people were killed at Chelmno between December 1941 and March 1943, and during a brief period of renewed operations in June/July 1944. The victims included Jews from the Wartheland district, the Lodz ghetto, and other areas, as well as several hundred Poles and Soviet prisoners of war. Many of the Roma deported from Austria to the Lodz ghetto were also among Chelmno’s first victims.In an effort to hide evidence of mass murder, the SS initiated Operation 1005 in September 1944, forcing Jewish prisoners to exhume and cremate the corpses from the mass graves. The camp was abandoned on January 17, 1945, as the Soviet army approached.Today, the site includes a museum housed in the former manor house, with exhibitions detailing the history of the camp, the lives of the victims, and the process of extermination. The forest camp area, where the killings took place, is marked by a memorial stone and an educational path leading visitors through the history of the camp.

 Muzeum byłego niemieckiego obozu zagłady Kulmhof w Chełmnie nad Nerem Museum des ehemaligen deutschen Vernichtungslagers Kulmhof in Chełmno nad Nerem Musée de l'ancien camp de la mort allemand de Kulmhof à Chełmno sur Ner Museum van het voormalige Duitse vernietigingskamp Kulmhof in Chełmno op Ner Museo dell'ex campo di sterminio tedesco di Kulmhof a Chełmno su Ner Museum of the Former German Kulmhof Death Camp in Chełmno on Ner 

The first part of the prison was built in 1810-1813 under the rule of Napoleon to house prisoners of war, military convicts and so-called work soldiers. During the First World War (1914-1918), it served as a prisoner of war camp for officers. In the 1920s, the Prussian judiciary took over Fort Zinna as “Torgau Prison”.  After the Nazi takeover in 1933, political opponents were imprisoned here. During the Second World War, Fort Zinna became one of two major prisons in Torgau for the Wehrmacht (German Army). In mid-1943 the Reich Military Court, the Third Reich’s highest military court moved to Torgau from Berlin – elevating the city as the centre of the German military judiciary and penal system during the war. About 60,000 Wehrmacht prisoners were held in Torgau during the Second World War: German soldiers but also members of the resistance against National Socialism from many European countries such as Luxembourg, France, and Poland. Several hundred prisoners were executed while many thousands of prisoners were sent from Fort Zinna to the front to serve in penal units. Countless numbers of them were killed on these particularly dangerous missions. From September 1945 on, Fort Zinna was used by the Soviet secret police as a special camp. The inmates were Germans who had collaborated as Nazi party functionaries or had been direct perpetrators. Many others were incarcerated because they were regarded as opponents of the new Communist order. Fort Zinna also served as the central transit camp in the Soviet occupation zone from which thousands of Germans and Soviets citizens were deported to the camps in the Soviet Union. After the established of the communist German Democratic Republic (GDR), Fort Zinna became a men’s prison that housed political prisoners. For several decades, the institution included a youth prison where juveniles were imprisoned here often for political reasons.

Fort Zinna Prison in Torgau was one of the largest military prisons during the Second World War in Germany. Here many German soldiers and other prisoners, including those from various resistance movements, were held until they could be tried by the military judiciary. After the war, the Soviets transformed the prison into camp for political prisoners before ultimately being used a prison by the East German state. 

The first part of the prison was built in 1810-1813 under the rule of Napoleon to house prisoners of war, military convicts and so-called work soldiers. During the First World War (1914-1918), it served as a prisoner of war camp for officers. In the 1920s, the Prussian judiciary took over Fort Zinna as “Torgau Prison”.  After the Nazi takeover in 1933, political opponents were imprisoned here.

During the Second World War, Fort Zinna became one of two major prisons in Torgau for the Wehrmacht (German Army). In mid-1943 the Reich Military Court, the Third Reich’s highest military court moved to Torgau from Berlin – elevating the city as the centre of the German military judiciary and penal system during the war.

About 60,000 Wehrmacht prisoners were held in Torgau during the Second World War: German soldiers but also members of the resistance against National Socialism from many European countries such as Luxembourg, France, and Poland. Several hundred prisoners were executed while many thousands of prisoners were sent from Fort Zinna to the front to serve in penal units. Countless numbers of them were killed on these particularly dangerous missions.

From September 1945 on, Fort Zinna was used by the Soviet secret police as a special camp. The inmates were Germans who had collaborated as Nazi party functionaries or had been direct perpetrators. Many others were incarcerated because they were regarded as opponents of the new Communist order. Fort Zinna also served as the central transit camp in the Soviet occupation zone from which thousands of Germans and Soviets citizens were deported to the camps in the Soviet Union.

After the established of the communist German Democratic Republic (GDR), Fort Zinna became a men’s prison that housed political prisoners. For several decades, the institution included a youth prison where juveniles were imprisoned here often for political reasons.

Detention centre of what was the largest Wehrmacht prison during the Second World War in Fort Zinna in Torgau. The photo was taken by a former inmate immediately after the American-Soviet Meeting in Torgau on 25 April 1945. (© Archiv Stiftung Sächsische Gedenkstätten/DIZ Torgau)

The European memorial to the victims of victims of political imprisonment at the Fort Zinna prison, here in the commemorative area for the victims of the National Socialist military judiciary in the Second World War. © Daniel König (Archiv Stiftung Sächsische Gedenkstätten/DIZ Torgau)

Fort Zinna

Das Festungsvorwerk Fort Zinna wurde 1810 bis 1813 unter napoleonischer Herrschaft angelegt. Es hat eine lange Tradition als Haftstätte: Bereits im 19. Jahrhundert waren dort Kriegsgefangene, Militärsträflinge und sogenannte Arbeitssoldaten inhaftiert. Während des Ersten Weltkriegs (1914–1918) war es Kriegsgefangenenlager für Offiziere. In den 1920er Jahren übernahm die preußische Justizverwaltung das Fort Zinna als „Strafgefängnis Torgau“. Nach der Machtübernahme der Nationalsozialisten 1933 wurden dort politische Gegner des Nationalsozialismus gefangen gehalten. Fort Zinna war im Zweiten Weltkrieg das größte Gefängnissen der Wehrmacht. Ein zweites großes Gefängnis hatte die Wehrmacht in der Kaserne Brückenkopf eingerichtet. Mitte 1943 verlegte das Reichskriegsgericht, das oberste militärische Gericht des Deutschen Reichs, seinen Sitz von Berlin nach Torgau. Damit war Torgau das Zentrum der Wehrmachtjustiz und des militärischen Strafvollzugs. Etwa 60.000 Häftlinge der Wehrmacht waren im Zweiten Weltkrieg in Torgau inhaftiert: deutsche Soldaten, aber auch Angehörige des Widerstands gegen den Nationalsozialismus aus vielen europäischen Ländern und Zwangssoldaten aus Ländern wie Luxemburg, Frankreich und Polen. Mehrere Hundert zum Tode Verurteilte wurden in Torgau hingerichtet. Viele Tausend Gefangene gelangten von Fort Zinna aus in Straf- und Bewährungseinsätze an die Front. Unzählige kamen bei diesen besonders gefährlichen Einsätzen um. Ab September 1945 diente das Fort Zinna der Sowjetischen Geheimpolizei als „Speziallager“. Festgesetzt waren darin Deutsche, die als Funktionäre am Nationalsozialismus mitgewirkt hatten oder direkte Täter waren. Viele andere wurden inhaftiert, weil sie als Gegner der neuen kommunistischen Ordnung galten. Fort Zinna diente außerdem als zentrales Sammellager in der sowjetischen Besatzungszone, von dem aus Tausende Deutsche und Sowjetbürger in die Lager in der Sowjetunion deportiert wurden. Nach der Gründung der DDR wurde aus dem Fort Zinna ein DDR-Gefängnis für verurteilte Männer. Unter ihnen befanden sich politische Häftlinge. Zu der Anstalt gehörte mehrere Jahrzehnte lang ein Jugendgefängnis. Jugendliche unter 18 Jahren waren hier auch aus politischen Gründen inhaftiert. Heute befindet sich im Fort Zinna die Justizvollzugsanstalt Torgau des Freistaates Sachsen. Besucher können das Denkmal der Stiftung Sächsische Gedenkstätte vor der Haftanstalt besuchen, das an die hier Inhaftierten erinnert. Das Dokumentations- und Informationszentrum (DIZ) Torgau im Torgauer Schloss Hartenfels bietet weitere Hintergrundinformationen zu Fort Zinna und der Stadt Torgau während und nach dem Krieg. The first part of the prison was built in 1810-1813 under the rule of Napoleon to house prisoners of war, military convicts and so-called work soldiers. During the First World War (1914-1918), it served as a prisoner of war camp for officers. In the 1920s, the Prussian judiciary took over Fort Zinna as “Torgau Prison”.  After the Nazi takeover in 1933, political opponents were imprisoned here. During the Second World War, Fort Zinna became one of two major prisons in Torgau for the Wehrmacht (German Army). In mid-1943 the Reich Military Court, the Third Reich’s highest military court moved to Torgau from Berlin – elevating the city as the centre of the German military judiciary and penal system during the war. About 60,000 Wehrmacht prisoners were held in Torgau during the Second World War: German soldiers but also members of the resistance against National Socialism from many European countries such as Luxembourg, France, and Poland. Several hundred prisoners were executed while many thousands of prisoners were sent from Fort Zinna to the front to serve in penal units. Countless numbers of them were killed on these particularly dangerous missions. From September 1945 on, Fort Zinna was used by the Soviet secret police as a special camp. The inmates were Germans who had collaborated as Nazi party functionaries or had been direct perpetrators. Many others were incarcerated because they were regarded as opponents of the new Communist order. Fort Zinna also served as the central transit camp in the Soviet occupation zone from which thousands of Germans and Soviets citizens were deported to the camps in the Soviet Union. After the established of the communist German Democratic Republic (GDR), Fort Zinna became a men’s prison that housed political prisoners. For several decades, the institution included a youth prison where juveniles were imprisoned here often for political reasons. Pierwsza część więzienia została zbudowana w latach 1810-1813 za czasów Napoleona, aby przetrzymywać jeńców wojennych, skazańców wojskowych i tzw. żołnierzy roboczych. Podczas I wojny światowej (1914-1918) służyło jako obóz jeniecki dla oficerów. W latach dwudziestych XX wieku pruskie sądownictwo przekształciło Fort Zinna w „Więzienie Torgau”. Po przejęciu władzy przez nazistów w 1933 r. więziono tu przeciwników politycznych, a podczas II wojny światowej Fort Zinna stał się jednym z dwóch głównych więzień w Torgau dla Wehrmachtu (armii niemieckiej). W połowie 1943 r. Sąd Wojskowy Rzeszy, najwyższy sąd wojskowy III Rzeszy, przeniósł się do Torgau z Berlina, czyniąc miasto centrum niemieckiego sądownictwa wojskowego i systemu karnego podczas wojny.Podczas II wojny światowej w Torgau przetrzymywano około 60 000 więźniów Wehrmachtu: niemieckich żołnierzy, ale także członków ruchu oporu przeciwko narodowemu socjalizmowi z wielu krajów europejskich, takich jak Luksemburg, Francja i Polska. Kilkuset więźniów zostało straconych, a wiele tysięcy wysłano z Fortu Zinna na front, by służyli w jednostkach karnych. Wielu z nich zginęło podczas tych szczególnie niebezpiecznych misji.Od września 1945 r. Fort Zinna był wykorzystywany przez sowiecką tajną policję jako obóz specjalny. Więźniami byli Niemcy, którzy współpracowali jako funkcjonariusze partii nazistowskiej lub byli bezpośrednimi sprawcami zbrodni nazistowskich. Wielu innych zostało uwięzionych, ponieważ uznano ich za przeciwników nowego porządku komunistycznego. Fort Zinna służył również jako centralny obóz przejściowy w sowieckiej strefie okupacyjnej, z którego tysiące Niemców i obywateli sowieckich deportowano do obozów w Związku Radzieckim. Po utworzeniu komunistycznej Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD), Fort Zinna stał się więzieniem dla mężczyzn, w którym przetrzymywano więźniów politycznych. Przez kilka dziesięcioleci instytucja obejmowała więzienie dla nieletnich, w którym młodociani byli więzieni często z powodów politycznych.

 Fort Zinna Fort Zinna Fort Zinna

Avraam Miletsky, a Soviet Army captain and architect, was entrusted with the task of designing the monument. The original plan to create a monument with a tank or a piece of heavy artillery, but Miletsky felt it was more important that the design convey a different message: “In Torgau the guns fells silent.” He described his work with the words, “May the monument commemorate the invincible power of the nations, which united them in the struggle against barbarism.” Miletsky himself had suffered great loss as a result of Germany’s war of annihilation against the USSR and the European Jews. From a large Jewish family in Kiev, Ukraine, he and his uncle were the only surviving members of a large family of more than 70  members. Work on the monument was performed by two local stonemason firms owned by the Köhler and Hacker families. Completed in September 1945, the monument’s crown depicts the lowered flags of the Soviet Union and the United States of America, and stacked rifles flanking a wreath, symbols represented the end of hostilities.  An inscription in Russian (with translations into German and English added later) recounts the historic meeting of the Soviet and American armies. Restored most recently in 2019, the monument has become an important site of commemoration during Torgau’s annual Elbe Day Weekend on April 25.

The Monument to the Meeting of Allied Forces in Torgau commemorates the historic meeting of American and Soviet soldiers at the Elbe in April 1945. As a symbol of the victory of the National Socialist region, it has become a site of annual commemoration.

Avraam Miletsky, a Soviet Army captain and architect, was entrusted with the task of designing the monument. The original plan to create a monument with a tank or a piece of heavy artillery, but Miletsky felt it was more important that the design convey a different message: “In Torgau the guns fells silent.”

He described his work with the words, “May the monument commemorate the invincible power of the nations, which united them in the struggle against barbarism.” Miletsky himself had suffered great loss as a result of Germany’s war of annihilation against the USSR and the European Jews. From a large Jewish family in Kiev, Ukraine, he and his uncle were the only surviving members of a large family of more than 70  members.

Work on the monument was performed by two local stonemason firms owned by the Köhler and Hacker families. Completed in September 1945, the monument’s crown depicts the lowered flags of the Soviet Union and the United States of America, and stacked rifles flanking a wreath, symbols represented the end of hostilities.  An inscription in Russian (with translations into German and English added later) recounts the historic meeting of the Soviet and American armies.

Restored most recently in 2019, the monument has become an important site of commemoration during Torgau’s annual Elbe Day Weekend on April 25.

Soviet-American Encounter Memorial (Credit: Stadt Torgau) 

A wreath is placed at the monument on Elbe Day. (Credit: Stadt Torgau) 

Soviet-American Encounter Memorial

Avraam Miletzkij, Hauptmann der Sowjetarmee und Architekt, bekam den Auftrag, das Denkmal zu entwerfen. Es sollte ursprünglich mit einem Panzer oder einem schweren Artilleriegeschütz gekrönt werden, doch Miletzkij hielt eine andere gestalterische Aussage für wichtiger: „In Torgau haben die Waffen geschwiegen.“ Er erläuterte seine Arbeit mit den Worten: „Möge das Denkmal an die unbesiegbare Kraft der Völker erinnern, die sie im Kampf gegen die Barbarei vereint hat.“ Die Auswirkungen des deutschen Vernichtungskriegs gegen die Sowjetunion und die Ermordung der europäischen Juden bestimmten in besonderem Maße auch Miletzkijs eigenes Schicksal. Zu seiner aus Kiew stammenden Familie jüdischen Glaubens, gehörten etwa 70 Mitglieder. Nur ein Onkel und er selbst überlebten den Zweiten Weltkrieg. Die Arbeiten an dem Denkmal führten zwei Torgauer Steinmetzbetriebe aus, die Familien Köhler und Hacker. Die Bekrönung des im September 1945 fertiggestellten Monuments zeigt die Fahnen der Sowjetunion und der Vereinigten Staaten von Amerika. Sie sind gesenkt und verdeutlichen damit das Ende der Kampfhandlungen, so ebenfalls die aufgestellten, von einem Kranz umgebenen Gewehre. Die Tafeln im Unterbau mit der Übersetzung der russischen Inschrift ins Deutsche und Englische wurden nachträglich angebracht. Das Denkmal wurde 2019 umfassend restauriert und ist Ort des jährlichen Gedenkens zum Elbe Day am 25. April. Avraam Miletsky, capitaine de l'armée soviétique et architecte, s'est vu confier la tâche de concevoir le monument. Le plan initial prévoyait de créer un monument avec un char ou une pièce d'artillerie lourde, mais Miletsky a estimé qu'il était plus important que la conception transmette un message différent : "À Torgau, les canons se taisent". Il décrivait son œuvre par ces mots : "Que le monument commémore la puissance invincible des nations, qui les a unies dans la lutte contre la barbarie." Miletsky avait lui-même subi de grandes pertes à la suite de la guerre d'anéantissement menée par l'Allemagne contre l'URSS et les Juifs d'Europe. Issus d'une grande famille juive de Kiev, en Ukraine, lui et son oncle étaient les seuls survivants d'une grande famille de plus de 70 membres. Le travail sur le monument a été réalisé par deux entreprises locales de tailleurs de pierre appartenant aux familles Köhler et Hacker. Achevée en septembre 1945, la couronne du monument représente les drapeaux abaissés de l'Union soviétique et des États-Unis d'Amérique, ainsi que des fusils empilés flanquant une couronne, symboles de la fin des hostilités. Une inscription en russe (avec des traductions en allemand et en anglais ajoutées ultérieurement) relate la rencontre historique des armées soviétique et américaine. Restauré tout récemment en 2019, le monument est devenu un site important de commémoration lors du week-end annuel de la Journée de l'Elbe à Torgau, le 25 avril. Avraam Miletsky, a Soviet Army captain and architect, was entrusted with the task of designing the monument. The original plan to create a monument with a tank or a piece of heavy artillery, but Miletsky felt it was more important that the design convey a different message: “In Torgau the guns fells silent.” He described his work with the words, “May the monument commemorate the invincible power of the nations, which united them in the struggle against barbarism.” Miletsky himself had suffered great loss as a result of Germany’s war of annihilation against the USSR and the European Jews. From a large Jewish family in Kiev, Ukraine, he and his uncle were the only surviving members of a large family of more than 70  members. Work on the monument was performed by two local stonemason firms owned by the Köhler and Hacker families. Completed in September 1945, the monument’s crown depicts the lowered flags of the Soviet Union and the United States of America, and stacked rifles flanking a wreath, symbols represented the end of hostilities.  An inscription in Russian (with translations into German and English added later) recounts the historic meeting of the Soviet and American armies. Restored most recently in 2019, the monument has become an important site of commemoration during Torgau’s annual Elbe Day Weekend on April 25. Zadanie zaprojektowania pomnika powierzono Avraamowi Miletsky'emu, kapitanowi Armii Radzieckiej i architektowi. Pierwotny plan zakładał stworzenie pomnika czołgu lub ciężkiej artylerii, ale Miletsky uznał, że ważniejsze jest, aby projekt przekazywał inne przesłanie: „W Torgau działa zamilkły”. Swoją pracę opisał słowami: „Niech pomnik upamiętnia niezwyciężoną siłę narodów, która zjednoczyła je w walce z barbarzyństwem”. Sam Miletsky poniósł wielkie straty w wyniku niemieckiej wojny oraz zagłady skierowanej przeciwko Żydom europejskim i z ZSRR. Pochodził z dużej żydowskiej rodziny w Kijowie na Ukrainie, on i jego wujek byli jedynymi ocalałymi członkami liczącej ponad 70 osób rodziny. Prace nad pomnikiem wykonywały dwie lokalne firmy kamieniarskie należące do rodzin Köhler i Hacker. Ukończony we wrześniu 1945 r. pomnik przedstawia opuszczone flagi Związku Radzieckiego i Stanów Zjednoczonych oraz karabiny otaczające wieniec, symbole końca działań wojennych. Napis w języku rosyjskim (z późniejszymi tłumaczeniami na niemiecki i angielski) opowiada o historycznym spotkaniu armii radzieckiej i amerykańskiej. Odrestaurowany w 2019 r. pomnik stał się ważnym miejscem upamiętnienia podczas corocznego Dnia Łaby w Torgau 25 kwietnia.

 Denkmal der Begegnung Mémorial de la rencontre soviéto-américaine Soviet-American Encounter Memorial Pomnik Spotkania Radziecko-Amerykańskiego

In front of the Synagogue of Rome is the oldest bridge on the river Tiber, the Fabricio Bridge. Built in 62 b.C., it is almost intact, apart from the first arch, renovated in the 20th century. The Tiber Island has always been used as a place for cures, with two hospitals, the Fatebenefratelli and the Israelitic hospital. During the Roman Ghetto round up, the Fatebenefratelli hid a number of Jews to prevent them from being be loaded on trucks, forcing them into hospital with so-called “K syndrome”.The disease, made up by a young antifascist doctor and by the head physician of the hospital, was named after the first letter of the family names of Albert Kesselring, the commander in chief in the Mediterranean, and Herbert Kappler, the commander of the German police and security services in Rome. The two doctors signed fake documents with the name of the “K syndrome”, defined as very contagious, to make the Nazis refrain from checking the names of the patients.Indeed, when on the evening of 16 October 1943, the Nazis came to the hospital, the doctors welcomed them with masks, explaining that a terrible epidemic of “K disease” had broken out in the hospital. The SS, fearing the contagion, retreated. This way, the brave doctors of Fatebenefratelli hospital were successful in saving dozens of Jews and antifascists from death and deportation.

During the Roman Ghetto round-up, the Fatebenefratelli hospital hid a number of Jews before they could be loaded on trucks, forcing them in the hospital for the so-called “K syndrome”.

In front of the Synagogue of Rome is the oldest bridge on the river Tiber, the Fabricio Bridge. Built in 62 b.C., it is almost intact, if one excludes the first arch, renovated in the 20th century.

The Tiber Island has always been used as a place for cures, with two hospitals, the Fatebenefratelli and the Israelitic hospital.
During the Roman Ghetto round up, the Fatebenefratelli hid a number of Jews before they could be loaded on trucks, forcing them in the hospital for the so-called “K syndrome”.

The disease, made up by a young antifascist doctor and by the head physician of the hospital, was named after the first letter of the family names of Albert Kesselring, the commander in chief of the Mediterranean theatre, and Herbert Kappler, the commander of the German police and security services in Rome. The two doctors signed fake documents with the name of the “K syndrome”, defined as very contagious, to make the Nazis refrain from checking the names of the patients.

Indeed, when, in the evening of 16 October 1943, the Nazis came to the hospital, the doctors welcomed them with masks, explaining that a terrible epidemic of “K disease” had broken out in the hospital. The SS, fearing the contagion, retreated. This way, the brave doctors of Fatebenefratelli hospital were successful in saving dozens of Jews and antifascists from death and deportation.

K Syndrome on the Tiber Island

Di fronte alla Sinagoga di Roma si trova il più antico ponte di Roma, il ponte Fabricio. Costruito nel 62 a.C., esso è ancora quasi interamente intatto, se si esclude il primo arco, restaurato a inizio Novecento. L'isola tiberina è da sempre utilizzata come luogo di cura, con la presenza dei due ospedali, il Fatebenefratelli e l'Ospedale israelitico. Durante il rastrellamento del Ghetto, il Fatebenefratelli nascose un gruppo di ebrei prima che potessero essere caricati sui camion e li ricoverò in ospedale a causa della cosiddetta “Sindrome K”. La malattia, inventata da un giovane medico antifascista e membro della Resistenza e dal primario del Fatebenefratelli, venne così chiamata dalle iniziali degli ufficiali nazisti Kesselring e Kappler. I due medici compilarono false cartelle cliniche con il nome della “Sindrome K”, definita “contagiosissima” in modo tale da scoraggiare i nazisti dal controllare i nomi dei pazienti. Quando i nazisti giunsero sull’isola la sera del 16 ottobre 1943, i medici li accolsero con la mascherina sulla bocca, spiegando che nell’ospedale era scoppiata una gravissima epidemia di “Morbo di K”, una malattia terribile e mortale. Le SS, temendo il contagio, arretrarono e si ritirarono. In questo modo, i coraggiosi medici del Fatebenefratelli riuscirono a salvare decine e decine di ebrei e di antifascisti perseguitati. In front of the Synagogue of Rome is the oldest bridge on the river Tiber, the Fabricio Bridge. Built in 62 b.C., it is almost intact, apart from the first arch, renovated in the 20th century. The Tiber Island has always been used as a place for cures, with two hospitals, the Fatebenefratelli and the Israelitic hospital. During the Roman Ghetto round up, the Fatebenefratelli hid a number of Jews to prevent them from being be loaded on trucks, forcing them into hospital with so-called “K syndrome”.The disease, made up by a young antifascist doctor and by the head physician of the hospital, was named after the first letter of the family names of Albert Kesselring, the commander in chief in the Mediterranean, and Herbert Kappler, the commander of the German police and security services in Rome. The two doctors signed fake documents with the name of the “K syndrome”, defined as very contagious, to make the Nazis refrain from checking the names of the patients.Indeed, when on the evening of 16 October 1943, the Nazis came to the hospital, the doctors welcomed them with masks, explaining that a terrible epidemic of “K disease” had broken out in the hospital. The SS, fearing the contagion, retreated. This way, the brave doctors of Fatebenefratelli hospital were successful in saving dozens of Jews and antifascists from death and deportation. Vor der Synagoge von Rom befindet sich die älteste Brücke über den Tiber, die Fabricio-Brücke. Sie wurde 62 v. Chr. erbaut und ist bis auf den ersten Bogen, der im 20. Jahrhundert erneuert wurde, fast vollständig erhalten. Die Tiberinsel war schon immer ein Ort für Kuren, mit zwei Krankenhäusern, dem Fatebenefratelli und dem Israelitischen Krankenhaus. Während der Razzia im römischen Ghetto versteckten die Fatebenefratelli eine Reihe von Juden, um zu verhindern, dass sie auf Lastwagen verladen wurden, und brachten sie mit dem so genannten "K-Syndrom" ins Krankenhaus.Die Krankheit, die von einem jungen antifaschistischen Arzt und dem Chefarzt des Krankenhauses erfunden wurde, wurde nach dem ersten Buchstaben der Familiennamen von Albert Kesselring, dem Oberbefehlshaber im Mittelmeer, und Herbert Kappler, dem Befehlshaber der deutschen Polizei und Sicherheitsdienste in Rom, benannt. Die beiden Ärzte unterzeichneten gefälschte Dokumente mit dem Namen des "K-Syndroms", das als sehr ansteckend definiert wurde, um die Nazis dazu zu bringen, die Namen der Patienten nicht zu überprüfen.Als die Nazis am Abend des 16. Oktober 1943 in das Krankenhaus kamen, empfingen die Ärzte sie mit Masken und erklärten, dass im Krankenhaus eine schreckliche Epidemie der "K-Krankheit" ausgebrochen war. Die SS, die die Ansteckung fürchtete, zog sich zurück. Auf diese Weise gelang es den tapferen Ärzten des Krankenhauses Fatebenefratelli, Dutzende von Juden und Antifaschisten vor dem Tod und der Deportation zu bewahren. Naprzeciwko Synagogi w Rzymie znajduje się najstarszy most na Tybrze, Most Fabricio. Zbudowany w 62 r. p.n.e., jest w prawie nienaruszonym stanie, z wyjątkiem pierwszego łuku, odnowionego w XX wieku. Wyspa Tyber zawsze była uważana za miejsce leczenia, z dwoma szpitalami, Fatebenefratelli i Szpitalem Izraelickim. Podczas łapanki w rzymskim getcie Fatebenefratelli ukryli wielu Żydów. Aby zapobiec załadowaniu ich na ciężarówki, byli hospitalizowani z powodu tak zwanego "syndromu K".Choroba, wymyślona przez młodego antyfaszystowskiego lekarza oraz ordynatora szpitala, została nazwana od pierwszych liter nazwisk Alberta Kesselringa, głównodowodzącego na Morzu Śródziemnym i Herberta Kapplera, dowódcy niemieckiej policji i służb bezpieczeństwa w Rzymie. Obaj lekarze podpisali fałszywe dokumenty z nazwą „syndrom K”, zdefiniowanego jako bardzo zaraźliwy, aby naziści powstrzymali się od sprawdzania nazwisk pacjentów.Rzeczywiście, kiedy wieczorem 16 października 1943 r. naziści przybyli do szpitala, lekarze powitali ich w maskach, wyjaśniając, że w szpitalu wybuchła straszna epidemia „choroby K”. SS, obawiając się zarażenia, wycofało się. W ten sposób odważni lekarze szpitala Fatebenefratelli odnieśli sukces, ratując dziesiątki Żydów i antyfaszystów przed śmiercią i deportacją.

 Sindrome K sull’Isola Tiberina K-Syndrom auf der Tiberinsel K Syndrome on the Tiber Island Syndrom K na wyspie Tyber

During the Second World War there were an equal amount of German Soldiers as native residents on Schiermonnikoog, 60. As part of the Atlantic Wall these soldiers build a village of bunkers to defend themselves against the Allied forces. The codename for this village was Schlei, the German name for the fish species tench. Besides bunkers the village consisted of radar installations, anti-aircraft guns and camouflaged barracks. 200 construction workers from the mainland helped building this complex. One of the bunkers which was build was of the type Seeburg. This bunker was a central post and was used as a communication centre. Here radio signals were collected to, amongst other things, be able to intercept Allied bombers. It is in this bunker that the Bunkermuseum Schlei is housed. Bunkermuseum Schlei is managed by Foundation Bunkermuseum Schlei. This foundation has as goal to collect, preserve and exhibit goods and knowledge of the Second World War. The foundation also provides guided tours and lectures. Every few years the museum has a new exhibition on a specific subject concerning the Second World War on and around Schiermonnikoog. Examples of this are the narrow-gauge railway which was on Schiermonnikoog during the Second World War and an exhibition within the context of 75 years of liberation.

The Bunkermuseum Schlei on the Dutch island of Schiermonnikoog is housed in a bunker used during the Second World War by the German army. The museum provides information relating to the Second World War on Schiermonnikoog.

During the Second World War there were an equal amount of German Soldiers as native residents on Schiermonnikoog, 60. As part of the Atlantic Wall these soldiers build a village of bunkers to defend themselves against the Allied forces. The codename for this village was Schlei, the German name for the fish species tench. Besides bunkers the village consisted of radar installations, anti-aircraft guns and camouflaged barracks. 200 construction workers from the mainland helped building this complex. One of the bunkers which was build was of the type Seeburg. This bunker was a central post and was used as a communication centre. Here radio signals were collected to, amongst other things, be able to intercept Allied bombers. It is in this bunker that the Bunkermuseum Schlei is housed.

Bunkermuseum Schlei is managed by Foundation Bunkermuseum Schlei. This foundation has as goal to collect, preserve and exhibit goods and knowledge of the Second World War. The foundation also provides guided tours and lectures. Every few years the museum has a new exhibition on a specific subject concerning the Second World War on and around Schiermonnikoog. Examples of this are the narrow-gauge railway which was on Schiermonnikoog during the Second World War and an exhibition within the context of 75 years of liberation.

p6115496-e1552574538350.jpg

Bunkermuseum Schlei

Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren er net zoveel Duitse soldaten op Schiermonnikoog als oorspronkelijke bewoners, namelijk 600. Als onderdeel van de Atlantikwall bouwden deze soldaten een dorp van bunkers om zich te beschermen tegen de geallieerden. De codenaam voor dit dorp was Schlei, de Duitse naam voor de vissoort zeelt. Naast bunkers bestond het dorp uit radarinstallaties, luchtafweergeschut en gecamoufleerde barakken. 200 bouwvakkers van het vasteland hielpen bij de bouw van dit complex. Een van de bunkers die gebouwd werd was van het type Seeburg. Deze bunker was een centrale post en werd gebruikt als communicatiecentrum. Hier werden radiosignalen opgevangen om onder andere geallieerde bommenwerpers te kunnen onderscheppen. Het is in deze bunker dat het Bunkermuseum Schlei is gevestigd. Bunkermuseum Schlei wordt beheerd door Stichting Bunkermuseum Schlei. Deze stichting heeft tot doel het verzamelen, bewaren en tentoonstellen van goederen en kennis over de Tweede Wereldoorlog. Ook verzorgt de stichting rondleidingen en lezingen. Om de paar jaar heeft het museum een nieuwe tentoonstelling over een specifiek onderwerp met betrekking tot de Tweede Wereldoorlog op en rond Schiermonnikoog. Voorbeelden hiervan zijn het smalspoor dat op Schiermonnikoog lag tijdens de Tweede Wereldoorlog en een tentoonstelling in het kader van 75 jaar bevrijding. Podczas II wojny światowej w Schiermonnikoog mieszkało tyle samo niemieckich żołnierzy, co rdzennych mieszkańców (60). Jako część Wału Atlantyckiego żołnierze ci zbudowali wioskę bunkrów, aby bronić się przed siłami alianckimi. Kryptonimem tej wioski było Schlei, niemiecka nazwa gatunku ryby lin. Oprócz bunkrów wioska składała się z instalacji radarowych, dział przeciwlotniczych i zakamuflowanych baraków. W budowie tego kompleksu pomagało 200 robotników z lądu. Jeden z wybudowanych bunkrów był typu Seeburg. Był on centralnym stanowiskiem i służył jako centrum łączności. Tutaj zbierano sygnały radiowe, aby między innymi móc przechwytywać alianckie bombowce. To właśnie w tym bunkrze mieści się muzeum, zarządzane przez Fundację Bunkermuseum Schlei. Fundacja ta ma na celu gromadzenie, ochronę i eksponowanie dóbr i wiedzy z okresu II wojny światowej. Fundacja zapewnia również wycieczki z przewodnikiem i wykłady. Co kilka lat muzeum organizuje nową wystawę poświęconą konkretnemu tematowi związanemu z II wojną światową w Schiermonnikoog i okolicach. Przykładami tego są kolej wąskotorowa, która znajdowała się w Schiermonnikoog podczas II wojny światowej oraz wystawa w ramach obchodów 75-lecia wyzwolenia. Das Bunkermuseum auf der niederländischen Insel Schiermonnikoog befindet sich in einem Bunker, der von den Deutschen im Zweiten Weltkrieg als Kommunikationszentrale genutzt wurde, um Funksignale abzuhören und alliierte Bomber abzufangen. Das Museum ist den Geschehnissen des Zweiten Weltkriegs auf Schiermonnikoog gewidmet. Le musée du Bunker Schlei, situé sur l’île néerlandaise de Schiermonnikoog, occupe un bunker de la Seconde Guerre mondiale qui servit de centre de communication aux Allemands pour capter les communications radio et intercepter les bombardiers alliés. Le musée relate les évènements qui se sont produits à Schiermonnikoog pendant la Seconde Guerre mondiale. Il Bunker Museum nell’isola olandese di Schiermonnikoog è ospitato in un bunker usato dai tedeschi durante la Seconda guerra mondiale come centro di comunicazione per raccogliere segnali radio e intercettare i bombardamenti alleati. Il museo offre informazioni riguardo alla Seconda guerra mondiale a Schiermonnikoog. During the Second World War there were an equal amount of German Soldiers as native residents on Schiermonnikoog, 60. As part of the Atlantic Wall these soldiers build a village of bunkers to defend themselves against the Allied forces. The codename for this village was Schlei, the German name for the fish species tench. Besides bunkers the village consisted of radar installations, anti-aircraft guns and camouflaged barracks. 200 construction workers from the mainland helped building this complex. One of the bunkers which was build was of the type Seeburg. This bunker was a central post and was used as a communication centre. Here radio signals were collected to, amongst other things, be able to intercept Allied bombers. It is in this bunker that the Bunkermuseum Schlei is housed. Bunkermuseum Schlei is managed by Foundation Bunkermuseum Schlei. This foundation has as goal to collect, preserve and exhibit goods and knowledge of the Second World War. The foundation also provides guided tours and lectures. Every few years the museum has a new exhibition on a specific subject concerning the Second World War on and around Schiermonnikoog. Examples of this are the narrow-gauge railway which was on Schiermonnikoog during the Second World War and an exhibition within the context of 75 years of liberation.

 Bunkermuseum Schlei Muzeum Bunkrów Schlei Bunkermuseum Schlei Musée du Bunker Schlei Bunker Museum Schlei Bunkermuseum Schlei

The Bell of Peace is located close to a bridge on the Gari river, or ‘Rapido River’ as named by the Allies, in the village of Sant’Angelo in Theodice, close to Cassino. The bridge itself is known as ‘Bridge of the four battles’ recalling the importance it had in the Battle for Monte Cassino. The Bell rings every day at noon to commemorate the various nationalities of the soldiers who died in the battles for Monte Cassino. The crossing of the river Gari was essential for the advance on to Monte Cassino and the ultimate break of the Gustav Line. The deep and turbulent river made the crossing all but easy, along with the mines that the Germans had disseminated and the armed fighting to defend the German positions. Hundreds of Allied soldiers died. After many attempts, during the fourth and last battle of Cassino, the crossing and the establishment of a bridgehead was made possible by building a sort of bridge on the top of a Sherman tank. The tank was lying in the river, while a scaffolding was built on the top of it, allowing troops and vehicles to cross. The Bell of Peace was inaugurated in 2008. On the bell you can see a scene of the Rapido River battle, the coat of arms of the Cassino municipality and of the Abbey, an image of the Pity and the writing “The sun shines again” as a message of hope for all wars to end.

Inaugurated in 2008 along the Gari river, called ‘Rapido River’ by the Allies, in a locality of Cassino named Sant’Angelo in Theodice, the Bell of Peace honours those who lost their lives during the four battles of Monte Cassino.

The Bell of Peace is located close to a bridge on the Gari river, or ‘Rapido River’ as named by the Allies, in the village of Sant’Angelo in Theodice, close to Cassino. The bridge itself is known as ‘Bridge of the four battles’ recalling the importance it had in the Battle for Monte Cassino. The Bell rings every day at noon to commemorate the various nationalities of the soldiers who died in the battles for Monte Cassino.

The crossing of the river Gari was essential for the advance on to Monte Cassino and the ultimate break of the Gustav Line. The deep and turbulent river made the crossing all but easy, along with the mines that the Germans had disseminated and the armed fighting to defend the German positions. Hundreds of Allied soldiers died. After many attempts, during the fourth and last battle of Cassino, the crossing and the establishment of a bridgehead was made possible by building a sort of bridge on the top of a Sherman tank. The tank was lying in the river, while a scaffolding was built on the top of it, allowing troops and vehicles to cross.

The Bell of Peace was inaugurated in 2008. On the bell you can see a scene of the Rapido River battle, the coat of arms of the Cassino municipality and of the Abbey, an image of the Pity and the writing “The sun shines again” as a message of hope for all wars to end.

Floor Vector of Memory in front of the bell, installed 24 July 2022

Cassino-Bell of Peace and Cassino Bell of Peace

Bell of Peace

La Campana della Pace è situata nei pressi di un ponte sul fiume Gari, conosciuto anche come ‘Fiume Rapido’ dagli Alleati, nel paese di Sant’Angelo in Theodice, nei pressi di Cassino. Il ponte stesso è conosciuto come ‘Ponte delle quattro battaglie’, un nome esplicativo della sua importanza nella battaglia per Montecassino. La Campana suona ogni giorno a mezzogiorno per commemorare le varie nazionalità dei soldati che morirono nelle battaglie per Montecassino. L’attraversamento del fiume Gari era essenziale per l’avanzata verso Montecassino e la rottura della Linea Gustav. Il fiume, profondo e turbolento, le mine disseminate dai tedeschi e il conflitto armato per difendere le posizioni resero l’attraversamento tutt’altro che facile. Centinaia di soldati morirono. Dopo molti tentativi, durante la quarta ed ultima battaglia di Cassino, fu possibile attraversare il fiume e stabilire una testa di ponte creando un ponteggio in cima a un carrarmato Sherman che venne collocato nel letto del fiume. In questo modo, uomini e mezzi poterono attraversare. La Campana della Pace fu inaugurata nel 2008. Sulla campana sono riportati una scena della battaglia del Fiume Rapido, gli stemmi del Comune di Cassino e dell’Abbazia di Montecassino, l’immagine della Pietà e l’iscrizione in inglese "The sun shines again" ("Il sole sorge ancora"), come messaggio di speranza affinché cessino tutte le guerre. The Bell of Peace is located close to a bridge on the Gari river, or ‘Rapido River’ as named by the Allies, in the village of Sant’Angelo in Theodice, close to Cassino. The bridge itself is known as ‘Bridge of the four battles’ recalling the importance it had in the Battle for Monte Cassino. The Bell rings every day at noon to commemorate the various nationalities of the soldiers who died in the battles for Monte Cassino. The crossing of the river Gari was essential for the advance on to Monte Cassino and the ultimate break of the Gustav Line. The deep and turbulent river made the crossing all but easy, along with the mines that the Germans had disseminated and the armed fighting to defend the German positions. Hundreds of Allied soldiers died. After many attempts, during the fourth and last battle of Cassino, the crossing and the establishment of a bridgehead was made possible by building a sort of bridge on the top of a Sherman tank. The tank was lying in the river, while a scaffolding was built on the top of it, allowing troops and vehicles to cross. The Bell of Peace was inaugurated in 2008. On the bell you can see a scene of the Rapido River battle, the coat of arms of the Cassino municipality and of the Abbey, an image of the Pity and the writing “The sun shines again” as a message of hope for all wars to end. Dzwon Pokoju znajduje się w pobliżu mostu na rzece Gari lub „rzece Rapido”, jak nazwali ją alianci, w wiosce Sant'Angelo in Theodice, niedaleko Cassino. Sam most znany jest jako „most czterech bitew”, co przypomina o jego znaczeniu w bitwie o Monte Cassino. Dzwon dzwoni codziennie w południe, aby upamiętnić żołnierzy różnych narodowości, którzy zginęli w bitwach o Monte Cassino. Przeprawa przez rzekę Gari miała kluczowe znaczenie dla natarcia na Monte Cassino i ostatecznego przełamania Linii Gustawa. Przejście przez głęboką i burzliwą rzekę nie było łatwe, dodatkowym utrudnieniem były rozmieszczone przez Niemców miny mające bronić niemieckich pozycji. Zginęły setki alianckich żołnierzy. Po wielu próbach, podczas czwartej i ostatniej bitwy o Cassino, przeprawa i ustanowienie przyczółka było możliwe dzięki zbudowaniu swego rodzaju mostu na czołgu Sherman. Czołg leżał w rzece, a na jego szczycie wzniesiono rusztowanie, umożliwiające przeprawę żołnierzy i pojazdów. Dzwon Pokoju został zainstalowany w 2008 roku. Na dzwonie można zobaczyć scenę bitwy nad rzeką Rapido, herb gminy Cassino i opactwa, wizerunek Miłosierdzia i napis „Słońce znów świeci” jako przesłanie o nadziei na zakończenie wszystkich wojen.

 Campana della Pace Bell of Peace Dzwon Pokoju

After the fall of Mussolini, on 25 July 1943, the antifascists began to recreate the relationships that were broken by the regime’s repression. The antifascist parties united in the Committee for National Liberation (CLN) to call the Italians to the fight and to the resistance to gain back freedom. The building at the Lateran was the meeting place to discuss the future of the country. A part of the anti-fascists in the occupied city started to reflect upon how a liberated Italy could look like in the future. Today, visiting the Lateran University is not at all evoking the atmosphere of fear and lack of freedom of the days of the occupation. To see the most important places for the CLN at the Lateran, follow the road at the back of the basilica, from the University square to the medieval cloister, where, in the house of Mrs. Ronca, the men who would have later governed the country discussed the future of Italy.

In the Lateran Palace, in Rome, many Italian antifascists and politicians found shelter between 1943 and 1944. After the liberation, many of these wrote the new Italian Constitution and they subsequently governed the country.

After the fall of Mussolini, on 25 July 1943, the antifascists began to recreate the relationships that were broken by the regime’s repression. The antifascist parties united in the Committee for National Liberation (CLN) to call the Italians to the fight and to the resistance to gain back freedom.

The building at the Lateran was the meeting place to discuss the future of the country. A part of the anti-fascists in the occupied city started to reflect upon how a liberated Italy could look like in the future.

Today, visiting the Lateran University is not at all evoking the atmosphere of fear and lack of freedom of the days of the occupation. To see the most important places for the CLN at the Lateran, follow the road at the back of the basilica, from the University square to the medieval cloister, where, in the house of Mrs. Ronca, the men who would have later governed the country discussed the future of Italy.

Lateran Palace

Dopo la caduta di Mussolini, il 25 luglio 1943, gli antifascisti tornarono a riallacciare i rapporti che erano stati interrotti dalla repressione del regime. I partiti antifascisti si organizzarono nel CLN (Comitato di Liberazione Nazionale) per chiamare gli italiani alla lotta e alla resistenza per riconquistare la libertà. Il complesso del Laterano divenne dunque il rifugio e il luogo di incontri sul futuro del paese. Una parte degli antifascisti nella città occupata iniziò a riflettere sulla forma futura dell’Italia liberata. Oggi, una visita all'Università Lateranense non evoca l'atmosfera di paura e di privazione della libertà dei giorni dell'occupazione. Tuttavia, per vedere i luoghi del CLN nel Laterano basta seguire la strada che costeggia il retro della basilica, da piazza dell'Università fino al bel chiostro medievale, dove, nella casa della signora Ronca, gli uomini che avrebbero costituito il governo della Repubblica discutevano il futuro del Paese. After the fall of Mussolini, on 25 July 1943, the antifascists began to recreate the relationships that were broken by the regime’s repression. The antifascist parties united in the Committee for National Liberation (CLN) to call the Italians to the fight and to the resistance to gain back freedom. The building at the Lateran was the meeting place to discuss the future of the country. A part of the anti-fascists in the occupied city started to reflect upon how a liberated Italy could look like in the future. Today, visiting the Lateran University is not at all evoking the atmosphere of fear and lack of freedom of the days of the occupation. To see the most important places for the CLN at the Lateran, follow the road at the back of the basilica, from the University square to the medieval cloister, where, in the house of Mrs. Ronca, the men who would have later governed the country discussed the future of Italy. Nach dem Sturz Mussolinis am 25. Juli 1943 begannen die Antifaschisten, die durch die Repressionen des Regimes zerrütteten Beziehungen wiederherzustellen. Die antifaschistischen Parteien schlossen sich im Komitee für die nationale Befreiung (CLN) zusammen, um die Italiener zum Kampf und zum Widerstand für die Wiedererlangung der Freiheit aufzurufen. Das Lateran-Gebäude war der Versammlungsort, um die Zukunft des Landes zu diskutieren. Ein Teil der Antifaschisten in der besetzten Stadt begann zu überlegen, wie ein befreites Italien in der Zukunft aussehen könnte. Heute erinnert ein Besuch der Lateranuniversität keineswegs mehr an die Atmosphäre der Angst und Unfreiheit aus den Tagen der Besatzung. Um die wichtigsten Orte des CLN im Lateran zu sehen, folgen Sie der Straße hinter der Basilika, die vom Universitätsplatz zum mittelalterlichen Kreuzgang führt, wo im Haus von Frau Ronca die Männer, die später das Land regieren sollten, über die Zukunft Italiens diskutierten. Po upadku Mussoliniego, 25 lipca 1943 r., antyfaszyści zaczęli odtwarzać relacje, które zostały zerwane przez represje reżimu. Partie antyfaszystowskie zjednoczyły się w Komitecie Wyzwolenia Narodowego (CLN), aby wezwać Włochów do walki i oporu w celu odzyskania wolności. Budynek na Lateranie był miejscem spotkań w celu omówienia przyszłości kraju. Część antyfaszystów w okupowanym mieście zaczęła zastanawiać się nad tym, jak w przyszłości mogłyby wyglądać wyzwolone Włochy. Dziś wizyta na Uniwersytecie Laterańskim w niczym nie przypomina atmosfery strachu i braku wolności z czasów okupacji. Aby zobaczyć najważniejsze miejsca dla CLN na Lateranie, należy podążać drogą z tyłu bazyliki, od placu uniwersyteckiego do średniowiecznego krużganka, gdzie w domu pani Ronca mężczyźni, którzy później rządzili krajem, dyskutowali o przyszłości Włoch.

 Palazzo del Laterano Lateranpalast Lateran Palace Pałac Laterański 

Venice Palace, in the centre of Rome, dates back to the Renaissance and it was largely modified by Mussolini to adapt the building to his political and government needs. From the balcony of the Globe Room, Mussolini harangued the crowds on numerous occasions. The museum that is now situated in the Venice Palace has removed all references to the Fascist past of the building. The Globe Room, which hosted the office of Mussolini, is now open only for special exhibitions, as well as the Great Council Room, where the meetings of the highest organ of the Fascist Party were held. It was in this room that the meeting which brought a no-confidence vote for Mussolini’s government took place. The no-confidence vote ultimately resulted in the fall of Mussolini and the whole Fascist regime. The disastrous fate of the war and the Allied landings in Sicily caused a loss of confidence in Mussolini's abilities by the Fascist hierarchy, which voted 19 against 7 in favour of the destitution of Mussolini; the vote culminated in the arrest of the dictator and signalled a new chapter of the Italian war experience.

Venice Palace (Palazzo Venezia), in Rome, was the headquarters of the Fascist government. Mussolini used its Globe Room (Sala del Mappamondo) as his personal office. From its balcony, Mussolini used to harangue the crowds on the most important occasions, such as 10 June 1940, when Fascist Italy decided to enter the war.

Venice Palace, in the centre of Rome, dates back to the Renaissance and it was largely modified by Mussolini to adapt the building to his political and government needs. From the balcony of the Globe Room, Mussolini harangued the crowds on numerous occasions.

The museum that is now situated in the Venice Palace has removed all references to the Fascist past of the building. The Globe Room, which hosted the office of Mussolini, is now open only for special exhibitions, as well as the Great Council Room, where the meetings of the highest organ of the Fascist Party were held.

It was in this room that the meeting which brought a no-confidence vote for Mussolini’s government took place. The no-confidence vote ultimately resulted in the fall of Mussolini and the whole Fascist regime. The disastrous fate of the war and the Allied landings in Sicily caused a loss of confidence in Mussolini's abilities by the Fascist hierarchy, which voted 19 against 7 in favour of the destitution of Mussolini; the vote culminated in the arrest of the dictator and signalled a new chapter of the Italian war experience.

Venice Palace

Palazzo Venezia, situato nel centro di Roma e di origine rinascimentale, fu modificato notevolmente da Mussolini per adattarlo ai suoi bisogni politici e governativi. Dal balcone della Sala del Mappamondo, Mussolini arringava la folla in molte occasioni, come quella dell’entrata in guerra. Il Museo che oggi ha sede a Palazzo Venezia ha rimosso ogni riferimento al passato fascista; la Sala del Mappamondo, che ospitava gli uffici di Mussolini, è ora aperta solo in occasione di mostre, come anche la Sala del Gran Consiglio, dove si tenevano gli incontri dell'organo principale del Partito. È proprio in questa sala che si tenne la riunione che sfiduciò Mussolini, il 25 luglio 1943. Il disastroso andamento del conflitto e l'arrivo degli alleati in Sicilia aveva fatto perdere ai gerarchi fascisti la fiducia nelle capacità del dittatore. Il voto portò alla caduta e all’arresto di Mussolini, nonché a un nuovo capitolo per l’Italia in guerra. Venice Palace, in the centre of Rome, dates back to the Renaissance and it was largely modified by Mussolini to adapt the building to his political and government needs. From the balcony of the Globe Room, Mussolini harangued the crowds on numerous occasions. The museum that is now situated in the Venice Palace has removed all references to the Fascist past of the building. The Globe Room, which hosted the office of Mussolini, is now open only for special exhibitions, as well as the Great Council Room, where the meetings of the highest organ of the Fascist Party were held. It was in this room that the meeting which brought a no-confidence vote for Mussolini’s government took place. The no-confidence vote ultimately resulted in the fall of Mussolini and the whole Fascist regime. The disastrous fate of the war and the Allied landings in Sicily caused a loss of confidence in Mussolini's abilities by the Fascist hierarchy, which voted 19 against 7 in favour of the destitution of Mussolini; the vote culminated in the arrest of the dictator and signalled a new chapter of the Italian war experience. Der Palazzo di Venezia im Zentrum Roms stammt aus der Renaissance und wurde von Mussolini weitgehend umgebaut, um das Gebäude an seine politischen und staatlichen Bedürfnisse anzupassen. Vom Balkon des Globensaals aus hielt Mussolini bei zahlreichen Gelegenheiten Ansprachen an die Menge. Das Museum, das sich jetzt im Palast von Venedig befindet, hat alle Hinweise auf die faschistische Vergangenheit des Gebäudes entfernt. Der Globussaal, in dem sich das Büro Mussolinis befand, ist nur noch für Sonderausstellungen geöffnet, ebenso wie der Große Ratssaal, in dem die Sitzungen des höchsten Organs der faschistischen Partei stattfanden. In diesem Saal fand die Sitzung statt, die ein Misstrauensvotum gegen Mussolinis Regierung zur Folge hatte. Das Misstrauensvotum führte schließlich zum Sturz Mussolinis und des gesamten faschistischen Regimes. Der katastrophale Verlauf des Krieges und die Landung der Alliierten in Sizilien führten dazu, dass die faschistische Hierarchie das Vertrauen in Mussolinis Fähigkeiten verlor und mit 19 gegen 7 Stimmen für die Entmachtung Mussolinis stimmte; die Abstimmung gipfelte in der Verhaftung des Diktators und leitete ein neues Kapitel der italienischen Kriegserfahrung ein. Pałac Wenecki, w centrum Rzymu, pochodzi z czasów renesansu i został w dużej mierze zmodyfikowany przez Mussoliniego, aby dostosować budynek do jego potrzeb politycznych i rządowych. Z balkonu Sali Globusowej Mussolini wielokrotnie przemawiał do tłumów. Muzeum, które obecnie znajduje się w Pałacu Weneckim, usunęło wszelkie odniesienia do faszystowskiej przeszłości budynku. Sala Globusowa, w której mieściło się biuro Mussoliniego, jest obecnie otwarta tylko na specjalne wystawy, podobnie jak Sala Wielkiej Rady, w której odbywały się spotkania najwyższych organów partii faszystowskiej. To właśnie w tej sali odbyło się spotkanie, które przyniosło wotum nieufności dla rządu Mussoliniego. To właśnie ono ostatecznie doprowadziło do upadku Mussoliniego i całego faszystowskiego reżimu. Katastrofalny rozwój wojny i lądowanie aliantów na Sycylii spowodowały utratę zaufania do rządów Mussoliniego przez faszystowską hierarchię, która zagłosowała 19 głosami za pozbawieniem Mussoliniego władzy przeciw 7 głosom wspierającym go; głosowanie zakończyło się aresztowaniem dyktatora i zapoczątkowało nowy rozdział włoskich losów wojennych.

 Palazzo Venezia Palast von Venedig Venice Palace Pałac Wenecki

Over its operational period, Neuengamme and its subcamps held approximately 104,000 to 106,000 prisoners, including around 13,500 women. The largest groups of prisoners were Soviets, Poles, French, Germans, Dutch, Danes, and Belgians. Initially housing few Jews, the number increased significantly by 1944, with some 13,000 Jewish prisoners having been held in Neuengamme.The camp’s primary function was forced labor, with prisoners employed in construction, brickworks, river regulation projects, and armaments production. The conditions were brutal, characterized by inadequate food, shelter, and medical care, leading to the spread of diseases such as pneumonia, tuberculosis, and typhus. More than 1,000 prisoners died in a typhus epidemic in December 1941. Prisoners also suffered from beatings, arbitrary punishments, and systematic killings, including those too weak to work being sent to euthanasia killing centers.Medical experiments were conducted on prisoners, including tests for combating typhus and tuberculosis. The camp’s subcamps, numbering around 80, were spread across northern and central Germany, providing forced labor for various industries.As the war neared its end, the death rate in Neuengamme and its subcamps soared. In February 1945 alone, nearly 2,500 prisoners died. With the approach of British troops, the SS evacuated about 9,000 prisoners towards Lübeck in April 1945 and murdered most of the remaining 3,000 prisoners in the camp. British forces arrived on May 4, 1945. In a tragic event, around 7,000 prisoners, mostly evacuated from Neuengamme, lost their lives when the British attacked two ships carrying them on May 3.The death register indicates that about 40,000 prisoners died in Neuengamme by April 10, 1945, with possibly 15,000 more dying in the following week and during the evacuations.Today, the Neuengamme Memorial site serves as a place of remembrance and education. It includes preserved remnants of the camp, a museum, and educational resources, providing a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust.

&nbsp;

Neuengamme concentration camp was established in 1938 as a subcamp of Sachsenhausen. Neuengamme became an independent camp in 1940. More than half of the approximately 100,400 prisoners of the camp, who were mostly foreign nationals, did not survive Nazi persecution. Neuengamme Memorial, which was inaugurated on the 60th anniversary of the camp’s liberation in May 2005, encompasses the entire grounds and 17 original buildings of the former camp.

Neuengamme Concentration Camp Memorial

W okresie funkcjonowania Neuengamme i jego podobozów przetrzymywano w nich od 104 000 do 106 000 więźniów, w tym około 13 500 kobiet. Największymi grupami więźniów byli Sowieci, Polacy, Francuzi, Niemcy, Holendrzy, Duńczycy i Belgowie. Początkowo w obozie przebywało niewielu Żydów, jednak do 1944 r. liczba ta znacznie wzrosła - w Neuengamme przetrzymywano około 13 000 żydowskich więźniów.Główną funkcją obozu była praca przymusowa, a więźniowie byli wykorzystywani w budownictwie, cegielniach, projektach regulacji rzek i produkcji zbrojeniowej. Warunki były brutalne, charakteryzowały się niewystarczającym wyżywieniem, schronieniem i opieką medyczną, co prowadziło do rozprzestrzeniania się chorób, takich jak zapalenie płuc, gruźlica i tyfus. Ponad 1000 więźniów zmarło w wyniku epidemii tyfusu w grudniu 1941 roku. Więźniowie cierpieli również z powodu bicia, arbitralnych kar i systematycznych egzekucji. Więźniów zbyt słabych, by pracować, wysyłano do ośrodków eutanazji.Na więźniach przeprowadzano eksperymenty medyczne, w tym testy zwalczania tyfusu i gruźlicy. Podobozy, w liczbie około 80, były rozmieszczone w północnych i środkowych Niemczech, zapewniając siłę roboczą dla różnych gałęzi przemysłu. Gdy wojna zbliżała się ku końcowi, śmiertelność w Neuengamme i jego podobozach gwałtownie wzrosła. W samym lutym 1945 roku zmarło prawie 2500 więźniów.Wraz ze zbliżaniem się wojsk brytyjskich, SS ewakuowało około 9000 więźniów w kierunku Lubeki w kwietniu 1945 r. i zamordowało większość z pozostałych 3000 więźniów w obozie. Siły brytyjskie przybyły 4 maja 1945 roku. W tragicznym wydarzeniu, około 7000 więźniów, w większości ewakuowanych z Neuengamme, straciło życie, gdy Brytyjczycy zaatakowali dwa statki przewożące ich 3 maja.Rejestr zgonów wskazuje, że około 40 000 więźniów zmarło w Neuengamme do 10 kwietnia 1945 r., a prawdopodobnie 15 000 więcej zmarło w następnym tygodniu i podczas ewakuacji.Dziś miejsce pamięci Neuengamme służy jako miejsce upamiętnienia i edukacji. Obejmuje zachowane pozostałości obozu, muzeum i zasoby edukacyjne, zapewniając kompleksowe zrozumienie historii obozu i jego roli w Holokauście. Während seiner Betriebszeit waren in Neuengamme und seinen Außenlagern etwa 104.000 bis 106.000 Häftlinge untergebracht, darunter etwa 13.500 Frauen. Die größten Gruppen von Gefangenen waren Sowjets, Polen, Franzosen, Deutsche, Niederländer, Dänen und Belgier. Anfänglich waren nur wenige Juden untergebracht, doch bis 1944 stieg die Zahl der jüdischen Gefangenen in Neuengamme auf etwa 13.000 an.Das Lager diente in erster Linie der Zwangsarbeit: Die Häftlinge wurden auf dem Bau, in Ziegeleien, bei der Flussregulierung und in der Rüstungsproduktion eingesetzt. Die Bedingungen waren brutal und gekennzeichnet durch unzureichende Verpflegung, Unterbringung und medizinische Versorgung, was zur Verbreitung von Krankheiten wie Lungenentzündung, Tuberkulose und Typhus führte. Bei einer Typhusepidemie im Dezember 1941 starben mehr als 1.000 Häftlinge. Die Häftlinge wurden auch geschlagen, willkürlich bestraft und systematisch getötet, wobei diejenigen, die zu schwach waren, um zu arbeiten, in Euthanasie-Tötungszentren geschickt wurden.An den Häftlingen wurden medizinische Experimente durchgeführt, darunter Versuche zur Bekämpfung von Typhus und Tuberkulose. Die etwa 80 Außenlager des Lagers waren über ganz Nord- und Mitteldeutschland verteilt und dienten der Zwangsarbeit in verschiedenen Industriezweigen.Gegen Ende des Krieges stieg die Zahl der Todesopfer in Neuengamme und seinen Außenlagern sprunghaft an. Allein im Februar 1945 starben fast 2.500 Häftlinge. Mit dem Herannahen der britischen Truppen evakuierte die SS im April 1945 etwa 9.000 Häftlinge in Richtung Lübeck und ermordete die meisten der verbliebenen 3.000 Häftlinge im Lager. Die britischen Truppen trafen am 4. Mai 1945 ein. In einem tragischen Ereignis verloren etwa 7.000 Häftlinge, die meisten von ihnen aus Neuengamme evakuiert, ihr Leben, als die Briten am 3. Mai zwei Schiffe mit ihnen angriffen.Aus dem Sterberegister geht hervor, dass bis zum 10. April 1945 etwa 40.000 Häftlinge in Neuengamme starben, weitere 15.000 starben möglicherweise in der folgenden Woche und während der Evakuierung.Heute dient die Gedenkstätte Neuengamme als Ort des Gedenkens und der Bildung. Sie umfasst erhaltene Überreste des Lagers, ein Museum und pädagogische Ressourcen, die ein umfassendes Verständnis der Geschichte des Lagers und seiner Rolle im Holocaust vermitteln. Au cours de sa période d'activité, Neuengamme et ses sous-camps ont accueilli entre 104 000 et 106 000 prisonniers, dont environ 13 500 femmes. Les groupes de prisonniers les plus nombreux étaient les Soviétiques, les Polonais, les Français, les Allemands, les Néerlandais, les Danois et les Belges. Au départ, le camp n'accueillait que peu de Juifs, mais leur nombre a considérablement augmenté en 1944, avec quelque 13 000 prisonniers juifs détenus à Neuengamme.La fonction première du camp était le travail forcé, les prisonniers étant employés dans la construction, les briqueteries, les projets de régularisation des cours d'eau et la production d'armements. Les conditions de détention étaient brutales, caractérisées par une alimentation, des abris et des soins médicaux inadéquats, ce qui a entraîné la propagation de maladies telles que la pneumonie, la tuberculose et le typhus. Plus de 1 000 prisonniers sont morts lors d'une épidémie de typhus en décembre 1941. Les prisonniers ont également subi des passages à tabac, des punitions arbitraires et des exécutions systématiques, y compris l'envoi dans des centres d'euthanasie de ceux qui étaient trop faibles pour travailler.Des expériences médicales ont été menées sur les prisonniers, notamment des tests de lutte contre le typhus et la tuberculose. Les sous-camps du camp, au nombre d'environ 80, étaient répartis dans le nord et le centre de l'Allemagne et fournissaient du travail forcé à diverses industries.À l'approche de la fin de la guerre, le taux de mortalité à Neuengamme et dans ses sous-camps a drastiquement monté. Pour le seul mois de février 1945, près de 2 500 prisonniers sont morts. À l'approche des troupes britanniques, les SS évacuent environ 9 000 prisonniers vers Lübeck en avril 1945 et assassinent la plupart des 3 000 prisonniers restants dans le camp. Les forces britanniques arrivèrent le 4 mai 1945 et lors d'un événement tragique, environ 7 000 prisonniers, pour la plupart évacués de Neuengamme, perdirent la vie lorsque les Britanniques attaquèrent deux navires les transportant le 3 mai.Le registre des décès indique qu'environ 40 000 prisonniers sont morts à Neuengamme le 10 avril 1945, et peut-être 15 000 autres au cours de la semaine suivante et pendant les évacuations.Aujourd'hui, le site du mémorial de Neuengamme est un lieu de mémoire et d'éducation. Il comprend des vestiges préservés du camp, un musée et des ressources éducatives qui permettent de comprendre l'histoire du camp et son rôle dans l'Holocauste. Tijdens de operationele periode werden in Neuengamme en de subkampen ongeveer 104.000 tot 106.000 gevangenen vastgehouden, waaronder ongeveer 13.500 vrouwen. De grootste groepen gevangenen waren Sovjets, Polen, Fransen, Duitsers, Nederlanders, Denen en Belgen. Aanvankelijk verbleven er weinig Joden, maar tegen 1944 nam het aantal aanzienlijk toe en werden er ongeveer 13.000 Joodse gevangenen vastgehouden in Neuengamme.De belangrijkste functie van het kamp was dwangarbeid, waarbij gevangenen werden tewerkgesteld in de bouw, steenfabrieken, rivierreguleringsprojecten en de productie van wapens. De omstandigheden waren wreed en werden gekenmerkt door onvoldoende voedsel, onderdak en medische zorg, wat leidde tot de verspreiding van ziekten zoals longontsteking, tuberculose en tyfus. Meer dan 1.000 gevangenen stierven tijdens een tyfusepidemie in december 1941. Gevangenen leden ook onder afranselingen, willekeurige straffen en systematische moorden, waaronder degenen die te zwak waren om te werken en naar euthanasiecentra werden gestuurd.Er werden medische experimenten uitgevoerd op gevangenen, waaronder proeven om tyfus en tuberculose te bestrijden. De ongeveer 80 subkampen van het kamp waren verspreid over Noord- en Midden-Duitsland en zorgden voor dwangarbeid voor verschillende industrieën.Toen de oorlog ten einde liep, steeg het sterftecijfer in Neuengamme en de subkampen enorm. Alleen al in februari 1945 stierven bijna 2500 gevangenen. Toen de Britse troepen naderden, evacueerde de SS ongeveer 9.000 gevangenen naar Lübeck in april 1945 en vermoordde de meeste van de resterende 3.000 gevangenen in het kamp. Britse troepen arriveerden op 4 mei 1945. In een tragische gebeurtenis verloren ongeveer 7.000 gevangenen, de meesten geëvacueerd uit Neuengamme, het leven toen de Britten op 3 mei twee schepen aanvielen die hen vervoerden.Het dodenregister geeft aan dat ongeveer 40.000 gevangenen stierven in Neuengamme op 10 april 1945, met mogelijk nog eens 15.000 doden in de daaropvolgende week en tijdens de evacuaties.Vandaag de dag dient de Neuengamme Herdenkingsplaats als een plaats voor herdenking en educatie. Er zijn overblijfselen van het kamp bewaard gebleven, er is een museum en er zijn educatieve middelen die een uitgebreid inzicht geven in de geschiedenis van het kamp en zijn rol in de Holocaust. Over its operational period, Neuengamme and its subcamps held approximately 104,000 to 106,000 prisoners, including around 13,500 women. The largest groups of prisoners were Soviets, Poles, French, Germans, Dutch, Danes, and Belgians. Initially housing few Jews, the number increased significantly by 1944, with some 13,000 Jewish prisoners having been held in Neuengamme.The camp’s primary function was forced labor, with prisoners employed in construction, brickworks, river regulation projects, and armaments production. The conditions were brutal, characterized by inadequate food, shelter, and medical care, leading to the spread of diseases such as pneumonia, tuberculosis, and typhus. More than 1,000 prisoners died in a typhus epidemic in December 1941. Prisoners also suffered from beatings, arbitrary punishments, and systematic killings, including those too weak to work being sent to euthanasia killing centers.Medical experiments were conducted on prisoners, including tests for combating typhus and tuberculosis. The camp’s subcamps, numbering around 80, were spread across northern and central Germany, providing forced labor for various industries.As the war neared its end, the death rate in Neuengamme and its subcamps soared. In February 1945 alone, nearly 2,500 prisoners died. With the approach of British troops, the SS evacuated about 9,000 prisoners towards Lübeck in April 1945 and murdered most of the remaining 3,000 prisoners in the camp. British forces arrived on May 4, 1945. In a tragic event, around 7,000 prisoners, mostly evacuated from Neuengamme, lost their lives when the British attacked two ships carrying them on May 3.The death register indicates that about 40,000 prisoners died in Neuengamme by April 10, 1945, with possibly 15,000 more dying in the following week and during the evacuations.Today, the Neuengamme Memorial site serves as a place of remembrance and education. It includes preserved remnants of the camp, a museum, and educational resources, providing a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust. Durante il suo periodo operativo, Neuengamme e i suoi sottocampi ospitarono circa 104.000-106.000 prigionieri, tra cui circa 13.500 donne. I gruppi più numerosi di prigionieri erano sovietici, polacchi, francesi, tedeschi, olandesi, danesi e belgi. Inizialmente ospitava pochi ebrei, ma il numero aumentò significativamente nel 1944, con circa 13.000 prigionieri ebrei detenuti a Neuengamme.La funzione principale del campo era il lavoro forzato, con i prigionieri impiegati nell'edilizia, nella costruzione di mattoni, nei progetti di regolazione dei fiumi e nella produzione di armamenti. Le condizioni erano brutali, caratterizzate da cibo, alloggio e cure mediche inadeguati, che portarono alla diffusione di malattie come polmonite, tubercolosi e tifo. Più di 1.000 prigionieri morirono in un'epidemia di tifo nel dicembre 1941. I prigionieri subirono anche percosse, punizioni arbitrarie e uccisioni sistematiche, tra cui quelle di coloro che erano troppo deboli per lavorare e che venivano inviati in centri di uccisione per eutanasia.Venivano condotti esperimenti medici sui prigionieri, tra cui test per combattere il tifo e la tubercolosi. I sottocampi del campo, circa 80, erano sparsi nel nord e nel centro della Germania e fornivano lavoro forzato per varie industrie.Con l'avvicinarsi della fine della guerra, il tasso di mortalità a Neuengamme e nei suoi sottocampi aumentò vertiginosamente. Solo nel febbraio 1945 morirono quasi 2.500 prigionieri. Con l'avvicinarsi delle truppe britanniche, le SS evacuarono circa 9.000 prigionieri verso Lubecca nell'aprile 1945 e uccisero la maggior parte dei 3.000 prigionieri rimasti nel campo. Le forze britanniche arrivarono il 4 maggio 1945. In un tragico evento, circa 7.000 prigionieri, in gran parte evacuati da Neuengamme, persero la vita quando gli inglesi attaccarono due navi che li trasportavano il 3 maggio.Il registro dei morti indica che circa 40.000 prigionieri morirono a Neuengamme entro il 10 aprile 1945, e forse altri 15.000 morirono nella settimana successiva e durante l'evacuazione.Oggi il Memoriale di Neuengamme è un luogo di memoria e di educazione. Include resti conservati del campo, un museo e risorse didattiche, fornendo una comprensione completa della storia del campo e del suo ruolo nell'Olocausto.

 Miejsce Pamięci KL Neuengamme Gedenkstätte Konzentrationslager Neuengamme Mémorial du camp de concentration de Neuengamme Herdenkingscentrum Neuengamme Neuengamme Concentration Camp Memorial Il Memoriale di KL Neuengamme

The Dachau Concentration Camp Memorial Site, situated on the grounds of the former concentration camp, is a poignant reminder of the atrocities committed during the Holocaust. Established in 1965, the Memorial Site was the initiative of the surviving prisoners who formed the Comité International de Dachau, with financial backing from the Bavarian state government.The Dachau concentration camp was established on 22 March 1933, a few weeks after Adolf Hitler was appointed Reich Chancellor. It was initially a camp for political prisoners and served as a prototype for all subsequent concentration camps. The camp also functioned as a “school of violence” for the SS men who were in charge. Over its twelve-year existence, more than 200,000 individuals from all over Europe were incarcerated here and in its numerous subsidiary camps. 41,500 of these prisoners were murdered. On 29 April 1945, American troops liberated the survivors, marking the end of a horrific chapter in human history.After the liberation, the camp grounds were initially used to house former prisoners who were sick and unable to return to their homelands, or were waiting to be repatriated. From July 1945 to the summer of 1948, the U.S. military used the former SS camp and the former prisoners’ camp for the internment of Nazi party officials and members of the SS. The Dachau Trials took place on the grounds of the former SS camp, with 489 trials hearing 672 indictments before American military courts. In 1948, the U.S. military authority returned the grounds of the former prisoners’ camp to the Bavarian state.The Camp Memorial Site features several permanent exhibitions. The main exhibition, located in the former maintenance building, traces the prisoners’ journey from arrival to liberation or death. The former camp prison or “bunker” houses an exhibition detailing its history and function, with various artifacts and multimedia materials. The barracks exhibition, set in a reconstructed barrack, illustrates the living conditions during different periods. Lastly, the former crematorium, “Barrack X,” provides insight into its function, with memorial plaques commemorating specific victims.

Dachau was the first of the Nazi concentration camps built in Germany in March 1933. The camp existed for twelve years, during which over 200,000 people from all over Europe were imprisoned, and 41,500 were murdered. The Memorial Site was established in 1965 on the grounds of the former concentration camp. Its main exhibition focuses on the fate of the prisoners.

dachau-1634323_1280.jpg

Dachau Concentration Camp Memorial Site

De Dachau Concentration Camp Memorial Site, gelegen op het terrein van het voormalige concentratiekamp, is een aangrijpende herinnering aan de wreedheden begaan tijdens de Holocaust. De gedenkplaats werd in 1965 opgericht op initiatief van de overlevende gevangenen die het Comité International de Dachau vormden, met financiële steun van de Beierse deelstaatregering.Het concentratiekamp Dachau werd opgericht op 22 maart 1933, enkele weken nadat Adolf Hitler tot Rijkskanselier was benoemd. Het was aanvankelijk een kamp voor politieke gevangenen en diende als prototype voor alle latere concentratiekampen. Het kamp fungeerde ook als een “school voor geweld” voor de SS'ers die er de leiding hadden. In de twaalf jaar van zijn bestaan werden hier en in de vele nevenkampen meer dan 200.000 mensen uit heel Europa opgesloten. 41.500 van deze gevangenen werden vermoord. Op 29 april 1945 bevrijdden Amerikaanse troepen de overlevenden, waarmee een einde kwam aan een afschuwelijk hoofdstuk in de menselijke geschiedenisNa de bevrijding werd het kampterrein aanvankelijk gebruikt om voormalige gevangenen te huisvesten die ziek waren en niet naar hun thuisland konden terugkeren of wachtten op repatriëring. Van juli 1945 tot de zomer van 1948 gebruikte het Amerikaanse leger het voormalige SS-kamp en het voormalige gevangenkamp voor de internering van functionarissen van de Nazi-partij en leden van de SS. De Dachau processen vonden plaats op het terrein van het voormalige SS-kamp, met 489 processen waarin 672 aanklachten werden behandeld voor Amerikaanse militaire rechtbanken. In 1948 gaf de Amerikaanse militaire autoriteit het terrein van het voormalige gevangenkamp terug aan de Beierse staat.De Camp Memorial Site heeft verschillende permanente tentoonstellingen. De hoofdtentoonstelling, die zich in het voormalige onderhoudsgebouw bevindt, schetst de reis van de gevangenen vanaf hun aankomst tot aan hun bevrijding of dood. De voormalige kampgevangenis of “bunker” herbergt een tentoonstelling over de geschiedenis en functie ervan, met verschillende artefacten en multimediamateriaal. De kazernetentoonstelling, in een gereconstrueerde barak, illustreert de leefomstandigheden tijdens verschillende periodes. Tot slot geeft het voormalige crematorium, “Barak X”, inzicht in zijn functie, met gedenkplaten die specifieke slachtoffers herdenken. Miejsce Pamięci Obozu Koncentracyjnego Dachau, znajdujące się na terenie byłego obozu koncentracyjnego, jest przejmującym wspomnieniem okrucieństw popełnionych podczas Holokaustu. Założone w 1965 r. Miejsce Pamięci powstało z inicjatywy ocalałych więźniów, którzy utworzyli Comité International de Dachau, przy wsparciu finansowym rządu Bawarii.Obóz koncentracyjny Dachau został założony 22 marca 1933 roku, kilka tygodni po tym, jak Adolf Hitler został mianowany kanclerzem Rzeszy. Początkowo był to obóz dla więźniów politycznych i służył jako prototyp dla wszystkich kolejnych obozów koncentracyjnych. Obóz funkcjonował również jako „szkoła przemocy” dla dowodzących nim esesmanów. W ciągu dwunastu lat istnienia w obozie i jego licznych filiach osadzono ponad 200 000 osób z całej Europy. 41 500 z tych więźniów zostało zamordowanych. 29 kwietnia 1945 roku amerykańskie wojska wyzwoliły ocalałych, kończąc tym samym przerażający rozdział w historii ludzkości.Po wyzwoleniu tereny obozu były początkowo wykorzystywane do zakwaterowania byłych więźniów, którzy byli chorzy i nie mogli wrócić do swoich ojczyzn lub czekali na repatriację.Od lipca 1945 r. do lata 1948 r. wojsko amerykańskie wykorzystywało były obóz SS i były obóz jeniecki do internowania funkcjonariuszy partii nazistowskiej i członków SS. Procesy sądowe w Dachau odbyły się na terenie byłego obozu SS, a w 489 procesach przed amerykańskimi sądami wojskowymi rozpatrzono 672 akty oskarżenia.W 1948 r. amerykańskie władze wojskowe zwróciły teren byłego obozu więźniarskiego krajowi związkowemu Bawarii. Miejsce Pamięci obejmuje kilka stałych wystaw. Główna wystawa, znajdująca się w dawnym budynku konserwacji, śledzi podróż więźniów od przybycia do wyzwolenia lub śmierci. W dawnym obozowym więzieniu i „bunkrze” znajduje się wystawa szczegółowo opisująca jego historię i funkcję, z różnymi artefaktami i materiałami multimedialnymi. Wystawa w zrekonstruowanym baraku ilustruje warunki życia w różnych okresach. Wreszcie, dawne krematorium, „Barak X”, zapewnia wgląd w jego funkcję, z tablicami upamiętniającymi konkretne ofiary. Die KZ-Gedenkstätte Dachau auf dem Gelände des ehemaligen Konzentrationslagers erinnert an die Gräueltaten während des Holocausts. Die 1965 gegründete Gedenkstätte geht auf eine Initiative der überlebenden Häftlinge zurück, die sich im Comité International de Dachau zusammengeschlossen haben, und wird von der Bayerischen Staatsregierung finanziell unterstützt. Das Konzentrationslager Dachau wurde am 22. März 1933, wenige Wochen nach der Ernennung Adolf Hitlers zum Reichskanzler, errichtet. Es war zunächst ein Lager für politische Gefangene und diente als Prototyp für alle nachfolgenden Konzentrationslager. Das Lager diente auch als "Schule der Gewalt" für die SS-Männer, die es leiteten. In den zwölf Jahren seines Bestehens waren hier und in den zahlreichen Nebenlagern mehr als 200 000 Menschen aus ganz Europa inhaftiert. 41.500 dieser Gefangenen wurden ermordet. Am 29. April 1945 befreiten amerikanische Truppen die Überlebenden und beendeten damit ein grausames Kapitel der Menschheitsgeschichte.Nach der Befreiung wurde das Lagergelände zunächst für die Unterbringung ehemaliger Häftlinge genutzt, die krank waren und nicht in ihre Heimat zurückkehren konnten oder auf ihre Repatriierung warteten. Von Juli 1945 bis Sommer 1948 nutzte das US-Militär das ehemalige SS-Lager und das ehemalige Häftlingslager für die Internierung von NS-Parteifunktionären und SS-Angehörigen. Auf dem Gelände des ehemaligen SS-Lagers fanden die Dachauer Prozesse statt, bei denen in 489 Verfahren 672 Anklagen vor amerikanischen Militärgerichten verhandelt wurden. Im Jahr 1948 gab die US-Militärbehörde das Gelände des ehemaligen Häftlingslagers an Bayern zurück.Die Lager-Gedenkstätte verfügt über mehrere Dauerausstellungen. Die Hauptausstellung im ehemaligen Wirtschaftsgebäude zeichnet den Weg der Häftlinge von der Ankunft bis zur Befreiung oder zum Tod nach. Im ehemaligen Lagergefängnis, dem "Bunker", ist eine Ausstellung über seine Geschichte und Funktion mit verschiedenen Artefakten und Multimedia-Materialien zu sehen. Die Barackenausstellung, die in einer rekonstruierten Baracke untergebracht ist, veranschaulicht die Lebensbedingungen in verschiedenen Epochen. Das ehemalige Krematorium, die "Baracke X", gibt einen Einblick in seine Funktion und erinnert mit Gedenktafeln an bestimmte Opfer. Il Memoriale del Campo di Concentramento di Dachau, situato sul terreno dell'ex campo di concentramento, ricorda in modo toccante le atrocità commesse durante l'Olocausto. Istituito nel 1965, il Memoriale è stato un'iniziativa dei prigionieri sopravvissuti che hanno formato il Comité International de Dachau, con il sostegno finanziario del governo statale bavarese.Il campo di concentramento di Dachau fu istituito il 22 marzo 1933, poche settimane dopo la nomina di Adolf Hitler a Cancelliere del Reich. Inizialmente era un campo per prigionieri politici e servì come prototipo per tutti i campi di concentramento successivi. Il campo funzionò anche come “scuola di violenza” per gli uomini delle SS che ne erano a capo. Nei suoi dodici anni di esistenza, più di 200.000 persone provenienti da tutta Europa furono incarcerate qui e nei suoi numerosi campi sussidiari. 41.500 di questi prigionieri furono uccisi. Il 29 aprile 1945, le truppe americane liberarono i sopravvissuti, segnando la fine di un capitolo orribile della storia umana.Dopo la liberazione, i terreni del campo furono inizialmente utilizzati per ospitare ex prigionieri malati e impossibilitati a tornare in patria o in attesa di essere rimpatriati. Dal luglio 1945 all'estate del 1948, l'esercito americano utilizzò l'ex campo delle SS e l'ex campo dei prigionieri per l'internamento di funzionari del partito nazista e membri delle SS. I processi di Dachau si svolsero sul terreno dell'ex campo delle SS, con 489 processi e 672 imputazioni davanti ai tribunali militari americani. Nel 1948, l'autorità militare americana restituì il terreno dell'ex campo di prigionia allo Stato Bavarese.Il Memoriale del Campo ospita diverse mostre permanenti. La mostra principale, situata nell'ex edificio di manutenzione, ripercorre il viaggio dei prigionieri dall'arrivo alla liberazione o alla morte. L'ex prigione o “bunker” del campo ospita una mostra che ne illustra la storia e la funzione, con vari manufatti e materiali multimediali. La mostra sulla caserma, allestita in una caserma ricostruita, illustra le condizioni di vita nei diversi periodi. Infine, l'ex crematorio, la “baracca X”, offre una panoramica della sua funzione, con targhe commemorative di specifiche vittime. The Dachau Concentration Camp Memorial Site, situated on the grounds of the former concentration camp, is a poignant reminder of the atrocities committed during the Holocaust. Established in 1965, the Memorial Site was the initiative of the surviving prisoners who formed the Comité International de Dachau, with financial backing from the Bavarian state government.The Dachau concentration camp was established on 22 March 1933, a few weeks after Adolf Hitler was appointed Reich Chancellor. It was initially a camp for political prisoners and served as a prototype for all subsequent concentration camps. The camp also functioned as a “school of violence” for the SS men who were in charge. Over its twelve-year existence, more than 200,000 individuals from all over Europe were incarcerated here and in its numerous subsidiary camps. 41,500 of these prisoners were murdered. On 29 April 1945, American troops liberated the survivors, marking the end of a horrific chapter in human history.After the liberation, the camp grounds were initially used to house former prisoners who were sick and unable to return to their homelands, or were waiting to be repatriated. From July 1945 to the summer of 1948, the U.S. military used the former SS camp and the former prisoners’ camp for the internment of Nazi party officials and members of the SS. The Dachau Trials took place on the grounds of the former SS camp, with 489 trials hearing 672 indictments before American military courts. In 1948, the U.S. military authority returned the grounds of the former prisoners’ camp to the Bavarian state.The Camp Memorial Site features several permanent exhibitions. The main exhibition, located in the former maintenance building, traces the prisoners’ journey from arrival to liberation or death. The former camp prison or “bunker” houses an exhibition detailing its history and function, with various artifacts and multimedia materials. The barracks exhibition, set in a reconstructed barrack, illustrates the living conditions during different periods. Lastly, the former crematorium, “Barrack X,” provides insight into its function, with memorial plaques commemorating specific victims.

 Herdenkingsplaats Concentratiekamp Dachau Muzeum-Miejsce Pamięci Dachau Gedenkstätte des Konzentrationslagers Dachau Mémorial du camp de concentration de Dachau Memoriale del Campo di Concentramento di Dachau Dachau Concentration Camp Memorial Site

Over its operational period, Sachsenhausen held around 200,000 prisoners from various countries, including political opponents, Jews, Soviet prisoners of war, and others persecuted by the Nazi regime.The camp was characterized by brutal conditions, including forced labor, inadequate food, and medical care, leading to high mortality rates. Prisoners were employed in armaments production, construction, and other industries. The camp also witnessed medical experiments conducted on prisoners, including testing of new drugs and procedures.Sachsenhausen’s significance extended beyond its role as a concentration camp. It housed the administrative headquarters of all concentration camps and was a training center for SS guards. The camp’s layout, with its triangular shape and the infamous “T” shaped buildings, was designed to maximize control and surveillance over the prisoners.As the war neared its end, the SS began evacuating prisoners from Sachsenhausen. In April 1945, tens of thousands of prisoners were forced on death marches towards the Baltic Sea. The camp was liberated by Soviet and Polish troops on April 22, 1945. At the time of liberation, only a few thousand prisoners, mostly sick and weak, remained in the camp.After the war, the Soviet Union used Sachsenhausen as a special camp for political prisoners until 1950. In 1961, the GDR established the Sachsenhausen National Memorial, which was expanded and redesigned after German reunification. Today, the Sachsenhausen Memorial and Museum serve as a place of remembrance and education. It includes preserved remnants of the camp, a museum, and educational resources, providing a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust.The Sachsenhausen Memorial and Museum feature several permanent exhibitions that provide insights into various aspects of the site’s history. The memorial is not only a place of mourning and remembrance but also takes on the role of a modern contemporary history museum and education center.

The Sachsenhausen concentration camp was built in the summer of 1936 in Oranienburg, in the region of Brandenburg, Germany. Between 1936 and 1945, more than 200,000 people were imprisoned there. The Memorial and Museum Sachsenhausen, which was opened in 1961, comprises different permanent exhibitions. The remnants of buildings and other relics of the camp can be seen.

sachs1.jpg

sachs2.jpg

sachs.jpg

Memorial and Museum Sachsenhausen

W okresie funkcjonowania Sachsenhausen przetrzymywano w nim około 200 000 więźniów z różnych krajów, w tym przeciwników politycznych, Żydów, radzieckich jeńców wojennych i innych osób prześladowanych przez nazistowski reżim.Obóz charakteryzował się brutalnymi warunkami, pracą przymusową, nieodpowiednim wyżywieniem i opieką medyczną, co prowadziło do wysokiej śmiertelności. Więźniowie byli zatrudniani przy produkcji zbrojeniowej, budownictwie i innych gałęziach przemysłu. Obóz był także miejscem eksperymentów medycznych przeprowadzanych na więźniach, w tym testowania nowych leków i zabiegów.Znaczenie Sachsenhausen wykraczało poza jego rolę obozu koncentracyjnego. Mieściła się w nim siedziba administracyjna wszystkich obozów koncentracyjnych i było to centrum szkoleniowe dla strażników SS. Układ obozu, z jego trójkątnym kształtem i niesławnymi budynkami w kształcie litery „T”, został zaprojektowany tak, aby zmaksymalizować kontrolę i nadzór nad więźniami.Gdy wojna zbliżała się ku końcowi, SS rozpoczęło ewakuację więźniów z Sachsenhausen. W kwietniu 1945 roku dziesiątki tysięcy więźniów zostało zmuszonych do marszu śmierci w kierunku Morza Bałtyckiego. Obóz został wyzwolony przez wojska radzieckie i polskie 22 kwietnia 1945 roku. W momencie wyzwolenia w obozie pozostało jedynie kilka tysięcy więźniów, w większości chorych i słabych.Po wojnie Związek Radziecki wykorzystywał Sachsenhausen jako specjalny obóz dla więźniów politycznych do 1950 roku. W 1961 r. NRD utworzyła Miejsce Pamięci Narodowej Sachsenhausen, które zostało rozbudowane i przeprojektowane po zjednoczeniu Niemiec. Obecnie Miejsce Pamięci i Muzeum Sachsenhausen służą jako miejsce upamiętnienia i edukacji. Obejmuje ono zachowane pozostałości obozu, muzeum i zasoby edukacyjne, zapewniając kompleksowe zrozumienie historii obozu i jego roli w Holokauście.Miejsce Pamięci i Muzeum Sachsenhausen obejmuje kilka stałych wystaw, które zapewniają wgląd w różne aspekty historii tego miejsca. Miejsce pamięci jest nie tylko miejscem żałoby i upamiętnienia, ale także pełni rolę nowoczesnego muzeum historii współczesnej i centrum edukacyjnego. Während seiner Betriebszeit waren in Sachsenhausen rund 200.000 Häftlinge aus verschiedenen Ländern inhaftiert, darunter politische Gegner, Juden, sowjetische Kriegsgefangene und andere vom NS-Regime Verfolgte.Das Lager zeichnete sich durch brutale Bedingungen aus, darunter Zwangsarbeit, unzureichende Ernährung und medizinische Versorgung, was zu einer hohen Sterblichkeitsrate führte. Die Häftlinge wurden in der Rüstungsproduktion, im Baugewerbe und in anderen Industriezweigen eingesetzt. Das Lager war auch Schauplatz medizinischer Experimente an Häftlingen, einschließlich der Erprobung neuer Medikamente und Verfahren.Die Bedeutung Sachsenhausens ging über seine Rolle als Konzentrationslager hinaus. Es beherbergte die Verwaltungszentrale aller Konzentrationslager und war ein Ausbildungszentrum für SS-Wachpersonal. Der Grundriss des Lagers mit seiner dreieckigen Form und den berüchtigten "T"-förmigen Gebäuden war darauf ausgelegt, die Kontrolle und Überwachung der Häftlinge zu optimieren.Als sich der Krieg dem Ende näherte, begann die SS mit der Evakuierung der Häftlinge aus Sachsenhausen. Im April 1945 wurden Zehntausende von Gefangenen auf Todesmärsche in Richtung Ostsee getrieben. Das Lager wurde am 22. April 1945 von sowjetischen und polnischen Truppen befreit. Zum Zeitpunkt der Befreiung befanden sich nur noch einige tausend Häftlinge im Lager, die meisten von ihnen krank und schwach.Nach dem Krieg nutzte die Sowjetunion Sachsenhausen bis 1950 als Speziallager für politische Häftlinge. 1961 richtete die DDR die Nationale Gedenkstätte Sachsenhausen ein, die nach der deutschen Wiedervereinigung erweitert und neu gestaltet wurde. Heute dienen die Gedenkstätte und das Museum Sachsenhausen als Ort der Erinnerung und Bildung. Sie umfasst erhaltene Überreste des Lagers, ein Museum und Bildungsangebote, die ein umfassendes Verständnis der Geschichte des Lagers und seiner Rolle im Holocaust vermitteln.Die Gedenkstätte und das Museum Sachsenhausen bieten mehrere Dauerausstellungen an, die Einblicke in verschiedene Aspekte der Geschichte des Ortes geben. Die Gedenkstätte ist nicht nur ein Ort der Trauer und des Gedenkens, sondern übernimmt auch die Rolle eines modernen zeitgeschichtlichen Museums und Bildungszentrums. Au cours de sa période d'activité, Sachsenhausen a accueilli environ 200 000 prisonniers de différents pays, dont des opposants politiques, des Juifs, des prisonniers de guerre soviétiques et d'autres personnes persécutées par le régime nazi.Le camp se caractérisait par des conditions brutales, notamment le travail forcé, une alimentation et des soins médicaux inadéquats, ce qui a entraîné un taux de mortalité élevé. Les prisonniers étaient employés dans la production d'armements, la construction et d'autres industries. Le camp a également été le théâtre d'expériences médicales menées sur les prisonniers, notamment pour tester de nouveaux médicaments et de nouvelles procédures.L'importance de Sachsenhausen ne se limite pas à son rôle de camp de concentration. Il abritait le siège administratif de tous les camps de concentration et était un centre de formation pour les gardes SS. Le plan du camp, avec sa forme triangulaire et les fameux bâtiments en forme de "T", a été conçu pour maximiser le contrôle et la surveillance des prisonniers.À l'approche de la fin de la guerre, les SS ont commencé à évacuer les prisonniers de Sachsenhausen. En avril 1945, des dizaines de milliers de prisonniers ont été contraints à des marches de la mort en direction de la mer Baltique. Le camp a été libéré par les troupes soviétiques et polonaises le 22 avril 1945. Au moment de la libération, il ne restait plus que quelques milliers de prisonniers, pour la plupart malades et affaiblis, dans le camp.Après la guerre, l'Union soviétique a utilisé Sachsenhausen comme camp spécial pour les prisonniers politiques jusqu'en 1950. En 1961, la RDA a créé le Mémorial national de Sachsenhausen, qui a été agrandi et réaménagé après la réunification de l'Allemagne. Aujourd'hui, le Mémorial et le Musée de Sachsenhausen servent de lieu de mémoire et d'éducation. Ils comprennent des vestiges préservés du camp, un musée et des ressources éducatives qui permettent de comprendre l'histoire du camp et son rôle dans l'Holocauste.Le mémorial et le musée de Sachsenhausen présentent plusieurs expositions permanentes qui donnent un aperçu des différents aspects de l'histoire du site. Le mémorial n'est pas seulement un lieu de deuil et de commémoration, il joue également le rôle d'un musée d'histoire contemporaine et d'un centre d'éducation. In Sachsenhausen werden ongeveer 200.000 gevangenen uit verschillende landen vastgehouden, waaronder politieke tegenstanders, Joden, Sovjet krijgsgevangenen en anderen die vervolgd werden door het Nazi-regime.Het kamp werd gekenmerkt door wrede omstandigheden, waaronder dwangarbeid, onvoldoende voedsel en medische zorg, wat leidde tot hoge sterftecijfers. Gevangenen werden tewerkgesteld in de wapenproductie, de bouw en andere industrieën. In het kamp werden ook medische experimenten uitgevoerd op gevangenen, waaronder het testen van nieuwe medicijnen en procedures.Het belang van Sachsenhausen reikte verder dan de rol als concentratiekamp. Het huisvestte het administratieve hoofdkwartier van alle concentratiekampen en was een trainingscentrum voor SS-bewakers. De lay-out van het kamp, met zijn driehoekige vorm en de beruchte "T" vormige gebouwen, was ontworpen om de controle en bewaking van de gevangenen te maximaliseren.Toen de oorlog ten einde liep, begon de SS gevangenen uit Sachsenhausen te evacueren. In april 1945 werden tienduizenden gevangenen op dodenmarsen richting de Baltische Zee gedwongen. Het kamp werd bevrijd door Sovjet en Poolse troepen op 22 april 1945. Op het moment van de bevrijding verbleven er nog maar een paar duizend gevangenen in het kamp, de meesten waren ziek en zwak.Na de oorlog gebruikte de Sovjet-Unie Sachsenhausen tot 1950 als een speciaal kamp voor politieke gevangenen. In 1961 richtte de DDR de Sachsenhausen National Memorial op, die na de Duitse hereniging werd uitgebreid en heringericht. Vandaag de dag dienen de gedenkplaats en het museum van Sachsenhausen als een plaats van herinnering en educatie. Het omvat bewaard gebleven overblijfselen van het kamp, een museum en educatieve middelen die een uitgebreid inzicht geven in de geschiedenis van het kamp en zijn rol in de Holocaust.De gedenkplaats en het museum van Sachsenhausen hebben verschillende permanente tentoonstellingen die inzicht geven in verschillende aspecten van de geschiedenis van de locatie. Het monument is niet alleen een plaats van rouw en herdenking, maar vervult ook de rol van een modern hedendaags historisch museum en educatief centrum. Over its operational period, Sachsenhausen held around 200,000 prisoners from various countries, including political opponents, Jews, Soviet prisoners of war, and others persecuted by the Nazi regime.The camp was characterized by brutal conditions, including forced labor, inadequate food, and medical care, leading to high mortality rates. Prisoners were employed in armaments production, construction, and other industries. The camp also witnessed medical experiments conducted on prisoners, including testing of new drugs and procedures.Sachsenhausen’s significance extended beyond its role as a concentration camp. It housed the administrative headquarters of all concentration camps and was a training center for SS guards. The camp’s layout, with its triangular shape and the infamous “T” shaped buildings, was designed to maximize control and surveillance over the prisoners.As the war neared its end, the SS began evacuating prisoners from Sachsenhausen. In April 1945, tens of thousands of prisoners were forced on death marches towards the Baltic Sea. The camp was liberated by Soviet and Polish troops on April 22, 1945. At the time of liberation, only a few thousand prisoners, mostly sick and weak, remained in the camp.After the war, the Soviet Union used Sachsenhausen as a special camp for political prisoners until 1950. In 1961, the GDR established the Sachsenhausen National Memorial, which was expanded and redesigned after German reunification. Today, the Sachsenhausen Memorial and Museum serve as a place of remembrance and education. It includes preserved remnants of the camp, a museum, and educational resources, providing a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust.The Sachsenhausen Memorial and Museum feature several permanent exhibitions that provide insights into various aspects of the site’s history. The memorial is not only a place of mourning and remembrance but also takes on the role of a modern contemporary history museum and education center. Durante il suo periodo operativo, Sachsenhausen ospitò circa 200.000 prigionieri provenienti da vari Paesi, tra cui oppositori politici, ebrei, prigionieri di guerra sovietici e altri perseguitati dal regime nazista.Il campo era caratterizzato da condizioni brutali, tra cui lavori forzati, cibo e cure mediche inadeguati, che portavano ad alti tassi di mortalità. I prigionieri erano impiegati nella produzione di armamenti, nell'edilizia e in altre industrie. Il campo fu anche testimone di esperimenti medici condotti sui prigionieri, tra cui la sperimentazione di nuovi farmaci e procedure.L'importanza di Sachsenhausen andava oltre il suo ruolo di campo di concentramento. Ospitava la sede amministrativa di tutti i campi di concentramento ed era un centro di allenamento per le guardie delle SS. La struttura del campo, con la sua forma triangolare e i famigerati edifici a forma di “T”, fu progettata per massimizzare il controllo e la sorveglianza sui prigionieri.Con l'avvicinarsi della fine della guerra, le SS iniziarono a evacuare i prigionieri da Sachsenhausen. Nell'aprile 1945, decine di migliaia di prigionieri furono costretti a marce della morte verso il Mar Baltico. Il campo fu liberato dalle truppe sovietiche e polacche il 22 aprile 1945. Al momento della liberazione, nel campo erano rimaste solo poche migliaia di prigionieri, per lo più malati e deboli.Dopo la guerra, l'Unione Sovietica utilizzò Sachsenhausen come campo speciale per prigionieri politici fino al 1950. Nel 1961, la DDR istituì il Memoriale Nazionale di Sachsenhausen, che fu ampliato e ridisegnato dopo la riunificazione tedesca. Oggi, il Memoriale e il Museo di Sachsenhausen sono un luogo di memoria e di educazione. Comprende resti conservati del campo, un museo e risorse didattiche, che forniscono una comprensione completa della storia del campo e del suo ruolo nell'Olocausto.Il Memoriale e il Museo di Sachsenhausen ospitano diverse mostre permanenti che forniscono approfondimenti su vari aspetti della storia del sito. Il memoriale non è solo un luogo di lutto e di ricordo, ma assume anche il ruolo di un moderno museo di storia contemporanea e di un centro educativo.

 Muzeum i Miejsce Pamięci Sachsenhausen Gedenkstätte und Museum Sachsenhausen Musée et mémorial de Sachsenhausen Herdenkingscentrum en museum Sachsenhausen Memorial and Museum Sachsenhausen Il Memoriale di Sachsenhausen

Camp Westerbork was build in Hooghalen in 1939 to give shelter to Jewish refugees from Germany.In 1942, two years after the beginning of the German occupation the camp, led by Nazis, started to function as a transit camp. Over 100,000 people were transported to concentration and extermination camps in Germany, Poland and the Czech Republic.After the liberation at the end of the Second World Ward, the complex was used as an internment camp for people of the NSB (the Dutch National Socialist Movement) and other collaborators. After this it was used as a repatriation camp for 'Dutch Indies' (Dutch-Indonesians) from 1950 to 1971.During the 1970s, work was done to make this historical place more visible, and in 1983 Queen Beatrix officially opened the Memorial Centre Camp Westerbork. Since then parts of the terrain have been redesigned to give a better view of the formal camp. There is also a permanent exhibition which depicts Dutch wartime under occupation, with a focus on the persecution of Jews. The history of the camp is presented through photographs, documents, drawings, maps and objects.

In Memorial Centre Camp Westerbork you learn about the history of Camp Westerbork in Hooghalen.During the Second World War it was used as a transit camp for Dutch Jews, Sinti, Roma, resistance combatants and political adversaries before their transfer to extermination camps. 

Camp Westerbork was build in Hooghalen in 1939 to give shelter to Jewish refugees from Germany. It was in 1942, two years after the beginning of the German occupation, that the camp led by Nazis started to function as a transit camp. Over 100,000 people were transported to concentration and extermination camps in Germany, Poland and the Czech Republic.

After the liberation the complex was used as an internment camp for people of the NSB and other collaborators, after which it was used as a repatriation camp for Dutch Indies from 1950 to 1971. During the seventies work was done to make this historical place more visible and in 1983 Queen Beatrix officially opened the Memorial Centre Camp Westerbork.

Since then parts of the terrain have been redesigned to give a better view of the formal camp. There is also a permanent exhibition which depicts Dutch wartime under occupation with a focus on the persecution of Jews. The history of the camp is presented through photographs, documents, drawings, maps and objects.

west1.jpeg

Camp Westerbork National Memorial Centre

Obóz Westerbork został zbudowany w Hooghalen w 1939 roku, w celu udzielenia schronienia żydowskim uchodźcom z Niemiec.W 1942 roku, dwa lata po rozpoczęciu niemieckiej okupacji, kierowany przez nazistów obóz zaczął funkcjonować jako obóz przejściowy. Ponad 100 000 osób zostało przetransportowanych do obozów koncentracyjnych i obozów zagłady w Niemczech, Polsce i Czechach.Po wyzwoleniu obozu pod koniec II wojny światowej kompleks był wykorzystywany jako obóz internowania dla osób z NSB (holenderskiego ruchu narodowosocjalistycznego) i innych kolaborantów. Następnie w latach 1950-1971 służył jako obóz repatriacyjny dla "holenderskich Indusów" (Holendrów-Indonezyjczyków).W latach 70. podjęto prace, aby uczynić to historyczne miejsce bardziej rozpoznawalnym, a w 1983 r. królowa Beatrix oficjalnie otworzyła Centrum Pamięci Obozu Westerbork. Od tego czasu część terenu została zmodyfikowana, aby zapewnić lepszy widok na właściwy obóz. Znajduje się tam również stała wystawa, która przedstawia Holandię podczas wojny i pod okupacją, ze szczególnym uwzględnieniem prześladowań Żydów. Historia obozu przedstawiona jest za pomocą fotografii, dokumentów, rysunków, map i eksponatów. to the short description Das Lager Westerbork wurde 1939 in Hooghalen errichtet, um jüdischen Flüchtlingen aus Deutschland eine Unterkunft zu bieten. Erst 1942, zwei Jahre nach Beginn der deutschen Besatzung, begann das von den Nazis geführte Lager als Durchgangslager zu fungieren. Über 100.000 Menschen wurden in Konzentrations- und Vernichtungslager in Deutschland, Polen und der Tschechischen Republik transportiert. Nach der Befreiung wurde der Komplex als Internierungslager für NSB-Mitglieder und andere Kollaborateure genutzt, und von 1950 bis 1971 diente er als Repatriierungslager für Niederländisch-Indier. In den siebziger Jahren wurde daran gearbeitet, diesen historischen Ort besser sichtbar zu machen, und 1983 eröffnete Königin Beatrix offiziell die Gedenkstätte Camp Westerbork. Seitdem wurden Teile des Geländes umgestaltet, um einen besseren Blick auf das ehemalige Lager zu ermöglichen.Außerdem gibt es eine Dauerausstellung, die die niederländische Kriegszeit unter der Besatzung mit Schwerpunkt auf der Verfolgung der Juden darstellt. Die Geschichte des Lagers wird anhand von Fotos, Dokumenten, Zeichnungen, Karten und Gegenständen dargestellt. Kamp Westerbork werd in 1939 gebouwd in Hooghalen om Joodse vluchtelingen uit Duitsland op te vangen. Het was in 1942, ruim twee jaar na het begin van de Duitse bezetting dat het kamp onder leiding van de Nazi’s begon te functioneren als doorgangskamp. Ruim 100.000 mensen werden vanuit hier per trein gedeporteerd naar concentratie- en vernietigingskampen in Duitsland, Polen en Tsjechië. Na de bevrijding werd het complex gebruikt als interneringskamp voor NSB’ers en andere collaborateurs, waarna het vanaf 1950 tot 1971 een repatriëringskamp werd voor Indische Nederlanders. Gedurende de jaren ’70 werd er gewerkt om deze historische plek zichtbaarder te maken en in 1983 opende koningin Beatrix het Herinneringscentrum Kamp Westerbork officieel. Sindsdien zijn er delen van het terrein opnieuw heringericht om een beter beeld van het voormalige kamp te geven. Ook is er een permanente tentoonstelling te zien over Nederland onder de Duitse bezetting en de Jodenvervolging. Foto’s, documenten, tekeningen, kaarten en andere objecten vertellen de indringende geschiedenis van het kamp. Il campo di Westerbork fu costruito a Hooghalen nel 1939 per dare riparo ai rifugiati ebrei provenienti dalla Germania.Nel 1942, due anni dopo l'inizio dell'occupazione tedesca, il campo, guidato dai nazisti, iniziò a funzionare come campo di transito. Oltre 100.000 persone furono trasportate nei campi di concentramento e di sterminio in Germania, Polonia e Repubblica Ceca.Dopo la liberazione alla fine della Seconda guerra mondiale, il complesso fu utilizzato come campo di internamento per i membri del NSB (il Movimento Nazionalsocialista Olandese) e per altri collaboratori. Dal 1950 e 1971 fu invece utilizzato come campo di rimpatrio per gli "indo-olandesi" (Dutch-Indonesians).Negli anni '70 si è lavorato per rendere più visibile questo luogo storico e nel 1983 la Regina Beatrice aprì ufficialmente il Memorial Centre Camp Westerbork. Da allora alcune parti del terreno sono state ridisegnate per fornire ai visitatori una migliore visione del campo formale. Vi è anche una mostra permanente che illustra il periodo di guerra olandese sotto l'occupazione, e che pone particolare attenzione alla persecuzione degli ebrei. La storia del campo è presentata attraverso fotografie, documenti, disegni, mappe e oggetti. Camp Westerbork was build in Hooghalen in 1939 to give shelter to Jewish refugees from Germany.In 1942, two years after the beginning of the German occupation the camp, led by Nazis, started to function as a transit camp. Over 100,000 people were transported to concentration and extermination camps in Germany, Poland and the Czech Republic.After the liberation at the end of the Second World Ward, the complex was used as an internment camp for people of the NSB (the Dutch National Socialist Movement) and other collaborators. After this it was used as a repatriation camp for 'Dutch Indies' (Dutch-Indonesians) from 1950 to 1971.During the 1970s, work was done to make this historical place more visible, and in 1983 Queen Beatrix officially opened the Memorial Centre Camp Westerbork. Since then parts of the terrain have been redesigned to give a better view of the formal camp. There is also a permanent exhibition which depicts Dutch wartime under occupation, with a focus on the persecution of Jews. The history of the camp is presented through photographs, documents, drawings, maps and objects.

 Narodowe Centrum Pamięci Obóz Westerbork Nationale Gedenkstätte Lager Westerbork Centre commémoratif du camp de Westerbork Herinneringscentrum Kamp Westerbork Centro commemorativo nazionale del campo di Westerbork Camp Westerbork National Memorial Centre

The Vélodrome d’Hiver Roundup Memorial, located in Paris, France, stands as a reminder of one of the most tragic events in French history during World War II. The Vél’ d’Hiv’ Roundup, which occurred on July 16 and 17, 1942, was a mass arrest of Jews in Paris by French police under the Vichy regime, collaborating with Nazi Germany.The Vél’ d’Hiv’ Roundup was meticulously planned and executed by French authorities, including René Bousquet, secretary-general of the French national police, and Louis Darquier de Pellepoix, commissioner for Jewish affairs in the Vichy regime. The roundup specifically targeted foreign and stateless Jews, temporarily sparing French Jews from deportation. Approximately 13,000 Jews, including 4,000 children, were arrested in Paris and its suburbs. They were initially held in the Vélodrome d’Hiver, an indoor cycling stadium, under appalling conditions with little food, water, or sanitation facilities.The detainees at the Vélodrome d’Hiver were kept for five days before being transferred to transit camps around Paris, such as Drancy, Pithiviers, and Beaune-la-Rolande. From there, they were deported to Auschwitz and other extermination camps. The Vél’ d’Hiv’ Roundup marked a significant escalation in the persecution and deportation of Jews from France, with approximately 77,000 Jews eventually perishing in concentration and extermination camps.The memorial site at the location of the former Vélodrome d’Hiver was inaugurated on July 17, 1994. It features a commemorative monument created by sculptor Walter Spitzer and architect Mario Azagury, representing innocent civilians, including children and a pregnant woman, who were victims of the roundup. Each year, a commemorative ceremony is held at the site to honor the memory of those who suffered and perished during this dark chapter of history.On July 16, 1995, during the commemoration of the 53rd anniversary of the Vél’ d’Hiv’ roundup, French President Jacques Chirac acknowledged the role of the state and the police in the persecution of Jews and other victims of the German occupation. He stated that France, a nation of Enlightenment and Human Rights, had on that day committed the irreparable by betraying its promise and delivering those under its protection to their executioners.

Vélodrome d'Hiver Memorial

Vélodrome d'hiver Roundup Mémorial Paris

The Vélodrome d’Hiver Roundup Memorial, located in Paris, France, stands as a reminder of one of the most tragic events in French history during World War II. The Vél’ d’Hiv’ Roundup, which occurred on July 16 and 17, 1942, was a mass arrest of Jews in Paris by French police under the Vichy regime, collaborating with Nazi Germany.The Vél’ d’Hiv’ Roundup was meticulously planned and executed by French authorities, including René Bousquet, secretary-general of the French national police, and Louis Darquier de Pellepoix, commissioner for Jewish affairs in the Vichy regime. The roundup specifically targeted foreign and stateless Jews, temporarily sparing French Jews from deportation. Approximately 13,000 Jews, including 4,000 children, were arrested in Paris and its suburbs. They were initially held in the Vélodrome d’Hiver, an indoor cycling stadium, under appalling conditions with little food, water, or sanitation facilities.The detainees at the Vélodrome d’Hiver were kept for five days before being transferred to transit camps around Paris, such as Drancy, Pithiviers, and Beaune-la-Rolande. From there, they were deported to Auschwitz and other extermination camps. The Vél’ d’Hiv’ Roundup marked a significant escalation in the persecution and deportation of Jews from France, with approximately 77,000 Jews eventually perishing in concentration and extermination camps.The memorial site at the location of the former Vélodrome d’Hiver was inaugurated on July 17, 1994. It features a commemorative monument created by sculptor Walter Spitzer and architect Mario Azagury, representing innocent civilians, including children and a pregnant woman, who were victims of the roundup. Each year, a commemorative ceremony is held at the site to honor the memory of those who suffered and perished during this dark chapter of history.On July 16, 1995, during the commemoration of the 53rd anniversary of the Vél’ d’Hiv’ roundup, French President Jacques Chirac acknowledged the role of the state and the police in the persecution of Jews and other victims of the German occupation. He stated that France, a nation of Enlightenment and Human Rights, had on that day committed the irreparable by betraying its promise and delivering those under its protection to their executioners. Le mémorial de la rafle du Vélodrome d'Hiver, situé à Paris, en France, rappelle l'un des événements les plus tragiques de l'histoire de France pendant la Seconde Guerre mondiale. La rafle du Vél' d'Hiv', qui s'est déroulée les 16 et 17 juillet 1942, est une arrestation massive de Juifs à Paris par la police française sous le régime de Vichy, qui collaborait avec l'Allemagne nazie.La rafle du Vél' d'Hiv' a été méticuleusement planifiée et exécutée par les autorités françaises, notamment René Bousquet, secrétaire général de la police nationale française, et Louis Darquier de Pellepoix, commissaire aux affaires juives du régime de Vichy. La rafle visait spécifiquement les Juifs étrangers et apatrides, épargnant temporairement les Juifs français de la déportation. Environ 13 000 Juifs, dont 4 000 enfants, sont arrêtés à Paris et dans sa banlieue. Ils sont d'abord détenus au Vélodrome d'Hiver, un stade de cyclisme couvert, dans des conditions épouvantables, avec peu de nourriture, d'eau et d'installations sanitaires.Les détenus du Vélodrome d'Hiver ont été gardés pendant cinq jours avant d'être transférés dans des camps de transit de la région parisienne, tels que Drancy, Pithiviers et Beaune-la-Rolande. De là, ils sont déportés vers Auschwitz et d'autres camps d'extermination. La rafle du Vél' d'Hiv' a marqué une escalade significative dans la persécution et la déportation des Juifs de France, avec environ 77 000 Juifs qui ont finalement péri dans les camps de concentration et d'extermination.Le site commémoratif situé à l'emplacement de l'ancien Vélodrome d'Hiver a été inauguré le 17 juillet 1994. Il comporte un monument commémoratif créé par le sculpteur Walter Spitzer et l'architecte Mario Azagury, représentant des civils innocents, dont des enfants et une femme enceinte, victimes de la rafle. Chaque année, une cérémonie commémorative est organisée sur le site pour honorer la mémoire de ceux qui ont souffert et péri au cours de ce sombre chapitre de l'histoire.Le 16 juillet 1995, lors de la commémoration du 53e anniversaire de la rafle du Vél' d'Hiv', le président français Jacques Chirac a reconnu le rôle de l'État et de la police dans la persécution des Juifs et des autres victimes de l'occupation allemande. Il a déclaré que la France, nation des Lumières et des droits de l'homme, avait ce jour-là commis l'irréparable en trahissant sa promesse et en livrant les personnes placées sous sa protection à leurs bourreaux. Die Gedenkstätte Vélodrome d'Hiver Roundup in Paris erinnert an eines der tragischsten Ereignisse der französischen Geschichte während des Zweiten Weltkriegs. Die Razzia von Vél' d'Hiv', die am 16. und 17. Juli 1942 stattfand, war eine Massenverhaftung von Juden in Paris durch die französische Polizei unter dem Vichy-Regime, die mit Nazi-Deutschland kollaborierte. Die Razzia von Vél' d'Hiv' wurde von den französischen Behörden, darunter René Bousquet, Generalsekretär der französischen Nationalpolizei, und Louis Darquier de Pellepoix, Beauftragter für jüdische Angelegenheiten des Vichy-Regimes, sorgfältig geplant und durchgeführt. Die Razzia richtete sich gezielt gegen ausländische und staatenlose Juden, wobei französische Juden vorübergehend von der Deportation verschont blieben. Etwa 13.000 Juden, darunter 4.000 Kinder, wurden in Paris und seinen Vororten verhaftet. Sie wurden zunächst im Vélodrome d'Hiver, einem überdachten Radstadion, unter entsetzlichen Bedingungen festgehalten, mit wenig Nahrung, Wasser und sanitären Anlagen.Die Häftlinge im Vélodrome d'Hiver wurden fünf Tage lang festgehalten, bevor sie in Durchgangslager in der Umgebung von Paris, wie Drancy, Pithiviers und Beaune-la-Rolande, verlegt wurden. Von dort aus wurden sie nach Auschwitz und in andere Vernichtungslager deportiert. Die Razzia von Vél' d'Hiv' bedeutete eine erhebliche Verschärfung der Verfolgung und Deportation der Juden aus Frankreich. Etwa 77 000 Juden kamen schließlich in Konzentrations- und Vernichtungslagern um. Die Gedenkstätte an der Stelle des ehemaligen Vélodrome d'Hiver wurde am 17. Juli 1994 eingeweiht. Das von dem Bildhauer Walter Spitzer und dem Architekten Mario Azagury geschaffene Denkmal stellt unschuldige Zivilisten dar, darunter Kinder und eine schwangere Frau, die Opfer der Razzia wurden. Jedes Jahr findet an diesem Ort eine Gedenkveranstaltung statt, um derer zu gedenken, die während dieses dunklen Kapitels der Geschichte gelitten haben und umgekommen sind.Am 16. Juli 1995 gestand der französische Staatspräsident Jacques Chirac anlässlich der Gedenkfeier zum 53. Jahrestag der Razzia von Vél' d'Hiv' die Rolle des Staates und der Polizei bei der Verfolgung der Juden und anderer Opfer der deutschen Besatzung. Er erklärte, dass Frankreich, eine Nation der Aufklärung und der Menschenrechte, an diesem Tag einen nicht wiedergutzumachenden Fehler begangen habe, indem es sein Versprechen gebrochen und die unter seinem Schutz stehenden Menschen ihren Henkern ausgeliefert habe. Het Vélodrome d'Hiver Roundup Memorial, gelegen in Parijs, Frankrijk, herinnert aan een van de meest tragische gebeurtenissen in de Franse geschiedenis tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Vél' d'Hiv' Roundup, die plaatsvond op 16 en 17 juli 1942, was een massale arrestatie van Joden in Parijs door de Franse politie onder het Vichy-regime, die samenwerkte met Nazi-Duitsland.De Vél' d'Hiv' razzia werd zorgvuldig gepland en uitgevoerd door de Franse autoriteiten, waaronder René Bousquet, secretaris-generaal van de Franse nationale politie, en Louis Darquier de Pellepoix, commissaris voor Joodse zaken in het Vichy-regime. De razzia was specifiek gericht op buitenlandse en staatloze Joden, waarbij Franse Joden tijdelijk werden gespaard van deportatie. Ongeveer 13.000 Joden, waaronder 4.000 kinderen, werden gearresteerd in Parijs en haar voorsteden. Aanvankelijk werden ze vastgehouden in het Vélodrome d'Hiver, een overdekt wielrenstadion, onder erbarmelijke omstandigheden met weinig voedsel, water of sanitaire voorzieningen.De gevangenen in het Vélodrome d'Hiver werden vijf dagen vastgehouden voordat ze werden overgebracht naar doorgangskampen rond Parijs, zoals Drancy, Pithiviers en Beaune-la-Rolande. Van daaruit werden ze gedeporteerd naar Auschwitz en andere vernietigingskampen. De razzia van Vél' d'Hiv' markeerde een aanzienlijke escalatie in de vervolging en deportatie van Joden uit Frankrijk, waarbij uiteindelijk ongeveer 77.000 Joden omkwamen in concentratie- en vernietigingskampen.De gedenkplaats op de locatie van het voormalige Vélodrome d'Hiver werd ingehuldigd op 17 juli 1994. Er staat een herdenkingsmonument dat is gemaakt door beeldhouwer Walter Spitzer en architect Mario Azagury. Het stelt onschuldige burgers voor, waaronder kinderen en een zwangere vrouw, die het slachtoffer werden van de razzia. Elk jaar wordt er op deze plek een herdenkingsceremonie gehouden om de herinnering levend te houden aan hen die leden en omkwamen tijdens dit donkere hoofdstuk in de geschiedenis. Op 16 juli 1995, tijdens de herdenking van de 53e verjaardag van de razzia van Vél' d'Hiv', erkende de Franse president Jacques Chirac de rol van de staat en de politie in de vervolging van Joden en andere slachtoffers van de Duitse bezetting. Hij verklaarde dat Frankrijk, een natie van Verlichting en Mensenrechten, op die dag het onherstelbare had begaan door zijn belofte te verraden en de mensen onder zijn bescherming uit te leveren aan hun beulen. Pomnik Vélodrome d'Hiver Roundup, znajdujący się w Paryżu we Francji, przypomina o jednym z najtragiczniejszych wydarzeń w historii Francji podczas II wojny światowej. Obława Vél' d'Hiv', która miała miejsce 16 i 17 lipca 1942 r., była masowym aresztowaniem Żydów w Paryżu przez francuską policję pod rządami reżimu Vichy, kolaborującego z nazistowskimi Niemcami.Obława Vél' d'Hiv' została skrupulatnie zaplanowana i przeprowadzona przez francuskie władze, w tym René Bousqueta, sekretarza generalnego francuskiej policji narodowej, oraz Louisa Darquiera de Pellepoix, komisarza ds. żydowskich w reżimie Vichy. Celem łapanki byli w szczególności zagraniczni i pozbawieni obywatelstwa Żydzi, tymczasowo oszczędzając francuskim Żydom deportacji. Około 13 000 Żydów, w tym 4 000 dzieci, zostało aresztowanych w Paryżu i na jego przedmieściach. Początkowo przetrzymywano ich w Vélodrome d'Hiver, krytym stadionie kolarskim, w okropnych warunkach, z niewielką ilością żywności, wody i infrastruktury sanitarnej.Zatrzymani na Vélodrome d'Hiver byli przetrzymywani przez pięć dni, po czym zostali przeniesieni do obozów przejściowych w okolicach Paryża, takich jak Drancy, Pithiviers i Beaune-la-Rolande. Stamtąd deportowano ich do Auschwitz i innych obozów zagłady. Obława Vél' d'Hiv' oznaczała znaczącą eskalację prześladowań i deportacji Żydów z Francji, a ostatecznie około 77 000 Żydów zginęło w obozach koncentracyjnych i obozach zagłady.Miejsce pamięci w miejscu dawnego Vélodrome d'Hiver zostało otwarte 17 lipca 1994 roku. Znajduje się tam pamiątkowy pomnik stworzony przez rzeźbiarza Waltera Spitzera i architekta Mario Azagury, przedstawiający niewinnych cywilów, w tym dzieci i ciężarną kobietę, którzy padli ofiarą łapanki. Każdego roku w tym miejscu odbywa się ceremonia upamiętniająca tych, którzy cierpieli i zginęli podczas tego mrocznego rozdziału historii.16 lipca 1995 roku, podczas obchodów 53. rocznicy łapanki w Vél' d'Hiv', prezydent Francji Jacques Chirac uznał rolę państwa i policji w prześladowaniach Żydów i innych ofiar niemieckiej okupacji. Stwierdził, że Francja, naród oświecenia i praw człowieka, popełniła tego dnia nieodwracalne przestępstwo, zdradzając swoją obietnicę i oddając osoby znajdujące się pod jej ochroną w ręce oprawców. Il Memoriale della retata del Vélodrome d'Hiver, situato a Parigi, in Francia, ricorda uno degli eventi più tragici della storia francese durante la Seconda Guerra Mondiale. La retata di Vél' d'Hiv, avvenuta il 16 e 17 luglio 1942, fu un arresto di massa di ebrei a Parigi da parte della polizia francese sotto il regime di Vichy, che collaborava con la Germania nazista.La retata di Vél' d'Hiv fu meticolosamente pianificata ed eseguita dalle autorità francesi, tra cui René Bousquet, segretario generale della polizia nazionale francese, e Louis Darquier de Pellepoix, commissario per gli affari ebraici del regime di Vichy. La retata prese di mira specificamente gli ebrei stranieri e apolidi, risparmiando temporaneamente gli ebrei francesi dalla deportazione. Circa 13.000 ebrei, tra cui 4.000 bambini, furono arrestati a Parigi e nei suoi sobborghi. Inizialmente furono detenuti nel Vélodrome d'Hiver, uno stadio ciclistico coperto, in condizioni terribili, con pochi alimenti, acqua e servizi igienici.I detenuti del Vélodrome d'Hiver sono stati tenuti per cinque giorni prima di essere trasferiti in campi di transito nei dintorni di Parigi, come Drancy, Pithiviers e Beaune-la-Rolande. Da lì venivano deportati ad Auschwitz e in altri campi di sterminio. La retata di Vél' d'Hiv segnò un' intensificazione significativa della persecuzione e della deportazione degli ebrei dalla Francia, con circa 77.000 ebrei che alla fine morirono nei campi di concentramento e di sterminio.Il sito memoriale nel luogo in cui sorgeva l'ex Vélodrome d'Hiver è stato inaugurato il 17 luglio 1994. Vi si trova un monumento commemorativo creato dallo scultore Walter Spitzer e dall'architetto Mario Azagury, che rappresenta civili innocenti, tra cui bambini e una donna incinta, vittime della retata. Ogni anno, nel sito si organizza una cerimonia commemorativa per onorare la memoria di coloro che hanno sofferto e perso la vita durante questo oscuro capitolo della storia.Il 16 luglio 1995, durante la commemorazione del 53° anniversario del rastrellamento di Vél' d'Hiv', il Presidente francese Jacques Chirac ha riconosciuto il ruolo dello Stato e della polizia nella persecuzione degli ebrei e delle altre vittime dell'occupazione tedesca. Ha dichiarato che la Francia, nazione dell'Illuminismo e dei Diritti Umani, quel giorno ha commesso l'irreparabile tradendo la sua promessa e consegnando coloro che erano sotto la sua protezione ai loro carnefici.

 Vélodrome d'hiver Roundup Mémorial Paris Vélodrome d'hiver Memorial Parijs Vélodrome d'hiver Roundup Mémorial Paris Vélodrome d'Hiver Roundup Gedenkstätte Vélodrome d'hiver Roundup Memorial w Paryżu Vélodrome d'hiver Memorial di Parigi

The camp was primarily used for the construction of large underground factories and development facilities for the V-2 missile program and other experimental weapons. The construction of underground production facilities was necessitated by Allied air raids on industrial complexes in Germany.Concentration camp prisoners dug large tunnels into the surrounding mountains to house these production and storage areas. Until the spring of 1944, prisoners were kept mostly underground, deprived of daylight and fresh air, and enclosed in unstable tunnels. The mortality rate at Dora-Mittelbau was higher than at most other concentration camps. Prisoners too weak or ill to work were sent to Auschwitz-Birkenau or Mauthausen to be killed. In 1944, a compound to house forced laborers was built above ground level south of the main factory area. Once full production of the missiles began in the fall of 1944, Dora-Mittelbau had a standing prisoner population of at least 12,000.Dora-Mittelbau was enclosed by an electrified barbed-wire fence, with the main entrance located in the east of the camp. The camp had a crematorium, a camp prison, and a roll call area where prisoners were assembled before being marched off to forced labor. The camp also had a prisoner resistance organization, which sought mainly to delay production of the weapons and to sabotage the rockets that were produced. Prisoners suspected of sabotage were usually killed; more than 200 were publicly hanged for this reason.In early April 1945, the Nazis began to evacuate the prisoners from Dora-Mittelbau. Most of the remaining prisoners were sent to Bergen-Belsen in northern Germany. Thousands were killed during death marches under horrendous conditions. When American forces liberated Dora-Mittelbau in April 1945, only a few prisoners were still in the camp.Today, the Dora-Mittelbau Memorial site serves as a place of remembrance and education. It includes preserved remnants of the camp, a museum, and educational resources, providing a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust.

Mittelbau-Dora concentration camp was established in 1943 near Nordhausen in Thuringia, Germany. It served as a subcamp of Buchenwald concentration camp. The Memorial is operated by the Buchenwald and Mittelbau-Dora Memorials Foundation. It includes one permanent exhibition and several changing special exhibitions providing information on the camp history.

© Nicole Tödtli

© Claus Bach

Mittelbau-Dora Memorial

Obóz był wykorzystywany głównie do budowy dużych podziemnych fabryk i obiektów rozwojowych dla programu rakietowego V-2 i innych broni eksperymentalnych. Budowa podziemnych zakładów produkcyjnych była konieczna ze względu na alianckie naloty na kompleksy przemysłowe w Niemczech.Więźniowie obozów koncentracyjnych wykopali duże tunele w okolicznych górach, aby pomieścić w nich obszary produkcyjne i magazynowe. Do wiosny 1944 r. więźniowie byli przetrzymywani głównie pod ziemią, pozbawieni światła dziennego i świeżego powietrza oraz zamknięci w nietrwałych tunelach. Śmiertelność w Dora-Mittelbau była wyższa niż w większości innych obozów koncentracyjnych. Więźniowie zbyt słabi lub chorzy, by pracować, byli wysyłani na śmierć do Auschwitz-Birkenau lub Mauthausen. W 1944 r. na południe od głównego obszaru fabryki wybudowano nad ziemią kompleks dla robotników przymusowych. Po rozpoczęciu pełnej produkcji pocisków rakietowych jesienią 1944 r. w Dora-Mittelbau przebywało co najmniej 12 000 więźniów.Dora-Mittelbau był otoczony ogrodzeniem z drutu kolczastego, a główne wejście znajdowało się we wschodniej części obozu.Na terenie obozu znajdowało się krematorium, więzienie obozowe oraz plac apelowy, na którym gromadzono więźniów przed wysłaniem ich do pracy przymusowej. W obozie działała również organizacja oporu więźniów, której głównym celem było opóźnianie produkcji broni i sabotowanie produkowanych rakiet. Więźniowie podejrzani o sabotaż byli zazwyczaj zabijani; ponad 200 zostało publicznie powieszonych z tego powodu.Na początku kwietnia 1945 r. naziści rozpoczęli ewakuację więźniów z Dora-Mittelbau. Większość pozostałych więźniów wysłano do Bergen-Belsen w północnych Niemczech. Tysiące z nich zginęło podczas marszów śmierci w straszliwych warunkach. Kiedy siły amerykańskie wyzwoliły Dora-Mittelbau w kwietniu 1945 roku, w obozie przebywało już tylko kilku więźniów.Dziś miejsce pamięci Dora-Mittelbau służy jako miejsce upamiętnienia i edukacji. Obejmuje zachowane pozostałości obozu, muzeum i zasoby edukacyjne, zapewniając kompleksowe zrozumienie historii obozu i jego roli w Holokauście. Das Lager wurde in erster Linie für den Bau großer unterirdischer Fabriken und Entwicklungseinrichtungen für das V-2-Raketenprogramm und andere experimentelle Waffen genutzt. Der Bau von unterirdischen Produktionsanlagen wurde durch die Luftangriffe der Alliierten auf Industrieanlagen in Deutschland notwendig.Häftlinge des Konzentrationslagers gruben große Stollen in die umliegenden Berge, um diese Produktions- und Lagerbereiche unterzubringen. Bis zum Frühjahr 1944 waren die Häftlinge größtenteils unterirdisch untergebracht, ohne Tageslicht und Frischluft und in instabilen Tunneln eingeschlossen. Die Sterblichkeitsrate in Dora-Mittelbau war höher als in den meisten anderen Konzentrationslagern. Häftlinge, die zu schwach oder zu krank waren, um zu arbeiten, wurden nach Auschwitz-Birkenau oder Mauthausen geschickt, wo sie getötet wurden. 1944 wurde südlich des Hauptbetriebsgeländes ein oberirdisches Lager für Zwangsarbeiter errichtet. Als die Produktion der Raketen im Herbst 1944 in vollem Umfang anlief, zählte Dora-Mittelbau mindestens 12.000 Häftlinge.Dora-Mittelbau war von einem elektrifizierten Stacheldrahtzaun umgeben, der Haupteingang befand sich im Osten des Lagers. Das Lager verfügte über ein Krematorium, ein Lagergefängnis und einen Appellplatz, auf dem die Häftlinge versammelt wurden, bevor sie zur Zwangsarbeit abmarschierten. Im Lager gab es auch eine Widerstandsorganisation der Häftlinge, die vor allem versuchte, die Produktion der Waffen zu verzögern und die produzierten Raketen zu sabotieren. Häftlinge, die der Sabotage verdächtigt wurden, wurden in der Regel getötet; mehr als 200 wurden aus diesem Grund öffentlich gehängt.Anfang April 1945 begannen die Nazis, die Häftlinge aus Dora-Mittelbau zu evakuieren. Die meisten der verbliebenen Häftlinge wurden nach Bergen-Belsen in Norddeutschland gebracht. Tausende von ihnen wurden auf Todesmärschen unter entsetzlichen Bedingungen getötet. Als die amerikanischen Streitkräfte Dora-Mittelbau im April 1945 befreiten, befanden sich nur noch wenige Häftlinge in dem Lager.Heute dient die Gedenkstätte Dora-Mittelbau als Ort des Gedenkens und der Bildung. Sie umfasst erhaltene Überreste des Lagers, ein Museum und pädagogische Einrichtungen, die ein umfassendes Verständnis für die Geschichte des Lagers und seine Rolle im Holocaust vermitteln. Le camp était principalement utilisé pour la construction de grandes usines souterraines et d'installations de développement pour le programme de missiles V-2 et d'autres armes expérimentales. La construction d'installations de production souterraines était rendue nécessaire par les raids aériens des Alliés sur les complexes industriels en Allemagne.Les prisonniers des camps de concentration ont creusé de grands tunnels dans les montagnes environnantes pour abriter ces zones de production et de stockage. Jusqu'au printemps 1944, les prisonniers sont restés pour la plupart sous terre, privés de lumière du jour et d'air frais, et enfermés dans des tunnels instables. Le taux de mortalité à Dora-Mittelbau était plus élevé que dans la plupart des autres camps de concentration. Les prisonniers trop faibles ou trop malades pour travailler étaient envoyés à Auschwitz-Birkenau ou à Mauthausen pour y être tués. En 1944, un complexe destiné à héberger les travailleurs forcés a été construit au-dessus du niveau du sol, au sud de la zone principale de l'usine. Lorsque la production de missiles a commencé à l'automne 1944, Dora-Mittelbau comptait au moins 12 000 prisonniers.Dora-Mittelbau était entouré d'une clôture de barbelés électrifiés, l'entrée principale étant située à l'est du camp. Le camp disposait d'un crématorium, d'une prison de camp et d'une zone d'appel où les prisonniers étaient rassemblés avant d'être envoyés aux travaux forcés. Le camp disposait également d'une organisation de prisonniers résistants, qui cherchait principalement à retarder la production des armes et à saboter les fusées produites. Les prisonniers soupçonnés de sabotage étaient généralement tués ; plus de 200 ont été pendus en public pour cette raison.Au début du mois d'avril 1945, les nazis ont commencé à évacuer les prisonniers de Dora-Mittelbau. La plupart des prisonniers restants sont envoyés à Bergen-Belsen, dans le nord de l'Allemagne. Des milliers d'entre eux ont été tués au cours de marches de la mort dans des conditions épouvantables. Lorsque les forces américaines ont libéré Dora-Mittelbau en avril 1945, il ne restait plus que quelques prisonniers dans le camp.Aujourd'hui, le site du mémorial de Dora-Mittelbau est un lieu de mémoire et d'éducation. Il comprend des vestiges préservés du camp, un musée et des ressources éducatives qui permettent de comprendre l'histoire du camp et son rôle dans l'Holocauste. Het kamp werd voornamelijk gebruikt voor de bouw van grote ondergrondse fabrieken en ontwikkelingsfaciliteiten voor het V-2 rakettenprogramma en andere experimentele wapens. De bouw van ondergrondse productiefaciliteiten was noodzakelijk geworden door geallieerde luchtaanvallen op industriële complexen in Duitsland.Gevangenen van concentratiekampen groeven grote tunnels in de omliggende bergen om deze productie- en opslagruimtes onder te brengen. Tot de lente van 1944 werden de gevangenen grotendeels ondergronds gehouden, verstoken van daglicht en frisse lucht en opgesloten in instabiele tunnels. Het sterftecijfer in Dora-Mittelbau was hoger dan in de meeste andere concentratiekampen. Gevangenen die te zwak of te ziek waren om te werken, werden naar Auschwitz-Birkenau of Mauthausen gestuurd om vermoord te worden. In 1944 werd ten zuiden van het belangrijkste fabrieksterrein een gebouw boven de grond gebouwd om dwangarbeiders te huisvesten. Toen in de herfst van 1944 de volledige productie van de raketten begon, had Dora-Mittelbau een vaste populatie van minstens 12.000 gevangenen.Dora-Mittelbau was omheind met een prikkeldraadversperring en de hoofdingang bevond zich in het oosten van het kamp. Het kamp had een crematorium, een kampgevangenis en een appèlplaats waar gevangenen werden verzameld voordat ze werden afgemarcheerd voor dwangarbeid. Het kamp had ook een verzetsorganisatie van gevangenen, die vooral probeerde de productie van de wapens te vertragen en de raketten die werden geproduceerd te saboteren. Gevangenen die verdacht werden van sabotage werden meestal gedood; meer dan 200 werden om deze reden publiekelijk opgehangen.Begin april 1945 begonnen de nazi's met de evacuatie van de gevangenen uit Dora-Mittelbau. De meeste overgebleven gevangenen werden naar Bergen-Belsen in Noord-Duitsland gestuurd. Duizenden werden gedood tijdens dodenmarsen onder afschuwelijke omstandigheden. Toen Amerikaanse troepen Dora-Mittelbau in april 1945 bevrijdden, waren er nog maar een paar gevangenen in het kamp.Tegenwoordig dient de herdenkingsplaats Dora-Mittelbau als een plaats van herinnering en educatie. Er zijn overblijfselen van het kamp bewaard gebleven, er is een museum en er zijn educatieve middelen die een uitgebreid inzicht geven in de geschiedenis van het kamp en zijn rol in de Holocaust. The camp was primarily used for the construction of large underground factories and development facilities for the V-2 missile program and other experimental weapons. The construction of underground production facilities was necessitated by Allied air raids on industrial complexes in Germany.Concentration camp prisoners dug large tunnels into the surrounding mountains to house these production and storage areas. Until the spring of 1944, prisoners were kept mostly underground, deprived of daylight and fresh air, and enclosed in unstable tunnels. The mortality rate at Dora-Mittelbau was higher than at most other concentration camps. Prisoners too weak or ill to work were sent to Auschwitz-Birkenau or Mauthausen to be killed. In 1944, a compound to house forced laborers was built above ground level south of the main factory area. Once full production of the missiles began in the fall of 1944, Dora-Mittelbau had a standing prisoner population of at least 12,000.Dora-Mittelbau was enclosed by an electrified barbed-wire fence, with the main entrance located in the east of the camp. The camp had a crematorium, a camp prison, and a roll call area where prisoners were assembled before being marched off to forced labor. The camp also had a prisoner resistance organization, which sought mainly to delay production of the weapons and to sabotage the rockets that were produced. Prisoners suspected of sabotage were usually killed; more than 200 were publicly hanged for this reason.In early April 1945, the Nazis began to evacuate the prisoners from Dora-Mittelbau. Most of the remaining prisoners were sent to Bergen-Belsen in northern Germany. Thousands were killed during death marches under horrendous conditions. When American forces liberated Dora-Mittelbau in April 1945, only a few prisoners were still in the camp.Today, the Dora-Mittelbau Memorial site serves as a place of remembrance and education. It includes preserved remnants of the camp, a museum, and educational resources, providing a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust. Il campo fu utilizzato principalmente per la costruzione di grandi fabbriche sotterranee e di strutture di sviluppo per il programma missilistico V-2 e per altre armi sperimentali. La costruzione di impianti di produzione sotterranei fu necessaria a causa dei raid aerei alleati sui complessi industriali in Germania.I prigionieri dei campi di concentramento scavarono grandi tunnel nelle montagne circostanti per ospitare queste aree di produzione e stoccaggio. Fino alla primavera del 1944, i prigionieri furono tenuti per lo più sottoterra, privati della luce del giorno e dell'aria fresca e rinchiusi in tunnel instabili. Il tasso di mortalità a Dora-Mittelbau era più alto che nella maggior parte degli altri campi di concentramento. I prigionieri troppo deboli o malati per lavorare venivano inviati ad Auschwitz-Birkenau o Mauthausen per essere uccisi. Nel 1944, a sud dell'area principale della fabbrica, fu costruito un complesso per ospitare i lavoratori forzati. Una volta iniziata la piena produzione di missili nell'autunno del 1944, Dora-Mittelbau aveva una popolazione permanente di prigionieri di almeno 12.000 persone.Dora-Mittelbau era circondato da un recinto di filo spinato elettrificato, con l'ingresso principale situato nella parte orientale del campo.Il campo aveva un crematorio, una prigione da campo e un'area per l'appello dove i prigionieri venivano radunati prima di essere avviati al lavoro forzato. Il campo aveva anche un'organizzazione di resistenza dei prigionieri, che cercava soprattutto di ritardare la produzione delle armi e di sabotare i razzi che venivano prodotti.I prigionieri sospettati di sabotaggio venivano solitamente uccisi; più di 200 furono impiccati pubblicamente per questo motivo.All'inizio di aprile del 1945, i nazisti iniziarono a evacuare i prigionieri da Dora-Mittelbau. La maggior parte dei prigionieri rimasti fu inviata a Bergen-Belsen, nel nord della Germania. Migliaia furono uccisi durante le marce della morte in condizioni orribili. Quando le forze americane liberarono Dora-Mittelbau nell'aprile 1945, solo pochi prigionieri erano ancora nel campo.Oggi, il sito commemorativo di Dora-Mittelbau è un luogo di memoria e di educazione. Include resti conservati del campo, un museo e risorse didattiche, fornendo una comprensione completa della storia del campo e del suo ruolo nell'Olocausto.

 Miejsce Pamięci Mittelbau-Dora Dora-Mittelbau Gedenkstätte Mémorial de Mittelbau-Dora Herdenkingscentrum Mittelbau-Dora Mittelbau-Dora Memorial Il Memoriale di Mittelbau-Dora

Established by the SS in 1939, Ravensbrück held over 130,000 women from more than 40 nations, along with children and a smaller number of men. The camp was initially designed to hold 3,000 inmates but expanded significantly over time.Ravensbrück was primarily a labor camp, with prisoners forced to work in the camp’s industries, which included textile production and electrical components for the German war effort. The conditions were brutal, characterized by overcrowding, inadequate food, and lack of medical care, leading to high mortality rates. The camp also witnessed medical experiments conducted on prisoners, including sterilization and testing of sulfonamide drugs.The camp’s population included political prisoners, Jews, “asocials”, Jehovah’s Witnesses, and others deemed undesirable by the Nazi regime. In 1941, a small men’s camp was established, and in 1942, the “Uckermark youth protective custody camp” was added. The camp complex also included a gas chamber, built in 1944, where thousands of prisoners were murdered.As the war neared its end, the SS began evacuating prisoners from Ravensbrück. In late April 1945, the Swedish Red Cross, negotiated by Count Folke Bernadotte, evacuated around 7,500 prisoners to Sweden. The Soviet Army liberated the camp on April 30, 1945, finding only a few thousand sick and weak prisoners.After the war, the Soviet Army used parts of the former camp as a barracks. Efforts to preserve the area around the crematorium as a memorial site began in 1948. In 1959, the “Nationale Mahn- und Gedenkstätte Ravensbrück” was inaugurated, becoming one of the three KZ memorials in the GDR. The memorial underwent significant changes after 1993, becoming part of the Brandenburg Memorials Foundation. In 2013, a new permanent exhibition titled “The Women’s Concentration Camp Ravensbrück – History and Memory” was opened.

&nbsp;

&nbsp;

The Ravensbrück Concentration Camp was the largest concentration camp for women on German soil. Between 1939 and 1945 around 132,000 women and children, 20,000 men and 1,000 adolescent girls and young women were imprisoned there. Ravensbrück Memorial presents the camp's history in various exhibitions and commemorates the fate of the former prisoners.

Ravensbrück Memorial Site

Założony przez SS w 1939 r. obóz Ravensbrück mieścił ponad 130 000 kobiet z ponad 40 krajów, a także dzieci i mniejszą liczbę mężczyzn. Obóz został początkowo zaprojektowany na 3000 więźniów, ale z czasem znacznie się rozrósł.Ravensbrück był przede wszystkim obozem pracy, z którego więźniarki były zmuszane do pracy w przemyśle obozowym, który obejmował produkcję tekstyliów i komponentów elektrycznych na potrzeby niemieckiego wysiłku wojennego. Warunki były brutalne, cechowało je przeludnienie, niewystarczające wyżywienie i brak opieki medycznej, co prowadziło do wysokiej śmiertelności. Obóz był również miejscem eksperymentów medycznych przeprowadzanych na więźniarkach, w tym sterylizacji i testowania leków sulfonamidowych.Ludność obozu obejmowała więźniarki polityczne, Żydówki, osoby "aspołeczne", Świadków Jehowy i inne osoby uznane za niepożądane przez nazistowski reżim. W 1941 r. utworzono niewielki obóz męski, a w 1942 r. dodano „młodzieżowy obóz ochronny Uckermark”. Kompleks obozowy obejmował również komorę gazową, zbudowaną w 1944 roku, w której zamordowano tysiące więźniów.Gdy wojna zbliżała się ku końcowi, SS rozpoczęło ewakuację więźniów z Ravensbrück.Pod koniec kwietnia 1945 r. Szwedzki Czerwony Krzyż, za pośrednictwem hrabiego Folke Bernadotte, ewakuował około 7500 więźniów do Szwecji. Armia Radziecka wyzwoliła obóz 30 kwietnia 1945 roku, znajdując w nim jedynie kilka tysięcy chorych i słabych więźniów.Po wojnie Armia Radziecka wykorzystywała część byłego obozu jako koszary. Starania o zachowanie obszaru wokół krematorium jako miejsca pamięci rozpoczęły się w 1948 roku. W 1959 r. zainaugurowano „Nationale Mahn- und Gedenkstätte Ravensbrück”, co ustanowiło go jednym z trzech miejsc pamięci KZ w NRD. Miejsce pamięci przeszło znaczące zmiany po 1993 r., stając się częścią Brandenburskiej Fundacji Miejsc Pamięci.W 2013 r. otwarto nową stałą wystawę zatytułowaną „Kobiecy obóz koncentracyjny Ravensbrück - historia i pamięć”. Das 1939 von der SS eingerichtete Lager Ravensbrück beherbergte über 130.000 Frauen aus mehr als 40 Nationen sowie Kinder und eine kleinere Anzahl von Männern. Das Lager war ursprünglich für 3.000 Häftlinge ausgelegt, wurde aber im Laufe der Zeit erheblich erweitert.Ravensbrück war in erster Linie ein Arbeitslager, in dem die Häftlinge gezwungen wurden, in der Industrie des Lagers zu arbeiten, u. a. in der Textilproduktion und bei der Herstellung von elektrischen Bauteilen für die deutschen Kriegsanstrengungen. Die Bedingungen waren brutal und gekennzeichnet durch Überbelegung, unzureichende Ernährung und fehlende medizinische Versorgung, was zu einer hohen Sterblichkeitsrate führte. Im Lager wurden auch medizinische Experimente an Häftlingen durchgeführt, darunter Sterilisationen und Tests mit Sulfonamid-Medikamenten.Zu den Bewohnern des Lagers gehörten politische Gefangene, Juden, "Asoziale", Zeugen Jehovas und andere vom NS-Regime als unerwünscht angesehene Personen. 1941 wurde ein kleines Männerlager eingerichtet, und 1942 kam das "Jugendschutzlager Uckermark" hinzu. Zum Lagerkomplex gehörte auch eine 1944 errichtete Gaskammer, in der Tausende von Gefangenen ermordet wurden.Als sich das Kriegsende näherte, begann die SS mit der Evakuierung der Häftlinge aus Ravensbrück. Ende April 1945 evakuierte das Schwedische Rote Kreuz auf Vermittlung von Graf Folke Bernadotte rund 7 500 Häftlinge nach Schweden. Die Sowjetarmee befreite das Lager am 30. April 1945 und fand nur noch einige tausend kranke und schwache Häftlinge vor.Nach dem Krieg nutzte die Sowjetarmee Teile des ehemaligen Lagers als Kaserne. Die Bemühungen, das Gelände um das Krematorium als Gedenkstätte zu erhalten, begannen 1948. Im Jahr 1959 wurde die "Nationale Mahn- und Gedenkstätte Ravensbrück" eingeweiht, eine der drei KZ-Gedenkstätten der DDR. Nach 1993 wurde die Gedenkstätte grundlegend umgestaltet und in die Stiftung Brandenburgische Gedenkstätten eingegliedert. Im Jahr 2013 wurde eine neue Dauerausstellung mit dem Titel "Das Frauenkonzentrationslager Ravensbrück - Geschichte und Erinnerung" eröffnet. Créé par les SS en 1939, Ravensbrück a accueilli plus de 130 000 femmes originaires de plus de 40 pays, ainsi que des enfants et un plus petit nombre d'hommes. Initialement conçu pour accueillir 3 000 détenus, le camp s'est considérablement agrandi au fil du temps.Ravensbrück était avant tout un camp de travail, les prisonniers étant contraints de travailler dans les industries du camp, notamment dans la production de textiles et de composants électriques destinés à l'effort de guerre allemand. Les conditions de vie y étaient brutales, caractérisées par la surpopulation, une alimentation inadéquate et l'absence de soins médicaux, ce qui a entraîné un taux de mortalité élevé. Le camp a également été le théâtre d'expériences médicales menées sur les prisonniers, notamment la stérilisation et l'essai de médicaments à base de sulfamides.La population du camp comprenait des prisonniers politiques, des Juifs, des "asociaux", des Témoins de Jéhovah et d'autres personnes jugées indésirables par le régime nazi. En 1941, un petit camp pour hommes a été créé et, en 1942, le "camp de protection des jeunes de l'Uckermark" a été ajouté. Le complexe du camp comprenait également une chambre à gaz, construite en 1944, où des milliers de prisonniers ont été assassinés.À l'approche de la fin de la guerre, les SS ont commencé à évacuer les prisonniers de Ravensbrück. Fin avril 1945, la Croix-Rouge suédoise, négociée par le comte Folke Bernadotte, évacue environ 7 500 prisonniers vers la Suède. L'armée soviétique libéra le camp le 30 avril 1945, ne trouvant que quelques milliers de prisonniers malades et affaiblis.Après la guerre, l'armée soviétique a utilisé certaines parties de l'ancien camp comme caserne. Des efforts pour préserver la zone autour du crématorium en tant que site commémoratif ont été entrepris en 1948. En 1959, le "Nationale Mahn- und Gedenkstätte Ravensbrück" a été inauguré, devenant ainsi l'un des trois mémoriaux du KZ en RDA. Le mémorial a subi d'importantes modifications après 1993, devenant partie intégrante de la Fondation des mémoriaux du Brandebourg. En 2013, une nouvelle exposition permanente intitulée "Le camp de concentration pour femmes de Ravensbrück - Histoire et mémoire" a été inaugurée. Ravensbrück werd in 1939 opgericht door de SS en huisvestte meer dan 130.000 vrouwen uit meer dan 40 landen, samen met kinderen en een kleiner aantal mannen. Het kamp was aanvankelijk ontworpen voor 3.000 gevangenen, maar breidde zich na verloop van tijd aanzienlijk uit.Ravensbrück was voornamelijk een werkkamp. De gevangenen moesten werken in de industrieën van het kamp, waaronder de textielproductie en elektrische onderdelen voor de Duitse oorlogsinspanningen. De omstandigheden waren wreed, gekenmerkt door overbevolking, onvoldoende voedsel en gebrek aan medische zorg, wat leidde tot hoge sterftecijfers. In het kamp werden ook medische experimenten uitgevoerd op gevangenen, waaronder sterilisatie en het testen van sulfonamide medicijnen.Onder de kampbevolking bevonden zich politieke gevangenen, Joden, "asocialen", Jehova's Getuigen en anderen die door het Nazi-regime als ongewenst werden beschouwd. In 1941 werd er een klein mannenkamp opgericht en in 1942 werd het "jeugdbeschermingskamp Uckermark" toegevoegd. Het kampcomplex bevatte ook een gaskamer, gebouwd in 1944, waar duizenden gevangenen werden vermoord.Toen de oorlog ten einde liep, begon de SS met de evacuatie van gevangenen uit Ravensbrück. Eind april 1945 evacueerde het Zweedse Rode Kruis, onder leiding van graaf Folke Bernadotte, ongeveer 7.500 gevangenen naar Zweden. Het Sovjetleger bevrijdde het kamp op 30 april 1945 en vond slechts een paar duizend zieke en zwakke gevangenen.Na de oorlog gebruikte het Sovjetleger delen van het voormalige kamp als kazerne. In 1948 werden pogingen ondernomen om het gebied rond het crematorium als gedenkplaats te behouden. In 1959 werd de "Nationale Mahn- und Gedenkstätte Ravensbrück" in gebruik genomen, een van de drie KZ gedenktekens in de DDR. Na 1993 onderging het monument belangrijke veranderingen en werd het onderdeel van de Brandenburger Gedenkstätte. In 2013 werd de nieuwe permanente tentoonstelling "Vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück - Geschiedenis en herinnering" geopend. Established by the SS in 1939, Ravensbrück held over 130,000 women from more than 40 nations, along with children and a smaller number of men. The camp was initially designed to hold 3,000 inmates but expanded significantly over time.Ravensbrück was primarily a labor camp, with prisoners forced to work in the camp’s industries, which included textile production and electrical components for the German war effort. The conditions were brutal, characterized by overcrowding, inadequate food, and lack of medical care, leading to high mortality rates. The camp also witnessed medical experiments conducted on prisoners, including sterilization and testing of sulfonamide drugs.The camp’s population included political prisoners, Jews, “asocials”, Jehovah’s Witnesses, and others deemed undesirable by the Nazi regime. In 1941, a small men’s camp was established, and in 1942, the “Uckermark youth protective custody camp” was added. The camp complex also included a gas chamber, built in 1944, where thousands of prisoners were murdered.As the war neared its end, the SS began evacuating prisoners from Ravensbrück. In late April 1945, the Swedish Red Cross, negotiated by Count Folke Bernadotte, evacuated around 7,500 prisoners to Sweden. The Soviet Army liberated the camp on April 30, 1945, finding only a few thousand sick and weak prisoners.After the war, the Soviet Army used parts of the former camp as a barracks. Efforts to preserve the area around the crematorium as a memorial site began in 1948. In 1959, the “Nationale Mahn- und Gedenkstätte Ravensbrück” was inaugurated, becoming one of the three KZ memorials in the GDR. The memorial underwent significant changes after 1993, becoming part of the Brandenburg Memorials Foundation. In 2013, a new permanent exhibition titled “The Women’s Concentration Camp Ravensbrück – History and Memory” was opened. Fondato dalle SS nel 1939, Ravensbrück ospitava oltre 130.000 donne provenienti da più di 40 nazioni, insieme a bambini e a un numero minore di uomini. Inizialmente il campo era stato progettato per ospitare 3.000 detenuti, ma col tempo si è ampliato notevolmente.Ravensbrück era principalmente un campo di lavoro, con le prigioniere costrette a lavorare nelle industrie del campo, che includevano la produzione tessile e di componenti elettrici per lo sforzo bellico tedesco. Le condizioni erano brutali, caratterizzate da sovraffollamento, cibo inadeguato e mancanza di cure mediche, che portavano ad alti tassi di mortalità. Il campo fu anche testimone di esperimenti medici condotti sulle prigioniere, tra cui la sterilizzazione e la sperimentazione di farmaci sulfamidici.La popolazione del campo comprendeva prigionieri politici, ebrei, “asociali”, testimoni di Geova e altre persone ritenute indesiderabili dal regime nazista. Nel 1941 fu istituito un piccolo campo maschile e nel 1942 fu aggiunto il “campo di custodia protettiva della gioventù di Uckermark”. Il complesso del campo comprendeva anche una camera a gas, costruita nel 1944, dove vennero uccisi migliaia di prigionieri.Con l'avvicinarsi della fine della guerra, le SS iniziarono a evacuare i prigionieri da Ravensbrück.Alla fine dell'aprile 1945, la Croce Rossa svedese, con la negoziazione del conte Folke Bernadotte, evacuò circa 7.500 prigionieri in Svezia. L'esercito sovietico liberò il campo il 30 aprile 1945, trovando solo poche migliaia di prigionieri malati e deboli.Dopo la guerra, l'esercito sovietico utilizzò alcune parti dell'ex campo come caserma. Gli sforzi per preservare l'area intorno al crematorio come sito commemorativo sono iniziati nel 1948. Nel 1959 fu inaugurato il “Nationale Mahn- und Gedenkstätte Ravensbrück”, che divenne uno dei tre memoriali del KZ nella DDR. Dopo il 1993 il memoriale ha subito cambiamenti significativi, diventando parte della Fondazione Memoriali del Brandeburgo.Nel 2013 è stata inaugurata una nuova mostra permanente intitolata “Il campo di concentramento femminile di Ravensbrück - Storia e Memoria”.

 Miejsce Pamięci Ravensbrück Gedenkstätte Ravensbrück Mémorial national de Ravensbrück Herdenkingscentrum Ravensbrück Ravensbrück Memorial Site Il Memoriale di Ravensbrück

Plaszow’s structure was characterized by its division into various functional zones, including barracks, factories, and segregated areas for men and women. The camp was notorious for its harsh conditions, where thousands of inmates, primarily Jews and Polish workers, faced relentless labor, inhumane treatment, and executions. The camp’s population peaked in 1944, with over 20,000 prisoners enduring extreme deprivation and violence.Most of the camp guards were Ukrainian police auxiliaries, chosen from Soviet soldiers in German prisoner-of-war camps and trained at the so-called Trawniki (guards recruited in Eastern Europe) training camp in Lublin.A notable aspect of Plaszow’s history involves Oskar Schindler, a German industrialist who established his enamelware factory adjacent to the camp. Schindler’s efforts to protect his Jewish workers from the horrors of Plaszow and eventual deportation to extermination camps saved over a thousand lives, a story famously depicted in the film “Schindler’s List”.As the end of World War II approached, the SS initiated the dismantling of Plaszow, transferring prisoners to other camps and attempting to erase evidence of the atrocities committed. The camp’s closure was marked by the evacuation of the remaining prisoners to Auschwitz, aligning with the Nazis’ efforts to conceal their crimes.The Memorial Site currently hosts an open-air exhibition with nineteen boards featuring archive photographs, fragments of prisoners’ accounts and short historical reports. Ambitious plans to further develop the site have started including a remembrance trails, two permanent exhibitions in a new Memorial building and the historic Grey House. Construction works are ongoing, with the entire project expected to be completed by 2025.

Krakow Plaszow Memorial Site

Plaszow’s structure was characterized by its division into various functional zones, including barracks, factories, and segregated areas for men and women. The camp was notorious for its harsh conditions, where thousands of inmates, primarily Jews and Polish workers, faced relentless labor, inhumane treatment, and executions. The camp’s population peaked in 1944, with over 20,000 prisoners enduring extreme deprivation and violence.Most of the camp guards were Ukrainian police auxiliaries, chosen from Soviet soldiers in German prisoner-of-war camps and trained at the so-called Trawniki (guards recruited in Eastern Europe) training camp in Lublin.A notable aspect of Plaszow’s history involves Oskar Schindler, a German industrialist who established his enamelware factory adjacent to the camp. Schindler’s efforts to protect his Jewish workers from the horrors of Plaszow and eventual deportation to extermination camps saved over a thousand lives, a story famously depicted in the film “Schindler’s List”.As the end of World War II approached, the SS initiated the dismantling of Plaszow, transferring prisoners to other camps and attempting to erase evidence of the atrocities committed. The camp’s closure was marked by the evacuation of the remaining prisoners to Auschwitz, aligning with the Nazis’ efforts to conceal their crimes.The Memorial Site currently hosts an open-air exhibition with nineteen boards featuring archive photographs, fragments of prisoners’ accounts and short historical reports. Ambitious plans to further develop the site have started including a remembrance trails, two permanent exhibitions in a new Memorial building and the historic Grey House. Construction works are ongoing, with the entire project expected to be completed by 2025. La structure de Plaszow se caractérisait par sa division en plusieurs zones fonctionnelles, dont des baraquements, des usines et des zones séparées pour les hommes et les femmes. Le camp était réputé pour la dureté de ses conditions de détention : des milliers de détenus, principalement des Juifs et des travailleurs polonais, étaient soumis à un travail acharné, à des traitements inhumains et à des exécutions. La population du camp a atteint son maximum en 1944, avec plus de 20 000 prisonniers subissant des privations et des violences extrêmes.La plupart des gardiens du camp étaient des auxiliaires de la police ukrainienne, choisis parmi les soldats soviétiques des camps de prisonniers de guerre allemands et formés dans le camp d'entraînement Trawniki (gardiens recrutés en Europe de l'Est) à Lublin.Un aspect notable de l'histoire de Plaszow concerne Oskar Schindler, un industriel allemand qui a établi son usine d'émail à côté du camp. Les efforts de Schindler pour protéger ses ouvriers juifs des horreurs de Plaszow et de la déportation vers les camps d'extermination ont permis de sauver plus d'un millier de vies, une histoire célèbre dans le film "La liste de Schindler".À l'approche de la fin de la Seconde Guerre mondiale, les SS ont commencé à démanteler Plaszow, transférant les prisonniers dans d'autres camps et tentant d'effacer les preuves des atrocités commises. La fermeture du camp a été marquée par l'évacuation des prisonniers restants vers Auschwitz, conformément aux efforts des nazis pour dissimuler leurs crimes.Le site du mémorial accueille actuellement une exposition en plein air composée de dix-neuf panneaux présentant des photographies d'archives, des fragments de récits de prisonniers et de brefs rapports historiques. Des projets ambitieux de développement du site ont été lancés, notamment l'aménagement d'un sentier du souvenir et la mise en place de deux expositions permanentes dans le nouveau bâtiment du mémorial et dans la maison historique Grey House. Les travaux de construction sont en cours et l'ensemble du projet devrait être achevé d'ici 2025. Die Struktur von Plaszow zeichnete sich durch die Aufteilung in verschiedene Funktionsbereiche aus, darunter Baracken, Fabriken und getrennte Bereiche für Männer und Frauen. Das Lager war berüchtigt für seine harten Bedingungen, unter denen Tausende von Insassen, vor allem Juden und polnische Arbeiter, unbarmherzig arbeiten mussten, unmenschlich behandelt und hingerichtet wurden. Die Zahl der Häftlinge erreichte 1944 mit über 20.000, die unter extremer Entbehrung und Gewalt leiden mussten, ihren Höhepunkt.Die meisten Lagerwächter waren ukrainische Hilfspolizisten, die aus sowjetischen Soldaten in deutschen Kriegsgefangenenlagern ausgewählt und im so genannten Trawniki-Ausbildungslager in Lublin ausgebildet wurden.Ein bemerkenswerter Aspekt der Geschichte von Plaszow ist Oskar Schindler, ein deutscher Industrieller, der in der Nähe des Lagers eine Emaillewarenfabrik gründete. Schindlers Bemühungen, seine jüdischen Arbeiter vor den Schrecken von Plaszow und der späteren Deportation in die Vernichtungslager zu schützen, retteten mehr als tausend Menschen das Leben - eine Geschichte, die im Film "Schindlers Liste" berühmt geworden ist.Gegen Ende des Zweiten Weltkriegs begann die SS mit der Auflösung von Plaszow, verlegte die Häftlinge in andere Lager und versuchte, die Spuren der begangenen Gräueltaten zu verwischen. Die Schließung des Lagers wurde durch die Evakuierung der verbliebenen Häftlinge nach Auschwitz markiert, was den Bemühungen der Nazis entsprach, ihre Verbrechen zu vertuschen.Die Gedenkstätte beherbergt derzeit eine Freiluftausstellung mit neunzehn Tafeln, die Archivfotos, Fragmente von Häftlingsberichten und kurze historische Berichte zeigen. Es wurden ehrgeizige Pläne zur weiteren Entwicklung des Geländes in Angriff genommen, darunter ein Gedenkpfad, zwei Dauerausstellungen in einem neuen Gedenkstättengebäude und das historische Grey House. Die Bauarbeiten sind im Gange, und das gesamte Projekt soll bis 2025 abgeschlossen sein. De structuur van Plaszow werd gekenmerkt door de verdeling in verschillende functionele zones, waaronder barakken, fabrieken en gescheiden zones voor mannen en vrouwen. Het kamp was berucht vanwege de barre omstandigheden, waar duizenden gevangenen, voornamelijk Joden en Poolse arbeiders, te maken kregen met meedogenloze arbeid, onmenselijke behandeling en executies. De populatie van het kamp bereikte een hoogtepunt in 1944, toen meer dan 20.000 gevangenen extreme ontberingen en geweld moesten doorstaan.De meeste kampbewakers waren Oekraïense hulptroepen van de politie, gekozen uit Sovjetsoldaten in Duitse krijgsgevangenkampen en opgeleid in het zogenaamde Trawniki (bewakers gerekruteerd in Oost-Europa) trainingskamp in Lublin.Een opmerkelijk aspect van de geschiedenis van Plaszow is Oskar Schindler, een Duitse industrieel die zijn emaillefabriek naast het kamp vestigde. Schindler's inspanningen om zijn Joodse arbeiders te beschermen tegen de verschrikkingen van Plaszow en de uiteindelijke deportatie naar vernietigingskampen redde meer dan duizend levens, een verhaal dat beroemd is geworden in de film "Schindler's List".Toen het einde van de Tweede Wereldoorlog naderde, begon de SS met de ontmanteling van Plaszow, waarbij gevangenen naar andere kampen werden overgeplaatst en geprobeerd werd om het bewijs van de begane wreedheden uit te wissen. De sluiting van het kamp werd gemarkeerd door de evacuatie van de overgebleven gevangenen naar Auschwitz, in overeenstemming met de pogingen van de nazi's om hun misdaden te verbergen.Op de gedenkplaats is momenteel een openluchttentoonstelling te zien met negentien borden met archieffoto's, fragmenten van getuigenissen van gevangenen en korte historische verslagen. Er zijn ambitieuze plannen gestart om de site verder te ontwikkelen, waaronder een herinneringspad, twee permanente tentoonstellingen in een nieuw Memorial-gebouw en het historische Grey House. De bouwwerkzaamheden zijn aan de gang en het hele project zal naar verwachting in 2025 voltooid zijn. Struktura Płaszowa charakteryzowała się podziałem na różne strefy funkcjonalne, w tym baraki, fabryki i oddzielne obszary dla mężczyzn i kobiet. Obóz słynął z surowych warunków, w których tysiące więźniów, głównie Żydów i polskich robotników, doświadczało bezlitosnej pracy, nieludzkiego traktowania i egzekucji. Populacja obozu osiągnęła szczyt w 1944 r., kiedy to ponad 20 000 więźniów doświadczyło skrajnej deprywacji i przemocy.Większość strażników obozowych stanowili ukraińscy pomocnicy policyjni, wybrani spośród żołnierzy radzieckich w niemieckich obozach jenieckich i przeszkoleni w tak zwanym obozie szkoleniowym Trawniki (strażnicy rekrutowani w Europie Wschodniej) w Lublinie.Ważnym aspektem historii Płaszowa jest postać Oskara Schindlera, niemieckiego przemysłowca, który założył swoją fabrykę naczyń emaliowanych w sąsiedztwie obozu. Wysiłki Schindlera mające na celu ochronę jego żydowskich pracowników przed horrorem Płaszowa i ostateczną deportacją do obozów zagłady uratowały życie ponad tysiąca osób, co zostało przedstawione w filmie „Lista Schindlera”.Wraz ze zbliżającym się końcem II wojny światowej SS rozpoczęło likwidację Płaszowa, przenosząc więźniów do innych obozów i próbując zatrzeć ślady popełnionych okrucieństw. Zamknięcie obozu oznaczało przeniesienie pozostałych więźniów do Auschwitz, co wpisało się w wysiłki nazistów zmierzające do ukrycia popełnionych zbrodni.Obecnie w Miejscu Pamięci znajduje się wystawa plenerowa z dziewiętnastoma tablicami zawierającymi archiwalne fotografie, fragmenty relacji więźniów i krótkie reportaże historyczne.Rozpoczęły się ambitne plany dalszego rozwoju tego miejsca, w tym ścieżki pamięci, dwie stałe wystawy w nowym budynku Miejsca Pamięci i historycznym Szarym Domu. Prace budowlane trwają, a cały projekt ma zostać ukończony do 2025 roku. La struttura di Plaszow era caratterizzata dalla divisione in varie zone funzionali, tra cui caserme, fabbriche e aree segregate per uomini e donne. Il campo era noto per le sue dure condizioni, in cui migliaia di detenuti, principalmente ebrei e lavoratori polacchi, dovevano affrontare lavori forzati, trattamenti disumani ed esecuzioni. La popolazione del campo raggiunse l'apice nel 1944, con oltre 20.000 prigionieri che sopportavano privazioni e violenze estreme.La maggior parte delle guardie del campo erano ausiliari della polizia ucraina, scelti tra i soldati sovietici nei campi di prigionia tedeschi e addestrati nel cosiddetto campo di addestramento Trawniki (guardie reclutate in Europa orientale) a Lublino.Un aspetto degno di nota della storia di Plaszow riguarda Oskar Schindler, un industriale tedesco che stabilì la sua fabbrica di smalti adiacente al campo. Gli sforzi di Schindler per proteggere i suoi operai ebrei dagli orrori di Plaszow e dall'eventuale deportazione nei campi di sterminio salvarono più di mille vite, una storia che è stata rappresentata nel film “Schindler's List”.Con l'avvicinarsi della fine della Seconda Guerra Mondiale, le SS avviarono lo smantellamento di Plaszow, trasferendo i prigionieri in altri campi e cercando di cancellare le prove delle atrocità commesse. La chiusura del campo fu segnata dall'evacuazione dei prigionieri rimasti ad Auschwitz, in linea con gli sforzi dei nazisti di nascondere i loro crimini.Il Memoriale ospita attualmente una mostra all'aperto con diciannove pannelli che presentano fotografie d'archivio, frammenti di testimonianze dei prigionieri e brevi resoconti storici. Sono stati avviati piani ambiziosi per l'ulteriore sviluppo del sito, tra cui un percorso della memoria, due mostre permanenti in un nuovo edificio del Memoriale e la storica Grey House. I lavori di costruzione sono in corso e l'intero progetto dovrebbe essere completato entro il 2025.

 Cracovie Site commémoratif de Plaszow Krakau Plaszow Herdenkingsplaats Krakow Plaszow Memorial Site KL Plaszow-Gedenkstätte Muzeum KL Płaszów Il Museo di KL Plaszow

The camp was named after the nearby village and became the center of a vast network of at least 97 subcamps. As of January 1, 1945, the Gross-Rosen complex held 76,728 prisoners, including nearly 26,000 women, most of them Jews, making it one of the largest groupings of female prisoners in the concentration camp system.Initially, prisoners were employed primarily as forced laborers in the construction of the camp and in the nearby SS-owned granite quarry. The emphasis on armaments production led to the expansion of Gross-Rosen, which became an industrial complex and the administrative head-quarter of its subcamps. The camp’s population saw a significant influx of Jews starting in late 1943, with as many as 60,000 Jewish prisoners deported to Gross-Rosen until January 1945, mostly from Poland and Hungary, and later from western and southern Europe.One notable subcamp of Gross-Rosen was Bruennlitz, established in an empty textile factory through the efforts of Oskar Schindler. Here, 1,100 Jewish prisoners who had worked for Schindler in Krakow-Plaszow were able to survive the war.As Soviet forces approached in January 1945, the Germans began evacuating the Gross-Rosen complex, dissolving subcamps east of the Oder River. The SS evacuated the main camp and additional subcamps west of the Oder in early February 1945. At least 44,000 prisoners, many of them Jews, were moved to other camps in the German Reich under brutal conditions. Many prisoners died during these evacuations due to lack of food and water, and SS guards killed those too weak to continue. The main Gross-Rosen camp was liberated by Soviet forces on February 13, 1945.It is estimated that of the 120,000 prisoners who passed through the Gross-Rosen camp system, at least 40,000 died either in Gross-Rosen or during the evacuation of the camp.Today, the Gross-Rosen Memorial site serves as a place of remembrance and education. It includes preserved remnants of the camp, a museum, and educational resources, providing a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust.

Gross-Rosen concentration camp

The camp was named after the nearby village and became the center of a vast network of at least 97 subcamps. As of January 1, 1945, the Gross-Rosen complex held 76,728 prisoners, including nearly 26,000 women, most of them Jews, making it one of the largest groupings of female prisoners in the concentration camp system.Initially, prisoners were employed primarily as forced laborers in the construction of the camp and in the nearby SS-owned granite quarry. The emphasis on armaments production led to the expansion of Gross-Rosen, which became an industrial complex and the administrative head-quarter of its subcamps. The camp’s population saw a significant influx of Jews starting in late 1943, with as many as 60,000 Jewish prisoners deported to Gross-Rosen until January 1945, mostly from Poland and Hungary, and later from western and southern Europe.One notable subcamp of Gross-Rosen was Bruennlitz, established in an empty textile factory through the efforts of Oskar Schindler. Here, 1,100 Jewish prisoners who had worked for Schindler in Krakow-Plaszow were able to survive the war.As Soviet forces approached in January 1945, the Germans began evacuating the Gross-Rosen complex, dissolving subcamps east of the Oder River. The SS evacuated the main camp and additional subcamps west of the Oder in early February 1945. At least 44,000 prisoners, many of them Jews, were moved to other camps in the German Reich under brutal conditions. Many prisoners died during these evacuations due to lack of food and water, and SS guards killed those too weak to continue. The main Gross-Rosen camp was liberated by Soviet forces on February 13, 1945.It is estimated that of the 120,000 prisoners who passed through the Gross-Rosen camp system, at least 40,000 died either in Gross-Rosen or during the evacuation of the camp.Today, the Gross-Rosen Memorial site serves as a place of remembrance and education. It includes preserved remnants of the camp, a museum, and educational resources, providing a comprehensive understanding of the camp’s history and its role in the Holocaust. Le camp a été nommé d'après le village voisin et est devenu le centre d'un vaste réseau d'au moins 97 sous-camps. Au 1er janvier 1945, le complexe de Gross-Rosen comptait 76 728 prisonniers, dont près de 26 000 femmes, pour la plupart juives, ce qui en fait l'un des plus grands regroupements de prisonnières du système concentrationnaire.Au départ, les prisonniers étaient principalement employés comme travailleurs forcés dans la construction du camp et dans la carrière de granit voisine appartenant aux SS. L'accent mis sur la production d'armements a conduit à l'expansion de Gross-Rosen, qui est devenu un complexe industriel et le siège administratif de ses sous-camps. La population du camp a connu un afflux important de Juifs à partir de la fin de l'année 1943. Jusqu'à 60 000 prisonniers juifs ont été déportés à Gross-Rosen jusqu'en janvier 1945, principalement de Pologne et de Hongrie, et plus tard d'Europe occidentale et méridionale.Un sous-camp notable de Gross-Rosen était celui de Bruennlitz, établi dans une usine textile vide grâce aux efforts d'Oskar Schindler. C'est là que 1 100 prisonniers juifs qui avaient travaillé pour Schindler à Cracovie-Plaszow ont pu survivre à la guerre.À l'approche des forces soviétiques en janvier 1945, les Allemands commencèrent à évacuer le complexe de Gross-Rosen, dissolvant les sous-camps situés à l'est de l'Oder. Les SS évacuent le camp principal et d'autres sous-camps à l'ouest de l'Oder au début du mois de février 1945. Au moins 44 000 prisonniers, dont de nombreux Juifs, sont transférés dans d'autres camps du Reich allemand dans des conditions brutales. De nombreux prisonniers sont morts au cours de ces évacuations en raison du manque de nourriture et d'eau, et les gardes SS ont tué ceux qui étaient trop faibles pour continuer. Le camp principal de Gross-Rosen a été libéré par les forces soviétiques le 13 février 1945.On estime que sur les 120 000 prisonniers qui sont passés par le système de camps de Gross-Rosen, au moins 40 000 sont morts soit à Gross-Rosen, soit lors de l'évacuation du camp.Aujourd'hui, le site du mémorial de Gross-Rosen est un lieu de mémoire et d'éducation. Il comprend des vestiges préservés du camp, un musée et des ressources éducatives qui permettent de comprendre l'histoire du camp et son rôle dans l'Holocauste. Das Lager wurde nach dem nahe gelegenen Dorf benannt und wurde zum Zentrum eines riesigen Netzes von mindestens 97 Außenlagern. Am 1. Januar 1945 waren im Groß-Rosen-Komplex 76.728 Häftlinge inhaftiert, darunter fast 26.000 Frauen, die meisten von ihnen Juden, was es zu einer der größten Gruppen weiblicher Häftlinge im gesamten KZ-System machte. Anfänglich wurden die Häftlinge hauptsächlich als Zwangsarbeiter beim Bau des Lagers und im nahe gelegenen Granitsteinbruch der SS eingesetzt. Der Schwerpunkt auf der Rüstungsproduktion führte zum Ausbau von Groß-Rosen zu einem Industriekomplex und zum Verwaltungssitz der Außenlager. Die Bevölkerung des Lagers erlebte ab Ende 1943 einen erheblichen Zustrom von Juden. Bis Januar 1945 wurden bis zu 60 000 jüdische Häftlinge nach Groß-Rosen deportiert, die meisten aus Polen und Ungarn, später auch aus West- und Südeuropa.Ein bemerkenswertes Außenlager von Groß-Rosen war Brünnlitz, das durch die Bemühungen von Oskar Schindler in einer leerstehenden Textilfabrik eingerichtet wurde. Hier konnten 1.100 jüdische Gefangene, die für Schindler in Krakau-Plaszow gearbeitet hatten, den Krieg überleben.Als sich die sowjetischen Streitkräfte im Januar 1945 näherten, begannen die Deutschen mit der Evakuierung des Groß-Rosen-Komplexes und lösten die Außenlager östlich der Oder auf. Anfang Februar 1945 evakuierte die SS das Hauptlager und weitere Außenlager westlich der Oder. Mindestens 44.000 Häftlinge, darunter viele Juden, wurden unter brutalen Bedingungen in andere Lager im Deutschen Reich verlegt. Viele Häftlinge starben während dieser Evakuierungen aufgrund von Nahrungs- und Wassermangel, und die SS-Wachen töteten diejenigen, die zu schwach waren, um weiterzumachen. Das Stammlager Groß-Rosen wurde am 13. Februar 1945 von sowjetischen Truppen befreit.Man schätzt, dass von den 120.000 Häftlingen, die das Lagersystem von Gross-Rosen durchliefen, mindestens 40.000 entweder in Gross-Rosen oder bei der Evakuierung des Lagers starben. Heute dient die Gedenkstätte Gross-Rosen als Ort des Gedenkens und der Bildung. Sie umfasst erhaltene Überreste des Lagers, ein Museum und pädagogische Ressourcen, die ein umfassendes Verständnis der Geschichte des Lagers und seiner Rolle im Holocaust vermitteln. Het kamp werd genoemd naar het nabijgelegen dorp en werd het centrum van een uitgebreid netwerk van tenminste 97 subkampen. Op 1 januari 1945 telde het Gross-Rosen complex 76.728 gevangenen, waaronder bijna 26.000 vrouwen, de meesten Joden, waarmee het één van de grootste groepen vrouwelijke gevangenen in het concentratiekampsysteem was.Aanvankelijk werden de gevangenen voornamelijk tewerkgesteld als dwangarbeiders bij de bouw van het kamp en in de nabijgelegen granietgroeve die eigendom was van de SS. De nadruk op de productie van wapens leidde tot de uitbreiding van Gross-Rosen, dat een industrieel complex werd en het administratieve hoofdkwartier van de subkampen. Vanaf eind 1943 was er een aanzienlijke instroom van Joden in het kamp. Tot januari 1945 werden maar liefst 60.000 Joodse gevangenen naar Gross-Rosen gedeporteerd, voornamelijk uit Polen en Hongarije, en later uit West- en Zuid-Europa.Een opmerkelijk subkamp van Gross-Rosen was Bruennlitz, gevestigd in een leegstaande textielfabriek door toedoen van Oskar Schindler. Hier konden 1.100 Joodse gevangenen, die voor Schindler in Krakau-Plaszow hadden gewerkt, de oorlog overleven.Toen de Sovjettroepen in januari 1945 naderden, begonnen de Duitsers met de evacuatie van het Gross-Rosen complex, waarbij de subkampen ten oosten van de rivier de Oder werden opgeheven. De SS evacueerde het hoofdkamp en bijkomende subkampen ten westen van de Oder begin februari 1945. Minstens 44.000 gevangenen, waaronder veel Joden, werden onder wrede omstandigheden overgebracht naar andere kampen in het Duitse Rijk. Veel gevangenen stierven tijdens deze evacuaties door gebrek aan voedsel en water, en SS bewakers doodden degenen die te zwak waren om verder te gaan. Het hoofdkamp Gross-Rosen werd op 13 februari 1945 bevrijd door Sovjettroepen.Er wordt geschat dat van de 120.000 gevangenen die door het kampsysteem van Gross-Rosen gingen, er minstens 40.000 stierven in Gross-Rosen of tijdens de evacuatie van het kamp.Vandaag de dag dient de herdenkingsplaats Gross-Rosen als een plaats van herinnering en educatie. Er zijn overblijfselen van het kamp bewaard gebleven, er is een museum en er zijn educatieve middelen die een uitgebreid inzicht geven in de geschiedenis van het kamp en zijn rol in de Holocaust. Obóz został nazwany od pobliskiej wioski i stał się centrum rozległej sieci co najmniej 97 podobozów. Na dzień 1 stycznia 1945 r. w kompleksie Gross-Rosen przebywało 76 728 więźniów, w tym prawie 26 000 kobiet, w większości Żydówek, co czyniło go jednym z największych miejsc przetrzymywania kobiet w systemie obozów koncentracyjnych.Początkowo więźniowie byli wykorzystywani głównie jako robotnicy przymusowi przy budowie obozu i w pobliskim kamieniołomie granitu należącym do SS. Nacisk na produkcję zbrojeniową doprowadził do rozbudowy Gross-Rosen, który stał się kompleksem przemysłowym i siedzibą administracyjną podobozów. Populacja obozu doświadczyła znacznego napływu Żydów pod koniec 1943 r. Do stycznia 1945 r. do Gross-Rosen deportowano aż 60 000 żydowskich więźniów, głównie z Polski i Węgier, a później z zachodniej i południowej Europy.Jednym z głównych podobozów Gross-Rosen był Bruennlitz, założony w pustej fabryce tekstylnej dzięki staraniom Oskara Schindlera. Tutaj 1100 żydowskich więźniów, którzy pracowali dla Schindlera w Krakowie-Płaszowie, było w stanie przetrwać wojnę.Wraz ze zbliżaniem się sił radzieckich w styczniu 1945 r. Niemcy rozpoczęli ewakuację kompleksu Gross-Rosen, likwidując podobozy na wschód od Odry.SS ewakuowało obóz główny i dodatkowe podobozy na zachód od Odry na początku lutego 1945 roku. Co najmniej 44 000 więźniów, w tym wielu Żydów, zostało przeniesionych w brutalnych warunkach do innych obozów na terenie Rzeszy Niemieckiej.Wielu więźniów zmarło podczas tych ewakuacji z powodu braku żywności i wody, a strażnicy SS zabili tych, którzy byli zbyt słabi, by kontynuować drogę.Główny obóz Gross-Rosen został wyzwolony przez siły radzieckie 13 lutego 1945 roku.Szacuje się, że spośród 120 000 więźniów, którzy przeszli przez system obozowy Gross-Rosen, co najmniej 40 000 zmarło w obozie lub podczas jego ewakuacji.Obecnie Miejsce Pamięci Gross-Rosen służy jako miejsce upamiętnienia i edukacji. Obejmuje zachowane pozostałości obozu, muzeum i zasoby edukacyjne, zapewniając kompleksowe zrozumienie historii obozu i jego roli w Holokauście. Il campo prese il nome dal vicino villaggio e divenne il centro di una vasta rete di almeno 97 sottocampi. Al 1° gennaio 1945, il complesso di Gross-Rosen ospitava 76.728 prigionieri, tra cui quasi 26.000 donne, la maggior parte delle quali ebree, il che lo rendeva uno dei più grandi raggruppamenti di prigionieri di sesso femminile nel sistema dei campi di concentramento.Inizialmente, i prigionieri furono utilizzati principalmente come lavoratori forzati nella costruzione del campo e nella vicina cava di granito di proprietà delle SS. L'enfasi sulla produzione di armamenti portò all'espansione di Gross-Rosen, che divenne un complesso industriale e il quartier generale amministrativo dei suoi sottocampi. La popolazione del campo vide un significativo afflusso di ebrei a partire dalla fine del 1943, con ben 60.000 prigionieri ebrei deportati a Gross-Rosen fino al gennaio 1945, per lo più dalla Polonia e dall'Ungheria, e successivamente dall'Europa occidentale e meridionale.Un sottocampo importante di Gross-Rosen fu Bruennlitz, istituito in una fabbrica tessile vuota grazie agli sforzi di Oskar Schindler. Qui, 1.100 prigionieri ebrei che avevano lavorato per Schindler a Cracovia-Plaszow riuscirono a sopravvivere alla guerra.Con l'avvicinarsi delle forze sovietiche nel gennaio 1945, i tedeschi iniziarono a evacuare il complesso di Gross-Rosen, smantellando i sottocampi a est del fiume Oder.Le SS evacuarono il campo principale e altri sottocampi a ovest dell'Oder all'inizio del febbraio 1945. Almeno 44.000 prigionieri, molti dei quali ebrei, furono trasferiti in altri campi del Reich tedesco in condizioni brutali.Molti prigionieri morirono durante queste evacuazioni per mancanza di cibo e acqua, e le guardie SS uccisero quelli troppo deboli per spostarsi. Il campo principale di Gross-Rosen fu liberato dalle forze sovietiche il 13 febbraio 1945.Si stima che dei 120.000 prigionieri che passarono attraverso il sistema del campo di Gross-Rosen, almeno 40.000 morirono a Gross-Rosen o durante l'evacuazione del campo.Oggi il Memoriale di Gross-Rosen è un luogo di memoria e di educazione. Include resti conservati del campo, un museo e risorse didattiche, fornendo una comprensione completa della storia del campo e del suo ruolo nell'Olocausto.

 Gross-Rosen concentration camp Concentratiekamp Gross-Rosen Gross-Rosen concentration camp Konzentrationslager Gross-Rosen Obóz koncentracyjny Gross-Rosen Il campo di concentramento di Gross-Rosen

Bolzano’s strategic location along the Brenner railway line made it an ideal site for this purpose. The camp ceased to exist on May 3, 1945, with the liberation of approximately 3,500 prisoners.Although defined as a “Durchgangslager” (transit camp), Bolzano was more than just a collection point for the sorting of prisoners to extermination camps. It was also a place of suffering and death, as evidenced by its history and confirmed by the trial of one of its tormentors. During its brief existence, about 11,000 people were imprisoned in its barracks, including members of the resistance, Jews, Roma, homosexuals, and political opponents. From Bolzano, 13 train convoys transported 3,405 people to Auschwitz, Mauthausen, and other camps, with only about a third surviving. Of a transport comprising 136 Jewish women and children, none survived.The Bolzano Camp was a fully-fledged concentration camp, participating in Nazi barbarity and instrumental in achieving its criminal objectives. Prisoners were reduced to mere numbers, stripped of all rights, and subjected to the criminal activities of the camp guards. Among these guards was SS Corporal Michael Seifert, born on March 16, 1924, in Landau. He had full freedom to kill and torture prisoners.Thanks to the efforts of Military Prosecutor Bartolomeo Costantini of Verona, Seifert was brought to trial and found responsible for 11 brutal murders committed within the camp. On November 24, 2000, he was sentenced to life imprisonment by the Court of Verona, a verdict confirmed by the Military Court of Appeal of Verona on October 18, 2001, and finally validated by the Court of Cassation on October 8, 2002.Seifert, who had moved to Germany after the war and then to Canada in 1951, was extradited to Italy and imprisoned in Santa Maria Capua Vetere, where he died in 2010 at the age of 86. The Seifert trial was one of the few against Nazi criminals where justice was fully served, from the trial to the sentence’s execution.Today, there is little to see of the former camp. However of Memory Passage with historical information has been installed nearby the former location of the camp.

Bolzano camp

Bolzano camp memory passage

Bolzano’s strategic location along the Brenner railway line made it an ideal site for this purpose. The camp ceased to exist on May 3, 1945, with the liberation of approximately 3,500 prisoners.Although defined as a “Durchgangslager” (transit camp), Bolzano was more than just a collection point for the sorting of prisoners to extermination camps. It was also a place of suffering and death, as evidenced by its history and confirmed by the trial of one of its tormentors. During its brief existence, about 11,000 people were imprisoned in its barracks, including members of the resistance, Jews, Roma, homosexuals, and political opponents. From Bolzano, 13 train convoys transported 3,405 people to Auschwitz, Mauthausen, and other camps, with only about a third surviving. Of a transport comprising 136 Jewish women and children, none survived.The Bolzano Camp was a fully-fledged concentration camp, participating in Nazi barbarity and instrumental in achieving its criminal objectives. Prisoners were reduced to mere numbers, stripped of all rights, and subjected to the criminal activities of the camp guards. Among these guards was SS Corporal Michael Seifert, born on March 16, 1924, in Landau. He had full freedom to kill and torture prisoners.Thanks to the efforts of Military Prosecutor Bartolomeo Costantini of Verona, Seifert was brought to trial and found responsible for 11 brutal murders committed within the camp. On November 24, 2000, he was sentenced to life imprisonment by the Court of Verona, a verdict confirmed by the Military Court of Appeal of Verona on October 18, 2001, and finally validated by the Court of Cassation on October 8, 2002.Seifert, who had moved to Germany after the war and then to Canada in 1951, was extradited to Italy and imprisoned in Santa Maria Capua Vetere, where he died in 2010 at the age of 86. The Seifert trial was one of the few against Nazi criminals where justice was fully served, from the trial to the sentence’s execution.Today, there is little to see of the former camp. However of Memory Passage with historical information has been installed nearby the former location of the camp. La situation stratégique de Bolzano, le long de la ligne de chemin de fer du Brenner, en faisait un site idéal. Le camp a cessé d'exister le 3 mai 1945, avec la libération d'environ 3 500 prisonniers.Bien que défini comme un "Durchgangslager" (camp de transit), Bolzano était plus qu'un simple point de collecte pour le tri des prisonniers vers les camps d'extermination. C'était aussi un lieu de souffrance et de mort, comme en témoigne son histoire et comme le confirme le procès de l'un de ses bourreaux. Au cours de sa brève existence, environ 11 000 personnes ont été emprisonnées dans ses baraquements, parmi lesquelles des résistants, des Juifs, des Roms, des homosexuels et des opposants politiques. Depuis Bolzano, 13 convois ferroviaires ont transporté 3 405 personnes vers Auschwitz, Mauthausen et d'autres camps, dont un tiers seulement a survécu. Sur un convoi comprenant 136 femmes et enfants juifs, aucun n'a survécu.Le camp de Bolzano était un camp de concentration à part entière, participant à la barbarie nazie et contribuant à la réalisation de ses objectifs criminels. Les prisonniers étaient réduits à l'état de simples numéros, dépouillés de tous leurs droits et soumis aux activités criminelles des gardiens du camp. Parmi ces gardiens, le caporal SS Michael Seifert, né le 16 mars 1924 à Landau. Il avait toute latitude pour tuer et torturer les prisonniers.Grâce aux efforts du procureur militaire Bartolomeo Costantini de Vérone, Seifert a été jugé et reconnu responsable de 11 meurtres brutaux commis dans le camp. Le 24 novembre 2000, il a été condamné à la prison à vie par le tribunal de Vérone, un verdict confirmé par la cour d'appel militaire de Vérone le 18 octobre 2001, et finalement validé par la Cour de cassation le 8 octobre 2002.Seifert, qui s'était installé en Allemagne après la guerre puis au Canada en 1951, a été extradé vers l'Italie et emprisonné à Santa Maria Capua Vetere, où il est décédé en 2010 à l'âge de 86 ans. Le procès Seifert a été l'un des rares procès contre des criminels nazis où la justice a été pleinement rendue, du procès à l'exécution de la sentence.Aujourd'hui, il n'y a plus grand-chose à voir de l'ancien camp. Toutefois, un passage de mémoire contenant des informations historiques a été installé à proximité de l'ancien emplacement du camp. Die strategische Lage Bozens an der Brennerbahnlinie machte es zu einem idealen Standort für diesen Zweck. Das Lager löste sich am 3. Mai 1945 mit der Befreiung von etwa 3.500 Häftlingen auf. Obwohl es als "Durchgangslager" bezeichnet wurde, war Bozen mehr als nur eine Sammelstelle für die Sortierung der Häftlinge in die Vernichtungslager. Es war auch ein Ort des Leidens und des Todes, wie die Geschichte des Lagers beweist und der Prozess gegen einen seiner Peiniger bestätigt. Während seines kurzen Bestehens waren etwa 11.000 Menschen in den Baracken inhaftiert, darunter Widerstandskämpfer, Juden, Roma, Homosexuelle und politische Gegner. Von Bozen aus wurden mit 13 Zugkonvois 3.405 Menschen nach Auschwitz, Mauthausen und in andere Lager transportiert, von denen nur etwa ein Drittel überlebte. Von einem Transport, der 136 jüdische Frauen und Kinder umfasste, überlebte keiner.Das Lager Bozen war ein vollwertiges Konzentrationslager, das an der Barbarei der Nazis beteiligt war und dazu beitrug, deren verbrecherische Ziele zu erreichen. Die Häftlinge wurden zu bloßen Nummern degradiert, aller Rechte beraubt und den kriminellen Machenschaften der Lagerwächter unterworfen. Zu diesen Wächtern gehörte der am 16. März 1924 in Landau geborene SS-Unteroffizier Michael Seifert. Er hatte die volle Freiheit, Häftlinge zu töten und zu foltern. Dank der Bemühungen des Militärstaatsanwalts Bartolomeo Costantini aus Verona wurde Seifert vor Gericht gestellt und für 11 brutale Morde innerhalb des Lagers verantwortlich gemacht. Am 24. November 2000 wurde er vom Gericht in Verona zu lebenslanger Haft verurteilt, ein Urteil, das am 18. Oktober 2001 vom Militärberufungsgericht in Verona bestätigt und schließlich am 8. Oktober 2002 vom Kassationsgerichtshof bestätigt wurde.Seifert, der nach dem Krieg nach Deutschland und 1951 nach Kanada gezogen war, wurde an Italien ausgeliefert und in Santa Maria Capua Vetere inhaftiert, wo er 2010 im Alter von 86 Jahren starb. Der Seifert-Prozess war einer der wenigen Prozesse gegen Nazi-Verbrecher, bei dem die Gerechtigkeit von der Verhandlung bis zur Vollstreckung des Urteils voll zum Tragen kam. Heute ist von dem ehemaligen Lager nur noch wenig zu sehen. In der Nähe des ehemaligen Lagers wurde jedoch ein Erinnerungspfad mit historischen Informationen errichtet. De strategische ligging van Bolzano langs de Brenner spoorlijn maakte het een ideale locatie voor dit doel. Het kamp hield op te bestaan op 3 mei 1945, met de bevrijding van ongeveer 3500 gevangenen.Hoewel Bolzano werd gedefinieerd als een "Durchgangslager" (doorgangskamp), was het meer dan alleen een verzamelpunt voor het sorteren van gevangenen naar vernietigingskampen. Het was ook een plaats van lijden en dood, zoals blijkt uit de geschiedenis van het kamp en wordt bevestigd door het proces tegen één van de kwelgeesten. Tijdens zijn korte bestaan werden er ongeveer 11.000 mensen in de barakken opgesloten, waaronder verzetsmensen, Joden, Roma, homoseksuelen en politieke tegenstanders. Vanuit Bolzano transporteerden 13 treinkonvooien 3.405 mensen naar Auschwitz, Mauthausen en andere kampen, waarvan slechts een derde het overleefde. Van een transport met 136 Joodse vrouwen en kinderen overleefde niemand het.Het Bolzano kamp was een volwaardig concentratiekamp dat deelnam aan de barbaarsheid van de nazi's en bijdroeg aan het bereiken van hun criminele doelen. Gevangenen werden gereduceerd tot louter getallen, van alle rechten ontdaan en onderworpen aan de criminele activiteiten van de kampbewakers. Onder deze bewakers was SS korporaal Michael Seifert, geboren op 16 maart 1924 in Landau. Hij had de volledige vrijheid om gevangenen te doden en te martelen.Dankzij de inspanningen van de militaire aanklager Bartolomeo Costantini uit Verona werd Seifert voor het gerecht gebracht en verantwoordelijk bevonden voor 11 brute moorden in het kamp. Op 24 november 2000 werd hij veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf door de rechtbank van Verona, een vonnis dat werd bevestigd door het Militair Hof van Beroep van Verona op 18 oktober 2001 en uiteindelijk bekrachtigd door het Hof van Cassatie op 8 oktober 2002.Seifert, die na de oorlog naar Duitsland was verhuisd en vervolgens in 1951 naar Canada, werd uitgeleverd aan Italië en opgesloten in Santa Maria Capua Vetere, waar hij in 2010 op 86-jarige leeftijd overleed. Het proces tegen Seifert was een van de weinige processen tegen nazimisdadigers waarbij het recht volledig werd geëerbiedigd, van het proces tot de uitvoering van het vonnis.Vandaag de dag is er weinig te zien van het voormalige kamp. In de buurt van de voormalige locatie van het kamp is echter een Memory Passage met historische informatie aangelegd. Strategiczne położenie Bolzano wzdłuż linii kolejowej Brenner sprawiło, że było to idealne miejsce do spełnienia zamierzonego celu. Obóz przestał istnieć 3 maja 1945 roku wraz z uwolnieniem około 3500 więźniów.Choć określany jako „Durchgangslager” (obóz przejściowy), Bolzano było czymś więcej niż tylko punktem zbiórki więźniów do obozów zagłady. Było to również miejsce cierpienia i śmierci, o czym świadczy jego historia i co potwierdził proces jednego z jego oprawców. Podczas jego krótkiego istnienia w barakach więziono około 11 000 osób, w tym członków ruchu oporu, Żydów, Romów, homoseksualistów i przeciwników politycznych. Z Bolzano 13 konwojów kolejowych przetransportowało 3 405 osób do Auschwitz, Mauthausen i innych obozów, z których tylko około jedna trzecia przeżyła. Z transportu zawierającego 136 żydowskich kobiet i dzieci nie przeżył nikt.Obóz Bolzano był pełnoprawnym obozem koncentracyjnym, biorącym udział w nazistowskim barbarzyństwie i przyczyniającym się do osiągnięcia jego zbrodniczych celów. Więźniowie zostali zrównani z przydzielonymi im numerami, pozbawieni wszelkich praw i poddani zbrodniczym działaniom strażników obozowych. Wśród tych strażników był kapral SS Michael Seifert, urodzony 16 marca 1924 roku w Landau. Miał on pełną swobodę zabijania i torturowania więźniów.Dzięki staraniom prokuratora wojskowego Bartolomeo Costantiniego z Werony, Seifert został postawiony przed sądem i uznany za odpowiedzialnego za 11 brutalnych morderstw popełnionych na terenie obozu. W dniu 24 listopada 2000 roku został skazany na dożywocie przez Sąd w Weronie, wyrok ten został potwierdzony przez Wojskowy Sąd Apelacyjny w Weronie w dniu 18 października 2001 roku i ostatecznie zatwierdzony przez Sąd Kasacyjny w dniu 8 października 2002 roku.Seifert, który po wojnie przeniósł się do Niemiec, a następnie do Kanady w 1951 roku, został poddany ekstradycji do Włoch i uwięziony w Santa Maria Capua Vetere, gdzie zmarł w 2010 roku w wieku 86 lat. Proces Seiferta był jednym z niewielu przeciwko nazistowskim zbrodniarzom, w którym sprawiedliwość została w pełni wymierzona, od procesu do wykonania wyroku.Dziś niewiele można zobaczyć z byłego obozu. Jednak w pobliżu dawnej lokalizacji obozu zainstalowano Pasaż Pamięci z informacjami historycznymi. La posizione strategica di Bolzano lungo la linea ferroviaria del Brennero la rendeva un sito ideale per questo scopo. Il campo cessò di esistere il 3 maggio 1945, con la liberazione di circa 3.500 prigionieri.Sebbene sia stato definito un “Durchgangslager” (campo di transito), Bolzano non fu solo un punto di raccolta per lo smistamento dei prigionieri verso i campi di sterminio. Fu anche un luogo di sofferenza e di morte, come testimoniato dalla sua storia e confermato dal processo a uno dei suoi aguzzini. Durante la sua breve esistenza, nelle sue baracche furono imprigionate circa 11.000 persone, tra cui membri della resistenza, ebrei, rom, omosessuali e oppositori politici. Da Bolzano, 13 convogli ferroviari trasportarono 3.405 persone ad Auschwitz, Mauthausen e altri campi, di cui solo un terzo sopravvisse. Di un trasporto comprendente 136 donne e bambini ebrei, nessuno sopravvisse.Il Campo di Bolzano era un campo di concentramento vero e proprio, partecipe della barbarie nazista e strumentale al raggiungimento dei suoi obiettivi criminali. I prigionieri erano ridotti a semplici numeri, privati di tutti i diritti e sottoposti alle attività criminali delle guardie del campo. Tra queste guardie c'era il caporale delle SS Michael Seifert, nato il 16 marzo 1924 a Landau. Aveva piena libertà di uccidere e torturare i prigionieri.Grazie all'impegno del Procuratore Militare di Verona Bartolomeo Costantini, Seifert fu processato e ritenuto responsabile di 11 brutali omicidi commessi all'interno del campo. Il 24 novembre 2000 fu condannato all'ergastolo dal Tribunale di Verona, sentenza confermata dalla Corte Militare d'Appello di Verona il 18 ottobre 2001 e infine convalidata dalla Corte di Cassazione l'8 ottobre 2002.Seifert, che dopo la guerra si era trasferito in Germania e poi in Canada nel 1951, fu estradato in Italia e incarcerato a Santa Maria Capua Vetere, dove morì nel 2010 all'età di 86 anni. Il processo Seifert è stato uno dei pochi contro i criminali nazisti in cui è stata fatta piena giustizia, dal processo all'esecuzione della sentenza.Oggi c'è poco da vedere dell'ex campo. Tuttavia, un passaggio della memoria con informazioni storiche è stato installato vicino all'ex sede del campo.

 Passage de mémoire du camp de Bolzano Bolzano kamp  Bolzano camp memory passage Bozener Camp Passage der Erinnerung Pasaż pamięci obozu Bolzano Passaggio della memoria del campo di Bolzano

In July 1942, the Italian Ministry of War established the camp as “Campo prigionieri di guerra n. 73” (Prisoners of war camp n° 73) to house Allied soldiers and non-commissioned officers captured in North Africa. This function continued until September 8, 1943, when the Germans occupied the camp and deported the prisoners to Germany.From December 5, 1943, to March 15, 1944, under the Italian Social Republic, the camp served as a concentration camp for Jews, identified as one of the sites for concentrating Italian and foreign Jews who had been stripped of their civil and political rights. The first convoy to Auschwitz departed on February 22, 1944, including the renowned Italian Jewish writer Primo Levi among the over 600 deportees.The camp then transitioned to a German police and transit camp from March 15, 1944, to early August 1944. It housed Jews and political opponents destined for deportation to Germany. The dual management of the camp by the SS and the Italian authorities made the reconstruction of events and investigation of deportees from Fossoli complex.After the liberation of Rome and Florence, the camp’s operations shifted north. At least six convoys of Jews and a large convoy of political deportees left the camp for concentration camps like Mauthausen and its subcamps. Approximately 2,800 Jews passed through Fossoli during this period, most destined for Auschwitz or Bergen-Belsen.Post-war, the camp served various purposes, including as a collection center for forced labor for Germany, a refugee camp, and a village for Giulian-Dalmatian refugees. The last phase of occupation ended in 1970, and the site fell into decay.Today, the Fossoli Camp is managed by the Fondazione Fossoli. The site includes the historical Campo di Fossoli, the Museo Monumento al Deportato, and the complex of former synagogues in Carpi. The foundation aims to preserve the memory of the camp’s history and educate future generations about the atrocities of the 20th century.

Fossoli Camp

In July 1942, the Italian Ministry of War established the camp as “Campo prigionieri di guerra n. 73” (Prisoners of war camp n° 73) to house Allied soldiers and non-commissioned officers captured in North Africa. This function continued until September 8, 1943, when the Germans occupied the camp and deported the prisoners to Germany.From December 5, 1943, to March 15, 1944, under the Italian Social Republic, the camp served as a concentration camp for Jews, identified as one of the sites for concentrating Italian and foreign Jews who had been stripped of their civil and political rights. The first convoy to Auschwitz departed on February 22, 1944, including the renowned Italian Jewish writer Primo Levi among the over 600 deportees.The camp then transitioned to a German police and transit camp from March 15, 1944, to early August 1944. It housed Jews and political opponents destined for deportation to Germany. The dual management of the camp by the SS and the Italian authorities made the reconstruction of events and investigation of deportees from Fossoli complex.After the liberation of Rome and Florence, the camp’s operations shifted north. At least six convoys of Jews and a large convoy of political deportees left the camp for concentration camps like Mauthausen and its subcamps. Approximately 2,800 Jews passed through Fossoli during this period, most destined for Auschwitz or Bergen-Belsen.Post-war, the camp served various purposes, including as a collection center for forced labor for Germany, a refugee camp, and a village for Giulian-Dalmatian refugees. The last phase of occupation ended in 1970, and the site fell into decay.Today, the Fossoli Camp is managed by the Fondazione Fossoli. The site includes the historical Campo di Fossoli, the Museo Monumento al Deportato, and the complex of former synagogues in Carpi. The foundation aims to preserve the memory of the camp’s history and educate future generations about the atrocities of the 20th century. En juillet 1942, le ministère italien de la Guerre a créé le camp sous le nom de "Campo prigionieri di guerra n. 73" (camp de prisonniers de guerre n° 73) pour héberger les soldats et sous-officiers alliés capturés en Afrique du Nord. Cette fonction se poursuit jusqu'au 8 septembre 1943, date à laquelle les Allemands occupent le camp et déportent les prisonniers en Allemagne.Du 5 décembre 1943 au 15 mars 1944, sous la République sociale italienne, le camp a servi de camp de concentration pour les Juifs, identifié comme l'un des sites de concentration des Juifs italiens et étrangers privés de leurs droits civils et politiques. Le premier convoi vers Auschwitz est parti le 22 février 1944, avec le célèbre écrivain juif italien Primo Levi parmi les 600 déportés.Le camp est ensuite devenu un camp de police et de transit allemand du 15 mars 1944 au début du mois d'août 1944. Il héberge des Juifs et des opposants politiques destinés à être déportés en Allemagne. La double gestion du camp par les SS et les autorités italiennes a rendu complexe la reconstitution des événements et l'enquête sur les déportés de Fossoli.Après la libération de Rome et de Florence, les activités du camp se déplacent vers le nord. Au moins six convois de Juifs et un grand convoi de déportés politiques quittèrent le camp pour des camps de concentration comme Mauthausen et ses sous-camps. Environ 2 800 Juifs sont passés par Fossoli pendant cette période, la plupart à destination d'Auschwitz ou de Bergen-Belsen.Après la guerre, le camp a servi à diverses fins, notamment comme centre de collecte de travail forcé pour l'Allemagne, comme camp de réfugiés et comme village pour les réfugiés giuliano-dalmates. La dernière phase d'occupation s'est achevée en 1970 et le site est tombé en ruine.Aujourd'hui, le camp de Fossoli est géré par la Fondazione Fossoli. Le site comprend le Campo di Fossoli historique, le Museo Monumento al Deportato et le complexe des anciennes synagogues de Carpi. La fondation a pour objectif de préserver la mémoire de l'histoire du camp et d'éduquer les générations futures sur les atrocités du XXe siècle. Im Juli 1942 richtete das italienische Kriegsministerium das Lager als "Campo prigionieri di guerra n. 73" (Kriegsgefangenenlager Nr. 73) ein, um in Nordafrika gefangene alliierte Soldaten und Unteroffiziere aufzunehmen. Diese Funktion bestand bis zum 8. September 1943, als die Deutschen das Lager besetzten und die Gefangenen nach Deutschland deportierten.Vom 5. Dezember 1943 bis zum 15. März 1944 diente das Lager unter der Sozialen Republik Italien als Konzentrationslager für Juden, das als einer der Konzentrationsorte für italienische und ausländische Juden, die ihrer bürgerlichen und politischen Rechte beraubt worden waren, ausgewiesen war. Der erste Konvoi nach Auschwitz startete am 22. Februar 1944, unter den über 600 Deportierten befand sich auch der bekannte italienisch-jüdische Schriftsteller Primo Levi.Vom 15. März 1944 bis Anfang August 1944 wurde das Lager in ein deutsches Polizei- und Durchgangslager umgewandelt. Es beherbergte Juden und politische Gegner, die nach Deutschland deportiert werden sollten. Die doppelte Verwaltung des Lagers durch die SS und die italienischen Behörden machte die Rekonstruktion der Ereignisse und die Untersuchung der Deportierten von Fossoli schwierig.Nach der Befreiung von Rom und Florenz verlagerte sich die Tätigkeit des Lagers nach Norden. Mindestens sechs Konvois von Juden und ein großer Konvoi von politischen Deportierten verließen das Lager in Richtung Konzentrationslager wie Mauthausen und seine Außenlager. Etwa 2.800 Juden durchliefen Fossoli in dieser Zeit, die meisten mit dem Ziel Auschwitz oder Bergen-Belsen.Nach dem Krieg diente das Lager verschiedenen Zwecken, unter anderem als Sammelstelle für Zwangsarbeiter für Deutschland, als Flüchtlingslager und als Dorf für julisch-dalmatinische Flüchtlinge. Die letzte Phase der Besatzung endete 1970, und das Gelände verfiel.Heute wird das Lager Fossoli von der Fondazione Fossoli verwaltet. Zum Gelände gehören der historische Campo di Fossoli, das Museo Monumento al Deportato und der Komplex der ehemaligen Synagogen in Carpi. Ziel der Stiftung ist es, die Erinnerung an die Geschichte des Lagers zu bewahren und künftige Generationen über die Grausamkeiten des 20. Jahrhunderts aufzuklären. In juli 1942 richtte het Italiaanse Ministerie van Oorlog het kamp op als "Campo prigionieri di guerra n. 73" (krijgsgevangenkamp nr. 73) om geallieerde soldaten en onderofficieren te huisvesten die gevangen waren genomen in Noord-Afrika. Deze functie bleef bestaan tot 8 september 1943, toen de Duitsers het kamp bezetten en de gevangenen naar Duitsland deporteerden.Van 5 december 1943 tot 15 maart 1944, onder de Italiaanse Sociale Republiek, diende het kamp als concentratiekamp voor Joden, geïdentificeerd als één van de locaties voor het concentreren van Italiaanse en buitenlandse Joden die waren ontdaan van hun burgerlijke en politieke rechten. Het eerste konvooi naar Auschwitz vertrok op 22 februari 1944, met onder de meer dan 600 gedeporteerden de beroemde Italiaans-Joodse schrijver Primo Levi.Het kamp veranderde daarna in een Duits politie- en doorgangskamp van 15 maart 1944 tot begin augustus 1944. Het bood onderdak aan Joden en politieke tegenstanders die bestemd waren voor deportatie naar Duitsland. Het dubbele beheer van het kamp door de SS en de Italiaanse autoriteiten maakte de reconstructie van de gebeurtenissen en het onderzoek naar de gedeporteerden uit Fossoli complex.Na de bevrijding van Rome en Florence verschoven de activiteiten van het kamp naar het noorden. Minstens zes konvooien met Joden en een groot konvooi met politiek gedeporteerden verlieten het kamp voor concentratiekampen zoals Mauthausen en de subkampen. Ongeveer 2.800 Joden passeerden Fossoli gedurende deze periode, de meesten bestemd voor Auschwitz of Bergen-Belsen.Na de oorlog diende het kamp verschillende doelen, waaronder een verzamelcentrum voor dwangarbeid voor Duitsland, een vluchtelingenkamp en een dorp voor Giulisch-Dalmatische vluchtelingen. De laatste fase van de bezetting eindigde in 1970 en het terrein raakte in verval.Tegenwoordig wordt het Fossoli Camp beheerd door de Fondazione Fossoli. De site omvat het historische Campo di Fossoli, het Museo Monumento al Deportato en het complex van voormalige synagogen in Carpi. De stichting heeft als doel de herinnering aan de geschiedenis van het kamp te bewaren en toekomstige generaties te onderwijzen over de wreedheden van de 20e eeuw. W lipcu 1942 r. włoskie Ministerstwo Wojny utworzyło obóz pod nazwą „Campo prigionieri di guerra n. 73” (Obóz Jeńców Wojennych nr 73), w którym przetrzymywano alianckich żołnierzy i podoficerów schwytanych w Afryce Północnej. Funkcję tę pełnił do 8 września 1943 r., kiedy to Niemcy zajęli obóz i deportowali więźniów do Niemiec.Od 5 grudnia 1943 r. do 15 marca 1944 r., pod rządami Włoskiej Republiki Socjalnej, obóz służył jako obóz koncentracyjny dla Żydów, wyznaczony jako jedno z miejsc koncentracji włoskich i zagranicznych Żydów, którzy zostali pozbawieni praw obywatelskich i politycznych. Pierwszy konwój do Auschwitz wyruszył 22 lutego 1944 r., a wśród ponad 600 deportowanych znalazł się znany włoski pisarz żydowski Primo Levi.Od 15 marca 1944 r. do początku sierpnia 1944 r. obóz był przekształcany w niemiecki obóz policyjny i przejściowy. Przetrzymywano w nim Żydów i przeciwników politycznych przeznaczonych do deportacji do Niemiec. Podwójne zarządzanie obozem przez SS i władze włoskie sprawiło, że rekonstrukcja wydarzeń i dochodzenie w sprawie deportowanych z Fossoli stało się skomplikowane.Po wyzwoleniu Rzymu i Florencji działalność obozu przeniosła się na północ. Co najmniej sześć konwojów Żydów i duży konwój deportowanych ze względów politycznych opuściło obóz, kierując się do obozów koncentracyjnych, takich jak Mauthausen i jego podobozy. W tym okresie przez Fossoli przeszło około 2800 Żydów, z których większość trafiła do Auschwitz lub Bergen-Belsen.Po wojnie obóz służył różnym celom, w tym jako centrum gromadzenia pracowników przymusowych dla Niemiec, obóz dla przesiedleńców i wioska dla uchodźców z Dalmacji i Giulii. Ostatnia faza okupacji zakończyła się w 1970 roku, a miejsce popadło w ruinę.Obecnie obóz Fossoli jest zarządzany przez Fondazione Fossoli. Obejmuje ona historyczne Campo di Fossoli, Museo Monumento al Deportato oraz kompleks dawnych synagog w Carpi. Fundacja ma na celu zachowanie pamięci o historii obozu i edukowanie przyszłych pokoleń o okrucieństwach XX wieku. Nel luglio 1942, il Ministero della Guerra italiano istituì il campo come “Campo prigionieri di guerra n. 73” per ospitare i soldati e i sottufficiali alleati catturati in Nord Africa. Questa funzione continuò fino all'8 settembre 1943, quando i tedeschi occuparono il campo e deportarono i prigionieri in Germania.Dal 5 dicembre 1943 al 15 marzo 1944, sotto la Repubblica Sociale Italiana, il campo servì come campo di concentramento per ebrei, definito come uno dei siti di concentrazione degli ebrei italiani e stranieri privati dei diritti civili e politici. Il primo convoglio verso Auschwitz partì il 22 febbraio 1944 e tra gli oltre 600 deportati c'era anche il famoso scrittore ebreo italiano Primo Levi.Dal 15 marzo 1944 all'inizio di agosto 1944 il campo divenne un campo di transito e di polizia tedesca. Ospitava ebrei e oppositori politici destinati alla deportazione in Germania. La doppia gestione del campo da parte delle SS e delle autorità italiane ha reso complessa la ricostruzione degli eventi e l'indagine sui deportati di Fossoli.Dopo la liberazione di Roma e Firenze, le operazioni del campo si spostarono a nord. Almeno sei convogli di ebrei e un grosso convoglio di deportati politici lasciarono il campo per i campi di concentramento come Mauthausen e i suoi sottocampi. In questo periodo passarono da Fossoli circa 2.800 ebrei, la maggior parte dei quali destinati ad Auschwitz o Bergen-Belsen.Nel dopoguerra il campo servì a vari scopi, tra cui come centro di raccolta del lavoro forzato per la Germania, campo profughi e villaggio per i rifugiati giuliano-dalmati. L'ultima fase di occupazione si concluse nel 1970 e il sito cadde in degrado.Oggi il Campo di Fossoli è gestito dalla Fondazione Fossoli. Il sito comprende lo storico Campo di Fossoli, il Museo Monumento al Deportato e il complesso delle ex sinagoghe di Carpi. La Fondazione intende preservare la memoria della storia del campo ed educare le generazioni future sulle atrocità del XX secolo.

 Camp de Fossoli Kamp Fossoli Fossoli Camp Fossoli Lager Obóz Fossoli Il Campo di Fossoli

The Mauthausen Memorial, located in Austria, marks the site of the former Mauthausen concentration camp, one of the most brutal camps in the Nazi concentration camp system. Established in 1938, the camp was initially designed for political prisoners but later expanded to include prisoners of war, Jews, and other groups persecuted by the Nazi regime.The camp's primary purpose was forced labor, with prisoners subjected to brutal conditions in the camp's granite quarry and various subcamps. The harsh labor, combined with inadequate food, medical care, and rampant disease, led to the deaths of many inmates. The camp also became a site for medical experiments and mass executions.As the end of World War II approached, Mauthausen became a destination for evacuation transports from other camps, leading to severe overcrowding and further deterioration of conditions. In the final months before liberation, the camp witnessed chaos, mass death, and a significant increase in the number of prisoners, including those from Auschwitz-Birkenau, Groß Rosen, Sachsenhausen, Ravensbrück, and Mittelbau-Dora. The overcrowding and food shortages resulted in over 11,000 deaths in April 1945 alone.In April 1945, as Allied forces advanced, the SS began to destroy evidence of their crimes, dismantling mass killing installations and murdering prisoners who could testify against them. The Mauthausen and Gusen concentration camps were liberated by units of the US Army on May 5 and 6, 1945, freeing around 40,000 prisoners. Despite the liberation, thousands of prisoners died in the following weeks and months due to their weakened condition.Following liberation, a War Crimes Investigating Team collected evidence for the prosecution of the perpetrators. The largest trial for crimes committed at Mauthausen took place in Dachau from March to May 1946, resulting in the conviction of 61 defendants. Subsequent trials saw more lenient sentences, with many perpetrators released on probation by the early 1950s. Trials continued in Austria, West, and East Germany into the 1990s, leading to several convictions related to the Mauthausen/Gusen concentration camp complex.

Memorial Park & Mauthausen Memorial

Mauthausen Memorial

The Mauthausen Memorial, located in Austria, marks the site of the former Mauthausen concentration camp, one of the most brutal camps in the Nazi concentration camp system. Established in 1938, the camp was initially designed for political prisoners but later expanded to include prisoners of war, Jews, and other groups persecuted by the Nazi regime.The camp's primary purpose was forced labor, with prisoners subjected to brutal conditions in the camp's granite quarry and various subcamps. The harsh labor, combined with inadequate food, medical care, and rampant disease, led to the deaths of many inmates. The camp also became a site for medical experiments and mass executions.As the end of World War II approached, Mauthausen became a destination for evacuation transports from other camps, leading to severe overcrowding and further deterioration of conditions. In the final months before liberation, the camp witnessed chaos, mass death, and a significant increase in the number of prisoners, including those from Auschwitz-Birkenau, Groß Rosen, Sachsenhausen, Ravensbrück, and Mittelbau-Dora. The overcrowding and food shortages resulted in over 11,000 deaths in April 1945 alone.In April 1945, as Allied forces advanced, the SS began to destroy evidence of their crimes, dismantling mass killing installations and murdering prisoners who could testify against them. The Mauthausen and Gusen concentration camps were liberated by units of the US Army on May 5 and 6, 1945, freeing around 40,000 prisoners. Despite the liberation, thousands of prisoners died in the following weeks and months due to their weakened condition.Following liberation, a War Crimes Investigating Team collected evidence for the prosecution of the perpetrators. The largest trial for crimes committed at Mauthausen took place in Dachau from March to May 1946, resulting in the conviction of 61 defendants. Subsequent trials saw more lenient sentences, with many perpetrators released on probation by the early 1950s. Trials continued in Austria, West, and East Germany into the 1990s, leading to several convictions related to the Mauthausen/Gusen concentration camp complex. Le mémorial de Mauthausen, situé en Autriche, marque le site de l'ancien camp de concentration de Mauthausen, l'un des camps les plus brutaux du système concentrationnaire nazi. Établi en 1938, le camp était initialement destiné aux prisonniers politiques, mais il a ensuite été étendu aux prisonniers de guerre, aux Juifs et à d'autres groupes persécutés par le régime nazi.L'objectif premier du camp était le travail forcé, les prisonniers étant soumis à des conditions brutales dans la carrière de granit du camp et dans divers sous-camps. La dureté du travail, combinée à l'insuffisance de la nourriture et des soins médicaux, ainsi qu'aux maladies endémiques, a entraîné la mort de nombreux détenus. Le camp est également devenu un lieu d'expériences médicales et d'exécutions massives.À l'approche de la fin de la Seconde Guerre mondiale, Mauthausen est devenu une destination pour les transports d'évacuation d'autres camps, ce qui a entraîné une grave surpopulation et un aggravement des conditions déjà détériorées. Dans les derniers mois précédant la libération, le camp fut le théâtre de morts massives et d'une augmentation significative du nombre de prisonniers, y compris ceux d'Auschwitz-Birkenau, de Groß Rosen, de Sachsenhausen, de Ravensbrück et de Mittelbau-Dora. La surpopulation et les pénuries alimentaires ont entraîné la mort de plus de 11 000 personnes pour le seul mois d'avril 1945.En avril 1945, face à l'avancée des forces alliées, les SS ont commencé à détruire les preuves de leurs crimes, en démantelant les installations de massacre et en assassinant les prisonniers susceptibles de témoigner contre eux. Les camps de concentration de Mauthausen et de Gusen ont été libérés par des unités de l'armée américaine les 5 et 6 mai 1945, libérant environ 40 000 prisonniers. Malgré la libération, des milliers de prisonniers sont morts dans les semaines et les mois qui ont suivi en raison de leur état de faiblesse.Après la libération, une équipe d'enquête sur les crimes de guerre a recueilli des preuves en vue de poursuivre les auteurs de ces crimes. Le plus grand procès pour les crimes commis à Mauthausen s'est déroulé à Dachau de mars à mai 1946 et a abouti à la condamnation de 61 accusés. Les procès suivants ont donné lieu à des condamnations plus clémentes, de nombreux auteurs de crimes étant libérés avec sursis au début des années 1950. Les procès se sont poursuivis en Autriche, en Allemagne de l'Ouest et en Allemagne de l'Est jusque dans les années 1990, aboutissant à plusieurs condamnations liées au complexe concentrationnaire de Mauthausen/Gusen. Die Gedenkstätte Mauthausen in Österreich markiert das Gelände des ehemaligen Konzentrationslagers Mauthausen, eines der brutalsten Lager des NS-Konzentrationslagersystems. Das 1938 errichtete Lager war ursprünglich für politische Gefangene gedacht, wurde aber später auf Kriegsgefangene, Juden und andere vom NS-Regime verfolgte Gruppen ausgeweitet. Der Hauptzweck des Lagers war die Zwangsarbeit, wobei die Häftlinge im Granitsteinbruch des Lagers und in verschiedenen Außenlagern brutalen Bedingungen ausgesetzt waren. Die harte Arbeit in Verbindung mit unzureichender Ernährung, medizinischer Versorgung und grassierenden Krankheiten führte zum Tod vieler Häftlinge. Das Lager wurde auch zum Schauplatz von medizinischen Experimenten und Massenexekutionen.Als das Ende des Zweiten Weltkriegs näher rückte, wurde Mauthausen zum Ziel von Evakuierungstransporten aus anderen Lagern, was zu einer starken Überbelegung und einer weiteren Verschlechterung der Bedingungen führte. In den letzten Monaten vor der Befreiung herrschten im Lager Chaos, Massensterben und ein erheblicher Anstieg der Zahl der Häftlinge, darunter auch solche aus Auschwitz-Birkenau, Groß Rosen, Sachsenhausen, Ravensbrück und Mittelbau-Dora. Die Überbelegung und die Nahrungsmittelknappheit führten allein im April 1945 zu über 11.000 Todesfällen. Im April 1945, als die alliierten Streitkräfte vorrückten, begann die SS, Beweise für ihre Verbrechen zu vernichten, indem sie Anlagen zur Massentötung abbaute und Häftlinge ermordete, die gegen sie aussagen könnten. Die Konzentrationslager Mauthausen und Gusen wurden am 5. und 6. Mai 1945 von Einheiten der US-Armee befreit, wobei etwa 40.000 Häftlinge in Freiheit kamen. Trotz der Befreiung starben in den folgenden Wochen und Monaten Tausende von Häftlingen aufgrund ihres geschwächten Zustands.Nach der Befreiung sammelte ein War Crimes Investigating Team Beweise für die Verfolgung der Täter. Der größte Prozess wegen der in Mauthausen begangenen Verbrechen fand von März bis Mai 1946 in Dachau statt und endete mit der Verurteilung von 61 Angeklagten. In den folgenden Prozessen wurden die Urteile gemildert, und viele Täter kamen Anfang der 1950er Jahre auf Bewährung frei. In Österreich, West- und Ostdeutschland wurden die Prozesse bis in die 1990er Jahre fortgesetzt, was zu mehreren Verurteilungen im Zusammenhang mit dem KZ-Komplex Mauthausen/Gusen führte. Het Mauthausen Memorial, gelegen in Oostenrijk, markeert de locatie van het voormalige concentratiekamp Mauthausen, een van de wreedste kampen in het nazi-concentratiekampsysteem. Het kamp werd in 1938 opgericht en was aanvankelijk bedoeld voor politieke gevangenen, maar werd later uitgebreid met krijgsgevangenen, Joden en andere groepen die door het naziregime werden vervolgd.Het voornaamste doel van het kamp was dwangarbeid, waarbij gevangenen werden onderworpen aan wrede omstandigheden in de granietgroeve van het kamp en in verschillende subkampen. Het zware werk, gecombineerd met onvoldoende voedsel, medische zorg en welig tierende ziektes, leidde tot de dood van veel gevangenen. Het kamp werd ook een plaats voor medische experimenten en massa-executies.Toen het einde van de Tweede Wereldoorlog naderde, werd Mauthausen een bestemming voor evacuatietransporten uit andere kampen, wat leidde tot ernstige overbevolking en verdere verslechtering van de omstandigheden. In de laatste maanden voor de bevrijding was het kamp getuige van chaos, massale sterfte en een aanzienlijke toename van het aantal gevangenen, waaronder die uit Auschwitz-Birkenau, Groß Rosen, Sachsenhausen, Ravensbrück en Mittelbau-Dora. De overbevolking en voedseltekorten resulteerden alleen al in april 1945 in meer dan 11.000 doden.In april 1945, toen de Geallieerden oprukten, begon de SS het bewijs van hun misdaden te vernietigen door massamoordinstallaties te ontmantelen en gevangenen te vermoorden die tegen hen konden getuigen. De concentratiekampen Mauthausen en Gusen werden bevrijd door eenheden van het Amerikaanse leger op 5 en 6 mei 1945, waarbij ongeveer 40.000 gevangenen werden vrijgelaten. Ondanks de bevrijding stierven duizenden gevangenen in de daaropvolgende weken en maanden als gevolg van hun verzwakte conditie.Na de bevrijding verzamelde een onderzoeksteam voor oorlogsmisdaden bewijs voor de vervolging van de daders. Het grootste proces voor misdaden gepleegd in Mauthausen vond plaats in Dachau van maart tot mei 1946 en resulteerde in de veroordeling van 61 verdachten. Latere processen leidden tot mildere straffen en veel daders werden begin jaren 1950 voorwaardelijk vrijgelaten. De processen in Oostenrijk, West- en Oost-Duitsland gingen door tot in de jaren 1990, wat leidde tot verschillende veroordelingen in verband met het concentratiekampcomplex Mauthausen/Gusen. Miejsce Pamięci Mauthausen, znajdujące się w Austrii, to miejsce byłego obozu koncentracyjnego Mauthausen, jednego z najbardziej okrutnych obozów w nazistowskim systemie obozów koncentracyjnych. Założony w 1938 roku obóz był początkowo przeznaczony dla więźniów politycznych, jednak później został rozbudowany w celu ujęcia w nim jeńców wojennych, Żydów i innych grup prześladowanych przez reżim nazistowski.Głównym założeniem obozu była praca przymusowa, więźniowie musieli wykonywać ją w surowych warunkach w kamieniołomie granitu i różnych podobozach. Ciężkie warunki pracy, w połączeniu z nieodpowiednim wyżywieniem i opieką medyczną oraz szerzącymi się chorobami, doprowadziły do śmierci wielu więźniów. Obóz stał się również miejscem eksperymentów medycznych i masowych egzekucji.W miarę zbliżania się końca II wojny światowej, Mauthausen stał się miejscem docelowym dla transportów ewakuacyjnych z innych obozów, co doprowadziło do poważnego przeludnienia i pogorszenia warunków. W ostatnich miesiącach przed wyzwoleniem w obozie panował chaos, masowo ginęli więźniowie, jednak liczba więzionych wciąż wzrastała - transporty przybywały między innymi z Auschwitz-Birkenau, Groß Rosen, Sachsenhausen, Ravensbrück i Mittelbau-Dora. Przeludnienie i niedobory żywności spowodowały śmierć ponad 11 000 osób w samym kwietniu 1945 roku.W kwietniu 1945 r., gdy siły alianckie posuwały się naprzód, SS zaczęło niszczyć dowody swoich zbrodni, demontując narzędzia masowych mordów i zabijając więźniów, którzy mogliby zeznawać przeciwko nim. Obozy koncentracyjne Mauthausen i Gusen zostały wyzwolone przez armię amerykańską w dniach 5 i 6 maja 1945 roku, uwalniając około 40 000 więźniów. Pomimo wyzwolenia, tysiące więźniów zmarło w kolejnych miesiącach z powodu osłabienia.Po wyzwoleniu, Zespół Dochodzeniowy ds. Zbrodni Wojennych zebrał dowody w celu oskarżenia sprawców. Największy proces w sprawie zbrodni popełnionych w Mauthausen odbył się w Dachau w okresie od marca do maja 1946 r., w wyniku którego skazano 61 oskarżonych. W kolejnych procesach zapadały łagodniejsze wyroki, a wielu sprawców zostało zwolnionych warunkowo na początku lat 50-tych. Procesy kontynuowano w Austrii, Niemczech Zachodnich i Wschodnich do lat 90-tych, co doprowadziło do kilku wyroków skazujących związanych z kompleksem obozów koncentracyjnych Mauthausen/Gusen. Il Memoriale di Mauthausen, situato in Austria, si trova nel sito dell'ex campo di concentramento di Mauthausen, uno dei campi più brutali del sistema di campi di concentramento nazista. Fondato nel 1938, il campo fu inizialmente progettato per i prigionieri politici, ma in seguito fu allargato per includere prigionieri di guerra, ebrei e altri gruppi perseguitati dal regime nazista.Lo scopo principale del campo era il lavoro forzato, con i prigionieri sottoposti a condizioni brutali nella cava di granito del campo e nei vari sottocampi. Il duro lavoro, combinato con cibo inadeguato, cura medica insufficiente e inoltre malattie dilaganti, portò alla morte di molti detenuti. Il campo divenne anche un sito per esperimenti medici ed esecuzioni di massa.Quando si avvicinò la fine della Seconda Guerra Mondiale, Mauthausen divenne una destinazione per i trasporti di evacuazione da altri campi, portando a un grave sovraffollamento e a un ulteriore deterioramento delle condizioni.Negli ultimi mesi prima della liberazione, il campo fu teatro di caos, morti di massa e un significativo aumento del numero di prigionieri, inclusi quelli da Auschwitz-Birkenau, Groß Rosen, Sachsenhausen, Ravensbrück e Mittelbau-Dora. Il sovraffollamento e la carenza di cibo provocarono oltre 11.000 morti solo nell'aprile 1945.Nell'aprile 1945, con l'avanzata delle forze alleate, le SS iniziarono a distruggere le prove dei loro crimini, smantellando le installazioni per le uccisioni di massa e uccidendo i prigionieri che potevano testimoniare contro di loro. I campi di concentramento di Mauthausen e Gusen furono liberati da unità dell'esercito americano il 5 e 6 maggio 1945, liberando circa 40.000 prigionieri. Nonostante la liberazione, migliaia di prigionieri morirono nelle settimane e nei mesi successivi a causa delle loro condizioni di debolezza.Dopo la liberazione, Squadra Investigativa sui Crimini di Guerra raccolse le prove per perseguire i colpevoli. Il più grande processo per i crimini commessi a Mauthausen si svolse a Dachau dal marzo al maggio 1946 e portò alla condanna di 61 imputati. I processi successivi videro sentenze più clementi, con molti colpevoli rilasciati in libertà vigilata all'inizio degli anni Cinquanta. I processi sono proseguiti in Austria, Germania occidentale e orientale fino agli anni '90, portando a diverse condanne relative al complesso di campi di concentramento di Mauthausen/Gusen.

 Mémorial de Mauthausen Monument Mauthausen The Mauthausen Memorial Gedenkstätte Mauthausen Miejsce Pamięci Mauthausen Il Memoriale di Mauthausen

The Jasenovac camp complex, located in Croatia, was one of the most notorious concentration camps of World War II. Established between August 1941 and February 1942 by the Ustaša authorities of the so-called Independent State of Croatia, Jasenovac was a site of immense suffering and brutality. The camp was primarily used to isolate and murder Jews, Serbs, Roma, and other non-Catholic minorities, as well as Croatian political and religious opponents of the regime.Jasenovac was not a single camp but a complex of five detention facilities along the Sava River, about 60 miles south of Zagreb. The largest of these centers, Jasenovac was a string of camps where it is estimated that between 77,000 and 99,000 people were murdered between 1941 and 1945. The victims included between 45,000 and 52,000 Serbs, 12,000 to 20,000 Jews, 15,000 to 20,000 Roma, and 5,000 to 12,000 ethnic Croats and Muslims.The conditions in Jasenovac were horrendous. Prisoners received minimal food, and shelter and sanitary facilities were grossly inadequate. The guards cruelly tortured, terrorized, and murdered prisoners at will. The camp complex management spared those Jews who possessed special skills or training, such as physicians, electricians, carpenters, and tailors. In two deportation operations, in August 1942 and in May 1943, Croat authorities permitted the Germans to transfer most of Croatia’s surviving Jews to Auschwitz-Birkenau.As the Partisan Resistance Movement approached Jasenovac in late April 1945, several hundred prisoners rose against the camp guards. Many of the prisoners were killed, and a few managed to escape. The guards murdered most of the surviving prisoners before dismantling the last three Jasenovac camps in late April. The Partisans overran Jasenovac in early May 1945.Today, the Jasenovac Memorial Site serves as a place of remembrance and education. It stands as a testament to the victims of the Ustaša regime’s brutal policies and as a warning against the dangers of fascism and intolerance. The site includes a museum and various memorials, preserving the memory of those who suffered and died in the camp and educating future generations about the importance of human rights and the need to combat hatred and discrimination.

Jasenovac memorial

Jasenovac Memorial

The Jasenovac camp complex, located in Croatia, was one of the most notorious concentration camps of World War II. Established between August 1941 and February 1942 by the Ustaša authorities of the so-called Independent State of Croatia, Jasenovac was a site of immense suffering and brutality. The camp was primarily used to isolate and murder Jews, Serbs, Roma, and other non-Catholic minorities, as well as Croatian political and religious opponents of the regime.Jasenovac was not a single camp but a complex of five detention facilities along the Sava River, about 60 miles south of Zagreb. The largest of these centers, Jasenovac was a string of camps where it is estimated that between 77,000 and 99,000 people were murdered between 1941 and 1945. The victims included between 45,000 and 52,000 Serbs, 12,000 to 20,000 Jews, 15,000 to 20,000 Roma, and 5,000 to 12,000 ethnic Croats and Muslims.The conditions in Jasenovac were horrendous. Prisoners received minimal food, and shelter and sanitary facilities were grossly inadequate. The guards cruelly tortured, terrorized, and murdered prisoners at will. The camp complex management spared those Jews who possessed special skills or training, such as physicians, electricians, carpenters, and tailors. In two deportation operations, in August 1942 and in May 1943, Croat authorities permitted the Germans to transfer most of Croatia’s surviving Jews to Auschwitz-Birkenau.As the Partisan Resistance Movement approached Jasenovac in late April 1945, several hundred prisoners rose against the camp guards. Many of the prisoners were killed, and a few managed to escape. The guards murdered most of the surviving prisoners before dismantling the last three Jasenovac camps in late April. The Partisans overran Jasenovac in early May 1945.Today, the Jasenovac Memorial Site serves as a place of remembrance and education. It stands as a testament to the victims of the Ustaša regime’s brutal policies and as a warning against the dangers of fascism and intolerance. The site includes a museum and various memorials, preserving the memory of those who suffered and died in the camp and educating future generations about the importance of human rights and the need to combat hatred and discrimination. Le complexe de Jasenovac, situé en Croatie, est l'un des camps de concentration les plus célèbres de la Seconde Guerre mondiale. Établi entre août 1941 et février 1942 par les autorités Ustaša du soi-disant État indépendant de Croatie, Jasenovac a été le théâtre d'immenses souffrances et d'une grande brutalité. Le camp a été principalement utilisé pour isoler et assassiner les Juifs, les Serbes, les Roms et d'autres minorités non catholiques, ainsi que les opposants politiques et religieux croates au régime.Jasenovac n'était pas seulement un camp unique, mais aussi un complexe de cinq centres de détention situés le long de la rivière Sava, à environ 60 miles au sud de Zagreb. Le plus grand de ces centres, Jasenovac, était une série de camps où l'on estime qu'entre 77 000 et 99 000 personnes ont été assassinées entre 1941 et 1945. Les victimes comprenaient entre 45 000 et 52 000 Serbes, 12 000 à 20 000 Juifs, 15 000 à 20 000 Roms et 5 000 à 12 000 Croates et Musulmans.Les conditions de vie à Jasenovac étaient épouvantables. Les prisonniers ne recevaient qu'une nourriture minimale, et les abris et installations sanitaires étaient tout à fait inadéquats. Les gardes torturaient cruellement les prisonniers, les terrorisaient et les assassinaient à volonté. La direction du camp épargnait les Juifs qui possédaient des compétences ou une formation particulières, tels que les médecins, les électriciens, les charpentiers et les tailleurs. Lors de deux opérations de déportation, en août 1942 et en mai 1943, les autorités croates ont permis aux Allemands de transférer la plupart des Juifs croates survivants à Auschwitz-Birkenau.Alors que le mouvement de résistance des partisans s'approchait de Jasenovac à la fin du mois d'avril 1945, plusieurs centaines de prisonniers se sont soulevés contre les gardes du camp. Beaucoup d'entre eux sont tués et quelques-uns parviennent à s'échapper. Les gardiens assassinent la plupart des prisonniers survivants avant de démanteler les trois derniers camps de Jasenovac à la fin du mois d'avril. Les partisans s'emparèrent de Jasenovac au début du mois de mai 1945.Aujourd'hui, le site commémoratif de Jasenovac est un lieu de mémoire et d'éducation. Il témoigne des victimes de la politique brutale du régime Ustaša et met en garde contre les dangers du fascisme et de l'intolérance. Le site comprend un musée et divers monuments commémoratifs, préservant la mémoire de ceux qui ont souffert et sont morts dans le camp et éduquant les générations futures sur l'importance des droits de l'homme et la nécessité de lutter contre la haine et la discrimination. Der Lagerkomplex Jasenovac in Kroatien war eines der berüchtigtsten Konzentrationslager des Zweiten Weltkriegs. Jasenovac wurde zwischen August 1941 und Februar 1942 von den Ustascha-Behörden des sogenannten Unabhängigen Staates Kroatien errichtet und war ein Ort unermesslichen Leids und großer Brutalität. Das Lager diente in erster Linie der Isolierung und Ermordung von Juden, Serben, Roma und anderen nichtkatholischen Minderheiten sowie von kroatischen politischen und religiösen Regimegegnern. Bei Jasenovac handelte es sich nicht um ein einzelnes Lager, sondern um einen Komplex von fünf Gefangenenlagern entlang des Flusses Sava, etwa 60 Meilen südlich von Zagreb. Jasenovac war das größte dieser Zentren und bestand aus einer Reihe von Lagern, in denen zwischen 1941 und 1945 schätzungsweise zwischen 77.000 und 99.000 Menschen ermordet wurden. Unter den Opfern befanden sich zwischen 45.000 und 52.000 Serben, 12.000 bis 20.000 Juden, 15.000 bis 20.000 Roma und 5.000 bis 12.000 ethnische Kroaten und Muslime. Die Bedingungen in Jasenovac waren entsetzlich. Die Häftlinge erhielten nur minimale Nahrung, und die Unterkünfte und sanitären Anlagen waren äußerst unzureichend. Die Wachen folterten, terrorisierten und ermordeten die Gefangenen nach Belieben. Die Leitung des Lagerkomplexes verschonte diejenigen Juden, die über besondere Fähigkeiten oder Ausbildungen verfügten, wie z. B. Ärzte, Elektriker, Tischler und Schneider. In zwei Deportationsaktionen, im August 1942 und im Mai 1943, erlaubten die kroatischen Behörden den Deutschen, die meisten der überlebenden kroatischen Juden nach Auschwitz-Birkenau zu bringen. Als sich die Partisanen-Widerstandsbewegung Ende April 1945 Jasenovac näherte, erhoben sich mehrere hundert Häftlinge gegen die Lagerwachen. Viele der Häftlinge wurden getötet, einigen wenigen gelang die Flucht. Die Wachen ermordeten die meisten der überlebenden Häftlinge, bevor sie Ende April die letzten drei Lager von Jasenovac auflösten. Anfang Mai 1945 wurde Jasenovac von den Partisanen eingenommen. Heute dient die Gedenkstätte Jasenovac als Ort des Gedenkens und der Bildung. Sie erinnert an die Opfer der brutalen Politik des Ustaša-Regimes und warnt vor den Gefahren von Faschismus und Intoleranz. Sie umfasst ein Museum und verschiedene Gedenkstätten, die die Erinnerung an die Opfer und die Toten des Lagers bewahren und künftige Generationen über die Bedeutung der Menschenrechte und die Notwendigkeit der Bekämpfung von Hass und Diskriminierung aufklären. Het Jasenovac kampcomplex, gelegen in Kroatië, was een van de meest beruchte concentratiekampen van de Tweede Wereldoorlog. Jasenovac werd tussen augustus 1941 en februari 1942 opgericht door de Ustaša-autoriteiten van de zogenaamde Onafhankelijke Staat Kroatië en was een plaats van immens lijden en wreedheid. Het kamp werd voornamelijk gebruikt om Joden, Serviërs, Roma en andere niet-katholieke minderheden te isoleren en te vermoorden, evenals Kroatische politieke en religieuze tegenstanders van het regime.Jasenovac was niet één kamp, maar een complex van vijf detentiecentra langs de rivier de Sava, ongeveer 60 mijl ten zuiden van Zagreb. Jasenovac, het grootste van deze centra, was een aaneenschakeling van kampen waar tussen 1941 en 1945 naar schatting tussen de 77.000 en 99.000 mensen werden vermoord. Onder de slachtoffers waren 45.000 tot 52.000 Serviërs, 12.000 tot 20.000 Joden, 15.000 tot 20.000 Roma en 5.000 tot 12.000 etnische Kroaten en Moslims.De omstandigheden in Jasenovac waren verschrikkelijk. Gevangenen kregen minimaal voedsel en onderdak en sanitaire voorzieningen waren volstrekt ontoereikend. De bewakers martelden, terroriseerden en vermoordden gevangenen naar believen. De kampleiding spaarde Joden met speciale vaardigheden of opleidingen, zoals artsen, elektriciens, timmerlieden en kleermakers. In twee deportaties, in augustus 1942 en in mei 1943, stonden de Kroatische autoriteiten de Duitsers toe om de meeste overlevende Joden over te brengen naar Auschwitz-Birkenau.Toen de Partizaanse Verzetsbeweging eind april 1945 Jasenovac naderde, kwamen honderden gevangenen in opstand tegen de kampbewakers. Veel gevangenen werden gedood en een paar wisten te ontsnappen. De bewakers vermoordden de meeste overlevende gevangenen voordat ze eind april de laatste drie kampen in Jasenovac ontmantelden. De Partizanen veroverden Jasenovac begin mei 1945.Vandaag de dag dient de Jasenovac Memorial Site als een plaats van herdenking en educatie. Het is een testament voor de slachtoffers van het wrede beleid van het Ustaša-regime en een waarschuwing tegen de gevaren van fascisme en intolerantie. De site bevat een museum en verschillende gedenktekens, die de herinnering levend houden aan degenen die leden en stierven in het kamp en die toekomstige generaties onderwijzen over het belang van mensenrechten en de noodzaak om haat en discriminatie te bestrijden. Kompleks obozowy Jasenovac, znajdujący się w Chorwacji, był jednym z najbardziej znanych obozów koncentracyjnych II wojny światowej. Założony między sierpniem 1941 r. a lutym 1942 r. przez władze Ustaszy w tak zwanym Niezależnym Państwie Chorwackim, Jasenovac był ośrodkiem ogromnego cierpienia i brutalności. Obóz był głównie wykorzystywany do izolowania i mordowania Żydów, Serbów, Romów i innych niekatolickich mniejszości, a także chorwackich politycznych i religijnych przeciwników reżimu.Jasenovac nie był pojedynczym obozem, ale kompleksem pięciu ośrodków internowania położonych wzdłuż rzeki Sawy, około 60 mil na południe od Zagrzebia. Największy z tych ośrodków, Jasenovac, był zespołem obozów, w których szacuje się, że w latach 1941-1945 zamordowano od 77 000 do 99 000 osób. Wśród ofiar znalazło się od 45 000 do 52 000 Serbów, od 12 000 do 20 000 Żydów, od 15 000 do 20 000 Romów oraz od 5 000 do 12 000 etnicznych Chorwatów i muzułmanów.Warunki w Jasenovac były tragiczne. Więźniowie otrzymywali minimalną ilość żywności, a schronienie i warunki sanitarne były rażąco nieodpowiednie. Strażnicy okrutnie torturowali, terroryzowali i mordowali więźniów. Kierownictwo kompleksu obozowego oszczędzało tych Żydów, którzy posiadali specjalne umiejętności lub wykształcenie, takich jak lekarze, elektrycy, stolarze i krawcy. W dwóch akcjach deportacyjnych, w sierpniu 1942 r. i w maju 1943 r., władze chorwackie zezwoliły Niemcom na przeniesienie większości ocalałych chorwackich Żydów do Auschwitz-Birkenau.Gdy Partyzancki Ruch Oporu zbliżył się do Jasenovac pod koniec kwietnia 1945 r., kilkuset więźniów powstało przeciwko strażnikom obozowym. Wielu z nich zostało zabitych, kilku udało się uciec. Strażnicy zamordowali większość ocalałych więźniów przed rozbiórką trzech ostatnich obozów Jasenovac pod koniec kwietnia. Partyzanci opanowali Jasenovac na początku maja 1945 roku.Dziś Miejsce Pamięci Jasenovac służy jako miejsce upamiętnienia i edukacji. Jest świadectwem ofiar brutalnej polityki reżimu Ustaszy i ostrzeżeniem przed zagrożeniami związanymi z faszyzmem i nietolerancją. Miejsce to obejmuje muzeum i różne pomniki, zachowując pamięć o tych, którzy cierpieli i zginęli w obozie oraz edukując przyszłe pokolenia o znaczeniu praw człowieka i potrzebie zwalczania nienawiści i dyskryminacji. Il complesso del campo di Jasenovac, situato in Croazia, è stato uno dei campi di concentramento più famigerati della Seconda Guerra Mondiale. Istituito tra l'agosto 1941 e il febbraio 1942 dalle autorità ustascia del cosiddetto Stato Indipendente di Croazia, Jasenovac è stato un luogo di immense sofferenze e brutalità. Il campo fu utilizzato principalmente per isolare e uccidere ebrei, serbi, rom e altre minoranze non cattoliche, nonché gli oppositori politici e religiosi croati del regime.Jasenovac non era un singolo campo, ma un complesso di cinque strutture di detenzione lungo il fiume Sava, a circa 60 miglia a sud di Zagabria. Il più grande di questi centri, Jasenovac era una catena di campi in cui si stima siano state uccise tra le 77.000 e le 99.000 persone tra il 1941 e il 1945. Le vittime comprendevano tra i 45.000 e i 52.000 serbi, tra i 12.000 e i 20.000 ebrei, tra i 15.000 e i 20.000 rom e tra i 5.000 e i 12.000 croati e musulmani.Le condizioni a Jasenovac erano orrende. I prigionieri ricevevano un'alimentazione minima, i rifugi e le strutture sanitarie erano decisamente inadeguati. Le guardie torturavano crudelmente, terrorizzavano e uccidevano i prigionieri a piacimento. La dirigenza del complesso del campo risparmiava gli ebrei che possedevano abilità o formazione speciali, come medici, elettricisti, falegnami e sarti. In due operazioni di deportazione, nell'agosto 1942 e nel maggio 1943, le autorità croate permisero ai tedeschi di trasferire la maggior parte degli ebrei croati sopravvissuti ad Auschwitz-Birkenau.Quando il Movimento di Resistenza Partigiana si avvicinò a Jasenovac, alla fine dell'aprile 1945, qualche centinaio di prigionieri si sollevarono contro le guardie del campo. Molti prigionieri furono uccisi e alcuni riuscirono a fuggire. Le guardie uccisero la maggior parte dei prigionieri sopravvissuti prima di smantellare gli ultimi tre campi di Jasenovac alla fine di aprile. I partigiani conquistarono Jasenovac all'inizio del maggio 1945.Oggi il Memoriale di Jasenovac è un luogo di memoria e di educazione. È una testimonianza delle vittime della brutale politica del regime ustascia e un monito contro i pericoli del fascismo e dell'intolleranza. Il sito comprende un museo e vari monumenti commemorativi, che conservano la memoria di coloro che hanno sofferto e sono morti nel campo ed educano le generazioni future all'importanza dei diritti umani e alla necessità di combattere l'odio e la discriminazione.

 Mémorial de Jasenovac Jasenovac Memorial Jasenovac Gedenkteken Jasenovac-Gedenkstätte Miejsce Pamięci Jasenovac Il Memoriale di Jasenovac

Theresienstadt, located in Czechoslovakia, was a unique facility in the Nazi camp system, serving as a transit camp, ghetto-labor camp, and a tool of deception from November 24, 1941, to May 9, 1945. It was primarily used for Czech Jews deported to killing centers, concentration camps, and forced-labor camps in German-occupied territories. Additionally, it incarcerated certain categories of German, Austrian, and Czech Jews, particularly the elderly, disabled veterans, and prominent figures in arts and culture.The camp-ghetto had features of both ghettos and concentration camps. In its role as a propaganda tool, Theresienstadt was cynically portrayed by the Nazis as a “spa town” where elderly German Jews could “retire” in safety. This was part of the Nazi strategy to disguise the true nature of the deportations to the east.Theresienstadt’s living conditions were dire, with tens of thousands dying from disease or starvation. In 1942, the death rate was so high that the Germans built a crematorium capable of handling almost 200 bodies a day. Of the approximately 140,000 Jews transferred to Theresienstadt, nearly 90,000 were deported further east, and almost 33,000 died within the ghetto itself.Despite the harsh conditions, Theresienstadt had a vibrant cultural life. Renowned Jewish artists created works of art, and there were regular lectures, concerts, and theater performances. The ghetto also maintained a lending library of 60,000 volumes. Fifteen thousand children passed through Theresienstadt, attending clandestine schools and engaging in artistic activities.In June 1944, under international pressure, the Nazis allowed the International Red Cross to visit Theresienstadt. The visit was a hoax, with the ghetto “beautified” for the occasion. After the visit, deportations resumed until October 1944.Today, the Theresienstadt Memorial serves as a place of remembrance and education. It includes a museum and various memorials, preserving the memory of those who suffered and died in the camp and educating future generations about the Holocaust.

Terezin memorial

Theresienstadt memorial

Theresienstadt, located in Czechoslovakia, was a unique facility in the Nazi camp system, serving as a transit camp, ghetto-labor camp, and a tool of deception from November 24, 1941, to May 9, 1945. It was primarily used for Czech Jews deported to killing centers, concentration camps, and forced-labor camps in German-occupied territories. Additionally, it incarcerated certain categories of German, Austrian, and Czech Jews, particularly the elderly, disabled veterans, and prominent figures in arts and culture.The camp-ghetto had features of both ghettos and concentration camps. In its role as a propaganda tool, Theresienstadt was cynically portrayed by the Nazis as a “spa town” where elderly German Jews could “retire” in safety. This was part of the Nazi strategy to disguise the true nature of the deportations to the east.Theresienstadt’s living conditions were dire, with tens of thousands dying from disease or starvation. In 1942, the death rate was so high that the Germans built a crematorium capable of handling almost 200 bodies a day. Of the approximately 140,000 Jews transferred to Theresienstadt, nearly 90,000 were deported further east, and almost 33,000 died within the ghetto itself.Despite the harsh conditions, Theresienstadt had a vibrant cultural life. Renowned Jewish artists created works of art, and there were regular lectures, concerts, and theater performances. The ghetto also maintained a lending library of 60,000 volumes. Fifteen thousand children passed through Theresienstadt, attending clandestine schools and engaging in artistic activities.In June 1944, under international pressure, the Nazis allowed the International Red Cross to visit Theresienstadt. The visit was a hoax, with the ghetto “beautified” for the occasion. After the visit, deportations resumed until October 1944.Today, the Theresienstadt Memorial serves as a place of remembrance and education. It includes a museum and various memorials, preserving the memory of those who suffered and died in the camp and educating future generations about the Holocaust. Theresienstadt, située en Tchécoslovaquie, était une installation unique dans le système des camps nazis, servant de camp de transit, de ghetto-camp de travail et d'instrument de propagande du 24 novembre 1941 au 9 mai 1945. Les principaux incarcérés étaient les Juifs tchèques déportés vers les centres de mise à mort, les camps de concentration et les camps de travail forcé dans les territoires occupés par l'Allemagne. Le camp a également incarcéré certaines catégories de Juifs allemands, autrichiens et tchèques, en particulier des personnes âgées, des vétérans handicapés et des personnalités du monde des arts et de la culture.Le camp présente des caractéristiques à la fois des ghettos et des camps de concentration. En tant qu'instrument de propagande, Theresienstadt a été cyniquement présenté par les nazis comme une "ville thermale" où les Juifs allemands âgés pouvaient "prendre leur retraite" en toute sécurité. Cela faisait partie de la stratégie nazie visant à dissimuler la véritable nature des déportations vers l'Est.Les conditions de vie à Theresienstadt étaient désastreuses, des dizaines de milliers de personnes mourant de maladie ou de faim. En 1942, le taux de mortalité était si élevé que les Allemands ont construit un crématorium capable de traiter près de 200 corps par jour. Sur les quelque 140 000 Juifs transférés à Theresienstadt, près de 90 000 ont été déportés plus à l'est, et près de 33 000 sont morts à l'intérieur même du ghetto.Malgré ces conditions difficiles, Theresienstadt a connu une vie culturelle intense. Des artistes juifs renommés créaient des œuvres d'art et des conférences, des concerts et des représentations théâtrales avaient lieu régulièrement. Le ghetto disposait également d'une bibliothèque de prêt de 60 000 volumes. Quinze mille enfants passaient par Theresienstadt, fréquentant des écoles clandestines et s'adonnant à des activités artistiques.En juin 1944, sous la pression internationale, les nazis autorisent la Croix-Rouge internationale à visiter Theresienstadt. Il s'agisait en réalité d'un canular, le ghetto étant "embelli" pour l'occasion. Après la visite, les déportations ont repris jusqu'en octobre 1944.Aujourd'hui, le Mémorial de Theresienstadt est un lieu de mémoire et d'éducation. Il comprend un musée et divers mémoriaux, préservant la mémoire de ceux qui ont souffert et sont morts dans le camp et éduquant les générations futures sur l'Holocauste. Theresienstadt in der Tschechoslowakei war eine einzigartige Einrichtung im Lagersystem der Nationalsozialisten und diente vom 24. November 1941 bis zum 9. Mai 1945 als Durchgangslager, Ghetto und Arbeitslager sowie als Täuschungsinstrument. Es wurde in erster Linie für tschechische Juden genutzt, die in Tötungszentren, Konzentrationslager und Zwangsarbeitslager in den von Deutschland besetzten Gebieten deportiert wurden. Darüber hinaus waren dort bestimmte Gruppen deutscher, österreichischer und tschechischer Juden inhaftiert, insbesondere ältere Menschen, Kriegsversehrte sowie Persönlichkeiten aus Kunst und Kultur.Das Lagerghetto wies sowohl Merkmale von Ghettos als auch von Konzentrationslagern auf. In seiner Rolle als Propagandainstrument wurde Theresienstadt von den Nazis zynisch als "Kurort" dargestellt, in den sich ältere deutsche Juden in Sicherheit zurückziehen konnten. Dies war Teil der Strategie der Nazis, um den wahren Charakter der Deportationen in den Osten zu verschleiern. Die Lebensbedingungen in Theresienstadt waren katastrophal, Zehntausende starben an Krankheiten oder durch Verhungern. Im Jahr 1942 war die Sterblichkeitsrate so hoch, dass die Deutschen ein Krematorium bauten, das fast 200 Leichen pro Tag verarbeiten konnte. Von den etwa 140.000 Juden, die nach Theresienstadt gebracht wurden, wurden fast 90.000 weiter nach Osten deportiert, und fast 33.000 starben im Ghetto selbst.Trotz der harten Bedingungen gab es in Theresienstadt ein reges kulturelles Leben. Renommierte jüdische Künstler schufen Kunstwerke, und es fanden regelmäßig Vorträge, Konzerte und Theateraufführungen statt. Das Ghetto unterhielt auch eine Leihbibliothek mit 60.000 Bänden. Fünfzehntausend Kinder durchliefen Theresienstadt, besuchten geheime Schulen und beteiligten sich an künstlerischen Aktivitäten. Im Juni 1944 erlaubten die Nazis auf internationalen Druck hin dem Internationalen Roten Kreuz, Theresienstadt zu besuchen. Der Besuch war ein Schwindel, bei dem das Ghetto für diesen Anlass "verschönert" wurde. Nach diesem Besuch wurden die Deportationen bis Oktober 1944 fortgesetzt.Heute dient die Gedenkstätte Theresienstadt als Ort des Gedenkens und der Bildung. Sie umfasst ein Museum und verschiedene Gedenkstätten, die die Erinnerung an die Opfer des Lagers bewahren und künftige Generationen über den Holocaust aufklären. Theresienstadt, gelegen in Tsjecho-Slowakije, was een unieke faciliteit in het kampsysteem van de nazi's. Het diende van 24 november 1941 tot 9 mei 1945 als doorgangskamp, getto-werkkamp en misleidingsmiddel. Het werd voornamelijk gebruikt voor Tsjechische Joden die werden gedeporteerd naar moordcentra, concentratiekampen en dwangarbeiderskampen in de door Duitsland bezette gebieden. Daarnaast werden er bepaalde categorieën Duitse, Oostenrijkse en Tsjechische Joden opgesloten, met name ouderen, gehandicapte veteranen en prominenten uit de kunst en cultuur.Het kamp-ghetto had kenmerken van zowel getto's als concentratiekampen. Als propagandamiddel werd Theresienstadt door de nazi's cynisch afgeschilderd als een "kuuroord" waar oudere Duitse Joden zich veilig konden "terugtrekken". Dit was onderdeel van de nazi-strategie om de ware aard van de deportaties naar het oosten te verhullen.De leefomstandigheden in Theresienstadt waren erbarmelijk, met tienduizenden die stierven door ziekte of verhongering. In 1942 was het sterftecijfer zo hoog dat de Duitsers een crematorium bouwden dat bijna 200 lichamen per dag kon verwerken. Van de ongeveer 140.000 Joden die naar Theresienstadt werden overgebracht, werden er bijna 90.000 verder naar het oosten gedeporteerd en stierven er bijna 33.000 in het getto zelf.Ondanks de barre omstandigheden kende Theresienstadt een bruisend cultureel leven. Bekende Joodse kunstenaars maakten kunstwerken en er waren regelmatig lezingen, concerten en theatervoorstellingen. Het getto had ook een uitleenbibliotheek met 60.000 boeken. Vijftienduizend kinderen trokken door Theresienstadt om naar clandestiene scholen te gaan en deel te nemen aan artistieke activiteiten.In juni 1944 gaven de nazi's onder internationale druk toestemming aan het Internationale Rode Kruis om Theresienstadt te bezoeken. Het bezoek was bedrog en het getto werd voor de gelegenheid "verfraaid". Na het bezoek werden de deportaties hervat tot oktober 1944.Tegenwoordig dient het Theresienstadt Memorial als herdenkingsplaats en educatief centrum. Het omvat een museum en verschillende gedenktekens die de herinnering levend houden aan degenen die leden en stierven in het kamp en toekomstige generaties informeren over de Holocaust. Terezin, położony w Czechosłowacji, był szczególnym ośrodkiem w nazistowskim systemie obozów, służącym jako obóz przejściowy, obóz pracy i narzędzie zakłamania od 24 listopada 1941 roku do 9 maja 1945 roku. Przeznaczony był głównie dla czeskich Żydów deportowanych do ośrodków zagłady, obozów koncentracyjnych i obozów pracy przymusowej na terytoriach okupowanych przez Niemców. Ponadto osadzano w nim pewne kategorie niemieckich, austriackich i czeskich Żydów, w szczególności osoby starsze, niepełnosprawnych weteranów oraz wybitne osobistości ze świata kultury i sztuki.Ten obóz-getto miał cechy zarówno getta, jak i obozu koncentracyjnego. Pełniąc rolę narzędzia propagandowego, Terezin był cynicznie przedstawiany przez nazistów jako „miasto uzdrowiskowe”, w którym starsi niemieccy Żydzi mogli bezpiecznie „przejść na emeryturę”.Warunki życia w Terezinie były tragiczne, dziesiątki tysięcy więźniów umierało z powodu chorób lub głodu. W 1942 r. śmiertelność była tak wysoka, że Niemcy zbudowali krematorium zdolne pomieścić prawie 200 ciał. Z około 140 000 Żydów przeniesionych do Terezina, prawie 90 000 zostało deportowanych dalej na wschód, a prawie 33 000 zmarło w samym getcie.Pomimo trudnych warunków, w Terezinie rozwijało się życie kulturalne. Znani żydowscy artyści tworzyli dzieła sztuki, regularnie odbywały się wykłady, koncerty i przedstawienia teatralne. W getcie działała także biblioteka, w której znajdowało się 60 000 woluminów. Piętnaście tysięcy dzieci przeszło przez Theresienstadt, uczęszczając do tajnych szkół i angażując się w działalność artystyczną. W czerwcu 1944 r., pod wpływem międzynarodowych nacisków, naziści zezwolili Międzynarodowemu Czerwonemu Krzyżowi na wizytę w Terezinie. Wizyta okazała się mistyfikacją, a getto „upiększono” na tę okazję. Po wizycie deportacje wznowiono do października 1944 roku. Dziś Miejsce Pamięci Terezin służy jako miejsce pamięci i edukacji. Muzeum i różne pomniki zachowują pamięć o tych, którzy cierpieli i zginęli w obozie, a także edukują przyszłe pokolenia na temat Holokaustu. Theresienstadt, situata in Cecoslovacchia, è stata una struttura particolare del sistema dei campi nazisti, che è servita come campo di transito, ghetto-campo di lavoro e strumento di inganno dal 24 novembre 1941 al 9 maggio 1945. Fu utilizzato principalmente per gli ebrei cechi deportati nei centri di sterminio, nei campi di concentramento e nei campi di lavoro forzato nei territori occupati dai tedeschi. Inoltre, vi furono rinchiuse alcune categorie di ebrei tedeschi, austriaci e cechi, in particolare anziani, veterani disabili e figure di spicco dell'arte e della cultura.Il campo-ghetto aveva caratteristiche sia dei ghetti che dei campi di concentramento. Nel suo ruolo di strumento di propaganda, Theresienstadt fu cinicamente dipinta dai nazisti come una “città termale” dove gli anziani ebrei tedeschi potevano “ritirarsi” in sicurezza. Questo faceva parte della strategia nazista per mascherare la vera natura delle deportazioni a est. Le condizioni di vita di Theresienstadt erano terribili, con decine di migliaia di persone che morivano di malattia o di fame. Nel 1942, il tasso di mortalità era così alto che i tedeschi costruirono un forno crematorio in grado di gestire quasi 200 corpi. Dei circa 140.000 ebrei trasferiti a Theresienstadt, quasi 90.000 furono deportati più a est e quasi 33.000 morirono nel ghetto stesso.Nonostante le dure condizioni, a Theresienstadt c'era una vivace vita culturale.Rinomati artisti ebrei creavano opere d'arte e si tenevano regolarmente conferenze, concerti e spettacoli teatrali. Il ghetto possedeva anche una biblioteca di 60.000 volumi. Quindicimila bambini passarono per Theresienstadt, frequentando scuole clandestine e dedicandosi ad attività artistiche.Nel giugno 1944, su pressione internazionale, i nazisti permisero alla Croce Rossa Internazionale di visitare Theresienstadt.L a visita si rivelò un inganno, con il ghetto “abbellito” per l'occasione. Dopo la visita, le deportazioni ripresero fino all'ottobre 1944.Oggi il Memoriale di Theresienstadt è un luogo di memoria e di educazione. Comprende un museo e vari memoriali, che preservano la memoria di coloro che hanno sofferto e sono morti nel campo ed educano le generazioni future sull'Olocausto.